NA^B D. racls. pond's Methode. ter versoroina tlwer teint. itrekkingidflaaitasi

^^m -,

■ i-Vï.r-i-v y}--

OB ÖBHÖE

;

M

HANS HOETBCERK

4: keM.de ha-ara-l u,it de

T^r hij haarhieljo mét„hau.re' vra..

ja,„ren dat zjjMoa hä.äe vlech.ten

e«

klad.- Toen hij haar la.te r weeroht. .moertte dacht hj'nietlanj, maanzeial

r «■

datuv: _ ^Vroe..aer ha.d jij zoo. veel te ^

0

g

■—

E

vt-a.gen,

Mu,

vra-ag

ik

J^

/'

Zij werd zijn lieve jonge vrouwtje, Trotsch op haar sterk en jong geluk, (Hoe menigmaal gaan al te spoedig De eerste liefdebloesems stuk)f Het scheen of niets hun vreugd zou storen. Of hun geluk geen einde nam. Tot plotseling in 't spel een derde Om liefde kwam.

sh' r^r Dien derde gaf zij toen de kussen, Die derde werd toen nummer één; Haar man vergat ze voor dien arider Hij trof haar vaak met. hem alleen. Toch maakte hij haar geen verwijten. Hij vond hun omgang heel gewoon. En soms kuste hij zelf dien derde: Zijn eigen zoon F

De Electrische „HIS MASTER'S VOICE" Sterktoon Reproducer overtreft alles en is liet ware instrument voor DANCINGS, CAFÉ'S, RESTAURANTS, HALLS, CINEMA'S ENZ. HET VERVANGT EEN GROOT ORKEST EN IS HET MEEST VOORNAME EN SUPERIEURE INSTRUMENT DER WERELD I PRIJS f1400.— Vraagt gratis afbeeldingen en demonstratie by:

N.V» WDLLilN SPI^ilNKGIEirS ORAMOPHONE> EN RADIOHANDEL PASSAGE 46 of LAAN VAN MEERDERVOORT öOa, DEN HAAG Ketl. en Adm.: Galgewater 22, Leiden. Tel. 700 Postrekening 41880

^^P^PH^HS

Verschijnt wekeUfks — Prijs per kwartaal f 1 OS

■■

i^m

^^^■^-^

^"

NA^B D

pond's Methode

edurende elf dagen hebben wc water gezien, water

G' ,en nog eens water, met als gezellige afwisseling

ter versoroina tlwer teint Neeml deze eenvoudige proef Waschl Uw gezichl mei waler en zeep, droogt I zorgvuldig af. en brengl daarna wal Pond s Cold Cream op Uw gelaal Laa I een mmuul inwerken en veegl daarna t overloliige af mei een Pond s Tissue.

H.H. KLEERMAKERS VRAAGT INLICHTINGEN voor het financieren van Uw termijnzaken CKNTRALE CREDIET- EN FINANCIERINGBANK KEIZERSGRACHT 302-304. AMSTERDAM (Centrum)

U zuil verwonderd zi|n hoeveel onzuiverheden er nog uil Uw poriën Ie voorschijn komen. Neeml vervolgens eenige druppels Pond s Skin Freshener op een dolje wallen en bevochtig daarmede Uw gelaal. Uw huid zal dan heerlijk prikkelen, frisch en koel aanvoelen, terwijl de POK DS EXTRACT Co.. AMSTERDAM ponen zich wederom zullen sluiten. <endl U compleU monslerdooi Jrnnco na imending vonbOcl porti Neeml lenslolte overdag als laatste behandeling, Den doos bevat 2 tubetjes Pond's steeds Pond's Vanishing Cream ter bescherCnom, 1 flacon Skin Freshener en een pakje Tissues ming Uwer teint en als basis voor poeder.

iTrekkingiDflaaitasi in ^ehi'i'l Nederland wettig geoorloofde en rentende ' 5 ', ORANJE KRUIS OBLIGATIëN, Holl. 15 Old. Premie Aandeelen. Jaarlijks 6 Trekkingen met volgende hoofdprijzen: ƒ 120.000, 72.000, 60.000, 48.000, S6.000, 30.000 enz. ■ ELK LOT EEN PRIJS!« Moandelijksehe aflossing voor deze gcheele Aandeelen ƒ 3.— Prospectus gratis door: (i. STROF.TZEL. Ad\ ert.-Bureau, Apeldoorn. t'ostliox No. '.'.

VOOR

DEN

Verzorgt Uw Teint

l\

racls

COLD CREAM VANISHING CREAM

TISSUES SKIN FRESHENER

VRAAGT EEN ADRES

BLOEMENTUIN

100 Gladiolen, 20Rose. 20Rood. 20 Liia, 20 Geel, 20 Wit. 50 Anemonen. 26 Renonkels 25 Monbreiia's, 26 Begonia's, 10 Vaste planten, 10 Kaapsche Lelie«. 6 Dahlia's

van een zieken of eenzamen Hollander aan

Iets moois. Uw tuin een Lusthof voor slechts f 2.50

J. F. C. ME EU WS E, Vlietstraat No. 2,

Tevens ontvangt iedere besteller die deie strook Inlevert 250 KLAVER-VIER GELUKSKLOK GRATIS

Amsterdam (Zuid) om daarheen geregeld Uw

Firma JOHN. SCHRIER Jacz.,HILLEGOM. OpgerichtlöQg

zenden: strecken worden dan toegezonden.

BON

nummer van „Het

Weekblad" te kunnen

/UIVlk'llMD.sW AAk'hOkH, !: lO.OOO ZUIVHRHHIDSWAARHORC- H IO.üOO ZU1VHRI IF.lDSWAARHOkH. F lO.OOO 10.000 ZUIVF:RHF.IDSWAARH( )W /MIIVhRlir.lliSNX'AAk'nokHi I K).{)()() /UIVHRHF.IDSWAARBORC) /M^^lkKAvMk'

/11 m&\ i i^pK k'Jft) M ( /UIVl^'llFIDSWAAk'HORC. i ZUIVFkiü'JDSXXAAkHOkH. I

!(■)< i< i ■JIWÏÏÏFTDB^^BI )lj

wmê Mn^É#i >äA\.MI'.< >il OOOO ZLllVF.RUFIDSWAARBORd I !().()()() ZlllVFRHFlDSWAARHORG 1

K

)(>( 'PHB^IBV

K ).OOOiyVF^tm

i(,v()( x )WÊÊÊÊ^^ÊÊÊÊ K) OOO ZUlVKRHHIDSWAAUBORC 10.000 ZUIVFRHRIDSWAARBOWJ F 10.000 SHO-J-TTC

2 -

^,lzoo nu en dan een schip ergens aan den horizon. We zagen ook wel eens niets, want dan was er mist, en er was heel erg veel mist... maar eftfin, we zijn tèn slotte toch zonder schipbreuk te hebben geleden heelhuids in New York aangekomen. Gedurende elf dagen hebben we hardnekkige pogingen aangewend om rechtop te loopen,' wat dank zij diversis steunpunten niet heelemaal mislukte. Gedurende elf dagen heeft de zee zich van haar slechtste ajde laten kennen, wat bij een groot gedeelte van de passagteiü een meer of minder hevigen maag-oorlog heeft veroorzaakt. Volgens dien dokter aan boord ontstaat deze maag-kwelling, tMjrdat elke passagier een visch heeft, die met de boot eèzwemt. Als dat ongedierte honger heeft, helpt er geen lieve-moederen aan, maar móét hij gevoed woWEö. Het schijnt, dat er passagiers aan. boord waren, die zich de weelde van twee visschen konden ïeroorloven; aan eiken kant van de boot één... Ze hingen tenminste telkens over de verschansing; nu eens aan bak-, dan weer aan stuurboord! — We zijn met éen tiental-passagiers opgebleven dm New York in de verte te zien opdagen. Het wemelt Een mooie foto van New-York's sky-line, gezien hier van de booten en gelukkig is de mist, dien we onder de Brooklyn Bridge door een paar dagen lang om ons heen hadden, opgetrokken, zoodat alles uitstekend te zien is, voorzoover je tenminste in het donker zien kunt. Het gezelschap is in zeer schilderachtige kleedij gehuld, variëerende van pyama-met-sjamberloek tot colbert-met-winterjas. Een . van de reisgezellen, een man met een schilderachtigen baard en een zeer gezellig iemand, voelt zich niets op z'n gemak, daar men hem vejteld had, dat de haven van New York zeer gevaarlijk is om binnen te komen, van welk verzinsel wij in zeer ruime mate profiteeren, door hem alle mogelijke verhalen te doen van schepen, die plotseling in de diepte verdwenen zijn en hem tevens het heuglijk feit mede te declen, dat de loods dronken aan "boord is gekomen en de kapitein dus zelf het schip binnen moet loodsen, wat nooit goed kan afloopen, aan welk verhaal door drie van de vertellers kracht wordt bijgezet door de reddingsgordcls uit de hut te halen' en deze om te doen, om in geen geval eenig risico te loopen, hetgeen Baardmans nog verder van streek brengt. Een jonge Amerikaan geeft hem inlichtingen, op welke manier hij het beste kan blijven drijven: Hij moet drie zwemvesten nemen, één gewoon omdoen, één om z'n voeten op te laten rusten, en de derde om z'n hoofd op te leggen als hij soms wil lezen. Er wordt besloten twee van de gezelligste passagiers te wekken. We marcheeren dus met z'n drieën naar de hut van een Engelschen jongen, bonzen op de deur en geven de boodschap af, dat we zinken, met het gevolg, dat hij een halve minuut later op de bloote voeten de lounge komt binnenzetten. Bij den tweeden hebben we nog meer succes, daar hij in pyama, met zijn hoed op en pantalon over z'n arm binnenkomt. We blijven heel gezellig bijeen (de gewekten incluis), de steward brengt om half drie 's nachts koffie met sandwiches, we wijzen een allercharmantste jonge dame het Vrijheidsbeeld (een klein lampje ongeveer twee meter boven het water, hetgeen door het goede kind geloofd wordt; den volgenden morgen bleek het een doodgewone boei) en nadat we op de hoogte van * Coney-lsland zijn gekomen, waar het schip gedurende den nacht moet blijven liggen, besluiten we tegen half vier toch maar te kooi te gaan, wat eigenlijk niet meer de moeite waard is, daar we om zes uur weer op moeten, wegens het vroege binnenvaren en den volgenden morgen om tien üur zetten we, na eerst va.n verre en daarna van dichtbij de beroemde „skyline", dat is de bovenrand van de wolkenkrabbers en het Vrijheidsbeeld (ditmaal het echte), door den weer teruggekeerden mist te hebben aanschouwd, voet aan wal van het groote land Amerika, waaruit ik u, zooals ge ervaren zult, heel wat heb mede te deelen S. WAGENAAR.

- 5

Boven; Het Vrijheidsbeeld. Link» : Een gedeelte van midden New-York, waarop het groote verschil in hoogte van de huiren duidelijk te zien is. Het grootste gebouw Is de nog onvoltooide Chrysler-building. Op den voorgrond liet men een lijn van den bovengrondschen spoorweg, populair de „L" yeheeten, oftewel „Elevated". Onder: Een panorama vanNewYork's haven en xaken-centrum.

,1

HET SPOORLOOZE VERG1E ON3 EERSTE COMPLETE VERHAAL

., . . Maar toch zUn belde dames o/ veimooid of ze hebben zelfmoord iepleeid. Zn ik durf er mVn beroepsreputahe om verwedden, dat al3 ze vermoord weiden, ze door dezelfde hand vermoord werden-. . ."

„Neen, dokter. Ik heb reeds een tele- welstand en op den gewonen tijd gisJUIST toen dokter Atherton voor terenavond naar bed gegaan, zooals zijn genoegen een tochtje wilde gram aan hem gezonden, dat de lady mamsel Leonie u kan bevestigen. En gaan maken, voor welk doel zijn ernstig ziek is." toen zij vanmorgen wakker werd, was Bij deze laatste woorden deed de butauto reeds stond te wachten, kreeg hij ze ook nog volkomen in orde. Mamsel telefonisch het verzoek, zoo spoedig mo- ler de deur open van de kamer van Lady Leonie kan u dit eveneens bevestigen." Ossington en dokter Atherton ging gegelijk voor een ernstig geval op .Beau„Een oogenblikje," zei de dokter. Hij ruischloos naar binnen. Désir te willen komen. raakte den schouder van het Fransche Op den grond, vlak bij haar bed lag, Tien minuten later stond hij reeds in aan en zei: „Vertel me eens, wat de hall der villa van de Ossingtons, waar alsof zij onverwachts in zwijm gevallen meisje was. Lady Ossington. Ze droeg een is er vanmorgen gebeurd?" een geagiteerde butler hem ontving. De Francaise scheen uit een verdoo„Wat is er gebeurd?" vroeg dokter peignoir en heur haren hingen los. Naast ving te ontwaken, stond langzaam op en haar knielde heur kamenier. Ook dokter Atherton. vertelde toen: Atherton knielde bij haar neer. Twee se„We gelooven, dat de lady dood is, „Niets, dokter. Ik riep de lady als dokter," zei de butler, terwijl hij dezen conden later stond hij echter reeds steeds om acht uur en bracht haar heur voorging naar een kamer aan het einde weer op. koffie en biscuits, die ze altijd op bed „Ze is dood," zei hij. „Vertel me prevan de gang. gebruikt. Dan blijf ik in de kamer tot cies, wat er gebeurd is." „Dood?" herhaalde de dokter verDe kamenier keek op, maar zweeg. ongeveer negen uur en de lady neemt schrikte „Wat is er dan gebeurd?" dan haar bad in de kamer hiernaast. „Dat weten we juist niet. Ze hebben Het was de butler, die antwoordde. „Er is eigenlijk slechts weinig te ver- Ook vanmorgen deed ze dit, na eerst Lady Ossington, liggend op den grond, tellen, dokter. De lady is in den besten •tegen me te hebben gezegd: „Je ziet er in haar kamer gevonden." niets goed uit! Ga een half uurtje wan„Is lord Ossmgton thuis?" delen in den tuin. Ik heb je niet vóór half tien noodig." — Ik deed wat de lady MMHHjMHfflMBHBBMHMBHHj gezegd had, keerde om halftien terug en vond haar toen zóó liggen— Meer weet ik niet te vertellen." Dokter Atherton was een man van vlug initiatief. Hij ging aan het bureau van de dood« vrouw zitten en schreef haastig twee brieven, een aan Sir James Parr, den beroemden geneesheer, en een aan den officier van justitie, en verzocht den butler, ze direct te doen bezorgen. Toen bedacht hij zich, en schreef ook nog een briefje aan den commissaris van politie. Dit gedaan hebbende, vroeg hij de Francaise en den butler, voor de beide kinderen den dood van hun moeder voorloopig nog geheim te willen houden. Daarna begon hij het doode lichaam en de kamer grondig te onderzoeken. „Het is natuurlijk een beroerte," mompelde hij m zichzelf, „maar door wat is die veroorzaakt? Haar hart was zoo gezond als het maar kan. Het is zonderling, zeer zonderling." In de kamer merkte hij niets bijzonders; de grootste orde heerschte in het vertrek. Opeens werd zijn aandacht getrokken door een kastdeur, die half geopend was. Dokter Atherton zag, dat er verscheidene flesschen in stonden. Hij onderzocht stuk voor stuk den inhoud ervan, maar merkte er niets bijzonders aan. Toen wendde hij zich tot de Francaise, die in de kamer gebleven was. „Gebruikte je meesteres odeur in haar bad?" vroeg hij. „Ja, m'sieur. Maar niet veel!" „Ben speciaal soort?" „Neen, ze hield juist van afwisseling. Soms nam ze dit, dan weer dat. Er staan verschillende odeurs in die kast. Ze kiest zelf uit, wat ze hebben wil en gooit ook zelf eenige droppels in het badwater." Dokter Atherton knielde weer bij het ALS DE LENTE KOMT... doode lichaam neer en ontdekte toen, helpt men den schitterenden palmen op de Promenade te San Renio bij het maken wat hij had verwacht: in de plooien van van hun weelderig toilet, waarmee zij het oog der talrijke vreemdelingen steeds opnieuw

[Veivolè op pa£. 6}

weten te boeien. - 4 -

:-

__,,__—^

f Wrrre RMr PIET HOLMAN.

etgeheele ensemble bij de opvoering van,, Zie wat door de vingers" WINNIE WISH.

O:

Theo Lodcwik.

,lland" door Yvette Marsay en ■k Verlang naar Ho

- 5 —

V

p deze pagina brengen we u | eenige foto's van een zeer zeldzame verschijning, n.1. „De witte raaf". „Hebt u al eens een witte raaf gezien? Ik nog nooit, wel „De witte raaf" en daarover wil ik 't hier even hebben, want deze zeldzame vogel is het cabarct-ensemble onder leiding van Piet Holman. En inderdaad: 't troepje van Holman verdient wel onder uw aandacht gebracht te worden, want zijn verrichtingen op kleinkunst-gebied zijn alleraardigst. Dit laatste woord typeert hun „kunnen" m.i. het best. Het is niet overweldigend, niet overbluffend, men gaat niet naar huis om drie nachten lang niet te kunnen slapen. Neen, zóó is het niet. Het juiste woord is „alleraardigst". En het is óók beschaafd. Ik ben blij voor Piet Holman, ongetwijfeld de beste conferencier dien we op 't oogenblik bezitten, dat" hij zich zoo goed aan 't familie-publiek heeft weten aan te passen. Ook hij heeft geleerd de lachers op zijn hand te krijgen, zonder iemand te kwetsen. Het is veel moeilijker, maar ook heusch veel dankbaarder. Kale hoofden in de zaal zijn er nu eenmaal niet om als lachwekkend mikpunt voor de conferenciers te dienen. Buiten- en binnenlandsche collega's kunnen van Piet Holman leeren hoe men een gezellig praatje kan houden, het publiek laat lachen zonder iemand bespottelijk te maken. De eenige aanmerking, die ik op „De Witte Raaf" zou kunnen maken is, dat het troepje te klein is. Daardoor krijgen we te vaak dezelfde artisten, die, hoe voortreffelijk ook, ons niet meer weten te boeien. Uitbreiding met eenige goede in 't kader' passende artisten kan dit kleine euvel echter verhelpen. We willen hier de artisten niet afzonderlijk bespreken; we waardeeren het geheel als ensemble. Dat „De Witte Raaf" op zijn vlucht nog veel succes moge oogsten 1 ERIC. W.

