w sbrie u e i N f
‘T Wit Huis Spermalie
Rijselstraat 13-15 8210 Loppem 050/28 82 49
Een krant met nieuwsjes en bedenkingen over het leven in het Wit Huis te Loppem. Het nieuwsbrief-team: Peter De Vos, Fatimé, Staf, Jochen , Egon. Michel , Adinda, en Frieda. Nummer van
Beste lezers, Het is weer tijd om lekkere chocolade paaseieren te rapen en te eten. Er zijn boeiende uitstappen geweest, een uitstap naar het Nieuwsblad, een interview met Tonia In den Kleef in het kunstencentrum ’t Vaartje, een gesprek met Jimmy die uit liefde voor de olifanten, peren kweekt en verkoopt. We stellen een nieuwe bewoner voor, zijn naam is Hannes. Als jullie willen reageren op onze nieuwsbrief dan kunnen jullie mailen naar
[email protected] We wensen jullie veel plezier met deze Paasnieuwsbrief. Aan iedereen een vrolijk Paasfeest . We hopen op een mooie zomer en tot bij de volgende krant van Loppem Kermis.
Een interview met Tonia in het kunstencentrum ’t Vaartje in Lissewege Tonia In den Kleef heeft een visuele beperking en doet aan beeldende kunst in Lissewege. Tonia kent ’t Wit Huis, ze deed al mee aan de week van de amateurkunstenaars en haar vriend woont op een boogscheut van ’t Wit Huis. Ze vindt de draaimolen in klei van Staf plezant om te zien. We interviewden al eens Guy Vanwassenhove, de verantwoordelijke/initiatiefnemer van het kunstencentrum. Hij vond hier een atelier in Lissewege in de vorm van een loods. Dit werd als
Pasen 2014
atelier ingericht met een grote beeldentuin erbij en een uitweg naar een cafeetje in het centrum van Lissewege. Ingrid de voorzitster zocht kunstenaars met een opleiding en een visuele beperking om er te werken. Tonia is slechtziend, ze heeft kokerzicht. Maar de liefde voor de kunst leerde ze van haar ouders. Maar als kind met een visuele beperking verlies je al gauw je zelfvertrouwen. Guy moedigde haar aan en Tonia begon te werken met speksteen. “Je moet gewoon beginnen van nul en je amuseren, niet dwingend aan iets beginnen omdat je iets moois wil maken.” Dapper als ze is, stapte ze met haar blindengeleidehond en toen nog een gebroken voet erbij naar de academie voor beeldende kunst in Antwerpen. Ze is goed opgevangen door de andere leerlingen. Ze deed uiteindelijk 3 jaar academie. De eerste twee jaar zijn voornamelijk technieken leren. In de academie is het vooral abstract. Ze werkt vooral met klei die gebakken en geglazuurd wordt. Dat gebeurt met een verfpistool. Zo maakt ze ook beelden in speksteen, dat is vijlen en schuren totdat deze steen helemaal glad is. Zo verkocht ze eens aan een Nederlands koppel dat voorbijkwam in Lissewege vier van haar beelden. Dat maakte haar dag goed. In ’t Vaartje is er geen verwarming en als kunstencentrum krijgen ze geen subsidies. Dat is ook de reden dat het centrum alleen in de zomer open is. Ze leven van de verkoop van beelden. Bij de verkoop van het beeld gaat er een percentage naar de VZW. Er zijn ook mensen zonder een visuele beperking die er komen werken. In het centrum van Lissewege is er een kunstgalerij met bistro die verhuurd wordt aan kunstenaars. Zo komt er ook nog wat geld binnen. Kunstenaars zonder een beperking betalen ongeveer 20 euro per week om er te mogen werken. Tonia heeft een grote droom om nog mooiere beelden te maken . Ze wil nog evolueren. En dan ergens een tentoonstelling doen in Antwerpen, en