Uitgave ter gelegenheid van het 50-jarig huwelijk van Kees Knijnenberg en Nel Jongens
Nel en Kees 50 jaar getrouwd
W
elkom aan boord van de Claes Horn waar Nel Jongens en Kees Knijnenberg hun 50-jarig huwelijk vieren. Wij hopen dat dit feest met familie en vrienden veel gezelligheid zal brengen. In deze krant geven veel van de aanwezigen hun visie op het stel, veelal in relatie met het door hen geliefde water. Vanaf deze plaats feliciteren wij Kees en Nel met hun gouden bruiloft en wensen hun in de komende jaren veel geluk en gezondheid.
Zeilen
Anneke e eerste keer zeilen was met jullie, Hans en Jasper. Het weer was goed en er stond een leuk windje werd er gezegd. Eenmaal op de boot, dat was al heel wat om er op te komen voor iemand die bootjes alleen van een afstand had gezien, ging ik zitten en heb alleen maar gezeten. En hoe ik heb gezeten; van de ene naar de andere kant samen met Jasper dit doordat de boot toch wel scheef ging door de wind. Dat je heen en weer gaat en scheef is tot daar aan toe; maar wat was ik misselijk en wat was ik wit in mijn gelaat; zeeziek. Na deze keer toch weer op de boot geweest, veilig met het motortje dat is wat ”recht door zee” en voor mij erg prettig. Toch wil ik jullie bedanken voor de liefde voor het water. Ik geniet zelfs als we gaan varen en dat zonder zeeziek te worden.
D
Lieve opa en oma gefeliciteerd met uw 50ste trouwdag ik weet nog goed toen ik met jullie ging golfen en daar na patat gingen eten. wij zijn ook nog naar pietje bellde film geweest ik vond de film erg leuk en we zijn ook nog vaak met de boot weezen varen en al deze dingen vergeet ik nooit meer.....
Best Bruidspaar,
M
ij is gevraagd een stukje te schrijven voor het scheepsjournaal. Helaas gaan mijn ervaringen niet verder dan een vaartocht met mijn ouders op Brasemermeer bij Leiden. En één ding was zeker, het was voor mij een lijden. Ik heb namelijk watervrees en kan niet zwemmen. Dan is zo’n tochtje met een grote plezierboot over dat donkere, diepe, golvende water geen pleziertje. Toch moet bovenstaande ervaring niet al te angstig zijn geweest. Want jaren later heb ik als getrouwde vrouw met mijn manlief Ton een heerlijke vakantie mogen genieten op de Moesel en de Rijn in Duitsland. Varen kan dus heel fijn zijn maar wel op een grote boot. Ahoy van Jo
Lieve Nel en Kees,
Het Zaterdagavond gevoel Aart
A
ls 4-jarige verhuisde ik van ons huis aan de Noorderhoofdstraat naar een gloednieuw huis aan de Snuiverstraat. In die tijd ging dat niet met een verhuiswagen maar was de verhuizende aangewezen op de pure handkracht van alle gezinsleden. Zo kan ik mij nog herinneren dat ik, puffend en piepend, een handkar (of was het een bakfiets) voortbewoog met hierop de inktzwarte kolenkachel die de kamer altijd zo behaaglijk warm stookte. Ja, verhuizen was in die tijd lang geen makkie. Maar goed, je kreeg er wel wat voor terug. Een kleinere tuin, buren die je goed kon verstaan, ook als iedereen gewoon binnen zat, en niet te vergeten: Een echte douche, in die tijd nog douchecel genoemd. Jan en ik waren in die tijd nogal wilde mannetjes. Je was tenslotte jong en je wilde wel eens wat en je deed daar dan ook wat voor. De vrienden, het park, het trapveldje achter het huis en de rondfladderende vlinders mochten zich verheugen in onze welgemeende belangstelling. Een gezond stel knullen, dat waren wij in die tijd. Maar ook dat gezond zijn heeft zijn keerzijde: Je wordt er niet echt schoon van. En dan zou je denken: “’s avonds effe badderen en dan kunnen ze weer voor de kraam langs”. Dat zou je denken, ja, maar ik spreek nu over een paar jaar terug. De tijd dat het overhemd en de broek 1x per week werden verwisseld en dat de onderbroek na een draagtijd van 4 dagen het Sunil-gebeuren in mocht duiken. En Sunil werd in die tijd nog niet in poedervorm geleverd, zodat moeder gedwongen was het blok te raspen op het wasbord. Voorwaar geen sinecure en wellicht dat hierin het milieubewuste gedrag van onze moeder haar oorsprong heeft.
Ook de drager zelf ontsnapte niet aan deze trend. Het schoonschrapen van de lichaamsdelen met de washand (die waren er toen nog) was bij ons thuis een vast avondritueel. Maar……eens in de week, op de zaterdagavond, gebeurde het. Dat was de avond dat Jan en ik, eerlijk omstebeurt, de douchecel betraden om onze geteisterde onderdelen in optimale staat te krijgen. Onze moeder (wat pa Kees dan altijd deed weet ik niet) boende ons van top tot teen en hierdoor werden we dusdanig schoon dat wij ons als herboren voelden. Na de grote schoonmaak werden we in onze vers gestreken pyjama’s gehesen, waarna we, moe en zeer voldaan, mochten aanschuiven voor een bakje pinda’s en de TV-show met Willy en Willeke Alberti, twee rasartiesten die onze gevoelens prima wisten te vertolken met hun bekende openingsnummer: Eindelijk is het dan weer, zaterdagavond (ja, ja). En we voelden ons de koning te rijk en roken zo lekker als ruiken maar zijn kan.
