Mutare in Beweging hét sportproject van 2009
Reisverslag
Voorwoord
De reis zit erop! Althans, onze fietstocht naar Gibraltar. Nu zetten wij de reis voort naar een spiksplinternieuw fitnesscentrum in Mutare, Zimbabwe! Onze tocht is goed verlopen! We hebben Gibraltar een week eerder bereikt dan we hebben gepland. Na een warm onthaal op het vliegveld in Eindhoven en een weekje rust (die we allemaal goed konden gebruiken) is het nu tijd ons te gaan richten op het 2e hoofdstuk van ons project, het bouwen van het fitnesscentrum! Zoals u kon lezen op de website hebben wij onze fietstocht elke dag bijgehouden! In dit reisverslag kunt u onze tocht op de voet, of beter gezegd ‘op de fiets’, volgen. De fietstocht was een ervaring om nooit te vergeten! Wij wensen u veel plezier met het lezen van het verslag en willen u graag tot ziens wensen in het volgende hoofdstuk van ons project!
Hein, Jos, Michiel en Bob
2
a
Week 1
Dag 1
Tilburg - Brussel
10-03
Vanochtend iets na 8-en (vanwege de late verschijning van Jos en Bob) zijn we begonnen aan ons avontuur. Het ging heel goed, de eerste 7 minuut 3 seconden, daarna was jos even afgeleid door het een en ander. Wij dachten dat hij een grapje maakte door te zeggen “ik weet het niet meer jongens” over en weer werd er gelachen, maar we waren dus echt de weg kwijt. Ongeveer een uurtje later, nadat we weer op de goede weg zaten, deed het volgende probleem zich voor: Hein had het ongetraind beginnen aan dit tochtje toch enigzins onderschat en droeg vanaf toen de rode lantaarn. Een kleine aanmerking hierop is dat hij met “de tank” moest rondrijden: een fiets met alle extra bagage voor 4 mensen. Na ongeveer 35 kilometer werden we warm onthaald door de volgauto van de familie Rademakers, die op professionele wijze de zwakke plekken van de proriders van gazelle bloot wist te leggen. Ik kan u verzekeren dat er op de weg van Tilburg naar Brussel weinig tot niets interessants te beleven is. Mocht u toch eens willen kijken stop dan eens in het pittoreske Mechelen. De meegenomen zonnebrand konden we nog even opgeborgen laten en daarvoor in de plaats kwam de regenkleding en het windscherm. Jos en Michiel hadden alles tot in de puntjes in orde en lachte zich een weg door alle nattigheid die op ons neerstorte. Bob en Hein daarentegen hadden vergeten om de regenkleding even aan een kleine inspectie te onderwerpen en waren dus binnen de korste keren van top tot teen doorweekt. Na een keer of 4 enkele luttele meters om te hebben gefietst kwamen we toch al snel in het door de kou bevatte Brussel aan. Het hilton wilde deze jongens niet binnenlaten, maar het hostel 2go4 onthaalde ons met open armen en wisten er zelfs een korting voor ons tegenaan te gooien (ze zijn niet flauw nee die belgen) een heerlijke douche en wat gevoel in de voeten later zit onze eerste dag erop. zelf hebben we het gevoel al tegen de grens van Amerika aan te zitten, maar omdat Jos zijn paspoort was vergeten kwamen we erachter dat de heer Sanders hier met de auto in een recordtijd van 45 minuten ook voor het hostel stond. wat kunnen wij dus concluderen uit deze eerste dag:
4
test je regenkleding voor je vertrekt om nattigheid te voorkomen probeer weg te blijven uit Brussel, het Hilton wil je toch niet laat of Jos thuis of neem je paspoort mee verdeel je bagage over 4 fietsen scheelt gemopper van een bepaald iemand krijg je de tip van je ouders of hoesjes om je schoenen te doen (schijnen niet snel op te drogen schoenen) luister dan voor die ene keer
Dag 2
Brussel - Jolimetz
11-03
prachtig landhuis waar we aanbelde, werd bewoond door een aantal over aardige mensen. De tenten werden opgeslagen en de weltrustes werden uitgesproken. Een behoorlijk dramatische nacht bracht ons bij de volgende ochtend in de vertrouwde nattigheid uit de hemel.
Dag 3
Jolimetz - Thourotte
12-03
Uierzalf verbroedert Na de regenachtige en ijskoude nacht werden we ontwaakt met een heerlijke bak koffie. De bewoonster van het kasteel bleek erg gecharmeerd van de mannen en wilde kosten wat kost een heerlijk ontbijt klaarstomen voor vertrek. Voordat we het huis in zijn gegaan werd er collectief aan de billen gedacht. Het gezamenlijk smeren van de uierzalf was een feit en werd zowaar een dagelijks ritueel. Terug naar de aardige Franse jongedame.. Eenmaal aan de ontbijttafel werden er foto’s en video’s gemaakt. Ook dochterlief werd er bij gehaald in de hoop iets meer te kunnen vertalen. We werden getrakteerd op koffie, zelfgemaakt jam, brood, pilletjes voor Heins darmproblemen en de mogelijkheid om de tanden te poetsen en naar het toilet te gaan. Na het ontbijt werden de tenten opgeruimd en was het afscheid daar. Onze Bob kreeg zelfs een kusje. Het fietsen was zwaar! Berg op, wind tegen en super veel regen, alles leek tegen te zitten. Door het vele klimmen hebben we niet heel veel kilometers kunnen maken en moest er ook in de schemering gefietst worden. Bek af kwamen we aan in Thourotte, op zoek naar een plek om te slapen. Michiel vroeg in z’n beste Frans of het veilig en toegestaan was om op het voetbalveldje te slapen. Dit was ok, alleen had de rest hier geen behoefte aan. Er werd nog even verder gereden. Achteraf geen slechte keuze want we kwam een reusachtig vriendelijke fransman tegen die ons maar al te graag aan een slaapplaats wilde aanbieden. Zijn Engels was net zo goed als dat van Michiel en de rest zijn Frans, beetje bagger dus. Geen probleem, zijn neef kon Engels die werd even opgetrommeld. Opeens was de hele familie in rep en roer! Terwijl wij rustig onze spulletjes aan het uitpakken waren kwamen er vier bedden de oprit oprijden. De auto werd uit de garage gereden zodat wij lekker warm binnen konden liggen. De beste man wilde ook nog een maaltijd voor ons maken. Na een aantal minuten kwam hij met worst en boontjes naar binnen stormen. Toen hij ons vroeg of we er een biertje bij wilden was het feest compleet! Na de worst was het tijd voor het toetje. (dachten we!) Er kwam nog een hoofdgerecht aan, pasta met kaas. De buik was vol en we gingen lekker naar bed.
