ISOTOPOLIS - DESSEL PRINSENPARK - RETIE dinsdag 11 oktober 2005

Jaargang 31 - nummer 8 en 9

Augustus - September 2005

KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

BELGOPROCESS / ISOTOPOLIS - DESSEL PRINSENPARK - RETIE dinsdag 11 oktober 2005 LtKol v/h Vlw Frans Kenis Wij nodigen U uit op dinsdag 11 oktober 2005 voor een bezoek aan Belgoprocess/Isotopolis te Dessel en aan het Prinsenpark te Retie. We maken een ontdekkingstocht door de wereld van radioactieve afvalstoffen. NIRAS en Belgoprocess hebben een informatiecentrum over radioactieve afvalstoffen ingericht, Isotopolis genoemd, vlakbij de plaats waar radioactieve afvalstoffen verwerkt worden. Isotopolis is gemaakt voor iedereen die belangstelling heeft voor het beheer van radioactieve afvalstoffen en met eigen ogen wil zien hoe dit gebeurt. In de namiddag wandeling doorheen het Prinsenpark. Een themawandeling waarbij ook de geschiedenis en het ontstaan van het prinsenpark worden belicht. Het Prinsenpark was bedoeld als buitenverblijf voor de koninklijke familie. Denken we maar even aan Liliane, Prinses van Retie. De wandeling duurt ongeveer anderhalf uur en is 3 km lang over goed begaanbare wegen .

Programma :

07.45 08.15 08.40

Vertrek Sint Truiden parking Begijnhof Hasselt Achterkant Cultureel Centrum E313 Afrit 25 - Ham-Kwaadmechelen (beneden aan de rotonde)

09.15

Aankomst te Dessel aan Belgoprocess/Isotopolis Verwelkoming en film

09.45

Bezoek aan Isotopolis : Module 1 : radioactiviteit Module 2 : verwerking Module 3 : definitieve berging

10.45

Koffiepauze

11.45

Film over gebouw 136 : opslag hoogradioactief verglaasd afval, gevolgd door een bezoek aan het opslaggebouw en de verwerkingsinstallatie voor laagradioactief afval.

Woordje van de voorzitter

L

aatste augustusdag, deadline voor de bijdragen aan onze volgende Nieuwsbrief, dus hoog tijd dat ik vandaag mijn woordje op papier en op de e-mail krijg. Ik was juist begonnen met mij te verheugen over het feit dat we deze week dan toch eindelijk nog eens een paar zonnige dagen cadeau krijgen om de voor de rest veel te ko ud e en v eel te n at te “hoogzomermaand” augustus af te sluiten. Zoals de meesten die deze zomer thuis of aan onze kust doorbrachten heb ik eigenlijk het gevoel dat, op een paar hittegolfdagen na, onze zomer 2005 tot nu toe toch maar een zielige en kille bedoening was. Nu was Irma mij vanmorgen te vlug af om de krant uit de (Vervolg op pagina 2)

In dit nummer : Woordje van de Voorzitter

12.30

Lunch in Club-House SCK te Mol

In en Uit document SCK en Prinsenpark 11 oktober 05

14.15

Vertrek naar het Prinsenpark te Retie en geleide wandeling

Een nieuwe Provinciecommandant

16.30

Koffie/thee en taart in taverne Meulenzicht

Te Deum en Barbecue 21 juli 05

17.30

Vertrek

Bezoek aan Luik - 16 augustus 05

Inschrijvingen : telefonisch 011.228848 of E-mail [email protected] vóór 04 oktober. De stortingen van € 33 per persoon (autocar 10, lunch 17 inclus aperitief, dagsoep, hoofdgerecht, dessert, 2 glazen wijn, water en koffie), Retie koffie en taart 4) moeten met vermelding “SCK“ vóór 07 oktober toekomen op rekening 961-1951400-46 van KVOO LIMBURG. Om veiligheidsreden moet u bij inschrijving uw persoonlijk nationaal nummer (ook dit van uw partner) vermelden !

It’s the Economy - Luc Vandenborne Een brief uit Belgrado - Jef Schoups De ark van Noë - Jules Neel Miliciens met een sterretje - Jean Bunckens Littekens blijven - Jacques Desimpelaere

augusuts - september 2005

K.V.O.O. - LIMBURG

-2-

Woordje van de Voorzitter K.V.O.O.

(Vervolg van pagina 1)

brievenbus te halen, en terwijl ik dan maar begon met deze regels te schrijven, zat zij al genoeglijk weggedoken achter de opengeplooide nieuwspagina’s. Plots viel mijn oog op een voorpaginabericht met als titel “Zomer 2005 ongewoon warm !”. Gezien de actuele dringendheid van het onderwerp wilde zij mij wel even de voorpagina uitlenen, en tot mijn verwondering bleek inderdaad dat volgens het KMI de gemiddelde temperatuur van de drie voorbije zomermaanden dit jaar 17,7° bedroeg, hetgeen 1,7° hoger uitvalt dan het normale gemiddelde. Dit natuurlijk tengevolge van de paar erg hete zonnedagen die we gekend hebben. ’t Is maar hoe je het bekijkt, maar ik ga toch mijn inleidende vaststelling betreffende de snertzomer niet aanpassen aan de statistische correctheid van het bewuste krantenartikel. Enkele malen hebben we zelfs op het punt gestaan om ’s avonds de verwarming aan te zetten, maar mede doordat het peil van de stookolietank nogal aan de lage kant stond hebben we maar aan die verleiding weerstaan. Ik zal waarschijnlijk wel niet de enige zijn die zich dit jaar danig misrekend heeft inzake het bijvullen van de stookolievoorraad. Door dit bijvullen steeds maar uit te stellen, in de hoop dat de prijs in de zomer tot een normaler niveau zou dalen, zijn we natuurlijk van een kale kermis thuis gekomen. Toen ik zo ongeveer aan mijn laatste 500 l toe was, en er nog altijd maar alleen onheilspellende prijsstijgingen werden in het vooruitzicht gesteld, heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen, en een voorraad ingeslagen aan zowat het dubbele van de prijs van vorig jaar. Intussen blijft de prijs van de ruwe olie de pan uitrijzen, en men is bijzonder vindingrijk geworden in het (Vervolg op pagina 3)

Ziekenboeg : juli - augustus Wensen voor spoedig herstel, bezoek en attentie na heelkundige ingreep aan : Jan Vermeulen en Romain Christiaens 05.08 Van Jean Bunckens - ‘Miliciens met een sterretje’ - pg 16 16.08

Van Frans Kenis - details bezoek SCK Mol - 11 okt - pg 1

22.08 Van Jacques Desimpelaere - ‘Littekens blijven’ - pg 18 29.08 Van Luc Vandenborne - ‘It’s the Economy st…’ pg 9 29.08 Van Jef Schoups - ‘Een brief uit Belgrado’ - pg 11 01.09

Van Marcel Demot - ‘Woordje van de Voorzitter’ - pg 1

02.09 Van Jules Neel - ‘De ark van Noë’ - pg 15 02.09 Van Guido Del Savio, Willy Schampaert, Yvan Lambrechts teksten en foto’s bij het bezoek aan Luik - pg 7 Adreswijzigingen : LtKol Mathieu Sodermans Rue Pierre Flamand 195 1420 Braine l’Alleud 02.3872711 Maj v/h Vlw Vandenborne Jos Festraetsstraat 33/301 3800 Sint-Truiden 011.687769

LIDGELDEN 2006 1420 BRAINE l' ALLEUD Vanaf het boekjaar 2006 zal de bijdrage LIMBURG bestaan uit een forfaitair bedrag dat de uitgave van de voorzorgskas, de verzekering en de kosten van de nieuwsbrief moet dekken. Voor wie in het telefoonrepertorium met echtgenote of partner* vermeld staat bedraagt dit lidgeld € 12 ; voor wie in dit repertorium zonder partner° wordt vermeld bedraagt deze bijdrage € 9,50. De bijdrage LIMBURG moet samen met het NATIONAAL lidgeld worden g e st o r t op rekening : 9 6 0 -1 9 5 1 4 0 0 46

KVOO LIMBURG

Helbeekplein3/7 3500 Hasselt.

Uw betaling wordt verwacht vóór

LIDGELD 2006

U

BETAALT

Waarvan voor Limburg Nationaal 9,50

12

Weduwe

21,50 €

Cdt met *

29 €

Cdt zonder °

26,50 €

Maj met *

33 €

Maj zonder °

30,50 €

LtKol met *

35 €

LtKol zonder °

32,50 €

Kol met *

36 €

Kol zonder °

33,50 €

GenMaj

41 €

12

29

LtGen

43 €

12

31

12 9.50 12 9.50 12 9.50 12 9.50

17 17 21 21 23 23 24 24

juni- –september juli 1999 2005 augusuts

K..V.O.O. -- LIMBURG LIMBURG K.V.O.O.

- 3-3--

Woordje van de Voorzitter (Vervolg van pagina 2)

vinden van al dan niet terechte argumenten ter rechtvaardiging : te weinig nieuwe ontginningen, de schuld van de Chinezen, te kleine raffinagecapaciteit, terroristische aanslagen, orkanen, enz…Het ziet er hoe dan ook naar uit dat dit nog maar een begin is, en dat we zullen moeten leren leven met permanent hoger wordende energieprijzen, met alle gevolgen van dien voor de gezinsbudgetten. Niettegenstaande de enorm hoge accijnzen en luxebelastingen op de brandstoffen die vadertje staat binnenrijft, nog verhoogd door het recent ingevoerde progressieve stijgingsmechanisme ervan, overweegt de regering slechts een minieme éénmalige tegemoetkoming van een paar tientallen euro’s, wat natuurlijk geen aarde aan de dijk brengt. De “gezondheids” index, die gehanteerd wordt om onze lonen en uitkeringen zogezegd gelijke tred te laten houden met de levensduurte, houdt al lang geen rekening meer met de brandstofprijzen, zodat van die kant ook geen soelaas te verwachten valt. Iedereen kent ze wel, de regelmatig opduikende regelneven die al sinds jaren ijveren voor drastische verhogingen van de brandstof- en energieprijzen, meestal om milieuredenen, of om het wegverkeer nog meer te ontmoedigen. Zij verkneukelen zich nu, en zijn er als de kippen bij om als enige zaligmakende goede raad het gekende afgezaagde refreintje op de burger los te laten : huis nog beter isoleren, nog minder verwarmen en liever een trui meer aantrekken, minder elektrische apparaten in huis halen, nog minder met de wagen en meer met de fiets rijden, ook door weer en wind, enz… Maar dan schijnen ze te vergeten dat de doorsnee-burger al jaren niets anders doet dan zo zuinig mogelijk (Vervolg op pagina 4)

Nieuwe bevelhebber van de Provincie LIMBURG In aanwezigheid van talrijke prominenten vond op 7 september 2005 in de raadzaal van het Stadhuis van Hasselt, de plechtige investituur plaats van de nieuwe militaire bevelhebber van de Provincie LIMBURG. Majoor Marcel BAILLIEN, afscheidnemend provinciecommandant a.i. sprak het welkomstwoord tot de talrijke prominenten en genodigden. Vervolgens was het Generaal-majoor vlieger G. VAN CAELENBERGHE die overging tot de investituur van Kolonel SBH Raymond JORIS als nieuwe provinciecommandant. Na toespraken door Dhr. Herman Reynders, burgemeester van Hasselt, en door Dhr. Steve Stevaert, gouverneur van Limburg, werd aan de genodigden een receptie aangeboden. Wij danken Marcel Baillien voor de steun en de gastvrijheid die hij aan KVOO heeft verleend, en voor de sympathie die wij al die jaren van hem hebben mogen ontvangen. Beste Marcel, wij wensen u nog veel succes in Brunssum. Kolonel SBH Raymond Joris wensen wij een aangenaam commando in LIMBURG en veel voldoening in zijn functie van Provinciecommandant. Een volledig verslag van de plechtigheid met de toespraken van Majoor Baillien en van GenMaj Vl. Van Caelenberghe brengen wij in het nummer van oktober. JH.

