maken de wereld mooier!

gastenboek

Aan: [email protected] Onderwerp: Compliment Na de 3de zware operatie in 5 maanden tijd heb ik het verblijf in het ziekenhuis ervaren als een warm bad, ik voelde me veilig en in goede handen. Hartelijk dan hiervoor!

Aan: [email protected] Onderwerp: Compliment afdeling d2: ben daar heel goed behandeld, ze hadden alle tijd voor je met alles en ook de mensen van de ok afdeling die hebben me erg op rust gesteld want ik zag er erg tegen op maar door die mensen hebben ik rust gekregen. groetjes margreet

! m a e t p o t n e e n j i z e i l Jul e i l l u j s l a o z n e s n e M maken de wereld mooier!

gastenboek

Tineke Hirschler-Schulte

Persoonlijke aandacht

Als directeur van dit ziekenhuis help ik vier keer per jaar een dag mee in de verpleging van het Deventer Ziekenhuis. In verplegersuniform met collega’s in onze kliniek aan het werk, elke keer op een andere afdeling. Niet om als Saartje van de burgemeester mensen op de vingers te kijken. Ik vind het vooral erg leuk om te doen, maar ook belangrijk. Want zo kan ik beter doordringen tot waar het in onze zorg om gaat. Ik help met alle werkzaamheden in onze dagelijkse zorg, van bloeddrukmeting en wondverzorging tot het wassen van patiënten en het wegbrengen van patiënten voor onderzoek of operatie. Meestal weten patiënten niet wie ik ben en dat vind ik plezierig. Dan zie ik iedereen ‘naturel’. Zo kan ik zien waar in de dagelijkse praktijk eventuele knelpunten zitten. Ik krijg ook een beter begrip van wat patiënten onder goede zorg verstaan. Ik ervaar hoe belangrijk persoonlijke aandacht is. Het gaat er niet alleen om dat wij goede inhoudelijke zorg verlenen,

maar ook dat we belangstelling tonen. Dat we ervoor zorgen dat mensen zich in een lastige gezondheidssituatie begrepen voelen. Net dat beetje extra aandacht is daarbij zo ontzettend belangrijk. Even een luisterend oor, een gebaar of even helpen. Onze gasten voelen zich beter op hun gemak en dat kan weer helpen om sneller te herstellen. Die gastvrije bejegening vind ik een van de belangrijkste onderdelen van onze zorgkwaliteit. Eigenlijk moet die vanzelfsprekend zijn en dat proberen we ook. Op onze eigen, Sallandse manier. U kunt daar als patiënt aan bijdragen. Door ons te vertellen wat u belangrijk vindt als u in het ziekenhuis bent. Uw wensen en suggesties zijn altijd welkom. Of het nu om onze medische zorg gaat of om onze gastvrijheid. Tineke Hirschler-Schulte, Voorzitter Raad van Bestuur Deventer Ziekenhuis

Voor veel patiënten, bezoekers en naasten is de grote receptie in de centrale hal de eerste kennismaking met het Deventer Ziekenhuis. Daar kan iedereen terecht voor informatie en voor het aanmaken van een patiëntenpas. Receptionisten, telefonisten en parkeerbeheerders werken er intensief samen om iedereen een gastvrije start in het ziekenhuis te bezorgen. Ine Bouwhuis-Albering is al bijna veertig jaar een vertrouwd gezicht van deze receptie. Ze kent veel patiënten en bezoekers inmiddels bij naam. Een gastvrije ontvangst vindt ze heel belangrijk: ‘We volgen ook trainingen om dat verder te verbeteren. Want beter kan het altijd. Maar je moet dat ook in je hebben, leuk vinden en uitstralen. Gastvrijheid betekent voor mij: iemand behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Daar hoort oogcontact bij, een hartelijke ontvangst, als het nodig is een luisterend oor bieden. Ik wil gasten het gevoel geven dat ze welkom zijn in ons mooie ziekenhuis.’

Ine Bouwhuis-Albering

‘Het begint met een warm welkom’ gastvrijheid

eregast

Willem Wolters

‘Schoenen heb ik voor de rouw en trouw’

Daar staan ze bij de trap die van de parkeerkelder naar de centrale hal van het Deventer Ziekenhuis voert: een paar prachtige, felgele, hoge draagklompen. Maat 46. Van robuust populierenhout. Versleten, gebruikt, maar niet minder mooi geworden. Zonder eigenaar. Als stille getuigen van een bezoek van een bijzondere gast. Gasten en medewerkers van het ziekenhuis staan er soms even bij stil. Want ze staan er vaker, deze klompen. Van wie zijn ze eigenlijk? Wie voelt zich hier zo vertrouwd, dat hij het ziekenhuis net als zijn huis op sokken betreedt? Het antwoord is: Willem Wolters uit Wilp. Hij komt af en toe in het ziekenhuis voor controle. ‘Net als thûs doe ik de klomp’n uut bi’j de boavendeure’, lacht hij. Willem Wolters is een berg van een man, vrolijk en alles gaat in plat Sallands. Hij is voormalig boer van de bekende Platenberg uit Voorst, nu is hij gepensioneerd. Stilzitten is er niet bij. ‘Dat kan ik echt niet’, zegt Willem. Op een oude dienstfiets, met een klein karretje als aanhanger, bezorgt hij in zijn dorp medicijnen namens de huisartsen. ‘Een beetje beweging kan geen kwaad’, lacht hij. Op de fiets draagt hij ook gewoon zijn gele klompen. ‘Ik heb wel schoenen thuus, maar die zijn voor ‘rouw en trouw’. Als we hem vragen hoe hij de zorg in het ziekenhuis vindt, is het antwoord even nuchter als kort: die is gewoon goed. ‘Niks mis mee’. En als hij weer naar het Deventer Ziekenhuis komt, gaan de klompen weer uit in de hal? ‘Reken maar’.

ik kom per buik, ik kom met rollator ik kom acuut, ik kom wat later ik blijf maar even, ben zo weer weg of heb pech, blijf een nachtje of zelfs langer ben zorgeloos of banger dan ik dacht dat ik zou zijn hoop op cijfers en Latijn hoop en wens zie mij leven zie mij, een mens

ik kom sprakeloos, ik kom met vragen ik kom op afspraak of onverwacht ik kom driehonderdvijfenzestig dagen ik kom middenin de nacht ik kom door regen, zon, mist, wind ik kom voor vader, moeder, mijzelf, mijn kind

Zo kom ik aan: Over het Mensinksdijkje of de Bolkesteinlaan met sirenes of muisstil omdat ik moet of omdat ik wil in mijn eentje of met mijn lief in mijn hand de brief met adres, routes, cryptische termen een naam om over te ontfermen

