Juni Evidence-Based Medicine voor de eerste lijn. volume 8 ~ nummer 5. Editoriaal. Minerva. Vervolg op... Verklarende woordenlijst

Minerva Evidence-Based Medicine voor de eerste lijn Editoriaal Generieken in de praktijk - Tussen utopie en prozaïsme

57

P. Chevalier

Minerva

Omega-3 vetzuren en chronisch hartfalen (GISSI-HF-studie)

58

C. Brohet

Clopidogrel of de combinatie aspirine + dipyridamol na cerebrovasculair accident?

60

M. Bogaert, L. Kaufman

Voorkomt rosuvastatine cardiovasculaire aandoeningen bij mannen en vrouwen met een verhoogd CRP?

62

M. Lemiengre

Ademtherapie bij astma

64

P. Chevalier

Juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

Vitamine D-analogen voor chronisch nierlijden

66

G. A. Verpooten

Het effect van een slaapinterventie bij baby’s met slaapproblemen

68

E. Van Hoecke

Vervolg op...  β-blokkers in de primaire preventie van hartfalen bij patiënten met hypertensie  Acné: benzoylperoxide, clindamycine of beide?  Dipyridamol en aspirine na CVA of TIA  Is er nog een plaats voor rosiglitazon?  Orale antidiabetica en cardiovasculaire accidenten  Oefeningen als preventie van valpartijen bij ouderen

70 70 71 71 72 72

Verklarende woordenlijst

Maandblad ~ verschijnt niet in de maanden januari en augustus V.u.: Etienne Vermeire, Kwaad Einde 13, B-2390 Malle

P 309115 Afgiftekantoor Antwerpen X

Colofon Minerva ~ onafhankelijk tijdschrift voor Evidence-Based Medicine (EBM) Lid van de International Society of Drug Bulletins (ISDB), een internationaal netwerk van tijdschriften, financieel en intellectueel onafhankelijk van de farmaceutische industrie. Dit netwerk bestaat momenteel uit een 60-tal leden, verspreid over meer dan 40 regio’s in de wereld. Meer informatie op: www.isdbweb.org

medewerkers

• Redactiecomité  Hoofdredactie: Marc Lemiengre, Pierre Chevalier  Adjunct-hoofdredactie: Tom Poelman, Anne Vanwelde • Redactieraad Paul De Cort, Michel De Jonghe, Gert Laekeman, Barbara Michiels, Pascal Semaille • Redactiesecretariaat Brenda Dierickx       UZ-1K3, De Pintelaan 185, B-9000 Gent    09 332 24 55 ~       09 332 49 67       [email protected]

• Vertaling Pierre Chevalier, Christine Vandevelde, Kris Soenen • Grafische vormgeving Kris Soenen • Druk Drukkerij Sint-Joris ~ Merendree • Verantwoordelijke uitgever Etienne Vermeire, Kwaad Einde 13, B-2390 Malle • Electronische versie Kan geraadpleegd worden op www.minerva-ebm.be

Belangenvermenging De redactieleden vullen jaarlijks een document in waarin ze verklaren geen belangen te hebben die strijdig zijn met hun functie in Minerva. De duiders maken hun eventuele belangenvermenging schriftelijk bekend aan de redactie.

met de steun van

Minerva komt tot stand met de financiële steun van het RIZIV, dat de redactionele onafhankelijkheid respecteert.

Dit tijdschrift komt tot stand met steun van het Interuniversitair Centrum voor Huisartsenopleiding (ICHO), Domus Medica en SSMG.

juni 2009

Werkten mee aan dit nummer:

• • • • • • • •

M. Bogaert, Belgisch Centrum voor Farmacotherapeutische Informatie en Universiteit Gent C. Brohet, Service de Pathologie cardiovasculaire, Université Catholique de Louvain P. Chevalier, Centre Académique de Médecine Générale, Université Catholique de Louvain P. De Cort, Academisch Centrum voor Huisartsgeneeskunde, Katholieke Universiteit Leuven L. Kaufman, Eenheid Biostatistiek en Medische Informatica, Vrije Universiteit Brussel M. Lemiengre, Vakgroep Huisartsgeneeskunde en Eerstelijnsgezondheidszorg, Universiteit Gent E. Van Hoecke, Kinderpsychologische dienst, Universitair Ziekenhuis Gent G.A. Verpooten, Dienst Nefrologie, Universitair Ziekenhuis Antwerpen

Generieken in de praktijk - Tussen utopie en prozaïsme

P. Chevalier

Een lans breken

Zijn de problemen in de praktijk te wijten aan het feit dat het over een generiek gaat? Tussen utopie en prozaïsme?

∙ Vergissingen bij het afleveren

Een enquête bij 419 Australische apothekers toonde aan dat er wel degelijk problemen zijn bij de aflevering2: 71% van de apothekers had weet van vergissingen die gebeurden in hun apotheek (of ziekenhuis) tijdens de afgelopen zes maanden (gemiddeld 3 vergissingen per apotheek, niet opgemerkt bij de aflevering). De belangrijkste factoren die aanleiding gaven tot vergissingen waren gelijkenissen in specialiteitsnamen en gelijkenissen in verpakkingen. Het probleem van sterk op elkaar lijkende verpakkingen beperkt zich niet tot generieken, maar komt ook voor bij de aflevering van verpakkingen met merknamen van bedrijven die enkel niet-generische geneesmiddelen commercialiseren2.

∙ Niet steeds een keuze voor het goedkoopste? Wettelijk gezien moet de apotheker kijken naar het maximale belang van de patiënt bij het kiezen van de generische specialiteit die werkelijk zal afgeleverd worden. De apotheker zal dus rekening houden met de financiële maar ook met de therapeu-

minerva

geschreven” of “Men heeft me clomipramine voorgeschreven”, of “Men heeft me Anafranil voorgeschreven” of “Mijn arts (naam) heeft me clomipramine voorgeschreven”

De duidelijkheid waarmee een arts een geneesmiddel voorschrijft aan een welbepaalde patiënt en de precisie waarmee de apotheker dit welbepaalde geneesmiddel aflevert aan die welbepaalde patiënt zijn dus belangrijke kwalitatieve elementen waarmee men in de dagelikse praktijk best rekening houdt. Een gebrek aan vertrouwen in een generiek vanwege de arts of apotheker (expliciet of gesuggereerd) heeft het risico dat het middel therapeutisch minder werkzaam zal zijn bij de patiënt. De driehoek bestaat uit drie peilers waarbinnen het geneesmiddel zich situeert als bron van genezing: de patiënt, de voorschrijvende arts en de afleverende apotheker. Bij het voorschrijven op stofnaam dient elk van deze peilers zich te bekommeren over het therapeutische belang en de veiligheid van het voorschrift. Het gaat er dus om aan de patiënt goed uit te leggen dat het gaat over een degelijk product en niet over een ‘wit product’, dat door om het even wie gefabriceerd is, zonder garantie over de kwaliteit en waarvan de enige bedoeling is goedkoper te zijn, zonder rekening te houden met andere overwegingen op het vlak van veiligheid en werkzaamheid.

4. Monnet DL, Ferech M, Frimodt-Møller N, Goossens H. The more antibacterial trade names, the more consumption of antibacterials: a European study. Clin Infect Dis 2005;41:114-7. 5. Luong C. Noms de marque et DCI n’ont pas la même signification. Revue Praticien Med Gen 2001;15:1569-71. volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

Referenties

1. Bogaert M, Chevalier P. De klinische equivalentie van generieken [Editoriaal]. Minerva 2009;8(4):41. 2. Eviter l’évitable. Rev Prescr 2005;25(267) (Supplément). 3. De Rijck V, Lievens A, Van Laere A. Voorschrift op stofnaam. Nog meer besparen kan. Test Gezondheid 2009;16:10-4.

Edi tori aal

“In een dorpje van La Mancha, waarvan ik

Uit Generieken en stofnaam: niet verwarren me de naam niet wens te herinneren, leefde tische situatie van de patiënt. 3 blijkt dat een Belgische enquête niet lang geleden één van die edellieden Een generiek is een geneesmiddel geregide apotheker meestal niet de goedstreerd als specialiteit met een individuele fan- die een lans in een wapenrek, een antiek koopste generiek aflevert (in 16% tasienaam, die vaak aangeeft dat het om een lederen schild, een mager paard en een van de gevallen werd het goedkoopgeneriek gaat. In een vorig editoriaal beschre- snelle hazewind bezitten”. Deze edelman ste captopril afgeleverd en in 45% ven we de wettelijke voorwaarden voor de er- had een grote verzameling ridderromans en 1 van de gevallen het goedkoopste kenning (registratie) van een generiek . Indien koos voor zichzelf de naam Don Quichotte. fluconazol, beiden voorgeschreven de arts een bepaalde generiek voorschrijft, is Miguel de Cervantes. El ingenioso hidalgo op stofnaam). de apotheker verplicht dit als dusdanig af te don Quixote de la Mancha. 1605. leveren, net zoals bij elke specialiteit. Indien de ∙ Overaanbod nieuwe generieken arts echter een geneesmiddel voorschrijft op stofnaam (INN Eén van de belangrijke problemen is het grote aantal beschik- International Nonproprietary Name), kan de apotheker in bare generieken van hetzelfde geneesmiddel (dezelfde molezekere mate kiezen tussen meerdere generieken. In wat volgt cule). Op het economische vlak is het een vergissing van de maken we een onderscheid tussen enerzijds voorschrijven op overheid om, in het kader van haar besparingen, een dergelijk stofnaam en afleveren van een generiek en anderzijds voorvolume toe te laten. Er is vastgesteld dat hoe meer specialiteischrijven en afleveren van een generiek. ten van eenzelfde geneesmiddel beschikbaar zijn op de markt, hoe groter de markt wordt van dit geneesmiddel4. Het grote Het gebruik van generieken aantal specialiteiten van eenzelfde geneesmiddel houdt ook Het concept van een generiek en het gebruik ervan in de potentiële risico’s in voor de patiënt die hetzelfde geneesmidpraktijk na het al of niet voorschrijven op stofnaam, doet dendel per vergissing twee maal kan innemen, omdat het beschikken aan het beroemde duo uit de zogenaamde eerste mobaar is onder verschillende specialiteitsnamen2. derne roman: Don Quichot, een dolende ridder, idealist maar onvoorspelbaar en Sancho Panza, zijn nuchtere schildknaap, ∙ Aandacht voor de driehoeksverhouding meer uit op eten en drinken. Het karikaturale aspect van deze Luong suggereert een specifieke aanpak voor het voorschrijpersonages kan aanzetten tot reflectie over generieken. Enerven op stofnaam5. Om te beginnen wijst hij op het placebozijds is er de utopie van Don Quichot op zoek naar een ideale, effect van elk geneesmiddel. Vervolgens benadrukt hij het efmaar helaas illusoire wereld. Anderzijds is er de nuchterheid fect van het rechtstreeks promoten van de merknaam bij de van Sancho Panza, die de geïdealiseerde werkelijkheid nog voorschrijver. Luong beschrijft hoe patiënten spreken over hun schimmiger maakt. Bekijken we het gebruik van een generiek voorschrift. Dit gebeurt in zeer duidelijke tot zeer vage termen, vanuit deze twee perspectieven, … maar zonder er een roman zowel op het vlak van de voorschrijvende arts als op het vlak van te maken. van het geneesmiddel. “Mijn arts (naam) heeft me Anafranil voor-

99 57

Omega-3 vetzuren en chronisch hartfalen (GISSI-HF-studie) Klinische vraag

Kunnen omega-3 vetzuren de mortaliteit en morbiditeit van patiënten met symptomatisch hartfalen door eender welke oorzaak reduceren?

Achtergrond

In sommige studies is een gunstig effect aangetoond van omega-3 vetzuren op atherotrombotische cardiovasculaire aandoeningen: na myocardinfarct verminderden de cardiovasculaire mortaliteit en het aantal gevallen van plotse dood1,2. Omega-3 vetzuren hebben een gunstig effect op de inflammatoire processen, de plaatjesaggregatie, de bloeddruk, de hartfrequentie en de sympathische tonus3. In een systematisch literatuuroverzicht is er echter geen preventief (primair en secundair samen) effect aangetoond op het vlak van mortaliteit en het optreden van cardiovasculaire gebeurtenissen4. Wat is het effect op de morbi-mortaliteit bij patiënten met symptomatisch hartfalen?

Samenvatting van de studie

Analyse C. Brohet

Referentie Gissi-HF Investigators, Tavazzi L, Maggioni AP, Marchioli R, et al. Effect of n-3 polyunsaturated fatty acids in patients with chronic heart failure (the GISSI-HF trial): a randomised, double-blind, placebo-controlled trial. Lancet 2008;372:1223–30.

