Lente Informatieblad van Woonzorgcentrum Nieuw Beekvliet te St. Michielsgestel

Lente 2016

Informatieblad van Woonzorgcentrum Nieuw Beekvliet te St. Michielsgestel

______________________________________________________

“De Kaketoe” Lente 2016

12e jaargang

Informatiekrant “De Kaketoe” is een initiatief van Woon-zorgcentrum Nieuw Beekvliet en verschijnt 4 x per jaar. Beste lezers, Wij wensen u veel leesplezier met dit nieuwe exemplaar van 2016. Een dikke Lente editie met bijzondere verhalen. Uw ideeën, bijzondere verhalen, gedichten zijn ook van harte welkom! U kunt dit inleveren voor 1 Juni bij de receptie of mailen naar [email protected] De Redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden stukken in te korten of aan te passen om de leesbaarheid van de Kaketoe te waarborgen. De Redactie

Inhoudsopgave

Pagina

Ontwikkelingen Nieuw Beekvliet Gwen van der Velden In de pen: Sanne Verharen Oma weet raad Het recept Pom Reisverslag Ubud Cultuur kleurt het leven Tabee Surabaya 1958 Paasproject bewoners Wat doe ik als vrijwilliger Ingezonden stukken: - Reminiscentiemiddag Claudia - Afscheid Tiny van Ommen - Lenie Borsten Oproep Wandel 3 daagse Huishoudelijke mededeling Memoriam Oproep Kaketoe 1

2 3 5 6 7 11 17 23 28 29 32

35 36 37 38


12e jaargang

Ontwikkelingen Nieuw Beekvliet Beste lezers en lezeressen van de Kaketoe. De dagen beginnen weer langzaam te lengen met als gevolg dat het ’s ochtends vroeger en ‘s avonds langer licht is. En ondanks dat het ’s nachts nog wel eens wil vriezen, nemen we langzaamaan afscheid van de winter. De lente lonkt en dat is wellicht wel het mooiste seizoen wat we kennen. De natuur komt langzaam in groei en bloei en dat nodigt uit om meer naar buiten te gaan. Het zal de laatste lente in Nieuw Beekvliet worden want in de lente van 2017 trekken we naar Boxtel, naar het Wereldhuis. Een hele operatie maar wel met een mooi vooruitzicht van het wonen in een prachtige vernieuwde locatie, waar we toch de vertrouwde cultuur van Nieuw Beekvliet in laten terugkeren. We zullen elkaar voor die tijd nog regelmatig treffen in afstemmingsen informatieoverleg, zodat u allen goed op de hoogte wordt gehouden over alle ontwikkelingen die op ons pad komen. Maar zover is het nu nog niet. Vooraleerst gaan we ons voorbereiden op het aanstaande paasfeest, een gezellig feest wat echt bij de lente past en waar we in Nieuw Beekvliet de nodige aandacht aan zullen schenken. Ik hoop daarom op veel fraai lenteweer en wens u alvast fijne paasdagen toe. Jan-Kees Metz Directeur cluster zorg en services

2


12e jaargang

“BEEKVLIET BODE” Activiteiten Maandkalender 2016

De nieuwe Lente Kaketoe is uit! Redactie: Gwen eindredacteur van de Kaketoe en hoofd activiteitenbegeleider gaat Nieuw Beekvliet verlaten. Wij zullen haar aanstekelijke enthousiasme, en gedrevenheid missen. Maar natuurlijk ook als collega! Afscheid nemen doet je altijd wat…. Gwen aan het woord: Lieve Bewoners, familieleden, verwanten, vrijwilligers en collega’s, dit wordt mijn laatste artikel in de kaketoe. Ruim 15 jaar heb ik in Nieuw Beekvliet gewerkt. Eerst als activiteitenbegeleidster vervolgens als teamleidster en de laatste 12 jaar als Hoofd begeleiding. Helaas is mijn huidige functie komen te vervallen en was er geen functie beschikbaar die aansloot bij mijn wensen binnen Zorggroep Elde. Ik heb de afgelopen jaren met zo ontzettend veel plezier mijn werk in Nieuw Beekvliet mogen doen, dat ik afscheid neem met positieve herinneringen. Ik heb niet voor niets altijd geroepen dat ik de mooiste job ter wereld heb! Ik ben altijd met plezier naar Nieuw Beekvliet gegaan om te mogen werken. Ik heb genoten van alle activiteiten die ik heb mogen organiseren. Van de geweldige modeshows, de uitstapjes naar de pasar malam, de culturele feestdagen, redactie van de Kaketoe en al die andere activiteiten. Ik vond het heerlijk om hier mezelf te mogen zijn binnen alle culturen en religies.

3


12e jaargang

Ik ben ook heel dankbaar voor al die mensen, bewoners, familieleden, vrijwilligers en contacten die ik de afgelopen jaren heb mogen ontmoeten. Die hun verhalen en lief en leed met mij gedeeld hebben. Waar ik mee gelachen, gemopperd en gehuild heb. Maar vooral ook heel veel plezier mee heb gehad. Waar ik zoveel van heb mogen leren en waar ik dus ook met veel dankbaarheid en met een glimlach op terug kijk. En deze herinneringen zijn me dierbaar. Door de jaren heen heb ik ook veel nieuwe collega’s mogen ontmoeten, zowel betaalde als onbetaalde krachten. Collega’s waarmee ik samen voor de zorg en welzijn heb mogen zorgen binnen Nieuw Beekvliet. Een groep waarmee ik de afgelopen jaren lief en leed gedeeld heb is natuurlijk de groep begeleidsters. Samen hebben we zoveel voor elkaar gekregen en hebben we elkaar bijgestaan in vele belangrijke fases, zowel op het werk als privé. Wat zal ik ze missen! Herinneringen geven ook het gevoel van Geluk, gelukkig zijn. Als ik terug kijk naar de afgelopen jaren ben ik hier heel gelukkig geweest. Ik ga op zoek naar een nieuwe uitdaging en wens jullie al het geluk van de wereld! Bedankt, Liefs Gwen van der Velden

4


12e jaargang

In de pen Sanne Verharen Lieve mensen, Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sanne Verharen, ik ben 26 jaar en woon samen in Drunen. Mijn grote hobby is mijn paard, daarnaast doe ik nog aan fitness en ga ik graag winkelen met vriendinnen. Ik ben een bezige bij, wandelen vind ik ook erg fijn, want ik ben graag buiten. Ook heb ik nog een hond (Saar), zij gaat overal mee naar toe als ik niet hoef te werken. Sinds oktober 2015 werk ik op Nieuw Beekvliet en heb het erg naar mijn zin hier. De bewoners vind ik erg leuk en het team is ook gezellig en fijn om mee samen te werken. Ik houd van lekker eten en drinken. En elk jaar gaan we met de hele familie op wintersport naar Oostenrijk. Ik hoop nog vele jaren met jullie plezier te mogen hebben en ook de leuke en de minder leuke dingen met elkaar te mogen delen. Veel liefs, Sanne

