Marokko
T R E K T O C H T
VA N
2
T / M
1 8
O K T O B E R digde stempels gaat de slagboom open. Het grote avontuur kan beginnen.
Vol verwachting rijden we onze auto de grote veerboot in, die ons naar Marokko zal brengen. De aantrekkelijke combinatie van off-road rijden en zo kennis te maken met een geheel andere cultuur, heeft ons doen besluiten om dit avontuur aan te gaan. Aan de overkant gaan we gezamenlijk door de douane en na de beno-
We programmeren de route voor vandaag in de GPS, raadplegen het routeboek en zetten koers richting het Rif gebergte. Dankzij de GPS-tracks hoeven we niet in colonne te rijden en een kronkelige weg brengt ons naar Chefchaoun. Het routeboek vertelt ons, dat Chefchaoun een bergdorpje is met kleine straatjes en mooie blauw/ wit geschilderde huizen. Dit is de eerste kennismaking met de Marokkaanse cultuur. We kijken onze ogen uit: oude vrouwtjes lopen in traditionele klederdracht en veel mannen dragen lange jurken, maar we zien ook mooie jonge meisjes in moderne kleding. De winkeltjes puilen uit met kleding, voedingsmiddelen, potten en pannen en alle mogelijke andere handelswaar. We trakteren ons op een kop Marokkaanse koffie en proeven wat van de zoete lekkernijen. De eerste paar dagen van de reis zijn gevuld met culturele belevenissen, er is veel te zien in dit deel van Marokko. Op het programma staan o.a. een
bezoek aan Volubulis, waar overblijfselen uit Romeinse tijden te zien zijn en we ondernemen een tour door de Medina van Fez. Het GPS-rijden bevalt ons erg goed, het geeft ons een lekker vrij gevoel en het is een geruststellende gedachte, dat we niet kunnen verdwalen. Vandaag is de eerste dag dat we off-road gaan. Onderweg, in één van de dorpjes waar we doorheen rijden, zien we een aantal van onze reisgenoten op een terrasje aan de koffie. Hoogste tijd voor een kop koffie en we besluiten de auto te parkeren. Onder het genot van het edele vocht ontstaat er al gauw een levendig gesprek over de belevenissen van de dag. In het dorp doen we nog gauw even inkopen voor de lunch en vervolgen onze weg. Precies op het aangegeven punt begint de piste en we rijden de cederbossen in. De GPS wijst ons feilloos de weg en we genieten. De route slingert tussen de bomen door, we rijden berg op en af. Aan het einde van de route steken we een canyon door om zo weer op het asfalt terecht te komen op weg naar de camping. De eerste off-road kilometers waren zeer de moeite waard.
ties en vergezichten doen de hobbelige piste snel vergeten. Het hotel aan het eind van de piste helemaal! Een lekkere douche en een overheerlijke maaltijd, tesamen met de prachtige tocht, maken de dag tot één van de hoogtepunten van de reis. We laten de Atlas achter ons en we bevinden ons nu aan de rand van de Sahara. We constateren, dat als het eenmaal regent in Marokko, het
Daarna gaat het verder de Atlas in. We klimmen behoorlijk en het gebied verandert van uur tot uur. De omgeving wordt steeds kaler, maar het blijft adembenemend mooi. Aan het einde van de dag komen we bij Lac Tislite, waar we ons kamp opslaan. In de Auberge nuttigen we een traditionele Berber maaltijd, die na zo’n dag sturen heel erg goed smaakt. We trekken steeds dieper de Atlas in, de midden Atlas maakt plaats voor de hoge Atlas. We komen boven de boomgrens uit en de wegen worden steeds smaller en steiler. We hebben heel wat bewondering voor de locale bevolking, die met hun overbeladen en versleten auto’s zonder vierwiel aandrijving hier ook rijden. De rotsen hebben een mooie roodbruine tint, in het zonlicht geeft dit een hele mooie uitstraling. Het hoogste punt van de Atlas is de Jebel Saghro. De mooie rotsforma-
blijkbaar ook goed regenen kan. Onderweg naar Risani worden we geconfronteerd met een weggespoelde brug. Voor onze 4x4’s geen enkel probleem, maar voor het locale verkeer een hele kluif. Diep in ons hart doen we een dankgebedje dat de regen een paar dagen terug gevallen was en
