(29)grotepassie Zingenisaltijdal Daisy's geweest. Tochkiestze vanwegehaar verlegenheid nooitechtvolledig voorhet artiestenbestaan. Tóthaarmoederernstig ziekwordten Daisyeenwijzelesvanhaar 'lk besefdat heteenmoeilijk meekrijgt. padiswaarvoorik kies.Maarik voeldat het míjnpadis.' Tekst:EstherDerks- Fotoqrafie: MauritsvanHout
ijn ouders kwamen allebei uit Limburg en verhuisden naar het westen van het land voor mijn vaders werk. Miin moeder was half Indonesisch en een temperamentvolle vrouw, mijn vader een echte dromer. Ik vond hem daardoor vaak heel grappig, maar merkte ook dat mijn moeder soms wilde dat hij wat serieuzer was. Het leven van mijn ouders speelde zich voor het grootste deel binnenshuis af. Ze waren allebei gek op muziek van onder meer The Rolling Stones en The Beatles.Mijn vader was geobsedeerddoor The Kinks en dan met name door bandlid Ray Davies. Dat is hij trouwens nog steeds.Hij draaide het bijna elke dag, zo vaak dat mijn moeder er af en toe gek van werd. Toen ik vier was kende ik bijna alle liedjes van The Kinks uit mijn hoofd. Op mijn achtste begon ik met het opnemen van mijn eigen stem terwijl ik meezong met liedjes die ik leuk vond. Ik luisterde dan goed naar hoe mijn stem klonk en probeerde mijn zangkunsten te verbeteren. Mijn vader speelde gitaar en profileerde zich als de muzikant in ons gezin. Volgens mij was mijn moeder stiekem ook heel muzikaal. Ik heb haar een keer betrapt terwijl ze heel mooi piano zat te spelen. Het is voor mij een raadsel waarom ze dat niet vaker deed. Mijn moeder en ik konden alles tegen elkaar zeggen, maar toch had ik het gevoel dat er nog veel meer in haar omging. Ze wilde eigenlijk heel veel, zoals reizen en werken. Maar op de een of andere manier was ze fysiek niet zo sterk. Dingen waren voor haar lichamelijk al snel te zwaar. Toch benadrukte ze vaak tegenover mij dat ik het maximale uit het leven moest halen. Ondanks het feit dat we het gezellig hadden thuis, had ik het gevoel dat we op een eiland leefden. Veel ouders van de kinderen uit miin klas waren
veel actiever buitenshuis. Hoewel ik van nature erg verlegen was, voelde ik al heeljong de behoefte om ook naar buiten te treden. Ik vond het vervelend als andere kinderen mij omschreven als'stil'en nam me voor om me niet door mijn verlegenheid te laten tegenhouden. Dat leidde soms tot tegenstrijdigheden. Als er op de lagere school een playbackshow werd georganiseerd,wilde ik altijd live zingen. Aan de ene kant schoot er dan door mijn hoofd: kijk naar mij! Maar aan de andere kant vond ik het supereng en dacht ik nee, kijk maar niet. Ondanks mijn angst zong ik voor de hele klas. Het zingen werd iets waar ik me aan vasthield en waarachter ik me verschool. Ik dacht vaak ik mag dan misschien verlegen zijn, maar ik kan in ieder geval wél zingen. Soms leidde dat tot verwarring in mijn klas. Er werden dingen gezegd als: 'Wat kun jij goed zingery dat had ik nooit gedacht. Jebent altijd zo stil.' Die kinderen bedoelden het goed, maar toch vond ik het niet leuk om te horen. Op de middelbare school besloot ik dat ik stoer wilde zijn. Mijn verlegenheid stopte ik diep weg. En het lukte, want ik hoorde van andere leerlingen dat ze me zelfverzekerd vonden. Toch was ik vanbinnen soms luist heel onzeker.