5


12e jaargang

 de lucht in 1 van uw kamers erg droog? Zet dan een bak water onder de verwarming, sluit de ramen en deuren van de ruimte die u vochtiger wilt hebben, zet de verwarming flink hoog. Als u nu een natte handdoek over de verwarming legt verdampt deze het vocht en absorbeert het vocht uit de bak, dus zorg dat de onderkant in de bak water hangt. En vul zo nodig de bak water bij.  Geurtjes op de handen: Na het snijden van uien, ruiken je handen nog lange tijd. Strooi na het snijden wat zout op je handen en "was" ze hiermee. Daarna gewoon afspoelen onder de kraan. En voilà, de uiengeur verdwenen.  IJskast last van geurtjes? Gebruik een koffiepadje om geurtjes te absorberen en geen last meer van nare geurtjes.  Glazen tafel: Om uw glazen tafel weer van een mooie glans te voorzien eerst Glassex daarna oppoetsen met een panty.  Hars op de auto: Heeft u hars op de lak van uw auto? Gebruik dan ruitensproeier Antivries. Het beste is om het product op een badstof handdoek doen en zacht masseren. Daarna de auto (laten) wassen en klaar.  Broekrits lam: Als u broekrits "lam" is. (Dus hij gaat wel omhoog, maar blijft niet zitten) Doe dan een sleutelringetje (ring waaraan je sleutels bewaard, die je erop en eraf kan schuiven) door het gaatje van de rits. Dicht doen en de ring om de knoop doen, de rits blijft dicht, makkelijk weer open te maken en niemand die het ziet!!

Tot volgende keer!

6


12e jaargang

Een gerecht uit Suriname: Pom tayer Pom is een populaire Surinaamse ovenschotel. Pom is van origine een traditioneel Creools gerecht. Het basis ingrediënt is afkomstig van de wortelknollen van de tayer die in het binnenland van Suriname groeit.. Onze bewoners zijn dol op bakactiviteiten. Vandaag gaan we samen aan slag. Te beginnen met de ingrediënten.

Ingrediënten: 4 flinke tomaten 1 bos selderij 500 gr. Kip filet 1 kg. Surinaamse pom tayer 1 potje piccalilly 1 pak sinaasappelsap 1 ui 2 teentjes knoflook Bouillonpoeder/ zout naar smaak Bereidingswijze: Voordat wij met de voorbereidingen bezig zijn wordt er aan de bewoners uitgelegd wat wij gaan doen, wat het gerecht inhoudt en hoe wij het gaan doen. Er zijn veel vragen, omdat dit gerecht voor de meeste bewoners niet herkenbaar is. Voor de Surinaamse bewoners is dit meteen te herkennen. Zij vertellen hoe destijds dit gerecht bereid werd.

7


12e jaargang

Pom tajer planten ze zelf achter in de tuin, dit moesten zij zelf nog uit de grond halen en schoonmaken, schillen en dan raspen. Veel werk vinden de bewoners, zij maken pom alleen bij speciale gelegenheden, omdat het vrij duur is om de benodigdheden te kunnen aanschaffen. Het was een productieve ochtend voor de bewoners , ze hielpen goed mee met de voorbereidingen als uitvoeringen. Voorbereiding: • Bewoners zijn druk bezig met de kipfilet in stukjes te snijden, uien en knoflook te snipperen. • Tomaten wordt in kleine stukjes gesneden. • Surinaamse pom tajer van te voren ontdooien. • Verwarm de oven ondertussen op 225 graden. • Wok op het vuur zetten, zonnebloemolie gaat in de wok.

• • • •

Als de olie heet is de gesnipperde uien en knoflook goudbruin bakken. Voeg 2 eetlepels bouillonpoeder toe. Goed doorscheppen. Stukjes kipfilet erin doen en laten stoven.

8


•

12e jaargang

• • •

Daarna de pom tajer toevoegen, de sinaasappelsap en een halve pot piccalilly erbij doen. Suiker / peper en zout naar smaak toevoegen de smaak van de pom hoort zoetzuur te zijn. Blijven doorroeren. Ovenschaal beboteren. Alles in de ovenschaal doen en dan ongeveer 70 minuten in

•

Pom is klaar als het goudbruin is.

•

Pom kun je eten bij de Rijst of op Surinaamse broodjes met zuurgoed. Eet Smakelijk Pony Djojodikromo (activiteitenbegeleider)

9


12e jaargang

In Huis Mevrouw van Beekveld Mevrouw Scheepers Mevrouw van der Steen Mevrouw van der Tol Mevrouw Swaans

Uit Huis Mevrouw van Lieshout – Verhappen De heer Beckers Mevrouw Damen Mevrouw Hanegraaf De heer Cooijmans Mevrouw van Breugel Mevrouw van de Louw

Wist u dat?             

veel Indische gerechten bereid worden met een boemboe van uien, knoflook, lombok en trassi, dit maakt de smaak heerlijk! Surinaams eten ook erg lekker is, vooral pastei en Pom. de activiteiten weer in volle gang worden georganiseerd? de carnavalsdagen heel gezellig waren in Nieuw Beekvliet de meeste Indische mannen genieten van een Bintang Rijst op vele manieren gekookt kan worden, je hebt dan in diverse kleuren.. In diverse landen heb je een scala aan rijst mogelijkheden. het afgelopen jaar de natuur van slag was? vogeltjes maakten nestjes in Januari, de narcissen bloeiden al vroeg in dit jaar … Januari warme dagen had van 12 graden. het s ’nachts ook -6 is geweest? de wereld flink wat is doorgedraaid met al die aanslagen en verschrikkelijke wereldgebeurtenissen. de vluchtelingen op zoek zijn hoop, alleen naar hoop! Claudia Martens een andere baan heeft, we zullen haar missen. Gwen van der Velden ook afscheid heeft genomen van Nieuw Beekvliet? Ook haar zullen we missen.

 10


12e jaargang

Reisverslag Gianyar (Ubud en omstreken) Ubud is de culturele hoofdstad van Bali. Het kunstenaarsdorpje is gelegen in midden Bali, te midden van prachtige sawa's. Een ideaal gebied om heerlijk te wandelen of te fietsen. Om houtsnijwerk, beelden of schilderijen te kopen. Om tempels te bezoeken of om het apen bos te kijken.

