Laatste concert Zaterdag 3 mei Hallo iedereen! Het is vandaag de dag van het concert. Vanochtend hebben we uitgeslapen. Het reizen, alle indrukken en het steeds weer in andere steden kennismaken met nieuwe mensen begint zijn tol te eisen. Ineke en Gideon hadden vanochtend al lang ontbeten, toen Kate en ik beneden kwamen. De wijzer van de klok wees op dat moment naar 11 uur. Vandaag waren we vrij tot 5 uur en dus bracht Ineke ons naar Wal en Nicky, de hosts van Andrea en Nora. Daar bleek namelijk zowel in de kelder als in de woonkamer een piano te staan. Ideaal om te repeteren dus. Het is een stuk koeler hier in Vancouver: ongeveer 17 graden. Wel even wennen na de veel hogere temperaturen in LA en San Francisco. Vancouver is een mooie stad. Het ligt tussen de bergen, maar ook aan een prachtig meer. Je kunt er dus zowel zeilen en zwemmen als skiën en snowboarden. Op 20 minuten lopen vanaf de binnenstad ligt Stanley Park. Een enorm park met een omtrek van naar schatting 10 kilometer. In deze stad ben je dus echt van alle natuurgebieden thuis.Om twee uur hadden we afgesproken met Maarten den Oude. Hij werkt bij het consulaat en zou ons ’s middags rondleiden in de stad. De eerste plek waar we naar toe gingen, was de haven van Vancouver. Hier komen de grote Cruise schepen binnen. Na dit gezien te hebben, viel ons oog op een Starbuck! Die konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan en na een heerlijke frappochino vervolgden we onze weg naar een kerk in de stad. Hier repeteerde het Vancouver’s JeugdOrkest. We waren benieuwd naar het niveau, maar eenmaal daar te zijn aangekomen, bleek dat de repetitie al voorbij was. De tijd ging snel en na nog wat gewinkeld te hebben en een paar souvenirs op de kop te hebben getikt, moesten we wat gaan eten. Vijf uur ging de kerk open en dus konden we daar rond die tijd terecht om in te spelen. De kerk waarin we speelden ligt op het kruispunt van Nelson Str. / Burrard Str. Hij bleek redelijk groot te zijn (een beetje in de stijl van de Notre Dame in Parijs) met echte galmende kerkakoestiek We hebben goed kunnen repeteren. Het concert begon pas om half acht en dus kon ik Maarten nog even helpen met bloemen schikken. Dit ging ons niet zo goed af. Gelukkig was er de helpende hand van een vrouw die dit wel kon en zij redde onze bos met bloemen. Dankjewel! We speelden voor ongeveer 150 gasten. Het concert ging prima, heel goed zelfs. Tijdens de tour kun je merken dat je toch steeds beter op elkaar ingespeeld raakt. In de pauze van het concert was er een receptie van ongeveer een half uur. Nora, Kate en Andrea speelden na de pauze en wilden liever niet naar deze receptie toe. Ik was echter klaar, want ik speelde voor de pauze. Yvonne vroeg aan mij om toch even op de receptie te verschijnen. “De mensen vinden het leuk om even met één van de muzikanten te praten”. Ik had hier totaal geen probleem mee. Om ongeveer 22.30 uur waren we weer terug. Gideon, onze gastheer (directeur van Oce), was al eerder teruggegaan, omdat hij de volgende dag de marathon van Vancouver zou gaan lopen! Hij moest daarvoor om een uur of zeven al opstaan. Toen we eenmaal terug waren in het prachtige grote huis van Ineke en Guidon ging Kate naar bed. Ik bleef nog even beneden om wat te drinken en gezellig met Ineke te kletsen. Het was een hele geslaagde dag. Morgen is het de laatste dag van deze geweldige tournee. Ik heb het zo ontzettend naar mijn zin gehad en het is toch wel erg jammer dat we nu alweer naar huis moeten. xx Timo
Vancouver Vrijdag 2 mei Hallo iedereen! We zijn vanochtend al redelijk vroeg opgestaan, want we zouden rond 12.00 uur naar Vancouver vliegen. Na 3 dagen in Vancouver hadden we zeker wat tijd nodig om onze koffers in te pakken en aangezien Dick en Yvonne om half 10 al op de stoep zouden staan ging mijn wekker om half 8. Kate, Nora, Andrea en ik werden door Arthur weggebracht naar het vliegveld en Dick en Yvonne door Barbara. We waren ruim op tijd voor het inchecken, dus we verwachtten verder geen problemen. Maar toen begon het: op de boarding passes van Nora, Andrea en stond de code SSSS. Achteraf hebben we bedacht dat het misschien wel special secret service surveillance betekende. We werden namelijk in een aparte rij gezet en SSSS werd met rood omcirkeld. En daar stonden we toen 30 minuten te wachten op niets. Daarna mochten we 1 voor 1 doorlopen en werden we helemaal gecontroleerd, alle tassen overhoop gehaald, in een speciale cabine waarin heel hard lucht op je werd geblazen en gefouilleerd. Door dit alles we nog maar vijf minuten om op het nippertje ons vliegtuig te halen. Het is ongeveer 2,5 uur vliegen naar Vancouver. We werden opgehaald door Ineke, die ook de gastvrouw bleek te zijn voor Kate en mij. Ook de consul-general van Nederland in Vancouver was aanwezig. Na ons te hebben omgekleed werden we verwacht voor een diner in een nogal chique business club in het centrum van de stad. Eerst wat drinken, bijpraten en kennismaken met de gastheer en gastvrouw van Nora en Andrea en medewerkers van het consulaat. Ook werden we voorgesteld aan Maarten, die ons de komende dagen zou begeleiden en wegwijs maken in Vancouver. Tot een uur of tien hebben we zo de avond gezellig doorgebracht. Voor de liefhebbers: ook hier was dragen van jeans niet toegestaan! xx Timo
