Kilometers vreten op de Europese snelwegen

Door Tim Traas

Dag 1: Zondag 18 Februari 2007 De dag begon met een afscheid vanuit Middelburg – Arnestein. De Rocky en Feroza arriveerden als eerste, en wachtend op de Pajero werden de laatste spulletjes ingeladen en op het dak gebonden. Toen ook de Pajero vanaf de overkant arriveerde, werd afscheid genomen van de aanwezige kennissen en familieleden. De eerste etappe begon, en al na een uurtje rijden werd het eerste pompstation aangedaan. De auto's blijken er bepakt en bezakt niet zuiniger op te zijn geworden. En ook de ‘reis' naar Bakel bleek tegen te vallen, want dankzij een verkeerde afslag verdwaalden we al in Nederland. En dan komt er ineens iemand met een Portable Navigatie Systeem aanzetten. Had dat eerder gedaan! Na het volgen van de vriendelijke vrouwenstem, kwamen we toch, een uur te laat, in Bakel aan. Maar veel lijkt het niet uit te maken, want er werd daar ook maar een beetje Carnaval gevierd. Na een toespraak van Jan en de Burgemeester, en een warme kop soep, konden we op weg. Uiteraard moest er ook nog afscheid genomen worden van ouders, andere familieleden, vrienden en een aantal schoolmedewerkers. Nog even toe gejuicht door de menigte, terwijl we over een mooi autopodium reden, was de rit van ons leven dan eindelijk aangebroken. Even de goede oprit naar de snelweg vinden, en we kunnen kilometers gaan vreten. Echter na een aantal uur, tijdens het tanken, ontdekten we de eerste problemen. Nadat de Pajero afgetankt was, begon er diesel van de tank af te lopen. Na een kort overleg, besloten we om maar een eind te gaan rijden en kijken wat er gebeurt. Dit bleek een goed plan, aangezien we er toch niet direct iets aan konden doen. Zou de tank echt lek zijn, dan hadden we gewoon een groot probleem. Maar gelukkig hield het gedrup na een aantal kilometers op, en konden we met een gerust hart doortuffen. We lieten er allemaal nog eens onze gedachten over dwalen, en kwamen met de voorlopige slotconclusie dat de tank te vol was en dat in combinatie met opgebouwde druk problemen veroorzaakte. Laten we hopen dat we het bij het goede eind hebben. Nadat we ook de Ring Parijs overleefd hadden, besloten we tot een uur of 9 de snelweg zuidwaarts te volgen, en dan maar op zoek te gaan naar een slaapplaats. Echter dit bleek nog niet zo gemakkelijk. De hotels die we vonden waren veel te duur, en meestal nog gesloten ook. Na een uur zoeken stoven we de snelweg weer op, verder zuidwaarts. Zo reden we weer een halfuur over de snelweg, om daar nogmaals een afslag te nemen en een tweede poging te wagen. Helaas troffen we hier hetzelfde probleem aan, en hopeloos als we waren probeerden we toch aan te bellen bij een klein hotelletje in een nog kleiner dorpje. Geen gehoor. Maar daar kwam onze redding. Een bewoner uit dezelfde straat kwam eens hoogte nemen van de gevaarten die zojuist de gebruikelijke rust in zijn dorpje verstoorden. Na een kort gesprek met André bood hij een slaapplaats in zijn tuin aan. Vermoeid als we waren, lieten we dit aanbod niet liggen. We zochten de tenten en bedjes op uit de auto's, en streken neer in de tuin van deze vriendelijke Fransman. Na wat geklungel met de tenten, dankzij het feit dat iedereen zijn tent voor het eerst uitprobeerde, konden we eindelijk de benen strekken. Een welverdiende en goede nachtrust volgde.

Kilometers vreten op de Europese snelwegen. Dag 2: maandag 19 februari 2007 De dag begon minder fijn dan de vorige eindigde. Doordat we zo haastig waren gaan slapen, hadden we geen rekening gehouden met de ons opwachtende kou. Een aantal van ons was zelfs 's nachts hun slaapzak uitgekropen om hun kleren weer aan te doen. Gelukkig deed een kop koffie iedereen goed. André waagde zich zelfs aan een blik Chili-con-Carne. Een kat in nood maakt rare sprongen, zullen we maar zeggen. Nadat we onze gastheer vriendelijk bedankt hadden, trokken we er weer op uit. De eerste bestemming was Tours, wat we binnendoor opzochten. Vandaar uit namen we de snelweg richting Bordeaux. Omdat dit helemaal ten zuiden van Frankrijk ligt, hebben we het grootste gedeelte van de dag over de snelweg gerammeld. Doordat we het tempo wat opgeschroefd hadden, konden we vandaag lekker ver komen. Ook de Pyreneeën waren voor onze barrels geen probleem. Ze rookten, horden en stootten wat, en het ging niet altijd even snel, maar we zijn er zonder probleem doorheen gekomen. Ook de nieuwe radiateur van de Rocky was bij deze goedgekeurd. Hij deed zijn werk uitstekend! Het goede weer waar we heel de dag van mochten genieten verdween helaas toen we de grens met Spanje gepasseerd waren. Het begon met regenen en in combinatie met de avondduisternis, bleek dit niet zo'n succes te worden. We besloten om voor Burgos al te stoppen, rond een uur of 8, en daar een Hotel op te zoeken. Het werd uiteindelijk een Motel, dicht langs de snelweg. Het koste dan wel wat meer, maar aangezien we vorige dag al bespaard hadden, en we niet weer een paar uur wilden zoeken, besloten we het maar te doen. Twee ‘kamers', uitgerust met niet alleen een douche, maar zelfs een bad, leek ons een mooie beloning voor twee lange dagen achter het stuur.

En om nog meer in de feeststemming te komen, werden er nog wat blikken Chili-con-Carne open getrokken. En dan nog even in bad/ douche en snel naar bed, want er stond nog een lange dag achter het stuur voor de boeg.

Even pauzeren in Frankrijk. Dag 3: dinsdag 20 februari 2007 De volgende ochtend werden we allemaal uitgeslapen wakker, zelfs eerder dan de wekkers. Nog snel even genieten van het mooie sanitair, nu het nog kon, en direct weer achter het stuur. Dankzij de goede plaats van ons motel, konden we meteen de snelweg op, en dit schoot lekker op. Naarmate de uurtjes vorderden werd de natuur steeds mooier. In het bijzonder een paar uur voor Madrid, waar we over de ‘Pto. de Somosierra' (1404 m) konden genieten van prachtige besneeuwde bergtoppen. Na dit schitterende berglandschap, gingen we door de laaghangende bewolking (ook erg mooi) naar Madrid. Daar stond de volgende bijzondere omgeving te wachten. Wat een enorme stad! Zoveel gebouwen bij elkaar hadden we nog nooit gezien. En als je de volgende heuvel over reed, dan dacht je dat het wel over was, maar dan was het daar weer helemaal volgebouwd. En stonden er nog geen gebouwen, dan werden er wel voorbereidingen gedaan voor nieuwe. Er werd daar namelijk enorm veel gebouwd, voornamelijk flats, met tientallen tegelijk. Om half 1 hadden we al ongeveer 650 kilometer afgelegd, en we waren nog niet eens op de helft. Maar misschien dat we wel rond een uur of 7 op de plaats van bestemming konden komen. Kregen we onderweg ook nog eens ruzie met de tolpoort medewerkster. Per ongeluk waren de Feroza en de Rocky in het poortje gereden waar je met een pas moest betalen. Dus wij beukten hem gelijk in zijn achteruit, maar we werden letterlijk terug gefloten. Dan maar wachten… Ze kwam met grote stappen aangelopen en wilde ons alsnog contant helpen. En de reis vervolgde zich, met een goed tempo richting Grenada. Ook dit verliep zonder problemen. Ook hier konden we genieten van al het natuurschoon. Langs prachtige Bergen en diepe dalen bereikten we Grenada, en vanaf daar namen we de snelweg westwaarts, naar Malaga toe. Tussendoor probeerden we via het centrum van Malaga een kortere route uit. Hier merken we al hoe chaotisch het er hier in het drukke verkeer aan toe gaat. Maar we konden bij elkaar blijven, en haalde het richting de snelweg. Toen was het weer een kwestie van gas geven, want we roken de Finish al. Tussen de bergtoppen door konden we genieten van een prachtige zonsondergang, en in het donker hobbelden we door richting Soto-Grande, waar het hotel op ons wachtte. Hier konden we meteen ook getuige zijn van de gigantische toerismecultuur die hier heerste. Waar je ook keek, overal stonden luxe hotels tussen en op de bergen. En ook ons hotel was niet ver weg meer. De snelweg af, en na een goede routebeschrijving door een beveiligingsbeambte van de plaatselijke golfclub, konden we het gemakkelijk vinden. Uiteindelijk bleek dat we als vijfde team binnen waren, wat volgens ons een prestatie van formaat was, aangezien we toch genoeg slaap hadden gehad. In het hotel trakteerden we ons op een lekkere warme maaltijd, en nadat we de tickets voor de boot geregeld hadden, doken we met zijn allen in bed. Dag 4: woensdag 21 februari 2007 Na een heerlijke nachtrust, werden we om 8:30 beneden verwacht, om richting de havens te gaan. Uiteraard werden eerst de auto's nogmaals opnieuw ingepakt. Daarna vertrokken we in een lange stoet richting de boot. Een prachtig zicht, zeker in de lange bochten. Halverwege de rit moest de Ford Transit van team Redcaps omdraaien, omdat ze in de haast hun tickets in het hotel hadden laten liggen. Gelukkig zagen we ze net voor vertrek de boot nog oprijden. Eenmaal aan boord konden we genieten van een mooi uitzicht over de kust van Soto-grande, en de rots van Gibraltar. Helaas konden we de aapjes niet zien zitten. Aan de andere kant van ‘de straat van Gibraltar', merkten we meteen wat een heerlijk weer het was. Rustig hobbelden we de stad door, richting douane, waar we met zijn allen in een lange rij moesten wachten. Het oponthoud kon beginnen. We werden meteen geconfronteerd met de totaal andere cultuur die hier heerst. We werden benaderd door een aantal mannen in lang beige Marokkaans gewaad. Ze hadden ons een hoop te melden, en werden daarbij vergezeld door verschillende mannen die op het douane plein rondliepen. Eerst moest men alle paspoorten hebben, en die werden meegenomen naar het douane kantoor. Gelukkig liepen een aantal van ons mee om de boel in de gaten te houden. Je weet nooit wat er mee gedaan word, en het is niet aan jou om te vertellen wat er moet gebeuren. Het is een kwestie van luisteren, goed communiceren maar zeker ook een tactische aanpak hanteren. Dit ‘ spel' was voor vrijwel iedereen nieuw. En even later kwam de volgende stap, men moest de gegevenspapiertjes die we invulden om Marokko in te komen, en de hoofdbestuurders moesten de gegevens van de auto's weten. Weer later moesten de kentekenbewijzen erbij, en een volgende stap was om de groene kaart erbij te doen. Inmiddels leek het geregeld, want verschillende auto's kregen vrije doorgang. Althans, dat vonden de eerste douanemedewerkers. Maar bij de echte douane poort vroeg men nogmaals om papierwerk, en dat bleek niet in orde, dus konden de bestuurders weer uitstappen.

En net als je dacht dat je alles gehad had, stonden de volgende agenten je op te wachten om papieren te controleren. En men was hier bloedserieus, want er lagen verschillende spijkermatten, en er stond zelfs een Landrover klaar en uitgerust om vluchtelingen van de weg af te beuken. Het was nogal een chaos. We gingen dan ook niet als hele groep maar met z'n 3en door. Toen troffen we de eerste echte Marokkaanse stad aan. Dit kwam over als een cultuurschok. Er stonden allerlei grote vieze flats, waartussen alleen maar grond, puin en afval lag. En daartussen liepen dan weer kinderen te spelen, vergezeld door grazende en snuffelende koeien, geiten en andere beesten. Maar ook op de weg was genoeg te zien. Naast een kleine hoeveelheid ‘fatsoenlijke' auto's, wemelde het van de oude Volkswagens (voornamelijk Golf mk1. en Jetta mk1.) en niet te vergeten de oude afgetrapte Mercedessen. Een prachtig schouwspel, zeker ook in combinatie met de rijstijl (of het gebrek daaraan) die men hier gewend is. In contrast met dit spektakel, was de natuur nog mooier dan in Spanje, wat ook mede kwam door het schitterende heldere weer. Ondertussen hobbelden we rustig door over de kronkelwegen, die hier nog slechter waren als in Spanje, met soms putten van 10 cm diep en een diameter van 30 cm. Het is een mooie maar wel inspannende rijervaring. Hier kwam nog eens bij dat het op en langs de wegen wemelt van de wandelaars, spelende kinderen en zelfs schaapskuddes. Na vele uren sturen kwamen we in Fes aan, waar we toevallig bij de benzine pomp een kerel op een brommer tegen kwamen die ons wel naar een hotel wilde loodsen. Hoewel het niet erg meeviel, werden we uiteindelijk nog binnen een halfuur afgezet bij een hotel, wat ook nog eens goedkoop was zoals de man beweerde. Maar de man wilde daar natuurlijk fors voor betaald krijgen. Na 7 euro en 2 T-shirts was hij nog niet tevreden, en dus moest George zijn pyjama afstaan. Meteen regelden we een mannetje dat voor 10 euro heel de nacht de auto's zou bewaken, die naast het hotel geparkeerd waren. Daarna nog even de stad in om wat te eten. Ook dit was erg goedkoop, 14,50 euro voor zes goede en lekkere maaltijden met drankjes. Toevallig kwamen we daar een groepje Nederlandse toeristen tegen, en een Marokkaan die ook al eens in Nederland geweest was. En of dat nog niet genoeg was zaten in hetzelfde hotel 2 deelnemers van de Amsterdam – Dakar Challenge. Zij hadden door pech hun motoren moeten laten maken bij een plaatselijke garage. Zij waren ook geholpen door dezelfde man die ons hielp.

