N CI MADDY CHRIS speelt da hoof«dé Ula-ioonf De Zwarte H

Één ding mag hier niet ontbreken!

Wanneer een nieuwe wereldburger

zijn

intrede

doet,

is

dubbele helderheid geboden. Moeder en kind hebben dan veel schoon, frisch en gedesinfecteerd waschgoed noodig, opdat hun gezondheid niet geschaad wordt. Hier is Persil op z'n plaats.

Persil wascht grondig, voordeelig en het goed wordt hagelwit. En wat ook een voorname factor is, het goed wordt tegelijkertijd gedesinfecteerd. Het waschgoed van kraamvrouwen, behandeld met Persil, is evenals baby- en ziekenwasch, bijzonder zacht en aangenaam — een weldaad voor de gevoelige huid.

Als d" ooievaar is aangeland. Staat Persil bij de liiierimiiidl Red. en Adm. G^lgeWater 22 Leiden. Tel. 760 Postrekening 41880

Verschont wekelgks — PrUs per kwartaal f. 1.95.

^j

N0.454-80CI

MADDY CHRIS speelt da hoof« dé Ula-ioonf „De Zwarte H

v,„-lö

fUl tust TlCUXWMXjÓJÖ'CriQSl

i

e

bekend

6^ster

woning

door den ^vkuimAriJ!, Eerst de schuimbril opent. V daarbij de oogen. U kunt nu in den spiegel kijken. Alle voorwerpen in Uw omgeving blijven

0

zichtbaar voor U. Zwartkop. Shampoon, de Shampoon met den schuimbril maakt een aangename en werkelijk zorgvuldige haarwassching mogelijk. Zwartkop-Shampoon is tevens voorzien van .Haarglans'. het naspoelbad voor kracht en schoonheid van het

1 r regie va^ ^

de

haar. Haarglans versterkt het weekgeworden haar weer (adstringeert het) en reinigt het van alkali (neutraliseert het). Zoo

eveneens

ute

^

\ 4

blijft het haar gezond en mooi, is gemakkelijk te friseeren en houdt de ondulatie beter.

I

% Mi

Wanneer U haast hebt: in 3 minuten geeft Zwartkop - Droogshampoon U mooi haar.

ZWARTKOP -S HAMPOON Voor Nederland: Fa. C. F. van D(/l «ft Zoon. Dordrecht. ■« [>'.'.

I Grootste prUs lin het gelukI klgste geval

TREKKING

n2o.ooo.-

20 OCTOBER A.S.

BLOEMOINOËDE

Slapendj kunt U ryk worden.

l^teerUwefvTnrl190d5VOOr^/eh^el

Nederi

rd

ik&mr

BLEEKZUCHT en alle daaruit voortvloeiende

ZWAKTETOESTAN DEN Dr, H, Nanning's HAEMOFERRIN (Staalhaematogeen). Uitstekend bloedvormend versterkinffsmiddel. f2.00 per Vi H. Aangrenaam van smaak, f 1.00 per '/» fl. Dr.H. NANNINQs Pharm. Chem. Fabriek.Den Haat.

OP GROEP „D" VANAF HEDEN OPENGESTELD vol ens de

9

DoV van 1923 - ivrr^uZ\ ?^9es de 9uerre-Ioten 0 N^etenr FTI/ I£ National-loten van 1919. Zonder wietenI - Elk lot een prUsf JaarlUks 16 groote winstkansen, waarin uitgeloot worden-

9

^tt*

MToSpre/iooT

30.900.000 Frs. met Hoofdprijzen van:

1000.000 500.000 100 000 50.000 10.000 BESTELBRIE^ Gelieve duidelijk in te vullen en te adresseeren aan de

Hollandsche Crediet- en Obligatiebank N V AMSTERDAM, POSTBOX 577 Ondergeteekende bestelt hiermede op Cinema tf Theater

„Uitvoerig Prospectus „D", gratis franco" en schrijft in op de wettig geoorloofde geheele

Staats- en Pre.mieloten, slechts f3 —

maamielijksche aflossing

■•

koopb^^^gi-^^^t^^trrtÄp^,^ er op valt zonder aftrek. 'dl -

NS

E

,.,,.,.

ENHE,D OM Z00 SPOEDIG EEN

TEVERETKEN HAr v^ VERMOGEN" TE BEREIKEN. MAG VOORAL IN DEZEN TIJD NIEMAND VERZUIMEN.

IN N OOGWENK IS DE JEUK

VERDWENEN! Wlwchlen komt het U overdreven voor, lljke jeuk, die door huidaandoeninfen

veroorzaakt direct kunt bedaren. n. V IJ wordt, - —«■•. —■vu Kuiii ucuoren. De eerste druppels D.D.o. —een be-

roemd geneeskrachtig middel tegen huidaandoeningen — brengen dadelijk

h ng , D l> Ä ?J en- doodt - "•«'# In 3e poriën 2der ;.huid daar«Hep de ziek'e-

kiemen. D.D.D. Is geen vettige zalf. maar een heldere vloeistof. Hef wordt met succes aangewend tegen ekzeem, ult•'•«• prand en andere aandoeningen

Naam

?aWfg8pÄ%ÄfBS a

Woonplaats

«OfN HUIMANDOENINGfN

DDD GENEESMIDDEL

Straat

^s^'

%

Frissche, gezonde huid doorSimi Dames! Simi verwijdert snel roede vlekken, vetglans, wormpjes en zuivert de poriën van stof en schmink! Heeren! Na het scheren een huidwassching met Simi! Simi houdt Uw huid sterk, frisch, gezond! GEZICHTSEN HUIOWATER Verkrijgbaor bij CoiHeur«, Parfumariezaken, Drogisten, Apotheken. Groote flacon f. 2.10.

Importeur: J. Winkel Jzn. Merw«deMraot47 • Oen Haag - Tel. 772595.

- 2 • ■

^^^^^—^

OP ^TBET^iLIMG

,.:X:-^'-^':-.^:-<:-

EEN COMPLEET VERHAAL DOOR

D'ÄLVÄREZ Het was een van die gloeiend heete dagen, waarop men slechts genoeg energie kan ontwikkelen om languit in een gemakkelijken stoel in de schaduw te zitten en heerlijk te droomen. De zon scheen met volle kracht en de boomen, door geen windje bewogen, stonden lusteloos en met slap neerhangende bladeren langs de breede wegen van het dorpje. De menschen waren te loom om een voet buiten de deur te zetten en de wegen leken dan ook wel uitgestorven. Maar opeens werd de eenzaamheid verstoord door een man, die den hoek van den hoofdweg omsloeg. Hij zag er verfomfaaid uit, terwijl hij van onder tot boven met stof bedekt was. Hij scheen het erg warm te hebben, want de stralen liepen langs zijn gezicht, breede sporen achterlatend in het stof, waardoor hij er uitzag als een landlooper. De kraag van zijn sporthemd stond open, terwijl hij de mouwen tot boven zijn ellebogen opgerold had; op zijn rug droeg hij een knapzak. Een onaangestoken pijp zat tusschen zijn tanden geklemd en in zijn eene hand droeg hij een wandelstok, die zijn toilet voltoqide. Hij keek even om zich heen en stak toen met een resoluut gebaar den weg over. In den tuin aan den overkant zat een meisje in de schaduw van een grooten boom.

De man nam zijn pet af, haalde de pijp uit zijn mond en kuchte bescheiden. „Neemt u me niet kwalijk, maar kunt u me ook zeggen, waar ik ergens ben? Ik heb zoo'n idee, dat dit Devonshire is, maar..." Het meisje keek hem rustig aan. „Zeker," stemde ze toe. ,,Dit is Devonshire." „Gelukkig. Dat is een heele opluchting." Ze zag even een glimp van een rij witte tanden, toen hij glimlachte. ,,Ik was al bang, dat ik in Kent terecht was gekomen of misschien nog verder. Heeft u wel eens een wandeltocht gemaakt ?" „Dat doet u op het oogenblik zeker ?" „Juist," stemde de man toe. Hij leunde over het hekje en begon aanstalten te maken zijn pijp te stoppen. De kleine tuin, waarin het meisje zat, zag er aanlokkelijk koel en schaduwrijk uit, terwijl het meisje zelf, dat hem in haar eenvoudige linnen jurk met een humoristisch lichtje in haar oogen aan zat te kijken, hem nog aantrekkelijker toescheen. Het was te mooi om waar te zijn, na dien onafzienbaren weg waar de zon met een onbarmhartige hardnekkigheid uit een wolkenloozen hemel op neergeschenen had. Een zucht van verlichting slakend, streek hij met zijn hand over zijn voorhoofd. Het meisje schoot in een lach. „Als ik u was, zou ik niet zoo

HDMS 1P1ÜZZL1E-1H€IEIKJ1ENieuwe opgave No. 454.

p

q

A L l E E hel

H

r Z E D ü 5 T

L A M D F

E

n A

L E

M

w

A

E 1

1 5

L D M E E

AAR

E G

B

Z

Gevraag-d de aparte stukjes zóó in de groote figuur te plaatsen, dat van links naar rechts een bekende spreekwijze gelezen kan worden.

Sen Ghineesche Visile

en op briefkaart of enveloppe a.u.b. duideli/k vermelden: „Ons Puzzlehoekje No. 454". Deze puzzle en onze Wekelijkschè Vraagf kunnen desg-ewenscht teg-elijk ingezonden worden, doch men sture ze dan op afzonderlijke van volledigen naam en adres voorziene velletjes papier. Oplossing van „Ons Puzzle-hoekje No. 451".

Onder hen, die ons vóór 13 October goede oplossingen zenden (Indische abonné's vóór 15 December) verdeden wij een prijs van f 2.50 en drie aardige troostprijzen. Adresseeren aan: Redactie ,Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden,

De hoofdprijs viel ten deel aan den heer L. Nienhuis te Groningen. De troostprijzen werden verworven door mejuffrouw C. Wienkamp te Amsterdam, den heer C. v. Schuppen te Zoetermeer en den heer A. Ravesloot te Rotterdam. ■

bij stukken en beetjes wrijven. U begint er uit te zien als een zebra." „Spot niet met me," zei hij lachend. „Het is de eerste keer, dat ik iets dergelijks doe, en ik beloof u, dat het meteen de laatste keer geweest is." „Maar als u niet van wandelen houdt — waarom doet u het dan ?" „Dat is echt iets voor een vrouwl" Hij zocht in zijn zakken naar een doosje lucifers en stak zijn pijp aan. „Heeft u nooit eens het onweerstaanbare gevoel gehad, om iets wanhopigs en buitengewoons te, doen ? Iets, dat door den cen of anderen deugniet zóó verleidelijk afgeschilderd wordt, dat zijn onschuldige medemenschen door zijn enthousiasme meegesleept worden en zijn raad opvolgen ?" „Ik heb eens een keer geprobeerd om bijen te houden," zei ze nadenkend. „Daar heeft u het al," riep de man triomfantelijk uit. „Ziet u wel, dat u heelemaal geen beschuldigenden vinger naar me uit mag steken! U verwachtte honing en u kreeg steken. Dat werd u natuurlijk ook door den cen of ander mooi voorgespiegeld, net als ze mij gedaan hebben. Wandelen — wat cen uitvinding!" Hij ging rechtop staan, toen de voordeur geopend werd en een knappe vrouw met grijs haar langzaam het pad afkwam. Ze keek hem even aan — cen beleefde maar doordringende blik; toen keek ze naar het meisje. „Sheila, lieveling, wie . .. ?" „Deze heer is een wandeltocht aan het maken, moeder, en hij is verdwaald." „U bent niet ver van Umbcrleigh," zei de oudere vrouw. „Waar wilde u heen ?" „Ik heb geen bepaald einddoel," glimlachte de man. „Ik voel er het meeste voor om den trein terug naar Londen te nemen, en den man te vermoorden, die zoo'n enthousiast artikel over wandelen geschreven heeft." Het meisje lachte. „U kunt hier eerst beter blijven lunchen," zei ze toen. De man keek naar haar moeder, die de invitatie met een prettigen glimlach herhaalde. „Mijn naam is Hewson," stelde hij zich voor. „Charles Hewson." Hij keek hen even opmerkzaam aan en haalde toen opgelucht adem: de naam scheen niets bijzonders voor hen te beteekenen. „En heusch, ik zie er niet altijd als een gestreepte zebra uit." Hij kwam langzaam het schaduwrijke pad op en het meisje lachte weer. „Het geeft niet, hoe u er uit ziet," riep ze, „als u maar iets van postzegels afweet." „Verzamelt u?" vroeg hij. „Neen — maar vader. Op dat punt is hij werkelijk niet heelemaal wijs." „Sheila!" zei haar moeder. „Schat, het is immers waarl Je zegt het zelf altijd!"

Eén oogenblik ontmoetten de oogen van de oudere vrouw, die van den man over het hoofd van het meisje heen. En in dien korten blik lag de geheele geschiedenis van het huis en zijn bewoners opgesloten. De absolute liefde en het geluk, dat alles uitstraalde, de zekerheid, dat het meisje het hoofd van het kleine koninkrijk was met een lieve moeder en een onpractischen vader als haar liefhebbende onderdanen, — heel de glansrijke onwerkelijkheid van deze omgeving trof den man diep. Het contrast was zoo geweldig — het contrast met zijn eigen leven. Als slechts.... Onbewust bleef zijn blik ru§ten op het slanke figuurtje in de linnen jurk. AJs slechts... En waarom eigenlijk niet ? „O, neemt u me niet kwalijk 1" Verontschuldigend keerde hij zich naar de moeder, die iets gezegd had, dat hij niet had verstaan. „Ik zei alleen maar, dat wij Crossley heeten, mr. Hewson. En ik vroeg me eigenlijk af, of u eerst misschien een bad zoudt willen nemen." Charles Hewson keek haar ernstig aan. „Bent u altijd zoo vriendelijk voor een vreemdeling, mrs. Crossley ? En ook wanneer hij er zoo smerig uitziet als ik op het oogenblik ?" Toen glimlachte hij plotseling; en deze vlugge glimlach' was een van zijn aantrekkelijkste eigenaardigheden. „Ik zou het heerlijk vinden om een bad te nemen, als ik tenminste geen misbruik van uw gastvrijheid maak." De lunch bevestigde zijn eersten indruk bij de familie Crossley. De vader was zooals hij gedacht had: een buitengewoon vriendelijke man met witte haren, ongeveer in de zestig, en zoo ongekunsteld als een kind. De tijd en de spanning van het wereldgebeuren schenen over het kleine huisje bij Umberleigh heengegaan te zijn, zonder het beroerd te hebben. En weer trof het contrast met zijn eigen omstandigheden hem hevig en hij vroeg zich eenigszins

bitter gestemd af, wat nu wel het meeste waard zou zijn: De eeuwige strijd en de onophoudelijke spanning van zijn leven — of dit. Landelijke menschen, levend in vergetelheid. Het drong opeens tot hem door, dat hij voor een poosje ook wel tot die landelijke menschen wilde behooren. Hij was moe en voor de eerste maal in zijn leven was hij zich hiervan bewust. Het laatste jaar had misschien te veel van zijn krachten gevergd. Gehoorzamend aan een plotselinge opwelling, bracht hij zijn plan ter sprake, toen de lunch voorbij was. „Is hier misschien een goed hotel, mrs. Crossley, waar ik een poosje kan logeeren ? De omgeving hier valt in mijn smaak en ik wilde een poosje rusthouden." „U ziet er vermoeid uit," antwoordde ze vriendelijk. „En het is hier werkelijk een geschikt oord om rust te houden. Maar het hotel is hier een flink eind vandaan. Als u wilt — ze zweeg even — „kunt u hier wel een paar dagen blijven logeeren." „U bent werkelijk de vriendelijkste menschen, die ik ooit ontmoet heb," zei Hewson en zijn oogen stonden een moment minder vermoeid. „En ik zeg u bij voorbaat, dat ik u de kans niet zal geven, om uw aanbod weer in te trekken." Hij glimlachte. „U zult het hier anders wel saai vinden," zei het meisje. Hij lachte, terwijl hij van tafel opstond. „Ik ben bereid een weddenschap met u aan te gaan, dat u me weg zult moeten sturen om me kwijt te raken." Hij volgde hen in de lage, ouderwetsche hall en bleef even staan om van de huiselijke sfeer te genieten. Dät was het, wat alles hier zoo aantrekkelijk maakte — huiselijkheid! En in Londen leefde Charles Hewson op een flat en at op zijn club of in een restaurant. „Ik weet niet, of u iets voelt voor oud tin, mr. Hewson," zei zijn gastheer. „Maar hier en in mijn studeerkamer

