! ! !
!! !! ! !! !! !!
!! !
NIEUWSBRIEF
!
HERFST 2014
no. 139
ALGEMEEN Door persoonlijke oorzaken verschijnt deze nieuwsbrief dit jaar niet zo regelmatig als u van ons gewend bent. We hopen dat in de komende tijd weer te kunnen verbeteren. Maar belangrijker dan de regelmaat is de inhoud van deze brief. En ook deze keer kunt u hier de bijzondere en vaak aangrijpende geloofsverhalen lezen van onze zendelingen in de havens.
!
AMSTERDAM
Elke keer is het weer anders. Het valt nooit van te voren te plannen wat ik ga zeggen aan boord van de schepen. Het komt ook wel voor dat ik simpelweg niet meer weet welke woorden ik exact gesproken heb. Vind ik ook niet belangrijk.
Wat ik me heb 'aangeleerd' vanaf het begin (december 1974) is dat ik me op de dag wanneer ik naar de haven ga, me volledig op God probeer te concentreren. Hij is mijn 'Werkgever' en ik probeer mijn gedachten te focussen op de grote opdracht die Hij mij gegeven heeft. Onderweg naar de haven heb ik doorgaans de radio uit en bid ik of Hij me naar de juiste personen wil leiden. Tot nu toe heeft God mij steeds naar de juiste personen gezonden, die Hij reeds van te voren had voorbereid.
Terwijl ik dit schrijf, is het misschien wel mooi om even over die gebeurtenis te vertellen van jaren geleden, toen ik (tot mijn verbazing,
tegen mijn gewoonte in) 'voelde' om de radio toch onder het rijden even aan te zetten en wat hoorde ik? een stem die zei: 'vergeet de binnenvaart niet'. Ik weet nog goed dat ik diezelfde avond ben doorgereden naar een binnenvaart schip. Het was reeds tegen 22.00 uur. En aan boord trof ik de schipper en zijn vrouw aan en wat waren ze dankbaar dat ik op dat wel zeer ongebruikelijke late uur op hun deur klopte! We hebben bij ons afscheid samen gebeden.
Ook moet ik nu denken aan de zeeman uit India die ik zeer recent tegenkwam aan boord van zijn schip en die plotseling met grote stappen op mij af kwam lopen. Ik was juist in gesprek met enkele van zijn collega's .
'Heeft u een bijbel voor mij' vroeg hij verwachtingsvol. 'In welke taal?' Was mijn wedervraag aan hem. 'Tamil, heeft u een bijbel voor mij in Tamil, dat is mijn taal!'
Nu moet ik erbij vertellen dat ik gedurende een paar jaar een Tamil bijbel in mijn lectuurbak in de auto had en juist die ochtend overwoog om hem maar niet mee te nemen omdat er nog nooit iemand naar gevraagd had. Ik haalde de bijbel uit mijn lectuurbak om plaats te maken voor een andere taal maar toen hoorde ik dat God tegen mij zei: 'Doe die bijbel weer terug in de lectuurbak! Er is iemand die hem graag wil ontvangen'. Wat was deze zeeman blij! Zijn ogen straalden en hij drukte de bijbel stevig tegen zich aan! En wat was ik blij Enkele dagen geleden dacht ik 'laat ik vandaag maar wat extra Chinese bijbels meenemen' en stopte vervolgens een doos vol in de achterbak van de auto. Enkele uren later hebben tien Chinezen uit Peking, een bijbel in ontvangst kunnen nemen aan boord van hun kolossale schip. U had die gezichten eens moeten zien! Dikwijls is het niet zo gemakkelijk om een gesprek te voeren met Chinezen, maar als ik hen dan vertel dat de grootmoeder van mijn grootmoeder ook Chinees was, komen de lachende gezichten tevoorschijn.
Zo vaak hoor ik: 'U komt als geroepen'. Dikwijls mag ik zeelieden bemoedigen met woorden van Jezus! Dat is wat wij willen: dat zij de Here Jezus in en door ons heen zien.
Hartelijk dank voor uw trouwe gebed en ander blijk van medeleven!