Wachten, wachten en wachten tot we Marokko binnen mogen. Dag 5: donderdag 22 februari 2007 Ook deze nacht heerlijk geslapen. Net de douche die volgde was iets minder. Op de leiding was een soort van tuit met gaten getapet, maar de doorstroming was niet je van het. Beneden aangekomen stond de man nog steeds bij de auto's. Ondertussen wastte hij ze ook (die van ons niet!), en dat allemaal op zijn slippers. Hij gaf ook al aan dat hij het koud had, want veel warmer dan 4 graden was het 's nachts niet. We gaven hem het afgesproken bedrag en nog wat fooi. Zo had hij toch nog een goede nacht/dag. Toen gingen we weer op weg. Eerst nog even olie gepeild. Zo kwamen we erachter dat de Pajero en de Feroza iets verbruikten, maar niets om ons zorgen over te maken. Op weg dus! Eerst proberen om de stad uit te komen. Gelukkig hadden we direct de goede richting gekozen, en kwamen we uit op de goede hoofdverbindingsweg. Terwijl we Marokko wakker zagen worden, hobbelden we achter bussen en vrachtauto's aan de bergen in. Hier was de temperatuur zo laag dat we de eerste sneeuw al zagen. Dus even stoppen voor wat mooie foto's. En daarna weer verder richting Ar Rachidia, ons doel van vandaag. Golvend langs prachtige heuvels, voornamelijk onbegroeid, kwamen we langs arme hutjes, bewoond door schaapsherders en pottenbakkers. De armoede was zo erg, toen we even stopten om te wisselen van bestuurder, kwam er een meisje in armoedige kleding naar beneden rennen, en vroeg direct om geld. We deden alsof we dat niet hadden, en dus ging ze doorvragen. Kleding? Nee, pennen? Ja, daar hadden we er wel wat van over. Even later kwamen we er achter dat vele kinderen dat deden. Ze zwaaiden wel, maar keken niet eens naar ons. We denken dat dit een andere vorm van bedelen is. Na alle sneeuw sloeg het weer compleet om, naarmate we zuidelijker Marokko ingingen. De temperatuur steeg, het zonnetje kwam door en de omgeving begon meer te lijken op de Grand Canyon dan de besneeuwde bergen van Zwitserland. Ondertussen werden de rotsen ook steeds groter en steiler en de weggetjes bochtiger. Een leukere rijervaring kunnen we ons niet herinneren. Ook het beekje wat we eigenlijk al uren volgde mondde uit in een rivier, wat op sommige stukken wel een oase leek. Grote palmbomen en groene grasvelden staken bijzonder af tegen de verder zo kale omgeving. Toen we tussendoor stopten in een dorp om te tanken en wat geld te wisselen, werden we van alle kanten belaagd met spullen die te koop waren. De meeste verkopers waren snel weg, maar een aantal bleef erg lang hangen. Gelukkig werden ze niet erg lastig en kon je gewoon doen of je ze niet verstond.

Sneller dan gedacht eindigden we in Ar Rachidia, al om 4 uur. Daar zochten we een hotel, en we vonden al snel een goede locatie. Een groot hotel aan de hoofdweg, waar werkelijk niemand anders verbleef. Ook konden de auto's binnen de grote muren van het gebouw staan, wat een erg veilig gevoel gaf. Na de gebruikelijke uitpakrituelen liepen we de stad in opzoek naar iets te eten. Ook keken we eens rustig rond naar de bijzondere omgeving waar we in beland waren. En ook de mensen keken eens goed naar ons, want blijkbaar waren wij heel bijzonder in hun ogen. We waren dan ook veruit de enige toeristen. Zeker toen we op de markt kwamen, keek men ons met grote ogen aan. En wij kwamen zelf ook ogen tekort, want wat zich daar allemaal afspeelde was bijna onbeschrijfelijk. Kortweg samengevat: niet te nauw kijken! Maar de zoektocht naar eten was nog niet afgelopen. Want een goed uitziend restaurant bleek hier ver te zoeken. Toch na een paar uur lopen en wat rondvraag, vonden we een mooi restaurantje. We aten hier lekker, en liepen weer terug naar het hotel. Daar gingen we al snel naar bed, uitrusten voor de volgende dag.

Team ROC Zeeland in de sneeuw! Dag 6: vrijdag 23 Februari 2007 Het gebruikelijke ochtend ritueel begon zoals gebruikelijk weer met een douche nu het nog kon, daarna de spullen inpakken, de auto's ordenen en vertrekken. Ontbijten gebeurde onderweg, uit onze pakketjes van de afdeling uniformberoepen. Vandaag zou de grote dag worden, waar we echt offroad gingen. En dat het zo ruig zou worden, wisten we niet.De rit begon rustig, opzoek naar het laatste dorpje voor de grote berggroep ‘Gorges de Todra'. Van daaruit liep een schitterend pad de bergen in, of eigenlijk tussen de bergen door. Met metershoge steile wanden, waartussen een kabbelend beekje liep, en een weg. Hoewel er weinig van de weg over was. Eenmaal hiertussen door, kwamen we bij een aantal armoedige Nomadendorpjes aan. Meteen werden we achternagerend door de arme kinderen. Een aantal kilometer verderop kwamen we ineens twee Nissan Patrol's van ‘Go For Africa' tegen, echter in tegenovergestelde richting. Leuk dachtten we, maar ze hadden slecht nieuws. De pas die we zouden nemen, de zogenaamde alternatieve route, was onbegaanbaar. De toppen van de bergen waren helemaal dichtgesneeuwd. Zij hadden besloten om terug te gaan naar de hoofdverbindingsweg en direct richting Agadir te rijden. Maar wij als onverschrokken Zeeuwen wilden dit eerst wel eens met eigen ogen zien. We reden door tot het eerstvolgende dorpje en daar werden we al opgewacht door een aantal jongens. Ze wezen naar de bergen en gebaarden ons mee te gaan. We werden naar een oudere man gebracht die ons wel een eindje op weg wilde helpen. Hij reed mee, en ondertussen sprongen een aantal jongens achterop de auto's. Over onverharde paden reden we tot de voet van de berg. Daar staptte de man uit en nam wat giften in ontvangst. Vanaf hier moesten we zelf de weg zoeken. Toch reden we nog een eindje verder om eens te kijken of we de eerste berg op konden. De jongens gingen mee achterop, en hielpen ons ook bij de eerste obstakels. Toen we niet wisten of we verder konden, begonnen de jongens ons te vertellen over de pad. Hieruit bleek dat ze de weg op hun duimpje wisten. Dus gingen we verder, vertrouwend op de jongens. Zoals ze al vertelden was het niet makkelijk, maar toch gingen de eerste hellingen erg goed, en iedereen kreeg er lol in. Nadat we een uur geklommen hadden, moesten we beslissen of we verder gingen of omkeerden. Nu we toch al een eind waren, konden we de rest ook wel doen. Omdat dit een kortere route was dan origineel, en je over het origineel 2 dagen zou doen, leek ons dat wel een goed plan. We konden altijd kamperen. En dus reden we verder, afdalend langs steile wanden en afdalingen. Onderweg kwamen we ook extreem arme Nomaden tegen, die in zelfgebouwde tentjes tegen we wand woonden. Telkens kwamen ze naar ons toe gerend, en vroegen dan om geld, kleding, eten of andere spullen. Uiteraard gaven we wel wat, maar niet te veel, want we moesten nog wat over houden voor andere mensen. Je kon zien in hun ogen hoe moeilijk ze het hadden, en dat ze meer wilden (en zeker ook nodig hadden). Ondertussen hobbelden we door over bijna onbegaanbare paden. Gelukkig hielpen de jongens ons, en dat konden ze erg goed. Later bleek dat ze wel vaker terrein wagens door dit gebergte loosden. Zo bleek later dat ze de mensen van Amsterdam-Dakar ook al eens geholpen hadden. Op sommige stukken moesten we zelfs door de rivierbedding, omdat het pad dichtgestort was. Onderweg kwamen we een oude man op een ezel tegen die zei dat we niet verder konden, dat de weg ingestort was. We vroegen het aan de jongens, maar die wisten verschillende paden hier, dus waarschijnlijk konden we wel een ander pad nemen, hoewel hij dat niet zeker wist. Toch gingen we verder, hoewel sommigen van ons nu toch wel ongerust begonnen te raken hoe we hier uit moesten komen. En de paden werden er ook niet beter op. Toen we weer begonnen te klimmen de tweede berg op, en tevens de laatste volgens de kaart, ging het even bijna fout. Tim reed in de Rocky voorop, en door een slecht overzicht van de weg, reed hij door een greppel te dicht naar links. Daar lag bijna geen pad meer, maar een paar stenen, en die hielden het gewicht van de zwaar bepakte Rocky ook niet. Tot grote schrik zakte de wagen schuin naar links tot zijn chassisbalk op de grond. Verschrokken van de klap, en omdat de Rocky niet verder kon rijden, stopten we. Even tot rust komen, en wat eten, want daar waren we wel aan toe. Eerst maar eens de schade bekijken. Gelukkig stond het linker wiel, wat in de greppel stond, bijna weer op de grond. Eerst dus dat opvullen zodat hij achteruit naar boven kon rijden. Daarna een sleepkabel erbij en trekken maar. Het viel allemaal nogal mee, en de auto was er snel weer uit. Toch waren we erg geschrokken. Terwijl we wat uitrusten en bijkwamen, gingen een aantal van ons alvast met de jongens verder lopen om te kijken hoe ver het nog was. Toen ze terug kwamen

