INSPIRATIEBRONNEN
TAKING
CARE
OF
BABY
SALLY
CLARK
Sally
Clark‐Lockyer
(Devizes
(Wiltshire),
15
augustus
1964
‐
Hatfield
Peverel
(Essex),
15
maart
2007)
was
een
Engelse
advocaat.
Ze
werd
onterecht
veroordeeld
voor
de
moord
op
haar
twee
zoons
in
1999.
In
2003
werd
dit
vonnis
tenietgedaan.
Clark’s
eerste
zoon
overleed
binnen
een
paar
weken
na
zijn
geboorte
in
1996.
Nadat
ook
haar
tweede
zoon
onder
dezelfde
omstandigheden
overleed
werd
ze
in
1998
gearresteerd
en
terechtgesteld
voor
de
moord
op
beide
kinderen.
Haar
veroordeling
was
controversieel
vanwege
het
statistische
bewijs
dat
gegeven
werd
door
getuige‐deskundige
kinderarts
Professor
Sir
Roy
Meadow.
Hij
getuigde
dat
de
kans
dat
twee
kinderen
binnen
een
gezin
overlijden
aan
wiegendood
1
in
73
miljoen
was,
terwijl
dit
eigenlijk
ongeveer
1
in
200
is.
Clark
werd
in
november
1999
veroordeeld.
Bij
haar
hoger
beroep
werd
zij
in
oktober
2000
niet
vrijgesproken.
Pas
in
januari
2003,
nadat
ze
ruim
drie
jaar
van
haar
straf
had
uitgezeten,
werd
ze
vrijgesproken
en
vrijgelaten.
Journalist
Geoffrey
Wansell
noemde
Clark's
ervaring
"één
van
de
grootste
fouten
van
justitie
in
de
moderne
Britse
geschiedenis”.
Haar
eerste
zoon,
Christopher,
werd
geboren
op
22
september
1996.
Aanvankelijk
leek
hij
een
gezonde
baby,
maar
op
13
december
werd
hij
dood
gevonden
in
zijn
wiegje.
Sally
leed
aan
een
postnatale
depressie,
en
dronk
veel
alcohol.
Ze
werd
hiervoor
behandeld
bij
de
Priory
Clinic.
Ze
was
hersteld
tegen
de
tijd
dat
haar
tweede
zoon,
Harry,
geboren
werd
op
29
november
1997,
drie
weken
te
vroeg.
Na
acht
weken
werd
ook
hij
dood
gevonden
op
26
januari
1998.
In
beide
gevallen
was
Sally
alleen
thuis
met
de
baby
en
waren
er
tekenen
van
verwondingen
bij
de
baby’s.
Deze
verwondingen
konden
echter
ook
veroorzaakt
zijn
door
pogingen
om
de
baby’s
te
reanimeren.
Sally
en
haar
man
werden
allebei
op
23
februari
1998
gearresteerd
op
verdenking
van
het
vermoorden
van
hun
kinderen.
Naar
het
advies
van
haar
advocaten
weigerde
ze
twee
keer
te
antwoordden
op
vragen.
Ze
werd
vervolgd
voor
moord
op
haar
kinderen.
In
1999
werd
haar
derde
zoon
geboren.
Haar
rechtszaak
vond
plaats
in
Chester
Crown
Court,
voor
rechter
Harrison
en
een
jury.
De
zaak
was
controversieel
omdat
kinderarts
Professor
Sir
Roy
Meadow
getuigde
dat
de
kans
dat
twee
kinderen
binnen
een
gezin
overlijden
aan
wiegendood
1
op
73
miljoen
was.
De
Royal
Statistical
Society
schreef
aan
de
Lord
Chancellor
dat
dit
aantal
"geen
statistische
basis"
had.
Later
is
geschat
dat
dit
in
werkelijkheid
1
op
200
is.
Ze
werd
veroordeeld
tot
levenslang
door
een
10‐2
meerderheid
op
9
november
1999.
Ze
werd
in
de
pers
breed
uitgemeten
als
de
moordenaar
van
haar
kinderen.
Ondanks
de
erkenning
van
de
fouten
in
Meadow’s
statistische
bewijs,
werd
ze
tijdens
haar
beroep
in
oktober
2000
niet
vrijgesproken.
Ze
werd
gevangen
gezet
in
HMP
Styal,
vlakbij
haar
huis
in
Wilmslow,
en
daarna
in
HMP
Bullwood
Hall
in
Hockley
in
Essex.
De
aard
van
haar
veroordeling
als
kindermoordenaar
en
haar
achtergrond
als
advocaat
en
dochter
van
een
politie
officier
maakten
haar
het
mikpunt
van
de
andere
gevangenen.
Haar
man
legde
zijn
partnerschap
bij
een
advocatenkantoor
neer
en
ging
als
gerechtsassistent
te
werken,
in
de
buurt
van
de
gevangenis.
Hij
verkocht
hun
huis
om
de
rekeningen
en
gerechtskosten
voor
het
proces
het
eerste
beroep
te
kunnen
betalen.
27
Later,
kwam
het
aan
het
licht
dat
microbiologische
tests
aanwezen
dat
Harry
besmet
was
met
de
staphylococcus
aureus
bacterie,
dit
suggereerde
dat
haar
tweede
zoon
wellicht
was
overleden
door
een
natuurlijke
oorzaak,
maar
dit
bewijs
kon
niet
door
de
verdediging
gebruikt
worden.
Het
was
bekend
bij
de
patholoog
van
de
aanklager,
Alan
Williams,
sinds
februari
1998,
maar
was
niet
meegedeeld
aan
de
verdediging.
Dit
bewijs
werd
bekend
gemaakt
door
scheidingsadvocaat
Marilyn
Stowe,
die
hen
gratis
hielp
omdat
ze
instinctief
voelde
"dat
er
iets
niet
helemaal
klopte
aan
deze
zaak".
Het
werd
duidelijk
dat
het
statistische
bewijs
dat
gebruikt
was
tijdens
haar
proces
erg
ver
van
de
waarheid
lag.
Haar
zaak
werd
heropend
en
ze
werd
vrijgesproken
in
januari
2003
nadat
ze
ruim
drie
jaar
van
haar
straf
had
uitgezeten.
Volgens
haar
familie
is
Sally
nooit
meer
over
de
effecten
van
haar
veroordeling
en
gevangenisstraf
heen
gekomen.
Na
haar
vrijlating
zei
haar
man
dat
ze
“nooit
meer
beter
zou
worden”.
Ze
kon
zelfs
het
boek
dat
John
Batt
over
haar
zaak
had
geschreven,
Stolen
Innocence:
A
Mother's
Fight
for
Justice,
niet
lezen.
In
2005,
werd
Meadow
geschorst
door
het
General
Medical
Council
voor
misbruik
van
zijn
autoriteit,
maar
hij
werd
herplaatst
in
2006
nadat
hij
in
beroep
was
gegaan.
Sally
werd
op
16
maart
2007
dood
gevonden
in
haar
huis
in
Hatfield
Peverel.
Oorspronkelijk
werd
gedacht
dat
ze
aan
een
natuurlijk
dood
was
gestorven.
Later
bleek
dat
ze
was
gestorven
aan
acute
alcohol
vergiftiging.
De
lijkschouwer
vond
geen
bewijs
voor
zelfmoord.
Ze
liet
haar
man
en
haar
derde
zoon
achter.
De
vrijspraak
van
Clark
en
andere
belangrijke
zaken
resulteerde
in
het
herzien
van
honderden
andere
gevallen
waar
de
veroordeling
gebaseerd
was
op
de
mening
van
een
getuigedeskundige.
