It was our lucky day when we were introduced to a man named Alfred!

ALFRED IS TACHTIG!

November 12, 1995 – Our Lucky Day The date was November 12, 1995. The occasion was TransWorld Radio’s Thanksgiving dinner. There were 220 people in attendance, and 20 turkeys were served. We were sitting at Blossom Phillip’s table, and Itske and Alfred were sitting next to us. After we went home, Bill remarked that the Dutchman next to him spoke better English than many Americans we know, and we remembered that Pastor Jack Ludlam had told us that the Stutterheims were people we should get to know. After that, we exchanged greetings in church on Sundays when we were in Bonaire, and began to look forward to chats in the late afternoons at Buddy Dive when Alfred came for a swim. We found we had common interests in the financial markets and in church affairs. That was the extent of our friendship for a while. Some things take time. Then one Sunday, a list of church members was distributed. When we came to Stutterheim, Albert, we were dismayed and embarrassed. We’d been calling him Alfred right along, and he’d never corrected us. Not only was this fellow articulate, but incredibly polite! After church, Bill apologized for our mistake. “My name is Alfred,” he said indignantly. No doubt about it. A-L-F-R-E-D. Over the next 13 years this man named Alfred has become one of our most valued friends. He and Itske have introduced us to many of the good local restaurants, like Maiki Snack and the bar hap at Mona Lisa. Our regular Friday night suppers together have become highlights of our weeks in Bonaire. They have kindly allowed us to use their computer, and recently allowed us to stay in their guest house when we had overflow guests. It was our lucky day when we were introduced to a man named Alfred! Eleanor and Bill Blankenburg

I remember my first time visiting Alfred and Itske in Bonaire, on holiday with Rob. I remember that at the end of the meal, Alfred would get the Bible and read a passage, and then turn to me and ask me questions about what I thought it meant. I don’t think he knew at the time that I go to church pretty regularly, and I think it was nice of him to try to find out about what I thought or believed in, in that way. Liz

Beste Alfred en Its, Van harte gefeliciteerd met je verjaardag Alfred. 80 jaar, we gaan nu wel U tegen je zeggen. Wij wensen jou een heel goed, maar vooral een gezegend jaar toe samen met jouw lieve Its. Ja en jij Its vanzelfsprekend ook van harte gefeliciteerd. Het was voor jou, voor jullie, wel een ongelooflijk zwaar en moeilijk jaar. Maar onze Hemelse Vader heeft jullie er doorheen geholpen. Velen, ook wij, hebben met hun gebed om jullie heen gestaan. We zijn daarom zo dankbaar dat je nu al zoveel beter bent, zodat jij je verjaardag in Nederland kunt vieren. Jullie hebben heel wat jaren geleden de beslissing genomen om naar Bonaire te verhuizen. Vooral jij Alfred heb je, natuurlijk met medewerking van Its, je enorm in gezet met je kerkelijke activiteiten. Speciaal de eerste jaren met Trans World Radio. Je hebt je talenten voor de verspreiding van het Gods boodschap in deze wereld ten volle gebruikt. Nu ben je weer actief voor de kerk van Bonaire. De mensen zullen jullie nooit meer weg laten gaan uit Bonaire. De kroon voor jullie werk is nu wel dat jullie zoon Ernst predikant wordt op Bonaire. Wat moet dat een geweldig dankbaar gevoel aan jullie geven. Wij wensen jullie dan ook nog vele gelukkige en gezonde jaren toe. Zoals wij reeds in onze e.mail schreven kunnen wij vanwege onze vacantie niet aanwezig zijn op jouw verjaardag. In gedachte zullen wij er wel zijn. Wij wilden zo graag een attachment er bij doen van jouw geliefde sport SNORKELEN, maar of het gelukt is?????????????? We hopen dat je weer de gezondheid hebt terug gekregen om al die mooie vissen weer van dichtbij te kunnen zien. Nogmaals een onvergetelijke verjaardag toegewenst Dikke zoenen, Annie en Gerard

Limmen 1 juni 2008, Ik heb Alfred leren kennen bij tante Bets (Dr.Schaepmanstraat 5 te Haarlem) waar zijn moeder (voor mij tante Frieda) regelmatig een paar dagen logeerde. Ik kwam ook regelmatig b ij tante Bets en heb zelfs enige tijd bij haar ingewoond. In de loop der jaren bleken wij beiden met onze gezinnen in Castricum te wonen, wat we niet van elkaar wisten. Toen tante Bets wat ouder werd gingen zowel Alfred als ik regelmatig bij haar langs, op een gegeven moment stelde Alfred voor om mij te komen ophalen en samen naar haar toe te gaan, o.a. voor haar verjaardag. Alfred en Itske gingen elke nieuwjaarsdag wandelen in de duinen, zodoende kwamen zij langs ons huis op Ruiterweg 25A te Castricum en groeide de traditie om even binnen te komen en een gelukkig nieuwjaar te wensen. Tante Bets haar gezondheid ging achteruit en zij werd opgenomen in een verpleeghuis te Haarlem. Tijdens deze periode heb ik haar maandelijks bezocht en ook een paar keer in gezelschap van Alfred. Na haar dood ben ik en Adri hen blijven ontmoeten. Via hem leerde ik ook mijn andere neven (Rolf en Theo) kennen en dat was meestal op door Alfred georganiseerde feestjes. Ik heb dat altijd op prijs gesteld, want door hem heb ik een deel van de familie Stutterheim wat beter leren kennen. Ook na hun vertrek naar Bonaire bleef het contact behouden. We zijn samen twee keer bij hun te logeren geweest, wat voor ons leuke herinneringen zijn. Zodra ze een bezoek in Holland brengen, komen ze meestal een van de eerste dagen bij ons langs, om de warme kleren (die in Bonaire overbodig zijn) op te halen en aan het einde van de vakantie weer terug te brengen. Ik heb in de loop der jaren kunnen vaststellen, dat Alfred de grote promotor is om de familiebanden te onderhouden en aan te sterken en dat meestal door middel van gezellige familiefeestjes. Ik en Adri stellen het dan ook altijd nog zeer op prijs hiervan ook deelgenoten te zijn geweest en deze gezellige momenten te hebben mogen meemaken. Wij hopen, dat Alfred met zijn Itske nog vele gelukkige en redelijk gezonde jaren tegemoet gaan. Veel liefs van Cor en Adri Stutterheim.

Een pondje kersen… Wat kenmerkend is voor Pa, is zijn voorliefde voor vruchten; niet alleen gewone alledaagse vruchten zoals sinaasappels en peren, maar ook vruchten zoals rozebottels en duindoornbessen. Als Pa om zes uur niet meer kan wachten op het eten, dan zegt hij, heb je niet een lekker banaantje. Maar waar hij echt het meeste van houdt is kersen. Ik denk dat dat komt vanwege zijn jeugd. Zijn Duitse familie had een stuk grond dat nergens goed voor was, behalve misschien voor wat vruchten bomen. Het kersenplukken zal ongetwijfeld een deel zijn van Alfred’s herinneringen aan Neckarrems. Ik weet nog dat we eens aan het wandelen waren en Pa ontdekte een wilde kersenboom. Zo’n hele grote boom, met piepkleine smakeloze zwarte kersjes. Er moest geplukt worden, en gegeten. Op een zondag heel lang geleden gingen we fietsen van Zwanenburg naar “zijkanaal F”, ergens in de IJ-polder. Pa had daar wilde rozenstruiken ontdekt. We gingen rozebottels plukken, zakken vol. En toen we daarmee thuis kwamen, moest je ze doorsnijden en al die jeukende, miezerige pitjes er uit halen. Daarna kon er rozebotteljam van gemaakt worden. En dat gebeurde ook. Een andere zondag werd er een expeditie georganiseerd naar Zandvoort. Om op het strand te liggen of een biertje te drinken? Nee, we gingen duindoornbessen plukken. Zakken vol. Want die zijn heel rijk aan vitamine C. Wat we ermee gedaan hebben weet ik niet meer. Nog een expeditie was appelen halen bij de boer, ook ergens in de IJ-polder. Die glimmende, plakkerige 6 appels in een plastic zakje bij de supermarkt zijn niets vergeleken bij de appels die pa haalde. Zelfs de “valappels”, die net even goedkoper waren, en die Pa dus kocht voor onmiddellijke consumptie, waren een stuk beter dan de huidige supermarkt appels. Hele dozen met Jonathans en Cox Orange stonden in het studeer kamertje boven, op Acacialaan 15. Dat was vóór de tijd van centrale verwarming, dus in deze “koelcel” bleven de appels goed tot maart. Die appels werden niet alleen door ons gezin gegeten. Ook Oma Stutterheim kreeg een doos, dan maakte zij de vermaarde “Apfelkuchen”. “Hiffekranz” deeg werd gemaakt uit meel, melk, suiker, gist en ei. Dat werd gekneed, geslagen en gestompt. Dun uitgerold op een bakblik. De boerse appelen werden in zes of acht schijfjes gesneden en systematisch in het deeg geduwd. Ondertussen kookte de griesmeel (nee niet hét griesmeel, dé griesmeel). Eiwit werd opgeklopt en dan door de griesmeel geroerd. Dat mengsel werd over de appelen gegoten… beetje kaneel er op, en de oven in. Als we dan op bezoek kwamen bij Oma Stutterheim om op zaterdag TV te kijken, was het eten van dit gebak een traditie. De voorliefde voor vruchten had ook zijn invloed in Pa zijn liefde voor Duits gebak: Schwartzwälderkirschtorte (weer die kersen), himbeerkuchen… Op vakantie naar Duitsland werd altijd gestopt bij een “konditorei”. Ik kan me herinneren dat we eens appeltaart bestelden, en de serveerster vroeg of we er slagroom bij wilden. Zonder een moment na te denken zei pa gedecideerd: “Ohne Zahne”. Daarom bestel ik altijd extra slagroom op mijn appeltaart, tot de dag van vandaag. Ernst Stutterheim

This is the story of the Bonairean Rapunzel or How the worms, the humming-birds and the iguanas watched Alfred loose his hair!

