krant 2 a p r i l

krant 2 a p r i l

2 0 0 7

Een welgemeende ‘merci’ De voorbije maanden heeft onze vereniging hoge ogen gegooid. En met ‘onze vereniging’ bedoel ik dan

allemaal achter de rug. Dankzij u. U hebt mijn leven gered en daarom zeg ik ‘bedankt’. Bedankt om me een toekomst te geven.”

vele steunverleners en sympathisanten. Het is immers

Zo sprak Junior, het boegbeeld van de januaricampagne, ons

hun, en uw, betrokkenheid die aan de medewerkers in

glunderend toe in de televisiespot. Maar dit straatkind heeft een

de projectlanden de kansen biedt om steeds meer ac-

hard leven achter de rug. Gelukkig is het tij nu gekeerd en heeft

tiviteiten te ontwikkelen ten gunste van de zieken.

Opvallend bij dit alles is zeker dat de vereniging al jarenlang kan rekenen op zeer trouwe steunverleners en medewerkers, maar dit verhindert helemaal niet dat de jongere generatie haar weg vindt naar de vereniging en er heel wat creativiteit en dynamisme aan toevoegt. Een welgemeende dank voor de vlotte samenwerking over de generatiegrenzen heen. Beste vrienden, de vereniging beschikt aldus over bijkomende troeven die we zeker willen inzetten in de projectlanden. De campagne 2007 werd opgebouwd rond Congo, het is dan ook logisch dat we meer middelen zullen aanwenden voor de lepra- en tuberculosebestrijding in dat land. Onze Congolese broeders en zusters verdienen het! Bovendien zal in de loop van 2007 gestart worden met de ondersteuning van het tuberculoseprogramma in Niger en Guinee. We zijn inderdaad niet bevreesd om de projectwerking verder uit te diepen en verder uit te bouwen omdat we rotsvast geloven in jullie blijvende inzet en blijvende financiële steun. Echt, die ‘merci’ voor allen van jullie is zeer oprecht en welgemeend.

Rigo Peeters Secretaris-generaal

hij opnieuw een toekomst waarin hij zelf geloofd.

Onheilskind Junior Losangania ziet vandaag zijn dromen werkelijkheid worden, maar dat was ooit helemaal anders. Zijn vader heeft hij nooit gekend, zijn moeder keert na haar zoektocht naar werk nooit terug. Junior belandt in het gezin van zijn tante, waar hij wordt behandeld als een derderangskind, uitgekreten als ‘onheilskind’, om uiteindelijk door zijn oom uit het huis te worden verjaagd. Hij probeert te overleven door op de markt ‘Somba Zikita’ als drager te werken tot wanneer hij plots lelijke zweren en onverklaarbare open wonden op zijn ellebogen en voetzolen krijgt. Wat later beginnen zijn vingers te verkrampen tot ‘klauwen’. Door de afzichtelijke knobbels op zijn gezicht verdrijven de “mama’s” hem van de markt: hij jaagt de klanten weg en ze zijn bang dat hij hen zal besmetten. Zijn kameraden, straatkinderen bij wie hij ‘s nachts veiligheid en het laatste restje genegenheid vindt, dulden hem ook niet langer in hun midden. Junior staat op dat moment helemaal alleen op de wereld. Hij zit volledig door zijn krachten heen, kan zich nergens nog vertonen en lijdt honger. Hij houdt zich verborgen in een autowrak in een achtersteegje in Ngiri Ngiri en klampt zich vast aan zijn allerlaatste bezit: een beduimelde foto van zijn verdwenen mama. Opnieuw verstoten Op een dag wordt hij opgemerkt door een jongen die hem vertelt dat hij naar het gezondheidscentrum “Saint-Pierre” moet gaan om zich te laten verzorgen.