Alcatraz en het concert Donderdag 1 mei Hallo iedereen! Toen we op dinsdag aankwamen in San Francisco werd ons gevraagd wat we graag wilden doen. We hadden vanochtend de hele ochtend vrij, dus besloten we te vragen of we naar Alcatraz mochten gaan. Geen probleem volgens Doug en hij toverde 4 kaartjes voor ons uit de printer.Voor de mensen die niet weten wat Alcatraz is: het is een eiland dat in de baai van San Francisco ligt. Het heeft een doorsnede van 500 meter bij 500 meter, schat ik zo, en ligt 500 meter van land. In de Tweede Wereld oorlog besloot de Amerikaanse regering op dit eiland een militaire basis te vestigen. Men was namelijk bang dat de Japanners via de baai van San Francisco een aanval zouden uitvoeren. Uiteindelijk gebeurde dit in Pearl Harbor, zoals jullie waarschijnlijk weten. Na de Tweede Wereld Oorlog werd de militaire basis omgebouwd tot een gevangenis. Hier kwamen de zwaarste criminelen uit Amerika te zitten (o.a. Al Capone). Door de stromingen in de baai en het ruige terrein op Alcatraz werd het onmogelijk geacht om van het eiland te ontsnappen. Tot op heden is er ook niemand bekend die het is gelukt levend te ontsnappen. Om 9:30 uur zou onze boot naar het eiland vertrekken en dus zaten wij met z'n allen om 8:30 uur aan het ontbijt in de keuken. Barbara verwende ons ontzettend. Elke ochtend stonden er aardbeien, bessen, bramen en grapefruits klaar. In combinatie met een geroosterde bagel en zalm kan ik mij geen beter ontbijt voorstellen. Na ons warm te hebben aangekleed (Andrea en Kate hadden zelfs handschoenen aangetrokken, wat ik een beetje overdreven vond) vetrokken we richting Pier 39. Hier vandaan zou de boot naar Alcatraz vertrekken. De kaartjes had Nora meegenomen en nadat we door Arthur en Doug waren afgezet gingen we aan boord van de ferry. Het was heerlijk weer: weinig wind en een graad of 20. Een perfecte dag dus voor een boottocht. We zaten op op het bovendek in de schittering van de zon. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge en het eiland. Na ongeveer 15 minuten varen en een heleboel mooie foto's rijker, legde de ferry aan. We waren direct onder de indruk. Het eerste gebouw waar we tegen aan keken, was het gebouw waar de bewakers destijds sliepen. Hier liepen we naar binnen, want er zou een film over Alcatraz gedraaid worden. Na deze film gezien te hebben, liepen we door naar de cellblocks. De audiotour bood een mooie uitkomst en dus namen we deze. We liepen langs de cellen, isoleercellen, bibliotheek en etensruimte en werden ondertussen door onze hoofdtelefoons op de hoogte gehouden van wat er 50 jaar geleden op deze plaats was voorgevallen. Erg indrukwekkend. Verhalen over moorden, ontspanningspogingen en dingen die niet mochten (dat waren er nogal veel)! Vanuit de luchtplaats op het eiland hadden we een prachtig zicht op de skyline van San Francisco en aangezien het lekker weer was hebben we hier ook even staan genieten. We hadden tot ongeveer half 12, want toen vertrok onze boot terug naar de stad. Om kwart voor 12 kwamen we aan, wat betekende dat we nog 15 minuutjes moesten wachten op Arthur. De dames konden dus nog even op hun gemak naar het toilet (zucht...). Vanuit de verte zagen we om 12:05 Arthur aan komen en dus stonden we op met onze spullen om zo snel mogelijk in te stappen. Na Alcatraz te hebben bezocht zou Arthur ons eigenlijk afzetten bij de Cabel Cars. Dit zijn een soort trams, die met een kabel de helling worden opgetrokken. Wij vonden dit echter wel leuk om te zien, maar gingen toch liever naar de Starbucks. Terwijl we zittend op een bankje aan de waterkant onze Starbucks opdronken, besefte ik pas wat een fantastische stad dit eigenlijk was. Om 13:00 uur kwamen we weer "thuis". Het was de afgelopen week erg druk geweest en dus was het wel lekker om een middagje niets te doen. De tijd ging erg snel en voor dat we het wisten was het 16:00 uur. Vandaag was ook de dag van het concert en