VER VAIN) HOOS . . . Norman Walker en zijn technische staf treffen voorbereidingen tot het opnemen van een scène aan den bovenloop van den Nijl voor de B.l.P.-film „Fires of Fate". r

EEN VOLLE CIGARETTE

Prijs (r/TctJ heb ik een paar aardige stukken staan." „Er is maar één stap noodig, om over te gaan tot de postzegels," lachte het meisje. „Straks moet u een werkje in den tuin opknappen, mr. Hewson. Zult u het niet vergeten ? Over een Half uurtje kom ik u verlossen." Hij keek haar na toen ze naar boven ging en met een zucht van pure vreugde volgde hij den ouden man in zijn studeerkamer. „Stelt u belang in postzegels, mr. Hewson ?" vroeg mr. Crossley gretig, zoodra hij de deur achter hen gesloten had. Hewson schudde zijn hoofd. „Ik ben bang te moeten bekennen, dat ik er niets van afweet," zei hij. „Een jonge neef van me heeft me eens gevraagd hem alle postzegels, die ik kon vinden met mooie prentjes er op, te zenden. U weet wel, olifanten en bergen en gebouwen en dergelijke. Ik vond ze in alle plaatsen van de wereld, die ik indertijd bezocht heb." Een van zijn vlugge glimlachjes deed zijn mondhoeken even trillen. „Maar dat is alles wat ik er van afweet." „De gewone schooljongensverzameling." De ander maakte een afwerend gebaar met zijn hand. „Ik ben er zeker van, dat hem dat spoedig verveeld heeft." Met eerbiedige handen nam hij een kaart op en overhandigde die aan Hewson. „Kijk daar. eens naar, mijnheer, kijk däär eens naar. De complete serie van New-Brunswick — de eerste ongestempelde uitgave." Hewson keek beleefd-belangsteliend naar tien stukjes papier, die in zijn oogen volkomen waardeloos waren. Volgens zijn bescheiden meening, waren de postzegels, die hij in Samoa of waar ook gekocht had, met de groote jaguars en olifanten er op, veel meer waard. „Heeft zeker wel waarde ?" vroeg hij. „Een paar honderd pond — als ik ze had moeten verkoopen. Gelukkig," — mr. Crossley wachtte even — „gelukkig, dat het niet noodig was." Een seconde bleven Hewsons doordringende oogen strak op hem gevestigd, toen hervatte hij oogenschijnlijk belangstellend zijn studie van de zeldzame exemplaren. Waren hier geldzorgen? vroeg hij zich intusschen af. „Deze was uniek — deze serie." Zijn gastheer wees met een spijtige uitdruk-

king op zijn gezicht naar een andere kaart. „De Mauritius-serie. Maar ik was genoodzaakt om den penny-postzegel, den oranjerooden, te verkoopen. Die is alleen al een kleine duizend pond waard." Hij legde de kaart weer op tafel. „Maar ik hoop hem spoedig weer terug te kunnen koopen! Ik verkocht hem aan een postzegelhandelaar in de Strand en ik zei hem, dat ik hoopte hem te zijner tijd terug te kunnen koopen. Dat is nu een maand geleden en ik hoop het nu gauw te kunnen doen." Weer waren Hewsons oogen strak op zijn gastheer gericht. „Verwacht u een erfenis?" vroeg hij terloops. „Een erfenisI O neen!" De oude man glimlachte. „Maar een kennis van me heeft me een schitterende gelegenheid aan de hand gedaan om mijn kapitaal te verdubbelen." Hewson nam de pijp uit zijn mond; kansen om je kapitaal te verdubbelen worden gewoonlijk niet door kennissen aan de hand gedaan. „En ik schijn het gedaan te hebben ook," vervolgde mr. Crossley, vergenoegd zijn handen wrijvend. „Mijn vijf duizend pond zijn in tien veranderd. In een maand tijd. Is het niet geweldig ?" „Dat is het zeker," stemde de ander toe. „Heeft u het geld al ontvangen ?" „Neen; en dat begrijp ik juist niet. Ik denk, dat ze er een soort betaaldag op na houden — of hoe ze dat noemen." Stralend keek hij naar zijn gast. „Ik ben bang, dat ik heel weinig van dergelijke zaken afweet, mr. Hewson, maar dit is werkelijk haast te mooi om waar te zijn. Ik wilde zoo graag wat meer geld hebben — om mijn kleine meisje een prettiger leven te kunnen geven. Het is hier saai voor haar, hoewel zij er nooit over klaagt. En als ik het geld nu gauw in handen krijg, kan ik mijn Mauritiuszegel terug koopen en het andere geld voor haar bestemmen." In zijn opwinding wandelde hij de kamer op en neer, terwijl Hewson onbeweeglijk op een paar bedrukte stukjes papier zat te staren. „Weet u iets van effecten en aandeelen af, mr. Hewson?" „Ja, wel iets," antwoordde Hewson. „Op mijn — eh ... bescheiden manier liefhebber ik er zoo'n beetje in." „Ahal Dan kunt u me waarschijnüjk ook wel vertellen, wanneer ik het geld kan verwachten." Mf. Crossley ging weer voor zijn bureau zitten en- trok een lade open. „Het is nu een maand geleden, dat ik vijfduizend poijd betaalde voor aandeelen in de Rio Lopez Mine." „In de wät?" schreeuwde Hewson bijna. „In de Rio Lopez Mine," herhaalde

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

HOILILAINIDSCHIE ARTIISTEIN. De geheel uit Hollandsche musici bestaande band, die onder leiding van Ilona Palmay met veel succes in „Cabaret Hollandais" te 's-Gravenhage optreedt.

de ander. „U heeft er natuurlijk wel over hooren spreken. De aandeelen stonden toen, zooals mijn vriend mij vertelde op twee pond, dus kocht ik tweeduizend en vijfhonderd aandeelen. Gisteren kocht ik toevallig de Times en ik keek natuurlijk naar de koersnoteering van de effecten. U zult zich mijn vreugde kunnen voorstellen, mr. Hewson, toen ik zag, dat de aandeelen op vier pond en drie shilling stonden. „De Rio Lopez op vier pond!" zei Hewson verbluft. „Mag ik de krant misschien even inzien ?" Hij nam het blad aan en zijn oogen gleden over de koersen. „Mijnen — gemengd. Rio Lopez Deep — 4/3-" De oude man praatte vroolijk verder, maar Hewson hoorde nauwelijks was hij zei. Door het open raam kwam een zacht zomerwindje naar binnen en buiten draaide ergens een orgel Hewson hoorde het niet. Na een poosje legde hij de courant weer neer en begon zijn pijp te stoppen. Zoo'n geweldige onwetendheid deed hem versteld staan. Dat er in 's hemelsnaam iemand op de wereld kon zijn, die niet wist, dat die cijfers in de courant vier shillings en drie pence beteekenden! Hij was niet in staat iets te zeggen. En toen veranderde zijn gevoel van uiterste verbazing in een van bittere woede tegenover den schurk, die zich ontdaan had van een massa waardelooze aandeelen van een zwendelmaatschappij, op het oogenblik, dat de noteering hoog was, en die ze verkocht had aan een man als mr. Crossley! „Wanneer denkt u, dat ik het geld verwachten kan?" De vraag van zijn gastheer deed hem« uit zijn droomen opschrikken. Dat is moeilijk te zeggen, mr. Crossley," zei hij na rijp beraad. „ledere maatschappij en iedere firma heeft zijn eigen methode, weet u." „Natuurlijk — natuurlijk. Ik weet niets van dit soort zaken af, maaï ik zou graag mijn Mauritius-pennyzegel terug hebben, vóór hij misschien verkocht is." Hewson boog zich plotseling voor- 7 -

over, oogenschijnlijk om zijn pijp te onderzoeken. Voor het eerst sinds jaren vond hij het moeilijk om iets te zeggen; tot nog toe was er weinig ruimte voor gevoelsoverwegingen in zijn carrière geweest. Toen richtte hij zich weer op. „Dat begrijp ik, mr. Crossley," zei hij langzaam. „Misschien is het het beste, als u de afwikkeling van deze zaak in mijn handen legt. Ik bedacht me zooeven, dat ik geen kleeren bij me heb. Ik wilde daarom even naar de stad teruggaan om ze te halen. Terwijl ik in Londen ben, kan ik alles wel voor u regelen." „Maar ik wil u werkelijk niet lastig vallen, mr. Hewson," protesteerde de ander. „Het is heelemaal geen moeite voor me. Het is mijn werk. Ik zal dit wel voor u 'opknappen." Hij zweeg even om zijn' pijp aan te steken. „U heeft zeker het certificaat?" ,',Ik heb dit papier," antwoordde mr. Crossley, een blad papier uit een la van zijn bureau halend. „Als dat het is wat u bedoelt ?" „Dat is het. Wilt u het me toevertrouwen? Ik kan u referenties omtrent mijn persoon geven als u tot Barnstaple met me mee wilt gaan. Ze kennen me daar bij de bank." „Wel, eh... ja..." De oude man zweeg aarzelend. „Ziet u, mr. Ferguson heeft me gezegd heel voorzichtig te zijn." „Was mr. Ferguson degene, die u de aandeelen verkocht heeft ?" „Ja. Mr. Arthur Ferguson, Plumpton Street 20, in Londen. Hij moest hier een paar dagen zijn en heeft toen een paar keer bij ons gedineerd." Hewson stond bruusk op en liep naar het raam. Hij had niet de eer en het genoegen om mr. Ferguson te kennen, maar hij genoot bij voorbaat van de genoegens van zijn eerste — en laatste — onderhoud met dien innemenden heer. Gedineerd had hij hier ? „Wilt u met me mee naar -Barnstaple gaan?" „Lieve hemel, vadertje," kwam een stem uit den tuin, „waarom wilt u

naar Barnstaple? U weet, dat u niet tegen de warmte kan." Hewson keerde zich om toen het meisje binnenkwam. Ze droeg een grooten zonnehoed en het viel hem plotseling op, dat zij een van de liefste verschijningen was, die hij ooit gezien had. Geen wonder dat de oude heer geprobeerd had meer geld te krijgen om haar een prettigen tijd te geven! „Ik moet naar Londen, miss Crossley," — was het verbeelding of betrok haar gezicht werkelijk een beetje — „om wat kleeren te halen. En er is een kleine zakenaangelegenheid die ik dan meteen voor uw vader kan afwikkelen. De moeilijkheid is echter, dat hij me niet kent — of liever, dat u geen van allen mij kent. En in de harde, achterdochtige wereld, waarin ik gewoonlijk leef, is het regel om eerst informaties omtrent iemand in te winnen vóór je een waardevol document aan hem toevertrouwt. De directeur van de bank in Barnstaple kent me en ik stelde voor, dat uw vader met me mee zou gaan om zich persoonlijk te overtuigen." „Het klinkt allemaal heel geheimzinnig," lachte het meisje. „Maar ik weet wél, dat als vadertje met deze warmte naar Barnstaple gaat, hij met een vreeselijke hoofdpijn terug zal komen. Als..." ze zweeg even twijfelend — „als ik eens meeging ? Vader zou mij het document kunnen geven en als we den directeur van de bank gesproken hebben, kan ik het weer aan u geven." Hewson keerde zich af om niet te veel te laten merken, hoe hij in zijn schik was met dit voorstel, en keek toen vragend naar zijn gastheer. „Misschien is dit wel de beste oplossing, mr. Crossley," zei hij. „Als het tenminste niet te vermoeiend is voor uw dochter." De oude man grinnikte. „Als ze wist waar het voor was, zou ze de moeite niet erg vinden. Hier, meiske, neem deze enveloppe en als de directeur van de bank je verteld heeft, dat onze vriend hier, geen inbreker of een ontsnapte gevangene is" -»■ hij grinnikte weer — „geef het hem dan mee naar Londen. Maar kijk er niet in, zul je ?" Het meisje kuste hem en keerde zich toen naar Hewson. „We kunnen nog net het boemeltreintje halen," zei ze een beetje kort. Gedurende de wandeling naar het station zei ze niet veel en niet voordat ze goed en wel in den trein zaten, keek ze hem recht in de oogen en zei: „Wat is dit voor een geheim, mr. Hewson ?" „Uw vader wilde niet, dat u het wist, is het wel ?" antwoordde hij luchtig.

BEZOEKT HET

TE »EN HAAG

Ik fluisterde de reden...

"Onaangename geur als gevolg van

haar in de oksels" Yvonne vroeg zich steeds af, waarom men niet graag- met haar omging en het was moeilijk deze zeer persoonlijke kwestie met haar te bespreken. Ten slotte waagde ik het — „Haar in de oksels staat afzichtelijk en verergert den lichaamsgeur.' Toen vertelde ik haar mijn eigen ervaring. „Ik had zelf ook veel last van dat vieze haar. Ik probeerde ontharingscrèmes, onwelriekende poeders en pijnlijke electrische behandelingen — zelfs een scheermes. Door het scheren werd de haargroei echter nog dichter. Ten slotte nam ik Nieuwe Vieto.die Wenlo-Wit bevat. Deze lost de keratine in het haar en de haarwortels op en maakt daardoor voor altijd een eind aan overtolligen haargroei. Nu is mijn huid zoo glad en blank, dat niemand ooit zou kunnen vermoeden, dat ik met dat akelige overtollige haar te kampen heb gehad." Nieuwe Vieto (met WenloWit) is gegarandeerd 100° 0 zuiver en heerlijk geparfumeerd. In tuben van M.— en groote tuben a ƒ 1.75 bij drogisten, kappers en parfumeriezaken.

„Heeft het iets met geld te maken ?"

»Ja." Ze keek uit het raam en legde toen impulsief een hand op zijn arm. „Vader is een schat," barstte ze uit, „maar hij is zoo kinderlijk naief. Hij weet niets van geldzaken af." „En U," vroeg Hewson vriendelijk. „Dat doet er niets toe; een meisje heeft het niet noodig. Maar ik weet toevallig, hoe graag hij meer geld wil hebben — niet voor hemzelf — maar voor mij. Hij wil, dat ik een prettiger leventje krijg — zooals andere meisjes, zegt hij." Ze fronste haar wenkbrauwen. „Een poosje geleden dineerde een man bij ons; ik vertrouwde hem niet er was iets... o, ik weet het niet... Maar ik weet zeker, dat hij vader er toe gedwongen heeft om iets met zijn geld te doen. Nadat die man weg was gegaan, ging vader telkens naar de bank en verzond aangeteekende brieven. En sinds dien tijd tobde hij ergens over — tot gisteren — toen hij voor het eerst weer gewoon was." De trein reed Barnstaple al binnen — het was de vlugste reis, die Charles Hewson in zijn leven gemaakt had. „Ik geloof niet," zei hij ernstig, „dat - 8 -

ik afbreuk doe aan de belofte aan uw vader om niemand iets van deze zaak te vertellen, als ik u zeg, dat mijn bezoek aan Londen juist dezen man betreft en dat alles draait om eenig geld, dat hij voor uw vader belegd heeft. De zaken loopen niet heelemaal, zooals we dachten, en daarom ga ik er even heen." Ze liepen van hét station naar de bank en het meisje hield de betreffende enveloppe stijf vast. „Ik wilde den directeur graag even spreken," zei Hewson tegen den kassier. „Mijn naam is Hewson." Met een verbazingwekkende bereidvaardigheid kwam.de directeur uit zijn kamer. „Komt u binnen, mr. Hewson — komt u binnen." Hij deed een stap opzij toen het meisje, gevolgd door Hewson, zijn heiligdom binnentrad. „Ik knap een paar zaakjes op voor mr. Crossley te Umberleigh," zei Hewson rustig. „Dit is zijn dochter, miss Crossley. Het betreft een paar aandeelen — het certificaat neem ik mee naar Londen. Zoudt'u zoo goed willen zijn om miss Crossley te verzekeren, dat ik iemand ben dien zij ten volle kunnen vertrouwen met het oog op de zaken van haar vader ? Ik ben een vreemde voor hen, begrijpt u?" Terwijl Hewson sprak, was er een trek van de hoogste verbazing op het gezicht van den directeur verschenen, maar het meisje voorkwam een onmiddellijk antwoord van zijn kant. Charles Hewson — dè Charles Hewson — kwam bij hèm, omdat er voor hem ingestaan moest worden! „Dit is het papier." Het meisje overhandigde hem de enveloppe en verbijsterd haalde hij het certificaat eruit. „Het zijn eenige zeer bijzondere obligaties," zei Hewson bedaard, „die mr. Crossley ongeveer een maand geleden gekocht heeft." „Zéér bijzonder," mompelde de directeur, om direct te zwijgen na den waarschuwenden blik uit Hewsons oogen te hebben opgevangen. „En als u nu tegen miss Crossley wilt zeggen, dat u voor me durft in te staan, hoeven we u niet langer op te houden." „Met alle plezier!" klaarblijkelijk gingen de zaken buiten hem om, maar in elk geval kon hij dit voor mr. Hewson doen. „Mr. Hewson is uw vertrouweh volkomen waard, miss Crossley," zei hij. „Dank u," antwoordde het meisje en ze stonden op om weg te gaan. De directeur opende de deur en het meisje stapte het groote bediendenkanfVervolé op pagtaa 21)

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

Cl^a/^Jvtv^^ Mevrouw: „Maar Hermanus, ik begrijp niet, hoe je je badcostuum kwijtgeraakt zou moéten zijn. Sinds je gebaad hebt, ben je in de tent geweest en daariva ben je alleen van de tent'naar mij gekomen 1" Professor: „Maar nu ik er over denk, Mathilde, kan ik mij ook heelemaal niet herinneren, het uitß-etrokken te hebben!" {The Humorist)

„Niemand kan eenigen tijd met groote snelheid loopen, tenzij hij zeer licht gekleed is," schrijft een athleet van naam. — Dan heeft hij nog nooit onzen brievenbesteller gezien, wanneer de hond van onzen buurman hem in de gaten kreeg! Dezer dagen huurde iemand een kasteel in Engeland voor honderd gulden in de week. — Het moet buitengewoon onderhoudend zijn om op den torentrans je voornaamsten crediteur te zien aankomen en dan hard naar beneden te rennen om de ophaalbrug neer te laten! Deze week had er in de deftige kringen een huwelijk plaats, waarbij de bruid een zakdoek gebruikte, welke reeds sinds 1608 in haar familie is. — Wij zouden dolgraag den naam weten van de wasscherij dier familie I „De zorgen des levens wegen het zwaarst op iemand omstreeks een uur 's nachts," verklaart een dokter, die daarvan een speciale studie heeft gemaakt. — Vooral wanneer „iemand" op dien tijd thuis komt en merkt, dat zijn vrouw nog wakker is.