Deventer Ziekenhuis

Heleen Bosma

Actrice Gerda Havertong kent het Deventer Ziekenhuis goed. Ze werd er opgenomen na een ernstig auto-ongeluk en moest er zeven weken blijven. ‘Ik ben er op een heel fijne manier opgevangen’. Gerda is bijna dagelijks op tv te zien in Sesamstraat. Als Peetje speelt ze een echte Surinaamse tante die van lekker eten houdt en grapjes uithaalt met de andere bewoners van de straat. Daarnaast is ze ook actief in het theater en verzorgt ze onder meer voordrachten en vertellingen voor kinderen. Tot de fatale dag van haar ongeluk - in september 1995 - kwam Gerda nooit in een ziekenhuis. ‘Ik was gezond, de medische wereld stond ver van me af.’ Meevoelend Dat veranderde op slag. Bij het ongeval verbrijzelde Gerda haar bekken. Een complexe operatie door twee chirurgen was noodzakelijk. ‘Zij hebben toen echt topwerk verricht’, geeft Gerda aan. ‘Ik herinner me ook de eerste opvang in Deventer. Ik had veel pijn, was ontzettend moe en bang: zou ik ooit nog kunnen lopen? Het was heel bijzonder hoe de artsen en verpleegkundigen met die gevoelens omgingen. Ze waren zo warm, zo meevoelend. Ze slaagden erin om me ondanks alle onzekerheid toch gerust te stellen.’

Terugkijkend vindt Gerda het vooral fijn dat de artsen altijd eerlijk tegen haar zijn geweest: ‘Ze hebben de waarheid nooit mooier voorgespiegeld dan die was en hebben me geholpen die te accepteren. Ik zie mezelf nu als een vaas met een barst die is gelijmd. Hij staat weer op tafel, maar het water sijpelt er zo af en toe doorheen. Ik heb me daarmee verzoend.’ Rust In totaal verbleef de actrice zeven weken in het ziekenhuis. ‘Ik kon niets, alleen liggen. Ik verlangde zo naar een douche, maar dat ging natuurlijk niet in mijn situatie. Toch deden de verpleegkundigen er alles aan om me een fris gevoel te geven. En de rust die ze uitstraalden. Niet alleen de oudere, door de wol geverfde verpleegkundigen, ook de jongere. Ze wisten gewoon precies wat ze moesten doen om mijn situatie te verzachten.’ Nu Gerda ouder wordt, moet ze het ziekenhuis af en toe opnieuw bezoeken. ‘Het gebouw is erg mooi. De zorg staat er op een hoog niveau en de mensen die er werken zijn hartelijk en kundig. Ik word altijd heel aardig en goed behandeld, maar ik heb nooit het gevoel dat ze voor mij de rode loper uitrollen omdat ik een bekende Nederlander ben. Alle patiënten krijgen die persoonlijke aandacht. Het DZ mag echt in zijn handjes knijpen met zulk goed personeel.’

‘De zorg staat hier op een hoog niveau’

bekendegast actrice Gerda Havertong

Reumatoloog Ike Nuver-Zwart over Annemiek Nieuwenhuis

Een hele bijzondere band

trouwegasten

“Met Annemiek Nieuwenhuis heb ik iets bijzonders. Al heel lang. Wat ziektes betreft, valt ze helaas in de hoofdprijzen. Ze heeft onder meer een zware hersenbloeding gehad die haar bijna fataal werd. Wat ik zo ontzettend bijzonder vind, is dat ze desondanks positief blijft. Ze doet van alles naast haar grote gezin en het ziek zijn: onder meer in de politiek en in de Cliëntenraad van het ziekenhuis in Zutphen. Ze heeft doorzettingsvermogen, relativeringsvermogen en humor. Ze laat zich het kaas niet van de boterham eten, is zeer mondig, maar aanvaardt, als ik met goede argumenten kom, mijn advies als medicus wel. Dus ze is ook goed te begeleiden. Als ze hier even moet wachten in de wachtkamer, heeft ze een spannend boek mee. Haar consult begint ze regelmatig met een boekverhandeling. Ze weet me zo te prikkelen en uit te dagen dat ze me met een kwinkslag in een goede bui kan krijgen, ook als ik een zware dag heb gehad. Naast gesprekken over medische zaken, hebben we ook gewoon lol. Tijdens een consult lachen we regelmatig samen om gekke, humoristische situaties uit het dagelijks leven. We hebben ook meer filosofische gesprekken. Over leven en dood. Heel bijzonder eigenlijk.’

En Annemiek Nieuwenhuis over Ike Nuver-Zwart

Onderling vertrouwen ‘Ik ken Ike Nuver-Zwart al heel lang. Ik ben wel eens een tijdje in een ander ziekenhuis en bij een andere arts onder behandeling geweest, maar dat is me slecht bevallen. Ik heb toen een bos narcissen voor haar gekocht en gezegd: nu ga ik nooit meer bij je weg. Ze is me heel dierbaar. Wat ik waardeer aan Ike is dat ze een brede kijk als arts heeft. Ze is niet alleen reumatoloog maar heeft ook een achtergrond als internist. Ik merk dat ze vanuit een multidisciplinair perspectief naar gezondheidsklachten kijkt. Ze kijkt naar de hele mens. Gaat niet alleen op klinische meetwaarden af, maar kijkt naar wat je voelt en gaat ook af op wat ze ziet. Dat is een beetje de ‘oude’ manier van werken in het artsenvak; je kunt een mens nu eenmaal niet opdelen. Wat ik verder belangrijk vind, is dat er een sterk onderling vertrouwen is. Ze kent mijn achtergrond en gezondheid heel goed. Grappig vind ik ook dat we het over andere dingen kunnen hebben. Dat gaat over van alles: over de kinderen, over onze partners, de praktijk en het leven in het algemeen. Ik kom meestal op het spreekuur aan het einde van de dag. Dan is het niet erg als het uitloopt.’

trouwegasten

kookgast

Als afdelingskok bereidt Kim Maatman maaltijden voor in een goed uitgeruste keuken op afdeling C2/D2. ´Met gezond en gevarieerd eten proberen we bij te dragen aan het herstel van patiënten’, omschrijft Kim haar taak. ‘Mensen liggen hier niet voor de lol. Als ze er dan toch moeten zijn, proberen we het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Daar hoort goed eten bij.’

Kim Maatman

‘Een aangenaam verblijf, daar hoort goed eten bij’

´Patiënten hebben hier veel keuze en variatie in avondeten. We letten goed op individuele wensen. Soms hebben mensen bepaalde dieetvoorschriften en mogen ze niet alles eten. Daar letten we met onze diëtisten goed op. Rond half twee start ik met het voorbereiden van een lekker voorafje en dat serveren we rond een uur of vier. Daarna start ik met het bereiden van het avondeten. Soms wel zo’n zestig maaltijden per keer. Dan is het echt even aanpoten. Via hun beeldschermen bij hun bed kunnen patiënten kiezen uit drie verschillende menu’s: Sallands, Vitaal (vegetarisch) en Exotisch (varkensvleesvrij, halal). Ook met ingrediënten is te variëren, voor als mensen bepaalde dingen echt niet lusten. Als ik de bestellingen binnenheb, ga ik aan de slag. Ik vind het werk heel leuk. Vooral omdat we waardering terugkrijgen van onze patiënten. Daar doe je het voor.’

