Lenteconcert Harmonie Union Nuland 19 april 2013
Toespraken
Anne van de Moosdijk Velen van u kennen de majorettes van Harmonie Union als vast onderdeel van onze vereniging bij serenades, de rondwandeling door het dorp op Koninginnedag en bij de intocht van St. Nicolaas. Vaste bezoekers van onze concerten weten dat ze ook steevast met hun shows een deel van het programma invullen. Minder bekend, maar voor Union zeker zo belangrijk is, dat zij zich met regelmaat presenteren tijdens allerlei wedstrijden en concoursen. De laatste jaren werden daar zowel als groep als individueel meer dan uitstekende prestaties behaald. Ze werden Brabants Kampioen, zelfs Nederlands Kampioen, ze wonnen de Brabant Wonen Cup (tegenwoordig weer de Maaslandcup) en ze waren ook al ooit de beste sportploeg van Maasdonk.
Een vijfentwintig- of zelfs vijftigjarig lidmaatschap zul je bij majorettes niet zo snel tegenkomen. Het verloop bij dit onderdeel van onze vereniging is vanzelfsprekend groter dan bij de slagwerkers of het orkest. Meiden komen en meiden gaan. Soms hebben we een hele grote groep onder onze hoede, soms is de groep wat kleiner. Op dit moment is dit laatste helaas het geval en juist dan is het bijzonder belangrijk dat de nieuwelingen kunnen bouwen op een paar vaste peilers binnen de groep. Anne van de Moosdijk is zo’n trouwe steunpilaar. Ze was mede verantwoordelijk voor de successen die ik zojuist noemde. Een trouw lid waar je dus op kunt rekenen.
Sinds een aantal jaren wordt Harmonie Union steevast door de Bond gevraagd de organisatie van de Brabantse Kampioenschappen op zich
2
te nemen. Een uitdaging die we graag aangaan, niet alleen omdat we het leuk vinden, maar ook zo zeg ik maar heel eerlijk, omdat het een aardig cent voor onze verenigingskas oplevert. Na afloop wordt er in het muziekblad ‘De Klankwijzer’ vaak met bijzonder veel lof gesproken over de strakke en succesvolle organisatie. Dat doet ons natuurlijk als vereniging goed, maar we realiseren ons tegelijkertijd ook, dat daarvan alleen maar sprake kan zijn wanneer we kunnen rekenen op mensen die bereid zijn daar een heel weekend met hart en ziel hun schouders onder te zetten. Anne is zo iemand en daarom des te meer een waardevol lid van Harmonie Union. Inmiddels draaien we ook voor de organisatie van de Nederlandse Kampioenschappen onze hand niet meer om.
Tien jaar bij de majorettes, een bijzondere prestatie waarmee ik jou Anne vanaf deze plaats namens de hele vereniging en ongetwijfeld ook namens u allen van harte wil feliciteren.
Jan van Nistelrooij Een paar weken geleden zat ik met een paar bestuursleden om tafel en automatisch kwam daarbij het gesprek op dit Lenteconcert en de jubilarissen die wel heel erg lang aan de vereniging verbonden zijn en die later deze avond nog in de schijnwerpers komen te staan. ‘Ik heb ooit nog bij Gerrit Langens les gehad op de bazuin’ zei Jan. Dat was voor mij het sein om eens wat door te vragen en tegelijkertijd ook Bart wat meer informatie over het verleden te ontfutselen. Jan had het door: ‘let op, die smiecht is bezig met zijn toespraak’ was zijn reactie en toen viel het stil. Het laatste waar Jan op zit te wachten is op allerlei mooie praatjes en
3
veren op de bekende plaats. Toch moet je er vandaag een klein beetje aan geloven, maar ik zal me inhouden.
Harmonie Union heeft altijd sterke voorzitters gekend die gedurende meerdere achtereenvolgende jaren onze vereniging telkens een nieuwe tijd in wisten te sluizen. Ik breng hier in herinnering mensen als Anton Gabriëls, Adriaan de Wit en Gerard van Oers. Deze laatste werd zes jaar geleden opgevolgd door Jan, dit keer niet iemand van buiten de vereniging, maar iemand uit de eigen gelederen. Inderdaad veertig jaar geleden begonnen als broekie op de bazuin, een tijdje weggeweest voor een ongetwijfeld losbandig leven bij voetbalvereniging Nulandia, teruggekeerd, tussen alle dames genesteld op de klarinet en sinds een aantal jaren behorend tot de grote jongens op de baritonsax. Al met al een lidmaatschap van 40 jaar.
