Marie-Paule Beck º 31 juli 1947
† 14 januari 2013
Afscheid van Marie-Paule Beck (Sfeermuziek: Ann Christy - De Roos ) Intrede: koor Begroeting door de Priester Verwelkoming (Nicht Kathleen)
Bij dageraad bracht de zon ons je verhaal dat begon met stralen van zelfstandigheid gebundeld tot vastberadenheid. Creëren en ondernemen, geven en nemen, tot onbuigzame wil warmte, soms zo stil. Een echtgenoot, een zoon, twee kleinzoons en een zus zoeken in de diepte van je handpalm de innige kus. De onrechtvaardige strijd eindigde met verborgen spijt: geen leed dat leidt tot leven in onwaardigheid. Je vastberaden beslissing viel erg zwaar alleen met ons allen samen draagbaar. De zon zal niet meer schijnen als weleer, elke ochtend doet pijn, keer op keer. Maar in de stilte van de nacht houden herinneringen de eeuwige wacht. John De Brabanter
Lichtritus: Thibault en Julien brengen kruisje en kaarsje
Schuldbelijdenis ‘We vragen om vergeving’ Priester Marie-Paule, we zullen je veelzeggende ogen nooit vergeten. Om de woorden die pijn doen, die vergeten glimlach, het verwaarloosd schouderklopje, de niet gedroogde tranen, de niet waargemaakte wensen, vragen wij om vergeving. Lector Marie-Paule, jouw sterke kracht, jouw persoonlijkheid moet ons inspireren om verder te gaan. Om het gebrek aan aandacht en tedere bezorgdheid, vragen wij om vergeving. Lector Marie-Paule, je handen waren zacht en behulpzaam. Altijd hield je ze open om te kunnen helpen. Vergeef ons als wij niet altijd met open handen naar jou toekwamen. Lector Marie-Paule, je leefde voor Jo en je kleinkinderen, je familie en vrienden. Laat ons bidden voor iedereen die het gemis niet aankan. Voor de gemeenschap die de menselijke nood niet ziet. Voor de samenleving die geen plaats laat voor verdriet.
Openingsgebed Priester
Eerste Lezing Priester Elk afscheid doet ons stilstaan bij de dingen waar we zo zelden bij stilstaan. Zoals: bij wat tezamen brengt en niet te scheiden is bij het begrip “Moeder” dat meer herbergt dan men kan achterhalen bij de volheid van een leven en de leegte die het achterlaat bij alle onbestemde vragen waarop niemand het antwoord kent. Elk afscheid doet ons stilstaan om te herinneren wat we zo licht vergeten. Zoals: de gratie van wat in het leven zomaar gegeven wordt het onberekende van trouw en vriendschap de zegenende kracht van tederheid en welke kwetsbaarheid ons toegemeten wordt in al het dierbare. Elk afscheid doet ons stilstaan om te zien wat ons aan deze aarde bindt. Zoals: het liefste dat we moeten leren loslaten het onzichtbare dat ons dieper met elkaar verbindt de vreugde van het samen horen en de pijn van gescheiden zijn of het gevoel van leemte en gemis dat doet verlangen naar eeuwigheid.
Kris Gelaude
Muziek: Ben Howard – The Fear (kinderen brengen een rode orchidee en haar beertje)
Mama, cold hearted child, tell me how you feel Just a blade in the grass, spoke unto the wheel Mama, cold hearted child, tell me where it’s all gone All the luster of your bones, those arms that held you strong
Mama, vertel me hoe je je voelt Gewoon een grassprietje, een spaak in een wiel Mama, vertel me waar het allemaal gebleven is Jouw schitterende verschijning, jouw sterke armen
I’ve been worryin’ that my time is a little unclear I’ve been worryin’ that I’m losing the ones I hold dear I’ve been worryin’ that we all, live our lives, in the confines of fear
Ik ben bezorgd dat mijn tijd hier wat troebel wordt Ik ben bezorgd dat ik de mensen die me dierbaar zijn aan het verliezen ben Ik ben bezorgd dat we allemaal onze levens leven omringd door angst
Mama, cold hearted child, tell me how you feel Just a grain in the morning air, dark shadow on the hill Mama, cold hearted child, tell me where it all falls All this apathy you feel will make a fool of us all
Mama, vertel me hoe je je voelt Gewoon een zandkorreltje in de ochtendbries, een donkere schaduw op de heuvel Mama, vertel me wat er allemaal van terecht komt Al die apathie die je voelt maakt ons allemaal gek
I’ve been worryin’ that my time is a little unclear I’ve been worryin’ that I’m losing the ones I hold dear I’ve been worryin’ that we all, live our lives, in the confines of fear
Ik ben bezorgd dat mijn tijd hier wat troebel wordt Ik ben bezorgd dat ik de mensen die me dierbaar zijn aan het verliezen ben Ik ben bezorgd dat we allemaal onze levens leven omringd door angst
Oh I will become what I deserve
Oh ik word wat ik verdien
I’ve been worryin’, I will become what I deserve I’ve been worryin’, My time is a little unclear I will become what I deserve
Ik maak me zorgen, dat ik zal worden wat ik verdien Ik maak me zorgen, Mijn tijd hier wordt wat troebel Ik word wat ik verdien
I’ve been worryin’, That my time is a little unclear I’ve been worryin’, That I’m losing the ones I hold dear I’ve been worryin’, That we all, live our lives, in the confines of fear
