INSPIRATIEBRONNEN TAKING CARE OF BABY

INSPIRATIEBRONNEN TAKING CARE OF BABY    SALLY CLARK   

Sally Clark‐Lockyer (Devizes (Wiltshire), 15 augustus 1964 ‐ Hatfield Peverel  (Essex),  15  maart  2007)  was  een  Engelse  advocaat.  Ze  werd  onterecht  veroordeeld voor de moord op haar twee zoons in 1999. In 2003 werd dit  vonnis tenietgedaan.   

Clark’s  eerste  zoon  overleed  binnen  een  paar  weken  na  zijn  geboorte  in  1996.  Nadat  ook  haar  tweede  zoon  onder  dezelfde  omstandigheden  overleed  werd  ze  in  1998  gearresteerd  en  terechtgesteld  voor  de  moord  op  beide  kinderen.  Haar  veroordeling  was  controversieel  vanwege  het  statistische  bewijs  dat  gegeven  werd  door  getuige‐deskundige  kinderarts  Professor  Sir  Roy  Meadow.  Hij  getuigde  dat  de  kans  dat  twee  kinderen  binnen een gezin overlijden aan wiegendood 1 in 73 miljoen was, terwijl dit  eigenlijk ongeveer 1 in 200 is.    Clark  werd  in  november  1999  veroordeeld.  Bij  haar  hoger  beroep  werd  zij  in  oktober  2000  niet  vrijgesproken.  Pas  in  januari  2003,  nadat  ze  ruim  drie  jaar  van  haar  straf  had  uitgezeten,  werd  ze  vrijgesproken en vrijgelaten. Journalist Geoffrey Wansell noemde Clark's ervaring "één van de grootste  fouten van justitie in de moderne Britse geschiedenis”.   

Haar eerste zoon, Christopher, werd geboren op 22 september 1996. Aanvankelijk leek hij een gezonde  baby,  maar  op  13  december  werd  hij  dood  gevonden  in  zijn  wiegje.  Sally  leed  aan  een  postnatale  depressie, en dronk veel alcohol. Ze werd hiervoor behandeld bij de Priory Clinic. Ze was hersteld tegen  de tijd dat haar tweede zoon, Harry, geboren werd op 29 november 1997, drie weken te vroeg. Na acht  weken werd ook hij dood gevonden op 26 januari 1998. In beide gevallen was Sally alleen thuis met de  baby  en  waren  er  tekenen  van  verwondingen  bij  de  baby’s.  Deze  verwondingen  konden  echter  ook  veroorzaakt zijn door pogingen om de baby’s te reanimeren.   

Sally en haar man werden allebei op 23 februari 1998 gearresteerd op verdenking van het vermoorden  van  hun  kinderen.  Naar  het  advies  van  haar  advocaten  weigerde  ze  twee  keer  te  antwoordden  op  vragen. Ze werd vervolgd voor moord op haar kinderen. In 1999 werd haar derde zoon geboren.   

Haar  rechtszaak  vond  plaats  in  Chester  Crown  Court,  voor  rechter  Harrison  en  een  jury.  De  zaak  was  controversieel  omdat  kinderarts  Professor  Sir  Roy  Meadow  getuigde  dat  de  kans  dat  twee  kinderen  binnen een gezin overlijden aan wiegendood 1 op 73 miljoen was. De Royal Statistical Society schreef  aan de Lord Chancellor dat dit aantal "geen statistische basis" had.   Later is geschat dat dit in werkelijkheid 1 op 200 is.   

Ze  werd  veroordeeld  tot  levenslang  door  een  10‐2  meerderheid  op  9  november  1999.  Ze  werd  in  de  pers breed uitgemeten als de moordenaar van haar kinderen. Ondanks de erkenning van de fouten in  Meadow’s statistische bewijs, werd ze tijdens haar beroep in oktober 2000 niet vrijgesproken. Ze werd  gevangen gezet in HMP Styal, vlakbij haar huis in Wilmslow, en daarna in HMP Bullwood Hall in Hockley  in  Essex.  De  aard  van  haar  veroordeling  als  kindermoordenaar  en  haar  achtergrond  als  advocaat  en  dochter van een politie officier maakten haar het mikpunt van de andere gevangenen. Haar man legde  zijn  partnerschap  bij  een  advocatenkantoor  neer  en  ging  als  gerechtsassistent  te  werken,  in  de  buurt  van  de  gevangenis.  Hij  verkocht  hun  huis  om  de  rekeningen  en  gerechtskosten  voor  het  proces  het  eerste beroep te kunnen betalen. 

   

 

27 

Later,  kwam  het  aan  het  licht  dat  microbiologische  tests  aanwezen  dat  Harry  besmet  was  met  de  staphylococcus aureus bacterie, dit suggereerde dat haar tweede zoon wellicht was overleden door een  natuurlijke oorzaak, maar dit bewijs kon niet door de verdediging gebruikt worden. Het was bekend bij  de patholoog van de aanklager, Alan Williams, sinds februari 1998, maar was niet meegedeeld aan de  verdediging.  Dit  bewijs  werd  bekend  gemaakt  door  scheidingsadvocaat  Marilyn  Stowe,  die  hen  gratis  hielp omdat ze instinctief voelde "dat er iets niet helemaal klopte aan deze zaak".   

Het  werd  duidelijk  dat  het  statistische  bewijs  dat  gebruikt  was  tijdens  haar  proces  erg  ver  van  de  waarheid  lag.  Haar  zaak  werd  heropend  en  ze  werd  vrijgesproken  in  januari  2003  nadat  ze  ruim  drie  jaar van haar straf had uitgezeten.   

Volgens haar familie is Sally nooit meer over de effecten van haar veroordeling en gevangenisstraf heen  gekomen. Na haar vrijlating zei haar man dat ze “nooit meer beter zou worden”. Ze kon zelfs het boek  dat John Batt over haar zaak had geschreven, Stolen Innocence: A Mother's Fight for Justice, niet lezen.    

In  2005,  werd  Meadow  geschorst  door  het  General  Medical  Council  voor  misbruik  van  zijn  autoriteit,  maar hij werd herplaatst in 2006 nadat hij in beroep was gegaan.   

