Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
20 mei 2007 3e Jaargang 2007 Nr. 006 Oplage 412 stuks - Not for Resale -
Kilometerstand
135.181
In dit nummer Buenos Aires of niets...
1
Buenos Aires of niets
2
San Ingnacio
3
Buenos Aires of niets
3
Vallend water
4
To Michelin or not to ..
5
Veren in je r…? Of Pek met veren?
5 6 7
Laatste Nieuws !!! De zwerfvinkjes op toernee door Nederland vanaf 3 Aug. ‘07.
Buenos Aires of niets …... “There is really nothing there, between here and Bahia Blanca”, vertelt een aardige jonge dame ons aan het strand van Rada Tilly, de Pilot stad van Commodoro Rivadavia. “Well”, andtwoorden wij, “We notiticed that there wasn`t much between here and Rio Gallegos either”. Ze lacht beamend. “That`s why we live in Buenos Aires now”. Buenos Aires, met zijn 13,2 miljoen inwoners, barst compleet uit zijn voegen. Alles wordt via Buenos Aires gedaan en geregeld. Er is een complete centralisering. De rest van Argentinië lijkt nauwe-
lijks mee te tellen. Vanaf Rio Gallegos zijn we op zoek naar nieuwe achterbanden voor de dually en hebben in deze stad alle bandenspecialisten geraadpleegd. Klarin is zelfs getuigen van een telefoongesprek van een van hen met zijn leverancier. Het gesprek is op de speaker te volgen. “Er bestaan geen pick-up trucks met dubbele achterbanden” , vertelde de telefonist van de leverancier. “Jawel, die bestaan wel! Er staat er hier een voor mijn deur!”, zegt de jongen. Het eind van het liedje is dat we, ondanks dat we nog 2x bij de bandenspecialist op de stoep staan, nog altijd geen prijsopgave
hebben, laat staan een toezegging dat ze de banden kunnen leveren. Op naar Commodoro Rivadavia dan maar. Dat is slechts 700Km verder naar het noorden. Commodoro Rivadavia is een grote bloeiende oliestad waar veel pick up trucks rond rijden. Maar allemaal met enkele achterbanden. En ook hier vangen we bot vwb de gewenste banden. In Buenos Aires moet het zijn! Nog maar weer eens 1500km naar het noorden, waar de 1e grotere stad dus Bahia Blanca is, en vandaar nog eens ca.700 Km naar Buenos Aires. Verder op pag. 2
Fichroad Mirror
Buenos Aires of niets ….. Patagonie, alles zuidelijk van Buenos Aires, beslaat ca 35% van het Argentijns grondgebied. Het landschap is leeg, kaal en vlak. De begroeiing bestaat uit piekerige gele pollen gras en als je geluk hebt een kniehoog struikje. Hierdoor kun je echt “over de horizon” heen kijken. Dat de wereld rond is behoefd hier beslist geen betoog. De ronding van de horizon is hier duidelijk zichtbaar. Het hemelgewelf, in een schitterend blauw bestrooid met hagelwitte donzige wolken, raakt in de verte het gelige van het gras en het zwart van de streep asfalt. We hebben het gevoel urenlang in een glazen koepel te rijden. We beginnen ons zo langzaamaan een bolletje Edammer kaas onder een kaasstolp te voelen. In deze leegte heerst een sereniteit die geneeskrachtig kan werken, maar je ook naar de keel kan grijpen. Vee, als schapen en koeien hebben veel grond nodig om aan voldoende voedsel te komen. Ze zouden in grote getallen aanwezig moeten zijn maar we zien ze weinig. Ook van de wereldlijke menselijke overbevolking merken we hier weinig. Het blijft beperkt tot een beetje uitgebreid tankstation met een restaurantje en eventueel een klein winkeltje. De inwendige mens kan er dus eigenlijk altijd wel op tijd versterkt worden. Iets wat niet zonder meer gezegd kan worden van het inwendige van de Dodge. Heel wat pompen staan, sinds het dieselconflict in juni 2006, en zeker sinds de aanscherping na de boete oplegging aan Shell, regelmatig droog qua diesel. Gelukkig bevoorraad Shell zijn