Beelden in het kunstenaarsdorp Ubud

Tempels en paleizen in Ubud Monkey Forest en de Pura Dalem Het Monkey Forest is voor veel mensen dé reden om naar Ubud te komen. In een klein dal aan de zuidelijke rand van het centrum ligt een prachtig stukje tropische bos, met daarin verschillende heilige bronnen. Naast de heilige reinigende bronnen zijn er in het bos ook verschillende tempels gebouwd. De meeste toeristen komen echter niet naar Ubud voor de bronnen en voor de tempels maar voor de brutale aapjes die in het bos bij de tempels wonen. 11


12e jaargang

De belangrijkste tempel uit Monkey Forest is de Pura Dalem, de tempel van de dood. Net als ieder Balinees dorp heeft ook Ubud een tempel van de dood. Hier worden meerdere keren per jaar ceremonies gegeven om de doden te eren en vlak bij deze tempel kun je ook vaak een kleine begraafplaats vinden. Traditioneel gezien worden Balinezen gecremeerd, maar wanneer een familie nog niet het geld heeft om de dure crematieceremonie te betalen, wordt de overledene vaak tijdelijk begraven. Brutale aap in Monkey Forest Ubud Wanneer je afdaalt richting het riviertje in het Monkey Forest kom je een klein basin met karpers tegen en verschillende mooie beelden, onder andere van dwarfpala's (tempelwachters) en komodovaranen. Het eerste deel van het pad naar de rivier wordt door vele bewandeld, maar als je iets verder loopt heb je al snel het bos voor je alleen. Een heerlijk plekje om gewoon rustig te zitten en wat te mediteren. Niet zo warm, wel heel vochtig, maar het kabbelende geluid van het water is niet te weerstaan. Pura desa en het paleis Vlakbij de markt van Ubud liggen de Pura Desa en het paleis. De Pura Desa is een leuke tempel, niet al te oud, maar dat zijn de meeste tempels hier niet. Het paleis van Ubud is prachtig! Ondanks dat het nog steeds bewoond is, is het grootste deel van het paleis toegankelijk. Veel 'kamers' zijn als het ware paviljoens, alle muren ontbreken. Een raar idee dat wanneer je op je sofa ligt (die er gewoon staat) je naar buiten kan kijken. Maar goed, het is op Bali dan ook een stukje

12


12e jaargang

warmer dan in Nederland en zeker in de tijd dat er nog geen Airco's en ventilatoren waren, is een beetje wind vast heel fijn. In de avonden worden er in het paleis verschillende dansvoorstellingen gegeven. Het is niet moeilijk om aan kaartjes te komen, deze worden dagelijks aangeboden aan de ingang van het paleis. Water Palace Het waterpaleis ligt een beetje verscholen achter het Lotus Pond restaurant aan de Jl. Raya Ubud. Een typische tempel van rode bakstenen, gedecoreerd met houtsnijwerk en Balinese beelden. Om bij de tempel te komen volg je een smal stenen pad. De grote vijvers aan weerszijden zijn gevuld met lotusbloemen en waterhyacinten. Als je geluk hebt staan ze in de bloei en verspreiden ze een heerlijke geur.

Water Palace Ubud

Shopping in en rondom Ubud Wanneer je van winkelen houdt moet je zeker naar Ubud. Hoewel je op heel Bali wel schilderijen en houtsnijwerk kan vinden, is Ubud de plek waar deze gemaakt worden. Je kan werkplaatsen bezoeken en krijgt vaak voor een gunstige prijs de mooiste werkjes mee. Alles wordt met de hand gemaakt, er zit dan ook heel wat werk in

13


12e jaargang

De markt van Ubud Heb je geen zin om op pad te gaan voor je inkopen? Op de markt van Ubud vind je ook veel houtsnijwerk, schilderijen en kruiden. De aankleding is niet zo mooi als in een design winkel, maar daar staat tegenover dat de prijzen ook stukken lager liggen. Zeker na goed onderhandelen. Maar ook erg leuk om te struinen en een praatje te maken met de verkopers. De markt is echter niet alleen voor typische souvenirs, je kunt er ook terecht voor authentieke Balinese (gebeds)kledij. Wanneer je tijdens een ceremonie een tempel in wilt, dient dit te geschieden in gepaste kledij. In het dagelijks leven is een sarong en een sjaaltje om je middel voldoende, maar tijdens een ceremonie heb je ook (als vrouw) een speciale bloes nodig, de kabaja.

Fietsen vanuit Ubud Hoewel fietsen naar Gunung Kawi geen aanrader is, kun je wel een fiets huren om verschillende bezienswaardigheden dichter bij Ubud te ontdekken. Je maakt dan minder hoogtemeters wat toch wel een aanrader is. (Al zijn er beslist bikkels die daar anders over denken.) 14


12e jaargang

Goa Gaja Fietsen vanuit Ubud tussen de sawa's door in oostelijke richting, richting Goa Gaja. Dit is een grot met een beeld van Ganesh en een aantal Shiva Lingga (mag ik dit vertalen als heilig fallus symbool?). Naast de grot zijn een paar heilige baden. Ook zijn er nog resten van andere beelden te vinden, maar het geheel is eigenlijk niet meer dan een oude hoop stenen. Een stukje naast de tempel is ook nog een Boeddha beeld, een van de weinige in het overwegend Hindoeïstische Bali. Bij de tempel hangen allemaal 'irritante' mannetjes rond die gids willen spelen, maar die bezoekers al snel met rust laten en beginnen uit te horen over oude munten, gemengde relaties tussen Balinezen en Nederlanders en het verschil tussen hen en mij: goede baan en geen kinderen of geen baan en goede kinderen.

Fietsen door de rijstvelden bij Ubud

Yeh Pulu Vanaf Goa Gaja loop je door de rijstvelden en het bos naar Yeh Pulu, een andere oude tempel in de buurt. De Balinezen zijn nogal schaars met het plaatsen van bordjes, maar na een paar keer de weg gevraagd te hebben beland ik dan toch in de tempel. Hoewel de naam (Yeh, het Balinese woord voor water of bron) doet vermoeden dat er water is, is de naam blijkbaar afgeleid van een uit de rotsen gehakte afbeelding. Een oud vrouwtje legt met grappige 15


12e jaargang

gebaren uit wat er te zien is. Ze spreekt noch Engels, noch Indonesisch. Hoewel het wellicht lastig is om de weg te vinden tussen de twee tempels, kan ik iedereen wel aanraden om deze korte trekking te doen. De omgeving is prachtig en het dorpje is superleuk! Tuurlijk, niet zo leuk als Tajen en Jatiluwi, maar toch. :-) Op heel Bali is genoeg te zien, adembenemend om de natuur te bewonderen. De bevolking is erg vriendelijk, het eten is ontzettend lekker. Het klimaat is heerlijk. Als u de kans krijgt om het eiland te bezoeken moet u dit zeker doen!.