Daar stelt men vast dat hij aan lepra lijdt en nog dezelfde dag zal hij zijn eerste pillen slikken tegen deze ziekte. Het centrum biedt hem de noodzakelijke medische hulp, maar Junior moet zelf trachten te overleven. De afstand tot het gezondheidscentrum vormt echter een onoverkomelijke hindernis voor Junior. Wanneer hij op een morgen te vroeg voor de poort van het gezondheidscentrum verschijnt, vertelt de bewaker hem dat hij later moet terugkomen. Junior voelt zich opnieuw verstoten en de moed zinkt hem in de schoenen. Wanneer het gezondheidscentrum merkt dat Junior zijn behandeling heeft stopgezet, gaat Damiaanactieverpleger Constant Bushiri naar hem op zoek. Via zijn netwerk van contacten in de stad komt hij Junior snel op het spoor en dient hem de nodige medische verzorging toe.

Een andere wereld Het is nu bijna een jaar geleden dat Constant Junior totaal uitgeput vond, hem te eten gaf, hem onderdak verschafte bij het bureau van Damiaanactie in Kinshasa en hem ook de reddende lepramedicijnen en medische verzorging gaf. Junior leidt vandaag een nieuw leven. De woekering van leprabacillen in zijn lichaam is gestopt. De lange behandeling met geneesmiddelen is voorbij. De wonden op zijn voeten zijn geheeld. In januari van dit jaar krijgt Junior de kans om zijn dankbaarheid voor Damiaanactie uit te spreken en komt hij samen met ‘papa’, verpleger Constant, naar België. Het wordt voor hen een ongelooflijke er-

varing. Al vanaf het eerste moment dat ze uit het vliegtuig stappen, zijn ze verwonderd. Ze zien een ‘andere wereld’: de luchthaven, de roltrappen, het openbaar vervoer, de straatverlichting, de snelwegen, de winterse temperaturen en de sneeuw. Ook de netheid in België en de organisatie in de scholen valt hen op: “We trekken er lessen uit voor bij ons, maar helaas hebben we niet de nodige middelen om er iets aan te veranderen.” Tijdens hun verblijf in België volgen ze, samen met Brahim, de campagne op de voet en proberen ze de vele vrijwilligers een handje toe te steken. De inzet van de vrijwilligers voor Damiaanactie doen hen nog beter beseffen dat ze de fondsen op een zeer goede manier moeten gebruiken.

k r a n t

In het najaar waren er de zeer geapprecieerde concerten met Lea Gilmore. In alle hoeken van het land werd ze telkens opgewacht door de lokale koorleden en door een massa toeschouwers. En ieder concert laat sporen na. De band tussen die wondere figuur van Damiaan en de huidige werking van Damiaanactie komt er versterkt uit. De aanwezigen worden ondergedompeld in een dynamisch gebeuren dat enthousiasme en positivisme aanwakkert. Een welgemeende dank voor allen die deze concerten mogelijk maakten. In diezelfde periode werd een speciale oproep gelanceerd voor Mozambique. Honderden hebben toen onmiddellijk gereageerd op onze specifieke vraag voor de financiering van een fiets. Een welgemeende dank voor allen die aldus hun steentje bijdroegen. Eind januari is het dan, traditiegetrouw, de jaarlijkse campagne. Een explosie van inzet, een explosie van creativiteit met bijzonder mooie resultaten. De betrokkenheid, het engagement en het solidariteitsgevoel... deze elementen vormen de basis en het financiële resultaat is er de concrete uitdrukking van. Een welgemeende dank voor allen die de campagne mee hebben gedragen. De campagne 2007 werd opgebouwd rond t wee markante personen uit Kinshasa. Enerzijds was er Constant, de verpleger die een toonbeeld is van inzet en competentie, en anderzijds de frêle Junior, de leprapatiënt die het leven vol optimisme in de ogen kijkt. Een welgemeende dank voor de aangrijpende getuigenis van zowel Junior als Constant. 

“Ik ben Junior. Ik ben 15 jaar en ik heb lepra. Maar dat is nu d a m i a a n a c t i e

voornamelijk de vele vrijwillige medewerkers en de

Het verhaal van Junior Dromen worden w e r k e l i j k h e i d .