meer naar buiten komen om te sensibiliseren. Ze hebben een donkere kamer met een beeld in het pikdonker. Je kan dat bezoeken en het beeld voelen zoals iemand die blind is. Mensen moeten beseffen dat je van kunst kan genieten als je niet kan zien. “Ik ga graag naar musea”, zegt Tonia. Meestal mag je in een museum nergens aankomen, en Tonia wil realiseren dat alle musea toegankelijk zijn voor iedereen. En dat honden toegelaten zijn. En je overal kan aankomen en alles mag aanraken. Tonia weet meer dan de huidige minister van cultuur en daar is ze fier op. Tonia In den kleef is er bijna elke dag in Lissewege. Dinsdag is het sluitingsdag. Er zijn 8 deelnemers met een visuele beperking. Er zijn er die hier af en toe langs komen, voor een maand, anderen voor een week. Een beeld is “mooi” voor Tonia als het materiaal goed aanvoelt. Geen verroest ijzer dat vies aanvoelt. De glooiingen van het beeld moeten goed aanvoelen. Belangrijk is dat je de uitdrukking goed kunt voelen. Tonia werkte 30 jaar in de informatica, maar nu lukt het niet meer. Dit project is een samenwerking tussen personen met en zonder
beperking, dat is het leuke ervan en een wisselwerking waarbij beide partijen iets van elkaar leren. Technieken van “sokkels maken” en “bakken van klei” is iets wat ik niet kan, zegt Tonia. We splitsten de groep op en gingen mee op pad in het kunstencentrum. Ze hadden een cadeautje voorzien voor onze jarige Jochen, die dag ! Zo maakten we kennis met Sabine, een slechthorende persoon die kaartjes maakte. Ze combineert haar poëzie met kunst. Ze schildert haar gevoelens. Het ontstond bij een breiwerk van haar overleden schoonmoeder. De steken van het breiwerk waren als letters in reliëf. Het werd een start van een nieuw leven in de kunst voor haar. De titel van haar tentoonstelling is “puur” . In staal wordt een woord uitgefreesd en het licht
van de zon werpt een schaduw door de letters en schrijft haar woorden. We danken Tonia, Sabine, Ingrid en Johan voor de hartelijke ontvangst en goede uitleg. We wensen hen veel succes met het kunstencentrum.
Bieke Stevens kwam op stage. Ze is 25 jaar, en is getrouwd met Glenn en heeft een zoontje Noah. Haar man werkt in de haven van Oostende, hij moet er in de controletoren de schepen die de haven in-en uit varen controleren en toestemming geven als ze hem dit vragen. Bieke is afkomstig uit Oedelem. Ze volgt stage als zorgkundige, met de bedoeling om oudere mensen te verzorgen. Ze werkt nu als zorgkundige in het Onze Lieve Vrouw ziekenhuis in Brugge. Ze volgde haar lagere school in Oedelem en haar middelbaar in Assebroek. Ze heeft voor het beroep zorgkundige gekozen omdat ze graag voor oudere mensen zorgt. Haar eerste opleiding was kinderverzorgster. Ze speelt volleybal in Oedelem. Ze supportert voor Club Brugge. Bieke eet het liefst frietjes met mayonaise. Ze luistert naar de Ultratop 50 muziek en kijkt naar Home and away. Ze luistert naar Q-Music en RGR FM. Bieke zou graag eens naar Australië op reis gaan, omdat haar lievelings TV - reeks daar gespeeld wordt. Maar ze heeft erge vliegangst en dat is een probleem. Ze is ook bang van grote en kleine spinnen. Ze kwam met de wagen naar het Wit Huis. We wensen Bieke het allerbeste toe in haar verdere loopbaan .
Een ambachtelijke kerstmarkt Mont Martre in Lissewege. Een verslag van peter De Kock.