^^^^^

(VervolÉ van pagina 4.) RADIO! RADIO! RADIO! RADIO! RADIO! de ochtendjapon vond hij een fleschje, Wie werkelijk zuivere, krachtige Radio-ontvang-st wenscht zonder waarvan de inhoud gedeeltelijk op den gekraak of onderlinge storing, vrage eens inlichtingen bij: grond terecht gekomen was. Het D. HOOOENDIJK - Sophiastraat 23 - DORDRECHT fleschje, dat een eigenaardigen vorm PRIJZEN VANAF fl. IOC.- OEHEEL COMPLEET had, droeg een etiket, waarop het woord 2 Jaar algeheele garantie Service door het geheele land „Viooltjes" stond geschreven. De dokter herkende onmiddellijk het handschrift van lord Ossington. Op den avond van den dag der begra- wil is, waardoor die beroerte is verVragend keek hij de Francaise aan. fenis had dokter Atherton zich met een oorzaakt? Er is geen gevolg zonder oor„Lord Ossington maakte dikwijls boek in zijn studeerkamer teruggetrok- zaak. In het kort: ik wil weten of Lady odeur voor de lady," antwoordde zij op ken om te trachten de beslommeringen Ossington werd vermoord of dat zij zelfzijn onuitgesproken vraag. „Hij maakt der laatste dagen wat te vergeten en moord heeft begaan." het van bloemen, in zijn laboratorium." het zal ongeveer tien uur zijn geweest, Ter zeerste verbaasd staarde Ather„bat weet ik," antwoordde Atherton. toen zijn huisknecht hem het bezoek ton den detective aan. „Het is gemakkelijk te zien," mompelde van twee beeren aankondigde. Hij ont„Zelfmoord?" herhaalde hij. „Maar hij in zichzelf, „wat er op het laatste ving hen onmiddellijk. Het waren Vil- mijn waarde heer, neem me niet kwalijk oogenblik gebeurd is. Ze ging naar de liers, de commissaris van politie, en een als ik u zeg, dat u niet weet, waarvan kast, zocht een odeur uit, nam er de heer, dien dokter Atherton niet kende. u praat. Lady Ossington was de laatkurk af om aan den inhoud te ruiken „Dokter," zei Villiers, „dit is mr. Gil- ste vrouw ter wereld, die reden zou terwijl ze door de kamer liep en bleef low, van Scotland Yard. Hij is belast hebben om zich te zelfmoorden. Ze had bijna op hetzelfde moment dood. Maar met het onderzoek in de zaak betref- alles wat haar hart begeert: den meest wat heeft den dood veroorzaakt?" fende den dood van lady Ossington, en toegewijden echtgenoot, die een en al . ie vraag besprak hij eenige oogen- hij zou graag een kort onderhoud met u goedheid voor haar was; kinderen, waar blikken later ook met Sir Parr en den hebben," zij dol veel van hield; gezondheid, .ommissaris, die eveneens medicijnen schoonheid, fortuin kortom alles, „Met genoegen," antwoordde Atherhad gestudeerd. wat het leven juist begeerenswaard ton, zich tot Gillow wendend. „Mag ik liet was duidelijk, dat ook een sectie uit uw bezoek afleiden, dat het geval maakt! Zelfmoord! Uitgesloten. Nietaan het licht zou brengen, dat een wei- door Scotland Yard is- ter hand geno- waar, Villiers?" gering van het hart den dood veroor- nien?" „Ja," antwoordde de aangesprokene, zaakt had, maar het betrof hier een " V,Zoo is het inderdaad, mijnheer," was „ik geloof ook, dat lady Ossington de krachtige, sterke vrouw, van zeven en ^ét antwoord. laatste vrouw was, die zoojets zou doen. twintig jaar — de laatste persoon in de : '„Maar waarom?" Neen, ik geloof, dat u daar niet aan bewereld, van wien men een dergelijken hoeft te denken, mr. Gillow!" „Om verschillende redenen. Er zijn dood verwachten zou. „Als de beeren gelijk hebben," antniet veel gebeurtenissen, die onze aanEr was daarom stellig iets geheimzin- dacht ontgaan, en het geval van lady woordde deze, „dan werd lady Ossingnigs aan het geval; maar wat? 'Ossington mocht er rn geen geval toe ton vermoord!" Terwijl zij nog over deze vraag zaten behooren." „Maar " Dokter Atherton stond op te spreken, trad lord Ossington, die on„Maar zij is een natuurlijken dood ge- en begon rusteloos de kamer op en neer middellijk, toen hij het telegram ontving, storven!" te loopen. „Wie ter wereld zou haar naar huis teruggekeerd was, de kamer hebben willen vermoorden? Iedereen, „Daar zijn we nu juist niet zoo zeker binnen. van, dokter!.Mijn eigen overtuiging is, die haar kende, hield van haar. Niet„Wat beteekent dat allemaal?" vroeg dat zij niet...." waar, Villiers?" hij. „Vertel mij zonder omwegen de „Ja," gaf deze toe. „Daar ben ik ook „Maar de sectie " begon dokter waarheid! Is mijn vrouw dood?" van overtuigd. Ze was zeer bemind." Atherton. De drie mannen bogen zwijgend het „U spreekt- van de oppervlak„Zelfs dokters weten niet alles, mijnhoofd. heer," viel Gillow hem in de rede. „Ik t e der dingen," zei Gillow. „Hoe weet Lord Ossington verliet zonder één geef graag toe, dat de symptomen op u of er niet iemand was, die belang woord het vertrek, maar keerde eenige een beroerte wijzen, maar wat ik weten kon hebben bij haar dood? Er is gsen oogenblikken later weer terug. mensch ter werpld, die niet op zijn „Ik kan het nog niet goed begrijpen," minst één bitteren vijand heeft!" zei hij somber. „Wilt u me alles vertelAtherton knikte. Hij wist, dat wat de len, wat u weet, dokter Atherton?" detective zei, juist was. Toen lord Ossington de feiten wist, „Nu," vervolgde Gillow, „ik ben overzei hij: tuigd, dat fedy Ossington werd ver„U zegt een fleschje te hebben gemoord — óf door haarzelf, om een revonden, dat zij klaarblijkelijk juist ontden, . die alleen zijzelf weet, óf door kurkt had. Mag ik het eens zien?" iemand, die zijn of haar reden had. En „Hier is het," antwoordde Atherton. daar ik uw hulp zal noodig hebben, „Ik geloof, dat u het etiket geschreven dokter, zal ik u alles vertellen wat ik weet. Het geval is in mijn handen gehebt!" steld, omdat ik zeven jaar geleden een„Ja. Zooais u weet, maak ik dikwijls voor mijn vrouw odeur uit bloemen. zelfde gebeurtenis heb meegemaakt." Dit heb ik van viooltjes uit den tuin ge„Een zelfde ?" maakt!" „Precies hetzelfde! Ik zal het u verHij zweeg en stond op. Er was iets betellen. Op een avond in den zomer van sluiteloos over hem. het jaar 1923 arriveerde in het voorToen zei hij opeens: naamste hotel van St. Leonards een „Ik ga naar haar toe. Wilt u wachten, dame, die zich in het register inschreef tot ik terugkom, beeren?" onder den naam mrs. Annesley. Ze was jong, mooi en beschikte klaarblijkelijk De drie beeren wachtten bijna een uur. Toen verscheen lord Ossington weer. „Wilt u alles doen, wat noodig is?" vroeg hij en zonder antwoord af te wachten verliet hij het vertrek. Het resultaat van de sectie was precies, wat ervan verwacht werd: er was geen twijfel mogelijk of lady Ossington was gestorven door een plotselinge weilis het Merk der goede Filmsl gering van haar hart.

DIT

over veel geld. Ze dineerde dien avond in het hotel en trok zich om tien uur op haar kamer terug, het kamermeisje zeggend, haar om tien uur den volgenden morgen te wekken. Het meisje wekte haar, maakte, een bad voor haar gereed en verliet haar toen. Twee uur later vond men haar voor haar toilettafel zitten — dood! In haar eene hand had zij een fleschje, in de andere een kurk. Het fleschje bevatte wat odeur, dat, toen men het aan een scheikundig onderzoek onderwierp, gewoon parfum bleek te zijn, precies zooals het fleschje, dat u gevonden hebt, dokter Atherton, gewone viooltjes bleek te bevatten." „Ja," zei dokter Atherton. „En verder? Ga verder alstublieft!" „Ik werd naar St. Leonards gestuurd en deed al mijn best, het geval te ontsluieren. Maar het geheim werd nooit ontsluierd, hoewel ik nu geloof, dat het spoedig gebeuren zal," voegde hij er aan toe, zoo zacht, dat het leek alsof hij tot zichzelf sprak. „Om te beginnen vond ik het onmogelijk, uit te vinden wie de dame was, die zich mrs. Annesley noemde. Ze had in het hotel verteld, dat zij mr. Annesley den volgenden dag verwachtte. Maar er kwam geen mr. Annesley! Er werden geen papieren in haar« bagage noch op haar persoon gevonden, kortom, er was geen enkel spoor. Een sectie bracht dezelfde feiten aan het licht als bij Lady Ossington. En dan, beeren, was er nóg iets, dat het geval van mrs. Annesley identiek maakt met dat van lady Ossington. Mrs. Annesley was ongeveer vijf en twintig jaar oud, gezond en krachtig. Het personeel van het hotel verklaarde, dat ze opgewekt was geweest, toen ze des avonds om tien uur naar haar kamer ging. Ze had met het kamermeisje nog gelachen! Ze scheen evenmin reden tot zelfmoord gehad te hebben als lady Ossington. Maar toch, beeren, zijn beide dames óf vermoord, óf ze hebben zelfmoord gepleegd. En ik durf er mijn beroepsreputatie om verwedden, dat, als ze vermoord werden, ze door dezelfde hand werden vermoord!" Gillow zweeg. Ook de beide anderen bewaarden het stilzwijgen. Opeens bleef dokter Atherton voor den detective staan en vroeg: „Wat is uw theorie, mr. Gillow? U moet er een hebben, als u zoo zeker van uw conclusie is." „Ik héb een theorie, dokter! En wel deze: deze beide dames werden gedood door een vergif, dat hun in den vorm van odeur werd toegediend, een vergif /an zoo'n vluchtig karakter, dat het pnniddellijk bij het ontkurken van de flesch werkte en ook onmiddellijk vervluchtigde, zoodat het geen sporen nalaat. Indien mrs. Annesley en lady Ossington de flesschen hadden ontkurkt en dan een paar minuten bijvoorbeeld hadden gewacht alvorens ze er aan roken, dan zouden ze nu misschien nog geleefd hebben. Maar ze roken er, volkomen begrijpelijk, direct aan, toen ze de kurk eraf gehaald hadden." „Wat denkt u daarvan, dokter?" vroeg Villiers. „Het is zeer ingenieus bedacht," zei Atherton. „Natuurlijk, vergiftigen is een kunst, die wij nog niet geheel en al kennen. Hetgeen mr. Gillow zegt, kan zeer

goed waar zijn. Ik ken zulk vergif niet, maar — " „Wij weten niets van vergif, mijnheer," vid Gillow hem in de rede, „Een kind in de Oostelijke landen weet op dat punt veel meer dan alle wetenschappelijke menschen hier bij elkaar. Ik geloof, dat in beide gevallen dezelfde oorzaak den dood heeft bewerkt; dat dezelfde hand beide oorzaken heeft geschapen en verder geloof ik, dat het de hand van een volleerde in deze materie was!" Weer bleef dokter Atherton voor den spreker staan. „Verdenkt u iemand, mr. Gillow?" vroeg hij op den man af. „Ja, dokter Atherton. Dat doe ik en wel lord Ossington!" De dokter en de commissaris van politie slaakten tegelijk een kreet van verrassing. „Maar mijn waarde heer " begon de eerste. „Ik zou geen man kunnen

]

N.V. KLEEDERMAKERI)

f

Old Bond Strecr DAMES- EN HEERENKLEEDING NAAR MAAT LEIDSCHESTRAAT 49 TELEFOON 3-1-6-3-2

noemen, die méér van zijn vrouw houdt dan lord Ossington!" „En toch geloof ik, dat lord Ossington zijn vrouw doodde!" . „Maar ik ken hem veel te goed om dat te kunnen gelooven. — Mag ik u vragen, mr. Gillow, hoe u aan die overtuiging komt?" „Er komt zeer veel intuïtie bij," antwoordde Gillow op de vraag van den dokter. „Intuïtie is meer een eigenschap van vrouwen dan van mannen, maar sommige mannen bezitten haar toch ook

NEL. STANT8, de uitstekende, aan het Vereenigde Tooneel verbonden actrice, naar haar nieuwste door onzen medewerker Godfried de Groot gemaakte foto. - 7 -

J

en ik ben een van hen. Ik zal u alles zeggen, wat ik denk. Ik geloof, dat lord Ossington beide vrouwen doodde, maar er was toch verschil in beide gevallen; hij doodde mrs. Annesley opzettelijk, terwijl lady Ossington bij toeval door hem werd gedood." De beide andere mannen zwegen. Na een kort oogenblik vervolgde Gillow: „Mijn theorie is, dat mrs. Annesley op de een of andere wijze invloed op lord Ossington uitoefende, en dat zij misschien zelfs wel zijn leven zou verwoest hebben. Hij wilde haar daarom uit den weg ruimen. Hij is knap, een beroemd geleerde en het is bekend, dat hij jaren lang een bijzondere studie van vergiften heeft gemaakt, vooral van die, welke gebruikt worden in Noord-West-Indië. Het is daarom heel gemakkelijk voor hem, iemand die hem in den weg staat, de eeuwigheid in te zenden. Mrs. Annesley stierf in Mei 1923; lord Ossiington Jiuwde in Juni van hetzelfde jaar. Mijn ■theorie is, dat zij dood moest voor hij trouwen kon! Wat Üen dood van lady Ossington betreft, die heeft toevallig een fleschje in handen gekregen, dat hij heeft klaargemaakt voor mrs. Annesley of voor een andere reden, en zij werd door een ongeluk gedood." Er herrschte opnieuw geruimen tijd stilzwijgen. Dokter Atherton stond nu voor de open tuindeuren, met zijn gezicht naar de kamer. „Per slot van rekening blijft 't slechts een theorie, mr. Gillow," zei hij nadenkend. „Stellig," gaf deze toe. „Maar ik ben zóó overtuigd, dat ze juist is, dat ik er mijn leven om durf verwedden!" „En u z o u d t winnen!" zei een diepe stem. De drie mannen keken onthutst op. In de open tuindeuren stond Lord Ossington zelf, en h ij was het, die deze woorden had geuit. Hij kwam de kamer in, terwijl de anderen hem als een geestverschijning aanstaarden. „Voor den eersten keer in mijn leven heb ik voor luistervink gespeeld, beeren," zeide hij. „Ik ben hierheen gekomen, omdat ik u wilde spreken, dokter Atherton. Daar ik vermoedde, dat uw bediende naar bed was en ik wel dacht u hier te zullen vinden, ben ik achterom geloopen. Toen ik hier kwam, hoorde ik juist wat deze heer " „ Gillow," vulde de detective aan, daar lord Ossington hem vragend-wachtend aankeek. „ wat mr. Gillow," vervolgde lord Ossington, „vertelde. En hij heeft gelijk. Sta me echter toe, te gaan zitten. Ik ben vreeselijk moe." Lord Ossington nam plaats, op een stoel, dien dokter Atherton voor hem bijschoof. De situatie was verschrikkelijk. Niemand wist, wat hij zeggen of doen moest. Alleen lord Ossington sdieen heel kalm te zijn. Hij vervolgde en hij sprak zoo rustig alsof het hem niet rechtstreeks aanging: „Het is mijn plicht een bekentenis af te leggen, beeren. Door wat drie dagen geleden gebeurd is, heeft het leven geen waarde meer voor mij. Ik wil mijn ziel van een vreeselijk geheim ontlasten. —

WILLY EN JULIUS SUSAN de bekende zangeres en kapeim eester in hun „home" gefotografeerd,

Ik heb inderdaad mrs. Annesley gedood — we zullen haar zoo maar blijven noemen, ofschoon haar werkelijke naam anders luidde — omdat zij mij het leven lastig maakte. Het was noodig voor mijn gemoedsrust, dat zij verdween. Niet alleen editer voor m ij n gemoedsrust, maar ook voor die van de vrouw, die ik beminde en waarmee ik op het punt van trouwen stond, toen ik mrs. Annesley doodde. Ik doodde haar, en ik geloof niet, dat ik er ooit spijt van zal hebben. Ik zal niet in details treden, doch u kunt me gelooven, als ik zeg, dat ze het verdiende. Natuurlijk had ik niet mijn eigen rechter mogen zijn, maar " Hij maakte een gebaar met zijn hand, als wilde hij een lastige uiteenzetting onnoodig maken. „Ik weet inderdaad veel van vergiften af — ik ben jaren lang in China geweest — en leerde daar het geheim kennen van het doodelijke vergif, waaraan men slechts te ruiken heeft. Men haalt de kurk van het fleschje, waarin niets dan gewone odeur zit, doch waarin het vergif is opgelost, ruikt eraan en is onmiddellijk dood, terwijl in het fleschje slechts de odeur achterblijft. Geen spoor, niets! En als doodsoorzaak kan de knapste dokter slechts hartverlamming constateeren!" Hij sprak nu rapper; gebruikte kortere zinnen en speelde met een papiersnijder, die op tafel lag. Onderwijl dwaalden zijn blikken van den een naar den ander. „Ik doodde mrs. Annesley met opzet," vervolgde 'hij. „Mijn vrouw werd toevallig gedood. Ik begrijp niet, hoe het gebeurd kan zijn. Iedereen weet, dat ik zeer secuur ben. Hoe dat fleschje in haar bezit is gekomen, hoe het uit mijn laboratorium in (haar kast is geraakt, ik weet het niet. Ik bad het vergif gemaakt om katten te dooden, die in mijn tuin kwamen. Alles was altijd achter silot en grendel in mijn laboratorium. Ze moest het fleschje daar op de een of andere wijze bebben vandaan gehaald en het - 8 -

mee naar haar kamer hebben genomen. Maar hoe, dat is me een raadsel.... Dat is alles. Behalve dit dan " Gillow sprong op, maar het was te laat. Toen lord Ossington de laatste woorden zei, had hij een fleschje uit zijn zak gehaald, het ontkurkt en eraan geroken. En de drie door schrik en afgrijzen overmeesterde mannen zagen, hoe hij oogenblikkelijk neerviel. Toen dokter Atherton naast hem neerknielde was hij reeds buiten het bereik der menschdijke rechtvaardigheid'.... FILM-ENTHOUSI ASTEN P. C. K. ie ROTTERDAM. Brigitte Helm. getrouwd mei Richard Weissbach, is in DuUschland geboren. Haar adres is Im Winkel 5, Berlijn. De gevraagde ioio's worden U spoedig gezonden. CORRY V. ie AMSTERDAM. De gevraagde foto's zult U spoedig ontvangen. Dank voor den nieuwen abonnee en Uw aardig briefje! J. H. de J. £e 's.GRAVENHAGE. Wend U iot de „City-Film", Nieuwsiraai 24, 's'Gravenhage. Men zal U gaarne op Uw vragen antwoorden. L. v. G. te GRONINGEN. Rolverdeeling vermelden we in deze rubriek niet. Aan Uw verzoek om foto's zullen we voldoen. WEETGRAAG te ROTTERDAM. Op brieven, die niet met naam en adres zijn onderteekend, geven wij geen antwoord. DOLORES C. te PURMEREND. Op welke tooneelschool bent U? Bébé Daniels is met Ben Lyon getrouwd. MARY P. te PURMEREND. Indien U een antwoordcoupon insluit, ontvangt U zeker antwoord. Hebt U zangles? A. d. R. te 's-GRAVENHAGE. Natuur, lijk kunt U Truus van Aalten en Lien Deijers in 't Nederlandsch schrijven. E. B. te AMSTERDAM. Tegen betaling zijn bij ons geen foto's verkrijgbaar. ledere abonnee kan desgewenscht twee filmfoto's gratis ontvangen.