Kolonel Stafbrevethouder Raymond JORIS Kolonel Stafbrevethouder Raymond JORIS werd geboren op 23 juli 1951 in HASSELT. Hij is sedert 1972 gehuwd met Marie-Josée PUTZEYS en samen hebben zij twee kinderen: een dochter Katja (°1974) en een zoon Rutger (°1981). (Vervolg op pagina 4)

juni – juli 1999 juni 2005


Woordje van de Voorzitter


- 4-3--

De nieuwe Provinciecommandant


omspringen met de immer duurder wordende energie. En het is vanuit diezelfde milieus dat zelfs nu nog steeds de roep weerklinkt om onze kerncentrales onherroepelijk te sluiten, goed wetend dat er geen enkel ernstig alternatief voorhanden is. Als zij hun zin krijgen zal er zeker nog weinig energie beschikbaar zijn om te verbruiken, en kunnen we ons terug gaan spiegelen aan de levenswijze van onze voorouders; maar zij mochten toentertijd nog zonder vergunning een boompje omhakken in hun eigen tuin of er zelfs een vuurtje stoken, en wij niet meer… Uw voorzitter, Marcel ISOTOPOLIS - 11 oktober 2005 NIRAS en Belgoprocess hebben een informatiecentrum over radioactieve afvalstoffen ingericht, Isotopolis genoemd. Isotopolis is gelegen op de site van het Studie Centrum voor Kernenergie (SCK).

Na het beëindigen van zijn humaniorastudies aan het Koninklijk Atheneum te HASSELT, begint hij in 1969 zijn studies aan de Koninklijke Militaire School te BRUSSEL. Hij bekomt er in 1973 het diploma van Licentiaat in de sociale en militaire Wetenschappen. Hij vervult zijn eerste functie bij de Landmacht (Logistiek) in het Logistiek Centrum Nr 4 te LEOPOLDSBURG als Maintenanceofficier en vervolgens als Commandant van het Departement Materieel. Vanaf 1978 werkt hij drie jaren in het Bureel Materieel van de Staf 3 Groepering Logistiek te LEUVEN. In 1981 keert hij als Kapitein terug naar LEOPOLDSBURG waar hij gedurende vier jaren Tweede Commandant zal zijn van de 1 Compagnie Materieel. In 1985 volgt hij in het Koninklijk Hoger Instituut voor Defensie (KHID) te BRUSSEL de cursus Kandidaat Hoofdofficier. Na deze cursus wordt hij in 1986 tewerkgesteld in OSSENDORF (GE) bij de Sectie Logistiek van het 1 Belgische Corps waar hij eerst Chef wordt van de Cel Planning en Organisatie van het Bureel Materieel en vervolgens (vanaf januari 1988) van het Bureel Operaties. Tijdens deze periode wordt hij tot Majoor benoemd. In 1989 keert hij terug naar BRUSSEL om aan het KHID de Hogere Stafcursus te volgen. Als Majoor Stafbrevethouder wordt hij vervolgens tewerkgesteld in de Sectie Uitrusting en Logistiek van de Staf van de Landmacht waar hij Chef wordt van het Bureel Operationele Logistiek. In 1992 wordt hij benoemd tot Luitenant-kolonel en een jaar later wordt hij Commandant van het 99 Bataljon Logistiek te MORTSEL. Na drie jaren deze commandofunctie te hebben uitgeoefend is hij van mei tot september 1996 Commandant van het multinationale bataljon BELUGA in BOSNIE.

Na deze buitenlandse opdracht en na zijn benoeming tot Kolonel in december 1996 worden hem in de schoot van de Staf Groepering Bevoorrading en Bezoekers kunnen er kennismaken Transport en de Staf van de Landmacht enkele kleinere projecten toemet de dagelijkse realiteit van het vertrouwd. In 1998 wordt hij aangeduid om aan het NATO Defence College beheer van radioactief afval. Op de te ROME (IT) gedurende zes maanden de NATO Senior Course te volgen. site van Belgoprocess kan een opslagplaats van geconditioneerd Na zijn terugkeer vervoegt hij terug de Sectie Uitrusting en Logistiek van laagradioactief afval en een verwer- de Staf van de Landmacht waar hij vanaf juli 1999 dienstchef wordt. kingsinstallatie voor laagradioactief vast afval bezocht worden. Er wordt ook een film getoond over de verwerking en de opslag van hoogradioactief afval.

Isotopolis is gemaakt voor iedereen die belangstelling heeft voor het beheer van radioactieve afvalstoffen en met eigen ogen wil zien hoe dit gebeurt. Er is gekozen voor een persoonlijke en modulaire aanpak, waarbij vele aspecten van het beheer van radioactief afval aan bod komen. Op 11 oktober krijgt u een eenmalige gelegenheid om SCK MOL te bezoeken. Frans Kenis

Eind juni 2001 wordt hij door de Minister van Defensie aangeduid als Defensie-attaché te WENEN (vanaf februari 2002) met, nadien, een bijkomende accreditatie voor SLOVENIË en BOSNIË. Op 15 juli 2004 wordt hij benoemd tot “Deken van het Militaire Attachécorps in Wenen”. Vanaf 7 september 2005 is hij de nieuwe “Militaire Bevelhebber van de provincie Limburg”. Zijn belangrijkste eervolle onderscheidingen zijn deze van “Commandeur in de Kroonorde” en van “Commandeur de l’Ordre de Mérite du Grand-Duché de Luxembourg”. het volledig verslag over de plechtige investituur van de nieuwe Provinciecommandant Kolonel SBH Raymond Joris de toespraak van waarnemend Provinciecommandant Majoor Marcel Baillien de toespraken van GenMaj Vl. Van Caelenberghe, Gouverneur Steve Stevaert en Burgemeester Herman Reynders Verschijnen in ons oktober nummer



- 5-3--

Juli 1830 - 2005 Ja, Geachte Toehoorders, het is dus vandaag 175 jaar geleden dat België, ons Vaderland, tot stand kwam en opgericht werd door de Leden van het Nationaal Congres. Zo talrijk waren deze nu ook wel niet, doch zij slaagden er in hun regionen definitief vast te leggen en vooral, wat vooral voornamer was, deze af te nemen van de Prins Willem I van Oranje! De Belgen hadden de onafhankelijkheid verworven, beslisten een koninkrijk te stichten en stelden Leopold I van Saksen-Coburg, die aanvaardde, tot hun Koning aan. Ons Prinsenpaar, daarstraks aanwezig in de Kathedraal voor het Te Deum, is dus rechtstreekse afstammeling van Leopold I.

21 juli 05 - Te Deum en Vlaghijsing Vierentwintig leden woonden op 21 juli 05 het plechtig Te Deum bij dat in de St. Quintinuskathedraal te Hasselt gezongen werd door Monseigneur Hoogmartens en dat opgeluisterd werd door het Virga Jesse Mannenkoor. Het werd dit jaar een bijzondere plechtigheid met deelname van Hunne Koninklijke Hoogheden Prins Philip en Prinses Mathilde. Na afloop kreeg het talrijk opgekomen publiek ruim de gelegenheid om het prinsenpaar te groeten. Onder begeleiding van de vaandels van de vaderlandslievende verenigingen en van het muziekkorps, ging het nadien stoetsgewijze naar het Dusartplein waar aan het monument van de Limburgse Gesneuvelden een bloemenhulde plaatsvond. Vervolgens werd naar de jaarlijkse traditie op het vernieuwde Groenplein voor het Stadhuis, onder de tonen van de “Lastpost”, de Belgische driekleur gehesen. Een academische zitting met toespraken van de Voorzitter van het Eenheidsfront (die wij hieronder afdrukken) en van de Heer Burgemeester, gevolgd door een receptie in de raadzaal, besloten deze 21 juli viering.

Maar wat heeft België in al die jaren niet meegemaakt, waar heeft het Land zijn hoofd niet aan moeten bieden? Eerst de onafhankelijkheid bekomen; dan twee Wereldoorlogen meegemaakt: 14-18 en 40-45. Thans telt het ongeveer 10.300.000 inwoners voor een oppervlakte van 30.500 Km2., of 330 inwoners per Km2., met een hoogtepunt boven de waterspiegel van 694 m. Het maakt deel uit van de Europese Unie, de Benelux, de NATO, enz … Het organiseerde twee grote Wereldtentoonstellingen: één in 1938 te Luik, met de ingebruikname van het Koning Albertkanaal dat Luik met Antwerpen verbindt, en één in 1958 waarvan wij heden nog het "Atomium" overhouden. Haar bevolking leverde grote kunstenaars op, schilders, musici, financierders, politici, schrijvers, diplomaten, industriëlen, bouwkundigen, enz. enz… Namen durf ik niet noemen, de lijst zou te lang zijn! Dank zij ons Vorstenhuis, nu reeds zes Koningen,

Toespraak van de Voorzitter van Het Eenheidsfront regio Hasselt “Mijnheer de Gouverneur, Mijnheer de Burgemeester, Mevrouwen en Heren Schepenen en Raadsleden van de Stad Hasselt, Hoogwaardigheidsbekleders, Mevrouwen en Heren Vaandeldragers, Mevrouwen, Mijne Heren. (Vervolg op pagina 6)




blijven wij aan elkaar gehecht: Nederlandstalige, Franstalige, Duitstalige; allen voelen zich Belg en blijven aan elkaar gehecht. Ondanks kleine en niet noemenswaardige meningsverschillen die worden opgelost, wordt er voor gezorgd dat ons Land één blijft en invloedrijk is in een nog verder uit te bouwen Europa. Dit alles onder de leuze: “Eendracht maakt macht” Wij moeten denken aan onze jeugd die na ons komt, die wij op dit ogenblik nog meer dienen te sensibiliseren teneinde haar de wreedheid van een oorlog niet alleen te laten inzien, maar zeker ook trachten te doen begrijpen; om alzo, hoopvol de toekomst tegemoet te kunnen zien. Oud en jong, samen met Koning Albert II, niet enkel de grondwettelijke Koning der Belgen, maar zoals ik het verleden jaar reeds zei, aan deze zelfde microfoon: de meest "Belgische Koning”. Samen, zullen wij dan de toekomst tegemoet gaan met een geest van verdraagzaamheid en vergevingsgezindheid, met veel luisterbereidheid voor de noden en verwachtingen van onze bevolking. De dag van vandaag: 21 juli, zullen wij als DE herinneringsdag aanzien voor de blijvende opbouw van België. Zo zullen wij ook bij deze gelegenheid onze gevoelens uitdrukken van erkenning en erkentelijkheid en tevens aan de Koning en de Koningin voorspoed en geluk toe wensen.” Leve de Koning en de Koningin - Leve België!!! Graaf P. le Grelle. Voorzitter Eénheidsfront Regio Hasselt.