eigen pompen wel en daardoor kunnen we toch nog op tijd volgooien. Tegen astronomische prijzen! Vaak wel 5(!) (VIJF) centavo duurder dan de andere dieselsoorten en daardoor kost de diesel bijv. niet 1,45 maar 1,50 pesos, ofwel: een krappe US$ 0,50 per liter! (Nog geen Euro 0,40) In Buenos Aires komen we terecht in het stadsdeel Lomas de Zamorra, op de autocamping Villa Albertina De camping is een prima, veilige plek om te staan. Met ongeloof, verbijstering en pijn in het hart bekijken we echter de chaos, armoede en puinhoop in dit stadsdeel. Buenos Aires en Argentinië onwaardig! De eigenaar van de camping denkt voor ons gevaarte een rustige, makkelijke maar onofficiële kampeerplek op zijn terrein gevonden te hebben. Op het 1e oog heeft hij wel gelijk. Een grasveld voor een winkeltje van de balneiaro. Dat kan omdat het seizoen is afgelopen en er geen zwemmers meer zullen komen. De stroomkabel hangt echter op zijn Zuid Amerikaans erg laag en we moeten op het grasveld draaien om er na ons verblijf weer uit te kunnen. Het grasveld is echter niet zo solide als het lijkt. Sterker nog, Ooit was er een groot gat dat met de Franse slag is dichtgegooid en het gewicht van de Dodge met fiver niet echt hebben kan. Doordat we wat draaien en een keer of wat over bijna hetzelfde stukje rijden, zakken we opeens met de linkerkant schuin. Met wat planken onder de wielen zouden we zo uit het gat moeten kunnen komen, ware het niet dat er een zeer stevige bloembak in de weg staat. Het paste allemaal precies, totdat de
l2
combinatie scheef zakte. Toen kwam de bumper achter de bloembak en de rest van de fiver voor de bloembak. Er zit niets anders op dan de bloembak gedeeltelijk slopen. Iets waar een medewerker van de camping veel minder problemen mee heeft dan wij. Hij hakt er lustig op los. Na veel gewurm zijn we eindelijk weer los van de bloembak en kunnen we een plaatsje zoeken. De dagen dat we hier verblijven sluiten we ons min of meer op. Een stap naar buiten en je wordt massaal aangevallen door hongerige muggen. Telkens wanneer we de poort uitgaan staat de bewaker klaar met zijn antimuggen spuitbus. Het heeft de afgelopen dagen al stevig geregend en doet het die 1e nacht nog eens dunnetjes over. Het lijkt wel of alle muggeneitjes juist nu zijn uitgekomen. Er is ook meer dan voldoende water voorhanden in de zwembaden die na alle regendruppels weer behoorlijk gevuld zijn. De straten rondom de camping staan blank. De mensen hebben touwen gespannen om verkeer uit hun straten te weren. De grond neemt het water niet op en afvoerputten zijn nauwelijks aanwezig. De meeste straten zijn van dikke kleverige rode aarde en dat wordt er op zijn zachts gezegd niet beter van na zo´n plensbui. Het vrachtwagentje van de bomenrooiers is op het campingterrein tot aan zijn assen in de blubber gezakt en de mannen doen met spades een verwoede poging wat vastere grond onder de banden te krijgen. Wanneer de Dodge als takelwagen fungeert is het zo gepiept. ´s Middags brengt
De bloembak was sterker dan de bumper.
een van de ´boomchirurgen´ een grote zak met bakkerslekkernijen. “Par la molesta”, zegt hij, alsof de Dodge schade zou hebben ondervonden van de hulpactie. Met Pasen worden de kinderen door de bewaker verrast met 2 mooi verpakte paaseieren. Wat een vreselijk lieve man. Verder op pag. 3.
Zoek de rivier!
GEVONDEN!