16


12e jaargang

De eerste Surinamers in Nederland waren een bezienswaardigheid. Inmiddels drukt de trotse, derde generatie haar eigen stempel op de populaire cultuur.... 2000 de Volkskrant ; cultuur en leven Mevrouw Anita Barends heeft een mooi verhaal. Hoe ze vijfenveertig jaar geleden van Suriname naar hier vertrok, en bij aankomst in Roermond niemand ook maar iets van zwarten bleek te weten. Amper! Eerst dachten ze dat mevrouw Barends uit Indonesië kwam. Vervolgens dat ze er, net als andere negers, halfnaakt bij zou lopen, want zo stond het in de boekjes. Ze lacht, vindt het nog steeds een mooie grap. 'Dan kwam de pensionhouder de trap op gestoven en zei: 'Mevrouw, de zon schijnt en in de boekjes staat dat indianen en negers op warme dagen maar weinig aanhebben!'' Hij verwachtte echt dat ik daar in mijn blote bovenlijf... Nederlanders waren toen nogal beperkt in hun weten over de mensen van overzee, zie je.' Het verhaal brengt ook een glimlach op het gezicht van Jorgen Tjon a Fong die naast mevrouw Barends zit, twee generaties jonger is, eveneens van Surinaamse herkomst maar hier in Nederland werd geboren. Hij heeft blauw haar en rode schoenen. Hij is uit de tijd dat niemand meer raar opkijkt van een neger, zelfs niet met blauwgeverfd haar. Sterker: 'Ze doen allemaal heel erg hun best het zo gewoon mogelijk te vinden.' Zoveel is veranderd: mevrouw Barends was in 1956 nog een bezienswaardigheid, een vrouw volgens de Negerhut van Oom Tom. Tjon a Fong is gewoon een hippe Hollander, verft zijn haar omdat hij daar zin in heeft, maakt carrière als acteur en schrijver. Hij heeft het tij mee. Zwart is modieus. Zwart is cool. Kijk naar televisie, waar zwarte comedy-sterren en filmhelden de dienst uitmaken. Beluister de radio, waar witte rock het moeilijk heeft tussen Puff Daddy en andere zwarte muziekmiljonairs. Zie hoe populair Edgar Davids is, of Patrick Kluivert. Kijk op straat waar de jeugd slentert in wijde hiphopbroeken. Tjon a Fong: 'In de Bijlmer lopen witte meisjes rond die beter Surinaams spreken dan ik. 17


12e jaargang

'Blackness is het woord dat de moderne zwarte cultuur samenvat. Het is stoer, het ziet er lekker uit, het is vol glamour en succes. Politiekcultureel centrum De Balie in Amsterdam bouwde er een heel programma omheen, dat Black Inc. heet. Met film, debat en theater werd de 'blackness in polderland' blootgelegd. 'De black coolness vindt in Nederland een vruchtbare bodem', staat in de brochure, 'Bij zwarte én witte jongeren.' Tijd voor een gesprek. Drie generaties zwarte Nederlanders om een tafel in Amsterdam. Ze kennen elkaar niet en hebben weinig meer gemeen dan hun huidskleur. Anita Barends is de oudste: 67. Jorgen Tjon a Fong de jongste: 25. Daartussen zit Joe Simmons, 49, geboren op Curaçao, hoofd persvoorlichting bij UPC-Nederland. Over zwart zijn in de polder gaat het. Hoe het was, hoe het is en hoe het gaat worden. Voelen ze zich zwart? Welnee, hou toch op, zegt Barends. 'Pfoe. Je bent gewoon wat je bent en dat sommigen daar wat minders in zien heeft mij nooit bereikt. Hoe dat ging in Limburg: ik was de tweede Surinaamse vrouw in Roermond en kreeg daarom ontzettend veel aandacht van de mensen. Maar ik werd ook direct in het leven opgenomen, gewoon als huisvrouw, als moeder. Van daaruit heb ik me kunnen ontwikkelen, ik speelde toneel, ik woonde in Amerika. Nooit heb ik me buitengesloten gevoeld. Ik was geen vreemde, ik heb er nooit last van gehad. Ik draai hier zoals ik in Suriname zou draaien. 'Welnee, zegt ook Simmons. 'Je bent wie je bent. Ik ben zwart. Zwart zijn heeft niets te maken met hoe je je voelt. Het heeft te maken met wat de omgeving van je denkt. Ik kwam in 1970 naar Nederland om hier te studeren. Als je in een collegezaal zit met 530 eerstejaars en jij bent een van de twee zwarten - logisch dus dat je dat merkt. Als de hele wereld om je heen wit is, de leraren, de taxichauffeurs, de televisieseries, dat heeft effect. Je was een attractie. Maar het voelde niet raar en dat doet het nog steeds niet. Zwart zijn is geen gevoel.' Toch wel, zegt Tjon a Fong, de jongste. 'Het klinkt heel beladen, maar ik kom voort uit een traditie van onderdrukking. Daar heb ik persoonlijk geen last van gehad, maar ik ben me er wel bewust van. Zwart zijn is voor mij heel abstract, het gaat van calypso tot blues tot Afrika, en met het een heb ik meer dan met het ander. Toch heeft het mijn gedrag tot nu toe steeds gekleurd, omdat ik er alles aan probeer te doen niet het stereotiep te bevestigen: de crimineel, degene die altijd te laat komt. 'Ik ging

18


12e jaargang

naar de toneelschool en ook daar waren maar twee zwarten, dus die druk blijf je voelen. Iedereen doet zijn best er normaal over te doen, maar je weet dat het niet zo is. Pas toen ik naar Amsterdam kwam ontmoette ik andere tweede-generatie Surinamers, met precies dezelfde ervaringen als ik. Dat was fascinerend. Nu weet ik dat ik een gedeelde identiteit heb: ik ben hier opgegroeid, ben geïndoctrineerd door de Nederlandse cultuur, maar ik heb ook een Surinaamse familie waar ik blij mee ben, waar ik behoor. Twee werelden: een zwarte en een witte. Daar is balans in te vinden. 'Goedkeurend geknik van Joe Simmons. De nieuwe generatie: zelfverzekerd zonder de roots los te laten - zo hoort hij het graag. Zelf belandde Simmons in een merkwaardig gespleten wereld, dertig jaar geleden. 'Ik zat in het studentenmilieu van Amsterdam en daar had je dus net de Maagden huisbezetting gehad. Al die witte studenten waren ermee bezig. Wij niet. Wij waren bezig met Angela Davis en de Jackson Five, zwarte muziek en de spelling van het Papiamento. Met Malcolm X en Martin Luther King. Dan discussieerden we over de vraag wie van die twee het meest recht was in de leer. Geen witte student die er wat van begreep. 'Nu dragen ook witte jongens baseballcaps met de X van Malcolm erop, wordt Martin Luther King door blank en zwart omhelst en is Michael Jackson muzak geworden. 'Het komt door de negerartiesten', constateert Barends. 'Die zien er gewoon prachtig uit. De neger, de kleurling in het algemeen, weet zich gewoon heel goed te kleden en te presenteren. Als ik zwarte sporters zie: wow! Dan ben ik zo trots. Hoe ze lopen, zich gedragen. Dat straalt af op de rest.' Artiesten en sportmensen hebben de zwarte cultuur van belang gemaakt. Simmons: 'Sinds 1975, of je wilt of niet, zijn zwarten onderdeel van de Nederlandse samenleving en zijn ze zichtbaar aanwezig in dit land. Kijk naar het Nederlands elftal, kijk naar de Caribische schrijvers die steeds meer worden uitgegeven. Je kunt ze niet meer omzeilen - we are here to stay. Je kunt ons niet meer wegschrijven en zelf zullen we ervoor moeten zorgen dat we wortelen in dit land.' Barends: 'Ze kunnen echt niet meer om ons heen hoor, ab-so-luut niet. Ik weet zeker dat de Nederlander niet meer zonder zwarten kan leven. Echt waar. 'Tjon a Fong: 'De grootheid van Nederland is ook gebouwd op wat er in de koloniën gebeurde. De zwarte cultuur is al veel langer van belang voor dit land. Maar gek genoeg heb ik daar tijdens mijn geschiedenislessen nooit wat over gehoord. Pas