Een nieuwe toekomst Na een druk programma met veel media-aandacht, het doorkruisen van België en een geslaagd campagneweekend vertrekken Junior en Constant opnieuw naar Kinshasa. De band tussen hen is door deze reis zeer intens geworden. Eens ze weer in Congo zijn aangekomen, besluiten Constant en zijn vrouw Josée om Junior in hun gezin op te nemen: “Mijn echtgenote en ik zijn zeer gelukkig dat we Junior de warmte van een familie kunnen geven.” Junior gelooft opnieuw in zichzelf. Hij lacht weer. Hij ziet opnieuw een toekomst en hij hééft er ook een. Eind maart, als de heftige confrontaties en plunderingen voorbij zijn en de rust in de stad is weergekeerd, vertrekt Junior naar India. Daar staat een operatie aan zijn handen op het programma. Zijn grootste droom om te kunnen schrijven, te leren lezen en te studeren komt eindelijk in vervulling. Zo hoopt hij later voor Damiaanactie te mogen werken en mensen te kunnen helpen, net zoals zij hem ooit hebben geholpen.

(meer info op www.damiaanactie.be) 



Lepra en tbc in het land van de duizend heuvels Het Damiaanactieproject in Rwanda gecoördineerd door dokter Martine Tromme, die voordien jarenlang voor Damiaanactie in Guatemala heeft

Het terrein op De gezondheidspost van Kirambogo ligt op enkele uren zuidwaarts rijden vanuit Butare, richting Burundese grens. Innocent, één van oudste supervisors die in het PNILT-programma werkt, geeft gedreven uitleg en vorming aan een vijftigtal gezondheidsagenten uit de omliggende dorpjes. Zo toont hij hen ondermeer hoe je met weinig middelen de verzorging van open wonden bij melaatsen kan organiseren: een propere plastieken kom, proper water en wat

Radio brengt redding Terug op weg naar Butare wordt er halt gehouden bij Augustin. Deze man is 48 jaar maar ziet er veel ouder uit. Verminkingen aan zijn voeten maken het stappen moeilijk voor hem, maar het is vooral de open wond aan zijn hand die onze aandacht trekt. Hij heeft vergevorderde lepra en lijdt ook aan elefantiasis aan beide voeten. Sinds 1970 heeft hij lepra, maar hij werd pas ontdekt op 2 september 2006, nadat hij zich aanmeldde na het horen van een informatieprogramma over le-

het PNILT (Programme National Integré de la lutte contre la Lèpre et la Tuberculose). Vorig jaar werden er in dit land, een voormalig Belgisch protectoraat, 8265 nieuwe tbcpatiënten en 32 nieuwe leprapatiënten geregistreerd.

De cijfers zijn duidelijk: zoals op vele plaatsen in Afrika wordt de strijd tegen tbc ook in Rwanda steeds belangrijker, mede onder invloed van de co-infectie aids-tbc, maar ook door de dreiging van de multiresistente vorm van tuberculose. Toch kan en mag Damiaanactie ook hier de strijd tegen lepra niet uit het oog verliezen, zo blijkt al snel als we dokter Martine en haar ploeg volgen op één van hun supervisietochten door het prachtige land van de duizend heuvels.

Ziek en v e r oo r d e e l d Op weg van Kigali naar Butare houden we halfweg even halt in de overbevolkte gevangenis van Gitarama. Het is één van de 16 gevangenissen in Rwanda waar Damiaanactie de tbc-patiënten superviseert. De prevalentie voor tbc is er tienmaal groter dan buiten de gevan-



1. De theeplantages die het woud van Nyungwe omringen, leveren heerlijke thee. 2. Frilgence lijdt zowel aan tbc als aan aids. Het zware leven in de gevangenis heeft hem getekend. 3. Innocent wacht gelaten op zijn proces en hoopt dat hij ooit zijn zoon zal kunnen zien.