Fichroad Mirror
San Ignacio
Page 3
snel een geheel verharde plaats om ons huisje neer te zetten. Nu kunnen we met een gerust hart de ruines van de Jezuïeten gaan bezoeken. De Jezuïeten ruines zijn heel erg beroemd en liggen midden in het kleine stadje San Ignacio. Armoedig geklede jochies zwermen om de auto “om er op te passen” of om “regales” (cadeautjes) aan te bieden. Het zijn schooiertjes en bedelaartjes zoals we ze zo vaak in Midden en Zuid Amerika zagen maar ze sinds Chile niet meer zijn tegen gekomen. Ook niet in het Argentinië dat we inmiddels achter ons hebben. De entreeprijs is voor ons, zoals gewoonlijk, weer eens flink duurder en dan blijkt het geheel ook nog eens met gelden van het World Heritage Fund opgeknapt te worden. Dat is dubbel incasseren! De Jezuïeten hebben 11 van de 30 steden die ze in Zuid Amerika stichtte gepositioneerd in het huidige Misiones en deze ruines zijn het best bewaard geblevenen. Het is een groot terrein waarop de resten van de eenvoudige huisjes van de gewonnen indianenzieltjes staan en natuurlijk de rijkelijk bewerkte grote kerk. De zuilen zijn aan beide zijde bewerkt met ranken bladvormige uitgehouwen platte stenen. De bogen hebben figuren gelijkende op engelengezichten met vleugels en menselijke figuren. Een poort heeft als belangrijkste figuur het
naakte bovenlijf van een vrouw met een mager gezicht en lege, slappe borsten en … een vissenstaart! Het zal de nodige tijd hebben gekost om dit complex op te zetten, met zelfs versieringen in de vloerranden van de vele kleinere vertrekken naast de kerk, waar o.a. een bibliotheek en een voorraadkamer waren gevestigd. De buitenmuren van de kleinere kamers steken heel kunstig in elkaar. Helemaal zonder cement of mortel. Bepaalde stenen zijn precies pas gemaakt en als er dan toch een gaatje bleek te zijn werd dat opgevuld met allerhande klein plat gesteente. De steenhouwers waren bijzonder kunstig maar de muren bouwers doen daar eigenlijk niet voor onder. Beide moeten in elk geval een scherp oog gehad hebben en heel veel geduld en precisie hebben beoefend. Op vele plaatsen heeft de natuur beslag gelegd op de bouwwerken. Klimop, mos en varens tieren welig als een decimeters dik tapijt over stenen vloeren, of behangen binnen– en buitenmuren als fijnzinnig geweven wandkleden. Bij de achtergalerij van de kerk staat een grote dikke oeroude boomhoge cactus. De kinderen zijn het onmiddellijk met elkaar eens: Zo ziet oma Dooley de cactussen graag!
geblakerde plamuur in bord grootte stukken van de muur en het plafond. Na de overstroDe plaatselijke rivier wordt gebruikt als dumpplaats. Het zorgt ming liggen de hondenlijken voor de nodige overlast (stank in met het andere afval in de goot. zijn algemeenheid, overstromin- Scharminkels van paarden trekken overbeladen krakkemikkige gen na een regenbui een ongekarren, die grote witte bulksuilooflijke hoeveelheid muggen, ker zakken achter op hebben. stilstaande poelen zijn immers Zo volgepropt dat ze over de perfecte broedplaatsen). Het grond slepen. Het blijkt de vuilwordt met een aan fatalisme grenzende gelatenheid geaccep- nisophaaldienst. Bij het gastankteerd. Bij de bakker valt de zwart station zijn dames in strakke,
(niet alleen in de bilnaadkruipende), broeken de pompbediendes. De bedrijfskleding zou bij menig Nederlandse vrouw woedende reacties oproepen. Armoede en verval gaan hand in hand met een poging modern en vooruitstrevend over te komen. Miljoenenstad BA, stad met vele gezichten en dit is beslist niet de mooiste kant, maar wel het echte BA!
Vonden we toch bijna ons Waterloo bij de ruines van de Jezuieten! Op zoek naar een standplaats raakten we tussen de velden van de weg af in de watergeul. Oeps, iets te dicht langs het randje gereden om een plas van onbekende diepte te vermijden. Maar de wegrand blijkt zachter en de watergeul dieper. De hele rechterkant, zowel Dodge als fiver, zakt in de precies banddikke geul. Van de linkerkant staan de banden van de fiver alsnog in een plasje en de dually in de modder. De enige band op het droge is de linker voorband. Dat belooft wat. Met de weg zakking in de kuil in Buenos Aires nog vers in het geheugen, zit Carla verstijfd van schrik. Na een snelle blik besluit Klarin dat planken geen zin hebben en alleen kracht ze hieruit redden kan. In een razend tempo schakelt hij in 4 laag van voor naar achteruit om steeds een klein aanloopje te kunnen nemen. De motor gromt en brult en Carla staat buiten met ingehouden adem toe te kijken. In een fractie van een seconde krijgen de banden grip en trekt de Dodge het geheel uit de modder geul. Pffft. Dit moet je toch niet elke dag doen. Als klap op de vuurpijl blijkt de plaats toch niet geschikt voor onze lengte en moeten we nog geen half uur later dezelfde weg nog eens terug. Gelukkig vinden we daarna
B A of niets ….