^^^^—^—^—,^^^™

^

—^"

HIER IS DE ZEEP MET DE WERELDREPUTATIE

^^^^

Vrouwenhanden altijd mooi door

HET NKDËRLANDSCH DANSKAMPIOENSCHAP 1Q30 Uitgeschreven door het Uitvoerend Comité der NATIONALE DANSCOMPETITIE bestaande uit: Cor Klinken, a\g. Leider, Erich Winter, Dr. Joh. van Goph, J. Monasch, A. C. Kroes, Mej. L. Santen, J. Ph. Donders, en de eere/eden Baronesse van Ittersum, Ir. Kalff, E. Belinfante Jr., Santos Casani, Traber-Amiel, Ernst Krauss en J. Poigt. Ingeschreven bij de Int. Tanz Turnier Liga, Zürich. nadert haar GROOTE PINALE welke zal gehouden worden op

Zondagmiddag 6 April a. s. In de zalen van Bellevue, Leldschekade te Amsterdam des namiddags te 2)/] uur. De kampioensparen uit de plaatsen Leeuwarden, Groningen, Assen, Zwolle, Alkmaar, Haarlem, Amsterdam, den Haag, Rotterdam, Breda, Hilversum,Utrecht en Dordrecht zullen in dezen wedstrijd dansen om den Offlcleelen Nationalen Kampioenstitel 1 O 3 0. Toekenning van de Weekblad- Wissclbekers en andere pryzen w.o. van de volgende firma's en particulieren. Fa. Postumus Amsterdam, Firma Kikkert Amsterdam, Firma Veraar Amsterdam, Fa. Schellekens A'dam, His Masters Voice Agency A'dam, Andre Keurvorst, Kampioen 1926/27 Nederland, Inst. C. Klinkert en Amsterdamsche dansleeraren. Deze wedstrijd wordt voorgezeten door het organiseerend Comité en staat onder persoonlijke leiding van Cor Klinkert, dansleeraar te A'dam. Toegangskaart mits tijdig aangevraagd a f 1.50. voor abonnees „Het Weekblad" fl.— Wedstrijdjaarboekje f 0.25 Tusschenlj/ds wordt door het publiek gedanst. De finale-Jury wordt voor 6 April tn 't laatste nummer bekend gemaakt. Alle inlichtingen worden verstrekt door het Secretariaat Stadhouderskade 152, Telefoon 24232, AMSTERDAM.

Lux Toilet Zeep heeft de harten gewonnen van alle vrouwen in de vijf werelddeelen. Zij vinden dat zij er verrukkelijk uitziet — zoo' wit en zacht; zij waardeeren haar geur — zoo delicaat en aantrekkelijk, maar bovenal haar heerlijk schuim dat de huid zoo zacht maakt. Zij zijn verbaasd dal zulk een fijne zeep zoo weinig kost. Lux Toilet Zeep is inderdaad de eerste zeep van zulk een prima kwaliteit die tegen een dergelijken matigen prijs verkocht wordt. Neem eens proef. De prijs is slechts 25 cts. per tablet.

im

No. 81815 Een eenvoudig modei. dat tevens gekleed isv voora »»n zijde of fluweel. De taille is opzij een klein weinigje ingehaald en de rok is klokkend. De ronde kraag kan van georgette gemaakt worden. Verkrijgbaar in bustemaaat 85, 90, 95 of 100 cM. Benoodigd van 70 cM. breede stof M. 4,75. No. 81995 Modernevoorjaarsjapon, waarvan het lijfje schuin ovet elkaar slaand en de rok met een heuostuk en plooien aan een kant, Verkrijgbaar in bustemaat 85, 90, 95 of 10Ö cM. Benoodigd van 1.35 cM. breede stof 2 M., of van 95 cM.breede stof M 3; van 95 cM. breede garneerstof Ml. No. 81875 Ketwige gekleede japon voor bedrukt satijn of crépe de Chine met vest en revers van georgette in bijpassende kleur. Verkrijgbaar in bustemaat 100. 105.110 of 120 cM. Benoodigd van 90 cM. breede stof M 3.50, van 90 cM. breede garneerstof 50 cM.

TO I LET

LTS 24

NV !•! Li-MKS /EEI- MAAISCMAI'PIJ. \ LA AKDIM . t.N

AMANDELTAART. Hiervoor heeft men noodig: 150 gram amandelen, 50 gram aardappelmeel, 150 gram suiker. 2 lepels water of brandewijn, iets zout, 6 eiererf. De bereiding geschiedt als volgt: De eierdooiers wofden met, de suiker zoo lang geklopt, tot ze dik en wit van kleur zijn. Vervolgen» worden de gemalen of gestampte amandelen, het meel, het zout het water of de brandewijn toegevoegd ; ten laatste wordt het zeer stijfgeklopte eiwit er luchtig doorgemengd. Hierna wordt de massa dadelijk in een geprepareerden springvorm overgedaan en de taart in een warmen oven gaar en goudgeel gebakken (ongeveer anderhalf uur).

OW H

=

7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Fabriek van Zilverwerk Gevestigd in 1690

— ~

/an deze afbeeldingen.die met toestemming der firma Weldon Ltd Va pp. geknipte patronen tee Londen zijn gereoroduceerd, zijn franco . verkrijgbaar tegen toezending van f 0.75 en vermelding van het no , aan mevrouw Miliy Sunons. 2e Schuytstr. 261. Den Haag.

RECEPTEN VOOR DE FIJNE KEUKEN

AISON ODIOT Artistiek

No. 81077 Snoezige jurk met korte mouwen voor bedrukte crèpe de chine of andere soeoele stof. In den rok zijn onder de taille in voor en achterbaan smalle olooitjes aangebracht. De mouwen en hals zijn afgewerkt met tres. Verkrijgbaar voor den leeftijd van 10 tot 16 jaar. Benoodigd van 95 cM. breede stof 2.15 Meter a 2.50 Meter, tres 1.50 Meter

\rr\A

i \mr\ i ■'iWln i

%*

ï JL. u

Hl \

■•

üffe J^ ttgrnm^mmv

rn

»Vi

Jr— " è,

AA-M x-mmy^

Specialiteit voor geschenken in zilver, en. verzilverd metaal

^_.

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE - 10 -

KOFF1EBONBONS. Hiervoor heeft men noodig: 250 gram suiker, s/4 d.L. water. Va d.L. koffie-extract. De suiker wordt in het water opgelost en de stroop tot den zesden graad ingekookt, ■daarna men het koffie-extract toevoegt, de

massa op een met amandelolie bestreken plaat uitgiet en in kleine vierkantjes verdeelt. VLA MET SNEEUWBALLEN. Hiervoor heeft men noodig: V2 li^er kookroom of melk, 5 eieren, 60 gram suiker. Va stokje vanielje, 30 gram poedersuiker, 10 ai 12 amandelen. De bereiding geschiedt als volgt: de melk of de room worden met de vanielje aan de kook gebracht. Nadat ze een uur warm heeft getrokken, neemt men het vanieljestokje eruit e.n voegt de suiker er aan toe. Vervolgens slaat men de eiwitten met de poedersuiker zeer stijf, steekt er met een eetlepel stukken uit, legt deze in de kokende melk of den kokenden room, keert ze met een schuimspaan of croquettenlepel om en neemt ze na enkele oogenblikken uit het vocht. Dan schikt men de sneeuwballen op een vlaschotel en besteekt ze met in de lengte doorgesneden amandelen. Van het kookvoché en de eierdooiers maakt men een gebonden vla en giet deze over de sneeuwballen.

-r-

- 11

De nieuwste voile, die het gezicht slechts voor de helft bedekt.

.

•-

:

iwwpp

wuyif^ik • Jwp^pM

'

(UfATON)

DE BEROEMDE COMPONIST IN DEN DOP GUSTAV ALS ZWERVER

ANNERL IN DE BERQEN DE ONTDEKKINQ A. twee filmsterren Liane Haid ea Zoo hebben thans de twee ^ •■ achter den rug. Gustav Fröhlich hun .'gelu ds ^fOPzeer goed doorstaan. En ook zij hebben f--^ ^l^ni/Haymerle, die Liane Haid of juister gezegcL Frau ^ ^ ^ Lg—hand vergeten w rd, P^^^^ veTlo0chent prent weer op t eerste V ■ ^Vefun^liche Lump" ^^ ^nTEy^f^ ^ de'^el^namige °P-- -J^nd f^^ H F Gustav Fröhlich speelt d^ aI^ bemint, ( Liane Haid die in ,tilte de boerendochter An-rl ^ mponeerd en

LIANE HAID EN HANS ADALBERT VON SCHLETTOW OP DE BRUILOFT

Hans heeft in ^VToordLlSg gezonden. AnnerVs vader deze naar Weenen ter b^.°r^|ng dochter met Hans mets ^ echter van een ^^f .^Jf den armen Hans weet weten en tijdens aiwezagheid van Adalbert hij een huwelijk met den njken boer .zal von Schlettow) tot ^ ^^fSkig reist hij naar het Weenen opgevoerd ^^^1 armen van een ander, dorp -rug, m-rvrndt z, meisje ^ ^^ ^ .^ dieper Zijn leven is gebrolcen, mj en dieper. . ,„„ reeds lang gestorven, Jarer vergaan; men ^'^Zn rocrn behaald. Dan doch zijn muziek heeft o^ter fjken ^ van hwn leest Ritter, dat er in t do pje ^ r ^ worden onthuld. Hij reist ^ ^^ het de

r

onzichtbare -^^f , ezer! wel'e raden: Annerl en is dus voor u, lezeres en ie Hans vinden ^^\^Re ü\m is van Gustav Ucicky. f/a^^rt^n^S^Sow komt e^ woord van lof .oc voor de prachtige vertolking van z.jn rol.

LIANE HAID

DE ONTHULLING VAN HANS RITTERS STANDBEELD

12

">::^f.;

QUSTAV ALS VERLOOFDE VAN LIANE

^™

Onder de zoogenaamde halfbloedige paarden, d.w.z. paarden, waarin meer ot minder volbloed vloeit, zijn de Engelsche Hackney en de Hunter zeer bekend. Beide vormen zijn aanmerkelijk zwaarder van bouw dan van de volbloeden; vooral de Hunter, die in het bijzonder in Ierland gekweekt werdt, is allesbehalve élégant, doch bijzonder geschikt om zelfs een zwaren ruiter over WAWW^-Sjsr*"**'''. allerlei soort van hindernissen achter de meute aan te dragen tot het „hallali". Ook Duitschland heeft fraaie halfbloeden. Om maar direct iets te noemen: de Trakcbner, zoo genoemd naar de bekende Oostpruisische paardenstoeterij ,,Trakehner", HET TURKSCHE PAARD gesticht door Friedrich Wilhelm I. De Trakehner heeft volbloed door den goudbruinen Arabischen hengst, Turk Mayn Atty, die in den tijd van keizerin Katharina van Rusland uit Aleppo is geimporteerd. Over het algemeen heeft het Oostpruisische paardenslag aan Turk Mayn Atty zijn schoonheid te danken. Behalve deze Trakehners zijn de Litauers, Oldenburgers en Hannoverancn wel bekend. Behalve de Russische halfbloed is ook het Hongaarsche paard zeer in tel, ofschoon dir laatste zeer gemengdbloedig is. In het algemeen gaan de paarden achteruit en verHET HANNOVERSCHE PAARD

IETS OVER PAARDEN

—■%.

HET TRAKEHNER PAARD

-'WJUJÜ«

^^^^^^H

dwijnen de zuivere vormen om plaats te maken voor viervoetige producten van allerhande willekeurige of onwillekeurige kVuisingen. Misschien zullen ook deze viervoeters verdwijnen om vervangen te worden door vierwielers met motorische krachten. Sic transit gloria mundi. Alvorens dit praatje over paarden beëindigd wordt, moet toch nog even gewezen worden op den grooten paardenrijkdom van Amerika en Australië. Beide werelddeelen bezaten oorspronkelijk bij de ontdekking géén paarden en thans wordt er nergens zooveel aan paardenrennen gedaan dan juist in Australië en voorziet dit werelddeel geheel het oosten van paarden. Ook Amerika is buitengewoon rijk aan paarden, doch arm aan bijzondere rassen, daar de paarden daar uitsluitend gekwpekt worden voor het werk, waarvoor zij gebruikt worden. Zuid-Amerika is nog zeer rijk aan verwilderde paarden, waarop de Indianen merkwaardig snel hebben leeren rijden én waaraan zij zelfs hun levenswijze in meerdere ot mindere wijze hebben aangepast. Doch ook de Indianen verdwijnen, sterven uit of lossen zich op in de andere geimmigreerde rassen. Zoo schrijdt de ontwikkeling van alles, wat op aarde leeft, steeds verder.

„'•••»:

HET RUSSISCHE HALFBLOED PAARD

CHARLOTTE ANDER, die mei Hans Albers de hoofdrol vertolkt In de sprekendefilm „Die Nacht gehort uns". Deze rolprent, die onder regie van Carl l'rölich werd vervaardigd, behoort tot de beste, die we tot nu toe op het witte doek te aanschouwen kregen. Het scenario werd vervaardigd naar een tooneelséuk van Henry Kisteraaeckers. Het is zeer knap en ontwikkelt zich logisch. Het spel van de hoofdpersonen is voortreffelijk. De film is opgenomen volgens het Tobis«systeem en de stemmen en geluiden klinken verras» send natuurlijk, ,,FiIma" te Amsterdam brengt deze rolprent in ons land.

«NHHMiK HET HONGAARSCHE PAARD

HET AUSTRALISCHE PAARD - 14 -

l

CHARLOTTE ANDER EN HANS ALBERS - 15 -

j., n.iiuliL,.,mW«,lnu.»ii.»piiiipiin Mijn neef Janssen was onlangs op een partijtje, waar een van de dames hem een heel verhaal deed, zonder dat mijn neef haar één oogenblik in de rede viel. „Mijnheer Janssen," zei ze, toen ze uitgesproken was, ,,ik vind het heerlijk om tegen u te praten. U kunt zoo prettig luisteren." Waarop mijn neef antwoordde: ,,Dat behoeft u niet te verbazen, mevrouw. Ik heb een vrouw en een radio !" ■ „Jonge man," moedigt de chef den nieuwen leerling aan, „wanneer je je best doet, kun je door den tijd mijn rechterhand worden." „Ja, maar .... ik ben toevallig links," antwoordt het jongmensch ontmoedigd. Bedelaar: „Ik heb zoo'n honger!" Dame : „Waarom werk je dan niet ?" Bedelaar: „Ik ben bang, dat ik daar nog hongeriger van word !" De politie arresteerde onlangs een man, juist nadat hij „Ich küsse Ihre Hand, Madame" had gespeeld op een zingcndr zaae;. — Alweer te laat !

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG Acht en vijftigste vraag. Wie van onze lezeressen en lezers kunnen ons zeggen, wie de eerste was, die een thermometer maakte, waarbij kwik werd toegepast ? Het antwoord op deze vraag zien wij gaarne tegemoet (op een briefkaart) voor 26 Maart (Indische lezers voor 23 Juli) aan ons adres : Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, acht en vijftigste vraag. Leiden. Onder hen, die ons een goed antwoord zenden, zullen wij weer een prijs van / 2.sobenevcns vijf troostprijzen verloten.

DE OPLOSSING Vier en vijftigste vraag. De woorden „Alea jacta est" werden gesproken door Julius Caesar, toen hij den Rubicon overtrok, en beteekenen ,,De teerling is geworpen". Na loting werden de prijzen als volgt toegewezen : de prijs van / 2.50 aan den heer Freek van der Putten, Hilversum. De troostprijzen aan : den heer J. Ogier, Steenwijk ; den heer F. J. Ranshuysen, Zaandam ; mevrouw A. S. Rienkes, Rotterdam ; den heer A. Gonsalves, 's-Gravenhage ; den heer E. H. de Vries, Amsterdam.

Indien U meent HET BESTE ge/.ien te hebben, dat er op filmgebied bestaat, dan heeft de N.V. METRO OOLDWYN MAYER FILM Mij. altüd NOO BETERE FILMS

^miïmïïï Verloofd jongmensch (in een poëtische bui, wanneer hij met zijn meisje langs het strand wandelt) : „Rol voort, rol voort, gij machtig-diepe oceaan !" Zij : „O, Gerard, wat een éénige jongen ben je toch ! Hij doet het ook !" Tandarts: „Wat is uw beroep?" Patiënt: „Caricaturist!" „Goed. Dan zal ik uw kies eens trekken op de manier, zooals jullie het altijd teekenen !" „Ik heb mijn oom ondersteund, toen hij ziek was." „Heb jij je oom ondersteund ?" „Ja. ik heb een jaar lang niet van hem geleend !"

1

„De ergste vijand van een man is degeen, die hem in de hoogte steekt," beweert iemand. — Dat is juist. Men moet bij voorbeeld nooit tegen een belastinginspecteur opsnijden over het inkomen van een vriend. - „Een politicus kan maar zelden van zijn huiselijk leven genieten," zei een Kamerlid. — Hij bedoelde natuurlijk, dat er thuis nooit iemand is, die naar hem luistert.

TURKSIB

Het epos van een verovering (F.I.M. Film)

V

„Bent u mijnheer Van Dyke ?" vroeg de jongeman, die naast den kleerenstandaard stond. „Neen," was het verbaasde antwoord. „Nou, ik ben het wel," zei de jongeman toen, „en het is zijn jas, dieu daar aantrekt I" Dokter: „U hebt last van zenuwen, zegt, u ? Waaraan schrijft u dat toe ?" Patiënt: „Aan visschen !" „Maar visschen is toch juist een heel kalmeerendè bezigheid I" „Ja, maar niet wanneer je hiet doet zonder vergunning!"