dus gingen we snel onze spullen pakken. Arthur stond voor en nadat we alle spullen hadden ingepakt en weer op Nora hadden gewacht, konden we vertrekken. De kerk waarin we speelden was van de buitenkant rood en net gerestaureerd. Na 10 minuten rijden kwamen we aan en werden enthousiast onthaald door Barbara, die al de hele middag bezig was geweest met het klaar zetten van dingen en organiseren van het concert. Ze liet ons de kleedkamer zien en na onze fancy kleding daar te hebben neergehangen, was het tijd om in te spelen. Om ongeveer 18:30 uur begon het concert. Er waren zo'n 150 man. Gezellig en knus dus. Na afloop hadden we allemaal een ontzettend goed gevoel, wat fijn is! Deze twee superlieve mensen, Doug en Barbara, hadden ons namelijk zo erg verwend! We waren het dus aan onzelf en aan hun verplicht om de sterren van de hemel te spelen! Na het concert was er weer een receptie. Deze duurde zo'n anderhalf uur en toen de laatste gasten de kerk verlieten konden wij ons omkleden. Barbara had ons vanochtend gevraagd wat wij wilden eten als avond eten en ons antwoord daarop was geweest dat we een keer take away pizza in Amerika wilden eten. Zij stelde op haar beurt voor om deze pizza dan boven in de bioscoopzaal te eten, onder het genot van de film "The Rock" (onderwerp: Alcatraz). Zo gezegd, zo gedaan. Het was een fantastische avond die wij alle vier niet zo snel meer zullen vergeten. Om 2 uur gingen we uiteindelijk naar bed, wat wel een beetje laat was. Aan de andere kant: hoe vaak ben je nou in San Francisco?! xx Timo
Sightseeing Woensdag 30 april Hallo iedereen! Het weer hier in San Francisco is anders dan in Los Angeles. Het waait harder en het is vooral iets kouder. Voor de rest is het echt een prachtige stad. Het ligt op de heuvels en is veel gezelliger dan LA. Het heeft namelijk een echte binnenstad, waar Los Angeles uitgespreid ligt over een groot gebied en niet echt een kern heeft. Vandaag hebben we een vrije dag en dat leek ons een goede reden om San Francisco in te gaan en wat dingen te gaan bekijken. Vanochtend om 8:15 zat ik aan het ontbijt. Barbara en Andrea zaten al in hun sportkleren klaar, want om 8:30 zou de personal trainer van Barbara er zijn. Een uurtje sporten stond op het programa en Andrea wilde graag meedoen. Om 9:30 uur kwamen Barbara en Andrea bezweet weer beneden. Kate en Nora waren ook gearriveerd en dus waren we compleet. Er stonden vandaag 3 dingen die min of meer verplicht waren op het programma. Een lunch, een bezoek aan het conservatorium en een receptie voor koninginnedag. Nora en ik wilden graag een iphone kopen, aangezien we toch in Amerika waren. In Los Angeles hadden we het al geprobeerd, maar daar waren ze allemaal uitverkocht in elke Applestore. We hadden nog wat tijd over, voordat we om 11:30 uur door een vriendin van Barbara (Marie-Jose) opgehaald zouden worden en dus pleegde Barbara even een telefoontje naar de Apple-store in San Francisco. Ze kreeg te horen dat we er binnen 20 minuten moesten zijn, omdat ze net een nieuwe lading hadden binnen gekregen. Ze vlogen echter al de deur uit en dus sprongen we in de auto om ze te halen. Toen we terug kwamen in het huis hadden we nog 15 minuten om ons om te kleden en op te maken. Om 11:30 uur stond Marie-Jose inderdaad voor de deur. Zij is een goede vriendin van Barbara en spreekt nederlands. We stapten in de auto om eerst even door San Francisco te rijden. Marie vertelde ons dat er veel films worden opgenomen in de stad. Ze liet ons een aantal film locaties zien en na de Golden Gate Bridge te hebben gezien reden we door naar het Cliff House. Hier hebben we gelunched met een prachtig uitzicht op de Pacific Ocean. Na de lunch vervolgden we onze reis en bracht Marie-Jose ons naar het conservatorium van San Francisco. Hier kregen we eerst een kleine rondleiding. Na het gebouw te hebben gezien, konden we een les bijwonen. Andrea en Kate bij een piano professor en Nora en ik bij een viool professor. Het was erg interessant en na een uurtje vertrokken we richting de concertzaal van het conservatorium. Er was namelijk een orkest repetitie en wij mochten hier even kijken. Het niveau viel eigenlijk een beetje tegen, maar het was erg leuk om een keer gezien te hebben. Barbara pikte ons voor het conservatorium weer op. We reden snel even langs huis, om onze nette pak en mantelpakjes weer aan te trekken. Een Koninginnedag receptie stond namelijk op het programma. Andrea en ik moesten de volksliederen van Nederland en Amerika spelen. Iedereen zong uit volle borst mee en de "Hoezee"- tjes klonken luid en duidelijk. Na de receptie gingen we uit eten met Dick, Yvonne, Barbara, Doug en de 2e man van het consulaat (met echtgenote) in een Chinees restaurant. Na weer een fantastische avond vertrokken we in de auto van Barbara naar huis. Lekker slapen! xx Timo