Fichroad Mirror
gelijke plaatsen van het lichaam neerstrijken. Hoofd, schouders, rug, handen zelfs benen en Wie kent Puerto Iguazú? Wie schoenen. Er is een ware comkent Foz d’Iguacu? Iedere beetje reiziger zal bij de laatste petitie gaande tussen broer en zus wie de meeste vlinders op naam meteen denken aan de wereldberoemde, Braziliaanse, zich meedraagt. Daartoe moewatervallen. Maar hoe Brazili- ten paps en mams zeer regelmatig kijken of er ook iets op aans zijn ze eigenlijk.? Iedereen weet best dat de wa- hun rug zit, want daarmee vertervallen ook vanaf de Argen- trouw je de ander natuurlijk tijnse kant te bewonderen zijn. niet wanneer die zegt dat er niets op zit. Dat de plaats Puerto (Iguazú) De Garganta de Diablo heet is wellicht toch minder (Duivelskeelgat) is een hoefijbekend. Op een mooie ochtend beslui- zervormige supergrote watermassa. Het bruingrauwe water ten we dat we wel wat water valt donderend in schuimende willen zien. Liefst heel veel! vlokkenwolken naar beneden. Want hoewel nog vroeg doet De vrije val, en hoeveelheid, is de zon nu al van zich spreken. zo groot dat er een rivierbreed De hoge bomen van het Green wit mist gordijn boven het zich Trail pad zorgen voor de nodinaar beneden stortende water ge schaduw, en daarmee verontstaat. Fabian kijkt gefascikoeling, op dit wandelpad. We neerd toe. Mighalle blijft op zien een soort cavia-achtig veilige afstand van het hek. beestje, van behoorlijk fors Even snel een foto omdat maformaat. De kinderen gieberen ma dat zo graag wil en dan wanneer een jonge vrouw anggauw weer weg. Dat je hier wat stig achter haar vriendje kruipt heerlijk verkoelende druppels wanneer ze er een in het oog krijgt. Even later schrikken we krijgt toegespettert kan haar niets schelen. zelf als we een spitse kop met Terwijl de zon brandend aan lange nek boven het gras zien de hemel staat strijken wij neer uitsteken. Een slang? Pfft nee, in een geairconditioneerd Tehet hoge gras verbergt het plat nedor Libre restaurant (Een op de grond gedrukte lichaam “Vreet je vol tent”, om in Fabivan een langgerekte groene an`s termen te spreken) en eten iguana. In het open treintje ons buikje vol. Daarna nemen rusten we wat uit, terwijl een we nog een keertje het treintje. fris rijwindje door onze haren Deze keer naar de Upper Trail strijkt. Af en toe dwarrelen om wat meer van de 275stuks grote groepen vlinders langs aanwezige watervallen te kunhet spoorbaantje op, wanneer nen zien. het treintje voorbij boemelt. De catwalk is een open wafel- Overal om je heen hoor je de aanwezigheid van het water. tjes ijzerplaat van zo`n 1,3km lang! Mighalle heeft het er niet Hetzij zachtjes kabbelend, hetzij spetterend op stenen en breed. Ze kijkt almaar naar rotsen, dan wel het onmiskenbeneden, de rivier in. Hier is bare geluid van vallend water. dat nog een rustig kabbelend Na iedere bocht zijn andere beekje, maar toch ... Al dat water onder haar vindt ze maar waterstromen zichtbaar. Of niets. Nee dan de vele vlinders ziet een bepaald stuk er opeens die in grote getale op alle mo- heel anders uit.
Vallend water
Page 4
Vanuit het water opstijgende, of erin verdwijnende, verschijnen de regenbogen in allerlei maten en diktes. Van kwart naar half rond, tot bijna elkaar aanrakende uiteinden. Van helder gekleurd tot vaag zichtbaar. Regelmatig zien we hagedisjes wegschieten over het houten plankier. Vlinders zijn ook hier veelvuldig aanwezig. Vooral hele grote groenen, die door de kinderen (allemaal) “De Koningin” worden gedoopt. Ook niet te vermijden is de grote horde schoolkinderen, die er onder leiding van hun begeleiding een moordend tempo in hebben zitten. Eigenlijk wordt er bij een look out nauwelijks gestopt om het uitzicht op zich in te laten werken. Nauwelijks zijn de achterste kinderen ergens aangekomen of er wordt al: “Vamanos niños. Vamanos” geroepen. Zou het jaarlijkse schooluitje altijd naar de watervallen gaan? In elk geval brengen ze wel het gezegde: “Jong geleerd is oud gedaan” in praktijk. Heel wat kinderen leuren met grote thermoskannen met water voor de mate. Mate, de hele sterke thee (eigenlijk meer theeblaadjes dan water) die onlosmakelijk verbonden is met Argentinië. Voor ons blijven de vele gezichten van de watervallen verrassen. Maar na zoveel water zien willen de kinderen nu eindelijk water voelen. Op naar het zwembad!