TURKSIB De groote roep, die uit het buitenland vooraf is gegaan aan deze film, heeft ons genoodzaakt deze spoediger naar Holland te brengen, dan wij eigenlijk van plan waren. Ziehier wat buitenlandsche en vooraanstaande Hollandsche critici reeds nu over dit meesterwerk schrijven. Wij geven hieronder een bloemlezing van de meest uiteenloopende richtingen uit de navolgende bladen: De Berljjnsche correspondent van ,DB MAASBODE" schrijft na te hebben geconstateerd, dat de Russische filmproductie overal in voorgaat, o.a.: . . . Veel moeilijker dan het afdraaien van een paar negers, die men te voren met wat kip penveeren getooid heeft. Maar mogelijk Is het wèl en we hebben natuurlijk de Russen weer eens noodig gehad om dat te bewijzen. En wat nu de film zelf betreft, deze is tip top in orde en kan als een model gelden voor elke exotische rolprent, in het bijzonder voor die, welke erop uit zijn het wonderbaarlijke werk van den blanken man in de tropen af te malen. Het is juist het talent van de Russen (in het onderhavige geval van Vittor Turin), dat zij een heldendicht weten te zingen waar een ander het spoor in droge kathedergeleerdheid zou verliezen." Uit de Roomsch-Katholieke FJImpids : Turin's „TURKSIB" een meesterwerk van Russische Filmregie. Gelijk in 't sociale en 't economische ontwikkelen de Russen ook op filmisch gebied een verbluffende activiteit. Uit „De Nieuwe Eeuw" : Al deze echter worden overtroffen door het verbluffende kunstwerk, dat Victor Turin met „TURKSIB" heeft tot stand gebracht en dat FIM-Film importeert. Hij heeft een gespannenheid en een dramatische kracht, die alle hulde verdient. Niet de dramatiek, die tot snotteren beweegt, maar de dramatiek, die vervoert, die van de doode dingen levende, strevende, strijdende elementen maakt.

Het woord „Turksib" heeft een verklaring noodig. Het is niets anders dan een lettergreepverbinding, die men bij de Russen algemeen aantreft, en bestaat uit de .eerste lettergrepen van de namen Turkestan en Siberië. Een film, die iedereen zien moet, die ooit naar een goede film verlangd heeft. Een film, die verdient als hoofdnummer vertoond te worden in iedere bioscoop, die 'het goed met zichzelf voor heeft. Een film, die niet alleen de fijnproevers, maar ook het groote publiek zal pakken en boeien tot het einde. De Ber/ffnsche correspondent van de Nieuwe Rott. Crt. schrijft o.a. : Want het is een niet meer te loochenen feit, dat Rusland op filmkunstgebied den toon aangeeft. De Russische kamera-techniek, de Russische montage, hebben overal navolging en toepassing gevonden. „TURKSIB", dat is de naam van den Spoorweg Turkestan—Siberië, die in aanleg is. Het is een epos, dat hier en daar tegelyk lyrisch is als een ballade. Documentaire ? Neen- levens-epos. Kultuurfilm? Neen fllmkultuur. Het rhytme van „Turksib" is beklemmend en adembenemend, want zelden heeft men zóó sterk het rhytme, het eigen rhytme van de film gevoeld. Het houdt ons tot het laatste oogenblik vast, dat geeft een dramatische spanning, die op deze wijze nooit tevoren bereikt is. Dat is een film van buitengewone kracht en zeldzame zuiverheid.

■«iiji

Turkestan is een land, waar de tijd sedert eeuwen stilstaat. Het heeft onmetelijke rijkdommen en groote mogelijkheden om zich verder uit te breiden. Katoen is de schat van het land, katoen zou zijn rijkdom kunnen worden, katoen voor geheel Rusland en Turkestan. Maar het ontbreekt het land aan water. Worden de korenvelden met water bespoten, dan moet de katoen verdrogen. Koren of katoen, allebei tegelijk kan het primitieve land niet voortbrengen. Dat is zijn tragedie. Bijna naakt werkt het volk op de gloeiend-heete velden van Middel-Azië in de zonnehitte. Mannen en vrouwen met hun kind op den rug. Maar de grond is droog en de arbeid dus vergeefs. Geen regen valt. Geen water komt van de bergen. Hoog boven de dorstende vlakte glinstert de sneeuw op de bergen en smelt in de zon. Reeds drupt het in kleine straaltjes. Het spat over de steenen, het zwelt aan. Water! Water! De wachtenden hooren het signaal, grijpen naar hun spade, rennen het water tegemoet en ieder probeert het voor zijn velden vruchtbaar te maken. Maar het water is slechts voldoende voor het koren. Slechts voor het karige brood. Voor het katoen i«: het niet genoeg. De katoen verdroogt. En weer wacht een primitief en verlaten volk op een zegen van hooger hand. Brood voor Turkestan! Brengt koren naar MiddelAzië 1 Dan kan op de vrij geworden velden een groote rijkdom groeien. Katoen! Nu sleept het leven zich daar nog zeer moeizaam voort.

Intusschen klinken vrolijke klokken van honderden en honderden sleden, hoog daarboven, duizend kilometer ver in Siberië. Sleden vol met koren. Siberië heeft koren genoeg. Volbeladen treinen staan op de perrons. Siberië, heeft ook hout genoeg. Heele wouden met reuze boomstammen worden geveld. Zaagmolens zijn in werking. Brengt brood naar Turkestan! Brengt brood naar Middel-Azië. Helpt dit primitieve volk uit den nood! Doch de in de richting van het Zuiden rollende treinen blijven voor den Semaphor staan; de weg is versperd zuidwaarts, want de rails houden op; duizend kilometers zonder rails I Duister en vijandelijk verheft zich de steppe tusschen Siberië en Turkestan en belet elke verdere ontwikkeling. „De baan vrij" fluiten alle locomotieven. „De baan vrij". De eerste stoot! Een vliegmachine verschijnt in de wolken boven de steppe en verschrikt de Nomaden. De aanval begint! Een ingenieur onderzoekt de omgeving. De eerste patrouilles der beschaving komen voor den dag: de landmeters. In de steppe ligt alles in diepen middagslaap. De kudden, de schaapherders, de honden en in de tenten slapen de inwoners, oude en jonge. Het leven ligt in diepen slaap, slechts heel oude doodgravers houden de wacht. Zeldzame gebouwen met zeldzame opschriften, die niemand meer kan lezen. Alarm! De kudden worden wild, de honden slaan aan, de slapers ontwaken, alles is op de been. Een auto komt door de steppe. Opwinding, verwondering. De vreemde

1

„TURKSIB" moet ook in Nederland worden vertoond.

Wij kunnen de verschillende critici en ook het verlangende Nederlandsche publiek g-eruststellen. De film wordt spoedig uitgebracht en ge zult eerstdaags in staat worden gesteld dit meesterwerk te aanschouwen! DE RUSSISCHE FILMPRODUCTIE DE BESTE TER WERELD! X IN DE STEPPE - 16 -

SPREKEND TYPE VAN EEN TARTAAR

menschen brengen merkwaardige machines en het werk en het leven neemt een aanvang. In het hoofdkwartier van het Turkestan-Siberische Spoorweggebouw in AlmaAta, arbeidt de ingenieursstaf. 1445 Kilometer rails zullen Turkestan met Siberië verbinden. De Turksib-lijn. En de algemeene aanval op het woeste grondgebied begint. Van alle kanten rolt het materiaal aan tot den toren aan den rand der steppe: Logowaja. En van Logowaja dringen zij de steppe binnen en de arbeid begint. Hardnekkige, zware arbeid ... De rotsen doet men springen. Doorbraak! De rails worden- veider gelegd. Opgeschrikte nomaden uit de meest afgelegen hoeken der steppe trekken in grooten getale voorbij om het groote wonder te aanschouwen, de eerste locomotief! Onstuimig galoppeeren zij op hun paarden, kameelen en koeien achter de machine aan, het „schip dér woestijn" wrijft zijn neus tegen de rails. De concurrentie is verdwenen. De locomotief komt aan een nieuwe hindernis; een breede stroom verspert den weg. Aan den anderen kant van de rivier is weer, een onherbergzame steppe in het zicht. Maar verder, verder toch met den aanleg! Ijskoude steppenwinden komen uit het Zuiden opzetten. Met een ondraaglijke vorst van het Noorden houdt alle leven en arbeid weder op. Met 42° koude staat alles stil. De lijn Turksib moet in

17 -

1 93° gereed komen, maar het schijnt hopeloos te zijn. Door sneeuw en ijs ligt de arbeid in het Noorden geheel stil. In het Zuiden blazen troostelooze winden over de verlaten steppen. Maar trots alles: de lijn moet klaar! Voorwaarts! En de arbeid neemt een aanvang. Een heldhaftige strijd. tegen alle geweld van de onbarmhartige natuur. Van het Noorden naar het Zuiden en van het Zuiden naar het Noorden. Voorwaarts! En ziet, het gaat de goede richting uit. De machine vooraan! Tractors trekken al over de steppen. Ook het lezen en schrijven is aan de orde van den dag en wij zien breedkakige Tartaren over de boeken gebogen, geheel in studie verdiept. Langzamerhand dringt de beschaving tot de steppe door en met de. wapens der techniek wordt de strijd gevoerd voor wegen en kanalen. „Oorlog aan het primitieve!" En nu ontplooit het land spoedig zijn rijkdommen. De katoenvelden bloeien in overvloed en op de weiden wordt het vee goed .verzorgd. In 1930 zal Turkestan -geheel Rusland van katoen en Siberië Turkestan van koren voorzien. Want in 1930 moet Turksib klaar zijn. Dat fluit in all; ketels, dat straalt in alle oogen, dat doet de energie groeien. Turksib! In het jaar 1930 komt de lijn Turksib gereed! !

H^HiHIM

DE ROMANTIEK DER HISTORIE Cartouche, de man, die heel Parijs terroriseerde. 'in October van het jaar 1693 gaf een eenvoudige zadelmaker te Parijs, Louis Cartouche geheeten, de geboorte aan van een zoon, dien hij Louis Dominique had gedoopt. Wanneer het kind echter, groot geworden, als misdadiger zijn leven op het rad heeft geëindigd, erkent de man, dat het niet zijn zoon was. De knaap was hem als een baby gebracht door een voornaam edelman, die hem een groote som gelds had betaald om hem op te voeden in volslagen onwetendheid van zijn hooge geboorte. Wie de moeder was, had de zadelmaker nimmer vernomen. Het is over den levensloop van dezen edelman, die als bendeleider schrik over heel Parijs zou verspreiden, dat wij u hier vertellen willen. Daar Louis Dominique veel beter leeren kon dan zijn broertjes en zusjes en er bovendien voldoende voor zijn opvoeding werd betaald, bezocht hij te Parijs een van de beste scholen. Hij was er een ijverig leerling en niemand zou kunnen zeggen, in welke richting zijn ' leven zou zijn gegaan, indien niet een mede-scholier, die den schranderen knaap niet lijden mocht, hem tegenover het hoofd der school van diefstal had beschuldigd. D'Ormcssan, zoo heette de knaap, die deze laagheid beging, had door een geraffineerden truc zijn verhaal zóó aannemelijk gemaakt, dat men Cartouche niet anders dan voor schuldig kón houden. Deze werd voor straf opgesloten in een vies. vunzig hok, waaruit hij evenwel wist uit te breken. Vastbesloten noch naar school, noch naar huis terug te keeren, sloot hij zich aan bij een troep reizende zigeuner-acrobalen. Op zekeren dag gaven dezen een voorstelling in de nabijheid van het Bretonsche dorpje Quimper toen Cartouche's aandacht getrokken werd door een beeldschoon meisje. Hij sprak haar aan en zij vertelde 'hem, het kamermeisje te zijn _ van markiezin Ivonne de Kergolese. De beide jonge menschen werden verliefd op elkaar en Ivonne sloot zich eveneens bij den troep aan .... Door haar schoonheid werd zij weldra een twistappel voor de mannen, die deel uitmaakten van het rondreizend gezelschap. Daar men Cartouche, die buitengewoon handig met zijn dolk was, niet aandurfde, werd een list te baat genomen om hem van Ivonne — waarmee hij intusschen getrouwd was — te scheiden : op een dag, toen Cartouche een gewaagden sprong moest ondernemen, schoof zijn partner, die tot taak had hem op te vangen, ongemerkt iets opzij, waardoor Cartouche van een duizelingwekkende hoogte neersmakte en bewusteloos bleef liggen. Toen hij bijkwam bevond hij zich te bed op een boerderij, terwijl de troep was vertrokken .... Zoodra hij zich er toe in staat voelde, begaf hij zich op zoek naar Ivonne. Hij vond het terrein waar de acrobaten hun bivouak opgeslagen hadden en sloop des nachts in de tent van Ivonne. Groot was haar blijdschap toen zij haar man

terugzag. De komst van Cartouche was echter opgemerkt en geheel onverwachts werd hij door een der leden overvallen. Er volgde een gevecht met de messen waarin Cartouche het onderspit moest delven, daar hij zich weldra tegen een overmachtige meerderheid vond staan. Andermaal raakte hij buiten bewustzijn en toen hij na een paar dagen bijkwam lag hij weer te bed in een boerenwoning. Direct informeerde hij wat er van de acrobaten geworden was, waarop de vrouw, die hem verpleegde, hem vertelde, dat zij allen gevangengenomen waren, omdat zij zich aan verschillende misdaden hadden schuldig gemaakt. Zoodra Cartouche in staat was te loopen, begaf hij zich naar de gevangenis en informeerde aan de bewakers, of er ook een meisje was opgesloten met goudblonde haren en blauwe oogen. Tot zijn onuitsprekelijk geluk hoorde hij, dat Ivonne er in ge'slaagd was te ontsnappen I Opnieuw begon hij nu het land af te zoeken naar zijn vrouw. Hij durfde niet veel te informeeren, maar hij hoorde toch, hoe het op bevel van den koning was geweest, dat men de acrobaten in de gevangenis had gezet omdat men geloofde, dat zij de dochter van een voornaam edelman hadden opgelicht. Eindelijk komt hij weer in de buurt van het dorpje Quimper, waar hij Ivonne voor het eerst heeft ontmoet. Hij zamelt al zijn moed bij elkaar en informeert ten slotte bij den parkwachter van het kasteel, waar Ivonne hem gezegd had te wonen, of een kamermeisje, dat eenigen tijd geleden was verdwenen, inmiddels al weer was teruggekeerd. De man gaf hem geen antwoord, maar noodigde hem uit binnen te komen. Cartouche volgde en werd in een onverlichte kamer gelaten, waarna de man verdween. Opeens achterdochtig geworden sprong Cartouche op de deur toe, maar deze was al gesloten. Als een dwaas was hij in een val geloopen ! Eenige oogenblikken later ging de deur open om een met een pistool gewapenden man binnen te laten. Cartouche herkende in hem onmiddellijk zijn vijand van de school, D'Ormessan ! Verwoed sprong hij op hem toe, maar op hetzelfde oogenblik snelden een zestal mannen het vertrek binnen, grepen en bonden hem. Gemeen lachend sloeg D'Ormessan de hopelooze pogingen van den ander om zich te bevrijden, gade, terwijl hij hem zei, dat Ivonne niemand anders was dan markiezin Ivonne de Kergolese zélf en dat zij natuurlijk door Cartouche was geschaakt ! Toen deze hem bezwoer, dat hij met haar getrouwd was, lachte D'Ormessan hem uit Er werden korte metten met den gevangene gemaakt : in een onderaardschen kerker opgesloten en door een ketting aan den muur vastgeklonken, zoodat hij zich nauwelijks verroeren kon, zoo bekocht hij zijn avontuur. Reeds had hem de hoop, dat hij ooit zijn vrijheid zou herkrijgen, geheel en al verlaten, toen hem op zekeren dag door een opening in den muur van zijn cel een mes werd toegestoken, waaraan zich een vijl bevond, terwijl een stem hem toefluisterde : ,,Wanneer je je bevrijd hebt van je ketenen, wacht dan tot je voedsel wordt gebracht. Handel dan direct. - 18

Mijn meesteres wacht u in Parijs !" Cartouche deed wat hem gezegd werd : eindelijk, na dagen moeizamen arbeid, had hij zijn ketenen doorgevijld en toen de bewaker hem zijn eten kwam brengen, doorstak hij den man met zijn mes en vluchtte in diens kleeren naar buiten. Eén verlangen bezielde hem slechts : naar Parijs om Ivonne terug te zien. Om haar te vinden had hij echter geld, veel geld noodig. Hij was niet langer een knaap nu, maar een man, die voor niets terugdeinsde en weldra had hij een bende misdadigers om zich heen verzameld, waarmee hij heel Parijs afstroopte om aan geld te komen. Zijn „leger" telde ongeveer tweeduizend man en er bevonden zich zelfs twee beroemde doktoren onder, die hem op zijn nachtelijke strooptochten vergezelden om de gewonden te verbinden. De politie stond volslagen machteloos tegenover een dergelijke bende dieven. Ieder venster in Parijs werd van ijzeren spijlen voorzien en voortdurend was er een gansch regiment onder de wapenen om jacht te maken op Cartouche, die evenwel onvatbaar bleef. Eindelijk had-hij de plaats gevonden, waar Ivonne werd gevangen gehouden en een stoutmoedig plan werd direct in daden omgezet : met vijfhonderd zijner uitgelezen mannen bestormde hij het kasteel, waar zij verbleef. Met zijn zwaard in de hand snelde Cartouche van kamer tot kamer tot, juist op het oogenblik, dat hij het bevel wilde geven het kasteel in brand te steken, omdat hij haar niet gevonden had, er een geheim paneel openging en zij met uitgestoken armen op hem toesnelde. „Mijn lieve, ik hoorde pas dat jij het was, toen ik je stem hoorde," zei ze. Weenend vielen zij in eikaars armen .... Deze stoutmoedige daad zou echter zijn ondergang worden. Onmiddellijk waren alle beschikbare regimenten uit de Fransche hoofdstad naar het kasteel gezonden om het te belegeren, en bij een stoutmoedige poging om te ontvluchten werd Ivonne gedood en Cartouche gevangengenomen. Het onderzoek van zijn zaak duurde een maand. Toen werd hij veroordeeld om geradbraakt te worden. Gewillig liet hij zich naar het martelinstrument brengen en toen hij er gebonden op lag, zochten zijn oogen onder de toeschouwers naar zijn bendeleden .... Niemand verroerde zich echter. „Maak me los," zei hij toen, „ik zal mijn medeplichtigen noemen !" Een dag en een nacht zaten de schrijvers naast Cartouche bij het wiel en noteerden de namen van vijfhonderd zijner volgelingen. Stuk voor stuk werden zij voor hem gebracht. Toen ze allen om hem heen stonden, zei hij : „Honden, jullie hadden mij en jezelf kunnen redden I Eén aanval en dit canaille zou uit elkaar gestoven zijn ! Nu zullen we met zijn allen sterven !" Dat waren zijn laatste woorden : de beul zette de paarden aan en eenige uren later was Cartouche slechts gemalen vleesch .... .Ivonne was inderdaad niemand minder dan Markiezin Ivonne de Kergolese . . .