Het is misschien wat raar om met Pasen over kerstmarkten te spreken , maar eentje stak er boven uit. In Kunstencentrum ’t Vaartje in Lissewege was er een kerstmarkt. Met Hilde en een aantal bewoners waren we te gast op een ambachtelijke markt. Er was veel volk en het was gezellig. We zagen er onder andere aquarel schilderijen en veel zelfgemaakte kaartjes uit allerlei materialen. Kaarsen, sieraden, enz.. waren er te zien. De Bond zonder naam was er ook. Je kon er koffie drinken. Met zelfgemaakte speculoosjes was dat heel lekker voor een winterse dag. We kregen een stoffen kerstboompje om in de boom te hangen. Toen kwamen Hedwin De Cuyper en zijn vrouw ook voorbij. We zagen er Johan Weymeis. Hij was ooit op bezoek met de kermis in Loppem. Het werd een gezellige babbel. Het was een aangename kerstmarkt. We genoten van de mooie omgeving van Lissewege, met veel knotwilgen , waterlopen , witte huisjes. Het is een pittoresk dorpje.
Het autosalon Een verslag van Michel Van Hulle Er was veel volk. Het programma ‘The Voice’ was er te gast en wij mochten het uitproberen. Klaas, Glenn Vercnocke en Glenn Windey moesten op een knopje duwen om mee te stemmen. Er was een hele mooie auto, maar Michel zijn droomauto was er niet bij. Dat is een Porsche. Er stond een dure auto van 280.000 euro. In deze auto mochten we niet zitten. We kwamen Birger tegen van het vroegere café Sint Elooi in Loppem. We zijn teruggekeerd met de metro en zijn goed thuisgekomen in Loppem, wel tevreden. Volgende keer zijn er bedrijfswagens te zien op het autosalon.
Interview met Hannes Bruynooghe , een nieuwe bewoner. Op 13 april 1992 kwam Hannes ter wereld in Brugge. Hij heeft nog één broer en één zus. Hannes is de oudste. Joren en Tessa is hun naam. Vanaf zijn kleuterschool ging hij naar Spermalie, want Hannes is slechtziend. Zijn hobby’s zijn gezelschapsspelen, hij is fan van de Kampioenen. Zijn moeder is verpleegster in St-Jan . Zijn vader is magazijnier in een bedrijf. Hij is supporter van Club Brugge. Een biefstuk met frietjes is voor hem het lekkerste. Hij gaat graag bowlen. Een echte muziekliefhebber is hij niet, hij hoort zowat alles graag. Wel heeft hij alle DVD’s van Flikken en de Kampioenen. Hannes gaat graag op reis. Zijn oom woont in Griekenland en daar is hij al een paar keer geweest. Hij is lid van Oranje.
Een uitstap “60 jaar televisie”. Op woensdag 5 maart gingen Jochen, Egon, Klaas, Wouter, Peter, Frieda en Kathleen
Ik ben de nieuwe weerman !
en de ouders van Wouter en Dona, een vriendin van Wouter, naar Gent.
In de Sint-Pietersabdij was er de tentoonstelling “60 jaar tv”. In 1954 waren de eerste uitzendingen van de VRT. We konden de decors zien van onder meer: De IQ-quiz, Hoger Lager, Kulderzipken, Thuis, F.C. De Kampioenen, Het weerbericht, Het Nieuws, De Peperbollen, Mag ik U kussen, Samson en Gert, Man Bijt Hond, De Keuken van Jeroen Meus, Galaxy Park, De Boomhut, Het huis van wantrouwen, en Joske Vermeulen . We eindigden in het café van F.C. De Kampioenen. We namen onze picknick op een terrasje in de zon. Egon kwam een scoutsvriendin tegen. Het was Wouter zijn verjaardag, maar het was ook de begrafenis van Jan Hoet, wij kwamen voorbij het SMAK en zagen de vele mensen die na de rouwdienst aan het museum koffie en soep kwamen drinken. We wilden nog het rouwregister tekenen, maar het was te lang wachten vonden we. We wandelden door het Citadelpark en genoten van de eerste lentezon. Egon kent daar goed zijn weg. Het was een fijne uitstap met dank aan Kathleen en Frieda voor de mooie organisatie.