Zijn voorganger was een voorzitter die beter kon preken dan meneer pastoor. Voor Jan hoeven die publieke optredens niet zo persé, hij is niet de man van de grote woorden, maar meer van het subtiele sturen op de achtergrond. Voorzitter in een periode waarin onze vereniging, of ze het nu leuk vindt of niet, op zoek moet naar een nieuwe identiteit. Wie onlangs het Brabants Dagblad heeft gelezen, weet dat veel muziekverenigingen worstelen met een teruglopend ledental en de vraag hoe zij de jeugd erbij kunnen betrekken én houden. Ook Union worstelt hiermee en vooral in zo’n tijd worden van een voorzitter, niet altijd terecht, bijzondere gaven en vooral initiatieven verwacht. Jan heeft daar oog voor, maar zoekt tegelijkertijd naar een goede balans tussen de weg naar de moderne tijd en behoud van een stuk traditie waarop de vereniging is opgebouwd. Gelukkig heeft hij zich bij zijn aantreden als voorzitter zo’n zes jaar geleden niet gerealiseerd wat er allemaal op hem
4
af zou komen. Inmiddels heeft hij een gladde rug gekregen, weet hij te relativeren en heeft hij zijn eigen stijl ontwikkeld. Meestal wordt pas na een aftreden bepaald of iemand een goede of een slechte voorzitter is geweest. Een goede muzikant was hij al en ik meen namens de hele vereniging te mogen vaststellen dat we het met hem als voorzitter ook bijzonder goed getroffen hebben. Jan, van harte proficiat.
Toon van Krieken Hoewel er natuurlijk wel sprake is van enig verloop, mag toch gerust worden gesteld, dat binnen onze vereniging de slagwerkgroep de meest stabiele geleding is. Qua leeftijd een prachtige mix van jong tot laten we zeggen middelbaar. Er wordt op allerlei verrassende manieren eigentijdse en de jeugd aansprekende muziek gemaakt en op concoursen en tijdens de wedstrijden in het kader van de Maaslandcup worden steeds uitstekende resultaten behaald.
Dat succes komt niet zomaar aanwaaien. Het heeft alles te maken met het aansprekende enthousiasme van Tonn van de Veerdonk als de grote leider van het geheel en de sterke onderlinge band tussen de leden onderling. Het is een hele hechte club en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat we al vaker leden tijdens het lenteconcert mochten huldigen. Binnen slagwerkkringen is een echter een veertigjarig jubileum redelijk uniek te noemen.
Toon van Krieken heeft die bijzondere mijlpaal bereikt. Wanneer je een keer een repetitie van de slagwerkgroep bezoekt, dan zie je vrijwel direct wat voor type Toon is. Telkens wanneer Tonn even afslaat om iets in zijn partituur te bekijken of iets uit te leggen, dan ontstaat er één grote
5
kermis, waarin vooral de jonge honden voorin zich naar hartelust uitleven en kabaal maken. Op de achterste rij staat dan Toon het allemaal rustig aan te kijken en af te wachten tot er weer wordt begonnen. Goed opletten, concentreren, precies doen wat er staat….Toon doet steevast zijn uiterste best. Het valt misschien voor hem ook niet mee wanneer je muzikaal bent opgegroeid met de standaard marsmuziek en je nu jaren later moet uitleven in allerlei swingende tempo’s . Maar hij gaat ervoor. De meeste aandacht mag dan vaak uitgaan naar de solisten voorin, maar zonder het zware slagwerk – zonder Toon – achterin zijn ze nergens.