Once upon a time, at one of our numerous stays on Bonaire at Itske + Alfred’s little Garden Villa, Alfred was wondering how it came, that my husband Knut had arrived with quite long hair and even though he knew we hadn’t left Kaya Krisolito, presented himself in the evening on top of the garage for the obligatory sun-downer with a new haircut. After Knut telling him that the clipping had taken place (almost in the nude) in his own garden near the compost bins, underneath the so called “iguana tree”, he was wondering if he could also get an appointment with the “hairdresser”. And so Alfred and I ended up, almost in the nude (he was wearing his swimsuit and I my bikini) in the back of his garden, near the compost bin, underneath the so called “iguana tree”, being circled by colibris – Alfred and I chatting and me trimming his hair, so that he could impress Itske with a new haircut in the evening on top of the garage for the obligatory sundowner with Knut and Helga. Even though Alfred contacted his favourite Bonairean hairdresser whenever needed, from then on, he always let his hair grow for me, so that we could have our private little thing with the worms, the iguanas, the humming-birds and the scissors. Unfortunately there are no photos to prove my little story but just ask the worms, the iguanas, the colibris or……Itske.

Dear Alfred, It has been a joy knowing you. Kelley and I first got to know you a little when we served on the Missions Committee with you back in our early days on Bonaire. It was wonderful to spend time with you. Your concern for the peoples of the world was always so event, especially when you prayed! I remember that you were on the committee to write the Church Constitution and that was quite the undertaking with the multicultural and diversified background of all the people who attended the church, but your team did fantastic at laying the foundation for the future of the church. I remember interesting times as we both served on the Elder Board; again our care for people and love for God’s word was always present. Most of all I remember that it was fun to be around you. As you celebrate your 80th birthday, I want to wish you good health and a continued ability to see the best in people and a sharp mind to continue to challenge others from God’s word. God Bless you on your 80th Birthday, Love in Christ, Bob & Kelley

Dear Alfred and Itske, Well, well, Alfred’s getting there! Not only do we wish to send you our heartfelt congratulations, we wish that we could be on hand to celebrate with you. We have not heard from you for some time and we don’t know where you live just now. Where is the celebration taking place? We would like some feedback and get up dated. And then to know that you were considering to spend at least some of your retirement time in Canada. We drove through Meaford the other day and recalled some good memories with both of you. We remember the big house quite well. Meaford is becoming a very attractive retirement town with a new, scenic harbour. We also have good memories of our stay with you in Castricum in 1991 with Emily. We rented some bikes then and drove through the dunes. Finally we had a meeting in Holland in 2001, when we learned that you had settled in Bonaire, a long way from Meaford. We hope all is well with you and the “boys” and their family. Last time we corresponded Ernst and Mattie lived in Curacao, but we have not received a reaction to our last letter to them. Hoping that no news is good news we count on all being well. Again our congratulations and God’s blessings to you and yours. Love and regards from Janny and Henk.

Wanneer ik aan u denk dan denk ik vooral de laatste jaren aan: de USD foreign currency trades. Een korte samenvatting van de korte termijn verwachtingen(voor de meeste mensen abacadabra maar voor u geneden koek). The major wave (5) rally is coming soon. With this event (80 jaar) the Euro should consolidate these gains by correcting into the 38% to 50% retracementzone (USD 1.4191-1.4594) before making a move on the major wave (5) extended targets near to USD 1.70. Within the intermediate wave 3 there appears to be a completed five wave pattern. Als ik aan waves denk dan denk ik aan mijn surfplank waarmee ik met veel plezier surfde aan de Noordzee. Ik vertrok vanuit het door u ter beschikking gestelde huis aan de Henri Dunantsingel. U was voor ons destijds de redder in barre tijden. Zoals de FED onlangs Bearn Sterns hielp. Gelukkig komen na dieptepunten ook weer hoogtepunten en keerpunten. Oom Alfred = Riding the waves. Arnaud Stütterheim

The pictures show how he helped celebrate Lynne’s 51st birthday 11 years ago and we have celebrated many more between us since then and hopefully many more to come. Always good to “chat over the wall” and watching our gardens change over the years. Thanks for being such a good neighbour and friend. Have a wonderful day! Lynne and Ake with our zoo.

Beste Broer Alfred, Voor je 80e verjaardag wil ik graag wat herinneringen aan jou voor het nageslacht op papier vastleggen. Door het grote leeftijdsverschil kan ik mij niet meer herinneren dat ik met mijn grote broer als jochie gespeeld heb, wel dat ik af en toe op jouw schouders mocht zitten en daardoor stak ik boven alles uit en dat vond ik geweldig. Als oudste heb je niet alleen mij, maar dan ook alle lasten van ons gezin moeten dragen., Je moest na de middelbare school meteen een baan zoeken ter ondersteuning van Ma en ons, want het was schraalhans bij ons thuis. Je was op school heel goed in scheikunde en in plaats met je leeftijdgenoten te voetballen,speelde je liever met de retorten van je scheikundelaboratoriumpje. Je eerste baan bij de escomptobank bracht fl.80,= in de maand.,wat je thuis afgaf. Graag wilde je studeren, maar in die tijd waren er nog geen beurzen en ook had je geen vader die voor je zorgde. Maar toch kwam het geluk in je leven met de komst van Itske en dat geluk heeft je nooit los gelaten. In de tijd dat je met Itske trouwde en bij ons in kwam wonen, vonden jullie mij maar een ettertje, maar ja wat wil je als je als puber je kamer uit moet . Een van jouw gewoontes die je nooit hebt los gelaten, is het vroeg naar bed gaan. Als jongetje begreep ik niet waarom wij,als we op jouw verjaardag kwamen, om 10 uur sávonds de deur werden uitgezet. Nu heb ik de leeftijd dat ik het heel goed begrijp. Ik herinner mij nog goed, dat wij samen met Bram en Bertha naar Ierland gingen om daar een bungalowpark a la Otterlo op te zetten.Terwijl wij in de pub zaten om een biertje te drinken lag jij heerlijk te slapen om vroeg op te staan om de zaken te doen. Ook herinner ik mij dat ik zelfs als broer bij jou geen poot aan de grond kreeg op verzekeringsgebied , indien ik niet goedkoper en beter was dan de bestaande verzekeringen. Het is mij inderdaad een keer gelukt een verzekering te sluiten die goedkoper was dan de anderen, omdat ik als broer wist dat je niet rookte en daarom een goedkopere premie kon afgeven. Deze onkreukbaarheid, standvastigheid,doorzettingsvermogen en eerlijkheid kenmerkt jou en vinden wij terug in je levensloop en ben ik trots en dankbaar dat je voor je moeder en ons en daarna voor je gezin goed gezorgd hebt. Ik ben blij dat je met Its zo’n fantastische levenspartner gevonden hebt en met 3 kinderen en 7 kleinkinderen heb je het geluk gekregen wat je echt verdiend. Ik wens jou en Its nog heel gelukkige jaren toe op het mooie eiland Bonaire en ik bedank je nogmaals voor het vele wat je voor mij als grote broer gedaan hebt. Je broer Theo

Het kadoeshi-bed Toen Pa en Ma op Bonaire gingen wonen werd er zorgvuldig een tuin aangelegd. Overal waar ze kwamen vergaarden ze stekjes, palmboompitten, peulen van bomen en dergelijke. Er werden mooie paden aangelegd, en menig familielid of gast heeft hiervoor emmers koraal moeten scheppen bij pink-beach. Er werd een drip-systeem aangelegd met de hulp van “Captain Don”. De tuin werd een plaatje! De kleine stekjes werden mooie grote planten, de pitten werden prachtige palmbomen, die nog steeds de oprijlaan sieren, de agaven en succulenten begonnen te bloeien. Het zag er fantastisch uit. Er was alleen één probleem: De bourgainville deed het niet zo geweldig. Ze werden steeds kaler. Wat was het? Ongedierte? Rupsen? Gebrek aan water? Te veel water? Pa hield ze in de gaten, en wat bleek… het waren de leguanen en hagedissen die aan de bourgainville zaten te vreten. Er woonde een hele leguanenfamilie op het stukje grond naast hun huis en die kwamen over de muur om menig maaltje bij Kaya Krisolito 5 te halen. Pa ging een oplossing zoeken. Hij had een fantastisch idee! Cactussen! Kadoeshi’s uit de kunuku halen en die dan met ijzerdraad op de muur bevestigen. Dan konden de leguanen lekker niet over de muur. Enkele maanden later was Ma jarig en er was een feestje. Er kwamen wat vrienden en kennissen, die natuurlijk de tuin kwamen bewonderen. Wat zag alles er toch mooi uit! Ed, één van de kennisen liep met Pa de tuin door en bewonderde deze mooie tuin totdat ze bij de muur met de kadoeshi’s kwamen. Ed vroeg, “Alfred, waarom heb die cactussen op de muur gebonden?” Pa legde uitvoerig uit dat dit was om de leguanen tegen te houden. Ed, die meer verstand had van de Bonairiaanse fauna en flora, antwoordde lachend, “je wist zeker niet dat leguanen op cacti slapen?” Oh, zei Pa, hij was stom verbaasd. Als je vandaag langs komt zijn er geen kadoeshi’s meer op de muur. Ik vraag me af waarom. Matty Stutterheim

