Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
31 maart 2007 2e Jaargang 2007 Nr. 004 Oplage 411 stuks - Not for Resale -
Kilometerstand
127.135 In dit nummer
Evita of Maxima?
1
Evita of Maxima? - 2 -
2
Bariloche
3
Tussen de pinguins
3
Nuevo! Nine! 9!
4
De blauwe berg
4
Gracias
5
Het einde van de wereld?
5
Laatste Nieuws !!! Genoeg van windkracht 8? Op naar … Het Noorden!
En … Waar vinden we nieuwe banden voor De Dodge?
Evita of Maxima? “Nee, dat meen je niet!” “Ja echt. Hij (wijzende op Klarin) zei het tegen me. Ik ben meteen gaan kijken”. Twee vrachtwagenchauffeurs, op de overnachtingplaats in Esquel, bespreken het prijsverschil van de diesel voor Argentijnen en NIET Argentijnen. O.a. :Wij dus! Een derde chauffeur komt erbij. Hem wordt gevraagd: “Weet jij wat zij hier voor de diesel betalen?” “Ja. 2,80 (peso's). Erg hè?!”
“Erg? Pure diefstal!” is het commentaar van de oudste van de vrachtwagenchauffeurs. Oké, dat de Chilotten (scheldwoord voor Chilenen) meer betalen is nog tot daaraantoe, maar zelfs dan is 2,80 wel een heel bizarre prijs. “Maarre...daar weet ik wel wat op”, zegt de oudste “Kom hier met die jerrycans. Gaat toch niet gebeuren dat jullie meer gaan betalen als ik erbij ben”. Hij pakt twee jerrycans, stapt in zijn vrachtwagen en rijdt de
100mtr. Naar de pomp. Even later is hij er weer met 40ltr. Diesel tegen Argentijnse prijzen. Klarin heeft dit truckje zelf ook al herhaalde malen toegepast. Steeds bewerende dat de diesel niet voor de auto is maar voor de generator. Dan is het blijkbaar geen probleem. De “officiële” buitenlanderspompen moeten dat ook aangeven: Plaque Extranjeros. En een jerrycan heeft nou eenmaal geen nummerbord.
Fichroad Mirror
l2
Evita of Maxima? - 2 Rijdend door Argentinië proberen we ons een beeld voor ogen te krijgen van 10j geleden. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat het land er erger aan toe is dan destijds. De auto’s die we, zeker rondom Barriloche tegenkomen zijn oude brikken en barrels. En na een aantal weken blijkt Carla’s vermoeden dat er mensen, soms hele gezinnen, in hun auto wonen, een juiste te zijn. De dieselprijs is niet het enige dat opvalt. Er zijn parkeerplaatsen waar borden staan dat er alleen auto’s met Argentijnse nummerplaten mogen parkeren: Solo Nacionales! Buitenlandse nummerplaat? Dan steek je je auto toch lekker in je broekzak? Nationale parken en (vele) musea rekenen dubbele entreeprijs voor buitenlanders. Oh nee, das niet waar. Wanneer je de Argentijnse nationaliteit hebt krijg je korting! Dat is heel iets anders, aldus de uitleg van een oudere Argentijn. Hebben ze ons in nog geen enkel land gevraagd: “Wat vindt je van …. ” om het even welke nationaliteit genoemd, hier in Argentinië hebben we al verscheidene keren de vraag gehad: “Wat vindt je van de Chilenen?” Het gaat ze dus niet om het land Chile,