bleek dat het ergste stuk geweest was. Tenminste, dat zeiden ze. Maar toen we weer een eindje reden, kwamen we bij het bewuste stuk waar de weg onderbroken was door instorting. Heel extreem was het niet, het ging om een kuil van ongeveer twee meter. Zonder al te veel nadenken begonnen we de kuil te vullen met grote stenen. Die waren er toch genoeg. Gelukkig hielpen onze gidsen ook mee. En met zijn tienen schoot het best op. Na ongeveer een uur begon de weg zijn oude vorm weer aan te nemen. Toen gebeurde er iets waar niemand op gerekend had. Over de berg, die wij nog moesten beklimmen, kwamen 5 nieuwe Toyota Landcruisers aangereden. Eenmaal gearriveerd en uitgestapt, bleek het om een groep Franse Toeristen te gaan, die samen met een gids en de gehuurde auto's een rondje aan het rijden waren. Dit deed de sfeer goed, omdat we nu zeker wisten dat we de weg verder konden berijden. Hoewel ze erg rijk waren, of in ieder geval die indruk wekten, begonnen ze allemaal mee te helpen met stenen dragen. Zo was onze weg nog best snel af. Als eerst ging de Rocky hem proberen. Al steigerend, waarbij alle wielen wel van grond waren geweest, lukte het de auto aan de andere kant te krijgen. Uiteraard werd dit met uitbundig applaus gevierd. Ondertussen had de gids van de groep Fransen geen zin om te wachten. Dus scheurde hij met grote snelheid de heuvel op die naast onze weg lag. Waarschijnlijk had hij hier veel ervaring mee, want het lukte hem moeiteloos. En dus konden we weer verder. We dachten allemaal dat we er al waren, maar dat viel tegen. We moesten nog vele kilometers door de rivierbedding, die bijna onbegaanbaar was. Toen kregen we ook nog eens een kapotte band met de Pajero. De wang was langs een steen kapot gescheurd. Dankzij onze nieuwe krik, konden we het gemakkelijk verhelpen met het reservewiel. Inmiddels werd het donker, maar omdat we er een heel eind doorheen waren, bleven we stug doorgaan. Om de weg vrij te maken liepen er een aantal met de jongens mee voorop om de scherpste stenen weg te halen en de pad te zoeken. Eenmaal aangekomen bij de ‘normale pad', dachten we dat we zo nog een paar kilometer naar het dorpje konden rijden, maar dat viel tegen. Alsof de dag nog niet zwaar genoeg was, belanden we met de auto's in een moeras. Voorop reed de Pajero gevolgd door de Feroza. Deze reden als eerste de blubber in. De Rocky was iets achtergebleven en ging proberen om rechtsaf wat verder het moeras in een pad te zoeken. Hier was de blubber echter nog veel erger, en hij kon geen kant meer op. Meteen wilden we de Feroza achteruit er naartoe rijden, maar die bleek ook vast te zitten. Gelukkig konden we die met een beetje trek en duw werk loskrijgen. Het slepen van de Rocky was geen probleem met de grote sleepkabels die we mee hadden. Toen moest de Pajero nog van zijn plek. Die stond natuurlijk ook muurvast. Gelukkig konden we vanaf het droge, met sleepkabels bij de Pajero komen, en dus konden we gaan proberen om hem eruit te trekken. Dit viel nog niet mee. Na vele pogingen lukte het toch hem op het droge te trekken. Eerst gingen we maar eens wat eten maken, en daarna zouden we wel kijken wat we gingen doen. Volgens onze gidsen was het nog maar een paar kilometer, maar dan moesten we wel eerst door het moeras heen komen. Om te kijken of dat ging, liepen Gerjan en André, samen met een van de gidsen alvast verder om de pad te inspecteren. Het bleek wel te gaan, alleen het begin van het moeras was erg moeilijk. Maar als we de rijplaten op de slechte stukken zouden gebruiken en met voldoende snelheid zouden rijden, moest het lukken. Dus werden de rijplaten van het dak van de Pajero geplukt. Een aantal personen moest op de belangrijke punten gaan staan. Na wat voorbereiding konden we als eerst de Pajero er doorheen beuken. Dit ging goed. De Rocky was de volgende, maar die kwam in de bocht vast te staan. Gelukkig viel het mee, en konden we hem er uit duwen. Met de Feroza was het ook geen probleem. Nu we het ergste gehad hadden, konden we rustig naar het dorpje rijden. Daar stond het hotel van een familielid van de gidsen, en daar zouden we kunnen slapen. Inmiddels was het half twee, maar gelukkig gaat het in Marokko wat soepeler, en dus konden we het hotel nog in. Daar vielen we allemaal als een blok in slaap.

“Waar de weg ophoudt, gaan wij verder” Dag 7: Zaterdag 24 februari 2007 Omdat we nogal een heftige dag achter de rug hadden, besloten we om een keertje uit te slapen. om ongeveer half 10 werden we wakker. Eerst maar douchen dan, maar nadat 1 iemand gedoucht had, bleek het warmwater op te zijn! Dat viel weer tegen. Wat niet tegen viel was het ontbijt. Dit was bij de prijs inbegrepen. Dit ontbijt bestond uit vers Marokkaans brood, zelfgemaakte boter, heerlijke jam en een bijzonder bakje koffie. Dit was een zeer welkome afwisseling, aangezien we normaal in de auto ontbeten. Nadat we de auto's weer netjes ingepakt hadden, konden we weer verder op weg. Onze gidsen, die ook in het hotel sliepen, wilden nog meerijden naar het eerstvolgende stadje, en dus moest een aantal van ons nog even op de middenconsole meerijden. Blij dat we waren om weer over asfalt te rijden, maakten we voort richting Agadir, ons volgende adres. De reis verliep spoedig, en het was weer een mooi stuk natuur waar we doorheen trokken. Onderweg deed zich nog wel een probleem voor met de Pajero.

Rond een uur of 4 viel het vermogen ineens weg en begon de auto veel blauwe rook uit te slaan. We stopten direct om te kijken wat er aan de hand was. Er vanuit gaand dat er iets ernstigs met de turbo aan de hand was, was het een flinke opluchting toen bleek dat het afdekzijl van het dak voor de inlaatbuis gezogen was. Na nog een en ander gecontroleerd te hebben, reden we weer verder. Dankzij het lekkere tempo, konden we nog een halte verder stoppen, in Tiznit. Aangezien het daar erg toeristisch was, konden we gemakkelijk een hotel vinden. Het hotel dat we kozen was erg luxe, in verhouding met de prijs, en ook nog eens midden in het centrum. Na het uitladen van de benodigde spulletjes, gingen we op zoek naar een pizzatent, want daar had iedereen wel zin in. Deze vonden we en daar aten we een heerlijke pizza. Eenmaal terug in het hotel, was het al kwart voor 12, en er was dus geen tijd meer om nog iets te gaan doen. Meteen naar bed dus.

Turbo kapot? Of een stuk plastic in de inlaat? Dag 8: zondag 25 februari 2007 De planning was om om 7 uur weg te gaan, maar een van de kamers was niet op tijd wakker. Het werd uiteindelijk half 8, maar alsnog lekker vroeg. Maar in de haast reden we vanuit de stad de verkeerde richting uit. Na een kwartier rijden, kwamen we ineens de Atlantische oceaan tegen. Dus weer omdraaien, maar eenmaal op de goede pad ging het snel. Inmiddels waren we in weer een heel andere omgeving gekomen. Dichter bij de kust werd het terrein kaler en vlakker. Het rijden ging een tijd goed, maar toen ineens sloeg het roer om. De Pajero kreeg een klapband. Dankzij alert stuurwerk van zowel de Pajero als de Feroza achter hem, verliep dit zonder verdere ongelukken. Toevallig was het de band rechtsachter die klapte, welke we een dag eerder erop hadden gelegd omdat de ‘ originele' band al gesneuveld was met het terrein rijden. Het verwisselen ging vrij gemakkelijk omdat we een dag eerder al hadden kunnen oefenen. Eenmaal van de schrik bekomen, reden we weer verder. We deden het nu wel wat rustiger aan, ook omdat we al meerdere politieagenten met lasergun bezig hadden gezien. In het eerstvolgende stadje zochten we meteen een bandenboer op, op zoek naar een nieuwe band. Zo hadden we in ieder geval weer een reserveband voor de komende kilometers. Met dit achter de rug, reden we weer op het gemak verder. De omgeving veranderde ondertussen meer in een woestijnachtig gebied. Ook kwam de Atlantische Oceaan in zicht. En vanaf toen volgde de lange weg langs de kust naar het zuiden toe. Deze is erg saai, maar je moet je hoofd er wel bij houden. De weg is namelijk aan de kanten erg versleten, en er stuift erg veel zand over de weg heen. Ook wachten we nog s teeds op de eerste echte wilde kamelen. Overal stonden de bordjes, maar nergens waren ze te bekennen. Om een uur of 6 kwamen we op de eindbestemming aan. Daar begon de zoektocht naar een geschikt hotel. Dit duurde nogal even, omdat we de weg een beetje verloren in de arme wijken van de stad. Uiteindelijk kwamen we uit bij een mooi hotel buiten de stad, waar verder niemand verbleef. En het was nog goedkoop ook! Daarna wat eten bij het naastgelegen restaurant. Dit viel wat tegen. De kwaliteit was wat minder maar omdat we allemaal veel honger hadden, waren we toch tevreden. Toen we later bijna in bed lagen, kwamen ineens een aantal teams het hotel binnen. Ze waren ook opzoek naar een camping, maar zagen onze auto's staan en kwamen direct kijken of er voor hun ook plaats was. Dit was geen probleem, aangezien we maar de enige in het hotel waren. Na wat te hebben bijgepraat, ging iedereen naar bed.

Even langs bij de lokale bandenboer.

Dag 9: maandag 26 februari 2007 Vandaag wilden we extra vroeg vertrekken. Omdat we een dag achterliepen, en eigenlijk wel van de geplande vrije dag wilden genieten, vertrokken we al om half 8. Eerst zouden we om 7 uur om ontbijt gaan bij het naastgelegen restaurant, hetzelfde als waar we de vorige dag gegeten hadden. Ondanks dat we hadden gevraagd of het om 7 uur kon, en ons verteld was dat het mogelijk was, bleek er geen brood aanwezig te zijn. Dus na een banaan en een bakje koffie, reden we met een halfgevulde maag verder. Het kilometer vreten ging door, over het vlakke, kale gebied van Zuid Marokko, ook wel de Westerlijke Sahara genoemd. Na een aantal uur zagen we de eerste dromedarissen rondlopen. Het zijn kuddedieren, dus het waren er direct een stuk of 30. Het enige oponthoud dat we hadden deze dag, waren de vele politieposten, die hier al vele malen strenger waren dan eerst. Lieten ze ons in het noorden van Marokko nog gemakkelijk doorrijden, hier worden we bij elke post ondervraagd wat we komen doen. Hierbij komen een aantal formulieren erg van pas. Gelukkig menen de meeste agenten het wel goed, maar toch geeft het een naar gevoel. En dan willen de agenten ook nog eens bijna allemaal een souvenir hebben, of liefst zelfs sigaretten en whisky. Maar gelukkig mochten we tot nu toe nog altijd doorrijden. Verder verliep de dag zeer goed, geen problemen, en het tempo lag ook vandaag weer hoog. Zo kwamen we dus rond een uur of 3 aan op de camping in Dakhla. Daar waren al een aantal andere teams, maar nog lang niet iedereen. De rustdag was dus meer een inhaaldag geworden. Een van de teams, Amsterdam, stond nog steeds in Laâyoune, met een kapotte bak van de Rocky. Volgens de geruchten word de bak morgen gemaakt. Ze komen dus een dag later naar Mauritanië. Wanneer we zelf naar Mauritanië kunnen is nog de vraag, want op onze visa is ingevuld dat we op 1 maart het land in komen. Of we daar morgen direct in mogen is de vraag, maar we zullen het in ieder geval met zijn allen proberen. Nadat we geïnstalleerd waren zijn we nog naar de stad Dakhla gegaan om brandstof in te slaan. 's Avonds hadden we zelf uitgebreid gekookt, wat erg goed smaakte. Ook nog even buiten gezeten en daarna naar bed.

Pas op voor overstekende kamelen! Dag 10: dinsdag 27 februari 2007 Vandaag moesten we vroeg op, want we wilden voor 12 uur bij de grens tussen Marokko – Mauritanië zijn. Door de hitte zouden ze daar tussen 12 en 3 niet werken. Dus om 6 uur Nederlandse tijd uit bed, en 7 uur vertrekken. De tocht tussen Dakhla en de grens was meer van hetzelfde. De rit was ongeveer 4 á 5 uur rijden. Dit verliep echter niet vlekkeloos. Na een paar uur rijden begonnen de Rocky en de Feroza het erg warm te krijgen. Normaalgesproken is dat geen probleem, want de temperatuur steeg nou eenmaal. Maar na een korte stop, nodig om met Omroep-Zeeland te bellen, draaide de motor van de Rocky ineens 2500 toeren stationair. Het leek erop dat het gas bleef hangen, maar later bleek dat er teveel brandstof ingespoten werd. Dit hebben we verholpen op de camping in Nouâdhibou. We kwamen dus iets later aan bij de grens, maar dit was geen probleem. De hele groep was nog bezig met papieren invullen, en we konden dus makkelijk aansluiten. Dit ging allemaal vlekkeloos, dus konden we de grens snel over. Toen reden we niemandsland in. Er liep een slecht pad van zand en steen, en het land was sterk vervuild. Dus hobbelden we verder achter de gids aan, die ons de weg wees naar de douane van Mauritanië. En daar begon het hele gezeur. Het eerste kantoortje moest alleen de hoofd bestuurder naar binnen met de rijbewijzen van beide personen uit de auto. Daar moest al meteen betaald worden, maar achteraf bleek dat dat eigenlijk niet de bedoeling was. Uiteraard moesten we daar flink lang wachten, en daarna konden we door naar het volgende hokje. Zo ging dat ongeveer 4 hokjes lang. Daar bovenop kwam nog eens de hitte, die we hier pas echt konden merken. En dit in combinatie met harde wind en opvliegend zand, maakte het erg oncomfortabel voor iedereen. Toen we er eenmaal doorheen waren, hadden we het ook wel gezien. Op naar een camping in Nouâdibou. In de stad zelf konden we meteen zien hoe arm dit land wel niet was. Een echt centrum was er niet, overal stonden bouwvallen en kleine krotjes. Echt welkom werden we daar niet door iedereen geheten. De Pajero werd zelfs bekogeld met stenen. Een erg fijne binnenkomst in dit land was het dus niet. Gelukkig werd het 's avonds wel erg gezellig toen we allemaal op de camping gestationeerd waren. 's Avonds werd er ook nog wat gesleuteld aan de Rocky. De Motor was eerder erg veel in toeren gestegen stationair. We kwamen er achter dat de tweede klep voor de vollast bleef hangen. Dit werd met kruipolie verholpen.

