Last ... but not least !? I n t r o d u c t i o n Op zaterdag 14 december 2013 j.l. had de 25ste editie plaats van “The Golden Years”.
Het was meteen 'the Final Edition'. Vijf lustrums ... het is meteen één van de langst lopende evenementen die in het Antwerpse Sportpaleis plaats vonden. Wellicht tweede, nà “The Night of The Proms” ... dat volgend jaar aan de 30ste uitgave zal toe zijn. Op dat laatste evenement zit geen sleet, want men kan daarmee alle kanten uit. We hoeven daarover niet in details te treden ; dit in tegenstelling tot een organisatie als “The Golden Years”, dat zich beperkt tot de jaren '60, '70 en '80. Het nodige opzoekingswerk leverde ons trouwens het bewijs op dat “The Golden Years” wel degelijk staan voor die geciteerde jaren. Het mag dan ook een hele krachttoer, 'huzarenstuk', genoemd worden om 25 keer een heel programma vol te maken, met muziek uit die jaren. We vragen ons trouwens af hoe die allereerste edities er dan wel uitzagen, toen de huidige 'bands' allemaal zoveel jonger waren. Net als wij trouwens !
T h e G o l d e n Y e a r s Zijn dus, in principe, vervat in de jaren zestig, zeventig en tachtig. Men kan daar een hele 'trits', reeks dus, artiesten bij opnoemen ... zowel in het 'Franstalige Chanson' als in bij de 'Engelstalige bands'. Organisator Daniel Gardin, die zich al die jaren om “The Golden Years” bekommert, is een uitgesproken 'anglofiel' en het 'Engels' werd dus de voertaal. Vermits zowel “the Beatles” -althans die nog overgebleven zijn-, “the Rolling Stones”, “Cliff Richard”... enz ... in zo'n evenement zeker niet zouden misstaan... zullen die niet in het “kostenplaatje” passen ... nog altijd het voornaamste aspect ! We laten het 'francofiele' voor wat het is, waarmee best een editie van “The Golden Years” gevuld zou kunnen worden. Maar... is daar een 'publiek' in het Antwerpse voor te vinden ? Wellicht niet, meteen kent u de reden waarom Daniel Gardin nooit voor die optie koos en zich aan de Engelse versies hield. Met, uiteraard, enkele negatieve opmerkingen want herhaaldelijk komen dezelfde groepen/zangers dan ook terug. Wat onvermijdelijk is. Toch kon telkens een uitstekend programma worden samengesteld, dat ook telkenmale aansprak. Desalniettemin mag de vraag gesteld worden, bij deze allerlaatste editie van “The Golden Years”, ... “ Last ... but not least !? ”
T h e V e n u e Het Antwerpse Sportpaleis dus, dat heel wat veranderd is sinds “The Golden Years”
daar voor het eerst neerstreken. Moet in 1989 (?) geweest zijn, toen er nog zesdaagsen gereden werden ! Dan wel niet in 1989 zélf, maar toch nog wel tot in 1994 ! Daarna werden er stelselmatig veranderingen doorgevoerd en, om een lang verhaal kort te maken, is de vroegere “sport-tempel” gewoonweg een schitterende evenementen zaal geworden, die helemaal gerenoveerd werd waarbij alle vroegere '(ver)banden' met 'de piste' verwijderd werden. Dat allemaal op enkele jaren tijd ... tijdens de 'zomerstop' !
Tegenwoordig kunnen er nu iets méér dan 23.000 toeschouwers in het Antwerpse Sportpaleis plaatsnemen... dit dan met een centraal podium en staanplaatsen er rond. Was het geval met “Milkfest”, op zaterdag 19 oktober 2013. Voor “The Golden Years” was het Sportpaleis niet “sold out” ; het balkon was maar voor de helft gevuld. Op de parterre, daarentegen, “vollen bak” ... 70 tafels van 10 personen met “champagne à volente”. Wat dat oplevert hebben we het hele evenement door kunnen vaststellen, want om van 20u30 t/m 24u00 voor het podium te kunnen blijven, 'rocken' dient men wel iets te 'pakken' !
