m 30 september 2007

Amerika, 9 t/m 30 september 2007 In juni 2006 nam Willem (Roodbol) het initiatief om een fietsreis in Amerika van San Francisco naar Las Vegas te gaan organiseren. Al snel hadden voldoende mensen gereageerd om met twee campers deze reis te gaan maken. In het 4e kwartaal is de reis definitief geboekt voor 8 personen, te weten Willem Roodbol, Arie Rongen, Cor van den Blink, Henk van Laar, Alex van der Knaap, Rob van der Does, Bram Dieleman en Leo Martinus. Willem had de nodige informatie voor de reis verzameld en met Alex een informatiemap met algemene info, reisschema, routebeschrijvingen met hoogte profielen en campings samengesteld. Op 18 augustus hebben we de details met de deelnemers doorgesproken en afspraken gemaakt over wat we mee zouden nemen. Een week voor vertrek kwam Willem met het bericht dat Paula in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Ze zou snel geholpen kunnen worden en misschien al weer thuis zijn voordat Willem met vakantie zou gaan. Het liep even anders en Willem heeft vrijdag voor het vertrek in overleg met Paula besloten om toch te gaan. Thuis was alles geregeld met de naaste familie. Ook kregen we vlak voor vertrek het bericht dat Leo met spoed in het ziekenhuis was opgenomen voor een galblaasoperatie. Dit was een domper voor ons en natuurlijk voor Leo zelf ook. Op zondag 9 september was het dan zover en verzamelden we ons bij Willem thuis. De fietskoffers werden in de aanhangwagen van Bram geladen en vertrokken we om 8:00 uur met 3 auto’s naar Schiphol. Ruim op tijd werden we op Schiphol afgezet door onze echtgenotes Jannie, Toos en Nel, en Joost de schoonzoon van Willem. Willem zorgde ervoor dat we als groep werden ingecheckt. Na een lange wachttijd en uitgebreide controle zaten we bij de Gate te wachten voor vertrek om 12:20 uur. De vlucht verliep voorspoedig en met een overstap in Washington kwamen we rond 20:30 uur aan in San Francisco. Het tijdsverschil met Nederland was 9 uur. Daarna nog met een shuttlebus naar het Holiday Inn hotel. In het hotel hebben we direct de fietsen in elkaar gezet. Om 23:30 uur zaten we in de bar voor een laatste consumptie. In het verslag zijn de kilometers bij de dagen de afstanden die we hebben gefietst. Daarnaast hebben we bijna dagelijks afstanden in de camper overbrugd. Maandag 10 september Om 08:00 uur werden we opgehaald door camper verhuurbedrijf Moturis, waar we rond 09:00 uur waren. De hele procedure van inschrijven, instruktiefilm bekijken,

controleren van de campers, etc. nam meer tijd in beslag dan gedacht. Daarna moesten we weer terug naar het hotel om de fietsen op te halen. Het ophangen van de fietsen aan het rek achter de campers nam ook veel tijd. Uiteindelijk waren we rond het middag uur weg uit San Francisco. San Francisco is een drukke stad met slechte doorgaande highways. Na San Francisco bleven de wegen slecht en reden we door een prairieachtige omgeving. Er was te weinig tijd over om nog op te fiets te stappen en we besloten om direct naar de camping in Mariposa te rijden. Na twee keer verkeerd te zijn gereden (we luisterden niet naar onze TomTom; highway 132 voorbij gereden en wat rondgetoered in Merced) arriveerden we om 19:00 uur bij de camping. Er was geen restaurant bij de camping en hebben toen zelf pasta gemaakt. Lekker met een biertje en een wijntje erbij. Dinsdag 11 september – Etappe 2 Mariposa-White Wolf - 90 km De 1e etappe van Turlock Lake naar Mariposa hebben we niet kunnen rijden en begonnen vandaag aan de eerste tocht van Mariposa naar White Wolf in het Yosemite National Park. Willem en Bram waren onze chauffeurs op de campers. Zo rond 09:00 uur begonnen we aan wat een mooie tocht zou worden. De eerste 37 km was vlak of liep iets omlaag door mooie bergmassieven. Daarna zaten we in het Yosemite park waar we toegangskaarten hebben gekocht voor alle parken. Het werd direct zwaar. We werden geconfronteerd met een lange klim van 43 km die begon met een stijging van 6-8% en later 5-6%. De temperatuur liep daarbij nog eens op tot een maximum van 37 graden Celsius. Rob hield het toen voor gezien en stapte in de camper. Daarna hebben we enkele kilometers omlaag en omhoog gereden, waarna weer een klim van 7 km volgde. Cor en Arie kregen het ook moeilijk in de laatste kilometers. Na 90 km waren we op de camping in