Met de hele groep richting Mauritanische grens.

Dag 11: woensdag 28 februari 2007 En dan eindelijk een rustdag. De vorige hadden we al half mislopen dankzij ons bergavontuur, dus we waren er wel erg aan toe. Allereerst maar lekker uitslapen en op het gemak wakker worden. Jan Huizinga had met de eigenaar van het hotel geregeld dat we naar de plaatselijke technische school konden. Daar gingen we dus rond negen uur naar toe. Daar aangekomen keken we met open ogen naar de armoedige staat van de school. Het was wel een groot terrein, waar verspreidt over het terrein een hoop kleine gebouwtjes stonden, maar tussen de gebouwtjes was het eigenlijk alleen maar een rotbende, zonder bestrating maar wel een hoop afval. Niet te vergelijken met onze school. Allereerst gingen we naar het instructie lokaal, waar we een uitleg kregen over de school. Ook vertelde Jan over ons project. Zo kregen wij te horen dat de school al sinds de jaren zeventig bestaat. De school is opgericht door samenwerking van Frankrijk en Canada. Na deze uitleg gingen we kijken naar de verschillende afdelingen. Zo hadden ze de afdeling dieseltechniek, metselen, autotechniek, elektrotechniek. Alles was erg armoedig en er was overal een gebrek aan materiaal en gereedschap. Rond een uur of 12 gingen we weer terug. De projectleider van de school zou 's avonds langs komen om te praten met onder andere Jan over mogelijke samenwerking in de toekomst. 's Middags hebben we, zoals het op een rustdag hoort, niet veel gedaan. Een beetje boodschapjes doen, huiswerk maken en in de zon zitten. En als klap op de vuurpijl aten we 's avonds ook nog eens heerlijke vis, bereid door de eigenaar van het hotel, op authentieke wijze. Dit was, samen met saus en rijst heerlijk. En snel als zo'n rustdag gaat, was het al weer tijd om naar bed te gaan.

Op een rustdag doe je zo weinig mogelijk. Dag 12: donderdag 1 maart 2007 De grote dag was aangebroken! Vandaag zouden we beginnen met de oversteek van de woestijn. We vertrokken dus vroeg, tenminste dat was de bedoeling. Maar dankzij een aantal teams die niet erg veel haast hadden, moesten we erg lang wachten. Maar uiteindelijk konden we toch vertrekken. Nu waren we nog niet zomaar in de woestijn. We moesten nog langs de school, omdat de Rocky van Amsterdam, met de kapotte tussenbak, geschonken werd aan de school. Zij waren aan het einde van de middag in Nouâdibou aangekomen, doordat ze forse vertraging hadden opgelopen met de Rocky. Na stevig overleg 's avonds was besloten om de auto hier achter te laten. Het kwam dus mooi uit dat we net contact hadden gemaakt met de technische school in Nouâdibou. Na deze officiële ontvangst, konden we dan toch op reis. Eerst nog langs de pomp om wat bij te tanken. Na een klein stuk over de gewone weg konden we van de weg af, de grote zandbak in. Het eerste stukje viel wat tegen omdat er erg veel grove stenen lagen. Dit reed erg oncomfortabel, zeker op de stukken met veel wasbord. Na dit stuk kwamen er wat diepe zand stukken aan. Een groot aantal van de auto's kwam hier vast te zitten. Gelukkig reden er een aantal grote Patrols mee, die bereid waren om te helpen. Zo kwamen we toch aan, hoewel het een zware tocht was. En ook de eerste schade was geleden. Een aantal uitlaten waren beschadigd en wat beschermplaten, maar eigenlijk niet veel bijzonders. Tegen een zandduin maakten we kamp. We maakten een grote kring van alle auto's, met daarin de tenten. Ook de schapen, die we geslacht mee hadden genomen, werden klaar gemaakt voor consumptie. Niet iedereen had hier zo'n vertrouwen in, dus de meesten maakten zelf ook nog een potje eten.

Overnachting in de Sahara. Locatie: Derde zandkorrel rechts!

Onze trouwe “kamelen”. Dag 13: vrijdag 2 maart 2007 De eerste ochtend in de woestijn beviel goed: we vertrokken pas rond 10 uur, dus we konden lekker rustig aan doen. Wij waren zelfs veel te vroeg klaar, omdat we al gewend waren om vroeg te vertrekken. We maakten van de gelegenheid gebruik om onze auto's nog eens mooi op de foto te zetten. We waren de dag ervoor gestopt bij een mooie zandduin, en die kon dus mooi als decor dienst doen voor een paar mooie foto's. En als we dan toch bezig zijn, kunnen we het natuurlijk ook meteen goed aanpakken. Dus vroegen we Arend of hij met zijn professionele camera wat foto's kon maken. Die kunnen we in Nederland dan mooi uit laten vergroten. Nadat alle teams, de een nog langzamer dan de andere, waren ingepakt, konden we aan de tweede dag in de woestijn beginnen. Dus we hobbelden weer achter de Ford Transit aan, waar onze gids in zat. Er waren twee gidsen mee, eentje voor de tweewiel aangedreven auto's, en eentje voor de vierwiel aangedreven auto's. Wij volgden de tweewiel aangedreven, omdat wij niet direct opzoek waren naar avontuur. Wij hadden onze portie al gehad in de bergen. Bovendien zou het volgens de gids al leuk genoeg zijn. Achteraf bleek dat de route voor vierwiel aangedreven auto's nauwelijks anders was dan de route voor tweewiel aangedreven auto's. Het stuk dat we 's ochtends reden was erg zwaar. Er zaten stukken erg diep zand bij, waar de auto's door de spoorvorming van links naar rechts werden geslingerd. Mede door het feit dat we niet hard opschoten en dat de tocht voor de tweewiel aangedreven auto's erg zwaar was, ontstond rond een uur of 12 een discussie of we niet via het asfalt verder konden. Dit was echter vandaag nog niet mogelijk, maar wel de volgende dag. Maar toen we na wat gediscussieer door wilden, ontdekte men dat de brandstof leiding van de Volvo lekte onder de auto. Dus dat werd eerst even gemaakt. Men reed de auto achteruit op een balk, die tegen de lokale waterput stond. Daardoor kwam de auto van de grond en kon men er makkelijk bij. Er was een stuk leiding doorgesleten door het slepen over de grond. De leiding was namelijk de dag eerder al losgekomen, doordat de beschermplaat losgekomen was. Tim had hem met Tie-wraps vastgezet, maar waarschijnlijk was de leiding ergens achter blijven haken. De mannen van Bakel zetten er een nieuw stukje tussen, en we konden weer verder. Erg ironisch na de eerder plaatsgevonden discussie, werd het terrein een stuk makkelijker. Na het ruige stuk met duinen en grove stenen, veranderde de omgeving nu in uitgestrekte kale vlaktes, waar we gemakkelijk wat snelheid konden maken. Zo schoot het lekker op, maar toch moesten we weer op een aantal auto's wachten. Een van de Patrol's had namelijk last van oververhitting. En ook de Rocky kreeg het erg warm. Het toerental nam ineens erg toe en hij dieselde erg na bij het uit zetten. Hier werd wat aan gedaan toen de groep weer compleet was. 's Avonds kwamen we aan bij een dromedaris kudde. We maakten er weer een mooi kamp van, en nadat de tenten waren opgezet en men een hapje gegeten had, moest er nog het een en ander gesleuteld worden. De gele Patrol van Amsterdam had een lekke brandstoftank. De Patrol van team Legiyo had 's middags zijn achterruit verloren terwijl ze over een grote hobbel reden. Ze maakten 's avonds van een stuk hout een geïmproviseerde achterruit. De Audi had zijn beschermkap van de tank vervormd. Ze hadden erg veel geluk gehad, want de plaat was al een eindje de tank ingesneden. We hebben de plaat weer recht weten te slaan, voor zover als het mogelijk was. Na de werkzaamheden dronken we nog wat en gingen weer slapen.

Met 80km/h over een zandvlakte!

Dag 14: zaterdag 3 maart 2007 Ook deze dag begon weer met een mooie zonsopkomst en het gebruikelijke getreuzel. Ook moest er nog beslist worden wat we voor route zouden nemen. Maar terwijl de dag eerder zo'n beetje alle tweewiel aangedreven auto's over het asfalt zouden gaan, bleek nu dat alleen de H100 dit nog maar wilde en in eerste instantie wij ook, althans, Andre wilde dat. Maar nu bleek het ineens niet meer mogelijk en de route zou ook alleen maar makkelijker zijn dan de dag ervoor. Dus na wat gemopper werd besloten om allemaal de normale route te rijden. Het eerste stuk ging zoals gezegd gemakkelijk, hoewel je nog wel op moest letten. Maar we kregen nog wel een aantal flinke duinen voor onze kiezen. Deze namen we een voor een, en na elke duin zou gekeken worden of iedereen gearriveerd was. De eerste duin ging goed, maar de tweede lukte ons in de Rocky niet zonder hulp. Samen met de H100 en de gele Patrol van Amsterdam stonden we vast. Na een tijdje kwam er hulp terug, en na veel duw en trek werk konden we toch aan de andere kant komen. Echter het zware werk, de extreme hitte en de tegenslag deed geen van ons goed. Ook begon de Rocky het weer erg heet te krijgen. Dit werd weer, net als voorgaande keren, verholpen met kruipolie en een schroevendraaier. Eenmaal de duinen overleefd, belanden we op een uitgestrekt strand, waar we met grote snelheid overheen vlogen. Hier kwamen we ook langs een aantal armoedige vissersdorpjes, waar we weer belaagd werden door kinderen. Aan het einde kwamen we aan bij een wat groter dorp, en daar werden we al opgewacht door een officiële instantie. Hier moesten we betalen, omdat we door een officieel natuurpark gekomen waren. En terwijl we te aan het wachten waren, kwamen er ook weer een berg kinderen ons lastig vallen. Ze bleven allemaal maar vragen om cadeaus. Gelukkig konden we na een kwartiertje doorrijden, maar dat maakte geen indruk op de kinderen. Ze renden de auto's achterna, hoe gevaarlijk het ook was. Maar met een claxon kwam je een heel eind. We reden door naar de camping, waar we tot nog toe het meest afgezet werden qua camping. Het koste rond de 6 euro per persoon, maar je had er werkelijk niks, alleen een hek rond het stuk zand. Maar aangezien er geen andere keus was, moesten we er maar gewoon aan toe geven. Wel erg fijn was de zee, waar we maar een paar honderd meter vanaf zaten. Daar maakte zo'n beetje iedereen dankbaar gebruik van. Na drie dagen in de woestijn te hebben doorgebracht, konden we wel een opfrisbeurt gebruiken. Doordat we er redelijk vroeg waren, konden we op het gemakje eten klaar maken en even uitrusten.

De Atlantische Oceaan is in zicht. En nee, dit is geen fata morgana! Dag 15: zondag 4 maart 2007 De ochtend begon erg vroeg voor ons. Omdat we voordat het eb werd het strand gepasseerd moesten zijn, moesten we al om 6 uur vertrekken. Uiteraard werd het uiteindelijk half 7, da's nog steeds erg vroeg. We reden direct het strand op, en maakten goed voort om het water voor te zijn. Het was wel een erg leuk stuk, lekker hobbelig, maar toch niet te zwaar voor de auto. Onderweg kwamen we nog vissers tegen, die hun armzalige bootjes het water in aan het duwen waren. Gelukkig konden we nog voor het vloed werd de duinen oversteken naar de weg. Het was wel weer even wennen om vaste weg onder onze banden te voelen. Zo moesten we nog een paar honderd meter naar de hoofdstad van Mauritanië rijden, naar Nouakchott. Daar konden we al vrij snel een hotel vinden, maar daar was helaas niet voor iedereen plaats. Ook kreeg de Ford Sierra nog pech. Hij wilde niet starten. Later bleek dat de dynamo het begeven had. Dit werd dan ook diezelfde dag nog gerepareerd. Gelukkig was er nog plaats voor ons, op het dak stonden twee ‘huisjes', waarvan er 1 nog plaats had. Wel moesten we er een bedje bij schuiven. Nadat we uitgepakt waren, hadden we nog de hele dag de tijd om wat voor ons zelf te doen. Maar door de warmte, rond de 40 graden, kwam er niet veel uit. Terwijl we wat aan het uitrusten waren kwamen we in gesprek met drie Nederlandse jongens. Zij waren ook op doorreis, maar wel op eigen houtje. Ze hadden door de woestijn samen met Amsterdam – Dakar Challenge meegereden, en hadden dus een hoop mooie verhalen. Over motoren die door politieposten heen reden, tot auto's die over de kop vlogen. Erg leuk, zeker omdat we het er zelf zo goed vanaf gebracht hadden. 's Middags nog even langs de plaatselijke supermarkt en de bakker, en we waren weer ingespannen. En we konden weer lekker uit gaan rusten. We hoorden aan het eind van de middag dat er in de stad, zelfs in dezelfde straat, een Belgische cafetaria was. We vonden het een mooi plan om met zijn allen naar het cafetaria te gaan om een biertje te drinken op de overwinning. Daar bleven we het grootste gedeelte van de avond hangen, en daarna terug naar het hotel om te slapen.