Twee
vrouwen
werden
in
soortgelijke
zaken
vrijgesproken.
www.sallyclark.org.uk
ROY
MEADOW
Sir
Roy
Meadow
(9
juni
1933)
is
een
Brits
professor
in
de
kinder‐ geneeskunde.
Hij
is
de
ontdekker
van
het
Münchhausen
by
proxy
syndroom,
een
afwijking
waarbij
ouders
hun
kind
mishandelen
om
zelf
aandacht
te
krijgen.
Ook
was
Sir
Roy
Meadow
tientallen
jaren
getuige‐ deskundige
in
rechtszaken
waarin
ouders
van
onverwachts
overleden
kinderen
terechtstonden.
In
2003
kwam
hij
in
opspraak
omdat
op
basis
van
zijn
getuigenissen
mogelijk
honderden
of
duizenden
ouders
voor
moord
op
hun
kind
zijn
veroordeeld,
terwijl
het
in
werkelijkheid
om
een
natuurlijke
dood
was
gegaan.
Op
24‐jarige
leeftijd
studeerde
hij
af
in
de
psychologie.
Hierna
ging
hij
werken
in
een
Academisch
Ziekenhuis
van
de
universiteit
van
Leeds.
Ook
werd
hij
daar
hoogleraar.
In
1977
verscheen
zijn
artikel
Münchhausen
Syndrome
by
Proxy:
The
Hinterlands
of
Child
Abuse
in
het
medische
tijdschrift
The
Lancet.
Het
artikel
maakte
hem
zeer
bekend.
In
1982
verscheen
er
een
vervolgartikel,
naar
aanleiding
van
vele
reacties
en
cases
die
hij
had
gekregen
en
bestudeerd.
28
Naar
aanleiding
van
dit
tweede
artikel
werd
Meadow
steeds
vaker
gevraagd
om
te
getuigen
in
rechtszaken
tegen
ouders
waarvan
het
kind
onverwachts
was
overleden.
Tot
dan
toe
was
het
aantonen
van
moord
moeilijk
geweest,
omdat
er
geen
motief
voor
moord
was.
Meadow
toonde
in
rechtszaken
aan
dat
de
ouders
(meestal
de
moeder)
aan
MSbp
leed,
waarna
een
veroordeling
wegens
moord
volgde.
In
de
meeste
rechtszaken
was
Meadow
de
enige
getuige‐deskundige
die
werd
opgevoerd.
Naarmate
het
aantal
getuigenissen
dat
Meadow
uitvoerde
steeg,
steeg
zijn
bekendheid
en
populariteit.
Meadow
gaf
presentaties
op
conferenties
en
interviews
in
landelijke
dagbladen.
Een
bekende
uitspraak
van
hem
werd:
"Eén
sterfgeval
in
een
gezin
is
een
drama,
twee
is
verdacht
en
drie
is
moord".
In
de
rechtszaak
tegen
Sally
Clark,
een
advocate
die
twee
zoontjes
had
verloren,
keerde
het
tij
voor
Meadow.
Clarks
eerste
kind,
Christopher,
was
in
1996
overleden
op
de
leeftijd
van
11
weken.
Twee
jaar
later
kreeg
Clark
opnieuw
een
zoontje,
Harry,
die
slechts
8
weken
oud
was
toen
hij
stierf.
Clark
werd
aangeklaagd
wegens
dubbele
moord.
Haar
verdediging
voerde
aan
dat
beide
kinderen
waren
overleden
aan
wiegendood;
Meadow
trad
op
als
getuigedeskundige
voor
de
aanklager.
Meadow
berekende
uit
medische
statistieken
de
waarschijnlijkheid
van
het
optreden
van
wiegendood
in
gezinnen
vergelijkbaar
met
dat
van
Clark.
Dit
getal
kwadrateerde
hij
om
de
waarschijnlijkheid
te
verkrijgen
dat
twee
kinderen
een
dergelijk
lot
zou
treffen;
hij
kwam
uit
op
1
op
73
miljoen
en
presenteerde
dit
getal
aan
de
jury.
De
Royal
Statistical
Society
deed
daarop
een
persbericht
uitgaan,
waarin
deze
haar
bezorgdheid
uitsprak
over
deze
simplistische
berekening,
die
geheel
in
strijd
was
met
de
regels
van
de
kansrekening:
Meadow
had
stilzwijgend
aangenomen
dat
twee
optredens
van
wiegendood
onafhankelijke
gebeurtenissen
zouden
zijn,
hetgeen
bij
medische
condities
zonder
overtuigend
bewijs
geenszins
aangenomen
kan
worden.
Tevens
wees
de
Society
op
de
misinterpretatie
van
het
getal
in
de
pers:
sommige
media
hadden
1
op
73
miljoen
de
kans
genoemd
dat
de
dood
van
beide
kinderen
een
ongeluk
was.
De
taak
voor
de
jury
in
het
licht
van
een
dergelijke
waarschijnlijkheid,
mits
goed
berekend,
is
deze
te
vergelijken
met
de
waarschijnlijkheid
dat
moord
tweemaal
in
hetzelfde
gezin
voorkomt,
aldus
de
Society;
zonder
dat
laatste
getal
is
geen
enkele
conclusie
mogelijk.
Het
advocatenteam
van
Clark
kon
met
succes
aanvoeren
dat
Meadows
berekening
ernstige
fouten
bevatte.
Hierop
werden
in
het
Hogerhuis
vragen
gesteld
over
het
grote
aantal
MSbpdiagnoses
dat
de
laatste
decennia
was
vastgesteld.
Sally
Clark
werd
in
hoger
beroep
vrijgesproken
van
moord.
In
totaal
zat
zij
drie
jaar
ten
onrechte
in
de
gevangenis.
Door
deze
zaak
kwam
de
theorie
van
Meadow
zwaar
onder
druk
te
staan:
de
vraag
rees
of
de
zaak
Clark
(en
enkele
andere
zaken
die
in
hoger
beroep
in
het
voordeel
van
de
ouders
waren
geëindigd)
niet
het
topje
van
de
ijsberg
was.
Mogelijk
zijn
honderden
of
duizenden
ouders
op
grond
van
de
getuigenissen
van
Meadow
ten
onrechte
veroordeeld.
Meadow
zelf
leeft
sinds
de
vrijspraak
van
Sally
Clark
in
de
anonimiteit.
Hij
weigert
interviews
en
verschijnt
niet
meer
in
het
openbaar.
ROY
MEADOW
BREAKS
HIS
SILENCE
TO
TELL
MARGARETTE
DRISCOLL
WHY
COT
DEATHS
MUST
BE
TREATED
WITH
SUSPICION
On
November
26,
1999,
Sally
Clark,
a
Manchester
solicitor,
was
convicted
of
murdering
her
two
baby
sons
and
jailed
for
life.
It
is
one
of
those
difficult,
niggly
cases
that
won't
go
away;
doubts
have
been
raised
ever
since
over
whether
the
conviction
was
safe.
Christopher
died
in
1996,
aged
11
weeks;
his
eight‐week‐old
brother
Harry
just
over
a
year
later.
Both
were
alone
with
their
mother
when
they
stopped
breathing.
29
Clark
has
always
vehemently
protested
her
innocence
and
insists
that
she
is
the
victim
of
an
appalling
double
tragedy.