Dag 4
Thourotte - Henonville
13-03
Dag 2 Alle wegen leiden naar Rome, geen een naar Gibraltar!
Mt. Blanc verplaatst?
Na de zware en regenachtige eerste dag werden we wakker in het jeugd hostel in Brussel. Het duurde even voordat de fietsen weer helemaal bepakt waren maar rond half 10 waren de mannen dan eindelijk weer onderweg. Om Brussel binnen te komen en de weg te vinden was al een heel werk, maar dan Brussel uit, hou maar op. Een echte bruxelse, of wat ze ook moest voorstellen, wees ons de goede kant op. Het weer was vandaag al stukken beter helaas hadden we nog steeds last van een stevige wind tegen. Dit ondervond ook Hein, hij had het de hele dag al zwaar maar na een goed gevoel in de benen wilde hij dan toch wel even op kop. Na de hele dag het spel met de bergen te hebben moeten spelen, konden we in de late avond uurtjes alsnog ons plekje bij mensen in de tuin bemachtigen. Een
Met de fantastische romantische ringtone van Josuph, Everything “Michael Buble”, ontwaakten onze jongens in de heerlijk warme garage van onze Franse vriend! Om de gekregen koffie te nuttigen hoefden wij alleen de stekker nog in het contact te doen, de rest was al klaargezet, zo ook de heerlijke broodjes. Wederom hebben we het niet gered om rond 8 uur van start te gaan. Om negen uur vertrokken we met de uierzalf op de billetjes richting “vooral het westen”. De dag verliep vrij gemakkelijk, tot het moment dat we aan de voet stonden van een enorme berg. Dat de Fransen even aangeven dat ze de Mont Blanc in het noorden hebben geparkeerd. Zwetend en wel hebben wij ook deze barrière doorstaan. Omdat de lucht er goed uitzag hebben besloten we om lekker in het wild te gaan kamperen. Tussen de opkomende boompjes vonden we een perfecte plek om zowel de tenten op te zetten als een heerlijk kampvuur aan te gooien, hopende dat er geen woeste Franse boer in onze richting galoppeerde! Gelukkig gebeurde dit niet en hebben we voor het slapen gaan heerlijk gegeten rond het kampvuur!
5
Week 1 en 2
Dag 5
Henonville - Chartres
14-03
Een mooi en soepel dagje! Wij werden vanochtend wakker tussen de bomen van een appelboer ergens in henonville. Optimistisch als we zijn, anders begin je ook niet aan zo’n absurt lange tocht, dachten we weer om 8 uur te kunnen vertrekken voor deze dag. Zoals gezegd dachten we dat, het werd iets na 9 uur wederom vanwege de vele ochtendrituelen (snoozen, wildpoepen). Hein nog steeds met de naweeen van zijn opgeblazen knieeen begon rustig maar naarmate de dag vorderde kwam hij warempel in zijn ritme. De mensen in Frankrijk lijken allemaal op de hoogte van onze komst, of ze vinden dat we ons hoogst irritant en gevaarlijk over alle wegen begeven. Het antwoord laten we in het midden, maar ze toeteren en bonjouren vrolijk/geïrriteerd mee allemaal. In de middag kregen we de smaak te pakken en werden er vele kilometers afgestreept op de routekaart. Dit had direct te maken met de broodjes en baguettes van de plaatselijke, behoorlijke stevige en smerige, bakker. Of het nu berg op of af was er werd flink gasgegeven met een gemiddelde van ruim boven de 21,674. op de een of andere manier moet iedereen ook lachen als we vertellen dat we uit Holland komen en naar Gibraltar aan het fietsen zijn. Ze nemen vaak afscheid met een glimlach en de woorden ‘bon route’, ja bedankt. De dag zijn we geëindigd in het middeleeuws plaatsje Chartres. Een prachtig stadje, als je er van houdt. Op zoek naar een gratis slaapplek voor de nacht belde we per toeval aan bij Robert, een Nederlander die hier samen met zijn Spaanse vrouw woont. Hij heeft ons in zijn huis genomen en we mogen in de woonkamer slapen op onze vertrouwde matjes. Ja geweldig natuurlijk. Hij heeft voor ons 4 flesjes Abbaye du ry ternel, kortweg bier, uit het koelkastje weten te toveren. Punt.
Dag 6
Chartres - Monnaie
15-03
Zon, zweet en kilometers! En eindigen in het huis van de burgermeester. Deze ochtend werden we wakker met een redelijk uitgeslapen gevoel. In de nacht was de kat nogal actief met het vangen van een muis en dacht hij er vlug 4 beste vrienden bij te hebben en dat maar eens even flink te vieren. Omdat wij als HBO begaafde studenten even waren vergeten dat het zondag was, was het lastig om een winkel te scoren. Maar we vonden een bakker die ook nog eens goed was in wat hij hoort te doen, ongeveer zoals wij in fietsen zouden moeten zijn. De jasjes gingen al vlug uit omdat de zon hoog aan de hemel stond. Onze blanke oerHollandse tedere huidjes hadden we uiteraard niet ingesmeerd, omdat Michiel nog benadrukte dat hij niet brandde (het zonnetje). Bedankt Rademakers zeggen wij. Iedereen dus schitterend verbrand. Na overdag 140 nuttige kilometers te hebben gemaakt belandde we in de avond in het plaatsje Monnaie. Hier is de bevolking zeer gemoedelijk en al gauw hadden we een zak met eten en drinken (leffe blond) weten te bemachtigen voor de gratuit, zoals wij dat zo mooi zeggen hier in stokbroodland. Nadat we de moed hadden opgegeven had Bob nog het idee om bij een mansion aan te bellen. Daar kwam weinig reactie tot de eigenaresse met de Mercedes de binnenplaats op kwam rijden. Al gauw begon ze te rennen en te roken om iets voor ons te regelen. Ze bleek een groot fan van Peking Express te zijn en wilde ons kostte wat het kost helpen. Binnen eenmaal aan de plaatselijke Brut, werd de buurman erbij gehaald om het een en ander voor ons klaar te spelen. Deze buurman kwam weer met de burgemeester aanzetten en die had voor ons een huis over waar we konden slapen. Dit huis stond al 5 jaar leeg en was voor noodgevallen. Daar konden we heerlijk douchen en slapen in een gespreid bedje.