Met 23 auto’s over het strand!

Dag 16: maandag 5 maart 2007 Vandaag was de grote oversteek naar Senegal. Eerst nog een paar honderd kilometer naar de grens toe. Voor de grens verlieten we echter de weg, en volgden een route naar een kleinere grenspost. Daar zou het minder druk zijn. De route was echter niet over de weg, maar binnendoor door de bossen en weilanden. We reden nog steeds achter onze gids aan, die ons tot de grens van Senegal zou brengen. Onderweg liepen er nog een aantal auto's achter, te danken aan een lekke band. Ook kwamen we nog langs een soort van douane post, welke de grens van het natuurpark vormde. Uiteraard moest er betaald worden en werden er wat cadeaus afgestaan, maar dan mochten we ook snel door. Bij de grens met Mauritanië aangekomen, konden we onze benen weer streken. We moesten er in totaal ongeveer een uur wachten, en terwijl we dat deden moesten we steeds meer gaan betalen. Ook hier werden we weer lastig gevallen door een groot aantal kinderen, welke zelfs de oude vuile kleren van ons die aan de bullbar hingen mee namen. En dan mochten we eindelijk door, op naar het volgende huisje. Gelukkig ging het hier wat sneller, maar zoals verwacht waren we er nog niet. Bij het laatste huisje stond ons het grootste oponthoud tot nu toe te wachten. Hier moest men nog bespreken of we wel of niet met begeleiding moesten, en wat dat moest gaan kosten. Uiteindelijk stonden we daar een uur of 4 te wachten. En alsof dat nog niet erg genoeg was, werden we hier werkelijk bestormd door straatkinderen. Als je de auto opendeed, kwam er al direct een kind of tien bijstaan. Toen er pennen werden uitgedeeld vanaf het dak van de auto, werden er zelfs kinderen onder de voet gelopen door de menigte. Vele uren later, rond een uur of half 12 mochten we eindelijk door, weliswaar onder begeleiding. Toen moesten we nog op zoek naar een hotel. De planning was om naar de Zebrabar aan te komen, en daar kwamen we uiteindelijk ook aan na 12 uur. Maar omdat ze in Afrika niet zo nauw met tijd om gaan, waren we gewoon nog welkom. We konden zelfs nog een lekker koud biertje drinken. En door de gezelligheid werd het nog aardig laat ook. Maar omdat we de dag erna toch een rustdag hadden, maakte dat ons niet veel uit. En zo kropen we in de bungalow of de tent.

Wachten tot we Senegal binnen mogen, met tientallen bedelende mensen. Dag 17: dinsdag 6 maart 2007 De dag begon heerlijk, we konden lekker uitslapen, en werden gewekt door het zonnetje die de temperatuur snel deed oplopen. We konden een lekker ontbijtje genieten boven de zebrabar. Ook konden we daar genieten van het prachtige uitzicht boven op de toren van de zebrabar. Erg druk hadden we het niet. We rommelden wat aan, lazen eens een boek en ruimde de auto's een beetje op. Op den duur begon men zelfs de was te doen! 's Middags hadden we de mogelijkheid om met de boot naar de stad Saint Louis te gaan. Niet iedereen kon mee, dus er ging maar een klein groepje. De rest ging een verfrissende duik nemen in de Atlantische Oceaan, die langs de camping liep. Hier knapten we erg van op. Ook werd er nog wat gekanood en gevist, en voor de rest vooral uitrusten. Toen de mannen met de boot terug kwamen, kon er gegeten worden. Er werd een grote barbecue georganiseerd in de Zebrabar. Wij kookten echter ons eigen potje, omdat we anders voor niets zoveel voedsel meegenomen hadden. Ook dat smaakte erg goed. Na nog wat gebabbeld te hebben bij de gaslamp, gingen we maar slapen, tenslotte moesten we de volgende dag weer op reis.

Een welverdiende rustdag in de Zebrabar.

Dag 18: woensdag 7 maart 2007 Deze dag moesten we weer vroeg op pad, richting Dakar. De bedoeling was om rond half 8 te vertrekken, maar dit liep een paar uur uit. Allereerst omdat we op een aantal teams moesten wachten, maar toen we allemaal werkelijk klaar stonden, bleek dat de man van de douane, die ons zou be geleiden er nog niet was. Uiteindelijk kwam hij 2 uur te laat opdagen. Dit deed weinig goed aan de sfeer, maar daar konden we niks meer aan doen. Het werd nu weer een kwestie van blik op oneindig en sturen maar. Het eerste gedeelte was erg saai, met lange stukken verharde weg. Maar ineens kwam er spanning in de tent. Bij het tanken was van een van de leerlingen het paspoort uit de auto gestolen. Hier kwamen wij pas later achter, want wij reden door achter de gids aan. En doordat het verkeer er druk was met veel langzame vrachtwagens die ingehaald moesten worden. Daardoor raakte de groep al snel uit elkaar gedreven. Pas een paar uur later moesten we stoppen en besefte de douane man dat er een groot deel van de groep miste. Even later druppelden zij langzaam binnen. Zo kwamen wij er dus achter wat nu het probleem was. De jongens waren samen met Jan naar een politiepost gegaan. Even later kwamen zij er echter aan en konden we verder. Vanaf hier reden we de stad in, waar we doorheen moesten om bij Lac Rose te komen, onze eindbestemming. Op de weg rond de stad was het extreem druk. Het krioelde er van de verrotte auto's en vrachtwagens afgeladen met mensen. Daarbij kwam nog eens dat er drie rijstroken waren, waarvan de middelste telkens wisselde van rijrichting. Dus een stukje voor de ene weghelft en een stukje voor de andere. Nu zou dat normaal geen problemen geven, maar de mensen trokken zich weinig van de verdeling aan. Er werd dus constant spook gereden. Langs de weg zagen we dan ook verschillende schade gevallen staan. Na een aantal kilometers wees de douane man ons ook nog eens de verkeerde weg, maar gelukkig kwamen we er uiteindelijk wel uit. Na wat kilometers door de stad sloegen we een onverhard pad in, tussendoor de huisjes. Dit volgden we kilometers lang tot we uiteindelijk bij een roze meer aan kwamen. Allereerst vonden we het iets raars en snapten het niet, maar later begrepen we dat het een toeristische trekpleister was en dat daarnaast ons hotel stond. Doordat we er lekker vroeg waren, konden we nog eens lekker tot rust komen. Even aan het zwembad liggen of een pilsje in het restaurant halen. Meer heb je op dat moment niet nodig. Ook leuk was het feit dat een gedeelte van Amsterdam – Dakar ook op deze camping stond. Dit was namelijk al jaren de eindbestemming van Parijs – Dakar. Zo konden we de auto's eens bekijken waar we al verhalen over gehoord hadden in Nouakchott. Zo zagen we de Jeep die over de kop gegaan was in de woestijn en de BX station die volledig vernield en weer opgebouwd was. Voor de rest was het een leuke camping, of eigenlijk een bungalow park met verschillende leuke ronde huisjes. Ook waren er wat apen in een kooi en aan een touw in de boom. Er was ook nog de mogelijkheid om een rit rond het meer te maken op een quad. Een aantal deden dat. Het was ontzettend leuk, zeker het laatste stuk wat meteen de laatste kilometers van de officiële Parijs – Dakar route was. 's Avonds aten we een heerlijke maaltijd in het restaurant en gingen weer vrij snel slapen.

Misvormde Citroen BX van Amsterdam – Dakar. Dag 19: donderdag 8 maart 2007 Ook vandaag moesten we weer vroeg op staan. Gelukkig moesten we niet zo lang wachten als de vorige keer, en konden we eens voortmaken. De eindbestemming voor vandaag was Tanji, wat meteen de eindbestemming voor de gehele reis was. We dachten dat we er bijna waren, maar het zou een lange dag worden. Het eerste stukje richting de grens viel wel mee. De weg was wel slecht, maar daar waren we ondertussen wel aan gewend. Eenmaal bij de grens werd het weer een lang vervelend verhaal. De grens van Senegal viel mee, en was vrij snel afgehandeld. Meteen merkten we al een fijne eigenschap bij deze grenspost. De bedelende kinderen werden namelijk telkens weggejaagd door politie mensen die er rondliepen. Dat beloofde al veel goeds. Toen door naar de grens met Gambia. Daar begon het gezeur. Eerst werd er al flink heen en weer gelopen met papieren en dergelijk, en toen we dachten dat we klaar waren, werden we teruggeroepen. De papieren bleken niet in orde. We mochten pas 3 uur later weg. Het was dus een moeizame warme middag. Gelukkig werden ook hier de kinderen weggejaagd. Gelukkig mochten we uiteindelijk het land in. En door naar de boot. Dit moest wel over een verschrikkelijk slechte weg, bezaaid met diepe kuilen. Deze weg heeft de Feroza zijn uitlaat gekost. Voordat we naar de boot konden moesten we eerst om de tickets. Daar worden normaal gesproken de auto's gewogen en aan de hand daarvan de prijs bepaald. Gelukkig heeft Jan een regeling weten te organiseren dat alle auto's voor een vast bedrag door mochten, en niet over de weegbrug moesten. Dit heeft ons veel tijd bespaard. Dus door naar de boot, waar we weer verder konden met wachten. Eerst werden we in het dock gelaten, vanwaar we de boot op konden rijden als die gearriveerd was. Maar natuurlijk moesten we hier ook erg lang wachten. Daar werden we ook weer lastig gevallen door allerlei verkopers. Hier ontmoetten we ook verschillende mensen van de Gambia Scouting, die ons al sinds 7 uur 's morgens op stonden te wachten. Toen al merkten we dat de Gambianen een erg vriendelijk volk is. Toen er een boot gearriveerd was, bleek dat er nog maar plaats was voor 3 Go For Africa auto's. In de chaos van alle drukte snapten we niet dat wij moesten wachten om als team bij elkaar te blijven.

Wij reden dus met de Rocky de boot op, en meteen vertrok de boot. Gelukkig waren Jan & Henk en Harry & Gina ook op de boot, dus waren we niet alleen. Op de boot ontmoette we ook al wat mensen en spraken over van alles en nog wat. Aan de andere kant aangekomen was het inmiddels donker geworden. In de drukte die ook aan de andere kant heerste, stonden ook wat Nederlandse dames te wachten op deelnemers van Amsterdam – Dakar. Leuk was dat wij ook een applausje kregen. Na even speculeren reden wij achter Jan aan. Harry en Gina reden meteen door naar hun eigen hotel. Wij zouden onderweg langs de weg wachten op de anderen en ondertussen iets drinken. Toen de anderen er waren reden we door richting Tanji. Daar stond al een groep mensen om ons op te wachten. Uiteraard hebben we iedereen gefeliciteerd. Hoewel het al laat was kregen we toch nog een warme maaltijd voorgeschoteld. Toen moest er nog even gevecht worden over de huisjes, maar toch lukte het ons om drie kamers naast elkaar te krijgen. We gooiden onze spullen binnen en gingen na een borrel lekker slapen. En we moesten natuurlijk niet meer vroeg op, want het verre reizen zat er op.