Her
supporters
believe
the
babies
died
of
some
undiagnosed
illness
or
genetic
flaw
and
that
Clark
has
been
needlessly
persecuted
over
a
double
cot
death.
The
crucial
point
in
the
trial
–
according
to
Clark's
husband
Stephen,
a
high‐flying
corporate
lawyer,
and
her
father,
a
retired
senior
police
officer,
who
have
assembled
a
formidable
campaigning
lobby
of
medical
experts
and
campaigning
journalists
around
them
‐
was
the
assertion
that
the
chances
of
a
woman
like
Clark
(affluent
and
non‐smoking)
suffering
a
double
cot
death
was
one
in
73m.
Amid
a
welter
of
conflicting
and
disputed
medical
evidence,
here
was
a
clear
concept
that
the
jury
could
easily
understand.
The
trouble
was
that
the
figure,
in
this
context,
was
wrong.
The
statistic
was
offered
to
the
court
by
Professor
Sir
Roy
Meadow,
former
president
of
the
British
Paediatric
Association
and
a
distinguished
scholar
in
the
field
of
child
abuse.
It
was
not
his,
but
taken
from
a
government
report
into
cot
death.
Nonetheless,
since
the
trial,
he
has
been
vilified
and
his
expert
testimony
called
into
question.
Meadow
has
chosen
not
to
defend
himself
publicly
until
now.
He
concedes
that
the
figure
he
used
in
the
Clark
case
was
misleading.
It
gave
the
overall
chance
of
a
middle
class
non‐smoker
suffering
two
cot
deaths:
more
appropriate
would
be
to
point
out
that
once
such
a
woman
suffered
one
cot
death,
the
chance
of
a
second
would
be
just
as
great.
"I
did
not
explain
the
limited
significance
and
I
regret
I
didn't,"
he
says.
"But
in
court,
it
was
not
a
defining
moment.
At
that
time
no
one,
not
even
the
defence,
was
arguing
that
these
were
cot
deaths
because
both
babies
had
unexplained
injuries."
Though
he
remains
convinced
that
she
is
guilty,
he
is
bemused
at
being
fingered
as
the
man
who
put
Sally
Clark
in
jail.
"It's
terrible,"
he
says.
"I
have
probably
more
sympathy
for
her
than
most
of
the
population.
I
don't
think
a
custodial
sentence
is
appropriate
for
people
who
have
problems
with
their
children.
They're
not
a
danger
to
the
community.
It's
just
very,
very
sad."
Meadow,
68,
has
long
been
a
controversial
figure.
In
the
1970
she
was
the
first
to
observe
and
give
a
name
to
Münchhausen
syndrome
by
proxy,
where
parents
draw
attention
to
themselves
by
harming
their
children.
More
recently,
his
research
into
unnatural
infant
death
has
suggested
that
"cot
death"
is
sometimes
a
term
used
to
cover
"awkward
truths".
He
advises
casting
a
particularly
sceptical
eye
over
multiple
cot
deaths,
using
an
American
aphorism
as
a
guide:
"One
sudden
infant
death
is
a
tragedy,
two
is
suspicious
and
three
is
murder
unless
proved
otherwise."
His
stance
has,
not
surprisingly,
made
him
many
enemies
among
groups
representing
parents
who
claim
to
have
been
wrongfully
accused
of
child
abuse
and
ordinary
parents
who
have
suffered
a
cot
death
and
feel
the
taint
of
suspicion
upon
them.
Two
women
are
already
in
prison.
Donna
Anthony,
from
Yeovil,
Somerset,
was
given
a
life
sentence
for
supposedly
smothering
two
babies
in
1998.
Sally
Clark
was
convicted
the
following
year.
A
third
woman
is
due
to
go
on
trial
early
next
year.
The
difficulty
of
trying
such
charges
is
well
illustrated
by
the
Clark
case.
After
long
deliberation
the
jury
brought
back
a
majority
verdict.
A
conviction
for
a
solicitor
such
as
Clark
would
normally
result
in
them
being
struck
off.
But
at
a
hearing
two
months
ago
Clark
was
merely
suspended
by
the
Solicitors'
Disciplinary
Tribunal,
indicating
that
even
seasoned
legal
minds
are
troubled
by
the
verdict.
Meadow
and
like‐minded
academics
are
accused
of
being
part
of
a
witchhunt;
but
the
tactics
of
their
opponents
are
questionable,
to
say
the
least.
The
organisers
of
a
conference
in
California,
where
Meadow
spoke
recently,
were
told,
falsely,
that
Meadow
was
being
investigated
by
one
police
force
for
perjury
and
by
another
for
abusing
his
own
grandchild
(who
lives
in
New
Zealand).
He
takes
care
to
keep
his
address,
in
rural
Yorkshire,
confidential.
The
hostility
toward
him
and
other
colleagues,
he
believes,
is
fuelled
by
the
fact
that
they
are
telling
us
things
we
don't
want
to
hear.
"Despite
the
evidence,
people
still
don't
want
to
believe
that
mothers
will
hurt
their
children,"
he
says.
"It's
more
popular
to
blame
paedophiles
or
talk
about
stranger
danger
than
to
face
a
truth,
that
the
danger
is
not
walking
to
school
or
playing
in
the
park.
The
place
where
children
are
truly
at
risk
is
in
their
own
home."
From
a
room
overlooking
a
lovingly
tended
garden,
Meadow
prepares
his
files
on
suspected
child
abuse
cases.
He
retired
from
St
James's
University
hospital,
Leeds,
two
years
ago
but
is
often
called
upon
to
act
as
an
expert
witness.
Most
cases
he
takes
on
end
up
in
the
family
courts,
rather
than
in
criminal
proceedings,
and
he
says
a
high
proportion
turn
out
to
have
an
innocent
explanation.
30
"People
say
we're
zealots,
but
what
these
people
don't
realise
is
the
number
of
times
we
are
brought
papers
and
end
up
saying,
'I
don't
think
this
is
a
suspicious
death.'
It
happens
very
frequently.
Injuries
can
happen
accidentally
and
I
absolutely
accept
that."
Meadow’s
first
encounter
with
child
abuse
was
as
a
paediatric
kidney
specialist
in
his
early
years
in
Leeds.
Two
children
aroused
his
suspicion.
The
first
was
a
six‐year‐old
girl
whose
urine
samples
were
tainted
with
blood
when
taken
by
her
mother,
but
normal
when
taken
by
a
nurse.
The
second
was
a
young
boy
who
had
been
treated
for
kidney
problems
since
he
was
six
weeks
old.
The
level
of
salt
in
his
blood
was
baffling;
it
was
not
explained
by
any
known
disorder
and
nobody
could
eat
or
drink
that
much
voluntarily.
Meadow
began
to
suspect,
with
no
other
explanation
to
hand,
that
his
mother,
a
former
nurse,
was
force
feeding
him
salt
via
a
nasal
tube
(years
later
she
confessed
that
this
was
what
she
had
done).
The
suggestion
was
met
with
ridicule
by
colleagues.
But
when
he
wrote
the
cases
up
in
a
medical
journal,
he
was
swamped
with
other
cases
from
around
the
world.
Overnight,
on
the
basis
of
these
cases
of
his
own,
Meadow
became
an
international
expert
in
Münchhausen
syndrome
by
proxy.
The
extent
that
people
would
go
to
attract
medical
attention
was
astonishing.
Paperclips
and
matches
were
pushed
into
children's
ears
to
simulate
a
perforated
eardrum,
an
extremely
painful
condition.
A
child
went
without
eating
proper
food
for
two
years
before
doctors
realised
the
mother's
claim
that
he
could
not
tolerate
solid
food
was
false.