Bestudeerde populatie • 7 046 personen (≥18 jaar) gerandomiseerd na rekrutering in medische centra in Italië; analyse van 6 975 deelnemers (22% vrouwen); gemiddelde leeftijd 67 jaar (42% >70 jaar) • inclusie: symptomatisch hartfalen (NYHA-klasse II tot IV, 37% klasse III of IV), eender welke oorzaak van hartfalen (ongeveer 50% van ischemische aard, 29% gedilateerde cardiomyopathie), eender welke linkerventrikelejectiefractie (gemiddelde ejectiefractie: 33%; 9,4% >40%); gebruik van ACE-inhibitor of sartaan (94%), ß-blokker (65%) en spironolacton (39%) • exclusie: o.a. specifieke indicaties of contra-indicaties voor de toediening van omega-3 vetzuren, korte levensverwachting (kanker, leveraandoening), acuut coronair syndroom of revascularisatieprocedure tijdens de afgelopen maand of hartchirurgie gepland binnen drie maanden na de randomisatie. Onderzoeksopzet • gerandomiseerde, dubbelbinde, placebogecontroleerde studie met factorieel opzet (voor de behandeling met rosuvastatine: zie andere publicatie5) • interventie: omega-3 vetzuren (n=3 494) 1 g per dag (850 tot 882 mg eicosapentaeenzuur en docosahexaeenzuur) versus placebo (n=3 481) • opvolging: na één, drie, zes en twaalf maanden; nadien om de zes maanden; gemiddelde opvolging van 3,9 jaar.

Referenties

Uitkomstmeting • primaire uitkomstmaten: tijd tot overlijden en tijd tot overlijden of hospitalisatie door cardiovasculaire oorzaak • secundaire uitkomstmaten: cardiovasculaire mortaliteit, cardiovasculaire mortaliteit of hospitalisatie, plotse dood, hospitalisatie om eender welke reden, hospitalisatie voor hartfalen of om cardiovasculaire redenen, myocardinfarct en CVA • intention to treat- en per protocolanalyse

58

1. Dietary supplementation with n-3 polyunsaturated fatty acids and vitamin E after myocardial infarction: results of the GISSI-Prevenzione trial. Gruppo Italiano per lo Studio della Sopravvivenza nell’Infarto miocardico. Lancet 1999;354:447-55. 2. Marchioli R, on behalf of GISSI-Prevenzione Investigators. Treatment with polyunsaturated fatty acids after myocardial infarction: results of the GISSI-Prevenzione trial. Eur Heart J 2001;3:D85-96. 3. London B, Albert C, Anderson ME, et al. Omega-3 fatty acids and cardiac arrhythmias: prior studies and recommendations for future research. Circulation 2007;116:e-320-35.

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

• stratificatie volgens leeftijd, linkerventrikelfunctie, oorzaak

van hartfalen, functionele capaciteit, diabetes en initiële totale cholesterolwaarde.

Resultaten • stopzetten van de behandeling: 29% in de actieve interventiegroep en 30% in de placebogroep (p=0,45 voor het verschil; in beide groepen stopten evenveel patiënten (3%) omwille van ongewenste effecten, in hoofdzaak gastro-intestinale) • primaire uitkomstmaat: geen significant verschil voor totale mortaliteit, noch voor totale mortaliteit of hospitalisatie door cardiovasculaire oorzaak; na correctie voor drie variabelen (hospitalisatie voor hartfalen gedurende het voorbije jaar, gebruik van pacemaker en aanwezigheid van aortastenose), zijn beide uitkomstmaten significant gedaald in de groep behandeld met omega-3 vetzuren in vergelijking met placebo • secundaire uitkomstmaten: alleen een significant verschil voor het aantal hospitalisaties omwille van ventriculaire aritmie: 3% in de omega-3 vetzurengroep versus 4% in de placebogroep (gecorrigeerde HR 0,72; 95% BI van 0,55 tot 0,93; p=0,013) • per protocolanalyse voor totale mortaliteit: gecorrigeerde HR 0,86; 95% BI van 0,77 tot 0,95; p=0,004. Besluit van de auteurs De auteurs besluiten dat omega-3 vetzuren een eenvoudige en veilige behandeling zijn. Ze bieden een geringe winst op het vlak van mortaliteit en hospitalisatie door een cardiovasculaire oorzaak bij patiënten met hartfalen die hiervoor reeds optimaal behandeld worden. Financiering: SPA (Società Prodotti Antibiotici), Pfizer, Sigma Tau en AstraZeneca, die in geen enkel stadium van het onderzoek zijn tussengekomen. Belangenvermenging: de meeste auteurs ontvingen van verschillende firma’s financiering voor onderzoek en honoraria voor lezingen.

4. Hooper L, Thompson RL, Harrison RA, et al. Risks and benefits of omega 3 fats for mortality, cardiovascular disease, and cancer: systematic review. BMJ 2006;332:752-60. 5. Lemiengre M. Effect van rosuvastatine bij patiënten met chronisch hartfalen. Minerva 2009;8(1):4-5. 6. Poelman T. Bevordert een mediterraan voedingspatroon de gezondheid? Minerva 2009;8(4):48-9.

minerva

Methodologische beschouwingen

Resultaten in perspectief Het effect van de behandeling met omega-3 vetzuren is minder groot dan wat voorzien was bij de opzet van de studie. De werkhypothese was gebaseerd op een relatieve risicoreductie (RRR) van 15% voor totale mortaliteit in de groep behandeld met omega-3 vetzuren. Deze RRR bedraagt in de studie slechts 9%. Bij de interpretatie van dit matige en lager dan voorziene effect moeten we rekening houden met meerdere elementen, zoals het feit dat de geïncludeerde patiënten reeds alle aanbevolen behandelingen kregen. Het effect blijft aanwezig in de verschillende vooraf vastgelegde subgroepen en wordt bevestigd door de resultaten van de per protocolanalyse. Bij deze analyse hadden omega-3 vetzuren meer effect bij patiënten die 100% therapietrouw waren. Na correctie voor drie variabelen (hospitalisatie voor hartfalen gedurende het voorbije jaar, gebruik van pacemaker en aanwezigheid van aortastenose), bedraagt met omega3 vetzuren de absolute risicoreductie voor mortaliteit 1,8% (95% BI van 0,3 tot 3,9) en voor mortaliteit of hospitalisatie 2,3% (95% BI van 0,0 tot 4,6). De auteurs berekenen een NNT van 56 voor mortaliteit en een NNT van 44 voor mortaliteit of hospitalisatie, maar geven geen betrouwbaarheidsintervallen. Dit betrouwbaarheidsinterval zou tot in het oneindige uitmonden voor mortaliteit en hospitalisatie, waardoor elk klinisch relevant voordeel verdwijnt.

B esprek i ng

Het effect op de primaire uitkomstmaten is slechts aangetoond na correctie voor drie variabelen. Deze waren na randomisatie niet helemaal gelijk verdeeld tussen beide groepen (p<0,1). We kunnen dit echter niet verifiëren omdat de auteurs in hun tabel met initiële patiëntkenmerken geen pwaarden vermelden. Enerzijds erkennen de auteurs zelf dat correctie voor initieel ongelijk verdeelde co-variabelen geen aanbevolen statistische techniek is. Anderzijds verantwoorden ze deze correctie door te stellen dat er geen consensus bestaat over de prognostische factoren van deze pathologie. Deze verantwoording lijkt ons onvoldoende om conclusies te kunnen trekken die niet louter hypothesevormend zijn.

significant verschil was in plotse dood hadden de auteurs niet verwacht. Eén van de belangrijkste werkingsmechanismen van de omega-3 vetzuren is immers het anti-aritmische effect met reductie van potentieel fatale ventriculaire ritmestoornissen. Dat is reeds aangetoond in talrijke experimentele studies en in de GISSI-PREVENZIONE-studie bij patiënten die een myocardinfarct doormaakten1,2. Hieruit zouden we kunnen veronderstellen dat het actiemechanisme waarop het klinische nut van de omega-3 vetzuren gebaseerd is, verschilt naargelang het type pathologie. Tijdens een periode van cellulaire elektrische instabiliteit, zoals na een acuut coronair syndroom, speelt vooral het anti-aritmische effect een rol. In andere gevallen vervult het effect op de factoren die leiden tot verergering van hartfalen een prominente rol, zoals bij de patiënten van de hier besproken studie3. Dat zou ook kunnen verklaren waarom de overlevingscurves pas na twee jaar uiteen begonnen te lopen. In tegenstelling tot slachtoffers van een infarct, is er bij patiënten met hartfalen geen verhoogde vroegtijdige mortaliteit door ventriculaire aritmie. Ook al was er geen reductie in mortaliteit door ventriculaire aritmie, toch verminderde de toediening van omega-3 vetzuren het aantal hospitalisaties omwille van ventriculaire aritmie. Bij de patiënten van deze studie, die reeds optimaal behandeld worden met meerdere geneesmiddelen, is enerzijds het positieve effect van 1 g omega-3 vetzuren matig, maar zijn er anderzijds geen ongewenste effecten. Voor de indicatie van chronisch hartfalen beschikken we niet over een vergelijking met het effect van een mediterraan voedingspatroon. Een dergelijk voedingspatroon heeft een bewezen preventief effect op het cardiovasculaire gebied (en ook op andere vlakken)6.

De auteurs betwisten de meerwaarde van een dosis omega-3 vetzuren hoger dan 1 g. Ze verantwoorden hun keuze van 1 g door het feit dat deze dosis effectief bleek in een vroegere studie1 en omdat ze met deze dosis de therapietrouw konden verbeteren (één inname per dag). Dat er geen

Besluit Minerva Deze studie toont aan dat bij patiënten met symptomatisch hartfalen, het gebruik van 1 g omega-3 vetzuren slechts een matig effect heeft op de primaire uitkomstmaten (enerzijds mortaliteit en anderzijds mortaliteit of hospitalisatie door cardiovasculaire oorzaak). Deze resultaten sluiten aan bij de resultaten van een meta-analyse over zowel primaire als secundaire cardiovasculaire preventie.

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

59

Clopidogrel of de combinatie aspirine + dipyridamol na cerebrovasculair accident? Klinische vraag

Is er een verschil in effectiviteit en veiligheid tussen clopidogrel (CLO) en de combinatie aspirine + dipyridamol (ASA-DIP) als secundaire preventie na een cerebrovasculair accident?

Achtergrond

Gewoonlijk wordt na een cerebrovasculair accident gestart met aspirine om recidieven te voorkomen. De laatste jaren zijn er een aantal studies verschenen die het nut van andere anti-aggregantia of de combinatie van andere anti-aggregantia met aspirine onderzochten. Voor het gebruik van CLO alleen of gecombineerd met aspirine was er weinig overtuigend bewijs van enige meerwaarde, terwijl men voor de combinatie ASA-DIP een matig effect versus aspirine kon aantonen. Of er een verschil bestaat tussen CLO en de combinatie ASA-DIP was nog niet onderzocht.

Samenvatting van de studie

Analyse M. Bogaert L. Kaufman

Referentie Sacco RL, Diener HC, Yusuf S, et al; PRoFESS Study Group. Aspirin and extended-release dipyridamole versus clopidogrel for recurrent stroke. N Engl J Med 2008;359:1238-51.

Bestudeerde populatie • 20 332 patiënten met een gemiddelde leeftijd van 66 (SD 8,5) jaar, 64% mannen, gerekruteerd in 695 klinieken in 35 landen • inclusiecriteria: ≥55 jaar (later aangepast tot ≥50 jaar), recent ischemisch CVA (<90 dagen, later aangepast tot <120 dagen vóór randomisatie), met neurologische symptomen >24 uur (of <24 uur mits bewijs van recent herseninfarct op NMR of CT), neurologische stabilisatie vóór randomisatie • exclusiecriteria: contra-indicaties voor anti-aggregantia, ongeschikt voor randomisatie. Onderzoeksopzet • dubbelblinde, gerandomiseerde, gecontroleerde studie; vooreerst non-inferioriteitstudie (delta 1,075), daarna superioriteitstudie met factorieel opzet* • combinatie ASA (25 mg) + DIP (200 mg met vertraagde vrijstelling) tweemaal daags (n=10 181) versus CLO (75 mg) eenmaal daags (n=10 151) • follow-up: gemiddeld 2,5 jaar; na één, drie en zes maanden, daarna om de zes maanden • centrale registratie van gebeurtenissen. * de resultaten van telmisartan versus placebo werden reeds besproken in Minerva1.