Schuldeischer: „Is uw man thuis?" Mevrouw. „Neen. Hij is in Afrika, op de leeuwenjacht." Schuldeischer: „Maar ik zag hem door 't raam toen ik passeerde!" Mevrouw. „Ja, dat kan, maar hij zag u eerder." (Buen Humor)

„Als je niet harder kan werken, zal ik een ander meisje nemen." „Goed, mevrouw. Ik kan best een hulpje gebruiken." (Gutierrez)

„Wat doet de gemiddelde burger, wanneer hij plotseling een millioen krijgt?" vraagt een schrijver. — Wij zullen er eens een slag naar slaan — niets! Wij lazen dezer dagen een artikel, getiteld: „Hoe men des winters den loodgieter buiten zijn huis kan houden." — Wij hebben tot dusver ondervonden, dat de beste methode is, hem een boodschap te sturen, om dadelijk te komen. Een uitvinder heeft een mechanischen mensch geconstrueerd, die in staat is veertigduizend vragen te beantwoorden. — Een uitkomst voor vaders met weetgierige kinderen!

Het Puistjespoeder

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE P ROG RAM MA'S . 7. .

Men verwijdert onzuiverheden der huid onopvallend, betrouwbaar en (nel met

De getroffene (tot arbeider die de steenen heeft laten vallen): „Groote sufferdf D'r is een steen op mijn hoofd gevallen I" Arbeider: „Nou, bedaarI Je mag no^ van geluk spreken. Kijk eens, wat 'n massa er nahst frevallen zijn I" (The Humorist)

„Hoe gaan de zaken?" „Slecht. Zelfs de klanten, die nooit betalen, koopen niet meer." (Bu/Jetin) - 9 -

Jüraerm- laeaei0 Poeder (doos met 25 gram) fl. 1.25 Compact (vergulde doos met spiegeltje) . . fl. 1.50 Verkrijgbaar bij alle apotheken en drogisterijen

£én film van de Erich ||Pommer- Productie der Ufa. "Manuscript: Hans Müller. iNaar het tooneelstuk van Felix Gandéra. Regie: Robert Siodmak. PERSONEN: v *r ^ • Lilian Harvey Q^ck Hans Albèrs lc ^ ky Willy Stettner Professor Bertram Albert von Kersten Lademann .... Paul Hörbiger Directeur' Henkel . Carl Meinhard Clock .... Paul Westermeier Marion .... Qenia Nikolajewa Mevrouw Koch . Käthe Haack Charlotte . . Flockina von Platen Leu Oberkellner . . Fritz Odemar

■'--■■

1

/

i

Eva Praetorius, momenteel verblijf houdend in het Kurhaus „Sonneneck", is verliefd op een fantoom in zijde en klatergoud: op een kerel, die eiken avond door het opgetogen publiek in het variété bewonderd wordt; met wien de vrouwen dwepen, omdat hij sterk en brutaal, beminnelijk en overmoedig, en de koning der clowns is! Quick is zijn naaml Eiken avond zit het blonde vrouwtje in de loge van het variété en wacht met ongeduld op haar held, met wien zij

LXg £ g een^ in n^u.w^e reIatie ™ Quick, een avond door te brengen, wüien komen. En toch is Eva eenigszin. ,61 handelen is nu.het parooll Henhfn^ v l yJ0nuPohH haar ^n alias Quick, belooft Eva in een 3ÄV Kurhaus, heeft gelijl d te brengen, waar ook Quick zal aishij haar waarschuwt voor dien clown en. Eva bedankt den „directeuren iv-'^lf^1?'^0 leidervanhe,harteliJkst' maar zegt hem, dat hij sanatonum, heeft Dicky een bondgenoot aardig, maar toch lang geen Quick OVer WIH^K ZT o '* E^a,S levensDat alles moet Quick aanhooren wl betreft Overigens is de pro üj wordt jaloersch... op zichzelf I OP Eva Ve liefd oet toch OnU i - • al heel raar loopen, als yuicks manager, de actieve Lade Quick, dien vervloekten clown, er S"; 1S etr 0P U1i om, de schitte- "it" zal wippen! C <£ CX aCtln af te sllU^: Quicken volgenden dag brengt Quick als 00 denker Sl^^u ^^1^1 Hij:teur Henkel een bezoek aan het aan, hoe hlJ het blo ,„> L i f ndJciaus. Hij overhandigt Eva manchetAlfhi, T tn .v,erover?n- .. )pen, die zij van plan is aan Quick J 1 111111 zl liiwL af^j? " ? ^.m Jn dage-reven en maakt verder geen vorkomtL^ * "^ r" Zljn garderobe agen bij haar, want Eva heeft nu le^n ïf h^P rl6111^-^0',116111'^^^^ haar zinnen op den clown legen en bekoorlijk. Zij herkent hemt niet en vraagt hem of Quick er is. Quick vertelt haar eenigszins beduusdj dat Quick al weg is, en stelt zich voorL als directeur Henkei van het variétéll ^^^^^^^^^^mrDicky, als steeds op zoek naar Eva l -^ü^^^^^^^^^^k voegt zich bij hen. Van hem hoortj Quick, dat Eva van plan is geweest,! met dien vervloekten klauteraap, metl

*9

wm

Intusschen staat Lademann er op, dat zij onmiddellijk naar Madrid vertrekken. Quick wil echter zonder Eva niet weggaan. Lademann neemt ten I einde raad zijn toevlucht tot een list. I Hij weet Quick voor een extra voor1 stelling in het Kurhaus te winnen en : daar maakt Quick kennis met Eval | Nu in zijn kwaliteit als clown! Eva I is in den zevenden hemel,- maar als Quick den volgenden morgen weer als I directeur Henkei verschijnt, is zij weer '.even ongenaakbaar als voorheen. Quick I neemt nu zijn toevlucht tot een paardeel middel. Hij koopt zijn ouden vriend Clock om en stelt Eva den steeds dronken man als Quick in burgerkleeding voor. Clock dankt op slinksche wijze voor de manchetknoopen, maar verraadt zich, door in zijn dron-

%

^ M

f ?^.^-

,«

Sik. . V JU-J« »*^

ïA

•v\j

•f

i

w>Q

:

■

■

■„

.

,

j

.*"

'*». ■;

i

■r^

L Hans Albers ais Quick. 2. Eva en Quick op het avondfeest. 3. Eva en Quick. 4. Willy Ste$tner. 5. Paul Hörbigrer. 6. Quick springt in het publiek. 7. Een slot dat pakt. 8. Käthe Haack en Willy Stettner. 9. Hans Albers en Paul Hörbiger.

kenschap niet op zijn woorden te letten! Woedend verwijdert Eva zich. Haar ergernis tracht zij in het variété te vergeten. Daar maakt ze thans kennis met den echten directeur Henkel. Wie is nu de valsche Henkel? Wie is Quick? Waar is hij ? Een glinsterend lichaam komt aangesuisd, sterke armen omvatten haar. „Loslaten!" schreeuwt Eva half overwonnen. „Ik denk er niet aan, nu blijf' je bij Quick!" juicht hij en rukt het masker af. Alles draait haar voor de oogen. Het publiek applaudisseert voor dezen vermeenden nieuwen truc. Op eens staat Eva op de glijbaan en voor ze er op verdacht is, suist ze naar beneden in Quicks armen, waarin ze nu voor de rest van haar leven veilig zal zijn.

il

i •41 r ... ■ -V' P*k iäl ^l^s 1^

i.'E ,<

:W v

^_T 4

"^ j

i-k! i AyiTwhJt ®* f fcL Jl !&jkJM KI

»é»

-rSlli^

!►.;' ':r*ïm^ÊÊSLr *(£* '•>-/ *< ÉÉTV!..

i

MM Ä

SSS?^- I fW ■

..,-•*■

8

1

mm

snÈêSfeïki,;.

mt. aijüigiiiiiinüi ■*;»~

*mmmmm

■

YMI ' V MIJN NEEF JANSSEN zat met mijn nicht in den Schouwburg en beiden ergerden zich aan het slecht gespeelde, flauwe tooneclstuk, dat er werd opgevoerd. Desniettegenstaande klapte mijn neef heftig in zijn handen, toen het doek viel na het tweede bedrijf. „Ik begrijp niet, hoc je nu voor zoo'n laag bij de grondsch en inhoudloos stuk kunt applaudisseeren," zei mijn nicht verontwaardigd. ,,Ik moet in beweging blijven," gaapte mijn neef, „anders val ik in slaap!" Dora zat op den rand van den divan en draaide zenuwachtig haar zakdoekje rond haar vingers. „Wat is er met je?" vroeg haar zuster. „Waarom ben je zoo zenuwachtig ?" „John heeft gezegd, dat hij vandaag bij vader om mijn hand zou komen vragen." „En ben je nu bang, dat vader zijn toestemming niet zal willen geven?" „Nee," murmelde het ongelukkige meisje. „Ik ben bang, dat John niet zal komen." „Waaraan zit je zoo te denken ?"■ vroeg hij. „Ik denk nergens aan," antwoordde zij. „Maar je hebt al twintig minuten geen woord gezegd." „Ik had niets te zgggen." "Zwijg je dan altijd, als je niets te zeggen hebt ?" „Natuurlijk." „Wil je dan met mij trouwen?" De Bruin: ,,Je spreekt nooit over je leeftijd. Waarom zwijg je daar altijd zoo angstvallig over ?" Smit (fluisterend): „Ik ben even oud als mijn vrouw!" „Vóór ik met die dame trouwde, hebt u mij verzekerd, dat zij het vooruitzicht had, een vermogen van een half millioen in handen te krijgen en nu heeft zij geen cent!" „Nu ja, dat kan ik toch niet helpen," meende de huwelijksmakelaar. „Het is met mijn schuld, dat er niets op het lot is gevallen."

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG Vraag honderd twee en negentig. Wat waren de Hanzesteden ? Onder de goede oplossers verdeeler wij een prijs van f 2.50 en vijl fraaie troostprijzen. Tot 19 October kan men de antwoorden inzenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. (Abonné's uit overzeesche gewesten tot 19 December). Op briefkaart of enveloppe vermelde men a.u.b. duidelijk: Vraag 192.

Klant: „Uw hond schijnt het erg leuk te vinden, om u te zien haarknippen." Barbier: „Neen, daar is 't niet om. Maar af en toe valt er wel eens een stukje oor af, ziet u!"

Gast: „Kellner, hoe komt^rct^Ttfjit ik vandaag zoo'n kleine portie krijg? Gisteren was ze veel grooter!" Kellner: „Ja, mijnheer, maar gisteren zat u voor het raam!" „Vader, leven vrouwen langer dan mannen ?" „Ja, jongen, tenminste de weduwen." Oom Willem had kleine Willy een flesch lavendelwater gegeven voor haar verjaardag. „Wel Willy," vroeg oom eenigc dagen later, „hoe vond je het parfum?" „Erg fijn, oom," antwoordde Willy, „maar ik vind limonade toch lekkerder'"

„Ik droomde vannacht, dat ik een nieuw soort voedsel voor ontbijt had uitgevonden en dat ik er een proef mee nam, toen —" „Ja, ga verder." „Toen ik wakker werd en tot de ontdekking kwam, dat ik een stuk uit mijn matras had gegeten." „Dick, mijn jongen, ik feliciteer je, hoor!" zei Dicks oom joviaal. „Ik heb gehoord, dat je je hebt verloofd met een van die knappe tweelingen." „Ja oom, dat is zoo. Dank u." „Ja, maar nou moet je mij toch eens vertellen," vroeg oom, „hoe je ze uit elkaar houdt ?" „O, dat probeer ik ook niet," antwoordde de gelukkige jongeman.

Twee bakvisschen hadden het druk over een jongeman van hun kennissen en een van haar kon maar niet genoeg vertellen, hoe 'n hekel zij aan hem had. „Ja maar," protesteerde tenslotte het andere meisje, „als je hem zoo vervelend vindt, waarom laat je je dan. door hem zoenen ?" „O, dat is wat anders!" vond haar vriendin. „Je kunt toch niet ronduit onbeleefd zijn!"

Hospita (den vermoedelijken huurder rondleidend): „Dit zijn de kamers." Vermoedelijke huurder: „Wie heeft er het laatst gewoond ?" Hospita: „Een mijnheer, dien ik er uit gegooid heb, omdat hij in zes maanden geen huur had betaald." Vermoedelijke huurder: „Prachtig, Dan huur ik de kamers op dezelfde voorwaarden."

De auto had een man aangereden en was over zijn voet gegaan. Het slachtoffer eischte dientengevolge op luiden toon vijfhonderd gulden schadevergoeding. „Goede hemel!" schrok de ontzette automobilist. „Vijfhonderd gulden voor een bezeerden voet! Mijn goeie man, ik ben geen millionnair!" „Best mogelijk," antwoordde het slachtoffer. „Maar ik ben ook geen duizendpoot!"

„Ik heb vanmorgen bij de natuurlijke historie het beste antwoord gegeven, moeder," vertelde Jantje, toen hij uit school kwam. „Dat doet me pleizier," vond moeder voldaan. „Ja," zei Jantje, „de juffrouw vroeg, hoeveel pooten een struisvogel had en toen zei ik: drie." „Maar een struisvogel heeft twee pooten, jongen!" „Dat weet ik nu ook wel, moeder. Maar de heele klas had gezegd: vier, dus was ik er het dichtste bij."

„Neem een voorbeeld aan mijnheer hiernaast!" verweet mevrouw. „Als hij 'smorgens naar kantoor gaat, geeft hij zijn vrouw een hartelijken afscheidszoen. Dat moest jij ook doen!" „O, met alle soorten van genoegen! Maar ik vrees, dat onze buurman daar wel bezwaar tegen zal hebben." Er was eens een jongetje, dat in de stad woonde en 't ecnige vervoermiddel, dat hij zag en waarin hij tot dusver zelf had gereden, was: de auto. Op een zomer echter ging hij logeeren bij zijn grootvader, die een groot buitengoed had en waar hij voor 't eerst een rijtuig met een paard aanschouwde. Het jongetje vond het een ongcloofclijk gezicht en liep maar steeds om het wonderdier heen. Eindelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer meester blijven en vroeg: „Grootvader, waar zit hier dan de ontsteking ?" — 12 -

DE OPLOSSING Vraag honderd acht en tachtig. Robert Koch (1843—1910) was een bekend Duitsch bacterioloog, die beroemd is door zijn ontdekking van den tuberkel- en den cholerabacil en zijn onderzoekingen over het.miltvuur en de slaapziekte. Met de juiste beantwoording van deze vraag verwierf mevrouw C. Feikema te Nijmegen den hoofdprijs. De troostprijzen vielen ten deel aan: Mejuffrouw M. Spierdijk te Haarlem, mejuffrouw A. Palm te Tilburg, mevrouw van Rijsbergen te Wassenaar, den heer J. Veld te Amsterdam en den heer L. K. Kuil te Alphen a/d Rijn.