Reis naar San Francisco Dinsdag 29 april Hallo iedereen! Na een geweldige en warme tijd in Los Angeles te hebben gehad, is het nu tijd om naar San Francisco te gaan. Dit zou een van de mooiste steden in heel Amerika moeten zijn en we hebben er dan ook heel erg veel zin in. Vanochtend werden Kate en ik om ongeveer 11 uur opgehaald door een Airport Shuttle Service busje. Dick, Yvonne, Nora en Andrea zaten hier al in en na onze bagage te hebben ingeladen vertrokken we richting LAX, het vliegveld van Los Angeles. Het inchecken ging erg vlot, waardoor we weer behoorlijk wat tijd over hadden. De Starbucks was uiteraard de enige oplossing om deze tijd te doden en dus gingen Andrea en Nora wat lekkernijen voor ons daar vandaan halen. Het was een vliegreis van een klein uurtje en omdat het niet zover was, bleven we vrij laag vliegen. Vanuit het vliegtuig konden we dus het fantastische landschap van California bekijken. Na ongeveer 50 minuten begonnen we te dalen en kregen we het sein om onze riemen om te doen. De landing was erg eng. Het waaide namelijk nogal hard die dag in San Francisco en we kwamen over zee aanvliegen. Het vliegtuig schommelde behoorlijk heen en weer. Het leek ook nog eens net alsof we in het water zouden landen. Gelukkig kwamen we heel en ongeschonden aan in San Fransisco, waar we heel erg prettig onthaald werden door de Honorary Consul General van Nederland in San Fransisco. Zijn naam was Doug. Wij zouden met z'n vieren bij Doug en Barbara (zijn vrouw) gaan slapen. Er stond een chaffeur (Arthur genaamd) te wachten en na onze bagage weer eens in een auto te hebben ingeladen vertrokken we naar het huis van Doug. Yvonnne en Dick hadden ons van tevoren al verteld dat Doug en Barbara ontzettend aardige mensen waren die een prachtig huis hadden. Ze hadden niets te veel gezegd, want toen we de garage van hun huis inreden zagen we al dat we in een megavilla waren beland. Het huis waar we verbleven lag boven op een van de bergen van San Fransisco. Het keek uit op Downtown en Alcatraz. Het uitzicht was adembenemend, maar ook de binnenkant van het huis was niet te filmen. Een biljartkamer, een bioscoopkamer, een fitnesszaal, een jacuzzie en sauna, 2 kantoren, ontelbare slaapkamers, 2 tuinen, een gigantisch terras. Zo kan ik nog wel even door blijven gaan. Binnen in het huis hing een foto van Doug met Steven Spielberg. Ik vroeg aan Doug waar die foto was genomen. Hij vertelde mij dat hij een keer een feestje thuis had gegeven en dat Steven ook even gezellig was langs gekomen... Het huis van Doug en Barbara stond tegenover het huis van Metallica en dichtbij het huis van Robin Williams. Fantastisch dus. Barbara en Doug waren erg aardige mensen en na onze spullen in onze slaapkamers te hebben gezet gingen we uit eten in een erg leuk restaurant. Het restaurant stond op de Fisherman's Wharf en keek uit op de baai. Omdat San Francisco aan zee ligt, wordt er erg veel vis gegeten. Dit was dan ook het geval; een heerlijk gegrilde zeebaars. Na een laatste kop koffie nam Doug ons mee naar het broodmuseum. In San Francisco werd en wordt erg veel brood gebakken. Er is een bekende 'bakery' die al zo'n 150 jaar bestaat en nog steeds erg lekker brood maakt. Het was een leuke dag en San Franscisco is inderdaad een erg mooie stad. xx Timo
Concert in Santa Monica Maandag 28 april Hallo iedereen! Vandaag was de dag van het concert. Om een uurtje of 2 zouden ik en Kate worden opgehaald door Karin, de dochter van Dick en Yvonne. Dat betekende dat we de ochtend vrij hadden. Helemaal niet erg, want uitslapen hadden we deze tournee nog niet echt gedaan. Na het ontbijt ben ik nog wat klarinet gaan spelen. Mijn koffer moest ook nog ingepakt worden en omdat ik daarvoor wel even de tijd nodig had, deed ik dit vervelende klusje maar voor de lunch. “Goed eten!”, was de opdracht van Yvonne. We zouden ‘s avonds namelijk niet echt een avondmaal krijgen. Om twee uur stond Karin op stoep om mij en Kate op te halen. Ze reed ons naar haar ouders toe, waar we Nora en Andrea ontmoetten. Daarna gingen we door naar Santa Monica. Het was een gezellige maar vooral ook mooie rit. Om van Dick’s en Yvonne’s huis in Santa Monica te komen, moet je namelijk door een bergpas rijden. Aan het einde van deze bergpas kom je uit bij de oceaan. Dit was echt een fantastisch uitzicht. We sloegen linksaf de boulevard op en reden nog zo’n 30 minuten door. Onderweg zagen we een paar dolfijnen zwemmen, al dacht Andrea dat het haaien waren. We kwamen aan in de kerk. Het was een mooie moderne kerk en toen ik naar buiten stapte had ik een geweldig uitzicht over de oceaan. Ook vandaag was het weer ontzettend warm. Gelukkig heeft elk gebouw in LA een aircosysteem! Om 18:15 zouden de deuren open gaan, zodat we lekker veel tijd hadden om in