One
child
went
blind
after
having
bleach
put
into
her
eyes
over
a
long
period
of
time.
Meadow's
work
has
also
led
him
to
believe
that
a
small
proportion
of
what
we
term
"cot
deaths"
are
actually
murder,
particularly
multiple
deaths.
Recent
research
seems
to
suggest
a
genetic
link
in
cot
death,
but
Meadow
is
sceptical.
"There
is
no
evidence
that
cot
deaths
run
in
families,
but
there
is
plenty
of
evidence
that
child
abuse
does,"
he
says.
"Our
whole
child
protection
system
is
geared
to
protecting
brothers
and
sisters
of
any
child
who
has
been
abused
because
it
is
recognised
that
they
are
at
risk.
"The
brothers
and
sisters
in
a
family
where
there
has
been
an
unsuspicious,
well‐investigated
cot
death
are
deemed
to
be
at
very
low
risk.
But
there
are
too
many
cot
deaths
that
are
not
well‐investigated
and
even
professionals
do
not
recognise
the
significance."
Meadow
would
like
to
see
the
terms
cot
death
and
sudden
infant
death
syndrome
(SIDS)
abandoned
altogether.
"What
does
a
cot
death
actually
mean:
it
is
a
death
for
which
nobody
can
find
an
explanation,
natural
or
unnatural,"
he
says.
"Too
many
people
seem
to
believe
cot
death
is
some
sort
of
yet‐to‐be‐discovered
germ
or
syndrome.
Instead
it
should
be
termed
plainly
what
it
is;
unexplained
death."
He
does
not
believe
most
cot
deaths
are
suspicious;
far
from
it.
Only
that
unexplained
death
deserves
proper
investigation.
When
he
reviewed
cot
death
cases
over
18
years,
he
found
several
that
were
written
off
even
though
there
were
plainly
suspicious
circumstances,
such
as
coins,
balls
of
paper
or
even
a
mitten
found
in
the
stomach
or
airways
of
the
child.
The
implication
is
plain.
For
years,
women
got
away
with
murder.
It
is
less
likely
to
happen
now,
partly
because
pathologists
have
become
better
at
pinpointing
a
proper
cause
of
death
(he
says
this
is
the
real
reason
for
the
large
drop
in
so‐called
cot
deaths).
Also,
the
authorities
are
less
likely
to
be
lenient.
If
a
woman
confessed
to
manslaughter
or
infanticide
years
ago,
the
courts
were
very
likely
to
hand
down
a
suspended
sentence
because
"she
coudn't
cope"
or
"it
was
a
cry
for
help".
"I
tend
to
think
there's
a
lot
of
truth
in
that,"
says
Meadow.
"These
people
are
no
danger
to
the
public
and
they
are
often
muddled
or
under
enormous
strain.
I
don't
mean
it's
forgivable,
but
it's
understandable.
They
need
help."
ANGELA
CANNINGS
Angela
Cannings
is
in
2002
in
Engeland
onterecht
veroordeeld
voor
de
moord
op
haar
zeven
weken
oude
zoon,
Jason,
die
in
1991
overleed,
en
voor
de
moord
op
haar
18
weken
oude
zoon,
Matthew,
die
in
1999
overleed.
Haar
eerste
baby,
Gemma
overleed
ook
door
wiegendood
in
1989,
ze
was
toen
13
weken
oud.
Ondanks
dat
werd
Angela
nooit
vervolgd
voor
Gemma’s
dood.
31
Haar
veroordeling
(waarvoor
ze
een
levenslange
gevangenis
kreeg
opgelegd)
was
gebaseerd
op
de
bewering
dat
Angela
haar
kinderen
had
laten
stikken,
maar
werd
bij
het
hoger
beroep
op
10
december
2003
ongeldig
verklaard.
Cannings
werd
veroordeeld
na
de
bemoeienis
van
Professor
Sir
Roy
Meadow,
een
controversiële
kinderarts.
Cannings
zaak
werd
opnieuw
onderzocht
nadat
de
BBC
een
"Real
Story"
documentaire
over
het
onderwerp
had
gemaakt
(‘Cherished’).
Het
onderzoek
gaf
weer
dat
in
de
familie
van
haar
vader
eerder
meerdere
gevallen
van
wiegendood
waren
voorgekomen.
Professor
Michael
Patton,
een
geneticus
in
St
George's
Hospital
Medical
School
vertelde
de
BBC
dat
een
erfelijke
genetische
afwijking
een
aanneme‐ lijke
verklaring
was
voor
de
verschillende
gevallen
van
wiegendood
in
de
familie.
De
vrijspraak
van
Cannings
en
andere
belangrijke
zaken
resulteerde
in
een
heropening
van
297
andere
gevallen
waar
de
veroordeling
gebaseerd
was
op
de
mening
van
een
getuigedeskundige.
Op
14
februari
2006,
maakte
Lord
Goldsmith,
de
Attorney
General
bekend
dat
drie
van
deze
zaken
herbeoordeeld
moesten
worden,
maar
het
grootste
deel
gaf
geen
reden
tot
twijfel.
Getuige‐deskundige
Professor
Sir
Roy
Meadow
werd
later
tijdelijk
geschorst
van
het
General
Medical
Council,
dit
was
deels
te
danken
aan
het
bewijs
in
Cannings
rechtszaak.
Meadow
baseerde
zijn
berekeningen
over
de
waarschijnlijkheid
van
een
tweede
geval
van
wiegendood
op
de
veronderstelling
dat
de
kans
even
groot
was
als
in
het
eerste
geval.
De
kans
op
een
tweede
geval
is
echter
veel
groter
dan
bij
het
eerste
geval.
Hij
ging
er
daarnaast
vanuit
dat
de
kinderen
voor
hun
dood
in
goede
gezondheid
verkeerden,
dit
maakte
wiegendood
onwaarschijnlijk.
Dit
was
echter
tegengesteld
aan
de
mening
van
andere
specialisten.
Cannings
zei
later
dat
ze
van
mening
was
dat
hij
een
hoge
straf
verdiende
voor
zijn
getuigenis
in
haar
zaak
en
die
van
anderen.
http://www.angelacanningsfoundation.co.uk/
DONNA
ANTHONY
Donna
Anthony
is
a
British
woman
from
Somerset
who
was
jailed
at
Bronzefield
prison
in
1998
having
been
wrongly
convicted
of
the
murder
of
her
two
babies.
She
was
cleared
and
freed
after
spending
more
than
six
years
in
prison.
She
was
one
of
several
women
at
the
centre
of
high‐profile
cases
where
evidence
given
by
the
controversial
paediatrician
Professor
Sir
Roy
Meadow
led
to
convictions
of
mothers
who
reported
more
than
one
cot
death.
Anthony's
daughter
died
in
february
1996,
at
the
age
of
eleven
months.
Her
four‐month‐old
son
died
in
March
1997.
In
November
1998,
twenty‐five‐year‐old
Anthony
was
convicted
of
murder
and
sentenced
to
life
imprisonment,
following
a
trial
in
which
it
was
suggested
that
she
had
smothered
her
son
in
order
to
get
sympathy
from
her
estranged
husband.
She
made
an
unsuccessful
appeal
against
her
conviction
in
2000.
In
January
2003,
the
conviction
of
Sally
Clark
—
jailed
for
life
for
the
murder
of
her
two
sons
—
was
quashed.
In
June
that
year,
Trupti
Patel
was
acquitted
of
murdering
her
babies.