Allo ! Joske vermeulen
Nieuwjaarsreceptie in ’t Wit Huis Het was een hele mooie nieuwjaarsreceptie. Begeleider-kok Patrick had weer lekkere broodjes gemaakt. Er was veel volk en ons jaaroverzicht had veel succes. De speech van Tine Van Den Wouwer was als een muzikaal alfabet van Adinda. Ze kondigde verbouwingen aan, aan het dak en aan de vensters. Dit jaar bestaat ’t Wit Huis 25 jaar, een zilveren jubileum. Dit zal gevierd worden. We hopen dat koning Filip hier op bezoek komt. We vonden het jammer dat Michiel er niet bij kon zijn.
Olifanten en peren Deze twee begrippen gaan goed samen in St-Michiels , bij Jimmy en zijn olifant Dumbo, die langs de oprit staat van de E 40 . Op de facebook pagina: https://www.facebook.com/debrugseolifant kan je er meer over vinden. We gingen naar de plantage van Jimmy aan de E 40 op interview. Het is 1 ha groot. We hebben een weide van 100 m breed en lang, met lange rijen perenbomen. Elke drie meter is een rij bomen. Een perenboom heeft geen grote kruin. De bomen zijn verbonden met stalen draden waar de takken langs geleid worden. De draden zorgen ervoor dat de bomen bij storm niet omver waaien. Jimmy gaat reeds 15 jaar op reis naar Afrika. De laatste 3 jaar is het erg in Afrika, er wordt zomaar gejaagd op olifanten en neushoorns. Het dier op zich heeft de jager niet nodig, alleen de tanden van de olifant en de hoorn van de neushoorn wil hij hebben. Het werkterrein van de stropers zijn reservaten van duizenden vierkante kilometers. De jagers schieten met Kalasjnikovs. De hoorns en de ivoren tanden worden vermalen tot poeder. Er zijn bewakers ‘Rangers’ in het reservaat, maar ze zijn niet met genoeg. De poeder van het gemalen ivoor wordt uitgevoerd naar China, Japan, Thailand en daar betalen rijke mensen 5000 euro voor 1 gram . De poeder zou geneeskrachtig zijn. De mannen gebruiken het als Viagra-pil. Ons beeld van onze olifant aan de E40 staat symbool voor de olifanten in Afrika. Hij is op ware grootte gemaakt in polyester. Hij is 3 meter hoog en 5 meter lang. Hij weegt tussen de 700 en de 800 kilo. Het dier is getransporteerd met een aanhangwagen. Het programma ‘Dieren in Nesten’ met Chris Dusauchoit trekt zich ook het lot aan van de olifanten in Afrika. De opbrengst van de verkoop van de peren van Jimmy wordt geschonken aan Chris Dusauchoit
Iedereen mocht in 2 weekends bij Jimmy zelf de peren gaan plukken aan 0.50 euro per kilo. Jimmy is nog op zoek naar een hotelschool die een project wil opstarten rond peren in de voeding. We nodigen onze lezers alvast uit om in het najaar te komen peren plukken bij Jimmy. Ook dit voorjaar zijn bloesems van de peren heel mooi om te bekijken. Jimmy is een gepensioneerde aannemer. Hij koos voor peren van het merk Conference omdat die vochtige weide daar het best voor diende. Normaal moeten bomen bevrucht worden door de bijen, maar van een Conference peer is dat niet nodig. Zo’n peer bevrucht zichzelf. Elke boom zuigt per dag 10 liter water uit de grond. Zo drinken deze 3.000 bomen per dag 30.000 liter water. Als er water tekort is kan Jimmy uit de beek pompen in zijn cisterne van 10.000 liter. Die beek ligt langs de kant van de weide.Er lopen leidingen langs de bomen en elke boom heeft om de 40 centimeter een sproeiertje om te drinken. Jimmy hoopt dat de bomen 5 kilo peren per boom produceren. Hij hoopt op 15.000 kilo of 7.500 euro. Jimmy haalde de perenbomen in Nederland. De bomen worden gesproeid met biologisch product en niet met de machine. Tegen de bladluizen zitten er één miljoen lieveheerbeestjes. Met de winst proberen ze meer Rangers aan het werk te zetten. De olifant wordt in Thailand bijna heilig verklaard en in India gebruiken ze hem als werkolifant. Als een olifant zijn tanden verliest kan hij geen eten meer zoeken en gaat hij dood. Maar in Zuid-Afrika houden ze daar geen rekening mee. De rovers zijn zelfs zo rijk geworden van de verkoop van poeder, dat ze zich een klein helikoptertje aangeschaft hebben om boven de streek te vliegen en nog meer olifanten te doden en zich nog sneller uit de voeten te maken. Wie 10 kilo peren kocht bij Jimmy kwam in aanmerking voor een reis naar Afrika met Chris Dusauchoit. Deze wedstrijd start vanaf het moment dat er 5.000 kilo peren verkocht zijn.