Bij Fem, Akke en Mieke is uit een bezoek aan het ziekenhuis een mooie vriendschap ontstaan. Fem Leussink, Akke Kooistra en Mieke de Ruiter kennen elkaar inmiddels een paar jaar. Fem en Mieke worden in het ziekenhuis behandeld voor hun reuma en Akke voor borstkanker. Elke twee weken moeten ze naar het ziekenhuis om hun medicijnen via een infuus toegediend te krijgen. Fem en Mieke waren al onder behandeling. ‘En toen kwam deze druktemaker erbij’, grapt Fem. Dit klikte vanaf het begin al zo goed dat ze nu iedere keer samen behandeld willen worden. Dolle pret Met hun drieën hebben ze dolle pret. ‘Soms zo veel, dat de verpleegkundigen ons vragen om wat rustiger te zijn’, lacht Akke. De drie krijgen hun behandeling op een vierpersoonskamer op de Dagbehandeling van het Deventer Ziekenhuis. Het is voor hen wel steeds spannend of er nog een vierde patiënt op de kamer komt te liggen. “We proberen die patiënt dan wel altijd bij onze gesprekken te betrekken’, zegt Mieke.

‘We willen het liefst samen behandeld worden’

vriendschap

Goede band Over hun behandeling in het ziekenhuis zijn ze allen zeer tevreden. Ze vinden dat ze vriendelijk geholpen worden en dat er goed naar ze geluisterd wordt. Ze hebben allemaal een goede band met de verpleegkundigen van de dagbehandeling en hun eigen medisch specialist.

kunstgast

Het Deventer Ziekenhuis biedt bezoekers met aansprekende kunstwerken op diverse plekken in het gebouw een bijzonder moment van afleiding. Voor de eenpersoonskamers op de verpleegafdeling is onlangs een serie markante landschapsfoto’s aangetrokken van kunstenares/fotografe Femke Teussink. Zij trok voor het Deventer Ziekenhuis het land door om de schoonheid van onze natuurgebieden vast te leggen.

Gastvrije zorg in Deventer toen en nu Het eerste Deventer ziekenhuis werd opgericht in de 13e eeuw. In het Heilige Geest Gasthuis op de Brink werden zowel Deventenaren als reizigers verpleegd. In het huidige ziekenhuis is alles anders, behalve het uitgangspunt van gastvrije zorg voor iedereen. Een reis door de tijd met de bekende Deventer historicus Henk van Baalen.

Reis door de tijd gastauteur

De goede oude tijd, een term waarvan Henk van Baalen zich afvraagt waar die vandaan komt. ‘Het was vroeger niet zo’n goede tijd hoor. In de middeleeuwen (de periode van circa 500 tot 1500) mocht je blij zijn als je veertig werd, de kindersterfte lag zo rond de 50 procent. En ook in mijn kindertijd – de periode na de oorlog – was het nog lang niet zo goed gesteld met de medische zorg als nu. Mijn tante stierf aan difterie, mijn moeder heeft die ziekte ternauwernood overleefd. Kanker was in die jaren nauwelijks te behandelen. Vergelijk dat eens met de huidige tijd. De genezingskans van veel ziekten is met sprongen gestegen. In het Deventer Ziekenhuis staat voor miljoenen euro’s aan PET- en CT-scanapparatuur. Daar kon een middeleeuwse piskijker niet tegenop.’

Zorg in de middeleeuwen Natuurlijk was het met de stand van de medische wetenschap niet al te best gesteld in de middeleeuwen, maar er werd wel - net als nu - veel in zorg geïnvesteerd. ‘Niet zozeer in geld, zoals tegenwoordig, maar zorg was een belangrijk onderdeel van de maatschappij. Nederland kende ook toen al het stelsel dat iedereen een beroep kon doen op medische zorg. Handelsreizigers werden met evenveel liefde verpleegd als mensen die uit Deventer kwamen’, vertelt Van Baalen.

In de middeleeuwen had Deventer maar liefst vier ziekenhuizen. Het Heilige Geest Gasthuis op de Brink was te vergelijken met het Deventer Ziekenhuis van nu: het was een algemeen ziekenhuis waar mensen met allerhande aandoeningen zich konden laten behandelen en verplegen. Daarnaast waren er drie ‘specialistische klinieken´. Het St. Geertruiden in de Molenstraat behandelde pestlijders. De pest was immers een besmettelijke ziekte. Door deze patiënten af te zonderen, hoopten ze een grootschalige uitbraak te voorkomen. Dan was er het St. Jurriën aan wat nu de Snipperlingsdijk is (recht tegenover het Gulf benzinestation). Dat was destijds nog ver buiten de stad. Daar werden mensen verpleegd met lepra, ook zeer besmettelijk. En tot slot was er het St. Elisabeth Gasthuis in de Smedenstraat, dat zich volledig richtte op wat men toen ‘krankzinnigen’ noemde. Dit bestaat nog altijd. Naast deze vier officiële ziekenhuizen waren er in de wijk ten noorden van de Lebuïnuskerk nog talloze kleine kloosters en huizen waar broeders en zusters zieke mensen verpleegden.

Reis door de tijd gastaute

maken, waardoor dokters en zusters in de gaten kregen hoe belangrijk het was om hun handen te wassen. Dat leverde – naast de ontdekking dat de pest werd overgedragen door vlooien die ratten bij zich dragen – een belangrijke bijdrage aan het voorkomen van ziektes en een aanzienlijke daling van de kindersterfte. Een ander hoogtepunt eind 19e eeuw was het nieuwe Sint Geertruidenziekenhuis aan de Singel, dat in 1884 zijn deuren opende. Negen jaar daarvoor was er een tweede, katholiek ziekenhuis gestart aan de Bruynssteeg, het Sint Jozef. Dat verhuisde in 1897 naar de Nieuwstraat. Deze twee ziekenhuizen beschikten als eerste in Deventer over een groeiend arsenaal aan medische apparatuur, waaronder een röntgenapparaat. Dit soort dure apparaten werd vaak geschonken door de rijken in de stad, zoals de families Schräder, Hunink en Van der Lande. Het Sint Jozef organiseerde zelfs een loterij om instrumentarium te kunnen kopen.