White Wolf. Het was een loodzware dag geworden door de constante stijging en hitte. Het biertje daarna smaakte voortreffelijk. De camping midden in Yosemite park had alleen een toiletgebouw met water maar zonder douches. Er was ook geen elektriciteit en water bij de campers. Dus een snelle douche in de camper en zelf eten maken. Cor had een cd van Andre Hazes bij zich, die we draaiden tijdens het bereiden van de spaghetti. Die avond werd het een gezellige boel bij het eten en daarna bij het kampvuur. Woensdag 12 september – Etappe 3 White Wolf – Lee Vining - 75 km Vandaag weer een zware etappe naar het hoogste punt in het Yosemite park de Tioga pass op 3000 meter. De bergen zelf waren tot 4000 meter hoog. Onze chauffeurs op de campers waren Arie en Rob. We begonnen met problemen met de derailleur van Willem, die ratelde bij iedere versnelling. Het bleek dat de derailleur er scheef was in gedraaid. We durfden hier niets aan te doen en gelukkig konden we met het enigszins buigen van de derailleur het euvel verhelpen. Toen begonnen aan een lange klim door een prachtig deel van Yosemite park met mooie vergezichten over de bergtoppen. Veel

fotostops gemaakt. De afdaling van 15 km van de Tioga pass naar Lee Vining was heel mooi, maar met een verraderlijk harde tegen wind waarbij je soms bij moest trappen om niet stil te vallen. Vanaf Lee Vining zijn we verder gegaan in de campers over de interstate highway 395 naar Pleasant Valley een plaatsje vlak voor Bishop. Ook hier weer een mooi weids variërend landschap. De camping in Pleasant Valley stelde niets voor. Er was alleen een toiletgebouwtje zonder water. Dus alles maar laten vallen in een put en klep dicht. Er was wel een riviertje met snel stromend water. Ook vandaag weer snel douchen in de camper en de was doen in het riviertje. Dat ging allemaal prima en de kleren waren snel droog met dat warme weer. Later kwam een sheriff auto de camping op rijden en wij dachten dat het om een controle ging. Hij reed naar de camper van de enige andere campinggasten en in het gesprek met de sheriffs zagen we de man van de camper in onze richting wijzen. Daarna kwamen de sheriffs (een man en een vrouw) naar ons toegereden. Wat bleek de man had aangifte gedaan van “indecent exposure” (ongepast gedrag) door ons. Wij hadden allemaal onze was gedaan in het riviertje waarbij we langs de camper van die mensen moesten. Zo ook Cor maar die dacht tijdens het wassen verrek die fietsbroek die ik aan heb moet ook schoon, dus maar gelijk doen. Daarna ging Adam met zijn was langs die camper. Aanvankelijk werden we ernstig toegesproken, maar na een rustige uitleg van Willem over ons fietsen en gebrek aan water vatten de sheriffs het sportief op en bleef het bij een waarschuwing. Zij wensten ons een fijne verdere fietsvakantie. Daarna hebben we hartelijk gelachen om dit akkefietje. Donderdag 13 september – Etappe 4 Lone Pine – Stove Pipe Wells - 115 km Vandaag eerst boodschappen doen in Bishop bij de VONS super market. Hier hadden we voor het eerst een goed netwerk en hebben de meesten van ons met thuis gebeld. Daarna zijn we met zijn allen in de camper over highway 395 naar Lone Pine gereden. Bij Lone Pine zijn we links af gegaan richting Death Valley waar we op de fiets zijn gestapt bij een temperatuur van boven de 40 graden Celsius en een harde tegenwind. Cor en Alex waren de chauffeurs op de campers. Na 15 km kwamen de fietsers in een ware zandstorm terecht. Allemaal in de camper en enkele kilometers verder gereden tot het plaatsje Keeler. Alleen Willem en Rob wilden verder; de anderen bleven in de camper. We wilden tanken in Keeler, maar de pomp was buiten werking. We durfden geen risico te nemen met Death Valley voor ons en gingen terug naar Lone Pine om te tanken. Daarna haalden we Willem en Rob weer in; zij hadden er al 32 km tegen de wind in op zitten. De anderen zijn na een korte pauze ook weer opgestapt. Daar gingen ze weer de lonely fietsers van Waterstad in de desert. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot zo’n 45 graden Celsius. De campers bleven in de buurt om de dorst te