Sally  werd  op  16  maart  2007  dood  gevonden  in  haar  huis  in  Hatfield  Peverel.  Oorspronkelijk  werd  gedacht  dat  ze  aan  een  natuurlijk  dood  was  gestorven.  Later  bleek  dat  ze  was  gestorven  aan  acute  alcohol vergiftiging. De lijkschouwer vond geen bewijs voor zelfmoord. Ze liet haar man en haar derde  zoon achter.   

De vrijspraak van Clark en andere belangrijke zaken resulteerde in het herzien van honderden andere  gevallen waar de veroordeling gebaseerd was op de mening van een getuigedeskundige.  Twee vrouwen werden in soortgelijke zaken vrijgesproken.    www.sallyclark.org.uk         

ROY MEADOW   

Sir  Roy  Meadow  (9  juni  1933)  is  een  Brits  professor  in  de  kinder‐ geneeskunde.  Hij  is  de  ontdekker  van  het  Münchhausen  by  proxy  syndroom,  een  afwijking  waarbij  ouders  hun  kind  mishandelen  om  zelf  aandacht  te  krijgen.  Ook  was  Sir  Roy  Meadow  tientallen  jaren  getuige‐ deskundige  in  rechtszaken  waarin  ouders  van  onverwachts  overleden  kinderen terechtstonden.   

In  2003  kwam  hij  in  opspraak  omdat  op  basis  van  zijn  getuigenissen  mogelijk  honderden  of  duizenden  ouders  voor  moord  op  hun  kind  zijn  veroordeeld,  terwijl  het  in  werkelijkheid  om  een  natuurlijke  dood  was  gegaan.     

Op  24‐jarige  leeftijd  studeerde  hij  af  in  de  psychologie.  Hierna  ging  hij  werken  in  een  Academisch  Ziekenhuis van de universiteit van Leeds. Ook werd hij daar hoogleraar.    

In 1977 verscheen zijn artikel Münchhausen Syndrome by Proxy: The Hinterlands of Child Abuse in het  medische  tijdschrift  The  Lancet.  Het  artikel  maakte  hem  zeer  bekend.  In  1982  verscheen  er  een  vervolgartikel, naar aanleiding van vele reacties en cases die hij had gekregen en bestudeerd. 

   

 

28 

Naar  aanleiding  van  dit  tweede  artikel  werd  Meadow  steeds  vaker  gevraagd  om  te  getuigen  in  rechtszaken tegen ouders waarvan het kind onverwachts was overleden. Tot dan toe was het aantonen  van moord moeilijk geweest, omdat er geen motief voor moord was. Meadow toonde in rechtszaken  aan  dat  de  ouders  (meestal  de  moeder)  aan  MSbp  leed,  waarna  een  veroordeling  wegens  moord  volgde. In de meeste rechtszaken was Meadow de enige getuige‐deskundige die werd opgevoerd.   

Naarmate het aantal getuigenissen dat Meadow uitvoerde steeg, steeg zijn bekendheid en populariteit.  Meadow gaf presentaties op conferenties en interviews in landelijke dagbladen. Een bekende uitspraak  van hem werd: "Eén sterfgeval in een gezin is een drama, twee is verdacht en drie is moord".   

In  de  rechtszaak  tegen  Sally  Clark,  een  advocate  die  twee  zoontjes  had  verloren,  keerde  het  tij  voor  Meadow. Clarks eerste kind, Christopher, was in 1996 overleden op de leeftijd van 11 weken. Twee jaar  later kreeg Clark opnieuw een zoontje, Harry, die slechts 8 weken oud was toen hij stierf. Clark werd  aangeklaagd wegens dubbele moord. Haar verdediging voerde aan dat beide kinderen waren overleden  aan wiegendood; Meadow trad op als getuigedeskundige voor de aanklager.   

Meadow berekende uit medische statistieken de waarschijnlijkheid van het optreden van wiegendood  in  gezinnen  vergelijkbaar  met  dat  van  Clark.  Dit  getal  kwadrateerde  hij  om  de  waarschijnlijkheid  te  verkrijgen  dat  twee  kinderen  een  dergelijk  lot  zou  treffen;  hij  kwam  uit  op  1  op  73  miljoen  en  presenteerde  dit  getal  aan  de  jury.  De  Royal  Statistical  Society  deed  daarop  een  persbericht  uitgaan,  waarin deze haar bezorgdheid uitsprak over deze simplistische berekening, die geheel in strijd was met  de  regels  van  de  kansrekening:  Meadow  had  stilzwijgend  aangenomen  dat  twee  optredens  van  wiegendood  onafhankelijke  gebeurtenissen  zouden  zijn,  hetgeen  bij  medische  condities  zonder  overtuigend bewijs geenszins aangenomen kan worden.   

Tevens wees de Society op de misinterpretatie van het getal in de pers: sommige media hadden 1 op 73  miljoen de kans genoemd dat de dood van beide kinderen een ongeluk was. De taak voor de jury in het  licht  van  een  dergelijke  waarschijnlijkheid,  mits  goed  berekend,  is  deze  te  vergelijken  met  de  waarschijnlijkheid  dat  moord  tweemaal  in  hetzelfde  gezin  voorkomt,  aldus  de  Society;  zonder  dat  laatste getal is geen enkele conclusie mogelijk.   

Het  advocatenteam  van  Clark  kon  met  succes  aanvoeren  dat  Meadows  berekening  ernstige  fouten  bevatte. Hierop werden in het Hogerhuis vragen gesteld over het grote aantal MSbpdiagnoses dat de  laatste decennia was vastgesteld. Sally Clark werd in hoger beroep vrijgesproken van moord. In totaal  zat zij drie jaar ten onrechte in de gevangenis.   

Door deze zaak kwam de theorie van Meadow zwaar onder druk te staan: de vraag rees of de zaak Clark  (en enkele andere zaken die in hoger beroep in het voordeel van de ouders waren geëindigd) niet het  topje van de ijsberg was. Mogelijk zijn honderden of duizenden ouders op grond van de getuigenissen  van Meadow ten onrechte veroordeeld.   

Meadow  zelf  leeft  sinds  de  vrijspraak  van  Sally  Clark  in  de  anonimiteit.  Hij  weigert  interviews  en  verschijnt niet meer in het openbaar.       