In
December,
Angela
Cannings
was
cleared
after
spending
more
than
a
year
in
prison
for
the
murder
of
her
sons.
The
prosecution
in
all
four
cases
had
relied
on
evidence
supplied
by
Sir
Roy
Meadow,
who
said
that
the
chances
of
two
babies
dying
of
natural
causes
within
the
same
family
were
one
in
73
million.
Meadow's
evidence
was
later
discredited,
and
he
was
subsequently
struck
off
by
the
General
Medical
Council
(though
he
was
reinstated
on
appeal).
Following
the
overturning
of
Angela
Cannings's
conviction,
twenty‐eight
cases,
including
that
of
Donna
Anthony,
were
referred
to
the
Criminal
Cases
Review
Commission
(CCRC),
and
Anthony
was
freed
in
April
2005.
32
Donna
Anthony
is
the
latest
woman
to
be
freed
after
her
murder
convictions
for
killing
her
two
babies
were
overturned
at
the
Court
of
Appeal.
Alison
Holt,
BBC
social
affairs
correspondent,
looks
at
what
happened
and
what
lies
ahead
for
the
31‐ year‐old
walking
free
after
six
years
in
jail.
Q:
Why
was
Donna
Anthony
jailed?
Donna
Anthony
was
jailed
for
life
in
1998
for
murdering
her
two
babies
but
has
always
protested
her
innocence.
It
was
at
her
then‐home
in
Yeovil,
Somerset,
that
the
prosecution
claimed
she
smothered
both
her
children
to
death.
But
Ms
Anthony
always
insisted
that
first
Jordan,
aged
11
months,
and
then
four‐month‐old
Michael
a
year
later,
were
tragic
victims
of
cot
death.
Q:
What
now
for
her?
Donna
Anthony
must
rebuild
her
life;
her
lawyer
has
been
looking
for
somewhere
for
her
to
live.
While
she
was
in
prison
her
mother
died,
which
leaves
her
on
her
own.
Her
solicitor
George
Hawkes
has
said
she
has
no
family
or
husband
and
that
the
whole
episode
has
completely
shattered
her
life.
"There
are
immense
problems
out
there
facing
her
which
she
has
got
to
cope
with,
and
she
is
going
to
need
a
lot
of
help
and
assistance,"
Mr
Hawkes
said.
Q:
What
has
led
to
her
release?
It
was
the
Court
of
Appeal's
decision
18
months
ago
to
clear
Angela
Cannings
of
murdering
her
two
babies
that
made
the
crucial
difference
for
Donna
Anthony.
Both
cases
were
based
on
nowdiscredited
medical
evidence
from
paediatrician
Sir
Roy
Meadow.
The
head
of
the
Royal
College
of
Paediatricians,
Sir
Alan
Craft,
says
lessons
are
being
learned
from
these
difficult
cases.
"The
decisions
made
in
the
past
were
based
on
the
knowledge
we
had
at
the
time
and
I
think
now
we
have
to
move
forward
and
make
sure
that
for
every
single
child
who
dies
suddenly
and
unexpectedly
‐
it
is
of
course
a
terrible
tragedy
‐
we
must
find
out
how
that
baby
died."
The
Court
of
Appeal
has
freed
Donna
Anthony
but
it
has
taken
six
years'
bitter
struggle
to
get
her
voice
heard
above
those
of
the
experts.
TRUPTI
PATEL
Dead
babies
mother
'had
no
motive'.
Trupti
Patel's
three
babies
each
died
aged
less
than
three
months
A
mother
accused
of
murdering
three
of
her
babies
had
no
motive
or
reason
to
do
so,
a
court
has
heard.
Trupti
Patel,
35,
of
Maidenhead,
Berkshire,
denies
smothering
sons
Amar
and
Jamie
and
daughter
Mia,
who
all
died
aged
less
than
three
months.
In
his
closing
speech
at
Reading
Crown
Court,
defence
barrister
Kieran
Coonan
QC
described
pharmacist
Mrs
Patel
as
a
"perfectly
normal,
although
anxious
woman".
He
said
she
had
not
told
a
single
lie
and
had
been
a
consistent
witness
throughout
intense
interrogation
during
the
six‐week
trial.
It
must
be
a
particularly
strange
something
that
drove
her
to
kill
them
after
the
evidence
we
have
before
us
now
Kieran
Coonan
QC,
defence
counsel
Mr
Coonan
said
the
prosecution
had
failed
to
rule
out
inherited
genetic
disorders
or
other
unknown
factors
as
the
cause
of
deaths
and
had
failed
to
answer
the
question
of
why
Mrs
Patel
might
harm
her
own
children.
The
three
babies
each
collapsed
and
died
in
separate
incidents
at
the
family
home
in
Maidenhead,
between
1997
and
2001.
Mr
Coonan
said
the
prosecution
did
not
have
to
provide
a
motive
but
it
was
a
matter
of
common
sense
for
the
jurors
to
ask
why.
Mr
Coonan
said
Patel
was
a
caring
mother
who
had
shown
a
healthy
concern
for
all
her
children
and
had
no
sign
of
mental
disturbance.
33
Genetic
disorders
"The
prosecution
say
that
something
drove
her
to
kill
them,
they
don't
say
what
it
is
that
drove
her
to
kill
them.
"But
it
must
be
a
particularly
strange
something
that
drove
her
to
kill
them
after
the
evidence
we
have
before
us
now."
Mr
Coonan
then
ran
through
a
number
of
inherited
genetic
disorders,
some
of
which
can
skip
generations,
that
could
lead
to
respiratory
and
heart
problems
causing
sudden
death
in
infants.
"The
defence,
and
this
is
a
cardinal
principle,
are
not
obliged
either
by
law
or
specifically
to
identify
what
the
cause
of
death
is.
"The
burden
is
on
the
prosecution
to
slam
that
door
shut
and
in
a
nutshell,
members
of
the
jury,
they
have
not
done
that."
The
prosecution
has
asked
jurors
to
consider
a
verdict
of
manslaughter
against
Mrs
Patel,
a
pharmacist,
if
they
decide
she
suffocated
her
children
but
did
not
intend
to
kill
them.
The
trial
continues.
BROKEN
WOMEN
They
were
wrongly
accused
of
killing
their
cot
death
children.
Now
they
are
free..
but
are
haunted
for
ever.
One
by
one
they
stood
on
the
court
steps,
vindicated
women
faced
with
trying
to
pick
up
the
pieces
of
their
shattered
lives.
Angela
Cannings,
Sally
Clark,
Donna
Anthony,
Trupti
Patel
–
all
finally
declared
innocent
after
being
wrongly
accused
of
that
vilest
of
crimes,
murdering
their
own
babies.
It
had
been
a
gruelling
ordeal
but
now,
surely,
the
worst
was
over.
Sadly,
it
has
seldom
been
as
simple
as
that.
Angela
was
freed
from
a
life
sentence
in
2003
to
find
her
relationship
with
husband
Terry
and
daughter
Jade
had
irrevocably
changed.
She
has
since
quit
the
family
home.
Angela,
43,
explained:
"Terry
emotionally
detached
himself
from
me
as
he
wasn't
expecting
me
back
for
years.
"The
comeback
I
was
getting
was
dad
and
daughter
were
OK
and
I
felt
left
out.
The
fact
I'm
Jade's
mother
is
almost
an
interference."
It
was
fresh
agony
after
she
served
20
months
of
her
sentence
after
being
found
guilty
of
smothering
seven‐week‐old
Jason
in
1991
and
18‐week‐old
Matthew
in
1999.