Alfred, Van harte gefeliciteerd met je 80e verjaardag! Mij is gevraagd iets over vroeger te vertellen, nu daar gaat ie dan: Toen wij jong waren , kwamen net als nu nog, de Jehova’s Getuigen vaak aan de deur, en dan kregen wij hun tijdschrift “De Wachttoren” om te bestuderen. Totdat jij zei:” Laat ze maar komen op en avond. Ik zal het woord doen, en jullie luisteren maar.” Zo gezegd zo gedaan. Ze kwamen een keer op een avond naar de Osdorperweg. Jij met “De Wachttoren” in de binnenzak van je colbert. Je had hem goed bestudeerd. Wij lieten ze maar praten en praten. Toen ze uitgesproken waren haalde jij de wachttoren uit je binnenzak en zei:” Zo staat het helemaal niet in de wachttoren!” Ze wisten niets meer te zeggen, en dropen af. Ik ben het nooit vergeten, zover ik weet zijn ze daarna nooit meer geweest. Rest mij nog jou en allen die je dierbaar zijn het allerbeste toe te wensen voor de toekomst. PROFICIAT! Bep van der Meer

Bovenste beste Alfred, Natuurlijk had ik een mooi proza voor je willen schrijven. Al mijn associaties had ik op het plaatje van de bladen van de aloë vera plant geschreven. Als uitgangspunten. Verder is het dit keer niet gekomen. Ik schrijf die associaties nu achter elkaar op. (Joost zei: dan wordt het wel hak op de tak en begrijp ik het niet helemaal.) Sorry daarvoor. We dachten meteen aan aloë vera. Omdat je zowel mijn vader Cor als mijn lief Maarten er enthousiast mee hebt ingesmeerd toen zij hun bol hadden verbrand. Waardoor we meteen jouw gastvrijheid en die van Itske noemden. Gedachten aan Bonaire, aan jouw verre reizen, aan Ernst & co, Peter & co, Rob & co, natuurlijk Rob. Aan huisjes in Otterlo, omdat we daar dit weekend nog het tegelmuseum bezochten. Zee, zwemmen, strand, wandelen, Castricum, wind, duinen, fietsen, pannenkoeken. Dichterbij de aloë vera: alternatieve geneeswijzen, streven naar gezondheid, jouw hart. Venezuela en helikopters. Maar ook jouw eigen zinnigheid en humor en de lichtheid waarmee je uit de bijbel voorleest. We wensen je een mooie verjaardag, dat er nog maar vele in optimale gezondheid mogen volgen. Lieve groet, ook van Maarten en Joost, Marion

Als je als predikant van de familie Stutterheim een markante terugblik mag geven over een der vele aspecten uit het leven van de gewezen directeur, de penshonado, trouwe vriend en echtgenoot van Sitske, dan spreekt het eigen voor zich dat ik een Bijbelgedeelte citeer: Johannes 20: 18=“ Toen u jonger waart, omgorddet u uzelf en u ging, waar u wildet, maar wanneer u eenmaal oud wordt, zult u uw handen uitstrekken en een ander zult u omgorden,....” Ik heb het nu eenmaal uit verhalen, maar zijn familie en vrienden, die hem lang kennen, kennen Alfred als iemand, die zichzelf omgordde, de directeur, de regelaar, de organisator, de onafhankelijke in denken, doen en laten. Nu neem ik met de lezer een grote sprong naar zijn laatste hartaanval, waaruit onze lieve Heer hem wonderbaarlijk gehaald heeft en hem weer een nieuwe etappe gaf in het leven. Hij was nog maar net uit de krisis, nog steeds in Intensive Care. Alfred’s ogen stonden alweer helder toen ik hem op een dag bezocht. Zonder omwegen begon hij zelf over de stappen, die gezet zouden moeten worden voor zijn zoon, Ernst en diens toekomstig predikantsschap. Nog maar net er boven op en ik keek weer in de ogen van de onafhankelijke man, de regelaar, de organisator, kortom de ‘ouwe’ Alfred, zoals men hem kende.Hij was nog niet toe aan het tweede gedeelte van de Johannestekst, dat anderen hem van nu af aan zouden moeten gaan omgorden en leiden, alhoewel dat in wezen ook toen al gebeurde in de voorbereiding van de toen absoluut snelle en noodzakelijke reis naar Valencia. Zo heb ik Alfred Stutterheim goed leren kennen en zo ken ik hem nog om morgen naar Alfred toe te gaan voor een zakelijk, kerkelijk-organisatorisch gesprek. Fijn dat de kerk zulke pilaren kent. Pabien Don Alfred en Gods zegen. Ds. J. Jonkman-em 22 april 2008, Bonaire, N.A.

Onze eerste kennismaking met Alfred was wel grappig vonden wij en verliep zo, toen wij naar Bonaire verhuisden en pas in kaya Krisolito woonden gingen we s,avonds wel eens een blokje om wandelen en op een avond lopen we ongeveer ter hoogte van het huis van de fam. Stutteheim en daar kwam een auto aangereden met groot licht op en bleef midden op de weg staan, er stapte een voor ons een onbekende meneer uit en die vroeg ons of wij die mensen zijn die in kaya Krisolito zijn komen wonen, ja zeiden we we zijn inderdaad pas daar komen wonen. Zouden jullie dan met mij mee willen gaan om kennis te maken, mijn vrouw is wel niet thuis maar die komt zo zij hij, en iets fris kan ik wel inschenken. Dus wij met hem mee naar binnen en hadden een leuk gesprek en kregen gelijk een uitnodiging om op de bijbelstudie te komen die hij gaf en zo zijn we goede vrienden geworden wat we altijd heel erg gewaardeerd hebben. Jan en Ria Spelt

Laatst heb ik in het Dantumablad (holding) het onderstaande stuk geschreven. Geinspireerd door oom Alfred ben ik al jaren een Bonaire ganger en hoop op Bonaire nog vele jaren van de aanwezigheid van oom Alfred en tante Itkse te kunnen genieten, steun en wijze raad van hen te mogen ontvangen. Het onderstaande zijn volgens mij o.a.de redenen waarom oom Alfred en tante Itske op Bonaire zijn gaan wonen. Aan mij is gevraagd om een aanzet te geven om het Dantumablad weer nieuw leven in te blazen door een stukje in te zenden over een onderwerp wat mij bezig houd. Het onderwerp is Bonaire. Ik kom hier al 10 jaar lang en vind het belangrijk om een positieve bijdrage aan het beeld van de Nederlandse Antillen te leveren. Bonaire ligt in de Caraïbische Zee, op ca. 80km van de noordkust van Venezuela. Bonaire vormt samen met de eilanden Curaçao, St. Maarten, St. Eustatius en Saba de Nederlandse Antillen. Het eiland ligt op 50 km ten oosten van Curaçao. Voorts is Bonaire het meest oostelijk gelegen eiland van de Kleine Antillen. Het eiland zelf is 288km², 39km lang en max. 12km breed. Het noordwestelijke deel wordt geheel in beslag genomen door het zeer fraaie, heuvelachtige nationaal park Washington/Slagbaai. In dit 6000 hectare tellende park zijn o.a. broedplaatsen van flamingo’s, zeer fraaie baaitjes om te duiken en snorkelen, uitzichtspunten, diverse soorten cactussen, agaven en de karakteristieke divi-divi bomen. Hier is ook de hoogste top van het eiland (Brandaris, 241m). Het Gotomeer, dat het park aan de zuidrand begrenst, is een broedplaats voor flamingo’s. Dit zoutwatermeer is door een natuurlijke dam van zee afgesloten. Centraal op het eiland gaat het heuvellandschap over in kalksteenterrassen, die in noordelijke richting allengs in hoogte afnemen. Hier zijn steile rotswanden met grotten en inhammen. Het zuidelijke deel van het eiland is vlak en m.u.v. enkele slavenhutjes en een oude vuurtoren is er geen bebouwing. In het uiterste zuiden zijn de uitgestrekte zoutpannen van het Pekelmeer, dat een paars/roze gloed weergeeft. Ten noordoosten hiervan ligt Lac Bay, een vrij grote lagune, die door koraalriffen deels van zee is afgesloten en uitstekend geschikt is om te windsurfen. De hoge kustlijn is rotsachtig en biedt vnl.

rondom Kralendijk en bij het nationaal park Washington/Slagbaai baaitjes om te zwemmen. De zee is befaamd om de helderheid en de mooie blauwgroene kleur. De noordkust is zo ruig, dat zwemmen hier met klem wordt afgeraden. Voor de zuidkust ligt het onbewoonde koraaleilandje Klein Bonaire. Vanuit elke duikschool is er wel een watertaxi naartoe. De kuststrook rondom Bonaire is sinds 1979 beschermd natuurgebied. Met name onder water is Bonaire één van de mooiste eilanden in het Caribisch gebied. Met andere woorden een onvergetelijk paradijs voor duikers en snorkelaars! Niet alleen vanwege het kristalheldere water met een heerlijke temperatuur maar ook en vooral vanwege de vele en schitterende duikplekken. In totaal zijn er 86 gemarkeerde duikplekken met een overvloed aan (koraal)riffen en tropische vissen in de mooiste kleuren. Echter ook voor de niet-duiker heeft Bonaire heel wat te bieden. Vooral mensen die op zoek zijn naar kleinschaligheid, natuur en rust zullen zich op Bonaire direct thuis voelen. Naast het toerisme wordt er ook hard gewerkt aan verbetering van het onderwijs, wegenonderhoud, midden en klein bedrijf en sociale zekerheden. Ik geef deze pen door aan: Veel lees plezier, Jacques van Grootheest, Erna van Grootheest en Mirjam van Grootheest

During our stay at Bonaire in 2007 while volunteering for Trans World Radio we got to know Alfred from being at the pier by Flamingo Beach Resort. We knew his son Ernest quite well from Toronto. Soon we discovered that he had to be a son of Alfred.... We had some good discussions but they stopped suddenly because of his experience in the hospital at Bonaire and everything around it. We are grateful for his recovery and we wish him and his dear wife Itske a great celebration of his 80th birthday and many years of great health together. The Lord bless you both. Cees and Clary Bijl Toronto

I have many fond memories of my Opa….            