Uitkomstmeting • primaire uitkomstmaat: recidief cerebrovasculair accident (CVA) • secundaire uitkomstmaat: samengesteld eindpunt van CVA, myocardinfarct of overlijden door cardiovasculaire oorzaak • tertiaire uitkomstmaten: onder andere majeure bloedingen • intention to treat analyse. Resultaten • primaire uitkomstmaat: recidief CVA: 9% in de ASA-DIPgroep versus 8,8% in de CLO-groep (HR 1,01; 95% BI van 0,92 tot 1,11), dus geen non-inferioriteit • secundaire uitkomstmaat: 13,1% in beide groepen (HR 0,99; 95% BI van 0,92 tot 1,07) • majeure bloeding: 4,1% in de ASA-DIP- vs 3,6% in de CLOgroep (HR 1,15; 95% BI van 1,00 tot 1,32). Besluit van de auteurs De vooraf gedefinieerde criteria voor non-inferioriteit werden niet bereikt. De incidentie van recidief CVA met ASA-DIP en CLO was gelijklopend. Het is niet aangetoond dat één van deze behandelingen superieur is aan de andere voor de preventie van recidief CVA. Financiering: Boehringer Ingelheim

Referenties

Belangenvermenging: de meeste auteurs hadden banden met verschillende farmaceutische firma’s, waaronder Boehringer Ingelheim.

60

1. Chevalier P. Telmisartan na CVA? Minerva 2008;7(10):154. 2. Van Driel M, Chevalier P. Evaluatie van nieuwe geneesmiddelen: ‘superieur’, ‘equivalent’ of ‘niet-inferieur’? [Editoriaal] Minerva 2005;4(10):154. 3. Antithrombotic Trialists’ Collaboration. Collaborative meta-analysis of randomised trials of antiplatelet therapy for prevention of death, myocardial infarction, and stroke in high risk patients. BMJ 2002;324:7186. 4. Boland B. Anti-aggregantia in de preventie van CVA. Minerva 2003;2(6):89-93. 5. CAPRIE Steering Committee. A randomised blinded, trial of clopidogrel versus aspirin in patients at risk of ischaemic events (CAPRIE). Lancet 1996;348:1329-39. 6. Bhatt DL, Fox KA, Hacke W, et al; CHARISMA Investigators. Clopidogrel and aspirin versus aspirin alone for the prevention of atherothombotic events. N Eng J Med 2006;354:1706-17. 7. Chevalier P. Clopidogrel plus aspirine versus aspirine alleen in cardiovasculaire preventie. Minerva 2006;5(5):76-9.

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

8. Diener HC, Bogousslavsky J, Brass LM, et al; MATCH investigators. Aspirin and clopidogrel compared with clopidogrel alone after recent ischaemic stroke or transient ischaemic attack in high-risk patients (MATCH): randomised, double-blind, placebo-controlled trial. Lancet 2005;364:331-7. 9. Bogaert M. Aspirine toevoegen aan clopidogrel in secundaire preventie? Minerva 2005;4(5):73-5. 10. ESPRIT Study Group, Halkes PH, van Gijn J, Kappelle LJ, et al. Aspirin plus dipyridamole versus aspirin alone after cerebral ischaemia of arterial origin (ESPRIT): randomised controlled trial. l. Lancet 2006; 367:1665-73. 11. Chevalier P. Dipyridamol toevoegen aan aspirine na ischemisch CVA? Minerva 2006;5(7):104-6. 12. Juurlink DN, Gomes T, Ko DT, et al. A population-based study of the drug interaction between proton pump inhibitors and clopidogrel. CAMJ 2009;180:713-8.

minerva

Methodologische beschouwingen

Resultaten in perspectief Het aantal recidieven van CVA was niet statistisch significant verschillend tussen beide groepen. De afwezigheid van een statistisch significant verschil betekent echter niet dat de vergeleken behandelingen evenwaardig zijn. In een non-inferioriteitstudie wil men immers niet aantonen dat het nieuwe geneesmiddel ‘even werkzaam’ is als de controlebehandeling, maar dat het ‘niet minder werkzaam’ is2. Op basis van resultaten uit vroegere studies werd gesteld dat de bovengrens van het 95% betrouwbaarheidsinterval de noninferioriteitsgrens (delta) van 1,075 niet mocht overschrijden om te kunnen besluiten dat ASA-DIP niet inferieur is aan CLO (de nulhypothese). De bovengrens van het 95% BI bedroeg 1,11 en was dus groter dan de delta van 1,075. Men kan dus niet besluiten dat ASA-DIP niet minder werkzaam is dan CLO.

Andere studies Uit de meta-analyse van de Antithrombotic Trialist’s Collaboration besloten we dat aspirine in een dosering van 75 tot 150 mg per dag de eerste keuze anti-aggregerende behandeling is voor secundaire preventie na doorgemaakt TIA of CVA3,4. In de CAPRIE-studie leek clopidogrel effectiever dan aspirine maar dit effect bleef beperkt tot een subgroep met perifeer arterieel lijden5. In de CHARISMA-studie zag men dat de combinatie van clopidogrel + aspirine niet meer bescherming gaf dan aspirine alleen, maar dat daarmee wel het bloedingsrisico toenam6,7. Ook ten opzichte van clopidogrel alleen stelde men met de combinatie clopidogrel

B esprek i ng

Tijdens het verloop van de studie stelde men vast dat het aantal recidieven van CVA lager uitviel dan verwacht. Om toch nog voldoende power te bereiken, besloot men om uiteindelijk 20 000 (i.p.v. 15 500) patiënten te rekruteren. De inclusiecriteria werden daarom tijdens de studie verruimd, zodat ook jongere patiënten (vanaf 50 i.p.v. vanaf 55 jaar) en ook patiënten met een minder recent CVA (binnen de 120 dagen i.p.v. 90 dagen) konden worden geïncludeerd. Deze ingreep maakt het moeilijker om de resultaten te extrapoleren. Bovendien zouden de resultaten interessanter geweest zijn, mocht een bijkomende studie-arm met alleen aspirine zijn toegevoegd.

+ aspirine een hoger bloedingsrisico zonder risicoreductie vast (MATCH-studie8,9). Over de rol van dipyridamol alleen in de secundaire preventie na CVA bestaat er geen evidentie. In de ESPRIT-studie gaf de combinatie ASA-DIP in vergelijking met aspirine een beperkte daling van het risico van recidief CVA zonder toename van het aantal majeure bloedingen. Enkele belangrijke methodologische onvolkomenheden zoals een open label protocol en geen informatie over co-medicatie, beperken echter de validiteit van deze resultaten. Evenmin zijn de resultaten klinisch relevant (NNT 104; 95% BI van 55 tot 1006)10,11.

Interacties en ongewenste effecten In deze studie veroorzaakte de combinatie ASA-DIP meer majeure bloedingen dan clopidogrel. Meer patiënten die de combinatiebehandeling kregen hadden last van hoofdpijn. In diezelfde groep was ook de studie-uitval wegens ongewenste effecten het grootst. Momenteel is er in de literatuur discussie over de mogelijkheid dat het gelijktijdige gebruik van een PPI het beschermende effect van clopidogrel zou tenietdoen (zie o.a. referentie 12). Dit vraagt om verder onderzoek.

Voor de praktijk Voor de secundaire preventie na CVA wisten we reeds uit andere studies dat clopidogrel misschien iets beter is dan aspirine, maar dat combineren van clopidogrel en aspirine niet zinvol is, en dat de combinatie ASA-DIP misschien iets beter is dan aspirine alleen. Men kan zich afvragen of het wel zinvol was om de combinatie ASA-DIP te vergelijken met clopidogrel. Clopidogrel is inderdaad alleen aanbevolen bij contra-indicaties voor het gebruik van aspirine en logischerwijs is bij patiënten waarbij aspirine niet kan gebruikt worden, dus ook de combinatie aspirine-dipyridamol niet bruikbaar.

Besluit Minerva Deze studie kan niet aantonen dat de combinatie van 25 mg aspirine + 200 mg dipyridamol met vertraagde vrijstelling tweemaal per dag niet minder werkzaam is dan 75 mg clopidogrel eenmaal per dag voor de preventie van recidieven van CVA. Er wordt niet vergeleken met aspirine alleen, waarvan het voordeel goed is gedocumenteerd. In de secundaire cardiovasculaire preventie na een CVA of TIA zijn, naast de toediening van aspirine, ook leefstijladviezen, zoals dieet en rookstop, en de behandeling van andere risicofactoren belangrijk.

Produktnamen ∙ dipyridamol (DIP): Coronair®, Persantine® ∙ aspirine + dipyridamol (ASA-DIP): Aggrenox® ∙ clopidogrel (CLO): Plavix®

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

61

Samenvatting v an de studi e

Voorkomt rosuvastatine cardiovasculaire aandoeningen bij mannen en vrouwen met een verhoogd CRP? Klinische vraag

Wat is het effect van 20 mg rosuvastatine versus placebo op de cardiovasculaire morbiditeit bij patiënten met een LDL-cholesterol dat lager is dan de aanbevolen behandelingsdrempel, maar met een verhoogde hooggevoelige CRP?

Achtergrond

Observationeel onderzoek heeft aangetoond dat een toegenomen hooggevoelige CRP (hg-CRP) leidt tot een verhoogd cardiovasculair risico en dat die stijging onafhankelijk is van de hoogte van het LDL-cholesterol1. Ook is aangetoond dat statines het hg-CRP doen dalen2.

Analyse M. Lemiengre

Referentie Ridker PM, Danielson E, Fonseca FA, et al; JUPITER Study Group. Rosuvastatin to prevent vascular events in men and women with elevated C-reactive protein. N Engl J Med 2008;359:2195-207.

Bestudeerde populatie • 17 802 (van de 89 890 gescreende) patiënten met een mediane leeftijd van 66 jaar (mannen ≥50 jaar en vrouwen ≥60 jaar); 38,2% vrouwen; zonder cardiovasculaire voorgeschiedenis; LDL-cholesterol <130 mg% (gemiddeld 108 mg%); hg-CRP ≥2 mg/l; triglyceriden <500 mg% • andere kenmerken: gemiddelde totale cholesterol 186 mg%, HDL-cholesterol 49 mg%; 15,8% rokers; 25,2% zwart of hispanic; 16,6% aspirinegebruikers; 41,4% met metabool syndroom • exclusiecriteria: o.a. hypolipemiërende behandeling nu of vroeger, diabetes, systolische BD >190 mm Hg, diastolische BD >100 mm Hg. Onderzoeksopzet • multicenter (1 315 centra in 26 landen), dubbelblinde, placebogecontroleerde RCT met 1/1 randomisatie • interventie: 20 mg rosuvastatine (n= 8 901) versus placebo (n= 8 901) • follow-up: na dertien weken en vervolgens halfjaarlijks tot vijf jaar na inclusie • vroegtijdige stopzetting na eerste doeltreffendheidsanalyse; wel verder geblindeerd onderzoek naar ongewenste effecten. Uitkomstmeting • primaire uitkomstmaat: samengesteld eindpunt bestaande uit niet-fataal myocardinfarct, niet-fataal CVA, hospitalisatie voor onstabiele angor, arteriële revascularisatieprocedure, bevestigde sterfte door een cardiovasculaire aandoening • secundaire uitkomstmaten: elk onderdeel van het samengestelde eindpunt afzonderlijk en totale mortaliteit • subgroepanalyse in functie van het cardiovasculaire risico • intention to treat analyse.

Referenties

1. Ballantyne CM, Hoogeveen RC, Bang H, et al. Lipoprotein-associated

2. 3. 4. 5. 6.