She
also
endured
the
cot
death
of
13‐weekold
Jemma
in
1989,
never
deemed
suspicious.
Angela,
of
Saltash,
Cornwall,
said:
"I
wanted
a
new
lease
of
life,
not
forgetting
we
lost
three
babies.
I
can't
describe
the
relief
when
I
came
home
but
I
feel
the
past
three‐and‐a‐half
years
have
been
wasted."
It
is
an
anguish
Donna,
of
Yeovil,
Somerset,
has
also
gone
through.
She
got
life
jail
in
1998
for
supposedly
killing
11‐month‐old
daughter
Jordan
and
four‐month‐old
Michael
but
was
not
cleared
for
six
years.
Her
mum
died
while
she
was
inside.
Her
relationship
with
the
children's
dad
was
over.
She
has
since
found
work
and
happiness
hard
to
come
by
and
also
fears
a
lingering
finger
of
suspicion
pointing
at
her.
Donna,
33,
says
bitterly:
"Some
people
might
always
regard
me
as
guilty.
There's
nothing
I
can
do
about
that.
But
I
know
the
truth.
"You
never
get
over
something
like
this.
You
have
to
live
with
it,
one
day
at
a
time."
In
2003
Trupti
Patel,
39,
of
Maidenhead,
Berks,
was
cleared
of
killing
her
three
tots.
She
is
now
slowly
piecing
her
life
back.
together.
Sally
Clark's
plight
was
even
more
tragic.
In
1999
she
got
life
for
the
murders
of
11‐week‐old
Christopher
in
1996
and
eight‐week‐old
Harry
two
years
later.
Her
conviction
was
quashed
in
2003.
Sally,
of
Wilmslow,
Cheshire,
vainly
tried
to
start
again
and
even
resume
her
career.
But
she
turned
to
drink
to
blot
out
the
pain
and
in
March
this
year
died
at
just
42.
Sally
has
said:
"I
don't
think
for
a
moment
100
per
cent
of
people
think
I'm
innocent.
I've
been
so
damaged
by
what
happened.
"I'm
a
different
person.
I
can't
cope.
Things
have
got
worse,
not
better."
Lawyers
and
experts
point
out
the
torment
such
women
are
put
through
despite
being
cleared
is
almost
inconceivable.
Angela's
lawyer
William
Bache
also
acted
for
mums
Angela
Gay
and
Marianne
Williams
‐
cleared
of
killing
their
kids
by
salt
poisoning.
He
said:
"First,
they
are
hit
by
the
unimaginable
grief
of
losing
a
child,
then
the
bewildering
accusations
that
they
are
responsible.
This
comes
at
a
time
when
they
are
very
vulnerable,
emotionally
and
psychologically.
"Then
there
is
the
appallingly
long,
drawn
out
and
anxious
experience
of
tackling
the
prosecution,
which
goes
on
for
months
and
months.
"In
the
meantime,
if
there
are
surviving
children,
social
services
will
say
they
have
to
be
protected
and
perhaps
taken
away.
"Sometimes
they
also
lose
jobs
and
homes.
It's
the
most
appalling
series
of
body
blows.
"And
these
people
probably
still
haven't
got
around
to
properly
grieving
for
the
children
in
the
first
place.
34
"It's
unrealistic
to
think
they
just
go
home
to
pick
up
the
threads.
"It
isn't
like
that.
Their
lives
are
forever
changed
and
the
stigma
will
follow
them
around
for
years.
"Everything
is
completely
and
utterly
changed
and
the
strains
on
their
future
lives
are
colossal."
Psychologist
Dr
Sandra
Wheatley
says
as
a
consequence,
family
ties
come
under
tremendous
strain.
She
said:
"Going
through
so
much
trauma
dramatically
changes
people
and
they
come
back
different
people.
"They
will
never
trust
anybody
ever
again.
They
will
find
their
partners
and
children
have
adapted
to
life
without
them,
which
is
natural.
"But
mums
like
to
feel
irreplaceable,
so
seeing
that
their
dependents
have
survived
without
them
is
a
terrible
feeling.
The
long‐term
impact
of
that
on
the
family
cannot
be
overlooked."
Penny
Mellor,
who
campaigns
against
miscarriages
of
justice,
also
agrees
the
impact
can
be
devastating
on
the
families
of
accused
women.
She
says:
"When
such
allegations
are
made
against
you,
it
feels
like
a
nuclear
bomb
has
exploded.
The
effects
mushroom
and
the
cloud
comes
down
slowly.
The
aftermath
is
still
affecting
the
families
for
years
and
years."
That
is
a
truth
Angela,
Donna,
Trupti
and
countless
other
broken
women
know
only
too
well.
By
Julie
Mccaffrey
23/06/2007
‐
mirror.co.uk
MUNCHHAUSEN
BY
PROXY
Münchhausen
by
proxy
is
een
psychiatrisch
syndroom
waarbij
iemand
herhaaldelijk
medische
hulp
zoekt
voor
bewust
gefingeerde
stoornissen
of
ziektes
bij
een
derde.
Beschrijving
Kenmerkend
voor
de
ziekte
is
dat
de
lijder
aan
deze
aandoening
om
persoonlijke
aandacht
van
medische
hulpverleners
vraagt,
door
een
aan
zijn
zorg
toevertrouwd
kind
of
soms
ook
huisdier
ziektes,
kenmerken
van
ziektes,
of
verwondingen
toe
te
brengen
en
als
patiënt
aan
deze
hulpverleners
aan
te
bieden.
In
sommige
gevallen
is
de
dader
zelf
een
zorgverlener
die
patiënten
of
kinderen
professioneel
voor
langere
tijd
onder
zijn
of
haar
hoede
heeft.
De
ziekte
zou
dus
ook
'indirect
syndroom
van
Münchhausen'
of
'syndroom
van
Münchhausen
via
een
tussenpersoon'
genoemd
kunnen
worden.(De
Engelse
term
"proxy"
betekent:
"tussenpersoon".)
De
vertaling
'Münchhausen
bij
volmacht'
is
onjuist:
het
kind
heeft
de
ouders
nergens
toe
gemachtigd,
noch
andersom.
De
patiënt
begeleidt
het
slachtoffer
naar
artsen
en
hulpverleners
en
doet
zich
daar
meestal
erg
begaan
en
meelevend
voor.
Meestal
gaat
het
om
een
ouder
die
haar
kind
presenteert
maar
ook
kan
een
eigenaar
zijn
huisdier
telkenmale
chronisch
ziek
maken
en
dierenartsen
blijven
bezoeken
met
het
zoveelste
kwaaltje.
Kenmerkend
voor
een
moeder
‐
het
zijn
vaak
moeders
‐
die
aan
dit
syndroom
lijdt
is
het
gemak
waarmee
zij
instemt
met
allerlei
voor
het
kind
belastende
medische
onderzoeken
en
ingrepen,
waar
een
normale
bezorgde
en
meelevende
moeder
zich
niet
zo
snel
bij
neerlegt.
Houdt
een
Münchhausen
by
proxy‐moeder
dan
wel
van
haar
kind?’
Het
antwoord
volgens
deskundigen
is;
Nee.
Ze
wil
het
kind
bewust
kwaad
doen,
ze
handelt
tenslotte
met
voorbedachten
rade.
Het
kind
betekent
heel
weinig
voor
de
moeder.
De
kinderen
zijn
niet
meer
dan
voorwerpen,
waarmee
de
Münchhausen
by
proxy‐dader
kan
doen
wat
ze
wil.