genismuren, men spreekt er van 1 per 1000 (er zijn momenteel in Rwanda naar schatting 100.000 gevangenen). Om en rond de gevangenis zijn honderden werkmannen in roze plunjes netjes op een rij hard aan het werk in de velden, onder strenge bewaking van gewapende cipiers. Als we de ruime binnenplaats oprijden, krijgen we plots af te rekenen met een hevig onweer waardoor we in de jeep moeten blijven wachten tot het ergste overgewaaid is. We geven onze ogen echter de kost. Jeeps rijden af en aan met gevangenen in burgerkleding die worden teruggebracht van de ‘gacaca’, het volkstribunaal. De meeste gevangenen wachten sinds de genocide van 1994 op hun proces. De veroordeelden zitten gedwee in de open pick-up, drijfnat. Levenslang veroordeeld? Wat zeker is, is dat iedereen die op een gacaca vrijgesproken wordt de onmiddellijke vrijheid krijgt. Ze moeten dus niet meer naar de gevangenis terugkeren. Wat verder op de grote binnenplaats worden bruine bonen bereid onder een afdak. In enorme kuipen worden die af en aan gedragen door de gevangenen die ons met grote ogen aanstaren. We worden uiteindelijk ontvangen door de vicedirecteur van de gevangenis, die meteen duidelijk stelt dat fotograferen ten stelligste verboden is. Er blijken 9.287 gedetineerden te zitten, onder wie 49 kinderen. Voor 1994 was er hier plaats

voor ongeveer 600 criminelen. Na veel aandringen krijgen we toch de toelating om samen met de vicedirecteur de kleine ziekenboeg te bezoeken. Een gore plek, zo blijkt meteen. Een duister hok, zonder verluchting waar een aantal stapelbedden door elkaar gezakt staan en waar zich wassen één van de weinige privileges blijkt te zijn. Een aantal zieken worden hardhandig gewassen. Zij die nog krachten hebben, genieten ervan om zichzelf flink in te zepen. De weeë urinegeuren doen vermoeden dat dit al lang geleden was. In de hoek van de isolatieruimte ligt een dode man in een grijs deken gewikkeld, bovenaan dichtgeknoopt met een touw. Hoelang hij daar al ligt weet niemand exact te vertellen. Wel dat hij stierf aan tbc. Na enkele minuten worden we met aandrang gevraagd om de ruimte te verlaten. Einde van ons bezoek…

O p é é n n a g r oo t s t e ziekenhuis Kabgayi, het ziekenhuis van Gitarama, telt 400 bedden en is meteen het op één na grootste van Rwanda. Op dit moment zijn er 24 tbc-patiënten in het ziekenhuis opgenomen, onder wie enkele gevangenen. Eén van hen is Frilgence. De man is 30 jaar en zit al 12 jaar vast. Hij was amper 18 jaar toen de genocide in Rwanda uitbrak en hij werd beschuldigd van moord. Tot op vandaag beweert

k r a n t

Frilgence dat hij onschuldig is. De man is nog amper vel over been en lijdt zowel aan tbc als aan aids. Het zware leven in de gevangenis heeft hem getekend. Hij droomt ervan om naar zijn dorp en naar zijn familie terug te keren… maar hij beseft dat hij heel erg ziek is. Wat verder in de ziekenzaal ligt Innocent. Ondanks zijn voornaam geeft Innocent toe aanwezig te zijn geweest tijdens het vermoorden van dorpelingen en vraagt vergiffenis. Ook aan ons. Hij wacht gelaten op zijn proces en hoopt dat hij ooit zijn zoon (ondertussen al 12 jaar) zal kunnen zien, die geboren werd toen Innocent al opgepakt was. Innocent was erg ondervoed in de gevangenis en was uiteindelijk niet meer bestand tegen de situatie. Nu lijdt hij aan tuberculose en is ondertussen al een maand in het ziekenhuis opgenomen.

