Na 1300 kilometer snelweg vreten en een ontspannen

MIDDEN-OOSTEN M A I D E N T R I P N A A R J O R D A N I Ë

En schat, wat dacht je van

heeft pas een maand haar rijbewijs en toen ik de afgelopen maanden onze plannen uit de doeken deed heeft menigeen ons gek verklaard. Maar soms, heel soms moet je even je gevoel volgen en gewoon lekker je zin doen. Al doende leert men en Caro is vastbesloten deze lange trip te volbrengen. Alles zal een beetje minder extreem worden dan gewoonlijk, maar als koppel een dergelijk avontuur beleven maakt menig ‘adventure traveller’ jaloers, zoveel is zeker... 58

2 0 1 0 - 2 0 1 1 REISSPECIAL M O T O R V A K A N T I E S

Op de boot hadden we een mooie route uitgestippeld voor de eerste dag, maar eens op de motor houden we enkel een ruwe richting aan doorheen het binnenland van de Peloponnesos. Ik heb de indruk dat eender welke route hier adembenemend is: bochtjes pikken in de bergen, lekker snel op de rechte stukken, omzeggens geen verkeer, het zonneke op ons bolleke en genieten van het onbetaalbare uitzicht op een bergachtig en groen landschap. En nog zoiets: nergens ter wereld vind je zo ‘n concentratie aan monumenten van voor de jaartelling, maar we moeten selectief zijn en rijden meerdere bezienswaardigheden voorbij zonder te stoppen. Onderweg bezoeken we de historische site van Olympia en stoppen we bij het impressionante kanaal van Korinthe, de verbinding tussen de Golf van Korinthe en de Egeïsche Zee. Het is vrij laat wanneer we in Athene bij mijn vriend Kostas aankomen, maar we worden er bijzonder warm onthaald. De Griekse gastvrijheid is echt geen fabeltje. Mijn banden liggen netjes te wachten in zijn garage en de volgende dag nemen we uitgebreid de tijd om de motoren voor te bereiden op wat komen gaat. Banden netjes om de velgen, uitgebreid afscheid genomen en ‘off we go’ richting Piraeus voor de ferry naar Turkije. Maar net als ik de automatische poort achter mij zie dicht glijden merk ik dat mijn voorband alle druk heeft verloren. Oooh bloody hell. Over een uur moeten we bij de ferry zijn,

Tom De Mits / Caroline Van Damme

N

a 1300 kilometer snelweg vreten en een ontspannen boottochtje van Ancona (Italië) naar Patras (Griekenland) rijden we eindelijk onze motoren van de boot. Hier in de Griekse Peloponnesos zal onze reis eigenlijk pas echt van start gaan. Ons uiteindelijke reisdoel is de historische site van Petra en de weg zal ons meenemen langs Griekenland, Turkije en Syrië en Jordanië over zo’n 10.000 kilometer heen en terug. Mijn vrouw Caro



Petra?

LINKSBOVEN: WEIDS DE TURKSE

UITZICHT OVER

LAKE ACIGÖL

WEGEN NAAR HET ZUIDEN, RICHTING

IN

dus veel tijd hebben we niet te verliezen. Ik geef mezelf 20 minuten om de voorste tube eruit te halen en er een nieuwe in te steken. Het zweet druipt van mij af want ik sta in de volle zon. Ik lijk wel een vergiet: het is alsof alles wat ik er bovenaan ingiet er rechtstreeks langs mijn poriën uit loopt. Ik heb die godverdomde splinternieuwe binnenband waarschijnlijk per ongeluk geperforeerd met mijn bandenlepel. Eigen schuld dus. In de verkeersdrukte van Piraeus loopt later tot overmaat van ramp mijn motor warm en zakt het oliepeil van MAX naar onder het minimum in amper 15 minuten, maar uiteindelijk halen we nipt de ferry die ons in het holst van de nacht op het eiland Kos dropt.

TURKSE

FLEXIBILITEIT

Aan slapen zijn we niet toe gekomen, maar de zon en atmosfeer maken veel goed.

60



Tom De Mits / Caroline Van Damme Tom De Mits / Caroline Van Damme

TURKIJE. LINKSONDER: VERBLINDEND

SYRISCHE




WITTE KALKAFZETTING IN

PAMMUKALE, TURKIJE. RECHTSBOVEN

EN -ONDER:

GRENS ZIJN OM VAN TE SNOEPEN: DESOLATE LANDSCHAPPEN EN AF EN TOE EEN BEETJE LICHTE OFF-ROAD.

Nog een half uurtje ferry tot Cesme, Turkije en dan zo snel mogelijk de grensformaliteiten afhandelen... of niet. Een vriendelijke Turkse douanebeambte wijst me erop dat ik geen twee motoren het land mag binnenbrengen en aangezien beide motoren op de zaak staan hebben we een probleem. Een groot probleem, zo maakt men ons duidelijk. “You will have to leave one bike here and proceed the trip with the other one”. Een poging om alles in der minne te regelen – je weet wel, mannen onder elkaar, begrip en flexibiliteit – strandt op een meer dan duidelijk NO! De Turken zijn blijkbaar strikter geworden en er wordt mij duidelijk gemaakt dat een tweede poging om één en ander schouderkloppend en in goede verstandhouding te regelen allerminst wenselijk is... Daar staan we dan, aan de douane na een slapeloze nacht, met


twee motoren die er niet in mogen. Mehtab, een vertaalster/fixer brengt ons uiteindelijk bij een notaris die nogmaals bevestigt dat zonder de nodige documenten niks kan worden gedaan. En die liggen thuis, héél vér wég... Dit kan toch niet waar zijn! Na een half uur vragen, informeren, opnieuw vragen, gebarentaal, ijsberen en vloeken komen we zelf met een oplossing op de proppen die de wenkbrauwen enigszins doen fronsen. Die loopt over de Belgische ambassade in Ankara tot bij mijn notaris in België over een officiële vertaler in Cesme en terug naar het notariaat en de douane. Volgens Mehtab zit er een waterkansje in en uiteindelijk vlak voor sluitingstijd zet de notaris met de nodige achterdocht dan toch die stempel. We zijn kapot, stinken uren in de wind maar de dag nadien rijden we toch maar lekker Turkije binnen.