19


12e jaargang

heel laat kwam ik erachter wat voor grote rol slavernij heeft gespeeld. Daar is nu tijd voor, om ook dat deel van onze cultuur te ontwikkelen. 'Barends: 'Wij zijn altijd geschoold als Nederlander, vroeger in Suriname al. Ik weet alles van Texel, Terschelling, Urk, de Rijn die bij Lobith het land binnenstroomt, maar van Suriname wist ik niets. Pas nu ben ik steeds meer over mijn eigen land gaan lezen. Ik wist echt niks af van de negers. 'Negers. Inmiddels is het woord al een paar keer gevallen en niemand aan tafel die zich er druk over maakt. Met racisme heeft het in elk geval weinig meer te maken. 'Je bent een neger of je bent het niet', zegt Barends. Ik denk dat het voor zwarten niet veel uitmaakt, je bent neger, zwarte man of Surinamer. Wij zijn daar veel gemakkelijker in dan witte mensen, voor hen is het veel meer beladen. 'Tjon a Fong: 'Zolang het maar niet die zwarte is. Dan ben je alleen maar een vlek die langs komt schuiven. 'Barends: 'Weet je waar ik pas een hekel aan heb? Aan het woord allochtoon. Vreselijk. Zegt mijn buurvrouw: ''maar jij bent toch allochtoon''. Zeg ik: ''nee, ik ben een beautiful black woman''.'Simmons: 'Die benamingen, daar moeten we ons geen zorgen over maken. We hebben het nu over black coolness en zwarte cultuur, en inderdaad is er vooruitgang geboekt vooral bij de zwarte jongeren. Zij kunnen nu dingen doen die vroeger onmogelijk waren. Maar overschat het niet. In de jaren zeventig was ik één zwarte tussen honderden studenten, en hoe hoger je komt op de sociale ladder, hoe meer ik om me heen kijk in directiekamers, het is toch weer de lonely black man die je er tegenkomt. Dat blijft een probleem. Onderop is vooruitgang. Op straat, in de tram is de zwarte cultuur belangrijk. Er is een basis. Maar dan. Blackness heeft hier vooral met commercie te maken. Het is buitenkant. Als we niet oppassen ontstaat er zelfs een nieuw soort exotisme. Dat is juist het goeie!', valt Tjon a Fong in, 'door die commercie wordt zwarte cultuur toegankelijk voor een grote groep mensen. Al geef ik je gelijk dat het van zwart zijn weer een stereotiep maakt. De zwarten waar wij nu trots op zijn, komen niet uit Paramaribo. Die komen uit de hood in de Bronx, waar niemand in Nederland een connectie mee heeft en waarvan niemand precies weet hoe het er is.'Simmons: 'Als ik zie dat zwarte jongeren nog steeds minder kans hebben om in een bedrijf te komen werken, dan zeg ik hallo: allemaal leuk die zwarte cultuur, gezellig en goed ook voor het bewustzijn, maar het blijft wel ergens 20


12e jaargang

steken. Jij bent hier geboren Jorgen, heel goed dat je Surinaamse familie hebt die je laat weten wat je afkomst is, maar je weet ook dat je jezelf zult moeten ontwikkelen hier. Niet iedereen heeft familie die zo stimuleert. 'Tjon a Fong: 'Daarin heb je gelijk. In de tijd dat jij naar Nederland kwam, was je exotisch. Net als mevrouw Barends. Maar op een gegeven moment, met de grote migratiestroom van na 1975, kwamen er veel meer en toen werd zwart opeens bedreigend. Dat is het nog steeds. In Nederland is het racisme minder hard dan in Amerika, maar het is nog steeds heel moeilijk om met een groep zwarte jongeren een discotheek binnen te komen. In Nederland is racisme onuitgesproken. Het sluimert.'Simmons: 'Precies. Blackness betekent dat er meer kappers zijn die met kroeshaar om kunnen gaan. Dat is vooruitgang. Nederland is veel zwarter geworden, het is nu beter, in elk geval voor de kinderen. Maar een mooi tijdschrift over zwarte mode en zwarte literatuur maakt hier nog steeds geen schijn van kans. Blackness is een marketinginstrument geworden. 'Tjon a Fong: 'Dat is het verschil met Amerikaanse zwarte cultuur. In Amerika heeft blackness relevantie: daar zijn zwarten écht achtergesteld. Daar ontstonden dingen als black power en de Black Panthers. In Nederland is dat nooit gebeurd. De zwarte cultuur is wel overgewaaid, maar alleen door media en commercie. Hier is geen zwarte identiteit waar je voor vecht, waar je voor gaat staan. Wij hebben ook een cause to fight for, alleen is die nooit ontwikkeld tot een nationale beweging. Dat is het hele moeilijke ervan. Zolang er zwarte scholen zijn, schieten we niks op. Ik ben afgestudeerd acteur maar bij de grote gezelschappen maak ik weinig kans. Daar wil ik me voor inzetten: dat de mensen kleurenblind gaan denken. Dat de Drie Zusters van Tsjechov gespeeld worden door een neger, een Chinees en een blanke en iedereen alleen maar kijkt naar het spel. 'Kom kom, bezweert mevrouw Barends, het hangt er maar vanaf hoe je ermee omgaat. En ze vertelt nog wat verhalen. Over hoe ze vroeger in Roermond gebroken rijst kocht en de winkelier vroeg of dat hondenvoer was (1956). Over hoe ze destijds, als zwarte zwangere vrouw van een Nederlandse onderofficier, een veel te kleine kamer kreeg toegewezen, met uitzicht op het kerkhof. 'Nou toen ben ik er gewoon vreselijk tegenaan gegaan, bij sociale zaken, bij militaire zaken,

21


12e jaargang

ik heb stennis gemaakt en riep: ''Houden jullie nou eens rekening met een vreemde vrouw uit Suriname die een baby verwacht of niet?'' En dat deden ze. 'Kortom: 'Ik vind dat die jongelui van nu het echt niet zo moeilijk hebben. Ben nou maar gewoon trots op je afkomst. Wij zwarten zijn meegaande mensen, we kunnen goed met anderen omgaan, we kunnen ontzettend lekker koken waar de Hollander graag van eet - de rest komt vanzelf. Dan heb je toch geen angst?' En voor het eerst is het even stil aan tafel.