Weer wachten… Dit keer bij de Gambiaanse grens. Dag 20: vrijdag 9 maart 2007 De dag begon pas laat. Eindelijk konden we eens volledig uitslapen, want we hadden weinig tot niets op het programma staan. Rond een uurtje of elf kropen wij ons bed uit, en werden buiten opgewacht door een brandend zonnetje. Naar schatting was het al een graadje of 25. Gelukkig konden wij nog net van het ontbijt genieten. Stokbrood met jam en een kop koffie. Heerlijk, in vergelijking met de crackers uit de ontbijt pakketjes. Zo konden wij meteen vanaf de veranda de tuin inkijken. Het heette niet voor niets Kairoh Garden. Het was inderdaad een grote tuin met verschillende bomen en planten. Helaas was het droog seizoen, dus alles was erg verdord. In de tuin stonden drie gebouwen ingericht met simpele kamers, waarvan 1 gebouw toilet en douches had in de kamers. Helaas waren deze kamers min of meer voor de leraren en ouderen gereserveerd, dus moesten wij het met de simpele kamers doen. Dit maakte volgens ons niet uit, want het was al fijn genoeg dat we ons eindelijk ergens konden vestigen voor langere tijd. Na lekker te hebben uitgeslapen, zijn we maar eens gaan kijken wat er allemaal in de auto's lag. Nu konden we eindelijk alles eruit halen, en een beetje orde in de chaos scheppen. Eerst zetten we maar eens alle spullen in de kamer en gooide we het afval weg. Dit ruimde al een heel eind op. En toen we dan toch bezig waren hebben we maar meteen de vloerbekleding eruit gehaald en uitgeklopt. Wat een stof! Ongelofelijk. Eenmaal klaar, en alles naar de kamer versleept, zouden we 's middags naar de GTTI gaan, om alvast een blik te werpen en ons te kunnen oriënteren over wat we allemaal konden doen en geven. Maar een van de kenmerken van de Afrikaanse cultuur kwam hier weer aan het licht. Daar aangekomen bleek dat er niets geregeld was. Er liepen maar een aantal studenten rond, en wat leraren, maar er was geen les meer. Toch werd er alvast een eerste cadeau overhandigd. Een van de Passats die vanaf Dakar gesleept was, werd hier alvast achtergelaten. De overige spullen zouden de week erna gebracht worden. Met name de mannen van Legiyo hebben nog wat rond gekeken in de school, want die vertrokken s’zondags al naar Dakar en vlogen vanaf daar. Hierna gingen we terug naar de camping. Daar gingen we nog eens lekker uitrusten, tot we verstoord werden door een hoop herrie bij het restaurant. Dus gingen we even kijken. Er bleek een groot festijn van start te zijn gegaan, met een hoop muziek en gebrul. In een kring stonden een aantal dames en heren instrumenten te bespelen, terwijl in het midden een groep jongeren heen en weer dansten en van alles riepen. Doordat het erg hard was en lang duurde met weinig afwisseling, vonden wij het niet zo geslaagd, maar het was best gezellig. Hierna aten we een hapje en dronken een drankje. Toen kwam iemand met het idee om 's avonds uit te gaan in de buurt van Banjul. Een hoop mensen vonden dit leuk, en uiteindelijk gingen we met 15 man op pad. We konden met zijn allen in de bus van Kairoh Garden, bestuurd door Box, die normaal met de bus toeristische routes maakt. Ook Alhagie, a.k.a 2pac ging mee. Hij zou ons gedurende ons verblijf in Tanjeh helpen als gids en contactpersoon. Eerst gingen we naar de club WOW, een hippe tent op de 1 ste verdieping van een restaurant. Dit was een bijzonder gevarieerde club, want naast een dansvloer was er ook een lounge hoek en een pool-tafel. Het was er niet erg druk, maar wel erg gezellig. Na een aantal uren dansen gingen we door naar een volgende tent. Deze was weer heel anders. Dit was een soort openlucht dans vloer, waar live optredens gehouden werden. Om het podium en de dansvloer heen was ook erg veel zitruimte. Maar omdat het niet druk was, was het hier een stuk minder gezellig dan de vorige. Dus na een paar uur gingen we maar richting Tanjeh. Maar toen moesten een aantal mensen nog eten. Een halfuur later gingen we dan toch verder. En laat aangekomen ging iedereen natuurlijk meteen slapen. Het was immers al 4 uur, dus iedereen was er wel aan toe.

Een stel nuchtere Hollanders op een Gambiaans feest. Dag 21: zaterdag 10 maart 2007 Anders dan verwacht waren we al snel uit bed, tenminste, Bouke en Tim. Al om half 8 zaten we aan het ontbijt. Toch waren we al redelijk wakker. De planning was dat we rond 2 uur 's middags langs de Gambia Scouting zouden gaan. Eigenlijk waren we dus veel te vroeg uit bed. Tot die tijd rustte we wat uit en rommelden we wat aan in de auto's en op de kamer. Gelukkig konden we dan eindelijk op reis, op zoek naar de Scouting. Het lag ergens afgelegen in een achterbuurt. Zo zag het er tenminste uit, maar dit was eigenlijk een normale buurt voor Afrikaanse begrippen. Terwijl we het terrein van de scouting op reden, zagen we een inmiddels bekend beeld. Een onverhard plein met daaromheen goedkope gebouwtjes. Ook hier was het niet erg druk. Buiten een van de gebouwtjes waren wat jongens aan een Toyota pick-up aan het sleutelen. Later hoorden we dat dit niet eens de afdeling motorvoertuig techniek was, want die hadden ze eigenlijk nog niet. Het was de bedoeling dat we hier een soort van welkoms ceremonie kregen, maar dat was niet geregeld. Wel werden we bij de directeur verwacht, maar die zat thuis, aan de andere kant van het dorp. Dus moesten we daar heen rijden. Aangekomen werden we bij hem binnen gelaten voor een korte toespraak. De man had er een leuk maar herkenbaar verhaaltje van gemaakt. Het kwam er weer op neer dat we welkom waren, dat hij erg dankbaar was en dat hij hoopte nog vele malen samen te kunnen werken. Hierna konden we terug naar de scouting zelf. Hier zou nog iets gebeuren, maar daar was niet erg veel van te merken. We hebben er een uurtje gewacht terwijl Jan en nog andere ouderen overleg hadden, maar daar waren wij eigenlijk niet voor nodig. We konden dus na lang voor niets wachten terug naar de Kairoh Garden. Hier dronken we wat en aten er rond een uur of 8. 's Avonds deden we ook niet veel meer. Wat drinken, wat kletsen en daarna naar bed. Dag 22: zondag 11 maart 2007 Voor een zondag stonden we met een groepje erg vroeg op. We wilden namelijk al vroeg naar een wildpark toe en dat betekend vroeg op. Om half 8 zouden we met een busje eerst naar een wildpark gaan en daarna naar een krokodillenvijver. Alhagie zou ook mee gaan, maar omdat hij die avond ervoor tot vijf uur was wezen stappen met een groep anderen, zat er nog niet veel schot in. Ook het busje van een vriend van hem had wat vertraging opgelopen, dus vertrokken we iets later dan gepland. Zo rond een uur of half negen kwamen we aan bij het ‘wildpark'. Het was een bos waar verschillende dieren vrij rondliepen, en de grotere dieren zoals hyena's zaten in kooien. Het viel eigenlijk wat tegen, want in het bos zelf waren niet veel dieren te zien, en behalve de hyena's waren er ook weinig grote dieren. Erg mooi waren de vogels die we bij de vijver zagen en ook de kleine aapjes waren erg leuk. Na het park te hebben verlaten dronken we wat bij een rasta zijn drinktent aan de overkant van de weg. Daarna door naar de krokodillenvijver. Deze lag midden in een nabijgelegen stadje. Het was hier erg druk, met name door de toeristen. Het park deed in ieder geval zijn naam eer aan. Het bestond puur uit een vijver met krokodillen en meer niet. Wel was er een museum bij, maar dat had eigenlijk meer te maken met de geschiedenis van G ambia dan alleen de krokodillenvijver. Het toppunt was toch wel om de krokodil die op het land lag te aaien. Zeker toen hij een vis kreeg besefte je pas hoe gevaarlijk het eigenlijk was. Voor de rest van de tijd lag hij namelijk helemaal stil. Nadat we dit toch wel snel gezien hadden, reden we door richting de camping. Onderweg nog wat gegeten in een restaurantje in de buurt van Tanjeh, en daarna terug naar Kairoh Garden. Hier dronken we wat, en ruste uit, alvast voor de avond activiteit. Aan het eind van de middag zouden we een voetbalwedstrijd spelen tegen het eerste team van Tanjeh. Dus rond een uur of vijf trokken we ons voetbal tenue aan en liepen naar het lokale voetbal veld. Daar stonden al vele mensen uit het dorp te kijken. Na wat gediscussieer over de opstelling konden we beginnen. Meteen al merkten we dat zij dit vele malen beter konden dan ons. Wij werden vaak ‘aangevallen' en wij kregen maar geen kansen. Toch lukte het om een keer te scoren, al was dat meer geluk dan wijsheid. Ondanks ons grote verlies van 1 – 5, vonden we het allemaal erg leuk. En waren het er wel over eens dat we op gras een betere prestatie neer hadden kunnen zetten. Na de wedstrijd maakte we nog wat foto's en overhandigden aan elke speler van het voetbalteam een nieuwe voetbal. Dit vonden ze erg leuk. Uiteraard gingen we na de wedstrijd douchen en wat eten, want daar waren we wel aan toe. 's Avonds werd er niet veel bijzonders meer gedaan.

Krokodillen aaien in het krokodillenpark. Dag 23: maandag 12 maart 2007 Voor vandaag stond een officieel bezoek aan de GTTI op het programma. Voorafgaand daaraan zouden we langs een verzekeringskantoor gaan om nieuwe autoverzekeringen te regelen, maar omdat we weer eens te laat vertrokken, was hier geen tijd meer voor. We reden dus meteen door naar de GTTI. Hier was het al drukker dan vrijdag, want er werd nu immers les gegeven. Eerst kregen we in een kantoor een verhaaltje te horen over hoe de samenwerking tot stand was gekomen en wat alle directieleden hier van vonden. Daarna werden de twee passat's officieel overhandigd samen met de grote hoeveelheid gereedschap dat dit team gekocht had. Na wat bedankjes en wat foto's werd de ceremonie beëindigd. Hierop volgde een rondleiding door de school. Hier zagen we dat men inderdaad, zoals gezegd meer theorie dan praktijk doen. We hebben ook eens in hun lesboeken gekeken en zagen dat het niveau wel te vergelijken was met onze opleiding. Ook hebben we uitvoerig met de studenten gepraat over hoe het opleidingstraject in elkaar zit. Hier hoorden we wel een hoop verschillen. Zo lopen ze in Gambia telkens een lange periode stage, en dat telkens 3 maanden bij een bedrijf. Net als in Nederland kunnen ze daar ook kiezen tussen een stage bij een personenautobedrijf en een bedrijfsautobedrijf. De opleiding duurt in totaal 5 jaar. Na de rondleiding, die ons ook over de andere afdelingen leidde, werden we weer in het kantoor verwacht om het een en ander te bespreken over wat we deze weken zouden gaan doen. Daar werd beslist dat een aantal man zich over de kapotte passaat zou ontfermen en een ander groepje de komende dagen zou proberen om de Volvo te repareren die erg veel olie verbruikte en veel blauwe rook uitsloeg. En alsof we nog niet genoeg rondgekeken hadden gingen we hierna naar de GTTI afdeling in Banjul. Deze zag er armoediger uit dan het hoofdgebouw. Helaas waren de lessen hier al afgelopen, en konden we dus niemand aan de slag zien. Gelukkig waren er wel leraren aanwezig die we konden spreken. Wij legden ons project uit en zij legde uit wat er allemaal op de school gebeurde. We zagen ook hier een groot gemis aan goed gereedschap en materiaal. Hier zullen we dus ook zeker spullen doneren. Waarschijnlijk gaat de Rocky hier zelfs naartoe. Na een leuk gesprek met de leraren gingen we terug naar de camping. Hier aten we wat en deden we niet veel bijzonders meer voor de rest van de dag.

GTTI – The Gambian Technical Training Institute. Dag 24: Dinsdag 13 maart 2007 Deze dag zouden we weer opsplitsen. George zou samen met Michiel en Gerjan naar de GTTI in Serekunda gaan, terwijl Andre samen met Bouke en Tim naar de Scouting gaan om te wat spullen af te leveren. Bij de GTTI was het een groot succes. We hebben daar een aantal afstelspullen gedoneerd en meteen laten zien hoe je deze kon gebruiken. Dit was voor beide groepen erg leerzaam. De gereedschappen werden op de Volvo 440 e

uitgeprobeerd. Daarbij werd geconstateerd dat de 4 cilinder geen druk meer opbouwde en dat er over alle cilinders olie werd verbruikt. De leerlingen en leraren pikten de ‘les' erg positief op en waren erg blij met de spullen. Ondertussen gebeurde er bij de scouting niet erg veel. We kregen om te beginnen een rondleiding. We zagen wel dat vooral op de afdeling motorvoertuigtechniek een groot gebrek aan gereedschap en materiaal was. Hierna was het de bedoeling dat we samen met Jan een officiële overhandiging zouden doen van een aantal spullen. Maar omdat Jan niet op kwam dagen nadat we twee uur gewacht hadden, besloten we onze eigen spullen te overhandigen en daarna te vertrekken. Hoewel het niet veel spullen waren werd het toch een hele ceremonie met foto's en film en dergelijke. Als je het ons vraagt nogal overdreven, maar dat was misschien wel omdat ze zo blij waren. Hierna gingen we richting de camping. Daar is Tim nog maar eens alle spullen voor de school gaan doorzoeken. Alle dozen uitgepakt en proberen alles zo makkelijk mogelijk in te pakken.