Theo en Yvonne van Zuilekom
REGIO IJMUIDEN
Ondanks enkele medische perikelen, waardoor wij met lichamelijke beperkingen te maken hebben, kunnen Anneke en ikzelf toch nog een aantal zeeschepen bezoeken. Zoals de Chinese bulkcarrier die na 58 dagen op zee van Australië naar IJmuiden is komen varen met een lading steenkool voor de hoogovens van Tata. De kapitein en zijn bemanning zijn allemaal Boeddhisten. De kapitein is kennelijk blij dat hij weer eens iemand anders spreekt dan alleen zijn eigen crew, want hij nodigt ons uit in zijn riante hut, vlak onder de navigatiebrug. De derde stuurman krijgt opdracht om Chinese thee voor ons te zetten, die wij voor ons fatsoen moedig opdrinken. Wij bespreken de gevaren route van de afgelopen twee maanden: Ten Noorden van Papua Nieuw Guinea – Javazee – Indische Oceaan – rond Kaap de Goede Hoop – de hele Atlantische Oceaan van Zuid naar Noord – het Engelse Kanaal – Noordzee. Wanneer de kapitein ontdekt dat wij ingewijden zijn in de zeevaart wordt hij belangstellender voor het feitelijke doel van onze komst. Na overhandiging van een mooi flessenscheepje, vertellen wij hem over de God
die wij dienen, de Schepper van hemel en aarde, die zijn Zoon heeft opgeofferd. De man neemt een Chinees/ Engelse bijbel aan, plus een Brief voor Jou en een CD met gospelmuziek, beide in het Mandarin. Wij laten hem hardop Filippi 4 vers 6 en 7 lezen. Hij knikt, nadenkend. Op mijn vraag of ik voor hem mag bidden of God aan hem wil laten zien wie Hij is, antwoordt hij bevestigend. ‘Heer doet U de rest!' De bemanning in de messroom krijgt ook een aantal Chinese bijbels en evangelisatielectuur, alsmede een bananendoos met gebruikte kleding, zoals gebruikelijk keurig geselecteerd, gewassen en gestreken door Anneke. De kapitein zwaait ons langdurig uit bij ons vertrek. Op een Russisch vriesschip aan de Trawlerkade is iedereen druk. Maar een matroos heeft tijd en neemt dankbaar een kinderbijbel aan voor zijn gezin thuis in Moermansk, daarna haast hij zich terug aan dek. Anneke geeft hem nog snel een dikke winterjas, voor straks in de Barentszee. Gods zegen! Op een cruiseschip van de Holland America Line dat dit seizoen regelmatig de nieuwe cruiseterminal in IJmuiden bezoekt, kunnen wij altijd terecht. Via de mail ingediende verzoeken om aan boord te mogen worden zonder uitzondering door het hoofdkantoor in Florida ingewilligd. Hierdoor kunnen wij vele bemanningsleden met de Indonesische- en Philippijnse nationaliteit voorzien van bijbels, CD’s, DVD’s en lectuur. De leider van de Christian Fellowship aan boord krijgt desgevraagd Daily Bread-dagboekjes om gezamenlijk bijbelstudie te doen, na werktijd, meestal rond middernacht, wanneer het schip op zee is. Ruim drie jaar geleden, op 16 mei 2011, hebben wij de Indiase tweede stuurman van een Panamese bulkcarrier een Engelse bijbel gegeven. Die is hij gaan lezen van Genesis 1 tot en met Openbaring 22, waarna hij destijds de Here Jezus als zijn persoonlijke Verlosser heeft aangenomen. Terwijl zijn schip op 10 september 2014 in Narvik, boven in Noorwegen, ijzererts laadt voor Port Talbot in Wales, spreken wij via e-mail met onze stuurman af om te bidden voor een wijziging in het reisschema, zodat wij elkaar nog een keer in IJmuiden kunnen ontmoeten. Helaas zie ik op de AIS-internetsite dat het schip toch naar Wales onderweg gaat. Wat jammer! De volgende ochtend kijk ik gewoontegetrouw toch nog een keer op mijn computerscherm naar de positie van het schip. Tot mijn grote verbazing zie ik dat de bestemming inmiddels is gewijzigd in IJmuiden! De koers is verlegd, evenwijdig aan de Noorse Westkust, recht naar het Zuiden! Geschatte aankomst op 15 september. Ja, onze opdrachtgever heeft echt alles in Zijn hand! Op 16 september stappen wij aan boord en hebben een blij weerzien. Na een bijbelstudie met z’n drietjes, vieren wij het avondmaal en nemen tijd voor gezamenlijk gebed. Na afloop krijgt onze stuurman te horen dat hij vanuit deze haven naar huis mag, met verlof! Overmorgen is zijn vlucht naar India vanaf Schiphol. De laatste dag in Nederland nemen wij hem als verrassing nog mee naar de Ark van Noach in Dordrecht en eten samen met hem bij ons in de tuin, waarna wij hem naar de luchthaven brengen. In een opperbeste stemming gaat hij door de paspoortencontrole, zijn rugtas vol met cadeautjes voor zijn vrouw en kinderen. Ja, dit zijn de mooiste dagen in het zeemansleven! Gods zegen! Jan & Anneke Best
!