Een
rekwisiet
in
haar
dramatische
toneelstuk
waarin
zij
de
rol
van
liefhebbende,
zorgzame
model‐ouder
speelt.
In
dit
toneelspel
gaan
ze
zo
op,
dat
ze
niet
in
staat
zijn
om
echt
van
hun
kind
te
houden.
Ze
gebruikt
haar
kind
om
controle
te
houden
over
haar
eigen
leven
en
ze
heeft
het
kind
nodig
om
haar
acteerrol
te
kunnen
blijven
volhouden.
Dit
gebrek
aan
emotie
en
liefde
is
voor
buitenstaanders
moeilijk
te
begrijpen
en
de
kinderen
zelf
lijden
er
enorm
onder.
De
aandoening
is
een
variant
op
het
Münchhausensyndroom,
waarbij
de
patiënt
(net
zoals
de
Baron
von
Münchhausen
deed)
fantasieverhalen
afsteekt
over
ziekten
bij
zichzelf.
Om
zijn
verzonnen
aandoeningen
kracht
bij
te
zetten
komt
het
voor
dat
zo'n
patiënt
zichzelf
ziek
maakt
of
verwondt.
35
Het
syndroom
by
proxy
leidt
er
toe
dat
een
aan
de
zorg
van
een
volwassene
toevertrouwd
kind
(of
huisdier)
telkens
ziekgemaakt
en
aldus
chronisch
mishandeld
wordt.
Dit
kan
gebeuren
in
de
vorm
van
geweld
(bekend
is
het
geval
van
een
moeder
die
een
paar
jaar
geleden
door
een
verborgen
camera
er
op
betrapt
werd
haar
kind
met
een
kussen
bijna
te
verstikken),
maar
vaker
door
subtiele
wijze
van
uithongering,
slechte
voeding,
toedienen
van
drugs
of
geneesmiddelen.
Soms
heeft
dit
(uiteindelijk)
de
dood
van
het
kind
(of
dier)
tot
gevolg.
Sommige
kinderen
zijn
door
de
jarenlange
suggestie
dat
ze
ziek
zijn,
door
de
herhaalde
gang
naar
artsen
en
ziekenhuizen,
door
de
belastende
(soms
beschamende)
lichamelijke
onderzoeken
en
behandelingen,
alsmede
door
de
sociale
isolatie
van
vriendjes
en
school
ten
gevolge
van
hun
aangepraatte
ziektes,
ernstig
geestelijk
beschadigd
geraakt.
Geschiedenis
Het
syndroom
werd
voor
het
eerst
beschreven
door
Sir
Roy
Meadow,
in
een
artikel
in
The
Lancet
in
1977.
Meadow
voerde
de
video‐observatie
in
van
kinderen
waarvan
een
ouder/verzorger
van
dit
syndroom
werd
verdacht,
en
slaagde
er
in
vele
gevallen
van
mishandeling
in
het
ziekenhuis
door
zich
onbespied
wanende
ouders
op
video
vast
te
leggen.
Naamsverklaring
De
referentie
naar
de
naam
gaat
terug
naar
de
verhalenfiguur
Baron
van
Münchhausen,
die
bekend
stond
om
zijn
enorm
aangedikte
verhalen
zodat
hij
als
grote
fantast
en
leugenaar
de
geschiedenis
inging.
De
baron
vertelde
overigens
alleen
sterke
verhalen,
hij
fingeerde
geen
aandoeningen.
Herkenning
Voor
hulpverleners
en
medici
is
het
vaak
moeilijk
om
er
achter
te
komen
of
een
kind,
zorgbehoevende
of
huisdier
slachtoffer
is
van
een
ouder,
hulpgever
of
verzorger
die
lijdt
aan
het
syndroom.
Een
complicerende
factor
is
dat
een
arts
of
dierenarts
vaak
niet
de
enige
is
die
meerdere
malen
geconfronteerd
wordt
met
een
steeds
chronisch
ziek
blijvend
persoon
of
huisdier
maar
de
lijder
aan
het
syndroom
meerdere
medici
en
hulpverleners
bezoekt
zodat
de
dossieropbouw
gefragmenteerd
raakt.
Belangrijk
is
het
om
alert
te
zijn
op
een
al
te
"gewillige"
moeder
die
zonder
protesten
telkenmale
haar
kind
voor
belastende
of
pijnlijke
medische
verrichtingen
overhandigt.
Als
er
een
helder
patroon
duidelijk
wordt,
kan
de
lijder
geïdentificeerd
worden
en
behandeld
en
het
slachtoffer
opgevangen.
MUNCHHAUSEN
BY
PROXY?
DE
STANDAARD
(Patrick
De
Witte)
|
13.09.2007
Op
basis
van
nieuwe
resultaten
van
DNA‐onderzoek
worden
de
ouders
van
de
vermiste
Madeleine
McCann
ervan
verdacht
de
ontvoering
van
hun
dochter
te
hebben
verzonnen
om
de
ware
toedracht
te
verdoezelen:
een
dramatisch
ongeluk
of
misschien
zelfs
kindermoord.
De
politie
vermoedt
dat
ze
het
lijkje
hebben
verborgen.
Het
dossier
tegen
hen
–
tien
kartonnen
dozen
vol
‐
bevat
ook
verslagen
van
afgetapte
telefoongesprekken
en
onderschepte
emails
die
laten
vermoeden
dat
de
McCanns
meer
weten
dan
ze
tot
nu
toe
tegenover
de
speurders
hebben
willen
toegeven
en
waarin
ze
hun
officiële
verklaringen
regelmatig
tegenspreken.
Er
zouden
‘tientallen
belangrijke
vragen’
zijn
waar
ze
niet
willen
of
kunnen
op
antwoorden,
een
paar
keren
hebben
ze
‘het
recht
op
zwijgen’
ingeroepen.
De
kans
dat
ze
officieel
in
beschuldiging
worden
gesteld
vergroot
met
de
dag.
Wie
de
zaak
een
beetje
heeft
gevolgd
beseft
dat
dit
voor
de
Portugese
autoriteiten
geen
lichtzinnige
beslissing
kan
zijn
geweest.
Nauwelijks
twee
weken
geleden
werden
de
McCanns
door
de
publieke
opinie
nog
op
handen
gedragen
en
door
de
internationale
media
als
moderne
martelaren
en
bijna‐heiligen
opgevoerd.
Het
deed
bij
momenten
denken
aan
de
cultus
die
rond
Diana
is
ontstaan.
36
De
speurders
kunnen
dus
maar
beter
zeker
van
hun
stuk
zijn.
Want
als
de
McCanns
straks
zo
rechtschapen
blijken
als
ze
zich
nu
al
maanden
voordoen
is
deze
aanklacht
het
equivalent
van
‘Nelson
Mandela
is
een
vuile
nikker!’
scanderen
in
Harlem,
tijdens
een
anti‐racismebetoging,
op
Martin
Luther
King
Day.
Als
we
er
echter
van
uitgaan
dat
de
Britse
DNA‐labo’s
en
de
Portugese
onderzoekers
het
bij
het
rechte
eind
hebben,
dan
zou
de
zaak
McCann
wel
eens
het
spectaculairste
en
meest
ver
doorgedreven
geval
van
Munchaussen
by
proxy
ooit
kunnen
zijn.
De
term
‘Münchhausen
Syndrome
by
proxy’
werd
in
1976
voor
het
eerst
gebruikt
voor
een
bizarre
en
ernstige
vorm
van
kindermishandeling.