te spelen. Er werden die avond 200 mensen verwacht, inclusief de burgermeester van LA en de Consul Generaal. Ook zouden er opnames gemaakt worden door Phil. Toen Andrea achter de piano ging zitten viel haar iets op. De piano stond op een dolly met wieltjes. Dat maakte op zich niet zo heel veel uit, maar het probleem was dat deze wieltjes niet op de rem konden. Het gevolg was dat de piano bewoog als je erop speelde. Uiteindelijk werd er door Dick een piano man bijgehaald. Deze vertelde ons dat je de wieltjes verticaal moest neerzetten. Hiermee was dit probleem ook weer opgelost! Het concert begon en het bleek dat de akoestiek nogal veranderd was sinds het inspelen. Dit kwam waarschijnlijk door het aantal mensen dat binnen was. Het concert ging toch goed en na de receptie vertrokken Kate en ik om 23:30 uur weer naar Paul en Ake's. Het was een fantastische dag in LA en ik vind het toch wel erg jammer dat we morgen alweer weg moeten! xx Timo
Hollywood Zondag 27 april Hallo iedereen! Vandaag was onze echte vrije dag. We werden namelijk meegenomen door Cristien en Phil. Zoals Cristien zei: " You are in charge". En daar gingen we dus, een dagje LA. Om 9:15 uur stond Cristien bij Kate en mij op de stoep en nadat we Andrea en Nora hadden opgehaald bij de Van Hoepen's reden we door naar het welbekende Malibu Beach. Het was vandaag erg warm. Ongeveer 100 graden, wat in Nederlandse termen wil zeggen: 40 graden Celcius. Het voelt alleen niet zo warm, omdat er hier in LA altijd wind van zee is en het een erg droog woestijnklimaat is. Niet zo benauwd dus. Na ongeveer een uurtje op het strand in Malibu vertoefd te hebben, gingen we natuurlijk even naar de Starbucks een frappochino halen. Deze dronken we vervolgens in de auto op, omdat we weer door moesten. Zoveel te zien namelijk en relatief zo kort de tijd! We vervolgden onze reis via Santa Monica naar Hollywood. Daar parkeerden we de auto en gingen we even lopen. Natuurlijk eerst de Walk of Fame. Allemaal sterren met namen van sterren erop, en daarna nog eventjes naar het Kodak Theatre. Het theater waar de Oscars worden uitgereikt. Leuk om een keer gezien te hebben, maar de toeristen zijn eigenlijk de attractie.We vervolgden onze weg via Hollywood Blvd en Sunset Blvd naar Beverly Hills. In tegenstelling tot Hollywood, was dit wel erg leuk om te zien. Het is zo ontzettend netjes, chique en duur daar. Na een fantastische lunch in Beverly Hills en eventjes te hebben gelopen op Rodeo Drive stapten we weer in de auto. Het was inmiddels 15:30 uur en we wilden nog even naar de Shopping Mall. Het grappige aan LA is, dat alles zo ver rijden is. Iets wat hier in Amerika dichtbij is, is in Nederland van Amsterdam naar Apeldoorn. Na een uurtje in de Shopping Mall te zijn geweest, werden we door Cristien en Phil met z'n vieren weer afgezet bij Paul en Ake's. Daar kregen we een heerlijk diner. Gegrilde zalm (zelf gemaakt door Paul en zoals hij zei met een Amerikaans accent: "Jah, ik kom toch uit Zweden!"), boontjes, aardappel en salade. Het was echt een ontzettend leuke dag en we hebben veel gezien. Aan het eind van de dag was ik toch wel behoorlijk moe en terwijl mijn gastouders Andrea en Nora naar huis brachten, viel ik als een blok in slaap. xx Timo
Phil & de Spotlight's Zaterdag 26 april Hallo iedereen! Vanochtend werd ik dus weer wakker met een fantastisch uitzicht. Dat is trouwens echt een goed begin van de dag. Zo'n 22 graden, de zon schijnt, een klein briesje en een prachtig uitzicht! Ik moest er vanochtend op tijd uit, want ik had met Phil afgesproken. Phil is een ontzettend aardige man. Hij heeft grijs haar, een snor en een baard en is getrouwd met Cristien. Hij werkt bij de klassieke radio. Daar doet hij de techniek en is hij opnameleider. Maar Phil is vooral een muzikant. Een klarinettist wel te verstaan. Hij speelt al van jongs af aan en heeft in talloze orkesten gezeten. Ook heeft Phil een heel goed gevoel voor humor en is hij losjes in de omgang. Een fijne man dus, samengevat. Goed zoals gezegd, ik had met Phil afgesproken om 10:00 uur. Hij had namelijk heel veel klarinet duetten thuis liggen en het leek ons leuk om een ochtendje muziek te gaan maken. Lekker spelen en lol hebben. Om 10:30 uur stond Phil voor de deur. We praatten eerst wat over onze instrumenten. Hij weet ontzettend veel van klarinet spelen en ook van het materiaal. Dit was dus erg interessant. Kate ging boven studeren, waar de piano staat, en Phil en ik gingen beneden spelen. Na 2 uur gezelligheid en veel nootjes te hebben gegeten, leek het ons een goed idee om ook iets met Kate te gaan doen. Phil had namelijk een dubbel concert voor 2 klarinetten en piano meegenomen. