Lente 2009 #67 Essentmiljoenen en ruimtelijk beleid Wethoudersestafette Den Haag-Leiden Prijsvraag Hollandse Brug

Lente 2009 #67 Essentmiljoenen en ruimtelijk beleid Wethoudersestafette Den Haag-Leiden Prijsvraag Hollandse Brug

Redactioneel

COLOFON ARCHITECTUUR LOKAAL verschijnt 4x per jaar Tussen de Bogen 18 1013 JB Amsterdam 020 530 40 00 [email protected] www.arch-lokaal.nl www.ontwerpwedstrijden.nl REDACTIE Hoofdredactie: Cilly Jansen Eindredactie: Indira van ’t Klooster Redactie & productie: Margot de Jager REDACTIERAAD Jan Abrahamse Henk van den Broek Hans van Brummen Agnes Evers Simon Franke VORMGEVING Joseph plateau, Amsterdam DRUK Die Keure, Brugge OPLAGE 6000 ISSN 1385-0482 ABONNEMENT Een abonnement op dit tijdschrift is kosteloos verkrijgbaar op aanvraag. Nog beschikbare nummers uit eerdere jaargangen zijn tegen verzendkosten te bestellen bij Architectuur Lokaal. Alle eerdere uitgaven staan ook als pdf op www.arch-lokaal.nl

Olifantenkooi Goed opdrachtgeverschap vereist kennis en deskundigheid, die bouwt een mens op in de loop der jaren. Dat er behoefte is aan goed opdrachtgeverschap in Nederland behoeft nauwelijks toelichting denk alleen maar aan het gedoe met aanbestedingen. Toch herkennen we bij Architectuur Lokaal steeds vaker een wonderlijk fenomeen, dat ik een ‘verbod op deskundigheid’ zou willen noemen. Dat komen we tegen bij alle opdrachtgevers - zowel bij de overheid als bij de marktpartijen. Er zijn wethouders die het maken van ‘hun’ ruimtelijke visie uitbesteden aan een ingehuurd adviseur; de bouwplannen worden vervolgens getoetst door juristen. Steeds meer gemeenten hebben immers foto: Maarten van Schaik geen stedenbouwkundigen meer in dienst. Externe deskundigen nemen na afloop van hun werk ook de opgedane kennis met zich mee. Maar als al sprake is van interne projectuitvoering bij gemeenten en rijksoverheid, dan zet dat ook niet altijd zoden aan de dijk. Soms tegen hun zin, zijn de betrokken ambtenaren verplicht om na een bepaalde periode over te stappen naar een volstrekt andere dienst of afdeling. Bij de marktpartijen is het niet veel anders. De generatie directeuren van projectontwikkelingsbedrijven met een achtergrond in een ontwerpopleiding gaat nu met pensioen. Sommige bedrijven vinden dat zij geen architect meer nodig hebben; de afdeling conceptontwikkeling kan het wel zonder hen af. Opdrachtgevers en ontwerpers groeien uit elkaar. Waar zijn de architecten in dit beeld gebleven? Vraagt goed opdrachtgeverschap niet juist om inzicht in hetgeen zij kunnen bijdragen aan de opgaven, welke oplossingen kunnen zij bieden? Een prachtige recensie uit 1965 van de Vlaams architectuurcriticus Geert Bekaert over de olifantenkooi laat zien hoe belangrijk het is om vanuit een breed perspectief over architectuur na te denken. Daaraan ontleenden we de titel van het pamflet dat u voortaan in deze krant zult vinden. We laten de architecten zelf weer aan het woord over hun vak - waarmee u als deskundig opdrachtgever ongetwijfeld uw eigen visie op architectuur kunt aanscherpen.

Cilly Jansen, directeur Architectuur Lokaal

FOTO OMSLAG Janneke Luursema Hoop (‘07), uit de serie IJburg

Architectuur Lokaal is het landelijke kenniscentrum voor cultureel opdrachtgeverschap en architectuurbeleid. Vanuit een onafhankelijke positie leggen wij verbindingen tussen partijen die bij de bouw betrokken zijn. Voor opdrachtgevers als gemeenten, woningcorporaties en projectontwikkelaars verzorgen wij excursies, discussies en andere programma’s op maat. Terugkerende thema’s zijn de culturele betekenis van het opdrachtgeverschap en het belang van de samenwerking tussen opdrachtgever en ontwerper. Architectuur Lokaal beheert het Steunpunt Ontwerpwedstrijden, dat uitschrijvers van prijsvragen behulpzaam is bij de selectie van ontwerpers en projectontwikkelaars.

2

Architectuur Lokaal #67

Inhoudsopgave

04

Lokaal Mondiaal Alex van de Beld

Regie 05

Alle lagen van de stad TANGRAM Architecten richt zich al 15 jaar op intensiever bouwen in de stad. Ook op rijksniveau vinden ze nu gehoor, maar daarmee is het werk niet gedaan: ’Als vakgenoten het al niet begrijpen, hoe zouden opdrachtgevers en burgers het dan moeten snappen?’ Indira van ’t Klooster

12

De tandarts en de architect PANORAMA-uitwisselingen vinden niet alleen plaats tussen Nederland en andere landen. Duitsland organiseerde een PANORAMA met Slovenië. Architectuurbeleid over de grens. Indira van ’t Klooster

Opgaven 14

Herbestemmen voor de jeugd Jongeren en gehandicapten in Nijmegen en Delft hebben prachtige huisvesting gevonden in een oude fabriek en een katholieke kerk. Uit de ervaringen zijn wijze lessen te trekken.

08 Regie Waar gaat het Essentgeld heen? Wouter Bos was snel met het temperen van het enthousiasme over de Essentmiljoenen. Maar was dat terecht? Wat zijn de plannen van de gemeenten eigenlijk? Frank van de Poll

Dirk Bergvelt

16

Het ontwikkelen van tussentijd Bouwgrond ligt soms jarenlang braak zonder dat iemand er iets mee doet. Zonde en onnodig. De Tussentijd OntwikkelingsMaatschappij (TtOM) gaat er iets aan doen. Edwin Verdurmen

20

Duurzaamheid is burgerparticipatie Duurzaamheid is een begrip dat overal opduikt. Maar wat betekent het precies? Wat is de architectonische opgave en wat kan de opdrachtgever eraan doen? Deel 1: John Habraken. Pieter Winters

Praktijk 22

Drijvend debatteren De Ark drijft! Architectuurcentrum Friesland heeft eindelijk een onderkomen. En er zijn ook plannen. Hester Berkelmans

23

Van kop tot teen Dit jaar stelt Architectuur Lokaal in elk nummer een veelbelovende jonge professional aan u voor. Deze keer: Mariska Louman van Dolte Stedenbouw. Maaike van Beusekom

24

10 Regie Van Smit naar Van Woensel In de rubriek Wethoudersestafette bespreekt een wethouder een actuele kwestie in de gemeente en nodigt een collega-wethouder uit om daarop te reageren. Deze keer: van tunnelbouw naar welstandsbeleid. Peter Smit

Het verlaten atelier van de wereld Christiaan Weijts

Hoop (‘07) Janneke Luursema is gefascineerd door stille getuigen van menselijke aanwezigheid. De mens is in fotografie meestal de belangrijke afwezige, maar de sporen die hij achterlaat reflecteren zijn handelen. Luursema legt deze invloed van de mens op zijn omgeving vast. Dit leidt niet alleen tot een fotografisch gedocumenteerd, maar vooral ook tot een poëtisch beeld van een deel van de werkelijkheid. Momenteel werkt Luursema aan een fotoboek over het Westerpark in Amsterdam. Janneke Luursema (1971) kreeg haar opleiding aan de Fotoacademie Amsterdam, waar ze cum laude slaagde in 2004. Ze volgde hierna een masterclass bij Jan Zwart (2006) en Marcel van der Vlugt (2007). Haar werk werd in 2005 genomineerd voor de Photoacademy Award (categorie Interior/Exterior) en in 2008 voor PANL (2008, categorie Fashion/Lifestyle). Werk van haar was te zien tijdens de Fotomanifestatie Noorderlicht (2004), op het Fotofestival Naarden (2005) en in het Nederlands Architectuur Instituut (2007). www.jannekeluursema.nl Voor de cover van Architectuur Lokaal stelt telkens een andere (architectuur)fotograaf zijn mooiste archieffoto ter beschikking.


18 Opgaven Prijsvraag Hollandse Brug De Hollandse brug kan een hoogtepunt van de ‘A6-beleving’ worden. Rijkswaterstaat schreef een prijsvraag uit. Deelnemers werd gevraagd om binnen alle vrijheid een sober ontwerp te maken. Jan Kolvoort

3

Lokaal Mondiaal

Spinoza in Zweden Scandinavië heeft de reputatie een land te zijn met een overvloed aan natuur en ruimte, waarin grootschalige open landschappen worden afgewisseld met oneindige aaneengesloten bossen. Het gebied heeft kortom vooral dat wat in Nederland schaars wordt, of al niet meer bestaat. Die mythische kwaliteit zit niet alleen verstopt in de natuur, maar zat ook in de traditie om landschap in verband te brengen met architectuur. De door architectuurtoeristen meest bezochte hoogtepunten zijn te vinden in Malmö en Stockholm waar Asplund en Leverentz hun begraafplaatsen hebben gemaakt. In de realiteit van het moderne Zweden lijkt die traditie samen met de oude meesters te zijn begraven. Het land kampt met vergelijkbare problemen als in Nederland. In de stad Helsingborg in de Oresundregio waar ik de afgelopen jaren

een vestiging van Onix heb opgestart, is sprake van een stevige suburbanisatie. Het is een corridor van verstedelijking langs snelwegen, segregatie in de grotere steden, en ook hier de verkwanseling van het open landschap. Zelf spreekt men van een Oresundmetropool waarmee de ring van steden rond de Oresund wordt bedoeld, met als grootste stad Kopenhagen. Naarstig wordt geprobeerd om deze regio te ontwikkelen als een Ecopolis uitgestrekt rondom een blauw hart. Ondanks het feit dat in Zweden minder geld aan research en onderzoek wordt uitgegeven dan in Nederland en het land een zwakke planologische traditie heeft, ligt een belofte in dit zuid-Zweedse landschap opgesloten. Die belofte gaat over de onuitroeibaarheid van het begrip natuur in de hoofden van de Zweden. Vaak

tot ergenis van ontwerpers die vooral artificiële landschappen willen ontwerpen. Zelf denk ik dat de enige filosoof die we ooit in Nederland hebben gehad, Spinoza, ons duidelijk heeft gemaakt dat alles als natuur gezien kan worden: mens, dier en ding. Hier ligt voor mij de belofte dat steden, gebouwen en landschappen samen een natuurlijke omgeving kunnen vormen. Een idee om verder aan te werken in een tijd dat wereldwijd deze nieuwe vorm van natuur de meeste aandacht vraagt. Architect Alex van de Beld is partner in Onix architecten en startte enkele jaren geleden een filiaal in Zweden. In 2009 bericht hij over architectuur en opdrachtgeverschap in Scandinavië.