6
Dag 7
Monnaie - Poitiers
16-03
Zo spectaculair als de dag gister was geëindigd, zo matig begon de volgende ochtend. Samen moesten we 6 sneetjes bambino brood delen en een flesje melk weg zien te krijgen. We zaten in een drafje op een Route Departement ergens in het midden van Frankrijk toen ons avontuur in een volgende dimensie kwam. Een vrouw in een behoorlijke Mercedes stopte voor ons om deze ietwat hongerige studenten te voorzien van brood. Ze meldde erbij dat het wel een week houdbaar was, na een grondige proefsessie wisten wij waarom. Het was kiezen tussen het gebit of de honger, dan maar honger dus. Toch bedankt. Op een dag als deze zien wij cultuurbarbaren niets dan asfalt en zo goedkoop mogelijk eten van de plaatselijke marché. Mochten we dan toch een mooi begraafplaatsje zien dan attenderen wij Bob hier onmiddellijk op, om zijn altijd vrolijke karakter even om te laten slaan. In de route boeken die wij hebben staat een heleboel en wij hebben het voor elkaar weten te krijgen het allemaal te mogen missen. Na deze wederom enerverende fietsdag kwamen we aan in Poitiers. Daar zagen we een heel hoog gebouw waar we op internet konden. Na ieder een menu en een flurrie te hebben weggewerkt gingen we het internet op om onze collega Hollanders op de hoogte te houden van onze ervaringen. Uiteindelijk hebben we onze tenten op kunnen slaan achter een grote supermall waar we klappertandend van de kou de nacht hebben doorgebracht.
Dag 8
Poitiers - Angoulême
17-03
De tenten gepakt en fris en fruitig begonnen aan deze dag. Goed en wel 657 meter op weg kwam de gendarmerie met 2 wagens en even zoveel motoren naast ons rijden om ons de ietwat retorische vraag: ‘je parle francais?’ te stellen. We vroegen de beste man vriendelijk ons in de boeien te slaan en richting de cel in Angoulême te sturen. Helaas, hij gunde ons deze gratis kilometers en overnachting niet. We mochten dus maken dat we wegkwamen van de weg die ons langs niets interessants, maar wel in 106 kilometertjes naar de volgende eindbestemming, zou leiden. Niet dus voor deze goedgehumeurde en op zijn Engels aangebrande ras Hollanders. We werden via de meest gigantische cols en barbaarse wegen gestuurd op deze warme lentedag. Uiteindelijk vonden we met een hangend gezicht na 140.000 metertjes dan toch deze wederom niet interessante plaats. We vonden een schitterend mooi winkeltje waar we een noodrantsoen voor de avond kochten. Na wat moeilijke conversatie met de locals gingen we op zoek naar een plekje om de oogjes toe te doen. We zochten en vonden een Auberge de Jeunes. We konden hier voor het schamele bedrag van 12 eurootjes en 30 luttele centen (hoe krijg je het verzonnen) de nacht doorbrengen. De spullen van de fiets gehaald op weg naar de kamer werden we welkom geheten door onze niet gewenste toch aanwezige kamergenoot. Deze beste man had een tattoo op zijn rug die waarschijnlijk verwees naar zijn liefdevolle jeugd. “DEMON” stond er liefkozend. Bob vond het best en sliep binnen enkele seconden zoals tot voorheen alleen Harrie wijdbeens het presteerde. De andere nomaden legde nog een kaartje en besloten om een uurtje of 23.00 om het maar een dag te noemen.
Dag 9
Angoulême - Libourne
18-03
Na een nachtje in de sauna te hebben geslapen waren de mannen eindelijk eens op tijd om te vertrekken. Na de fietsen te hebben los gemaakt kwam Jos er al snel achter dat er iets niet helemaal klopte aan zijn fiets. Na een kleine inspectie bleek dat een spaak niet stond zoals het hoorde. Het gevolg: een flinke scheldtirade en een telefoon gesprek met Dhr. Sanders. Een uitstekend moment voor Rademakers om even lekker irritant te doen en hij mocht van geluk spreken dat het wiel van Josuph niet als een discus tegen zijn hoofd werd gesmeten. Vervolgens op zoek naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker. 10 minuten en 5 euro lichter was het wiel weer gemaakt en gingen we op pad.
7
Week 2
Tot nu toe afgelegd:
Dag 11
Tilburg - Libourne
Labouheyre - Ilhare
20-04
Wederom bomen! Nadat we het gister nog konden nalaten om iets te zeggen over de niet al te geweldige omgeving waarin we ons de laatste dagen begeven, gaat dat vandaag wel gebeuren. Ze zijn er hier in de buurt nogal van om het enorme bos wat ze hebben uit te dunnen. De ene na de andere noeste arbeider is hier bezig om de secuur omgehakte en opgestapelde bomen te vervoeren naar de eerste de beste liefhebber van dit goedje. Het enige waar wij de omgehakte bomen voor kunnen gebruiken is een comfortabele zit tijdens het wildpoepen. Ja lieve mensen, als er niets in de buurt is ga je zoeken naar alternatieven voor de O zo nodige behoeftes die de mens nu eenmaal heeft. Hein wilde er eerst ook niet aan geloven, maar nadat Jos de enorme stap had genomen om een hele kiwi te eten, de eerste in zijn leven, moest Hein zich wagen aan zijn eerste drolletje met een frisse bries tussen de billetjes. Punt, laten we dit nu als bekend veronderstellen en er verder over ophouden. Eerder tijdens de trip zijn we door meerdere borden al gewaarschuwd voor overstekende koeien, stieren, badende neushoorns, parende eekhoorns etc. Maar vandaag was het raak, er stond een bord met een tekening wat op hertjes moest lijken en nog geen halve kilometer later stonden ze ons langs de kant op te wachten, twee lieve hertjes. Toen we passeerden staken ze rakelings voor onze fietsjes de weg over. Een enthousiasme in de groep, je zou er opgewonden van raken als er niet alleen bomen in de buurt waren. We nemen aan dat ze dit bij auto’s ook proberen, het voordeel of nadeel (net hoe je het bekijkt) is dat het maar 1 keer fout kan gaan. Deze dag het mooie getal van 125 kilometers in de goede richting afgelegd te hebben besloten we om langs de kant van de weg af te dalen richting een riviertje om de tenten op te slaan. Hier hebben we op het kookstelletje een aardappelmix klaargemaakt met extra champignons. Zo rond half 9 gingen de ritsen van de tentjes dicht, werden de welterusten uitgewisseld en de oogjes toegedaan.
Dag 12
Ilhare - Artaiz
21-04
Het begin van de gevreesde Pyreneeën!