62

phospholipase A2, high-sensitivity C-reactive protein, and risk for incident coronary heart disease in middle-aged men and women in the Atherosclerosis Risk in Communities (ARIC) study. Circulation 2004;109:837-42. Ridker PM, Rifai N, Pfeffer MA, et al. Long-term effects of pravastatin on plasma concentration of C-reactive protein. Ciculation 1999;100:230-5. Lubsen J. Jupiter-studie over rosuvastatine en risico op hart- en vaatziekten. Ned Tijdschr Geneeskd 2009;153:216-7. Lemiengre M. Primaire preventie van cardiovasculaire mortaliteit en morbiditeit met statines. Minerva 2007;6(4):55-7. Heart Protection Study Collaborative Group. MRC/BHF Heart Protection Study of cholesterol lowering with simvastatin in 20,536 high-risk individuals: a randomised placebo-controlled trial. Lancet 2002;360:7-22. ALLHAT Officers and Coordinators for the ALLHAT Collaborative Research Group. The Antihypertensive and Lipid-Lowering Treatment

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

Resultaten • mediane follow-up: 1,9 jaar • primaire uitkomstmaat: 0,77 per 100 persoonjaren in de rosuvastatine- versus 1,36 per 100 persoonjaren in de placebogroep; HR 0,56 (95% BI van 0,46 tot 0,69; p<0,00001); NNT 95 voor twee jaar behandeling (geschat op basis van Kaplan Meier kurve) • secundaire uitkomstmaten: significante winst in de rosuvastatinegroep voor elk onderdeel van het samengestelde eindpunt, behalve voor ‘hospitalisatie voor onstabiele angor’; totale sterfte: 1,00 per 100 persoonjaren met rosuvastatine versus 1,25 per 100 persoonjaren met placebo (HR 0,80; 95% BI van 0,67 tot 0,97; p=0,02) • geen verschil in primaire uitkomstmaat tussen de verschillende subgroepen (mannen, vrouwen, laagrisicogroep, hoogrisicogroep) • ongewenste effecten: geen verschillen voor de ongewenste klinische effecten voorzien in het studieprotocol; statistisch significante toename van gemiddelde HbA1c (0,1%) met rosuvastatine wat correleert met een significante toename van het aantal nieuwe gevallen van diabetes in de rosuvastatinegroep (270 versus 216 in de placebogroep, p=0,01). Besluit van de auteurs Bij schijnbaar gezonde personen zonder hyperlipidemie maar met een verhoogd hoog-gevoelig CRP verlaagt rosuvastatine significant de incidentie van belangrijke cardiovasculaire gebeurtenissen. Financiering: AstraZeneca verzamelde de data en coachte de centra maar speelde geen rol bij de analyse van de gegevens of bij de publicatie. Tot na de publicatie van het manuscript kregen ze geen toegang tot de geblindeerde gegevens. Belangenvermenging: alle onderzoekers hebben banden met de farmaceutische industrie. De eerste onderzoeker zou mede-patenthouder zijn van de methode voor CRP-bepaling gebruikt in dit onderzoek3.

to Prevent Heart Attack Trial. Major outcomes in moderately hypercholesterolemic, hypertensive patients randomized to pravastatin vs usual care: The Antihypertensive and Lipid-Lowering Treatment to Prevent Heart Attack Trial (ALLHAT-LLT). JAMA 2002;2998-3007. 7. Donner-Banzhoff N, Sönnichsen A. Statins and primary prevention of cardiovascular events. BMJ 2008;337:1182-3. 8. Hiatky MA. Expanding the orbit of primary prevention--moving beyond JUPITER. [Comment]. N Engl J Med 2008;359:2280-3. 9. Koopmans PR. Jupiter-studie: voorlopig geen reden om meer mensen een statine te geven. Ned Tijdschr Geneeskd 2009;153:218-9. 10. De JUPITER-studie over het gebruik van rosuvastatine in primaire preventie. Folia Pharmacotherapeutica 2009;36:5-7. 11. Vandenbroucke JP. Dwalingen in de methodologie. XIV. Het voortijdig beëindigen van een gerandomiseerde trial. Ned Tijdschr Geneeskd 1999;143:1305-8.

minerva

Methodologische beschouwingen

Resultaten kritisch doorlicht Statinestudie? Er was sowieso een positief resultaat te verwachten. Het risico op hart- en vaatziekten neemt continu toe van lage tot hoge waarden van LDL-cholesterol en een behandeling met statines in standaarddosis verlaagt dit risico met ongeveer 25%. Deze procentuele daling zien we zowel in de primaire als in de secundaire preventiestudies4. De dosis die in deze studie gebruikt werd, is hoger dan de standaarddosis (10 mg). Niemand uit de placebogroep nam een statine. Daarin verschilt deze studie met eerdere statine-studies, waar 17% van de placebogroep tijdens de studie toch een statine nam waardoor de resultaten enigszins verdunden5,6. Deze studie geeft zeker niet aan in welke mate de verlaging van of het LDL-cholesterol of de CRP een risicoverlaging voorspelt. Er werd enkel aangetoond dat rosuvastatine zowel het LDLcholesterol als de CRP, als het risico van hart- en vaatziekten verlaagt zonder verduidelijking van enige samenhang3,7. Patiënten7-9 Nogal wat commentatoren plaatsen vraagtekens bij de patiëntenpopulatie en merken op dat een belangrijk deel van de populatie wel in aanmerking zou komen voor behandeling. Zo had 41% van de patiëntengroep een ‘metabool syndroom’. Dit ‘metabool syndroom’ kan men echter niet gebruiken voor de berekening van het cardiovasculaire risicoprofiel. 17% van de geïncludeerde patiënten gebruikte ‘profylactisch’ aspirine. De auteurs geven hier geen uitleg over. Omwille van het ontstekingswerend effect was een vergelijking met aspirine misschien zinvol geweest. Het absolute risico van een ‘hard’ eindpunt bestaande uit myocardinfarct, CVA en cardiovasculaire mortaliteit was bijzonder laag in de placebogroep (0,85 per 100 patiëntjaren). Nochtans had 50% van de onderzoekspopulatie een Framingham risicoscore van >10%, wellicht als gevolg van de hogere leeftijd (gemiddeld 66 jaar). Alleen de patiënten die

Interpretatie van de resultaten ‘The primary outcome was the occurence of a first major cardiovascular event’. Deze zin laat er geen twijfel over bestaan dat deelname aan het onderzoek werd beëindigd op het ogenblik dat zich een primaire uitkomst voordeed. Eventuele cardiovasculaire gebeurtenissen die zich voordeden na de primaire uitkomst werden dus niet meer geregistreerd. We kunnen dus bijvoorbeeld niet nagaan of er zich toch nog een infarct voordeed na een revascularisatieprocedure3. Hebben we op die manier een correct zicht op de sterfte binnen de populatie? Het voortijds beëindigen van de studie omdat het voordeel voor de behandelde groep te overtuigend was, is om ethische redenen te rechtvaardigen maar er blijft een risico van overschatting van het effect10,11. Voor de subgroepanalyse publiceert men enkel de HR en geen absolute incidentiecijfers. Als gevolg hiervan kunnen we niet uitmaken hoe belangrijk het risico is per gestratificeerde subgroep. Hadden vrouwen een hoger risico dan mannen, of hoe groot was nu het risico bij de patiënten met een metabool syndroom?3 De berekening van een NNT van 25 voor het primaire eindpunt voor een gemiddelde studieduur van vijf jaar is eerder een flatterende hypothese. Er is trouwens voor geen enkel voorgesteld NNT een betrouwbaarheidsinterval berekend waardoor we geen idee hebben van de spreiding van de resultaten. Dit gunstige resultaat wegen we best af tegen de eventuele ongewenste effecten. Zo is het zeker wenselijk het aantal nieuwe diagnosen van diabetes type-2 op te volgen, zelfs na het stopzetten van de studie.

B esprek i ng

Methodologisch is er op het eerste zicht weinig op te merken. Het vertrekpunt is een hypothese, door observationeel onderzoek1 onderbouwd en met een klinisch experiment als volgende logische stap. Men definieerde een onderzoekspopulatie die volgens de criteria van bestaande richtlijnen niet in aanmerking kwam voor statinetherapie (geen cardiovasculaire antecedenten, geen diabetes, geen hypertensie, laag cholesterol). Binnen deze onderzoeksgroep selecteerde men personen met een verhoogd hooggevoelig CRP. De randomisatie gebeurde correct. Voor het samengestelde eindpunt is per onderdeel een aparte analyse uitgevoerd zodat we kunnen uitmaken welk onderdeel het zwaarst doorweegt op het primaire eindpunt. Ook is er een analyse van de verschillende subgroepen. Het voorkomen van ongewenste effecten wordt opgevolgd.

tijdens een run-in periode van vier weken minstens 80 procent van de medicatie correct hadden genomen, werden uiteindelijk geïncludeerd. Dit zorgde ervoor dat 1 521 (2%) patiënten werden uitgesloten, wat kan wijzen op selectiebias.

Voor de praktijk De hoge NNT’s voor harde eindpunten (zonder vermelding van het betrouwbaarheidsinterval) laten toe te berekenen dat het momenteel 112.600 euro zou kosten om één eindpunt te vermijden, zonder rekening te houden met de grote screeningskost8. Dit is maatschappelijk gezien niet verdedigbaar. Bovendien geeft deze studie geen antwoord op de volgende vragen: moeten hoog sensitieve CRP-bepalingen het cardiovasculaire risico mee bepalen bij patiënten met lage lipidemie en zonder hypertensie of diabetes? Behandelen we patiënten met een dergelijk profiel met rosuvastatine aan de studiedosis of kunnen we eenzelfde effect verwachten met een andere statine in een analoge dosis? De bestaande aanbevelingen blijven dus ongewijzigd.

Besluit Minerva Deze studie toont aan dat bij patiënten met een hg-CRP >2, een normaal lipidenprofiel en zonder hypertensie of diabetes, een behandeling met rosuvastatine (20 mg per dag) een 1,2% daling geeft van het absolute risico van een eerste incident (niet-fataal myocardinfarct, niet-fataal CVA, hospitalisatie voor onstabiele angor, arteriële revascularisatieprocedure of overlijden door een cardiovasculaire aandoening). Het gaat hier om een eerste studie die dit onderzoekt. De absolute risico’s in de bestudeerde populatie zijn zeer klein en de ongewenste effecten van de interventie op lange termijn zijn onvoldoende bekend.

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

63

Samenvatting va n de studi e

Ademtherapie bij astma Klinische vraag

Wat is het effect van het (opnieuw) aanleren van ademhalingstechnieken in vergelijking met een educatief programma bij astmapatiënten in de eerste lijn met een minder goede gezondheid?

Achtergrond

Ademhalingstechnieken (opnieuw) aanleren bij astmapatiënten gebeurt niet systematisch (er zijn geen aanbevelingen voor). Deze interventie had in een aantal studies een positief effect op de kwaliteit van leven en/of kon het gebruik van bronchodilatatoren doen dalen. Toch was het volgens een systematische review van de Cochrane Collaboration niet mogelijk om betrouwbare conclusies te formuleren over het effect van ademtherapie1.

Analyse P. Chevalier

Referentie Thomas M, McKinley RK, Mellor S, et al. Breathing exercises for asthma: a randomised controlled trial. Thorax 2009;64:55-61.

Bestudeerde populatie • 183 astmapatiënten (op 3 139 potentiële, schriftelijk uitgenodigde deelnemers) uit 10 huisartsenpraktijken in Leicester (U.K.) met een matige verslechtering van hun gezondheidstoestand op het vlak van astma (<5,5 punten op de Asthma Quality of Life Questionnaire score - AQLQ) • exclusie: rokers. Onderzoeksopzet • gerandomiseerde, gecontroleerde, enkelblinde studie • interventie: drie sessies (met een interval van twee tot vier weken) ademtherapie onder begeleiding van een kinesitherapeut (n=94); controle: drie sessies educatief astmaprogramma onder begeleiding van een verpleegkundige, gespecialiseerd op het vlak van astma (n=89) • ademtherapie: theoretische uitleg, aanleren van nasale en buikademhalingstechnieken en aanmoediging om deze dagelijks gedurende minstens tien minuten uit te voeren • gegevensverzameling en analyse gebeurden door personen blind voor de interventie • evaluatie bij aanvang en na één maand op basis van vragenlijsten en testen; evaluatie na zes maanden op basis van (met de post verstuurde) vragenlijsten. Uitkomstmeting • primaire uitkomstmaat: AQLQ-score • secundaire uitkomstmaten: spirometrie, bronchiale hyperreactiviteit, fractie uitgeademde stikstofmonoxide, eosinofilie bepaald in sputum, ACQ (Asthma Control Questionnaire), HAD (Hospital Anxiety and Depression) en NVL (Nijmeegse Vragenlijst) voor hyperventilatie • intention to treat- en per protocolanalyse.

Resultaten • geen significant verschil in studie-uitval tussen beide groepen: 12% bij aanvang, 4,9% na één maand; 12,6% beantwoordde na zes maanden de vragenlijsten niet • primaire uitkomstmaat: na één maand in beide groepen evenveel verbetering ten opzichte van de initiële waarden; na zes maanden meer verbetering in de interventiegroep met ademtherapie (zie tabel); in de per protocolanalyse meer verbetering na zes maanden in de interventiegroep; geen verschil in effect naargelang de hyperventilatiescore • secundaire uitkomstmaten: geen verschil tussen beide groepen na één maand; voor sommige secundaire uitkomstmaten een beter effect met ademtherapie na zes maanden (zie tabel) • respiratoire fysiologie, inflammatie of hyperreactiviteit: geen verschil ten opzichte van de initiële waarden. Besluit van de auteurs De auteurs besluiten dat het aanleren van ademhalingstechnieken de gezondheidstoestand op het vlak van astma en andere subjectieve patiëntparameters verbetert, zonder echter een invloed uit te oefenen op de fysiopathologie van astma. Bij patiënten met een slechtere kwaliteit van leven door astma kan ademtraining nuttig zijn, maar deze zal de nood aan ontstekingsremmers niet verminderen. Financiering: Asthma UK; de eerste auteur kreeg een onderzoeksbeurs van Asthma U.K. Belangenvermenging: de auteurs verklaren geen belangenvermenging te hebben.