maar om de mensen, om: “De Chilenen”. “They are watching us from the other side of the Andes”, is een stellige overtuiging. Mogelijk, maar wij hebben er niets van gemerkt. Op ons komt het meer over als ware het dat: “ het individu van het collectief Argentinië vreselijk met zichzelf in de knoop zit“. Men probeert met koppige wanhoop vast te houden aan een roemrijk(er) verleden en weet zich daarom in het heden niet goed een weg te banen, terwijl de toekomst cynisch tegemoet wordt gezien, met het verleden als maatstaf. Ooit werd Argentinië gezien als “het Europa” van Zuid Amerika want ondanks het soms roerige politieke verleden ging het ze economisch gezien vrij goed af. De koppeling van de Peso aan de Amerikaanse Dollar bleek achteraf echter niet zo´n geweldige zet en de Argentijnse producten (met name het vlees) waren voor export veel te duur geworden. “Destijds (jaren 90)gingen wij in Chile boodschappen doen”, aldus iemand die we spraken. Toch werd nog jaren “op de pof” cq “boven stand” doorgedraaid.) Vooral de regering deed zijn best: “To keep up apparances”. Maar ook … aan de Argentijnse grens : Geen gedonder met …. “PROFINA”
De vrije val van de peso, in 2000, luidde een lange economische malaise in, waaruit men zich nu langzaam omhoog krabbelt. En het lijkt alsof de regering, door het nemen van voor toeristen impopulaire maatregelen, dat graag wat wil bespoedigen. Argentijnse dieselprijs versus In El Calafate, een dorp dat drijft Extranjeros dieselprijs. op het toerisme dat naar het nationale park en gletsjer Perito Moreno gaat, presteert men het zelfs een “puesto (belasting?) te heffen wanneer je als Extranjero gebruik maakt van het internet. 25jaar Na dato wordt er door de regering tevens heftig in de Malvinas pot (Falkland eilanden) geroerd. In het zuiden, waarvandaan de mannen vertrokken, staat of verschijnt monument na monument. In 1995 spraken wij oud gediende die geen goed woord voor de regeringen, vanaf de oorlog tot aan die van toen, over hadden vwb de Falkland-oorlog. Deze oorlogsgewonden waren aan hun lot overgelaten en hadden hun gehele revalidatie zelf moeten bekostigen. Van de regering geen cent ontvangen. Nu worden ze opgehemeld. We zien en horen dingen die ons destijds niet opgevallen zijn, waar we niets van gemerkt hebben. En helaas geeft ons dat een naar onderbuik gevoel. Is een van onze favoriete Zuid Amerikaanse landen langzaam aan het afglijden tot een heuse “Bananenrepuliek”? We zijn inmiddels al een aantal weken in Argentinië en hebben vele mooie dingen gezien en vooral vele aardige mensen ontmoet. Zoals altijd zijn het de regeringen die landen in “diskrediet” brengen met vreemde regels en wetten. Dat is allemaal politiek, maar wij ontmoeten (gelukkig!): De individuele ArBuitenlandse nummerplaten niet gentijn en dat blijken gewoon gewenst! aardige mensen!
Fichroad Mirror
Page 3
Bariloche Ondanks dat vele mensen er waarschijnlijk nog nooit geweest zijn heeft de naam van deze Argentijnse plaats een zeer bekende klank: Bariloche. Vaak omschreven als ´een Duitse´ stad en tegenwoordig in Nederland wellicht ook bekend vanwege het feit dat het het favoriete skioord van Maxima en Alexander schijnt te zijn. Van het vermeende Duitse karakter hebben wij niet bijzonder veel gemerkt. Dan eerder nog misschien een Oostenrijks/ Zwitserse poging in de vorm de chocolade waarom Bariloche in Argentinië beroemt schijnt te zijn. Maar of Mamuschka nou “Duits” is…..? En om de kwaliteit van de chocola af te laten hangen van een “Lederhose en Brindle” poppetje op de verpakking van een andere chocoladewinkel gaat ons toch ook echt te ver. Zeker waar het qua smaak betreft. GEEN Zwitserse chocolade en qua Bonbons al helemaal geen Belgische (maar ja die wordt ook niet vermeld of vergeleken in de aanbevelingen voor de chocolade uit Bariloche).