Dag 10
Libourne - Labouheyre
19-04
Tanja, Yes! Het leek wel midden in de nacht dat de mannen het bedje uit moesten komen. Helaas was het al half negen en door de eerste doelstelling van de dag kon een streep. In het opkomende zonnetje hebben we de puinhoop van de vorige avond netje opgeruimd en wat droge bammetjes naar binnen geschoven. Een blik richting de zon bracht ons weer op de route naar het zuiden. Hein kreeg al vlug ruzie met de fiets, “omdat dat ding schakelt wanneer die het zelf wil” en Rademakers klaagde wat over een combinatie van een kater met een zonnesteek. Misschien was het ook een beetje spanning, want om half 1 belt de bloedmooie Tanja Jess voor radio 100% NL om te vragen hoe het er met de boys aan toe gaat. Na veel grootspraak over aanzoeken tot een date met de ex soapie werd het een formeel gesprekje, maar het radiodebuut is een feit. Tevens hebben we te horen gekregen dat we 5 mei een fakkel mogen dragen naar Haarlem voor bevrijdingspop. Met ambassadeur Eelco van der Geest aan onze zijde zal Giel Beelen (dat mannetje met die bril van de radio) ons interviewen. Vervolgens zullen de liters bier er in vliegen, maar dat ter zijde. Terug naar de tocht: door dit oponthoud moest er in het middaguur flink worden gefietst om tot onze beoogde eindbestemming te komen. Met de blaren op de handen van de zon is dit wederom gelukt. Op zoek naar een slaapplek in het echte arbeidersdorp stapte we een restaurant / bar / hotel binnen met de vraag of ze een lekker bedje hadden en internet. Een bedje hadden ze niet te bieden en van internet hebben ze in dit gat nog nooit gehoord, lekker dus. Uiteindelijk een prachtig voetbalveld gevonden waar precies twee tentjes kunnen staan in de middencirkel, top. Mocht de keeper van de plaatselijke FC dit nog lezen, duik niet richting de rechterpaal. Tja, we moeten ergens onze behoeftes doen!
8
Een heerlijk rustig begin van dag. De benen konden lekker warm worden en ogen kregen steeds meer ontsluiting. We besloten om een stop te maken bij een Brico marche. Daar aten we een aantal ijsjes en voltrokken we het gebruikelijke eetfestijn. Op de parkeerplaats liepen de gemoederen hoog op tussen een ietwat gepikeerd vrouwtje en een wat oudere tante. De parkeerplaatsbeheerster maakte er een sport van om dingen te gaan doen waardoor ze maar in de buurt kon blijven van het stechelende paar. Een schitterend schouwspel voor tijdens het ontbijt. Eenmaal vertrokken stond voor ons een klimmetje op het programma waar de gemiddelde Boogerd nog luidkeels U tegen staat te roepen. Uiteraard nam Michiel “Lance” Rademakers het voortouw in deze beproeving van de studentenbeentjes. Hein kon goed volgen de eerste 10 kilometer, maar moest tijdens het tweede gedeelte zichzelf af laten zakken naar een keurige vierde plek om ook daar de klim te eindigen. Bob mocht zich tot koning van de Pyreneeën laten kronen. Hierbij moet gezegd worden dat er kennelijk een smerig spel aan vooraf ging, dat volgens de ongeschreven wielerwetten als ‘niet netjes’ wordt betiteld. Lance nam vlak voor de top even de tijd om zichzelf te filmen in één van de vele sneeuwhopen. U hoort het goed, sneeuwhopen! Wat volgde na deze slopende klim, binnen 16 kilometer iets meer dan 900 hoogtemeters naar de top op 1057 meter, was een prachtige afdaling door de valleien van de Pyreneeën. Hier vonden de jongens het scooteren uit; hierbij plaats je beide voeten op de tussenstang, waar je ook heel hard de edele delen op kunt laten klapperen, en laat je jezelf met de wind in de haren door de zwaartekracht die Newton ooit zo mooi beschreef naar beneden donderen. De dag werd afgesloten op een grasveldje nabij ‘ons riviertje’ de Erro. Een heerlijk kampvuur en een smerige pasta later werd besloten om de nachtkaarsjes uit te blazen en onze gezalfde billen in de slaapzakjes te laten glijden. Op aanvraag van dhr. Sanders zelf willen wij hem bij deze complimenteren van het op miraculeus knappe wijze naar boven manoeuvreren van ‘de tank’
9
Week 2 en 3
Dag 13
Artaiz - Sabinar
22-04
Zoals iedere zondag heerlijk afbakbroodjes, een eitje en een glaasje jus. Nee helaas, we hebben onze laatste 2 snickers en 5 muesli repen gedeeld om toch iets in de maag te hebben voordat we vertrokken. Na 40 km zijn we in Sanguesa aan gekomen waar we in een klein tankstation onze oase zagen. Wat brood en cake later vertrokken we richting het zuiden van het o zo fietsfijne Spanje. Wederom een klim van maar liefst 900 meter, die ons tot op het bot wist te slopen. Bovengekomen hebben we even de tijd genomen om te genieten van het prachtige uitzicht. Met het idee dat we nu 80 km mochten dalen stapten we weer vol goede moed op de fietsen. Dat we plotseling nog 10 km richting de bovenkant moesten, zorgde er voor dat Bobbie en Hein de 20 min scheldtijd wel moesten gebruiken. Vervolgens lekker afgedaald, op zoek naar voer. In een verdwaald dorpje met maar liefst één 65+ cafe hebben we een heerlijke burger naar binnen mogen werken. Het humeur weer een stukje beter, zijn we het laatste lichtuurtje doorgefietst. Op een veldje in de buurt van ‘spookcity’ Sabinar hebben we om half negen de ogen gesloten!
Dag 14
Sabinar - Illueca
23-04
Veel hoge punten, dus dieptepunten! Op het gemakje wakker geworden vertrokken we richting het zuiden! De kaarten beloofde ons een lekkere, dus vrij vlakke, etappe. Met een lege maag proberen we snel een mooi plekje te vinden voor het ontbijt. Helaas dat er hier in NoordSpanje geen leven blijkt te zijn en dat de mensen je liever van je fiets af schoppen in plaats van je vriendelijk de weg te wijzen naar iets dat op voedsel lijkt. Gelukkig wisten we na 25 kilometer half bevroren brood met water te bemachtigen, heerlijk! Met een ietwat gevulde buik fietsten we verder richting het o zo gewilde Gibraltar. Na ongeveer 25 kilometer in helemaal niets te hebben gefietst hadden we de route weer gevonden. Verder is er in Noord-Spanje niet veel te beleven, alles is berg op en verdort. Aangezien we vanochtend met een veel te lege maag waren begonnen probeerde wij dit met het avondeten weer volledig recht te trekken. Na eerst een cola’tje te hebben gedronken in het plaatselijke en veel te dure 3-sterren restaurant werden wij doorverwezen naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Ongeveer 25 minuten later zaten er 4 heren op een bankje naast de supermarkt na te genieten van dit heerlijke avondmaal. Nadat het eten was gezakt hebben we net buiten het dorpje ons tentenkamp opgezet en werd er weer vroeg van de nachtrust genoten.