nu de zon lekker schijnt. We nemen onze intrek in een hotel aan de rand van de oranje zandduinen van Erg Chebbi en proberen er het zwembad uit. Daarna gaan we kijken, hoe moeilijk het is om in de zandduinen te rijden. Dat valt niet tegen, want door de regenval is het zand relatief hard geworden en kan je er gemakkelijk rijden. De volgende dag maken we ons klaar voor een 200 km lange tocht door
de woestijn. In Merzougha slaan we nog wat proviand en water in en dan gaan we. De inwoners van Merzougha waarschuwen ons voor wateroverlast en dat we mogelijk de rivierbedding bij El Remlia niet kunnen doorsteken, omdat er water in de rivier staat. We nemen hun advies ter harte, maar eigenwijs als we zijn, gaan we het toch proberen. Eerst zien, dan geloven is het motto. We spreken af, dat we tot het bivak met de hele
groep bij elkaar rijden, omdat we niet weten, wat we precies zullen tegen komen. Het eerste stuk woestijn bestaat vooral uit heel veel stenen. Later wordt het zanderiger, maar dat betekent weer stofhappen. We laten nog wat meer lucht uit de banden lopen, zodat we minder last hebben van de wasbordpiste. Rond lunchtijd komen we op het kritieke punt aan: de rivierbedding van de rivier de Rheris. De bedding is veranderd in een zand-achtige modderpoel en we moeten er flink de gang in houden om niet vast te raken. We volgen de GPS-track richting het noorden om de doorsteek te kunnen maken, maar worden door een man staande gehouden. Hij vertelt ons dat waar we heen gaan, het alleen maar moeilijker wordt en dat we eigenlijk de verkeerde kant op gaan. We leggen uit, dat we naar Zagora willen en niet terug naar Merzougha. OK, zegt hij, hij zal ons wel wijzen, waar we de oversteek kunnen maken. Hij stapt bij ons op een sidebar en wijst ons de weg. Na een paar kilometer staan we opeens voor een echte rivier. Dat is wel een rare gewaarwording, een rivier in de woestijn. Aan de overkant zien we een spoor het water uitkomen, de bedding is daar ook niet zo hoog. Volgens de man zijn er vanochtend nog auto’s doorheen gereden. Net op het moment dat ik mijn sandalen wil gaan pakken om te peilen hoe diep water is, komen er drie jongetjes aangerend. Ze springen het water in en lopen naar de overkant. Ze gaan niet eens kopje onder, sterker nog, het water komt niet hoger dan hun knieën. Iedereen haalt opgelucht adem, dit is makkelijk te doen. Eén voor één rijden de auto’s door de rivier. Het wordt wel steeds moeilijker om aan de andere kant de bedding op te rijden, maar uiteindelijk is iedereen aan de overkant. Vanaf hier zou ieder weer op zich zelf verder kunnen rijden, maar na een gezamenlijke lunch rijden we met zijn allen richting bivak. Ook het bivak zou er één worden met een hoog gehalte aan avontuur, maar dat zou pas gedurende de nacht blijken. Bij het kampvuur nagenietend van de gebeurtenissen van de dag, merken we, dat het steeds harder gaat waaien. Als we de tent inkruipen, voelen we dat de wind nog verder toeneemt. Zo goed als mogelijk is in de woestijngrond, maken we nog een paar extra scheerlijnen aan de tent vast en tapen we voor de zekerheid de ventilatiegaten in de tent dicht. We horen het zand langs het tentdoek schuren, maar uiteindelijk vallen we toch in slaap. De volgende ochtend is de wind gaan liggen en het is echt grappig om te
zien, hoe een aantal personen, bedekt onder een laag rode stof, de tent uitgekropen komt. De weergoden zijn ons even gunstig gezind. We kunnen net stofvrij ontbijten en opbreken, direct daarna wakkert de wind weer flink aan. Er is weinig zicht door al het rondwaaiende zand. Gelukkig is dit deel van de woestijn vlak en met behulp van de GPS zijn we toch in staat onze weg te vervolgen. In Zagora worden we aan het eind van de piste opgewacht door de plaatselijke garagehouder. Hij biedt ons aan onze auto na te lopen, luchtfilter schoon te blazen, enz. Ook de lekke band, die één van onze reisgenoten heeft opgelopen, kan worden geplakt. Naar de garage dus. We kijken onze ogen