Foto: Onix

4


Regie

Alle lagen van de stad Interview > Tekst: Indira van ’t Klooster > Beeld: Maarten van Schaik

Al 15 jaar richt TANGRAM Architekten zich op verdichtingsstrategieën in de bestaande stad. Charlotte ten Dijke is niet de enige, maar misschien wel één van de meest gepassioneerde verkondigers van de verdichtingsleer. Sinds de Nota Ruimte (2005) is de noodzaak tot verdichten verankerd in rijksbeleid. Maar dat is pas het begin. ’De mogelijkheden van de compacte stad, van binnenstedelijk verdichten, zijn nog onbekend. Ontwerpers en opdrachtgevers mijden ze. Burgers geloven er niet in. Maar ik wil dat het concept landt, en we zijn er dichter bij dan ooit.’ ‘De vraag is nu: hoe maak je beleid concreet?’ Charlotte ten Dijke steekt direct van wal. Gepassioneerd schetst ze niet alleen het probleem, maar ook de oplossing en de knelpunten daarbij. Na jarenlang als betrekkelijke outsiders te hebben geopereerd, is TANGRAM Architekten nu onderdeel van diverse cruciale schakels die nodig zijn om beleid tot praktijk om te bouwen. Het bureau is één van de deskundigen in het Kennistraject Verstedelijking, een denktank van VROM. Bij de BNA heeft TANGRAM Architekten het initiatief genomen een commissie te vormen die aanbevelingen doet aan minister


Cramer over noodzakelijke maatregelen voor succesvol verdichtingsbeleid. In het voorjaar is ze gastredacteur van architectuurtijdschrift DAX. En ondertussen geeft ze lezingen door het hele land aan bestuurders van alle gezindten. ‘Vroeger spraken we vooral voor linksgeoriënteerde groeperingen en partijen, nu ook voor het CDA. En ook dan landt het besef dat verdichten noodzakelijk is. We hebben het rijk aan onze zijde en steeds meer opdrachtgevers, maar dat is niet genoeg.’ Het probleem is groot. ‘Het rijksbeleid wordt niet goed opgepakt op lokaal niveau. Dat komt omdat geen methode is bedacht om aan te sturen en te controleren. Er is geen apparaat, er is geen kennis.’ Ter illustratie van het soort projecten waar het dan om gaat, noemt Ten Dijke een groot project in Tilburg. ‘Daar is aan de rand van de stad een groot probleem met de ontsluiting van de stad. We hebben een voorstel gedaan waarin wegen, parkeergelegenheid en voorzieningen onder de grond verdwijnen, waardoor op maaiveldniveau ruimte komt voor een stadspark met woningen. Dat plan hebben we helemaal laten doorrekenen. Het was weliswaar duurder dan de meer traditionele voorstellen met geluidswalwoningen, maar op de langere termijn ook rendabeler. En complexer. De gemeente durfde het niet aan.’ Waarom niet? ‘Een project als dit vereist lef, kennis en visie. Het project is te groot en te complex voor een wethouder die in vier jaar moet scoren. Voor dit soort projecten zou een gemeenteoverstijgend projectteam moeten worden opgericht dat 15 jaar aanblijft om het te realiseren, dat los van de politieke realiteit kan werken. Tegelijkertijd ontbreekt kennis bij de overheden. Daarom pleiten we voor een kenniscentrum voor verdichtingsvraagstukken, vergelijkbaar met het International New Town Institute in Almere. Dat kenniscentrum kan wetenschappelijk onderzoek doen en voorbeeldprojecten verzamelen die opdrachtgevers en ontwikkelaars laten zien dat intensivering loont en duurzaam is. Het is een enorm breed kennisveld dat een rol speelt bij verdichtingsproblematiek. Neem bijvoorbeeld het onderzoek van Newman, hoogleraar

5

Regie

6


Regie

‘Elke uitbreidingswijk die we nu bouwen, bouwen we voor de afbraak. Over 30 jaar zullen de buitenwijken grotendeels zijn leeggelopen.’

aan de Murdoch Universiteit in Australië, die al in 1999 aantoonde dat de mate van dichtheid en compactheid van een stad een gunstige invloed heeft op het energieverbruik van de totale stad. (1) Of het onlangs gepubliceerde proefschrift van Jolanda Maes van het Nederlands Instituut voor Onderzoek van de Gezondheidszorg. (2) Maes legt een rechtstreeks verband tussen gezondheid en de nabijheid van groen in de leefomgeving. Je zou zeggen dat dat allang bekend is, maar nu is het voor het eerst wetenschappelijk bewezen. Al dit soort kennis is nodig om de hogere kosten van intensivering van de bestaande stad te kunnen afzetten tegen positieve lange termijneffecten voor de stad.’ Niet iedereen gelooft hierin. Peter Drijver van SCALA zegt dat TANGRAM’s verdichtingsideeën buiten de realiteit staan. (3) Modellen zoals in Almere en Poundbury in Engeland lijken hem vruchtbaarder. Letterlijk: “Tangram’s tekst laat een standaardbeeld zien van ontwerpers die ambtenaren willen verleiden tot experimentele innovatie die moet leiden tot vooropgezette vormuitkomsten.” Ten Dijke reageert ernstig. ‘Dat vind ik te gemakkelijk. Geen enkele van de plannen leidt tot eenvormige woningen. Dat kan ook niet, want het gaat om integraal denken, om alles met elkaar in verband brengen. Dat leidt nooit tot één type uitkomst. Dat is juist het mooie, terwijl we verdichten kunnen we vrijstaande villa’s maken, rijtjeshuizen, appartementen, waterwoningen, de mogelijkheden zijn legio. Zijn opmerking illustreert wel dat meer visie en kennis nodig is, bij ontwerpers en bij opdrachtgevers, om de omvang van de opgave te onderkennen. Want laten we reëel zijn: als vakgenoten het al niet begrijpen, hoe zouden opdrachtgevers en burgers het dan moeten snappen?’ Dan Rudy Uytenhaak. Hij houdt zich sinds 2003 intensief bezig met verdichting via zijn leerstoel Architectuur aan de TU Delft. In De Architect zei hij onlangs dat verdichtingsonderzoek maar in beperkte mate door een architect kan worden gedaan. Het echte werk is voor bestuurders en stedenbouwers. (4) ‘Ja, daar heeft hij gelijk in. Hij onderzoekt, maakt wetenschappelijke modellen van dichtheidsvariabelen, gevelvereisten enzomeer. Dat is enorm belangrijk, maar dit onderzoek blijft op het niveau van de typologie, van het gebouw. Wij doen aan gebiedsontwikkeling, we beginnen niet bij het gebouw, maar bij de lagen van de stad. Bij de onderliggende vervoersstructuren, groen- en watergebieden, morfologische opbouw, eigendomsverhoudingen, sociale en economische opbouw, leeftijdsopbouw van de bestaande voorraad, enzovoort. Een stad moet op het niveau van die onderliggende lagen worden benaderd en begrepen. Een stad is nu eenmaal een menging van veel systemen, geen verzameling van modellen. Daarom gaan Uytenhaak en wij op verzoek van de Rijksbouwmeester onze kennis bundelen bij het verzamelen van goede voorbeelden. Hij heeft de wetenschappelijke kennis, de modellen. Wij kunnen die integreren met natuur, water, beleid uit andere vakgebieden, economische invloeden en gevoelsmatige factoren. Daar hebben we al jaren ervaring mee.’ Op die manier kan de vakwereld verder worden gewezen op de mogelijkheden en het nut. Maar wie overtuigt de burger? ‘Het Rijk zet nu vol in op verdichten.


Een cultuur van ontwerpen > “De ruimte in de stad moet intensiever worden gebruikt, om het landelijk gebied zo veel mogelijk open te houden. [...] De verdichting mag niet ten koste gaan van een goed functionerende openbare ruimte. Die is van vitaal belang voor het stedelijke leven, de kwaliteit van de leefomgeving en de gezondheid van de bewoners. De openbare ruimte moet in al zijn verschijningsvormen veilig, toegankelijk en uitnodigend zijn, van woonstraten tot stadssnelwegen en van pleinen tot parken.”

Randstad 2040 > “Tot 2040 zijn er ten minste circa 500.000 nieuwe woningen nodig in de Randstad. […] Het [kabinet] denkt dat deze kwalitatieve en kwantitatieve opgave op diverse manieren kan worden aangepakt en beantwoord. Allereerst door sterke verdichting en herstructurering van verouderde woon-werklocaties in de steden en transformatie van in onbruik geraakte terreinen tot nieuwe stedelijke gebieden met een woon-/werkfunctie. [...] Als het betrokken partijen lukt de verdichting en herstructurering in de bestaande steden vorm te geven, zijn pas na 2030 nieuwe, grootschalige uitbreidingslocaties nodig.”

Eerst in de Nota Ruimte, maar nu nog concreter in de nota Randstad 2040 en de architectuurnota Een cultuur van ontwerpen. De minister, maar wij ook, zal veel duidelijker moeten uitleggen wat compact wonen betekent. Dat het geen hoogbouw is, geen versteende woonvlakte, dat het kansen biedt. Waar het om gaat is dat binnenstedelijke verdichtingsplannen de ellende wegontwerpen. Vanuit een weinig aantrekkelijke situatie van snelwegen, kantoren en aanrijroutes kán een aantrekkelijk woonmilieu ontstaan. Dat lukt nooit wanneer je vanuit het defensief ontwerpt, met geluidswalwoningen bijvoorbeeld of met hekken.’ En het moet nu gebeuren. Ten eerste omdat de tijd dringt. ‘Nu zitten we nog in een groeiscenario, maar dat gaat veranderen. Bouwactiviteit is cruciaal voor het ontwikkelen van ruimte. Bouwen is een bron van inkomsten die kan worden aangewend om de kosten van natuur, parken, water en ondergrondse constructies te dragen. Het klinkt bizar, maar het is de realiteit van vandaag de dag. Niet bouwen levert geen geld op. Als straks de krimpscenario’s doorzetten in Nederland, en dat gaat gebeuren tussen nu en 30 jaar, dan vallen de geldstromen voor verdichten weg. Ook dat moeten we ons realiseren. Elke uitbreidingswijk die we nu bouwen, bouwen we voor de afbraak. Over 30 jaar zullen de buitenwijken grotendeels zijn leeggelopen.’ Ten tweede zou het huidige economische tij wel eens een gunstige factor kunnen blijken te zijn. ‘Gemeenten hebben de afgelopen jaren ontdekt dat hun middelen om regie te voeren zijn afgenomen door de toenemende macht van ontwikkelaars en het wegbezuinigen van ambtenaren met kennis. Nu veel investeerders en ontwikkelaars het moeilijk hebben zien we een paar belangrijke dingen gebeuren. Het brengt het graaien in de ruimte van private partijen tot stilstand. Gemeenten kunnen tegen gunstige voorwaarden de grond terugkopen, waar ontwikkelaars nu graag van af willen. Ontwerpers zien, in onzekere economische tijden, weer perspectieven bij zelfbewuste gemeenten. Dat gevoegd bij de trend dat programma’s op maat, locatiegericht en binnenstedelijk bouwen steeds belangrijker wordt, is heel goed nieuws in financieel donkere tijden.‘ (1) Peter Newman en Jeffrey Kenworthy, Sustainability and Cities Overcoming Automobile Dependence, Perth, Island Press 1999, zie o.a. p. 100-101. (2) Jolanda Maes, Vitamin G – green environments, healthy environments, Universiteit van Utrecht, Utrecht 2008 (3) zie www.ruimteforum.nl (4) De Architect, september 2008, p. 21-23

Informatie TANGRAM Architekten is één van de adviseurs van het Kennistraject Verstedelijking, opgezet door de directie Nationale Ruimtelijke Ordening van VROM. In maart 2009 is een aanbevelingsbrief van de werkgroep Verstedelijking van de BNA aan minister Cramer verzonden. In mei 2009 is TANGRAM Architekten gastredacteur van het tijdschrift DAX. Het thema is

7

Regie

Waar gaat het Essentgeld heen? Opdrachtgever in NL > Tekst: Frank van de Poll > Foto: gemeente Tilburg, gemeente Emmen

Even was er grote opschudding in het land. Al die vrijkomende Essentmiljoenen: zouden gemeenten wel kunnen omgaan met die verantwoordelijkheid? Vanuit de Tweede Kamer en het kabinet kwamen signalen dat lang niet iedereen daar veel vertrouwen in had. Maar wat zijn al die gemeenten dan van plan? Architectuur Lokaal liet het uitzoeken.