Dag 15
Illueca - Manelo
24-03
Iets na zeven werden we wakker door het drukke verkeer, want we hebben ons tentje uiterst tactisch naast een goedbereden weg geplaatst. Gelukkig konden we heerlijk wassen en de grote behoefte doen bij een tankstation 100 meter verder. Een douche is inmiddels een ruime week geleden, dus wat schoon water met sop in het gezicht is niet verkeerd. Na een goede morgen zijn we rond een uur of 12 aangekomen in een leuk en gezellig stadje, Calatayud. Wat is het relaxed om weer in een stad te zijn met veel mensen om ons heen. Dit was meteen een mooie gelegenheid om op zoek te gaan naar een plek waar we onze elektronica kunnen opladen en internet tot de beschikking hebben. Laat dit nu net een mooi barretje zijn, top. Helaas moest er nog gefietst worden en konden er geen cervezas gedronken worden. Tot in het donker hebben we doorgefietst en dat werd bijna fataal. Trots als we waren wilden we nog een mooi filmpje maken dat er in het donker gefietst werd, tot het moment dat een stevig doorrijdende auto cameraman Bobbie bijna van de fiets schepte. Het was ook niet heel slim van ons dat de lichten nog op non actief stonden natuurlijk. Dit was meteen het einde van de tocht voor vandaag. Het tentje hebben we naast de weg tegen een spookhuis aan gezet, mooi uit de wind (dachten we). Na een uur te hebben geslapen zijn Jos en Michiel toch echt de tent uitgestapt om de, inmiddels vrij kromme, haringen er nog verder in te slaan. Het enige wat ons nog te doen staat is bidden en hopen dat we op hetzelfde plekkie wakker worden.
10
Dag 16
Manelo - Priego
25-03
Er zit een stijgende lijn in! ’s Ochtends werden we gelukkig wakker met de tent nog boven ons hoofd. Het nachtwerk was dan gelukkig toch nog nuttig geweest. Na rustig alles te hebben opgeruimd gingen we weer lekker verder met fietsen. Vandaag verwachten we een dag waarbij de weg veelal omhoog zou gaan. Dit bleek dan ook zo te zijn! Van de eerste 100 kilometer die we vandaag hebben gereden gingen er minimaal 97.428 km steil omhoog, vals plat omhoog of liep het lichtjes omhoog. Na een aantal niet al te zware bergjes begon het echte werk met een klim van ongeveer 13%(!). Hierbij moest iedereen vol op de pedalen en werd de top net gehaald. Ook Jos, die vandaag zijn geluksdag op ‘De tank’ had, kwam hierbij boven. Helaas bij de eerstvolgende klim waarbij het stijgingspercentage ‘maar’ 11% was moest hij dan toch verzaken. Nadat de andere al ver uit het zicht waren en hij op de fiets nog maar 5km vooruit ging, dacht Jos even slim te zijn om af te stappen en een stukje te lopen. Helaas bleek dit nog langzamer te gaan. Na en tijdje voor pampus op straat te liggen en een kleine scheldsessie later was hij er weer helemaal boven op. Een aantal kilometers later, toen het eindelijk eens naar beneden ging, werd er nog wel een nieuwe topsnelheid behaald, 69 Km/u. Eenmaal dit bereik hebben we de dag lekker rustig ‘uitgescooterd’ tot in Priego. Hier zijn we op zoek gegaan naar een Hostel en hebben deze ook gevonden. Helaas gingen hier die prijzen binnen de 10 minuten omhoog dus besloten we maar weer eens ons luchtbedje op te blazen. Eerst nog in het dorpje een kleine maaltijd genuttigd en toen hebben we in het donker ons tentje net buiten Priego opgeslagen. Heerlijk weer genieten van onze nachtrust!
Dag 17
Priego - Villamayor de Santiago
26-03
Hostal, tent, nee rioolbuizen! Toen we wakker werden konden we eens bekijken waar we stonden. Het bleek één of andere boomkwekerij te zijn. Geen probleem, we hadden heerlijk geslapen. Naast onze slaapplek bleek ook een tankstation te zijn. Hier hebben wij smeerolie voor onze ratelende kettingen gekocht. Na een kleine smeersessie, zowel de billetjes als de kettingen, konden de mannen weer op stap. Volgens de bediende van het tankstation was het alleen maar rechtdoor richting Huete. Helaas was dit alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Na ongeveer 15 km onder weg te zijn kwamen we er achter dat dit niet helemaal de weg was die wij moesten hebben. Tijdens de terugweg (richting de goede weg) hebben we bijna evenveel nieuwe bezienswaardigheden gezien als op de heenweg. Zo hebben we toch wat extra’s gezien van dit prachtige land. Toen we dan eindelijk op de goede weg zaten konden we kilometers gaan maken. Alleen wilde het ‘heuvelachtige’ Spaanse landschap niet helemaal meewerken. Vanaf ongeveer 20 km afstand zagen we al een klim liggen. Helaas moesten we voordat we daar waren eerst nog een stuk afdalen. En ondertussen weten we: alles wat naar beneden gaat, gaat nu eenmaal ook weer omhoog. Na deze klim te hebben bedwongen en iedereen blij was om boven te zijn stond er weer eenzelfde afdaling en klim te wachten. Spanjaarden, leg er gewoon een brug tussen! Maar eenmaal dit overwonnen was er iets waar wij als rashollanders blij van werden: vlak land. Rond 7 uur kwamen we aan in Villamayor de Santiago. In dit stadje hebben wij de nodige boodschappen gedaan voor het avondeten en gingen wij weer verder op zoek naar een slaapplek voor de nacht. Het enige probleem bij vlak land is dat je nogal snel in het zicht staat. Gelukkig heeft de plaatselijke burgemeester een unieke rioolbuizenverzameling. Dit leek ons de perfecte plek om te gaan slapen. Michiel, Bob en Jos hadden al lekker het bedje in een van de rioolbuizen gelegd. Hein wilde wat meer privacy en heeft zodoende zijn tentje 50m verder opgezet. Waarschijnlijk om van het gesnurk van de andere af te zijn.