Een gunstige en constante wind, is bij het zeilen je beste vrind. En is het zonnetje je ook nog genegen, dan kun je je heel milieuvriendelijk voortbewegen. Maar verstoord een storm deze aangename momenten, dan ontaardt het in een strijd tegen de elementen. De afgelopen 50 jaar hebben jullie stormen doorstaan, maar is er ook heel veel goed gegaan. Als ik zo naar jullie uitnodiging kijk, zijn jullie eigenlijk wel heel rijk. Vier zonen hebben jullie groot gebracht en die zorgden voor een prachtig nageslacht. Ik hoop dat in de komende jaren Jullie boot een goede koers zal varen. Rie Stolp
Watersportvakantie 1
I
n 1967 hadden wij de eerste echte watersportvakantie. Aart en ik hadden ons reeds een jaar lang geoefend in de zeilkunst met onze polyester piraat. Vanzelfsprekend waren wij bij dit oefenen ook een keer omgeslagen op de Crommeneije. Dat zal dan ook wel de reden zijn geweest om de eerste echte watersportvakantie in Giethoorn te houden waar het meer erg ondiep was en er dus geen kinderen konden verdrinken. De reis naar Giethoorn was een hele organisatie. Een gezin met 4 kinderen, een polyesterboot en een rubberboot pasten nu eenmaal niet in de DAF. Daarom had pa Korver gevraagd om ons te helpen met deze expeditie. Wat mij tijdens die vakantie ontzettend irriteerde was dat de piraat langzamer voer dan de zeilpunter die pa gehuurd had. Nou ja, dat langzamer varen was tot daar aan toe, wat echt erg was dat er alleen in de punter snoep en limonade was.... Ook overboord springen om zo alsnog snel aan snoep te komen hielp niet. Toch was het een heel leuke vakantie met veel waterpret. Dat zal pa en ma ongetwijfeld goed hebben gedaan omdat zij vlak voor deze vakantie een houtenkajuitzeilboot “(D)RAAK” gekocht hadden. Dit moederschip heeft ons jarenlang hele fijne vakanties bezorgd. Jan
Varen is zwemmen
Dorien e eerste zonnestralen van het jaar breken door en mijn opa vraagt zich af of het Alkmaardermeer warm genoeg is om in te zwemmen. “Wat maakt het uit dat het maart is en de lente nog niet is begonnen? Varen is leuk en als de kleinkinderen erbij zijn moet er worden gezwommen,” moet mijn opa gedacht hebben. En dat vond ik altijd fantastisch want zwemmen was sowieso leuk, maar in combinatie met opa en oma was het einde. Het was groot feest wanneer behalve Bart en ik, Jennie, Lisa en Martine ook meegingen met de Ardea. We konden opa en oma dan helemaal gek krijgen door op de boot tikkertje te spelen. Maar het was dan ook wel fantastisch hoor om zo achter elkaar aan te rennen. Het dakraampje in de punt kon je helemaal openklappen, zodat je via het dakraam naar binnen kon. Tijdens tikkertje gebruikten we deze ingang vaker dan de normale ingang. Want om één of andere onverklaarbare reden was het niet goed om de hele boot als speel terrein te gebruiken en mochten we alleen op de punt rennen. We speelden natuurlijk niet alleen maar tikkertje op de boot. Zwemmen was het belangrijkst, voor mij was het nog belangrijker dan varen. Opa had speciaal een zwemtrapje waardoor we in de boot konden als we in het water hadden gelegen. Ik hield erg van zwemmen en dat opa vaak mee het water in ging maakte het helemaal geweldig. Gewapend met een opblaasboot en zwemband lag ik meestal in het meer. Het liefst pestte ik Bart die ronddobberde in de boot en bang was voor het water. Iets dat mijn broertje minder waardeerde.
D
Maar opa Cees ging niet alleen mee het water in om te zwemmen. Nee, iets anders was ook zeer belangrijk om te doen: de boot schoonmaken. Dat het vreemd is om de algen van de boot te schrobben met zulk warm weer vond en vind ik nog steeds. Maar blijkbaar is het normaal, want mijn vader doet nu precies hetzelfde bij zijn boot. De drang om de boot schoon te maken met warm weer kan natuurlijk ook in de genen van de familie zitten. Dat betekent dat ik later ook de boot sta te poetsen in plaats van te zwemmen. Ik hoop het niet want ik vind dat varen en zwemmen bij elkaar horen. Varen en schrobben is wat mij betreft een vreselijke combinatie.
Plussers en minners met Opa en Oma
(het waargebeurde verhaal) Bart Het begon allemaal toen ik nog klein was.. ik werd ondergeduwd door opa toen we hadden gevaren en we lekker gingen zwemmen (dacht ik tenminste) in het Alkmaardermeer. Het is mij altijd bij gebleven hoe gemeen opa af en toe kon zijn. Gelukkig was ik het snel vergeten doordat Opa’s aquarium zo mooi was. Daarnaast heb ik nog hele fijne boottochten gehad met mijn superhippe Opa en Oma. Het was altijd dolle pret… verstoppertje doen op de boot met mijn nichtjes terwijl er maar zoiets als 1 schuilplaats was. Gelukkig was het altijd feest met mijn Oma tijdens het varen; de doos met snoepjes was (gelukkig) altijd mee. Gelukkig doen Opa en Oma het nu wat rustiger aan, want tja 50 jaar getrouwd zijn met elkaar plus die 24 jaar erbij komt toch wel uit op 74 jaar al. Dus opa en oma hartelijk gefeliciteerd met jullie 50-jarige trouwdag!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Afwaswater
Fia k heb niets met water. Ik heb geen zeilboot, motorboot en zelfs geen roeiboot. Ik vaar wel eens mee, zit nog wel eens op een pont of veer, maar daar houdt het echt wel mee op. Ook heb ik geen surfplank, kano, waterski of iets dergelijks. Ik(of eigenlijk mijn gezin) bezit echter wel ettelijke zwembanden, zwemmatjes, waterluchtbedden, blaasbootjes, duikbrillen en snorkels. Persoonlijk heb ik waterschoenen, laarzen en watersandalen. Dit alles om de vakanties te veraangenamen. Maar een relatie met water.???? Nee! Echt niet. Maar al gauw komt het besef dat water als een hoofdader door het leven van een mens loopt. Een mens bestaat voor 75% /90% uit water en de eerste levensmaanden breng je door in het water. Zonder water ben je niets en kan je niets. Je hebt water nodig om te (over)leven. Dus toch een relatie met water. Maar op een heel andere manier dan watersporters (en dat zijn/waren Kees en Nel toch) met water hebben. “Mijn”water is vooral douche- of badwater, drinkwater, theewater, zo nu en dan zwem- en vaarwater en vooral (af)waswater.