DE

SCHOONHEID VAN DE LANDSCHAPPEN IN

MELKKOEIEN Nog even door de heksenketel die Izmir heet en dan het Turkse platteland in. De staat van de wegen is hier niet echt goed te noemen maar de omgeving is indrukwekkend. Caro doet het goed en we vorderen aardig die dag, maar het is al donker en we moeten het nog kronkelend tot Denizli zien uit te houden en dat is niet meteen haar ding. Maar we halen het zonder veel problemen. De staat van de hotelkamers gaat er ook duidelijk op achteruit. Hier mag je niet vies zijn van een schimmeltje meer of minder en neem je best geen kijkje in de keuken. Maar we kunnen bijslapen en er is airco, al is die op zijn zachtst uitgedrukt wat aan de lawaaierige kant. Na een lazy voormiddag maakt Pammukale alles meer dan goed. De imposante pracht van de krijtrotsen is een opkikker van jewelste en we laten ons het water van de vele poelen welgevallen.

CAPPADOCIË –

RESULTAAT VAN MILJOENEN JAREN EROSIE

We vertrekken rijkelijk laat richting Cappadocië en stranden via kronkelbaantjes door het Turkse platteland in Yalvaç een onbekend gat waar onbestemde festiviteiten aan de gang zijn en bijgevolg alle hotels zijn volgeboekt of aangeboden worden tegen onbetaalbare prijzen. Ik bespeur duidelijk de reflectie van dollartekentjes op het hoornvlies van de hotelbedienden want ze schamen zich allerminst om een eenvoudige kamer voor 80 euro aan te bieden aan melkkoeien als wij. Via een paar Turkse studenten archeologie kunnen we uiteindelijk overnachten in een oud studentenhuis, en wel gratis. Niet meteen de meest luxueuze ervaring, maar we hebben een douche, een bed en ontbijt. Dit laatste weliswaar om 5.30 u ’s morgens. Waarom beginnen die archeologen in hemelsnaam zo vroeg te graven?

AL

–

IS OVERWELDIGEND.

DOENDE LEREN

Cappadocië brengt alles wat we ervan verwachtten. In de eerste plaats een namiddagje platte rust en bijslapen, maar vooral de overweldigende schoonheid van het landschap, resultaat van miljoenen jaren erosie. We wanen ons op de maan en voelen ons nietig op onze motoren. Woningen en kerken zijn er uit de zachte krijtrotsen gehouwen en herbergen een schat aan cultuur. De motor is hier het vervoermiddel bij uitstek: de neus in de wind, bochtjes pikken en rondkijken. Van tijd tot tijd lassen we een culturele tussenstop in en voor we het weten is de dag om. Cappadocië nodigt uit om er langer te blijven rondhangen o.a. ook omwille van het gezapig aangenaam toeristisch sfeertje dat Göreme, het centrum van Cappadocië uitstraalt. Maar willen we ons einddoel, Petra, halen, dan moeten we verder zuidwaarts, richting Syrische grens. M O T O R V A K A N T I E S REISSPECIAL 2 0 1 0 - 2 0 1 1

61








LAKE ASSAD, SYRIËS

GROOTSTE WATERRESERVOIR, ONTSTOND BIJ DE AANLEG VAN DE

De wegen naar het zuiden zijn om van te snoepen. Desolate landschappen, af en toe een beetje lichte off road en veel kronkelingen. Even gaat het mis met Caro als ze iets te hevig remt in de steentjes en het voorwiel wegglijdt. Maar al bij al gaat het prima. Als een volleerde biker legt ze zich mooi in de bochten op het asfalt en stilaan wint ze ook aan zelfvertrouwen op de stukken off road. Even moeten we op een stukje ruiger onverhard op onze passen terugkeren en ik besef dat ik rekening zal moeten houden met het feit dat Caro nog maar één maand haar rijbewijs heeft. Feit is dat ze tot nu toe al meer heeft gepresteerd dan ik ooit had durven dromen. Ik wil de zaken niet forceren. Stilletjes aan opbouwen is de boodschap. Maar als ik me even waag aan een stuk uitgedroogd meer om het achterwiel te laten spinnen en me eens goed te laten gaan, rijdt ze tot mijn verbazing zelf het meer in en doet blakend van zelfvertrouwen een stukje onverhard. Way to go baby! Dat wordt een echte!