Sylvia Sidney was het vorige jaar nog " een onbeduidende actrice, doch thans is zij na Mariene Dietrich de beste ster van Hollywood. Sylvia is pas twintig jaar. Ben Schulberg ontdekte haar toen zij in New-York in 't tooneelstuk „Bad Girl" speelde. Hij engageerde haar meteen voor langen tijd, zonder eerst de proefopname af te wachten. Het meisje had reeds eerder voor een film gespeeld, maar was er volgens het oordeel van den regisseur niet geschikt voor. Toen zij nog klein was, wilde zij reeds aan het tooneel. Haar ouders, die zelf niets uitstaande hadden met de kunst, keurden Sylvia's plannen goed en lieten haar op de tooneelschool van 't theater Guild inschrijven. Zij toonde toen reeds zooveel talent, dat

zij aan 't einde van den cursus de hoofdrol moest vertolken in „Prunella". Door haar jeugd kon zij den eersten tijd echter geen rollen bemachtigen. Eindelijk mocht zij evenwel de hoofdrol vertolken in 't tooneclstuk „Crime". Daarna kreeg zij een engagement voor „Mirrors", waarmee zij zelf veel succes oogstte, hoewel het stuk niets bleek te zijn. In dezen tijd kwam de roman van Upton Sinclair, die over Sacco en Vanzetti handelt, uit. Zij las het boek en trok zich het lot van de beide Italianen zoo aan, dat zij vroeg of zij de hoofdrol in „Gods of Lightning", een tooneelstuk over deze geschiedenis, spelen mocht. Het stuk viel niet mee, maar over het spel van Miss Sidney was men vol lof. Zij vertolkte haar rol zóó goed, dat de kreet, waarmee zij de tijding van de executie aanhoorde, haar een contract voor een film bezorgde. Zij kreeg van Fox de rol van een moordenares te spelen, die haar misdaad bekent na eerst een hartverscheurenden kreet te hebben geuit. Hierna speelde zij nog in „Bad Girl". Een begaafde tragedienne toonde zij zich in „Wereldstad" van Mamoulian, terwijl zij op ontroerende wijze de rol van het fabrieksmeisje Roberta vertolkte in de film „Een Amerikaansche tragedie", die zij onder leiding van Joseph von Sternberg speelde.

1. In „W«reldstad". 2. Sylvia bezit een uitstekenden smaak, die ook tot uiting komt in de wijze, waarop zij haar huis heeft ingericht. 3. Sylvia Sidney. 4. In „Confessions of a Co-ed". 5. In „Ken Amerikaansche trajjedie' .

ALS HET LEVEN EEN TRAGEDIE WORDT WOLFGANG AMADEUS MOZAttT. Twee steden begrenzen als electrische polen het leven van den grooten musicus en componist Wolfgang Amadeus Mozart: Salzburg en Weenen. Ginds werd hij — in 1756 — geboren; hier vond hij —in 1791 — een al te vroegen, tragischen dood. In Salzburg ook toont hij. reeds op zeer jeugdigen leeftijd, zijn wonderlijk talent, eerst als klaviervirtuoos, daarna als componist; in Weenen komt zijn kunst tot volle rijpheid, viert hij triomfen en wordt hij — althans aanvankelijk — verafgood door vorsten, prinsessen en beschermers, die hem „de goddelijke Mozart" en ,,de musicus der musici" noemen, en ten slotte legt hij, in deze laatste stad, afgetobd door overmatigen arbeid, schulden en ontberingen, vergeten door al zijn vroegere vrienden en vereerders, zijn moede hoofd voorgoed te rusten. . . . Het is merkwaardig, hoe de beide hierboven genoemde steden hun stempel hebben gedrukt op het leven en de kunst van Mozart. Mozart draagt zijn vrienden een zijner nieuwste Nadat hij in Salzburg zijn eerste, dikwijls composities voor. harde en ruwe indrukken van het werkelijke genotzuchtige levensfilosophie der stad, die leven heeft gekregen; nadat hij er van zijn als diepste wijsheid het „Men leeft slechts vader de beginselen der muziek heeft geleerd eenmaal" schijnt erkend te hebben, moet wel en er zijn eerste werken heeft gecomponeerd, een diepen indruk maken op een kunstenaar verlaat hij telkens zijn geboortestad om met van Mozarts temperament. Overal waar hij zijn vijf jaar oudere zusje en zijn vader om zich heen ziet, wordt hij slechts een verschillende kunstreizen te ondernemen. intense levensvreugde gewaar, die het iflogeMaar hoewel Weenen, München, Londen, lijk maakt alle goederen dezer wereld, de Rome en Parijs hem toejuichen en hem als materieele zoowel als de immaterieele, naar om strijd vereeren als het genie van zijn hartelust te genieten. En het is deze levenseeuw, keert hij telkens weer naar Salzburg vreugde, die zich uit in de prachtige natuur terug, om in deze stad en haar omgeving om Weenen, in de schoone vrouwen en in voedsel voor zijn fantasie te zoeken. De de vlotte denk- en levenswijze der Weeners, tegenstellingen tusschen vruchtbare vlakten die op geheimzinnige wijze in zijn wezen en tuinen aan den eenen kant, en den drei- schijnt over te vloeien en vandaar in zijn genden bergketen met de trotsch neerschou- muziek. Het was dan ook in Weenen, dat wende vesting aan den anderen kant, vormen hij de veelgeprezen „Zanger der Liefde" tezamen een landschapsbeeld, waarin coquet- werd, dien de gansche wereld heden ten dage terie en wrangheid, vroolijkheid en ernst bijna nóg in hem vereert. ongemerkt in elkaar overgaan. Hoezeer deze De liefde! — Men moet zich eigenlijk mengeling van stemmingen op Mozart heeft verwonderen, dat Mozart dit gevoel op zoo ingewerkt, kan men het beste uit zijn muziek roerende wijze in zijn muziek tot uiting ervaren; men vindt ze er telkens als gevoels- heeft wttcn te brengen, indien men nagaat, uitingen in vertolkt, het intensiefst en aan- dat hij zelf maar zoo weinig liefde heeft grijpendst echter in zijn tragi-comedie „Don mogen ondervinden. Op 26-jarigen leeftijd Juan". was hij getrouwd met Constanze Weber, Wanneer hij niet in Salzburg is en zijn een spilzieke vrouw, die haar huishouden geest voedt met indrukken, die hij later zal niet wist te beheeren; voor de talrijke werverwerken, reist en trekt Mozart door ken, die hij componeerde kreeg hij slechts Europa om er in de voornaamste steden een zeer gering honorarium en zijn functie concerten te geven of te dirigeeren, en in de aan het keizerlijke hof bracht hem maar weinige vrije uren, die hem hierbij gelaten weinig baten. Van den ochtend tot den worden, de meest uiteenloopende composities avond moet hij dan ook zwoegen om zijn te schrijven: opera's, symphonieën, missen gezin het noodige te kunnen geven: hij heeft en andere religieuze werken, en kleinere verscheidene leerlingen, componeert en verstukken. Waar hij verschijnt, ligt de wereld vult daarbij nog zijn zware taak aan het hof! aan zijn voeten; de beroemdste concertzalen, Het is in dezen tijd, dat zich de tragiek ja zelfs de paleizen openen wijd hun deuren van zijn leven kenbaar maakt: als wonderyoor den knaap, die nog nauwelijks den kind geboren, vroegtijdig beroemd efi bekinderschoenen ontwassen is, maar die ieder- wonderd, met de grootste eerbewijzen begifeen ontroert door zijn wonderlijke gave. tigd, vangt hij zijn loopbaan aan als een In 1779, terwijl hij in Parijs . vertoeft, zonnekind, dat de goden liefhebben, om ten sterft zijn moeder. Mozart keert opnieuw slotte onder te gaan in de materieele zorgen naar Salzburg terug en neemt er zijn oude van een maatschappelijke positie, waaraan betrekking van hoforganist, zij het ook met iedere behoorlijke financieele basis ontbrak, tegenzin, weer op. Korten tijd later komt het die zijn opwaarts strevenden geest telkens echter met den aartsbisschop tot een breuk weer dwingt terug te keeren tot de banaalste en besluit hij naar Weenen te verhuizen. kleinigheden, welke zijn scheppingsdrang op Weenen, de tweede pool! — „Een heer- de pijnlijkste wijze remmen. lijke stad en voor mijn vak de beste," schrijft Zijn optimisme, zijn hoop op een gunMozart over de keizerlijke residentie aan zijn stige wending in zijn lot schenkt hem echter vader in Salzburg. De opgewekte, naïf- de noodige geestkracht om zijn werk voort — 14-

te zetten. Maar de inspanning, die hiertoe wordt vereischt, is weldra te veel voor zijn door physiek en geestelijk lijden gekweld lichaam, en zoo komt dan eindelijk — neen: rèèds! — de dood en sterft hij op een wijze, die zijn leven waardig is, want zooals hij, zijn al zoo vääk edele menschen en bewonderenswaardige geesteshelden gestorven. Óp een koude, ongezellige kamer, die de sporen der armoede, waarin hij leven moest, duidelijk draagt, sluit een der grootste kunstenaars van alle tijden zijn jonge en toch reeds zoo moede oogen voor altijd. En op een stormachtigen winterdag wordt de groote „Zanger der Liefde" zonder eenig betoon van liefde of piëteit, in een massagraf, van de armen, teraardebesteld! Eenige „trouwe" vrienden — zijn vrouw ligt juist ziek — hebben nog het voornemen hem op zijn laatsten tocht te vergezellen, maar zij bedenken zich en geven er de voorkeur aan thuis te blijven, omdat. . . het geen weer is om uit te gaan! Slechts een medelijdende hond laat zich door den regen en den wind niet afschrikken maar volgt de baar en is de eenige, die Mozart de laatste eer bewijst. . . . Dit tragische einde heeft Mozart eenigen ' tijd vóór zijn overlijden voorvoeld. Sombere vermoedens van een vroegen dood kwelden hem met steeds kortere tusschenpoozen. En toen, op zekeren dag, verscheen in zijn armelijke woning een lange, magere, in het zwart gekleede man met een geheimzinnig voorkomen en vroeg Mozart voor een aanzienlijk honorarium een Requiem-mis te willen schrijven. De reeds doodzieke meester gaat op het verzoek in en begeeft zich direct met grooten ijver aan het werk, want, zoo meent hij, een hoogere macht heeft den mysterieuzen opdrachtgever tot hem gevoerd om hem op zijn naderenden dood voor te bereiden. Diep in zijn hart is hij er van overtuigd, dat deze compositie zijn zwanen-, zijn lijkzang wordt, zijn eigen doodenmis! Zijn voorgevoel heeft hem niet bedrogen: zelfs nog vóórdat hij zijn arbeid geheel voltooid heeft, knapt zijn op het uiterste gespannen levensdraad af en een met de artistieke opvattingen van den meester vertrouwde leerling voltooit dan het treurige werk in diens geest. Pas na den dood van Mozart begint Weenen zich bewust te worden van de groote beteekenis van Mozart en — zooals meestal in dergelijke gevallen — den overleden meester de liefde en vereering te brengen, die het hem bij zijn leven onthouden had. Eerst dan begint men te beseffen, op welk een liefdevolle wijze Mozart den hartslag vah het Weensche leven heeft beluisterd en in zijn muziek vertolkt. De uitspraak van Haydn, die toen hij in Londen de tijding van den dood van Mozart ontving, weenend uitriep: „Het nageslacht krijgt in geen honderd jaar meer zóó'n talent", gaat van mond tot mond. Maar.... wanneer achttien jaar na den dood van haar man, Constanze Weber, de „liefdevolle" weduwe, een wel wat laat opkomend gevoel van sympathie in daden wil omzetten en een bezoek aan het graf wil brengen. . . . dan kan niemand de laatste rustplaats van den musicus wijzen. Zij is onvindbaar! En ook thans weet niemand nog waar de groote meester rust. . . .

c

r

A

DEM BADJ M. G. M.-Film. Regie: Jacques Feyder. ROL VERDEELING:

^n™ '^ • • ■ Ramon Novarro William Darsay . . Conrad Nagel Mevrouw Darsay Marjorie Rambeau Janice .... Madge Evans Dr. Wallace . . C. Aubrey Smith Hamid Mitchell Lewis u

l ss^

john

Rao Rama .

.

Milan

. Nigel De Bruller

* ^? Hamid, een handelaar in edelsteenen, en zijn zoon Karim, reizen door de bergen naar Bombay. Up een avond slaan zij hun kamp op bij een dorp, waar zij Rao Rama, een heilig man, ontmoeten. Karim bewijst hem een onnoodigen, maar goed bedoelden dienst en Rao Rama belooft hem steeds in tijden van gevaar en moeilijkheden bij te zullen staan. Juggat, de hoofdman van het dorp ontdekt dat de karavaan edelsteenen meevoert en doet met zijn volgelingen een aanval op het kamp. Hamid wordt gedood, doch Rao Rama weet het leven van Karim te redden. In Bombay probeert Karim den eemgen diamant, dien hij van zijn vaders edelsteenen heeft kunnen redden, te verkoopen. Een juwelier laat hem arresteeren, onder voorwendsel dat de diamant, dien hij in zijn bezit heeft, uit zijn winkel gestolen is. William Darsay, een Amerikaan, die in den winkel was toen Karim den diamant aanbood, getuigt voor hem en hij beschouwt hierom den Amerikaan als zijn redder, wien hij zijn leven lang dankbaar moet zijn. Eenigen tijd later is Karim in Bombay een rijk handelaar geworden. Hij ontmoet Janice, een Amcrikaansch meisje, dat zeer geïnteresseerd is in zijn collectie edelsteenen. Ondanks het vooroordeel van haar tante, neemt Janice een invitatie van Karim aan om hem op een tijgerjacht te vergezellen en in de jungle bekent hij haar zijn liefde. Onder de drijvers herkent Karim den man, die zijn vader gedood heeft. Deze probeert zich te redden door zijn mes naar Karim te werpen, doch treft een olifant. Het woedende dier valt hem aan en doodt hem. Janice heeft beloofd met Karim te trouwen en haar verontwaardigde tante telegrafeert haar broer om direct over te komen. Deze bezoekt den jongeman en Karim herkent in hem den Amerikaan, aan wien hij zijn leven lang groote dankbaarheid verschuldigd is. Hij voelt zich daarom verplicht te beloven van Janice af te zien. In dit uur van droefheid komt Rao Rama wederom bij hem om hem in zijn besluit te sterken. En als Janice komt om uit zijn eigen mond de bevestiging te hooren van wat haar broer • haar gezegd heeft, vindt hij de kracht voor altijd afscheid van haar te nemen

k*

V

*.■-

4

Sh V"

.SMS .

u\ j 1. Karim ontdekt den man, die zijn vader (fedood heeft. 2. Een aangrijpende scène tusschen Karim en Janice. 3. Karim J probeert den edelsteen te verkoopen. 4. Kanm en Janice. 5. Ka.non Novarro en Mitchell Lewis. 6. Een zoete last.

.1 Verwacht MATA-HARI met ORETA OARBO en RAMON NOVARRO

fie rLCPEKriAUd Naa/ //

de

beroemde operette Joh. Strauss. Operette-Film in 5 acten. Regie: Karl Lamac.