^f

De beste methode is steeds Palmolive Zeep te gebruiken"

Put je Portemonnaie niét uit. Catalogus van;

MASSE, te Parijs Deze autoriteit beveelt een eenvoudige doch nimmer falende regel aan, voor het behouden van een fraaien teint.

ARIEL WORKS IIMITED Birmingham Wa deck Pyrmomkade 2 P DEN HAAG

HEBT GIJ AL EEN ABONNÉ OPGEGEVEN?

Als Dansers blozen! "Doelmatige, doch zachte reiniging der huid thuis is een absolute vereischte voor het succes van ons werk. De beste methode is het regelmatig, terdege gebruik van de zeep, die grondige reiniging paart aan de bekende cosmetische werking van palm- en olijfoliè'n."

16. Rue DAUNOU, PARUS

Emile Masse is de huidige directeur van de elegante inrichting, die zijn naam draagt, in de Rue Daunou te Parijs, waarvan U hierboven een afbeelding ziet.

PER STUK

TN Paimolive Zeep komt de heilzame werking van palm-en olijfolie, waaraanMassé zooveel waarde hecht, het meest tof haar recht. En daarom beveelt Massé — en met hem, de bekendste schoonheidsspecialisten van Europa en Amerika — Palmolive Zeep zoo warm aan. De beroemde Palmolive 2-minuten behandeling vormt dan ook den grondslag voor elke werkelijk goede schoonheidsbehandeling. Deze methode is even eenvoudig als doeltreffend. Men wrijve het zachte schuim van Palmolive Zeep en water gedurende 2 minuten flink in de huid en spoele daarna eerst met warm, vervolgens met koud watei af. Doe het twee maal per dag — het resultaat is verbluffend.

GRATIS

Gelieve mij gratis en franco Uw schoonheidsboekje, getiteld: „Hoe men over de geheele wereld den teint der jeugd behoudt", ie zenden. COLGATE-PALMOLIVE-PEET Co. N.V., — Spuistraat 64-70, Amsterdam C. — Afdeeling Reclame

Hr zijn weinigen, die nooit op den dansvloer moesten blozen,omdat zij door een verkeerden pas bun partner moeite bezorgden. En dan is het genot van den dans verdwenen. Dit zou niet gebeuren als U GOED leerde dansen. Er is peen excuus voor U als U met wat minder dan het beste genoegen neemt. Er zijn veel dansscholen, waar men U leert dansen. Er is er maar één, waar U na het eindigen der lessen vandaan gaat met het blijde bewustzijn, dat U nooit meer zult blozen om Uw dans, maar er trotsch op kunt zijn. Waarom zoudt U aarzelen dèhr Uw lessen te nemen? KLINKERT'S DANSINSTITUUT Is nel Toonaangevende Dansinstituut van Nederland. U leert er niet slechts een dansje maken, U leert er Uw duns genieten. Privé' en ciubiessen dagelijks. Stadhouderskade No. 132 Tel. 24232 AMSTERDAM

ADVERTEERT IN

„HET WEEKBLAD" CINEMA & THEATER

Naam Adrei Woonplaats

HET BLAD voor geïllustreerde rek lame VRAAGT OFFERTES

- 19 -

..

NEDERLAND5CHE FILMINDUSTRIE

DE GEUR VAN HAAR PARFUM VRIJ NAAR HET E:N(JELSCH DOOR D'ALVAREZ ON3 TWEEDE COMPLETE UERHAÄL

^ZEEMANSVROUWEN"

REGISSEUR H. KLEINMAN

K:

eeds enkele maanden geleden hebben we medegedeeld, dat menbe».gonnen was met de film-opnamen van Bouber's successtuk „Zeemansvrouwen", doch verschillende onvoorziene omstandigheden brachten stagnatie in het werk, dat nu echter met volle kracht aan den gang is. De N.V. Filmfabriek „Holland", d. w. z. Mr. MacLean, algemeen bekend in het bioscoop-bedrijf, en de niet minder bekende Henk Kleinman, regisseur van Heyerman's „Droomkoninkje" en vele andere bedrijfs- en documentaire films, hebben hun schouders onder de werkzaamheden gezet, hetgeen vertrouwen voor een interessante film waarborgt. „Zeemansvrouwen" zal ook als klankfilm aan het publiek worden gebracht, waardoor deze eerste Nederlandsche gesynchroniseerde film zeker de belangstelling van het bioscooppubliek zal hebben. Waar wordt er gefilmd? Wij zullen het nog niet verraden. Stel u echter vooral géén elegante fi'm-ateliers voor met schitterende decors, gemakkelijke club-fauteuils en sofa's.... Zeemansvrouwen hebben het over het algemeen niet zoo ideaal op dit ondermaansche, maar hetgeen noodig is voor deze tafereeltjes uit hot volk is aanwezig: een gemoedelijke kroeg met een buffet en de noodige „jajem", een paar eenvoudige interieurs, zooals men die in Bouber's stukken gewend is en verder een prima regisseur. Kleinmian heeft zich n.1. hoe langer hoe meer bekwaamd op Russische voorbeelden van schitterende koppen en montage. Behalve de hoofdpersonen heeft hij er zich toe bepaald slechts typen en geen stars of groole namen te verfilmen. Het verdere noodige? Een uitmuntende kracht achter de camera. De heer Von Barsy, een Hongaar, die het bedrijf in alle Europeesche centra heeft geleerd en onder meer jaren lang in Berlijn heeft gewerkt. En dan komt

Het beroemde tooneelstuk van Herman Bouber wordt verfilmd het „lampenpark", zooals de technicus een collectie speciaal ingerichte en geplaatste lampen noemt. Philips heeft hier het beste gegeven, waartoe onze nationale indqstrie op dat gebied in staat is. De belichting is krachtig en intensief en als iets nieuws, zij hier vermeld, dat het lijkachtig schminken der medespelers er niet bij noodig is, mede door de zachte kleur van het licht. Hierdoor kunnen de koppen zoo natuurlijk mogelijk voor de lens verschijnen. De twee hoofdrollen, die van Willem en Leen. worden vervuld door onzen populairen operette-zanger Harry Boda, die een prachtig, stoer zeemanstype is en door mejuffrouw Jo Schetzer, die HENK|E KLEfN behalve een mooie mezzo-sopraan, een paar expressieve oogen heeft, die uitstekend fotografisch werken. De rol van Louw, die later uit het gevang terugkeert, terwijl zijn verloofde Leen met haar tweeling een veilig tehuis heeft gevonden bij Willem, wordt vervuld door den Heer R. Luyben, een militair vlieger uit Soesterberg, ontdekt door den regisseur. Hij heeft aan diens verwachtingen beantwoord, daar hij het valsche charmeur-type zeer goed weergeeft. Een van zijn kameraden is D. Scheffer, een jonge man, die zich gedurende gcruimen tijd aan de FilmSchule te München heeft bekwaamd. De heer Pasch speelt voor den dronken vader van Leen en gaf blijk een zeer goed typeur te zijn. Mevrouw Fischer-Blaazer beeldt de HARRY BODA rol van Manke Mie uit en Henkie Kleinman, die in enkele jaren van het teere droomkoninkje is opgegroeid tot een stevigen gezonden boy, speelt voor haar zoon. Een heel klein nieuw sterretje in wording aan den Nederlandschen Filmhemel is de vierjarige Sidney Bosman, die het „tableau de la troupe" beëindigt. Het scenario van de film ^Zeemansvrouwen" is door den jongen Rus, Elframowitsch, een film-enthousiast bij uitnemendheid, vrij bewerkt. Alles wat uit den aard der zaak aan het uiterlijke van het tooneelstuk moest ontbreken, is aan de film gevoegd. Vele buiten-opnamen, geslaagde kiekjes aan de haven, matrozenpret, kleur en schoonheid van onze mooie hoofdstad, alles is in deze productie gebracht. De figuratie is door Kleinman zorgvuldig uitgezocht. Hij behoefde niet ver te gaan, want hij heeft het rneerendeel van de straat gehaald... vrouwtjes uit het Besjeshuis, zeelui, menschen met negotie, straat-typen, kortom alles, wat een Amsterdamsche volksbuurt zoo levendig en jolig maakt, zal medewerken en de film maken tot een echte Nederlandsche met Nederlandsche filmspelers. Zij nog vermeld, dat de struische weeuw, die het ol zoo graag met Willem zou aanleggen, vertolkt wordt door mevrouw Bakels. De decors zijn van Th. van derLugt. MEJUFFROUW J. SCHETZER 20 -

,H

ET is schande! Schande!" riep Prinses Olga Marians22 ji. UL jjy 2e was woedend, zóó woedend, dat haar wangen scharlakenrood werden en haar blauwe oogen fonkelden. Driftig stampte zij met haar kleine voetje op de bevroren sneeuw; toen, met een plotselinge beweging van haar rechterhand, greep zij de verschrikkelijke leeren zweep van jlen opzichter en wierp ze over de toppen der boomen. „Het is een schandaal van je, Alex Alexovitch," viel ze opnieuw uit, „om een jongen ie slaan!" • „Een jongen!" herhaalde de opzichter. „Fedor Groemitch is bijna 'n man!" Alex Alexovitch was geen innemend type. Hij was groot, bijna een reus, in vergelijking met het tengere meisje dat

voor hem stond. Zijn vierkante, lichtelijk gebogen schouders verrieden kracht, terwijl de uitdrukking van zijn gezicht geen twijfel liet of hij was maar al te gauw geneigd die kracht op brute en wreede wijze te misbruiken. „Fedor is bijna een man," zei hij weer, „en als hij niet zoo lui was, zou hij ook het wérk van een man kunnen doen." „Dat geloof ik niet. Ik zag hem onder zijn last waggelen en toen hij viel sloeg je hem. Dat is laf, Alex Alexovitch!" De opzichter scheen niet erg op zijn gemak. Zijn gespierde handen openden en sloten zich, alsof zij er naar verlangden zich om den teer-blanken hals van het meisje voor hem te sluiten. Te sluiten in een doodelijk-worgenden greep. Hij had zijn eigen reden om Fedor Groemitoh te haten. Die reden hield direct

■

.■■■■■■-■..■

.Jh. 1

. .-i':. ;

■

jfc.

■''^BHPi^^^^^..,

^éI

i

Misschien begreep Olga wat er in den ondergeschikte van haar vader omging. Ze keek onderzoekend van den opzichter naar den longellng en fronste nadenkend haar voor' hoofd. Zooals ze daar tusschen de pljnboomen stond, was ze erg mooi. De laatste stralen van de ondergaande zon tooverden een gouden glans op haar blonde haren. Fedor keek haar met groote, verwonderde oogen aan. Nog nooit had hu zoolets moois en wonderlDk-teers gezien ...

verband met de zuster van den knaap, een mooi en jong meisje, dat Alex Alexovitch op allerlei manieren het hof maakte. Maar Anna Groemitch was niet van zijn kwasi-beschermende opdringerigheid gediend en op een dag had zij hem dit op hardhandige wijze laten blijken. Bovendien, had Alex aan zijn voorhoofd een nog nauwelijks geheel en al geheelde wond, die veroorzaakt was door een steen en er was geen twijfel. aan, of die steen was op aanstoken van" Anna Groemitch door Fedor gegooid! „Ik moet de discipline toch handhaven, hoogheid!" gromde hij. „Waar zouden wij anders naar toe gaan met al dat gemor, die geheime vergaderingen en de steeds toenemende luiheid van deze rekels? Die knaap is een heethoofd, een opruier. Altijd is hij erbij om met open mond te luisteren naar die windzakken van agitators, die de herbergen bezoeken en opstand prediken! Een paar slagen meer of minder zullen hem geen kwaad doen." „Je zult hem niet meer slaan — dat is mijn bevel," zei Olga Mariansky beslist, en ofschoon zij nauwelijks zestien jaar telde, boog de opzichter toch onderdanig, omdat zij een prinses van den bloede was. Maar den op den grond gehurkten Groemitch wierp hij 'n blik 1 toe, waaruit duidelijk was op te maken, dat het zijn voornemen was zoo spoedig mogelijk met hem af te rekenen. Misschien begreep Olga wat er in den ondergeschikte van haar vader omging. Ze keek onderzoekend van den opzichter naar den jongeling en fronste nadenkend haar voorhoofd. Zooals ze daar tusschen de pijnboomen stond, was ze erg mooi. De laatste stralen van de ondergaande zon tooverden een gouden glans op haar blonde haren. De zware, kostbare bontmantel, . dien zij droeg, deed haar schoonheid op haar voordeeligst uitkomen. Fedor Groemitch keek haar met groote, verwonderde oogen aan. Nog nooit in zijn leven had hij zooiets moois en wonderlijk-jfeers gezien. Olga wendde zich tot hem. Ze was een heerschzuchtig wezentje, wier geringste wensch wet was. „Kom hier," beval zij, en de jongen maakte aanstalten om op te staan. Hij slaagde er echter niet in, overeind te komen en viel weer neer in de sneeuw, terwijl groote droppels zweet van inspanning op zijn voorhoofd verschenen. Daar hij echter behoorde tot het ras, dat eeuwen lang gewend was geweest in stilte en zonder klagen te lijden, kwam er geen klacht over zijn lippen.

FENNY OUBBELS De heer H. Bollingino, de bekende directeur van het „Luxor-Palast" te Rotterdam, heeft tevens de directie overgenomen van het ,,Asta-Theater" te 's-Gravenhage. Gezien de goede exploitatie van het Luxor-Palast zijn wij overtuigd, dat deze directeurskeuze een zeer gelukkige Is.

- 21 -

Leerares in de Moderne dansen Meest toonaangevende in 't Gooi

's-Gravelandscheweg 85 HILVERSUM

—i

rr—

„Ik zei je hier te komen!" klonk Olga's stem opnieuw, en ze stampte boos met haar bont-omzoomd schoentje op de harde sneeuw. Bruusk herhaalde Alex haar bevel. „Ziet u wel, hoogheid," voegde hij er op fluisterenden toon bij, ,xlat hij ongehoorzaam en opstandig is?" De droge, glasheldere lucht droeg het zachte geluid van zijn stem duidelijk verstaanbaar naar Fedor over. „Ik geloof, dat ik iets gebroken heb, — mijn enkel, denk ik," zei deze. „Ik hoorde iets kraken terwijl ik viel." Bij deze woorden vid Olga Marlansky, die een vrouw was, zij het ook een zeer jonge vrouw, met een uitroep van medelijden naast den jongen neer. Fedor dacht juist, dat hij nimmer, voor zoover hij zich herinneren kon, zoo'n verwonderlijk geluid had gehoord als dat van haar stem, toen hij door de hevig stekende pijn zijn bewustzijn verloor. Maar vaag drong het toch nog tot hem door, dat een kleine hand op zijn voorhoofd werd gelegd en dat iets vochZONDAGSGENEUGTEN. tigs zijn wangen beroerde. En hij herleidekker-llefhebbend echtgenoot neemt zijn vrouw innerde zich dit weer onmiddellijk, toen De mee op een Zondags-uitstapje om haar de omgeving hij in een hem geheel onbekende omgete laten zien, ving tot bewustzijn kwam. „Wat is er gebeurd?" vroeg hij. sterkte nam verbazingwekkend toe; langzamerhand begon hij een reputatie „Waar ben ik?" te genieten voor zijn uithoudingsvermo„Prinses Olga heeft je hier gebracht. Ja, in haar eigen slee. Je zult in haar gen. Toen hij den kampioen-bokser van persoonlijken dienst treden, heeft ze Twinsk in een openbaar gevecht verbevolen. Wees maar dankbaar! Want sloeg, wenschte zelfs zijn oude vijand, je zult nu geen angst meer behoeven de opzichter, hem geluk. De jongere te hebben voor den winter, Fedor Groe- lieden van het personeel der prinses erkenden als vanzelfsprekend in hem mitch." hun leider. De stem van de oude vrouw klonk Weldra zou Fedor echter ondervinzalvend, maar goedig. den, dat populariteit een .bedwelmende En de winter, die aanbrak, was in- drank is. Op zekeren dag raakte hij in debat derdaad de prettigste, dien Fedor ooit met een der agitators, die onder het had gekend. Zijn plichten, nadat zijn gemom van vredelievend voetreiziger in broken enkel was hersteld, waren niet het dorp verschenen was. Met gloed alleen weinige, maar ook zeer verschillende. Olga was even grillig als mooi; verdedigde Fedor de stelling, dat het met het herstel van derj knaap was haar het beste was, loyaal te zijn tegen de belangstelling voor hem verdwenen. Er heerschende klasse, en dat er niets was waren zooveel andere dingen, die haar te winnen door de hand af te bijten van interesse gaande hielden. Af en toe ver- hem, die je voedt. Maar. de agitator gezelde Fedor haar op lange tochten kwam met voorbeelden. Hij was bijzondoor het woud. Maar een bepaalde taak der knap en belezen, bezat een luide, had hij niet te vervullen en hij had veel doordringende stem en de woorden vrijen tijd. Een gedeelte hiervan ge- stroomden als een eindelooze vloed over bruikte hij om naar de agitators te luis- zijn lippen. En er was voldoende aanteren, die in de dorpen kwamen. Ook trekkelijks in hetgeen hij zei om las hij boeken, waarvan hij het bestaan Fedor aan het denken te brengen. Hij vóórdien niet had gekend. Het waren dacht nóg, toen de groote oorlog uitboeken, geschreven door profeten, die brak en ook hij in een poel van bloed geloofden, dat Rusland op een goeden en vuur en ellende werd gesleept dag zijn ziel zou vinden en dat, wan- Gedurende de woeste jaren van den neer het ontwaken kwam, er een groo- krijg vergat hij vele dingen en begon tere catastrophe zou ontstaan dan de zich andere te herinneren, Hij zag zijn wereld sinds het begin harer geschie- kameraden getart, ongewapend, slecht gevoed, gewond en wanhopig vechten denis had gekend. „Maar het zal nooit gebeuren, nooit," tegen een technisch overmachtigen vijand; hij zag hen bij honderden sterven dacht Fedor. in onvolledig uitgeruste lazaretten en Goed voedsel deed hem in kracht toenemen, maakte een man van hem. Zijn veldhospitalen, terwijl anderen, onverschillig voor hetgeen hij en zijn makkers leden, in vermaak voortleefden Als door een wonder werd hij zelf nimmer ernstig gewond; maar liggend op een lUfA/s/fisr/ruur open en onbeschut veld, hoorde hij de stemmen van mannen, met wie hij had *nsTU>OAn gemarcheerd en gekampeerd en zij krentiuaewntó-M ra s/w* ten zwak om water of wat brandewijn, PRIVÉ-LESSEN om den doodsangst te minderen, die hen RHYTMISCHE als een verschrikkelijke duivd in zijn GYMNASTIEK klauwen hield— Later, toen hij wegens