Na het interview mochten we bij Jimmy in de tuin proeven van de peren, zowel gestoofde als gekookte peren. Welke vonden we het lekkerst ? Onze groep vond de gestoofde peren het heerlijkst. Bedankt aan Jimmy en zijn vrouw voor de hartelijke ontvangst en voor de boeiende perenuitleg. En de volgende keer zijn we er graag weer bij om te oogsten en om weer de olifanten in Zuid-Afrika te steunen.
Op bezoek in de Karrekol in Drongen. De Karrekol is een voorziening voor mensen met een motorische/ meervoudige beperking. Het symbool van de instelling is een slakje, een karrekolletje. Slakjes doen alles iets trager dan wij en daarom kozen ze dit als naam. Het is in Drongen gelegen, niet ver van Egon zijn huis. Sinds mei 2012 woont Michiel De Langhe daar. We gingen hem eens bezoeken. Ook daar staan er verbouwingen op het programma. Michiels medebewoners zitten bijna allemaal in een rolwagen. Er kunnen 24 bewoners gehuisvest worden. Er worden 5 nieuwe kamers gebouwd om enkele mensen die er nu kleine kamers hebben, wat meer comfort te geven. Ze eten in twee groepen. Michiel heeft een kamer met een tuintje en een terras met kabouter. De bewoners mogen alles zelf mee beslissen, wat ze eten, hun boodschappen, hun programma kunnen ze elke week kiezen via een programma op de computer. Er is kine, bewonersvergadering, kaarsen maken, kunst, paardrijden, was ophalen met een kar. De dag begint om 8 uur, dan worden er in de voormiddag allerlei klusjes gedaan in het huishouden. Overal hangen er kalenders aan de muur, wie er werkt, met foto, een groot menu met foto. Michiel heeft een bestelmap om zijn boodschappen te doen met de PC. Alles wordt doorgemaild naar de directie en dan komt het in orde. De dagopvoeders mogen om 16 uur naar huis. Frieda was vooral jaloers van het kaarsenatelier en de grote wasmachines in het waslokaal. U leest er meer over op http://www.dekarrekol.be/wp/wpcontent/uploads/2011/05/brochure.pdf We waren echt blij dat we Michiel terug gezien hebben.
Een interview bij Het Nieuwsblad. In Groot Bijgaarden bevindt zich de uitgeverij van kranten als De Standaard, Het Nieuwsblad, De Gazet Van Antwerpen en Het Belang van Limburg. Dankzij Peter kregen we de kans om op bezoek te gaan, omdat twee neven van hem daar werken. De uitgeverij heette toen eigenlijk Corelia, maar nu noemt het Media Huis. Rond deze tijd verhuist de uitgeverij naar Antwerpen. We kregen een rondleiding van Dirk Van Der Elst, hij is redactiecoördinator. Zijn vader heeft ook een visuele beperking en Dirk wist dus goed waar onze interesses lagen. De verkoop van papieren kranten gaat achteruit, omdat de digitale kranten meer succes krijgen. Zo zijn ze hier ook 10 jaar geleden gestart met een eigen nieuwssite op internet.