Tabel. Significante veranderingen bij intention to treat analyse in de primaire uitkomstmaten na zes maanden voor ademtherapie en controle-interventie in vergelijking met de initiële waarden (gemiddelde verandering met 95% BI) en verschil tussen beide groepen (95% BI met p-waarde). Uitkomstmaat Primair AQLQ

Ademtherapie gemiddelde verandering; 95% BI

Controlegroep gemiddelde verandering; 95% BI

Verschil tussen beide groepen 95% BI; p-waarde

1,12; 0,92 tot 1,32

0,74; 0,51 tot 0,97

0,38 (NTT 5,6); 0,08 tot 0,68; 0,01

-1,07; -1,64 tot -0,51

-0,02; -0,72 tot 0,68

-1,05; -1,94 tot -0,16; 0,02

Secondair Angst (HAD)

64

Depressie (HAD)

-0,31; -0,72 tot 0,10

0,44; -0,08 tot 0,94

-0,75; -1,40 tot -0,10; 0,03

Hyperventilatie (NVL)

-6,70; -8,25 tot -5,15

-3,54; -5,11 tot -1,97

-3,16; -5,35 tot -0,97; 0,005

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

minerva

Methodologische beschouwingen

Interpretatie van de resultaten De AQLQ is het meetinstrument voor de primaire uitkomstmaat. Een verandering van minstens 0,5 punten wordt beschouwd als klinisch relevant. In de twee groepen is er een significante verbetering voor dit criterium, maar naar onze mening is dit verschil tussen de twee groepen klinisch niet relevant (een verschil van 0,38 punten en dus niet minstens 0,5 punten). De auteurs vermelden dit in hun discussie. Ze argumenteren dat de drempel voor een klinisch relevant verschil tussen twee groepen niet vastligt. Dit is voor ons moeilijk aanvaardbaar. In deze context een NNT berekenen van 6 (zonder het betrouwbaarheidsinterval te vermelden) lijkt ons geen betrouwbare manier om het klinische nut van een interventie voor te stellen. De auteurs gaan uitgebreid in op het belang van de spontane evolutie van astma en het placebo-effect bij de patiënt door de aandacht van een zorgverlener. Dat zou kunnen verklaren waarom er na één maand geen verschil was. De auteurs wijzen er op dat er na zes maanden echter wel een verschil was en dat de interventie dus een eigen specifiek effect heeft, bovenop het placebo-effect. Ook al gaan we akkoord met de auteurs over hun analyse van de resultaten na zes maanden, toch hebben we vragen bij hun analyse van de resultaten na één maand. Het gebrek aan verschil in resultaten ten opzichte van de initiële hyperventilatiescore (NVL) toont aan dat deze vragenlijst weinig instructief is om het potentiële nut van een interventie te evalueren. We willen ook wijzen op het gebrek aan verbetering van de

B esprek i ng

De initiële hypothese van de auteurs was dat het (opnieuw) aanleren van ademhalingstechnieken de gezondheidstoestand en de controle op het vlak van astma zou verbeteren, zonder een invloed te hebben op de objectieve fysiologische en inflammatoire parameters. Ze kozen dus hun uitkomstmaten in functie van deze doelstelling. De rekrutering van de patiënten gebeurde op vrijwillige basis. Het is dus niet zeker dat deze steekproef representatief is voor de algemene populatie. Misschien waren de deelnemers patiënten die meer openstonden voor de voorgestelde aanpak. De evaluatie gebeurde op basis van subjectieve uitkomstmaten en was niet dubbelblind. Dat kan leiden tot bias, maar er is geen procedure om de kwaliteit van leven te meten bij een interventie zonder placebo als controle. De studie-uitval tijdens de interventie was gelijklopend in beide groepen en aanvaardbaar (9% na één maand; 12,6% beantwoordde de vragenlijsten niet na zes maanden). In de publicatie vermelden de auteurs niets over een eventuele powerberekening.

fysiopathologische parameters van astma na één maand. Na zes maanden zijn hierover geen gegevens beschikbaar (net zomin als voor het gebruik van geneesmiddelen voor astma). Ten slotte is het besluit van de auteurs in de tekst veel genuanceerder dan in het abstract van de publicatie. Op het einde van hun discussie stellen ze dat ademtraining een mogelijke plaats heeft bij patiënten met licht tot matig, onvoldoende gecontroleerd astma, maar dat dit moet samengaan met patiëntinformatie over de noodzaak om de anti-inflammatoire, medicamenteuze behandeling verder te zetten.

Andere studies Een systematisch literatuuroverzicht van de Cochrane Collaboration (tot september 2003) naar gerandomiseerde of quasi-gerandomiseerde studies kon slechts zeven studies includeren van de 42 gevonden publicaties1. Het gaat zowel om gehospitaliseerde patiënten als om eerstelijnspatiënten met de diagnose van astma, gebaseerd op internationale criteria of op de diagnose van de arts. De geïncludeerde studies moesten resultaten bevatten over kwaliteit van leven. De auteurs merken van meetaf aan op dat de definities van ademoefeningen en het (opnieuw) aanleren ervan sterk uiteenlopen. In enkele studies is het nut van ademtherapie aangetoond doordat patiënten minder beroep deden op bronchodilatatoren (twee studies), door het verminderen van het aantal acute exacerbaties (drie studies, maar met verschillende uitkomstmaten) of door een verbetering van de kwaliteit van leven (twee studies). Men vergeleek hier met ‘geen actieve controle’ of met een educatief programma. Omwille van de heterogeniteit was het volgens de auteurs niet mogelijk uit het geheel van deze studies betrouwbare conclusies te trekken. Er was een gunstige tendens op het vlak van kwaliteit van leven voor sommige uitkomstmaten. Slechts twee studies onderzochten echter specifiek de kwaliteit van leven. In één studie gebeurde dit aan de hand van de vragenlijst van Marks, Dunn en Woolcock2 en in de andere studie op basis van de AQLQ en de NVL3. De hoofdauteur van deze Cochrane review toonde reeds eerder het nut aan van de combinatie van ademtherapie en relaxatie (Papworth) bij een kleine groep astmapatiënten (n=85)4. Dit voordeel situeerde zich op het vlak van respiratoire symptomen (St George’s Respiratory Symptoms Questionnaire - SGRQ). Deze drie studies die de kwaliteit van leven onderzoeken, met elkaar vergelijken is dus moeilijk, vermits ze elk een verschillende uitkomstmaat hanteren.

Besluit Minerva Deze studie toont aan dat ademtherapie mogelijk een voordeel heeft bij licht tot matig, slecht gecontroleerd astma. Dit was reeds eerder aangetoond. Het bewijs blijft echter zwak en de klinische relevantie staat niet vast. De basisbehandeling van astma blijft een antiinflammatoire en bronchodilataterende behandeling in functie van de symptoomcontrole en het stadium van de aandoening. Referenties

1. Holloway E, Ram FS. Breathing exercises for asthma. Cochrane Database

Syst Rev 2004, Issue 1. 2. Bowler SD, Green A, Mitchell CA, et al. Buteyko breathing techniques in asthma: a blinded randomised controlled trial. Med J Aust 1998;169:575-8.

minerva

3. Thomas M, McKinley RK, Freeman E, et al. Breathing retraining for

dysfunctional breathing in asthma: a randomised controlled trial. Thorax 2003;58:110-5. 4. Holloway EA, West RJ. Integrated breathing and relaxation training (the Papworth method) for adults with asthma in primary care: a randomised controlled trial. Thorax 2007;62:1039-42.

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

65

Vitamine D-analogen voor chronisch nierlijden Klinische vraag

Wat is het effect van vitamine D-sterolen en nieuwe analogen op de biochemische merkers van het botmetabolisme en op de cardiovasculaire en totale mortaliteit bij patiënten met chronisch nierlijden in vergelijking met placebo en andere behandelingen?

Achtergrond

De stoornissen in de huishouding van de botmineralen (hypocalcemie, hyperfosfatemie, hyperparathyroïdie) bij patiënten met chronisch nierlijden veroorzaken niet alleen botziekten, maar zijn ook geassocieerd met een verhoogde cardiovasculaire en globale mortaliteit1. Vitamine Dsterolen (calcitriol of alfacalcidol) en nieuwe analogen (oxacalcitriol, doxercalciferol, paricalcitol, falecalcitriol) worden gebruikt om hyperparathyroïdie te behandelen.

Samenvatting van de studie

Referentie Analyse G. A. Verpooten Palmer SC, McGregor DO, Macaskill P, et al. Meta-analysis: vitamin D compounds in chronic kidney disease. Ann Intern Med 2007;147:840-53. Methodologie Systematische review en meta-analyse Geraadpleegde bronnen

• MEDLINE (januari 1966 tot juli 2007), EMBASE (januari

1980 tot juli 2007), Cochrane Renal Group Renal Health Library en Cochrane Central Register of Controlled Trials. Geselecteerde studies • 76 gerandomiseerde en quasi-gerandomiseerde, gecontroleerde, klinische studies met vergelijking van vitamine D versus placebo, van verschillende vormen van vitamine D onderling en van verschillende doses of toedieningsschema’s van vitamine D • met surrogaat biochemische eindpunten en harde patiëntgebonden eindpunten • exclusie: studies met uitsluitend patiënten met niertransplantatie of parathyroïdectomie, studies met vitamine D voor osteoporose. Bestudeerde populatie • 3 667 patiënten met chronisch nierlijden in om het even welk stadium • 6 tot 266 patiënten per studie; 79% van de studies includeerde minder dan 60 patiënten. Uitkomstmeting • verschil tussen vitamine D en placebo, tussen verschillende vormen van vitamine D onderling en tussen verschillende doses of toedieningsschema’s van vitamine D in: ∙ biochemische parameters (calcemie, fosfatemie, calcium x fosforproduct, serumactiviteit van alkalische fosfatase en serumconcentratie van het parathyroïdhormoon (PTH)) ∙ patiëntgebonden uitkomstmaten (globale en cardiovasculaire mortaliteit, fracturen, parathyroïdectomie en botpijn) • relatief risico (RR) voor dichotome en gewogen gemiddeld verschil (WMD) voor continue variabelen • analyse volgens random effects model.

Referenties

1. Kalantar-Zadeh K, Kuwae N, Regidor DL, et al. Survival predictability of

66

time-varying indicators of bone disease in maintenance hemodialysis patients. Kidney Int 2006;70:771-80. 2. Teng M, Wolf M, Ofsthun MN, et al. Activated injectable vitamin D and hemodialysis survival: a historical cohort study. J Am Soc Nephrol 2005;16:1115-25. 3. Kovesdy CP, Ahmadzadeh S, Anderson JE, Kalantar-Zadeh K. Association of activated vitamin D treatment and mortality in chronic kidney disease. Arch Intern Med 2008;168:397-403. 4. Spasovski GB, Bervoets AR, Behets GJ, et al. Spectrum of renal bone disease in end-stage renal failure patients not yet on dialysis. Nephrol Dial Transplant 2003;18:1159-66.

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

Resultaten • geen enkel significant verschil voor patiëntgebonden uitkomstmaten (mortaliteit, botpijn, vasculaire verkalking of parathyroïdectomie) tussen vitamine D en placebo, verschillende vormen van vitamine D onderling en verschillende toedieningsschema’s van vitamine D (8 studies) • vitamine D-sterolen versus placebo: verhoogd risico van hypercalcemie (RR 2,37; 95% BI van 1,16 tot 4,85) en hyperfosfatemie (RR 1,77; 95% BI van 1,15 tot 2,74) zonder daling van PTH-serumconcentratie • nieuwe vitamine D-analogen versus placebo: verhoogd risico van hypercalcemie (RR 5,15; 95% BI van 1,06 tot 24,97) maar niet van hyperfosfatemie; significante daling van PTH-serumconcentratie (WMD -10,77 pmol/l; 95% BI van -20,51 tot -1,03) • geen significante verschillen in biochemische eindpunten tussen vitamine D-sterolen en nieuwe vitamine D-analogen (5 studies) • geen significante verschillen in biochemische eindpunten tussen dagelijkse of intermittente toediening van vitamine D • significant grotere daling van PTH met intraveneuze toediening van hogere doses versus orale toediening van lagere doses vitamine D (WMD -9,47 pmol/l; 95% BI van -18,14 tot -0,80). Besluit van de auteurs Vitamine D doet de serumconcentratie van PTH niet op een consistente manier dalen en de winst op het vlak van klinische uitkomstmaten is onduidelijk. Voor patiënten met een chronische nierziekte blijft de waarde van een behandeling met vitamine D onzeker. Financiering: partiële financiering door de Cochrane Renal Group die niet is tussengekomen in de opzet of het verloop van de studie. Belangenvermenging: één van de auteurs was werknemer bij Diaverum; een andere deed ‘consultancies’ en ontving honoraria van Abbott.