11
Week 3
Dag 18
Villamayor de Santiago - Bolano del Calatrava
Dag 19
Solano del Pino - Andujar
Al vroeg werden we gewekt door het vrolijke gezang van de inmiddels geliefde Michael Buble. De spullen werden in hoog tempo aan en op de fiets gezet om de bouwvakkers voor te blijven. Na een speedy ontbijt stapte we op de fiets. Het uitzicht was voor de verandering veelbelovend, geen bergen te zien en de zon liet zich ook nog even zien! Vol goede moed begonnen we aan een nieuwe dag vol fietsplezier. Het leek een dag te worden met alleen maar meevallers. Helaas kwam de wind er een stokje voor steken. De stevige tegenwind heeft ervoor gezorgd dat wij vrijwel de hele dag in een treintje hebben moeten rijden. Om de kilometer werd de man op kop doorgewisseld zodat het enigszins te doen was. Over het algemeen is het een saaie dag geweest met weinig bezienswaardigheden, wel weer een hoop prachtig asfalt uiteraard. Een groot aantal kilometers later hadden we genoeg kilometers in de benen en zouden we de dag ´rustig´ uitfietsen. Lance had dit blijkbaar niet helemaal begrepen want het uitfietsen veranderde in een ware eindsprint van een dik half uur waarbij een gemiddelde snelheid van 29 kilometer per uur werd behaald. Met de tong op de schoenen hebben we een mooi slaapplekje gevonden. De zwarmen (zweetarmen) van Hein hadden zich getransformeerd naar een zworse, zwrug en zwuik. Al deze nattigheid bracht een nieuwe bijnaam voor onze fietsheld met zich mee: Hein kon vanaf nu Zwein genoemd worden. Achter (wederom) een spookhuis werd het tentenkamp opgezet. Voor het slapen gaan moest een belangrijke keuze gemaakt worden. Het fietsen ging ons zo goed af dat we ruim voor lagen op schema en waarschijnlijk begin april in Gibraltar aan zouden komen. Het boeken van een ticket werd zowaar een serieuze optie. Maar wie moest dit gaan regelen?! Na een zenuwslopende rock, paper, scissors ronde was meteen duidelijk wie de klos was. Het papiertje van Bob werd vermorzeld door de scharen van de medefietsers. Nog een laatste blik op de vuilnisbelt die naast ons lag en we konden richting dromenland.
Een korte, maar hobbelige dag
Dag 19
Dag 20
Bolano del Calatrava - Solano del Pino
28-03
29-03
Deze dag hebben we door een prachtige omgeving mogen fietsen. We hebben door een natuurgebied in Andalusië gefietst. Na het passeren van de grens was het alsof je van Nederland naar Belgie rijdt met de auto. Van het ene op het andere moment zijn de wegen slecht. Hier was het ook ongelooflijk. Er zaten ontzettend veel kuilen en gaten in de weg, dat met name Jos moedeloosheid bezorgden. De dag begon ontzettend koud, maar na een klim van 7,5 kilometer stijgt de temperatuur al snel naar een gevoelstemperatuur van ik denk wel 50 graden. Op het hoogste punt was een geweldige stellage gebouwd waar Hein gebruik van maakte om zijn behoefte te doen in de vrije natuur. De andere jongens namen hier de tijd om de nodige vitaminen binnen te krijgen door een sappig appeltje te eten. Na een kilometer of 70 kwamen we aan in Andujar. Een grote stad met een heel hoog gebouw. Bij dit hoge gebouw hebben we heerlijk een uurtje of 3 zitten eten. Ronald had zijn personeel weer goed in het gareel en op het leveren van de CBO’tjes na hebben ze uitstekend werk geleverd. Terwijl wij binnen zaten te eten was buiten het weer volledig omgeslagen. Het begon flink te regenen en er werd unaniem besloten om een hostal op te zoeken. Jos had voor deze dag al 5 dagen verplicht een deo-douche moeten nemen. Niet schoon, maar wel fris. In dit Hostal konden we heerlijk douchen en in de bar beneden had de barman een prachtig concept voor zijn biertjes bedacht. Hij haalde de glazen uit een koeling, zodat het bier heerlijk koud bleef. Helaas voor het bier kreeg het hier de kans niet voor. De jongens hadden heerlijk geslapen, alleen Hein had de nacht wat minder ervaren. Het kussen was een meter hoog en hij kreeg last van de nek. Geen zorgen jongen, je mag de volgende ochtend weer fijn 120 kilometer gaan fietsen.
Andujar - Casariche
30-03
De wekkers kregen het niet voor elkaar, maar gelukkig waren daar nog de radiovogels die ons deden ontwaken. Het kan schelen dat we bij onze vrienden de snooze-knop niet hebben kunnen vinden, want dit ochtendritueel laat zich met de dag meer gelden. Vandaag wacht er een moeilijke etappe. Geen goede fietspaden die ons strak naar de zon leiden maar lastige wegen die ons via oost en west in de richting van de Apenrots stuurde. De wind was nog niet gaan liggen dus de TGV moest weer gevormd worden, al hoop ik dat deze treinen langer stand houden. Na regelmatig de schouders te hebben opgetrokken na de vraag: En nu!? is het toch een nuttige dag geworden. Aan het einde van de middag werden wij verrast door het belanden in een tropisch regenwoud. Ja, daar regent het altijd! Met de regenjassen aan zijn we doorgeploeterd tussen de dichtgegroeide groene bergen. We hadden gepland om de dag te eindigen in het dorpje Solano del Pino en we fietsten met onze laatste krachten door naar de top van de berg. Daar aangekomen reden we tegen het bord:
Rademakers had verstandig de wekker gezet om half zeven, zodat hij in de morgen nog heerlijk kon genieten van een douche. Al vrij snel besefte hij dat die douche om half acht ook nog warm water zou geven en dus was het nog even genieten van de heerlijke bedden. Het was de planning om vandaag heel vroeg te vertrekken en een reuzesprong te maken richting de kroeg van Gibraltar! De andere drie fietsfanaten hadden hier nog meer lak aan en bleven zo lang mogelijk liggen. Lance vond het genoeg en besloot in zijn eentje maar boodschappen te doen in het stadje. Beetje jammer dat de plaatselijke super pas om 9 uur open gaat en dus teleurgesteld met een lege maag + tas teruggefietst. Na een beter tweede poging vertrokken we richting Casariche, een dorpje 135 km verder!
<-- Solano del Pino 3 km --> De goede weg richting Gibraltar
Op de eerste open vlakte bleek dat er een aardig briesje over het prachtige ZuidSpanje heen raasde. Het gevolg hiervan was de welbekende TGV, 3 I-pods (helaas Bob) en de toenemende verlangens naar de thuisbank met bijzettafeltje voor de tv, de eigen wc, een bad, de vrienden en familie (en vriendinnen natuurlijk!), bier uit tap, Nederlands vrouwelijk schoon, de ALDI tomatensoep en stokbrood- kruidenboter, maar met name naar een FRIKANDEL SPECIAAL! Terug uit dromenland bleek dat er al 63 km wind tegen opzaten zonder de benen te hebben laten rusten. Hoewel het volgende stadje nog 7 km was toch maar een kwartiertje de tijd genomen om wat, daar gaan we weer, stokbrood met nutella en een chocoladereep te nuttigen. Na de korte stop zaten we al vrij snel in de grote stad Baena. Hier hebben we naast een drukbezochte markt en een voetbalstadion niet alleen onze moegestreden lichamen maar tevens de voedseltassen weer geladen. Niet vergeten te vermelden dat Jos en Michiel in de super de eerste prachtige Señorita mochten spotten. Echt een goed gesprek zat er helaas niet in, dat zal wel aan de sterk ruikende fietskleding hebben gelegen. Na de pauze konden we er weer tegenaan. De wind was gaan liggen en er kon zowaar weer gelachen worden op de fiets. Vlak voor de schemer hadden we ons doel bereikt en dachten wij een mooie campingplek te hebben gevonden. De tenten nauwelijks uit de zak gehaald, lieten de waakhonden zich gelden. Dat laffe geblaf was echter niet voldoende om de vermoeide Pelgrims te verjagen.