22


12e jaargang

Tabee Surabaya Als jongetje van 6 naar Nederland 26-02-1958, Egmond aan Zee en Dordrecht In 1958 wordt de zesjarige Theo Mariano di Calouta door zijn oom Hanno en tante Emmie meegenomen naar Nederland. Vanaf het moment dat zij aan boord van de MS Johan van Oldenbarnevelt stappen zijn zij ‘repatrianten’, ook al zijn zij niet eerder in het vaderland geweest. De ouders van Theo moeten nog wat familiezaken regelen, en zouden later naar Nederland komen. Het ergste vond Theo dat hij alles moest achterlaten, niet alleen zijn ouders, maar ook zijn speelgoed. ‘Wij moesten kiezen tussen de Nederlandse en de Indonesische nationaliteit. Mijn ouders vonden het voor mijn schoolopleiding beter om naar Nederland te gaan.’ In het Nationaal Archief bevindt zich een dossier van de familie Mariano di Calouta. Dit dossier bevat al het papierwerk dat vanaf vertrek uit Indonesië tot aan de toewijzing van een eigen huis is opgebouwd. Uit dit dossier blijkt wel hoe minutieus de Nederlandse overheid bijhield wat de repatrianten aan voorzieningen ontvangen. En: wat zij daarvoor uiteindelijk moeten betalen. De kledingvertrekking begint al aan boord van de Johan van Oldenbarnevelt. Omdat het bij aankomst in Nederland nog hartje winter is, wordt warme kleding verstrekt. Op de kaart die op 13 maart 1958 is ingevuld lezen we dat de familie Mariano di Calouta voor 328 gulden aan kleding ontvangt: vesten, wanten, sjaals, en sokken. Een rok voor tante Emmie en voor oom Hanno een broek. Theo krijgt volgens de administratie onder andere een vest, een pantalon, enkele hemden, een paar kinderkousen, twee kinderpyjama’s en een kindersjaal.

23


12e jaargang

Overigens kreeg ieder twee pyjama’s, een van de weinige kledingstukken die in meervoud werd uitgereikt. Zelf herinnert Theo zich dat hij een kriebelbroek kreeg. En schoenen. In Indonesië liep hij vooral op blote voeten. Al met al was het nogal wennen. In maart arriveert de familie in Nederland. Theo’s oma’s wonen dan al in Den Haag. Het liefst gaan zij ook daar wonen, maar vanaf 24 maart 1958 worden zij ondergebracht in een contractpension in Egmond aan Zee. ‘De pensionhoudster was heel lief, maar haar zoon zat nogal op het geld. Op een gegeven moment kregen alle vrouwen in het pension toestemming om Indonesisch te koken – dat deden zij op een Aladdin petroleumstelletje, levensgevaarlijk in die kleine kamertjes. Ze maakten ook orgaanvlees klaar. Dat leverde de slager altijd gratis, totdat hij in de gaten kreeg dat de vrouwen in het pension het gebruikten om eten te maken. Toen ging hij er geld voor vragen.’ Theo gaat naar de eerste klas van de basisschool, maar hij komt zo goed mee dat hij toch over gaat naar de derde. Bijna een jaar wonen zij in Egmond aan Zee. Dan wordt het pension gesloten en vertrekt de familie naar Dordrecht, naar contractpension ‘Oranjehotel’. Een half jaar is dit pension hun woonplaats. Daarna krijgen zij een eigen woning toegewezen. Als Theo twaalf is, arriveren ook zijn ouders in Nederland. Voor hem is dat de grootste verandering: in zijn beleving komt hij van het ene op het andere moment in een ander gezin terecht. Op het gymnasium komt hij goed mee, maar hij verzet zich als puber ook, onder andere tegen het Indisch zijn. ‘Ik vond ze maar raar en overdreven. Ik zocht vrienden van Nederlandse afkomst. Dat is inherent aan mijn middelbare schoolopleiding. Ik had geen zin in Indonesische feesten. Mijn vader en oom en tante hadden dat wel, die hang naar nostalgie. Zij wilden graag terug. Pas toen ik zelf in Indonesië kwam, merkte ik dat het toch wel gemist had. Zelf heb ik nooit Bahasa Indonesia gesproken, maar toen ik er was, ging dat eigenlijk als vanzelf. Als kind heb ik dat toch opgeslagen.’

24


12e jaargang

Zo koud! 09-11- 1950 Voor heel veel mensen die uit Nederlands-Indië komen, betekent de verhuizing naar Nederland een grote overgang. Het Indische tropische klimaat wordt ingeruild voor het Hollandse koele zeeklimaat. De kou levert hier en daar grote problemen op. Tussen Ochten en Kesteren is in 1950 kamp Overbroek ingericht voor de opvang van repatrianten. Het kamp bestaat uit 22 woningen met een woon/slaapkamer en een keuken. Slechts de helft van de woningen heeft een kachel. De bewoners zonder kachel hebben het vanaf begin september in hun woningen met stenen vloeren erg koud. De beheerder van het kamp belooft de bewoners dat half september kachels zullen zijn geplaatst. Maar er gebeurt niets. Daarom dienen de bewoners een klacht in bij de commissie van toezicht. Maar ook dat levert geen verwarming op. Ten einde raad richt de bewoner van kamer 16 zich begin oktober in een telegram en een brief tot Koningin Juliana. Hij vraagt de Koningin een onderzoek in te stellen naar de onrechtvaardige ‘kachelverdeling’. De bewoners hebben namelijk de aanwezige kachels verloot, waardoor er voor de kamers met stenen vloeren slechts twee kachels beschikbaar zijn, terwijl juist die kamers een kachel het hardst nodig hebben. Hij schrijft op 6 oktober aan de Koningin dat hij zonder kachel ‘vreest van de koude om te komen’. Bovendien is de Fl 100,- die ze per gezinslid van Maatschappelijke Zorg hebben gekregen om winterkleding te kopen, absoluut onvoldoende. Hij vraagt of de Koningin hier iets tegen kan doen. De correspondentie van de repatrianten komt via het Kabinet van de Koningin bij de Dienst voor Maatschappelijke Zorg van het ministerie van Binnenlandse Zaken terecht. Daar wordt de huisvesting van repatrianten geregeld. De minister antwoordt de Koningin en de bewoners dat de kachels wel zijn besteld, maar niet geleverd kunnen worden. Het tekort aan plaatijzer dat uit België moet komen,

25


12e jaargang

zorgt voor vertraging in de productie van de kachels. Maar half oktober zijn uiteindelijk alle woningen in kamp Overbroek van een kachel voorzien. Hollandse straatnamen in Indië De Indische Courant, 1 juli 1925: Door enige Sumatranen werd de gemeenteraad van Meester Cornelis verzocht om de nieuw aangelegde weg langs het gemeenteterrein Rawah Bangké de naam Pertjastraat te geven. Zij ontlenen deze naam aan de Maleise benaming van het eiland Sumatra, namelijk Poeloe Pertja. Het verzoek werd afgewezen omdat die weg vroeger een andere naam in de volksmond had, namelijk Djalan Djembatan satoe doe wit. Vroeger jaren liep een karreweg van Batavia, langs Struiswijk in de richting van een brug die van oudsher de naam `Djembatan satoe doewit´draagt, dit omdat hier destijds een tolgeld van één duit werd geheven. Om deze geschiedkundige herinnering werd door de gemeenteraad van Meester Cornelis besloten deze weg Tolbrugweg te noemen, of in het Maleis Djalan Djembatan satoe doewit. ‘t Is natuurlijk zeer prijzenswaardig aan de weg ook een Hollandse naam te geven, maar praktisch is het niet. Integendeel, voor de nieuwkomer zijn de Hollandse straatnamen in Indië een bron van moeilijkheden. Degene die een koetsier dan wel een taxichauffeur op diens: “Mana toewan?” antwoordt: “Tolbrugweg”, kan daar plezier van hebben en zal wis en zeker eerst na lang omzwerven en herhaaldelijk navragen eindelijk op de plaats van bestemming aankomen. Natuurlijk ligt de schuld volgens het „vraagje” bij die stomme koetsier of chauffeur, maar de ware schuldigen zijn de kennissen die hij moest gaan opzoeken. Zij hadden namelijk verzuimd de vreemdeling in Jeruzalem de onder de bevolking gangbare naam van de weg op te geven.

