Herstel punten
1
INLEIDING: In het voorjaar van 2008 druppelden er allerlei inzichten binnen die de moeite waard leken te zijn om op te schrijven en met m’n geliefde te delen. Het was duidelijk dat hier iets was ‘aangereikt’ dat waarde kon hebben en waar we iets mee moesten doen. Het gaat hier om een verrassend eenvoudige manier om een innerlijke balans te hervinden. En dat op een wijze die iedereen, onafhankelijk van therapeuten of hulpverleners, toe zou kunnen leren passen. Eén en ander leidde tot een oproep in het programmablad van het spirituele centrum ‘Rani’, waarin mensen werden gevraagd om zich beschikbaar te stellen als ‘proefkonijn in het Rani-lab’. De ervaringen en inzichten die dat hebben opgeleverd gaven ons voldoende aanleiding om met deze gegevens een groter publiek te zoeken en het volgende materiaal aan u voor te leggen.
EEN EVENBEELD: God schiep de mens naar zijn evenbeeld, wordt er gezegd. Veel mensen nemen dat vrij letterlijk. In z’n meest extreme vorm komen ze zelfs uit bij de in het wit geklede oude man met de witte baard. Dat een schepsel op z’n schepper lijkt kan echter ook anders worden gezien. Uiterlijk hoeft er geen enkele overeenkomst te zijn, terwijl men wel heel veel kenmerken van die schepper kan hebben. Dat kunnen we toelichten met het volgende voorbeeld: Ook de mens doet uitvindingen, schept op zijn manier. Laten we bijvoorbeeld eens naar zo’n uitvinding, de computer kijken. Uiterlijk lijken mens en computer volstrekt niet op elkaar, toch hebben ze bij nader inzien zo veel eigenschappen met elkaar gemeen dat het bijna griezelig is: • Een computer bestaat uit hardware - de materie- en software, de programma’s die het apparaat laten functioneren. Een mens bestaat uit lichaam en geest. • In de hardware van zowel mens als computer kunnen onderdelen stuk gaan. In veel gevallen is dat te verhelpen, c.q. te vervangen. • Daarnaast kunnen zich in de software van beiden, fundamenteler storingen voordoen die een stuk moeilijker te ‘herprogrammeren’ zijn. Bij de mens spreken we dan van therapie. • Zowel het menselijke systeem als computers worden trager na verloop van tijd, raken vol met ‘junkfiles’. • Beiden kunnen gegevens al of niet bewust, ‘wissen’, kwijt raken. • Beiden kunnen gegevens niet direct benaderbaar meer maken door ze te verdringen of op een externe schijf te zetten. 2
• •
• •
•
•
•
•
Bij beide systemen kan het (werk)geheugen beschadigd raken en dan functioneren ze geen van beiden meer optimaal. Er kunnen zich in beide systemen, zowel het fysieke als het digitale, binnendringers, ziekteverwekkers, voordoen. Voor beide systemen zijn er echter antivirussen ontwikkeld. Beide systemen kunnen worden ‘overgenomen’ door hackers /andere entiteiten. Zowel de mens als de computer hebben energie nodig om hun systeem draaiende te houden. Het stofwisselingsproces van een mens moet materie tot energie omvormen, dat levert veel afvalproducten op. Maar ook de computer die een zuiverder vorm van energie toegevoerd krijgt, moet zo af en toe de nevenresultaten van z’n verrichtingen kwijt. Denk aan ‘schijfopruiming’, ‘defragmenteren’ en het ledigen van de prullenbak De mens omgeeft zich met allerlei ‘randapparatuur’ om toch de dingen te kunnen doen die hij zelf niet, of minder kan. Om beter te kunnen waarnemen bijvoorbeeld heeft hij microscopen, telescopen en radar. Om zich beter/sneller te kunnen verplaatsen, te vliegen, te varen heeft hij allerlei voertuigen ontwikkeld. Z’n (binnen)klimaat beheerst hij tot op de graad Celsius nauwkeurig. Ook een computer kent randapparatuur, als b.v. scanner, printer, beamer en kan zich zelf afkoelen. Waar we het van computers doodnormaal vinden dat ze binnen een draadloos netwerk op een bepaalde golflengte met elkaar kunnen communiceren vinden we dat bij mensen altijd nog een beetje ‘para’ en raar. Maar niemand zal ontkennen dat het bestaat. Mensen hebben een regeneratief vermogen om beschadigingen in hun systeem te repareren. Wondjes groeien weer dicht, breuken genezen, met trauma’s leer je leven. Computers kunnen dat ook tot op zekere hoogte. Hoe vaak komt het niet voor dat een storing zichzelf ‘ineens’ heeft opgelost? Een nieuwe ontwikkeling in de digitale wereld zijn de zogenaamde datacenters. Als die ontwikkeling zich doorzet, heb je thuis alleen nog maar een minimaal computertje nodig dat als voornaamste taak heeft om je in te loggen op het internet. Daar, heb je bij een datacenter je eigen digitale ruimte, waar alle mogelijke software tot je beschikking staat, waar je je dingen kunt doen en die daar dan ook vervolgens opslaat. Het voordeel hiervan is dat je van af elke computer overal ter wereld die eigen ruimte kunt benaderen en ook alles tot je beschikking hebt.