Mijnvaderhoopte datiknetzo'n geweldige zouworden artiest als RayDavies Mijn vader had gitaarles op de Popschool in Schiedam, een muziekschool waar je individueel les krijgt en daarnaast in een band gaat spelen. Ik wilde daar heel graag zangles volgen. En zo kwam het dat ik als dertienjarige met een coverband stond op te treden in een kroeg. De andere bandleden waren in de twintig. Ik vond het heel spannend maar ook heel erg leuk. Mijn ouders waren supertrots en mijn vader hoopte dat ik net zoh goede artiest zou worden als Ray Davies. Op de Popschool heb ik veel geleerd. Daarnaast schreef ik mijn eigen songteksten, al componeerde ik er toen nog niet vaak muziek bij. Later leerde mijn vader me akkoorden op de gitaar en schreef ik mijn eersteechte liedjes. Tijdens mijn middelbareschooltijd speeldeik in verschillende bandjes. Het zingen werd steeds minder MijnGeheim 13
Jehartvolgen
Nahaaroverlijden kwamik in eensoort iets waar ik me aan vasthield. Ik deed het niet langer om mezelf ervan te overtuigen dat ik iets kon. Ik wíst dat ik het kon en wilde er miin toekomst van maken. De laatste twee jaar op de middelbare school wilde ik de vooropleiding van het conservatorium in Rotterdam volgen. Diep vanbinnen vond ik het heel erg spannend, maar ik liet me weer niet door mijn angst tegenhouden. De auditie ging goed en ik werd aangenomen. Mijn ouders steunden me in die keuze. Toch merkte ik wel dat mijn vader zich af en toe afvroeg of ik niet een onzeker bestaan tegemoet ging. Hij maakte zich zotge , maar liet me vrij om te kiezen wat ik wilde. Miin moeder had alle vertrouwen in me. Misschien omdat ze zelf vroeger van haar ouders niet naar de kunstacademie had gemogen, terwijl ze heel goed kon tekenen. Ze vond het belangrijk dat ik mijn hart volgde. Mijn moeder en ik konden zo goed met elkaar praten. Ze gaf me vaak raad over vriendjes. Daar was ze altiid heel direct in. Als ik zat te klagen over een vriendje zei ze: 'Je houdt er nu over op, óf je belt hem.'En dan belde ik nog ook. Toen ik met de vooropleiding begon werd mijn moeder ziek. Ze was veel moe en had vaak ontzettende hoofdpijn. Twee jaar lang bleef onduidelijk wat er met haar aan de hand was. Er werd maar geen oorzaak gevonden en ze kreeg het advies om rust te houden. Op een gegeven moment was mijn moeder het zat. Ze wllde niet langer ziek zijn en in onzekerheid leven. Mijn vader deed alles om mijn moeder te helpen. Vaak accepteerde ze zijn hulp echter niet en stuurde ze hem weg. De sfeer thuis was gespannen. Daarom kon ik thuis de rust niet vinden om te leren voor mijn eindexamen. In die tijd heb ik uren doorgebracht in de bibliotheek. Toen er een goedaardige tumor in de lever van mijn moeder werd ontdekt, dachten we eindelijk te weten wat er aan de hand was. Maar later bleek dat die tumor de artsen had afgeleid van de wérkelijke oorzaakvan mijn moeders ziekte. Ik was inmiddels begonnen met mijn studie aan het conservatorium in Utrecht, maar voelde me er totaal niet thuis. Die grote ruimtes vol met muzikanten die zichzelÍ geweldig leken te vinden stonden me tegen. Maar de manier waarop ik dat ervoer had meer met mezelf te maken dan met mijn medestudenten. Door alle hectiek thuis kon ik me niet volledig op mijn studie richten. Thuis kon ik niet repeteren. Onzekerheid maakte zich weer van me meester. Ik dacht: moet ik nu gaan vechten om
Mijnmoeder hadallevertrouwen in me.Zewildevooraldatikvanhet genoot leven 14 MijnGeheim