I remember going to the zoo and being completely shocked to discover that the rhinoceros was a distant relative of the Stutterheim family. I remember Opa patiently sitting and waiting while Sarah and I covered his last bit of hair with pink and yellow and purple barrettes. I remember visiting numerous tourist attractions and historical sites in Holland, many memories of which flooded back when I took a return trip to Holland a few years ago. I remember biking through the dunes, heading to the beach, and picking up koffie broodjes at Geesterduin. I remember watching Opa do his stretches every morning. I remember Opa’s big bold songs….”Mina heft pukkeltjes op haar buik” and “In de zon, in de zon, ik zit te zitten in de zon.” I remember Opa sitting at the piano to play Mozart. I remember listening to Elly Ameling. I remember fantastic dinners at Mona Lisa and Juancho’s and Capriccio. I remember Opa’s prayers before dinner and a passage of scripture after dinner. I remember gardening with Opa in that big communal vegetable garden in Castricum. I remember swimming, swimming, swimming.

I also have many lessons I have learned from watching my Opa…      

I have learned the importance of generousity and compassion and integrity. I have learned about quietly and humbly righting wrongs and resisting oppression. I have learned about believing in the good in people. I have learned about hard work and stewardship. I have learned how important it is to remain mentally alert and physically strong. I have learned the power of daily prayer.

Thank you Opa for the many fond memories you have given me and the learning you have modeled. Love always, Larissa

What I strongly remember of Alfred; Na mijn cito toets gemaakt te hebben was het gekregen advies een havo meisje; Na diverse omzwervingen en meerdere scholen bezocht te hebben was de final keuze het Vitus College te Bussum. Een probleem; het was een katholieke school en een van de vereiste was een bijbel! Mijn moeder is zoals bekend atheist en wil er verder niet te veel mee te maken hebben dus werd de hulp van ome Alfred ingeroepen; dat heb ik geweten!!! In mijn herinnering en beleving, het kan uiteraard heel anders zijn, kwam ome Alfred op een avond langs en had een bijbel voor mij meegebracht die zoals vermeld op de verplichte boekenlijst stond. Zoals iedereen waarschijnlijk wel begrijpt was de keuze voor deze school niet uit religieus oogpunt maar vooral omdat een paar goede vriendinnen daar ook naartoe gingen . Er stond een dagelijks verplichte fietstocht van 13 kilometers op het programma van Muiderberg naar Bussum en het is natuurlijk gezelliger die gezamenlijk te kunnen maken dan alleen. Ome Alfred ging er eens voor zitten en gebood mij dat ook te doen zodat hij mij de ins en outs van de bijbel kon uitleggen! Het werd mij al snel duidelijk dat dit niet in 5 minuten gebeurt was en ik geloof dat zowel het 1ste als 2de testament aan de orde is gekomen, het duizelde mij op een gegeven moment en ik ben nog nooit zo blij geweest toen mij moeder mij meldde dat het hoog tijd werd om naar bed te gaan !! Een ding was duidelijk ; als ome Alfred eenmaal begon te vertellen over het geloof dan hield hij niet op, er was ook zoveel te vertellen aan een leek als mij. Gelukkig is het toch nog goed gekomen Ome Alfred ; onze kinderen zijn gedoopt, en wij zitten min. 1x per maand in de kerk daar Luna zingt in het kerkkoor!!! Ik ben alleen nog wel de enige die de communie niet mag ontvangen, en Domien en Binoche krijgen helaas en vooral tot groot verdriet van Domien nog steeds geen tosti!! Veel liefs en groeten Mariska Stutterheim en familie

Velserbroek, 18 mei 2008 Beste meneer Stutterheim, Bij de vraag naar een herinnering aan u is de eerste gedachte het ouderlingbezoek. Natuurlijk was het ouderlingbezoek niet nieuw. Vroeger thuis zat je erbij als er een ouderling op bezoek kwam bij mijn ouders en daarna samen met mijn zus Janneke op de flat in Santpoort-Zuid. Die keer was Janneke samen met Regina in Australië en zou u op bezoek komen. Vaak had ik daarvoor en daarna een ouderlingbezoek ervaren als een “kerkelijke verplichting”, het hoort er nu eenmaal bij. Dus nu voor het eerst alleen tijdens een ouderlingbezoek - een gesprek - met een voor mij redelijk onbekende heer Stutterheim. Hoe het gesprek precies verlopen is weet ik niet meer, maar wel is altijd de indruk van die avond blijven hangen. Een ouderlingbezoek dat”vanzelf”liep en inhoud had, niet oppervlakkig, maar zinvol en uw enthousiasme voor Trans World Radio. Toen u vorig jaar naar het ziekenhuis moest en wij een kaartje stuurden, vonden Theo en ik het bijzonder dat u ons een kaartje terugstuurde met het krantenartikel over de wonderlijke reis naar Venuzuela, maar nog meer het stukje dat u schreef over stille tijd: een levensles uit Bonaire, die in ons dagelijks leven regelmatig ontbreekt. Het riep bij mij de herinnering op aan een langgeleden ouderling op bezoek in Santpoort. Wij wensen u samen met uw vrouw, kinderen en kleinkinderen nog vele gezegende jaren. Een hartelijke groet uit Velserbroek, Theo en Cobie Arling-Halff

Nederland 14 Juni 1928~~~~~~ 80 jaar ~~~~~~Bonaire 14 Juni 2008.!!!!!!! Beste Lieve Jarige ALFRED, De eerste ontmoeting met jou Alfred was in het huis bij Theo, jou lieve gastvrije overbuurman. Waar jij en Itske tijdelijk in zijn apartement woonde om zicht te houden op jullie nieuwe inbouw zijnde huis. Het dakterras op de garage die even te hoog bevonden werd en er `n paar stenen naar beneden moest tot de juiste maat bevonden werd. Bij Theo op zijn port met `n goed glas wijn of bier en `n heerlijke maaltijd,heb ik kennis gemaakt met jou Alfred en je vertelkunst. Vaak waren het verhalen die raakvlakken hadden met de bijbel en door jou oprechtheid kwam de boodschap over, mijn herinnering kwam weer opgang, dank je. Bij het oppassen op Theo`s huis [hij naar nieuwzeeland/nederland/suriname] wist ik precies wanneer er bijbelles was, heel veel licht aan ,mensen in `nkring en `n stem vertellend en vragen van jou. Het was `n geruststellende gevoel dat jullie wonen aan de overkant en je kon altijd even aanlopen, je was welkom! Weet je nog Alfred, dat we jij en ik `n ommetje maakte met donchie en fleur de hondjes van Theo. Weet nog dat je samen met Theo het beroemde bootje kocht en de vaaruurtjes richting klein-Bonaire,jullie als twee bootsmannen en Theo met zijn gevulde tjuk met lekkers [bier/wijn /visbroodtjes enz] of zomaar `n uurtje varen. Weet je nog dat jij het trapje had bedacht aan de boot om beter in en uit de boot te kunnen komen als je even wilde zwemmen in de Caribische Zee. Weet je nog dat ik het nieuwe dakje van de boot op de geerfde naaimachine van theo`s tante heb genaaid. Weet je nog Alfred dat je het zo heerlijk vond omeven in Theo`s zwembad te kunnen zwemmen, om je bekken beter te herstellen na de val in Nederland,je logeerde en herstelde bij Beb de zus van Its. Ik kwam je opzoeken en duwend achter de rolstoel waar jij inzat om samen `n pizza te eten. AFRED, wat ben je `n goede vriend en vader geweest in de tijd van Theo`s ziek zijn,hij was heel blij met jou als vried en buurman zo`n vertrouwd gevoel gaf het voor hem, mijn dank is groot. Afred, geniet van het leven iedere dag, geniet van de mogelijkheden die nu rond je hart gegeven zijn, zodat het in het goede ritme klopt. GENIET van je lieve Itske die er altijd is voor jou, God zegen je . Maak er `n mooi FEEST, 80 jaar is je al gegeven en vier het met elkaar, vrouw /kinderen /schoonkinderen/kleinkinderen en vrieden!!! VAN HARTE PROFICIAT ook namen`s Theo Liefs Josephine Ebing pleegzusje van Theo.