I
Zeker 40 belevenissen op en rond het water Joop en Tiny an de vijftig jaar die jullie nu samen in het huwelijk delen, zijn er zeker 40 met belevenissen op en rond het water. ’s Zomers waren we, als het maar even knap weer was, iedere zondag op het Alkmaardermeer te vinden om na afloop van een gezellige zeildag nog even na te praten en te drinken achter het eiland van de “Onderlinge” samen met Tiny en Jan en vaak ook met Joop en Janny Slecht en Lau en Wil Mirck. Lekker effe zwemmen en dan een biertje of een borreltje met natuurlijk een hapje, onderhand werden dan de wereldproblemen besproken met vaak uitgesproken meningen van Jan. Er werd wat afgepraat en geohaad over actuele problemen en natuurlijk ook veel roddels, die zo nodig uitgewisseld moesten worden. Vaak kwamen ook onze en jullie kinderen met de schakel nog even langs. Het was altijd ontzettend gezellig. Ook zijn we samen veel met onze boten op vakantie geweest, naar Loosdrecht, de Kaag en via het IJsselmeer naar Friesland, nadat we drie dagen in Medemblik gebleven waren van wege de forse wind , die er op het IJsselmeer stond. Weten jullie nog dat we toen toch nog wat te vroeg uit Medemblik vertrokken waren, want het ging nog aardig te keer op het IJsselmeer en het duurde toch nog vrij lang voor we in rustiger vaarwater kwamen. Ook dat soort ervaringen hoorden erbij. Ik
V
persoonlijk bewaar ontzettend leuke herinneringen aan die tijd en ik hoop dat jullie dat ook zullen hebben. Ik weet nog van die vakantie naar Friesland met jullie, Lau en Wil en wij. We lagen in Sneek aan de Houkesloot en we hadden net uitstekend gegeten en daarna zouden we een spelletje kaarten, waaraan ook Nel zowaar meedeet. Ze was wel geen grote liefhebber van kaarten, maar een potje één en twintigen leek haar toch wel leuk. Kees gaf er de voorkeur aan om nog even met Jasper, de scheepshond, een rondje te gaan wandelen. Toen hij na twintig minuten terug kwam had hij spontaan als hij is, een zak met croquetten meegenomen. Natuurlijk erg leuk en aardig, maar niemand die er trek in had na die stevige maaltijd, die we net achter de kiezen hadden. Het gevolg was, dat Jasper de dag van z’n leven had, want die kon zich er te goed aan doen. Zo is die Kees nou eenmaal, altijd klaar staan voor een ander! Dit is weer zo’n herinnering, die komt boven drijven en die zover ik weet nog niet is gebruikt bij voorgaande bruiloften. Op jullie 40-jarige bruiloft hadden we nog een extra editie van “de Krommenieër” gemaakt, waarin alle bijzonderheden over jullie al waren vermeld; het was dus even graven in de geschiedenis. Mede namens Tiny wens we jullie een bijzonder fijn feest toe en de complimenten aan jullie kinderen.
Kijk en over dat laatste valt nog wel het een en ander te vertellen. Zo’n 30 jaar geleden kwam ik de familie Knijnenberg in. Een gezin met vier jongens; grote voeten en handen, lange lijven, veel lawaai en vooral een grote eetlust. En “zo’n meissie” kan natuurlijk op zondag makkelijk meeeten. Dus werd die afspraak gemaakt en haalde moeder Nel haar zondagse servies van driehoog-achter uit de keukenkastjes te voorschijn. Prachtige dekschalen, die niet alleen mooi gebloemd, maar vooral ook stoffig waren. Voor deze bijzondere gelegenheid werden ze opgepoetst en ’s avonds vol trots gevuld met smakelijke bloemkool en een kruimige pieper. Heerlijk gegeten, waarbij mij nu nog de snelheid van het eten en de enorme hoeveelheden op de borden bij gebleven zijn. Na het eten ga je dan als aankomend schoondochter een goede beurt maken met je aanwezigheid in de keuken. “Zal ik even afspoelen en afwassen? Dan kunnen jullie afdrogen?” Vaardig met de borstel in de weer en alle afgespoelde vaat rechts in de dubbele wasbak: borden op elkaar, bestek in de schaal, pannen op het aanrecht ernaast . En het
deksel van die zondagse schaal in een pan er bovenop, want dan-kan-ieniet-breken. Voorzichtig en vlot werd er afgewas– sen en de pannen kwamen als laatst aan de beurt. “O ja daar zit het deksel van de schaal nog in!”. Ik weet nog dat ik langzamerhand steeds roder en roder werd. Want met geen mogelijkheid was het deksel nog onderuit die pan te krijgen. Eerst nog even proberen om wat water in de pan te laten lopen en toen al gauw kwam er iemand met een scherp mes te hulp om te proberen het deksel op te lichten . Om er zo voor te zorgen dat het vacuümzijn van het deksel en pan werd opgeheven. Het lukte niet en daar ging mijn goede beurt als aanstaand schoondochter. Ik weet niet meer hoe we gereageerd hebben, maar dat de reactie iets had van het bekende lachen van de boer, kan ik me goed voorstellen. Vele flaters zijn er later nog gevolgd. Maar de relatie tussen mij en de Knijnenbergen heeft iets als van die bekende pan en deksel. We zijn niet van elkaar los te weken of te wrikken en ik zou zeggen “houwen zo”. Nel en Kees nog heel veel gelukkige jaren samen en met allen die jullie lief zijn.
Water als grote drijfveer Lex
V
akanties breng ik door in de buurt van water. Fotorolletjes schiet ik vol met bootjes, haventjes en vuurtorens. Het vakantiehuis staat dichtbij zee en als ik ergens op de bonnefooi ben dan rij ik meestal de kustlijn van zo’n land af. Kortom het water werkt als een magneet op me en maakt me gelukkig. Het heeft iets bevrijdends, weg van de dagelijkse hectiek. Ik ga voor het weidse uitzicht, de geur en het geluid van de zee. Het verveelt nooit. Die fascinatie voor water is al vroeg ontstaan. Strandgangers waren we niet, watersporters des te meer. Vanaf het moment dat ik me kan herinneren gingen we varen. Vaste prik op zaterdag en zondag op het Alkmaardermeer en natuurlijk in de grote vakanties naar Loosdrecht en later naar Friesland. Waar m’n vrienden niets van begrepen. Als er een b.v. z’n verjaardag op zondag vierde dan had ie pech gehad. Lex kwam niet want wij gingen zeilen. Dat was een vast ritueel. Een vakantie naar Frankrijk ? Het kwam niet in ons op. Buitenland bestond niet. Wij gaan naar Giethoorn, Langweer of naar de Westeinder, want daar gebeurde het. En voor mij als klein kind gebeurde het daar ook allemaal. Een zorgeloos leventje ten top. Het enige wat je deed was een beetje zeilen, in de zon liggen, zwemmen met de rubberboot en ga zo maar door. Het leuke was ook dat ooms en tantes met hun kinderen ook een boot hadden en vaak brachten we dan die
Hans
N
weekenden en vakanties samen door. Alles werd geregeld, je hoefde niets te doen, met dank aan Moe maar dat realiseer je pas later achteraf. Ik denk dat die mooie tijd alles te maken heeft met m’n latere leven. Eerst was er een fanatieke surfperiode, waarbij elke dag als er maar een beetje wind stond gesurft werd. Wat later de voornoemde vakanties en onlangs nog toen ik de Ardea uit ‘nostalgische’ overwegingen heb overgenomen. Een
leven zonder boot kon ik Pa niet aan doen. Een wijs besluit trouwens om nog een reden: want wat hebben er een hoop mensen plezier van. En zo zal die boot nog wel een tijd bij ons in de familie een belangrijke rol spelen. Het heeft mijn leven in ieder geval enorm verrijkt en blijvend beïnvloed. Lieve Pa en Moe, van harte gefeliciteerd. Het geluk lacht jullie toe. Blijf gezond en lief voor elkaar: het leven is de moeite waard !