Toen zo’n tien jaar geleden werd besloten om de energiemarkt te liberaliseren vonden veel mensen dat een wijs besluit. De marktwerking zou een gunstige uitwerking hebben op de prijs die de consument voor de levering van zijn energie zou betalen, zo was de gangbare mening. Maar nu we midden in een financiële crisis zitten, is het grenzeloze vertrouwen in de vrije markt afgenomen. Nu de banken voor een deel zijn genationaliseerd wordt ook de roep om niet alle nutsbedrijven die nog in overheidshanden zijn te verkwanselen steeds luider.

‘ Wij zijn eigenlijk nog helemaal niet toe aan een besluit over hoe we het geld straks gaan uitgeven’

Spoorzone Tilburg.

8

Maar dat is vooralsnog aan dovemansoren gericht. Dat valt te concluderen uit de overname van het Nederlandse energiebedrijf Essent door het Duitse RWE. De aandeelhouders zullen een bedrag van rond de negen miljard euro ontvangen. Ondertussen wrijven de aandeelhouders zich in de handen. Die aandeelhouders, dat zijn zes provincies en 140 gemeenten. Noord-Brabant, Overijssel en Limburg bezitten de meeste aandelen, bij elkaar opgeteld zo’n 65 procent. De provincies Groningen, Drenthe, Flevoland en 140 gemeenten hebben de rest. Zij hebben de provinciale en gemeentelijke schatkisten alvast wijd opengezet om de toestroom van miljoenen Essenteuro’s bijtijds op te kunnen vangen. Logisch dus dat zowel de provinciale als gemeentelijke aandeelhouders geen zin hebben in een principiële discussie over het vermarkten van de energiesector zoals die vooral door de SP in de Tweede Kamer is aangezwengeld. En dat ze ook niet gevoelig zijn voor de argumenten van PvdAKamerlid Diederik Samson die de verkoop van Essent aan een Duits bruinkoolconcern (’een vuile stroomleverancier’) niet bepaald een goede ontwikkeling vindt voor een duurzaam energiebeleid. Zij staan vooralsnog eensgezind achter de verkoop van Essent en doen alle ophef uit Den Haag een-


Regie

De verbeelding van de oost-westverbinding in het centrum van Emmen.

voudigweg af als een eenmalige oprisping vanwege de gasruzie tussen Rusland en de Oekraïne. Maar helemaal gerust kunnen de aandeelhouders niet zijn. De kans dat het schip met Essentgeld onderweg wordt onderschept voordat het veilig de haven bereikt, is niet helemaal denkbeeldig. Er zijn kapers op de kust. Zo was minister van Financiën Wouter Bos er als de kippen bij om de euforie van de provincies en gemeenten te temperen. Laten de aandeelhouders zich vooral niet te snel rijk rekenen, zo liet hij onlangs weten. Bos maakt zich vooral zorgen over de provincies en gemeenten die al allerlei plannen hebben klaarliggen die ze met het extra geld willen financieren. ‘Bij het bepalen van hun huidige financiële positie houden we er ook rekening mee dat [de aandeelhouders] nu aandelen Essent hebben en dividend ontvangen’, zo schreef Bos op 15 januari op zijn weblog. ‘En we gaan er van uit dat die financiële positie na verkoop eigenlijk niet verandert: nu hebben ze aandelen en een jaarlijkse dividendstroom, straks staan de opbrengsten ergens op een rekening en hebben ze jaarlijkse rente. Maar als ze het geld dat ze verdienen met de verkoopopbrengst nu massaal gaan uitgeven, verslechteren ze hun financiële positie ten opzichte van wat wij als uitgangspositie hebben genomen. Consequentie: als ze het geld verbrassen, creëren ze een tekort dat wij niet zullen aanvullen. Ergo: aandeelhouders die hun aandelen willen verkopen omdat ze denken dan meer geld te zullen uitgeven dan nu, rekenen zich onterecht rijk en snijden zichzelf in de vingers.’ De gemeenten onder curatele van de rijksoverheid? Het lijkt er op. Zo probeert Bos via een omweg de Essentmiljoenen af te romen door de lagere overheden te dwingen het geld in hun zakken te houden omdat hij niet wil dat het wordt uitgegeven aan allerlei infrastructurele projecten. Betuttelend en irritant, die bemoeizucht uit Den Haag. En het riekt naar willekeur, want onder het motto centraal wat moet, lokaal wat kan worden lokale en provinciale overheden al jarenlang geacht om zelf hun geld bij elkaar te sprokkelen, bij voorkeur in samenwerking met het bedrijfsleven. Dat wordt door de gemeenten niet altijd even leuk gevonden, maar het is nu eenmaal rijksbeleid. Het


roept de vraag op waarom wel lokaal bezuinigd en geïnvesteerd kan worden en niet lokaal gecashed. Waarom zijn gemeenten wel bekwaam genoeg met een lege portemonnee en niet als het geld opeens binnenstroomt? En zou het niet prachtig zijn als gemeenten een deel van het Essentgeld in ruimtelijke kwaliteit zouden steken? Al was het maar als stimulans voor de inzakkende economie. Ook de vakbonden en de werkgevers dringen aan op stimuleringsmaatregelen om de economie weer uit het slop te halen, onder meer door een forse investering in de infrastructuur, in wegen en in bouw.

‘Een volkspaleis, waarin ook andere evenementen kunnen worden gehouden…’ Maar de gemeenten zelf zijn vooralsnog voorzichtig. Een rondje langs een aantal toekomstige grootverdieners leert dat men niet van plan is het Essentgeld onmiddellijk te besteden. ‘Wij zijn eigenlijk nog helemaal niet toe aan een besluit over hoe we het geld straks gaan uitgeven’, zegt een woordvoerder van wethouder Pauli (Financiën) van Den Bosch, die straks ruim 309 miljoen euro tegemoet kan zien. ‘De eerste discussies over de begroting van 2010 vinden bij ons pas in het najaar plaats. De raad heeft wel al laten doorschemeren dat een deel van het geld op een spaarbankrekening komt om het verlies van een jaarlijkse dividend van 15 miljoen euro op te vangen.’ Ook de gemeente Tilburg (na verkoop van de Essentaandelen goed voor zo’n 306 miljoen euro) heeft nog geen plannen gemaakt. Maar desgevraagd wil de voorlichter van wethouder Hamming (Ruimtelijke Ordening) wel een aantal projecten noemen die in Tilburg op de rol staan waar wel wat extra geld naar toe kan. Zo wil de gemeente dolgraag een grote indoor atletiek- en wielerbaan in het centrum van de stad bouwen. ‘Een volkspaleis, waarin ook andere evenementen kunnen worden gehouden’, volgens de woordvoerder. Een andere wens is de bouw van een shopping mall op een nog nader aan te duiden

plek aan de rand van Tilburg. ‘Dat zal bij de gemeenteraadsverkiezingen in juni van dit jaar een belangrijke rol spelen’. En dan is er nog de ontwikkeling van de Spoorzone, besluit de woordvoerder, met een Cultuurkwartier en een nieuwe tunnel onder het spoor. ‘Maar het zijn uitdrukkelijk wensen, niet meer dan dat. De discussie met de raad heeft nog niet plaats gevonden.’ In Emmen denken ze er al net zo over. Daar kunnen ze straks zo’n kleine 80 miljoen euro tegemoet zien, maar ook hier wordt gedacht volgens het adagium van goed rentmeesterschap. Eerst maar eens het verlies aan dividend opvangen en een potje creëren voor de gevolgen van de financiële crisis. Terwijl in Emmen toch een aantal ambitieuze plannen klaarligt op het gebied van ruimtelijke ontwikkeling. Zo wil men heel graag de verdubbeling van de N37 tot A37, heeft men vergevorderde plannen voor de ontwikkeling van een groot recreatiegebied ten zuiden van de kern Emmen en wil men het huidige dierenpark Emmen verplaatsen en uitbreiden met een nieuw theater. Projecten die aardig wat geld opslokken, zou je denken, en afgedekt kunnen worden met het geld dat straks verdiend gaat worden. Maar niets daarvan. Volgens een woordvoerder van de gemeente kan van een voortijdige bestemming van het Essentgeld geen sprake zijn. Zij verwijst naar een recente brief van het college van B&W aan de gemeenteraad waarin onder meer wordt gesteld dat zelfs over de verkoop van het aandelenpakket nog geen definitief besluit is genomen. Laat staan over de besteding van de opbrengst. Ook Wethouder Sijbom (Ruimtelijke en Economische Ontwikkeling) van de gemeente Hof van Twente (goed voor zo’n 26 miljoen euro) houdt vooralsnog de hand op de knip en reageert uiterst terughoudend op de vraag wat met het Essentgeld moet gebeuren. ‘We zullen allereerst toch het verlies aan de jaarlijkse dividendinkomsten moeten gaan compenseren door een deel van het geld op een bank te zetten’, zegt hij over de telefoon. ‘Het is lastig om nu al precieze bedragen te noemen omdat over de hoogte van het bedrag dat wij straks na verkoop van de aandelen zouden krijgen nog geen duidelijkheid bestaat. Bovendien heeft ook de discussie met de raad nog niet plaats gehad. De gemeente heeft genoeg plannen op het gebied van ruimtelijke ontwikkeling, maar die zijn allemaal al begroot en financieel afgedekt.’ Hiermee is een aantal dingen duidelijk geworden. Ten eerste dat de ophef van landelijke politici over onverantwoorde besteding van de Essentgelden wel erg voorbarig was. Daarnaast zullen de gemeenten pas in het najaar een definitief besluit gaan nemen over wat ze met het geld gaan doen. En tot slot zal de roep om een deel van het geld te investeren in ruimtelijke projecten om de economische neergang tegen te gaan de komende tijd zeker toenemen.

Informatie De verkoop van Essent is het gevolg van de Splitsingswet, die per 1 juni van dit jaar ingaat. Productie en verkoop van energie en het beheer van de netwerken worden dan gescheiden. Het commerciële deel van de energiebedrijven wordt verkocht omdat de Nederlandse energiebedrijven na de splitsing te klein zijn om een serieuze rol te spelen op de Europese energiemarkt.

9

Regie

Van Smit naar Van Woensel Wethoudersestafette > Tekst: Peter Smit > Beeld: gemeente Den Haag

Bij de tramtunnel onder de Koningskade spelen allerlei factoren een rol en kwaliteit is daarbij een belangrijke. Niet alleen bij de Hubertustunnel, maar bij allerlei infrastructurele projecten in Den Haag. Peter Smit reageert op de vraag van Karin Dekker en speelt het estafettestokje door naar Pieter van Woensel in Leiden.