21 juli 05 - Barbecue De traditionele barbecue van KVOO Limburg ter gelegenheid van de Nationale Feestdag werd op 21 juli 05 andermaal georganiseerd in Millen. In het prachtige en stijlvolle kader van Hoeve Dewalleff ontving organisator LtKol Herman Schrijvers voor de achtste opeenvolgende maal de honderd en zeven deelnemers – een nieuw en absoluut record. In tegenstelling tot vorig jaar, moest ingevolgde de regenbuien van de namiddag, het aperitief dit jaar binnen worden geserveerd. Het werd een uiterst verzorgde avond in een gezellige sfeer en met overheerlijke gerechten. Voorzitter Kol Vl. SBH Marcel Demot feliciteerde namens de aanwezigen onze organisator Herman Schrijvers met dit bijzonder geslaagd feestgebeuren. Herman werd opnieuw bereid gevonden om ook volgend jaar de organisatie van dit evenement weer op zich te nemen, zodat onmiddellijk de nodige schikkingen werden genomen voor de reservering voor 2006. Bedankt en proficiat Herman, het was heerlijk ! JH.

- 6-3--



- 7-3--


Bezoek aan Luik - 16 augustus 2005 Achtendertig leden hadden gevolg gegeven aan de uitnodiging om op 16 augustus 2005, onder leiding van onze collega Cdt v/h Vlw Jean-Pierre Dechesne, een derde bezoek te brengen aan LUIK. Thema van het bezoek dit jaar was: “Het historisch Hart van Luik”. Geen stralende zomerdag, maar droog en een temperatuur van 23°; wat voor deze augustusmaand meer dan het gemiddelde betekende. Een eerste halte – Rue Ferronstré- waar wij in een typische Luikse bistro de ochtendkoffie met de gebruikelijke croissant aangeboden kregen. Na deze opkikker was iedereen er klaar voor om de voettocht aan te vatten . De wandeling begon aan “Îlot Saint-Georges met typische Luikse huizen en het Musée Art Wallon. Vervolgens ging het naar de Rue Hongrée (van het Vlaams "hangerij"), waar de "Foulons" (lakenmakers, waaronder veel Vlamingen), hun laken gingen hangen. De rue les Foulons, met verwijzing naar de “urine oenologue”. Bij gebrek aan chemische producten werd urine gekocht om stoffen te ontvetten. Om nog meer geld te vangen waren er slimmeriken die hun urine met water aanlengden. Steekproeven waren dus nodig - maar omdat er ook hiervoor geen chemische producten bestonden - was het natuurlijk “proeven” de enigste manier om bedrog te achterhalen! In de verte de Maas (2de grootste binnenhaven van Europa), en la Batte (zondagsmarkt) en het Curtius Museum. Van hieruit kregen we zicht op "Outremeuse" waar de wandeling van 2003 van start ging onder het thema: "In de voetsporen van Simenon". Van de Place St.-Barthélemy met typische kapittelkerk te herkennen aan de grote huizen in de buurt. Dit waren de huizen van kanunniken die vanaf de 12de eeuw. buiten hun klooster konden gaan wonen. Als rijke mensen bouwden ze huizen op de belastingvrije gronden van hun kapittel. Die huizen werden door de eeuwen heen als “éénheid en één geheel” met de Kerk beschouwd. Verder ging het langs de rue Hors-Château met een Barokke kerk van de Onbevlekte Ontvangenis, de Montagne de Bueren met de beroemde 374 treden. Willy Verghote had zelfs de moed om onder bewonderende blikken die trappen te beklimmen en boven van het mooi panoramisch zicht te gaan genieten. In 1468 werd de Stad gedurende 7 weken lang door Karel de Stoute volledig in vuur en vlam gezet. Deze gebeurtenis, samen met de pogingen van de Luikenaars om door de eeuwen heen steeds meer vrijheden

(Vervolg op pagina 8)



- 8-3--

kathedraal (Place St Paul) en de Schatkamer onthouden wij de twee “heel grote” pronkstukken: de relikwiebuste van Lambertus en de relikwie van Karel de Stoute. Maar ook de Kazuifel David van Bourgogne met tekeningen van Memling en de lijkwaden (8ste en 10de eeuw, Lambertus), maakten veel indruk. Bedenking hierbij: al deze kerkelijke rijkdommen moesten destijds ongetwijfeld in schril contrast gestaan hebben tot de armoede van het gewone volk. Nadat onze Voorzitter Kol Vl. SBH Marcel Demot onze gediplomeerde Luikse stadsgids, collega Cdt v/h Vlw Jean Pierre Dechesne, had bedankt voor de organisatie en de begeleiding van deze zeer interessante excursie, was er nog even tijd voor een verfrissing en een korte shopping. Tijdens dat uurtje kregen wij de gelegenheid om te snoepen van de lekkere Luikse Wafels en de typische rijsttaart!! Een van de deelnemers formuleerde aan het einde van de dag nog volgende bedenking: “Ik geloof dat het Luikse verhaal na drie bezoeken nog helemaal niet is uitverteld; volgend jaar een nieuwe episode?” Beste Jean Pierre, van harte bedankt en proficiat! Dit verslag met illustraties kwam tot stand dank zij de medewerking van Guido Del Savio, Willy Schampaert en Yvan Lambrechts - waarvoor dank.

JH.


trachten te verwerven, zijn de redenen waarom Luik, de “Vurige Stede" wordt genoemd. Langs het Museum Waals Leven ging het naar de Place du Marché (Middeleeuwsplein met smalle huizen), het Perron (het symbool van de Vrijheden), het Stadhuis (nog steeds gekend als “La Violette”), met in de verte een zicht op place St.-Lambert met het Prinsbisschoppelijk paleis. Voor de lunch in “Cx Log Sud” had onze collega Jules Neven de nodige contacten gelegd. Veel herinnerde ons hier nog aan een vorig leven, maar het middagmaal was echt lekker. Om 14 u. ging het naar de place Kathedraal waar de 2de gids, Mevr. André Vincent een deel van de groep onder haar hoede nam. Van het bezoek aan Sint Paulus



- 9-3--

It's the Economy st... Kapt ter Zee Luc Vandenborne Nog een leuke anekdote! De Genk 25/08/2005 belangrijkste spelers in ons landje waren reeds een paar maanden op de hoogte van het overnamebod. Jullie weten dat ik niets insinueer of veronderstel maar ik weet dat indien, ik tot die groep van ingewijden had behoord, ik me een paar maanden vakantie in Toscanië zou kunnen veroorloven. Het volstaat de curve van Electabel's beursverloop over de laatste maanden te bekijken, omzeggens een verticale naar zenith gerichte It's the Economy st... lijn, om het met mij eens te zijn. Natuurlijk insinueer ik Met de verkoop van de niets maar stel vast dat de controlecommissie op de strategische participatie in ons enig belangrijk energie- beursverrichtingen een onderzoek instelt dus.. een bedrijf, Electrabel, loopt de reeds veel vroeger aan- nieuw Belgisch dossier. Was er ook niets in die zin toen gevatte "striptease act" op zijn einde. Blijven nog wat bij het begin van de striptease het glanzende, zijden ondergoed en sokken, maar de gewaden zijn nu defini- hoofdgewaad, de Generale, werd afgelegd. Met wat tief afgelegd. Bij dat ondergoed behoort natuurlijk de daar gesjoemeld is kan men Toscanië bijna kopen (Carlo "caleçon" of het slipje (keuze naar geslacht van de de Benedetti heeft het me persoonlijk verteld) . lezer, beide kan ook schijnt het) Belgacom genaamd. Ja, die commissaris zeg, die moet toezien op de garanMaar ook hier zij rem- en /of andere sporen gewist, de ties!! Zit ik daar ergens eind juli op mijn luie r… wat te staat nam immers het pensioenfonds over, en het is piekeren over die aanslagen in Londen als ik plots wachten tot onze zuiderburen met de vingers knippen verneem dat Brussel een Gouverneur heeft. Ik zat in mijn luiheid echt goed vast want anders was ik van mijn om te verkopen. Gelukkig krijgen we hier nog een zeker respijt want bij stoel gevallen. Dat ze daar een hoop ministers, staatde Franse telecom werden zodanig veel, en zo catastro- secretarissen, parlementsleden en noem maar op fale blunders gemaakt dat ze nog enkele jaren nodig hebben, wist ik, maar daarbovenop nog een Gouverneur hebben om op hun effen te komen. Alhoewel, ook hier zeg. Pas op, niet de eerste de beste hé, ze (sorry dabestaat geen enkele garantie want Suez de, met 50,1% mes) noemt Paulus de Chatelet (eerst jij en dan ikke) meerderheidsaandeelhouder bij Electrabel, heeft dit en ze achtte die dag haar moment gekomen. Op onze bedrijf jarenlang gebruikt om zijn eigen putten te VRT in goed Frans zei die geachte dame “ Brussel is vullen en was oorzaak dat het een reeks kansen ver- niet klaar voor een terreuraanslag”. Met dat speelde om ernstig te groeien. De Belgische staat, “statement”, voor iedereen een verrassing natuurlijk, gemeenten en kleine aandeelhouders werden gepaaid plaatste ze zich definitief op het voorplan. Helaas het door relatief hoge dividenden en gaven geen kik. Het was haar niet gegund want Patrickske uit Tongeren circus zou nog lang hebben gedraaid was er geen (je kunt nu toch niet beweren dat hij iets tegen vrouAmerikaans beleggingsfonds geweest dat Suez van wen heeft hé) was helemaal niet verrast ook hij stelde wanbeheer beschuldigde. ”Knight & Vinke”, het bedoel- dat ze in Brussel niet klaar zijn voor een ramp als die in de fonds bezit ook wat aandelen Electrabel en was het Londen, maar dat het nu net de taak van die geklungel beu. Afgewezen op de Algemene vergadering Gouverneur is om te zorgen dat ze wel klaar zijn. Dat is van Suez, stapte de groep naar de rechter. Suez en ook morgen een maand geleden en sindsdien niets meer geonze bonzen, regering en gemeenten, wisten het gelijk hoord van Paulus de Gouverneur en evenmin van Patrick van Knight zodanig sterk, dat er dringend iets moest de Minister (alhoewel). gebeuren. Dus verkoop en verkoop in volle vakantieperiNog een Belgisch dossier!! Maar wie gaat nu ode. Geen domme vragen in het parlement, media in Brussel aanvallen? Tot die striptease waarvan sprake in volle begaan met popfestivals en andere rimpelrock hierboven, behoort ook de verkoop van BIAC (beheer spelletjes. Enige reactie de premier heeft, garanties Zaventem ). Slim gedaan trouwens, want over een paar gevraagd en er zal een bijzondere commissaris worden weken begint het gerommel over die slapeloze nachten aangesteld om in de toekomst over deze garanties te rond Brussel weer en die ruzie moet logisch tot het waken. (Vervolg op pagina 10)