Spaanse griep Eind 19e, begin 20e eeuw Tot de industriële revolutie waren de kennis van het menselijk lichaam en de behandelmogelijkheden beperkt. Vanaf het eind van de 18e eeuw maakt de medische wetenschap grote sprongen. Het duurde echter nog een hele eeuw voordat de Deventer bevolking daar eind 19e eeuw écht van profiteerde. Een belangrijk moment voor de stad was de oplevering van de watertoren. Dat betekende schoon drinkwater voor de gehele Deventer bevolking. Inmiddels was het mogelijk om met microscopen bacteriën zichtbaar te

(1) De rontgenafdeling van het St. Josephs Gesticht in de Nieuwstraat. (2) De kliniek van het Geertruidengasthuis aan de Singel.

Toch was deze sprong vooruit de in medische wetenschap allerminst een garantie voor een lang leven. Dat blijkt wel als je de algemene begraafplaats aan de Raalterweg bezoekt. Nog altijd zijn daar graven te vinden van de vele mensen die rond de Eerste Wereldoorlog de Spaanse griep niet overleefden. De griep bleef lang een belangrijke doodsoorzaak. De genezingskans van veel andere ziekten steeg fors door een vinding in 1928: antibiotica. Al duurde het tot de Tweede Wereldoorlog voordat de productie van penicilline fors toenam en breed beschikbaar kwam.

(3) Het Geertruidengasthuis aan de Singel. (4) Het St. Josephs Gesticht aan de Nieuwstraat.

Reis door de tijd gastaute

(5) Behandelkamer van het Geertruidengasthuis.

Na de oorlog De periode rond de Tweede Wereldoorlog betekende voor de beide Deventer ziekenhuizen een nieuwe fase. Voor de oorlog opende het Geertruidengasthuis aan de Fesevurstraat zijn poorten, in 1957 gevolgd door het Sint Jozefziekenhuis aan de Van Oldenielstraat. Het was de tijd waarin in het Sint Jozef de nonnen langzaam maar zeker het veld ruimden en plaatsmaakten voor niet-religieuze gediplomeerde verpleegkundigen. ‘Tot de oorlog waren het in katholieke ziekenhuizen voornamelijk nonnen die in de verpleging werkten’, vertelt Van Baalen. Ze deden dat uit naastenliefde en bovendien was het handig omdat zij dag en nacht beschikbaar waren. Toen bestonden er geen parttime banen, het was echt een roeping om in de verpleging te werken.’

Reis door de tijd gastaute

‘In 1985 fuseren de twee ziekenhuizen, maar eigenlijk is pas met de komst van het nieuwe Deventer Ziekenhuis het cultuurverschil helemaal weggepoetst’, vindt Van Baalen.

Moderne zorg

Toch betekende dat niet dat alle nonnen even meelevend waren. ‘Er zaten echte potentaatjes tussen, hoor. Ze konden heel streng zijn en ze bestierden het ziekenhuis op hun manier, zelfs artsen hadden soms weinig in de melk te brokkelen.’ Dat was een groot verschil tussen het katholieke Sint Jozef- en het algemene Sint Geertruidenziekenhuis, dat al rond de eeuwwisseling de moeders verving door geschoolde verpleegkundigen. ‘Een veelgehoorde opmerking in die tijd – de jaren voor de Tweede Wereldoorlog – was: als je gezellig ziek wilt zijn, moet je naar het Sint Jozef. Maar wil je genezen, dan kun je beter naar het Geertruiden’, vertelt Van Baalen. Dat verschil tussen beide ziekenhuizen is lang gebleven, ook toen er al lang geen non meer werkte en katholieken net zo goed naar het Geertruiden gingen en andersom.

Trots. Zo vat Van Baalen zijn gevoel samen over het huidige Deventer Ziekenhuis: ‘Nu ik wat ouder word, kom ik er regelmatig. Wat een prachtig gebouw, wat een fijne sfeer, en wat een goede artsen en verpleegkundigen. Ze behandelen je als mens, en niet meer als nummer, zoals vroeger. Toen ik kind was, moest mijn vader regelmatig naar oogarts Holthuis. Dan trok hij ’s ochtends in alle vroegte een nummertje en was hij blij als hij rond het middaguur een keer aan de beurt was. Nu maak je een afspraak en hoef je vaak niet langer dan 10 minuten te wachten.’ Deze aandacht voor de mens achter de patiënt, uit zich ook in de enquêtes die het ziekenhuis regelmatig onder patiënten houdt. Wat ging er goed? Wat kan er beter?’ ‘Dat was in mijn kinderjaren echt ondenkbaar hoor’, zegt Van Baalen. ‘Toen stond de dokter op een voetstuk en was het helemaal niet relevant wat jij als patiënt ergens van vond.’ Hij is ook enthousiast over de integrale aanpak van zorg, zoals bijvoorbeeld de mammapoli voor borstkankerpatiënten en de langdurige begeleiding van hartpatiënten. ‘Het ziekenhuis heeft tegenwoordig niet alleen oog voor de medische kant, maar ook voor de psychologische aspecten die horen bij ziek zijn, zoals opnieuw vertrouwen krijgen in je lichaam. Vroeger praatte niemand over zijn of haar ziekte, dat droeg je min of meer als

(6) Het Geertruidengasthuis aan de Fesevurstraat vlak in de jaren ‘30. (7) Het Sint Jozef Ziekenhuis aan de Van Oldenielstraat vlak na oplevering in 1954.

(8) Een van de onderzoekskamers in het St. Joseph aan de Nieuwstraat. (9) Vervangen door bijgaande foto van de apotheek aan de Singel.

geheim bij je. Tegenwoordig kun je als patiënt op allerlei manieren je hart luchten: bij lotgenoten, bij het personeel. Dat is echt een wezenlijke verbetering ten opzichte van vroeger.’ Denk alleen maar aan de gastvrouwen die er in het nieuwe ziekenhuis zijn. Zij wijzen je de weg, brengen je een kopje koffie en ze staan altijd voor je klaar als je een praatje wilt maken. Een bezoek aan het ziekenhuis is daardoor geen stressvolle ervaring meer.”

Reis gastaute Gastvrij Het eerste Deventer ziekenhuis uit de 13e eeuw had weinig gemeen met het huidige Deventer Ziekenhuis, op de gastvrijheid na. Ongeacht rang of stand, en of je nu uit de stad zelf komt of van ver daarbuiten, iedereen kreeg en krijgt oprechte aandacht en de best mogelijke behandeling. De vroegere kloosterbroeders, de latere nonnen en moeders en de huidige hoogopgeleide artsen en verpleegkundigen, ze deden en doen hun werk allemaal vanuit een oergevoel dat naastenliefde heet. ‘Alles in de wereld is veranderd’, zegt Van Baalen. Alleen, de gastvrije zorg is door de eeuwen heen altijd overeind gebleven. In het Deventer Ziekenhuis ben je echt in vertrouwde handen.”

Henk J. van Baalen

(10) OK-team aan het werk aan de Nieuwstraat.