A

—^^^K

een vleesohwond werd verpleegd in een hospitaal, zag hij hoe dégéneré's, die niets van de verschrikkingen van den oorlog wisten, brandewijn dronken als water. In dit hospitaal kreeg hij meer boeken, die hij in stilte las, daar ze door de autoriteiten verboden waren. Zijn geest kreeg meer voedsel dan zijn lichaam; maar zijn ijzeren constitutie hielp hem er zonder letsel doorheen. Later, terug in de loopgraven, leerde hij anderen kennen, die, evenals hij, in het geheim de opruiende lectuur hadden verslonden. Er werd van gedachten gewis-» 4 seid, verkeerde denkbeelden werden rechtgezet en kleine muiterijen waren aan de orde van den dag. Sommige van deze plaatselijke opstanden kwamen ter oore aan de autoriteiten. De deelnemers werden gegeeseld en velen van hen stierven onder den knoet. Maar Fedor Groemitoh leefde.... terwijl de haat zich in zijn hersens vastzette als een obsessie. Zijn spieren werden harder, zijnpezen werden als staal en zijn geest werd vlugger, leniger Kracht, ontbloot van beleid, is gedoemd ten val te komen, beweert men. Fedor's kracht was echter niét ontbloot van beleid en een paar van zijn meerderen begonnen dit in te zien. Toen hij geheel hersteld was, deelden ze hem in bij een speciaal bataillon van ontevredenen, dat kort geleden was gevormd en zonden hem, mèt zijn kameraden, regelrecht tusschen de kaken van het oorlogsmonster, om, zoo ze kónden, daar hun ideeën in practijk te brengen! Slechts een paar, waggelend en als verdwaasd, keerden uit deze hel terug. Ze werden opnieuw gegeeseld en weer teruggezonden. Maar Fedor Groemitch was toen niet bij hen. Hij was weggekropen, wèg, als een hond, terwijl een kogelwond als vuur brandde in zijn hoofd en zijn herinnering als aether uit zijn hersens scheen verdampt. Een „hyena" ontdekte hem en omdat de kleeren, die hij droeg, warm waren en nog tamelijk nieuw, nam hij den bewustelooze zijn gansohe bezitting af. Fedor kwam weer in het leven terug en greep den hyena bij de keel. Toen liet hij hem liggen in een half beploegden hoek van wat eens een bebouwd land was geweest, trok de kleeren aan, liep naar een ouden wagen, waarvoor een schonkig paard gespannen stond, en reed zoo weg, uit de sfeer van den oorlog. Langzamerhand kwam een gedeelte van zijn herinnering terug. Overal waar hij kwam in het uitgestrekte land, heerschte chaos, een ongeloofelijke chaos. In het eene dorp vertelde hij dézen leugen om zijn desertie geheim te houden; in het tweede dorp verzon hij een andere. Met zijn bloote handen worgde hij een agent van de (Zie vervolé op pagina 24]

■^55?

^"

ANDORRA,

DE MINIATUUR REPUBLIEK DER PYRENEEËN. EEN WELVAREND STAATJE. - MOOI NATUURSCHOON.

Voor den oorlog haalden zelfs wij, Nederlanders, die toch werkelijk niet in het grootste land van Europa wonen, lachend onze schouders op voor de kleine staatjes van den Balkan, en we vergaten, dat er in ons werelddeel nog wel kleinere te vinden zijn, die onzen lachlust niet opwekten. Misschien omdat we ze niet kenden... Tot een van deze behoort Andorra. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinken mag, toch heeft dit miniatuur republiekje in de Pyreneeën zijn onafhankelijkheid slechts kunnen behouden ten gevolge van zuiver politieke omstandigheden. Zoodra óf Frankrijk óf Spanje, op welker grenzen het staatje ligt, het wilden annexeeren, ontstond er een conflict tusschen de beide landen, zoodat men maar weer van zijn voornemen afzag. En het is om deze reden te verwachten, dat Andorra ook in de toekomst zijn eigen boontjes zal kunnen blijven doppen. Waarmee het slechts geluk te wenschen is, want dé zesduizend zielen die het vierhonderd vijftig vierkante kilometer groote stukje grond bewonen, hebben het naar hun zin, zooals de zaken nu gaan. Er heerscht welvaart in hun vaderland en de groote politiek verontrust hen niet. Wat willen ze méér? De geschiedenis van Andorra begint eigenlijk pas met het jaar 1278, toen door een verdrag tusschen den vorst van Beam en den bisschop van Urgel de onafhankelijkheid van het staatje werd gegarandeerd. Daar men op deze wereld niets voor niets kan verwachten, kon Andorra dit ook niet en zoo had het aan zijn beide voogden oftewel weldoeners jaarlijks een schatting te betalen. Het verdrag bestaat ook thans nog en de bepalingen ervan zijn nog steeds van kracht: de bisschop van Urgel krijgt ieder jaar.. .460 peseta's en de president van de Fransche republiek, die den titel van vorst van Andorra draagt, toucheert ieder jaar 960 francs.

/fc( parlement in iegelijk reehtbank, school, feesizaal, gevangenis en hotel.

Per autobus door de schitterende Pyreneeën. Nu moat men niet denken, dat An- brengt een mooie autobus den tourist dorra omdat het zoo klein is, ook wel na een prachtigen tocht van eenige niet meer dan een soort wildernis zal uren door de romantische Pyreneeën zijn zonder eenige civilisatie. Want niets naar de Capitale van de miniatuur reis minder waarl De nieuwe spoorlijn publiek. De huizen der „stad" zijn in Toulouse-Barcelona loopt tot op on- den gewonen stijl der Pyreneeën-dorpen geveer dertig K.M. van de hoofdstad van steen gebouwd. Het eenige „rijksAndorra-la-Viella en van het eerste gebouw" is het parlement, dat tegespoorwegstation op Spaansch gebied lijkertijd gerechtshof, school, feestzaal, gevangenis en hotel is. Voor het welzijn van de Andorranen is een president verantwoordelijk, die door het parlement, dat uit vier en twintig patres familias bestaat, bij zijn regeering krachtig wordt ondersteund. Hij wordt uit deze patriarchen voor den tijd van twee jaar gekozen.

CIOARROS CADENA Een Htjkdom der Tropen'

IN DE VOORNAAMSTE SIGARENWINKELS

Feest in Eacald&s, -ie modernste stad der republieH.

- 22 -

-2b-

Overal in Andorra treft den bezoeker een zekere beschaving. Zoowel in de hoofdstad als in de kleinere stadjes der republiek wordt voortdurend gebouwd. Het plaatsje Escalda, waar zich zwavelbronnen van beteekenis bevinden, heeft zelfs de kans een bekend Kurort te worden. Nieuwe hotels, voorzien van het modernste comfort, verrijzen als het ware uit den grond. Met alle hulpmiddelen der moderne techniek wordt getracht de zwavelbronnen zoo rendeerend mogelijk te maken. Trouwens, overal- wordt hard en doortastend gearbeid en wie Andorra verlaat, doet dit niet anders dan met den indruk, dat het dit kleine staatje best is toevertrouwd voor zichzelf te zorgen! /

—

[Veivolé van pagina 22.)

geheime politie, die te veel van hem weten wilde. Een boerenvrouw glimlachte tegen hem om zijn goed-gevormde gestalte en den onmiskenbaren trek van goedheid in zijn gezioht, en bood hem een bestaan aan als knecht op haar boerderij. Haar man wa^ in het begin van den oorlog gedood en haar kind was aan de typhus overleden, maar ze had voedsel in haar woning en ze liet hem geld zien, verborgen m een kous. Fedor verdreef de verleiding echter en woonde de vergaderingen bij in de dorpsherberg. Hier hoorde hij nieuwe feiten. Hij voegde er andere bij, uit zijn eigen ervaring, en liet de litteekens zien op zijn rug en schouders, tegelijk met de wonden, die de kogels in zijn lichaam hadden gemaakt. De meesten van het gehoor waren oud en voor driekwart stervend; maar hun oogst had men toch afgenomen. Fedor verzamelde ze om zich heen en voerde hen naar het groote huis van den landeigenaar. Dit huis verbrandden ze en Fedor Groemitch voelde voor 't eerst in zijn leven wat macht was. Hij was als 'n geweldig karrepaard, dat zich opeens bewust is geworden van zijn kracht. Hij aanvaardde gretig de bewondering om zijn kracht, van hen, die hem gevolgd waren; hij hunkerde ernaar te slechten, wat de heerschers over zijn volk in eeuwen hadden opgebouwd. Toen het de naaste politiepost ter oore was gekomen, waf er had plaats gevonden, werden er speurders gezonden, maar Fedor werd zorgvuldig verborgen, tot zich een gelegenheid voor hem opende om te ontsnappen. Toen werd hij naar een meer bevolkte streek gesmokkeld, en de faam, die hij zich in korten tijd had veroverd, vergezelde hem daarheen. Toen kwam de groote revolutie. Rusland rekte zich uit, ontwaakte en wierp de boeien af, die het langen tijd gekluisterd hadden gehouden. Het riep om leiders en 't gaf Fedor Groemitch zijn kans. Terwijl de herinnering aan de slagen met den knoet en .de' schroeiende pijn der kogels in hem woelde, wierp hij zich met hart en ziel in de opstandige beweging. Alles wat zijn herinnering had vastgehouden, bracht hij onder woorden en hetgeen hij zei, zwiepte de gemoederen van 't volk tot waanzinnigwordens toe op. Hij trok de aandacht, die zichzelf gevormd hebbende leiders steeds trekken van de klasse, waar zij uit zijn voortgekomen. Hij werd belast met een zending, die behalve grooten moed, ook overleg en verstand vereischte. En hij kweet zich goed van zijn taak. Als Fedor, de boer, kende niemand hem meer; men sprak slechts over hem als over Fedor de Bloedige. En angstige moeders namen beschermend hun kin-

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAM MA'S

DE NATIONALE DANSWEDSTRIJDEN De heer A. T. Oiree en mej. Sonja Jurriens die in „Bellevue" te Amsterdam bij de wedstrijden om het danskampioenschap der hoofdstad den eersten prijs behaalden. FULM ENTHOUSIASTEN A. J. Ie ROTTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Meéro'Goldwyn-Mayer, Corp., Culver-Ciéy, Californië. UniversumFilm A.G., Kochstrasse 6—8, Berlijn. I. G. ie LEIDEN. D. H. is op 'i oogenblik aan geen gezelschap verbonden. We kunnen thans zijn adres niet opgeven. N. J. £e AMSTERDAM. Jenny Jugo is mei Enrico Benfer getrouwd. A. G. L. £e 's-GRAVENHAGE. Nils Asther moet U in 't Engelsch of Zweedsch schrijven. In „Revolutiebruid"; Walter Rilla. C. v. B. te ROTTERDAM. Laura la Plante antwoordt in het Engelsch. Haar adres is Universal Studios, Universal-City, Californië. Niet vergeten antwoord-coupon in te sluiten .

movQ fl

deren in de armen, wanneer zü zün naam 'hoorden noemen. „Wat ik je zeg," beweerden de mannen, — nu niet langer fluisterend, want er was niets meer dat hun belette luide te spreken, — „wat ik je zeg, we hebben in Fedor den Bloedige den toekomstigen regeerder van de Russische Republiek. Een kerel met slechts één verlangen: te branden, te moorden en te dooden. En zoo'n man is onze man!" Het was de tijd, dat overal in Europa de tronen wankelden, dat keizers- en koningskronen uit cje vensters der paleizen werden gesmeten. Het was de tijd dat de menschen gefusilleerd werden, want de weg, dien Rusland betreden had, liep door 'n poel van bloed, 't Was de tijd dat äl wat op eeuwenoude grondvesten opgetrokken, bestemd was tot in der eeuwigheid staande te blijven. Werd neergehaald, zonder dat iets anders er voor in de plaats werd gesteld dan verwarring en verschrikking Het was de tijd, dat een zondvloed van geweld over de wereld golfde. En wat natuurlijker, dan dat de sterksten tot ontzaglijke hoogte klommen? — Ook Fedor Groemitch werd tot commissaris gekozen en zijn eenige wensch was, zijn district met de uiterste wreedheid te regeeren. „Dat alle aristocraten worden vernietigd! Dat is mijn wil!" zei hij. En de aristocraten werden vernietigd. Fedor was onvermoeibaar in dit opzicht; zijn enorme lichaamskracht kwam hem hierbij goed te stade. De geschiedenis heeft al zijn daden nog niet vastgelegd; misschien dat dit zelfs nooit gebeuren zal, omdat zijn werk slechts détails betrof. Maar welke détails! Hij organiseerde mensphenjachten; de bewoners van zijn district spraken huiverend van afslachting op groote schaal, geraffineerd als werk van demonen. Zwarte nachten werden verlicht door het schijnsel van brandende woningen als paleizen; de stilte der avonden werd verscheurd door het geratel van machinegeweren Kuilen en putten werden gedempt met de lijken van mannen, vrouwen en kinderen. En Fedor de Bloedige lachte, toen hij zag, dat zijn werk goed gedaan werd. „Fedor Groemitdh, men zegt, dat er nog 'n aristocraat hier in de buurt zich schuilhoudt," zei de sergeant, onwillig een saluut brengend. Groemitch keek op van z'n schrijfwerk. Hij was bezig 'm theorie uit te werken over het revolutionnair bestuur van den staat, die hij bij de eerste de beste gelegenheid aan zijn meerderen wilde voorleggen, want republiek of geen re[Z!e vervolg op pa&no 26}

BEZOEKT HET AUTOREIZEN NAAR

CBEIiiM4lyltIieJMJ RIVIÈRA - NORMANDIË ENZ. Hoofdkantoor DEN HAAO Korte Poten 25

BQkantoor AMSTERDAM Warmoesstr. 187

Telof. 1700«

Telef. 40414 24

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

V

Schrikt u niet, waarde lezeres en lezer! Ik heb tijdens mijn oponthoud in Berlijn zeer veel menschen gesproken, maar den „echten" duivel ben ik nóch in het rood, nóch in het wit, tegengekomen. De „Witte Duivel" waaimede ik het genoegen had eenige woorden te wisselen, is de grootste filmacteur van dezen tijd: Iwan Mosjoukin. Bij dat „grootste" maak ik misschien nog een uitzondering voor Emil Jannings. Deze beide kunstenaars hebben- bovendien een punt van overeenkomst, beiden waren in Hollywood en beiden hebben er geen film kunnen maken, die den toets hunner Europeesche producten kon doorstaan. Het was na de première van „De Witte Duivel", Iwan Mosjouldn's eerste „sound" oftewel Ton-film, dat ik in een gezellig café Unter der Linden den grooten kunstenaar ontmoette. Direct kwam ik met mijn verzoek voor den dag. „Herr Mosjoukin, de lezeressen en lezers van „Het Weekblad" willen zoo graag weten, hoe u filmacteur geworden bent." „Ach sol Ja, mijn Hollandsche vrienden mag ik niet teleurstellen. Dagelijks ontvang ik brieven van uw filrnenthousiasten," antwoordde Mosjoukin. „Met genoegen zal ik u daarom een en ander vertellen. — Mijn vader had in de buurt van Pensa (een stad in Midden-Rusland) een groot landgoed. Hier werd ik geboren. Ik was de derde zoon en nadat ik mijn jeugd te Pensa had doorgebracht, ging ik met mijn oudsten broer naar Moskou om te studeeren. Deze broer werd zeeofficier, de tweede ging naar het Conservatorium te St.Peteisburg. - Hij is thans in Rusland een bekend zanger. Ik zou en moest, advocaat worden. En misschien zou ik dat ook stellig geworden zijn, als ik maar nooit naar een schouwburg was gegaan. Maar dat deed ik wèl en hierdoor nam ik het besluit tooneelspeler te worden. Deze keus veroorzaakte thuis een paniek; mijn postwissel bleef uit en ik moest naar Pensa terugkeeren. Hier wist men mij te bepraten, doch mijn vader, dié de zaak maar half vertrouwde, wilde mij persoonlijk naar Moskou terugbrengen. Zoo zaten we samen in den trein die ons naar deze stad brengen zou, maar toen we gingen rijden, k^peg ik berouw over mijn besluit, riep mijn vader een vriendelijk „dag, dag' toe en

■"

■

sprong uit den trein. Ik vluchtte naar Kiew en wist daar aan een „Schmiere" een engagement te krijgen tegen vijftig Roebel per maand. Honger lijden, armoede, in één woord „dalles" was het gevolg. Eenigen tijd later ging er een brief naar huis en gelukkig volgde een plechtige verzoening. Ik kreeg een beter engagement te Moskou en wist eindelijk de hoogste trede te bereiken: ik werd aan het Staats-Theater te Petersburg geëngageerd. Toen kreeg ik onverwachts een aanbieding van de directie der NordiskFilm, om een film met Asta Nielsen en Waldemar Psylander te spelen. Ik weigerde evenwel want ik wilde Rusland niet verlaten. En zoo kwam het, dat ik mijn eerste filmrol in mijn vaderland vervulde, n.1. bij de „Russion Reuss Co." en wel o/ider regie van Tourjanski, die thans ook een bekend regisseur is. De revolutie smeet Rusland en daarbij mijn plannen door elkaar. Ik had genoeg van mijn vaderland en ging naar Frankrijk. Hier sloot ik een film-engagement bij de firma Albatros. Het eerst werkte ik onder regie van Wolkoff, die ook mijn regisseur van „Der Weisse Teufel" was. Ik filmde te Parijs in „Kcan"," later volgden: „De Koerier van den Czaar" en „Casanova." Toen volgde een misstap: ik ging naar Hollywood en speelde een film voor de Universal met Mary Philbin. De zoetigheid droop er af. Toen ik in Europa terugkeerde, werd ik bij de Universum Film A.G. te Berlijn geëngageerd.