Instromende jeugd wordt door de ouderen op een heel natuurlijke wijze goed in de groep opgevangen en Toon speelt daarbij een belangrijke rol. Geen man van al te veel woorden, hij is er gewoon en doet zijn ding. Een lid wat in heel zijn doen en laten een duidelijke voorbeeldfunctie voor de anderen vervult of het nu gaat om het klaarzetten van lessenaars en instrumenten of om het gewoon op tijd aanwezig zijn en klaar staan om met de repetitie te beginnen. Alleen wanneer er weer eens een bijzondere prijs wordt gewonnen springt Toon uit de band en leren we een totaal andere uitgelaten mens kennen. Niet voor niets wordt hij door iedereen met een glimlach, maar ook met respect ‘Boem-boem-Toontje’ genoemd. Dat zegt iets over de waardering die zijn mede-slagwerkers voor hem hebben. Toon, van harte proficiat met je jubileum.
Bart van Nistelrooij ‘Ik zal wel efkes kijken’, even later gevolgd door ‘Ik zal wel efkes bellen’. We horen het Bart met regelmaat zeggen, tijdens bestuursvergaderingen, na afloop van de repetitie aan de bar en rond
6
onze vele optredens. Een korte opmerking die anderen gewoon doet weten, dat het wel in orde komt. Bart regelt wat er geregeld moet worden. Geen grootse woorden, niet teveel poeha, gewoon actie, gewoon doen.
In totaal 40 jaar lid, waarvan ook nog eens 31jaar penningmeester. Hij begon destijds op hoorn en als ik het goed begrepen heb, heeft hij nog les gehad van Gerrit Langens die we later nog achter deze tafel tegen zullen komen. We kennen hem bij Union echter vooral als basblazer. Een gedreven lid die op een gegeven moment zelf zijn eigen toeter kocht, wat financieel gezien in vergelijking tot bijvoorbeeld een klarinet toch echt geen kleinigheidje betekent.
Op een gegeven moment moest hij het orkest loslaten, maar tijdens serenades is hij nog steeds in de achterste linie present. Daarnaast was in is hij nog steeds één van de kartrekkers van onze ‘Woaterblaozers’. Hoewel de verenigingskas maar met moeite op pijl kan worden gehouden mag een vereniging als Harmonie Union mag zich toch rijk rekenen met iemand als Bart als penningmeester. Hij onderhoudt de contacten met onze vriendenkring en weet met veel creativiteit en doorzettingsvermogen steeds opnieuw weer sponsors en grote fondsen voor onze activiteiten te interesseren. Ook zelf is hij nogal eens sponsor van onze club, iets waar hij niet graag mee te koop loopt, maar op een dag als vandaag best wel eens vermeld en gewaardeerd mag worden. Het minst populair is Bart binnen de vereniging op die momenten waarop hij tijdens repetities komt binnenlopen met te verkopen lotenboekjes of de bussen voor de jaarlijkse donateursactie. Iedereen verstopt zich dan snel achter het instrument, maar Bart laat niet los. Hij laat ook niet los bij de gemeente wanneer het gaat om het binnenhalen
7
van de jaarlijkse subsidie. Wat dat betreft is nu zijn grootste zorg: welke gemeente kent de hoogste subsidie: Maasdonk, Oss of straks Den Bosch?
Ook voor Bart is er nu de fraaie bondsspeld en het inmiddels binnen onze vereniging traditionele jubilarissenbeeldje. Wie die elk jaar weer regelt mag u raden. ‘Ik kijk wel efkes’. Van harte proficiat Bart. -------------------------------------------------------------------------------------------------
8
Henk Maas Het leven van basblazers gaat niet altijd over rozen. De ene keer hapert de centrale motor, dan is het weer de rug die opspeelt en soms is het zelfs allebei aan de orde. En dan heb je tijdens de repetities nog eens een dirigent die ze aanspoort zachter te blazen omdat de rest niet harder kan of om het tempo wat op te voeren omdat de rest wat inzakt. Of ligt dat in werkelijkheid allemaal wat anders?
Hoe dan ook, mijn vaste maatje achterin Henk Maas is er inmiddels wel aan gewend. Typisch een lid wat zich niet laat kennen door een pijntje hier en daar, maar stug door gaat. Goede raadgevingen om het even wat rustiger aan te doen slaat hij steevast heel beslist in de wind. Misschien niet altijd even verstandig, maar wel een mentaliteit die hem siert en die anderen tot voorbeeld is.