Oom Alfred, Allereerst van ganse harte gefeliciteerd met uw 80e verjaardag. We hopen dat u nog heel wat jaren zal genieten. Het is jammer dat u zo ver weg bent, want ik zou u graag nog eens de hand schudden, zoals u dat vroeger altijd deed. Je hand eindeloos vasthouden, je eerst heel lang en indringend aankijken, waar je uiteraard helemaal verlegen van werd en niet meer wist waar je kijken moest, en dan op een zeeeeeeeeeer trage manier uw welbespraakte gelukwens of wat dan ook uitspreken, dan je hand langzaam schudden en nog een tijd vasthouden. Met heel veel plezier denk ik terug aan de jaren dat u, tante Its, Ernst, Peter en Rob naast ons woonde (en later schuin beneden ons in het huis van Meijerink) in de Acacialaan in Zwanenburg. Het plezier dat we altijd met elkaar hadden. Als tante Its of mama pannenkoeken bakte en er waren er een paar over dan werd bij de buren in het portiek aangebeld en de “left-overs” doorgeschoven naar het andere gezin. Een heftig gejuig drong dan altijd door tot de, inmiddels voldane, pannenkoekeneters. Nog lang niet iedereen had telefoon. De keren dat tante Ria uit Breda belde, moest tante Its eerstin het portiek bij ons aanbellen en later beneden in de tuin “IEHIEEEEEN” roepen. Dan kwam mijn moeder op het balkon, hoorde dat er telefoon was uit Breda en moest ze snel naar beneden rennen om aan de telefoon te komen. Zo ging dat in die tijd. En dan de avonden dat jullie op ons “pasten” als papa en mama weg moesten. Dan werd er een flink eind “draad” uitgerold, met aan de ene kant een microfoontje en de andere kant een luidsprekertje. Zo konden jullie horen of wij sliepen of kattenkwaad uithaalden. Tot die keer dat wij ontdekten dat Ingrid’s duim precies op het gaatje van het microfoontje pasten. Op die manier konden jullie niets horen, dachten wij, en konden wij dus stiekem koekjes “pikken” beneden uit de kast. Het was wel raar dat tante Its na enige tijd toch kwam kijken. Later vertelde ze dat het opviel dat het zo ontzettend stil was. Ze kreeg dan argwaan en ging voor de zekerheid even kijken. Wij lagen dan, met de koekkruimels nog om onze monden, in bed net te doen alsof we sliepen. Geweldig!!! Ook kan ik me nog wel een aantal Sinterklaas avonden herinneren, die wij samen met jullie vierden. U aan de piano en wij kinderen om u heen Sinterklaas liedjes zingend. Spannend!! En dan die keren ‘s zomers dat u met Cor Buys, en wie er maar meewilde, vroeg in de ochtend, voor het werk, naar het zwembad vertrok voor de dagelijkse frisse duik. In de auto gekleed in badjassen, handdoek om de nek naar het zwembad en dan na terugkomst onder de douche. Saillant detail is dat het doucheraampje naar de straat natuurlijk openstond en de hele straat kon meegenieten van u als u uit volle borst het “wereldberoemde” nummer “Mina heeft pukkeltjes op haar buik” zong. Dat was de Acacialaan! Een heeeeerlijke tijd. Oom Alfred, ook namens mama, nogmaals nog heel veel gelukkige jaren met tante Its, Ernst, Peter en Rob en hun partners en alle kleinkinderen. En een hele fijne dag gewenst! Liefs, Karin (Andringa) Nieuwenhuizen

Beste Stütterheims, Als vrienden van Peter kennen wij Alfred niet zo heel goed, maar we weten wel dat hij een man is die met de tijd meegaat. Zo had hij een digitale fotocamera gekocht en daar moeten natuurlijk batterijen in. De batterijen, die hij gebruikte waren steeds als hij de camera wilde gebruiken leeg. Dus kwam hij via Peter bij Fritz terecht met de vraag welke batterijen het beste waren. Fritz gaf aan dat hij het beste GP’s kon gebruiken want die gebruikte hij zelf ook, en deze gaven nooit problemen. Maar er was een klein probleempje Alfred en Itske zouden nog maar twee dagen in Nederland zijn en om dan nog op zoek te gaan naar die batterijen was wel wat lastig. Dus werd er bij de HEMA een speciale aanbieding oplaadbare batterijen gekocht. Maar deze batterijen gaven weer hetzelfde probleem en via de mail werd ons weer de vraag gesteld welke batterijen dat ook alweer waren, die Fritz aangeraden had. Helaas kon hij deze op Bonaire niet krijgen en zou hij moeten wachten tot hij weer in Nederland was. Weer in Nederland werden er toch maar de GP’s gekocht. En volgens mij heeft Alfred nu geen problemen meer met de batterijen of hij fotografeert niet meer want we horen er niets meer over. Verder weet ik dat Alfred een man is die snel over te halen is als het om een onverwachtse barbecue gaat. Zoals bijvoorbeeld vorig jaar met Heleen’s verjaardag . Het weer liet het min of meer afweten maar Heleen wilde zo graag barbecueën . Maar zoals het altijd bij Peter gaat moest dat op het laatste moment nog geregeld worden. Fritz stelden toen voor om het bij ons in de tuin te doen want de partytent en de barbecue stonden toch al klaar. Er hoefde alleen maar even vlees en dergelijke gehaald te worden. Er werd gevraagd wie er bleven eten. Het zat niet in de bedoeling dat Alfred en Itske zouden blijven eten, maar toen er sprake was van een barbecue was er toch wat twijfel en al snel werd besloten om toch maar te blijven. Peter en ik hebben snel boodschappen gedaan en het hele gezelschap verhuisde naar onze tuin. We hebben met z’n alle in een ontspannen sfeer genoten van heerlijk eten. Ik, maar natuurlijk ook Fritz, hopen dat Alfred en Itske nog vaak in Nederland zullen zijn en bij deze zijn zij dan ook van harte uitgenodigd om weer eens te komen barbecueën. Nog een hele fijne dag en veel liefs, Fritz, Katja en Caspar Timmermans

ALLEMACHTING

-

ALFRED IS TACHTIG!!

Dit zijn de woorden die het eerst bij ons boven kwamen borrelen toen wij van jullie hoorden dat Alfred binnenkort 80 jaar wordt: de leeftijd der dapperen. Het zal zo’n 15 jaar geleden zijn dat wij Alfred (en voor ons is Alfred ook Itske of andersom) voor het eerst ontmoetten. Piekeren waar het was, maar volgens Marga is het geweest in de kerk van de Trans World Radio op de rotonde van Kralendijk en, hartelijk als hij is, zaten we een uurtje later achter de koffie-met-cake op de porch in de Kaya Krisolito. Wij hadden tot voor kort een huis op de Kaya Aquamarin waar we zo’n 2 maanden per jaar verbleven en in die periode hebben we heel wat gezellige uurtjes meegemaakt. Alfred vinden wij een echte waterrat. Toen Pink Beach nog Pink Beach was kon je hem geregeld ‘s-morgens in zee tegenkomen op zijn - volgens ons - dagelijkse zwemexercitie. Later - en waaarschijnlijk nu ook nog - zie je hem uit zee opduiken bij Divi Flamingo. Wat wij wel heel stoer vonden was het volgende. We zitten in het kleine kerkje in Kralendijk op een zondagmorgen toen Alfred en Itske binnen kwamen. Na een hartelijke begroeting over en weer vertelden ze dat ze ‘smorgens vroeg om half vier met de KLM waren geland na een vakantie in Nederland. Thuis aangekomen, de koffers uitgepakt en iedere rechtgeaarde Nederlander duikt dan al snel z’n bed in om wat bij te slapen, maar, Alfred en Itske dus niet. Die diehearts zagen het een beetje licht worden en dachten: “kom, we gaan maar even naar het strand want dat hebben we een tijdje gemist”. Weer thuisgekomen even onder de douche, een lekker ontbijtje klaargemaakt en een uurtje later naar de kerk, welke bij Alfred altijd een centrale rol in zijn leven speelt. Het zijn altijd een stelletje sympathieke mensen die volop in het leven staan. Trots op hun kinderen, trots op hun kleinkinderen en op de een of andere manier creeeren ze altijd een hoop aardigheid om zich heen. Kijk maar eens naar hun tuin, een plaatje. Er is heel wat uit de kunuku en van het strand verplaatst naar de Kaya Krisolito: platte stenen, koraalstenen, grote en kleine keien, maar ook aloe, cactus en agave vonden zo hun weg. Gezelligheid kent geen tijd. Toen wij vorig jaar op Bonaire waren misten we op de laatste dag steevast Alfred’s bezoekje om de post mee te nemen naar Nederland. Maarrrrrrrrr...volgende week donderdag gaan we weer voor een paar weekjes naar Bonaire en dan hopen we ze zeker weer te ontmoeten en wie weet kunnen we hem nog een hand schudden op zijn TACHTIGSTE (onvoorstelbaar!!!) verjaardag. Lieve Alfred, we wensen jou van harte nog heel vele jaren toe, tesamen met je lieve Itske. Het is voor ons een voorrecht om jou en Its te kennen. Veel liefs!! Marga en Jan Piet van Zeggelaar, Naarden.

In onze familie of kennissen kring komt de naam niet voor. Ook Stutterheim, nooit van gehoord terwijl toch een indrukwekkende stamboomvan de Stutterheims bestaat. Maar dit veranderde snel Wij het gezin “Dirk van Dorp” werden buren op de Herri Dunantsingel en leerden elkaar goed kennen. Alfred ging dagelijks op dezelfde tijd van huis zijnwerk in Amsterdam riep en als trouwe huisvader, die de zorg voor zijn gezin hoog in het vaandel had (heeft) staan stapte hij welgemoed in de auto. De dag was begonnen en ook ik als buurvrouw wist dat er gewerkt moest worden tot dat alfred s,avondssteevast naar huis belde dat hij er aan kwam en Its alvast de aardappels op een laag pitje kon zetten. Dan gebeurde het soms dat er in huis nog het een en ander te doen was Inmiddels waren wij zo goed met elkaar en daarom kon het gebeuren dat ik Alfred luidkeels zingend,in zijn onderbroek,de muren van hun keuken wittend ,roodhoofdend, op de trap aantrof. Altijd bezig maar ook op stille winteravonden,ging zachtjes de achterdeur open en werd ik hartelijk uitgenodicht voor een glaasje wijn. Ik vond Alfred een gezellige huisvader en ook een fijne buurman. In de tuin deed hij ook mee en op zekere dag, weer zinged, riep hij dat mest spreiden zijn specialiteit was en zo te zien was dat ook zo. Ook kon hij goed luisteren en stond klaar met raad en daad (mijn Dick maakte lange zee reizen, toen). Of ik altijd zijn raad opvolgde weet ik niet meer. We hebben goede herinneringen aan onze Stutten, zeker ook de sinterklaas avonden, waar Alfred eens een hele avond heeft zitten tobben over een “grap” die hij niet snapte. Niks voor Alfred. Hij snapte altijd alles. Natuurlijk waren er ook zijn verstrooide momenten en meer dan eens keken its en ik elkaar aan alshij de trap afkwam met twee totaal verschillende sokken aan zijn voeten. Maar ach wie let daar op. Later toen onze kinderen niet meer elke avond thuis waren en ik bij itshad zitten handwerken, liep Alfred altijd met mij mee tot aan de voordeur en hoefde ik niet in mijn eentje dat enge brugje over. (ze woonden toen op de dotterbloem.) Buren zijn vrienden geworden. En dat blijft, ondanks die verre afstand. Alfred blijf nog lang bij al diegene die je lief zijn, je bent het waard. Gefeliciteerd, Dirk en Jannie