ontsmettingsmiddel. Hij toont hen ook hoe ze de wonden moeten verzorgen. De mensen luisteren aandachtig. Verpleegster Brigitte maakt gebruik van de aanwezigheid van dokter Martine en vraagt haar om enkele leprapatiënten nauwkeurig te onderzoeken. Sommigen onder hen zijn al lang geleden behandeld, maar kampen nog met de gevolgen van lepra. Anderen zijn nieuwe verdachte gevallen en Brigitte wil graag de mening van Martine kennen. Eén van de moeilijke gevallen is MarieGrâce. Het meisje is 13 jaar en heeft duidelijk enkele gevoelloze vlekken op haar onderbeen. Blijkt dat ze al in behandeling is, maar dat ze haar pillen niet regelmatig inneemt. Moeder en dochter zijn erg bang, het stigma rond lepra blijkt erg groot hier. Ondertussen krijgt Marie-Grâce aan haar rechterhand een beginnende klauwhand, er is geen tijd meer te verliezen. Innocent gebruikt zijn jarenlange ervaring om op moeder en dochter in te spreken en hen nogmaals op het hart te drukken dat enkel en alleen een volledige behandeling het meisje kan vrijwaren van verminkingen. Als we voorstellen om het gezinnetje thuis te gaan bezoeken, blijkt Marie-Grâce opeens weg te zijn. Weggevlucht, de heuvels in. Haar angst blijkt erg groot te zijn…

gewerkt. Het project is er ingebed in

d a m i a a n a c t i e

Damiaanactie kan en mag in het prachtige land van de duizend heuvels de strijd tegen lepra niet uit het oog verliezen.

wordt sinds januari 2005





Dokter Martine Tromme onderzoekt Augustin die sinds 1970 lepra heeft. Hij werd pas ontdekt nadat hij zich aanmeldde na het horen van een informatieprogramma over lepra op de radio



Jacqueline is de jongste telg uit een gezin van 13 kinderen. Het frêle meisje lijdt aan tbc sinds begin 2005. Ze verloor in enkele weken tijd meer dan 10 kilo.

Ook al is Damiaanactie meer dan 40 jaar geleden opgericht om lepra te bestrijden (een ziekte die onze ngo trouwens niet vergeten is), toch bestrijdt onze organisatie steeds meer tuberculose. Dit gegeven blijkt zowel uit het stijgend aantal projectlanden waar we de strijd tegen tbc organiseren, als uit het aantal tbc-zieken dat steeds maar toeneemt. Het was dan ook belangrijker dan ooit om 24 maart, Wereld­tuberculose­dag, niet onopgemerkt voorbij te laten gaan.

Onze bedoeling op 24 maart was duidelijk: mensen informeren dat Damiaanactie ook tuberculose bestrijdt, net omdat de Belgische bevolking ons spontaan met lepra associeert. We wensten dus eerder een symbolische slag te slaan, net zoals we twee jaar geleden gedaan hadden door kruisjes aan te brengen aan de voet van het Atomium. Welke plannen hadden we dan dit jaar? Een radiospotje dat op 24 maart op alle belangrijke radiozenders van het land werd uitgezonden en, een dag eerder, een straatactie vlakbij Manneken Pis (later ook aan de ingang van Brussel-Centraal).

Naambekendheid en werk Was deze actie een succes? De voorbijgangers leken alleszins geïnteresseerd en vele mensen stelden ons vragen, maar het doel was om de media te bereiken. De journalisten kwamen misschien niet massaal opdagen, maar enkele belangrijke zenders waren wel van de partij zoals VTM, FM Brussels en RTBF-radio, alsook fotografen van De Morgen en Belga. De boodschap werd dus uitgedragen, ook al omdat het spotje een grote impact had. Het doel lijkt bereikt, maar één zaak staat vast: Wereldtuberculosedag mag dan wel op 24 maart plaatsvinden, de medische teams die door Damiaanactie gesteund worden, bestrijden gedurende 365 dagen per jaar deze vreselijke ziekte die jaarlijks, overal ter wereld, te veel slachtoffers eist!