In zeemanskringen niet bekend Niets met zeilen Ton en Dea
Els
W
at jullie met zeilen hebben heb ik helemaal niet. Wij gingen altijd naar de zee. Dus als ik met Lex ga varen is het alleen op de motor of zeilend voor de wind (windkracht 2) met een stokbroodje, roseetje, en biertje. Gaat de wind aanwakkeren en we gaan hierdoor een beetje scheef, zeg ik tegen Lex: “moeten we niet al naar huis ?” Maar, water trekt altijd, al is het maar vanaf een terras te kijken naar al die mooie boten en dan lekker te eten en te drinken. “Mmmm, heerlijk !”
Het varen.. Martine
H Hoewel wij in zeemanskringen niet bekend staan willen we toch vanaf de oevers van de Zaan geheel in stijl, nautisch gekleed met om de nek de reddingsboei gereed vanaf ons motorbootje zonder pracht en praal onze bijdrage leveren aan het scheepsjournaal. Jullie hebben de afgelopen 50 jaar heel veel op het water doorgebracht met elkaar. Om de ervaringen van de gasten met water of boten op te tekenen
Wéér een ”rotdag”
hoopten jullie kinderen dat ze op iedereen konden rekenen. Maar in tegenstelling tot jullie twee kregen wij geen zeemansbloed mee. Sterke verhalen over varen bij windkracht tien zullen jullie van ons in dit scheepsjournaal niet zien. Maar wonend aan het water mag je niet achterblijven om iets voor jullie op papier te schrijven. Vanaf rustig vaarwater in de Zaan wensen wij jullie, bruidspaar nog vele jaren in gezondheid met elkaar!
et enige dat ik heb met water en gelijk met opa en oma is het varen met de boot ‘Ardea’. Als het mooi weer is kun je altijd opa en oma opbellen om te vragen of je met de boot kan gaan varen. En dan ga je… Altijd eerst even varen en dan een leuk plaatsje opzoeken om daar te gaan zwemmen. Meestal zijn er dan ook luchtbedden mee zodat je daarmee lekker kan klooien. Maar als je echt zo snel mogelijk wil zwemmen wil opa wel een reddingsboei aan de boot vastknopen, hem overboord gooien, even de boot stil leggen en als je ‘JA!’ gilt, inteken ik zit er goed op kan je, onder het varen lekker op de reddingsboei op over het water glijden. En als je dan weer op de boot zit zorgt oma er wel voor dat je niet uithongert of uitdroogt. Zij heeft altijd wel wat te drinken en eten mee. Altijd erg leuk dus!
a weer een avond ploeteren zweten en overleg door de broertjes en aanhang was het eindelijk zo ver. Er is besloten een foto van ons allen te maken waarop we eens geen ruzie zouden hebben met elkaar. Maar ja, waar, wanneer en door wie? Weer één maand later en keihard onderhandelen over de prijs met Onno Boermeester is er een lokatie en dag met tijdstip afgesproken. Iedereen kon, en wel op de eerste pinksterdag om 13.00 uur (op een mooie pinksterdag?). Toch wel spannend Pa + Moe kan je tenslotte niet met al die lekkere toastjes en worstjes laten zitten. Daarom gingen de stoerste onder ons toch maar naar de ouders toe. Er is nog nooit zoveel uit het raam gekeken ”als toen die dag” (is dat geen bekend liedje of zo?). Affijn de koffie was zwart en de lucht kreeg steeds meer dezelfde kleur. Iets meer wind en een paar spatjes, trekt wel over, geen rot weer in ons Krommenie; maar de foto werd genomen in Uitgeest, wat nu? Verkenner Jan is naar Uitgeest gereden, er wordt heen en weer gebeld. Goh, zei moe, wat zijn jullie belangstellend voor elkaar met een beetje regen. Beetje regen?? Het spoelde! De klok tikt richting 12.00 uur en de regen komt met bakken uit de lucht. Pilsje jongens vraagt pa. We kijken elkaar aan, gebarentaal, wat mot je, denk je dan. Lekker pa! Tien voor één, het is droog. De kinderen en de kleinkinderen rennen weg met een plak worst in de mond en een toastje in de hand. Op weg naar huis denk je dan: Och jee, ze zullen toch niet denken dat we het ongezellig vonden? Nou vergeet dit maar; het is voor een goed doel (toch?). In de haven aangekomen waren we er allemaal en dan weet je het wel gauw: Een paar foto’s en weer lachen, gieren brullen met elkaar. Wat een rot familie heb ik toch bá.
Denkend aan water Piet, Greet, Mark en Job
En de tweede dag schiep God het water, en vele, vele eeuwen later, blijkt de bron van ons bestaan, altijd met water samen te gaan. Helaas, het plezier van al dat vocht, wordt niet door iedereen gezocht. Wij zijn niet van die watergeuzen, op dat gebied misschien twee kneuzen. Toch is geen zee voor ons te hoog, al blijven wij dan liever droog. Stille waters- diepe gronden, hebben wij niet uitgevonden. Watertanden doen wij wel, en waterlanders stromen snel. Maar varend door het leven gaan, staat bij ons niet bovenaan. Figuurlijk roeien wij constant, en dan bij voorkeur op het land. De smaak van water doet ons goed, en van die rijke overvloed, genieten wij met volle teugen. Dus kunnen wij ons echt verheugen, op dat feestje op een boot, en denken niet aan watersnood. Want een huwelijksboot die zolang vaart, is het instappen meer dan waard.