Kinderen die in het Deventer Ziekenhuis worden opgenomen, mogen een schilderij voor aan de muur van hun kamer uitzoeken. Ze zijn als eindexamenproject gemaakt door leerlingen van het Etty Hillesum Lyceum. Daarmee is een unieke Kinderkunstuitleen gerealiseerd met in totaal 59 bijzondere werken.

Kinderkunstuitleen

Wil je een schilderij van mij?

Omdat Susan Denkers af en toe een dag in het ziekenhuis moet zijn, vindt ze het heel leuk om een mooi kunstwerk uit de collectie uit te kunnen zoeken. Het helpt om de ziekenhuisomgeving een beetje ‘eigen’ en vertrouwd te maken, zegt ze. ‘Met dit schilderij aan de muur is de kamer toch een stuk gezelliger’, lacht ze. Als we haar spreken, heeft ze een prachtig doek op laten hangen van een boerderij met op het erf een bonte stoet kippen en koeien en op de voorgrond een groep varkentjes die tevreden rondwroeten. ‘Wat me in dit schilderij aanspreekt, zijn de dieren. Ik hou van boerderijdieren, ook omdat ik later misschien wel dierenarts wil worden. Ik word er vrolijk van als ik ze zie. Als ik hier weer moet zijn, kies ik weer een ander schilderij uit.’

spirituelegastvrijheid

‘Verdriet heeft graag gezelschap’ ‘Terwijl ik op de gang van de afdeling loop, word ik aangesproken door een verpleegkundige. Of ik als geestelijk begeleider van het ziekenhuis even een momentje heb om over mevrouw Pietersen te praten. Ze maakt zich zorgen over haar. ‘Ze denkt dat ze gewoon weer terug naar huis kan, maar dat is onmogelijk in haar toestand’, zegt ze. ‘Diezelfde dag loop ik de kamer binnen waar mevrouw Pietersen ligt en vraag haar of ik even bij haar mag zitten. Ik vertel haar wie ik ben en dat ik een vertrouwenspositie heb, zodat zij weet dat ze me alles kan vertellen wat ze op haar hart heeft. Na even de kat uit de boom gekeken te hebben, doet ze haar verhaal. Over haar leven, haar overleden man die ze nog elke minuut van de dag mist en over haar kinderen met hun eigen drukke bestaan. Ik luister aandachtig en geef haar de rust en ruimte die nodig is. Plotseling vraagt ze: ‘Denkt u ook niet dat ik anderen alleen maar tot last ben?’ De vraag weerspiegelt haar worsteling met haar ziekte en haar afhankelijkheid. ‘Tot voor kort kon ik alles nog zelfstandig en moet je mij nu zien!’ Ze raakt zichtbaar emotioneel en begint te huilen. Ik pak even haar hand en zeg dat het ook wel een hele moeilijke verandering in haar leven is. Ik erken haar verdriet en zie haar wanhoop. Het raakt me en ik blijf bij haar zitten totdat ze op verhaal gekomen is. Verdriet heeft graag gezelschap.’

Carla Bellers

26 18 3

trouwegast

‘Verpleegkundigen ken ik inmiddels bij naam’ Eens per drie weken komt Minie naar de Dagbehandeling van het Deventer Ziekenhuis. Op deze afdeling worden circa 20.000 patiënten per jaar geholpen. Minie moet er zijn voor een periodieke infuusbehandeling met medicijnen. Dat doet ze al jaren. Verpleegkundigen kent ze daarom inmiddels bij naam en vice versa. Een bezoek aan het Deventer Ziekenhuis is voor haar inmiddels ‘gewoon’. ‘Natuurlijk is het best een lange dag als ik hier elke drie weken moet zijn, maar ik maak er het beste van.’ Als ze naar het DZ komt, ligt ze vaak op een kamer met ‘vaste gasten’. Het zijn mensen die net als zij al lange tijd naar het ziekenhuis komen. Ze kennen elkaar goed, wisselen gedurende de paar uur dat ze op de dagbehandeling moeten zijn, veel met elkaar uit. Dat schept een bijzondere band.’ Sinds een paar jaar hangen er op de Dagbehandeling beeldschermen. ‘Daarmee kun je radio luisteren, tv-kijken of internetten. Dat is wel een behoorlijke verbetering.’ De verzorging op de Dagbehandeling vindt Minie goed. ‘Heel goed, het personeel ontvangt je hartelijk. Dat geldt niet alleen voor de verpleging, maar bijvoorbeeld ook voor de roomservice. Dat maakt het verblijf prettiger.’

‘Ik heb de aller-mooiste baan van het ziekenhuis’ persoonlijkegastvrijheid

serviceassistent Ria van der Mei Ria van der Mei is een van de vijf service assistenten die op de poliklinieken van het ziekenhuis werken. Ze heeft de ‘aller-allermooiste baan van het ziekenhuis’. Ze rijdt met een servicewagen langs de wachtruimten en verstrekt patiënten en bezoekers een kopje koffie of thee. ‘De koffie is gratis en als mensen willen, krijgen ze er een krantje bij. Dat wordt vaak enorm gewaardeerd, er wordt heel dankbaar op gereageerd. Niet vanwege dat kopje koffie, maar vanwege het gebaar. Maar dat hoort bij hoe wij vinden dat we onze gasten hier moeten ontvangen. Mensen zijn hier vaak niet voor hun plezier, maar als je hier toch moet zijn, probeer ik ertoe bij te dragen dat mensen zich meer op hun gemak voelen. Dat kan weer bijdragen aan een beter herstel.’ Ria geniet van haar werk, vooral vanwege het persoonlijk contact met mensen dat ontstaat als ze langskomt: ‘Ik maak regelmatig een praatje, dat hoort bij mijn functie. Daar neem ik de tijd voor, soms willen mensen even hun ei kwijt over waarom ze hier zijn. Dat zijn vaak bijzondere gesprekken.’

Architect Henk de Jong

‘Dit ziekenhuis ligt in een landschapspark. Daar past geen kolos van een gebouw’

Uit binnen- en buitenland komen mensen het Deventer Ziekenhuis bekijken. Vooral het ontwerp trekt veel bekijks. Architectuur beïnvloedt mensen en in een ziekenhuis kunnen ontwerpkeuzes patiënten helpen om zich beter te voelen en zo hun genezing stimuleren. Die visie heeft architect Henk de Jong volledig omarmd bij het ‘tekenen’ van dit bijzondere gebouw. Het Deventer Ziekenhuis is gebouwd op de Rielerenk. Deze locatie heeft het ontwerp sterk geïnspireerd. ‘Ik ben gefascineerd door het licht geaccidenteerde open enklandschap met daarachter de kleinschalige dorpsrand van Schalkhaar’, aldus Henk de Jong. ‘Dit is bijna een soort landschapspark, daar past geen kolos van een gebouw. Het ziekenhuis glooit als het ware tegen het landschap aan, met ‘vingers’ die in het landschap steken. Het is een gebouw dat in letterlijke en figuurlijke zin vastzit aan z’n omgeving.’ Thuisvoelen De architect heeft bovenal een gebouw willen maken waar mensen snel vertrouwd mee zijn. Waarin aandacht kan zijn voor de mens achter de patiënt. ‘Je moet je hier thuis kunnen voelen’, licht Henk de Jong toe. ‘We hebben op veel plekken ruimtelijkheid gecreërd, overal treedt daglicht binnen. Als je op een verpleegafdeling in bed ligt, heb je door de lage kozijnen een prachtig uitzicht over het land richting Schalkhaar. Je hebt dan weer volop interactie met de ruimte, het licht en het landschap. Dat soort keuzes draagt ertoe bij dat het ziekenhuis gastvrijheid, openheid en zorgvuldige behandeling uitstraalt.’