k r a n t

D e d r e i g i n g va n m u lt i r e s i s t e n t i e In Butare is er sinds 2005 een gespecialiseerd paviljoen waar patiënten met multiresistente tbc hun behandeling krijgen. Zij vormen een reëel besmettingsgevaar voor de samenleving, wat maakt dat ze hier geïsoleerd worden. Momenteel zijn er 31 patiënten opgenomen. Velen onder hen hebben echter al een lange lijdensweg achter de rug vooraleer ze hier terecht komen. Gelukkig herstellen velen onder hen hier snel, ook dankzij het aangepaste en versterkende voedsel. Het grootste probleem voor het verplegend personeel is niet zozeer het feit dat

D e d r oo m v a n Jacqueline We ontmoeten Jacqueline, ze is 17 jaar en goedlachs. Ze is de jongste telg uit een gezin van 13 kinderen. Haar moeder verloor ze in 2001: ze stierf aan tbc. Ook haar broer van 28 jaar heeft tbc gehad. Het frêle meisje lijdt aan tbc sinds begin 2005. Ze verloor in enkele weken tijd meer dan 10 kilo. Omdat ze na twee behandelingen nog steeds herviel, werd ze uiteindelijk naar dit ziekenhuis verwezen. Ze bleek resistent te zijn aan de geneesmiddelen,

van Manneken Pis, die speciaal voor deze gelegenheid ook een wit pakje en een masker droeg … om niet besmet te raken.

Blijvende aandacht v oo r l e p r a De tocht met dokter Martine door het land van de duizend heuvels maakt meteen duidelijk dat Damiaanactie haar onafgebroken strijd tegen lepra in dit land moet voortzetten. Het verhaal van MarieGrâce leert ons dat het stigma nog steeds erg groot is, het verhaal van Augustin dat niet iedereen zich meteen komt aanmelden. Bovendien bestaat er het grote gevaar dat verplegers van de gezondheidsposten lepra dreigen te vergeten, net vanwege het kleine aantal nieuwe gevallen. Daarom geeft Damiaanactie gecombineerde opleidingscursussen lepra-tbc en heeft ze uitdrukkelijk aandacht voor de verzorging van patiënten die kampen met de gevolgen van de ziekte. U i t d a g i n g e n v oo r de toekomst In de strijd tegen tbc heeft Rwanda naast Damiaanactie andere belangrijke partners waaronder het ‘Global Fund’. Maar het zijn ervaringsdeskundigen zoals dokter Martine die het verschil kunnen maken op het centrale beleidsniveau en ook op het terrein. Haar ervaring en kennis zijn onbetaalbaar. De strijd tegen multiresistente tbc en de co-infectie aids-tbc zijn hier echter de grote uitdagingen voor de toekomst.

d a m i a a n a c t i e

pra op de radio. Voordien ging Augustin naar traditionele genezers en plantendokters waar hij niet alleen al zijn spaarcenten verloor, maar ook zijn geiten en koeien. De man heeft 3 kinderen, ze hebben hem nooit anders gekend dan met lepra. Ondertussen zijn de open wonden aan de voeten proper en minder ontstoken, maar een blijvend oogletsel wordt niet uitgesloten. Martine overlegt ter plekke met de sociaal assistente van de gezondheidspost en beslist om Augustin een geit te schenken. Deze beslissing past in het sociaal programma dat Damiaanactie heeft om arme patiënten weer wat op weg te helpen. De dagelijkse opvolging van dit programma gebeurt door de lokale gezondheidsposten.