survivalmodus terecht hier op te vallen? Het kostte me te veel energie, dus stopte ik met de studie. Ik besloot Algemene Cultuurwetenschappen te gaan studeren in Rotterdam. Ondanks alles bleef ik wel nummers schrijven. Zelfs toen de artsen ontdekten dat mijn moeder baarmoederhalskanker in een vergevorderd stadium had en niet lang meer zou leven. Een enorme schok. Vanaf dat moment begon ik me er op voor te bereiden dat mijn moeder zou overlijden. Ik probeerde zo veel mogelijk bij haar in het ziekenhuis te zijn. Op een dag zei ze: "lk vind het heel fijn dat je elke dag bij me bent, maar nu moet je uitgaan met vrienden." Zelfs op dat moment herinnerde mijn moeder mij er nog aan dat ik moest genieten van het leven. En misschien begreep ik juist toen ook beter wat ze daarmee bedoelde. Mijn moeder kon niets meer ondernemen, hoe graag ze het ook wilde. Terwijl ik gezond was en alles nog kon doen. Het is heel gek, maar in die nare periode dat mijn moeder ziek was, ben ik ook vaak uitgegaan en heb ik veel lol gemaakt. Gelukkig accepteerde mijn moeder toen wel de hulp van mijn vader. Hij bleek de ideale verzorger. Hij was er altijd, luisterde naar haar en hielp haar met alles. Ik had zo veel bewondering voor hem en mijn moeder vond het heel erg fijn. Na een half jaar van operaties en chemo leek het opeens beter te gaan met haar. Even leek er weer van alles mogelijk. Maar dat bleek even later toch niet het geval. Ik herinner me dat ik haar bezocht na haar laatste operatie. Ze keek me gelaten aan en zei: "Ik ga toch dood." Uit die operatie was gebleken dat het nog veel erger was dan ze hadden gedacht. Mijn moeder was moe van alles. Ze werd naar huis gebracht. Een week later zou ze overlijden. Volgens mij was ze niet bang om dood te gaan. Maar ze vond het verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen van mijn vader en haar twintigjarige dochter. Ondanks het feit dat ze zo ziek was, vond ik haar heel sterk. De dag voor ze overleed kon ik nog gewoon een gesprek met haar voeren. Ik heb haar die dag zelfs nog voorgesteld aan een jongen met wie ik toen een tijdje uitging. Die jongen had gezegd: "Straks blijven we voor altijd bij elkaar en dan had ik je moeder nog kunnen ontmoeten." Mijn moeder had gelachen toen hij dit ook letterlijk tegen haar zei. En ineens was het onvermijdelijke moment daar. Ik had verwacht dat ik hysterisch verdrietig zou worden als mijn moeder zou sterven. Maar haar
overlijden ging zo kalm. Ze verkeerde wel duidelijk in tweestrijd. Aan de ene kant probeerde ze zich eraan over te gever; maar aan de andere kant wilde ze ons niet loslaten. Uiteindelijk zei ik tegen haar: "Oké, ga maat." Toen overleed ze heel sereen. Het idee dat mijn moeder nu geen pijn meer had gaf me op dat moment rust. Na haar dood kwam ik in een survivalmodus terecht. Er waren momenten waarop ik het erg moeilijk had, maar ondanks dat kwam ik erachter dat ik veerkrachtiger was dan ik had gedacht. Ik zette mijn studie door en bleef bezig met de muziek. In die tijd heb ik wel absurd veel boeken gelezen.
lkaccepteerde datdeverlegenheid gewoon bijmijhoorde. lk mag mezerT z\nl lf
I
Allerlei soorten. Ook keek ik veel films. Daardoor kon ik me af en toe terugtrekken in een andere wereld als ik de realiteit te pijnlijk vond. Dat heeft me zeker geholpen tijdens mijn verwerkingsproces. Ik dacht aan de vele gesprekken die ik vroeger met mijn moeder had gevoerd. Er was rrog zo veel dat ik aan haar had willen vragen. Ze zou voor een deel een geheim voor me blijven, hoe open ze ook was. Langzaam begon ik me weer wat beter te voelen. TWeejaar na de dood van mijn moeder verhuisde ik naar een huurhuis in Schiedam. Het feit dat ik een huis voor mezelf had, gaf me een gevoel van vrijheid. Opeens lag alles voor me open. Ik voelde steeds sterker de behoefte om met mijn muziek naar buiten te treden. Voor mijn gevoel was het nÍ of nooit. Ik speelde en schreef op dat moment voor verschillende bands. Maar toch kon ik daar niet alles in kwijt omdat ik rekening moest houden met hun wensen. Toen besloot ik dingen te gaan doen onder mijn eigen naam: Daisy Cools. Voor mijn studie moest ik op een dag naar het filmfestival in Utrecht om een verslag te schrijven. Daar ontmoette ik een man die een eigen platenlabel had. Hij was nieuwsgierig naar mijn muziek en met hem produceerde ik in 2006 mijn eerste cd: Soultraffic. Die cd was nog niet helemaal wat ik precies wilde, maar dit was wel het begin. Ik leerde veel, werd nog productiever en wist steedsbeter wat ik wilde. In datzelfde jaar vertelde mijn vader dat hij op inMijnGeheim 15