Effect op gezondheid Het Deventer Ziekenhuis is ontworpen en ingericht als een omgeving waarin patiënten zich prettig kunnen voelen. Zo zijn vormgeving, inrichting en kleurgebruik gericht op het doorbreken van de onpersoonlijke, sombere uitstraling, die menig ziekenhuis eigen is. Wachtruimten ademen de sfeer en inrichting van ontvangstruimtes. Patiënten en bezoekers kunnen op comfortabele bankjes of aan leestafels even wat lezen of praten. Bewust heeft het Deventer Ziekenhuis gekozen voor een combinatie van kamers met één, twee of drie bedden, alle met eigen sanitair. Want hoewel eenpersoonskamers rust en privacy bieden, biedt een kamer met meer bedden ook voordelen. Bijvoorbeeld voor mensen die prijs stellen op gezelschap, of onzeker zijn over hun ziekte en daar met anderen over willen praten. Verder probeert het ziekenhuis mensen te helpen om tijdens hun verblijf hun normale levens-en activiteitenpatroon zo goed mogelijk voort te kunnen zetten. Keuzemogelijkheden zijn hierbij relevant. Patiënten beschikken in het Deventer Ziekenhuis over veelzijdige communicatiemogelijkheden. Ieder bed is voorzien van een scherm voor telefonie, televisie en internet. Patiënten kunnen hiermee ook hun menukeuze opgeven.

Stan Brouwer

Een bijtertje... oranjegast

...en een uitstekende voetballer Diabetespatiënt Stan Brouwer uit Diepenveen is een heel goede voetballer. Zo goed dat hij met het Nederlands elftal onlangs meedeed aan het wereldkampioenschap voetbal voor kinderen met diabetes. Met niet alleen zijn ouders, familie en vrienden als supporter, maar ook zijn arts en verpleegkundige uit het Deventer Ziekenhuis! Na een aantal sterke wedstrijden werd Oranje in de zomer van 2012 uiteindelijk derde. Stan speelde in de spits en maakte maar liefst vijf doelpunten. Als hij met bal en in zijn wedstrijdtenue op bezoek komt in het Deventer Ziekenhuis, vertelt het Diepenveense talent honderduit over het toernooi. Hij vond het superleuk. ‘In het begin speelden we veel lange ballen naar voren. Toen hebben we het een beetje aangepast. We gingen echt voetballen en toen kwamen er steeds betere aanvallen.’ Dat Stan op zo’n hoog niveau kan spelen, gaat niet vanzelf. Hij heeft namelijk diabetes, ook wel bekend als ‘suikerziekte’. Deze erfelijke ziekte werd ontdekt op zijn vijfde. Sindsdien weten hij en zijn ouders

dat er iets mis gaat in zijn stofwisseling, waardoor er een tekort ontstaat aan insuline. Stan moet altijd goed letten op wat hij eet. Ook moet hij zijn bloed regelmatig in het Deventer Ziekenhuis laten controleren én hij moet medicijnen slikken. Vanuit het Deventer Ziekenhuis wordt Stan al jaren door een diabetesteam begeleid. Inzet is dat hij zo’n normaal mogelijk leven kan leiden en daar hoort lekker voetballen gewoon bij. Kinderarts Carin Dassel en diabetesverpleegkundige Hanneke Nooitgedacht volgen de verrichtingen van Stan en Oranje vanuit Deventer op de voet. De Oranjespelers hebben onder meer een DZknuffelbeer als mascotte gekregen.Kinderarts Carin Dassel vindt het prachtig dat Stan zo goed kan voetballen: ‘Ik leef erg met hem mee. Wat ik zo goed vind, is dat hij laat zien dat je net zo kunt leven als je leeftijdsgenoten, hoewel diabetes echt belastend kan zijn. Wat ik belangrijk vind is dat hij laat zien dat je je dus nooit moet laten inpakken. Met wat aandacht en begeleiding kun je als diabetespatiënt echt heel veel bereiken.’

ambassadeur in gastvrijheid Patricia van der Werf is verpleegkundige van het Deventer Ziekenhuis. Sinds kort heeft ze nog een mooie functie: Ambassadeur van Gastvrijheid. Daarvan heeft het ziekenhuis er 120, werkzaam op verschillende afdelingen. Een paar keer per jaar komen de gastvrijheidsambassadeurs van het ziekenhuis bij elkaar. Hun doel? Zorgen dat het thema gastvrijheid hier echt inhoud krijgt. ‘Naar patiënten en bezoekers toe’, legt Patricia uit. ‘Maar ook naar alle medewerkers van het ziekenhuis. Want je kunt wel zeggen dat je zo gastvrij bent; het gaat erom dat je je ook echt gastvrij opstelt en dat wij onze zorg gastvrij ‘inrichten’. Daar draagt iedere medewerker van dit ziekenhuis z’n steentje aan bij. Voor mij zit gastvrijheid in heel veel dingen en het zit vaak ook in kleine dingen. Bijvoorbeeld in persoonlijke aandacht of een luisterend oor als een patiënt hier opgenomen moet worden. Die eerste ontvangst is zo belangrijk. Ook duidelijke informatie vind ik bij gastvrijheid horen. Mensen die worden opgenomen, willen zekerheid. Willen weten wat er aan de hand is. Dit betekent duidelijk zijn over welke onderzoeken of behandelingen iemand te wachten staat. Of wanneer mensen uitsluitsel mogen verwachten. Ook dat is gastvrijheid. Ik vind dat een heel belangrijk onderdeel van onze zorg.’