5. Couttenye MM, D’Haese PC, Deng JT, et al. High prevalence of adynamic 6. 7. 8. 9.

bone disease diagnosed by biochemical markers in a wide sample of the European CAPD population. Nephrol Dial Transplant 1997;12:2144-50. Bushinsky DA. Disorders of calcium and phosphorus homeostasis. In: Primer on Kidney Diseases, 4th edition. Greenberg A (editor); National Kidney Foundation, Elseviers Saunders 2005, p. 120-130. Drüeke TB, Lacour B. Disorders of calcium, phosphate, and magnesium metabolism. In: Comprehensive Clinical Nephrology, 3rd edition. Freehalle J, Floege J and Johnson RJ (editors); Mosby 2007, p. 123-140. KDOQI Clinical Practice Guidelines for Bone metabolism and Disease in Chronic Kidney Disease, guideline 7. KDOQI Clinical Practice Guidelines for Bone metabolism and Disease in Chronic Kidney Disease, guideline 14.3d.

minerva

Methodologische beschouwingen

Resultaten in perspectief De onderzoekers kozen terecht voor mortaliteit als voornaamste patiëntgebonden uitkomstmaat. Na pooling was er geen winst van vitamine D op het vlak van mortaliteit. Slechts drie van de in totaal 76 geïncludeerde studies onderzochten dit eindpunt. De RCT’s waren bovendien te beperkt in aantal deelnemers en de follow-up was te kort om mortaliteit te kunnen evalueren. In observationele studies met dialysepatiënten is daarentegen wel een gunstig effect van vitamine D op de mortaliteit aangetoond2. Ook een recente observationele studie bij 520 patiënten met chronisch nierlijden toonde na twee jaar een winst in overleving en een daling in het risico van dialyse bij de groep die calcitriol (n=258) had gekregen3. Deze meta-analyse levert geen bijkomende informatie op over het effect van vitamine D op het botmetabolisme bij patiënten met chronisch nierlijden. Het gebruik van biochemische surrogaateindpunten om het effect van vitamine D op het bot na te gaan is weinig relevant. Ook de relatie tussen fosfatemie en mortaliteit is niet lineair. Zowel hypoals hyperfosfatemie zijn geassocieerd met een verhoogde mortaliteit. De relatie tussen de concentratie parathyroïdhormoon (PTH) en het botmetabolisme is complex. De hypothese dat botziekte bij nierfalen steeds wordt veroorzaakt door een versnelde bot turn-over (botafbraak + botopbouw) als gevolg van hyperparathyroïdie, is meermaals door goed uitgevoerde studies weerlegd4,5. Een laag PTH bij een patiënt met chronisch nierlijden kan een teken zijn van adynamische botziekte, waarbij zowel botafbraak als botopbouw zijn stilgevallen. Studies met botbiopsie toonden aan dat adynamische botziekte en osteomalacie (verminderde botmineralisatie door vitamine D-deficiëntie) bij patiënten met chronisch nierlijden zeer frequent zijn4.

Voor de praktijk In het licht van de huidige gegevens is de rol van vitamine D voor de behandeling van stoornissen in de botmineraalhuishouding bij patiënten met chronisch nierlijden beperkt, vooral wegens het gevaar van hypercalcemie. In het geval van ernstige hypocalcemie door hypovitaminose D, vastgesteld door meting van het 25(OH)-vitamine D, kan ook bij nierpatiënten ‘gewone’ vitamine D3 (colecalciferol) gebruikt worden8. In het geval van ernstige hypocalcemie na parathyroïdectomie worden best vitamine D-analogen gebruikt9. In België zijn de intraveneuze vormen van vitamine D-analogen echter niet beschikbaar.

B esprek i ng

De zoektocht in de literatuur, data-extractie en meta-analyse van de resultaten gebeurden op een correcte manier. Voor alle uitkomstmaten werd de statistische heterogeniteit tussen de studies onderzocht met de Chi²- en de I²-test. In het geval van heterogeniteit voerden de onderzoekers een meta-regressieanalyse uit. De reden van heterogeniteit kon echter niet altijd gevonden worden. Selectiebias is niet onderzocht.

De belangrijkste bevinding van deze meta-analyse is dat hypercalcemie een belangrijk ongewenst effect is van elke vorm van vitamine D. Hypercalcemie is niet ongevaarlijk: naast de effecten op het vaatstelsel kan hypercalcemie aanleiding geven tot stoornissen in het centrale zenuwstelsel en tot hartritmestoornissen6,7.

Besluit Minerva Deze meta-analyse onderlijnt dat bij chronische nierinsufficiëntie het systematische gebruik van vitamine D-sterolen en nieuwe analogen geen winst oplevert op het vlak van mortaliteit en gepaard gaat met een toegenomen risico van hypercalcemie.

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

67

Samenvatting van de studie

Het effect van een slaapinterventie bij baby’s met slaapproblemen Klinische vraag

Wat is bij kinderen van acht maanden met slaapproblemen na twee jaar het effect op de psychische gezondheid van moeder en kind van gedragstherapie in vergelijking met standaardzorg?

Achtergrond

De prevalentie van slaapproblemen bij kinderen bedraagt ongeveer 45% in het eerste levensjaar en daalt tot ongeveer 15% op de leeftijd van twee jaar. Depressie en angst bij de moeder zijn nauw verbonden met slaapproblemen bij jonge kinderen. Een eerste publicatie van de ‘Infant Sleep Study’ bij kinderen van acht maanden met slaapproblemen toonde aan dat gedragstherapie slaapproblemen bij het kind en depressieve symptomen bij de moeder op korte termijn (na tien en twaalf maanden) verbetert1. Of deze resultaten behouden blijven op lange termijn (na twee jaar) wordt in deze publicatie verder onderzocht. Daarnaast willen de auteurs nagaan wat het effect is op de moeder-kind relatie en op de mentale gezondheid van het kind.

Analyse E. Van Hoecke

Referentie Hiscock H, Bayer JK, Hampton A, et al. Long-term mother and child mental health effects of a populationbased infant sleep intervention: cluster-randomised, controlled trial. Pediatrics 2008:122:621-7.

Bestudeerde populatie • rekrutering: 739 kinderen van vier maanden oud, opgevolgd door een Maternal and Child Health (MCH) verpleegkundige in zes regio’s van Melbourne • inclusie: 328 kinderen van zeven maanden oud met een slaapprobleem gerapporteerd door de moeder • exclusiecriteria: kinderen geboren vóór 32 weken zwangerschapsduur en moeders die onvoldoende Engels spreken • geen significant verschil in basiskarakteristieken tussen de onderzoeksgroepen. Onderzoeksopzet • clustergerandomiseerd, gecontroleerd onderzoek • gedragsinterventie (n=174) versus standaardzorg (n=154), uitgevoerd door een MCH-verpleegkundige • gedragsinterventie: ‘graduated extinction’ (steeds langer wachten om te reageren op het huilende kind) of ‘adult fading’ (steeds minder lang bij het kind blijven vooraleer het inslaapt); MCH-verpleegkundige opgeleid door pediater en kinderpsycholoog in twee sessies van 2,5 uur • standaardzorg: gewone opvolging; geen specifieke opleiding van de MCH-verpleegkundige • vragenlijst door de moeder ingevuld op tien en twaalf maanden en op twee jaar (of zeventien maanden na randomisatie).

Referenties

Uitkomstmeting • depressie bij de moeder (Edinburgh Postnatal Depression Scale; met afkappunt >9 voor depressie in de gemeenschap en >12 voor depressie in studieverband); opvoedingsstijl (Parent Behavior Checklist); mentale gezondheid van het kind (Child Behavior Checklist for Children); aanwezigheid van slaapproblemen bij het kind (ja of nee); kwaliteit moeder-kind relatie (VAS) • intention to treat analyse • correctie van de resultaten voor confounders.

68

1. Hiscock H, Bayer J, Gold L, et al. Improving infant sleep and maternal

mental health: a cluster randomised trial. Arch Dis Child 2007;92:952-8. 2. International Classification of Sleep Disorders. Second Edition, Westchester IL: American Academy of Sleep Medicine, 2005. 3. Cox JL, Holden JM, Sagovsky R. Detection of post natal depression: development of a 10-item Edingburg Postnatal Depression Scale. Br J Psychiatry 1987;150:782-86.

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

Resultaten • studie-uitval: 31 kinderen (18%) in de interventie- en 25 (16%) in de controlegroep • na twee jaar: significant minder depressie bij moeders in de interventie- versus de controlegroep (voor EPDS >9: 15,4% vs 26,4%; odds ratio 0,41 (95% BI van 0,20 tot 0,86); voor EPDS >12: 4,2% vs 13,2%; odds ratio 0,20 (95% BI van 0,07 tot 0,60)) • na twee jaar: geen significante verschillen tussen beide groepen voor opvoedingsstijl, mentale gezondheid van het kind, aanwezigheid van slaapproblemen (27,3 % in de interventiegroep versus 32,6% in de controlegroep) • na twee jaar: 46 op 55 moeders vermeldden een positief effect van de interventie op de moeder-kind relatie. Besluit van de auteurs De gedragsinterventie door getrainde verpleegkundigen bij ouders met kinderen met slaapproblemen op de leeftijd van acht maanden, resulteerde in een blijvend positief effect op depressie bij de moeder. Op lange termijn kon men geen ongewenste effecten aantonen op de opvoedingsstijl van de ouders of op de mentale gezondheid van het kind. Deze interventie toonde aan dat het mogelijk is om binnen een goed functionerende eerstelijnsgezondheidszorg aan iedereen effectieve secundaire preventie te bieden. Financiering: Pratt Foundation, National Health and Medical Research Council Capacity Building Grant en Australian Rotary Health Research Fund Belangenvermenging: de auteurs verklaren geen belangenvermenging te hebben.

4. Mindell JA, Kuhn B,Lewin DS, et al. Behavioral treatment of bedtime

problems and night wakings in infants and young children. An American Academy of Sleep Medicine Review. Sleep 2006;29:1263-75. 5. Morgenthaler TI, Owens J, Alessi C, et al. Practice parameters for behavioral treatment of bedtime problems an night wakings in infants and young children. An American Academy of Sleep Medicine Report. Sleep 2006;29:1277-80.

minerva

Methodologische beschouwingen

Interpretatie van de resultaten Er is meer uitval in de interventiegroep dan in de controlegroep, maar dit zou de resultaten niet beïnvloed hebben. Op korte termijn (tien en twaalf maanden) zag men een positief effect van de gedragsinterventie op het slaapprobleem van het kind1. Na twee jaar bleef dit positief effect behouden, maar was er geen significant verschil meer tussen de interventie- en de controlegroep. Volgens de ‘International Classification of Sleep Disorders’2 is er een duidelijk onderscheid tussen het ‘sleep onset association type’, een slaapprobleem waarbij het kind de ouderlijke aanwezigheid nodig heeft om in slaap te vallen en het ‘limit-setting type’, een slaapprobleem waarbij het kind weigert om te gaan slapen en ouders moeite hebben om dit te begrenzen. Het eerste type komt vooral voor in het eerste levensjaar en uit zich door veelvuldig wakker worden in de nacht en wenen tot de ouders komen, het tweede type zien we vooral rond de leeftijd van 2 jaar2. Het zou kunnen dat er zich tijdens het verloop van dit longitudinaal onderzoek een wijziging heeft voorgedaan in het type slaapprobleem met als gevolg dat het significante verschil tussen de interventie- en de controlegroep verdween.

B esprek i ng

Deze studie is interessant omdat ze de langetermijneffecten van een interventie onderzocht binnen een algemene populatie. Toch zijn er enkele beperkingen: de informatie zowel over het slaappatroon van het kind als over de gemoedstoestand van de moeder, werd door de moeder zelf gerapporteerd, wat tot bias kan leiden. Het is namelijk mogelijk dat depressieve moeders de slaap van hun kind vlugger als een probleem ervaren, waardoor het moeilijk wordt om de percentages slaapproblemen correct te interpreteren. Bovendien is de bevraging van het slaapprobleem dichotoom (wel of niet aanwezig). Het zou zinvol geweest zijn om objectievere criteria te gebruiken zoals frequentie (vb. aantal keer wakker per nacht of per week), ernst (vb. duur van wakkere periodes) en chroniciteit (vb. weken of maanden). De auteurs berekenden de power van de studie op basis van slaapproblemen bij het kind, terwijl ze in deze publicatie depressie bij de moeder als primaire uitkomstmaat voorstellen.

Na twee jaar rapporteerden moeders in de interventiegroep significant minder depressieve symptomen dan moeders in de controlegroep. Ongeveer 40% van de moeders die bij aanvang van de studie een slaapprobleem bij hun kind rapporteerde had een EPDS-score >9. Door het kiezen van een sensitief afkappunt is het mogelijk dat het aantal valspositieven toenam en het aantal moeders met depressieve symptomen overschat werd3. Bovendien kunnen we uit deze studie niets besluiten over een rechtstreeks verband tussen de aanpak van het slaapprobleem bij het kind en de daling van depressieve symptomen bij de moeder.

Andere studies In twee overzichtsartikels rapporteerde 94% van de artikels (49/52) over gedragsinterventies voor slaapproblemen (vooral psycho-educatie en graduele extinctie) bij kinderen van 0 tot 5 jaar een klinisch significante verbetering van het slaapprobleem4,5. Bij gemiddeld 82% (range 10% tot 100%) van de kinderen verbeterde het slaapprobleem na drie tot zes maanden. Er zijn weinig gegevens over resultaten na meer dan één jaar opvolging. Dezelfde literatuurstudies besloten dat de aanpak van het slaapprobleem positieve effecten had op het algemeen welbevinden van de ouders: minder symptomen van depressie, efficiëntere ouderschapsstijl, verbeterde huwelijkssatisfactie en verminderde ouderlijke stress.