It's the Economy st... sluiten van Zaventem leiden. Die jongens van de "Madrasas" weten ook wel dat Brussel zonder vlieghaven een provinciestadje wordt, dus laten ze de tijd hun werk doen. Spijtig Mevr de Chatelet en andere Brusselse excellenties maar nadat het kind met het badwater is weggespoeld, is het jullie beurt; zijn jullie er klaar voor? Het was me wel een beroerde tijd zo rond eind juli want een ander zeer, zeer treurig bericht in die dagen was dat Freddy Willocks, je weet wel de knapste in St Niklaas, doodsbedreigingen had ontvangen. Zie dat was nu "echt" een schok die door het land zinderde wie zou nu in 's hemelsnaam onze Freddy willen kwaad doen. Ik heb het aan veel mensen gevraagd en bij allen zag ik die treurige blik van onbegrip. Er was één uitzondering, die man (hé Willy) gaf me een overtuigend antwoord maar gezien de voornaamheid van mijn eventuele lezers durf ik het hier niet te herhalen. "The Economy" we moeten bij de zaak blijven. Net voor ze, doodvermoeid, vertrokken voor hun maandenlange vakantie waren er enkele topmensen die zich nog eens wilden profileren want men weet maar nooit na zo'n lange tijd. Noblesse oblige, daar was natuurlijk de premier die met een steen in de maag rondloopt met zijn "inspanningsverbintenis" van 2003 om 200000 jobs te creëren. Alle mogelijke mistgordijnen worden opgetrokken om die verbintenis te omzeilen. Een Belgisch dossier!? Het debat is nu verschoven naar loopbaaneinde waar de vakbonden klaar staan om nog maar eens een dossier te openen. Mistgordijn, de lasten op de arbeid moeten verminderen we gaan die lasten verschuiven naar de consumptie. Ik die dacht dat de formule was E=I, C of economie is afhankelijk van investeringen en consumptie, zit er dus weer dik "neffe" maar toch blijf ik stellen dat zijn idee niet klopt in een handelsvrije zone. De premier blijkbaar ook en hij heeft het Europees op tafel gelegd. Blijft nu bang afwachten wat de toekomstige leiders van de Van Villa Astrid : ‘Met uw brief van 10 Aug ontving ik uw aanvraag voor de organisatie van de Korspsmaal op 22 Nov 05. Het is echter niet meer mogelijk om in de maand Nov nog activiteiten aan de nemen. Een kleine groep (max 50 Pers) is misschien nog haalbaar op 30 Nov. Gelieve ons te contacteren, Vriendelijke groeten, Cdt Carlos Ceulemans Comd Horeca ‘ Het aandringen van de Voorzitter bij de Plaatscommandant leverde niets op.

- 10-3--

grootste economieën in Europa, Merkel (Angie) en Sarkozy, willen. Toegegeven, de man tracht wel iets te doen maar zijn discipelen; daar was Petrus destijds nog een engeltje bij. Neem nu Demotte, die is het dus duidelijk oneens met zijn premier. Ook hij vindt dat de lasten op werk te hoog liggen en dus jobs vernietigen maar die man is veel subtieler, volgens zijn redenering zijn het de robots die jobs vernietigend werken dus, consequent logisch, stelt hij voor, we gaan die robots en dat technisch vernuft aan die band belasten en niet die werkman. Voilà, zie zo creëert men nieuwe jobs. Simpel toch en pas op hij gaat nog een boel nieuwe mensen aan werk helpen, namelijk de "tabacologen". Telkens ik een woord zie of hoor met -oloog als aanhangsel, krijg ik rillingen. Niet bij de specialisten van Demotte want die zijn me even vreemd als de Gouverneur van Brussel. Benieuwd welk werk ze zullen doen? Schitterend werk dat zullen ze doen! In ons gezegend land zijn jaarlijks 30000 rokende vrouwen zwanger. Welnu, onze Minister laat die dames 8 sessies op bezoek gaan bij de tabacoloog natuurlijk en schenkt ze 120,00€ als beloning. Wat meer is als de partner mee op bezoek gaat krijgt die ook 120,00€. De tabacoloog wordt natuurlijk deftig vergoed en als men daar het verlies van accijnzen op al die sigaretten bij rekent, dan gaat mooie Van de Lanotte problemen krijgen om het evenwicht terug te vinden. Alhoewel de olie wordt steeds duurder en met 21% BTW op de accijnzen van de brandstof kan de zaak niet meer stuk. Het is goed te weten dat de werkelijke bedoeling van mijn bijdrage was aan te tonen dat men de TV- kijkers, in plaats van ze te dwingen allerhande modems en abonnementen aan te kopen, zou moeten betalen om te kijken. Vrezend dat ik niemand heb overtuigd lijkt het me verstandig af te sluiten met een vraag. Wie kan me uitleggen welke meerwaarde accijnzen aan mijn brandstof geven. Misschien is de factuur fout en moet er niet BTW maar BTL (belasting toegevoegde lasten) staan. Groeten uit Genk

lvdb

Wij organiseren ons Korpsmaal op woensdag 23 november 2005 in t Driessent te Diepenbeek. De Villa Astrid is dit jaar voor KVOO LIMBURG niet beschikbaar - feesten voor de actieve eenheden; compensatiedagen voor het personeel; en tot overmaat van de ramp: instructiedagen tijdens die maand (begrijpen maar wie kan); zijn oorzaak dat wij moeten wijken. Wij laten het echter niet aan ons hart komen en samen met U maken wij er op 23 november ‘05 een gezellig feest van. JH.



“ Een

- 11-3--

brief uit Belgrado ““ LtGen Jef Schoups

Een brief uit Belgrado, krijg je niet elke dag. Nu kijk ik er wel naar uit. Ik heb nooit gereisd in Joegoslavië. Ik hield het bij de doodgewone jaarlijkse vakantiedagen in België, in Frankrijk of in Oostenrijk. Niet te ver weg: jonge kinderen, niet zoveel centjes en zo meer. Dan komt de tijd dat het wel zou kunnen; maar dan is het 1991 en er is geen Joegoslavië meer. Er naartoe trekken wordt afgeraden. Je leest dan in boeken hoe mooi het daar wel is: hoevele prachtige kerken, kloosters en kunstschatten; natuur en verzorgde keuken. Zou dat er nu nog allemaal zijn? Onverwachts krijg je dan toch de gelegenheid om je in de Balkan romantiek te dompelen, magische heimwee naar vergane glorie, heroïsche dagen, heldhaftige krijgers: passie, haat, liefde, verbeelding. Een geschiedenis waarin niemand echt enige continuïteit ontdekt, tenzij: zoeken, ronddolen, gissen, wie heeft schuld?, iedereen is onschuldig… Wanneer ik op 14 maart 1996 de muziekkapel van de Belgische Zeemacht het paradeplein bij Vukovar zie opmarcheren had ik veel gelezen en geluisterd om toch iets te weten over mensen en omgeving. Met wat afstand – toch meer dan tien jaar nu – deze bevinding: de oorlog van 1991 is het product van nationalisme, schrik, ambitie, Europese bijziendheid, lokaal en internationaal. Het was een oorlog die nooit moest losbarsten … Die dag staan er bijna evenveel media op het paradeplein als er autoriteiten in de tribune aanwezig

zijn: in die tribune zie ik iedereen zitten: om mij heen op het paradeplein zie ik geen soldaat meer staan … Uit heel die hoop journalisten is er een enkele dame die in Vukovar dag op dag zal blijven volgen wat er gebeurt, hoe alles verder gaat. Echt welkom was ze niet in UNTAES: te scherp, te kritisch, niet gematigd, temperamentvol, controversieel … Nochtans zijn het zo’n mensen die constructief bijdragen tot de juiste beeldvorming van wat er in een conflictgebied omgaat. Dus luister je beter … hoe meer ze vertellen, hoe dieper de buitenstaander inzicht begint te verwerven van de drijfveren die de inwoners bezielen. Snežana Béric werkte voor het dagblad “Politika”. Zoals iedereen had ze toegang tot ons hoofdkwartier in Vukovar. Ik zag haar dan ook regelmatig opduiken in mijn bureel, als ik er was …; anders, ergens in de regio tijdens mijn dagelijkse ronde. Er is haar weinig ontgaan van het leven tijdens ons verblijf... In tegenstelling tot de vele andere journalisten in en buiten de regio heeft zij steeds nauwkeurig en juist het gebeuren beschreven en toegelicht in haar artikels. Natuurlijk was ze niet met alles gelukkig. Heel veel mensen in de regio, ook de Servische soldaten, voelden zich in de steek gelaten, zelfs verraden door hun “leiderschap” in Belgrado … de ontgoocheling en de wanhoop waren groot. Wij hielpen hen zoeken naar een menswaardige toekomst: samen het beste nastreven dat zij uit de vredesovereenkomst van Erdut – november 1995 – konden bereiken. Plato zei lang geleden al :”Ik ken geen zekere weg naar het succes, alleen een naar de zekere mislukking: het iedereen naar zijn zin willen maken”. Goede wil heeft grenzen. Snežana was erbij: bij het bezoek van Mrs Allbright, bij de

14 maart 1996 De start.





“ Een brief uit Belgrado ”

- 12-3--

brief uit Belgrado : “This is it for now. Next time I’ll write to you more, about me and about what’s going on here and about Kosovo, specially.” Ik heb haar bedankt voor haar bijdrage. Een tijdje geleden heb ik haar gevraagd om eens te beschrijven hoe de mensen in Oost-Slavonië zich hebben gevoeld in die sombere periode van hun leven gedurende het laatste decennium van vorige eeuw. Ze vertaalde een heel stuk uit een dagboek, van Servo-Kroatisch in het Engels. Ik nu, van het Engels naar het Nederlands .. zo werkt dat. “Het gaat goed in Belgrado nu, zegt Snežana; we zien vooruitgang; de mensen krijgen weer hoop !”