‘Aan gastvrijheid draagt iedere medewerker een steentje bij’

Patricia van der Werf 1vande120

minigasten

Carlijn Crouzen werd in 2012 geboren het Deventer Ziekenhuis. Vader, moeder en Carlijn verbleven daarna een paar dagen in een van de 10 goed geoutilleerde kraamsuites van het Deventer Ziekenhuis.

vader Jeroen Crouzen

‘Een mooie start in een gezellige huiskamer’

Vader Jeroen Crouzen kijkt met voldoening terug op deze start in het ziekenhuis. ‘Voor een paar dagen was de kraamsuite even ons gezellige ‘huiskamertje’. Een plek waar we ons even konden terugtrekken en tot rust komen en intussen konden genieten van onze prachtige dochter. Dat was heel erg mooi. Je hebt alle voorzieningen in de buurt, zoals televisie, een koelkast, wat te lezen et cetera. Bovendien heb je een prachtig uitzicht over Schalkhaar en dat vind ik ook wel mooi, want daar komen we zelf vandaan. Voor mij als vader was het fijn dat ik bij mij vrouw en dochter kon blijven slapen. Zo hadden we samen toch alle tijd voor ons derde kind. Carlijn’s broertje en zusje waren intussen bij ons thuis met opa en oma. Ik kon in het ziekenhuis blijven, bij mijn vrouw en kind. We werden door het personeel helemaal in de watten gelegd. Dat creëerde voor ons veel rust en zorgde voor een mooie start samen. Het was natuurlijk heel leuk toen onze oudere kids in de kraamsuite langskwamen om voor het eerst kennis te maken met Carlijn.’

Bennie Manuputty lacht als hij het zegt: ‘Wij moeten er als Afwasteam wel zijn, want anders zou het ziekenhuis geen dag kunnen draaien.’

Bennie Manuputty

‘Zonder ons kan het ziekenhuis niet draaien’

Met veertien collega’s is Bennie verantwoordelijk voor de dagelijkse afwas in het DZ. Ook zorgt hij ervoor dat speciale wagens voor koffie- en drankverstrekking klaarstaan, zodat de roomservice ze kunnen gebruiken om te serveren op de verpleegafdelingen. Ook zorgt Bennie er met zijn team voor dat de wagens waarmee de warme maaltijden worden geserveerd, klaar staan, zodat ze naar de afdelingskeukens kunnen worden gebracht. Dat gebeurt allemaal vanuit het souterrain van het gebouw. Het is hard werken, maar ook leuk werk, vertelt Bennie. ‘Er gaat heel wat aan borden, schotels, bestek en dergelijke doorheen bij ons’, lacht Bennie. ‘Het is echt een continu bedrijf, want ’s ochtends ontbijten onze gasten hier en tussen de middag en ’s avonds eten mensen hier ook. We zijn dus echt van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds in touw. Wij halen de afwas ook weer van de afdeling op en zorgen dat het schoon en goed verzorgd weer terugkomt. Daarvoor loop ik het hele ziekenhuis door. Beste afstanden hoor, maar goed voor je conditie. ’

‘Het eten is goed in het Deventer Ziekenhuis, heel goed’. Dat vindt Gerrit uit Elburg. We treffen hem op verpleegafdeling C2 als hij herstelt van een knievervangende operatie. ‘Het is woensdag, normaal gesproken sta ik dan lekker te vissen in de haven van Elburg’, lacht hij. ‘Nu lig ik hier en als ik over de Rielerenk kijk, valt in die slootjes hier niet veel te vangen. Maar met mij gaat het goed hoor.

‘Het lijkt hier wel een hotel’ gastronomie

Als roomservicemedewerker Jolinde Evers hem een kleurig opgemaakt bord met cloche serveert, lacht hij opnieuw. ‘We eten Sallands deze keer, het lijkt hier wel een hotel. En het smaakt nog goed ook.’ Jolinde is voor patiënten als Gerrit naast de arts en de verpleegkundige een belangrijk aanspreekpunt. ‘We serveren het ontbijt, de lunch en de avondmaaltijden en proberen zoveel mogelijk rekening te houden met individuele wensen. Daarnaast zorgen we ervoor dat mensen hier goed liggen en dat mensen een aangenaam verblijf hebben. Wat ik zo leuk vind aan mijn werk is het persoonlijke contact met patiënten.’ Familie en naasten van patiënten kunnen in het Deventer Ziekenhuis tegen een geringe vergoeding gezellig mee-eten. Daarnaast is het mogelijk niet alleen in een patiëntenkamer te eten, maar ook aan mooi opgedekte tafels op de verpleegafdelingen. Het eten wordt dan aangeboden in een aangename mooi ingerichte omgeving, waar u in alle rust van de maaltijd kunt genieten.

Zaterdag 10 november 2012

gastenboek Hermien Weterkamp uit Laren werd in het Deventer Ziekenhuis geopereerd aan haar knie. Ze was vier dagen bij ons te gast en hield een klein dagboekje bij.

Vandaag word ik geopereerd aan mijn knie. Een operatie waar ik niet tegenop zie. Ik ben vaker in het ziekenhuis geweest, ook in Deventer. Ik voel me hier thuis. Dat komt onder meer door de ontvangst. Het personeel is hartelijk. Je hebt het gevoel dat ze er echt voor je zijn. Natuurlijk is een operatie niet prettig, maar ik heb er vertrouwen in. De operatie wordt uitgevoerd door dr. Langeloo. Zij staat volgens mij goed bekend. Ik ben al een paar keer bij haar geweest voor mijn opname, een hartelijke vrouw. De operatie is goed verlopen. Ik heb een ruggenprik en een roesje gehad. De operatie duurde ongeveer een uur. Na afloop heb ik veel geslapen. Gelukkig had ik geen pijn

Zondag 11 november 2012

Maandag 12 november 2012

Ben aan het herstellen van de ingreep. Ik voel me eigenlijk best snel weer goed, hoewel een knieoperatie toch best een forse ingreep is. Gelukkig ben ik niet naar van de narcose, dat is toch geen prettig gevoel. Pijn heb ik niet, van de pijnconsulent van het DZ krijg ik een spuitje met pijnstilling. Mijn familie kwam op bezoek; mijn kinderen en kleinkinderen, vriendin en mijn buurvrouwtje. Heel erg leuk, maar na een uurtje werd ik moe en had ik het wel een beetje gehad, haha. Ik wil een tv-programma kijken, maar het beeldscherm doet het niet. De verpleging probeert hem te maken, maar het lukt niet. Daarom krijg ik een andere kamer. Het hoeft niet van mij, maar het wordt wel geregeld. Heel sjiek. Veel zin in eten heb ik nog niet, dat heb ik nooit als ik van huis ben. Een beetje vla en een kopje thee, meer niet.

Ik voel me weer beter dan gisteren, het herstel gaat snel. De fysiotherapeut is langsgeweest om oefeningen te doen. Dat is belangrijk. Ik ben uit bed gestapt en op een stoel gaan zitten. Met de fysio heb ik een stukje gelopen. Dat gaat best goed. Ik krijg een 9 van de fysio. De arts komt later op de dag langs. Ze zegt dat het heel goed gaat en geeft me een 9,5. Tv-kijken doe ik niet veel, eerder wat lezen en verder relaxen. Van de verpleging krijg ik te horen dat ik morgen al naar huis mag. Dat vind ik fijn, want ik heb altijd wel een beetje last van heimwee.