Dit is een boeiend gegeven, omdat we sinds enige tijd al vermoeden dat onze levenservaringen niet in onze hersenen liggen opgeslagen, zoals lang werd gedacht, maar dat onze hersenen op zich niet meer zijn dan een instrument dat ons afstemt op energetische velden en golflengtes waarin alles van, en over ons is, en wordt vastgelegd.
3
Er werd in dat verband wel eens een vergelijking getrokken tussen de hersenen en een radio. Slechts een afsteminstrument. Maar om in de lijn van dit betoog te blijven zou je de hersenen ook kunnen zien als het werkgeheugen van je computer, van waaruit de gegevens worden weggeschreven naar een - al dan niet externe -harde schijf. Samenvattend: Er zijn teveel overeenkomsten tussen de mens en zijn schepping om te kunnen negeren. Hij heeft dus iets ‘naar zijn beeld geschapen’ ook al lijkt het er uiterlijk voor geen meter op. Dat zelfde zou dus ook op kunnen gaan voor de overeenkomst tussen de mens en zijn Schepper. Het zou zo maar kunnen dat dit een Grote Wolk vol Liefdevolle Energie is, bijvoorbeeld. Waarom al die moeite om die overeenkomsten aan te tonen? Wel, soms bekruipt me het idee dat je door ‘een schepping’ te bestuderen, ook meer over de schepper ervan te weten kunt komen.
HERSTELPUNTEN: Een computer heeft bijvoorbeeld een boeiend stukje gereedschap aan boord dat ‘systeemherstel’ wordt genoemd. Kort gezegd komt het hier op neer; op gezette tijden, en zeker vóór het installeren van software die ontwrichtend zou kunnen werken, maak je een ‘herstelpunt’ aan. Een image van hoe het systeem op dat moment is. Bij storingen of problemen kun je weer terug schakelen naar zo’n punt en daarmee alle invloeden van daarna opheffen, inclusief de verstorende. Ik vraag me dan op zo’n moment af, of dat ook zo voor de mens zou kunnen werken. Dat fysieke of psychische ongemakken die zich voor doen, kunnen worden geneutraliseerd wanneer we ons afstemmen op een moment in onze herinnering waarop we ons helemaal lekker en gelukkig voelden. Om daar weer even te baden in dat “helemaal happy gevoel”. Noem het een herstelpunt. In mijn optiek moet dat minstens zo’n goede uitwerking hebben als het doen van affirmaties die je beter moeten laten voelen. Affirmaties zijn wensbekrachtigende gedachten die in de toekomst worden uitgestuurd. Er zijn nogal wat methoden, theorieën en boeken die ze stellig als een onfeilbaar gereedschap presenteren. Mijn ervaring is dat het kàn werken, en soms doet het dat ook, maar vaak ook niet. Het projecteren in een toekomst kent namelijk zo z’n beperkingen - veel factoren zijn ons onbekend en niet te voorzien of te overzien.
4
Ik denk persoonlijk dat we ons dan te veel Regie toe willen eigenen zonder het stuk te kennen. Affirmeren doe je bovendien vaak ook van uit een ‘tekort situatie’. Je wenst je een toekomst die rijker, gezonder, gelukkiger, of wat dan ook is. Maar je doet dat vanaf de energetische golflengte waarop je je op dat moment bevind, en die dat - wat je wenst- kennelijk niet heeft. Het risico is niet denkbeeldig dat je dat energieniveau dan ook mee de toekomst in projecteert en daarmee al je oude gegevens gewoon continueert. Ik zou er daarom dan ook een pleidooi voor willen houden om vaker naar je eigen herstelpunten te gaan. En ook om bewuster om te gaan met je ‘helemaal happy momenten’. Dat je een moment waarop je je gezond en gelukkig voelt en weet, ‘opslaat’, om er t.z.t. wanneer dat nodig mocht zijn weer contact mee te maken. Om die geluksgevoelens van toen, op een later moment hun helende werk te laten doen en om daardoor dan weer prettiger verder te kunnen functioneren. Er zijn voorbeelden van mensen die extreme honger in gevangenschap hebben overleefd door zich in detail voor te stellen hoe ze vroegere maaltijden nog eens overdeden. Het aanspreken van een herstelpunt betekent contact maken met een authentiek, ooit beleefd gevoel van geluk, gezondheid, schoonheidsbeleving, godservaring, of alleen maar het vredige gevoel van: Alles is okee, er hoeft niets meer. Vrijwel iedereen heeft wel één of meer van dat soort momenten in z’n bestaan ervaren die als een dierbare herinnering worden gekoesterd. Ze zijn weer oproepbaar, zitten nog in je genen, laten zich weer vertalen in andere hormoonspiegels en zijn dan weer in staat om je opnieuw tot die geluksgolflengte op te heffen. Dat heeft beslist z’n uitwerking op je verdere functioneren.