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden de grootste lol. Om ongeveer 13:00 uur moest Phil weer gaan, want hij en Cristien hadden een andere afspraak. Wij gingen lunchen rond die tijd. 's Middags werden Kate en ik opgehaald door de Van Hoepens, Nora en Andrea. Er stond namelijk die avond iets groots op het programma: de finale van de Spotlight Awards. We moesten ons netjes aankleden en na dat gedaan te hebben reisden we af naar het Music Center, downtown LA. We waren 2 uur te vroeg en gingen even de nieuwe Walt Disney Hall bekijken: het nieuwe concertgebouw van Los Angeles. Er wordt gezegd dat deze zaal nog mooier is dan de zaal van Concertgebouw in Amsterdam. Ik heb het helaas niet kunnen testen, maar ik denk dat het niet veel zal schelen. De Spotlight Awards is een heel erg groot event in Los Angeles. De finale van een nationale Performing Arts wedstrijd. De catogorien waren: Classical Dance, Non-Classical Dance, Classical Voice, NonClassical Voice, Classical Instrument, Non-Classical Instrument. Om 17:30 uur was er een receptie voor de belangrijkste genodigden. En daarmee bedoel ik letterlijk miljardairs. We werden voorgesteld aan een aantal van deze mensen en om 18:45 uur gingen we de zaal in. Een enorme zaal, waar zo'n 3000 mensen in kunnen. Het zat helemaal vol. Ook werd het uitgezonden op TV. Het was echt precies als de Oscar uitreikingen. Bijna te onwerkelijk om waar te zijn. De avond werd gepresenteerd door een bekende Hollywood Ster: Tony Danza. Na een fantastische avond te hebben gehad, reden we terug naar Woodland Hills. Ik dook mijn bedje in, want het was weer een ontzettend leuke, maar drukke dag! xx Timo
Woodland Hills Vrijdag 25 april Hallo iedereen! Ik werd vanochtend wakker met het mooiste uitzicht ooit. Kate en ik slapen namelijk bij Paul en Aka. Hij is oorspronkelijk een Zweed, die in de jaren '50 is verhuisd naar Amerika en zij is een Nederlandse. Ze zijn 50 jaar getrouwd en na in Chicago te hebben gewoond, leven ze nu in LA. Paul was een professor op UCLA, de grote universiteit hier in Los Angeles. Ik heb zelden zulke aardige en ontwikkelde mensen ontmoet. Paul en Aka spreken allebei wel aardig Nederlands, maar toch spreken ze liever Engels. Ik vind het niet erg, want zo leer ik ook beter Engels spreken. We zitten hier in de Woodland Hills, een beetje ten oosten van Beverly Hills en ten westen van Malibu Beach. Het is een prachtig huis gebouwd op een berg. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik een pittoresk landschap. Zoals Paul zei: "Het lijkt op een frans schilderij". Ook dit uitzicht heb ik natuurlijk gefotografeerd en is binnenkort te bekijken op mijn website. Vanochtend was ik al vroeg wakker, want de jetlag is nog steeds niet helemaal over. We hadden ontbijt met z'n vieren en daarna kregen Kate en ik wat tijd om te studeren. Paul moest die ochtend weg en toen hij aan het eind van de ochtend terug kwam gaven Kate en ik hem een klein huiskamerconcert. Paul en Aka zijn grote muziek liefhebbers en het lijkt wel alsof ze van elk onderwerp ontzettend veel verstand hebben. We hebben dan ook al wat uurtjes zitten praten. 's Middags werden we opgehaald door Cristien (Paul en Aka's dochter). Zij bracht ons naar de Van Hoepen's. Dick en Yvonne van Hoepen wonen in een "Gated Community". Dit is een wijk, waar een hek om heen zit. Het is er uitermate schoon en netjes. Bij hun huis aangekomen, werden we begroet door hun twee boxers. Dat zijn honden die nogal hard blaffen. Ze waren echter heel erg lief en ik gaf ze dan ook een aai over hun bol. Na Nora en Andrea hoi te hebben gezegd, gingen we met z'n vieren natuurlijk even naar de Starbucks een ijskoffie halen! Dick had gezegd dat we onze zwembroek mee moesten nemen. Het was namelijk die dag zo'n 31 graden in LA en bij de Van Hoepen's was een zwembad. Samen met Dick gingen Nora, Andrea, Kate en ik zwemmen. Het was ongeveer 17:00 uur, toen we terug liepen naar het huis: barbequen was namelijk het plan. Paul en Aka, Cristien en Phil en de presidente van een mij onbekende foundation waren ook uitgenodigd. Het was een heel erg gezellige avond en ik genoot met volle teugen. Om een uurtje of 22:00 uur werd ik door Cristien en Phil weer afgezet in Woodland Hills. Morgen weer een dag. xx Timo