Slachtoffers
van
dit
merkwaardige
syndroom‐
meestal
vrouwen,
moeders
–
staan
bekend
als
opvallend
liefdevol
en
bezorgd.
Zozeer
zelfs,
dat
ze
om
de
haverklap
intensieve
medische
hulp
voor
hun
kind
zoeken,
terwijl
ze
nota
bene
zelf
het
kind
bewust
ziek
hebben
gemaakt.
Waarom?
Om
zélf
in
de
belangstelling
te
staan,
om
zorgzaam,
rechtschapen
en
deugdzaam
te
lijken.
Het
syndroom
is
vernoemd
naar
de
beroemde
Duitse
adellijke
legerofficier
baron
Münchhausen,
die
als
fantast
de
geschiedenis
inging
met
zijn
sterk
overtrokken
verhalen
over
zijn
belevenissen
in
de
Russische
krijgsdienst.
De
term
‘by
proxy’
werd
toegevoegd
om
te
verduidelijken
dat
niet
de
patiënt
zelf,
maar
anderen
in
zijn
omgeving
de
klachten
verzinnen.
‘Proxy’
betekent
immers
intermediair
en
is
dus
een
verwijzing
naar
de
ziekelijke
aandacht
die
de
tussenpersoon
vraagt.
Sinds
‘76
zijn
er
honderden
gevalsbeschrijvingen
gedocumenteerd
en
gepubliceerd.
Van
MBP‐daders
is
bekend
dat
ze
pathologisch
liegen.
Zelfs
wanneer
ze
worden
geconfronteerd
met
videobeelden
van
zichzelf,
terwijl
ze
hun
kinderen
ziek
maken
of
mishandelen.
Een
opvallend
liefdevolle
en
zorgzame
moeder?
Check.
De
afgelopen
maanden
is
het
beeld
van
Kate
McCann
die
de
knuffel
van
haar
dochter
overal
met
zich
meedraagt
hét
symbool
van
moederliefde
geworden.
Deugdzaamheid
en
rechtschapenheid?
Check.
De
McCanns
waren
niet
uit
de
kerk
van
Praia
de
Luz
weg
te
slaan.
Ze
hadden
zelfs
de
sleutel
gekregen
(!)
zodat
ze
er
desgewenst
ook
’s
nachts
konden
gaan
bidden.
In
de
belangstelling
willen
staan?
Double
check.
Ze
kunnen
al
maanden
op
de
sympathie
en
het
medeleven
van
de
internationale
media
rekenen,
en
ontvingen
daarnaast
steunbetuigingen
van
een
heleboel
celebrities,
stervoetballers
en
showbiz
iconen,
de
Britse
premier,
de
Amerikaanse
first
lady
en
zelfs
de
paus.
Pathologisch
liegen?
Dat
moet
nog
blijken,
maar
de
McCanns
weigeren
tot
nu
toe
te
antwoorden
op
belangrijke
vragen
zoals
‘kregen
de
kinderen
kalmeermiddelen
toegediend
om
ze
rustig
te
houden?’
en
‘waarom
zit
er
een
half
uur
verschil
tussen
uw
verklaringen
over
het
tijdsverloop
die
avond
en
die
van
uw
tafelgenoten?’
Ik
kan
me
niet
van
de
indruk
ontdoen
dat
in
de
zaak
McCann
een
of
andere
vorm
van
MBP
een
rol
speelt.
Dat
de
McCanns
bewust
hun
dochter
zouden
hebben
omgebracht
om
in
het
brandpunt
van
de
internationale
belangstelling
te
kunnen
staan
lijkt
mij
uiteraard
compleet
onvoorstelbaar,
maar
dat
er
een
tragisch
ongeluk
is
gebeurd
dat
ze
proberen
te
verhullen
met
een
indianenverhaal
over
een
ontvoering
lijkt
me
plausibel.
Een
ontvoering
verzinnen
is
één
ding,
het
lijk
van
je
dochter
voor
de
wereld
verbergen
is
nog
iets
anders.
Maar:
stranger
things
have
happened.
Herinner
u
de
zaak
JonBenét
Ramsay
uit
1996,
haar
lijkje
werd
acht
uur
na
haar
‘ontvoering’
in
de
kelder
van
het
ouderlijk
huis
gevonden.
Ook
hier
waren
de
ouders
de
hoofdverdachten.
De
zaak
is
nooit
helemaal
opgelost.
De
drie
kinderen
van
de
McCanns
zijn
er
via
IVF
gekomen,
wat
laat
veronderstellen
dat
Kate
McCanns
kinderwens
groot
was.
De
dood
van
Madeleine
door
bijvoorbeeld
een
overdosis
kalmeermiddelen
zou
als
onmiddellijk
gevolg
hebben
dat
de
tweeling
haar
zou
worden
ontnomen.
Het
verdriet,
de
paniek
en
het
grenzeloze
schuldbesef
bij
de
dood
van
Madeleine,
gekoppeld
aan
het
vooruitzicht
om
ook
de
twee
andere
kinderen
én
beide
carrières
te
verliezen,
moet
voor
diepe,
extreme
wanhoop
hebben
gezorgd.
37
Zijn
de
McCanns
net
zoals
baron
Münchhausen
in
hun
eigen
verzinsels
gaan
geloven
en
helemaal
doorgeslagen?
Eenmaal
men
op
de
kanonbal
zit
en
door
het
zwerk
vliegt
is
afstappen
immers
geen
optie
meer.
VERBATIM
THEATRE
Verbatim
theatre
is
a
phrase
used
to
describe
a
type
of
play
that
has
become
increasingly
popular
in
recent
years.
Verbatim
plays
are,
as
the
name
suggests,
written
using
only
the
precise
words
spoken
by
people
interviewed
about
a
particular
event
or
topic.
The
playwright
interviews
people
that
are
connected
to
the
topic
that
the
play
is
focused
on
and
uses
their
testimony
to
construct
the
piece.
In
this
way
they
seek
to
achieve
a
degree
of
authority
akin
to
that
represented
by
the
news.
Such
plays
may
be
focused
on
politics,
disasters
or
even
sporting
events.
A
verbatim
style
of
theatre
uses
the
real
words
from
interviewees
to
construct
the
play.
Campion
Decent,
Australian
playwright
and
author
of
the
verbatim
theatre
play
Embers,
said
it
is
“not
written
in
a
traditional
sense…
but
is...
conceived,
collected
and
collated”.[citation
needed]
Recent,
high
profile
pieces
of
verbatim
theatre
include
Talking
to
Terrorists
by
Robin
Soans,
My
Name
is
Rachel
Corrie
by
Alan
Rickman,
Deep
Cut
by
Philip
Ralph
and
Katharine
Viner
and
The
Permanent
Way
by
David
Hare.
Recorded
voice
delivery
is
an
extension
of
verbatim
theatre
in
which
actors
have
recorded
interviews
played
back
to
them
during
the
performance,
allowing
them
to
directly
mimic
the
accents
and
manner
of
speech,
as
well
as
the
words,
of
the
people
they
portray.
This
technique
was
pioneered
by
American
actress
Anna
Deavere
Smith
in
her
play
Twilight:
Los
Angeles
1992
about
the
1992
Los
Angeles
riots.
A
more
recent
example
is
Grandpa
Sol
and
Lily's
Grandma
Rosie
by
Lana
Schwarcz,
in
which
Schwarz
portrays
the
residents
of
a
retirement
home
via
puppetry
and
playback
of
interviews
via
iPod.
38