Vlinders op je handen gaat nog maar op je wang kriebelt het echt heel erg!
Fichroad Mirror
Page 5
To Michelin or not to Michelin ... Achterbanden! De AmRiTracks die we nu hebben zijn in Zuid Amerika niet te verkrijgen. Good Years dan maar. De band waarmee een Dodge in Amerika van de dealer afkomt. Dat is toch een redelijk wereldmerk zou je zo denken. Klopt! Maar in Zuid Amerika rijden (bijna) geen pickup trucks met dubbele achterbanden. De enkele achterbanden van Good Year zijn, per stuk, 4,5cm breder dan die voor een dually. Dat past dus niet. De enige andere 17inch verkrijgbare band is Michelin. En deze heeft een 3cm (!) breder rijvlak dan onze huidige AmRiTracks. Probleempje! Want uitgaande van de theoretische cijfers van breedte van rijvlak zouden de 2 banden, indien naast elkaar geplaatst, elkaar moeten raken. De bandenspecialisten zijn erg aardig hoor, daar niet van. In Commodore Rivadavia proberen ze echt alle mogelijke leveranciers, tot in Buenos Aires toe en iedereen met een beetje invloed laat er zijn gedachten over gaan en probeert een oplossing te bedenken.
Een oplossing lijkt: achter 4 stuks 16inch banden. Maar dan bedenkt een techneut dat dat toch niet zo handig is voor een 4wheel drive. Wanneer je de 4wheel drive eens nodig hebt trek je door het verschil in hoogte de as aan gort. En voor 6 nieuwe banden (voor ook 2 nieuwe) vinden we het ondanks het vele gezoek toch nog net te vroeg. Dan willen we het hoe dan ook eerst nog eens in Buenos Aires proberen. Niet geschoten is immers altijd mis! In Buenos Aires komen we ook niet dichter bij de oplossing. Tot dat … de zoon van de eigenaar van de bandenzaak met een creatieve oplossing komt. In plaats van 4 nieuwe achterbanden stelt hij voor om 2 nieuwe voorbanden aan te schaffen. De voorbanden van nu gaan dan naar achter en de 2 achterbanden die er hierdoor afkomen nemen we mee als 2 extra reservebanden. Dat vergt bij ons wel wat passen en me-
ten voor de ´bandenopslag´ maar daarmee zouden we, volgens Klarin´s berekening nog net, en volgens Argentijnse begrippen nog vlot het nog te rijden aantal mijlen moeten kunnen rijden (hoe vriendelijk ook de Argentijnen begrijpen beslist niet waarom we nu al de achterbanden willen wisselen, er zit immers nog profiel op! Banden worden normaliter pas gewisseld wanneer het canvas zichtbaar is). Op de dag dat banden gewisseld worden en de Michelin´s naast de AmRiTracks staan blijkt, tot ieders verbazing, en onze aangename verrassing ... Dat de Michelin´s weliswaar een breder rijvlak hebben… maar een strakkere body. De AmRiTracks hebben Duitse bierbuiken en de Michelin´s hebben strak getrainde buikspieren. De Michelin´s kunnen met gemak naast elkaar en hebben dan zelfs meer tussenruimte bij de ´buiken´ dan we nu bij de AmRiTracks hebben. Het worden dus 4 nieuwe Michelin achterbanden, met regenprofiel, waar we in San Ignacio heel blij mee zijn. (zie verhaal)
had die natuurlijk wel om al was het op haar eigen wijze, dwz onder de okbekleders te zitten. sel door ipv over de schouder: De 1e aanhouding was juist voor Concordia waar een cha- Met een blik van: “Stomme grijnig kijkende agent ons aan- toerist¨, konden we weer gaan. hield omdat Klarin even twij- Niet echt vriendelijk maar hé, felde of we nou op de splitsing we hebben allemaal wel eens een mindere bui en ook in rechts of links moesten aanhouden. Hij remde daarom wat Nederland hebben we wel eens minder prettige ontmoetingen af en ´slingerde´ wat voordat we uiteindelijk toch links aan- (met de heren van de wet, toch?). hielden. De 2e keer was juist na ConDat langzamer rijden en slingerwerk was toch eigenlijk wel cordia nadat we bij een tankstation hadden overnacht en de wat lastig of zelfs gevaarlijk vriendelijke eigenaar had gevoor het achter op komende verkeer. En de señora, waar is zegd dat er een mooie waterval verder op pag. 6 haar gordel? Maar de señora
Klarín maakt een nieuw voorfilter (van afzuigkapfilterdoek) op het luchtfilter. Want de huidige zit vol Patagonisch stof.