VUIL

EN FAKE

We komen uiteindelijk aan in een stadje dat zijn naam duidelijk niet heeft gestolen: Dirtyol. And a dirty hole it is! De hotelkamer is horror, het eten oogt en smaakt vies en er valt niks te beleven. Ik stel voor een shortcut te nemen door de bergen maar de off

62


TARBAQAH DAM

road-piste is iets te ‘uitdagend’ voor Caro. We besluiten, alweer een lekke band later, het zekere voor het onzekere te nemen en langs de kustlijn over het asfalt richting Syrië te rijden. Ik ben blij dat we eindelijk voor zonsondergang de grens bereiken maar die blijdschap gaat algauw over in ongeduld en frustratie. De grensformaliteiten maken je gek hier. Dik twee uur duwen, trekken, drummen en gesticuleren heb ik nodig om op één en dezelfde plaats alle stempels bij elkaar te krijgen. Menig handvol ‘drinkgeld’ verwisselt van eigenaar voor we uiteindelijk Syrië binnenrijden... in het donker. Laat die Syriërs nu niet meteen het meest verkeersvriendelijke volkje van het noordelijk halfrond zijn en je zal snel begrijpen dat de we hem menigmaal geknepen hebben als voor de zoveelste keer een vrachtwagen een onvoorzien uitwijkmanoeuvre maakte. Het is laat wanneer we Aleppo bereiken. Als ik temidden een druk kruispunt mijn overjaars mini laptopje bovenhaal om de digitale reisgids te raadplegen, zijn we het middelpunt van de belangstelling. Mensen staan in een kring om ons heen en er wordt niet eens zo gek discreet toch maar even gepolst of we wel degelijk getrouwd zijn. Als we onze fake trouwringen tonen lijkt alles wel snor te zitten en zijn we, voor hen althans, een doodzonde armer.

OP DE

EUFRAAT.

Na ons nachtje in ‘dirty hole’ rijden we verder richting Aleppo. Ondanks de GPS en de kaart zijn we in het centrum van de stad toch even de weg kwijt. Op zo’n moment kan je niet echt op mijn gevoel voor oriëntatie rekenen... Maar gelukkig is de politie ook in Turkije je vriend. Ze rijden ons voor naar de weg die we moeten volgen en als Tom vraagt of we langs daar naar Syrië kunnen, antwoorden ze: “No, very difficult!”. Helaas voor mij staat ‘no’ niet in Toms woordenboek en betekent ‘very difficult’ voor hem ‘gewoon gaan!’ We rijden verder en het gaat wel, tot ik op 10 meter van het ‘very difficult’ stuk weer plat rijd. Terwijl Tom mijn band vervangt, word ik door de Turkse locals gedwongen allerlei plaatselijke delicatessen te proeven en heb alle tijd van de wereld om de weg vol stenen met een diepe afgrond ernaast in mij op te nemen. Ik word nu nog misselijk als ik eraan terugdenk. Als Tom vraagt of ik het zie zitten, antwoord ik volmondig ‘NEE!’ Maar dat woordenboek hé... We rijden dus gewoon verder. Ik denk aan mijn mama die me op het hart heeft gedrukt dat ik geen risico’s mocht nemen. Ik voel mij echt slecht! Hoe ik het heb gedaan is me nog steeds een raadsel maar ik houd het twee kilometer vol, tot ik stop en zeg dat ik dit ‘echt’ niet wil. Ik zie de ontgoocheling in de ogen van Tom maar hier ben ik dus duidelijk niet klaar voor. Helaas, ik moet ook nog terug... Tom wil

RICHTING DAMASCUS

niet met mijn moto terugrijden (en gelijk heeft hij waarschijnlijk) dus ik vloek, ween, roep en tier. Ik denk dat alle scheldwoorden de revue gepasseerd zijn. Misschien toch best dat we geen communicatiesysteem hebben in onze helmen. Tegen de volgende stopplaats ben ik al gekalmeerd en hebben we een kletterende ruzie ontweken. (Caro)

ALEPPO De volgende morgen confronteert ons met een ware cultuurshock. De immense drukte van de stad is wennen. Overal is lawaai, overal word je aangeklampt. In de massa volk lijkt iedereen ook iedereen te kennen. Vrouwen lopen in niquab over straat, enkel met de ogen zichtbaar. Zou daar een knappe vrouw onder schuilen? Ik heb er alleen maar het raden naar. Ze zijn heel schuw en duidelijk op hun hoede voor fotografen, want als ik nog maar de neiging heb mijn camera te beroeren, krijg ik enkel nog zwarte ruggen te zien. En Caro? Die wordt uitgebreid bekeken en niet steeds op de vriendelijkste manier. We raken eindeloos verdwaald in de doolhof van de souks waar het een drukte van jewelste is. Letterlijk alles wordt hier verhandeld in winkeltjes van drie bij drie meter. En eens buiten slaat de hitte ons om de oren. Bij de citadel brengt een terras de nodige afkoeling. Het avondmaal

OF RICHTING IRAK, DEZE MANNEN IN

ALEPPO

ZIJN ER PRCIES OOK NOG NIET UIT…

nemen we in één van de groezelige restaurantjes die de stad rijk is en in een uiterst merkwaardige stijl krijgen we ons bord voor onze neus gegooid door een Arabische versie van Freddy Mercury, maar dan norser... Afgaand op de reactie van de andere restaurantbezoekers, lijkt dit hier doodnormaal. Wij passen ons aan... Wat een vreemd gevoel heb ik terwijl we door de souks van Aleppo wandelen. De vrouwen hier geven niets van zichzelf prijs. Je kan alleen maar raden hoe ze eruit zien, want meer dan hun ogen krijg je niet te zien. Sommige vrouwen verbergen zelfs dat kleine stukje van zichzelf voor de buitenwereld. Ik word bekeken als een slet en begin mij ook zo te voelen als ik hier wandel. Ik heb een T-shirt met korte mouwen aan, heb mijn broek opgestroopt tot onder de knie tegen de warmte en mijn haar hangt los. Lang duurt het niet voor die broek ontrold wordt en mijn haar in een staart gaat, met haarband. Ik wil vooral niet choqueren maar blijkbaar doe ik dat wel, te voelen aan de voorbijganger die in mijn kont knijpt. Ik blijf zoeken naar een stukje menselijkheid in die vrouwen. Tja, ze peuteren ook in hun neus, halen hun slip van tussen de billen, kopen lingerie in alle kleuren van de regenboog en kijken naar de, zelfs naar Westerse normen, trashy pakjes die in

de ’etalages’ hangen. En toch, als ze een fototoestel zien, trekken ze hun hoofddoek over de ogen of maken zelfs rechtsomkeer. Op dit moment ben ik maar al te blij dat ik in België geboren ben. (Caro)