O o, Den Haag. Mooie stad achter de duinen. De ligging zo direct aan zee vormt één van de sterkste troeven van de Hofstad. Het is inderdaad iets om jaloers op te zijn. Een keerzijde is er ook. Als Haags verkeerswethouder kijk ik op mijn beurt soms weer begerig naar andere grote gemeenten landinwaarts waar de toenemende stroom autoverkeer wordt afgewikkeld via slimme ringen en ruiten rondom de stad. Vanuit deze optiek bezien ligt de Noordzee voor Den Haag enorm in de weg. Hoe kwetsbaar de stad bij het hedendaagse verkeersaanbod is, blijkt elke keer weer wanneer er op de Utrechtsebaan in de ochtend- of avondspits iets mis gaat. De gevolgen daarvan zijn dan direct tot ver buiten de stadsgrenzen op alle snelwegen van en naar Den Haag merkbaar. Heel wat verkeerswethouders voor mij hebben zich al in dit typisch Haagse bereikbaarheidsvraagstuk vastgebeten en creatieve oplossingen bedacht. Den Haag geldt als één van de meest groene steden van Nederland en is tegelijkertijd ook één van de dichtst bebouwde. Wie zo moet schipperen met de ruimte, moet echt álle mogelijkheden verkennen. Zo bezien is het geen verrassing dat veel oplossingen ondergronds werden gezocht en gevonden. Mijn Groningse collega Karin Dekker schreef eind vorig jaar: ‘Recent is in Den Haag de Hubertustunnel geopend en Smit heeft plannen voor een tramtunnel onder de Koningskade. Let hij bij zijn afwegingen vooral op reistijd, bereikbaarheid en kosten of spelen kwalitatieve argumenten ook een rol?’ Als ik heel eerlijk ben is die vraag niet zo moeilijk te beantwoorden. De (on)bereikbaarheid is altijd het startpunt en bij het bedenken van een plan kijk je natuurlijk ook naar de kosten. Maar kwalitatieve aspecten spelen een dominante rol. Dat is geen loze stelling; je ziet het direct terug in de projecten die al zijn uitgevoerd. Karin Dekker verwijst naar de Hubertustunnel die op 1 oktober vorig jaar door minister Camiel Eurlings is geopend. ‘De Hubertus’ is een belangrijke schakel in de nieuwe verbindingsweg tussen Den De Koekamp met daaronder de Hubertustunnel

10


Regie Haag en de A4 die de stad aan de noordkant moet ontsluiten. De tunnel zelf ligt in een kwetsbaar duinlandschap. Voor de aanleg is gebruik gemaakt van een aparte boortechniek waardoor we de natuurlijke omgeving hebben kunnen sparen. Het project kon zonder noemenswaardige vertraging en binnen het vastgestelde budget worden uitgevoerd. Dezelfde boortechniek gaan we over enkele jaren ook gebruiken bij de aanleg van het Trekvliettracé aan de zuidkant van de stad. Na de Utrechtsebaan en Noordelijke Randweg wordt dit de derde belangrijke aansluiting van Den Haag op het rijkswegennet. Al deze maatregelen bij elkaar maken de stad Den Haag optimaal bereikbaar. Medio vorig jaar stelde het kabinet voor dit doel 225 miljoen euro beschikbaar, waarbij is afgesproken dat het stadsgewest Haaglanden en de gemeente Den Haag hetzelfde bedrag investeren. Middenin de stad, pal naast het station Den Haag Centraal ligt de Koningstunnel. Persoonlijk vind ik

De tunnel zelf ligt in een kwetsbaar duinlandschap. Voor de aanleg is gebruik gemaakt van een aparte boortechniek waardoor we de natuurlijke omgeving hebben dat misschien nog wel het mooiste voorbeeld van waar Karin Dekker in haar bijdrage voor de wethoudersestafette eind vorig jaar naar vroeg. De Koningstunnel ontvlecht in de eerste plaats het

drukke auto-, tram- en busvervoer bij het station. Létterlijk daar bovenop ontstonden door de aanleg van de tunnel mogelijkheden om een Central Park-achtige omgeving (de Koekamp) te creëren. De passagiers van tramlijn 9 – met ruim 40.000 reizigers per dag de drukste van Den Haag – kunnen de Koekamp dagelijks zien, want deze lijn rijdt vanaf het station door dit park de stad in. Met name in de spits is het op deze lijn vaak zo druk dat overvolle trams de wachtenden bij de haltes moeten laten staan. Momenteel worden plannen voorbereid om met name op deze lijn meer trams op het niveau en in de frequentie van RandstadRail te laten rijden. Dat kan alleen maar als een oplossing wordt gevonden voor de kruisingen met het autoforensen-verkeer van en naar de Utrechtsebaan. Ook hier kijken we weer naar de mogelijkheden ondergronds. Den Haag, tunnelstad. Bovengrondse oplossingen zijn er ook. De manier waarop RandstadRail 3 zich sinds enkele jaren door de zakenwijk Beatrixkwartier begeeft, mag gezien worden. Het tramviaduct ter hoogte van halte Beatrixkwartier van Zwarts & Jansma heet door de opvallende constructie in de volksmond nu al ‘de netkous’. Zo’n koosnaam is snel ingeburgerd. Wie zich een beetje verdiept in de Haagse volksaard weet dat je als stedenbouwkundig ontwerper geen groter compliment kunt krijgen. Architectenbureau Zwarts & Jansma is ook ingeschakeld voor het ontwerp van twee nieuwe perrons voor de Erasmuslijn vanuit Rotterdam. De RandstadRailverbinding uit Rotterdam krijgt een futuristisch ogend station boven het busplatform. Tot zover de toekomst van Den Haag. Hoe ga je met dergelijke ingrepen om in een stad als Leiden? Die vraag leg ik graag voor aan wethouder Pieter van Woensel. Hij is nu langer dan een jaar wethouder

Ruimtelijke Ordening, Binnenstad en Publiekszaken in Leiden. Van hem zou ik graag willen weten hoe hij omgaat met welstand in de stad Leiden. Ik zou graag willen weten hoe in een historische binnenstad zoals in die van Leiden en in de beschermde stadsgezichten van de stad invulling wordt gegeven aan welstand zonder teveel te tornen aan de creativiteit van de architect. Is daar een middenweg in te vinden? Kan een stad als Leiden toch een podium zijn voor vernieuwende architectuur?

Informatie In deze rubriek vertelt telkens een wethouder over een concrete bouwopgave, een discussie over ruimtelijke kwaliteit, een prangend voorbeeld van verrommeling, een regionale aanpak of iets anders dat actueel is in de gemeente. Elk artikel eindigt met een concrete vraag aan een wethouder van een andere gemeente die in het volgende nummer van Architectuur Lokaal het stokje overneemt.

Peter Smit, wethouder Den Haag

Randstadrail. Schetsontwerp van de Erasmuslijn bij het nieuwe Den Haag Centraal en Hubertustunnel


11

Regie

De tandarts en de architect PANORAMA EUROPA > Tekst: Indira van ’t Klooster > Beeld: Gerhard Kassner

Onder de noemer PANORAMA EUROPA nam Architectuur Lokaal het initiatief tot bilaterale uitwisselingsbijeenkomsten tussen Nederland en andere Europese landen over architectuurbeleid. De eerste bijeenkomst was PANORAMA NL<>D in 2002 in Keulen. In december 2008 bracht Duitsland het concept verder Europa in met een uitwisselingsbijeenkomst tussen Duitsland en Slovenië. Sinds de toetreding tot de EU in 2004 werkt ook Slovenië aan architectuurbeleid. Eén vraag hield de aanwezigen vooral bezig: hoe krijgen we ons architectuurbeleid bij de burger? Architectuurbeleid zoals dat in Nederland bestaat heet in Duitsland Baukultur. Die benaming legt, meer dan in Nederland, de nadruk op de cultuur van architectuurbeleid, als breed ingestoken, vakoverstijgend en nationaal fenomeen dat elk individu afzonderlijk zou moeten raken. Zoals iedereen twee keer per jaar naar de tandarts gaat, zo vanzelfsprekend zou ook architectuur moeten zijn. ‘Waarom zijn mensen niet geïnteresseerd in architectuurpolitiek?’, vraagt Michael Braum van de Bundesstiftung Baukultur zich af. Dat het ook in Slovenië niet eenvoudig is, heeft Metka Cernelc,

12

directeur-generaal Ruimtelijke Ordening van het Sloveense ministerie van VROM, dan al uit de doeken gedaan. ‘Wetgeving is moeilijk, procedures zijn moeilijk, maar het allermoeilijkst is het om architectuur te implementeren in het leven van alledag.’ Sinds kort heeft Slovenië architectuurbeleid. Cernelc benadrukt dat architectuurbeleid een rol kan spelen in het bij elkaar brengen van allerlei ontwikkelingen die tezamen de ruimtelijke kwaliteit kunnen verhogen. ‘Architectuur is holistisch van nature en speelt daarom een rol bij het bij elkaar brengen van allerlei soorten ruimtelijke kwaliteit.

We hebben duurzame steden en duurzame ontwikkeling als centraal thema genomen, daarin spelen erfgoed en innovatie een belangrijke rol. Zo willen we de kwaliteit in de gebouwde omgeving regisseren en aanpassen aan wereldwijde veranderingen.’ De regering heeft de zaak grondig aangepakt. Vladimir Krajcar van de Kamer van Architectuur en Ruimtelijke Ordening in Slovenië vertelt: ‘Sinds 2004 voeren we een nationale dialoog over architectuurbeleid. Daarvoor sprak niemand daarover. Nu is een inventarisatie gemaakt van de verschillende architectuurperioden die per periode is in kaart zijn gebracht. Die laat zien dat architectuur in de jaren 70 tot stand kwam met een hoge mate van vakmanschap en deskundigheid. Toch is de waardering laag. Het is dus nodig om het bewustzijn voor de kwaliteiten van die periode te verhogen, de kennis vergroten en de gebouwen doelgericht te beschermen. De periode 1980-1990 was een tijd van pps en gebiedsontwikkeling, design & build, en het einde van de onafhankelijkheid van de architect. Sinds 1990 zien we een massale productie van architectuur van lage kwaliteit. Er was geen sprake van ruimtelijke ordening en stedenbouw op het niveau van de hele stad, hooguit op het niveau van de bouwkavel, en dan nog alleen daar waar de gemeente of het rijk eigenaar is van de grond. Dat geldt nog steeds. Het systeem van Europese Aanbestedingen lost de problemen tot op heden niet op.’ Architectuurbeleid geeft handvatten om


Regie

Eén van de drie workshops tijdens de bijeenkomst PANORAMA D<>SLO

daar iets aan te doen. Krajcar: ‘Er zijn regels nodig en enkele stappen zijn inmiddels gezet. Zo is het auteursrecht van de architect geregeld en het is mogelijk om een architect als leider van een bouwteam aan te stellen. Toch ligt de positie van de architect continu onder vuur. Wat nodig is, is het bewustzijn voor deze stand van zaken verhogen en kwaliteitscriteria voor Europese Aanbestedingen opstellen.’

‘ Wetgeving is moeilijk, procedures zijn moeilijk, maar het allermoeilijkst is het om architectuur te implementeren in het leven van alledag.’ In Duitsland zijn ze al wat verder. Braum constateert dat met architectuurbeleid een infrastructuur van architectuurcentra, wedstrijdcultuur en andere instrumenten op gang is gekomen, maar toch is hij niet tevreden. Architecten en stedenbouwkundigen zijn de belangrijkste belanghebbenden bij Baukultur, maar burgers bereiken ze nauwelijks. Hij weet ook niet goed hoe dat wel zou kunnen. ‘Moeten we hen een lidmaatschap geven voor Baukultur? Moet er een parlement komen voor Baukultur? Architec-


tuuropleidingen betrekken? Projectontwikkelaars betrekken?’ Enigszins wanhopig kijkt hij de zaal in. ‘Het enige wat we doen, hier ook weer, is het uitwisselen van kennis over hoe we het publiek zouden kunnen bereiken!’ Hij stelt dat architecten en politici hun belang kennen bij architectuurbeleid, maar burgers niet. ‘Architecten denken dat architectuurbeleid hen werk zal brengen. Politici denken dat het de ruimtelijke kwaliteit op landelijk niveau zal verbeteren. Wat moet het publiek denken?’ Om vervolgens zelf het antwoord te geven: ‘Dat architectuurbeleid de lokale kwaliteit zal verbeteren, door lokale opdrachtgevers!’ Barbara Feller van het Platform Architectuur en Baukultur in Oostenrijk reageert. ‘Het beste architectuurbeleid is goede gebouwen maken. Het publiek interesseren via architectuuropleidingen, hen onderwijzen in de principes van ruimte. Mensen besteden het meest van hun geld aan woningen. Make them fans!’ Volgens Thomas Welter van de Architektenkammer is het verschil tussen een architect en een tandarts dat het rechtstreekse verband tussen dienst en kwaliteit van leven bij architecten minder evident is dan bij tandartsen. Zo ervaren burgers dat althans. Toch zijn gaten en rotte plekken in het stedelijk weefsel minstens zo vervelend voor individuele burgers als een slecht gebit. ‘Betere communicatie kan dat duidelijk maken.‘ Metka Cemelc kan dat beamen. ‘Ja, we moeten

‘Architecten denken dat architectuurbeleid hen werk zal brengen. Politici denken dat het de ruimtelijke kwaliteit op landelijk niveau zal verbeteren. Wat moet het publiek denken?’ communiceren over architectuurbeleid, maar we hebben niet de middelen om dat goed te doen. Voor publieke belangstelling is een integrale benadering noodzakelijk. Bijvoorbeeld in educatieve programma’s voor kinderen.’ Braem: ‘Heel moeilijk zou het toch niet moeten zijn, tenslotte gaan mensen liever naar een architect dan naar de tandarts.’