HET RANI LAB: In de oproep voor proefpersonen maakten we duidelijk dat we de mogelijkheden van deze ‘therapie’ voor onszelf al wel als waardevol hadden ervaren, maar graag te weten wilden komen of dat voor anderen ook zo werkte. Ook hoopten we handreikingen te krijgen m.b.t. wat we nog zouden kunnen verbeteren in het toepassen er van. De mensen die zich opgaven voor het Rani Lab voelden zich zonder uitzondering aangesproken door het ‘computer/mens overeenkomst’ verhaal. Het ging om twee ploegen waarmee min of meer dezelfde procedure werd doorlopen.
5
We realiseerden ons dat we nogal wat van hen vroegen, want veel van de herinneringen met ‘herstelpunt kwaliteit’ zouden immers tot het domein van zeer persoonlijke privé herinneringen kunnen behoren. Net zoals daar bij ons ook sprake van was. Om daarvoor een toon te zetten, én om duidelijk te maken om wat voor ervaringen het zou kunnen gaan deelden we eerst een aantal van onze eigen ervaringen.
VOORBEELD 11: Ik voel me een bevoorrecht mens. Niet alleen geniet ik van veel van de mogelijkheden die de digitale revolutie heeft gebracht, maar ik bewaar ook bijzondere herinneringen aan een waarschijnlijk unieke periode in de menselijke wordingsgeschiedenis, de late jaren 60 van de vorige eeuw. Ik woonde toen in Deventer en voelde me erg betrokken bij alles wat er gebeurde onder de invloed van die tijdgeest. Eén herinnering in het bijzonder springt eruit. In een aan Deventer belendend dorpje, Olst, woonde een groep kunstenaars op kasteel Groot Hoenlo. Enkele jaren achter elkaar organiseerden zij een ‘Y manifestatie’. Een feest met muziek, theater, spel en allerlei ontregelende dingen. Bij een van die feesten zou Arthur Hesselbach, Xulapepelen. In hoge mate benieuwd naar wat dat dan zou zijn, dromde een groep mensen, waaronder ik, in een tent samen. In het midden, achterstevoren op een keukenstoeltje had een kalende man met een volle baard plaats genomen. De verwachting waren hoog gespannen, en dat bleef zo. Want er gebeurde niets. Dit duurde een tijdje zo voort en toen besloten enkele mensen op te stappen en elders écht leuke dingen te gaan doen. Een tweede groepje even later, dacht er kennelijk ook zo over, maar besloot om nog wel iedereen ten afscheid even een hand te gaan geven. Wat zich daaruit ontspon is bijna niet na te vertellen, maar het eindigde met een grote groep zingende en neuriënde mensen die elkaar omarmden, in de ogen keken en in elkaar ‘opgingen’. Het individu werd overstegen en er was sprake van één groot ‘warm wij gevoel’. En ergens daar tussen zat nog steeds Arthur Hesselbach op z’n stoeltje. Die nacht fietste er een tiener terug over de IJsseldijk die sterk het gevoel had aan iets ‘Hogers’ te hebben geraakt. En wanneer ik nu, veertig jaar later, die ervaring opnieuw vertel wordt ik wéér warm en krijg ik weer dat opgetogen gevoel. Herstelpunt!