lessen. We zagen zelfs een kruis met een zwarte raaf erop zoals je vroeger in Western films zag. Een schitterende ervaring zo rijden in de desert. In Death Valley is het heel droog en ruig met alleen maar cactus achtige struiken tussen kleurrijke bergketens. De harde tegenwind en beklimmingen hadden er al aardig ingehakt bij onze fietsers. Na het laagste punt in Death Valley onder de zeespiegel doemde een stijle bergketen op (+- 8%). Besloten werd om deze hindernis met de camper te nemen. Boven gekomen zagen we een lange rechte weg naar beneden en allemaal wilden ze weer op de fiets. Alex was inmiddels doorgereden om de camping in Stove Pipe Wells te bespreken. Hij was nog maar net klaar toen de eersten al beneden waren. Ze hadden een lange afdaling met wind in de rug gehad waarbij ze snelheden hadden bereikt van boven de 100 km. Arie had zelfs een maximum van 111 km op zijn teller staan. Zou hiermee het record van Wim (Arkenbout) gebroken zijn ? In Stove Pipe Wells was het bijzonder heet. Willem had 49 graden Celsius op de teller staan. Stove Pipe Wells bestaat alleen uit een winkel, hotel, camping, restaurant, bezine pomp en een zwembad. Er omheen alleen desert. Allemaal gingen we snel naar het zwembad waar zich nog een aantal Nederlanders bevonden. Het was een heerlijke verkoeling na de hitte de gehele dag. s’Avonds hebben we in het restaurant gegeten. Vrijdag 14 september – Etappe 5 Stove Pipe Wells – Death Valley Junct - 110 km s’Morgens om 08:00 uur op de fiets vertrokken met 31 graden Celsius. De eerste 40 km waren nagenoeg vlak met wat tegenwind en hier hebben we kop over kop gereden. Na 40 km was de temperatuur al opgelopen tot 37 graden. Ook hadden we de 1e waarschuwing van highway patrol te pakken. Via de luidspreker hoorden we “Keep to the right”, terwijl er nauwelijks verkeer was. Daarna volgde een klim van 16 km met een stijging van 2-4%. Door de hitte was dit toch behoorlijk zwaar. We waren blij dat we de campers zagen om onze dorst te lessen en op adem te komen. Overigens waren Willem en Bram de chauffeurs voor vandaag. De campers stonden in de berm vlak langs de weg en dat leverde de 2e waarschuwing van highway patrol op. Het was vanaf nu oppassen om niet nog een waarschuwing te krijgen. Rob was bij deze stop in de camper gestapt. Na deze stop moesten we nog weer 16 km klimmen. Op de top op 1000 meter hoogte stonden de campers. De wind was inmiddels aangewakkerd tot naar schatting windkracht 5/6 en na de stop gingen we verder met een krachtige zijwind (lastig rijden). De bedoeling was om bij Death Valley Junction rechtsaf te gaan naar Shoshone, maar Willem had inmiddels een kortere route bedacht richting Pahrump. Ook op die route kregen we te maken met harde tegenwind. De kaarsjes gingen langzaam uit. Henk en Arie haakten af en gingen achter een van de campers rijden. Alex en Cor gingen nog door maar na een paar kilometer hielden ook zij het voor gezien. Nadat alle fietsen waren ingeladen gingen we op weg naar Las Vegas. Bram achter het stuur en wij met een biertje achterin. Op weg naar Las Vegas is een nieuw woord ontstaan namelijk het snurkalarm. Naast de witte streep langs de meeste highways ligt

een richel die een enorm kabaal in de auto maakt als je erop rijdt. Bram zat er die dag regelmatig op of dit nu kwam door de bochten en de wind of dat hij had zitten nippen terwijl wij fietsten. We weten het niet, maar vanaf die tijd noemden we dit het snurkalarm. Bram is die dag ook een wieldop verspeeld toen hij in het snurkalarm reed. Zal er wel niet zo stevig op hebben gezeten. Zo zijn er wel meer woorden ontstaan zoals de vertaling naar het Amerikaans als horsedick of paardendick. Paardentokus was ook een geliefd woord. Als je het met iemand niet eens was dan zei je: tandje door het lippie ? Alle hele dikke Amerikaanse dames werden al gauw grobbekuikens genoemd. Terug naar de route. Onze TomTom dirigeerde ons keurig naar de camping midden in Las Vegas vlakbij de bekende strip. Bijzonder zo’n grote stad midden in de desert. Op de camping konden we eindelijk internetten en hebben wat berichtjes naar huis en de club gestuurd. s’Avonds hebben we in een restaurant aan de strip gegeten en daarna nog een eind de strip afgelopen. De hoeveelheid licht en drukte op de strip is overweldigend met allemaal casino’s. Enkelen van ons hebben nog een gokje gewaagd, maar niets gewonnen. Zaterdag 15 september – Etappe 6 Las Vegas – Logandale - 100 km Met de campers om 09:00 uur vertrokken naar Lake Mead even buiten Las Vegas. Vandaar hebben we een route door