- 1 -
In alle geval is de verbouwing van de laterale kanten het Sportpaleis zeker ten goede
gekomen. Niet alleen wat de zichtbaarheid betreft, maar ook de 'passage' tussen de rijen door. Een 'te lange' of 'te brede' buiten beschouwing gelaten. Nu we toch bezig zijn met het Sportpaleis te bewieroken, toch meegeven dat er nu veel meer sanitair is ; ook de drank- en eetstanden zijn vermeerderd en ook de in-, uit- en doorgangen. Toch blijft het drummen in de omgeving van het 'sas' naar het Hospitality Center.
In de directe omgeving van het Sportpaleis zijn de drankgelegenheden schaarser, want die zijn -op één nà- allemaal voorzien om de innerlijke mens te versterken voor een evenement ... en er zijn er veel in tien maanden tijd. Ook in de pizzeria, waar we regelmatig gaan, kan zelfs niets meer verkregen worden 'achteraf' ... want 't moet vooruit gaan ! Ineens nog meegeven dat de prijzen in de 'standjes' in het Sportpaleis niet 'bon marché' zijn, dus genoeg euro's meenemen ... of drinken met mate. Dat uit plastieken bekertjes en fluitjes ... een “Laurent Perrier” smaakt daarbij niet zoals uit een “coupeke” ! Genoeg gezeverd ... plaats voor het evenement ... -met in de aanpalende Lotto Arena trouwens Basket Ball met Antwerpen – Willebroek-.
T h e G o l d e n C a r l Inderdaad ! We weten niet sinds wanneer maar Carl Huybrechts presenteert nog altijd “The Golden Years”. Zal daar wel een bepaalde “fee” voor krijgen, dit dan voor de
laatste keer want er komt alvast geen vervolg. Niettegenstaande zijn eigen pogingen en, op het laatste van de “show”, die van Adamo -was er voor drie weken met Céline Dion ook al bijten opzichte van Daniel Gardin. Die zal ook wel geweten hebben dat het beter is om in 'schoonheid' te eindigen dan eentje 'te veel' te brengen. Was ook duidelijk merkbaar bij 'the audience'. 'Carl' dus ... die zit ook al in zijn “Golden Years”, want dus al zestiger. Presenteerde het geheel op zijn gekende en gedreven manier ... in een knappe witte smoking-vest en zwarte broek. Klasse ! Hij praatte ook nu weer alles keurig aaneen, waarbij hij feiten aanhaalden die in een bepaald jaar gebeurd waren. Over het algemeen ging het over de jaren 1971-1972-1973-1974, met daarbij telkens een soort van 'kwis'. We konden daar, eventueel, op terugkomen bij de voorstelling van de verschillende groepen ... maar hebben het uiteindelijk niet gedaan, want te veel.
Bij het opmaken van de onderhavige recensie hebben vastgesteld dat de 'provisional running order' blijkbaar toch wat overhoop lag met de geplande “horaire”. Wat natuurlijk geen afbreuk doet aan de “performance” van “The Golden Carl”. Bij zijn eerste opwachting liep het wel even fout, omdat een video te vroeg werd ingeschakeld. Die liep dan wél tussen act 2 en 3 ... de Nederlandse groep 'Shocking Blue' met front zangeres Mariska Veres en 'Venus' uit 1969. Werd gebracht op de twee grote schermen links en rechts van het podium. Carl Huybrechts kondigde, daarna na iedere video, telkens de volgende groep aan. Daarbij ging telkens de eerder vermelde voorstelling van 'een jaar' vooraf. Daar verder over uitweiden zou ons te ver leiden, toch meegeven dat 1963 er eveneens bij zat en verder die andere reeds vernoemde jaartallen. Er zaten algemeenheden tussen, maar wat regelmatig terugkwam waren de volgende vragen ... Wie won de Ronde van Frankrijk ? ... Wie werd Belgisch Voetbalkampioen ? ... Wie werd Nederlands Voetbalkampioen ? ... Wie won he Europese Songfestival ?.
Met dat laatste item haalde “The Golden Carl” wel het meeste succes, met
respectievelijk Séverine (1971 Monaco) “Un banc, un arbre, une rue” ; Vicky Leandros (1972 Luxemburg) en “Après toi” ; Anne-Marie David (1973 Luxemburg) “Tu te reconnaîtras” en ... “Last but not least” Abba (1974 Zweden) met “Waterloo”. Was telkens een aangenaam intermezzo, door 'the public' meegezongen. En dan heeft U, uiteraard, nog de video's te goed die tijdens de 'verhuis' tussen de verschillende acts plaats had.