Gastvrijheid ontwapening en de demilitarisering, bij het uitdelen van de Kroatische identiteitspapieren en de opening van het massagraf van Ovcara, bij het bezoek van Mr Susak en President Tudjman aan de regio, en de verkiezingen … bij de reïntegratie van Oost -Slavonië in Kroatië. Daarna bleef Snežana nog lang wonen in Vukovar. Heel die tijd bleven we in contact: een briefje, een telefoon. Uit een en ander heb ik kunnen opmaken dat, wat we tien jaar geleden hebben volbracht, uiteindelijk goed is voor dat stukje Balkan – voor zover we althans in ons menselijk bestaan dat stukje geschiedenis kunnen beoordelen. Zeker … alles is niet opgelost. Er zijn velen niet gelukkig; de Balkan blijft voor ons een mysterie, misschien ook voor hen, de bewoners. En toch – er zijn aanduidingen waar die constante onrust vandaan zou kunnen komen. Klein en ik hebben alles in het ons toegewezen gebied in goede banen geleid; Nato en de Europese Unie zijn nog steeds bezig in Kosovo en Bosnië-Herzegovina … het hoekje Macedonië, Montenegro, Albanië is niet uit het probleem weg te denken. Een tweetal jaren geleden hoor ik: “Wil je nu eens iets weten? Volgend weekend wordt er in Travnik een internationale bijeenkomst van Al Qaeda leden gehouden. Codenaam “European Rally” – een opzet om Zuid-Europa verder te destabiliseren …” Kijk eens op de landkaart : Travnik is zo’n 100 km ten noordwesten van Sarajevo. Ik zal maar schrijven zoals Walter Cronkite dat zei, wanneer hij zijn ABC avondnieuws besloot toen ik even in Kansas leefde: “That is the way it was to-day”. Terug naar Snežana voor de laatste zin van de

Lees nu eens mee uit het dagboek. Ik moest eventjes een titel vinden bij haar bijdrage. “De ziel is niet waar ze leeft, maar waar ze lief heeft” – een citaat van Georges Herbert (1593-1633). Ken je hem? Ik niet – ik vond die man ook nergens terug – dus ook een open vraag – zoals er vele zijn in de Balkan.

Jef

De ziel is niet waar ze leeft, maar waar ze lief heeft Daar komt dan de tiende verjaardag van “Storm”: de gewapende aanval van Kroatië in de Republiek van Servisch Krajina (RSK), een UN beschermde zone. Meer dan 250.000 Serven worden uit hun woningen verdreven (waarin ze terloops gezegd 300, 400, 700 jaar hebben geleefd; kijk maar eens naar de 700 jaar oude Servisch orthodoxe kloosters rond Knin) Tienduizenden werden gemarteld en gedood, tienduizende huizen werden vernield, zelfs katten, honden en andere dieren werden gedood … Krajina stond in brand en was verlaten. Niemand praat daarover. Niemand. Was dat dan geen etnische zuivering? Was dat dan geen genocide? Tien jaar later zijn niet meer dan 60.000 Serviërs teruggekeerd naar hun huizen in Krajina. Daarenboven moet je ook nog denken aan de 300.000 Serven die uit steden en dorpen in andere streken van Kroatië werden verdreven in 1991. Zo .. Kan je nu zich dat kleine oostelijk stukje van Krajina inbeelden, het laatste stukje, de UN Sector Oost, Oost-Slavonië, na die operatie “Storm”? – (Vervolg op pagina 13)





Luchtfoto van Vukovar en daar werd een overeenkomst ondertekend dat ook dat stukje ingelijfd zou worden bij Kroatië ! Neen toch – dat kan je niet. Wanneer me werd gevraagd te beschrijven hoe de mensen in Oost-Slavonië leefden tijdens de overgangsperiode voorafgaand aan de integratie van dat gebied bij Kroatië, wist ik eigenlijk niet hoe dat te doen. Hoe gedachten, gevoelens, vrees en hoop beschrijven? … alles wat de mensen in die streek bezielden. Nadat ze door de Kroatische strijdkrachten werden aangevallen, gedood, vermoord en uitgedreven, zagen de bewoners van Oost-Slavonië hun lotgenoten uit de andere delen van de RSK vluchten alom: in dat strookje land met de Donau in de rug waren zij de enige die nog restten. Hoe dan beschrijven wat zij voelden toen zij wisten dat hun hetzelfde lot beschoren was? Zij waren de volgenden … Zij wisten alleen niet wanneer en hoe. Ineens viel me het dagboek in. Ik vond het in een

- 13-3--

verlaten appartement in Vukovar. Een jonge dame van 30, vluchtelinge uit Vivovitica (een stadje niet zo ver van Zagreb) had dat bijgehouden. Ze vertrok naar Noorwegen in 1998 (wanneer Kroatië de regio heeft overgenomen van de UN). Ze werd opnieuw vluchtelinge. Zij beschrijft hoe zij en haar lotgenoten zich voelden in die dagen … “Het enige gevoel dat mij bezielt is droefheid. Diepe en intense droefheid. En leed. En machteloosheid. Het is vreselijk je machteloos te voelen. Je kan niets doen. En je kijkt gewoon toe en wacht. Je weet zo ongeveer wat maar wat je niet weet is wanneer en hoe. Vreselijk. Maar weet je wat nog erger is? Hoop. Heel die tijd . Heel stilletjes heb je hoop. Je bent immers een mens. En dus hoop je. Je hoopt dat er iets zal gebeuren . Hoe kan men zo leven? Maar we leven. Hardnekkig, zoals kinderen, gedreven door wrok. We wisten wat er met ons gebeurde in 1991. Kroaten arresteerden ons in de steden en dorpen in heel Kroatië, folterden en doodden ons, vooraleer de oorlog begon. We weten wat ze de Serviërs in Krajina hebben aangedaan in 1995. Zo weten we ook wat we morgen van hen kunnen verwachten wanneer ze naar hier komen. De mensen hebben schrik maar zijn vastbesloten te blijven zo lang ze dat kunnen. Maar van zodra Kroatische vluchtelingen hier terugkeren en Serviërs doden, zullen Serviërs de regio ontvluchten. Dat is het spel. Ik weet dat ook ik weg zal moeten. Ik weet dat. Maar ik blijf leven nu, zoals vroeger. Gewoon ? Ja – ik denk dat toch. Ik beweer dat toch. Ik wil er niet aan denken. Ik zal morgen wel denken. Nu leef ik met al mijn kracht. Net zoals iedereen. Dat komt omdat je niet weet wat er morgen kan gebeuren. Dus leef je nu. En juist voor nu. Ik wil er niet over denken, ik moet dat ook niet. Als je dat doet en je denkt eraan en je berust erin, dan kan je sterven van smart. Dus denk je niet. Je leeft. ~~

De wereld “ontdekt” ...




- 14-3--


” Een brief uit Belgrado ” We lijken allen onwezenlijk; zoals fictie, in een droom, in een sprookje. Denkbeeldig. Misschien zijn we wel onwezenlijk? Mijn god – gaan we allen zo maar verdwijnen – zo maar ? Zullen we alleen maar een herinnering worden? Aardig, treurig, weggesluierd, meer en meer onwezenlijk naarmate de tijd verder loopt. Gaat het er tenslotte zelfs voor ons op lijken dat we niet hebben bestaan, dat we alleen maar hebben gedroomd? ~~

Een nieuw huis Mijn ziel is in Vukovar. Hoe kan ik hier vertrekken zonder ziel? Mijn ziel zal voor eeuwig ronddolen door die straten, zelfs wanneer ik vertrokken ben en Kroaten komen. Mijn ziel, mijn adem zullen heimelijk ronddolen in de nachten, in het geheim stukken stelen in Vukovar, en die naar mij brengen, waar ik ook zal zijn. Zij kunnen dat niet wegnemen van ons. Nooit. Onze zielen blijven hier immers, bij Vukovar, in Vukovar, dwalen door de duisternis, daar leven, daar gelukkig zijn; daar in de straten dansen. Wij nemen Vukovar met ons mee, waar we heen gaan, immer. ~~ Vukovar ontving ons in haar schoot, gaf ons een onderkomen wanneer we dat in heel Kroatië hadden verloren. De stad gaf ons opnieuw geborgenheid waar we tot rust konden komen. En wat nu ? Opnieuw wegrennen? Waarnaartoe? Deze stad, zoals ze is, uitgebrand, verwoest, was bezorgd om ons, leefde (en herleefde) voor ons, en wij leefden voor haar. En wat nu? Weeral vluchten, hollen, heel ons leven lang om ergens neer te strijken en opnieuw te beginnen? Hoeveel keren nog? Hoe lang nog? ~~ Het slechtste van alles is dat we zo hopeloos zijn. Je kan niets doen. Je kan juist in stilte toekijken, roerloos. De hele wereld praat over ons, Serviërs, dat

Niemci we slecht zijn, criminelen en moordenaars. Niemand zegt iets over minstens 300.000 Serviërs verdreven uit steden en dorpen in Kroatië sedert 1991. Er is zelfs meer: ze spreken niet meer over 250.000 Serviërs die in 1995 uit Krajina werden gejaagd. En nu spreken ze ook niet over ons, 150.000 Serviërs die in OostSlavonië verblijven. Nu zullen wij ook moeten gaan wanneer de Kroaten zullen terugkomen en de Serviërs zullen verdrijven uit de huizen die ze nu bewonen. Serviërs gaan echter niet terug naar hun huis. Neen. De hele wereld praat over het recht van de Kroaten om terug te keren naar hun huizen in Oost-Slavonië. Serviërs verlaten Kroatië, trekken naar Servië of naar de derde wereldlanden om asiel te zoeken. Telkens een Kroaat een Serviër doodt vluchten honderden Serviërs uit de regio. Dat is het spel. Het doet terugdenken aan 1990 en 1991: ze deden toen hetzelfde. Niemand is bekommerd om ons lot omdat we Serviërs zijn. ~~ Idealen, waarheid, gerechtigheid… dat bestaat niet. Dat smelt allemaal weg voor onze ogen en dat verdwijnt langzaam. Het is hard. Wij bestaan niet meer in Kroatië. Na meer dan 800 jaar! Alles wat we zijn, en wat wij ooit hadden

Ook hier, ... (Vervolg op pagina 15)





- 15-3--

Doet het hen geen pijn ons zien te vertrekken … ?

Wat een grote wereld – en zoveel van die wereld is daar, in Krajina, alleen wij niet. Ze namen alles van hier in Vukovar. En niemand weet wat er hier binnenin ons af, maar onze ziel zullen ze nooit kunnen wegnemen. omgaat, in de ziel van de stad, in onze zielen.” …. Elke dag is er wel iemand die vertrekt; wie weet waar~~~~ naartoe? Het is hard hen te zien gaan en vaarwel te Uit een dagboek zeggen, wetende dat je hetzelfde zal moeten doen . binnenkort. En weer eens je huis verliezen, dat nieuwe, dat je hier gevonden had. Ik denk niet aan mijn eerste huis in mijn geboortestad waar ik opgroeide. Voor mij lijkt dat als een vorig leven. Een vorig leven, een gesloten boek met talrijke slechte en vreselijke ervaringen die ik er beleefde, veroorzaakt door mensen die ik kende en waarmee ik had geleefd (of ik dacht dat ik ze kende). Ik vond hier een nieuw onderkomen. En opnieuw verlies ik dat: het is harder. Het valt zwaarder. ~~ Ik zie hier al die mensen van de UN. Ze leven normaal, doen hun werk, voldoen hunverplichtingen, ze leven midden in onze bevolking. Voelen zij dan niet aan wat hier gebeurt?