26


12e jaargang

Koningsplein Beklagenswaardig is de pas-aangekomene die iets te zoeken heeft op het Koningsplein, want niet licht zal het bij hem opkomen, dat deze vlakte naar aanleiding van in het verleden daarop voorkomende gambirtuinen in de volksmond kortweg Gambir heet. Maar al weet hij dat hij Gambir moet zeggen om hier te komen, dan nóg is hij niet gelukkig, want de één kilometer in vierkant uitgestrekte grasvlakte heeft vier zijden: Noord, Oost, Zuid en West, De kennis der namen van de vier windstreken in het Maleis zal hem weinig baten. Om zich een eindeloos gezeul rond het plein te besparen moet hij de truc kennen, die hierin bestaat, dat hij de kant, waar hij moet zijn, aanduidt middels het daar voorkomende meest bekende gebouw. Moet hij op Noord zijn dan zegt hij: “sebelah toewan besar” (waar het paleis van de G. G. staat), op Oost “sebelah kereta api” (waar het station staat), op Zuid “sebelah toewan residen” (waar de resident woont) en op West “sebelah roemah gadjah” (aan de kant van het Museum). Het Waterlooplein zal hij bereiken door eenvoudig te zeggen: “tanah lapang” (plein), wil hij erg duidelijk zijn dan voegt hij er aan toe “singa” (leeuw), omdat boven op de zuil, welke werd opgericht ter herdenking van de slag bij Waterloo, een leeuw staat. Moeilijk is het ook om de verschillende op Tanah Abang te Weltevreden uitlopende wegen te bereiken. Zo heet Laan Trivelli, gang Terpilie, Laan de Riemer, gang Klemmer, Laan de Bruin Kops, gang Brengkok, de Museumlaan, gang Sapi-i, naar de eigenaar van de daar gebouwde huizen, de ooit zo beroemde Bataviasche schoenmaker, die naar men zegt met de Noorderzon naar Singapore verdwenen is. Rijswijkstraat (of Franse buurt) klinkt de Inlandse wagenbestuurder als abracadabra in de oren, Djaga Monjet, zo genoemd naar een wachthuisje, is hem eveneens bekend; Gang Bellem in plaats van Willemslaan en nog tal van andere Maleise, soms meer tot de volksverbeelding sprekende namen.

27


12e jaargang

Paasproject Nieuw Beekvliet. De bewoners en personeel vinden het altijd leuk om mee te helpen als er een themaproject is. De bewoners van de afdeling Somatiek kwamen op het idee om samen de afdeling Pg creatief te zijn. Het idee was een mobiel. De bewoners hadden plezier erin om te verven, te knippen en enthousiast delegeren zij het personeel en de vrijwilliger hoe zij het willen hangen. Personeel hielp ook mee met een idee uitvoeren voor de centrale ingang. En zo kunnen we gezellig met de bewoners Pasen vieren mede door onze geweldige kokkie Corry , die weer voor de paasdagen zorgt voor een heerlijk Paas menu. Zo draagt ieder een steentje bij, dat is Nieuw Beekvliet, de samenhorigheid is sterk voelbaar onder elkaar.

28


12e jaargang

Wat doe ik als vrijwilliger? Wij hebben een nieuwe rubriek “wat doe ik als vrijwilliger”. Vrijwilligerswerk verbindt mensen, geeft mensen plezier en je steekt er wat van op. Vrijwilligerswerk is heel belangrijk in de samenleving. Zonder vrijwilligers zouden veel clubs, stichtingen en verenigingen niet kunnen bestaan. Ook in Nieuw Beekvliet zijn onze vrijwilligers waardevol! Jan Hofstad laat zien hoe onze bewoners genieten met de kaartclub die elke week gehouden wordt op dinsdagavond en woensdagmiddag , samen met zijn collega vrijwilligers. Een gezellige avond met een advocaatje erbij. Drie vrijwilligers vertellen hoe het vrijwilligerswerk wordt beleefd; De kaartavonden op dinsdag en woensdagmiddag. Jan Hofstad aan het woord: In september stuurde Gwen van der Velden mij een mailtje. Daarin vroeg ze mij of ik wilde starten om op een avond in de week te komen kaarten. Dit, omdat dat er enkele bewoners waren die de winteravonden zo lang vonden. Voorheen heb ik dat enkele jaren alleen gedaan met de bewoners op vrijdagavond.

29


12e jaargang

Omdat wij op de woensdagmiddag ook komen kaarten vroeg ik aan Piet Schouten en Leni Borsten of we dit met z’n drieën zouden kunnen doen. Als er dan soms een vrijwilliger niet kan dan ben je nog met twee personen. Zo werd er besproken dit op dinsdagavond te doen. Nu hebben we dan een rik tafel en een grote tafel om te jokeren. De bedoeling van Gwen was om te kaarten van 19.00 uur tot 20.00 uur. Maar dat werd al gauw 21.00 uur en als we dan riepen “laatste ronde” kregen we af en toe te horen “nu al?”. In het begin brachten we om de beurt zelf iets mee voor bij de koffie, maar nu wordt vanuit de keuken al wat lekkers in de koelkast gezet voor de kaartavond. De bewoners genieten elke dinsdagavond geweldig van het kaarten en de sfeer.

30


12e jaargang

Piet Schouten vult aan; Vijf jaar geleden kwam ik hier binnen wandelen vanwege opname van mijn oom. Daarna kwam ik wekelijks op bezoek en bezocht ook andere bewoners. Steeds als ik een bepaalde dag naar buiten ging, zag ik in de grote zaal een man kaarten met enkele bewoners. Toen dacht ik, dat wil ik ook. Een week later zocht ik contact met de activiteitenbegeleiding en die vonden het prima. Die man die aan het kaarten was, was Jan. En zo waren we met z’n drieën met Piet erbij. Tot op heden kaarten we in twee groepen. Rikken en Jokeren, het kaarten heeft een tijd s ’avonds stil gelegen, maar we hebben de draad weer opgepakt, Er is veel animo en heel veel plezier! Ook heb ik vijf jaar de sponsering verzorgd Stichting Parasol voor de fijne middagen voor bewoners en personeel. Lenie Borsten; Afscheid nemen is nooit leuk, alleen maar verdrietig. Er is veel veranderd voor jou, en de andere activiteitenbegeleiders. Niet altijd ten goede, ook niet voor ons vrijwilligers. Maar wij zullen proberen om het de bewoners naar hun zin te blijven maken, zolang het nog kan. Veel dingen hebben Piet en Jan al geschreven over hun vrijwilligerswerk op Nieuw Beekvliet. Daar heb ik weinig aan toe te voegen. We zullen je missen. Het ga je goed en maak er toch maar iets moois van ondanks alles. Aldus, Lenie Borsten, Piet Schouten Jan Hofstad