Doorfietsen was wel heel verleidelijk want drie km terug betekend 6 km om, waarvan drie strak omhoog. Het probleem was dat ons voedselpakket nog bestond uit enkele boterhammetjes, wat muesly repen en een paar potten chocoladepasta. Uiteindelijk hebben wij er heel verstandig (???) voor gekozen om toch door te fietsen naar een mooi slaapplekkie. Dit werd een heerlijke zoektocht van 10 km bergaf op de scooters langs roofvogels, herten en riviertjes. Beneden aangekomen vond Jos een plekje dat met heel veel fantasie wel leek op een stuk grond waar je tent op zou kunnen zetten. Dat hebben we dus ook maar gedaan. Dit moest wel heel snel gebeuren want in de wolken zat meer nattigheid dan in de fietsshirtjes van Hein. Het eten dat we nog hadden is netjes verdeeld in de tent en de regen en onweer lieten zich gelden. De bliksem die nog 1 km verwijderd was van de tentjes zorgden voor een enorme hoeveelheid decibel. Door de vermoeidheid zijn de oogjes toch dichtgegaan.
12
27-03
13
Week 3 en 4
Dag 21
Casariche - Gaucin
31-03
Gibraltar - La Linea
02-04 t/m 04-04
De laatste loodjes wegen het zwaarst!
Onze laatste dagen uitzitten in La Linea
Met alle automatismen gaat het opstaan steeds sneller, gelukkig maar want wij willen vandaag zo veel mogelijk kilometers maken zodat we morgen een korte etappe hebben tot de eindbestemming! We verwachten dat we niet zo veel omhoog hoeven te trappen, omdat we richting zon, zee, strand fietsen. U raadt het al, daar waren ze weer. Met veel hulp van de Spanjaarden, die ons op vele aparte wijze (met stenen op de weg als een kind dat voor het eerst stoepkrijten mag, door een km mee te rennen, door met zijn taxi achter ons aan te rijden etc.) de weg wezen, konden we onze kilometers toch mooi bewerkstelligen. Na 100 km te hebben gefietst reden wij tegen het einde van de middag Ronda binnen. Een uitstekend plekje om even te eten. Hier vertelden ze ons dat Gibraltar nog ongeveer 100 km verder was. De laatste dag wilden wij niet meer te veel fietsen en dus moesten we nog ongeveer 35 km maken voordat het donker werd. Deze 35 km waren misschien wel de zwaarste die we hebben gehad. Niet alleen de steile bergen, maar ook de vermoeidheid speelde hierin een grot rol. Toen we ontdekte dat er geen afdaling of stadje meer op onze weg kwam, besloten we dat we de tenten neer zouden zetten wanneer dit mogelijk was. Geloof het of niet, we hebben nog tien km door moeten rijden omdat er geen plek van 6m2 vlak te vinden was. Onze redding was een uitkijkpunt op de top van de berg (tegen de 1000 meter). Op dit toeristische stekje konden we de tenten op grind neerzetten. De haringen die nauwelijks de grond in konden zijn vervangen door grote keien. Het was inmiddels al donker, maar het uizicht was schitterend.
Leuk om even te vermelden waarom wij deze laatste dagen tot onze terugreis niet in Gibraltar doorbrengen. Het was namelijk zo dat bij de douane, aan de grens van Spanje en Gibraltar, onze jongen Michiel er op attent werd gemaakt dat zijn paspoort op 1 april was verlopen en dat het beslist geen grap was. Grappen maken past überhaupt niet bij de douane van Gibraltar kwamen we ook weer achter tijdens onze uitrit uit hectisch Gibraltar. Wat een druktemakers die mannen. In La Linea hadden we na 2 pogingen een prachtig hostal gevonden waar we 2 nachten welkom waren tegen een zacht prijsje. Hier konden we heerlijk douchen en alvast de nodige alcoholische versnaperingen nuttigen die we bij de lokale super hadden meegenomen. Wat ons nog stond te wachten was een nachtje in een Irish pub die we eerst nog moesten vinden in dit toeristische plaatsje. Na 25 minuten wandelen stonden we dan voor de deur. Het eerste uur kunnen wij u melden dat alles koek en ei was en dat Spanje nog op het nippertje wist te winnen van Turkije. Daarna moeten we u door verwijzen naar het personeel van deze avond. Het schijnt dat er toch afgerekend was en een enerverende taxirit later lagen we dan in onze kribbe. De volgende ochtend moest Michiel weer naar Algeciras om een tijdelijk paspoort te regelen voor de terugvlucht vanaf Malta. Toen de andere jongens ontwaakte, kregen ze van het dienstdoende personeel te horen dat ze de komende nacht niet meer welkom waren in het hostal. Het schijnt dat er in de nacht niemand een oog dicht heeft kunnen doen na onze entree in het hostal. Wij weigerde te vertrekken en al snel vertelde hij ons dat hij het nog 1 nacht wilde proberen met ons. Dat geregeld was het op naar onze vriend Ronald MacDonald een eindje verder in het plaatsje. Daar aangekomen hadden Bob, Jos en Hein geen van allen geld bij zich. Dat werd dus weer een spannend rock, paper, scissors om wie er moest gaan pinnen. Hein, jammer jongen. Eenmaal met geld bij de Mac was de lamheid nog niet uit de tere lichaampjes vertrokken. Dus wederom rock, paper, scissors voor wie moest bestellen. Jammer Hein. De 3 bestellingen daarna, jammer Hein. Maar er was heerlijk gegeten en buiten in het zonnetje werd rustig verder genoten. In de avond even terug naar het Hostal en klaarmaken voor de volgende dag Ierse pub. Deze avond waren er een heleboel mensen op uitgetrokken om zich aan de ruim aanwezige alcoholische versnaperingen te vergrijpen. Het was onze laatste avond en we hebben hem doorgezet tot we de allerlaatste waren in de kroeg. Wat een karakter tonen we ook hier weer hè, heerlijk. Na de laatste mucho whisky cola waren we klaar om ons bedje weer op te zoeken. Deze keer geen taxi, want het hostal bleek op 300 luttele meters van de pub te liggen. De volgende ochtend klaarmaken voor vertrek. Nog even een goede eetsessie bij de Mac en wachten tot de bus dan eindelijk vertrekt richting Malaga. De buschauffeur was niet erg blij met de 4 fietsen die mee moesten, maar daar hadden wij uiteraard geen boodschap aan. Na wat gehannes zaten ze er alle 4 in en konden we ons voorbereiden op een kustritje van 150 kilometer in iets meer dan 3 uurtjes. In de bus konden de stoelen het gewicht van dhr. Rademakers niet helemaal dragen en besloten daarom maar af te breken. Op het busstation van Malaga was het nog een fietstochtje van 50 minuten naar het vliegveld. Ze hadden ons wel even kunnen vertellen dat er maar één weg was en dat was de snelweg. Michiel maakte de schitterende opmerking ‘wat rijden die auto’s hier hard joh’. Daar is dus de snelweg voor. Maar we reden met onze fietsjes zo het terminal binnen en konden ons opmaken voor een lange zit van een uurtje of 10. In de nacht werden heel wat potjes pesten en rock, paper, scissors gedaan. Een pilsje kostte maar liefst 5,80 euro dus dronken zijn we niet geworden. Na het inchecken kwamen we de oom en tante van Hein tegen die nog trakteerde op een kop koffie en wat boterhammen voor we aan boord konden. De vlucht verliep heerlijk en al snel stonden we op Airport Eindhoven, waar familie en vrienden ons stonden op te wachten voor een warm onthaal terug in Nederland. Hiervoor hartelijk dank! Dit was dan het einde van de trip, iedereen werd meegenomen door de eigen ouders en konden zich zo gaan voorbereiden op een heerlijk weekend in bekende omgeving.
