vzw Werken Glorieux
Ronse
Luca denkt achteraf nog wel eens aan zijn verblijf in het ziekenhuis. Al bij al viel het best mee.
Luca wordt geopereerd
pediatrie
Glorieuxlaan 55 | 9600 Ronse | Tel. 055 23 30 11 | Fax 055 23 30 22 w w w. a z g l o r i e u x . b e Scenario en illustraties : Katelijne Vancoppenolle
[email protected]
Vol goede moed eet Luca zijn bordje puree met appelmoes en kip leeg. «Dan mag ik naar huis,» denkt hij. ‘s Middags doet Luca nog een dutje. Hij voelt zich best nog moe. Als hij wakker wordt, ziet hij dat mama de koffers reeds heeft gepakt. Alles is klaar om te vertrekken. De verpleegster komt langs om zijn infuusje te verwijderen. «Oef... nu kan ik weer vrij rondlopen,» denkt Luca. Ze lopen samen tot aan het bureau. «En wat zeg je aan de verpleegsters ?» fluistert mama in zijn oor. «Bedankt voor de goede zorgen,» zegt Luca beschaamd met blozende wangen. «Nog een goede thuiskomst !» zeggen de verpleegsters in koor. Met zijn valiesje in de hand verlaat Luca de kinderafdeling.
Het is maandagmorgen. Luca is reeds vroeg uit de veren. Vandaag is het een speciale dag. Hij moet naar het ziekenhuis. Luca is vaak ziek. Dan heeft hij koorts, oorpijn en keelpijn. De neuskeel-oor-dokter wil hem vandaag opereren. Om 6 uur stond mama reeds naast zijn bed. «Opstaan,» zei ze zacht, «we moeten om 7 uur in het ziekenhuis zijn!» Sinds gisterenavond mocht Luca niks meer eten of drinken. Zijn buikje rammelde wel en hij had wel dorst, maar zijn gezeur voor een slokje drinken of een lepeltje yoghurt liet mama koud. Hij mocht niet, dus geen gejammer. Om 7 uur kwam Luca aan in het ziekenhuis samen met zijn mama. Papa moest werken vandaag, maar zodra het kan, komt hij hem opzoeken.
Vooraleer naar de afdeling te gaan, moet mama naar de opname. Daar moet ze allerlei papieren ondertekenen. Ondertussen wacht Luca eventjes in de gang. Wat een drukte reeds van ‘s morgensvroeg. Dokters, verpleegsters lopen af en aan. Blijkbaar is Luca niet de enige die vroeg uit de veren is. Nu wordt Luca toch een beetje zenuwachtig. Daar komt mama aan met de onthaalbediende. Deze lieve dame neemt ons mee naar de lift en we gaan samen naar de vierde verdieping. Voor de dubbele deur zegt de dame : «Hier moeten we zijn, jongeman. Dit is de kinderafdeling.»
De tijd vliegt voorbij. Het wordt al donker buiten. Luca knuffelt nog wat met zijn mama. ‘s Nachts wordt Luca af en toe wakker. Zijn keel voelt vreemd aan en zijn buikje begint te rammelen. Om 7u30 komt de verpleegster de kamer binnen met een dienblad. Hij krijgt yoghurt, pudding en milkshake. Luca zou wel alles willen opeten. Zo’n reuzenhonger heeft hij. Maar na een paar hapjes stopt hij reeds. Zijn ogen waren toch groter dan zijn buik. ‘s Middags komt de dokter langs. Deze kijkt even in zijn keel en oren. «Als jij je best doet om te eten en te drinken, dan kan je deze namiddag naar huis,» zegt de dokter. Luca’s ogen blinken reeds. «Echt waar, mag ik mee naar huis ?» vraagt hij bedeesd. De dokter knikt.