SCHATTEN

IN DE WOESTIJN

De weg naar het zuiden loopt voor het grootste stuk door de woestijn. Door de snelheid die we maken en de droogte is de hitte nog enigszins draaglijk. Onderweg maken we kennis met de gastvrijheid van de Syrische plattelandsbevolking. De mannen helpen je maar al te graag en zijn duidelijk geïnteresseerd in de grote motoren. Ze beschouwen het als een eer als je thee met hen drinkt en gebarentaal helpt je een heel eind op weg in iets wat in de verte op een premature conversatie begint te lijken. In tegenstelling tot Europese talen, waar je meestal nog min of meer iets kan uit opmaken, is Arabisch voor ons... nu ja... eigenlijk gewoon Chinees. Op de weg naar Palmyra liggen verschillende totaal afgelegen en verlaten historische sites, toegankelijk voor iedereen. Ver weg van de toeristen kan je hier in alle rust genieten van de historische schatten die dit land te bieden heeft. Entreegeld betaal je niet en het begrip ‘conservator’ is hier onbestaande. Geen ijsjes, cola of kebab, geen opdringerige verkopers en hele families M O T O R V A K A N T I E S REISSPECIAL 2 0 1 0 - 2 0 1 1

63


DE

HISTORISCHE SITE VAN

PALMYRA

IS ECHT EEN MUST VOOR WIE ONGESTOORD VAN EEN STUKJE ‘MEER DAN DE MOEITE WAARD’ WERELDERFGOED WIL GENIETEN.

DE

SITE IS NIET ZO HEEL GROOT MAAR BLINKT UIT IN SCHOONHEID EN COMPOSITIE.

die je aanstaren. Dit is cultuur in een pure omgeving. We bezoeken Ar Rasufa, oorspronkelijk een Assyrische, later Romeinse militaire vesting en Al Hir Al Sharki, een 7e-eeuws residentieel paleis van de lokale kalief. De weg biedt mogelijkheden te over om wat op het onverhard te gaan spelen en ik duik enthousiast het zand en de steentjes in. Ook Caro waagt zich steeds verder en komt het verplichte stuk gravel onderweg zonder kleerscheuren door, zij het al wat trillend op de benen. In Palmyra doen we ons tegoed aan een heerlijke maaltijd en het feit dat de Stella Egyptisch blijkt, ook qua smaak, kan me even niet deren. Een übersociale Amerikaanse toeriste dreigt me nog even op de zenuwen te werken maar de dag is goed geweest, echt goed! Voor dag en dauw staan we op om de zonsopgang te zien vanop de citadel van Palmyra. De Amerikaanse had de dag ervoor benadrukt dat het een ‘must do’ is en ruim voor vijf uur staan we paraat. Tijdens de klim naar boven komen we haar onder luid “hey, hellllllooooohooooo, wooohooo” tegen, zoals het dit soort toeristen betaamt... op een kameel. Ooooh my goodness! We denken er het onze van, zwaaien vriendelijk terug en rijden door tot boven op de citadel. Alles en iedereen is nog in een diepe slaap verzonken en behalve de wind hoor je hier niks. We

64


genieten intens van de zonsopgang en net als we klaar staan om terug af te dalen, zie ik vanachter de hoek... juist ja: de kameel met de luid joelende Amerikaanse, een half uur te laat. Sta je eens wat vroeger op, hijs je jezelf al eens op een kameel... De historische site van Palmyra is echt een must voor wie ongestoord van een stukje ‘meer dan de moeite waard’ werelderfgoed wil genieten. De site is niet zo heel groot maar blinkt uit in schoonheid en compositie. De ruïne van wat vanaf de eerste eeuw voor Christus een belangrijke stad in centraal Syrië was met op de achtergrond de citadel: adembenemend!

KAKKERLAKKEN,

KIPPEN EN CHICA’S Vanuit Palmyra gaat het verder zuidwaarts over het asfalt en opnieuw worden we zowat gegijzeld aan de Syrische grens waar Kafka de plak zwaait. Rijkelijk laat komen we aan in de hoofdstad van Jordanië, Amman, via donkere glanzende glibberasfalt zonder wegmarkeringen. Ongedierte tiert hier welig en als we stoppen om de kaart te lezen besef ik ineens dat vlak naast mij een hoop vuilnis vergeven zit van de kingsize kakkerlakken. Het zijn er duizenden en ze rennen rond aan een snelheid die je niet voor mogelijk houdt. Snel de kaart onder mijn kont geklemd en