Uitwellingerga
“Uniek gelegen in het centrum van het Friese merengebied tussen Sneek en Joure, aldus de V.V.V.” ees en Nel wilden met hun vakantie wel eens genieten van dat unieke centrum en huurden dus een leuke bungalow van een Friese familie, zelf op vakantie in een uniek gelegen centrum ergens in Nederland. Dat bleek een heel goede beslissing te zijn. Jo en Fer met gezin bevoeren destijds met hun boot “Jofel” de Friese unieke wateren, en kregen vanzelfsprekend een uitnodiging om Uitwellingerga aan te doen. Gezien de buitengewone goede verhoudingen binnen de familie Jongens, was dat een waar feestelijk vooruitzicht voor ons. Toen dan eindelijk de grote dag gekomen was, meerden wij in de namiddag af aan de steiger van inmiddels huize Knijnenberg in Uitwellingerga. Na een hartelijke begroeting en een rondgang in het huis werd er koffie geschonken met twee koekjes per kop, dus op Zaanse wijze. Na verloop van tijd was het tijd geworden voor iets pittigers, voor een borrel, zonder nadruk op “een”. De keuze bestond uit Berenburg of Cognac. Aangezien we de smaak van Berenburg konden dromen, kozen we voor Cognac. Speciaal ook Nand, want als student was deze drank ver boven zijn financiële mogelijkheden verheven. En toen gebeurde het onverwachte. Kees toverde een fles Cognac uit de kast van de hoogste kwaliteit en de fijnste smaak. Als een godendrank vloeide deze door onze kelen. En de stemming steeg, terwijl het niveau in de fles daalde. De remmen gingen los, want we hoefden toch niet meer te varen en aan het eind van de avond was de fles leeg. Wij hadden Kees gedurende de avond al meer dan eens bezorgd naar ons zien kijken en wij vonden het erg aardig van de “goede borst” dat hij zich zorgen maakte over onze gezondheid. Na een nog hartelijker afscheid zochten wij “Jofel” weer op na een unieke avond. De volgende morgen, toen “Jofel” haar steven al lang weer gewend had, kwam Kees tot de conclusie, dat de varensgasten de fles Cognac van de eigenaar van de bungalow hadden leeg gezopen. Er was maar een oplossing: vervangen door een fles van hetzelfde merk. Kees dus op pad naar de slijterij van Uitwellingerga. De man achter de toonbank moest “nee” verkopen, want dat soort Cognac verkocht hij niet. Het gerucht gaat, dat Kees half Friesland afgereisd is om zijn fles te kopen. Maar helaas, dat is niet gelukt. Mogelijk heeft hij de eigenaar schadeloos moeten stellen, maar dat wil hij niet bevestigen. Gelukkig heeft onze goede familierelatie er niet onder geleden, en daarom ben ik verheugd op dit 50-jarig huwelijksfeest aanwezig te mogen zijn. Het bruidspaar feliciteer ik dan ook van harte met het behaalde resultaat. De oud-schipper van de “Jofel”.
K
Vrije tijd op het water
O
ok wij hebben veel vrije tijd doorgebracht op en bij het water, Loosdrecht en het Alkmaardermeer, maar nooit Nel en Kees ontmoet. Pas toen onze grundel weg was, kwamen wij naast hen wonen. We hebben toch blijkbaar een gemeenschappelijke herinnering. Wij lagen een keer achter de snelweg westelijk op het Tjeukemeer- want er stond een erg stijve wind. Wat doe je dan; barbecueën. Maar we ontdekten en roken plots een berg vieze bruine troep, enfin geen trek meer in vlees. ‘t Schijnt dat Nel en Kees ook iets dergelijks hebben meegemaakt, ook in het overigens zeer mooie Friesland. Wat we ook gemeen hebben, dat we nog wel eens over boten praten. En beiden zeilen we nog wel eens een enkele keer, wij op Loosdrecht, Nel en Kees op de ”Meer”. Maar daar blijft het bij. Toch zie je Kees bijna dagelijks aan de waterkant staan, rustig kijkend, trekkend aan zijn sigaar en je ziet hem denken, dit is wel een erg kleine (vijver)plas. Maar gedachten hebben geen grenzen. Daarom hopen wij, dat onze ”woonboten” nog lange tijd naast elkaar blijven liggen, waarbij we zo nu en dan over elkaars dek lopen, om in de kajuit wat bij te praten. Dat dat in goede gezondheid kan gebeuren hopen Mieke & Dick.
Lieve Nel en Kees,
Een ei kan je nog wel eten zonder zout Maar zonder een goede jas heb je het koud Met een pan zonder deksel zal koken nog wel gaan Maar in een pan met gaatjes blijft geen water staan Zonder bel aan de deur kom je nog wel binnen Maar zonder wiel en wol is het moeilijk spinnen Zonder radio in je auto is nog wel te rijden Maar zonder mes is het moeilijk snijden Met minder geld kan je best gelukkig zijn Maar zonder vriendschap is het leven minder fijn Daarom hopen wij nog jaren Dat wij het met elkaar zullen klaren Gezellig bij elkaar binnenwippen En van menig borreltje nippen Wij vinden het geweldig hier bij jullie te mogen zijn En te genieten van de kinderen groot en klein Wij wensen jullie heel veel geluk met elkaar En nu op naar de bruiloft van 60 jaar !! Liefs Netty en Martien
19 januari-3 februari 1992 Tops Vink
H
et lijkt lang geleden. Toch ligt het nog vers in mijn geheugen. Zondagmorgen plm. 11.00 uur gingen we aan boord van de George Gershwin (KL781), die ons naar Aruba bracht. Uren vliegen op grote hoogte boven de Atlantische Oceaan. Na plm. 9 uur meldde de piloot dat we het Caribisch gebied binnen vlogen ter hoogte van Sint Maarten. Kees keek door een raampje en zei: “Kijk, ik zie een dijk”.Helaas: het was de vleugel van ons vliegtuig. Nog 1000 km vliegen en we hadden vaste grond onder onze voeten………Aruba! Een prachtig appartement aan het strand en bovendien een zwembad en een gezellig restaurant van een Limburger voor de deur. In ons onderkomen was ook een bubbelbad. Het werd door het bruidspaar slechts éénmaal gebruikt. Oorzaak…. slecht voor de ruggen. We genoten met volle teugen. Wandelingen langs het strand, de pelikanen boven zee. We bezochten diverse eettentjes en gingen met de bus naar de supermarkt. (Met dollars betalen was even wennen). Niet te vergeten: we gingen naar “De tunnel der liefde”. Kees kon er geen genoeg van krijgen. Na een week Aruba vertrokken we naar Curacao. Met een klein vliegtuigje (30 personen); doodeng. Alles trilt en bibbert.