Op de kinderafdeling is er al veel beweging. Baby’s huilen, mama’s lopen rond, de eetkar staat in de gang... Wat heeft Luca zin in een boterhammetje !! Daar komt een verpleegster aangelopen. «Dag Luca !» zegt deze vriendelijk. «Kom je een nachtje bij ons logeren ?» Luca is een beetje verlegen. Plots durft hij niets meer te zeggen. Samen met de verpleegster gaan ze naar de onderzoekskamer. Daar moet Luca zich uitkleden. De verpleegster weegt hem en neemt zijn temperatuur met een koortsthermometer. Daarna moet hij een speciaal nachtkleedje aantrekken. Luca denkt :«Ik ben toch geen meisje !», maar de verpleegster zegt: «Zowel jongens als meisjes moeten zo’n kleedje dragen.» Luca vindt het toch maar raar...
Luca valt opnieuw in slaap. Plots wordt hij gewekt door een zachte stem. «Wel, mijn grote jongen, hoe gaat het ermee ?» vraagt papa. Luca zet zich rechtop in zijn bed. Hij heeft wel zin om te huilen, maar hij wil tonen aan zijn papa dat hij een flinke jongen is en hij glimlacht en zegt : «Het gaat wel hoor.» Papa houdt zijn handen op zijn rug. «Verrassing !» roept papa uit. Hij haalt een pakje te voorschijn. «Vooruit, maak maar open, Superman,» zegt zijn vader. Luca opent vol spanning zijn pakje. «Wauw, een traktor, net wat ik zo graag wou,» denkt Luca en hij geeft papa een dikke zoen. Er wordt op de deur geklopt. Wie kan dat zijn ? Nog meer cadeautjes ? De verpleegster stapt de kamer binnen met een flesje water. «Oef, eindelijk iets te drinken,» denkt Luca.
«We gaan naar jouw kamer,» zegt de verpleegster. «Oef... eindelijk gedaan met al deze vervelende dingen,» denkt Luca. «Wauw... wat een toffe kamer !» roept Luca uit en hij springt al vlug op zijn bed. «Kan het ook omhoog en omlaag ?» vraagt hij nieuwsgierig. «Jazeker,» mompelt de verpleegster, «maar daar zal je straks geen zin in hebben, vrees ik.» Mama stopt zijn kleren en andere spullen in de kast. «Leuk, een TV op mijn kamer,» denkt Luca... Even later staat de verpleegster daar opnieuw, maar deze maal met een spuit in de hand... Luca kruipt zo vlug hij kan onder zijn lakens. Dat wil hij zeker niet in zijn bips ! «Je hoeft niet bang te zijn. Het lijkt op een poepsnoepje. Voel maar even. Het is geen priknaald, het is gewoon een plastiekje,» zegt de verpleegster geruststellend. Met een kloppend hart voelt hij eens, inderdaad het is geen priknaald.
En van dan af weet Luca niets meer... Hij wordt wakker in een grote zaal met verpleegsters in groene pakken. «Net astronauten met maskers aan,» denkt Luca. Al vlug mag Luca terug naar de kinderafdeling. Zijn mama en een verpleegster rijden hem terug naar zijn kamer. Aan zijn arm is een verbandje en een slangetje. «Dat moet nog een dagje blijven,» fluistert de verpleegster. «Morgen mag je infuusje eruit.» Luca valt opnieuw in slaap. Zijn mama blijft bij hem. Na een tijdje krijgt Luca keelpijn. Luca moet nog een paar uurtjes wachten om te drinken, hij krijgt wel een pijnstiller. «Straks komt jouw papa op bezoek,» zegt mama om hem te troosten.
Hij gaat op zijn buik liggen zoals de verpleegster het hem vraagt. «Leuk is anders,» denkt Luca. Na een tiental minuutjes begint Luca zich vreemd te gedragen. «Mama, kijk, de tafel beweegt !» roept hij uit. Mama is wel een beetje ongerust en legt uit dat het komt door het poepsnoepje. Luca voelt zich zweverig. Zijn ogen zien er zo anders uit. Eindelijk is de verpleegster er om hem naar de operatiezaal te brengen. «Ben je al in de zevende hemel ?» vraagt ze in de lift. «Nee, in de achtste !» antwoordt Luca. Mama en de verpleegster rijden met Luca tot aan de operatiezaal.