Vluchten, ons leven lang ?

De ark van Noë in België anno 2005 De Heer kwam tot Noë in België in het jaar 2005. De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noë de opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden. "Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen. Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noë wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark. "Noë", donderde Hij, "waar is mijn Ark?" "Vergeef me, Heer", smeekte Noë. "De dingen zijn

wel wat veranderd tegen vroeger .. Ik had een speciale bouwvergunning nodig. En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een brandverzekering. Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb. Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf. We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing. Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen. Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige, kosten voor de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen snars van. Hout vast krijgen was een ander probleem. De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, en dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de naturisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Geen gehoor ! Ik verzamelde de dieren. Maar stante pede werd ik (Vervolg op pagina 16)



- 16-3--

(Vervolg van pagina 15) meeneming van bedreigde diersoorten.

aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun zin. Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte. Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat ik een Milieueffectenrapport opmaakte over uw voorspelde watervloed. Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van uw dwarse pater Leman op te lossen. Volgens hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen. Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met ' Arkbouwervaring' te werk stel. Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en beleggingen aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met Van 1981 - 1983 was

Kol SBH Jean Bunckens

adjunct-diensthoofd, en in 1984 werd hij de chef van SEAM. Uit die periode haalt hij een paar herinneringen boven, een voorbeeld dat misschien kan inspireren tot navolging …. Bedankt Jean JH.

Miliciens met “sterretje” In 1983 waren er nog dienstplichtigen in ons leger. Om de inlijving van deze massa jongeren in goede banen te leiden, bestond er een algemene personeelsdienst van JS een afdeling speciaal belast met de administratie van elke miliciens (KRO, KROO en soldaten), met name SEAM (zoals gebruikelijk in ons leger, is dit een afkorting van het Franstalig Service d’Administration des Miliciens). Deze dienst verzekerde de affectaties van de dienstplichtigen, d.w.z. oproeping op een bepaalde datum voor een basisopleiding in een opleidingscentrum en aanduiding voor een eenheid met functie in die eenheid. Dit gebeurde via een maandelijkse “verdeling” voor een inlijving ongeveer twee maanden later. De “verdelers” hielden daarbij rekening met de behoeften uitgedrukt door de krijgsmachtdelen, de conclusies van het CRS (toen nog het “Klein Kasteeltje” inzake

En toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die dieren, begonnen ze te kankeren over het 'mest actieplan' en vroegen of ik nog nooit gehoord had van het MAP en wat ik er zou aan doen. En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee moest. Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen." Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noë keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen",vroeg hij. "Ja", zei de Heer, "uw regering is daar toch al intensief mee bezig !! " Groeten,

Jules Neel

Inderdaad, dit stukje is van de hand van de auteur van het artikel “Pele en de zijnen” uit een van de vorige nieuwsbrieven.. Jules mailt ons vanuit Brazilië dat wij kortelings nog een nieuwe bijdrage mogen verwachten. Bedankt en so long …. JH.

fysische conditie en suggesties voor een bepaalde functie, de militiewetten en ten slotte de wensen van de dienstplichtigen. Zes weken vóór hun inlijving ontvingen de miliciens hun definitieve affectatie. Dit systeem schonk algemene tevredenheid, maar er waren kapers op de kust! Hiermee verwijs ik in het bijzonder naar de talrijke interventies, vooral deze afkomstig van de minister van landsverdediging, blijkbaar gedreven door een niet in te tomen politiek populisme. Hoe ging dat in zijn werk? Zonder rekening te houden met de eindresultaten van een verdeling, brachten kabinetsleden de geschreven orders van de minister naar SEAM: één nota per milicien, persoonlijk door de minister ondertekend, met de quasi volledige affectatie van betrokkene. Dit optreden gooide de normale verdeling gedeeltelijk overhoop doordat reeds verdeelde miliciens een andere oproepingsdatum of bestemming kregen en anderen dringend dienden opgeroepen te worden in functies die reeds waren. Wie herinnert zich de “Freddy-boys” niet, in overtal in bepaalde eenheden, daar waar er elders ernstige tekorten waren. Want dit was het drama! De lichtingen waren in omvang niet onuitputtelijk en elke “verspilling” (lees : 2 of nog meer miliciens op dezelfde stoel) creëerde lacunes. Alle pogingen om hieraan te verhelpen strandden op het “njet” van de minister. Het primaat van de politiek, weet je … ! Er moesten dus andere wegen gevolgd worden. (Vervolg op pagina 17)




Wat niet ging van boven naar beneden, gebeurde dan wel onderaan. De eenheden probeerden onderling hun slagorde van miliciens zo goed mogelijk aan te vullen door mutaties, afdelingen, in onderhoud plaatsingen … Dit functioneerde enigszins en zolang tot de minister vaststelde dat veel van de door hem geaffecteerde dienstplichtigen niet dáár waren waar ze volgens hem moesten zijn. Prompt kreeg SEAM het bevel deze onderlinge verschuivingen een halt toe te roepen. De zaak werd dan werkelijk pijnlijk. Hoe kon een korpscommandant weten welke miliciens van het hem toebedeelde contingent “beschermd” waren door de minister? Om diens bevel te kunnen uitvoeren (en dus die miliciens onaangeroerd ter plaatse te laten), moest de korpscommandant weten hoe die steel in de vork zat.

LITTEKENS

- 17-3--

Er bestond maar één manier om die wetenschap officieel over te brengen: het personeelsbulletin (BP). SEAM wist uiteraard wie “beschermd” was en voorzag de betroffen miliciens van een asterisk in het BP. Er stonden vele “sterretjes” in dit eerste officieel document … Op het ogenblik dat dit BP ging verzonden worden naar elke eenheid en staven kreeg het kabinet, langs ik weet niet welke weg, lucht van wat er aan het gebeuren was. In allerijl werd bevolen deze BP’s niet te versturen en deze procedure te stoppen.. En dus ploegde de boer zoals voorheen … Het ware toch interessant geweest moesten bredere kringen venomen hebben hoezeer de minister bekommerd was over de affectaties van zovele jonge Belgen …

Jean Bunckens

BLIJVEN

Cdt Jacques Desimpelaere Daar in Vox van 16 Nov 2004 en in Militair België Nr. 2798 reeds heel wat geschreven werd over onze Belgische oorlogsgraven, beheerd door het Ministerie van Defensie, wil ik bepaalde gegevens ervan even aanhalen en andere vervolledigen. Het is slechts in januari 2004 dat Defensie de verantwoordelijkheid over alle militaire begraafplaatsen overnam van de Federale Overheidsdienst van Binnenlandse Zaken. Wij beheren 23 nationale militaire begraafplaatsen. Deze bevinden zich in Adinkerke, Boncemmes, Brugge, Champion, Chaudfontainne, De Panne, Eppegem, Halen, Hoogstade, Houthulst, Keiem, Leopoldsburg, Lier, Oeren, Ougree, Ramskapelle, Steenkerke, Sint Margriete-Houtem, Veltem-Beisem, Wandre en Westvleteren. Dit zijn er echter slechts 21 gevonden op het internet terwijl VOX het aantal 23 vermeld. In totaal rusten aldaar 16.617 Belgische gesneuvelde militairen. Elke begraafplaats is als onderkwartier toegewezen aan een kwartiercommandant. Deze is verantwoordelijk voor het regelmatig toezicht op de zuiverheid. Burgerfirma’s doen onder contract het periodiek onderhoud. Er liggen ook 3.244 Belgische militairen begraven op 78 ereparken die zich op gemeentelijke begraafplaatsen bevinden. Voor het onderhoud van deze ereperken heeft Defensie met elke gemeente een overeenkomst afgesloten. Sedert Defensie in 2004 alle militaire begraafplaatsen onder zijn bevoegdheid heeft is er hieromtrent ook een budgettair probleem. En onze Minister van Defensie heeft voorgesteld de graven te laten adopteren. Men engageert zich dan om het graf regelmatig te bezoeken

en het op te fleuren. Men zou vooral jongeren via scholen of jeugdverenigingen daarvoor aanspreken. Op deze manier hoopt men tevens begrippen als democratie, solidariteit en tolerantie met een vredesimpuls te injecteren. Leopoldsburg fungeert hiervoor als pilootgemeente. Ter aanvulling, een eigen voorstel: om onze overbevolkte gevangenissen leefbaar te houden, kunnen sommigen met een elektronisch bandje thuis bewaakt worden. Zou het niet beter zijn deze ook in te zetten, samen met alternatief gestraften, voor het onderhoud van de militaire grafperken ? Het beheer van de zeer talrijke en soms kleine, intieme Britse begraafplaatsen ligt in handen van de “Commonwealth War Graves Commission” die wereldwijd 1.700.000 graven onderhoudt. Eén van haar vier offices bevindt zich in Ieper. Bij het beheer in onze Westhoek, maar voornamelijk in Picardië, boven de Somme, waar alleen op 01 juli 1916 het Britse leger 60.000 man verloor, blijft de gespreide ligging primeren, ondanks de hogere kostprijs. Ook zijn er 333 Belgische militairen teraardebesteld in de Commonwealth-graven in Europa, in Nairobi en in Dar -Es-Salaam. In Frankrijk zijn er 3290 Belgische gesneuvelden begraven. In Zwitserland zelfs 50 maar aldaar zijn er te weinig individuele gegevens bekend. Onze eigen dienst oorlogsgraven heeft daar nog een opdracht te vervullen. (Vervolg op pagina 18)