- 2 -
Bij de 're'moval' werd er vooral aandacht besteed aan de 'drumstellen' en er waren
soms ook wat technische problemen. Het valt nochtans niet te onderschatten, want alles moet binnen de vijf minuten geklaard zijn ! Next 'movie” ... The Hollies met 'The air that I breath' (1973) -waren in 2010 nog live present bij “The Golden Years”-. 'Angel' (1973) van The Rolling Stones vonden we, persoonlijk, dan weer niet zo best... en ook te lang. Veel meer succes had Michel Delpech met 'Pour un flirt avec toi' (1971), meegezongen door het Sportpaleis ! Het beste van alle video's, maar wij zijn dan ook francofiel ! Free bracht on the screens “All right now” (1970) en 'Chicory Tip' sloot af met “Son of my Father”. Hoe dan ook, het zijn loffelijke pogingen om met die video's het publiek bezig te houden tijdens de 'dode' momenten. Veel sfeer bracht het nochtans niet teweeg.
Nochtans is de keuze voor 'meezingers' groot genoeg en dat hoeven geen Engelstalige songs te zijn. Vermits er gesteld wordt dat “The Golden Years” de periode '60, '70,
'80 inhoudt ; waarom dan niet “Les Lacs du Connemara” van Michel Sardou getoond ? Dateert van 1981 en zou ongetwijfeld voor sfeer gezorgd hebben in het Sportpaleis ... en microben, want daarvoor moet men wel een propere zakdoek hebben ! We hebben het een en ander al in de “picture” geplaatst ... er blijft ons dus nog de taak om de verschillende groepen te behandelen, een moeilijke opgave waarbij we niet te kritisch zullen zijn. We zijn, persoonlijk, dan ook vooral een voetbal-recensent en hebben niet de fijnhorigheid en de opmerkings-kwaliteiten van de specialisten in het genre. In alle geval hebben we “The Golden Carl” gehad en gaan we terug in de 'muziektijd' en de 'Final edition' van “The Golden Years” ... “ Last but not least ” !
T h e F i n a l
B o w
De laatste reverence, de laatste buiging ... werd ingezet door “The Band”. Dat stond althans op de play-list vermeld. Wie die band dan wel was werd 'on the evening' onthuld ? Het bleek dat organisator Daniel Gardin in extremis nog een 'wit konijn' uit zijn grote hoed had weten op te toveren. Meteen waren we vertrokken voor wat een hele lange “rock” avond, of hoe men te mag noemen, zou worden !
Mud II Werd in 1966 simpelweg als 'M u d' gesticht. Deze Engelse groep is gekend voor het glamrock genre. Hun front-zanger was Les Gray, die in 2004 overleed. Enkele leden van de groep namen de draad weer op en mochten de “bal” terug aan het rollen brengen, bij manier van spreken. Brachten er direct al een beetje sfeer in, maar het klonk o.i. toch niet zo zuiver. Vooral de klank niet ... ze maakten dat wel goed met hun inzet. Brachten drie nummers ... “ Oh Boy ”, cover daterend van eind 1957, van Sonny West, Bill Tilghman en Norman Petty ; “ Dynamite ”, eind 1973 van Nicky Chinn en Mike Chapman ; van die twee zelfde song-writers ook nog “ Tiger Feet ”, released begin 1974. Al vanaf dat ogenblik staan er personen voor het podium te swingen ; ze zouden dat de hele avond trouwens lang volhouden !
Alvin Stardust De Londenaar ziet er nog goed uit voor zijn 71 jaar en brengt ook sfeer in het Sportpaleis. De hele avond door zou trouwens blijken dat 'the audience' vooral gekomen is voor songs die ze kennen. Zijn genre is eveneens de Glam Rock, Rock and Roll, Pop en Musical Theatre. Iedereen kent wel “ C'mon everybody ”, dateert al van 1958 en is van Eddie Cochran en Jerry Capehart. Werd door vele artiesten gecoverd ; o.a. Led Zeppelin en Cliff Richard & The Shadows. De versie van Elvis Presley (film Viva Las Vegas) heeft daar helemaal niets mee te maken. “ Jealous Mind ”, van Peter Shelley en uit 973. Wordt gevolgd door “ Pretend ”, song daterend uit 1952 en geschreven door Lew Douglas, Cliff Parman en Frank Levere.