Het is een zeldzaamheid wanneer hij een keer verstek laat gaan. Tegenwoordig heeft hij voor het sjouwen van zijn bas een handig karretje van het thuisfront gekregen. Dat scheelt enorm, maar bij serenades en rondwandelingen door het dorp doet hij het , soms tegen beter weten in, nog helemaal op eigen kracht.
Een man die trouw blijft aan tradities, maar desondanks mee wil gaan met zijn tijd en zijn uiterste best doet om die eigentijdse muziek voor bijvoorbeeld ‘Vrienden van Union Live’ onder de knie te krijgen. Henk is iemand van wie je altijd heel precies weet wat je er aan hebt. Hij zegt luid en duidelijk wat hij van dingen vindt en daar moet je het dan maar mee doen. Ook iemand echter die zich schikt in gemaakte keuzes en niet
9
achteraf het vingertje opsteekt in de zin van ‘Zie je wel, ik had het toch gezegd’.
Van trombone via de tuba naar de bas. Henk heeft nu al 60 jaar muziek gemaakt. Daar ging het hem al die jaren bij Union om. Een functie in het bestuur heeft hem nooit getrokken. Wanneer er echter gesjouwd moet worden, dan is hij veelal de eerste die aangeeft wel mee te willen helpen. Dat geldt ook steevast na afloop van de wekelijkse repetitie wanneer al het slagwerk weer opgeruimd moet worden. Niet te lang over praten, gewoon aanpakken.
Henk, krakende wagens lopen het langst. Komende week gaan we er gewoon weer tegenaan, dubbel forto en op dubbele snelheid. Van harte proficiat.
Henk Smits We kennen hem als Henk, Hein, de Smits en gewoonweg Smits. Iedereen in Nuland en verre omgeving weet waarover we het hebben. In Thorn heb je de grote muziekzaak van Adams. Wanneer je daar met Henk binnen stapt, duikt iedereen onder het bureau. ‘Ach jee, daor hedde d’n Smits’. Het grote gevaar uit Nuland. Wanneer hij gaat handelen dan is hij steevast van mening, dat het makkelijk voor de helft van de prijs moet kunnen en dat laat hij het personeel dan ook duidelijk weten, inclusief alle mensen die in de buurt meeluisteren. Maar toch, hij krijgt het voor elkaar voor aardig wat minder en onze vereniging is er daar en in tal van andere muziekzaken dan ook nooit slechter van geworden. Soms stuurt hij mij met een boodschap op pad: ‘Zeg maar dat
10
Smits heeft gezegd dat…..’Iedereen accepteert het, met een zucht, gelaten, maar ook met een glimlach. Henk is iemand die ik zou willen omschrijven als ons ‘oliemannetje’. Zonder dat anderen dat vaak merken, zorgt hij ervoor, dat het allemaal gesmeerd loopt. Hij regelt, hij ritselt, hij sleutelt aan instrumenten, hij weet overal bladmuziek vandaan te toveren en maakt bij dat alles dankbaar gebruik van een indrukwekkend netwerk wat hij in 60 jaar binnen de Brabantse muziekwereld heeft opgebouwd.
Vele jaren heeft hij zich met hart en ziel ingezet voor de jeugdopleiding en nog steeds voelt hij zich bij dat nieuwe muzikale talent nauw betrokken. Ze hadden er vaak schrik van, maar waren en zijn ook nog steeds gek op hem. Tijden veranderen, jeugd verandert, aanpak verandert. Henk heeft het ere soms maar wat moeilijk mee, maar op zijn manier draagt hij nog steeds zijn steentje bij en wij waarderen dat zeer.
Iemand met een absoluut gehoor die tijdens concoursen vrijwel exact de uitslag van de jury kan voorspellen. Soms komt hij aan met een andere mondstuk. ‘Probeer maar eens, ik denk dat het hiermee beter klinkt’. Hij heeft gelijk. Dat gelijk wil hij trouwens altijd wel hebben en daarmee maakt hij het ons als bestuur niet altijd gemakkelijk. Hij mag graag mopperen, een dag niet gegrijnsd is een dag niet geleefd lijkt zijn motto. Maar het is vaak maar show. Je moet pas oppassen wanneer hij zegt: ‘Da werkt zo nie’.