het Valley of Fire State Park gefietst. Henk en Bram waren vandaag de chauffeurs. Vlak voordat we op de fiets stapten zijn we geinterviewed door een lokaal televisie station. Het interview zou op de lokale televisie uitgezonden worden en later ook beschikbaar zijn op hun website www.RVRoadStew.com. We zijn benieuwd. Fietsen in de parken en deserts is kennelijk nogal bijzonder, want we werden regelmatig aangesproken door mensen die meer wilden weten over wat we allemaal deden. Deze dag hadden we een mooie route met korte klimmen van 2-7% stijging. Wel was de temperatuur weer hoog variërend van 34 graden bij het begin tot 47 graden later op de dag. Door de hoge temperatuur werd het toch weer een zware rit, waarbij de campers weer in de buurt bleven om onze dorst te lessen. Bij Logandale hielden we het voor gezien en zijn we in de camper gestapt. Met de camper zijn we tot Hurricane gereden waar een camping was met water, elekticiteit en douche gelegenheid. Ook hadden we netwerk om met thuis te bellen of te sms-en. Chefkok Arie “de Blijker” en meesterknecht Robbie hadden voor die avond een heerlijke Hollandse pot klaargemaakt met karbonade, aardappelen en boontjes. Dit zouden zij nog een aantal keren herhalen. Zondag 16 september – Etappe 7 Zion NP – Afslag Highway 12 - 95 km

Het Zion National Park is bijzonder mooi met zijn rode bergmassieven (canyons) en haarspeldbochten. Ook moesten we door een donkere tunnel van 13 km, waarbij we in het midden moesten rijden om de camper niet te beschadigen. Het was onverantwoord om hier te fietsen en zijn pas na het park op de fiets gegaan. Dit had als consequentie dat we een minder mooie route langs highway 89 gefietst hebben tot aan de afslag met highway 12 richting Bryce Canyon. Net na de afslag was de camping. Arie en Alex waren deze dag de chauffeurs. Het weer was wat minder geworden en s’nachts koelde het af tot onder het vriespunt. In de camper was de kachel s’nachts een paar keer aangeslagen om op te warmen. Maandag 17 september – Etappe 8 Bryce Canyon – Escalante - 120 km Om 08:30 uur vertrokken we met de campers naar Bryce Canyon. Chauffeurs waren Willem en Cor. In Bryce Canyon zijn we gestopt bij het visitor’s center, bij het Sunset viewpoint met een mooi uitzicht over de prachtig gekleurde rotsformaties en bij het Rainbow viewpoint aan het eind met uitzicht over de vallei richting New Mexico. Hier zijn we op de fiets gestapt. Na Bryce Canyon hebben we een route gevolgd door het Dixie National Forest met weer andere rotsformaties. De gehele dag weer op en af met een paar stevige hellingen tot max. 13%. Onderweg zijn we gestopt bij Tropic, waar Willem naar huis had gebeld en te horen had gekregen dat Paula weer terug in het ziekenhuis was omdat er ontsteking was ontstaan bij de operatiewond. Het was niet alarmerend, maar gaf wel een domper op de stemming. Bij Escalante zijn we in de camper gestapt en zijn door gereden naar camping Oak Creek in de buurt van het plaatsje Torrey. De camping lag op een hoogte van ongeveer 2700 m en zodra de zon weg was werd het ook behoorlijk fris. Voor de avond hadden we hout verzameld en een kampvuur gemaakt. Bij het kampvuur gegeten en de rest van de avond doorgebracht. Bij het opstoken van het kampvuur waren wat gloeiende stukjes hout in het rond gevlogen waardoor een aantal van ons brandgaatjes in de kleding hadden opgelopen. s’Nachts was het weer koud tot dichtbij het vriespunt. Dinsdag 18 september – Etappe 9 Capitol Reef – Hanksville/Hite - 90 km Om 09:00 uur vertrokken we met de campers naar Torrey met de chauffeurs Bram en Henk. Willem heeft daar naar huis gebeld en opgelucht meldde hij dat het weer wat beter ging met Paula maar dat ze nog wel in het ziekenhuis moest blijven. Bij het visitor’s center van Capitol Reef zijn we op de fiets gestapt. De eerste kilometers gingen omhoog maar later liep de weg meer naar beneden of vlak. We kwamen vele fietsers tegen; waarschijnlijk een toertocht. Ook in dit gebied weer een ander gebergte. Het leken hier wel grijze cement bergen. Tot Hanksville hadden we de wind mee, maar daarna toen we rechtsaf waren geslagen hadden we de weer aangewakkerde wind pal tegen. Kop over kop trotseerden we de wind en de weg leek eindeloos en oplopend. Telkens dacht je nu zijn we op het hoogste punt en dan kwam