Les geven op de GTTI. Dag 25: Woensdag 14 maart 2008 Deze dag moesten we weer vroeg opstaan om naar de studentes van de HZ te gaan. We hadden afgesproken met een jongere broer van Alaghie. Hij zou ons de weg wijzen. Maar, hoewel we er al een beetje gewend aan waren, kwam hij niet opdagen, of misschien pas toen wij al weg waren. Dus na een halfuur wachten zijn we zelf maar opzoek gegaan. Op zich viel dit wel mee, want Brikama, de plaats waar we afgesproken hadden, is een vrij grote plaats. Voor we hier aankwamen werden we wel geconfronteerd met een partij verkeersdrempels waar je u tegen zegt, maar dankzij de grote bodemvrijheid was dit geen probleem. Daar aangekomen kwam echter het gemis van een gids voor de dag. Want vind maar eens een school in een toch redelijk grote stad. Het probleem werd echter simpel opgelost. Zoek een student van die school, we wisten immers wel de naam van de school, en vraag of hij mee rijd naar de school. Probleem opgelost! We kwamen dan wel een tikje te laat, maar de dames waren ook al op Afrikaans tempo aangesloten. Ze kwamen ook net aan. In eerste instantie dachten we dat we op deze grote Middelbare school onze spulletjes zouden doneren, maar gelukkig bleek dat niet waar te zijn. Het was namelijk een grote school vol met jongeren van onze leeftijd. Niet echt zoals we verwacht hadden. Maar dit bleek de school te zijn waar ze zelf les kregen als ze niet stage aan het lopen waren. Hier zouden we eerst kennis maken voordat we de schooltjes zouden bezoeken. Zoals we al een beetje verwachtten, waren ze erg blij om een paar Nederlanders te spreken. We hadden het er nogmaals over hoe dit allemaal tot stand gekomen was, en uiteraard waren de dames erg benieuwd hoe onze reis verlopen was. Nadat we een leuk gesprek hadden gehad, gingen we tot zaken over. Eerst maar eens kijken wat we allemaal meegenomen hadden. De dames geloofden hun ogen niet, toen ze alle dozen met spullen zagen. Maar pas toen kregen we te horen dat eigenlijk alle spullen over twee schooltjes verdeeld moesten worden. En we hadden alles nog wel zo netjes opnieuw ingepakt. Maar ach, uiteindelijk zou alles op een goed plekje komen, en dat is tenslotte waar het om gaat. Wat betreft de verdeling lieten we het volledig aan de dames over, aangezien zij wisten welke school wat het beste kon gebruiken. Na een kwartiertje rommelen konden we op weg. Vanaf hier splitsten we op in twee ‘groepen'. George, Michiel, Gerjan en twee van de vier dames gingen samen naar een schooltje buiten Brikama. Tim, Andre en Bouke gingen met twee dames naar een school in Brikama zelf. De school waar wij naar toe gingen, was op zich nogal groot. Er zaten ongeveer 2000 kinderen op. Probleem was wel meteen om de spulletjes naar een veilige plaats in de school te brengen zonder dat we belaagd zouden worden door kinderen. Ons geluk was dat de kinderen geen pauze hadden, en dus konden we rustig naar het kantoor van de directeur lopen. Daar maakten we kennis met de directeur. Een erg vriendelijke man, die ons meteen vroeg het ‘gastenboek' te tekenen. Hierna gingen we alvast een beginnetje met de spulletjes maken, door ze rond te delen in de klassen. Allereerst maakten we in de lagere klasjes de ROC spulletjes op, zoals de polstasjes en de geld kokers. Hier waren de kinderen erg blij mee. Wel viel me op dat er in de klassen stukken minder structuur heerst dan we in Nederland gewend zijn. Kwamen we ergens een klas binnen, dan gingen eerst de kinderen allemaal naar hun plek toe, om net te doen alsof ze gewoon les aan het volgen waren. Daarna volgde telkens een stukje Engels erfgoed; de kinderen gaan naast hun tafel staan en groeten in koor de juf en de gasten. Hierna mochten ze gewoon weer gaan zitten, en werd hen uitgelegd wat wij kwamen doen. Met grote verbazing keken de kinderen toe, want niet dagelijks krijgen ze gasten van buiten Afrika die ook nog eens mooie spullen uit komen delen. Na een aantal lagere klassen te hebben gehad, liepen we ook nog even langs de wat hogere klassen. Hier heerste al wat meer rust, en werden we uiteraard ook in koor begroet. In deze klassen begonnen we met het uitdelen van pennen. Zoals verwacht waren ze hier erg blij mee. Immers op straat vechten ze erom. Ook voor de leraren was er een presentje, namelijk een schrijfblok, puntenslijper en een aantal pennen. De leraren konden dit erg waarderen en waren ook erg geïnteresseerd in ons bezoek. Na ook het grootste gedeelte van de hogere klassen te hebben bezocht, keerden we terug naar het kantoor van de directeur. Aangezien de dames nog een hoop uit te zoeken hadden met de overige spullen, hielden we het hier voor gezien. We werden nogmaals hartelijk bedankt voor wat we gedaan hadden. Voldaan verlieten we het schoolplein.

De boeken, pennen etc. voor Juffen in Gambia.

De kinderen waren er onvoorstelbaar blij mee.

We hadden afgesproken op de Kairoh Garden, dus reden we hier eerst naar toe. Daar aangekomen bleken de andere mannen nog niet terug. Dat werd dus even wachten voordat we ons programma zouden vervolgen. Erg toevallig werd er net wat middageten opgediend in het restaurant, en daar maakten we dan ook dankbaar gebruik van. Gelukkig was er nog wat over. Het was namelijk niet gebruikelijk om tussen de middag te eten. Wel kon je het altijd vragen aan Barbara. Ze zocht dan wat op in de keuken, en zo ook vandaag had ze wat bij elkaar weten te rapen. Na een uur te hebben gewacht, het was inmiddels half een, begon ons geduld langzamerhand op te raken. We zouden 's middags langs de Scouting gaan om daar de container leeg te halen en onze eigen spullen mee te nemen. In de verwachting dat dit een hele klus was, vertrokken we alvast, een briefje achter latend bij Barbara. Aangekomen bij de scouting, was de hele container al uitgepakt. De spullen waren tijdelijk opgeslagen in een van de gebouwen die de scouting rijk was. De hele groep die dit werk verricht had, stond net op het punt te vertrekken om iets te gaan eten in de stad. Ze vroegen of we mee gingen, maar dat was uiteraard niet waar we voor kwamen, bovendien hadden we al gegeten. Meteen gingen we aan de slag. In het gebouw waar de spullen stonden, stuitten we op een grote puinhoop van spullen. Blijkbaar waren we niet de enigen die computers en gereedschapskisten mee hadden. Gelukkig hadden de mensen van het ROC een beetje nagedacht, wat het voor ons makkelijker maakte. Zo waren al onze gereedschapskisten voorzien van slot, en de beeldschermen waren afgeplakt met kranten. De computers zelf konden we nog niet direct vinden, maar na wat navraag bleek dat men die aan het testen was in een ander lokaal. Meteen gingen we daar heen. Onze computers waren namelijk al getest voordat ze de container in gingen. Testen was dus niet nodig, en op 1 computer na waren onze computers ongeschonden gebleven. Van die ene waren ze de harde schijf er al uit aan het halen, zonder aantoonbare reden. Gelukkig waren ook de computers van ons te identificeren. De logo's waren er namelijk uitgeslepen, en dat konden we dus makkelijk herkennen. Meteen pakten we onze computers in en de gereedschapskisten werden op het dak gebonden. Erg opvallend was het aantal leerlingen en schoolmedewerkers dat hierbij kwam kijken. We hebben ze niet geteld, maar als er 15 mensen rond onze 2 auto's stonden, zaten we er niet ver naast. Ook de kist van Gered-Gereedschap werd de Rocky ingetild, weliswaar met enige moeite. Het enige wat we nu nog misten waren de snoeren van de computers en de muizen en toetsenborden. Deze vonden we na intensief zoekwerk onder een grote stapel bananendozen, gevuld met kleding. Nu we alles hadden teruggevonden, moest er nog een knoop doorgehakt worden. De houtbewerkingsgereedschappen die Tim van zijn oom had meegekregen, moesten nog een bestemming krijgen. Of we namen ze nu mee en doneerden ze aan de GTTI, of we lieten ze op de scouting achter. Aangezien Tim ze meegekregen had, mocht hij beslissen. Uiteindelijk was de keus makkelijk. Op de GTTI had hij de mogelijke bestemming niet gezien, op de scouting wel. Hier hadden ze een kleine werkplaats, waar ze meubels maakten. Deze verkochten ze en van het opgehaalde geld werd weer nieuw materiaal aangeschaft om nieuwe meubels te maken. Deze werkwijze sprak me erg aan. De keus was dus vrij snel gemaakt. We lieten ze op de scouting achter. De man die het werkplaatsje leidde was er ontzettend blij mee. Hij liet me zien dat al het elektronische gereedschap kapot was, en alles voorheen met de hand gemaakt moest worden. Vanaf nu konden ze dus een aantal werkzaamheden met de machine doen. Na de spullen in de werkplaats te hebben opgeborgen, konden we doorrijden naar de GTTI. We zouden daar de helft van de computers en gereedschapskisten, en de kist van gered-gereedschap achterlaten. Terwijl we onderweg even stopten om een paar bananen te kopen, kwam de Feroza ons tegemoet gereden. Na wild getoeter kregen we ze tot stoppen. Het bleek dat ze op weg waren naar de scouting, maar eigenlijk de weg een beetje kwijt waren. Gelukkig hoefden ze niet verder te zoeken en konden ze achter ons aan naar de GTTI in Serekunda meerijden. Hier aangekomen zagen we dat ze al enige progressie gemaakt hadden. De Passaat waarvan de motor niet meer liep was uit elkaar geschroefd. De kop was gedemonteerd, en hier konden we duidelijk zien wat het probleem was. Een van de kleppen van de eerste cilinder was afgebroken en tegen de kop gesmolten. Ook had de klep een stuk uit de zuiger gesmolten. Dit alles was duidelijk te danken aan sterke oververhitting. De leraren en leerlingen die rondliepen waren erg blij ons te zien, onwetend dat we hen nogmaals nieuwe spullen kwamen brengen. Toen we begonnen met uitladen kon je al zien hoe blij ze waren. De spullen werden onder de vlag van ROC Zeeland geplaatst, om een aantal mooie foto's te maken. Uiteraard moest hier een mooie overhandigingsceremonie van gemaakt worden. Hierna zat onze klus erop en konden we weer gaan. We zagen in onze ooghoek dat de spullen meteen achter slot en grendel gedaan werden. Na een zinvol besteedde dag, konden we weer gaan luieren op de camping. Tenminste, dat dachten we, maar André bleek andere plannen te hebben.

Voor een van onze sponsoren, de Rabobank, moesten we foto's maken van huizen, interieur en exterieur. We waren hier nog niet eerder aan toe gekomen, en een halve vrije middag bood dus uitkomst. We pakten de auto's en reden het dorp in. Al snel stopten we, want we kregen al aanspraak van inwoners van het dorp. We stapten uit en vroegen of we foto's mochten maken. Geen probleem, was steevast hun antwoord. Ondertussen wachten de anderen onder een grote mangoboom voor de moskee. Daar werden we al snel omringd door alle kinderen die in de buurt aan het spelen waren. Zoals ondertussen bekend, wilden ze wel spulletjes hebben. Na wat afwijzingen, bleek dat deze kinderen helemaal niet zo opdringerig waren. Eindelijk rust, dachten we. We maakten een praatje met verschillende kinderen, en gingen met het fototoestel gewapend de volgende straat in. Er kwam al een man zijn huis uit, en na uitleg over wat we kwamen doen, werden we binnen uitgenodigd. In zijn kleine huisje zaten ongeveer 6 jonge mannen, die er blijkbaar ook woonden. Een van hen was eten aan het klaarmaken en liet dat trots zien. We mochten ook meteen foto's maken bij zijn familie. Die woonden namelijk allemaal in hetzelfde hofje. Zo hadden we al snel genoeg foto's, en konden we door gaan. We bedankten de vriendelijke jongens en vertrokken richting de havens. Daar wilden we ook nog wat foto's maken. Tanji heeft de grootste visindustrie van heel Gambia. Er word langs de zee vis gevangen, Deze worden daar aan land gehaald en schoongemaakt, gedroogd, gerookt en verkocht. We mochten al de hele week van de lucht genieten, en waren dus erg benieuwd waar dit vandaan kwam. Leuke bijkomstigheid was dat net op dat moment alle boten terug kwamen van de rivier, waar ze heel de dag gevist hadden. De boten lagen een eindje de zee in, waar het nog diep genoeg was. Ondertussen liepen vrouwen af en aan met grote manden op hun hoofd om de boten leeg te halen. Eenmaal aan wal werd alles uitgesorteerd en naar de verschillende standjes gebracht. Daar werden ze schoongemaakt, het afval op de grond gegooid, en uitgelegd op grote tafels van riet. Een eindje verderop werd in grote lage schuren de vis gerookt. De vissen werden rechtop in roosters gezet en daaronder lagen in gemetselde ‘hokken' stukken hout te roken. Hier waren ook verschillende groepen mensen aan het werk. De een draaide de vissen om, de andere begon met het schoonmaken van de grote hopen vis. Al met al een bijzonder schouwspel. Hierna gingen we weer naar de camping toe. Na een toch drukke en lange dag pakten we een pilsje bij de bar en praatten wat bij met onze medereizigers. We vonden dat we nog een laatste eer aan de Rocky te bewijzen hadden. Tim pakte een oud T-shirt en is de Rocky gaan schoonmaken. Hier knapte hij erg van op. Ondertussen gingen de anderen ook de laatste werkzaamheden aan de auto's doen. De Pajero werd uitgemest, dit was namelijk nog steeds niet gedaan sinds de aankomst in Tanji, en ook de Feroza werd ontdaan van de laatste bagage. Hierna konden we weer lekker rusten voor de rest van de dag.