Nu al 60 jaar een uitstekende muzikant, eerst op de klarinet en u op het grote broertje de basklarinet. Een lastig instrument wanneer de vingers wat strammer worden. Wanneer iets niet lukt en Hans hem daarop wijst,
11
dan is het standaard antwoord: ‘Dat weet ik wel, daar moet ik thuis effe naar kijken’. Verdere discussie uitgesloten.
Bijna dertig jaar bestuurslid, een archivaris met een bijzonder eigen systeem, een man waarover je een boek zou kunnen schrijven, een man met een gebruiksaanwijzing die wij nog lang niet uit hebben. Hij moet er daarom voorlopig nog maar weer eens vijf jaar aan vast knopen, want dit soort oliemannetjes zijn onvervangbaar. Henk, van harte proficiat.
Tenslotte wil ik me namens de vereniging graag richten tot onze twee leden die vandaag wel een heel bijzondere mijlpaal hebben bereikt, een 65-jarig jubileum.
Martien de Wit Kort voor het wijkconcert waarmee we ons muzikale jaar afsluiten zei Martien vorig jaar tegen onze voorzitter ‘Het gaat niet meer, ik stop’. De boodschap was helder en duidelijk. De laatste jaren had hij er nog erg van genoten naast zijn vertrouwde maatje Hans en de twee jonkies Max en Maarten. Die hielpen hem waar ze maar konden en hij liet dat glimlachend maar gebeuren. Maar ooit houdt het op en dat punt was dus vorig jaar bereikt. Zijn laatste concert als actief muzikant vond plaats op het Heeseind waar we onder veel belangstelling informeel ook afscheid hebben genomen.
Weg uit het orkest, maar niet weg uit de vereniging. Nog steeds een belangstellend lid die zo af en toe zijn plaatsje aan de hoek van de bar hier in de Meent nog inneemt om in stilte alle praat om hem heen aan te
12
horen. Geen man van grote woorden, gewoon iemand waarop je als vereniging altijd op kon rekenen.
De keren dat Martien een repetitie, serenade of concert heeft moeten verzuimen, zijn waarschijnlijk op één hand te tellen. Meestal was hij er, samen met natuurlijk onze Smits, als eerste om stoelen en lessenaars klaar te zetten.
Wat er gezegd moest worden is vorig jaar allemaal al gezegd en we weten dat het voor jou Martien vandaag eigenlijk allemaal niet nog eens dunnetjes behoeft te worden overgedaan. Een wens die we respecteren, dus ik houd het kort.
Jaren geleden kreeg je bij de viering van een jubileum een fraai beeldje cadeau. Hoe dat kwam weet ik niet, maar het sneuvelde en werd daarom vorig jaar op het Heeseind door een nieuw exemplaar vervangen. Ik ben ervan overtuigd, dat het bij jullie thuis in Vinkel een ereplaats heeft gekregen. Maar wat nu? Mevrouw Van de Ven had zo juist voor de andere jubilarissen elk een speldje van de Bond, maar het Bondsreglement voorziet daarin niet wanneer het om een 65-jarig jubileum gaat. Een bos bloemen vinden we maar wat karig. Het doet me daarom bijzonder veel genoegen je te kunnen vertellen, dat onze leden unaniem hebben besloten je te benoemen tot ere-lid van Harmonie Union. Van harte proficiat hiermee en ik wil je nu graag de bijpassende oorkonde overhandigen.
13
Gerrit Langens Gerrit, ik heb de laatste weken vaak aan je moeten denken toen ik onze saxofoons en hoornblazers hoorde worstelen met hun partij in de Sabeldans. Je hebt het zojuist ongetwijfeld herkend, het consequent napikken na de bassen. Vroeger was dat heel gewoon, maar tegenwoordig kennen ze dat niet meer. Een paar maten gaat nog wel, maar een heel stuk lang, dat kunnen alleen de oudjes nog. Misschien moeten ze maar een keer bij jouw langskomen, dan zorgt Zus voor de koffie en de slappe klets en kun jij ze nog wat bijbrengen.