- 3 -
De wellicht bekendste song die ze brachten, o.a. gecoverd door Nat King Cole, Brenda Lee en Gerry & The Pacemakers ... ieder op zijn eigen manier en Alvin Stardust dus het 'rock' genre. “ Red Dress ”, ook van 1974 en van de hand van Peter Shelley. Hij eindigt zijn optreden met “ My coo ca choo ”, ook al van Peter Shelley en uit 1973. Er zat dus wel een zekere “swung”, of is het “swing” ?, in het Antwerpse Sportpaleis !
David Essex Bij diens voorstelling bracht “The Golden Carl” het jaar 1963 te berde. Begon er
immers al in dat jaar aan. Hij is niet alleen een Engelse musicus, ook zanger-songwriter en acteur. Brengt 'pop' en 'musical theatre' en was voor de eerste maal te gast in ons land. Leek toch veel ouder dan zijn 66 jaar en was daarmee één van de jongste van alle performers ! Liet, hoe dan ook, geen overweldigende indruk en, vooral, werd maar matig geapprecieerd door the audience. “ Gonna make you a star ”, dateert van 1974 en is van David Essex zelf ; werd geproduced door Jeff Wayne -de man van the musical version van The War of the World's-. “ Rock On ” is van hetzelfde duo en released in 1973. Idem dito voor “ Lamplight ”. Ook “ Hold me close ”, uit 1975 en van hetzelfde duo, is een gekend nummer dat er ook nooit de sfeer in bracht. Eindigen deed David Essex met “ Silver dream machine ”, uit 1980 en ook van hemzelf. Hij was ongetwijfeld een echte ster, meer dan 30 jaar geleden, maar 'on the day' kwam het er in feite gewoon niet uit ! Bovendien kenden blijkbaar de meeste personen zijn songs niet ... wat dus volledig in tegenstelling was met de volgende 'act' !
Albert Hammond Wordt volgend jaar '70', maar de présence van de Londenaar is nog altijd optimaal.
Ten minste in Londen geboren, want oorspronkelijk van Gibraltar en op 16-jarige leeftijd naar Amerika getrokken. Schreef songs voor de grootste artiesten en bracht 'on the evening' vijf van zijn meest bekendste hits. Het genre wat hij brengt behoort tot de popmuziek... iedereen kent wel de mee-zingers : “ Everything I want to do ” (1973) ; “ Down by the River ” (1972) ; “ I'm a train ” (1974) ; “ It never rains in southern California ” (1972) en “ The Free electric Band ” (1973) ... dit allemaal door Albert Hammond zelf en Mike Hazlewood. Deze laatste werkte veel samen met Hammond, hij was dan ook een singer/composer/songwriter. Stierf in 2001 in Italië aan een hart aanval. Albert Hammond, stond hier voor twee jaar ook al op het programma ! Samen met Alvin Stardust, The Rubettes, Slade en The Sweet. Voor diegenen die er ook toen bij waren ... een “déjà vu” dus. We stelden ook al dat men dat allemaal niet kan blijven doen ... vandaar ook de verstandige keuze ... “ Final Edition ”.
Dave Edmunds Volgend jaar ook al op tram '7'. De Welhsman (° Cardiff), maakte zijn eerste opwachting
in het Sportpaleis in 2003. Waar ook The Rubettes en The Sweet op het programma stonden. Hij kan de verschillende rock-genres aan , maar kon er toch ook niet écht de sfeer inbrengen... de enkele tientallen personen, voor het podium van op de 'parterre', te buiten gelaten. Mogen misschien maar eens in het jaar buiten ... ??? Dave Edmunds liet ons geen overweldigende indruk na en begon met een cover van Bruce Springsteen “ From small things ”, wellicht uit het einde der jaren '70. Dat kan correct zijn want “ Deborah ”, uit 1978, was eveneens in het Sportpaleis aanwezig en wellicht van zijn eigen hand. “ I hear you knocking ” , van Dave Bartholomew en Pearl King, dateert dan weer van eind 1970 en werd overgenomen door een waslijst van artiesten. “ I knew the bride ” is van 1977 en Nick Lowe. “ Little Queenie ” dateert van 1959, is van Chuck Berry en werd gecovered door, o.a. , Jerry Lee Lewis.