Dinsdag 13 november 2012 Vandaag mag ik naar huis. Ik heb tegen de broeder gezegd: ‘Moak ie de papieren maar kloar, ik ga zo naar huus’. Ik word opgehaald door mijn dochter. Fijn dat ik weer naar huis kan, vier dagen is best lang. Thuis krijg ik fysiotherapie aan huis. Meteen oefenen. Op de rand van een skateboard moet ik rek- en strekoefeningen doen. Dat is inspannend, maar het gaat goed. Ik krijg nog een telefoontje van verpleegkundig consulent orthopedie, Hannie Elskamp-Meijerman. Ze begeleidt me sinds ik de eerste keer voor mijn knie in het ziekenhuis kom. Die versta ik wel. Praat ook lekker Sallands dialect. Schept toch een band en voelt vertrouwd. Over twee weken mogen gelukkig de hechtingen er al uit. Eigenlijk is het allemaal heel snel en soepel verlopen. Gelukkig maar.

ren e i p a p e d e i ‘Moak ga k i , r oa l k r a ma ’ s u u h r zo naa

arme u de w t r a a geerv ers en urant k a r t e s e w r ers ede opje ezoek nze m oed k ons b van o een g in n id en a e k v h o O nnen ing tvrij ntspa mgev e gas o o s d n e n ll e a o v .E Sall sfeerv aaltijd . in een me m a z rgeten d niet u e e uis v en vo h e n f e o k koffie het zie van pend 0 uur is geo t n a - 20.0 r u 0 a 0 t . s 8 0 Het re g van vrijda r. m / t dag .00 uu en op 0 - 20 maan 3 . t 1 1 a r tau n van et res ndag h o z is r n kuu ag e spree zaterd en. avond t e ur op h u s 0 n 3 e . d Tij tot 20

s r e k e Bezo urant resta

Appel

Zoete bite

Een tomatensoep zoals tomatensoep moet smaken. Met een lekker vers broodje.

Tomatensoep

Een lekkere saté met pindasaus, vers stokbrood en salade

Warm

Lekker voor tussendoor of bij de koffie: een donut met hageltjes

Zelf gemaakte, warme chocolademelk. Met slagroom natuurlijk

Warme choco

Vers, sappig Hollands fruit

Een heerlijk stuk appeltaart. Vers en voorzien van een toefje slagroom

Oma’s appeltaart

Sla, vers boerenstokbrood, Italiaanse tomaat en Sallandse oude kaas

Broodje gezond

Een heerlijk kopje verse Douwe Egberts-koffie. Met verse opgeklopte melk

Verse koffie

8.4

Rapportcijfer

Uw mening telt

Het Deventer Ziekenhuis ontvangt veel beoordelingen op ZorgkaartNederland.nl. Als eerste ziekenhuis in Nederland besloot ons ziekenhuis om patiënten actief te vragen om hun mening over onze zorg. Dat werpt zijn vruchten af. Het ziekenhuis profiteert van de waardevolle suggesties. Intussen krijgen we een mooi rapportcijfer. Want beoordeeld op aspecten als de accommodatie, medewerkers en zorgkwaliteit krijgt het DZ gemidddeld een 8,4.

Als u tevreden bent over onze zorg, horen we dat graag. Maar ook als u ideeën hebt voor verbetering, meld het ons dan. U kunt ons online een complimentje geven of een suggestie doen. Ook kunt u een klacht indienen of meedoen aan enquêtes om te laten weten wat u van ons ziekenhuis vindt. We nemen uw opmerkingen altijd serieus, ze helpen ons om onze zorg verder te verbeteren.

Bekijk de beoordelingen via www.zorgkaartnederland.nl > Deventer Ziekenhuis

En? n e e u Hebt klacht wens, gestie? g u s f o

t op: eten! ij geze ons w r t n e e h e p Laat den o ing/ elijkhe g o /men m o g e / ll t a n bben /patie We he .dz.nl www

Het Deventer Ziekenhuis wordt gezien als een van de mooiste en meest gast‑ vrije ziekenhuizen van ons land. Het gebouw is open en gezellig, straalt dynamiek en vitaliteit uit. De weg vinden, is er relatief eenvoudig. En er wordt veel gedaan om mensen gastvrij te ontvangen. Kortom: de typische ziekenhuissfeer ontbreekt. Maar ook wat goed is, kan altijd beter. We ontvangen nog regelmatig suggesties van bezoekers en patiënten om het ziekenhuis nog mooier en gastvrijer te maken. Daarmee gaan we ook echt aan de slag. Niet alles kunnen we uit het normale ziekenhuisbudget betalen.

huis n e k e i ons z g a a r t toe. r D a h arm een w

Ook wat goed is kan altijd beter Vrienden van het Deventer Ziekenhuis

k o o Word ! d n e i Vr

en aan ijdrag b t il t. w kan da n als u ratis e n, dan g e d is n t Da n Vrie ten va projec

a

n vi a k n e ld

e

Aanm

en/

riend

/v .dz.nl www

Voor zaken die wel heel belangrijk zijn voor het welbevinden van onze gasten, komt de Stichting Vrienden van het Deventer Ziekenhuis in actie. De Vrienden dragen ons ziekenhuis een warm hart toe. Het zijn (ex-) patiënten die hun dank tonen voor de verleende zorg, bedrijven die het DZ steunen of gewoon mensen die geïnteresseerd zijn in het ziekenhuis en een beetje DZ-fan zijn.

Deventer Ziekenhuis

Uitgave

Nico Bolkesteinlaan 75

Deventer Ziekenhuis,

7416 SE Deventer

december 2013

0570 53 53 53 Email: [email protected]

Samenstelling

Internet: www.dz.nl

Bureau Communicatie, Stuurgroep Gastvrijheid

Postadres

en Raad van Bestuur

Postbus 5001

Deventer Ziekenhuis

7400 GC Deventer Hoofdredactie Erick van Zijl Eindredactie www.facebook.com/deventerziekenhuis

Rob van Putten Redactie Mirjam Hulsebos en

www.twitter.com/deventerziekenh

Rob van Putten Fotografie Ewout Staartjes,

www.youtube.com/deventerziekenhuis

Femke Teussink, Bert de Graaf,

Via www.youtube.com/deventerziekenhuis of

Marina Ruempol,

via www.dz.nl kunt u een mooie film bekijken

Hilbert Krane,

die laat zien wat u als patiënt en bezoeker

Lucrees van Groningen en

van de zorg in het Deventer Ziekenhuis mag

Edith Klinkhamer

verwachten. Scan onderstaande QR-code en u kunt de film meteen bekijken.

Ontwerp en vormgeving Peter Bos en Marloes Weijl, Houdbaar.nl Druk SonoDruk, Heino ISBN 987-90-034-2300

ISBN 9789461900890