Een dagkaart kost 2.5 euro en dan kan je één dag de krant lezen op het internet. Oude kranten worden opgeslagen in een archief. Enkel nog digitaal, niet meer in papier. Go Press verzamelt alle oude kranten. Koen Baumers is bij de nationale nieuwsredactie van het Nieuwsblad en is de neef van Peter De Vos. Vooral onderwijs, het koningshuis als tweede man, mobiliteit. Er zijn 30 nationale reporters die elk voor een sector verantwoordelijk zijn. Radio Nostalgie is ook van deze redactie. Regionale zender van Leuven een OostBrabant is ook van deze redactie en 1/3 zijn ze eigenaar van Vier en VijfTV. Sedert 2 jaar. Dit is dus een Media groep. De Morgen en Het Laatste Nieuws zijn van een andere Mediagroep, Vlaamse Media maatschappij waar ook VTM en JIM TV en Q Music in zit. Het papier wordt duurder, de mensen die er werken moeten meer verdienen en dat maakt de krant duurder. Het is niet simpel in tablet tijden en I-Phone tijden.
Elke dag gaan er meer dan 500.000 kranten de deur uit, dat is veel papier. Mensen lezen allerlei sites waar ze nieuws kunnen halen. Elke gemeente heeft een Facebook pagina op het nieuws. Het geld komt van de verkoop van kranten en van zij die reclame maken in de krant. Gazet van Antwerpen verkoopt elke dag 90.000 kranten. Het nieuwsblad 250.000 kranten. Eén dag een volle pagina reclame maken in de krant met alle oplagen kost 42.500 euro. Een advertentie op de rechterpagina kost meer dan op de linkerpagina, omdat er getest werd dat mensen altijd , bij het openslaan van de krant, eerst naar de rechterkant kijken. Pagina drie is de duurste bladzijde en kost 4 x zoveel als een andere, naast de voorpagina. Het drukken begint elke avond tussen 22.00 en 22.45 uur. Op drie persen worden 500.000 kranten gedrukt en ze zijn klaar tegen vier uur in de nacht. Eén van de persen staat in Paal in Limburg. 11 kranten per seconde worden gedrukt, dat is 40.000 kranten per uur. Als de voetbalmatch te laat gedaan is, kan het niet meer in de krant komen. Het Nieuwsblad is gekend voor sport en dat moet er dus inkomen. Zo proberen ze het drukken uit te stellen tot na de match, maar de vrachtwagens wachten niet als de krant te laat is. Want de kranten gaan ook weg per vliegtuig. Daarom gebeurt het wel eens dat kranten hun regionaal nieuws samen gooien om tijd te winnen en te wachten op de uitslag van het voetbal. Als er verlengingen zijn kan je soms lang wachten. De kranten zijn niet meer zo politiek gekleurd als vroeger. Kamelego is een VZW en zij brengen elke dag de krant uit voor mensen met een visuele beperking. We mochten daar een bezoek brengen. Elke dag kan je de DAISYversie van de krant downloaden. Hoe ziet een dag op de redactie eruit? De eerste nieuwsjournalist komt om 7u30 ’s morgens. Deze gaat in alle media nieuws gaan zoeken. Om 10 uur ’s morgens is er de eerste vergadering. Daar wordt besproken wat er in de nieuwe krant moet komen over het nieuws van de voorbije nacht en dag. 600 medewerkers brengen hun nieuwtjes binnen in de redactie. Om 11 uur is de vergadering gedaan. Al de journalisten gaan op pad om nieuws te rapen. De persoon die ’s morgens om 7u30 begint moet ’s avonds tot 19u30 werken . Om 13 uur begint de chef van de eindredactie te werken en die moet het van hem overnemen. Om 16 in de namiddag schikken ze alle artikels op de bladspiegel. Er