Informatie PANORAMA D<>SLO vond plaats op 4 december jl. in Berlijn. Behalve betrokkenen uit Slovenië en Duitsland waren ook deskundigen uit Finland, Oostenrijk, Kroatië, Tsjechië en Zwitserland aanwezig. Architectuur Lokaal ging nader in op de achtergronden van PANORAMA EUROPA. Zie ook: www.architektur-baukultur.de Verslagen van eerdere PANORAMA-bijeenkomsten zijn te vinden op www.arch-lokaal.nl

13

Opgaven

Bewoners Thomashuis, De Oliemolen, Delft

Herbestemmen voor de jeugd Maatschappelijk vastgoed > Tekst: Dirk Bergvelt > Beeld: Royal Print

Oude gebouwen kunnen een mooie woonplek worden voor jonge gehandicapten. Het vraagt de nodige inspanningen van opdrachtgever en architect, maar het resultaat maakt alles goed. Dat is de boodschap na de verbouwing van de Nijmeegse Daniëlskerk. Vergelijkbare signalen komen uit het Thomashuis in de Oliemolen, een negentiende eeuws fabriekje in Delft.

Wat is de overeenkomst tussen een katholieke kerk en een fabriek voor lijnzaadolie? Voor allebei zijn betere oplossingen te verzinnen dan slopen. Dat is goed te zien aan de Daniël, een voormalige RK kerk waar sinds 2007 voor gehandicapte kinderen en jongeren mogelijkheden zijn voor wonen, dagopvang en onderwijs. De oorspronkelijke Daniëlskerk stamt uit 1961 en ligt in de kort na de Tweede Wereldoorlog gebouwde Nijmeegse wijk Heseveld. Het Thomashuis aan de rand van de nieuwe Delftse wijk Hoornse Zoom biedt onderdak aan volwassenen van alle leeftijden, maar de huidige groep bestaat in meerderheid uit gehandicapte jongeren van rond de twintig. Hun oliemolen is een karakteristiek eiland in een zee van Vinex. In beide gevallen begon het met solide argumenten om te slopen. Het bisdom had al plannen om de Nijmeegse kerk via een lucratieve transactie over te doen aan een projectontwikkelaar. Als de gemeente zou meewerken aan een wijziging van het bestemmingsplan kon de aantrekkelijk gelegen grond veel geld opbrengen. In Delft werd het fabriekje eerst gezien als een sta-in-de-weg bij de aanleg van de nieuwe woonwijk. Het liep allemaal anders omdat een paar enthousiaste individuen vraagtekens plaatsten bij sloop en alternatieven onder de aandacht brachten. Herbestemmen draait rond twee spillen: het oude gebouw moet waarde hebben voor de omgeving en de nieuwe gebruikers moeten zich er thuis kunnen voelen. De Daniël heeft zijn voortbestaan te danken aan een lokale actiegroep. De dochter van de lokale architect De Bruijn die de kerk in 1961 had ontworpen, kreeg steun van omwonenden in haar verzet tegen de sloopplannen. Nadat de gemeente de kerk als monument had aangewezen was sloop van de baan en werd gestudeerd op mogelijke nieuwe bestemmingen van de kerk. Al in een vroeg stadium meldde De Driestroom zich als gegadigde. Deze organisatie biedt ondersteuning aan mensen met een verstandelijke beperking in de regio Arhem - Nijmegen. De Driestroom werkt met kleine vestigingen, maar wil wel duidelijk in de wijk aanwezig zijn. ‘We zijn geïnteresseerd in markante plekken’ vertelt Johan Emons. Hij is clustermanager van De Driestroom en was al met een kindercentrum in de buurt actief. De belangstelling voor bijzondere gebouwen heeft te maken met de toegenomen marktwerking in de zorg. Cliënten, en hun ouders, kunnen uit verschillende aanbieders kiezen. De vestiging in De Daniël maakt De Driestroom heel zichtbaar en herkenbaar. Bovendien draagt de centrale ligging in de wijk bij aan de maatschappelijke integratie van cliënten.

Er ontstaan misverstanden omdat dat mensen uit de zorg het lastig vinden om bouwplannen te lezen. De Driestroom wilde de kerk niet zelf gaan verbouwen, daar had woningcorporatie Portaal meer ervaring mee. Zo had Portaal een prijs gewonnen met de herbestemming van de Arnhemse OL Vrouwekerk, waarbij was samengewerkt met architect Peter Koelewijn van K3 architectuur en planning. Die samenwerking werd voortgezet. Omdat De Driestroom vanaf de start betrokken was, konden Portaal en K3 De Daniël voor de toekomstige bewoners en gebruikers op maat gaan aanpassen. Het deel van de Delftse Oliemolen dat werd herbestemd voor wonen met zorg is eveneens een maatpak geworden. Architect Ineke Hulshof vertelt dat het eerst moeite kostte om een nieuwe functie voor het gebouw te vinden. Voordat zij betrokken raakte, hadden verschillende potentiële gebruikers zich al teruggetrokken. Dat De De Oliemolen, Delft

14


Opgaven Oliemolen toch toekomst had werd duidelijk toen een Thomashuis zich in De Oliemolen wilde vestigen en toen woningcorporatie Staedion bereid bleek het Thomashuis te maken en te verhuren. Er zijn momenteel 55 Thomashuizen in Nederland,

De woningcorporatie die de bouw voorbereidt weet niet altijd precies welke praktische eisen het nieuwe gebruik stelt. waar kleine groepen gehandicapten worden begeleid door zelfstandige zorgondernemers. De meeste bewoners betalen dit uit een combinatie van hun Wajong uitkering (voor jonggehandicapten) en een persoonsgebonden budget. Ieder Thomashuis heeft een eigen karakter en bij ieder project wordt gelet op sfeer en uitstraling. Een bijzondere locatie als de Oliemolen past daar goed bij. Net als bij De Daniël wisten opdrachtgever en architect ook in Delft voor welke huurders ze het plan gingen uitwerken. Dat is belangrijk, want een woongroep van gehandicapten kan niet uit de voeten in een standaard huurwoning.

De Daniël en De Oliemolen zijn twee voorbeelden uit een serie van tien die onlangs werden besproken in het Kenniscafé Wonen en Zorg. Daaruit kwamen tips voor mensen die nu met een herbestemming voor wonen en zorg willen beginnen. Een belangrijke was: help de toekomstige huurders om zo duidelijk mogelijk te zijn over de manier waarop zij het gebouw willen gebruiken. De woningcorporatie die de bouw voorbereidt weet niet altijd precies welke praktische eisen het nieuwe gebruik stelt. De zorginstellingen komen vooraf wel met wensen, maar die zijn in het begin vaak te globaal. Er ontstaan ook misverstanden omdat dat mensen uit de zorg het lastig vinden om bouwplannen te lezen. Die misverstanden blijken soms blijkt soms pas als het werk al is uitgevoerd. Vandaar de suggestie om meer en eerder met toekomstige huurders te spreken over de bouwplannen. Het kost tijd, maar het verdient zich terug. Nederland telt tal van gebouwen met vergelijkbare mogelijkheden als De Daniël en De Oliemolen. Ze kunnen aan een tweede jeugd beginnen met wonen en zorg als nieuw gebruik. Vaak heeft de omgeving daar baat bij. En als alles klaar is, wonen mensen die zorg nodig hebben op mooie plekken en in mooie gebouwen. Dat mag best inspanning kosten.

Informatie In december 2008 organiseerden Architectuur Lokaal en RIGO het Kenniscafé Wonen en Zorg over het aanpassen van historische panden voor wonen en zorg. Een rapportage over voorbeelden van nieuwe zorgfuncties in oude gebouwen zoals De Daniël en De Oliemolen is binnenkort te downloaden via: www.kcwz.nl en www.arch-lokaal.nl

Daniëlskerk, Nijmegen


15

Opgaven

Voormalige Cobercofabriek, daarna huisvesting CASA, Arnhem

Het ontwikkelen van tussentijd Tekst: Edwin Verdurmen > Beeld: CASA

Stedelijke ontwikkelingen en transformaties zijn complexe processen die vaak meerdere jaren duren, soms zelfs enkele decennia. In de overgangsfase van de oude naar de nieuwe situatie verkeren gebouwen en soms hele gebieden voor een langere tijd in een schemerfase. Oude gebruikers zijn vertrokken en de nieuwe trekken pas in na de eindoplevering. Deze schemerfase wordt ook wel ‘tussentijd’ genoemd. De Tussentijd OntwikkelingsMaatschappij (TtOM) is in 2008 opgericht met als doel deze tussentijd te ontwikkelen.

16

Doorgaans ervaren opdrachtgevers tussentijd als een negatieve periode, waarin de tijdelijke leegstand of braakligging slechts worden beheerd om verval, kraak en ander ongerief te voorkomen. Maar ook bouwprocessen worden door velen als hinderlijk ervaren terwijl deze juist de mogelijkheid bieden om stedelijke transformatieprocessen inzichtelijk te maken en zaken uit te proberen die elders geen bestaansrecht hebben. De TtOM gaat er vanuit dat de tussentijd tal van kansen biedt. In de tussentijd kunnen potenties van een plek worden onderzocht en door middel van tijdelijke invullingen aangetoond. De tussentijd is in deze benadering een spannende, experimentele periode waarin mogelijke plancomponenten worden uitgeprobeerd en bij succes worden verduurzaamd. Cultuur speelt in de tussentijd een cruciale rol. Culturele initiatieven, architecten, kunstenaars, ontwerpers en andere creatieve ondernemers gebruiken en programmeren de tussentijd en zijn zo bij uitstek in staat om bijzondere kwaliteiten van de plek te ontdekken, zichtbaar te maken of zelfs te laten ontstaan. Wanneer deze kwaliteiten eenmaal manifest zijn geworden, probeert de TtOM deze te verankeren in de toekomstige plannen door in overleg te gaan met de grondeigenaren, overheden en andere belanghebbenden. Een concreet voorbeeld is tussentijd in een Vinexwijk. In Schuytgraaf, een Vinexwijk in Arnhem Zuid, zijn de laatste jaren enkele duizenden woningen gebouwd in meerdere woonvelden. De ontwikkeling van het centrumgebied van Schuytgraaf laat echter nog enkele jaren op zich wachten. Daardoor heeft de wijk nauwelijks voorzieningen en mist een hart. Het toekomstige centrum is momenteel niet meer dan een rivierpolder met braakliggende terreinen en landbouwgrond. De TtOM heeft voor een deel van het toekomstige centrumgebied een planvisie ontwikkeld waarbinnen de cultuur van het pionieren,


Opgaven

Plangebied Schuytgraaf

het ontginnen, het maken en het ontwerpen de drager vormt. De eerste fase van de planvisie bestaat uit het aanleggen van een centrumplein waaraan ateliers voor ontwerpers en kunstenaars worden gebouwd in lichte architectuurvormen.