- 4 -
Dave Edmunds besloot met een kraker, alleen instrumentaal ... maar wél indrukwekkend. “ De Sabeldans ”, een klassiek stuk van de Armeniër Aram Chatsjatoerjan, daterend van 1942 en direct herkenbaar, voor ons althans en het beste wat Dave Edmunds bracht. Zou niet misstaan op “ The Night of the Proms ” !
The Rubettes feat Alan Williams Helemaal in het wit en met hun onafscheidelijke witte petten. Niet aan hun eerste proefstuk toe in het Sportpaleis. Gingen, o.i., zéér moeizaam van start. Het geluid was niet goed en er was toch ook wel iets mis met de kopstem van, we vermoeden, Alan Williams. Hun grootste verdienste bestond erin om te trachten sfeer te creëren in het, tot dan toe, luisterend Sportpaleis. En het gelukte hen nog ook, alhoewel ze er wel wat moeite moesten voor doen. Hun genre is de pop en glam rock en ze begonnen er aan met ... “ Tonight ”, daterend uit 1974 en wellicht van Wayne Bickerton en Tony Waddington. Gekende song, die niet echt aansloeg. “ Foe-dee-o-dee ” is uit 1975 en wellicht van dezelfde song-writers. Niet vergeten dat de originele 'Rubettes' destijds gesplit zijn en nu afzonderlijk optreden. We gaan daar verder niet op in om het niet te ingewikkeld te maken ! Kan, nochtans, zo'n beetje vergeleken worden met een “fusie” tussen twee voetbal verenigingen, waarvan er eentje terug onderaan de ladder begint.
“ I can do it ”, met de klank al een beetje bijgesteld, van 1975 en nog altijd van
dezelfde songwriters. Het andere deel van “The Rubettes” spelen dezelfde songs ... zoals een beetje K.V. Oostende en Végé Oostende, na de fusie, in dezelfde kleuren (geel-rood) uitkwamen. Intussen is 't Végétje spijtig genoeg ter ziele gegaan. The swung blijft erin met de “ Juke box jive ”, uit 1974 en we vallen in herhaling, van 'die twee', als we de website van 'the Rubettes featuring Bill Hurd' mogen geloven, uiteraard ! Ze sluiten af met hun, allicht, bekendste song/hit ... “ Sugar Baby Love ”, 1974 van ... u weet het nu al wel ! Als u dat allemaal, individueel, op 'you tube' bekijkt tof ... maar al die rock gedurende 3 ½ uur ... dan geraakt men er niet meer uit wijs !
Slade Ook al een groep die zijn abonnement moet laten knippen bij het betreden van het Sportpaleis ! Zien er zeker ook zo jong niet meer uit, hoewel die ene gitarist -wat dan ook, want zo'n expert zijn we ook niet- toch veel jonger lijkt. Hun outfit is ook wel wat 'speciaal'. Hard en glam rock is het genre. En we zijn opnieuw vertrokken om te “rocken” ... met “ Gudbuy T'Jane ”, of tot ziens tante Jeanne ... dateert van midden november 1972 en van Noddy Holder en Jim Lea. Het zijn wellicht namen die niet altijd tot de verbeelding spreken ... maar die songwriters bepalen nu eenmaal alles, of toch veel. “ Coz I luv you ” is van 1972 en van dezelfde 'writers' en, bij nader inzicht, 'key members' van de band van het eerste ogenblik. Zijn trouwens afkomstig van Wolverhampton. De 'Wolves' doen het in het Engelse voetbal niet zo goed, want na twee opeenvolgende degradaties nu actief in wat in feite de derde afdeling is over het Kanaal ! Geen voetbal 'on the evening', 'Slade' gaat door met“ Everyday ” uit midden 1974 en alweer van de twee dezelfden van 'the band'. Mag toch wel onderstreept worden. “ Mama weer all crazy now ” uit 1972, ook van “hen” ! Ze sluiten af met een meezinger, waarbij eindelijk het Sportpaleis eens uit de bol gaat. Een tiental dagen voor Kerstmis zong iedereen mee met “ Merry Xmas Everybody ”, van eind december 1973 en nog altijd van dezelfden ! Mooie afsluiter van hun optreden, kregen er zelf niet genoeg van, en dan naar 'the final act' ... “ Last but not least ” !