De jeugd van tegenwoordig H Jennie
et is algemeen bekend. Jongeren hebben altijd te weinig geld om aan hun behoeftes te voldoen. Vooral het uitgaan om hun sociale contacten te onderhouden kost veel geld. Daarom is het ook niet zo verwonderlijk dat ze bijna allemaal een bijbaantje hebben om dit te bekostigen. Bij mij was dit mijn baantje bij De Wit Komart als caissière en als bakker. Het was een makkelijk baantje en lekker in de buurt. Tot ik op een dag hoorde dat de volgende dag mijn laatste werkdag was. Het eerste wat er op zo’n moment door je heen schiet is: “Hoe moet ik nu aan me geld komen”. Gelukkig heb ik een heel oplettende opa en oma die mij wezen op een advertentie in de krant van Bistro het Schippersrijk in Uitgeest die nog serveersters zochten. Zie hier mijn relatie met water in het verband met Opa en Oma. Het Schippersrijk is gelegen aan het Uitgeestermeer en het is er geweldig om te werken. Nu komen Opa en Oma regelmatig even op het terras een kopje koffie of een tonic drinken en ook Hans en Lex varen wel eens langs met de Ardea en beginnen zodra ze mij zien lopen heel hard vanaf de boot “AHOI!” te
roepen. Dit is dus mijn relatie met mijn grootouders en water. Natuurlijk had ik het ook over het varen met de boot kunnen hebben maar echt origineel vond ik dit niet en zeker niet omdat ik zo’n goed alternatief heb. Het enige dat ik nog even wil zeggen is: “Gefeliciteerd en heel veel geluk samen”. Kus Jennie
Eenmaal geland reden we per taxi naar “onze” bungalow; pal aan zee, achter een poort met een cijferslot. Dit is even wennen. We huurden een auto en crosten het eiland over. Naar Willemstad, de bootjesbrug, de kleurige markt, de nataral bridge. We bezochten Toffie Hofland en zijn “Zuikertuintje”. Het zeeaquarium. We aten o.a. bij “Jaanchi” en niets vermoedend in een restaurant met mooie muziek en….mooie vrouwen. Dick zat toevallig goed en kon alles volgen. Kees helaas niet. Hij had het nakijken.
Water I
Yolanda k zit hier aan tafel te peinzen, wat ik op moet schrijven. Natuurlijk heb ik vaak genoeg op de Ardea meegevaren, wat altijd gezellig was. Wat me vooral opvalt, is dat de jongens bij het zien van de oude foto’s zulke leuke herinneringen hebben. Zowel Giethoorn als het bouwen van een steiger op de Westeinder Plassen. Overal wordt om gelachen. blijkbaar was water en boot voldoende om een prima vakantie te hebben. Ook wij hebben het diverse keren (o.a. griekenland en Friesland) geprobeerd.en is ons ook uitstekend bevallen. Ik hoop dat onze kinderen later ook zo kunnen lachen als ze zulke herinneringen ophalen.
Ook aten we thuis, waar Dick eieren kookte of bakte en Kees.. Kees waste alles af! ’s Avonds op het terras onder het genot van een borreltje kwam de leguaan langs. We genoten van de vissers en de ondergaande zon. Aan alles komt een eind. Op 3 februari, ’s morgens plm. 9.30 uur, vlogen we het Nederlands luchtruim binnen. We waren weer thuis.
In deze puzzel zitten alle onderstaande woorden verstopt. Ze kunnen op alle mogelijke wijzen verstopt zitten (horizontaal, verticaal enz.). Als u alle woorden heeft gevonden zullen er enkele vakjes overblijven waarmee er een zin gecreëerd kan worden. Veel succes! Lisa D R O P S A A L H A O E E I D E J R E T S L ALKMAARDERMEER BEL BOOT EB EEND HEET
O A L K S R E B M S I
O Z P M I Z K T E A E HOEDJES KIEL KOUD LISA LUCHTBED MAST
B E W A L E V H B M P
R U I L I N A R V A N A L E C U O O E A R L MEERNAT NOORDZEE OMA OPA PEIL PLAS
U B D D K N R L T M !