gas gegeven. Ik krijg rillingen bij de gedachte dat zo eentje langs mijn laarzen naar boven zou kruipen... brrr. Slapen is de boodschap hier en morgen zo vlug mogelijk verder. De weg naar de Dode Zee voert je zowat 400 meter onder de zeespiegel en bijna 50 graden boven het vriespunt. De hitte is hier niet te harden en er is geen zuchtje wind. Op de motor lijkt het wel of snelheid in zo’n geval net geen afkoeling brengt. Het is gewoon té heet. Het principe van de heteluchtoven wordt me hier geopenbaard en als twee gebraden kippen komen we aan op het strand, waar locals een zonneschermpje met twee stoeltjes verhuren. Tegen mijn principes in nemen we plaats en betalen maar al te graag voor een beetje schaduw. Schaars goed heeft zo zijn prijs. Ik besluit de magie van het zoute water te beproeven en verheug me op een verkwikkende frisse duik... NIET dus. Drijven doe ik als de beste en ik had gerust een krantje kunnen lezen zo dobberend op mijn rug. Maar afkoeling zit er niet in. Het water is heet! Zo fucking heet! Caro waagt zich niet aan een duik, gezien de bespiedende blikken van mannen in de buurt in gezelschap van hun compleet gesluierde vrouwen. We willen niet té veel bruuskeren. We hadden gehoopt de rit tot Petra vandaag af te werken, maar wat op de kaart een relatief doenbare trip leek, bleek in werke-

IN ALEPPO, SYRIË ZOU

LOPEN VROUWEN IN NIQUAB OVER STRAAT.

DAAR EEN KNAPPE VROUW ONDER SCHUILEN?

WE

lijkheid een gekronkel van jewelste. Heerlijk om te rijden, vooral op iets grotere hoogte en bijgevolg bij iets lagere temperaturen. De omgeving is prachtig, maar het wordt behoorlijk laat, mede door de zoveelste lekke band van Caro en het klassieke lokale feestje dat bij een dergelijk evenement wordt opgezet. We besluiten de nacht door te brengen nabij het natuurpark van Dana en in onze zoektocht naar een hotel belanden we in het pikdonker in the middle of nowhere. Caro is op en ik ga alleen op verkenning via een gravelpiste in het donker. Met enige tegenzin sla ik nog een uitnodiging af van een groep Jordaniërs die in het natuurpark in open lucht overnachten en een grote marmiet met heerlijk ruikende pruttelende spijzen op het vuur staan hebben. Ik krijg een Chicha aangeboden en ik heb best zin om hier te blijven maar ik bedank vriendelijk keer terug naar Caro om samen met haar op zoek te gaan naar iets meer conventioneel voor de nacht, met lekker eten en een warme douche. Tegen 11 uur ’s avonds staat een heerlijk maal op ons te wachten in een hotelletje in het centrum van het dorp van Dana en even later kruipen we doodmoe onder de wol. De volgende ochtend wordt pas duidelijk in wat voor een prachtige omgeving we ons bevinden, temidden van Jordanië’s grootste natuurreservaat. Zandsteenerosie zorgt voor





AR RASUFA

HEBBEN ER HET RADEN NAAR.

grillige kliffen met de vlakke woestijn op de achtergrond. Imposant!

HUILENDE

WAS OORSPRONKELIJK EEN

EN LATER EEN

WOLVEN

Vandaag zouden we graag in Petra geraken. Zoals gewoonlijk vertrekken we een beetje laat, maar de afstand die we moeten afleggen, is zeker haalbaar. Het is te zeggen: als ik niet voor de zoveelste keer lek rijd. Tom wordt er stilaan moedeloos van! Weer kostbare tijd verloren! Uiteindelijk komen we één van de weinige Jordaniërs tegen die perfect Engels spreekt. Hij kijkt bedenkelijk als hij hoort dat we die dag nog in Petra willen geraken en geeft ons de tip om te stoppen in Dana, volgens hem meer dan de moeite waard. Nu is het Toms beurt om bedenkelijk te kijken. Hij wil naar Petra! We rijden verder door de heerlijke bochtjes: vermoeiend, maar echt fun... tot het donker wordt! Ik zie niet echt goed meer uit mijn ogen en alleen afgaan op Toms achterlicht is tricky en eigenlijk ook uitputtend. De inspanningen van de voorbije dagen eisen duidelijk hun tol. Plots zien we een pijl die de weg wijst naar het natuurreservaat waar die man het over had. We rijden de weg af, wat ook het einde betekent van dat kleine beetje straatverlichting en komen uit op een stukje gravel. Daar ben ik zo al geen held op, laat staan in het donker. Ik ben op! We besluiten dat Tom even alleen op

ROMEINSE

ASSYRISCHE

MILITAIRE VESTING.

verkenning gaat en dat ik blijf wachten. Maar terwijl ik zijn achterlicht verder en verder zie gaan, slaat de schrik mij om het hart. Ik word bang, echt bang. Behalve de sterren zie je hier niets, nada, rien de knots. Zwart is het, pikzwart! In de verte hoor ik honden huilen, of zijn het wolven? Het geluid van die beesten komt precies dichter... en nog dichter... Shit! Mijn fantasie slaat op hol. Ik heb het beeld van uitgehongerde wolven die mij met huid en haar verslinden. Het beeld van Tom die alleen mijn afgekloven karkas terugvindt en mij moet identificeren aan de hand van mijn gebit. En mijn tanden zijn sinds deze morgen niet meer gepoetst! Ik ben maar wat blij als ik uuuren later (of was het toch maar een half uurtje?) een koplamp zie in de verte. Als een bezetene begin ik met mijn lichten te knipperen tot hij op een meter van mij staat. Wat een opluchting! Hij heeft mij toch nog levend terug gevonden. (Caro)

PETRA

AT LAST

Nauwelijks een uurtje rijden later is het eindelijk zover: 18 dagen en 6.000 kilometer na ons vertrek in België hebben we het einddoel van de reis bereikt: Petra! Het is alsof een last van onze schouders valt en we voelen ons allebei behoorlijk euforisch. Velen verklaarden ons gek maar we hebben het gehaald! Ik ben echt fier op Caro! M O T O R V A K A N T I E S REISSPECIAL 2 0 1 0 - 2 0 1 1

65








ONWEZENLIJK

LICHTBLAUW, STERK KALKHOUDEND WATER IN

PAMMUKALE, TURKIJE.