Het is al eerder gezegd, dat je lange tijd aan leerlingen les hebt gegeven. Wanneer ik kijk naar Jan en Bart dan heb je daarmee onbewust toch een stevig stukje fundament voor de vereniging van de toekomst gelegd. Een fundament leggen kun je wel. Bekend in de bouwwereld werd je voor Union automatisch ook een beetje de klusjesman die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de bouw van de Kiosk op het mooiste plein van de toekomstige gemeente Den Bosch. Elke vijf jaar help je mee om ervoor te zorgen, dat de deelnemende orkesten bij de taptoe via een praktisch tableau de kerk uit kunnen marcheren. Een handig iemand die kan bogen op een schat aan ervaring waarvan we als Harmonie Union vaak gebruik hebben mogen maken.
Je ging lang geleden van de trompet naar de hoorn. Toch liet je die trompet niet helemaal in de steek, want je hebt dat instrument nog lang bespeeld bij onze hofkapel ‘De Woaterblaozers’. Net als bij ons orkest heb je ook daar afscheid genomen als actief muzikant, dat na een mooi carnavals jubileum van maar liefst 44 jaar. Je bent dan wel weg uit ons
14
orkest, bij serenades kunnen we nog steeds op je rekenen. We doet je dat na, na 65 jaar!
Dames en heren, voor Gerrit geldt eigenlijk hetzelfde als voor Martien, geen beeldje, geen speldje, alleen een bos bloemen. Dat kan natuurlijk niet en het zal jou Gerrit en u dames en heren dan ook niet verbazen dat onze leden ook jou unaniem tot ere-lid van Harmonie Union hebben benoemd. Ook voor jou dus een mooie oorkonde. Van harte proficiat met deze bijzondere onderscheiding.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Een bijzonder moment Dames en heren,
Op het programma staat nu een bijzonder moment aangekondigd. Dat programma-onderdeel hebben we de laatste jaren steeds verrassend weten in te vullen en ik denk dat we daarin ook dit keer geslaagd zijn.
Voor u zitten vier bijzondere jubilarissen. Ze kregen bloemen, beeldjes, speldjes en oorkondes. Allemaal om thuis een mooie plaatsje te geven. Buiten wat publiciteit in de krant en op onze website zal de buitenwereld er weinig van merken. Dat vinden we niet terecht, want juist ook voor die buitenwereld, de Nulandse gemeenschap, hebben zij zich al die jaren met hart en ziel ingezet. We hebben uitgerekend, dat ze gezamenlijk in al die jaren dat ze lid zijn geweest bij benadering in totaal zo’n 63 miljoen muzieknoten hebben weggespeeld.
15
Om hen permanent een plaats in de belangstelling te geven, heeft het bestuur besloten een speciale mars te laten componeren. Een collega van Hans bij het Orkest van de Koninklijke Luchtmacht, Edwin de Neijs heeft hier de afgelopen maanden hard aan gewerkt en ik meen te mogen stellen, dat hij een bijzonder mooie prestatie heeft geleverd.
Het lastige van trouwe muzikanten is, dat zij maar moeilijk met een smoesje bij een repetitie buiten de deur gehouden kunnen worden. We moesten de nieuwe mars immers toch een keer zonder hen repeteren. Dat hebben we de afgelopen weken twee keer kort kunnen doen. Sommige toen afwezige leden in het orkest horen net als u vanavond pas voor het eerst hoe het werk moet klinken. Spannend voor onze jubilarissen, voor u in de zaal en dit keer zeker ook voor het orkest.
Als het goed is heeft Marcel Maas speciaal voor zijn vader de plaats achter het drumstel ingenomen. Voor de twee Henken heb ik hier hun partij uitgeprint zodat zij stiekum vast even mee kunnen kijken. Dames en heren zodra ik zo dadelijk men eigen stekkie achterin heb teruggevonden spelen we met veel plezier voor u de mars ‘Jubilee’ van Edwin de Neijs, speciaal opgedragen aan Henk Maas, Henk Smits, Martien de Wit en Gerrit Langens. Een mars die wat langzamer gaat dan het normale marstempo, 116 in plaats van 120, met een knipoog helemaal aangepast aan de lengte van hun jubileum en hun leeftijd. Graag uw applaus voor de componist en deze vier jubilarissen. -------------------------------------------------------------------------------------------------
16