ze op elk moment van de dag maatregelen moeten nemen om zelf niet besmet te raken met de multiresistente tuberculosebacil (vandaar de mondmaskers), maar wel om hun patiënten elke dag opnieuw te motiveren en te begeleiden om hun behandeling af te maken. Voor sommige patiënten lijkt het dan ook wel eindeloos: 2 jaar in het ziekenhuis, 2 jaar geneesmiddelen innemen …. En er zijn ook veel bijwerkingen die deze zware behandeling kan veroorzaken: doofheid, gezichtsverlies of mentale stoornissen. De familieleden van de patiënten mogen af en toe op bezoek komen, maar ook voor hen gelden strenge voorzorgsmaatregelen. Om de tijd te doden organiseert Damiaanactie allerlei opleidingsprogramma’s voor deze patiënten, zoals naaicursussen. De patiënten kunnen zich zo zinvol bezighouden en tegelijkertijd worden ze geschoold. Het probleem van de multiresistente vorm van tbc, in de hand gewerkt door de oorlogssituatie vanaf 1994, is naar Afrikaanse normen groot te noemen in dit kleine landje. Een enquête in 2005 wees uit dat 4% van alle tbc-patiënten die voor het eerst in behandeling kwamen resistent bleken te zijn. Bijna 10% van de tbc-patiënten die in ‘herbehandeling’ kwamen bleken multiresistent aan de standaardbehandeling.

maar gelukkig is ze nu sinds 23 februari 2007 negatief. Jacqueline ziet voor het eerst sinds maanden het leven weer positief in, ze houdt van dansen en dat toont ze ons graag ter plekke. Haar grote droom is echter om haar studie te hervatten. Ze heeft alleen haar lagere school afgewerkt.

Manneken Pis neemt deel aan Wereldtuberculosedag

L a at z e n i e t s t i k k e n Onze boodschap was duidelijk: om de 15 seconden sterft er iemand, ergens ter wereld, aan de gevolgen van tuberculose. Deze boodschap was te horen in ons radiospotje en te lezen tijdens onze symbolische actie op panelen en op pakjes met papieren zakdoekjes die Damiaanactievrijwilligers aan de voorbijgangers uitdeelden. Onze vrijwilligers droegen overigens witte pakken en een masker onder het oog 



Meer hulp voor Afrika Na de tsunami die eind 2004 voornamelijk Zuidoost-Azië trof en de geweldige (en gerechtvaardigde) solidariteitsbeweging die erop volgde, lieten een aantal stemmen de volgende boodschap horen: “Laten we Afrika niet vergeten”. Damiaanactie heeft steeds gehoor gegeven aan deze boodschap. Daarom heeft onze organisatie, op het ogenblik dat ze de kans kreeg om in nieuwe projectlanden te werken, voor Afrika gekozen en meer bepaald voor twee van de armste landen van dit fantastische continent.

Guinee en Niger Ter herinnering: het is niet Damiaanactie die beslist om ergens naartoe te trekken, maar het zijn landen, die onze hulp kunnen gebruiken, die een aanvraag indienen. Toen we afgelopen maanden twee aanvragen kregen uit Afrika, hebben we daar dan ook meteen de nodige aandacht aan besteed. Deze aanvragen kwamen uit Guinee en uit Niger. Wat hebben deze twee landen gemeen? De extreme armoede. Zo leeft de helft van de bevolking in Guinee onder de armoedegrens (overleven met minder dan één euro per dag), voor Niger is dat zelfs twee mensen op drie (het op één na armste land ter wereld). Het is dus duidelijk dat de vraag naar ontwikkelingshulp, zeker wat gezondheidszorg betreft, erg groot is. Enkel tuberculose In deze twee landen zal Damiaanactie zich enkel bezighouden met de strijd tegen tuberculose. Maar er wacht ons daar een enorme uitdaging: in beide landen is tbc een immens probleem voor de volksgezondheid. Zowel in Guinee als

in Niger is de opvang van patiënten ontoereikend, worden er te weinig zieken opgespoord (zo worden zeer veel mensen niet ontdekt van wie verondersteld wordt dat ze ziek zijn) en blijken de resultaten van de behandelingen onvoldoende te zijn (te weinig patiënten genezen). Bovendien bemoeilijkt aids de situatie in beide landen.