er weer een lang stuk. Op een gegeven moment zagen we de campers staan en zijn toen in de campers verder gegaan. We waren afgemat. Daarna volgde een mooie afdaling door Glen Canyon heen met zijn roodkleurige bergmassieven. Iets te vroeg van de fiets gegaan. Na de Glen Canyon reden we op het plateau van White Canyon. Aan het eind hield het plateau plotseling op en moesten we via een onverharde weg met haarspeldbochten een aantal kilometers dalen. Je had wel een mooi uitzicht over de vallei met in de verte het plaatsje Mexican Hat waar we zouden overnachten. Mexican Hat is een klein plaatsje met een kerk, enkele huizen, bezinepomp, camping en twee restaurants. De camping was oud en vervallen. Niet alles werkte naar behoren, maar we konden douchen en onze was doen. s’Avonds hebben we heerlijk gegeten in het Steakhouse waar het vlees op een open vuur werd klaargemaakt. Woensdag 19 september – Etappe 10 Cameron – Grand Canyon - 90 km We hadden afgesproken om rond 08:00 uur te vertrekken en dat betekende om 06:00 uur opstaan om rustig te kunnen ontbijten. Arie zorgde dan meestal voor scrammbled eggs met spek en Alex voor de koffie. Na het ontbijt met z’n allen opruimen zodat we met een schone camper konden vertrekken. Ons eerste doel was Monument Valley dat lag in het gebied van de Navajo indianen, genaamd Navajo Nation. Hier zagen we hele mooie rotsen die boven het land uitstaken. In het verleden werden hier ook western films opgenomen. We zijn tot het visitor’s center gereden waar alle aktiviteiten werden begeleid door indianen. Na Monument Valley zijn we in de campers doorgereden naar Cameron waar we op de fiets zijn gestapt. Arie en Rob waren de chauffeurs op de campers. We begonnen met wind in de rug bij een temperatuur van 35 graden Celsius. Later wakkerde de wind aan en kregen we de wind van op zij met heuvel op en af. Alex kreeg het halverwege de rit moeilijk om het tempo te volgen. Nadat we wat gegeten en gedronken hadden was dit probleem weer opgelost en konden we weer een strak tempo rijden. Op het laatste stuk op het plateau van de Grand Canyon hield Bram de ketting strak. Arie was vooruit gereden om de camping in Grand Canyon Village te boeken. Het was even zoeken om Arie te vinden omdat er 2 campings met dezelfde naam waren en wij stonden bij de verkeerde. Donderdag 20 september – Etappe 10 Vandaag zouden we niet fietsen en een bezoek brengen aan de Grand Canyon. In de supermarket bij de camping konden we telefoonkaarten kopen en het eerste werk was bellen naar thuis. Daarna zijn we met de campers naar het beginpunt van de shuttlebus gereden. Met de bus zijn we langs een aantal viewpoints van de Grand Canyon

gereden en hebben ook een deel van de route langs de canyon gelopen. Indrukwekkend zoals de Colorado rivier zich kilometers diep in het landschap heeft ingesleten. Om 14:00 uur zijn we met de campers naar Seligman gereden aan het begin van de Historical Route 66. Dit plaatsje lag aan een drukke spoorlijn richting Las Vegas. Om de paar minuten kwam er een trein langs met soms wel 5 locs en wel 100 wagons. s’Avonds gegeten in Seligman in het Westside Lilo’s Cafe met overheerlijke desserts. Vrijdag 21 september – Etappe 11 Seligman – Hackberry - 100 km Vanaf de camping zouden we de Historical Route 66 fietsen tot Kingman. Cor en Alex waren de chauffeurs voor vandaag. Het grootste deel van de rit hadden we de wind mee en lag het tempo tussen 35-40 km. Later boog de weg naar links en kregen we de wind schuin tegen, die later ook aanwakkerde tot een harde wind. Bij een pauze in het plaatsje Truxton hadden we afgesproken om nog tot Hackberry verder te fietsen. In Truxton hadden we boodschappen willen doen maar hier was helemaal niets. De drukke tijden van Route 66 waren echt voorbij; het was een troosteloze boel met vervallen huizen en winkels. De Historical Route 66 viel eigenlijk tegen; niets herinnerde aan de tijden van weleer. Het was een gewone highway. Alleen de General Store in Hackberry deed de oude tijden enigszins herleven. De een vond dat interessant en de ander oude troep. Daarna hebben we in Kingsman bezine getankt en boodschappen gedaan om vervolgens door te rijden over highway 93 weer naar Las Vegas. We kwamen langs de Hooverdam waar een controle door de politie werd uitgevoerd (terrorisme dreiging). Bij de Hooverdam wordt electriciteit