ROTTERDAM
Felix Henrichs stuurde een mooi getuigenis, opgeschreven door een goede vriend, die een dag is mee geweest: Zoals jullie weten ga ik regelmatig met Felix mee naar de schepen in de havens van Rotterdam. Jullie kennen de verhalen van Felix over het hoe en wat op de schepen. Donderdag was ogenschijnlijk zo’n dag als alle anderen, maar niets is minder waar, het zou een bijzondere dag worden met een gouden randje….! Ik zal proberen jullie deelgenoot te maken van hoe ik deze dag heb beleefd. In de jaren dat ik mee ga heb ik het volgende nog niet eerder meegemaakt. Zoals altijd bidden we voor openheid en een ingang om de harten van de zeelui te bereiken en te raken. We waren op de ECT Delta onderweg naar een groot containerschip. Rond 11.30 uur liepen we de gangway op en ontmoeten het eerste bemanningslid die ons vriendelijk ontving en ons de weg wees naar de messroom waar de bemanning aanstalten maakte om te gaan eten. Zoals altijd werden we vriendelijk uitgenodigd om met hun mee te eten. Je begrijpt wel dat we daar van harte gebruik van maakten. Terwijl we aanstalten maakten om te gaan eten stond Felix op en vroeg of hij iets met hun mocht delen. We zaten toen met 8 zeelui (later 9) aan tafel. Er ontstond een bijzonder moment waarin de zeelui openhartig en met veel aandacht luisterden hoe Felix het evangelie uitlegde. Daarna ontstonden er in een gemoedelijke sfeer allerlei gesprekken over wat hen bezighield in het leven aan boord. Ik was voor de zoveelste keer verrast, dat toen Felix zijn mond opende, hij met 'gezag' de Bijbelse boodschap mocht delen. Het is enorm belangrijk om als de tijd zich voordoet dat je zo’n goed contact met de zeelui hebt, niet op je horloge gaat zitten kijken. Daarom moesten we de rest van ons programma aanpassen en de tijd nemen om met de zeelui door te brengen. Toen iedereen aanstalten maakten om voor hun volgende wacht iets te gaan rusten, namen we afscheid en beloofden hen de volgende keer terug te komen, wat enorm werd gewaardeerd. Als je een schip bezoekt moet je voor de veiligheidsmensen (portier) bij de ingang van het terrein een stempel vragen aan de dienstdoende officier, zodat zij kunnen zien dat je aan boord ben geweest. Zo ook deze keer…, we liepen de centrale controle ruimte binnen en ontmoeten daar Lester. Een jonge kerel die RK was opgevoed en wel iets over de Bijbel wist, maar de verhalen uit de Bijbel nooit zelf had gelezen. De verhalen die hij hoorde waren de verhalen die de priester in de kerk voorlas. Felix ging er even voor zitten om hem uit te leggen dat de Bijbel Gods persoonlijke 'Liefdesbrief' voor hem was. Lester was verbaasd en had dit nog nooit zo gehoord en begrepen. Hij luisterde aandachtig wat Felix hem te vertellen had. Aan het eind van het gesprek had hij het helemaal begrepen en op de vraag van Felix of hij een Bijbel zou willen hebben voor zichzelf, antwoordde hij spontaan JA…!! Met grote dankbaarheid ontving hij zijn eigen Bijbel. Tot slot van het gesprek kon
Felix nog met en voor hem bidden. 'Zomaar' een dag uit het leven van een havenzendeling…., een dag met een gouden randje…!! God kent de harten van deze mensen en werkt Zijn Woord verder uit in hun leven…! In dat vertrouwen mag Felix dit werk doen…, en wij als medearbeiders mogen hem daar bij helpen. Wat een genade om je dat te realiseren…., en op zo’n dag als donderdag werd dat me weer helemaal duidelijk. Hartelijke groet, Jaap
!