Sweet Brengen 'Glam Rock' en 'Bubblegum Pop'. Werden opgericht in 1968, met als leading
singer Brian Connoly. Die is er niet meer bij, want overleed begin februari 1997.
- 5 Van hem werd gezegd dat hij de meeste hart-aanvallen heeft overleefd van alle mensen ... tot ... ! Andy Scott is, volgens ons, de enige van de originele groep die nog overblijft ... en meteen wellicht ook één van de jongsten van de hele avond, want nog maar 65 ! Behoudens Pete Lincoln dan, want van half maart 1956. Is sinds 2006 lid van de band en is er de zanger en bass gitaar. Deed ons, van op afstand, een beetje denken aan de voetbaltrainer René Desaeyere, maar dan wel van ver ... is alleszins getooid met een Rod Stewart kapsel. Tony O'Hara (° september 1967), gitaar en keyboards, en Bruce Bisland (° november 1958), drums ... vervolledigen de band. Wij vernoemen ze alle vier, omdat het dus wel de jongste groep zal geweest zijn die 'on the evening' optrad.
Begonnen er aan met “ New York Groove ”, dateert van 1978 en is van de hand van Russ Ballard een Engelse songwriter. Het American Football team 'New York Giants' zou bij home-wedstrijden de tune spelen, na het scoren van een 'touch down'. Het is eveneens het openingsnummer van het album van de Sweet... “New York Connection”. Direct daarop volgde “ Empire state of mind ” ... van de Amerikaanse rapper Jay-Z, dateert van 2009 en werd ook al door Alicia Keys gebracht. Dan kwam “ Hellraiser ”, van Nicky Chinn en Mike Chapman en daterend uit 1973. Niet te verwarren met de song met de gelijknamige naam uit 1991 en van het drietal Ozzy Osborne, Zakk Wylde en Lemmy Kilmister. Wij zijn niet expert genoeg om, net trouwens als bij alle andere voorgaande groepen, te jureren of uit te maken of er extratechnische middelen aan te pas kwamen. We stelden wel vast dat, net zoals het vorige jaar trouwens, de laatste groepen zuiverder klonken, zowel qua zang als de muziek. “ Wig-wam bam ” is ook van de twee eerder vernoemde song-writers en dateert van september 1972. “ Block Buster ” is een gekende hit, dateert van januari 1973 en ook van “C & C”. “ Fox on the Run ” werd, in tegenstelling tot andere songs van 'Sweet', niet door “C & C” geschreven, maar wel door het oorspronkelijke viertal van “The Sweet”... daterend van maart 1975, een van hun meeste bekende songs. Bereikte de top van vele hit-lijsten. Hun afsluitend nummer, “ Ballroom Blitz ” , werd dan wél weer geschreven door “C & C” en dateert van 1973.
T h e F i n a l Zoals gebruikelijk iedereen opnieuw de bühne op, alle “performers” ... maar eerst doet
Carl Huybrechts dus een laatste smeekbede t.o.v. organisator Daniel GARDIN om er toch nog geen punt achter te zetten. Krijgt daarbij zelfs de steun van Salvatore Adamo ... ook al een prille zeventiger ... maar Daniel Gardin blijft wel degelijk bij zijn
voornemen ... de 25ste editie ... “ Last but not Least ”. Is, eerlijk gezegd, maar best ook ... want zoals (ook) al eerder gesteld het grootste deel van “the artists” waren ook al aanwezig in 2011 ! Toen werd er ook afgesloten met “ Rockin' all over the World ” een song van de Amerikaanse singer-songwriter John Fogerty uit 1975. Nu dus ook, wat dus ook wel aangeeft dat het 'extreme', het uiterste ... 'le moment suprême' wel degelijk is bereikt. Afscheid nemen, al bij al toch, in schoonheid. Er was trouwens ook nog een “after party” voorzien, waarop de pers ook uitgenodigd was ... een mooie afsluiter dus die helemaal onze hoofding in het daglicht stelt ... dan wel al om middernacht ... “ Last but not least “. Marcel Dingemans