ROY MEADOW BREAKS HIS SILENCE TO TELL MARGARETTE DRISCOLL WHY COT  DEATHS MUST BE TREATED WITH SUSPICION    On November 26, 1999, Sally Clark, a Manchester solicitor, was convicted of murdering her two baby  sons and jailed for life. It is one of those difficult, niggly cases that won't go away; doubts have been  raised ever since over whether the conviction was safe.    Christopher died in 1996, aged 11 weeks; his eight‐week‐old brother Harry just over a year later. Both  were alone with their mother when they stopped breathing.      

 

29 

Clark has always vehemently protested her innocence and insists that she is the victim of an appalling  double tragedy. Her supporters believe the babies died of some undiagnosed illness or genetic flaw and  that  Clark  has  been  needlessly  persecuted  over  a  double  cot  death.  The  crucial  point  in  the  trial  –  according  to  Clark's  husband  Stephen,  a  high‐flying  corporate  lawyer,  and  her  father,  a  retired  senior  police  officer,  who  have  assembled  a  formidable  campaigning  lobby  of  medical  experts  and  campaigning  journalists  around  them  ‐  was  the  assertion  that  the  chances  of  a  woman  like  Clark  (affluent and non‐smoking) suffering a double cot death was one in 73m. Amid a welter of conflicting  and  disputed  medical  evidence,  here  was  a  clear  concept  that  the  jury  could  easily  understand.  The  trouble  was  that  the  figure,  in  this  context,  was  wrong.  The  statistic  was  offered  to  the  court  by  Professor  Sir  Roy  Meadow,  former  president  of  the  British  Paediatric  Association  and  a  distinguished  scholar in the field of child abuse. It was not his, but taken from a government report into cot death.  Nonetheless, since the trial, he has been vilified and his expert testimony called into question. Meadow  has chosen not to defend himself publicly until now. He concedes that the figure he used in the Clark  case was misleading. It gave the overall chance of a middle class non‐smoker suffering two cot deaths:  more appropriate would be to point out that once such a woman suffered one cot death, the chance of  a second would be just as great. "I did not explain the limited significance and I regret I didn't," he says.  "But in court, it was not a defining moment. At that time no one, not even the defence, was arguing  that these were cot deaths  because  both  babies  had  unexplained  injuries."  Though  he  remains  convinced  that  she  is  guilty,  he  is  bemused  at  being  fingered  as  the  man  who  put  Sally  Clark  in  jail.  "It's  terrible,"  he  says.  "I  have  probably  more  sympathy  for  her  than  most  of  the  population.  I  don't  think  a  custodial  sentence  is  appropriate for people who have problems with their children. They're not a danger to the community.  It's just very, very sad."   

Meadow, 68, has long been a controversial figure. In the 1970 she was the first to observe and give a  name  to  Münchhausen  syndrome  by  proxy,  where  parents  draw  attention  to  themselves  by  harming  their children. More recently, his research into unnatural infant death has suggested that "cot death" is  sometimes a term used to cover "awkward truths". He advises casting a particularly sceptical eye over  multiple cot deaths, using an American aphorism as a guide: "One sudden infant death is a tragedy, two  is suspicious and three is murder unless proved otherwise." His stance has, not surprisingly, made him  many enemies among groups representing parents who claim to have been wrongfully accused of child  abuse and ordinary parents who have suffered a cot death and feel the taint of suspicion upon them.  Two women are already in prison. Donna Anthony, from Yeovil, Somerset, was given a life sentence for  supposedly smothering two babies in 1998. Sally Clark was convicted the following year. A third woman  is due to go on trial early next year. The difficulty of trying such charges is well illustrated by the Clark  case. After long deliberation the jury brought back a majority verdict. A conviction for a solicitor such as  Clark would normally result in them being struck off. But at a hearing two months ago Clark was merely  suspended  by  the  Solicitors'  Disciplinary  Tribunal,  indicating  that  even  seasoned  legal  minds  are  troubled by the verdict. Meadow and like‐minded academics are accused of being part of a witchhunt;  but the tactics of their opponents are questionable, to say the least. The organisers of a conference in  California, where Meadow spoke recently, were told, falsely, that Meadow was being investigated by  one police force for perjury and by another for abusing his own grandchild (who lives in New Zealand).  He takes care to keep his address, in rural Yorkshire, confidential.   

The hostility toward him and other colleagues, he believes, is fuelled by the fact that they are telling us  things we don't want to hear. "Despite the evidence, people still don't want to believe that mothers will  hurt  their  children,"  he  says.  "It's  more  popular  to  blame  paedophiles  or  talk  about  stranger  danger  than to face a truth, that the danger is not walking to school or playing in the park. The place where  children  are  truly  at  risk  is  in  their  own  home."  From  a  room  overlooking  a  lovingly  tended  garden,  Meadow  prepares  his  files  on  suspected  child  abuse  cases.  He  retired  from  St  James's  University  hospital, Leeds, two years ago but is often called upon to act as an expert witness. Most cases he takes  on end up in the family courts, rather than in criminal proceedings, and he says a high proportion turn  out to have an innocent explanation.     

 

30 

"People say we're zealots, but what these people don't realise is the number of times we are brought  papers and end up saying, 'I don't think this is a suspicious death.' It happens very frequently. Injuries  can happen accidentally and I absolutely accept that." Meadow’s first encounter with child abuse was  as a paediatric kidney specialist in his early years in Leeds. Two children aroused his suspicion. The first  was  a  six‐year‐old  girl  whose  urine  samples  were  tainted  with  blood  when  taken  by  her  mother,  but  normal when taken by a nurse. The second was a young boy who had been treated for kidney problems  since  he  was  six  weeks  old.  The  level  of    salt  in  his  blood  was  baffling;  it  was  not  explained  by  any  known disorder and nobody could eat or drink that much voluntarily. Meadow began to suspect, with  no other explanation to hand, that his mother, a former nurse, was force feeding him salt via a nasal  tube (years later she confessed that this was what she had done). The suggestion was met with ridicule  by colleagues. But when he wrote the cases up in a medical journal, he was swamped with other cases  from  around  the  world.  Overnight,  on  the  basis  of  these  cases  of  his  own,  Meadow  became  an  international expert in Münchhausen syndrome by proxy. The extent that people would go to attract  medical attention was astonishing. Paperclips and matches were pushed into children's ears to simulate  a perforated eardrum, an extremely painful condition. A child went without eating proper food for two  years  before  doctors  realised  the  mother's  claim  that  he  could  not  tolerate  solid  food  was  false.  One  child went blind after having bleach put into her eyes over a long period of time.    