Mamuschka ^ en Turista (in Lederhose en Brindle) chocolade verpakkingen
gids tussen de groepen naar hoger grond waar de individuele holen c.q. nesten van de dieren zijn. Onder struiken, dood hout of uit een simpele ondiepe kuil piepen regelmatig een paar kleine kraaloogjes de wijde wereld in. Mighalle loopt stevig hand in hand met de gids, de rest van het gezelschap tot voorzichtigheid manende wanneer er weer een (grond)hol op ons pad komt. Het hol beschermt de eieren en jonggeborenen tegen evt. roofvogels / dieren en allen uiteraard tegen weer en wind, maar voor het overige hebben de dieren er geen probleem mee zich “open en bloot” in het openbaar te begeven. Telkenmale wanneer we in of
Tussen de pinguins Pinguïns spotten in warme oorden? Daar kijken de kinderen niet meer van op. Tot nu toe bleven wij echter op redelijke afstand van deze vogelsoort die zich het zwemmen zo eigen heeft gemaakt dat ze het vliegen verleerd is. Deze keer, in Puerto San Julian, begeven we ons voorzichtig tussen de in zwart-wit jacket gestoken koddig waggelende dames en heren pingüineras. Er zijn hier ca. 37.000 nesten en een groot gedeelte van de armhoge beestjes ligt in 2 grote groepen gezellig bij elkaar in het late middagzonnetje op het kiezelstrand te doezelen. Als kuikens achter een moederkloek lopen we voorzichtig in de voetsporen van de
Rondrijdende op een schitterend zonnige dag zijn er slechtere plaatsen, zeker qua uitzicht, te bedenken als Bariloche. Tegen een helder blauwe lucht zijn de grillige vormen van de bergen, de toppen nog bedekt met sneeuw duidelijk zichtbaar. Een strak blauw, bijna rimpelloos meer, ligt aan zowat elke bergvoet. Het skigedeelte: Cerro Cathedral, dat we op een wat minder zonnige dag bezoeken, ligt echter aan de andere zijde. Een zijde waarvan wij vinden dat het uitzicht al een stuk minder spectaculair is. Toch heeft het, zelfs nu, een geweldig leuke attractie. Een heuse sneeuwglijbaan! Dat je er een kletsnatte ko…. Euh broek van krijgt is niet van belang. De door je voorgangers uitgesleten baanvorm zit vol hobbels en kuilen en gaat van smal naar breder of andersom. Je slingert heen en weer alsof je in een bobsleebaan zit. De opstuivende sneeuw spat soms in je gezicht want het gaat hard. Erg hard. En dat is extra leuk wanneer die snelheid er nog in zit wanneer je onderaan de baan komt waar je vader staat te filmen. Dat geeft een clash! Opzij papaaaaaa! BOEM! uit de Zodiac moeten draagt de kapitein al zijn passagiers, geen uitzondering, 1 voor 1 op de rug, aan wal of aan boord, opdat zijn gasten droge voeten houden. In de baai leven ook de kleine zwart-witte dolfijnen. Fabian speurt met haviksogen over de golven en is de 1e die de snel heen en weer schietende vlekken en strepen onderscheid als het gezochte dier. Heel even verschijnt er een glimp boven water om daarna als een donkere vlek onder ons bootje door te schieten en uit het gezichtsveld te verdwijnen. Een aanbod van de kapitein, om in dienst te komen als dolfijnspotter, slaat hij vriendelijk beslist af, want: ”How about my grandpa and grandma? I like to see them again!”