ROTTERDAM
Nog niet zo heel lang geleden, op een druilerige maandag-ochtend lopen Henk en ik naar ons eerste schip: een behoorlijk grote tanker. We vertellen degene die op wacht staat dat we christenen zijn..... en dat we lectuur bij ons hebben. Dat roept een enthousiaste en positieve reactie op van de Filipina deck cadet. We worden snel naar boven geleid, waar de chief officer hard zit te werken achter zijn computer. We worden door Janine geïntroduceerd aan Jorge, en later aan Joe-Alfred, de kok. Een mooi verhaal volgt................ Zes weken daarvoor komen Jorge, Joe-Alfred en Janine elkaar tegen op een luchthaven - 'ergens' - tussen Manilla en Amsterdam. Ze kennen elkaar voor die tijd nog niet. De overstaptijd is lang. Ze vertellen elkaar van hun passie, en waar ze op weg naar toe zijn. Het klikt meteen. Ze hebben een passie voor Jezus, en ook om Hem bekend te maken. Ze zijn 'toevallig' ook nog eens op weg naar hetzelfde schip, wat op hen wacht in de haven van Rotterdam. Ook willen ze een getuigenis zijn door de kwaliteit van hun werk, en door hun persoonlijke levens. Wat zouden we hen graag helpen, met wat ze nodig hebben. Want .... ze hebben - na verkregen toestemming - nu al op vijf achtereenvolgende zondagavonden een 'fellowship' - uur, met belangstellenden, waarbij Joe-Alfred vaak 'het Woord' brengt. De opkomst groeit met de week, van 17 naar 23. We geven hen aan een flink aantal bijbelstudieboekjes en wat Bijbels/NT, die ze met dankbaarheid aannemen. De hele bemanning, bestaat uit 28 personen, alle uit de Filipijnen. Het is woensdagavond. We gaan voor de tweede keer de gangway op van eerdergenoemd schip. In een aircogekoelde kamer zitten drie bemanningsleden. Het is niet moeilijk te raden wie dat zijn. Henk en ik worden weer hartelijk ontvangen en krijgen een stoel en wat te drinken aangeboden. Ze hebben 'gebedsavond'. We doen mee met hen, en we bouwen elkaar op in het geloof. We geven hen de Tagalog bijbels, waar ze om gevraagd hebben. Ze voelen zich erg betrokken bij hun mede- bemanningsleden. Zo stappen we dankbaar de loopplank af. Maar er gebeuren ook heel andere dingen, zoals het volgende, dat ik kort daarna meemaakte. Buiten op het dek is er rust om te luisteren naar Santi Ik heb hem afgelopen voorjaar twee keer ontmoet aan boord. De jonge Filipijnse zeeman vertelt - onaangedaan lijkt het. Eerst gevraagd of de werkdagen lang zijn. Dat blijkt wel mee te vallen. Dan over de duur van zijn arbeidscontract. 'Ja, ik blijf 12 maanden aan boord, in plaats van 10 maanden, omdat ik het geld nodig heb'. Ik luister. Hij gaat verder, 'ons jongetje is overleden'. Wanneer ? 'op 5 augustus, vorige maand' Hoe oud was hij? 'Hij is 12 juli geboren' Ik wil zeker weten dat ik het goed begrijp en moet aandachtig naar hem luisteren om het goed tot me te laten doordringen. 'Ja, hij heeft drie weken geleefd'. Ik vertrek m'n gezicht, staar naar Santi, ben ongelovig en perplex. Hij gaat door met vertellen: 'Er was iets met z'n hartje. Hij heeft het niet gehaald'. Hij praat zonder emoties te tonen. 'Zulke dingen gebeuren nu eenmaal' Na een stilte vraagt hij of ik wil bidden voor hun zoontje. Ik zeg niet nee, maar zeg tegen hem 'die is nu in de hemel'. Ik vraag hem naar de naam van het kindje : 'Eban Floyd'. Toch begrijp ik niet alles, ook niet als hij vertelt over zijn vrouw. Ik vraag naar de rest van het gezin. Het is zijn vrouw en hun dochtertje. van vier. Hoe ze heten, vraag ik 'Shanel is vier; m'n vrouw heet Jane Ellen'. Ik zeg: 'Natuurlijk willen we wel voor jullie bidden'. Ik voel me op dat moment heel erg betrokken bij Santi - en toon dat ook.
!
We ontmoeten mensen uit Birma en India, Spanje, Litouwen en Griekenland. Het gaat om het brengen van hoop - ook aan mensen die tot de 'armen' gerekend worden. Die zo lang van huis zijn, om hun gezin 'draaiende' te houden. Dat geeft soms stress en heimwee, of het gevoel geen deel meer uit te maken van je eigen gezin - naast het soms weinige aantal uren ongestoorde slaap wat zeelieden op kleinere schepen soms wekelijks ervaren. Dat wij alle - door gebed, geven en gaan iets mogen betekenen voor hen door te spreken over de hoop die Christus geeft zonder onderscheid des persoons. Wout de Vries
!! !!
voor meer informatie zie http://www.havenlicht.zending.nu