uit in die garage. Het ziet er proper uit, maar het is toch niet te vergelijken met de moderne werkplaatsen, die we thuis gewend zijn. Natuurlijk wordt er thee geschonken en onder het genot van een kopje heerlijk zoete Marokkaanse muntthee worden de auto’s aan een inspectiebeurt onderworpen. Zo hier en daar komt er toch een mankementje naar voren en dat kan gelukkig ter plekke verholpen worden. In Zagora ontmoeten we Peter, onze gids voor de komende 3 dagen. Peter is een ondernemende Hollander, die van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt en ons nu naar de mooiste plekjes in de woestijn zal begeleiden. Onder zijn leiding doorkruisen we Erg Chagaga en Lake Iriki. We ‘spelen’ met de auto in het zand, rijden duinen op en af. Zo af en toe zit er iemand vast en met vereende krachten trekken we elkaar weer los. Het is een kunst apart om het zand goed te ‘lezen’. ’s Avonds houden we bivak in de zandduinen. Het is een heldere nacht en de sterren schitteren. We hebben nog nooit zover sterren bij elkaar gezien. We voelen ons echte ontdekkingsreizigers en zien fossielen, stenen die een soort ontploffen door de warmte en we zwemmen in de woestijn. De derde dag rijden we over een interessante piste door de bergen naar Ouarzazate, een mooie tocht tussen de palmbomen en tussen grillige rotsformaties. Van Ouarzazate vervolgen we onze weg langs de Kashba route van Telouet. Je kunt goed merken, dat we in de buurt van Marrakech komen, want het is flink druk op de piste, die overigens voor een groot deel geasfalteerd is. Welvaart heet dat, maar voor ons hadden ze dat echt niet hoeven te doen. De reisleiding vertelt ons, dat de koning van Marokko de bijnaam
‘Koning Asfalt’ heeft. In rap tempo wordt de ene na de andere mooie piste geasfalteerd, dus wie nog van een ongerept Marokko wil genieten, moet niet al te lang wachten. Natuurlijk blijft er nog genoeg over voor een mooie reis, maar ook in Marokko staat de tijd niet stil. We komen op de doorgaande weg naar Marrakech en rijden richting de stad. Spijtig bedenken we, dat dit het laatste stuk off-road van de reis was, aan de andere kant kunnen we niet wachten om Marrakech te zien. Marrakech is in alle opzichten een sprookje uit 1001 nacht. We zwerven door de souks en kopen wat souvenirs, waarbij we genieten van de geuren en kleurenpracht van de stad. Als de schemering invalt, maken de slangen bezweerders op het beroemde Jemaa El Fna plein plaats voor een heleboel eettentjes. Hongerig geworden na een dag vol avontuur in Marrakech, schuiven we aan bij één van de eetgelegenheden. We mogen zelf ons eten uitkiezen, waarna het ter plekke op de barbecue wordt geroosterd. We genieten van de hektiek om ons heen. Morgen gaan we weer naar het noorden. Nog één keer een overnachting aan de kust en dan de boot op, terug naar huis. De reis is voorbij gevlogen en wat hebben we veel meegemaakt, teveel om op te noemen. De reis was in alle opzichten één groot avontuur.
Prijs € 1.475,--pp op basis van 2 personen per auto Inclusief ferry Spanje-Marokko, alle hotelovernachtingen met diners, campings, GPS informatiemiddag. Aanvang reis Algecieras (Spanje) op dinsdag 2 oktober. Terugkomst in Algecieras op 18 oktober. We maken een rondreis van bijna 3.000 km door Marokko. De route is per dag geheel op GPS te rijden, zowel individueel, als in groepsverband. We bezoeken de koningssteden Fez en Marrakech. We trekken door de cederwouden, het Atlasgebergte, de Sahara, het Anti-Atlas gebergte en langs de Atlantische Oceaan weer omhoog. De munteenheid is de Dirham (100 Euro is 1130 Dirham). De officiële taal is Arabisch. Je kunt er overigens erg goed met Frans terecht. Voor Marokko is het wijs om een aantal inentingen te halenn. Dit wordt samen met het GPS rijden uitvoerig behandeld op Heel veel leesplezier bij het maken van de keuze van uw avontuur. Utrecht - Algecieras: ± 2.400 km
Het 4WD Travel team
deinfomiddag die 4WD Travel voor deze reis organiseert.