Jehartvolgen
lk bennietmeerzoonzeker
ternet had gelezen dat Ray Davies in Engeland een workshop songwriting ging organiseren. Ik stuurde een paar liedjes van mijn cd op en werd uitgenodigd om mee te doen. Mijn vader was lyrisch. Samen met veertien Britse songwriters zaten we in een huis. Het was zobljzonder om die vertrouwde stem van Ray Davies, waar ik mee opgegroeid was, live te horen. Het was een zwarel maar leerzame week, We moesten veel schrijven, voorspelen en luisteren. Het gaf mij nog meer discipline. Ik kreeg meer zelfvertrouwen omdat Ray Davies in mij geloofde als songwriter. Hij was positief over mijn nummers. En ik was verbaasd toen ik merkte dat deze beroemde artiest ook verlegen trekjes had. Ik dacht zie je wel, je kunt verlegen zijn en tóch iets van je leven maken. De afgelopen jaren had ik mensen af en toe weer horen zegger. dat ze me verlegen vonden. Maar ik merkte dat ik niet per se meer stoer gevonden hoefde te worden. Mijn verlegenheid hoorde nu eenmaal bij mij en dat kon ik accepteren.Daardoor kon ik mezelf zijn. Veel van de nummers die ik tijdens die workshop schreef verschenen op mijn tweede cd: The secrets we keep. Deze cd produceerde ik samen met de Nederlandse producer Chris Grem, die na een optreden op mij was afgestapt. In 2009 bleek dat een nummer van deze cd, Saaeanother life, heel goed werd opgepikt op de Nederlandse radio. Ik heb toen veel radio-optredens gedaan. Vooral in hetbegin vond ik dat eng. Ik was bang dat er dingen mis zouden gaan. 16 MijnGeheim
Tegenwoordig ben ik heel erg druk bezig met de promotie van mijn cd, treed ik op en doe ik radiooptredens bij onder meer Radio 2 en 3FM. Zo eng als ik die optredens een tijd geleden vond, zo relaxed ben ik nu. Ik heb er lol in en ben niet meer zo onzeker. Ondertussen heb ik een relatie gekregenmet Marcq de drummer van mijn band. Afgelopen zomer is er een videoclip opgenomen in de bruisende stad Palermo op Sicilië voor het nummer Homewrecker. Het eiland gaf me veel energie en bezorgde me nog meer inspiratie. Samen met Marco heb ik besloten om dit jaar vier maanden naar Sicilië te gaan. We willen ervaren hoe het is om daar een tijdje te 'wonen' en muziek te schrijven. Wat had ik dat graag aan mijn moeder verteld. Voordat we aan ons Sicilië-avontuur beginnen zitten Marco en ik eerst voor twee maanden in Parijs. Begin december 2010 zijn we daar begonnen met een akoestische tour. Mocht ik in die tijd opeens voor mijn muziek naar Nederland moetery dan kan ik zo heen en weer rijden. En ook vanaf Sicilië zal ik druk bezig blijven met het opbouwen van mijn carrière in Nederland. Door de letterlijke afstand kan ik beter relativeren als dingen niet meteen gaar. zoals ik wil. Mijn vader steunt me nog altijd, ondanks het feit dat hij zich nog steeds af en toe zorgen maakt over mijn onzekere toekomst. Ik besef dat het een moeilijk pad is waarvoor ik kies. Maar ik voel dat het míjn pad is. En mijn moeder heeft me geleerd dat ik mijn dromen niet moet laten varen. I
Lezeressenactie Mijn CeheimmagvijÍ exemplarenvan de cdThe secrefswe keepweggevenonder Wil jij kansmakenop zo'n cd, mail lezeressen. o.v.v.'Daisy dan naar
[email protected] Cools'.Vergeetnietje volledigeadreserbij te vermelden.Daisy'swebsitevind je hier: www.daisycools.com. Inzenden kan tot en met 21 ianuari 2011