Fichroad Mirror
Nuevo! Nine! 9! Zes was Fabian toen we uit Nederland vertrokken. Op 3 februari 2007 viert hij voor de 3e x tijdens deze reis zijn verjaardag. We zijn een paar dagen extra in Bariloche gebleven om het te vieren. Op deze camping zijn heel wat kinderen en ze spelen al de gehele week samen. ´s Morgens is er het gebruikelijke Nederlandse ritueel: In een met slingers en ballonnen versierde kamer zingen we hem toe en opent hij zijn cadeautjes. Een simpele houten boemerang is zijn gaafste cadeau, volgens hem. Hoewel het feest pas ´s middags zal zijn brengen de kinderen al vroeg presentjes om daarna weer snel hard weg te lopen. Een mooie tekening van de omgeving, een lieve brief, een eigen gemaakt vriendschapsarmbandje (waar hij niet zo gauw raad mee weet, want: “Ik ben toch geen meisje?”), een kleurrijke vlieger, een Argentijns vlaggetje voor op de fiver en een muntje om in de
De blauwe berg Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw; een perfecte dag om een ijsberg te bezoeken. Vanaf een uitkijkpunt langs de weg hebben we een 1e blik op een prachtig uitgestrekt blauw veld. Tot ver tussen de bergwanden kun je de golving van de ijsmassa volgen. Dan laten je ogen je in de steek. Tijd om er dichterbij te gaan. In een boot varen we langszij, onderweg wat ijseilandjes passerende. Blauwe, witte en welhaast doorzichtige. Vooral bij de laatste is duidelijk te zien dat wat er boven de waterspiegel uitsteekt maar een klein gedeelte is. Ook van de afge-
Page 4
speelgoedjes gevulde Piñata ballonnen binnen enkele seconden na keiharde gerichte ´kattenklauw´ klappen uiteen. De horde kinderen graait gillend over het gras. SNOEP! Nu iedereen voorzien is van zijn eigen buit gaan ze in optocht de rest van de camping trakteren. Fabian met een grote schaal koekjes en Mighalle wil niet achterblijven. Zij trakteert op chips. Het is vakantietijd in Argentinië en er zijn heel wat mensen op de camping. Regelmatig wordt er Cumpleaños Feliz gezongen en zeker zo vaak wordt Fabian een stevige zoen op zijn wang gedrukt. Dat is wel even wennen hoor! Al die wildvreemde mensen die domweg je uitgestoken hand negeren en je daarvoor in de plaats een dikke klapzoen geven!!! In een recordtempo eten de kinderen de koek, snoep en chips op en gaan over tot de kantine een racespelletje te doen. orde van de dag: tikkertje, verKleine dingen, groot gewaarstoppertje, vissen voeren, zoals deerd. ze al de gehele week doen. ´s Middags knallen de met moei- Alsof er geen verjaardag te viete met snoepgoed en frutsel ren is. broken stukken ligt het grootste gedeelte onder water. Klein voel je je, wanneer je in een bootje voor de 50 tot 60mtr hoge wand dobbert. De zon straalt in volle kracht door spleten en dunne en zwakke plekken. Sommige stukken van een onwezenlijk mooi blauwe kleur voorziend. Fabian ontdekt mensen die een gletsjer wandeling maken. Dat wil hij ook. Helaas, hij zal daarvoor nog even moeten wachten, de minimum leeftijd is 18! Zijn boosheid hierover wordt verdrongen door scherpe knallen en donderend gerommel. Voor onze ogen breekt een stuk van de gletsjer af en beland met een grote plons, het water hoog op-
spattend, in het meer. “Zag je dat? Zag je dat? Zag je dat?” Fabian blijft steken in zijn verbazing. Mighalle wijst nog steeds, mond en ogen wijd open, verschrikt naar het punt van waar het natuurgeweld vandaan kwam. Het blijft kraken, knallen en rommelen en de kinderen zoeken naar punten die volgens hen op het punt staan af te breken en als ijsschots een eigen leven willen gaan leiden. Al horen we de roep van de gletsjer vaak wel, zien doen we zeker niet alles. Op een lengte van ruim 140km is dat echter ook niet zo verwonderlijk. Perito Moreno: Superlatieve schieten tekort bij deze fantastische glacier. Ongekend mooi!
Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
Contact us @ Vink, Family 207, Rainbow Drive # 10710 Livingston, Texas 77399-2007 USA Phone: 00-31-1-2069483742 Skype : klarinvink E-mail:
[email protected]
de wereld? Val je van de aardbol af dan als je daar bent? Hooguit het einde van de bewoonde wereld. En zelfs dat is niet waar! Die ´eer´ behoort eigenlijk toe aan ´de concurrent´: Chile, met Puerto Williams. Ushuaia is wel de meest zuidelijke Argentijnse plaats, en de zuidelijkst gelegen stad die over de weg bereikbaar is. Hieraan ontleent de stad zijn eretitel. De vraag is echter: ´Hoe lang nog?´ De Chilenen zijn wakker geworden en naar het schijnt bezig met het aanleggen van een weg naar Puerto Williams. Maar voorlopig strijkt Ushuaia nog met de twijfelachtige eer dat wat
Het einde van de wereld?