Gereedschap van ROC Zeeland en Gered Gereedschap.

Computers van ROC Zeeland.

Dag 26: Donderdag 15 maart 2007 Een pijnlijke dag brak aan. Vandaag zouden we de Rocky naar zijn laatste rustplaats brengen. Niet dat we dit heel erg vonden, want al aan de gesprekken met de directeur een aantal dagen eerder, merkten we dat de auto op een goede plaats kwam. We hadden al lekker vroeg afgesproken, dus moesten ons 's ochtends redelijk haasten. Aangekomen op de GTTI in Banjul, werden we al meteen welkom geheten door de medewerkers van de school. Na even kort doorspreken wat de bedoeling was, konden we uit gaan pakken. De Rocky werd het plein op gereden, en al snel kwamen de gereedschapskisten van het dak en de computers uit de kofferruimte. Meteen pakte de directeur het serieus aan. Hij wilde alles wat geschonken werd opschrijven. Een leerling werd om een pen en papier gestuurd en we begonnen met noteren. Zelfs de gereedschapskisten werden opengebroken om alles te noteren. De kisten zaten dan wel op slot en de sleutels hadden we niet, Gerjan wist dat met twee steeksleutels wel te regelen. En hoe meer we uitpakten hoe drukker het werd. Al snel stond de halve school om ons heen. Eenmaal alles genoteerd te hebben, werd het achter slot en grendel gezet en kon de overhandiging van de Rocky beginnen. Bouke reed de auto verder het plein op, maar moest eerst nog onder door een laaghangende boom heen rijden. Dit ging de eerste keer goed, later moest de boom het ontgelden. Toen de auto geparkeerd stond, werden alle leerlingen erbij geroepen. De directeur begon een mooie toespraak gevolgd door een applaus. Duidelijk werd gezegd dat de auto alleen op school bleef staan en niet meer als vervoer middel gebruikt zou worden. Ook werd er nog een leerling geroepen die ons namens de leerlingen bedankte. Hierna gingen we terug naar het lokaal van de motorvoertuigtechniek. Ook hier wilden we nog wat foto's maken en hier werd de Rocky ook ontdaan van nummerplaten en chassisnummer. Ondertussen legde Bouke de leraren uit hoe de computers geïnstalleerd moesten worden. Na de foto's en resterende werkzaamheden was er voor ons weinig meer te doen. We gingen weer richting camping. Nogmaals werden we hartelijk bedankt voor alle hulp die we geboden hadden.

Het enige wat vandaag nog gedaan moest worden was het ‘afleveren' van de Pajero, maar de kopers zouden pas 's middags rond een uur of vier komen, dus hadden we nog wat tijd over. Dit vonden we een mooie gelegenheid om langs de markt van Serekunda te gaan. Hier troffen we weer een gekrioel van mensen aan. Overal stonden kleine winkeltjes en kraampjes aan met voornamelijk Europese, toeristische spullen. En natuurlijk riep iedereen naar ons dat we in hun tentje moesten komen kijken. Na een lange straat van dit soort kraampjes te hebben doorlopen, werden we benaderd door een paar vriendelijk jonge mannen. Ze wilden ons graag de ‘echte' markt laten zien, waar de inwoners al hun boodschappen deden. Dit zou erg bijzonder moeten zijn, dus gingen we met ze mee. Deze markt was een stuk drukker en nauwer dan de toeristische markt. Michiel en Gerjan gingen liever nog verder kijken bij de voorgaande kraampjes en dus gingen we met zijn vieren verder, begeleid door de twee jongens. Op de markt verkochten ze voornamelijk voedsel; groente, vis, fruit en vlees. Ook hier was weinig te merken van hygiëne. Alle etenswaren lagen door elkaar en werden belaagd door de vliegen. Toch was dit een erg bijzonder zicht, zeker met de inwoners en hun kleurrijke kleding erbij als decor. Na een goed uur te hebben rondgedwaald door alle kraampjes, vonden we het wel mooi geweest en vroegen of ze ons terug konden leiden naar de hoofdstraat waar we vandaan kwamen. Daar aangekomen besloten we alvast terug te gaan naar de auto's, en daar te wachten op Gerjan en Michiel. Maar toen begonnen onze gidsen ineens moeilijk te doen. Zonder vooraf iets te hebben afgesproken, wilden ze nu geld zien, en nog veel ook. Hier trapten we natuurlijk niet in, en nadat ze ons en heel eind gevolgd hadden, gaven ze het op en vertrokken, weliswaar met wat geld wat wij redelijk vonden. Bij de auto's hoefden we niet lang te wachten op de anderen, en we konden weer doorrijden naar de camping. Daar aangekomen troffen we verschillende luierende medereizigers aan. Deze hadden het plan om aan het einde van de middag met een groepje naar het strand te gaan. Aangezien we daar nog niet naar toe waren geweest in Gambia, vonden Bouke en Tim het een mooi plan. Ze konden rond drie uur de auto instappen richting het water. De anderen van ons team bleven op de camping, mede ook omdat ze nog gebeld werden door de radio. Het vervoer was niet erg comfortabel, met zijn zessen in een Ford Sierra, maar het strand zelf maakte een hoop goed. Het heette niet voor niets Paradise-beach. Heerlijk rustig en een erg mooie en lekker verfrissende zee. Na hier een goede twee uur te hebben gezeten, vertrokken we weer naar de camping. Hier aangekomen doken we allemaal onder de douche, want we zouden daarna naar een Pizzarestaurant gaan in Serekunda. Deze haast was echter voorbarig, want er waren er meer die mee wilden, maar die lieten nog een tijdje op zich wachten. Na een uurtje wachten, en met nog meer trek dan eerst, kropen we de Ford Transit in op weg naar de pizza tent. Bij toeval was de eigenaar Nederlands. Verder was het een erg net restaurant, met behalve pizza een grote keus aan andere maaltijden. Zelfs een kaartje: Typisch Nederlands. Begeleid door een stukje livemuziek hebben we hier heerlijk gegeten. Terug op de camping gingen de meesten snel weer naar bed, het was ondertussen een uur of 10.

Het afscheid van de trouwe Rocky. Dag 27: vrijdag 16 maart 2007 De laatste dag in Afrika was aangebroken. En meteen ook de rustigste. We hadden vooraf besloten niet veel te doen vandaag. Enkel de koffers pakken en onze laatste spulletjes die niet mee gingen weggeven. Maar, eerst uitslapen. Na een lekker ontbijtje gingen we dan toch eens in onze koffers kijken. Die had ik al een aantal dagen niet meer aangeraakt, dus het werd wel tijd om eens op te ruimen. Al met al waren we een goed uur bezig, maar dan was alles opgeruimd ook. De spulletjes die weg konden werden buiten gegooid en de rest bleef daar staan tot we 's avonds zouden vertrekken. Aangezien we nog genoeg Dalasis over hadden, zochten we tussen de middag een eettentje uit om nogmaals te genieten van de Gambiaanse keuken. Op advies van Bouke en Tim zijn we nogmaals naar de pizzeria gegaan en aten daar wederom heerlijk. Terwijl we lekker aan het eten en drinken waren, zagen we Harry Stienen en zijn vrouw Gina aan de overkant lopen. André sprintte er meteen naar toe om eens polshoogte te nemen van hun situatie. Toen hoorde hij vervelend nieuws. Al de kleding en andere weggeefspulletjes, die ze de avond daarvoor hadden uitgesorteerd, waren uit de auto gestolen. En dat terwijl de auto op een bewaakte parkeerplaats stond. Maar toen ze dat nogmaals navroegen bleek daar niets van waar te zijn. Na een kort gesprek liepen zij door en kwam André weer zitten. Enkele minuten later kwamen ze nogmaals langs en bestelden een drankje. Ondanks deze grote tegenslag, hadden we toch een gezellig gesprek over voornamelijk het hele project.

Na de lunch gingen we weer naar de camping toe, want we moesten nog het een en ander weggeven en opruimen. Hier waren we de rest van de middag zoet mee. Aan het eind van de middag aten we ons laatste maal bij Barbara, op speciaal verzoek al om half zes. Zo konden we op tijd vertrekken naar het vliegveld. De rest van de groep ging een tweede voetbalwedstrijd spelen. Na het eten handelden we onze rekening bij Barbara af en namen afscheid. We vertrokken met de bus van Box naar het vliegveld. Daar aangekomen waren we natuurlijk, zoals verwacht veel te vroeg. We moesten zelfs 2 uur wachten tot het inchecken. Dus zochten we het restaurant boven op om tot die tijd te wachten. We dronken er wat, hebben gekaart en zelfs Rumicub gespeeld. Zo ging de tijd toch nog redelijk snel. Rond een uur of half negen konden we inchecken beneden. Hier was het inmiddels druk aan het worden, voornamelijk met Amsterdam - Dakar deelnemers en later ook Go For Africa reizigers. Bij het inchecken waren geen problemen. Zelfs niet toen bleek dat een aantal van onze koffers een aantal kilo's te zwaar was. De vrouw achter de balie wilde niet eens onze paspoorten zien! Dat noemen wij nog eens Afrikaanse taferelen. Hierna liepen we maar meteen door naar de Douane, in de hoop dat men daar net zo gemakkelijk zou zijn als bij het inchecken. Dit viel nog wat tegen. Na de paspoortcontrole kwam de controle voor de bagage. Daar was men iets minder soepel. Ze wilden onze spullen doorzoeken en we moesten door de bekende metaalpoortjes, wat gelukkig allemaal goed ging. Enkel Michiel moest zijn Pringles afstaan, omdat men beweerde dat het niet toegestaan was. Dit is natuurlijk onzin, ze hadden gewoon honger. Na de douane liepen we zo de wachtruimte in voor het instappen. Daar kon men wat drinken en er was een uitgebreide zitruimte. En dat was maar goed ook, want we moesten nog een paar uur wachten. Na een aantal uur te hebben gewacht konden we richting vliegtuig. Dit ging met een bus, en daarna de trap op, het vliegtuig in. Eenmaal ingestapt, begon de lange en moeizame zit. Zoals al een beetje verwacht hadden we amper beenruimte. Ook was het vliegtuig erg rumoerig, zo erg zelfs dat we de muziek van onze MP3 spelers moeilijk konden horen. Al met al een erg zware nacht, we waren dan ook blij toen we aankwamen. Aangekomen op Schiphol, moesten we nog even op onze koffers wachten. Toen we die allemaal hadden, konden we op naar de douane, maar die had niet erg veel zin om de handen uit de mouwen te steken. We liepen dus meteen door, opgewacht door de familie. In de hal stond namelijk het hele welkoms comité te wachten, uitgerust met spandoeken en bloemen. Iedereen was dolblij om ons weer te zien en wij waren ook erg blij weer thuis te zijn en iedereen weer te zien. En zo eindigde onze reis. Vermoeid stapten we met zijn allen de bus in op weg naar huis. Oost west, thuis best, zullen we maar zeggen...

Terug in Nederland kregen we een warm welkom van de achterblijvers.

Deze reis was niet mogelijk zonder onze sponsors, dus een grote dank aan:

ROC Zeeland

Rabobank Walcheren/Noord-Beveland

Profile Tyrecenter Tissink

Van der Peijl Techniek

Gebr. Pladdet B.V.

Jac Goud Transport B.V.

Wolf Rijbewijsshop

Stichting Zeeland 4x4

Auto de Laat

Auto Vermeulen

Trucknology Centre Thieu van Dorst

Tramper Goes B.V.

Dijkwel Auto Shopping Centre

Garage Touw

Autosloopbedrijf H.C. Stouten B.V.

Quattro Expertise B.V.

Joosse Ford Dealer

Autobedrijf J.W. de Voogd

Autobedrijf Dieleman - Citroën Specialist

AOC Vlissingen

Wagenvoorde Lastechniek b.v. Autotaalglas Vlissingen Agrarisch bedrijf Kloosterman WEA Accountants & Adviseurs Autoservice Ram Praxis Vlissingen MR Contracting Garage Adriaansen Familie Van Belois uit Retranchement