Voor de praktijk De literatuur en de praktijk leren ons dat een gedragsaanpak voor slaapproblemen bij jonge kinderen zeer efficiënt is en de secundaire gevolgen zoals het algemeen welbevinden bij de ouders, kan beperken. Het zou zinvol zijn dat eerstelijnsgezondheidswerkers op de hoogte zijn van deze gedragsaanpak en dit na de nodige vorming toepassen binnen hun praktijk.

Besluit Minerva Deze studie besluit dat gedragsinterventies voor slaapproblemen bij kinderen van zes maanden efficiënt zijn op korte en op lange termijn, en ook positieve effecten hebben op depressieve gevoelens bij de moeder.

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

69

Vervolg

 op

D

eze rubriek brengt in het kort nieuwe studies over onderwerpen die reeds eerder in Minerva verschenen. De redactie meent dat deze nieuwe studies geen volledige analyse vragen, maar toch de moeite zijn om onder uw aandacht te brengen. We kaderen de nieuwe gegevens in de eerder gepubliceerde Minervabesprekingen.

ß-blokkers in de primaire preventie van hartfalen bij patiënten met hypertensie

P. De Cort

Minerva besprak recent drie meta-analyses die argumenteren dat het gebruik van een hydrofiele ß-blokker in geval van essentiële hypertensie bij 60-plussers niet langer eerste keuze is1. Messerli was de eerste die in dit verband een waarschuwende vinger opstak2. Aanleiding hiervoor was dat men tot op heden in de V.S. nog steeds zeer veel ß-blokkers voorschrijft als primaire preventie van CVA en totale mortaliteit bij niet-gecompliceerde hypertensiepatiënten. Daarom springt hij terug op de barricades als mede-auteur van een nieuw literatuuronderzoek3. De auteurs focussen deze keer op de eventuele preventie van hartfalen door middel van ß-blokkers (primaire uitkomstmaat). Deze degelijke metaanalyse includeerde 12 RCT’s met 112 177 hypertensiepatiënten met een gemiddelde leeftijd tussen 52 tot 76 jaar en gemiddelde systolische bloeddruk van 172 mmHg (149-197) en gemiddelde diastolische bloeddruk van 96 mmHg (86-108). Resultaat: het bloeddrukverlagende effect van de ß-blokkers is gelijkaardig aan dat van alle andere middelen. Dit resulteert in een gelijke reductie van hartfalen, zowel bij jongere als bij oudere patiënten. In 66% van de gevallen is de gebruikte ß-blokker het hydrofiele atenolol. Bij patiënten jonger dan 60 jaar behandeld met een ß-blokker was er een significante reductie van het aantal CVA’s (secundaire eindpunt) (RR 0,78; 95% BI van 0,65 tot 0,94), maar bij ouderen was er een toename (RR 1,19; 95% BI van 1,11 tot ,28). Voor de andere secundaire eindpunten (totale sterfte, cardiovasculaire sterfte, fataal plus niet-faDeze meta-analyse toont geen meerwaarde aan taal hartinfarct en beroerte) waren er geen verschillen, noch met van ß-blokkers voor hartfalen ten opzichte van de verschillende geneesmiddelen, noch bij jongere of oudere paandere bloeddrukverlagende geneesmiddelen. In tiënten. Eerder verwarrend zijn de plots die de correlatie weergede praktijk is het echter zo dat ß-blokkers als eerste ven tussen RRR van hartfalen en bloeddruk en duur van follow-up. keuze voor de behandeling van hypertensie, beter De significanties en de grootte van de correlatiecoëfficiënten zijn niet vermeld. Nochtans vermoedt de aandachtige lezer met één voorzichtig gebruikt worden bij ouderen. oogopslag dat ze niet significant zullen zijn. Referenties 1. De Cort P. ß-blokkers bij hypertensiepatiënten jonger of ouder dan 60 jaar. Minerva 2007;6(3):36-8. 2. De Cort P. Zijn ß-blokkers nog eerste keus bij primaire hypertensie? Minerva 2006;5(4):53-5. 3. Bangalore S, Wild D, Parkar S, et al. Beta-blockers for primary prevention of heart failure in patients with hypertension. J Am Coll Cardiol 2008;52:1062-72.

Acne: benzoylperoxide, clindamycine of beide?

P. Chevalier

Minerva besprak een studie over het effect van verschillende lokale behandelingen voor acné (twee maal per dag), met of zonder lokale of orale antibiotica (oxytetracycline, minocycline)1. Bij patiënten met een lichte tot matige vorm van acné (Leeds-score van 0 tot 12) had toevoeging van erythromycine aan benzoylperoxide (5%) geen meerwaarde als lokale behandeling. Het effect van de associatie was niet superieur aan het effect van elke afzonderlijke behandeling. In 2008 verscheen een publicatie van twee identieke, dubbelblinde RCT’s2. Hierin werd het effect van de vaste combinatie clindamycinefosfaat (1,2%) + benzoylperoxide (2,5%) vergeleken met het effect van de afzonderlijke middelen en van alleen het excipiënt bij 2 813 patiënten van minstens 12 jaar oud met een matige tot ernstige vorm van acné bepaald aan de hand van de Evaluator Global Severity Score (EGSS). Deze scorelijst varieert van 0 (gezonde huid) tot 5 (zeer ernstige vorm van acné). De methodologie van dit onderzoek was correct. De studie duurde twaalf weken. De vaste associatie had meer effect op de evolutie van de inflammatoire en niet-inflammatoire letsels en op de ernst van de acné. Zowel de onderzoeker als de patiënten evalueerden deze beide eindpunten. In deze studie werd de behandeling slechts één maal per dag toegepast en de concentratie benzoylperoxide was lager dan in de vroegere studies. Volgens de auteurs veroorzaakt benzoylperoxide 5% meer irritatie en tonen enkele studies aan dat Deze studie toont aan dat de associatie van de concentraties van 2,5%, 5% en 10% even effectief zijn. Het clindamycine 1,2% met benzoylperoxide 2,5% een gebruik van verschillende classificaties voor acné bemoeilijkt de vergelijking van de resultaten van dit onderzoek met de resultaten gunstig effect heeft bij de behandeling van acné. In van vroegere studies1. In Clinical Evidence3 vinden we geen inforandere studies is het nut van de associatie van een matie over het effect van de vaste associatie van benzoylperoxide antibioticum met benzoylperoxide niet aangetoond. met antibiotica. Referenties 1. Chevalier P. Antibacteriële behandeling van acné. Minerva 2005;4(8):133-5. 2. Thiboutot D, Zaenglein A, Weiss J, et al. An aqueous gel fixed combination of clindamycin phosphate 1.2% and benzoyl peroxide 2.5% for 3.

70

the once-daily treatment of moderate to severe acne vulgaris: assessment of efficacy and safety in 2813 patients. J Am Acad Dermatol 2008;59:792-800. Purdy S, DeBerker D. Acne vulgaris. Clinical Evidence, 2008. Search date June 2007.

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

minerva

Dipyridamol en aspirine na CVA of TIA

P. Chevalier

In 2006 publiceerde Minerva een bespreking over het nut van de associatie van dypiridamol met aspirine na een mineur CVA of TIA (ESPRIT-studie)1. Deze studie had een aantal methodologische beperkingen: het was een open label studie en de co-behandelingen waren niet bekend. Door het toevoegen van dipyridamol met vertraagde vrijstelling aan aspirine bleek dat een waarschijnlijk beperkt aantal patiënten met mineur CVA of TIA, een bijkomend, maar gering voordeel had op het vlak van cardiovasculaire morbiditeit, maar niet op het vlak van cardiovasculaire of totale mortaliteit. De auteurs van de ESPRIT-studie voerden ook een meta-analyse uit, gebaseerd op een systematische zoektocht naar vergelijkingen tussen dipyridamol + aspirine versus alleen aspirine. Dezelfde auteurs publiceerden in 2008 een nieuwe meta-analyse van dezelfde studies, maar nu met individuele patiëntgegevens2. Hiermee wilden ze het voordeel van de behandeling onderzoeken in functie van het initiële risico. Ze stellen (opnieuw) vast dat de therapeutische associatie een meerwaarde heeft ten opzichte van aspirine alleen (HR 0,82; 95% BI van 0,72 tot 0,92) voor de samengestelde uitkomstmaat van vasculaire sterfte, niet-fataal myocardinfarct en niet-fataal CVA. Dit gunstige effect wordt vastgesteld in alle subgroepen op basis van leeftijd (≥ 65 jaar), geslacht, initieel CVA, hypertensie, diabetes, myocardischemie, dosis aspirine, type vasculair letsel en vorm van dipyridamol. Deze resultaten doen geen afbreuk aan onze terughoudendheid over de meerwaarde van de associatie boven aspirine alleen. Wanneer we de resultaten van de subgroepanaIn deze nieuwe meta-analyse met individuele lyses nader bekijken, stellen we vast dat, in tegenstelling patiëntgegevens is bij post CVA-patiënten niet in alle tot wat de auteurs suggereren, er geen statistisch significante meerwaarde is van de associatie in de volgende vastgelegde subgroepen aangetoond dat de associatie situaties: dosis aspirine ≥75 mg, vrouwen, post TIA, van dipyridamol met aspirine superieur is aan aspirine geen hypertensie, wel diabetes of myocardischemie en alleen. De meta-analyse verandert niets aan onze vroegere gebruik van dipyridamol met onmiddellijke vrijstelling. terughoudendheid tegenover een duidelijke meerwaarde van Gelijktijdige andere behandelingen zijn nog steeds niet de associatie bij alle patiënten na een mineur CVA of TIA. in rekening genomen. Referenties 1. Chevalier P. Dipyridamol toevoegen aan aspirine na ischemisch CVA? Minerva 2006;5(7):104-6. 2. Halkes PH, Gray LJ, Bath PM, et al. Dipyridamole plus aspirin versus aspirin alone in secondary prevention after TIA or stroke: a meta-analysis by risk. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2008;79:1218-23.

Is er nog een plaats voor rosiglitazon?

P. Chevalier

Minerva bracht de cardiovasculaire risico’s van rosiglitazon reeds verschillende malen onder de aandacht van de lezers. Een eerste meta-analyse was gebaseerd op gepubliceerde en niet-gepubliceerde studies. Deze toonde aan dat bij diabetes type-2 patiënten rosiglitazon een groter risico gaf voor myocardinfarct en waarschijnlijk ook voor cardiovasculaire sterfte dan placebo of een ander oraal antidiabeticum1. Een tweede meta-analyse met een striktere methodologie bevestigde deze resultaten en toonde eveneens aan dat het risico van hartfalen stijgt (RR 2,09; 95% BI van 1,52 tot 2,88; p<0,001)2. Minerva besprak in 2008 de ACCORD-studie3. Met een intensieve behandeling (voor 90% met rosiglitazon) was het overlijdensrisico groter dan met een minder intensieve behandeling. Voornamelijk op basis van deze laatste studie vermelden de American Diabetes Association (ADA) en de European Association for the Study of Diabetes (EASD) in hun laatste consensustekst dat rosiglitazon geen plaats meer heeft bij de aanpak van diabetes type-2. Volgens deze consensus is de baten/risicoverhouding niet gunstig en zijn er andere therapeutische keuzes beschikbaar4. Voor pioglitazon is dit risico niet aangetoond5. In 2008 verscheen een cohortonderzoek bij Amerikaanse 65-plussers6 waaruit blijkt dat ook het risico van mortaliteit door eender welke oorzaak groter is met rosiglitazon dan met pioglitazon (15% meer mortaliteit; 95% BI van 5 tot 26%). Hetzelfde geldt voor het risico van congestief hartfalen (13% meer risico; 95% BI van 1 tot 26%). De auteurs vermelden dat de resultaten gecorrigeerd werden voor talrijke paEen consensus van internationale diabetesverenigingen tiëntkenmerken, zonder te specifiëren over welke van beveelt aan om niet langer rosiglitazon voor te schrijven de onderzochte kenmerken het hier precies gaat (diabeomwille van de risico’s en de beschikbare alternatieven. Dit tescomplicaties, andere pathologieën, cardiovasculaire bevestigt de conclusies van vroegere Minervabesprekingen procedures, gebruik van cardiovasculaire geneesmiddeen andere recent gepubliceerde gegevens. len of van antidiabetica). Referenties 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Chevalier P. De cardiovasculaire risico’s van rosiglitazon. Minerva 2007;6(8):126-7. Chevalier P. Rosiglitazon: bevestiging van het cardiovasculaire risico. Minerva 2008;7(3):48. Chevalier P, Wens J. Intensiteit van glykemiecontrole en cardio-(micro- en macro-)vasculair risico. Minerva 2008;7(7):108-9. Nathan DM, Buse JB, Davidson MB, et al; American Diabetes Association; European Association for Study of Diabetes. Medical management of hyperglycemia in type 2 diabetes: a consensus algorithm for the initiation and adjustment of therapy: a consensus statement of the American Diabetes Association and the European Association for the Study of Diabetes. Diabetes Care 2009:32;193-203. Chevalier P. Pioglitazon: cardiovasculair risico vergeleken met rosiglitazon en andere orale antidiabetica. Minerva 2008;7(1):2-3. Winkelmayer WC, Setoguchi S, Levin R, Solomon DH. Comparison of cardiovascular outcomes in elderly patients with diabetes who initiated rosiglitazone vs pioglitazone therapy. Arch Intern Med 2008;168:2368-75.