My Tribute to a “Gentle-Man” My first real introduction to Alfred was when I became the secretary for the Missions Society for our church. It was there that I realized how deeply committed he was in his effort to discuss his views on the aspects of the bible. I felt really honored to know this gentle and devoted Christian man. I also am looking forward to many more years of friendship with him and his wife. “Happy Eightieth Alfred” In His Love, Sally Molnar

Beste familie, Als oud werknemer (inkoper) van Daarnhouwer heb ik heel wat te stellen gehad met jullie Alfred. Maar ik moet zeggen het waren voornamelijk positieve. Onder het directeursschap van Alfred heb ik een prettige tijd gehad, wat ik niet kan zeggen over zijn opvolger. Voor de meesten was het dan ook heel spijtig dat Alfred met pensioen ging. Zakelijk gezien was hij het die Daarnhouwer textiel op de kaart zette en velen zijn daar niet slechter van geworden. Alfred was een slim zakenman en een zeer goede onderhandelaar.Alleen maar lof van mijn kant. Eigenlijk besef je pas als je wat ouder wordt, wat iemand in jouw leven heeft betekent. Van Alfred had ik al na 1 jaar het vertrouwen gekregen om Harry Vlek op te volgen als inkoper. Alwaar een groot risico, want toen ik bij Daco kwam,had ik wel veel textiel ervaring, maar absoluut geen Verre Oosten ervaring. Ik hoop niet, dat ik hem hierin heb teleurgesteld. Vanaf deze plek wil ik dan ook Alfred, mede namens mijn vrouw Betty, van harte feliciteren met zijn 80e verjaardag. Volgens goed Joods gebruik wensen wij hem dit tot 120 jaar. Nu dan nog even 2 aardige anekdotes toen Alfred met Anna Ouwehand en ik op zakenreis waren naar het Verre Oosten. Het moet volgens mij in Alfreds laatste jaar geweest zijn bij Daco, dus ongeveer rond 1988. Wij waren in Karachi (Pakistan) en aten op de eerste avond in het restaurant in ons hotel. Het was nog heel stil in het restaurant, geen menu kaarten, want het was een lopend buffet die avond. Wij gingen aan een tafeltje zitten en plotsklaps stond Alfred op en ging naar het buffet om zijn bordje vol te laden met allerlei lekkernijen.(voor wat dat waard was in Pakistan). Teruggekomen aan onze tafel, waar Anna en ik nog zaten, vroeg hij: Eten jullie niks? Toen wij hem daarop antwoorden, dat wij op de soep wachten, die bij het buffet hoorde, liep hij terstond terug naar het buffet en schoof al het eten weer keurig terug op de uitgestalde schalen. “Zo”, zei hij, toen hij terugkeerde aan ons tafeltje: kunnen we gezamenlijk eerst van de soep genieten! Aldus geschiedde en onze avond kon niet meer stuk. Een weekje later waren wij in Hong Kong en aten ( ja, alweer) ‘s avonds in het Hong Kong hotel. Na de maaltijd bestelde Alfred een kaasplateautje. En ja, hoor daar kwam een hele trolley met wel 50 overheerlijke soorten. Albert wees aan en nog eens en nog eens, hij kon maar niet ophouden met aanwijzen. Alfred vond alles wel lekker. Na al een stuk of 5 soorten aangewezen te hebben, merkten Anna en ik, dat de ober de stukjes kaas steeds maar kleiner maakte. Wij moesten dan ook gniffelen, toen Alfred na wel tien stukjes op zijn bordje te hebben laten uitserveren, aan de ober meldde, dat hij nu wel voldoende keuzes had gemaakt en het hapje wel naar binnen zou werken. Zo U ziet: Alfred was en misschien is nog steeds een gezellige eter. Wij wensen jullie verder een heel gezellig verjaardagsfeest toe. Eddy en Betty Mock Mr.P.J.M.Aalberselaan 13 1181XJ Amstelveen 020-6417201 06-20002943

Mi----nah, heeft pukkeltjes op haar buik… Hoewel niet expliciet benadrukt, was muziek een belangrijk deel van het gezin Alfred Stutterheim. Voor zolang ik me kan herinneren stond er een piano in de huiskamer. Pa speelde dan de Turkse Mars van Mozart, zijn lievelings componist. En Ma had jarenlang pianoles van meneer de Melker. De zoons werden ook getraind door meneer de Melker. Het meest fascinerende was wanneer die blinde pianostemmer langs kwam. Als pa thuis kwam van zijn werk hoorde je hem al opera-melodietjes fluiten in de verte. Een mijlpaal in de evolutie van muziek in Huize Stutterheim was toen Pa een hele collectie goed geprijste grammofoonplaten op de kop tikte uit oost Europa. Uiteraard moest daar ook de nodige apparatuur voor aangeschafd worden: Een teakhouten “Grundig” platenspeler. Alles was ingebouwd, strak en modern. Het luisteren naar klassieke muziek werd een deel van het stutterheimzondagritueel. Laat me vertellen over het ritueel: Lopen naar de gereformeerde kerk in Halfweg. Meestal gingen we over de Wilhelminalaan, links af de Dennenlaan op, over de brug, dan langs die “andere, verkeerde kerk”, waar ze doodszondes hadden, en waar ik dus nooit in durfde, dan weer links af en na een half uurtje waren we er. We gingen vooraan zitten, zodat Pa niet afgeleid zou worden. Dan gebeurde er een hele tijd niets tot de ouderlingen in houtenbroek als ganzen kwamen binnen waggelen: Wietsma en Boterman voorop. Votum en groet, de wet: “…gij, noch de vreemdeling die in uw steden woont” … “want de HEERE zal niet niet onschuldig houden wie zijn naam ijdel gebruikt”, “…Gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn os noch zijn ezel”. Dan de preek die het eeuwige leven had; om dat te overleven moest je zeker drie “King” pepermuntjes eten, en de houten balken op het plafond tellen. De pepermuntjes had je niet onder eigen beheer, die werden je zo af en toe aangereikt door Pa of door zo’n oude mevrouw die naar Eau de Cologne rook; haar pepermuntjes roken ook naar Eau de Cologne, ze smaakten er zelfs naar. Daarna een gulden, die je, net als de pepermuntjes in je hand werd gestopt, in de collecte zak doen. Aan het eind van de kerkdienst stond de dominee als een soort superman op de kansel de zegen te bulderen. Soms dacht ik dat hij ging vliegen. Natuurlijk was er ook muziek in de kerk, orgel met gezang, en blokfluiten met de kerst, waar je dan zo’n miezerige mandarijn voor kreeg, maar dit heb ik nooit als deel van de Stutterheim-muzikaliteit ervaren. Het orgelt speelt… nu vlug naar huis lopen. koffie zetten, en…plaat op zetten. Nu kunnen we pas echt genieten, de prijs was betaald. Koffie met gebak, luisterend naar God’s cadeau aan de mensheid. Antonin Dvorak’s negende symphonie, Ludwig van Beethoven’s Vioolconcert en zijn Vijfde Symphonie, Bedrig Smetana’s Moldau en Elly Ameling’s Schubertiade waren de favorieten. En dan natuurlijk al de andere werken van Wolfganf Amadeus. Het hoornconcert, pianoconcerten en de opera’s. Opera’s zijn van essentieel belang voor de volgende fase van expressie van muzikaliteit in Huize Stutterheim. Niet alleen kon Pa heel goed fluiten en piano spelen, hij kon zingen! Soms zong hij: Bis I den, bis I den… Ik herinner me dat Ma altijd wilde dat hij stopte. Een ander lied was: Aram sam sam, aram sam sam, koelie koeli koelie koeli koeli ram sam sam, Aravi, Aravi, koelie koeli koelie koeli koeli ram sam sam. Dat zong pa uit volle borst, meestal bij het eten. Niemand begrijpt wat het betekent. Pa heeft dat eens

geleerd toen ze op vakantie waren met de familie Schröder-Goedheidt. Kennelijk zong men dat voor de maaltijd. Terug naar de opera, waar werd opera gezongen? Natuurlijk een beetje in de douche. Maar meer bij dat andere water: het zwembad. Pa had de gewoonte om elke ochtend te gaan zwemmen, of het water nu 13 of 18 graden was. Hij deed dat samen met twee overburen: Meneer van Dienst, en meneer van Beek. Uiteraard ging je je niet eerst aankleden voordat je naar het zwembad gaat. Deze drie heren reden in hun ochtendjas naar het zwembad. Na het zwemmen bibberden ze van de kou. Hun oplossing: Zo hard mogelijk zingen. In de auto, ramen open, arriverend in de Acacialaan, lopend naar hun huis. Heel Zwanenburg kon hen horen en meegenieten: De figaro, lalalah, lalalah, lala-laah- laah. Er was één opera waar pa zelf de woorden van had verzonnen: Mi----nah, heeft pukkeltjes op haar buik… Ernst Stutterheim

Bonaire juni 2008 Beste Alfred

We hebben jullie beide leren kennen in het jaar 1994. Dit was gewoon nog op straat ja toen was dit nog allemaal te doen. Er woonde hier nauwelijks 10.000 mensen en de auto’s waren toen nog klein. Alfred vertelde toen dat hij veel onderhoud had aan zijn schilder werk. Van het een kwam het ander als Tip hebben we je toen verteld dat wij ons huis om de 3 a 4 maanden met de hoge druk reinigen. En dan wel met een echte karcher.