Stedelijke transformatie wordt door de Tt OM niet als hinderlijk beschouwd, maar als een waard evolle culturele manifestatie van de verandering, het (her)ontdekken, het maken en het worWoningbouwcorporatie Volkshuisvesting Arnhem stelt hiervoor vijftig kantoorunits ter beschikking die met minimale middelen worden omgebouwd tot frisse gebouwtjes. Ook zullen enkele romneyloodsen worden geplaatst waar groter werk kan worden gemaakt. Met dit plan worden meerdere behoeften aan elkaar verbonden. Door het aanleggen van het centrumplein ontstaat ruimte in de wijk voor activiteiten zoals een streekmarkt met Betuwse producten, kunstmarkten, muziekfestivals en buurtfeesten. In samenwerking met de kunstenaars en ontwerpers zullen kunstmanifestaties worden georganiseerd in voorbereiding op het kunsten cultuurplan dat voor Schuytgraaf wordt opgesteld. KW37, een kunstenaarswoongroep die in het gebied zal neerstrijken, gaat op het terrein een beeldenroute aanleggen. Samen met andere kunstenaars geven ze daarmee alvast invulling aan een nog te ontwikkelen ‘lineair kunsten groenpark’, dat Arnhem Noord gaat verbinden met Park Lingezegen, het groengebied tussen Arnhem en Nijmegen. Binnen de cultuur van het bouwen en maken zal de TtOM in samen-


werking met kunstenaars een bespeelbaar landschap aanleggen met een kinderbouwspeelplaats. Momenteel wordt de samenwerking gezocht met onderwijsinstellingen om programmaonderdelen te ontwikkelen voor het kunsten cultuuronderwijs in de regio. Het plan voor Schuytgraaf voorziet ook in een dringende behoefte aan goedkope atelierruimte. Een zogenaamde ‘ontginningsas’ tenslotte verbindt de wijk met het rivierengebied van de Nederrijn en andere groenvoorzieningen in de wijk. Langs deze ontginningsas zullen nog meer voorzieningen worden ingeplugd, al dan niet tijdelijk van aard. Volgens planning wordt het plein met de aangrenzende ateliers in april van dit jaar uitgevoerd. De tijd tussen de initiatie van het plan en de realisatie ervan is dan ruim een half jaar. Snelheid is dan ook één van de goede eigenschappen van projecten in de tussentijd. De ervaring leert dat een dergelijk plan alleen kan slagen als alle belanghebbende partijen op een gelijkwaardige manier meedoen. De gemeente Arnhem, GEM Schuytgraaf, Volkshuisvesting Arnhem en atelierbeheerder SLAK nemen ieder een aandeel in de investeringen die nodig zijn om het plan tot uitvoering te brengen. In ruil voor een lage huurprijs zal van de kunstenaars en ontwerpers een inzet worden verwacht om de kantoorunits te verbouwen. Hiervoor heeft de TtOM in samenwerking met Hoogte Twee Architecten een methodiek ontwikkeld waarbij met wapeningsstaalnetten een huid om de kantoorunits wordt getrokken. Deze huid, die begroeid wordt of ingevuld met andere materialen, vormt een tropendak in de zomer en houdt de gure wind in wintertijden tegen. De pleingevels worden ingevuld met transparante gevels in lexaanplaat, een kassenbouwmateriaal. In de spouw van deze gevels wordt verlichting opgenomen die tevens als straatverlichting dienst zal doen. Zo worden ook op architectonisch schaalniveau met

minimale ingrepen meerdere doelen gediend. Ook voor enkele andere gebieden in Arnhem heeft de TtOM momenteel projecten lopen voor de tussentijd. Zo worden plannen ontwikkeld voor de tussentijd van een voormalig kazerneterrein in Arnhem Noord dat van functie verandert, maar ook voor andere gebieden die een grootschalige transformatie doormaken, zoals het stationsgebied en de gebieden Stadsblokken/Meinerswijk, die midden in de stad langs de Nederrijn liggen. De TtOM is een vorm van cultureel ondernemerschap dat een geheel andere benadering van de tussentijd voorstaat. Uitgangspunt hierbij is het overbruggen van bestaande scheidslijnen tussen vakdisciplines als stedenbouw, cultuur, planologie, historie, architectuur, beeldende kunst en ondernemerschap. Stedelijke transformatie wordt door de TtOM niet als hinderlijk beschouwd, maar juist als een waardevolle culturele manifestatie; die van de verandering, het (her)ontdekken, het maken en het worden. Cultuur en de kunsten zijn bij uitstek in staat om de stedelijke veranderingen manifest te maken en zo het denken over en kijken naar transformatieprocessen te verbeelden, te verdiepen en te inspireren. De ervaring tot nu toe leert dat ook bestuurders, ontwikkelaars, corporaties en architecten steeds meer de waarde van de tussentijd gaan inzien.

Informatie TtOM is een initiatief van enkele personen die opereren op het snijvlak van cultuur en ruimtelijke ordening. Met de oprichting van de TtOM bundelen zij hun krachten. Voor meer informatie zie de website www.ttom.nl of mail naar [email protected]. Edwin Verdurmen is mede-initiatiefnemer en coördinator van architectuurcentrum CASA in Arnhem.

17

Opgaven De Hollandse Brug vormt de verbindende schakel tussen twee verschillende werelden, het oude land van Noord-Holland en het nieuwe land van Flevoland met de sterk groeiende stad Almere. Op dit moment is deze verbinding weinig spectaculair en het contrast wordt nauwelijks beleefd door de weggebruiker. De op handen zijnde uitbreiding van de capaciteit van de A6 en daarmee van de Hollandse Brug biedt echter een goede kans om dit punt van overgang te versterken, beter beleefbaar te maken, markant te maken. Tegelijkertijd waren het Rijk en de regio samen hard aan het werk om de te verbreden A6 goed in te passen in de toekomstige stad Almere. Ook daar ontstond het idee om de entrees van Almere aan de noord- en zuidzijde sterk te accentueren en van de Hollandse Brug een landmark te maken. In de Stuurgroep A6-zone, waarin Rijk en regio op bestuurlijk niveau de inpassing van de A6 in Almere afstemmen, kwamen beide sporen samen en werd besloten van de Hollandse Brug iets bijzonders te maken. Traditioneel zou Rijkswaterstaat, die voor de opgave staat de capaciteit van de brug te vergroten, na een eveneens traditioneel offertetraject een team van ontwerpers en constructeurs de opdracht geven een ontwerp voor dit bijzondere punt te maken. Maar al snel ontstond het gevoel De winnaars van de eerste fase van de prijsvraag

Traditioneel zou Rijkswaterstaat na een eveneens traditioneel offertetraject een team van ontwerpers en constructeurs de opdracht geven een ontwerp te maken.

Prijsvraag Hollandse Brug De selectie > Tekst: Jan Kolvoort > Beeld: Rijkswaterstaat en de winnende ontwerpbureaus

In 2007 is de Routevisie voor de A6 opgesteld. Daarin werd de hele A6 tussen de knooppunten Muiderberg en Joure landschappelijk eens goed onder de loep genomen. Er werd onder andere vastgesteld dat de Hollandse Brug een belangrijk hoogtepunt in het tracé van de A6 zou kunnen zijn. Rijkswaterstaat schreef een prijsvraag uit.

18

dat de creativiteit van ontwerpend Nederland gemobiliseerd zou moeten worden om zoveel mogelijk ‘ideeën boven water’ te krijgen; het idee voor een prijsvraag was geboren. Rijkswaterstaat heeft de prijsvraag in de tweede helft van 2008 uitgevoerd. Het werd een prijsvraag in twee fasen, een ideeënprijsvraag gevolgd door een meervoudige opdracht, waarin de drie beste ideeën tegen vergoeding van de kosten uitgewerkt worden. Aan de prijsvraag konden geregistreerde ontwerpers deelnemen. De ontwerpers werden uitgedaagd ideeën aan te dragen om de schakelfunctie van de Hollandse Brug beter beleefbaar te maken. Dat moet gebeuren met een ontwerp dat blijvende esthetische waarde heeft en innovatief en duurzaam is. Daarbij moet de verhouding tussen kosten en kwaliteit van het ontwerp optimaal zijn. Dit alles vraagt van de inzenders een visie op de functie van het ontwerp in zijn omgeving en op de interactie met andere elementen in die omgeving. De opgave is een tot de verbeelding sprekend landmark te ontwerpen, dat het verband en het verschil tussen oud en nieuw land duidelijk maakt. Gezien de centrale positie van de snelweg A6 in het nationale wegennet krijgt het gevraagde landmark betekenis voor een breder publiek dan alleen voor de inwoners van Almere die regelmatig van de brug gebruik maken. De plek en de ambitie vragen op enigerlei wijze om een integrale benadering van de infrastructuur (weg en spoor), de brug, het landschap en het water. Aspecten van beeldende kunst, architectuur, stedenbouw en landschapsarchitectuur zijn bij deze ontwerpopgave aan de orde. Die integrale benadering zou een aansprekend en realistisch ontwerp op moeten leveren. Er is een beperkt aantal technische randvoorwaarden. De overige programmatische ideeën worden aan de ontwerpende partijen overgelaten. Aan de deelnemers wordt een grote mate van vrijheid geboden. Soberheid wordt op prijs gesteld.


Opgaven Het bijzondere is dat zowel ideeën voor markante brugontwerpen, als ideeën voor markante (kunst)objecten konden worden ingediend. Het resultaat van de ideeënprijsvraag is inmiddels bekend. Op 19 januari heeft minister Eurlings de drie winnende ideeën gepresenteerd op een partyboot bij de Hollandse Brug. Van de 72 inzendingen heeft de jury, zonder tijdens de beoordeling de namen van de inzenders te kennen, 30 bijzondere ideeën geselecteerd om te publiceren in het boek van de prijsvraag. Uit die 30 ideeën heeft de jury er drie aangewezen, die naar haar oordeel het beste aansluiten bij de opgave. Elk van de drie ideeën hebben hun eigen kwaliteiten en hun eigen aandachtspunten in de tweede fase van de prijsvraag. Alle drie hebben het in zich een beeldbepalend landmark te worden. Het ontwerp AAAA van Onix Achterbosch Kunstwerken voor een monumentale houten brug naast de bestaande brug scoort hoog op herkenbaarheid en duurzaamheid, maar kan mogelijk nog beter worden aangepast aan de bestaande brug. Ook kan mogelijk de overgang van oud naar nieuw land in het ontwerp nog beter tot zijn recht komen.De dubbeldeks brug Caterpillar van Hans van Heeswijk Architecten heeft een ruimtelijk sterk overkomende gekoppelde boogconstructie. Dit ontwerp heeft echter een grote invloed op het wegontwerp, omdat er nu een hoogteverschil overwonnen moet worden om het bovendek te kunnen bereiken. Er zal aangetoond

Alle drie de geselecteerde ideeën hebben het in zich een beeldbepalend landmark te worden. Ontwerp Dubbel NL, Bureau voor Stedebouw en Architectuur Wim de Bruijn.