De stad en LA Donderdag 24 april Hallo iedereen! De dag na het concert, gingen we gelukkig toch nog even Washington in. Eerst was daar niet zoveel tijd voor, maar Yvonne en Dick hebben dat toch nog kunnen regelen. Om half 9 was er ontbijt op mijn kamer, opgediend door onze twee bedienden. Om half 10 waren dhr. en mevr. Van Hoepen er. Eerst moesten we een eindje lopen naar het metrostation. Die dag was het al vrij warm, ik schat zo'n 24 graden. Na wat problemen met de kaartjesautomaat op het metrostation te hebben gehad, vertrokken we naar het Capitol. Dit gebouw was indrukwekkender dan ik ooit had gedacht. Ik heb een aantal foto's gemaakt, die binnenkort te bezichten zijn op de website. Na even lekker aan het water te hebben gezeten, vertrokken we naar Naboth. Naboth was de organisator van het concert in Washington en hij werkt bij een advocatenkantoor aan Pennsylvania Avenue. Samen met hem gingen we een frappochino drinken bij de Starbucks. Dat is een winkel die je op elke hoek van de straat ziet en waar ze koffie, koekjes en ijskoffie verkopen. Nora, Andrea, Kate en ik zijn inmiddels de grootste fans van die winkel. Naboth nam ons daarna mee naar het Witte Huis op, inderdaad, Pennsylvania Avenue 1600. Bijna naast zijn kantoor. Het was erg leuk om een keer gezien te hebben waar de machtigste man op aarde woont. Ik vroeg Naboth via welke ingang Bush altijd binnen kwam. Hij vertelde dat er zo'n 10 keer per dag aankomsten worden gedaan en dat ze bijna altijd nep zijn. Je weet dus nooit wanneer de President echt aankomt. Interessant om te weten! Het was inmiddels 13:00 uur en we moesten om 13:45 uur weer terug zijn bij de Residentie. Tijd om te gaan lopen dus. Op de Residentie aangekomen stond onze chaffeur al klaar om onze koffers in ontvangst te nemen. We moesten om 16:00 uur inchecken en omdat het soms behoorlijk druk kan zijn in de States hadden we een buffer van 2 uur voor onze reis. Dit bleek achteraf veel te veel, want we reden in 45 minuten naar het vliegveld. We vlogen met American Airlines. Het inchecken ging vlot, want er stond geen rij. Daarna door de douane, waar het ritueel weer begon. Alles uit, en gechecked worden. Gelukkig kwamen we er goed door. Het vliegveld van Washington Dulles is best grappig. Na de douane word je namelijk naar je gate vervoerd door een soort van wagentje, dat op een gate slurf lijkt. Ik heb helaas geen foto's genomen. We werden van tevoren door de van Hoepens gewaarschuwd dat er op binnenlandse vluchten (ook al duren deze langer dan 5 uur, zoals die van ons) geen eten wordt geserveerd. We moesten dus wat kopen op het vliegveld en na dit gedaan te hebben vertrokken we naar LA. Het was al laat toen we in LA aankwamen, ongeveer 22:00 uur. We werden opgewacht door Phil en Kristien. Bij Kristien's ouders sliepen Kate en ik. Nora en Andrea gingen mee met de familie Van Hoepen. xx Timo
De University Club en de Residentie Woensdag 23 april Hallo iedereen! Ik zit nu op de Residentie (het huis van de Ambassadeur) in Washington DC. We sliepen vannacht in een ontzettend luxe hotel: de University Club. Je kan hier alleen slapen als je lid bent van deze engelse club. Er was geen enkel ander hotel in Washington meer vrij en dus had de Nederlandse Ambassade dit hotel maar geboekt. Ik sliep in een grote kamer met alles erop en eraan: De Presidential Suite en Nora, Kate en Andrea sliepen ook in zo'n suite maar dan met z'n drieen. Helemaal niet slecht dus! Ik werd vanochtend wakker van iemand die op mijn deur klopte. Dus liep ik met mijn slaperige hoofd naar de deur toe om open te doen. Er stond niemand voor, maar er lag tot mijn verbazing wel een krant voor de deur: de Washington Post. Die heb ik toen maar even gelezen, want ja, je moet toch op de hoogte blijven van het nieuws! Daarna ben ik gaan douchen. We hadden met z'n vieren afgesproken om om 9:30 uur te gaan ontbijten, want om 10:30 uur stond onze chauffeur voor de deur. Dus klopte de 3 meiden inderdaad om 9:25 bij mij aan om me op te halen. We liepen naar beneden en hadden erg honger. Maar geen nood. Een lekker ontbijtje is een goed begin van de dag! Althans, dat dachten we, want we werden geweigerd bij het betreden van de Dining room! Er gold blijkbaar een dresscode in dat hotel. Vrouwen in een jurk, geen jeans en de mannen in pak. Andrea vond het onzin en overwoog bij de Burger King te gaan ontbijten, maar we hebben haar weten over te halen. Terug naar de hotelkamer om ons om te kleden voor het ONTBIJT...! Het klinkt inderdaad een beetje raar, maar goed! Eenmaal netjes gekleed beneden te zijn aangekomen, werden we met grootse hoffelijkheid ontvangen. De tafel was gedekt met echt zilver, kaarsjes en het leek net een chique diner in een 5 sterren restaurant, alleen dan als ontbijt. Jullie moeten zelf de foto's maar zien die binnenkort op de site komen! We konden bestellen van een menukaart en ik was blij dat ik iets wist van etiquette! Uiteindelijk waren we, door het onverwachte lange ontbijt, iets te laat voor onze chauffeur, maar dat maakte niets uit. De chauffeur bracht ons naar de Residentie. De residentie is echt geweldig! Er hangen allemaal beroemde schilderijen en er wordt heel goed voor ons gezorgd. We hebben namelijk een eigen bediende! Tevens slaap ik in een fantastisch bed en een fantastische kamer! ’s Middags kregen we een heerlijke lunch opgediend in de Dining Room. Je moet je voorstellen: een enorme kamer, waar één enorme tafel met vier stoelen in het midden staat. Een heerlijk stukje vis met groenten stond op het menu. Verder de hele middag een beetje gerepeteerd en buiten in de zon gezeten, want het is echt fantastisch weer hier in Washington. 