opgewekt voor de gehele regio van Las Vegas tot Los Angeles. Momenteel wordt gewerkt aan de aanleg van een enorm hoog viaduct boven de Hooverdam, waardoor je over een paar jaar niet meer langs de Hooverdam hoeft en de beveiliging eenvoudiger wordt. In Las Vegas kregen we te maken met een ongeluk op highway 15 en werden we omgeleid door de stad. We hebben een hele tijd stapvoets gereden, waardoor we laat aan kwamen op de camping. Tot nu toe hadden we mooi weer gehad en uitgerekend in Las Vegas waar je het niet verwacht kregen we regen. Nadat we ons opgefrist hadden wilden we zo snel mogelijk ergens eten. Tussen de regendruppels door hadden we snel iets gevonden. Een hal met allerlei tentjes met verschillende soorten eten. Voor 8-9 dollar hebben we heerlijk gegeten. Daarna zijn we nog naar een paar casino’s geweest en hebben nog wat dollars besteed. Zaterdag 22 september – Etappe 12 Ridgecrest - Fairview - 85 km

Vandaag moesten we een grote afstand overbruggen. Allereerst 400 km met de camper en daarna 85 km op de fiets. We hadden afgesproken om vroeg te vertrekken om voldoende tijd over te houden om te kunnen fietsen. Bij het opstaan ontdekte Cor dat de kabel waaraan de fietsen vastzaten was doorgeknipt. De fietsen waren er echter nog. Later vond Bram een grote kniptang voor de andere camper. Waarschijnlijk was de dief gestoord door de security of geschrokken van beweging in onze camper. De fiets van Alex stond tegen de camper en had zo meegenomen kunnen worden. Veel geluk gehad dus. Na dit incidentje kwam Willem met de mededeling dat het huis van Bram in brand had gestaan. Bram was druk aan het bellen met zijn zus over de omvang van de schade en wat er te doen stond. Gelukkig waren de persoonlijk dingen gespaard gebleven. Ogenschijnlijk bleef Bram er heel nuchter onder en realistisch nam hij in overleg met zijn zus de beslissingen die nodig waren. Ondanks deze perikelen waren we toch vroeg weg (rond 7:30 uur). We hebben om en om gereden tot 20 km voorbij Ridgecrest op highway 178 waar we om 13:00 uur op de fiets zijn gegaan. Bram en Henk waren de chauffeurs. De gehele dag was het al bewolkt en regenachtig en ook het laatste deel op de fiets hadden we te maken met tegenwind, kou en soms wat regen. Rond 17:00 uur waren we op de camping in Fairview. s’Avonds in het nabij gelegen Steakhouse gegeten met live muziek. Het was hier een gezellig sfeertje waarbij we na het eten nog een tijdje zijn blijven hangen. Zondag 23 september – Etappe 13 Fairview – Lemon Cove - 115 km Om 09:30 uur zijn we op de fiets vertrokken bij een temperatuur van 16 graden Celsius. Na 10 km volgde een klim van enkele kilometers met een stijging van 5-6%. Daarna een tussenstuk van 12 km met meer omhoog dan omlaag. Vervolgens kwam er weer een klim van 15 km met een stijging van tussen 5-9%. Er kwam geen eind aan en de temperatuur zakte tot onder de 10 graden. Eenmaal boven volgde een afdaling van 30 km. Echter aan de andere kant van de bergen was het bovenin mistig en koud. Tijdens de afdaling zakte de temperatuur tot rond de 6 graden en kregen we allemaal te maken met koude vingers waardoor remmen lastig werd. Gelukkig was er halverwege een restaurant waar we konden opwarmen. Bibberend zaten we aan een kop koffie. Nadat we wat waren bijgekomen wilden we toch de afdaling afmaken. Het was een schitterende afdaling met goed lopende bochten. In het dal was het weer warmer. Bij Springville gingen we rechtsaf en liep de temperatuur weer op tot 21 graden. Tot slot volgde er nog een klim van 7 km (7-8%). Na de afdaling zijn we in de camper gestapt en bij de eerste de beste camping in Lemon Cove gestopt. Na een heerlijke douche zochten Arie en Rob het fornuis weer op en verzorgden voor ons een prima maaltijd. Maandag 24 september – Etappe 14 Sequoia National Park - 70 km