Ontwerp AAAA, Onix Achterbosch Kunstwerken

moeten worden dat de noodzakelijke aanpassingen aan de weg binnen de beschikbare ruimte mogelijk zijn. Ook hier worden de ontwerpers uitgedaagd de overgang van het oude naar het nieuwe land in het ontwerp tot uitdrukking te laten komen. Ook Dubbel NL van het Bureau voor Stedebouw en Archtectuur Wim de Bruijn is een dubbeldeks brug. Hier zijn de in hoogte variërende verticale portalen van de draagconstructie sterk beeldbepalend. Ook hier zal het wegontwerp ingrijpend moeten worden aangepast binnen de daarvoor beschikbare ruimte. En opnieuw hier worden de ontwerpers uitgedaagd de overgang van het oude naar het nieuwe land in het ontwerp tot uitdrukking te laten komen. Die drie ideeën worden op dit moment in de tweede fase van de prijsvraag uitgewerkt. De drie betrokken ontwerpteams moeten in die fase aantonen dat hun ontwerp inderdaad past binnen de randvoorwaarden en de opgave. In het najaar van 2009 zal een beoordelingscommissie vaststellen welk ontwerp het beste past. De intentie is dat ontwerp dan in de periode tussen 2012 en 2015 te realiseren.

Informatie Jan Kolvoort is projectleider voor de Hollandse Brug bij Rijkswaterstaat. Alle informatie over het verloop van de prijsvraag is te vinden op www.minvenw.nl en op www.arch-lokaal.nl > prijsvragen. De dertig beste plannen zijn tevens gepubliceerd in het boek De 30 beste ideeën boven water, Prijsvraag Uitbreiding Hollandse Brug, uitgave Rijkswaterstaat, januari 2009. De publicatie kan als pdf worden gedownload van de genoemde websites.

Ontwerp Caterpillar, Hans van Heeswijk Architecten.


19

Opgaven

Duurzaamheid is burgerparticipatie

De Osaka Gas Company realiseerde in 1994 in de stad Osaka bij wijze van experiment het woongebouw Next 21. De basisstructuur ervan is eerst ontworpen waarna 13 verschillenden architecten de draagstrucuur mochten invullen. De bewoners moeten na een aantal jaar de woning verlaten waarna er een nieuwe invulling uitgeprobeerd wordt.

20


Opgaven Duurzaamheid > Tekst: Pieter Winters > Beeld: John Habraken, Pieter Winters

Duurzaamheid gaat over hergebruik van materialen en flexibilisering van het bouwproces, maar het belangrijkste is dat burgers zelf een grotere rol kunnen spelen in hun woonwensen. Dat stelt John Habraken (1928) die zich zijn leven lang inzet voor een alternatieve woningbouw. ‘Als een eigenaar tevreden is met zijn huis en het huis is flexibel ingedeeld, dan kan het langer blijven staan, ook bij veranderende functies. Dat is een vorm van duurzaamheid.‘ Duurzaamheid is een betrekkelijk recent begrip, maar het is in de architectuur nauwelijks meer weg te denken. Zelfs buiten de architectuur op maatschappelijk terrein lijkt de urgentie doorgedrongen, afgaande op het verschijnen van zelfhulpboeken met titels als Fred en Wilma in de Vinexwijk – maak van je huis een zelfvoorzienend paradijs.(1) Toch was er ooit een tijd dat we het zonder het begrip duurzaamheid moesten doen: het woord verscheen pas na de oorlog. Met het verontrustende rapport van de Club van Rome in 1972 en de daarop volgende oliecrises werd het tekort aan energiebronnen voor het eerst duidelijk. Pas toen drong de behoefte tot een duurzame levensstijl en architectuur zich pas echt op. Veel architecten begonnen te experimenteren met recycling. Anderen zagen juist meer in een radicale ommezwaai in de woningbouw. Habraken was beide richtingen vooruit. Al in 1962 ontwikkelde hij samen met Freddy Heineken, die al zijn bierflesjes door de export naar het buitenland zag verdwijnen, een flesje dat door zijn vorm ook als baksteen te gebruiken zou zijn. Zo zouden in het buitenland niet alleen glasbergen, maar ook bouwwerken kunnen verrijzen van dit restproduct. Leuk detail is, dat er inmiddels bij de architect weer veel aanvragen binnenkomen voor beeldmateriaal. De hernieuwde belangstelling zegt wellicht meer over de tegenwoordige tijd dan over het idee zelf. Habraken spreekt erover met

John Habraken

In Papendrecht werd in 1974 naar ontwerp van Frans van der Werf het Molenvlietproject gebouwd. Het is een van de eerste projecten volgens het drager en inbouwprincipe. De toegang tot de huizen ligt aan een vierkant binnenterrein binnen het blok.


grote terughoudendheid: zijn gedachten over een flexibelere woningbouw zijn voor hem belangrijker. Als directeur van de in 1965 opgerichte Stichting Architecten Research (SAR) leverde Habraken een grote bijdrage aan het architectuurdebat door te verkondigen dat het hoognodig was dat de bewoner zelf een rol kan spelen in het huisvestingsproces. De gedachte was om de stedenbouwkundige situatie en de ruwbouw van de woningen (de dragers) door architecten te laten ontwerpen, terwijl de bewoners verder hun eigen woningen zouden kunnen indelen en vormgeven. (2) Door een gecertificeerde inbouwindustrie op poten te zetten zou het makkelijk zijn een leuke inrichting uit te kiezen zonder dat voor alle klusjes een stukadoor, een loodgieter of een elektricien langs hoefde te komen. Habraken: ‘De beste garantie voor duurzaamheid is aanpasbaar te

Je zou wensen dat er in Nederland een parlement was zoals dat van Japan. bouwen. Als je weet dat functies veranderen, dan weet je ook dat gebouwen regelmatig worden opgeknapt. Dat betekent dat je elk onderdeel beetje bij beetje moet kunnen vernieuwen. Dat lijkt revolutionair, maar het is in feite een terugkeer naar de middeleeuwse stad waarin het samenstel van huizen los van elkaar tot stand kwam en individueel gewijzigd kon worden. Nu is het kleinste deel dat je kunt veranderen een flatgebouw. Daarin gaat enorm veel mankracht en energie zitten. Vanuit economisch oogpunt is dat dus kortzichtig.’ Voor Habraken telt niet zozeer de huidige, ecologische invulling van het begrip duurzaamheid. Zijn drijfveer ligt vooral aan de sociaaleconomische kant. Want, zo bepleit hij, als een eigenaar tevreden is met zijn huis en het huis is flexibel ingedeeld, dan kan het langer blijven staan, ook bij veranderende functies. En ook dat is een vorm van duurzaamheid. Als na verloop van tijd weer nieuwe grillen worden bedacht in woon- en levensstijlen, dan kunnen de woningen die volgens dit idee zijn gebouwd zich gemakkelijk aanpassen. ‘Als ecologie een wens is die in de maatschappij leeft, dan zullen de economische voorwaarden zich aanpassen.’ Het principe van dragers en inbouw, ook wel het Open Bouwen genoemd, is niet alleen duurzaam, Habraken signaleert ook dat er veel behoefte is aan het zelf bouwen en meebeslissen aan je eigen huis. Als voorbeeld noemt hij het Almeerse Homeruskwartier. Particulieren kunnen hier onder medeopdrachtgeverschap hun huis laten ontwerpen. Zowel onder particulieren als onder aannemers liep het storm. De gemeente staat een ‘sociaal duurzame’ wijk voor ogen door de grote zeggenschap van de opdrachtgever. Het project werd verkocht als dé proeftuin voor vernieuwende vormen van opdrachtgeverschap. Is dat ongeveer wat Habraken wil? ‘In Almere geldt dit als een gewaagd experiment, terwijl het in het buitenland allang de norm is. Als zelfbouwer krijg je nu het hele bouwbedrijf en de gemeente met haar regels en besluiten

over je heen. Het hele proces, dat al sinds de Woningwet van 1901 is voorbehouden aan samenwerkende professionals, komt nu op het bordje van één privé-persoon. Die moet nu alles regelen, wat vaak leidt tot vertraging en extra kosten.’ Individuele personen en gemeenschappelijke partijen moeten dus elk hun deel van het bouwproces op zich nemen. Het Open Bouwen vereist wel een grote omschakeling van architecten, projectontwikkelaars en opdrachtgevers. ‘Zij hebben altijd gezegd: experimenteren is mogelijk als de woningnood voorbij is. Maar de woningnood gaat niet voorbij, want die is juist het gevolg van dat beleid.’ Vervolgens noemt hij een serie landen waarin het Open Bouwen de experimenteerfase allang is gepasseerd. Als voorbeeld neemt hij een project in Helsinki waarbij de ontwikkelaar slechts toezegde om bij de gemeente in een goed blaadje te komen. Maar het project werd binnen het budget en binnen de gestelde tijd gebouwd en het werd vrijwel direct verkocht. De ontwikkelaar heeft nu aan de architect gevraagd vaker zo’n project te ontwikkelen. ‘De opdrachtgever moet het initiatief nemen, omdat bouwers dat soms moeilijk vinden. Het principe hoeft niet opnieuw uitgevonden te worden en de risico’s zijn al berekend. Men zal alleen op een andere manier moeten leren denken.’ Habraken erkent dat dit laatste punt voor kwetsbaarheid zorgt. Het land waar het principe van het Open Bouwen het verst is ontwikkeld is volgens Habraken Japan. ‘Daar is nu een wet uitgevaardigd om te bevorderen dat gebouwen tweehonderd jaar lang mee moeten gaan. Als onder bepaalde technische voorwaarden wordt gebouwd, geeft de overheid belastingvoordelen. Je zou wensen dat er in Nederland een parlement was zoals dat van Japan. Als ze zelfs alleen maar zouden praten over de lange termijn, maar dat is totaal vreemd aan onze politici.’ Dus, als je een drager op een langere termijn afschrijft, dan zijn ook meer investeringen mogelijk. En die investeringen kunnen bijvoorbeeld leiden tot een zuiniger of milieuvriendelijker huis, meer groen, duurdere of duurzamere materialen en dus een huis dat langer meegaat. Extra kosten worden door de langere levensduur vanzelf terugverdiend. Klaar is je zelfvoorzienend paradijsje. Is dit in het strak gereguleerde Nederland misschien niet nog steeds een stap te ver? ‘Misschien dat de economische crisis tot denken zet.’ (1) Nienke Oosterbaan, Fred en Wilma in de Vinexwijk – maak van je huis een zelfvoorzienend paradijs, Amsterdam 2008 (2) N.J. Habraken, De dragers en de mensen: het einde van de massawoningbouw, Amsterdam 1961

Informatie Duurzaamheid is een begrip dat overal opduikt. Maar wat betekent het precies? Wat is het meer dan overmaat, materiaalgebruik en energiebesparing? Wat is de architectonische opgave en wat kan de opdrachtgever eraan doen? Pieter Winters interviewt in 2009 een viertal architecten, op zoek naar antwoorden. Hij studeert Architectuurgeschiedenis aan de VU in Amsterdam en is freelance architectuurpublicist.