Merkwaardig eigenlijk hoe de mensheid hardnekkig mythes in stand houdt, terwijl ze allang en breed zijn ontkracht. Reizigers, wij incluis, doen driftig mee aan het in standhouden van: niet te missen plaatsen. Niet geweest is tenslotte: Nooit weten wat je hebt gemist. Ecuador heeft er zo een: Mitad del Mundo. Het evenaarmonument dat helemaal niet op de evenaar staat! Peru heeft er een, meestal aangekondigd als: “Het hoogtepunt van uw Zuid Amerikareis”, wat steeds meer mensen schromelijk overdreven vinden: Machu Pichu. Argentinië heeft er ook 1! Het einde van de wereld! Ushuaia. Hoezo...het einde van
Dat we überhaupt met alleen de Dodge Chileens vuurland konden doorkruizen op weg naar Ushuaia hebben we zeker ook te danken aan de behulpzame eigenaar van Chacra Daniel in Rio Gallegos. De man ondertekende met een diepe zucht en een blik van: “Jongens waarom doen jullie toch zo moeilijk”, naar de douanemannen toe, de opgestelde verklaring waarin hij bevestigde dat de fiver op zijn terrein en onder zijn hoede in Argentinië achterbleef. Hij stond garant voor ons, dat wij de 5er niet zouden verkopen, sterker nog dat deze niet eens verplaatst zou worden(!), terwijl hij ons nog nooit had ontmoet! De fiver meenemen naar het zuidelijkste puntje is door de vele ripio (gravel) wegen en vooral de harde windstoten (125 a 130km p.u. beslist geen uitzondering!) absoluut niet verantwoord. Bovendien is het haast onmogelijk doordat er in Chile met een pontje overgevaren moet worden waarbij de oprijplaat zo steil van de wal naar de boot ligt dat we nog van de vorige keer weten dat wat mindere
Gracias!
daarna komt eigenlijk niet meer meetelt. Niet echt het einde dus, maar wat het wel is, zeker in deze tijd van het jaar...winderig en kil. En natuurlijk hebben wij uitgerekend hier besloten...te kamperen. Gelukkig heeft de camping een algemene kampeerderkeuken waar je lekker beschut je eigen potje kunt koken. Mighalles nieuwe vriend zorgt voor een fikse voorraad houtblokken en papa stookt er de houtkachel flink op tot het bedtijd is. Overdag verblijven we geheel vrijwillig enkele uren in de (voormalige) gevangenis, welke tegenwoordig een zeer interessant museum huisvest. Ook de rit naar en de rondleiding op Estancia Haberton, van de 1e Europese koloniale bewoners, bevalt ons prima. Slimmerikken als we zijn vergeten
vrachtwagens door hun sterkere broers omhoog getrokken moesten worden en dat de bussen die dit traject rijden extra ijzeren staven of platen op hun onderkant achter hebben gezet ivm het schrapen van het voertuig over de vloer. Dank ook aan de stille oudere douaneman van het 1e kantoor waar we waren om toestemming te krijgen. Ondanks het 3x “No, impossible” van zijn superieuren bleef hij hardnekkig in de boeken zoeken naar een oplossing. Tenslotte vond hij het; De garantstelling! Meteen de koe bij de horens gevat en de man van het kantoor waar het geregeld moest worden en die toevallig binnen kwam in zijn kladden gevat. Die had daar blijkbaar ook nog wat in de pap te brokkelen. Zonder anderen te hoeven raadplegen stelde hij de verklaring op. We moesten alleen nog op zoek naar een garantsteller! Echt onwillig zijn ze niet. Je moet alleen wat langer trekken, duwen en doordrammen. Dan komt het allemaal goed.
we wel om de felbegeerde Eindewereld-stempel voor ons paspoort te halen. Jullie zullen ons dus op ons woord moeten geloven dat we er waren.