Om 09:30 uur zijn we met de campers naar het eerste visitor’s center in het Sequoia Natinal Park gereden. Bram, Alex en Arie waren de chauffeurs / bijrijder. In tegenstelling tot wat we verwachtten mochten de campers ook door het park. Bij het visitor’s center zijn we op de fiets gegaan. Na 10 km in het park werd aan de weg gewerkt en moest worden gewacht tot 11:00 uur voordat we door konden. De fietsers hadden tot daar al flink moeten klimmen. De fietsen moesten in de campers tot voorbij de wegwerkzaamheden. De campers zijn doorgereden tot het Lodge Pole Visitor’s Center. Onderweg hebben we de grote sequoia bomen gezien waarvan de Sherman Tree de grootste is, die naar schatting 3200 jaar oud is. Ook hebben we vlak langs de weg een aantal beren gezien. Gelukkig sloegen ze geen acht op de mensen die toch aardig in de buurt liepen. Na het visitor’s center volgde nog meer klimwerk tot aan het Montecito Sequoia Lodge op een hoogte van 2500 meter. De mannen waren behoorlijk afgemat na de vele kilometers omhoog. Dit was wel een van de zwaarste etappes van onze reis. Na deze stop volgde nog een paar kilometer klim, maar daarna ging het bergaf tot aan het einde van het park en aan het begin van Kings Canyon. Daar bevond zich een andere grote bomen soort met als grootste de General Grant Tree. Daarna is iedereen in de camper gestapt en zijn we naar de camping in Dunlap gereden. Achteraf hadden we de mooie afdaling naar Dunlap beter met de fiets kunnen doen. Bij de camping aangekomen moesten er nog boodschappen worden gedaan. Na wat omzwervingen in de buurt bleek een winkel bij de plaatselijke benzinepomp op een paar honderd meter afstand alles te hebben wat we nodig hadden. De camping stelde niets voor. Er was niet eens een toiletgebouw. We hadden alleen electriciteit. Dus weer volledig zelf supporting (douchen/toilet/eten) in de camper. Tot zonsondergang nog nagepraat over de dag met een natje (biertje/wijntje) en een droogje (chippie/nootje). Dinsdag 25 september – Etappe 15 Los Banos – San Juan - 50 km Om 09:00 uur zijn we richting de kust gereden via de highways 99 en 152. Bij Los Banos zijn we op de fiets gegaan. Willem en Cor op de campers. Dit bleek een heel drukke weg met veel vracht verkeer. Daarbij lag op de vluchtstrook ook nog veel rommel en afval. Na 25 km besloten we om in de camper te stappen en later bij de afslag naar highway 156 verder te gaan naar Hollister en San Juan. Na San Juan mochten we de highway niet op en besloten we te stoppen en verder met de campers te gaan. Via highway 129 kwamen we bij een camping in Pajaro terecht dicht bij het strand. Na een bad in de jacuzzi zijn we naar het strand gelopen waar Cor, Arie en Rob een duik in zee waagden. De anderen hebben een wandeling langs het strand gemaakt, waarbij ze het spoor door de duinen bijster raakten en het een hele lange wandeling werd. We hadden weer zelf gekookt en lekker gegeten met een wijntje en een biertje

erbij. Ook weer een kampvuurtje gemaakt met het gesprokkelde hout. We waren allemaal aardig moe van de voorbije weken en Alex was bij het kampvuur in slaap gevallen. Nadat hij weer bij de les was vroeg Willem of hij een goeie wegtrekker had gehad. Dit is Rockanjes. Daar kwam hij de volgende dagen niet meer vanaf. Woensdag 26 september – Etappe 16 Pajaro – Half Moon Bay - 120 km Vandaag stond de kustroute naar San Francisco op het programma. Om 09:00 uur zaten we op de fiets. Eerst moesten we langs de drukke wegen rond Santa Cruz, waarbij de bike route over het algemeen goed was aangegeven. Na Santa Cruz kwamen we op de echte route langs de kust terecht. De gehele route gaat bergop en bergaf met afwisselend mooie uitzichten, maar ook lange saaie stukken. Onderweg koffie gedronken op een terras met uitzicht op zee. De laatste 30 km liep de weg enigszins naar beneden en toen hebben we aardig gas gegeven tot boven de 40 km. Een paar kilometer na Half Moon Bay zagen we de campers staan en besloten we om te stoppen. Het fietsen zat er op. Nog even een foto maken en in de campers verder naar San Francisco. Onderweg bij Pacifica werd het heel bergachtig en kon er niet gefietst worden. Goed dat we al waren ingestapt. Bij San Francisco belandden we in een langzaam rijdende file richting de Golden Gate Bridge. Bij deze brug hebben we de campers geparkeerd en hebben hier wat rondgekeken en foto’s gemaakt. De Golden Gate Bridge is een enorm hoge brug. Een groot container schip met 6 containers hoog op het dek kan er gemakkelijk onderdoor. Het eiland Alcatraz is ook goed te zien. En ook een mooi uitzicht op de skyline van San Francisco. Daarna gingen we op weg naar de camping in San Leandro weer door het drukke woon/werk verkeer van SF. Laat kwamen we op de camping aan, maar er waren gelukkig nog 2 plaatsen beschikbaar. Om nog wat eten te halen vroegen we de dame bij de receptie