Filma-Film. PERSONEN: èdè1^ ' Anny Ondra Rpsalinde Betty Werner Eisenstein. . . . Georg Alexander !,alke ...... Oscar Sima DX , 'r / • Hans Junkermann Pnns Orlofsky . . Ivan Petrovitch l\^ Karl Etlinger ^lf1r,ed Franz Felix n \ Eugen Jensen Groothertog .... jaro Furth et is carnavalstijd. Hoe moeilijk het is, de carnavalsstemming te weerstreven, ondervindt ook de Meine Adèle, het kamermeisje van Vrouwe Eisenstein, die onweerstaanbaar naar het feest getrokken wordt. Onder lustig gepraat passeeren de tallooze maskers elkaar, onder hen ook Eisenstein en Falke, de laatste vermomd als „Fledermaus", Dr. Hell, de rechter, en zooveel anderen ... Met Falke haalt Eisenstein een goede grap uit — den volgenden morgen ontwaakt de „Fledermaus" in de vrije natuur, onder een "boom — onder het hoongelach van zijn stadgenooten. De ^wraak zal zoet zijn! Eisenstein moet «ijn

imm

nachtelijke uitspattingen intusschen boeten met eenige dagen hechtenis — wegens het veroorzaken van burengerucht — een straf, die 's nachts om 12'uur zal ingaan. De bal-masqué's zijn niét van de lucht. Dat van Prins Orlofsky belooft SC A jx!tefend te worden en natuurlijk ziet Adèle kans ook dit mee te maken. Falke overreedt Eisenstein om er ook heen te gaan, wat hem trouwens niet al te veel moeite kostl Nu de beide vrienden en Adèle verdwenen zijn, ziet de tenor Alfred, een jeugdliefde van Rosalinde, zijn kans schoon. Hij stoort zich niet aan de bedenkingen van Eisensteins Pd£, en doet alsof hij de heer des huizes is. Tot Frank, de gevangenis-directeur, verschijnt, die Alfred voor Eisenstein houdt en hem achter slot en grendel doet zetten. Bij Prins Orlofsky gaat het intusschen lustig toe. Falke wil zijn wraak voltooien en laat Rosalinde uitnoodigen op het bal te komen, waar zij haar man, die zoogenaamd in de gevangenis zucht, in hoogst aangenaam gezelschap zal aantreffen. Als Hongaarsche gravin vermomd verschijnt zij op het feest en coquetteert met Eisenstein, die dadelijk tot over de ooren op haar verliefd

■:i, ■:

\ >. /F

„^—^

wordt. In een tête-a-tête in het park neemt zij zijn repeteer-horloge weg, dat eens als bewijsstuk zal dienen. In de gevangenis vindt Frank een telegram, waarin de minister een inspectie aankondigt, die den volgenden, ochtend zal plaats vinden. Alles is in-' derhaast model ingericht, maar er zijn slechts vier gevangenen I Eisenstein is inmiddels in de gevangenis aangeland en thans barst de bom. Hij overlaadt Rosalinde met de heftigste verwijten, doch deze, zeker van feaar zaak, houdt hem het repeteer-' horloge onder den.neus. Onze goede vriend staat met den mond vol tanden. Prins Orlofsky en zijn gasten

*

veeren nu ook en even later komt IK minister. De handige Frank ziet kans het geheele gezelschap netjes op te sluiten. Orlofsky en Adèle leiden den hoogen bezoeker rond, die hoogst voldaan is over de volmaakte inrichting, zich echter eenigszins verwonderd toont over de elegance der tijdelijke bewoners. Eerst nu verklaart Falke de geheele toedracht aan Rosalinde; hoe alles door hem gearrangeerd is om zich op de Fledermaus te kunnen wreken. Rosa[lindes eenige antwoord is een klinkende

■■«ft

X' m

mrsm ■

Anny Ondra, Georg Alexander en Betty Werner. 2. Hans Junkermann. 3. Anny Ondra doet een greep... 4. Anny S?tr.5 5- Kar'Et'insrer. 6. Op het feest bij Prins Orlofsky. 7. Georg Alexander.

ä

oorveeg Nauwelijks is de minister verdwenen, of de cellen worden geopend. Uitgelaten dwalen de gasten door de gangen en vereenigen zich tot een vroolijken dans.

Draagt alleen Echte Zijde Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de Ware luxe, wat ten slotte ook het meest economische is. oVrotifDefi oaw disfmcfie drsgen Echte Zijde9 - 19

EEN NIEUWE SERIE ROMANS Zoolang de voorraad strekt, stellen wij voor onze lezers deze romans verkrijgbaar, elk groot 220 pag. voor den lagen prijs van f 0.75 per ... 5 deelen f 1.50 per . . .10 deelen FRANCO PER POST

DIE Doo^Vi/lLLy

'00D

Zendt postwissel aan de Administratie van Het Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden of stort op postrekening 41.880.

No 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

N VOM ALLI*

„Goeden morgen. Mr. Ferguson, geloof ik?"

De vrouw die liegt Het rad der fortuin Niet bewezen De nalatenschap van Silas Dennington De man zonder geheugen Klatergoud Gestrande levens De eer van het huis De blanke inlander De weg naar het hart.

M"*. VOOH A! LIN ■MUM VOO« «HUI

\WKOA OM CLAY

1

(DeTvoIé van pagina S) toor binnen. Eén oogenblik waren de beide mannen alleen en Hewson greep den directeur bij den arm. „Geen woord hierover," fluisterde hij. „Ze weten niet, wie ik ben. De vader is opgelicht door den een of anderen schurk in Londen." Zwaarwichtig knikkend, volgde de directeur hen tot aan de deur. Dit was een van de merkwaardigste dingen, die hij gedurende een dertigjarige ervaring had meegemaakt I En hij staarde nóg nadenkend op een reclameplaat, die aan den wand van zijn kantoor hing, toen de trein naar Londen langzaam het station uitstoomde. Juist toen het sein tot vertrek gegeven werd, sprak de man, die uit het venster van een eerste-klascoupé leunde, tegen het meisje op het perron: „U zei, dat u den man niet vertrouwde, miss Crossley ... En ... vertrouwt u mij wel ?" „Natuurlijk," antwoordde ze stemmig. „Na wat de directeur gezegd heeft." „Dus ik heb het aan hèm te danken, dat u mij vertrouwt ?" Ze bloosde flauwtjes. „Neen, mr. Hewson, daarvóór vertrouwde ik u al volkomen." Voordat Hewson nog wat in het midden kon brengen, reed de trein het perron uit.

DAME 28 POND LICHTER. Loopt trappen als een kievit. Een dame schrijft: „3 maanden geleden werd ik, na veel over en weer gepraat, tegen mijn wil overgehaald Kruschen Salts te gebruiken om mijn gewicht te verminderen. Ik woog toen 222 pond, en ik had al andere middelen geprobeerd, maar alle zonder eenig resultaat. Na 3 weken Kruschen Salts gebruikt te hebben, was ik al 5 pond 4 ons afgevallen en ik voelde me 5 jaar jonger. Ik moet werkelijk erkennen, dat ik mij een ander mensch voel. Ik ben 37 jaar. Tot op heden ben ik 28 pond lichter geworden en terwijl trappen loopen vroeger een geweldige inspanning voor me was, loop ik nu trappen, zooals mijn man zegt „als een kievit"." (Mevr. S. G. B.). Kruschen Salts houdt het organisme vrij van belemmerende afval-producten. Wanneer deze afval-stoffen niet regelmatig uit het lichaam verwijderd worden, veroorzaken zij rheumatische- en andere lichaamsgiften. En de verdedigingsmaatregel, die de natuur zelf neemt, zal dan zijn dat het organisme deze vergif-kweekende afval-stoffen uit den weg ruimt door ze om te zetten in vetweefsels. Doordat „de kleine dagelijksche dosis" Kruschen U inwendig schoon houdt, zal deze vet-aanzetting dus voorkomen werden. In tegenstelling met de meeste zouten is Kruschen Salts niet slechts een laxeermiddel. Het is een combinatie van zes verschillende zouten die alle Uw lichaam ten goede komen. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten a f 0.90 en f 1.60 per flacon.

LAUREL EIM HARDEV, de beide groote komieken, treden in hun nieuwste fiim als standhouders op en overtreffen zichzeif en eikaar ook in deze rol weer door allerlei geestige Invallen.

Hewson kwam het kantoor binnen, dat Ferguson. U dineerde immers een paar in Plurtpton Street no. 20 gevestigd keer bij hen ?" was en boog licht in de richting van „Wat kan u dat schelen ?" Hij leunde den man, die aan het groote bureau ongeduldig achterover in zijn stoel. zat. „Mag ik misschien opmerken, dat Zooals hij vermoed had, was het er menschen zijn voor wie tijd hetzelfde een van die typen, waar hijzelf in zijn beteekent als geld, en dat ik het vancarrière veel mee te maken had. Mr. morgen hèèl druk heb ? Ik zou graag Arthur Ferguson kon bij dat soort man- willen, dat u bij de kwestie zelf bleef." nen ingfedeeld worden, die er van over„Uitstekend," zei Hewson rustig. „Ik tuigd zijn, dat in zaken alles geoorloofd heb hier een ^ardig bundeltje van twee is en dat de een, zijn dood den ander duizend vijf honderd aandeden Rio zijn brood is. Lopez, die ik u heel graag wil ver„Ja." .Ferguson wees naar een stoel. koopen ten bate van mr. Crossley — „Wat kan ik voor u doen, mr.... ?" Hij voor twee pond per aandeel." zweeg vragend. Mr. Ferguson boog zich voorover in „Ik ben naar u toe gekomen om zijn stoel en staarde zijn bezoeker ademmet u over een kleine zaak te praten." loos aan. Hewson nam plaats in den hem aan„Rio Lopez koopen ä twee pond," gewezen stoel, terwijl Ferguson hem stamelde hij eindelijk. „Man, je bent van terzijde aankeek. Wie was die man, gek!" voor den duivel ? Zijn gezicht kwam „Toch niet," zei Hewson laconiek, terhem vaag bekend voor. wijl hij een sigaret aanstak. „Zoo is „Ik ben geheel tot uw dienst," zei hij beleefd. „Mag ik u een sigaar aan- mijn aanbod." „Goeden morgen," lachte de ander. bieden ?" „U kent den weg, is het niet ? En als „Neen, dank u. Ik kom van Umberleigh — in Devonshire, mr. Ferguson." ik u een raad mag geven, mijn waarde Het gelaat van den ander onderging heer, bestudeert u eerst eens beter den een nauwelijks merkbare verandering. loop en den gang van geldzaken, vóór „Werkelijk ?" zei hij luchtig. „Een u heelcmaal van Devonshire hierheen paar weken geleden ben ik daar zelf komt om uw eigen tijd en dien van anderen te verspillen." Hij trok een nog geweest." „Dat weet ik," merkte Hewson op. stuk papier naar zich toe en nam zijn „Een zekere mr. Crossley vertelde me, pen weer op. Dit was een van de dat u zoo goed was geweest hem eenige kapitaalste moppen, die hij ooit geaandeelen te verkoopen, toen u daar hoord had — een grap, zooals hijzelf was — een aantal Rio Lopez, om dui- niet beter had kunnen bedenken! En hij was juist op het punt om er over delijk te zijn." „Precies," antwoordde Ferguson. te glimlachen, toen zijn oog op het „Maar Ik zie niet in, wat u daarmede visitekaartje viel, dat zijn bezoeker ongemerkt op zijn bureau had gelegd. te maken heeft." „Mr. Charles Hewson." Een oogenHewson nam op zijn gemak het cerblik bleef hij er naar kijken, toen legde tificaat uit zijn zak. „Het waren er twee duizend vijf honderd en toen ston- hij zijn pen weer neer. „Mr. Charles den ze nog op twee pond. Vandaag zijn. Hewson!" „Waarschijnlijk hebt u wel eens van ze iets rheer waard dan vier shilling — me gehoord, mr. Ferguson," zei de morgen misschien sixpence." „Alles daalt op 't moment," zei Fer- ander bedaard. „En ik kan u verzekeren, dat uw bezorgdheid over mijn kenguson. „Het spijt me voor mr. Crossley." „Mij ook," zei de ander. „Het is nis van geldzaken me diep geroerd ongelukkig, dat juist 'zoo'n naieve oude heeft." man het moet zijn, die het slachtoffer „Maar ik begrijp u niet, mr. Hewwordt. Vooral omdat hij zoo'n ongeson. Ik had er geen idee van, wie u loofelijk vertrouwen in u stelde, mr. was, maar nu ik het weet, maakt dat — 21-

v.^u^w ^^mm^m^mm^ßi^ uw voorstel van zooeven nog verbazingwekkender voor. mij." „Als het een gewone manier van zaken doen betrof, zou ik het begrijpen," stemde Hewson toe. „Maar dat is niet gewoon. Zonder veel woorden te gebruiken, moet ik u zeggen, dat u mr. ' Crossley een verbazend gemeenen streek gespeeld hebt — te meer daar u zijn gastvrijheid aangenomen heeft en hij in geldzaken zoo onwetend is als een pasgeboren kind. Toen de oude man gisteren de beursnoteering nazag, dacht hij, dat de koers vier pond drie shilling was." Hij keek Ferguson recht in zijn gezicht. „Ik zal u een kans geven, om hem het geld, dat u van hem gekregen hebt, terug te geven. Als uhet doet — zullen we de zaak als geëindigd beschouwen. Doet u het niet, dan betaal ik het zelf. Maar — en hierover kimt u beter even nadenken, mr. Ferguson I — als ik het geld moet betalen, dan zult u meer van me hooren. Vmdt u dit zaakje de moeite waard om mij als vijand te krijgen? En zoo zeker

als ik hier op het oogenblik voor u zit, zult u, als ik met u afgerekend heb, met vijfduizend pond verloren hebben — maar vijftigduizend." „Het is immers niet de moeite waard, om er uw tijd aan te geven," protesteerde Ferguson, ofschoon de hand waarmee hij zijn sigaar aanstak, beef de. „De waarde van iets is zeer betrekkelijk," zei Hewson kalm. „Wat den financieelen kant van dit geval aangaat, geef ik toe, dat u niet groot genoeg bent om aandacht aan u te sehen, ken. Maar het zal een groot genoegen voor me worden, u te ruïneeren, mr. Ferguson, en van dat standpunt gezien is het mij de moeite wèl waard." Hij keek op zijn horloge. „Ik geef u twee minuten den tijd om te besluiten." Hij stond op en liep de kamer op en neer, terwijl hij zoo nu en dan een blik wierp m de richting van den man aan het bureau. Hij wist hoe diens antwoord luiden zou: iedere man in Fergusons plaats zou zich wel tweemaal bedenken, vóór hij zoon uitdaging aan-

roirosTODoiE

(BJ.P.)

nam. Op het gezicht van den ander kon hy .bijna de gedachten lezen, die er in zijn hoofd omgingen. Zou hij het er op durven wagen, dat Hewson na eemgen tijd zijn bedreiging zou vergfjte" en de zaak op zijn beloop laten? Däär zat de moeilijkheid. Voor een man als Hewson beteekende het geld een peuleschilletje, maar — ging het wel om dat geld ? Terwijl een man in Hewsons positie gemakkelijk spoedig niet meer aan vijfduizend pond zou kunnen denken, kon er toch wel eens de een öf andere factor zijn, waardoor het in zijn gedachten zou blijven hangen... Plotseling bedacht mr. Ferguson, dat mr Crossley een buitengewoon aantrekkelijke dochter had. En als zij 'de beweegreden van Hewson was... En opeens begreep hij, als bij intuïtie, dat dit meisje in het spel was en dat hij daarom vijfduizend pond zou moeten betalen om aan een blijvende vijandschap met Charles Hewson te ontkomen! Het was geen ijdele bedreiging van den laatste: en als hij wilde, zoü hij hem kunnen ruïneeren I „Wel?" Hewson keek weer op zijn polshorloge. „Wat denkt u te doen?" Als antwoord trok Ferguson ziin chequeboek naar zich toe. „Goed! Schrijf een cheque uit voor tienduizend pond, te betalen aan mr Crossley. Ik zal u een cheque voor vijfduizend pond teruggeven, dan merkt mr. Crossley niets. U kunt de maatschappij van de overdracht in kennis stellen." Hij haalde zijn eigen chequeboek mt zijn zak. „En laat op een anderen keer de Crossley's met rust, mr. Ferguson!" zei hij, Fergusons cheque in zdjn portefeuille opbergend. „Goeden middag." Mr. Arthur Ferguson staarde nog steeds uit het raam van zijn kamer zonder iets te zien, toen Charles Hewson een postzegelwinkel op de Strand binnengmg om een rood-oranjen Mauritmszegel te koopen.