Meadow's work has also led him to believe that a small proportion of what we term "cot deaths" are  actually  murder,  particularly  multiple  deaths.  Recent  research  seems  to  suggest  a  genetic  link  in  cot  death, but Meadow is sceptical. "There is no evidence that cot deaths run in families, but there is plenty  of evidence that child abuse does," he says. "Our whole child protection system is geared to protecting  brothers  and  sisters  of  any  child  who  has  been  abused  because  it  is  recognised  that  they  are  at  risk.  "The brothers and sisters in a family where there has been an unsuspicious, well‐investigated cot death  are deemed to be at very low risk. But there are too many cot deaths that are not well‐investigated and  even professionals do not recognise the significance." Meadow would like to see the terms cot death  and  sudden  infant  death  syndrome  (SIDS)  abandoned  altogether.  "What  does  a  cot  death  actually  mean: it is a death for which nobody can find an explanation, natural or unnatural," he says. "Too many  people  seem  to  believe  cot  death  is  some  sort  of  yet‐to‐be‐discovered  germ  or  syndrome.  Instead  it  should  be  termed  plainly  what  it  is;  unexplained  death."  He  does  not  believe  most  cot  deaths  are  suspicious; far from it. Only that unexplained death deserves proper investigation. When he reviewed  cot death cases over 18 years, he found several that were written off even though there were plainly  suspicious  circumstances,  such  as  coins,  balls  of  paper  or  even  a  mitten  found  in  the  stomach  or   airways of the child. The implication is plain. For years, women got away with murder. It is less likely to  happen now, partly because pathologists have become better at pinpointing a proper cause of death  (he says this is the real reason for the large drop in so‐called cot deaths). Also, the authorities are less  likely  to  be  lenient.  If  a  woman  confessed  to  manslaughter  or  infanticide  years  ago,  the  courts  were  very likely to hand down a suspended sentence because "she coudn't cope" or "it was a cry for help". "I  tend to think there's a lot of truth in that," says Meadow. "These people are no danger to the public  and  they  are  often  muddled  or  under  enormous  strain.  I  don't  mean  it's  forgivable,  but  it's  understandable. They need help."       

ANGELA CANNINGS   

  Angela Cannings is in 2002 in Engeland onterecht veroordeeld voor  de  moord  op  haar  zeven  weken  oude  zoon,  Jason,  die  in  1991  overleed, en voor de moord op haar 18 weken oude zoon, Matthew,  die  in  1999  overleed.  Haar  eerste  baby,  Gemma  overleed  ook  door  wiegendood in 1989, ze was toen 13 weken oud. Ondanks dat werd  Angela nooit vervolgd voor Gemma’s dood.     

 

31 

Haar  veroordeling  (waarvoor  ze  een  levenslange  gevangenis  kreeg  opgelegd)  was  gebaseerd  op  de  bewering dat Angela haar kinderen had laten stikken, maar werd bij het hoger beroep op 10 december  2003 ongeldig verklaard. Cannings werd veroordeeld na de bemoeienis van Professor Sir Roy Meadow,  een controversiële kinderarts.   

Cannings  zaak  werd  opnieuw  onderzocht  nadat  de  BBC  een  "Real  Story"  documentaire  over  het  onderwerp had gemaakt (‘Cherished’). Het onderzoek gaf weer dat in de familie van haar vader eerder  meerdere gevallen van wiegendood waren voorgekomen. Professor Michael Patton, een geneticus in St  George's Hospital Medical School vertelde de BBC dat een erfelijke genetische afwijking een aanneme‐ lijke verklaring was voor de verschillende gevallen van wiegendood in de familie.  De vrijspraak van Cannings en andere belangrijke zaken resulteerde in een heropening van 297 andere  gevallen waar de veroordeling gebaseerd was op de mening van een getuigedeskundige.  Op  14  februari  2006,  maakte  Lord  Goldsmith,  de  Attorney  General  bekend  dat  drie  van  deze  zaken  herbeoordeeld moesten worden, maar het grootste deel gaf geen reden tot twijfel.   

Getuige‐deskundige  Professor  Sir  Roy  Meadow  werd  later  tijdelijk  geschorst  van  het  General  Medical  Council,  dit  was  deels  te  danken  aan  het  bewijs  in  Cannings  rechtszaak.  Meadow  baseerde  zijn  berekeningen over de waarschijnlijkheid van een tweede geval van wiegendood op de veronderstelling  dat de kans even groot was als in het eerste geval. De kans op een tweede geval is echter veel groter  dan  bij  het  eerste  geval.  Hij  ging  er  daarnaast  vanuit  dat  de  kinderen  voor  hun  dood  in  goede  gezondheid verkeerden, dit maakte wiegendood onwaarschijnlijk. Dit was echter tegengesteld aan de  mening  van  andere  specialisten.  Cannings  zei  later  dat  ze  van  mening  was  dat  hij  een  hoge  straf  verdiende voor zijn getuigenis in haar zaak en die van anderen.    http://www.angelacanningsfoundation.co.uk/        

DONNA ANTHONY    Donna  Anthony  is  a  British  woman  from  Somerset  who  was  jailed  at  Bronzefield prison in 1998 having been wrongly convicted of the murder of  her  two  babies.  She  was  cleared  and  freed  after  spending  more  than  six  years in prison.    

She  was  one  of  several  women  at  the  centre  of  high‐profile  cases  where  evidence  given  by  the  controversial  paediatrician  Professor  Sir  Roy  Meadow led to convictions of mothers who reported more than one cot death.  Anthony's daughter died in february 1996, at the age of eleven months. Her four‐month‐old son died in  March 1997. In November 1998, twenty‐five‐year‐old Anthony was convicted of murder and sentenced  to  life  imprisonment,  following  a  trial  in  which  it  was  suggested  that  she  had  smothered  her  son  in  order  to  get  sympathy  from  her  estranged  husband.  She  made  an  unsuccessful  appeal  against  her  conviction in 2000.   