Dag 22
Gaucin - Gibraltar
01-04
De wekkers gaan vandaag extra vroeg af, want wij staan niet graag op naast een stel Chinezen met fotocamera onder begeleiding van een Spaanse Gids! Toch nog even genieten van het uitzicht over het berglandschap met de kleine dorpjes gelegen in de dalen. In het eerste dorpje werden de Champagneflessen eerder in het winkelkarretje gelegd dan het ontbijt, want de laatste dag is een feit! Bobbie en Michiel konden niet wachten en vonden 10 uur een prima tijd om te beginnen met fles 1. Hein en Jos, die enkele uren nodig hebben om écht wakker te worden, wachten liever nog even! De dag begon lekker met een afdaling van 10 km en in de verte was een reusachtige rots te zien. Zou dat Gibraltar zijn? Nee, dat is nog wel wat verder toch!? Rond één stonden er nog 25 km op het programma en het werd met name Bobbie te veel. “We moeten die flessen open slingeren”. Zo gezegd zo gedaan en al vrij vlug was ook deze fles leeg. De zon en de kleine bergjes wezen ons erop dat we de rest toch maar beter even in de tassen konden laten. De laatste kilometers werden fluitend afgelegd totdat we op 12 km voor Gibraltar toch nog een probleempje hadden. De enige weg die we konden vinden richting de aapjes was een snelweg, bewaakt door de Guardia Civil. Na vriendelijk te hebben gevraag hoe we dit moesten doen wezen ze ons erop dat we de snelweg moesten pakken en maar door moesten fietsen! Afslag 118 richting Malaga zou ons precies naar Gibraltar leiden. Na 20 minuutjes over de snelweg te hebben gefietst stonden daar dan de eerste borden met GIBRALTAR erop. De camera’s kwamen tevoorschijn en het gejuich kon beginnen. We hoefden nu alleen nog richting de enorme rots te fietsen die we een eind voor ons al zagen liggen. Eerst kregen we La Linea op ons pad. Hier bezochten we een supermarkt om champagne te kopen voor als we over de streep waren. Aangekomen bij de douane van Gibraltar kwamen we erachter dat het paspoort van Michiel deze zelfde dag zou verlopen. Hij moest vandaag nog het land verlaten. De champagne konden we moeilijk daar leeg knallen, omdat de mensen er niet naar uitzagen alsof ze het gezellig vonden wat ze aan het doen waren. In Gibraltar rond gefietst en even wat geld pinnen dan maar om wat te eten. Hein was de gelukkige die als eerst wat geld uit de automaar kreeg. Ponden hebben ze op Gibraltar. Die moesten dus nog daar opgemaakt worden en mocht nu een oude bekende van de groep een restaurant hebben daar. We besloten om Ronald een bezoek te brengen en we hebben zonder pijn in het hart heerlijk voor 50 pond kunnen eten. Eenmaal terug in La Linea gingen we een hostal zoeken en een plek waar we wat euro’s kwijt konden aan een kastelijn. Dit ging ons alleraardigst af kunnen wij u verzekeren.
14
Dag 23,24 en 25
Iedereen hartelijk dank voor de berichtjes en belletjes tijdens de tocht. Zodra er meer bekend is over de fitnessschool in Mutare krijgen jullie het van ons te horen. Er zal een DVD verschijnen met film en fotomateriaal. Hier willen wij ook de fitnessschool op tonen, dus kan het even duren voor dit materiaal zal verschijnen.
15
Bedankt!
Wij willen graag onze sponsors, vrienden en familie hartelijk bedanken voor jullie steun en bijdragen in ons project. Dank jullie wel!
Mutare in Beweging hét sportproject van 2009
Heijdiho Techniek Horecavereniging H.D.L Mediatheek Fontys Sporthogeschool Bouw- en Adviesburo Fam. Houtepen Fam. v Kolck Mieke Penninx Monique en Jeroen Tonnaer Fam. de Jong Luc Sanders Malu Sanders A.A.M. Heesakkers Oma Alie Ad Nooren Fysiotherapeuten Oosterhout Louis v Gerwen P. v Meel J. Aarts Fam. v.d. Berg K. Segers Fontys Sporthogeschool Franka vd Wijegeart Elvi Donkers Imke Donkers en Ruud v Daal Monique de Jonge en Eric Stomph F.C.A. Dobbelsteen Joep vd Ven Gerrie Pouls Rob Smits Viktor Langerak Ad Kooijman Koen v Rijen
16
Gazelle Rowij Bouwchemie B.V. MF Producties Fontys Sporthogeschool Attractieverhuur Moonen Gemeente Bernheze Medisch trainingscentrum Bergheze Bouke en Luuk Rademakers, BV Appelflap vd Broek Pluimvee VOF Café de Boekanier CIOS Haarlem Sport op Maat vd Pas Stukadoors Mieke te Kolste en Thijs Dubbers Carina Rademakers Ad en Gerrie v Nuland Fons v Nuland Frans en Gerda vd Broek Tom Rademakers C. vd Meulen F. v Mossevelde Fam. Cleijsen Rob Mulder Tony v Oosterhout Hugo v Langen Camiel v Doornen en Marjolein Dijfhoff Michel v Druenen en Marleen vd Wijst Ton en Anne v Rijen Ietje en William Geurts Hennie en Piet Beyé A.J.M. Donkers Peter Reijers
a