Paaseieren gekregen van de bewaker van de camping in BA
Veren in je r...? Of Pek met veren?! Aaahhggrrr! Hadden we juist zo´n mooi stukje op stapel staan. Een heel aardig stukje. Eentje met veel veren. Als tegenhanger. Voor al die wilde en stoere verhalen. Over stugge, onwillige, onvriendelijke en zelfs … corrupte Argentijnse politiemannen… We dachten nog: ”Dan moet je ze natuurlijk wel tegen komen” Nou, dat is gelukt hoor! Op de valreep worden we er in de provincie Entre Rios frontaal mee geconfronteerd. Er blijkt hier een heel (broei)nest van deze onwaardige waardigheids-
Een restauranthouder vraagt zijn klanten aub eerst op de prijslijst te kijken alvorens te bestellen. En verontschuldigd
zich vervolgens voor de “overlast”
Prachtig gekleurde zonsondergang in Bosque Petrificado
Fichroad Mirror
Volume 1, Issue 1
hele grote. Op de enige weg naar het noorden en dus niet te vermijden. En met heel veel politieagenten, zodat er heel veel wagens aangehouden kunnen worden. De jonge agent die ons aanhoudt loopt met een groot pak Mate (thee) in zijn hand, nadat de door hem gecontroleerde vrachtwagen is weggereden. Bij ons gaan alle alarmbellen rinkelen. We spelen zo lang mogelijk stommetje en geven maar mondjesmaat toe. Tot het echt niet langer gaat. We moeten wat papierwerk afgeven, al geven we nooit de originelen. Daarna proberen we nog even gekke Henkie te zijn maar Petmans is erg vasthoudend (nog steeds met het pak Mate in zijn hand). We zullen echt aan de kant moeten voordat hij echt vervelend wordt. We doen dit, zo ver mogelijk als ons verantwoord lijkt, weg van het wespennest waar zijn collega`s om alle voertuigen, gevangen in dit web, heen krioelen. Kijk, kijk, hij had al geprobeerd een van zijn collega`s voor ons te interesseren maar dat was niet gelukt. Nu heeft hij dan toch een ander gevonden en deze nieuwe komt ons een bezoekje brengen. Nog steeds krijgen wij echter onze papieren niet terug! En nu moet zelfs Klarin`s fantastische rijbewijs er ook aan geloven! Agghrr, we voelen de bui al hangen maar kunnen het tij niet keren. Eerst wil hij weten hoeveel mensen in de auto? Als hij de kinderen ziet, die nog altijd op stoel verhogers zitten en altijd hun gordel dragen, lichten zijn ogen op. “Ah, niños, waarom geen gordel?“ Goed kijken vriend, denken we, maar leggen geduldig uit dat omdat de kinderen nog zo klein zijn de scherpe schurende band in hun hals terecht komt wanneer ze deze als driepuntsgordel dragen en wij dat niet zo veilig vinden. Verder op pag. 7.