In  January  2003,  the  conviction  of  Sally  Clark  —  jailed  for  life  for  the  murder  of  her  two  sons  —  was  quashed.  In  June  that  year,  Trupti  Patel  was  acquitted  of  murdering  her  babies.  In  December,  Angela  Cannings  was  cleared  after  spending  more  than  a  year  in  prison  for  the  murder  of  her  sons.  The  prosecution  in  all  four  cases  had  relied  on  evidence  supplied  by  Sir  Roy  Meadow,  who  said  that  the  chances of two babies dying of natural causes within the same family were one in 73 million. Meadow's  evidence  was  later  discredited,  and  he  was  subsequently  struck  off  by  the  General  Medical  Council  (though  he  was  reinstated  on  appeal).  Following  the  overturning  of  Angela  Cannings's  conviction,  twenty‐eight  cases,  including  that  of  Donna  Anthony,  were  referred  to  the  Criminal  Cases  Review  Commission (CCRC), and Anthony was freed in April 2005. 

   

 

32 

Donna Anthony is the latest woman to be freed after her murder convictions for killing her two babies  were overturned at the Court of Appeal.   Alison Holt, BBC social affairs correspondent, looks at what happened and what lies ahead for the 31‐ year‐old walking free after six years in jail.    Q: Why was Donna Anthony jailed?  Donna Anthony was jailed for life in 1998 for murdering her two babies but has always protested her  innocence. It was at her then‐home in Yeovil, Somerset, that the prosecution claimed she smothered  both her children to death. But Ms Anthony always insisted that first Jordan, aged 11 months, and then  four‐month‐old Michael a year later, were tragic victims of cot death.    Q: What now for her?  Donna Anthony must rebuild her life; her lawyer has been looking for somewhere for her to live. While  she was in prison her mother died, which leaves her on her own. Her solicitor George Hawkes has said  she has no family or husband and that the whole episode has completely shattered her life. "There are  immense problems out there facing her which she has got to cope with, and she is going to need a lot  of help and assistance," Mr Hawkes said.    Q: What has led to her release?  It  was  the  Court  of  Appeal's  decision  18  months  ago  to  clear  Angela  Cannings  of  murdering  her  two  babies that made the crucial difference for Donna Anthony. Both cases were based on nowdiscredited  medical evidence from paediatrician Sir Roy Meadow. The head of the Royal College of Paediatricians,  Sir Alan Craft, says lessons are being learned from these difficult cases.     "The decisions made in the past were based on the knowledge we had at the time and I think now we  have to move forward and make sure that for every single child who dies suddenly and unexpectedly ‐  it is of course a terrible tragedy ‐ we must find out how that baby died." The Court of Appeal has freed  Donna  Anthony  but  it  has  taken  six  years'  bitter  struggle  to  get  her  voice  heard  above  those  of  the  experts.       

TRUPTI PATEL    Dead babies mother 'had no motive'.  Trupti  Patel's  three  babies  each  died  aged  less  than  three  months  A  mother accused of murdering three of her babies had no motive or reason  to do so, a court has heard.   

Trupti  Patel,  35,  of  Maidenhead,  Berkshire,  denies  smothering  sons  Amar  and Jamie and daughter Mia, who all died aged less than three months. In  his  closing  speech  at  Reading  Crown  Court,  defence  barrister  Kieran  Coonan  QC  described  pharmacist  Mrs  Patel  as  a  "perfectly  normal,  although  anxious  woman".  He  said  she  had  not  told  a  single  lie  and  had  been  a  consistent  witness  throughout  intense  interrogation  during  the  six‐week  trial.  It  must  be  a  particularly  strange  something  that  drove  her  to  kill  them  after  the  evidence  we  have  before  us  now  Kieran  Coonan  QC,  defence  counsel  Mr  Coonan  said  the  prosecution  had  failed  to  rule  out  inherited  genetic  disorders  or  other  unknown  factors  as  the  cause  of  deaths  and  had  failed  to  answer  the  question of why Mrs Patel might harm her own children. The three babies each collapsed and died in  separate  incidents  at  the  family  home  in  Maidenhead,  between  1997  and  2001.  Mr  Coonan  said  the  prosecution did not have to provide a motive but it was a matter of common sense for the jurors to ask  why. Mr Coonan said Patel was a caring mother who had shown a healthy concern for all her children  and had no sign of mental disturbance.        33   

Genetic disorders  "The prosecution say that something drove her to kill them, they don't say what it is that drove her to  kill them. "But it must be a particularly strange something that drove her to kill them after the evidence  we have before us now." Mr Coonan then ran through a number of inherited genetic disorders, some of  which can skip generations, that could lead to respiratory and heart problems causing sudden death in  infants.  "The  defence,  and  this  is  a  cardinal  principle,  are  not  obliged  either  by  law  or  specifically  to  identify what the cause of death is. "The burden is on the prosecution to slam that door shut and in a  nutshell, members of the jury, they have not done that." The prosecution has asked jurors to consider a  verdict of manslaughter against Mrs Patel, a pharmacist, if they decide she suffocated her children but  did not intend to kill them.   The trial continues.       