T S O O R E E R A N , D S O E M I N E E E E REVEN RIET ROER SLOEP STUURBOORD VAARBEWIJS
5 T O M T W A L E R Z
R E 0 J R N E E I E A T V O L M O A E E D R VAKANTIE VAREN VIS VLOED WAD WAL
V A A R B E W IJ S N O
E N I A T S E A I K R O O U A D K D D A O N WATER WIND ZEE ZEILBOOT ZEILEN ZWAANSMEER
The making of …. Lex
O
p 6 oktober 2002 hadden we in Johanneshof een gezellig etentje ter gelegenheid van de 49e trouwdag van Pa en Moe. Het is tijdens die gelegenheid geweest dat de eerste piketpaaltjes geslagen werden voor de feestelijkheden van 4 oktober 2003. Ik meen dat het tussen de heldere runderbouillon en de varkenshaas was dat unaniem besloten werd dat een grondige voorbereiding nodig was om het gouden bruiloftsfeest tot een groots festijn te maken. Op z’n minst zouden we maandelijks bij elkaar moeten komen en dit geschiedde meestal op de 1ste dinsdag van de maand. Op een van onze eerste bijeenkomsten hadden we besloten om eens te kijken of we iets konden doen met het bijzondere filmmateriaal van Pa. Ieder van ons had wel bijzondere herinneringen aan die leuke filmavondjes van vroeger. Misschien zouden we iets kunnen doen met al die intieme familie opnames. We hadden een filmprojector geleend waarbij je zo nu en dan de filmspoel een zetje moest geven om te voorkomen dat de boel in de brand zou vliegen. Gelukkig ging Jan dit goed af en hebben we alle beschikbare films goedlachs bekeken. Jammer genoeg waren er onvoldoende bruikbare beelden van het bruidspaar beschikbaar. Aan het einde van de avond konden niets anders besluiten dan dit idee naar de prullebak te verwijzen. We schoten zo lekker op en na onze filmavond zijn er nog meerdere avondjes voorbij gegaan zonder al te veel vorderingen. De plaatselijke slijterijen deden daarentegen gelukkig wel goede zaken. Vanaf begin 2003 werden de zaken toch wat professioneler aangepakt. Aart begon met notuleren die hij per email verspreidde. Uit zijn notities is een goed beeld te krijgen van the making of ……. Uit de notulen van 5 februari is bijvoorbeeld te lezen: ”19 februari 2003 : bezoek aan het kapiteinskoor te Zaandam. Doel: polsen dirigent Joshua t.b.v. animatierol te Akersloot, Achterom. Criterium: als hij het de 4 gebroeders kan leren, dan moet het wel wat worden in oktober ! Jan verzorgt de lobby. Aart is chauffeur.” Gedurende 3 maanden was het kapiteinskoor serieus in beeld. De bedoeling was dat het bruidspaar door het koor werd toegezongen. Uiteindelijk sneuvelde dit idee omdat de heren van het koor iets te veel pretenties hadden. Aart schreef hierover op 17 mei: “het kapiteinskoor is van de baan. Ook een optreden van Joshua Prins is afgeketst op het te grote gage wat Josua voor zijn diensten wenst te ontvangen.” In die zelfde notulen lees ik dat er direkt ingespeeld werd het ontstane gat op te vullen: “de broers zijn van mening dat het enkel draaien van CD’s niet bevordelijk is voor de gezelligheid. Echter de verantwoordelijkheid hiervoor wordt bij Pa en Moe gelegd, dit vergroot tevens onze financiele slagkracht. Afspraak: wij zullen alle 4 in dergelijke bewoordingen communiceren t.b.v. het bereiken van de gewenste situatie; een (2-mans) bandje tijdens het koudbuffet .” Op een zondagochtend werd dit doel
vrij makkelijk bereikt. Na een subtiele massage door Hans en Lex vonden Pa en Moe eigenlijk ook wel dat een bandje de feestvreugde zou doen toenemen. Dit leverde ons kwalificatie “well done folks”op in de notulen van 6 juni. In de eerste notulen staat iets over de geboorte van het scheepsjournaal. “Opzet tot aanmaak scheepsjournaal. Lex levert de foto “wat een gevrij” aan Jan. Jan gebruikt deze als basis voor de verschillende vormen van uit te brengen correspondentie. Aan alle familieleden zal worden verzocht een stukje m.b.t. de scheepvaart en het bruidspaar aan te leveren. Actie: Jan v.w.b. de schriftelijke communicatie, allen v.w.b. informeren van zijn gezinsleden.” De uitnodigingskaart en dit scheepsjournaal zijn uiteindelijk verworden tot 2 grafische hoogstandjes waarvoor Jan al onze complimenten verdient. Het perfectionisme van Jan gaat zelfs zo ver dat hij nieuwe foto’s heeft gemaakt maakt van een aantal personen die volgens Pa en Moe niet goed op de concept uitnodigingskaart stonden. Aart verwoordt dit op 6 juni als volgt: “Jan heeft de uitnodiging op de hem toevertrouwde wijze in elkaar gezet. Tijdens de presentatie was een instemmend oeh en ah te beluisteren , dus dat is dik voor mekaar. Om de markante familiehoofden nog beter tot hun recht te laten komen had Jan zelfs zijn camera (op statief) meegenomen, zodat, als de foto’s nu nog niet goed zijn dit ligt aan de bezitter van het hoofd en niet aan de techniek. OK, Jan. “ Een belangrijk terugkerend item tijdens de vergaderingen was natuurlijk het kado. Vele kado’s zijn over tafel gerold. Een kleine greep: het genoemde kapiteinskoor, reisjes, schilderij van Jan Groenhart, weekend weg met de kinderen etc. Alle suggesties waren te duur, niet uitvoerbaar of gewoon niet leuk. Wel was iedereen het er gelijk over eens dat er een nieuwe actuele groepsfoto moest komen. Hierover valt in de besluitenlijst van 5 februari
te lezen: “Cadeau(tje). Idee is een foto, te nemen op een zwoele zomeravond in de jachthaven met alle broers, aanhang en nazaten. Motivatie jachthaven: niet te ver van een uitspanning voor de aansluitende ontspanning” De notulen van april besluit met de rondvraag: “Jan: Dorien werkt voor niets bij BNN op de redactie van een niet nader te noemen programma. Aart: Jennie heeft een baan bij het Schippersrijk en harkt op deze wijze het benodigde vermogen voor het weekend bijeen. Lex: de boot is volledig gerestyled en dus klaar voor de te nemen foto. Met dank aan Pa. Zaterdag 19/4 gaat de mast erop. Om e.e.a. nog mooier te maken vraagt Lex voor z’n verjaardag (hij viert dit op de 21ste juni) een vaantje”
gezamenlijke overleg d.d. 3 juli a.s. locatie momenteel nog niet bekend.” Om de dames toch een duwtje in de goede richting te geven werd op het mannenoverleg van 19 juni als volgt besloten: “om het overhandigen van de cadeaus een breder perspectief te plaatsen lijkt het de mannen leuk als de zeemansliederen een verwijzing in de tekst krijgen naar het te overhandigen cadeau. De mannen denken hierbij aan 1 lied per cadeau, dus in totaal aan 3 liederen. Wij hopen dat de dames dit ook een goed idee vinden, het zal de doorloop van de volgende bijeenkomst sterk kunnen bekorten” Verderop staat nog vermeld: “Het eerstvolgend overleg d.d. 3 juli wordt gehouden in Lex’residentie op de Leonofstraat, aanvang 20.30 uur. Als het goed is leveren de dames dan ook het eerste concept op van de liederen. De mannen zijn benieuwd.”