„Ik kan het bijna niet geloovenl In nauwelijks een maand... en meteen den postzegel... Mr. Hewson, ik kan u niet genoeg bedanken!" In zijn zonnige studeerkamer, staarde de verbaasde mr. Crossley eerst naar den postzegel en toen naar de cheque „Tienduizend pond! Ik moest hem eigenlijk een brief schrijven, om hem te bedanken." „Ik ben er zeker van, dat mr. Ferguson dat buitengewoon op prijs zal stellen," zei Hewsorf grimmig. „Maar ais ik u raden mag, mr. Crossley, doet u zooiets dan nooit meer. Mijnen zijn wankele dingen — heel wankel zelfs." „U bedoelt, dat ik net zoo goed al mijn geld verloren zou kunnen hebben?" vroeg de oude man nerveus. „Zooiets gebeurt eiken dag," zei Hewson ernstig. „Maar tusschen twee haakjes, is uw dochter niet thuis?" ' „Ze is met haar moeder naar Barhstaple, maar ze kunnen ieder oogenblik thuiskomen. Wat zullen ze verrukt zijn!" Hij lachte vergenoegd en zette den kostbaren oranje-zegel bij de andere Mauntius-exemplaren. Met een rüstigen glimlach om zijn lippen zat Charles Hewson hem uit de diepte van een artnstoel gade te slaan

Wat een kind was hij nog: wat een onschuldig, aantrekkelijlk kind! „Däär: de serie is weer compleet." Triomfantelijk toonde hij Hewson de kaart en op^dat moment kwamen mrs. Crossley en haar dochter door de openstaande deuren naar binnen. Als een waterval stroomde het goede nieuws van de lippen van den ouden man, terwijl Hewson bijna vergeten op den achtergrond stond. Tienduizend pond — twee duizend vijfhonderd aandeden — het kapitaal in tijd van één maand verdubbeld — en de postzegel terug! De oude man zwaaide in zijn opwinding de cheque boven zijn hoofd en ten slotte keerde mrs. Crossley zich met een glimlach naar den gast. „Ik geloof, dat we onbewust een goeden engel onder ons dak gekregen hebben," zei ze en haar oogen glinsterden verdacht. „Dank u, mr. Hewson." „U hoeft mij niet te bedanken, mrs. Crossley," lachte hij. „Het treft wel toevallig, dat dit gebeurt nu ik hier ben."

Ze praten maar aldoor over onze beschaving, over de geweldige uitvindingen, die we hebben mogen beleven. Het lijkt mij veel beter om van moeten beleven te spreken. We hebben d'r heusch niet om gevraagd. Zouden jelui om de uitvinding van de radio verzocht hebben, wanneer je had geweten, dat de muren van je buren (netjes gerijmd hè!) zoo dun zouden zijn, zoodat hun „programma" je eigen uitgekozen nummers totaal bederven konden! Nee, geef mij maar de middeleeuwen! Vorige week heb ik een boek over tooverij uit vroeger eeuwen in handen gekregen. Iets fenomenaals, grossartigs, zeggen ze in Duitschland, waar het tegenwoordig heelemaal niet „gross" en zeker niet „artig" is. Tegenwoordig kunnen ze alleen nog maar goochelen. Goochelen met cijfers, met politieke leuzen. Allemaal ergernis. Neen dan de tooverij. , Je bent dol op 'n meisje. Ze kijkt door je heen, als je d'r tegenkomt. Niks geen bezwaar. Naar den toovenaar. Voor / 3.75 geeft ie je 'n drankje, je maakt 'n praatje met d'r keukenmeisje, 's Morgens tien. druppels in de thee, 's middags tien druppels in de koffie, 's avonds hetzelfde quantum in d'r cocktail en... . na drie dagen vliegt ze je van louter verliefdheid in je armen. Nou jij! Stel dat je getrouwd bent en toch het lieve, verliefd getooverde kind niet wil opgeven. Geen scheiding noodig met al die ergerlijke formaliteiten en nog ergerlijke kosten. Je gaat naar den toovenaar. Voor negen en een halven gulden (alles vast tarief) krijg je een fleschje. Je gaat met je vrouw een autotochtje maken, buiten spreid je de autodeken netjes op den grond, heel galant vraag je je vrouw om op de deken te gaan zitten, vanwege de vochtigheid van den grond. Zij merkt geen nattigheid! Stiekum sprenkel je 35 druppels uit het fleschje op de deken. Floep, daar gaat ie de lucht in. Je vrouw zie je nooit meer terug. Klaar is Kees. Voor alles bestonden d'r toovermiddelen. Tegen lastige buren, tegen wratten, tegen vervelende schuldeischers, zelfs tegen den deurwaarder. Dien verander je in een witte muis en je poes zorgt dat je geen proces-verbaal krijgt. Praat mij niet meer over de voordeelen der beschaving. Geef mij maar liever de donkere tijden der toovenaars weer. PETRUS PRUTTELAAR.

(Foto Codfrltd de Groot) lElRINST \EM LUDN) Hij keek naar het meisje, dat nog „Vanmiddag was ik op de bank in niets gezegd had. Ze keek hem onafBamstaple," zei het meisje dof. „En gebroken aan, maar haar gezicht stond ik sprak even met den kassier. Hij strak en er was geen spoor van een vertelde me, wie u was. U bent multiglimlach te zien. millionnair, is het niet ?" „Zei u tweeduizendvijfhonderd aanCharles Hewson haalde zijn schouders deden, vader?" Haar stem klonk toon- op. „Ik ben bang van wel," lachte hij, loos toen ze zich naar haar vader keerde. „maar wilt u soms dat ik u dit uitleg?" „Ja kleintje," riep hij. „Betaald tegen „Lach niet, als het u belieft," zei meer "dan vier pond per aandeel. Nu het meisje weer. „Ik zei hem, dat u kun je tenminste een paar nieuwe jurken zoo goed was om ecnige zaken voor koopen1", ons te doen — iets betreffende de Hij kuste haar en volgde, vergenoegd Rio Lopez. Hij zei: „Goede Hemel, | lachend en zijn handen wrijvend zijn miss Crossley, mr. Hewson heeft u vrouw. toch niet yi de Rio Lopez gestoken ?" „Zoudt u mij dit alles uit willen — „Waarom niet?" zei ik, „zijn het leggen, mr. Hewson ?" vroeg het meisje dan geen goede aandeden?" En toen op kouden, effen toon, toen de deur zei hij: „Goed! Het papier waarop ze zich achter haar ouders gesloten had. gedrukt zijn, is op het oogenblik nog „Uitleggen, miss Crossley? Hoe bemeer waard dan de aandeelen zelf. Ze doelt u ? Een poosje geleden kocht staan op ongeveer vier shilling." — uw vader aandeden — twee duizend Nu vertelt u me, dat u ze verkocht hebt vijf honderd stuks, zooals hij u al ver- voor vier pond per aandeel!" Recht en telde — die hij nu verkocht heeft voor strak stond ze hem aän te kijken. „Ik meer dan vier pond per aandeel! Hier weet niets van zaken af, maar ik ben is de postzegel terug — plus een cheque niet dwaas! Dus wilt u het me nu als voor tienduizend pnrid." het u belieft uitleggen ?"

— 23-

^^^sm^^?^w

De gracieuse Slanke Lijn. De Slanke Lijn, zónder overdrijving, is steeds de éérste mode-eisch voor de geheele wereld en is tegelijkertijd gezond en behagelijk. Ook U kunt slank worden, indien U, zooals Duizenden anderen. Fa c i I - Pastilles gebruikt, die verkrijgbaar zijn in Apotheken en Drogisterijen a f3.- per buis van 100 pastilles voo/ een vermageringskuur van 3 weken. Facil is een vermageringsmiddel op zuiver wetenschappelijke basis en als zoodanig absoluut onschadelijk.

NIEUWS UIT DE STUDIOS Tiralinietni em im®® (aems tiraBirmini

zou epn goedbedoelende, brave kassier op datzelfde oogenblik dood op zijn stoel zijn . blijven zitten. „Wilt u mee naar den tuin gaan?" vroeg Hewson ernstig. „Ik kan het beter buiten verklaren." Zwijgend volgde ze hem en ze vonden twee stoelen onder een schaduwrijken boom. „Ferguson," begon hij kalm, „de man, die hier ongeveer een maand geleden was, is een zeer handige schurk. Hij raadde uw vader een zaakje aan en alles was schijnbaar in orde. Hij. bezat twee duizend vijfhonderd aandeelen in de Rio Lopez Mine, die op dat oogenblik op twee pond stonden. Hij verkocht deze aandeelen aan uw vader tegen den prijs van twee pond, omdat de koers toen mot allerlei hulpmiddelen in de hoogte gedreven werd. Bijzonderheden zal ik u sparen. Het zij u genoeg te weten dat hij wist, dat ze plotseling zouden zakken. Dus verkocht hij de aandeelen aan uw vader om zoodoende den financieelen slag af te weren, die hem anders getroffen zou hebben. Vanmorgen zocht ik Ferguson in zijn kantoor op en ik dwong hem — hoe, dat doet mets ter zake —.om uw vader zijn geld terug te geven. Dat is alles." „Juist," zei het meisje. „Dat was mooi van u. Maar mijn vader zou dan twee pond voor ieder aandeel gekregen moeten hebben — dat is dan vijfduizend pond. En hij kreeg een cheque voor tienduizend. Hoe heeft hij het kapitaal dan verdubbeld?" Hewson beet op zijn lip: wat voor een reden kon hij opgeven? „O, weest u eerlijk, als het u belieft, mr. Hewson I Heeft u mijn vader

/.ijn vingers trommelden op de leuning van den stoel. „Ja," zei hij ten, slotte. „Dat hèb ik. De goede oude man dacht, dat de aandeelen op vier pond drie shilling stonden: hij las voor vier shilling drie pence, vier pond drie shilling. En," hij wendde zich verontschuldigend tot het meisje, „als u maar half kon beseffen hoe 'n groot genoegen het voor me was, miss Crossley." „O, houd toch opl" Met een gesmoorden uitroep, die verdacht veel op een snik leek, stond ze op. „Ik neem graag aan, dat u alles te goeder trouw deedt. Ik geloof niet, dat u er aan gedacht hebt hoe impertinent het van u was, mr. Hewson I Omdat wij u vragen te blijven lunchen, daarom is dat voor u nog geen reden om mijn vader geld aan te bieden I En nu is het dubbel hard voor hem — als ik het hem vertel. Hij zal zoo — zoo beschaamd zijn." Zij keerde zich om terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg, en een oogenblik heerschte er doodsche stilte in het kleine, zonnige tuintje. En m dat oogenblik wist de man, dat hij met meer hoefde te zoeken — het zoeken dat de mannen — bewust pf onbewust — eeuwen lang gedaan hebben en altijd zullen blijven doen Maar zijn stem klonk effen toen hij weer sprak; de tijd om te zeggen, wat hij gevonden had, waarnaar hij onbewust gezocht had, was n6g niet gekomen. „Dus, miss Crossley, wilt u alles aan uw vader vertellen?" „Wat kan ik anders doen?" Ze keek hem verontwaardigd aan.

Harry Liedtke is weer naar de toonfilm teruggekeerd. Hij speelt met onze landgenoote Ery Bos de hoofdrol in de Herosfilm „Liebe in Uniform". De verdere medespelenden zijn: Tibor von Halmay, Hans Junkcrmann, Fritz Kampers, Paul Heidemann, Ida Wüst, Loni Heuser. Regie voert Georg Jacoby. De regisseur Hans Hinrich zal de film „Das Meer ruft" in scène zetten. Deze regisseur maakte vooral naam door de Ufa-toonfilm „Der Sieger". Fritz Fischer en Georg Alexander spelen onder regie van James Bauer de hoofdrollen in de Renaissance-film „Ein ganz verflixter Kerl". Te Shanghai is een groot toonfilm-studio gebouwd, waarin de First China National Production Ltd. eenige groote films zal vervaardigen. Gustav Diessl werd voor een der hoofdrollen in de Fritz Lang-film „Het testament van Dr. Mabuse" geëngageerd. Karl Freund zal te Hollywood -regie voeren over de Universal-Film „Imhotep". Karl Freund was vroeger een der beste operateurs. Toni van Eyck speelt de vrouwelijke hoofdrol in de Ufa-toonfilm „Was wissen denn Männer". Regie voert Gerhard Lamprecht. Fritz Kortner speelt de hoofdrol in een Beethoven-film, waarvoor Emil Ludwig het scenario zal schrijven. Karl Hartl zal over dit filmwerk regie voeren. Kurt Lilien en Lydia Potechina zijn voor de Ufa-toonfilm „Ich bei Tag und Du bei Nacht" geëngageerd. In „Pit-Pit" spelen Josefina Dora, Walter Rilla, Helen Steels en Ernst Behmer de hoofdrollen. De Engeische regisseur Harry Lachmann is bij de Fox-Filmmaatschappij te Hollywood geëngageerd. Maria Paudler, Emmi Bessel en Fritz Kampers zullen onder regie van Eugen Thiele in de film „Das sündige Dorf" medewerken.

wmrn

Riistf kalmte en zelfbeheersching keeren weer terug na het gebruik van Mijnhardt's Zenuwtabletten. Glazen Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten. HIM-ENTHOUSIASTEN 5. T. £e ROTTERDAM. Sielt U in verbinding meeden directeur der Tooneelschool te Amsterdam. E. F. R. £e AMSTERDAM. RoW Vamo speelt voor deMetro-Goidwyn-Mayer-Film £e Holywood. Hij is niet verloofd of getrouwd. . M. M. ie ROTTERDAM. Georg Alexan. der's ware naam is Georg Alexander Ludieke, Hij is den 3en April geboren. Zijn eerste echégenooée was de filmactrice Aud Egede Nissen. Na de scheiding trad zij in het huwelijk met Paul Richter. Zijn tweede vrouw was Sweeta Tzatschewa. Thans is hij met zijn derde vrouw gehuwd. Hij zal in een nieuwe Ufa-toonfilm optreden. Zijn adres is Villa Alexander, Gatow bij Potsdam. M. D. te AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Hertha Thiele, Johan Sigismundstrasse 19, Berlijn. Ellen Swannecke. Neue Kantstrasse 7, Berlijn. Niet vergeten een antwoord-coupon in te sluiten, I. K. te ROTTERDAM. Dank voor Uw aardig briefje. Wij zijn heuscb niet harteloos, maar als wij een foto in „Het Weekblad" plaatsen, moet daartoe aanleiding bestaan. En daar U zelf vastgesteld hebt, dat deze actrice in geen twee jaar in ons land opgetreden Is, kunnen we thans geen foto plaatsen. Een foto van Johan Heesters plaatsen we ter gelegenheid van de opvoeringen van „De Vagebondkoning", G. H. te 's-GRAVENHAGE. Käthe von Nagy is niet verloofd. Het adres van Hans Albers is Lennéstrasse 7, Berlijn. Hij beantwoordt zijn brieven zelf. Het adres van Harry Frank is Deldesheimerstrasse 9, Berlijn. U kunt hem in het Duitsch of Fransch schrijven. K. L. V. te UTRECHT. Het adres van Jan Kiepura is Hotel Bristol, Unter den Linden. Berlijn. Hij geeft autogrammen. N. G. te ENSCHEDE. Het adres van Max Reinhardt is Slot Leopoldskron, Salzburg. Ida Wüst was met Bruno Kastner getrouwd. . K. G. M. te AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde verjaardagen. Maria Paudler 20 Mei. Ida Wüst 3 Januari. Gustav Gründgens 22 December. FR. v. d. V. te DELFT. Rudolf Valentino is aan longontsteking overleden. Het adres van Camilla Horn is Hohenzollerndamln 207, Berlijn. We gelooven niet, dat zij een bezoek aan Delft zal brengen, _____________