Ik maak me zorgen, dat mijn tijd hier wat troebel wordt Ik maak me zorgen, dat ik de mensen die me dierbaar zijn aan het verliezen ben Ik maak me zorgen, dat we allemaal onze levens leven omringd door angst
Evangelie ZANG: koor Voorbeden Priester “Mensen worden geboren om te leven, aan mensenhanden toevertrouwd”. Bidden wij tot Hem die leeft in de liefde van mensen. Lector Wij bidden U, God, dat de vele vormen van vriendschap en liefde die Marie-Paule vastberaden aan velen schonk, in ons mogen blijven verder leven, en laat haar voorgoed leven in uw grenzeloze liefde. Laten we bidden… Lector Wij bidden U, God, voor hen die Marie-Paule dierbaar waren; voor haar kleinkinderen voor wie ze een ongelofelijk liefdevolle oma was. Laat haar dromen in hen vervuld worden, de rust en de vrede die ze uitstraalde en breng hen bij elkaar rond woorden van troost. Laten we bidden… Lector Wij bidden U, God, voor ons hier samen rondom Marie-Paule dat wij zorg dragen voor elkaar. Dat we elkaar dragen en liefdevol nabij zijn. Laten we bidden… Lector Wij bidden U, God, voor hen die moe geworden zijn. Zend hen engelen van mensen, die er voor hen zijn, en uw gelaat zichtbaar maken. Ga met ons mee in goede en kwade dagen en geef ons de fijngevoeligheid om anderen in hun verdriet nabij te zijn. Laten we bidden…
Offergang – zang: koor Offerandegebed Eucharistisch gebed Onze Vader Communie – koor Afscheidstekst (Lutgart – vriendin)
Ik ben blij dat ik Marie-Paule heb leren kennen: een lieve, eenvoudige en sterke vrouw. Geen tierlantijntjes, maar met haar twee voeten op de grond. Bezorgd om haar man, gelukkig omdat Jo gelukkig is, vertrouwend dat Julien en Thibault, elk op hun manier, het goed zullen doen en onbekommerd als we met de vriendinnen aan het aqua-gymmen waren. Ze mocht ook terecht fier zijn op wat ze door hard werken bereikt heeft. Marie-Paule heeft ons voorgedaan hoe we met ziek zijn en sterven kunnen omgaan. Kanker maakte, tot haar groot verdriet, deel uit van haar leven, maar was niet overheersend. Zij behield de controle en genoot tot op het laatst van de vele attenties die ze kreeg: bezoekjes, een bloem, pralines, zelf gebakken taart, verse soep en vooral van haar zus die elke dag bij haar was. Zij glimlacht nu omdat wij haar hier nu samen gedenken.
Slotgebed Priester Heer God, hoe mooier en intenser de herinneringen, des te moeilijker valt ons dit afscheid. Laten wij, doorheen elk gemis, dankbaarheid om Marie-Paule bewaren. Help ons de mooie dingen uit haar leven mee te dragen als een kostbaar geschenk, als een verborgen schat, een onafneembaar bezit. Dan zal de herinnering aan haar ons voortstuwen en bron van vreugde zijn, vandaag en alle dagen in ons leven. Amen.
Koor: “De kern van alle bestaan” Besprenkeling – Bewieroking
Afscheidstekst (In naam van haar zoon Johan - gelezen door Veerle)
Moeder, lieve mama, Bij elk kwaaltje, elk verdriet zei je “het is beter dat dan een been gebroken”. Maar als ik nu even terugblik, is een been gebroken niets vergeleken met wat jij de voorbije jaren doorstaan hebt. Drie jaar geleden, je eerste gezondheidsprik … Maar je overwon met grote triomf. Onze blijdschap was echter van korte duur toen ons vader werd aangereden. Zie je, daar was het gebroken been. Ons lieve meme die ons moest verlaten, en dan, voorbije zomer, de zwaarste donderslag in ons leven … Je uitstap naar zee met de jongens, waar je zo naar uit keek, kon niet doorgaan. Ze hadden je weer te pakken. Kijk naar wat je hebt en niet naar wat je niet hebt, was onze leuze, maar wat hadden we nog samen? Ik weet het moeder, zo mogen we niet denken. We moeten kijken naar die 3 jaren extra die we wel nog gehad hebben samen, naar onze gezonde boys Julien en Thibault met wie je nog kaarten kon. Kijk, zelfs ons vader is terug te been. Het is waar, het kon allemaal anders gelopen zijn. Kijk naar al die mensen die je liefhebben, al je vrienden en vriendinnen die je bezocht hebben, de rood gloeiende telefoon, al je e-mails, een tuin aan orchideeën. De bloem die ons geïnspireerd heeft, door haar vorm, haar karakter, haar uitstraling, die bloem waarin we jou herkennen. Maar zoals je zei: “Geen witte he, want dat is te doods.” Rood, de kleur van passie en kracht. Lieve moeder, wees gerust: mijn angsten, mijn onzekerheden en verdriet om jou te moeten missen, zet ik om in kracht. Kracht om je te helpen en te steunen, om jouw reis samen verder uit te stippelen, op de manier zoals jij dat wou, tot in het kleinste detail. Jouw dromen worden de mijne. Ook al lukt het vandaag niet altijd even goed mijn tranen te bedwingen, jouw graag geziene glimlach is nooit ver weg. En moeder, als je van hoog boven de wolken me toch betrapt op een traan, dan kan ik je beloven dat mijn tranen van verdriet ooit weer tranen van hoop en geluk worden. Zoals jij ons maandag uitzwaaide, zo laat ik je vandaag gaan, lieve mama … Voor altijd in mijn hart.
Afscheidslied: Passenger – Let Her Go