LINKSBOVEN: EEN RECHTSBOVEN: DE KRAK

Eerst even verdiend gechilled op een terrasje, een hotelletje gezocht en daarna ‘spanish style’, short en sandalen, de motor op naar de ingang van de historische site. En die is gewoon... verbluffend! Machtig! Hier voel je je als mens waarlijk nietig, hier lijkt alles overweldigend... Gigantische gebouwen uitgehouwen uit de rotsen passeren één na één de revue. Er lijkt geen einde aan te komen. Een halve dag kuieren we rond op de site en vallen we van de ene verbazing in de andere. We maken de klim naar het ‘klooster’ en ook dat is voor Caro, omwille van haar hoogtevrees, een hele beproeving. Maar opnieuw verlegt ze haar grenzen. Er heerst een rustig sfeertje boven en we genieten van de late zon om net voor sluitingstijd terug af te dalen. Niet te veel naar beneden kijken Caro... Als afsluiter hebben we lekker gegeten op een terras en even ons facebook profiel bijgewerkt voor de vrienden: Jaja, we zijn op onze bestemming! Jongens wat een heerlijke dag!

OP

NAAR

CHINA!

Tot Petra rijden is één ding, maar nu moeten we nog terug huiswaarts ook. En van de 4 weken die we hadden zijn reeds 17 dagen voorbij. Het is duidelijk dat we voor de terugreis niet zullen moeten treuzelen. We proberen een stevig tempo aan te houden

66


en rijden terug naar de Syrische grens langs de grote weg door de woestijn. Ik probeer ervoor te zorgen dat we aan het eind van de reis nog even op adem kunnen komen en wil koste wat kost zo ver mogelijk geraken. De grensovergang verloopt opnieuw stroef en een rijkelijk met sterren overgoten ondermoefti ploft na uitgebreide discussies en het nodige gejen uiteindelijk dan toch maar weer de juiste stempel. So far so good, maar ondertussen is het opnieuw pikdonker en moeten we nog door de heksenketel van Damascus waar we bij een eetstop dé attractie van de stad zijn. Iedereen graait gauw naar zijn GSM en in een mum van tijd staat ook de neef van de nicht van die vriend zijn schoonmoeders broer met heel zijn familie te trekken en te duwen om ook maar een glimp van de motoren op te vangen. Het wordt ons allemaal een beetje te druk maar we zien er ook het grappige van in. Op de vraag waar we vandaan komen klinkt het steevast “China” en op de vraag wat er in onze camelbacks zit antwoorden we doodernstig “whisky”. Geagiteerd legt de ene aan de groep uit wat voor gekken we zijn en drukt hij ons op het hart dat whisky in China misschien kan, maar dat alcohol hier niet echt maatschappelijk aanvaard is en zeker niet in het verkeer! We volharden in de boosheid en nemen afscheid onder het mom

NAUWE KLOOF IN DE RODE ZANDSTEEN OP DE ACHTERGROND VERBERGT DE VERBLUFFENDE SITE VAN

DES

CHEVALIERS

IN

SYRIË

IS DE GROOTSTE KRUISVAARDERSBURCHT.

dat we deze avond nog in China moeten geraken. Een enkeling kijkt bedenkelijk maar al de rest stelt zich geen vragen en wuift ons enthousiast uit. Nog even een paar honderd kilometer in het donker en dan moet er geslapen worden.

maar niks in te beelden... We slapen in onze slaapzak en gaan douchen met sandalen. Maar we hadden snel een kamer, het moet gezegd. Caro leert relativeren. Geweldig!

KRAK

ZEG

De volgende morgen gaat het verder over de grote weg. We rijden door tot Krak des Chevaliers, een imposante burcht op een 650 meter hoge heuvel. Deze is hét symbool van de kruistochtentijd en is een ideale uitkijkpost om de prachtige omgeving te overschouwen. Ik kan niet anders dan deze stop ten zeerste aanbevelen mede omwille van het leuke stukje bochtenpikken op de terugweg naar beneden. We overnachten in Lathakia en deze keer neemt Caro de zoektocht naar een hotelkamer op zich. De tegenstelling met de eerste dagen van de trip is frappant: waar ze aanvankelijk op netheid en comfort was gesteld, komt ze deze keer breed glimlachend vertellen dat ze een ‘goedkope’ kamer heeft gevonden. Ruim was het zeker, maar het was duidelijk lang geleden dat de hygiënische inspectie hier was langs geweest. Schimmel op de muur en in de badkamer en een enorme ondefinieerbare opengespatte vlek op de muur. Ik probeer me

Als we Turkije binnenrijden wordt de weg echt fun en de snelheid gaat fors de hoogte in. Van op de heuvels ten noorden van Lathakia is het zicht fabuleus en ik stop voor een foto. Caro is een eindje achterop geraakt en dus heb ik wel even tijd. Groot is mijn verbazing als ik haar na tien minuten nog steeds niet heb zien passeren. Ik besluit om terug te draaien. Tientallen kilometer verder kijk ik nog altijd vruchteloos uit naar haar, maar ik zie niks. Ik vind ze niet meer, verdomme! Ik probeer haar gsm maar krijg geen antwoord. Misschien geen bereik, of misschien... Het koud zweet breekt me uit als ik bedenk wat er kan misgegaan zijn. Als een gek maak ik rechtsomkeer en hou de berm nauwgezet in het oog maar niks niks niks! Wat is er gebeurd? Hier word ik niet goed van... Nogmaals tevergeefs de gsm geprobeerd: NIKS. Als een gek drie keer over en weer gereden en de adrenaline rusht door mijn lijf. Ik ben er allerminst gerust in. Ik knijp ze... Tot uiteindelijk mijn gsm afgaat.