Hans werd verantwoordelijk gesteld voor de organisatie rondom de foto. Om zo’n taak tot een goed einde te brengen is een uitgebreid netwerk van vrienden onontbeerlijk. Gelukkig beschikt Hans hierover en zo kon het gebeuren dat op een mooie zaterdagmiddag, zo rond 4 uur ’smiddags op het tennispark van KLTV topfotograaf Onno Boermeester bereid werd gevonden voor een fotosessie. “Onno Boermeester zal zondag 8 juni (1ste pinksterdag) om 13.00 uur in de jachthaven van de ZWVU de familiefoto’s schieten. Aan ieder het verzoek op dit tijdstip aanwezig te zijn. Hans (of Anneke haalt Onno op, zodat ook hij tijdig ter plaatse zal zijn. Cheese”
Op 19 augustus vindt een belangrijke, alles beslissende, bespreking plaats. Bij Hans opnieuw. De cadeaus worden definitief gekozen. Er wordt nog wat heen en weer gesteggeld, met name de vlaggemast heeft het zwaar te verduren. Maar als deze in een nieuwe context geplaatst wordt, is iedereen het er over eens. “Cadeaus: de volgende giften zijn geaccepteerd en dus gepromoveerd tot de ultieme cadeaus: 1foto 2. vlaggemast (met vlag en vaandel) 3. afvoer Pa en Moe naar V.d. Valk Akersloot voor diner + fantastische nacht in de bruidsuite + de volgende ochtend champagne ontbijt met de totale Knijnenberg familie”
De inbreng van de 4 broers wat betreft de sketches en liedjes viel wat tegen. Na 10 bijeenkomsten hadden we nog geen letter op papier en waren we genoodzaakt de creatieve geesten van onze vrouwen aan te boren. Hierover valt wat te lezen in de afsprakenlijst van 5 juni: “De 4 dames zullen de liederen in elkaar zetten en maken hiervoor nog in onderling overleg een nadere afspraak. De eerste oplevering zal plaatsvinden tijdens het eerstvolgende
Resumerend kan ik alleen maar vaststellen dat het verstandig is om tijdig te beginnen aan de organisatie van een feest. Wij dachten aan een jaar wel genoeg te hebben om vervolgens te constateren dat na driekwart jaar nog niet veel zinnigs bereikt was, de uitnodigingskaart nalaten natuurlijk. Wel leverde dit alles een aantal prettige avondjes op. Misschien is het verstandig om over 8 jaar al vast te beginnen aan het dan naderende diamanten bruiloftsfeest.
De 4 gezworenen Gouden bruidspaar Knijnenberg-Jongens Tiny en Flip
E
en scheepsjournaal is vaak een plaats voor bijzondere uitspraken en als je 50 jaar met elkaar in hetzelfde bootje zit dan zijn er wel een aantal uitspraken te bedenken die bepaalde momenten treffend weergeven. ”Dat is geen zeil voor een schip” betekent dat dat een vrouw is die absoluut niet bij die man past en dat is vóór het huwelijk nog wel eens een gedachte van anderen dan het a.s. bruidspaar. Bij Cees en Nel is het zo dat zeil en schip perfect bij elkaar horen met ”zeil en treil” d.w.z. met alles wat erbij hoort. Bij onverwacht zwaar weer stond de schipper in zichzelf vloekend aan het roer. I.p.v. vloeken is het netter om te zeggen ”hij sprak met God”. Dat hij na terugkeer ”met een nat zeil liep” wat betekent dat hij een borrel te veel had genomen, is hem natuurlijk vergeven. Overigens waren de ontmoetingen op het Alkmaardermeer, langszij met familie en vrienden niet geheel vrij van natte zeilen. ”Jonge schippers oude zuipers” wordt wel eens gezegd maar Cees ”zeilt langs de wal” wat erop neer komt dat hij het hoofd erbij houdt en dan is er altijd Nel nog die wel een oogje in het zeil houdt. We kunnen zeggen ”dat het hen in de zeilen is gewaaid”, het is hen dus goed gegaan en ze hebben er vier mooie
zeiltjes, nou zeg maar zeilen, ook weer met ”zeil en treil” bij gekregen. Dat kon ook niet anders want ”die op het water is, moet varen” wat zoveel wil zeggen dat als men eenmaal ergens aan begonnen is men ook moet doorzetten. Eigenlijk was dat helemaal geen probleem want ”voor hen is geen water te diep”, ze zijn dus overal tegen opgewassen. Ze hebben altijd gedaan, zoals ze zelf dachten dat het beste is; dat heet ”op eigen doft roeien” en dat kan alleen als je met elkaar ”in één schuitje vaart”, als je beiden hetzelfde nastreeft. Maar ”als het getij verloopt moet men de bakens verzetten” en zo gebeurde het dat Cees en Nel ”tussen water en wind kwamen” d.w.z. niet wisten welke kant ze op moesten tot ze besloten, dat het toch maar uit moest zijn met het varen. Bij Cees ”stond het water op de dijk” m.a.w. hij had de tranen in de ogen. Cees staat nu waar alle betere stuurlui staan n.l. aan de wal en Nel vindt het water nog steeds mooi maar dan ”van de brug af gezien”. Al fietsend door dit mooie landje dwaalt hun blik nog vaak over het water. Ook op het droge wensen we jullie een behouden vaart naar het volgende jubileum.
met hun vrouwen Op de wijs van: Ik hou van Holland……” Ceesje, met zijn borrel en sigaartje en een zeilboot met een vaartje met z’n plantenkas en stoel. Neeltje, met Libelle en haar fietsje Kruist zij door elk gebiedje. Ieder zo zijn eigen doel.
Refrein: Daar zit het echtpaar. Gouden paartje dat zijn……( Fia) zee Dat fijne echtpaar, draag ik in mijn hart steeds mee. Daar waar de heupen draaien, weer met volle kracht. En waar de bloeddruk stijgt met ’t zien van al dat pracht.. Daar zit het echtpaar, Cees en Nel al vijftig jaar (jongens) Wij zijn de kinderen van dit geweldige paar Op ’t meer van Allekmaar, heffen wij met elkaar, het glas, je ziet ’t al, op het gouden paar. Ceessie, wat een borrel jij kunt schenken En met een oogie ernaar wenken, “Is ie vol of boordevol?” Neeltje, daggie weg met platte vrouwen. Ach, je moet er maar van houwen: Ieder zo zijn eigen deel. Refrein: Samen, een leuk paartje om te kennen. 50 Jaar? Het zal wel wennen, Gouden paar, het is zo fijn. Blijf maar van elkaar toch zo genieten en van je jongens met hun “grieten” en de “hunnen”groot en klein. Refrein: (Anneke): ”Hieperdepiep....... Hoera!!”