21

Praktijk

De Ark vaart naar Leeuwarden

Architectuurlezing in de Ark

Friesland:

Drijvend debatteren In Situ > Tekst: Hester Berkelmans > Beeld: ARK fryslân

Sinds november 2008 drijft in Leeuwarden het architectuurcentrum van Friesland. Het ontwerp is van Gunnar Daan dat nu, acht jaar na het winnen van de ideeënprijsvraag is gerealiseerd. Wat is het architectuurcentrum allemaal van plan? En waar vaart de ark naar toe de komende maanden? ARK fryslân is een drijvend Centrum voor Architectuur en Ruimtelijke Kwaliteit. Doel van het centrum is zoveel mogelijk inwoners en vakdeskundigen van de provincie Friesland te betrekken bij het debat over ruimtelijke kwaliteit. ARK fryslân neemt een onafhankelijke positie in binnen het debat. Er wordt samengewerkt met de diverse gemeentes, corporaties en andere instanties om actuele thema’s te behandelen, maar er is zeker ook ruimte voor een eigenzinnige kijk op de zaken. Met name de mening van de burger is van belang als die een positieve en inspirerende bijdrage kan leveren bij de planontwikkeling. Daarbij worden allerlei ontwerpdisciplines betrokken, waarvan architectuur en stedenbouw, landschaps- en interieurarchitectuur de belangrijkste zijn. Dit alles in een bredere context van onder andere kunst, design en poëzie. ARK fryslân heeft sinds november 2008 een eigen

22

ruimte die op vele manieren bruikbaar is voor dit doel. Er kunnen debatten worden gevoerd, tentoonstellingen geëxposeerd, workshops gehouden etc. Het unieke van deze locatie is dat deze verplaatsbaar is. De inwoners van Friesland hoeven dus niet altijd de tocht naar de hoofdstad te maken (hier heeft de Ark een vaste ligplaats), maar de Ark komt naar hen toe. Dit maakt het laagdrempelig om de Ark te bezoeken, voor alle doelgroepen, waaronder (basis)schoolkinderen en ouderen. De Ark, die gemiddeld twee maanden in een gemeente ligt, straalt automatisch een zekere aantrekkingskracht uit. Mensen zijn nieuwsgierig en lopen gewoon binnen om te kijken wat de Ark precies is. ARK fryslân presenteert elk jaar een nieuw, pakkend en actueel thema waaraan de activiteiten van ARK fryslân worden gerelateerd. Het thema van 2009 is ‘Landschap in beweging’. Steden breiden uit, infrastructuur wordt belangrijker en ook water speelt een belangrijke rol. De gemeenten die hiermee bezig zijn, zijn Sneek (waarbij het debat over nieuwe stadspoorten en de blauwe ader centraal zullen staan), Drachten (over herontwikkeling van verlaten bedrijfsterreinen) en Heerenveen (een overzicht van de gevolgen van grote sleutelprojecten op de oorspronkelijke structuur van stad en landschap). Aan de hand van dit thema, gekoppeld aan actuele lokale ontwikkelingen, doet de Ark allerlei gemeenten aan. Het tentoonstellen van plannen van een gemeente kan aanleiding geven tot debat met professionals en inwoners van de betreffende gemeente. Uitkomsten hiervan kunnen worden ingebracht tijdens het werkatelier waarbij professionals, studenten, ambtenaren en inwoners in kleine groepjes plannen maken. Tenslotte kunnen de conclusies bijvoorbeeld worden gepresenteerd tijdens

het maandelijkse ARKcafé, waarbij vakgenoten uit allerlei culturele gebieden (architectuur, stedenbouw, landschapsarchitectuur, interieurarchitectuur, kunst), ambtenaren en inwoners informeel kunnen netwerken en iets kunnen drinken. Voor de gehele provincie Friesland zal een Nieuwe Kaart worden gemaakt, waarbij het nieuwe Friesland in beeld wordt gebracht. Daarmee openen we het debat over de gewenste ruimtelijke kwaliteit. Dit jaar wordt ook de Prijs voor Ruimtelijke Kwaliteit voor het eerst uitgereikt, niet een plan wordt beloond, maar een initiatief dat bijdraagt aan ruimtelijke kwaliteit. Dit kan een bureau zijn, maar ook een particulier of een dorpsbelang. Bij een aantal (nationaal) vastgestelde jaarlijkse activiteiten zoals de Dag van de Architectuur zal in de betreffende gemeente waar de Ark op dat moment ligt aandacht worden besteed aan dit onderwerp. ARK fryslân initieert, werkt samen met gemeenten, maar ook met andere organisaties en probeert zoveel mogelijk doelgroepen bij het debat te betrekken. Overigens organiseert ARK fryslân ook buiten de behuizing activiteiten. Er is veel samenwerking met andere culturele instellingen in Leeuwarden zoals Keunstwurk, het Historisch Centrum Leeuwarden (symposium reconstructie), Parnas (Kunstmenu voor basisschoolleerlingen) en het Atelier Fryslân, werkplaats voor ruimtelijke kwaliteit van de provincie Fryslân. Op deze manier zijn allerlei kruisverbanden te creëren, waarmee het debat over de ruimtelijke kwaliteit in Friesland naar een hoger niveau getild kan worden.

Informatie www.arkfryslan.nl


Praktijk

Van kop tot teen

Mariska Louman 25.07.1975 Zaandam Stedebouwkundige, Dolte Stedenbouw www.dolte.nl Opleiding: TU Eindhoven bouwkunde architectuur Opdrachtgevers: Gemeente Arnhem, Aestate, SCW woningbouwvereniging, AM projectontwikkeling, Universiteit Utrecht

24/(3)7 > Tekst: Maaike van Beusekom > Beeld: Mariska Louman

Architectuur Lokaal vindt het van groot belang kennis te maken met de nieuwe generatie: ze zijn tussen de 24 en de 37 en ze bemoeien zich 24 uur per dag, 7 dagen per week gepassioneerd en vakkundig met ruimtelijke vraagstukken. In dit nummer: Mariska Louman. Aan welk project werk je nu? ‘Aan de structuurvisie voor Nieuwegein 2025. Nieuwegein heeft niet zo’n positief imago, maar als je door Nieuwegein fietst, ontdek je veel mooie plekken. Op dit moment zijn we op zoek naar wat Nieuwegein in 2025 wil zijn, naar de identiteit van de stad. Daarbij werken we in workshops met scenario’s en leggen we vragen voor als; wie zijn de bewoners en gebruikers van Nieuwegein 2025?; waar is ruimte voor experiment en dynamiek? Maar ook: waar liggen de (potentiële) kwaliteiten en de structuurdragers van de stad? De uitdaging voor Nieuwegein is vooral om de infrastructuur die meestal negatief en als barrière in de stad wordt ervaren, te transformeren in een kwalitatief en structurerend element. Uiteindelijk verwerken we alle vragen, kennis en informatie tot een integraal toekomstbeeld.’

Waar moet in jouw vakgebied meer aandacht aan besteed worden? ’De kracht van teamwork. In de ontwerppraktijk lijken ontwerpers en collegabureaus vaak huiverig voor samenwerking en kijken andere disciplines niet verder dan ze gewend zijn. Door veel samen te werken, winnen onze plannen aan kracht en kunnen we als bureau klein en flexibel blijven. Het geeft vooral ook nieuwe inzichten. De werkrelatie met de Hogeschool voor de Kunsten is hiervan een voorbeeld. Het houdt ons scherp en van de gebaande paden; de onbevangen en soms naïeve kijk van studenten op opgaven kan bevrijdend werken. Bovendien kunnen we zo meewerken aan opgaven buiten onze dagelijkse praktijk. Dat is een passie die we binnen dolte allemaal koesteren; breed bezig zijn in meerdere creatieve velden; van industrieel ontwerp tot rockmuziek.’

Wat vind je belangrijk in je werk? ‘Ik denk dat de stedenbouwer anno nu vooral een rol heeft als manager van complexe stedenbouwkundige planprocessen, waarin het communiceren met beeld een essentieel onderdeel is geworden. In gesprekken met opdrachtgevers en belanghebbenden zoek ik naar wat echt nodig is. De uitdaging is te komen tot een vorm van stedenbouw waarin niet alleen vakdeskundigen worden gehoord, maar ook de bewoners en gebruikers van een gebied. Dit betekent wel dat de plannen en concepten leesbaar moeten zijn voor een grote groep mensen. Daarom organiseren we workshops, spellen en forums. Het feitelijk ontwerpen is een schakeltje in het geheel. De essentie van het plan vatten in de juiste beelden- en vormentaal is de kunst, dit communiceren een tweede. Eigenlijk zit ik als stedenbouwkundige in een moeilijke positie, enerzijds ambieer ik de positie van de creatieve ontwerper die gewoon een mooi plan wil maken, anderzijds wil ik alle verschillende belangen en belanghebbenden op een vruchtbare manier in de planvorming samenbrengen.’

Bij welk project had jij graag betrokken willen zijn en waarom? ’Bij het Philips-complex Strijp-S in Eindhoven. Strijp-S is een stukje industrieel erfgoed van Phillips in de binnenstad van Eindhoven. Het wordt getransformeerd tot een nieuw woon- en werkgebied. Het is geweldig om opnieuw invulling te geven aan oude structuren en hier een nieuwe betekenis voor de stad aan te geven. De charme van tegenstellingen in zo’n ontwikkelgebied fascineren me, de ruwheid van de industrie in de context van de moderne stad, maar ook de grote schaal afgezet tegen het omliggende kleinschalige Philipsdorp. Ik vind de transformatie van bestaand stedelijk weefsel met een geschiedenis dan ook vaak interessanter dan de invulling van een lege plek. Zelf woon ik sinds kort in de oude Phillipsgloeilampenfabriek, het startpunt van de transformatie van Strijp-S. Het complex is op prachtige wijze getransformeerd van fabriek naar vrij indeelbare lofts, een verademing binnen het huidige woningaanbod. Het is mooi om te zien hoe zo’n gebied weer gaat leven en weer toegankelijk wordt voor de stedeling.’


23

Het verlaten atelier van de wereld Ooit zag ik het atelier van een kunstenaar die pas gestorven was. Penselen, eergisteren nog gebruikt, uitgeknepen verftubes, potloden, flessen terpentine, een koffiemok, wat paperclips: ze slingerden rond onvoltooide doeken en misplaatst verheugde schetsen van toekomstig werk. De kunstenaar kon bij wijze van spreken elk moment binnenstappen, behalve dan dat dit niet kon. Soms zie je zulke momenten op straat: de ateliers van een gemeenschap. Met bulldozers in plaats van verftubes, cementmolens voor paperclips, bakstenen voor potloden. Verderop een bouwkeet, waarin de pin ups ongezien vergelen. Werk in uitvoering. Maar nu even niet. Alsof het leger bouwvakkers, dat gewoonlijk met onverschrokken, werktuigelijke ijver de planologische bevelen uitvoert, gisteren collectief tot inkeer is gekomen, er de apocalyptische gloed van het vergeefse doorheen heeft zien zwemen.

De kredietcrisis heeft veel van zulke plekken vol poëzie rondgestrooid in de stad. Stilgevallen bouwprojecten. Die Unvollendete. Poëzie zeg ik, want met het stilvallen van de tijd stokt het prozaïsche verhaal, als een film die vastloopt en plotseling foto wordt. Een zin die de finish van een punt niet haalt. Zoals Michelangelo’s onvoltooide lichamen die zich uit het marmer worstelen: iedere passant moet ze zelf voltooien, wordt gedwongen de rol van mede-schepper op zich te nemen: maak jij het maar af. Soms droom ik van het verlaten atelier van de wereld, leger dan na een aardbeving. Een bleke zon er boven komt zinloos op visite en zegt: laat het maar zo. Niemand hoeft dit nog langer af te maken.

Christiaan Weijts

In 2009 reageert Christiaan Weijts op de foto op de voorpagina. Christiaan Weijts is auteur van het succesvolle debuut Art 285b, waarvoor hij in 2006 de Anton Wachterprijs ontving voor het beste literaire debuut. In 2008 verscheen zijn tweede roman, Via Capello 23. Daarnaast heeft hij onder andere een column in nrc.next.

Lente 2009 #67 Essentmiljoenen en ruimtelijk beleid Wethoudersestafette Den Haag-Leiden Prijsvraag Hollandse Brug

Recommend Documents