31


12e jaargang

Ingezonden stukken: Tijdens de reminiscentiemiddag kwamen verschillende leuke verhalen over vroeger aan bod. Er waren enkele leerlingen die thuis of bij opa en oma hebben zitten snuffelen op zolder en hadden een attribuut meegenomen. Een prentenboek, een oud gekaft boek uit 1953. Hier werd een stuk uit voorgelezen prinses Beatrix stond er in als klein kind. Eentje had een oude koffiemolen meegenomen. Door verschillende onderwerpen kwam ook school aan bod. En daar had mw. Schoones een verhaaltje over, dit willen we de mensen die er niet bij waren niet onthouden, want misschien herkent er iemand het wel. Vroeger moesten leerlingen een liedje voor de juf zingen en dan kreeg men daar een punt voor. Dit zong mw. Schoones een keer en tevens de laatste keer want ze kreeg een onvoldoende en een pak slaag. De school is maar een apenkooi hoezee. De apen zitten 2 aan 2 hoezee. De grootste aap staat voor de klas, die slaat ze tegen de ribbenkast. Hoezee, hoezee, hoezee, Hoezee, hoezee, hoezee. De leerlingen en overige bewoners hebben hier ontzettend om moeten lachen. Gevraagd wat de straffen waren van toen aan de ouderen en hoe de straffen tegenwoordig zijn. Deze zijn gelukkig een stuk milder geworden dan vroeger. De middag was erg leuk en zinvol. De jeugd heeft vele leuke verhalen gehoord van vroeger maar konden ook vertellen aan onze bewoners hoe het tegenwoordig gaat. De tijd is voorbij gevlogen. Iedereen heeft zichtbaar genoten, na afloop vertelde er enkele jongeren zelfs:” dit was nog eens leuk, veel leuker dan geschiedenis les.” Misschien moet de geschiedenisdocent maar eens een keer naar Nieuw Beekvliet komen.

32


12e jaargang

Tevens had ik nog een ingezonden stukje van mw. Schoones. Er zijn 37 spieren nodig om een lang gezicht te trekken. Er zijn er maar 4 nodig om te glimlachen. Dus spaar energie. Glimlach. Claudia Martens

33


12e jaargang

Aan bewoners, verzorgenden, activiteiten- medewerkers, mede-vrijwilligers: Met ingang van januari 2016 neem ik afscheid van jullie. Het valt mij behoorlijk zwaar, dit besluit te hebben moeten nemen. Ergens in 2010 of 2011 ben ik op maandagmiddag gestart op de pgafdeling. Voelde me daar thuis en eerde van de bewoners weer wat Indonesische woorden. De sfeer was ook heel fijn. Met Jeanne heb ik heerlijke fruithapjes mogen klaarmaken en wij waren blij wanneer de bewoners ook lekker zaten te smikkelen. Helaas heb ik toch besloten met dit leuke en mooie werk te stoppen. Mijn ogen gaan flink achteruit – staar operaties ondergaan(links macula degeneratie). Prikken in het oog helpen niet meer. Ook mijn artrose in knieën en handen/vingers spelen me parten. En mijn leeftijd (bouwjaar 1934). Een andere overweging om te stoppen is het feit dat de bus niet meer door Gestel rijdt (vanuit Den Dungen) en ik met slecht weer niet meer op de fiets durf te komen(!). Wens jullie allemaal nog veel werkplezier en een goede verhuizing t.z.t naar Boxtel. Ik hoop jullie nog wel eens te ontmoeten bij een braderie of misschien wel bij een lezing over mijn geboorteland. Of aanvullend commentaar mogen geven op de documentaire “Buitenkampers”, waaraan ik heb meegewerkt. Als gastdocent –sinds 2001- kom ik op scholen en bij verenigingen het verhaal doen over de oorlogsjaren in Indië. Warme groeten met een lach en een traan. Tineke van Ommen-Douwes. Sampai bertemu pula/ayo te despues.

34


12e jaargang

Oproep aan familie en verwanten, Jaarlijks organiseren wij de wandel 3 daagse. Wij willen graag een beroep op u doen om uw vader of moeder te kunnen begeleiden tijdens deze wandeldagen. Tijdstip van 14.00 – 16.00 uur. Vind u het leuk om mee te helpen, geeft u zich dan op. Heerlijk met de bewoners in de buitenlucht met onderweg rustpunten met een kleine versnapering en consumptie. Als afsluiting op vrijdag 17 Juni voor bewoners en begeleiders een heerlijke BBQ met muziek! Aanvang: 14.30 – 18.00 uur.

Interesse gewekt? Voor meer informatie kunt u contact opnemen met: Pony Djojodikromo - Activiteitenbegeleidster Nieuw Beekvliet Telefoonnummer 073-5587600. [email protected] 35


12e jaargang

Beste bewoners en verwanten, Er is in de wasserij helaas weer veel kleding achter gebleven dat niet genummerd is! Om te kunnen kijken of er nog kledingstukken van u of van uw familielid bij zijn, zijn er opnieuw kijkmiddagen gepland:

In het weekend van 16 en 17 april tussen 14:00 – 16:00 uur kunt u terecht in de huiskamer Somatiek. U kunt natuurlijk tot die tijd ook even in de wasserij binnen lopen. Ik wil u er op attenderen dat nieuwe kleding/was echt eerst genummerd moet worden voordat dit naar de wasserij toe gaat. Dus voordat u het gaat dragen ga even langs mevrouw van Zon in de wasserij en zij zal dit voor u nummeren. Of u geeft de was in een plastic zak voorzien van naam af aan de verpleging/ verzorging en het zal voor u genummerd worden. Hartelijk dank voor uw medewerking, Linda van Loon Hoofd facilitaire dienst.

36


12e jaargang

In Memoriam Helaas hebben we in de afgelopen maanden afscheid moeten nemen van,

De heer Manahuwa De heer Rovers Wij wensen familie en verwanten veel sterkte toe in de komende tijd.

37


12e jaargang

Oproep aan alle lezers van de Kaketoe De redactie van De Kaketoe zou het leuk vinden als u, bewoner, verwant of personeel een bijdrage zou willen leveren aan U kunt uw bijdrage inleveren vóór 1 Juni bij de receptie. Wij kijken uit naar uw/ jullie bijdrage. De volgende uitgave van “De Kaketoe” zal eind Juni zijn. Redactie van “De Kaketoe” De Kaketoe is een blad voor bewoners, personeel, vrijwilligers en verwanten van Woon-zorgcentrum Nieuw Beekvliet en verschijnt 4x per jaar. Uitgever: Redactie:

Nieuw Beekvliet Gwen v/d Velden Marga ten Brink Wil v/d Brandt

Productie:

Nieuw Beekvliet

38

http://www.zge.nl

Lente Informatieblad van Woonzorgcentrum Nieuw Beekvliet te St. Michielsgestel

Recommend Documents