RECHTSONDER: HOE

DAT HET NIET WAAR IS

LINKSONDER: HET

PETRA (ZIE

OOK DE OPNENINGSPAGINA).

RIJDEN GAAT VLOTTER EN VLOTTER, IK BEN ECHT FIER OP

JE ’T OOK BEKIJKT: WIJ BLIJVEN EEN RARE VERSCHIJNING IN

“Hey waar zit jij?” “WAAR ZITTEGIJ GOTVERDOMME?” “In Iskenderun, je hebt me toch zien passeren?” “Godverdomse grmblllllhknrssss!” gaat het door mijn hoofd. Ze staat verdomme 30 kilometer verderop te wachten en ik ben hier gelijk een opgedraaide hottentot toertjes aan ’t maken en een hartinfarct nabij. Ik ben kwaad maar bovenal opgelucht. Ze is me ongemerkt gepasseerd en staat in het volgende dorp gewoon op mij te wachten. Pfwoei! Het had erger gekund... We zijn onderweg van de Turkse grens naar Antalya. Het rijden gaat vlot vandaag, ik heb er zin in. Zoals zo vaak steekt Tom mij voorbij. Het landschap ziet er prachtig uit, dus de fotograaf in hem komt naar boven. Een kilometer of twee verder zie ik hem inderdaad langs de kant van de weg staan. Ik wil doorrijden zodat ik een kleine voorsprong kan opbouwen, dus ik toeter, zwaai en rij gezwind verder. De volgende tientallen kilometers gaan op en af, steeds in bochtjes en met veel wind rond mijn oren. Ik vind het raar dat Tom mij nog niet bijgebeend heeft, maar er is geen pechstrook langs de kant van de weg en van wachten is dus geen sprake. Ik

CARO!

JORDANIË.

rijd een heel eind verder totdat ik op een recht stuk kom, waar ik mij op een veilige manier aan de kant kan zetten. Daar sta ik dan, een vrouw alleen, op de motor... De Turken staren me aan alsof ik van Mars kom. Nu ja, waarschijnlijk doen het harnas en de crossbotten bij een vrouw hun verbeelding op hol slaan... Ik begin mij nu toch vragen te stellen. Zó goed ben ik toch nog niet om Tom los te rijden? Zó ongelooflijk mooi was het landschap toch ook niet?Ik besluit hem even te bellen.”Hey, waar zit je?” vraag ik op een vrolijk toontje. Ik hoor onmiddellijk dat het niet oké is. Hij klinkt zenuwachtig, zelfs boos. “Waar zit ík!???” De andere bestuurders moeten mij een crazy woman gevonden hebben toen ze mij zagen passeren met veel gezwaai en geclaxonneer, maar Tom had mij dus niet opgemerkt. Ik kan mij voorstellen hoe hard hij gevloekt moet hebben, zeker als je de ravijn langs de weg gezien hebt. En ik... misschien stout, maar ik kan het niet aan mijn hart laten komen. Eindelijk ben ik eens degene die wat langer kan pauzeren... (Caro)

CHILLEN

EN CULTUURSHOCK

Nog even een setje banden gescoord langs de weg en dan verder langs de prachtige Turkse kustlijn. Je rijdt er continu tegen M O T O R V A K A N T I E S REISSPECIAL 2 0 1 0 - 2 0 1 1

67


Tom De Mits / Caroline Van Damme Tom De Mits / Caroline Van Damme





LINKSBOVEN: IN

DE SOUKS VAN

RECHTSBOVEN: ALS

ALEPPO, SYRIË

IS HET EEN DRUKTE VAN JEWELSTE.

WE OVER DE IMPOSANTE

WETEN WE BEIDEN DAT ONZE

10.000

RIO-ANTIRIO

KILOMETER LANGE TRIP VOORBIJ IS.

RECHTSONDER: WE

de bergwand met links een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. De zon in ons gezicht en een eindeloze reeks bochtjes: heerlijk! We nemen nog even een vies pensionnetje ‘on the cheap’ mee in Antalya en stomen dan in één ruk door tot Bodrum (de stop bij Burger King onderweg even buiten beschouwing gelaten). We bevinden ons in het Mekka van de Turkse massatoerist en geloof het of niet, we hebben er van genoten. Een lekker Westers vakantiesfeertje, een warme en propere douche en deftig eten is nu even wat we nodig hebben. De ferry brengt ons naar het Griekse eiland Kos en we huren voor geen geld een vakantiehuisje met zwembad. Maar de cultuurshock kon niet groter zijn als we merken dat het overgrote deel van de vakantiegangers hier smakeloze, cultuurloze en vooral vorme-

68


LETTERLIJK

BRUG RIJDEN VAN DE

ALLES WORDT HIER VERHANDELD IN WINKELTJES VAN DRIE BIJ DRIE METER.