Daarna hebben we elkaar wat vaker ontmoet niet dat we nu de deur plat lopen maar gewoon eens koffie drinken en gezellig praten over van alles en nog wat. We hebben toen nog een Gouden Tip gegeven zo als we weten heb jij Alfred het nooit warm Itske kan een stuk minder tegen de warmte en met name in de slaapkamer. We hebben toen verteld dat wij Anita en Geerlof het zelfde hebben Geerlof altijd koud en Anita vaak te warm. Maar we hebben dan ook niet voor niets ons Dekbed op Geerlof zijn bed liggen. Dus Tip no 2 voor Alfred en Itske een Texels dekbed en je bent in slaap als een roosje

Door deze Tips is het wonen hier op Bonaire nog beter geworden. We hebben daarna nog veel over deze leuke en eenvoudige dingen gesproken. We willen nogmaals Alfred en Itske nog vele en zeker gezonde jaren toewensen met elkaar. Hartelijke groetjes en bedankt voor de vriendschap Anita en Geerlof...

Mijn eerste herinnering van Pa Stutterheim was toen ik als zeventienjarig meisje door Ernst was uitgenodigd om kaasfondue bij hem thuis te komen eten. We hadden nog geen verkering. Toen ik die bewuste avond aankwam op de Henri Dunantsingel, waren Pa en Ma, voor mij toen nog meneer en mevrouw Stutterheim, bedrijvig bezig in de keuken. Ma met het klaarmaken van en het eten, en pa,… ja dat was mij eerst niet zo duidelijk. Hij had allerhande troep op het aanrecht en één of andere keukenmachine; dat bleek een sapcentrifuge te zijn. Hij was sap aan het maken met wortels, appels en groene blaadjes. Hij reikte me een glas aan met een groen slijmerig schuimend goedje. Ik vroeg wat het was. “Brandnetelsap, dat is heel gezond voor je” zei meneer Stutterheim. Ik trok mijn neus even op. Brandnetels??? Daar had ik alleen maar slechte ervaringen mee. Ik dacht aan de vele keren dat ik in het bos per ongeluk met brandnetels in aanraking was gekomen. Verschrikkelijke jeuk en blaasjes, en nu moest ik dit opdrinken? Zou ik er blaasjes van in mijn buik kunnen krijgen? Ik antwoordde dus: “Nee, dank u”. Toen zei Pa, “lust je dan geen brandnetels?” Later bleek dat dat één van de geëikte uitdrukkingen van Pa Stutterheim was: Lust je dat dan niet? Later aan tafel vroeg Pa mij over mijn naam. “Matty… wat is dat nou voor een naam? Ik probeerde uit te leggen dat ik naar mijn oma vernoemd was en dat mijn moeder Martje niet zo leuk vond en er Matty van gemaakt is. Pa’s antwoord was: “Nou waarom geen Mollie, of Mopsie?” Hij heeft me dan ook jarenlang Mollie genoemd. Maar nu na 35 jaar noemt hij me toch gewoon Matty. Matty Stutterheim

Lieve Alfred, Al vele jaren kennen wij jou en itske ,we kennen je als een lief persoon, met een gewillig oor voor de medemens op deze aardbodem. Wij zorgen voor de ezels op bonaire omdat deze ezels ook een taak in hun leven hebben net zoals wij, de medemens. God schiep mens en dier zodat wij allemaal even op deze wereld mogen leven om er het beste van te maken. Als we jou moeten be-karakteriseren , zeg ik in een woord , een vreselijk fijn mens voor zijn gezin, familie en vrienden. Dank je dat wij je vrienden mogen zijn. Dat is zoals ed en ik jou zien! Wij wensen jou en itske samen nog jaren in goede gezondheid en een fijne reuze 80ste verjaardag toe je vrienden, Ed en Marina

Klein Alfred verbrachte fast jedes Jahr die Sommerferien bei Oma und Opa in Neckarrems. Da war es interessant und abwechslungsreich. In der Schmiede des Großvaters war immer etwas geboten, und sonst gab es auch viel Arbeit. Im Deichacker musste gefelgt werden oder sonst etwas gearbeitet werden. Aber man konnte auch mit der Dorfjugend in der Rems zum Schwimmen gehen. Es war einfach anders wie zu Hause. Man lernte die deutsche (schwäbische) Sprache und das Landleben kennen. So aus Erzählungen hört man, dass Alfred und seine Brüder die Ferien in Neckarrems wohl doch sehr genossen haben. Anbei einige Bilder die aus dieser Zeit stammen und vielleicht Erinnerungen wachrufen. -MC Bayer

Lieve meneer Alfred Stutterheim Wij voldoen graag aan het verzoek om ‘iets’ te schrijven over u. Mijn eerste herinneringen dateren vanzelfsprekend in de periode dat Matty tijdens haar zaterdagbaantje bij Oudejans contacten kreeg met mijn toekomstige zwager. Vooral na hun huwelijk en emigratie naar Canada, voelde ik me vrij om bij u langs te komen. In die tijd woonde u aan de Dotterbloem (in mijn beleving een enorm groot huis). Het was voor mij dus ook heel gewoon, toen ik getrouwd was met Christien, om u te bezoeken. In de zomer van 1991 zijn wij met onze Jeroen een weekend bij u geweest. U woonde toen weer op het oude nest aan de Henri Dunantsingel. Sarah was toen die zomer over in Nederland. Wat ons opviel was de ambachtelijke wijze waarop koffie werd gemaakt: met de hand! Het enige wat u opmerkte was: wij sparen voor een koffiezet apparaat. Ik hoop van harte dat het uiteindelijke spaardoel is gehaald. Vervolgens merkte u nog op dat Christien geen parfum gebruikte. En dat was maar goed ook, want u kreeg hoofdpijn van sommige parfum merken. Lieve mensen. Hieronder een foto uit de oude doos van dat weekend in 1991.

Helaas hebben we van Alfred geen foto. Peter en Christien Smid

A story about Opa? Where to begin? There are many stories and anecdotes that can (and should) be told. The question is really which one(s)? In thinking about this, we considered writing about random incidences that have taken place and it became very apparent that most of those stories illustrate who Opa is and what he stands for. They reflect his values and that is what we want to write about today. In a recent conversation over dinner, we asked Opa to tell us about his work in the Far East. We were amazed to hear about his adventures. He told us what it was like to travel then, how he came into contact with distributors and the kind of working relationships built. What we found most interesting was the fact that he had managed to build and maintain successful relationships with distributors half way across the world and that the key to these relationships was honesty, and subsequent mutual trust. This seems very unique and, while times may have changed, we highly doubt that all business men at that time were equally honest and equally fair. But our Opa was and that speaks of integrity. Opa was and still is a man of his word and it is apparent to us that that very integrity is what made Opa successful abroad. It is also clear that integrity has permeated all aspects of his life, not only his work. When we drove home that night, we commented on the fact that we had never really heard these stories before. Opa had never sat down and told us about all his grand adventures. This too reflects an important value held by Opa, namely humility. Opa is not a man that will tell you how successful he was and what he has accomplished. He is not a man that flaunts his best attributes. In fact, we think he tends to keep his successes to himself. It was only after asking, and asking again, that he started to tell us about his Eastern adventures. Another important value for Opa is family. Opa values caring for and being with his family. He has, on numerous occasions, taken responsibility for bringing us all together. We have pleasant memories of family reunions in Otterloo with Rummikub and big dinners. We also have pleasant memories of trips to Holland when Opa and Oma lived there – pancakes at Johaneshof, trips to the bakery for koffiebroodjes and bike rides through the dunes. And then, after they moved, we have had numerous wonderful vacations in the Antilles with the four o’clock swim, the Mona Lisa and, now some time ago, the Hotel School on Thursdays. Cleary, Opa (and Oma of course) have always done their utmost best to invest in quality time with their children and grandchildren. This is to be admired. In short, what we want to say is that Opa is a man of integrity who is honest and sincere. He is family man who puts his money where his mouth is. He is our Opa and we are very happy that he is alive and well in his eightieth year. Happy birthday Opa! Sarah and Erik

Alfred en Itske Bij deze twee namen denk ik onmiddellijk terug aan onze onvergetelijke vakantie op Bonaire. Wat mij met Alfred verbond was ons vrijwilligerswerk in het Corrie ten Boomhuis te Haarlem. Geraakt door het evangelisatiewerk van Corrie ten Boom, die ik persoonlijk twee keer ontmoet en ook voor mijn boek en enkele bladen geïnterviewd heb, wilden wij toen in dat oude huis van haar aan de Barteljorisstraart ook andere mensen raken. Dank zij bemiddeling van mijn broer Gezienes Koenes, een goede vriend van Alfred, mochten mijn zoon Onno en ik van l7 tot 31 maart l999 in hun gastvrije gasthuis logeren. Op bijgaande foto zitten wij heerlijk op een terras in de weldadig warme avondkoelte ons afscheidsdiner te houden. Nog altijd ben ik Alfred en zijn vrouw Itske dankbaar dat ze toen zo gastvrij hun gasthuis voor ons beschikbar hebben gesteld. Bonaire is een paradijselijk eiland om je vakantie door te brengen. Die heerlijk tropische warmte aldaar met zo veel afwisseling in de natuur en de zee als bron van ontspanning er omheen. Nu al weer negen jaar geleden dat wij er geweest zijn! Nog zie ik mij in gedachten met Alfred en Itske naar het strand gaan. Het strand van Bonaire was bijna overal dichtbij. Alfred heeft nu de leeftijd van de zeer sterken, 80 jaar, bereikt. Met gevoelens van herinnering aan Bonaire en de vele gesprekken met Alfred en Itske in hun prachtig huis, wens ik hen samen nog een gezegende tijd toe. Piet Koenes, Torenmolen 23, L035 AV Amsterdam Telefoon 020-6310911 Email: [email protected]

Lang geleden logeerden we bij Theo op Bonaire Hij vertelde dat er aan de overkant van de Kaya een huis gebouwd werd en dat er Dus overburen zouden gaan wonen als het huis klaar was. En die overburen hadden tijdens de bouw een poosje bij hem gewoond en nu Waren ze weer even terug naar Nederland,naar Castricum. Maar Alfred was zn breukband vergeten en dus kregen wij de opracht deze bij hem af te leveren………… En zo hebben wij Alfred leren kennen Alfred, van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal! Een fijn dag en hartelijke groeten,ook voor Ids, Wil en Renée.