„Natuurlijk moet ü dat beslissen," vervolgde hij rustig. „Ik begrijp volkomen hoe u zich voelen moet, maar ik vraag me af, of u wel volkomen fair tegen me bent. Ik kom hier: ik ontmoet uw vader en ik ontdek, dat hij wordt opgelicht door een schurk in Londen — een moreele schurk, omdat hij partij trok van de onwetendheid van uw vader. Ik vraag me af, of u begrijpen kunt, wat deze omgeving hier voor mij beteekent — er is hier een atmosfeer, die voor een groot deel *'an de opgewektheid en het geluk van uw drieën afhangt." Ze keek hem aan en hij schonk haar een van zijn vlugge glimlachjes. „Begrijpt u niet, miss Crossley, dat geld maar iets zeer betrekkelijks is ? Ik zinspeel expres op mijn afschuwelijken rijkdom 1 U zoudt het niet erg vinden, om vijf shilling voor uw plezier uit te geven, is het wel? En vijfduizend pond beteekent voor mij niet meer dan 'die paar shilling voor u. Ku ik kocht met dit geld een genoegen, dat u misschien niet kunt begrijpen." Weer glimlachte hij en voor ze iets in het midden had kunnen brengen, ging hij verder: „Ik wil u alleen maar even herinneren aan wat u offeren gaat op het altaar van uw trots. Mijn gevoelens doen er niet toe: maar het levensgeluk van uw vader gaat er mee heen en u zult hem daardoor veranderen van het gelukkige kind, dat hij nu is, in een gebroken en zorgelijken ouden man." Het meisje beet op haar onderlip en staarde den tuin in. Hoe kon ze het toestaan, dat haar vader het geld zou houden; hoe kon ze? En toen hoorde ze vlak bij zich weer zijn stem. „Ik ga naar Londen terug," zei hij

bedaard, ^.en ik wilde u vragen, dit, waar we zoo juist over gesproken hebben, te bewaren als óns geheim. Het was mijn plan niet geweest, om terug te gaan: maar nu, nu u achter de waarheid bent gekomen, is het misschien beter. Ik geef u de gelegenheid om alles in uzelf te overdenken — op èèn voorwaarde." „Welke?" fluisterde het meisje. „Ik kom later terug om mijn beloofde bezoek in te halen." Hij draaide haar vriendelijk-dwingend om en« zijn oogen — liefhebbend en een tikje spottend — bleven op het lieve gezichtje van het meisje rusten. „En als ik terug kom, zal ik je iets vragen, en als je daar ja op zegt, zal ik tot het eind van mijn leven bij je vader in de schuld staan! En dan beschouwen we deze vijfhonderd pond als een vooruitbetaling." Er kwam een flauw glimlachje .op het gezichtje van het meisje. En plotseling trok de man haar naar zich toe. „Sheila, wil je met me trouwen?" „Mr. Hewson 1 — Neen. Eh — eh — waar gaat u naar toe ?" Charles Hewson keerde zich halverwege het pad om. „Naar Londenl Ik ga iemand zoeken en hem het beste diner aanbieden, dat hij in ziijn leven gegeten heeftI" „Wien?" „Den sportjournalist, die dat artikel over wandeltochten geschreven heeft." Het glimlachje brak weer> door. „We hebben heerlijke perziken in den tuin. Zoudt u... zou je hem die niet kunnen zenden — bij wijze van vooruitbetaling ?" Lachend sloot Hewson haar in zijn armen — —

terwijl zij zich schminkt voor een nieuwe scène, vindt de bekoorlijke ster Ruth Selwyn nog tijd om even voor den fotograaf te poseeren en haar vriendelijken glimlach op de gevoelige plaat te doen vastleggen.

WERtlER KRAUSS SPEELT DE HOOFDROL IH

^^nee^nve^ftauädeAuid

^""^^■"

^ZOMPER HAAM

— 24 25

''

'• \l

•

BE CKURLESTEP DOOR

4122. Mantel van donker laken met kraag en breede revers van beverbont. Opgestikte zakken en ceintuur, die zoowel aan de voor- als achterzijde een smalle baan vrijlaat. Ben.: M. 3.75 van M. 1.40 br. 4123 Vlugge mantel van wollen stof met kraag, revers en manchetten van bont. De mantel wordt gesloten met vier knoopen en een lederen ceintuur met nikkelen gesp. Ben.: M. 3.60 van M. 1.40 4124. Mantel van diagonaalstof met inß-"6"^ gedeelten in den rug en de voorzijde. Het model is een weinig getailleerd en wordt gegarneerd met astrakan. f Ben.: M. 3.75 van M. 1.40 br. 4125. Apart model van velours de laine met voor en achter twee puntig ingezette deelen, die met knoopen op de ceintuur worden vastgemaakt. In het rokgedeelte Zijn diepe, toegevouwen plooien aangebracht. Kraag en manchetten van astrakah. . Ben.: M. 3,75 van M. 1.40 br.

COR KLINKERT,

DANSLEERAAR

Ä Igemeen wordt door vooraanen-melk 'dansen zeggen sommige Engel^ll staande danstechnici erkend, dat schen spottend, waarmee ze dan be-f-il-er behoefte is aan een dans, doelen, dat 't zeker geen dansen zijn die, hoewel afwijkend van den ouderwaarmee men eens plotseling een vroowetschen Quick step, bekende stanHjke bm m de danszaal kan ontketenen daardpassen moet groepeeren in een en tot uiting brengen. geheel nieuwe volgorde en zoodanig Reeds herhaaldelijk is daarom begemaakt, dat elkeen hem zou kunnen dansen in een volle balzaal, waar weinig proefd wat nieuws te brengen en telkens bleek het, dat dit niet zoo gemakkelijk ruimte is. Het meest gewenscht scheen ging. üm aan dit bezwaar tegemoet te een tamelijk vlug muziektempo — zookomen, greep men vanzelf terug naar als de orkestjes spelen, wanneer ze het verleden: in enkele dansvariaties „stemming" in de zaal willen krijgen is vroeger reeds gebruik gemaakt van rr w?.^dt ^an veel vlugger gespeeld dan charleston-bewegingen. En dikwijls hadeigenlijk door de serieuze dansers geden die werkelijk succes. wenscht wordt, maar zooals men weef Dit is te begrijpen. Zelden is er een ook de musici willen plezier hebben dans geweest, die zoo stormenderhand van hun avond, en dit plezier ontvangen iedereen wist in te palmen als de Charze het meest van de zijde der aanleston. Het rhythme en eigenaardig afwezige leeken, die „leven in de gehakt tempo van dien dans is jarenbrouwerij" wenschen! Zulk een dans nu beoogt de Charle- lang een hobby geweest van alle danslustigen in alle landen van de wereld step te zijn, die dit seizoen als nieuwigOp zichzelf is dit reeds een feit van heid op het programma gekomen is. groote beteekenis, want er zijn slechts Zooals de schepper van dit danszeer weinig dansen, die aldus jaren product zelf bescheiden verklaart, is achtereen succes blijven oogsten en er eigenlijk niets nieuws in: Hij heeft als dat eens gebeurt, dan laat men die er in samengebracht de oude, meest dansen nooit definitief los: óf men eenvoudige bewegingen uit vlugge danhoudt ze (zooals wals-, tango- en foxsen, namelijk de chassé-danspassen, die trotmuziek) óf men neemt hun rhythme hier gebruikt worden als grondslag van over in andere dansen, waarvan dit den gewonen en linkschen draai, van de aan den grondslag vormt. achterwaartsche „wave" en den gedraaiden „chassé". Ongetwijfeld is het practisch uitgeTusschen dit alles door is de techsloten, dat men den charleston onverniek van den vroegeren Charleston veranderd opnieuw zou gaan invoeren. werkt en wel zoodanig, dat het zelfs Maar jaren na elkaar heeft men telkens mogelijk is een massa bewegingen te beproefd het typische „geïnterrumpeermaken zonder dat men belangrijk van de rhythme er van weer aan de orde zijn plaats komt. Zelft bij 'n overladen te stellen. Telkens opnieuw is gebleken, dansvloer kan men dus nog charledat men wel wat voelde voor het Charsteppen. leston-rhythme als zoodanig — maar De bedoeling van dezen dans is vóór elk van die nieuwe dansen vervaagde alles: gemakkelijk te zijn en weinig omdat er tal van andere elementen een voorstudie te vergen. Reeds na enkele onvoldoend cijfer kregen, wanneer ze danslessen kan men hem beheerschen, voor de publieke vierschaar moesten verschijnen I want elke dansfiguur is er op berekend, dat ze gemakkelijk door beginnelinBlijft nu de vraag, of deze nieuwe gen kan worden gebruikt. dans, de Charlestep, meer kansen heeft Daarnaast zijn er natuurlijk ook dan die mislukte voorgangers eemge meer ingewikkelde dansfiguren Ik zal niet zoo dwaas zijn, hierover gecreëerd, "die den meer geoefenden voorspellingen te doen, want ik geef amateur zullen bekoren. Zoo zal b.v er mij rekenschap van, dat de kans elkeen de aantrekkelijkheid voelen van op slagen grootendeels beïnvloed wordt den „Corta Jacco" — een nieuwen door de manier, waarop' de dans zal zijwaartschen pas, die echter meer geaangeleerd worden en... de manier lijkt op verschuiven ter plaatse. Net waarop hij behandeld (of: mishandeld) wat men noodig heeft, wanneer men wordt door de jazzmusici. aan omstaande dansers gelegenheid Tegenover de punten, die ons scepwil geven wat ruimte te maken en tisch stemmen, moeten we echter volmtusschen zelf wat rondkijkt I mondig een voordeel erkennen, dat door Alvorens er toe over te gaan een de ontwerpers van dezen dans althans beschrijving te geven van de verschillenmet nadruk genoemd wordt: de dans de passen van den Charlestep, achtte zou vóór alles eenvoudig zijn en geen ik het wenschelijk in het voorafgaand al te hooge eischen stellen aan het artikel een algemeen overzicht te geven pubhek... van wat deze dans eigenlijk bedoelt. In hoeverre deze bewering juist is, Want wel degelijk is het van belang, zal men weldra zélf kunnen constateedat t publiek (dat toch uiteindelijk ren. In een volgend nummer zal ik dient te beoordeelen of het een nieuwigde voornaamste passen van den Charheid al dan niet zal accepteeren) oorlestep aanduiden en dan kan men gaan deelt met kennis van zaken. Daarom oefenen I Waarbij het natuurlijk vanmoet nog op het volgende gewezen zelfsprekend is, dat naast de theorie worden: eener dansbeschrijving op papier, de Er zijn tal van moderne dansen, practische dansbeoefehing niet kan gewaarm ontbreekt wat men in pittoreske mist worden, want „al smedend wordt taal „fut" pleegt te noemen. „Watermen smid"... — 2b -

HET KLOOSTER

HET VERLEDEN VAN EEN VROUW OPGEVOERD DOOR

N.V. AMSTERDAMSCHE TOONEELVEREENIGING ONDER REGIE VAN A. OEFRESNE

EEN BEWERKING VAN EMILE VERHAREN DRAMA DOOR WILLEM GIJ55ELS DE BEKENTENIS. Herman Schwab (da Prior) en Jan van Ees (Dom Balthazar)

CHARLOTTE KOHLER EN Ph. LA CHAPELLE.

CHARLOTTE KOHLER EN JULES VERSTRAETE.

Ph. LA CHAPELLE, CHARLOTTE KOHLER EN SARA HEYBLOM.

JEAN DE LA LUNE" OPGEVOERD DOOR N.V. HET SCHOUWTOONEEL, ONDER REGIE VAN KO ARNOLD!

1

.1

■

—%| \\ ■

■

OPGEVOERD DOOR HET ROTTERDAM5CH HOF5TAD-TOONEEL

Voor den moed om een dergelijk stuk voor het voetlicht te brengen, heb ik groot respect. Het vraagt veel van de medespelers, die hier hun beste gaven als acteur moeten ten toon spreiden. Het vraagt veel van de regie en van de mise en scène. Terwijl de directie, die de commercieele verantwoordelijkheid toch ook niet licht mag schatten, eveneens over de noodige courage moet beschikken om een dergelijk stuk op het repertoire te zetten. Het Klooster geeft de scherp geaccentueerde tegenstelling tusschen uiterlijke en innerlijke boetedoening en het wil tegelijkertijd de eigenaatdige innerlijke verhoudingen in ,.het klooster", deze wereld op zichzelf, typeeren. In het kort geschetst is de geschiedenis als volgt: Dom Balthazar, een jonge man van zeer voorname afkomst, is in een Dominicanerklooster opgenomen. Zijn rang en stand geven hem het recht om de opvolger van den ouden prior te worden. De eerzucht van anderen streeft naar dezelfde positie. { Daardoor is in dezen kring van geestelijken een belangen-conflict ontstaan. De botsing tusschen hen, die alleen het geestelijke leven belangrijk achten, en tusschen hen. die voor den geest des tijds de ooren niet geheel gesloten houden willen. Temidden van deze strijdenden staat de figuur van den jongen Dom Markus als een geheel aparte verschijning, een Godgeloovige en Godzoekende, een hoog, edel - en rein mensch. Ondanks den strijd, waarover ik hierboven schreef, schijnt de invloed van den Prior wel zóó groot, dat Dom Balthazar de uitverkorene zal zijn. Doch deze voelt zich niet gerechtigd om zonder meer het ambt te aanvaardei^. Hij is een vadermoordenaar, die voor zijn schuld wel boete deed, doch deze openlijk niet bekende. Hij verlangt gebruik te maken van het recht der kloosterlingen om openlijk zijn zonde te belijden, niet in de biecht, waar hij alleen Is met zijn biechtvader. Noode stemt de Prior toe in de vervulling van dezen wensch. Aangrijpend is de bekentenis van den Jongen monnik, die zichzelf niet spaart. Doch in plaats van het door den Prior verwachte medelijden, volgt een algemeene uiting van , diepe verontwaardiging. Men ziet in den boeteling niet alleen den mensch, den medekloosterling, neen, de aanstaande overste. Voortreffelijk is dan beschreven hoe in deze kleine wereld er slechts *én is, die werkelijk de ziel van den naar boetedoening hunkerenden mensch begrijpt. Niet de Prior, voor wien ,.het klooster" alles is, niet de oudere monniken, die aan eigen eer en macht denken, doch de jonge Dom Markus. En hij raadt Dom Balthazar aan zichzelf openlijk aan te klagen. Wat deze ook doet, in de volle Kerk, ten aanhoore der dorpsgenooten. En met deze scène is het stuk tot zijn hoogtepunt gebracht. Drie voorwaarden zijn te vervullen, zoo schreef ik, om een stuk als „Het Klooster" tot een werkelijk succes te maken. Het spel. In velerlei opzicht was dit een aangename verrassing. Jan van Ees, die de hoofdrol vervulde (Dom Balthazar), is in vele opzichten te prijzen. Zijn dictie is goed, zijn spel overtuigend en beschaafd. Ook Schwab (als Prior), van Gasteren (als de eerzuchtige Pater Thomas). Roemer (als de bezadigde Dom Militiaan), waren zeer voldoende. Adri van Hees als de jonge Dom Markus mag met lof genoemd worden. De regie. Hieraan ontbrak nogal wat, waardoor de noodige sfeer ontbrak. Vooral de groote scène van de „openlijke biecht" had bij betere regie veel treffender kunnen zijn. Vooral in deze scène was ook de regisseur zeil (Herman Schwab) niet de machtige leider, zi) het dan dat hij zijn macht voelt aangetast en ondermijnd. De mise-en-scène. M.l. zijn er slechts twee oplossingen, welke bij een stuk als het hier besprokene, bij de aankleeding kunnen worden gevolgd, wil zij bevrediging brengen. Of rijkdom van details in realistische aankleeding. Of soberheid, werkend met decoratieve middelen. Men mag het Veterman en zijn collega Bri'ckman niet kwalijk nemen, dat zij op den eersten weg niet konden slagen. Zij hadden daarvoor de middelen niet ter beschikking. Maar wel. dat zij dan hun kracht niet hebben gezocht in de sobere, decoratieve aankleeding met vermijding van de vooze realiteit van een achtergrond, bestaande uit een „kloostergang" die een halven meter te smal was. Veterman heeft bij andere gelegenheden getoond, dat hij het vèèl beter kan. Wat een voortreffelijk geheel zou er hier te bereiken zijn geweest, wanneer decorateur en regisseur hadden samengewerkt, aankleeding en opstelling der groepen tot een harmonisch geheel vormend. Deze harmonie ontbrak. En dit gebrek werkte terug op den indruk, dien het geheel ons gaf. L. E. KOS.

ELSE MAUHS EN KO ARNOLDI

JAN MUSCH EN KO ARNOLDI

JAC. DE HAAS

IN DE KLOOSTERKAPEL. Op het altaar Anton Roemer (Dom Militiaan). Wanneer men op deze foto de aankleeding van het „altaar" en van het „koor" ziet, dan zal men moeten toegeven, dat een dergelijke „realistische" voorstelling, bij lange niet de werkelijkheid be-_ nadert en het geheel eer schaadt, dan dat er stemming door wordt gewekt.