's Avonds kregen we weer in dezelfde Dining Room avondeten. Daarna moesten we ons gaan voorbereiden voor het concert. In de kleine zaal van de Residentie passen ongeveer 70 personen. De akoestiek was overigens zeer goed en we keken dan ook erg uit naar het concert. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit de ambassadeur en zijn vrouw, genodigden en belangrijke mensen. Ook waren onze 2 supervisors er natuurlijk: dhr. & mevr. van Hoepen. Om 19:00 uur stroomden de eerste gasten binnen en ik werd voorgesteld aan Naboth, de meneer die het concert in Washington grotendeels had georganiseerd. Nadat ik mijn riet had uitgezocht werd het tijd om naar boven te gaan en mijn smoking aan te doen. Het concert was voor iedereen fantastisch. We hebben allemaal goed gespeeld. Na afloop was er een receptie, waar we met z'n vieren nog even hebben nagekletst. Maar de jetlag was er natuurlijk nog steeds en we waren toch wel erg moe. Snel naar bed toe dus! xx Timo
De reis en Washington Dinsdag 22 april Hallo iedereen! We zijn eindelijk in Washington. Ik zit op dit moment in een te chique hotel. Maar ik ga bij het begin beginnen. Vanochtend om 9:30 uur Nederlandse tijd checkten Nora, Kate, Andrea en ik in op Schiphol. Nadat wij onze boarding pass gekregen hadden en onze bagage hadden afgegeven, gingen we nog een kop koffie drinken met de vader van Nora en de moeder van Kate. Om 10:30 uur gingen we door de douane heen. Tot zover nog geen problemen en dus gingen we gezellig nog wat drinken. Nora en ik een Fristi en Kate en Andrea een cola. De boarding van onze vlucht naar Detroit begon om 11:30 uur en dus stonden wij met z'n vieren braaf bij gate E3 om 11:30 uur. En toen begon het... Controleren, paspoort laten zien, controleren, paspoort laten zien etc. etc... Ook moesten we een tiental vragen beantwoorden: Wat is de reden voor bezoek? Ben je terrorist? Heb je drugs bij je? Ben je van plan Bush te slaan? (Nee, natuurlijk niet!) Goed. Eindelijk zitten we in het vliegtuig. We hadden ontzettend veel geluk, want er waren 100 plaatsen over! Ik, Kate en Nora hebben ons prima vermaakt die 8 uur lang met een tvschermpje en Andrea had lekker 3 stoelen naast elkaar ingepikt. Ze lag lang uit te slapen. Enige minpuntje van North West Airlines: ontzettend chagrijnige stewardessen en pursers, maar goed, dat mocht de pret niet drukken! Om ongeveer 15:30 uur kwamen we aan in Detroit, op een mooi, maar sfeerloos vliegveld. En daar gingen we weer hoor. Gecontroleerd worden, nog een keer gecontroleerd worden en nog een keer gecontroleerd worden (en dat x 10!). Ook vingerafdrukken en een foto moesten worden gemaakt. Zoals Andrea het zo mooi zei: We lopen door een gang van 100 meter, waar we 6x gecontroleerd worden. Er zitten geen deuren in die gang en ook geen uitgangen. Hoe moeten wij in hemelsnaam een wapen of drugs tussen 2 controles door in onze tas hebben gestopt! (haha) Het was inderdaad een beetje overdreven. Om 17:30 uur vertrokken we naar Washington Dulles Airport. Een goede vlucht en we kwamen om 19:30 uur aan. Daar werden we hartelijk onthaald door onze 2 organisatoren: Dhr en Mevr. van Hoepen. Ontzettend aardige mensen! Gelukkig waren alle 4 de koffers goed aangekomen. We werden door een chauffeur van de Nederlandse Ambassade naar een te chique hotel, downtown Washington, gebracht. En daar zit ik dus nu.. We hebbben net wat gegeten en ik ben ontzettend moe. Ook een beetje een jetlag, maar daar kom ik wel overheen. Morgen hopelijk meer spannende verhalen! xx Timo
Begin Maandag 21 april Goed dames en heren! Het is dan eindelijk zover. Morgenochtend om kwart voor 6 gaat mijn wekker, want ik moet de trein van half 7 uit Goor hebben. Nora, Kate, Andrea en ik hebben om 9 uur op Schiphol afgesproken, want onze e-tickets moeten omgeboekt worden. Eerst zouden we rechtstreeks met KLM op Washington DC vliegen. Nu vliegen we met NorthWestAirlines, via Detroit naar Washington. Dat duurt ongeveer 4 uur extra... We stijgen op om ongeveer 13:15 uur en komen aan tussen 19:00 en 19:30, althans, dat is de planning. Ik kan op dit moment alleen nog maar zeggen dat ik ontzettend veel zin heb om te gaan!! De volgende keer dat ik schrijf, is in Washington DC. Jullie kunnen me volgen op deze blog.