Na' „Manolescu' volgde „Der Weisse Teufel" en ... wel, dat is alles." Mosjoukin glimlacht bij deze woorden geheimzinnig, alsof hij zeggen wil: „de rest behoort aan de toekomst en die moet zoowel u als ik afwachten!"

- 25 -

Even praten we nog wat na; dan herinnert hij zich opeens een afspraak en eenige seconden later is de slanke figuur van dezen grooten karakter-vertolker in bet gewoel Unter der Linden verdwenen. 1HENK ROLLER.

i

^^^^^^^^™"

———^^^^^M^M

gedachten, die hem op den dag zoo schitterend en brilliant waren voorgekomen, nu vaag en niet te definieeren waren. Hij stond op, rekte zich uit, terwijl de sergeant naar de deur ging. „En ik bedenk me daar," zei Fedor, „ik zal met je meegaan. Kom, we zullen nog eens weer een ouderwetsche jacht hebben, niet?" De sergeant likte, bij het hooren van deze laatste woorden, zijn dikke lippen af. Hij grijnsde en liet zijn bruine, afgebrokkelde tanden zien. „Dat zal de kameraden weer eens in „tk werd gemarteld door hoofdpijnen, met veeleen goed humeur brengen," zei hij. „Onvuldige aanvallen van duizeligheid, waardoor ik niet kon zien. Ik heb een zittende werkkring ^langs hebben zij zich nog beklaagd, omik ben opzichter in een drukkerij. Eindelijk prodat er geen jachten meer waren, en ze beerde ik Kruachen SalU en van dat oogenblik af ben ik geheel veranderd. De hoofdpijnen zijn hebben gretig geluisterd naar de uitverdwenen, evenzoo de duizelingen, maar liet latingen van Morlsky, die veel meer bette van allet is, dat ik nu weer man bril kan dragen, wat ik vertcheldene jaren niet kon doen moorden belooft. — Ik zal direct de kaomdat deze —"—— niet ,-wvw sterk »»«.r rv genoeg ycrbvcy was. U/IM. Ik JA. leed ICCU ook OOI aan een slechte spijsvertering, waardoor ii meraad-gewapenden gaan bijeenroe's winters voortdurend m
HOOFOBJNEN

De heer en mevrouw Speenhoff met hun dochter tijdens hun verblijf in Medan, gekiekt m den Buickwagen, die speciaal voor hun Indische tournee werd aangeschaft.

-2b -

DANSEN LEEREN 20 Lessen f 15.— Prospectus franco

-s- EDDY RAY -^Amsterdam Westeinde 13, Tel. 32478

en slaapsteden bij elkaar getrommeld. Evenals de andere commissarissen, had ook Fedor de Bloedige zijn eigen speciale jakhalzen, direct bereid zijn verlangen te bevredigen, en hem het laatste nieuws van ontevredenen en klagers over te brengen. Hij bekeek dien hoop menschen-als-dieren en zijn lip krulde verachtelijk op. Als zijn droom was verwezenlijkt, zou er geen werk meer zijn voor deze ongedisciplineerde bende „Wie heeft het nieuws van die aristocrate gebracht?" vroeg hij, en een geel, tanig gezicht, dat denken deed aan een fret, hief zich naar hem op. „Dat heb ik gedaan, excel eh kameraad. Ik vroeg een aalmoes aan een voorbijgangster en toen zij haar hand uitstak om mij wat te geven, zag ik, dat die blank en slank was, en dat er juweelen aan de vingers zaten — de hand van een aristocraat! En ook de aalmoes, die zij me gaf, was van zilvergeld, niet van papier, en wij, van het volk, hebben in geen dagen zilvergeld gezien." „En je hebt als een goed kameraad de aalmoes aangenomen?" „Excel eh kameraad, dat heb ik gedaan en ik hoop de belooning te krijgen, die door de wetten van de sovjet is voorgeschreven, als die aristocrate is gevat." „Zoo! Ga ons dan voor. Judas Iscarioth!" De commissaris lachte kort. Zijn lach vond weerklank bij de soldaten en bij het half uitgehongerde gepeupel, dat zich had verzameld, zoodra bekend was geworden, dat er een moordpartij zou plaats vinden. Er werden kreten aangeheven voor Fedor den Bloedige. Een van de massa probeerde iets ten gunste van Morlsky te roepen, maar hij werd met stompen en slagen weggedrongen. Morlsky gaf hun geen moordpartijen zooals déze beloofde te worden. Met Fedor, den sergeant en den spion aan het hoofd, rette de stoet, die nog in omvang was toegenomen, zich in beweging. Het vroor fel; een plotselinge windvlaag rukte Fedor's pet van zijn hoofd en joeg ze over de brug, die zij juist passeerden. Er was een waaigat in het ijs in de rivier, de pet viel er in en werd door een mafalstroom mee naar beneden getrokken. Een onaangenaam voorgevoel maakte zich opeens van Fedor meester. „Laten we ons haasten, kameraden," zei hij, terwijl hij zijn zware hand op den schouder van den spion legde. „Laten we er een eind aan maken." De troep, die op weg was „rechtvaardigheid" te gaan beoefenen, groeide steeds aan. Kerels als wolven en vrouwen als hyena's kwamen uit hun schuilplaatsen sluipen en sloten zich aan. Een aantal van hen droeg wapens; anderen hadden slechts stokken, doch allen waren vast besloten er een goed gebruik

van te maken. En zij gebruikten ze reeds, toen een man, die hun kant opkwam, weigerde op hun uitnoodiging zich bij hen aan te sluiten. Hij werd gegrepen en van hand tot hand geduwd, Moedig verweerde hij zich, slagen gevend waar hij kon. Een der soldaten sloeg hij den neus aan bloed, waarop deze hem een steek met zijn bajonet in den rug gaf, waardoor hij wankelend in de armen van nieuwe kwelgeesten viel, die hem van den eenen naar den anderen kant gooiden, terwijl zij er bij huilden als hongerige wolven. Tevreden over hun werk, hun bloeddorst aangewakkerd, zetten deze beoefenaars der rechtvaardigheid hun marsch voort, af en toe een hoera uitbrengend op Fedor den Bloedige, die hun behoeften kende en ze bevredigde. „Waarheen?" vroeg Fedor op een gegeven oogenblik, terwijl het bloed koortsachtig snel door zijn aderen stroomde, tengevolge van de infectie, die in de lucht scheen te zweven. „Nog maar een klein eindje, kameraad; ginds bij de kromming van de rivier is het." Na eenigen tijd bleef de spion staan en wees met zijn hand over de vlakte. „In dat huis daar, is zij verdwenen," verklaarde hij. „Maar als zij ons ziet, zal ze bang worden en wie weet, wat voor een schuilplaats zij heeft, net als die andere ratten." Fedor lachte. Hij strekte zijn arm uit en klauwde zijn vingers ineen. „Ik zélf zal haar eruit halen," zei hij. „De dood aan alle aristocraten." Zijn woorden werden met gejuich ontvangen; luide kreten doorsneden de ijskoude lucht. Wapens en stokken werden dreigend omhoog geheven. Er klonk een gerinkel van glas, toen een van de schreeuwende menigte in de achterste rijen een winkelraam had ontdekt, waarachter etenswaren waren uitgestald. De eigenaar van den winkel kwam naar buiten om te protesteeren, maar zijn woorden stierven weg in het onheilspellend gejoel. Vrij Rusland gaf getuigenis van zijn vrijheid. Groote zwarte brooden, stukken gedroogd en half verrot vleesoh werden van de toonbank gestolen en aan stukken getrokken. Tandelooze monden werden vol gepropt met al wat eetbaar was. Een vat petroleum werd in de verwarring omvergeworpen, en een jonge, ruwe kerel wierp een lucifer in den plas. De vlammen lekten gretig aan wat er nog in den winkel over was en voltooiden het werk der verwoesting grondig. „De dwazen," schold Fedor, en dwong den spion in de richting van het huis der aristocrate te gaan. „Gauw, vooruit, kameraad!" beval hij. „Ik volg je!" Voor de aangegeven deur bleven zij

BEZOEKT HET

asm-

TIHIIEME® TE DEN HAAG

DC AOTO ALS ROJDEINIDE BAR. Een aardige foto, genomen tijdens de groote pauze van een jachtrit in de buurt van Oddington (Engeland). De autokoffer was hierbij in een ommezien In een geïmproviseerde bar veranderd.

staan en Fedor klopte met de kolf van zijn automatisch pistool, dat eens het eigendom van een groothertog was geweest, woest op het eiken paneel. „Open. in naam der Sovjet!" beval hij. Er kwam geen antwoord. Hij zette zijn zwaren schouder tegen de deur, maar er was geen bewegen aan. Hij deed een paar passen achteruit en wendde zich tot den sergeant, die haastig kwam aanloopen, een stuk vleesch in zijn hand en zijn oogen schitterend van een woest vuur. „Sla ze kapot," was Fedor's commando en de .soldaat begon met een bijl in het hout te hakken. Toen de deur eindelijk bezweek, kwam. er een oude man* bevend van angst, naar buiten strompelen. Fedor greep hem beet, een knal uit zijn pistool weerklonk en bloedend verwond aan het hoofd, zeeg de man neer aan de voeten van den commissaris. Over zijn lijk heen betrad Fedor het huis. Vroeger, toen in Rusland althans één enkele klasse voorspoed kende, was dit een kostbaar ingericht huis geweest, maar nu zag het er vervallen en verwaarloosd uit. De trap droeg geen looper meer; de leuning was reeds lang geleden als brandhout gebruikt De menigte drong zioh door de deuropening heen, maar ze werd door de soldaten op bevel van Fedor teruggehouden. Fedor was met den sergeant naar binnen gegaan en zocht haastig maar grondig van kamer tot kamer, terwijl zijn bloed snel vloeide, door de opwinding van de jacht. Maar alle kamers waren leeg en ook' in de kelders was geen levend wezen te vinden. Toen gingen zij naar boven; Fedor, de sergeant en een van de ioldaten. De commissaris liet opeens een korten lach hooren. Op den vloer had hij een zilveren haarspeld gevonden. „We zijn op het goede spoor," zei hij. „Laten we hier.eens goed zoeken!" Zij zagen nergens een deur, maar het paneel, waarop zij klopten, klonk hol. Hij nam het geweer van den sergeant en sloeg er tegen; het half veTmolmde hout vloog in splinters uit elkaar en liet een opening zien. 27

„Geef je over! In naam van de Sovjet!" riep Fedor. Als antwoord stak een meisje haar hand uit. Er klonk een knal, en de kogel scheerde langs de wang van den commissaris en drong in de keel van den sergeant, die juist bezig was den haan van zijn geweer te spannen. F^dor gromde als een woest dier en sprong naar voren; hij greep de hand van het meisje, juist toen zij den revolver tegen haar eigen slaap drukte. „Neen," zei hij, „je mag het volk niet teleurstellen." Hij wrong haar het wapen uit de hand. De aanraking van haar tengeren pols scheen een onzalige krankzinnigheid in zijn denken te veroorzaken. Ze beet van pijn op haar lip, toen zijn ijzeren vingers de ringen in haar vleesch drukten. Een lok van haar losgeraakte haren streek langs zijn gezicht. Hij lachte..,, als een duivel. „Ha, aristocrate!" grijnsde hij. „Kom, ik zal je aan het volk laten zien!" Zij worstelde uit alle macht tegen, maar Fedor hield haar stevig vast. „Je bent het eigendom van de Sovjet," zei hij tegen haar, „en hier ben i k de sovjet. En je hebt een kameraad gedood!" „Zooals ik jou zou hebben willen dooden, lafaard!" zei ze koel. Hij nam haar in zijn geweldige armen en liep met haar naar het balcon. Een heftig tumult, waar bovenuit de gilstemmen der vrouwen klonken, begroette hun verschijning. Wapens werden dreigend omhoog geheven, tropheeën, bij vroegere moordpartijen bemachtigd, werden heen en weer gezwaaid. De me-

IO

■;■>

'

'

•'

•

nigte was krankzinnig van bloeddorst „Ja, jongens, een aristocrate!" riep Fedor, terwijl hij haar over de leuning van het balcon hield. De kreten verdubbelden zich „Gooi haar naar beneden! Gooi haar naar beneden!" werd er gegild. „Ze is het eigendom van de Sovjet," zei de commissaris, en hij lachte kwaadaardig. Een vleug parfum van de haren van het meisje drong zijn neusgaten binnen. „Schande! Schande!" zei ze, worstelend in zijn greep. „Het is schande!" Een geur kan soms onze hersencellen in actie zetten, die door geluid of gezicht onaangetast blijven. Fedor de Bloedige rook den slechts vagen geur. De woorden van 't meisje drongen tot hem door, terwijl het gepeupel beneden rumoerde.- Opeens was hij niet langer Fedor de commissaris, noch Fedor de Bloedige. Hij stond niet langer op een balcon en overzag niet meer de menigte beneden hem. Hij lag in een pijnboomenwoud, op de bevroren sneeuw en op zijn schouders brandden de slagen, die hij met een zweep ontvangen had. Hij was weer Fedor Groemitch — een knaap bijna nog, gered uit de klauwen van zijn kwelgeest, door een meisje, dat haar verontwaardiging uitte over de behandeling, die hij ondergaan had. Een meisje, dat denzelfden geur verspreidde als hij nu rook. Hij zette den last, dien hij in zijn armen had gehouden, neer op het balcon. Maar. zij kon niet blijven staan; haar krachten hadden haar begeven en zij zonk op haar knieën. „O," zei hij, „ben u het prinses Olga Mariansky!" Onbevreesd staarde zij hem aan. Zijn gezicht vertrok als van een man, die uit een boozen droom ontwaakt; zijn grove vingers bewogen rusteloos en zijn gansche lichaam schudde als een boom in «den wind. Opeens scheen hij een besluit te nemen. Hij wendde zioh vlug om en keek

'

■

w?mm*m***mm

'

naar de menschenmassa op den weg. „Zwijnen!" schreeuwde hij. „Honden! Zij is het eigendom van de Sovjet en ik ben hier de sovjet." Het meisje bracht een trillende hand aan haar mond; vergeefs trachtte zij het wilde kloppen van heur hart te kalmeeren. „Geef haar aan ons!" gilde het gepeupel. „Gooi haar naar beneden! Dood aan de aristocraten! Scheur haar aan stukken, kameraad!" Maar Fedor gaf niet direct antwoord. Hij dacht na. Toen wendde hij zich tot het meisje. „Is er een gelegenheid voor u om te ontkomen?" vroeg hij. Ze knikte zwijgend. Beneden klonk weer de eisch, dat zij omlaag gegooid zou worden. Een stem riep Morlsky's naam; een andere stem herhaalde hem en een golf van vijandige geluiden bereikte Fedor's oor. „Hoe kunt u ontsnappen?" vroeg hij haar. Er was iets in zijn stem, dat haar den moed teruggaf. „Er is een uitweg," antwoordde ze. „In de kamer beneden— een verborgen trap— En een onderaardsche gang, die naar " „U weet den weg?" viel hij haar in de rede. Met moeite slechts kon hij zich boven het geweld beneden hem verstaanbaar maken. „Ja — ja! Het kost eenigen tijd, maar ik ken den weg." Fedor de Bloedige lachte. „Kom dan," zei hij, en hij nam haar opnieuw in zijn armen. Teruggekeerd in de kamer, die hij zoo juist verlaten had, zei hij: „Wijs mij den weg!" Ze wees naar de deur, waarvoor twee soldaten stonden. Van de straat klonk het rumoer van een handgemeen; klaarblijkelijk wilde het grauw het huis binnendringen. De beide soldaten voor de deur keken onwiHig naar den commis-

^—"

SpPOeten komen vroeg in het voorjaar, koop tijdig ecu pot SpPtltol. Bij alle Drogisten.

saris, als wilden ze hem den doorgang weigeren. Fedor's hand schoot uit; er klonken twee korte knallen en de weg was vrij. Hij droeg haar in een andere kamer, en daar was eenzelfde paneel als in het vertrek waar zij uitkwamen. Hij zette haar neer en ze tastte met haar hand langs den muur naar een verborgen aangebracht knopje. Ze drukte erop en het paneel week achteruit. „Vlug! Gauw!", zei Fedor en hij duwde haar in de opening. Toen sloot hij het paneel en keerde terug naar de deur, net op het oogenblik, dat het volk de kamer binnendrong. Het had de wachten overmeesterd en was naar boven gedrongen. Luide riepen zij om het meisje. „Ze is weg!" zei-Fedor langzaam. Het was noodig tijd te winnen, en hij speelde met hun ongeduld en hun woede. Een, die te opdringerig werd, gaf hij een slag midden in het gezicht. Toen riep er een: „Hij is 'zelf een aristocraat! Hij redt haar— laten we haar na gaan!" Die woorden waren als olie op het vuur. Woedende kreten slakend, drong de menigte op Fedor in. Deze lachte. „Ja," zei hij, „ga haar na!" En hij begon te vechten als een getergde leeuw. Hij was één tegen talloos velen. Men duwde hem op den grond, maar liggend op zijn knieën, weerde hij zich nog steeds. Toen, opeens, viel hij achterover en was stil. Zóó stil, als alleen de dood de menschen maakt Maar hij had haar tijd gegeven en een glimlach van voldoening verhelderde zijn srelaat. HOE IK WERELDKAMPIOEN WERD

MET TODUEtr DN HET OERWOUD, De beide filmsterren Josephine Dünn en Dorothy Sebastian ontdekten tijdens hun verblijf in de steppen van Noord-Amerika, waar zij voor een film-opname vertoefden, dat hun kookgerei ook uitstekend als spiegel kon dienst doen. En natuurlijk zouden ze geen vrouw zijn geweest, indien zij niet een dankbaar gebruik van dit meevallertje hadden gemaakt. - 28 -

Geen kleinigheid. Wereldkampioen! Zelfs al is het in het edele dam« spel, dan nóg moet men heel wat in z'n marsch hebben om het zoover te brengen. Wanneer men dan bereid is om zijn goede gaven aan iedereen, die er van wil profiteeren, aan te bieden, nu dan is er zeker iets bijzonders gebeurd. Zulk een bijzondere daad deed de heer B. Springer. Hij stelde een boek samen, waarin de analyse wordt gegeven van de partijen, welke hij tijdens zijn tournooi, die hem den wereldkampioenstitel Bezorgde, speelde. Het boekje is geen theoretische handleiding. Doch het dient als handleiding voor üefhebbers ter ontwikkeling van hun kennis van het spel. Het geheel is op de gebruikelijke, wijze keurig uitgegeven door de N.V. G. B. van Goor. Zonea's Uitgevers-Mij. te 's-Gravenhage. L. J£. K.