Littekens blijven De vormgeving der grafzerken is in ieder land anders. De Fransen kozen na WO 1 een betonnen kruis met de naamplaket en met een roos op de zerk. De Engelsen kozen een zuil als vorm, wegens het niet-christelijk geloof van vele soldaten. En er omheen een bloemenbedding. De Amerikanen kozen een marmeren kruis en een met gras bedekte begraafplaats. Joden kregen echter hun eigen godsdienstige grafzerk. De Duitsers werden slechts herdacht met een houten kruis. In Frankrijk waren tot 1966 ook duidelijke beperkingen aldaar bij het aanbrengen van herdenkingsemblemen. Ook moesten 30.000 houten kruisen per jaar vervangen worden op de 192 Duitse militaire begraafplaatsen WO 1 in Frankrijk. Na WO 2 is men echter begonnen met kruisen uit metaal of steen te plaatsen. In het bijzonder wil ik in deze rubriek de Duitse dienst voor militaire oorlogsgraven introduceren. Om te tonen welk immens moeilijk en ontzettend veel werk deze dienst reeds geleverd heeft en om zijn huidige onmetelijke opdracht in het oosten te laten kennen. De “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge” werd in 1919 opgericht. Zijn taak was destijds de Duitse staat te “helpen” in de zorg voor de graven. Als in november de wapens zwegen hadden bijna tien miljoen soldaten hun leven verloren, daaronder twee miljoen Duitsers, waarvan de graven onbereikbaar waren. Haat en wrok waren trouwens het resultaat van de oorlog. Zelfs in de twintiger jaren was de toegang tot sommige landen nog niet toegestaan. Het enige pluspunt was dat het Verdrag van Versailles, Art 225, het wederzijdse behoud van de graven waarborgde. Heden ten dage steunen de werkzaamheden van gravendiensten zich op de Rode Kruis-Conventie van Genève en op artikels uit aangegane vredesverdragen. Hierin staat ondermeer dat de bestaande militaire oorlogsgraven moeten bewaard blijven en verzorgd worden. Ombeddingen (germanisme, met beduiding in een ander graf leggen) mogen alleen mits toestemming van het land waar dit gebeurt. Voor en in WO 2 kwam de Duitse dienst voor oorlogsgraven onder de controle van de NSDAP. De Hitlerjugend was kandidaat-overnemer en het hakenkruis zou op iedere zerk ingekerfd worden. Zo ver is het wel niet gekomen. De organisatie zelf is bij het einde van de oorlog ook totaal ineengestort. Dank zij de steun van de geallieerde militaire gravendiensten, kon in zeer primitieve omstandigheden met vrijwilligers opnieuw gestart worden in 1946. In 1949 werd door de Bondsregering de “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge” heropgericht, met nieuwe statuten en met als eerste opdracht de militaire gravendienst in de bezettingszones op te nemen. De Sovjet-

- 18-3--

zone wilde echter geen enkel contact. Alle schrijven bleef steeds onbeantwoord. België en Luxemburg waren in 1952 de eerste landen die de “Volksbund” toelieten om in hun land grafwerkzaamheden uit te voeren. Ons land heeft met alle respect en ook uit eigen initiatief, onmiddellijk na de vijandigheden , de militaire begraafplaatsen Lommel en Recogne-Bastogne opgericht en er de Duitse gesneuvelden , al of niet geïdentificeerd, begraven of omgebed. In Frankrijk bleven de Duitse gesneuvelden over het ganse land verspreid liggen. In sommige gemeenten waren er zelfs honderd plaatsen waar ze begraven werden: in sloten, langs de weg, op akkers, in bos, zelfs in tuinen van woningen. In 1954 en ook nog in 1966 zijn met Frankrijk overeenkomsten gesloten, maar men begrijpt dat men de Duitse gravendienst er niet graag zag komen. In 1954 gaf de Duitse regering de “Volksbund” de maatschappelijke opdracht, de gesneuvelde militairen uit de beide wereldoorlogen op te sporen in het buitenland en er begraafplaatsen op te richten en te onderhouden. Voor de militaire begraafplaatsen in Duitsland werden dan de deelstaten verantwoordelijk. De statuten van de “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge” betreffen niet alleen de begraafplaatsen en de daarbij horende samenwerking met de Bundeswehr, maar eveneens de aanmaning voor vrede onder de volkeren, het bevorderen der bejegening of ontmoeting van jongeren op de rustplaatsen der gesneuvelden, jongerenwerk op de begraafplaatsen en het bieden van vormende waarden in de scholen. De financiering van de “Volksbund” bestaat uit bijdragen van leden, giften, legaten en inzamelacties. Ik heb slechts de resultaten van de inzamelacties van 1998 kunnen inzien. Toen werd er 1.145.000 Deutsche Mark ingezameld door de scholen en de leerlingen. In hetzelfde jaar werden door soldaten 4.251.000 DM ingezameld. Zelf in de BSD geweest zijnde, weet ik dat sommige plaatscommandanten hun miliciens omhalingen lieten uitvoeren samen met soldaten van de Bundeswehr. Onze miliciens en Duitse dienstplichtigen verbroederden aldus bij deze gezamenlijke taak. In 2002 hebben de giften 28,6 miljoen euro binnen gebracht. Gelet op de huidige enorme kosten in het Oosten heeft de Duitse regering in hetzelfde jaar besloten subsidies toe te kennen aan de oorlogsgravendienst om hun enorm werk verder te kunnen zetten. Heden brengt de staat 10% van het totale budget in. Onlangs, bij één mijner bezoeken in Siegen, heb ik de vrijwillige inzet ervaren van 14 reservisten uit het Siegerland die voor een week naar een vroeger slagveld in de Vogezen trokken, om er een historische, ongeveer 100 meter lange loopgraaf opnieuw uit te graven en te herstellen en een half vernietigde stelling opnieuw (Vervolg op pagina 19)



-3- 19-


Littekens blijven bloot te leggen. En in die week hebben ze eveneens nog het bijgelegen "Ulanen-Friedhof" opgeknapt en gereinigd. Men voelt dus ook duidelijk dat de Bundeswehr de oorlogsgravendienst alle steun verleend. Adjudant-Chef Knapen Etienne van onze oorlogsgravendienst bracht mij in contact met de “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge”. De hoofdzetel ervan bevindt zich in Kassel (D), maar de Duitse vertegenwoordiger voor een deel van België en Frankrijk en woonachtig dicht bij Rijsel, heeft me, samen met www.volksbund.de, heel wat wereldwijde informatie verschaft betreffende de Duitse oorlogsgraven. Enkele officiële gegevens. De instantie voor het onderhoud in Nl, B, L, F bevindt zich in Metz en gebeurt zo goed als het kan , met eigen personeel. Voor de vele andere landen wordt het onderhoud geleid vanuit Kassel en gebeurt grotendeels door inheemse medewerkers of ondernemingen. Er dient wel bijgezegd dat overal ook jongerenkampen zich inzetten voor dit doel. In ons land beheert de Duitse dienst voor oorlogsgraven 21 kerkhoven (WO 1 en WO 2) , in Frankrijk 214. Bij ons bevonden zich 134.000 Duitse gesneuvelden van WO 1 op 700 plaatsen. Na de overeenkomst van 1954 werd met centralisatie en ombedding begonnen en schiep men ook vier grote kerkhoven : Langemark : 44.296 (WO 1) Vladslo : 25.644 (WO 1) Hier staat ook het roemrijke beeldhouwwerk "Trauerndes Elternpaar" van Käthe Kollwitz. Menen : 48.049 (WO 1) Lommel : 542 (WO 1) en 39.097 (W0 2). In april dit jaar werden nog twee ongekende militairen en een Duitse luitenant-piloot uit WO 2 begraven. Hun resten werden slechts onlangs ontdekt.

Lommel De cijfers voor Menen en Lommel, vermeld in mijn vorige rubriek, waren niet up-to-date. Na mijn bezoek in Lommel, zijn de hierboven vermelde cijfers de laatst gekende. Tweeduizend Duitse doden liggen ook op Britse oorlogskerkhoven en op gemeenschappelijk Frans-Duitse begraafplaatsen. Op onze gemeentekerkhoven rusten er ook, o.a. in Evere 1.147 gesneuvelden.

Menen In Oost-Europa zijn 3,1 miljoen Duitsers gesneuveld, waarvan 2,2 miljoen in de vroegere USSR. Geen enkele informatie over de oorlogsgraven werd doorgegeven, noch langs de “Volksbund”, noch langs het Rode Kruis. Pas na de val van de communistische regimes werd een begin van openheid geschapen. Doch er is heden nog een groot verschil tussen de Oostbloklanden. In Hongarije zijn alle Duitse militaire begraafplaatsen voltooid. In Tsjechië, Slowakije, de Baltische Staten en in Polen gaat alles, in goede samenwerking met de autoriteiten, naar zijn voltooiing. In Oekraïne zijn reeds tien verzamelkerkhoven opgericht, waarvan het grootste in Kiev met 139.171 gesneuvelden. In Wit-Rusland is reeds een overeenkomst getekend, maar nog niet door het parlement bekrachtigd. In Roemenië is er een akkoord in werking sinds 1997. In Bulgarije is er ondanks gesprekken nog steeds geen akkoord en in Albanië staat men nog nergens. De meest uitdagende opdracht van de “Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge” ligt sinds 1989 duidelijk in de vroegere Sovjetunie en voornamelijk in Rusland: de zoektocht, de berging, de ombedding in centrale verzamelbegraafplaatsen van 3,1 miljoen geregistreerde oorlogsgesneuvelden, waarvan slechts van 1,4 miljoen de begraafplaats bekend is en dit op 120.000 geregistreerde begraafplaatsen. Deze opdracht bevat eveneens het opzoeken of ontdekken van zoveel mogelijk resten van de 1,2 miljoen vermisten. Deze hebben wel een andere status, maar met hen komt men op ongeveer 4,3 miljoen gestorvenen. Heden is aldaar een danige tijdsdruk bij het verder ontdekken van graven en identificering van gesneuvelden. Getuigen die kunnen helpen zijn reeds zeer oud. Begraafplaatsen worden door bouwprojecten bedreigd en spijtig genoeg worden de kerkhoven en de graven ook geplunderd. Het Duitse Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft de Russische regering reeds daarop gewezen, maar de grafschenders bekommeren zich niet om de administratieve voorschriften en gelet op het immense aantal begraafplaatsen in een onmetelijk areaal, is bewaking onmogelijk. Plunderaars en grafschenders ontvreemden o.a. gouden tanden, onderscheidingen, helmen, wapens, (Vervolg op pagina 20)




LEST WE FORGET Littekens blijven herkenningsinsignes, naamplaatjes en zelfs persoonlijke spullen. Geplunderde gesneuvelden zijn dan in de praktijk niet meer te identificeren. Op een verzamelkerkhof zijn de doden veilig. De plunderaars weten dat daar niets meer te halen valt. De zware problemen aldaar zijn geschapen door het enorme aantal gesneuvelden, maar ook door de verre verwijdering en het klimaat aldaar. Er zijn zelfs heel wat begraafplaatsen tot in Siberië ! En alleen al in Sint Petersburg, Nowgograd en Wolgograd gaat het telkens om 150.000 doden. Bij het opgraven, de identificering, het voorlopig in beheer nemen van persoonlijke objecten en bij het opnieuw begraven, scheppen het juridisch en ethisch protocol een ontzaglijk tijdsverloop. Er wordt zoveel mogelijk gecentraliseerd en de grafplaatsen moeten eenvoudiger zijn, zeer duurzaam en solide. Er zijn geen zerken meer met naamgeving. Voor het onderhoud is dit ondoelmatig en financieel is het ook niet haalbaar. De namen vindt men goed ingegraveerd op naamtafels of zuilen bij de ingang. In Wolgograd heeft men 140 kubussen (aard dobbelsteen) benut om er bij de ingang 120.000 namen op te vermelden. Einde 2003 waren in het vroegere Rusland 11 verzamelkerkhoven geschapen, waren er 35 in bouw en oprichting en waren er nog vijf gepland. Over de Oeral heeft men dan nog de 106 kerkhoven van de overleden krijgsgevangenen. Heden beheert de “Volksbund” 1125 oorlogskerkhoven in 57 landen. Ook al doet men 35 à 40.000 ombeddingen per jaar en zoekt men verder naar de vermisten, dan zal het zeker nog 20 jaar duren voor alles in het oosten is afgewerkt. Van de opgegravenen kunnen slechts de helft geïdentificeerd worden. Het is opmerkelijk dat medewerkers nog voor enkele jaren in de vroegere Sovjet-Unie uitgebrande tanks vonden waarin zich nog de gebeenten bevonden van de gesneuvelde bemanning. Zelfs militaire eenheden werden teruggevonden in wouden waar niemand de doden had begraven. In de zoektocht naar graven is er een enge samenwerking met het Rode Kruis vereist, daar deze ook Russische archieven verwerkt. Vandaag mag men nog zeggen dat van 1.200.000 soldaten, men nog niet weet wat met hen gebeurd is. Men mag ook niet vergeten dat er 11,5 miljoen soldaten in krijgsgevangenschap zijn gegaan.