Va n n u l b e g i n n e n Als men onze interventiezone in beide landen kent, dat wil zeggen een gebied met 3,5 miljoen mensen in Guinee (de streek van Midden-Guinee en de hoofdstad Conakry) en in Niger een gebied met 2,1 miljoen mensen (6 districten in de streek van Tillabery), dan beseft men nog beter hoe groot de uitdaging wel is die er ons te wachten staat. Bovendien moeten we nagenoeg van nul beginnen om aan de patiënten eindelijk een doeltreffende gezondheidszorg te verlenen. Er worden plannen gemaakt om de problemen op te lossen, want er staat ons enorm veel werk voor de boeg, zeker in Niger, waar onze bijdrage toch snel moeten groeien. De eerste 500.000 euro Daa rom i s het budget voor 2 0 07 (300.000 euro voor Guinee en 200.000 euro voor Niger) nog maar een begin. Een aanzet als het ware om het werk, dat ons ter plaatse te wachten staat, goed voor te bereiden en om een basis te leggen waardoor Damiaanactie zich in de toekomst nog beter zal kunnen inzetten voor de tbc-patiënten in Niger en in Guinee.

Fietsinleefreis in Bangladesh Bent u sportief en is fietsen uw favoriete hobby? Dan is het volgende misschien iets voor u: Damiaanactie organiseert van 6 tot en met 22 oktober 2007 een fietsinleefreis in Bangladesh. Het is een unieke ervaring die u de kans geeft om dit boeiende land op fietstempo (gemiddeld 50 km per dag) te ontdekken. Eveneens leert u hierdoor de werking van Damiaanactie in dit land kennen. De prijs bedraagt 1.500 euro all-in (visum, overnachting, vervoer, 

maaltijden,…) plus 1.000 euro sponsorgeld (waarbij Damiaanactie u helpt om dat geld in te zamelen). Meer info? Neem dan contact op met Benjamin Meersschaert (02/4225913 of benjamin. [email protected]).

april – mei – juni 2007 Afgiftekantoor: Brussel X België-Belgique PB Brussel X 1/2224 Damiaanactiekrant Driemaandelijks tijdschrift P404043 Damiaanactie, vzw Leopold II-laan 263, 1081 Brussel Tel. 02/422.59.11, Fax 02/422.59.00 www.damiaanactie.be

PCR 000-0000075-75

Foto’s: Jean Platteau | Vormgeving: Lu’cifer | Verantwoordelijke uitgever: Rigo Peeters, Leopold II-laan 263, 1081 Brussel | Damiaanactie is een niet-gouvernementele organisatie die strijdt tegen lepra en tuberculose in een vijftiental landen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika. Geïnspireerd door het leven en werk van pater Damiaan, dokter Hemerijckx en Raoul Follereau, stichter van de ‘Werelddag voor de Melaatsen’. Omdat alleen een ­actie op internationaal niveau tot echte resultaten kan leiden, is het werk van Damiaanactie geïntegreerd in de ­internationale leprabestrijdingsorganisatie (Ilep) en is er een goede samenwerking met de Wereldgezondheidsorg anisatie. | Damiaanactie is gemachtigd om erfenissen en legaten te ontvangen.

F ISCALE ATTESTEN Eventjes ter herinnering, indien nodig: Damiaanactie is gemachtigd om een fiscaal attest uit te reiken voor elke gift vanaf €30, overgemaakt in één of meerdere malen tijdens hetzelfde jaar. Voor de giften van 2007 zal u uw attest in de loop van maart 2008 ontvangen. O NS ADRESSENBESTAND BLI J F T VERTR O UWELI J K ! Het merendeel van onze schenkers zijn wellicht op de hoogte, maar graag herhalen we de volgende boodschap. Opdat onze schenkers niet zouden worden gestoord, heeft Damiaanactie een gulden regel: ons adressenbestand zal, voor welke reden dan ook, nooit aan iemand verkocht of geschonken worden, of met iemand geruild worden, ook al wordt het ons voorgesteld. Kwestie om onze geloofwaardigheid en de vertrouwensband die we al meer dan 40 jaar met de Belgische bevolking hebben, ongeschonden te houden.