BROKEN WOMEN    They were wrongly accused of killing their cot death children. Now they are free.. but are haunted for  ever.  One  by  one  they  stood  on  the  court  steps,  vindicated  women  faced  with  trying  to  pick  up  the  pieces  of  their  shattered  lives.  Angela  Cannings,  Sally  Clark,  Donna  Anthony,  Trupti  Patel  –  all  finally  declared innocent after being wrongly accused of that vilest of crimes, murdering their own babies. It  had been a gruelling ordeal but now, surely, the worst was over. Sadly, it has seldom been as simple as  that.  Angela  was  freed  from  a  life  sentence  in  2003  to  find  her  relationship  with  husband  Terry  and  daughter  Jade  had  irrevocably  changed.  She  has  since  quit  the  family  home.  Angela,  43,  explained:  "Terry emotionally detached himself from me as he wasn't expecting me back for years. "The comeback  I was getting was dad and daughter were OK and I felt left out. The fact I'm Jade's mother is almost an  interference." It was fresh agony after she served 20 months of her sentence after being found guilty of  smothering seven‐week‐old Jason in 1991 and 18‐week‐old Matthew in 1999. She also endured the cot  death  of  13‐weekold  Jemma  in  1989,  never  deemed  suspicious.  Angela,  of  Saltash,  Cornwall,  said:  "I  wanted a new lease of life, not forgetting we lost three babies. I can't describe the relief when I came  home but I feel the past three‐and‐a‐half years have been wasted." It is an anguish Donna, of Yeovil,  Somerset, has also gone through. She got life jail in 1998 for supposedly killing 11‐month‐old daughter  Jordan  and  four‐month‐old  Michael  but  was  not  cleared  for  six  years.  Her  mum  died  while  she  was  inside. Her relationship with the children's dad was over. She has since found work and happiness hard  to come by and also fears a lingering finger of suspicion pointing at her. Donna, 33, says bitterly: "Some  people might always regard me as guilty. There's nothing I can do about that. But I know the truth. "You  never get over something like this. You have to live with it, one day at a time." In 2003 Trupti Patel, 39,  of  Maidenhead,  Berks,  was  cleared  of  killing  her  three  tots.  She  is  now  slowly  piecing  her  life  back.  together. Sally Clark's plight was even more tragic. In 1999 she got life for the murders of 11‐week‐old  Christopher  in  1996  and  eight‐week‐old  Harry  two  years  later.  Her  conviction  was  quashed  in  2003.  Sally, of Wilmslow, Cheshire, vainly tried to start again and even resume her career. But she turned to  drink  to  blot  out  the  pain  and  in  March  this  year  died  at  just  42.  Sally  has  said:  "I  don't  think  for  a  moment  100  per  cent  of  people  think  I'm  innocent.  I've  been  so  damaged  by  what  happened.  "I'm  a  different  person.  I  can't  cope.  Things  have  got  worse,  not  better."  Lawyers  and  experts  point  out  the  torment  such  women  are  put  through  despite  being  cleared  is  almost  inconceivable.  Angela's  lawyer  William Bache also acted for mums Angela Gay and Marianne Williams ‐ cleared of killing their kids by  salt  poisoning.  He  said:  "First,  they  are  hit  by  the  unimaginable  grief  of  losing  a  child,  then  the  bewildering accusations that they are responsible. This comes at a time when they are very vulnerable,  emotionally and psychologically. "Then there is the appallingly long, drawn out and anxious experience  of  tackling  the  prosecution,  which  goes  on  for  months  and  months.  "In  the  meantime,  if  there  are  surviving  children,  social  services  will  say  they  have  to  be  protected  and  perhaps  taken  away.  "Sometimes  they  also  lose  jobs  and  homes.  It's  the  most  appalling  series  of  body  blows.  "And  these  people probably still haven't got around to properly grieving for the children in the first place.      

 

34 

"It's  unrealistic  to  think  they  just  go  home  to  pick  up  the  threads.  "It  isn't  like  that.  Their  lives  are  forever changed and the stigma will follow them around for years. "Everything is completely and utterly  changed and the strains on their future lives are colossal." Psychologist Dr Sandra Wheatley says as a  consequence,  family  ties  come  under  tremendous  strain.  She  said:  "Going  through  so  much  trauma  dramatically changes people and they come back different people. "They will never trust anybody ever  again.  They  will  find  their  partners  and  children  have  adapted  to  life  without  them,  which  is  natural.  "But mums like to feel irreplaceable, so seeing that their dependents have survived without them is a  terrible feeling. The long‐term impact of that on the family cannot be overlooked." Penny Mellor, who  campaigns against miscarriages of justice, also agrees the impact can be devastating on the families of  accused women. She says: "When such allegations are made against you, it feels like a nuclear bomb  has exploded. The effects mushroom and the cloud comes down slowly. The aftermath is still affecting  the  families  for  years  and  years."  That  is  a  truth  Angela,  Donna,  Trupti  and  countless  other  broken  women know only too well.   

By Julie Mccaffrey 23/06/2007 ‐ mirror.co.uk       

MUNCHHAUSEN BY PROXY    Münchhausen  by  proxy  is  een  psychiatrisch  syndroom  waarbij  iemand  herhaaldelijk  medische  hulp  zoekt voor bewust gefingeerde stoornissen of ziektes bij een derde.   

Beschrijving  Kenmerkend  voor  de  ziekte  is  dat  de  lijder  aan  deze  aandoening  om  persoonlijke  aandacht  van  medische hulpverleners vraagt, door een aan zijn zorg toevertrouwd kind of soms ook huisdier ziektes,  kenmerken van ziektes, of verwondingen toe te brengen en als patiënt aan deze hulpverleners aan te  bieden. In sommige gevallen is de dader zelf een zorgverlener die patiënten of kinderen professioneel  voor  langere  tijd  onder  zijn  of  haar  hoede  heeft.  De  ziekte  zou  dus  ook  'indirect  syndroom  van  Münchhausen' of 'syndroom van Münchhausen via een tussenpersoon' genoemd kunnen worden.(De  Engelse term "proxy" betekent: "tussenpersoon".) De vertaling 'Münchhausen bij volmacht' is onjuist:  het kind heeft de ouders nergens toe gemachtigd, noch andersom.   

De patiënt begeleidt het slachtoffer naar artsen en hulpverleners en doet zich daar meestal erg begaan  en  meelevend  voor.  Meestal  gaat  het  om  een  ouder  die  haar  kind  presenteert  maar  ook  kan  een  eigenaar  zijn  huisdier  telkenmale  chronisch  ziek  maken  en  dierenartsen  blijven  bezoeken  met  het  zoveelste kwaaltje. Kenmerkend voor een moeder ‐ het zijn vaak moeders ‐ die aan dit syndroom lijdt is  het  gemak  waarmee  zij  instemt  met  allerlei  voor  het  kind  belastende  medische  onderzoeken  en  ingrepen, waar een normale bezorgde en meelevende moeder zich niet zo snel bij neerlegt.   

Houdt een Münchhausen by proxy‐moeder dan wel van haar kind?’ Het antwoord volgens deskundigen  is;  Nee.  Ze  wil  het  kind  bewust  kwaad  doen,  ze  handelt  tenslotte  met  voorbedachten  rade.  Het  kind  betekent  heel  weinig  voor  de  moeder.  De  kinderen  zijn  niet  meer  dan  voorwerpen,  waarmee  de  Münchhausen by proxy‐dader kan doen wat ze wil. Een rekwisiet in haar dramatische toneelstuk waarin  zij de rol van liefhebbende, zorgzame model‐ouder speelt. In dit toneelspel gaan ze zo op, dat ze niet in  staat  zijn  om  echt  van  hun  kind  te  houden.  Ze  gebruikt  haar  kind  om  controle  te  houden  over  haar  eigen leven en ze heeft het kind nodig om haar acteerrol te kunnen blijven volhouden. Dit gebrek aan  emotie  en  liefde  is  voor  buitenstaanders  moeilijk  te  begrijpen  en  de  kinderen  zelf  lijden  er  enorm  onder.     De  aandoening  is  een  variant  op  het  Münchhausensyndroom,  waarbij  de  patiënt  (net  zoals  de  Baron  von  Münchhausen  deed)  fantasieverhalen  afsteekt  over  ziekten  bij  zichzelf.  Om  zijn  verzonnen  aandoeningen kracht bij te zetten komt het voor dat zo'n patiënt zichzelf ziek maakt of verwondt.       