- 20-3--

kers. Het Duitse kerkhof sprak me ook aan, daar we er zeer dichtbij woonden , ik er zeer vaak langs kwam en er ook soms eens binnenging. Het “Deutsche Soldatenfriedhof Menen 1914-1918” is thans het grootste van WO 1. Er rusten er 48.049 Duitse militairen. Door zijn geografische ligging lag mijn stad slechts op een boogscheut van het Westelijk front. Menen werd dus ingericht om te voldoen aan de noden van de Duitse frontsoldaten. Dit betrof veldkeukens, bakkerijen, munitiedepots, maar ook veldhospitalen. Tot 1917 werden de gesneuvelden begraven op het stedelijk kerkhof. In de loop van 1917 begonnen de Duitsers met de inrichting van een nieuwe dodenakker. Op het einde van WO 1 lagen er op het “Ehrenfriedhof Meenen Wald Nr 62” ruim zesduizend militairen begraven. In de zestiger jaren werd het aantal Duitse kerkhoven gevoelig ingekrompen en schiep men vier grote rustplaatsen. Toen ik in die jaren vanuit de BSD in verlof kwam, zag ik bij ons regelmatig Duitse soldaten en Duitse militaire voertuigen Dit verbaasde mij zeer en na contactname leerde ik hun taak kennen: opgraven en opnieuw begraven van Duitse gesneuvelden in gecentraliseerde kerkhoven, waaronder dit van Menen. In Lommel rusten 39.097 gevallenen van WO 2 en 542 van WO 1 die omgebed werden vanuit het Belgisch militair kerkhof van Leopoldsburg. In 1947 is België op eigen initiatief begonnen de begraafplaats van Lommel op te richten. Voor iedere twee gesneuvelden werd als zerk een massief betonnen kruis opgesteld. In 1953 nam de “Volksbund” de begraafplaats over. Het kerkhof lag volledig in zandgrond. Na overname werden massa’s goede aarde aangebracht en werden rond de begraafplaats aarden wallen opgericht om het stuifzand weg te houden. In september 1959 werd de begraafplaats, tot voor kort het grootste oorlogskerkhof van WO 2, tijdens een plechtigheid aan de openbaarheid voorgesteld. Jongeren uit 15 naties hadden meegewerkt aan de opbouw van het vernieuwde kerkhof en de verfraaiing ervan. In 1993 werd, palend aan het kerkhof, een internationaal jeugdontmoetingshuis ingewijd. Een “vredeshuis”, zoals men het daar ook noemt. Waar ook logement en ontspanning voorzien is en waar ook seminaries kunnen gehouden worden. Jeugdbewegingen en leerlingen van schoolreizen uit Duitsland en België, maar ook uit andere landen, leren er elkaar kennen en leren er zich inzetten voor vrede en samenwerking. En eveneens helpen de jongeren dan om samen het militair kerkhof zuiver te houden.

Om te besluiten wil ik het nog even over twee Duitse Om mijn rubrieken te beëindigen, wil ik begraafplaatsen hebben. De twee grootste in België, die van Menen, de stad waarvan ik afkomstig ben en die hier het treurigste familiaal verhaal neerschrijven, dat wat de intendant van het Amerikaanse Meuse-Argonne van Lommel die ik dit jaar heb bezocht. Jong zijnde en bij fietsuitstappen in de Westhoek Cemetery mij vertelde. (Vervolg op pagina 21) werd ik zeer vertrouwd met de vele Britse dodenak-



- 21-3--


Littekens blijven Twee Duitse broers, de ene uitgeweken naar de Verenigde Staten in het begin van de vorige eeuw en die aldaar beroepshalve, jaren voor de oorlog en als Amerikaan , dienst nam in het Amerikaanse leger, is gesneuveld en begraven in het Meuse-Argonne Cemetery. Hij was als beroepsmilitair in WO 1 verplicht te strijden tegen zijn vroegere vaderland. Kortbij, op enkele kilometer, in een Duits militair kerkhof, is zijn broer teraarde-besteld . Beide broers zijn gesneuveld , zeer dichtbij elkaar. In de annalen van beide kerkhoven is dit ervaren, bij de verwanten en bij de intendanten, als de droevigste familiale herdenking.

Jacques Desimpelaere

Danstee Wij nodigen U uit op de koffie- , taart- dansnamiddag van :

Dinsdag 20 september om 14u30 Ekkelgardenstraat, 12 3500 Hasselt

Inschrijvingen telefonisch op het nummer 011.210615 vier dagen vóór datum van de danstee. De stortingen van € 4 per persoon met code TD/9 moeten toekomen vóór 16 mei op rekening 961-1951400-46 van KVOO LIMBURG

Memorial Day Ceremony Meuse-Argonne American Cemetery 29 mei 2005

Beleggingsclub maandag 26 september om 1630 u. Provinciecommando Guffenslaan 26 3500 Hasselt Oproep aan alle leden van de beleggingsclub voor de vergadering van 2§ september met aanvang om 1630 u, die wel eens de allerlaatste vergadering zou kunnen zijn. Indien je wenst dat het geen begrafenis zou worden, dan moeten jullie er voor zorgen dat iedereen aanwezig is op 26 september ek. Een ontmoedigde voorzitter,

Herman Schrijvers

Een echtpaar besluit voor een week de koude winter te ontvluchten en naar het zonnige zuiden te reizen. Door haar werk kan de vrouw pas een dag later vertrekken en daarom vertrekt de man eerst, zoals gepland. Daar aangekomen, betrekt hij zijn hotelkamer haalt zijn laptop bovenen zend zijn vrouw onmiddellijk een e-mail. Ongelukkigerwijze vergeet hij een letter in het e-mail adres en zo belandt zijn bericht bij een weduwe die zojuist haar man ten grave heeft begeleid. Deze weduwe kijkt juist op haar computer, om na te zien of er geen innige deelnemingen van vrienden of bekenden op staan. Als haar zoon de kamer binnen komt vindt hij zijn moeder bewusteloosop de grond. Zijn blik valt op het scherm en daar staat… Aan : mijn achtergebleven vrouw. Van : je man die voor gereisd is Betreft : Ben aangekomen Liefste, ben juist goed aangekomen. Ik heb mij hier al ingeleefd en zorg dat alles voor jouw aankomst morgen al netjes voorbereid is. Frans Kenis



KVOO-reis FRIESLAND

- 22-3--

De Luchtballon

03 - 08 september 2005 Net voor wij deze nieuwsbrief zouden afsluiten, ontvingen wij dit kaartje van de deelnemers. Voor het verslag, de foto’s en de commentaren verwijzen wij naar ons nummer van oktober. JH

Een man in een luchtballon is verdwaald. Hij zakt wat en ziet een vrouw op de begane grond lopen. Hij roept haar toe : "Ik heb vrienden van mij beloofd hen over een uur ergens te vervoegen, maar ik heb geen idee waar ik juist ben". De vrouw roept terug : "U bevindt zich in een ballon op ongeveer tien meter boven de begane grond. U zit tussen de 51 en de 52 graden noorderbreedte en tussen de 5 en 6 graden westerlengte". "U bent informaticus" zegt de man. "Inderdaad, hoe weet vraagt de vrouw.

u

dat?"

"Wel" zegt de man "u heb mij een technisch perfecte uitleg gegeven, maar ik weet niet wat ik met die informatie moet doen en heb nog steeds geen idee waar ik me bevind. In alle eerlijkheid, u hebt me niet veel geholpen en u hebt mij bovendien nog eens kostbare tijd doen verliezen." "En u bent manager neem ik aan ?" antwoordt de vrouw. "Klopt, hoe weet u dat?"

Een ouder echtpaar nodigde de buren uit om te komen eten. Telkens als de oude man zijn vrouw iets vroeg, begon hij met 'schat', 'lieveling', 'duifje', 'honnepon' enzovoorts. De buren waren onder de indruk, want het echtpaar was al bijna 60 jaar getrouwd. Toen de vrouw even naar de keuken was, zei de buurman tegen de man: "Ik vind het zo mooi dat u uw vrouw na al die jaren dat u getrouwd bent, nog steeds koosnaampjes geeft". De oude man boog zijn hoofd :"Om eerlijk te zijn, ik kan al tien jaar niet meer op haar naam komen."!! Louis Feyen

Wel, u weet niet waar u zich bevindt, noch waar u naartoe moet. Een grote massa lucht heeft u gebracht waar u nu bent. U heeft een belofte gedaan waarvan u geen idee had hoe u die moet nakomen en u verwacht dat mensen die onder u staan, uw problemen oplossen. Het feit is dat u in net dezelfde situatie zit als vijf minuten geleden, alleen is het nu mijn fout".

Lvdb.


Koninklijke Vereniging van Oprustgestelde Officieren v.z.w.


- 23-3--

In de volgende nieuwsbrief : Woordje van de voorzitter Korpsmaal - 23 november

K.V.O.O. - LIMBURG Nieuwsbrief Augustus - September 2005 verschijnt maandelijks op 300 exemplaren

In en Uit document Verslagen : Friesland 03 - 07 september SCK Dessel en Retie Artikel door : Luc Vandenborne Jef Schoups Programmavoorstellen 2006 Lidgelden Varia Deadline volgend nummer : 04 oktober ‘05

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever : Jos HERMANS Lay-out en verzending : Jos en Conny Hermans Helbeekplein 3 bus 7 3500 Hasselt Tel / Fax : 011.228848 GSM : 0472/825510 E-mail : [email protected] Web-pagina : http://users.belgacom.net/kvoo.limburg [email protected] http://users.skynet.be/kvoolimburg

ISOTOPOLIS - DESSEL PRINSENPARK - RETIE dinsdag 11 oktober 2005

Recommend Documents