—27 ■

■■

■

Zij vertelde Tom. Malloy niet van de belofte die Revis haar afgeperst had, een belofte, die zij dien avond om elf uur zou moeten vervullen of treken. Toen Tom weg was, haalde ze uit een lade een in zwart linnen grebonden cahier waarin zij bij haar komst in Washington ruim een jaar geleden nu, een dagboek begonnen was. Zij sloeg de eerste bladzijde op en las, wat zij had geschreven. „Eindelijk zijn Addie en ik dan in de stad mijner droomen! Mijn toekomst ligt voor mij, een onbegrensd veld van mogelijkheden tot geluk, rust en tevredenheid Het verleden? Mijn verleden is voorbij, dood. Er is geen zweem, geen spoor, geen vleug van overgebleven. Het kan mij niet meer deren, niet beroeren. Ik zal er zelfs geen vluchtige gedachte aan wijden. Vandaag ben ik, Mary Haskell, de werkelijke Mary Haskell geboren! Die andere heeft nooit bestaan, /■oo kijk ik alleen maar vooruit en voor wat achter mij ligt heb ik maar één gevoel: volmaakte onverschilligheid Waarom ook niet? Ik ben het immers niet treweest! Ik begin vandaag pas te leven. Liefde en " . . De bittere hoon, die haar thans uit haar Mgen woorden tegengrijnsde, maakte haar

JAMBS HAY woedend. Ze rukte het blad uit fct boek en ging naar de huiskamer om eep lucifer te halen; ze zou deze schriftuufr, dit dwaze getuigenis van ijdel optimisme, dat ze met schaamte herlezen had, aan het vuur priisgeven. ^ J Op het moment, dat haar vingertoppen de laatste snipper brandend papjpr lieten vallen, rinkelde de telefoon. Ze nam den BucknerP ^

herkende de stem va

n Grimes

IV. MISS HASKELLS BESLUIT. Hij belde op om mee "te deelen, dat hij dien avond onmogelijk met haar ?ou kunnen samenzijn. Er was een spoedconferentie bij den minister van Marine over een scheepsbouwcontract; een paar afgevaardigden van zijn staat zaten in zij^ bureau op hem te wachten om samen i^et hem

invTotr

te

*aan\Het ^en mannen van

invloed en hij mocht niet riskeeren, hen te ontstemmen Hij had eenvoudig g^n keus! avond e\T waarschiJnlyk den peheelen avond m beslag nemen. Zij wilde bezwaren opperen, hem zeggen, dat zij hem ter wille van hun geluk nu meer dan oou r % h d Maar

hij inderdaad niet anders kón: een klank van spijt en verlangen. Dit was trouwt^ reeds het derde telefoongesprek, dat lui vandaag met haar voerde. Tegen den middag had hij haar opgebeld om te informeeren naar het bezoek van Georg Darden. Had die vriend haar met onzinnige vragen lastig gevallen? Neen, was haar antwoord geweest — absoluut niet. Integendeel zij had hem nogal aardig gevonden. Hij was een man van middelbare grootte, niet ver van de vijftig al bijna heelemaal grijs en met een uitdrukking van diepe melancholie op het gezicht, alsof de ervaringen van zijn beroep een eindeloos medelijden met het heele menschdom in hem hadden gewekt. „Hij heeft de droefgeestigste oogen, die ik ooit gezien hebl" had ze aan Buckner verklaard.. „Is jou dat ook opgevallen? Zoo zacht en bijna van een lichtend grijs Ik was aldoor bang, dat zij zich zouden oplossen in een mist van tranen. Zelfs als hij glimlachte, maakte hij een indruk, alsof hij vond, dat hij iets verkeerds deed."

Darden had haar en miss Colvin inderdaad uiterst voorkomend bejegend. Met zijn aangename, muzikale stem had hij hun die opwelling - door zijn beslistpn toon uitgelegd, dat hij verplicht was iedereen bij voorbaat overtuigd, dat haar pogingen die op eenigerlei wijze, opzettelijk of bij nutteloos zouden zijn. Maar er ^s ook toeval, iets met den diefstal van de veriets m dien toon, dat haar overtuigde, dat trouwelijke mededeelingen te maken zou kunnen hebben, te ondervragen. „U begrijpt," zei hij, „dat ik in deze niet vrij ben om te handelen, zooals ik zelf wil. Wanneer groote politieke belangen op het spel staan, dan sparen onze superieuren niemand of niets bij hun pogingen om dengene te ontdekken, die den diefstal heeft gepleegd, of - wat ook mogelijk, ofschoon met heel waarschijnlijk is - het document toevallig verloren heeft, zoodat een oningewijde het kan vinden." Miss Colvin had haar nieuwsgierigheid weer niet kunnen bedwingen. „Maar waarover gaat het eigenlijk?" vroeg zij, den /nageren hals gretig uitge-

Een opname voor de Majestic-film der Ufa Kamnf" n0 Tj ^^^^^^^^^^^ Manfred von BrSftsch Caniera-man en de autocoureur -29 -

Darden maakte een afwerend gebaar „Daarover' mag ik mij niet uitlaten.' Ik kan alleen zeggen, dat een buitenlandsche regeering in de zaak betrokken is en dat de tegenstanders van de regeering er enorm _van zouden profiteeren, wanneer in het huidige stadium der onderhandelingen die vertrouwelijke mededeelingen in hun handen zouden valFen. Verder, dat de persoon, die het document gestolen heeft — . wanneer er inderdaad van diefstal sprake is — een groot bedrag zou kunnen vragen voor het stuk of voor mededeelingen omtrent den inhoud. En het is u beiden natuurlijk bekend, dames, dat Senator Buckner een week geleden een avond hier is geweest en toen een document in zijn zak had, dat die vertrouwelijke berichten bevatte Hij zei gisteren, dat hij u dit zou vertellen. Dat heeft hij toch zeker gedaan? «et document zat in zijn overjas — mis-

WOLF ALBACH=RETTY TREEDT OP IN „HET SCHOONE AVONTUUR'

(FOTO UPA)

schien wilt u zoo goed zijn mij even te laten zien, waar zijn jas hing, toen hij zich met u hier in de huiskamer bevond, juffrouw Haskell?" Mary had zich onmiddellijk bereid verklaard aan dat verzoek te voldoen. Ze nam den detective mee naar de hall en wees hem den kapstok dicht bij den ingang. „Uank u, klonk het vriendelijk. „Terwijl hij bij u was, kon dus noch hij, rfoch u de jas zien? „Natuurlijk niet."

van Dardens bekwaamheden haar gevoel van hulpeloosheid nog. Ze was bang. Als Edward Revis door de regeering van de Vereemgde Staten als zóó gevaarlijk werd beschouwd, dat iemand als Georg Darden op hem werd afgestuurd, hoe kon zij dan hopen, het met hem klaar te spelen? Wilde hij misschien weer trachten zich Zij perste haar lippen op elkaar om een door „attenties" aan haar op te dringen? gekreun te onderdrukken. Het besef, dat het , Of was het waar, dat hij in den diefstal ongeluk haar achtervolgde, maakte zich van het document betrokken was en de van haar meester. Dat Grimes dien avond zeldzame brutaliteit had, haar, door met verhinderd was, was wel het ergste wat onthullingen te dreigen, tot zijn medeplichfla'r" WaS er VerCler nOS iemand 0P de haar kon overkomen. Zij keek op de klok tige te willen maken? Maar wat zou zij - pas half zes! Vijf lange uren zou zij nog „Lizzy, ons dienstmeisje is, nadat de Sevoor hem moeten doen? Wilde hij nog gepijnigd worden door de vraag, wat zii nator kwam, nog 'n poosje in de keuken meer politieke bescheiden van Grimes moest doen: aan Revis' verlangen, hem om geweest. Ik geloof, dat ze om half neg-en Buckner machtig worden en moest zij die elt uur te bezoeken, gevolg geven of niet. weggmg. De flat heeft aan den achterkant voor hem stelen? ^Als ZIJ hem weerstond, als ze niet ging een ingang voor het personeel — dus zii Zij stond op, het hoofd achterover, met zou hij zijn bedreigingen uitvoeren en is waarschijnlijk niet hier langs gekomen." haar handen krampachtig haar hals en nek haar geheim aan Grimes vertellen. En wat „Hebt u in de hall ook niets gehoord?" wrijvend, als om de spanning van haar dan? Wat zou er gebeuren als zij zelf Gri„Neen. spieren te verminderen. mes inlichtte, zooals Tom Malloy haar Ze gingen terug naar de huiskamer, waar Een tweevoudige, namelooze angst had aangeraden had? Waarom had zij niet miss Colvin achtergebleven was. haar m zijn greep: angst, voor wat Grimes meer tijd om over de beste oplossing na „U was den bewusten avond niet thuis zeggen en voor wat Revis .doen zou. te denken? Als zij nog maar één dag zou nietwaar?' richtte Darden zich tot haar Als zij eens naar Revis ging en dooreen hebben, één enkelen dag! „Ik kwam pas om elf uur terug," antot anderen gelukkigen samenloop van omOp het moment, dat Malloy wegginowoordde zij. „Zondagsavonds ga ik altijd standigheden, die zich niet liet voorzien, had haar besluit, alles aan Grimes te vernaar het Keith-Theater. Ik kwam juist aan de zaak zóó'n wending gaf, dat de tellen, zoodra zich een gelegenheid voorthuis toen de Senator afscheid nam." gevreesde bekentenis aan Buckner zou deed, vastgestaan. Maar vandaag nu hij „Hebt u nog met hem gesproken?" kunnen worden uitgesteld? Haar hernog uit zijn evenwicht was door de moge„Ja hij kwam de hall in toen ik naar sens begonnen weer te werken en een lijkheid, dat de verdwijning van het documijn kamer wilde gaan." nieuwe overweging schoof in haar ment hem en haar tot middelpunt van on„En hebt u geen papier in de overjas geest naar voren. Wat had zij eigenlijk te gewenscht courantengeschrijf zou maken van den Senator zien zitten?" vreezen van een bezoek aan Revis' huis? moest ze er bij hem niet mee aankomen! Miss Colvin wierp het hoofd in den nek Lichamelijk zou hij haar geen kwaad doen in de stemming, waarin hij verkeerde, zou „Neemt u mij niet kwalijk," haastte Mr' en als hij nu in een zoo belangrijke zaak hij het zeker niet begrijpen Darden zich te zeggen. „Ik dacht alleen verwikkeld was, dat de beste detective van Maar er was nog een tweede^ troostrijke aan de mogelijkheid, dat de rand of een de stad deze onderzocht, dan zou hij gedachte bij haar opgekomen: „Ik hoef Hoekje van een papier uit een der zakken haar toch niet licht iets durven voormet te besluiten, of ik Revis zal bezoeken van de overjas te voorschijn Iwam." stellen, waarmede hij zichzelf van misdaad ot met. Grimes zal den heelen avond bii di beschuldigde. I rAA u ! heeIe OVerJas niet gezien," me zijn tot na elven. Dat zal het mir onluidde het scherpe bescheid. Opnieuw laaide de felle haat tegen dezen mogelijk maken, te gaan." „Goed. En mag ik nu ,even naar de keuman in haar op, maar tegelijk ook woeste En nu, na het laatste telefoongesprek ken gaan, miss Haskell en natuurlijk alergernis over haar eigen besluiteloosheid. was het met een. verpletterenden schok tot leen maar voor den f vorm het dienstWaarom, zoo verweet zij zich nu, had ze haar bewustzijn doorgedrongen, dat zii meisje een paar vragen stellen?" met eenvoudig aan Tom Malloy gevraagd, zonder hulp en alleen gelaten, dien avond ZIJ bracht hem door de eetkamer en naar Revis toe te gaan en te zorgen, dat tóch nog naar een uitweg, naar redding opende de deur naar de provisiekamer. hij haar niet verder lastig viel? Tom zou moest zoeken. Ze was ziek - naar lichaam „Hier langs. Mr. Darden." dat onmiddellijk en grondig opgeknapt en ziel. Als een venster even vammelde Hij bedankte haar en verdween. Hoewel hebben, zelfs op gevaar af, geweld te moedoor den wind, schrok zij op, om dadelijk hij het door woord noch gebaar te kennen ten gebruiken. Zij stelde zich voor, hoe het weer m een doffe wanhoop terug te zinhad gegeven, begreep zij, dat hij bij de leelijke, opgezette, roode gezicht vertrok ken Zij had een zonderling angstaanjaondervraging van Lizzy geen toehoorders onder Malloy's handen, die zich om zijn gend onwezenlijk gevoel, alsof haar spieren wenschte. HIJ was. een man van ongewone keel samenknepen. Verlicht ademde zij op en zenuwen een plotselinge, afschuwelijke capaciteiten, maar zijn optreden kenmerken een wilde vreugde sloeg in haar omverandering ondergingen, alsof heel haar te zich steeds door beleefden eenvoud en hoog bij dit visioen. jonge levenskracht uit haar weggezogen bescheidenheid. Maar de geweldige kracht Maar een nieuwe gedachte flitste haar werd. Hoe moest zij -± alleen - dien vreevan zijn persoonlijkheid konden zijn medoor het hoofd - als Tom Malloy hem sehjken stnjd uitvechten, en met welke lancholieke oogen toch niet verhullen vrees kon aanjagen, waarom zou zij dat wapenen? En behalve deze vraag, hamerde Nu, terwijl ze daar zat, haar kin in de dan niet kunnen? Die overweging bracht m haar verbijsterden geest nog een anmnd gesteund en vermoeid leunend tegen haar tot een besluit. Zij zou naar hem toe dere, die haar sinds den vorigen avond Het telefoon-tafeltje, versterkte het besef gaanf geen rust had gelaten. Wat wilde Revis? (Wordt vervolgd). y.,-^! Je bent verschrikkelilk ,-'/>;/ laat. PlepaF

1 Dal weetik wel, maar wat doen 1 we In de sociëteit 1 anders dan vergaderen ?

OANSLIEDJE,

Woorden van MIA VAN GEELEN

Muziek van WILLEM KNIKKER

Vroolijk

0m pm

È

fi:

Walstempo

Vroolijk

*

ƒ

1• 2.

m

p^p

s

^

^jll' P i ^ ip ' 11 Sa men

vrool kzi n

wif Z ' , ^ ' Jongens en meisjes danst nu mee

hei-sa-sa.

hop-sa-sa

mJÏTft

e

Kom Eén,

1

^

En

P^

lie - ve Ka - trijn ju-chei', ju-chee,

*

n i i-h i

n P r

S/l

r

'i i1! n

"j^ö J h i« in mijn zij en Zet je bes-te beentje voor en

Ti-ral-de-ral-de - ra.

mijn twee,

V f j

ll11 lM

and

m

É

ffc

p ' ' il

IIILIL

dans een fij - ne wlü met mij Van zingt dan al - len mee in koor. Van

dansen dat

is toch zoo fijn

Ka - trijn

Van

3

Üi i i

i P fc

^

hei-sa-sa

Uk ß

ï?

ji| p i t

hop-sa-sa

a

i

^m

Ti-ral-de-ral-de

m

-

ra

En

dan-sen dat

ï

m

SE

asÈ

^

ts* S Püü

r^i/XISOINI ODIOnr 7 Fabriek van Artistiek / Zilverwerk Gevestigd w 1690

j J J lp r f i r i J i r s

^

is toch zoo

m

fijn

ja

i r^ f ^

ja.

*=£

^

PLACE DE LA MADELEINE, PARIJS Specialiteit voor geschenken in zilvei en verzilverd metaal

- 30 -

GROOTB KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE

ip» BI

IVEV in WILLY FRlTSCH, »rt «en bezoek aan on» land [zullen brengen, {Pöto Ufa)

M>

he

Uit ragfijne draadje** bestaat Uw linnengoed

..■j-^^pS*^^

CINEMA 3> THEATER

De grove, met de hand geweven stoffen, zooals onze grootmoeders die nog droegen, zijn er bijna niet meer.

Daarom dient men tegenwoordig, voor die fijne weefsels, een waschmethode toe te passen waarbij Jiet goed volkomen gespaard blijft. Vóór alles moet hard wrijven en boenen vermeden worden. Met Persil, het eenige zelfwerkende waschmiddel, krijgt U - met eenmaal kort koken zónder wrijven en boenen een hagelwitte en heerlijk frisch ruikende, wasch. Gebruikt Persil echter steeds alléén, zonder eenige toevoeging van zeep of zeeppoeder. En zooals de gebruiksaanwijzing het aangeeft:

I

een pak Persil op 3 emmers water (Eerst oplossen in een beetje koud water tot een papje, zonder klonten).

Red. en Adm. Oalflewater 22 Lelden. Tel. 760 Postrekenlns 41880

.

Verschont wekelijks — PrUs per kwartaal f. 1.05.

/^

**&£%

Ö s