zijn ook mensen van de avondploeg, deze beginnen om 17 uur te werken. De laatste ploeg begint om 1 uur ’s nachts. We brachten een bezoek aan de neven van Peter De Vos die bij Het Nieuwsblad werken Koen Baumers en Jef Hoofstadt. Na de uitleg van Dirk Van Der Elst gingen we naar de redactie en daar ontmoetten we hen. Koen werkt al 6 jaar op de redactie. Hij was bezig met een artikel over verkeersveiligheid en bellen achter het stuur. Zo moest hij eens voor een artikel in Pamplona meelopen met de straatloop van de stieren. Jef en Koen studeerden journalistiek, geschiedenis en Germaanse talen. Als ze op verplaatsing gaan is er een fotograaf mee. Jef werkt bij de sportredactie en volgt vooral het voetbal, wielrennen, formule 1 en het veldrijden. Geert Viaene maakte van de gelegenheid gebruik om de gedichtenbundel van ’t Wit Huis voor te stellen. Zo kwamen we nog eens in een echte krant ! De omloop Het Nieuwsblad was een lange dag voor hen. De 12 eindredacteurs lezen na op fouten en verzinnen goede titels, ze nemen elk een 4 tal bladzijden voor hun rekening. De Standaard bestaat al sedert 1918 en het Nieuwsblad sedert 1929. Daarna bezochten we Kamelego een “krantenomzettingsdienst” voor blinden en slechtzienden die gewoon gedrukte kranten niet kunnen lezen. Marc Strobant is medewerker bij Kamelego, de krant wordt opgemaakt in DAISY-formaat en dat kennen we allemaal van de DAISY-speler. Zo kan je gemakkelijk bladeren naar het onderwerp in de krant dat je interesseert. Deze krant kan 1 cd lang zijn en bevat geen reclame en komt elke dag uit. je moet er een abonnement op hebben. De nieuwere DAISY-spelers hebben een USB en SD aansluiting. Je kan ze ook via het internet ophalen. Anders Lezen is een platform waar dat de kranten op beschikbaar zijn in aangepaste vorm. Dagelijks krijgen 200 abonnees een audiokrant. Ter plaatse worden de cd’s gebrand, eerst wordt er een master gemaakt waarvan er meerdere cd’s worden gebrand. Een abonnement kost 100 euro. De 16 streekedities staan op de audio krant. Dankjewel aan Dirk, Koen en Jef voor de uitleg en natuurlijk aan Peter De Vos die dit bezoek voor ons allemaal regelde.
Willy Claes op een zondag in de Valkaart . Een zanger van de Strangers, en het orkest van Willy Claes brachten het lied ‘Strangers in the night’ . Het was in het Antwerps. Willy Claes speelde piano, we kennen hem als vroegere minister . We hebben hem nog geïnterviewd. Zijn dochter is burgemeester van Hasselt. Flessen in een cirkel maken een carrousel geluid. Er werd vooral Engelse muziek gespeeld en gezongen. ‘Schele van der Linde’ was een vertaling van Dalida’s Gigi l’amoroso. En dat hoort Staf heel graag !
Miek en Roel Waren vooral bekend in de jaren 70. Ze zongen eigen werk en hebben liedjes van andere artiesten gezongen. In de pauze kregen we koffie en frangipane. Het optreden duurde 2 uur. De liedjes werden op een grappige manier aangekondigd. Dorenda, Saskia, Peter De Vos, Johan , Karel en Alex waren mee , en Henk en Jo. Het was een mooi optreden en voor herhaling vatbaar. Miek en Roel zijn een koppel. Roel Van Bambost is een man die we kennen van op TV, hij bespreekt films. Ze zongen het liedje ‘jij en ik’, ‘Het smidje’. Hun liedjes zijn nog steeds in de mode want ze protesteren tegen de sluiting van fabrieken, tegen revolutie, en onderdrukking.
In deze Paaskrant leest u : Waarom u eens de perenboomgaard moet bezoeken in St-Michiels, en het Kunstencentrum ’t Vaartje in Lissewege, Wie Hannes en Bieke zijn , en Jef en Koen van Het Nieuwsblad, en Dirk Van Der Elst en waar we nog overal gezeten hebben…! U weet … ’t Wit Huis houdt van feesten en de wereld ontdekken !
Zalig Paasfeest !