GRIEKSE HELLAS

LINKSONDER: EVEN

RIJDEN TERUG NAAR

SYRIË

LANGS DE

NAAR DE

PELOPONNESOS

OVER DE BAAI VAN

HET MIDDELPUNT VAN DE BELANGSTELLING IN

DESERT

HIGHWAY,

loze Britten zijn. Als ik zie hoe ze maaltijd na maaltijd de meest vettige combinaties naar binnen werken, overgoten door sloten mayonaise en vergezeld van megaporties frieten, krijg ik zowaar heimwee naar de Arabische sobere kost. Al bij al hebben we goed gelachen en bovenal genoten van twee motorloze dagen aan het zwembad voor we de ferry richting Piraeus oprijden. Vanuit Piraeus gaat het richting Delphi. Op het eerste stuk snelweg merk ik dat de motor niet draait zoals het hoort. Een metaalachtig geluid, gebrek aan power en het olieniveau lijkt zowaar nog sneller te slinken als voorheen. Ook gaat het toerental in vrijloop de meest gekke bokkensprongen maken en valt hij geregeld stil. Ik moet bij momenten Caro op haar 650 GS Dakar zelfs laten gaan omdat de mijne niet kan volgen.

KORINTHE,

DAMASCUS, SYRIË.

JORDANIË.

Jongens, jongens, dit zit niet snor. Maar we halen, mits geregeld olie bijvullen, netjes de historische site van Delphi. In het stadje heerst een vreemde sfeer die je bezwaarlijk uitgelaten kan noemen. In het restaurant gaat een of andere geitenwollen sokken gebedsgroep ineens hand in hand luidop de Heer aanroepen terwijl wij ons verwacht hadden aan een avondje stappen. Delphi zelf is mooi door haar locatie boven op een heuvel en het zicht is er magnifiek, maar de historische site valt ons, in vergelijking met wat we voordien hebben bezocht, eerlijk gezegd een beetje tegen. Misschien ligt dat ook wel aan de aanwezigheid van de klassieke corpulente massatoerist met short, pet en camera of aan de lading Japanners die ze hier met bussen vol hebben gedropt.

CARO: “IK

OP

HEB VOORAL GENOTEN!

GENOTEN

NAAR DE VOLGENDE

Tegen de middag zetten we koers naar Patras en de kwaliteit van de kronkelweg laat hier en daar zelfs voetsteunen tegen de grond toe, zij het dan bergaf, want bergop sputtert mijn motor nog steeds tegen. Onze laatste echte rit is de moeite en als ik achter Caro rijd kan ik niet anders dan besluiten dat zij op deze 10.000 kilometer lange trip een pak heeft bijgeleerd. Ze legt zich netjes in de bocht, hangt al steviger aan het gas en blaakt van zelfvertrouwen. Well done baby! Als we over de imposante brug rijden van de Griekse Hellas naar de Peloponnesos over de baai van Korinthe, weten we beiden dat het voorbij is. Straks gaan we de boot op richting Italië en dan volgt een monotone lange snelwegrit naar huis, maar eerst wordt op de boot nog één en ander gepland voor een volgende trip. Ietsje zuidelijker deze keer. Africa, here we come!

VAN DE SPANNING, HET ONVERWACHTE, DE LANDSCHAPPEN, DE CULTUUR EN VOORAL VAN DE VRIJHEID!”

We zijn thuis... en wat een vreemd gevoel geeft dit. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om thuis te zijn, wat in schril contrast staat met wat aan de reis vooraf ging. Een paar maanden geleden had ik geen rijbewijs, laat staan een motor. Maar Toms enthousiasme is aanstekelijk en voor ik het wist gingen we, ‘met’ de motor en hopelijk ’met’ rijbewijs, naar Griekenland... of toch Turkije... of misschien Syrië (het is daar toch zo mooi)... of, als we dan toch bezig zijn, Jordanië... Wat klein begon werd elke dag iets groter. Ik probeerde mezelf moed in te spreken, want (no offence) van de bezorgde buitenwereld kregen we toch geen enthousiaste ‘tof!’ te horen. Maar we gingen toch... en hoe... De eerste dag reden we al meer dan 1000 kilometer. Best wel een prestatie, al zeg ik het zelf. Maar god, wat heb ik geweend, gevloekt en geroepen! Dat was het kantje dat ik nog niet ontdekt had in mezelf. Ik had tot nu toe alleen ervaring

met stranden zwembadvakanties. Dat zo’n ‘all in’-toestanden niet mijn ding waren wist ik al wel, maar toch... Ik heb mij moeten aanpassen. Ik zie er misschien soms als een luxe-poule uit, maar ben het niet echt. Dat besef ik nu. We hebben gestonken, in crappy pensionnetjes geslapen (die ik soms trots zelf had uitgekozen) en vaak, heeeel vaak hoummous gegeten met droog plat brood. Maar... ik heb vooral genoten! Genoten van de spanning, het onverwachte, de landschappen, de cultuur en vooral van de vrijheid! Deze reis smaakt naar meer, naar uitdagender en spannender. Toms enthousiasme is besmettelijk, zo veel is zeker! (Caro) TEKST & FOTO’S: Tom De Mits en Caroline Van Damme

Meer over deze en andere trips van Tom en Caro kan je vinden op www.i-spog.com M O T O R V A K A N T I E S REISSPECIAL 2 0 1 0 - 2 0 1 1

69

Na 1300 kilometer snelweg vreten en een ontspannen

Recommend Documents