 

35 

Het  syndroom  by  proxy  leidt  er  toe  dat  een  aan  de  zorg  van  een  volwassene  toevertrouwd  kind  (of  huisdier) telkens ziekgemaakt en aldus chronisch mishandeld wordt. Dit kan gebeuren in de vorm van  geweld (bekend is het geval van een moeder die een paar jaar geleden door een verborgen camera er  op  betrapt  werd  haar  kind  met  een  kussen  bijna  te  verstikken),  maar  vaker  door  subtiele  wijze  van  uithongering, slechte voeding, toedienen van drugs of geneesmiddelen.   Soms heeft dit (uiteindelijk) de dood van het kind (of dier) tot gevolg.   

Sommige  kinderen  zijn  door  de  jarenlange  suggestie  dat  ze  ziek  zijn,  door  de  herhaalde  gang  naar  artsen  en  ziekenhuizen,  door  de  belastende  (soms  beschamende)  lichamelijke  onderzoeken  en  behandelingen,  alsmede  door  de  sociale  isolatie  van  vriendjes  en  school  ten  gevolge  van  hun  aangepraatte ziektes, ernstig geestelijk beschadigd geraakt.   

Geschiedenis  Het  syndroom  werd  voor  het  eerst  beschreven  door  Sir  Roy  Meadow,  in  een  artikel  in  The  Lancet  in  1977.  Meadow  voerde  de  video‐observatie  in  van  kinderen  waarvan  een  ouder/verzorger  van  dit  syndroom werd verdacht, en slaagde er in vele gevallen van mishandeling in het ziekenhuis door zich  onbespied wanende ouders op video vast te leggen.   

Naamsverklaring  De  referentie  naar  de  naam  gaat  terug  naar  de  verhalenfiguur  Baron  van  Münchhausen,  die  bekend  stond  om  zijn  enorm  aangedikte  verhalen  zodat  hij  als  grote  fantast  en  leugenaar  de  geschiedenis  inging. De baron vertelde overigens alleen sterke verhalen, hij fingeerde geen aandoeningen.   

Herkenning  Voor hulpverleners en medici is het vaak moeilijk om er achter te komen of een kind, zorgbehoevende  of  huisdier  slachtoffer  is  van  een  ouder,  hulpgever  of  verzorger  die  lijdt  aan  het  syndroom.  Een  complicerende  factor  is  dat  een  arts  of  dierenarts  vaak  niet  de  enige  is  die  meerdere  malen  geconfronteerd wordt met een steeds chronisch ziek blijvend persoon of huisdier maar de lijder aan het  syndroom meerdere medici en hulpverleners bezoekt zodat de dossieropbouw gefragmenteerd raakt.  Belangrijk is het om alert te zijn op een al te "gewillige" moeder die zonder protesten telkenmale haar  kind  voor  belastende  of  pijnlijke  medische  verrichtingen  overhandigt.  Als  er  een  helder  patroon  duidelijk wordt, kan de lijder geïdentificeerd worden en behandeld en het slachtoffer opgevangen.       

MUNCHHAUSEN BY PROXY?    DE STANDAARD (Patrick De Witte) | 13.09.2007    Op  basis  van  nieuwe  resultaten  van  DNA‐onderzoek  worden  de  ouders  van  de  vermiste  Madeleine  McCann ervan verdacht de ontvoering van hun dochter te hebben verzonnen om de ware toedracht te  verdoezelen:  een  dramatisch  ongeluk  of  misschien  zelfs  kindermoord.  De  politie  vermoedt  dat  ze  het  lijkje  hebben  verborgen.  Het  dossier  tegen  hen  –  tien  kartonnen  dozen  vol  ‐  bevat  ook  verslagen  van  afgetapte  telefoongesprekken  en  onderschepte  emails  die  laten  vermoeden  dat  de  McCanns  meer  weten  dan  ze  tot  nu  toe  tegenover  de  speurders  hebben  willen  toegeven  en  waarin  ze  hun  officiële  verklaringen regelmatig tegenspreken. Er zouden ‘tientallen belangrijke vragen’ zijn waar ze niet willen  of kunnen op antwoorden, een paar keren hebben ze ‘het recht op zwijgen’ ingeroepen. De kans dat ze  officieel in beschuldiging worden gesteld  vergroot met de dag. Wie de zaak een beetje heeft gevolgd  beseft dat dit voor de Portugese autoriteiten geen lichtzinnige beslissing kan zijn geweest. Nauwelijks  twee weken geleden werden de McCanns door de publieke opinie nog op handen gedragen en door de  internationale  media  als  moderne  martelaren  en  bijna‐heiligen  opgevoerd.  Het  deed  bij  momenten  denken aan de cultus die rond Diana is ontstaan.  

   

 

36 

De  speurders  kunnen  dus  maar  beter  zeker  van  hun  stuk  zijn.  Want  als  de  McCanns  straks  zo  rechtschapen blijken als ze zich nu al maanden voordoen is deze aanklacht het equivalent van ‘Nelson  Mandela is een vuile nikker!’ scanderen in Harlem, tijdens een anti‐racismebetoging, op Martin Luther  King Day.   

Als we er echter van uitgaan dat de Britse DNA‐labo’s en de Portugese onderzoekers het bij het rechte  eind hebben, dan zou de zaak McCann wel eens het spectaculairste en meest ver doorgedreven geval  van Munchaussen by proxy ooit kunnen zijn.   