minerva

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009

71

Vervolg

 op

Orale antidiabetica en cardiovasculaire accidenten

P. Chevalier

Het probleem van de cardiovasculaire veiligheid van orale antidiabetica kwam reeds herhaaldelijk ter sprake in Minerva, vooral naar aanleiding van talrijke publicaties over de risico’s van rosiglitazon1-5. Voor rosiglitazon is het toegenomen cardiovasculaire risico duidelijk bewezen. Voor pioglitazon is het verhoogde cardiovasculaire risico niet aangetoond en is er zelfs een voordeel gesuggereerd ten opzichte van andere orale antidiabetica (o.a. van rosiglitazon!) behalve op het vlak van hartfalen. Deze resultaten zijn echter gebaseerd op weinig betrouwbare gegevens4. Hoe zit het met de andere orale antidiabetica? Een systematisch overzicht van peer-reviewed en gepubliceerde studies onderzoekt deze vraag6. De auteurs excluderen de oudere hypoglykemiërende sulfamiden en de alfa-glucosidase-inhibitoren. Bijna alle studies zijn van korte duur en nemen cardiovasculaire accidenten niet op als uitkomstmaat. De auteurs kunnen op 142 RCT’s toch 40 studies vinden die melding maken van cardiovasculaire accidenten (vooral infarct en CVA) en/of overlijden; slechts in acht studies zijn cardiovasculaire accidenten opgenomen in de primaire of secundaire uitkomstmaten. De auteurs excluderen congestief hartfalen. Voor metformine is bevestigd dat de cardiovasculaire mortaliteit daalt in vergelijking met alle andere orale antidiabetica en met placebo (OR 0,74; 95% BI van 0,62 tot 0,89). Er is echter geen statistisch significant voordeel op het vlak van cardiovasculaire morbiditeit en globale mortaliteit. Geen enkel ander oraal antidiabeticum heeft een gunstig effect op het cardiovasculaire vlak. Rosiglitazon is het enige orale antidiabeticum met een groter risico (maar statistisch niet significant) op het vlak van cardiovasculaire morbiditeit en mortaliteit (OR 1,68; 95% BI van 0,92 tot 3,06). Voor een correcte evaluatie van ongewenste effecten zijn Dit onderzoek bevestigt het bewezen voordeel van er echter enkele beperkingen aan dit literatuuroverzicht. metformine en het mogelijke risico van rosiglitazon Zo includeerden de auteurs alleen gepubliceerde RCT’s, wat betreft cardiovasculaire accidenten. Behalve voor waarbij nieuwe cardiovasculaire accidenten zelden als uitmetformine voldoen de gegevens in de RCT’s echter komstmaat gekozen waren en waarbij hartfalen bovendien niet voor een degelijke evaluatie. uitgesloten was. Referenties 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Chevalier P. Is er nog een plaats voor rosiglitazon? Minerva 2009;8(5):71. Chevalier P, Wens J. Intensiteit van glykemiecontrole en cardio- (micro- en macro-)vasculair risico. Minerva 2008;7(7):108-9. Chevalier P. Rosiglitazon: bevestiging van het cardiovasculaire risico. Minerva 2008;7(3):48. Chevalier P. Pioglitazon: cardiovasculair risico vergeleken met rosiglitazon en andere orale antidiabetica. Minerva 2008;7(1):2-3. Chevalier P. De cardiovasculaire risico’s van rosiglitazon. Minerva 2007;6(8):126-7. Selvin E, Bolen S, Yeh HC, et al. Cardiovascular outcomes in trials of oral diabetes medications: a systematic review. Arch Intern Med 2008;168:2070-80.

Oefeningen als preventie van valpartijen bij ouderen

P. Chevalier

Valpreventie bij ouderen is een populair onderwerp in Minerva. Enerzijds was er in een literatuuroverzicht van RCT’s (6 397 personen) twijfel over het preventieve effect van programma’s met multifactoriële evaluatie en correctie voor risicofactoren1. Anderzijds bleek uit een zeer groot observationeel onderzoek (95 433 zeventigplussers) dat evaluatie van het valrisico én opzetten van preventieve strategieën (verminderen van geneesmiddelen, evenwichtsoefeningen en stappen) wel nuttig kunnen zijn2. In 2008 publiceerden Sherrington et al. een meta-analyse van zeer goede methodologische kwaliteit3. Zij includeerden 44 RCT’s met in het totaal 9 603 ouderen, waarvan de meerderheid thuis woonde en de overigen in een RVT verbleven. De belangrijkste interventie van de studie bestond uit een oefenprogramma. In de controlegroep waren geen oefeningen voorzien. De rate ratio voor vallen bedroeg 0,83 (95% BI van 0,75 tot 0,91; p<0,001; test I² 62%, wat wijst op grote heterogeniteit). De verdienste van deze meta-analyse was dat de auteurs de factoren analyseerden die de heterogeniteit in de studies verklaarden. Ze stellen vast dat het preventieve effect het hoogst was bij programma’s die minstens 50 uur duurden (of twee wekelijkse sessies gedurende 25 weken), en evenwichtsoefeningen includeerden (oefeningen rechtopstaande, waarbij iemand met de voeten dicht bij elkaar of op één voet staat, daarbij vermijdt om de handen als hulp te gebruiken, en gecontroleerd beweegt rond het zwaartepunt) maar eveneens ‘stappen’ als interventie excludeerden. Een mogelijke verklaring hiervoor is dat stappen gepaard ging met een groter valrisico (niet echt gerapporteerd in de studies) of dat het meer tijdrovende stappen vervangen werd door evenwichtsoefeningen wanneer de voorziene tijd beperkt was. Minstens twee maal per week gedurende Voor interventies die rekening hielden met de optimale oefen25 weken oefeningen doen met inbegrip van duur en -intensiteit, evenwichtsoefeningen includeerden en evenwichtsoefeningen, vermindert het valrisico bij stappen als interventie excludeerden, was de HR 0,58 (95% ouderen. BI van 0,48 tot 0,69). Bij ouderen met een groter valrisico was het effect minder groot. Referenties 1. Chevalier P. Valpreventie: multifactoriële evaluatie en doelgerichte interventie. Minerva 2008;7(3):46-7. 2. Chevalier P. Betere valpreventie door toepassing op ruime schaal van interventies met bewezen effect? Minerva 2008;7(10):155. 3. Sherrington C, Whitney JC, Lord SR, et al. Effective exercise for the prevention of falls: a systematic review and meta-analysis. J Am Geriatr Soc 2008;56:2234-43.

72

juni 2009

volume 8 ~ nummer 5

minerva

Verklarende woorden  l ijst Asthma Quality of Life Questionnaire - AQLQ De Asthma Quality of Life Questionnaire (AQLQ) is een specifiek meetinstrument om de kwaliteit van leven te meten bij volwassenen met astma. De vragenlijst gaat over vier domeinen: symptomen, emotionele aspecten, blootstelling aan uitlokkende factoren in de omgeving, beperking van activiteiten. De resultaten worden gescoord op een zevenpunten Likertschaal en opgeteld. Een evolutie van een half punt betekent een geringe verandering, een evolutie van één punt betekent een matige verandering en een evolutie van twee punten betekent een belangrijke verandering.

Chi2-toets De Chi²-toets gebruikt men voor het analyseren van categorische variabelen, bijvoorbeeld om te berekenen of twee of meer proporties van elkaar verschillen. Deze toets wordt gebruikt om geobserveerde data te vergelijken met data die we zouden verwachten op basis van de nulhypothese van onafhankelijkheid.

Cluster randomisatie (Eng: cluster randomisation) Toewijzing door middel van randomisatie betekent dat iedere aan het onderzoek deelnemende persoon evenveel kans heeft om in één van de onderzoeksgroepen terecht te komen. Wanneer randomisatie op het niveau van groepen individuen (in plaats van aparte individuen) gebeurt, spreekt men van cluster randomisatie.

Factorieel opzet (Eng: factorial design) In een studie met factoriële opzet kan men het effect van twee of meer factoren tegelijkertijd evalueren. De interventies zijn combinaties van de factoren. Op deze wijze kan men ook de interactie tussen de bestudeerde factoren analyseren.

Hazard Ratio/Rate - HR De hazard ratio is een relatief risico van een uitkomst wanneer de analyse gebeurt met behulp van het Cox regressiemodel.

I² van Higgins De I² van Higgins berekent het percentage variatie tussen studies dat te wijten is aan heterogeniteit en niet aan toeval. Dit is belangrijk bij het poolen van verschillende studies in een meta-analyse. De I² is een maat voor de inconsistentie van de studieresultaten (‘inconsistency’). In tegenstelling tot de Q-test, is de I² niet afhankelijk van het aantal beschikbare studies. Een I² <25% duidt op zwakke heterogeniteit; 25-50% op matige heterogeniteit en >50% op belangrijke heterogeniteit.

Intention to treat analyse Volgens het intention to treat principe worden na toewijzing de behandelingsgroepen niet meer gewijzigd. Dit betekent dat alle patiënten die aan een groep zijn toegewezen, betrokken worden in de analyse, ongeacht of zij de toegewezen behandeling gevolgd of voltooid hebben. Op deze wijze wordt de kans op vertekening van de resultaten verkleind.

minerva

Marks, Dunn and Woolcock questionnaire Deze vragenlijst wordt ingevuld door de patiënt en bestaat uit 20 items over dyspnee, stemmingsstoornissen, sociale contacten en gezondheidstoestand. De antwoorden worden gescoord op een Likert-schaal. De score varieert van 1 tot 10 (beste).

New York Heart Association (NYHA) classificatie voor hartfalen NYHA-klasse I Geen symptomen of beperkingen: geen vermoeidheid, kortademigheid of pijn op de borst bij normale fysieke inspanning. NYHA-klasse II Enige beperking van de fysieke activiteiten: bij rust geen symptomen, maar normale activiteiten veroorzaken kortademigheid, vermoeidheid of pijn op de borst. NYHA-klasse III Belangrijke beperking van de inspanningscapaciteit: geen symptomen bij rust, maar een minieme inspanning kan reeds symptomen uitlokken. NYHA-klasse IV De patiënt kan geen enkele inspanning uitvoeren zonder symptomen. De symptomen zijn reeds aanwezig bij rust en bij de minste inspanning nemen deze toe in ernst.

Nijmeegse vragenlijst - NVL De NVL wordt door de patiënt ingevuld en bevat 16 items over de frequentie van klachten. De scores variëren van nooit (0), zelden, soms, dikwijls tot zeer dikwijls (4). De globale score wordt berekend op 64 punten.

NNT - Number Needed to Treat Dit getal geeft aan hoeveel personen moeten worden behandeld om één extra geval van een bepaalde ziekte te voorkomen. De NNT wordt als volgt berekend: 1/ARR (%) * 100.

Odds ratio - OR De odds is de verhouding van de kans op het optreden van een ziekte of gebeurtenis en de kans op het niet-optreden ervan. De odds ratio (OR) is de verhouding van twee odds.

Per protocolanalyse (Eng: per protocol analysis) Bij een analyse per protocol sluit men bij het analyseren alle patiënten uit die niet strikt beantwoorden aan de criteria die zijn vastgelegd in het protocol. Dit in tegenstelling tot de analyse volgens intention-to-treat waarbij alle gerandomiseerde patiënten worden geanalyseerd.

St George’s Respiratory Questionnaire - SGRQ Deze vragenlijst bevat 50 vragen (76 items) en is ingedeeld in drie categorieën: symptomen (frequentie en ernst), activiteiten (beperkingen door dyspnee) en impact op het dagelijkse leven van de zieke. De score varieert van 0 tot 100.

Visueel analoge schaal (Eng: visual analogue scale - VAS) Dit is een meetinstrument waarbij de onderzochte persoon op een lijn (al dan niet onderverdeeld in punten) aangeeft waar zijn antwoord op een vraag zich situeert tussen twee uitersten (positief/negatief, ja/nee, ziek/gezond, pijn/geen pijn, enzovoort).

volume 8 ~ nummer 5

juni 2009