om raad. Wat ze geadviseerd heeft weet ik niet, maar de jongens hebben geloof ik de gehele buurt verkend. Zo goed en zo kwaad als het ging hadden we uiteindelijk toch een lekkere warme hap op tafel. Met een wijntje en biertje werden de vermoeienissen van de dag weer gauw weggespoeld. Donderdag 27 september – San Francisco Eerst hebben we de campers schoongemaakt, waarna we tegen de middag met de trein naar het centrum van San Francisco zijn gegaan en uitgestapt zijn bij het Powell Station. Dit station ligt aan het begin van de bekende kabelbaan. Eerst hebben we koffie gedronken en hebben toen een kaartje gekocht voor de kabelbaan. Een leuke ervaring zo’n treintje geheel handmatig bediend. We zijn meegegaan tot het eindpunt aan de haven. Daar was het koud (10-15 graden) en hebben we allemaal een sweeter gekocht. Langs de haven straat was van alles te doen, zoals een zeevaart museum, Alcatraz, Pier 39 met de zeehonden, winkels, restaurants, etc. Eerst hebben we ergens een pizza gegeten en nadat we alle winkels gehad hadden zijn we in een rockcafe

terecht gekomen waar een live rockband speelde later gevolgd door een blues band. We zijn daar tot in de avond gebleven en zijn daarna weer met de kabelbaan en trein teruggegaan naar de camping. Vrijdag 28 september – San Francisco Om 06:00 uur zijn we met een camper met alle fietsen weggereden naar het Holiday Inn hotel aan de andere kant van de baai. Helaas was er in het hotel nog geen kamer vrij om de fietsen in te zetten. De fietsen mochten wel bij de ingang van het hotel staan zodat we er zicht op konden houden. Henk en Alex bleven in het hotel, terwijl Cor en Arie met de camper terugreden naar camperverhuurbedrijf Moturis. Willem, Rob en Bram zouden vanaf de camping naar Moturis rijden. Zo rond 09:00 uur waren beide campers bij Moturis om ze in te leveren. Alles was goed gegaan. We moesten alleen 2 wieldoppen vergoeden. Nog voor 12:00 uur werden zij door Moturis afgezet bij het hotel. Inmiddels waren 2 hotelkamers beschikbaar gekomen. De andere 2 kamers werden pas 2 uur later vrijgegeven. s’Middags hebben we wat in de buurt rondgewandeld en hebben vroeg gegeten bij een Chinees restaurant waar je voor een vastbedrag kon eten en drinken wat je wou. s’Avonds zijn we in de bar van het hotel gebleven, waarbij Willem en Henk bezoek kregen van tandarts Van Charante met zijn vrouw en kinderen. Zij hadden dit met Willem en Henk voor de vakantie afgesproken. Zaterdag 29 september – San Francisco Tussen 6:45 – 7:15 uur zijn we met de shuttlebus naar het vliegveld gebracht. Daar kregen we voorrang met onze grote fietskoffers om in te checken. Daarna moesten we wel achteraan aansluiten om door de security te komen. Al met al ging dit vrij snel en waren we binnen een half uur voorbij de douane. Nog wat winkelen en wat eten en toen konden we boarden en vertrokken we naar Chicago. We hadden een uur om over te stappen in het vliegtuig naar Amsterdam. Na een voorspoedige vlucht landden we om 08:45 uur op Schiphol. Daar werden we weer opgewacht door onze echtgenotes Jannie, Toos, El en Nel. Joost was nog onderweg met de aanhangwagen. Bram, Rob en Willem hebben niet lang hoeven te wachten, nadat de anderen vertrokken waren. Joost was er binnen 10 minuten. Tot slot In totaal hebben we ruim 4200 km gereden, waarvan 1425 km met de fiets. Door de warmte en lengte van de klimmen is het fietsen zwaarder gebleken dan we thuis hadden voorzien en hebben we de meeste etappes iets in moeten korten. We hebben prachtige natuurparken gezien met wisselende landschappen en klimaat. Denk aan het hete Death Valley in het zuiden en Bryce Canyon in het noorden. We hebben ook veel plezier met elkaar gehad. De drie weken zijn omgevlogen.

Er zijn honderden foto’s gemaakt door alle deelnemers. Een selectie van de foto’s zullen worden opgenomen op de WTAC Waterstad website www.wtac-waterstad.nl Namens alle Amerika gangers wil ik Willem bedanken voor zijn initiatief om deze reis te organiseren. Er moet vooraf en tijdens de reis heel wat worden geregeld. Ook had je het dilemma van wel/niet meegaan i.v.m. de ziekenhuis opname van Paula en ook weer tijdens de reis. Dank ook aan Paula dat je Willem hebt gesteund bij zijn beslissing om toch mee te gaan. We hebben een perfecte vakantie gehad. Alex van der Knaap Namens de Amerika gangers