De term ‘Münchhausen Syndrome by proxy’ werd in 1976 voor het eerst gebruikt voor een bizarre en  ernstige vorm van kindermishandeling. Slachtoffers van dit merkwaardige syndroom‐ meestal vrouwen,  moeders  –  staan  bekend  als  opvallend  liefdevol  en  bezorgd.  Zozeer  zelfs,  dat  ze  om  de  haverklap  intensieve medische hulp voor hun kind zoeken, terwijl ze nota bene zelf het kind bewust ziek hebben  gemaakt. Waarom? Om zélf in de belangstelling te staan, om zorgzaam, rechtschapen en deugdzaam te  lijken. Het syndroom is vernoemd naar de beroemde Duitse adellijke legerofficier baron Münchhausen,  die als fantast de geschiedenis inging met zijn sterk overtrokken verhalen over zijn belevenissen in de  Russische  krijgsdienst.  De  term  ‘by  proxy’  werd  toegevoegd  om  te  verduidelijken  dat  niet  de  patiënt  zelf, maar anderen in zijn omgeving de klachten verzinnen. ‘Proxy’ betekent immers intermediair en is  dus een verwijzing naar de ziekelijke aandacht die de tussenpersoon vraagt. Sinds ‘76 zijn er honderden  gevalsbeschrijvingen gedocumenteerd en gepubliceerd. Van MBP‐daders is bekend dat ze pathologisch  liegen. Zelfs wanneer ze worden geconfronteerd met videobeelden van zichzelf, terwijl ze hun kinderen  ziek maken of mishandelen.    

Een  opvallend  liefdevolle  en  zorgzame  moeder?  Check.  De  afgelopen  maanden  is  het  beeld  van  Kate  McCann  die  de  knuffel  van  haar  dochter  overal  met  zich  meedraagt  hét  symbool  van  moederliefde  geworden.   Deugdzaamheid en rechtschapenheid? Check. De McCanns waren niet uit de kerk van Praia de Luz weg  te  slaan.  Ze  hadden  zelfs  de  sleutel  gekregen  (!)  zodat  ze  er  desgewenst  ook  ’s  nachts  konden  gaan  bidden.  In  de  belangstelling  willen  staan?  Double  check.  Ze  kunnen  al  maanden  op  de  sympathie  en  het  medeleven  van  de  internationale  media  rekenen,  en  ontvingen  daarnaast  steunbetuigingen  van  een  heleboel celebrities, stervoetballers en showbiz iconen, de Britse premier, de Amerikaanse first lady en  zelfs de paus.   Pathologisch  liegen?  Dat  moet  nog  blijken,  maar  de  McCanns  weigeren  tot  nu  toe  te  antwoorden  op  belangrijke vragen zoals ‘kregen de kinderen kalmeermiddelen toegediend om ze rustig te houden?’ en  ‘waarom zit er een half uur verschil tussen uw verklaringen over het tijdsverloop die avond en die van  uw tafelgenoten?’   

Ik  kan  me  niet  van  de  indruk  ontdoen  dat  in  de  zaak  McCann  een  of  andere  vorm  van  MBP  een  rol  speelt. Dat de McCanns bewust hun dochter zouden hebben omgebracht om in het brandpunt van de  internationale belangstelling te kunnen staan lijkt mij uiteraard compleet onvoorstelbaar, maar dat er  een  tragisch  ongeluk  is  gebeurd  dat  ze  proberen  te  verhullen  met  een  indianenverhaal  over  een  ontvoering  lijkt  me  plausibel.  Een  ontvoering  verzinnen  is  één  ding,  het  lijk  van  je  dochter  voor  de  wereld  verbergen  is  nog  iets  anders.  Maar:  stranger  things  have  happened.  Herinner  u  de  zaak  JonBenét Ramsay uit 1996, haar lijkje werd acht uur na haar ‘ontvoering’ in de kelder van het ouderlijk  huis gevonden. Ook hier waren de ouders de hoofdverdachten. De zaak is nooit helemaal opgelost.   

De drie kinderen van de McCanns zijn er via IVF gekomen, wat laat veronderstellen dat Kate McCanns  kinderwens groot was. De dood van Madeleine door bijvoorbeeld een overdosis kalmeermiddelen zou  als onmiddellijk gevolg hebben dat de tweeling haar zou worden ontnomen.   Het verdriet, de paniek en het grenzeloze schuldbesef bij de dood van Madeleine, gekoppeld aan het  vooruitzicht om ook de twee andere kinderen én beide carrières te verliezen, moet voor diepe, extreme  wanhoop hebben gezorgd.     

 

37 

Zijn  de  McCanns  net  zoals  baron  Münchhausen  in  hun  eigen  verzinsels  gaan  geloven  en  helemaal  doorgeslagen?  Eenmaal  men  op  de  kanonbal  zit  en  door  het  zwerk  vliegt  is  afstappen  immers  geen  optie meer.            

VERBATIM THEATRE    Verbatim  theatre  is  a  phrase  used  to  describe  a  type  of  play  that  has  become  increasingly  popular  in  recent years. Verbatim plays are, as the name suggests, written using only the precise words spoken by  people interviewed about a particular event or topic.   

The playwright interviews people that are connected to the topic that the play is focused on and uses  their testimony to construct the piece. In this way they seek to achieve a degree of authority akin to  that represented by the news. Such plays may be focused on politics, disasters or even sporting events.    

A  verbatim  style  of  theatre  uses  the  real  words  from  interviewees  to  construct  the  play.  Campion  Decent, Australian playwright and author of the verbatim theatre play Embers, said it is “not written in  a traditional sense… but is... conceived, collected and collated”.[citation needed]    

Recent, high profile pieces of verbatim theatre include Talking to Terrorists by Robin Soans, My Name is  Rachel Corrie by Alan Rickman, Deep Cut by Philip Ralph and Katharine Viner and The Permanent Way  by David Hare.   

Recorded voice delivery is an extension of verbatim theatre in which actors have recorded interviews  played back to them during the performance, allowing them to directly mimic the accents and manner  of speech, as well as the words, of the people they portray. This technique was pioneered by American  actress Anna Deavere Smith in her play Twilight: Los Angeles 1992 about the 1992 Los Angeles riots. A  more  recent  example  is  Grandpa  Sol  and  Lily's  Grandma  Rosie  by  Lana  Schwarcz,  in  which  Schwarz  portrays the residents of a retirement home via puppetry and playback of interviews via iPod.          

 

   

 

38 

INSPIRATIEBRONNEN TAKING CARE OF BABY

Recommend Documents