D’R ALFRED WIRD ACHZICH Achzich wird heit onser Alfred Glaubt hit er’s vorher selber nit Aber sicher ischt d’r vo koi Red Mir hints immer gsait : des mache m’r no mit Denn Alfred ischt e echter Engel Vom Dannehauer,de schwarze Schmied Ond der ischt fascht neizich worde Ond bis zom Schluss sang er sei Liead Doch schlagt er au de Roesche noach Weil er fleissich ischt ond vor aellem schparsam Hot immer g’schafft ond vir d’Muader g’sorgt Ond vir d’Briader (ond dia sind au nit immer g’horsam ‘g waea) Au in Rems,mo m’r jedes Joar nagfare sind Hot ‘r uf ‘m Agger g’schafft,Miescht g’fiert ond Fuader g’holt. D’Kiea g’molge, so leicht war’s nit als Kind De Glaia g’maet ond de Ende g’fieadert, aelles ohne Sold Gschwomme hot’r immer viel, au heit no Ond laufe duat ‘r noach wie vor, o mai Zom Schtrand , ins Dorf, so kraeftich ischer no Blos t’s Herz , des macht nit immer mit , o wai Im Garde schaffe, gmacht hot er ‘s immer gern Blos d’G’schwindigkeit goat halt a bissli ronder Bemle pflanze ond im Garde grabe, des duat er nimmi Ansonst isch ‘r wieder froh ond au sehr monder Trotz Heisli boa ond dem viele schaffe Hot ‘s immer Zeit gea vir ‘n Bsuach Ob ‘r von weidem komme ischt odder ous ‘m Flegge Willkomme war e Jeder ond hot g’fonde was er suacht Erinnering an friher gibt’s nadierlich au T’s Onderschied im Alder,siebe Joar,des macht’s jedoch schwer Ous Zwanenburg,mo n’r gebore ischt,genau Wois i nit viel , von spaeter selbstverstaendlich mehr Was i jedoch ewwel b’halde hao ous dieser Zeit Des war “ Marij”,als gleiner Kerle hot se’n oft betreit Als waer ‘s ihr oignes Kind, mo gibt ‘s des no heit ? Au spaeter blieb der Kontakt zu ihr,des war e Freid Dann ging ‘s in’t Schuel bei “Meester Wietsma” Ond in die HBS noach Amsterdam Studiere war nit meglich,schaffe hot ‘r miase

Geld verdiene ond fir d’Muader sorge,do kam ‘s droaf a Entsinne du i mir au Bertus, sei guater Freind Des war e echter Freind, au noach ‘m Griag Ebbes b’sonders war des sicher die Beiden ganz vereint Denn noach was im Griag passiert war,waer er eigentlich sein Feind. D’Griagszeit war fir de Alfred koi Vergniage De Vatter “fout”ond d’Muader deitsch Problem in der Schual,elles hot ‘r mitgmacht Im Hongerwinder Zuckerriabe koche miase ond viel mehr D’sJoar in Rems jedoch,des war e schene Zeit In’d Schuel gange,de Grossvadder g’holfe in d’r Schmiedi De Doig firs Brot ond Hefekranz zom Eigen g’fahre Mit d’r Seages de Woize g’maet ond beim dresche g’holfe Nadierlich hots au manchmol Freizeit gaee Zom Baade in der Rems odder z’om Ousgange mit ne’me Freind Ond z’Radfahre mit ‘m Ongel Wilhelm Am Sonndig am Negger entlang odder noach Woibling nuf Am Milchheisle hot ‘s pussiere a’gfange Viel Maedle sind dort beinander g’waee Hin’t Milch abg’liefert mit enander E feschte Freindin hot ‘r leider dort nit g’fonde Noach ‘m Griag hot ‘r nadierlich schaffe miase Tsairscht bei der Bank ond spaeter in Textilien Viel raise in die Philippinien ond au andre Laender Der Boss will immer mehr ond somit kommt der Stress Dann, endlich, wird ‘r in de Ruhestand versetzt Hot mehr Zeit jetzt fir sei Itske ond sei Gaertli Noach reifligem Erwaege kommt ‘d Entsc: Ouf noach Bonaire in ‘t Waermi denn des ischt guet fir ‘d Glenke Seiter leabt ‘r dort in seinem Heisli on ischt zfriede ‘R schwimmt ond schnorchelt ond tuet noch viel mehr Fir ‘d Kirch zom Beispiel, als waer ‘r de Pfarrer Denn wichtich war Ihm sei Glaube,noach wie vor Sei Glaube hot ‘m sicher neilich g’holfe Mo ‘n er in gnapper Naot de daot entronne ischt Aber au ‘d Kinder ond sei Engele hind ‘m g’holfe So dass ‘r jetzt wieder ‘gsond ond monder ischt Zom Glick daent ihn seine Lieben sehr oft bsuache Denn grad im Alder tuat m’r noach d’em sehr verlange

Wenn des so weider goat,no wird d’r Alfred neizich Ond sitze m’r in zea Joar wieder beienander Also ouf Wiedersea im Joar zweidousend achzea Bis dortna Gsondheit,Alfred,fir Di ond deine Lieben D’r Rolf Abg’fasst in Original-Boureschwaebisch zom Alfreds achzichste Geburtstag.

Mijn vader dronken??? Nooit van zijn leven. Als ik wel eens een biertje ging drinken ging drinken met vrienden, zei mijn vader: Waarom moet je daarvoor naar een café? Ik heb hier bier in de koelkast. Nee, mijn vader is geen fan van het café. Hij snapt niet wat mensen daar doen, waarom ze daar hun geld uitgeven. En hij heeft ook een grote hekel aan dronkenschap. Misschien zouden we er beter aan doen de café’s te sluiten. Verplaatsen we het probleem van dronkenschap naar de huiskamer. Niet in het huis van Alfred en Itske. Ze genieten af en toe een glaasje wijn en het bier in de koelkast is meest alcohol vrij. Nee, mijn vader is nog nooit van zijn leven een druppel teveel gedronken. Het zal te maken hebben met zijn jeugd waar hij dingen gezien heeft waar je liever niet over praat. Nooit een druppel teveel. Zelfs niet een beetje aangeschoten….of toch. Het was op oudejaarsavond toen ik14 jaar oud was. We waren met zijn allen op vakantie in het zwarte woud. We verbleven in de ‘gaststaette van Alex. Voor deze avond hadden ze speciaal een heerlijke fruitpunch gemaakt. Mijn vader was natuurlijk voorzichtig. Hij kende de gevaren van de alcohol. De fruitpunch bevatte rode wijn. Mijn vader had snel de oplossing gevonden. Hij nam alleen de vruchtjes uit de punch. Dat is nog goed voor de gezondheid ook. Alfred realiseerde zich niet dat naar goed schwaebisch gebruik alle vruchtjes waren geweekt in schnaps. En iedereen weet dat Alfred dol is op vruchtjes. Dat was de enige keer dat Alfred heeft ervaren wat het is om aangeschoten te zijn. Hij heeft heerlijk geslapen de eerste januari van 1975. Rob Stutterheim

‘Moederdag’ stond voor de deur en alle moeders zouden over een paar dagen in het zonnetje gezet worden. Ik woonde nog bij mijn moeder in Castricum. Bij mijn oom Alfred waren de kinderen al velen jaren terug de deur uitgevlogen, desalniettemin is en blijft Itske moeder. In mijn gesprek met mijn oom vroeg ik hem of hij iets speciaals voor mijn tante in gedachte had, ze is per slot van rekening mijn favoriete tante! Oom Alfred speelde niet met de gedachten om croissantjes op bed te brengen of om haar mee uit te nemen… Als veertien jarige stelde ik nog een aantal vragen en stak van wal met een klein betoog over hoe geweldig Itske als vrouw én als moeder is van drie zonen. Nog geen uur later stonden mijn oom en ik bij de juwelier in het winkelcentrum en heb ik Alfred geholpen met het uitzoeken van een mat zilveren ring met een zwart houten inzet. Ik kan mij herinneren dat tante Its deze ring met veel plezier heeft gedragen. Altijd mooi wanneer de liefde en waardering voor elkaar ´spontaan´ met Moederdag geuit wordt……´ Wishing all ´The Stutterheims´ a cozy time putting this picture story book together. Very nice for Alfred to reflect on and nice for you to get to know him from different perspectives. Take good care of this precious man, Much love to you all, Saskia Stone [email protected]