Page 6
Veren in je r…? Of Pek met veren?! waar een waterkrachtcentrale bij was, in de buurt was. “Het bezoeken waard”, zegt hij. Maar...nog geen 3 km verderop: politiecontrole. Ach nou ja, we hebben er inmiddels zoveel gehad en ze zijn allemaal (op gisteren na) erg vriendelijk en correct geweest. Precies zoals we ons de Argentijnse politie van 12j geleden herinneren! Hhmm voorbarige conclusie. Het gebruikelijke “Bon Días” en de uitgestoken hand worden aarzelend beantwoord. En deze keer hebben we, voor de 1e keer, niet de kopieën van de autopapieren en de binnenkomst formulieren in Argentinië bij ons. Zijn wij sukkels?! Of hij?!? Hij moet het doen met een geplastificeerd kleurenkopie van Klarin´s rijbewijs. En dat doet ie ook, we krijgen ´m niet terug! Hij drentelt wat lusteloos rondom de auto. Wenkt tenslotte Klarin naar de achterkant van de auto. “Ach mijnheer, kijk eens. Dat mag niet.” “Pardon? Dat is een trekhaak!” “Ja, … maar … u heeft er niets achter hangen. Dan mag het niet. Dat is gevaarlijk voor het achterop komende verkeer. Uitstekende delen mogen niet op een auto in Argentinië. Uw auto heeft toch al te veel `rondingen` (wijzende op de backfenders, de wielkasten van de buitenste dually banden)” Over de grote, zware en voor zowel mens als dier echt gevaarlijke (als je er mee in aanraking komt) pushbar aan de voorkant rept hij met geen woord. “Ach vent, krijg de t***ng”, blaast Klarin en stapt weer in de auto. Aan het open raam komt het agentje vertellen dat Klarin bij la cheffe, in het kantoor moet komen, waar Klarin absoluut geen zin in heeft.
“Laat die vent maar hierheen komen”, is zijn 1e reactie. Dan bedenkt hij zich, grijpt pen en papier en stiert het kantoortje binnen. Cheffie zit heel belangrijk lijntjes te trekken en kijkt Klarin niet aan terwijl hij wat binnensmonds mompelt over iinfracciones en het feit dat we geen autopapieren bij ons hebben. Klarin`s rijbewijs ligt op het bureau. Terwijl Klarin zegt dat hij dan de papieren wel gaat halen, graait hij het rijbewijs van het bureau, draait zich om en beent het hok uit. Chef roept nog: ”Heee!”, maar vindt het de moeite niet om overeind te komen. Boos stapt Klarin in en draait de auto met veel geweld om. Terug naar `onze’ benzinepomp, waar de eigenaar bij het horen van het verhaal zucht. Tja, komt vaker voor, maar … morgen heb je waarschijnlijk geen last meer van ze. Ze hebben 24uurs dienst. Voor alle zekerheid halen we de trekhaak eraf. Dat gaat gemakkelijk. Het is een Amerikaans systeem en als er straks op de boot een slimmerik is die het systeem kent zijn we de trekhaak kwijt. Wellicht moeten we het zoekertje nog dankbaar zijn voor zijn gezwets? De volgende morgen wachten we op een Argentijnse vrachtwagen en rijden achter deze aan naar de controlepost. Het werkt! We sukkelen met onze voorganger voorbij de post. En het zijn inderdaad andere mannen. Hm better safe than sorry! Hoewel? 3x is scheepsrecht, nietwaar?! Er wacht ons nog een controlepost. Een
Argentijnse vlag met Malvinas afbeelding. Helaas verscheen president Kirchner zelf niet op de door hem met veel tamtam aangekondigde officiële 25e oorlogsverjaardag herdenkingsviering (2 april) in Ushuaia. De president was niet bereikbaar, simpelweg omdat niemand wist waar hij was!
Een Duitse en Argentijnse vlag van Colonia Allemana (in Entre Rios) waar heerlijke zuurkool en salami-worst te koop is. En… waarvan de eigenaar tegen ons zei, terwijl hij trots de kaasschaaf toont: Mijn opa kwam uit Holland. Huh waar is dan de Nederlandse vlag?
Voor wie Light niet licht genoeg is, is er in Argentinie altijd nog ZERO!
Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
Contact us @ Vink, Family 207, Rainbow Drive # 10710 Livingston, Texas 77399-2007 USA Phone: 00-31-1-2069483742 Skype : klarinvink E-mail:
[email protected]
Een oude versleten, gescheurde poster tegen kinderarbeid in de winkel van de mijn in Wanda waar omheen jochies van ca 10j hun koopwaar proberen te slijten. sist Klarin en slaat de deur dicht. We horen de agent nog roepen naar zijn collega´s: “HEEEE!” maar het geroep verstomd in het motorgeluid. Even zijn we beide bang dat hij in zijn ijverige wanhoop voor de auto zal springen, maar dat is het hem blijkbaar toch niet waard. Toegegeven, Klarin kijkt meer in zijn achteruitkijkspiegel dan voor op de weg, maar een achtervolging wordt niet ingezet. Tja als amper 5km verderop weer een controle is, is dat wellicht niet nodig, of … Stoppen! Agent nr. 1 vraagt: “Donde some?” “Holandais”, zegt Klarin. “Waarheen?” “Iguazú. Ik ben journalist en schrijf over toeristenattracties” Een 2e agent komt uit het hokje gelopen. Oh jee, “poppen aan het dansen?”. Maar nee. Hij kijkt naar de sticker en leest. “Expedición, Familia Holandices.