m

—^^—

■^^^^■HM

ffly/? Officieek VrotM ' " '"III' ïl'IIIHI'li'l1

»WMMBftWIIWrrlOTrrii^^

Een verhaal uit den tijd toen de Cïaar nog over Rusland heerschte door RICHARD H. SA VAGE Wij gingen naar onze vertrekken en vonden de tafel gedekt en het eten gereed. Ik ging naar mijn kamer en Hélène naar de hare; maar toen ik mijn haar wilde borstelen, om mij wat op te knappen, viel er een stukje papier uit den borstel op den grond. Ik bukte om het op te rapen en las: „Pas vanavond goed op uw vrouw; ik geloof, dat Sachi haar wil schaken." Het was dezelfde hand van het briefje van voor twee dagen — diq van de Fransche gouvernante. „Vervloekt! Zelfs al was het mijn ondergang, Sacha zal niét triomfeeren!" mompelde ik in mijzelf en ging den salop binnen. Dit briefje, in verband met den zonderlingen hst van Hélène op de boot, 'maakte mij achterdochtig. Zij wilde vluchten en mij alleen aan de Russische justitie ten prooi laten. Het diner was afgeloopen. Er gebeurde niets bijzonders, maar na de koffie werd ik erg slaperig. Ik verzette mij hiertegen. Het was mij te machtig. Het was alsof het eten dezelfde uitwerking op mij had als mijn poeders. De kamer begon voor mijn oogen te schemeren. Ik zag Sacha. Ik wilde opspringen en hem bij de keel grijpen om hem te worgen, omdat hij hier durfd
samen den salon door. Daar zag ik twee andere, eenvoudig gekleede man nen, met een flink voorkomen rustig zitten wachten. Ik had gedacht Hélène daar te zien, misschien geboeid, — wie weet, zelfs met een prop in haar mond; maar zij was er niet. Maar tóch wist ik, dat zij evengoed als ik in hun macht was, daar ik haar ademhahng, diep en krachtig, uit de andere kamer hoorde; ik wist, dat zij bij haar ontwaken in de klauwen der Russische gerechtigheid zou zijn. Ik wilde iets tot haar zeggen, toen de heer mij hierin verhinderde. „Vergeef mij, ge moet dadelijk met mij gaan, zonder mevrouw gesproken te hebben. Zóó luiden mijne bevelen." Ik volgde hem dus^ naar een rijtuig, dat op de binnenplaats van het hotel stond te wachten, en samen reden wij het Nevsky op naar het politiebureau — dat voor de dringende zaken der Russische justitie bestemd is. Hier passeerden wij wachtposten, die voor mijn metgezel opzij gingen. Ik ging naar boven en werd in een zeer net bureau gelaten. In het vertrek waren nog twee deuren, behalve die, waardoor ik binnengekomen was. Baron Friedrich zat voor zijn lessenaar, met een paar gendarmes op een afstand achter hem. Hij het hen gaan, sprong op en zei: „Mijn waarde kolonel, gij zult mij, ten goede houden, dat ik u vóór het ontbijt lastig val, maar het is slechts het werk van een oogenblik. Ik hoop, dat wiji dit zaakje in een paar minuten in orde zullen maken. Mag ik u een sigaar aanbieden ? Deze Woorden, zoo vriendelijk in schijn, zoo vreeselijk van strekking, verschrikten mij. Ik kreeg er een hartklopping van.

THERESE STOKVIS, de sopraanzangeres, die In Gebouw Heystee te Amsterdam een volksllederenavond heeft gegeven, waarop zij een zeer ongewoon programma van Russische, Jiddische en Oudhoilandsche liederen ten gehoore bracht, ais men in onze concertzalen zeiden heeft hooren vertolken. Therese Stokvis heeft een warm zuiver geluid en beschlKt over alle hoedanigheden, die voor het zingen van dergelijke liederen worden vereischt.

- 29 -

Vraagt ze J van

RIMGERS Mijn spanning duurde niet lang. „Zij zal dadelijk hier zijn," zei de baron, „en gij behoeft maar een paar woorden te zeggen." Hij belde, en zei tot den binnenkomenden ambtenaar: „Gij kunt de dame, die wacht, ,hier brengen." Een oogenblik daarna ging de deur open, en een dame in fraai reisgewaad, maar opgewonden en verontwaardigd, kwam binnen, sloeg haar voile op en riep: ,.ArthurI Gelukkig, gij leeft! Uit het telegram vreesde ik, dat gij dood waart." En mijn echte vrouw — die met de blauwe oogen uit Parijs — wierp zich snikkend in mijn armen, De baron keek ons aan, met een glimlach van groote vreugde en triumf, die door zijn blauwen bril glansde, hoewel ik zag, dat hij zenuwachtig de asch van zijn sigaar stiet. Toen zei hij opeens: „Kolonel Lenox, wie is die vrouw ? „Mijn vrouw, mijn echte vrouw!" riep ik. „Gij hebt toch niet gedacht, dat ik haar zou verloochenen en aan de teedere zorgen der Russische justitie overlaten?" „Russische justitie?" riep Laura, mijn vrouw. „De Russische justitie, dat is een beleediging voor haar. Het kan mij niet schelen," — zei ze, want ik hief waarschuwend mijn hand op — „ik wil spreken. Ik ontving uw telegram, dat mij berichtte, dat gij hier gevaarlijk ziek waart en mij verzocht, hier te komen, om u op te passen. In uw brief had gij mij verteld van de epidemie, die hier heerschte. Ik ging dadelijk op den trein naar St.Petersburg en maakte gebruik van den pas, dien de Amerikaansche gezant ons bezorgd had, en die door den Russischen ambassadeur in Frankrijk geviseerd was. Onmiddellijk toen ik over de grenzen was, werd ik gearresteerd, onder toezicht hierheen gebracht en vanmorgen hier als een misdadigster bewaakt. Ga nu mee en vraag gerechtigheid aan hen, die in gezag boven dezen slechten, kleinen, dikken man staan. Laten wij dadelijk naar de Amerikaansche legatie gaan." Ik lachte door mijn wanhoop schor en afschuwelijk en baron Friedrich zei: „Vergeef mij, ik moet u van uw echtgenoot scheiden, mevrouw, hoewel gi] weldra vrij zult zijn." „En mijn man!" riep zij. ,,Wat gebeurt er met hem?" De blauwe brilleglazen van den baron waren ondoordringbaar.

™^^

„Daarover later," zei hij veelbeteekenend. „Voor het oogenblik, mevrouw, maak ik u mijn nederig excuus voor de arrestatie en de vergissing, die er de oorzaak van is, maar —" hij gaf een teeken. Wanhopig laiste ik haar nog eens, voor de laatste maal; zij werd weer naar het vertrek gebracht, waaruit zij gekomen was, de deur ging achter haar dicht Mijn Hemel, zou ik haar ooit in mijn leven wederzien ? „Nu uw verklaring hiervan, mijnheer," riep baron Friedrich, terwijl hij al het vriendschappelijke verloor en geheel minister van justitie werd. „Uw bekentenis! Verzwijgen dient nergens toe, want nu weet ik, • wie uw andere vrouw is, en ik hèb haar!" De triomf straalde uit zijn oogen, terwijl hij sprak, en zijn dik, klein lichaam scheen te groeien en grooter en machuger te worden. Hij belde en gaf schie'lijk eenige bevelen aan den bode, die binnenkwam. Wat hij zei, weet" ik niet; ik dacht slechts aan mijzelf. Hij wendde zich nu tot mij en sprak, zooals de rechter den misdadiger aanspreekt: „Nu, mijnheer!" Alle terughouding was nutteloos. Ik begon hem haastig de heele geschiedenis te vertellen, van de grenzen af. Hij viel mij nu en dan in de rede, klopte op de lessenaar en zeide: ,,Goed! dat is waar! Nu weet ik, dat ik haar heb! Ik heb haar!! Zij is de mijne!II" riep hij uit, zooals een man zou doen, als hij tot zijn verbazing en blijdschap iets groots, waarnaar hij zijn heele leven verlangd heeft, iets onbereikbaars, iets waarop hij nooit durfde hopen, eindelijk in handen heeft. Terwijl ik midden in mijn verhaal was, nog voordat ik hem de bijzonderheden van onze aankomst in St.Petersburg had medegedeeld, werd er aan de deur geklopt. ^Een oogenblik," zei baron ?Friedrich, en riep toen: „Binnen 1" Een ondergeschikte beambte kwam binnen en zei: „Raadsheer ■ Constantine Weletsky vraagt u te spreken." Toen, mij aanziende, vervolgde hij fluisterend: „Ik geloof, dat het over deze zaak is." „Heel goed, laat hem binnenkomen." Een oogenblik daarna trad mijn edele Russische bloedverwant haastig binnen, met roode oogen en verslagen, bezorgd gelaat; eer baron Friedrich of ik iets kon zeggen, barstte hij uit: „Ik weet wat u hier brengt, mijn waarde Lenox, de ellende, die over u gekomen is door iemand uit mijn huis, hoewel ik hem verloochen en vervloek, om deze beleediging tegen de rechten der gastvrijheid."

Zenuwachtig, Slapeloos en Overspannen Mijnhardt's Zenuwtabletfen zullen Uw zenuwen kalmeeren en sterken en Uw slapeloosheid verdrijven. Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten. „Waarvan spreekt gij ?" vroeg baron Friedrich haastig. „Van mijn neef, Alexander Weletsky, majoor van de gardecavalerie, om wiens ontslag ik den czaar als een persoonlijke gunst zal smceken, want hij heeft de Russische eer en die mijner 'familie gesmaad, door met de vrouw van mijn vriend weg te loopen." En de oude edelman had tranen van woede en smart in de oogen; baron Friedrich en ik zagen elkaar verbaasd aan. Toen begon hij opnieuw. „Mijn waarde Lenox, ik verzocht u, uw vrouw in mijn huis te laten logeeren! Waarom hebt gij mijn gastvrijheid geweigerd ? Hebt gij niet begrepen, dat ik uw vrouw onder mijn dak wenschte te kunnen beschermen tegen de oplettendheden, de kunstgrepen en de intriges van mijn schurkachtigen neef, die bloedverwantschap noch gastvrijheid ontziet." „Mijn waarde raadsheer," viel baron Friedrich hem in de rede. „Wat vertelt gij ons daar voor een zonderlinge geschiedenis ?" „Ik vertel u de waarheid! Ik heb vanmorgen ontdekt, dat mijn neef Alexander Weletsky uit Rusland is vertrokken met de vrouw van dezen heer, mijn gast en bloedverwant." „Onmogelijk!" riep baron Friedrich terwijl ik in een akeligen lach uitbarstte. Deze werd herhaald door het hoofd der politie, hoewel ik zag, dat hij bleek werd. Toen zij hij scherp: „Ik heb de laatste vier-en-twintig uur iemand op haar afgestuurd, wien zij niet zal ontsnappen. De dame, die volgens uw zeggen, mijn waarde Weletsky, met uw neef is weggcloopen, zal binnen vijf minuten hier zijn en u toonen, dat gij u vergist hebt." Teiwijl hij nog sprak werd de deur opengeworpen, en baron Friedrich werd bleek, begon te wankelen en greep krampachtig zijn lessenaar vast, terwijl Constantine en ik een schreeuw van verbazing gaven; want in onze tegenwoordigheid werd gebracht, gebonden en met een prop in den mond, niet de bevallige Hélène, maar de slanke gestalte der Fransche gouvernante, mademoiselle Eugenie de Launay, wier donkere oogen vuur spuwden, en wier lip-

jPlepa, denk Je dat Ik vyftlg 1 gulden ^v zou kunnen ] ^-){rV leenen op mUn j* eerlUke gezicht?

^^"

pon, als zij had kunnen spreken, van woede en boosheid zouden overgcvloeid zijn. „Wat hebben wij nu ?" vroeg Constantine. „Neem de vrouw dadelijk den prop uit haar mond," beval Friedrich. Toen zei hij haastig doch beleefd: „En mag ik u verzoeken, u een paar minuten te verwijderen, raadsheer Weletsky?" Ik was op het punt, mijn bloedverwant te volgen, toen de kleine vette hand van Friedrich mijn schouder aanraakte. „Gij moet hier blijven," fluisterde hij: „Gij behoort mijl" En ik huiverde, ofschoon ik met verbazing het gesprek, dat nu moest volgen, tegemoet zag. Zoodra mademoiselle de Launay den mond kon openen, wilde zij beginnen te spreken, toen Friedrich haar weerhield, zeggende: »Zwijg! Antwoord op mijn vragen, meer niet. Waar is de vrouw, die heeft gereisd op de pas van de vrouw van dezen man ?" „Zij is gevlucht." „Gevlucht! Wanneer? Waarheen?" „Gisteravond, met Sacha Weletsky." „Hoe laat?" „Om zeven uur." „Waarheen?" „Dat weet ik niet." KONINGINNELEED. Een onzer lezers schrijft ons uit Parijs: ,,Naar aanleiding van uw artikel tegen het kiezen van een schoonheidskoningin, stuur ik u dit minderwaardig blad (Paris plaisirs, een orgaan waarvan de inhoud en de afbeeldingen Pan en de Zwarte Kat zouden kunnen doen blozen), waarin Ik de photo van Rie van der Rest, hollandsch schoonheidskoningin 1930 vond. Mijn fransche vrienden hadden mij er opmerkzaam op gemaakt en betitelden de photo «ds dégoutant. Dat een „schoonheidskoningin" zich in zulk een blad laat plaatsen, pleit niet voor de Hollandsche zeden." Met dit laatste zijn wij het even volkomen oneens als wij het met de veroordeeling van de plaatsing cjer photo en de photo zelve eens zijn. De hollandsche zeden hebben met dit verwerpelijk gedoe niets te maken. Wat ons in deze geheele geschiedenis het meeste hindert en spijt is dat de groote nederlandsche bladen aan de „schoonheidskoninginnen" zooveel aandacht geven. Dat moest niet. Het plaatje dat juffrouw van der Rest in het fransche blad liet afdrukken geeft haar in een houding te zien, die werkelijk het oordeel der fransche vrienden van onzen lezer begrijpelijk doet zijn.

■■

Bliten: Abdijiiroop-

Tkaii: Akker'. Abdij «iroop

/mporfeun;

RICHARD WERNEKINCK 6 Co. Amttefd«m-C. Huddcitrut 9

(Voor welriekende Schoonheidsbaden. Uw huid heeft behoefte aan het regel' matig gebruik van OM Cottage Lavender Badcrlstallen als opwekkend schoonheidsmiddel. Zi| verzachten het water en parfumeeren het met de verrukkelijke oude geur, die nooit uit de mode geraakt.

BONBONS

Old Cottage Lavender Water Tolletzeep Badzeep Badcrlstallen Badpoeder Reuluachets Talcum Scheerzeep Scheere rème Brillantires Poeder. etc., etc.

GettoUe" AMqiiroop

Iets Nieuws! Het is gelukt de vanouds bekende Abdijsiroop te ..stollen" tot een gemakkelijk in den zak tnee te nemen „bonbon ", met behoud van al de genezende bestanddeelen.

eUO&SMITH £

AKKER*

®ïd (toïïaoc jCaticnder

60 cent p. doot

TOILET ARTIKELEN

ABDIJSIROOP — BONBONS — Het oordeel van een onzer lezers over „Het Weekblad"

INDIEN GE VOOR HET INZEEPEN

Film, tooneeJ en nog [veel meer Biedt HET WEEKBLAD [wekelijks weer. Daarom, stel niet uit [tot later.

GEBRUIKT

Koop heden „Cinema en [Theater".

T. LEVISSON. Zeepfabriek. sGravenhage - Post Giro 63197 HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE

Godfried de Groot ^an £uyhenstraat 2a Amsterdam Telef, 28474

©9

DINIIiO%^"-^llT0BCELi =— HET MELKDIÊET VOOR DE HUID _=

s Morgens en 's avonds gebruikt voor het wasschen van het gezicht, zult U spoedig bemerken.

dat Uw teint gezond. Uwe huid zacht, gaaf en stevig wordt en kleine huidaandoeningen verdwijnen

als je Je hoed flink diep in Je gezicht trekt.

Specialiteit in T^oderne en artistieke foto's T^en ile de vele reproducties van ons verb In „Het Weehblad" Cinema S Ttiealer

KJJMmüJsUI - 30

WWSMM*

Knip deze advertentie uit, zend ze met 50 cent in postzegels aan France-Import Rijnstraat 5, Den Haag en U ontvanpt een keurier doosje monsters.

- 31 -

^—^^"i^^"^"

^■V-C'TiC"^-.

^""—

„êwm MG mr

WOORDEN VAN H. JONGEVOS.

MUZIEK VAN G. TOMPSON.

I

Hfat fee/

i f-^iVf -

j*i ^ X. Wli»"» '<' *

Nergens in den lahde, Waar of je ook kijkt, Vind je ooit een huisje, Dat op 't onze lijkt. 't Mooiste van het mooiste Is nog niemendal; Neen, dat eigen tentje Gaat ver bovenal f.

Nergens op de wereld. Al is het nog zoo goed, Vind je ooit dat knusse. Wat je thuis ontmoet. 't Fijnste van het fijnste Gaat geheel teniet;Als je weer eens even Naar je eigen ziet f

Nergens, nergens, nergens f Nergens op de aard'. Vind je ooit een hoekje. Dat „thuis" evenaart. Nergens, nergens, nergens f Waar of het ook is .... , Omdat niets ter wereld Je zoo dierbaar is f

is3 ,

HET JUISTE ADRES VOOR „HIS MASTER'S VOICE" Gramophones en -Platen ODEON, PARLOPHONE, BEKA, COLUMBIA EN POLYDOR - RADIO EN FILMSCHLAOERS IS

Mo¥, WIHULilNI iPO^II

GRAMOPHONE- EN RADIOHANDEL

'..'- I

!M

Hoofdkantoor: PASSAGE 46 — Filialen: LAAN v. MEERDER VOORT 60a en 453 — DEN HAAG

^EN -r H

Hoort onze Electrische fyn notenhouten GramophonesI Geen opwinden meer, geen naalden-verwisseling, stopt Automatisch! N.V. WILLEM SPRENOER'S Portable Reis-Oramophones, 2-veerig met automatische rem f 68.—. Franco door Nederland. EXPORTHUIS VAN TROPEN-ORAMOPHONES, EMBALLEER- EN REPAREER-INRICHTINO. Red. en Adm.: Galgewater 22, Leiden. Tel. 700 Postrekening 41880

■■HBBaBe.

Verschijnt wekelliks — Prils per kwartaal f 105

LIEN DE1JERS

DE BEKENDE HOLLANDSCHE FILMSTER FOTO UFA