Veren in je r...? Of Pek met veren?! 3 Daar moet hij even over nadenken en knikt dan begrijpend. Als een pitbull bijt hij zich echter vast in deze extranjeros klus. Hij heeft, in ons bijzijn, noch de papieren noch het rijbewijs ook maar 1 blik waardig gekeurd. Ook hij drentelt om de auto heen. Dezelfde tactiek wordt toegepast.“Ach mijnheer, komt u eens kijken” en Klarin, nog een groentje, stapt uit. “Kijk mijnheer, die lampen (wijzende op de extra lampen op de pushbar) die mogen niet”“Huh, maar die zijn niet eens aan!”“Klopt maar toch mag het niet! En die nummerplaten. Dat zijn 3 infracciones.” Drie?” “Ja, voor en achter en de lampen. Kom mee naar het kantoor.” “Wat denk je nou man? Dat ik gek ben? Hier met die papieren!” Briest Klarin en al pratende rukt Klarin de papieren uit de handen van de agent. Hij moet dit nog eens herhalen omdat het rijbewijs de 1e keer niet is meegetrokken omdat het een kleiner formaat is. Even kijkt de agent vreemd dan glijdt zijn hand over zijn
Ah Familia he, Muy bueno, muy bueno” “Si, si”, zegt nr. 1 “Periodista” “Aha. Muy suerte, Buen viaje y muy suerte”. (Goede reis en rij voorzichtig). En ook bij het tolpoortje, weer een km of 10 verderop loopt een oom agent rond. Ook hij heeft veel belangstelling voor onze auto/combinatie. Maar het is precies dat. Belangstelling! Er gaan 2 duimen omhoog. “Bueno caro. Muy Lindo. Buen Viaje. Muy suerte”. De volgende agent heeft het in zijn eentje te druk om het tegemoet komende verkeer aan te houden en de mannen van de post daar op volgende zijn de koelboxen van de Braziliaanse vrachtwagenchauffeurs aan het plunderen. Dat spijt ons voor hen maar wij hebben daardoor wel vrij baan en passeren zo de laatste controle post. Bij het 1e beste benzinestation
pistool. In het Nederlands zegt Klarin tegen hem op barse toon: “Moet je doen amigo. Vooral doen!” En loopt gewoon weg, maar de agent staat eigenlijk in de weg en hij kan er niet langs. Daarom blaft Klarin: “Su nombre y su identificación!” Carla heeft pen en papier en haar fototoestel al bij de hand en het raam open gedraaid. “Si no problema”, zegt de agent maar kijkt toch een beetje vreemd naar Carla waarvan Klarin gebruik maakt en langs hem heen stapt. Verdorie alweer verrast door die buitenlander...en hup gaat het handje weer over zijn wapen. Klarin loopt gewoon door alsof hij niets gezien heeft. Rukt de deur open, gooit de papieren binnen en stapt in. Inmiddels is de agent herstelt en staat voor de autodeur. Op het moment dat Klarin instapt glijdt voor de 3e keer zijn hand over het schietijzer. “Ga toch weg man, met je klappertjespistool”,
besluit Klarin een proefballonnetje op te laten. “Mucho problema con la policía”, ze kijken er niet van op. “Ze wilden US$ 100,00!” Nou dat heeft wel effect. Het jonge chauffeurtje dat naast ons staat te tanken wordt bleek om zijn neus en met trillende bedeesde stem zegt hij: ” Yo soy Brasilero en wij hebben altijd heel veel problemen met de politie in Entre Rios. Per passage calculeren we 200 a 300 reais in om langs de controles te kunnen” Hhm US$ 100,00 voor 1 post is dan blijkbaar toch een beetje hoog ingeschoten. Maar dat grote pak Mate deed wel terecht alle alarmbellen rinkelen. In de omringende provincies staat de naam Entre Rios synoniem voor: Corrupte Politie-agenten. Iedereen, tot in Buenos Aires, weet ervan en zucht erover, en Gevallen blaadjes? daar blijft het bij! Nee, bergen vlinders (citroentjes?)
Some days you are the bug, Some days you are the windshield
in Puerto Iguacu.