6
VOORBEELD 21 In een vroegere relatie bleken zulke onoverbrugbare verschillen te bestaan dat mijn toenmalige partner niet verder met me wilde. We hadden twee kinderen en dat ging me erg aan m’n hart. Ik woonde al tussen de dozen, in afwachting van andere huisvesting maar ontdekte dat in zo’n afrondingsfase van een relatie er nog van alles kan gebeuren. Iedere toewending lijkt een strohalm. Uit zo’n situatie bleek een nieuwe zwangerschap te zijn ontstaan…. Alles opgeteld en afgetrokken viel echter de conclusie dat, ondanks dit nieuwe gegeven, er niet meer het draagvlak was voor een nog verder ‘samengaan’. Ik wilde er zoveel en zo vaak mogelijk zijn voor de kinderen, maar vanaf een eigen plek. Dan heb je wat uit te leggen. De‘buitenwereld’ begreep hier niets van. En ik zelf eigenlijk ook niet. Er was veel onzekerheid over de vraag wat ik voor dit kind zou kunnen betekenen. In die periode had ik een droom. Ik was in een donkere fabriekachtige omgeving bezig met het aanvegen van een vloer. Plotseling kwam er een vogeltje binnen fladderen dat plaats nam op een kast die daar stond. Het was een beestje met prachtige gekleurde veren die het midden hielden tussen die van kolibri’s en ijsvogels. Ik vond dat zo’n wonderschoon diertje niet thuis hoorde in zo’n smerige omgeving en maakte wat bewegingen met m’n bezem om hem weer in de richting van het venster te sturen. Toen veranderde de vogel in een hummeltje dat in wat exotisch aandoende kleding, boven me op de kast zat. Het kind had een soort puntmuts op waaromheen snoeren zaten gewonden. Plots brak het inzicht in me door en smolt er iets in me. Ik sloot het in mijn armen en wist heel zeker dat het allemaal goed zou komen. Het kind stond per slot van rekening ‘onder bijzondere hoede’ want zo mag je zo’n hoofddeksel wel noemen. De daarachter liggende boodschap was duidelijk! En het is ook helemaal goed gekomen! Het is een krachtige jonge vrouw geworden die zich in het kader van haar studie, speciaal interesseert voor conflictsituaties en de hantering en oplossing daarvan. Onlangs stond ze op het punt af te reizen naar Israël en Palestina. Ze gaf- heel lief- de verzekering dat het beslist veilig zou zijn. Ik antwoordde dat het in die streken per definitie niet veilig is, maar dat ik haar met een gerust hart zag gaan. Immers…. bijzondere hoede! Toen ze er was, viel Israël de Gaza strook binnen en brak bijna de derde intifadah uit. Maar ik heb geen moment getwijfeld …… Herstelpunt!
7
VOORBEELD 31 Wat brengt een mens ertoe om in “vorige levens” te gaan graven? Moeiten in dít bestaan, die dieper lijken te wortelen? Onbestemde gevoelens die niet verklaarbaar zijn? Een voortdurend gevoel iets, of iemand te missen? Het kan allemaal…. In mijn geval was de aanleiding van minder therapeutische aard (dacht ik). Enkele tientallen jaren geleden speelde ik al met het idee eens een regressie te gaan doen, maar tijd, en vooral, geld ontbraken en die wens werd voorlopig opgeborgen. Toen de KRO de reeks, ‘Wie was ik?’ uitzond, was dat de prikkel die dat oude voornemen weer tot leven wekte. Enig speuren op internet bracht me uit bij een persoonlijke en vertrouwenwekkende website van een therapeute die redelijk binnen reisafstand woonde. Een telefonisch contact bevestigde die indruk en gaf me de gelegenheid om m’n motieven naar voren te brengen. Het was niet voor de “fun” dat ik het zou doen en ook was er geen sprake van trauma’s of zo, die moesten worden uitgewerkt, maar ik zag het meer als een mogelijkheid tot zelfonderzoek. Zo kwam het dat ik op een vrije vrijdag op het hoekje van een Wageningse flatgalerij stond te wachten tot het écht het afgesproken tijdstip zou zijn. En niet veel later lag ik in een klein kamertje op een bed om een avontuur aan te gaan dat meer met me zou doen dan ik dacht. De therapeute nam in alle rust haar werkwijze met me door. De vraagstelling waar ik de sessie mee in zou gaan was ook duidelijk. M’n hele leven draag ik al een passie voor Jugendstil/Art Nouveau architectuur met me mee. Al tientallen jaren is het een overheersend thema in vakanties en bereis ik Europa om de uitingen daarvan fotografisch vast te leggen. M’n geliefde heeft me bij die gelegenheden al menige keer het leven gered door me tijdig weg te trekken voor auto’s die ik niet opmerkte omdat mijn aandacht naar de gevels uit ging. Dus zou de vraagstelling zijn: Waar komt mijn passie voor dat onderwerp vandaan? Ik werd naar een ontspanningsniveau geteld en kreeg de suggestie een lange gang in te lopen waarop allemaal deuren uitkwamen. Eén van die deuren zou van belang zijn en daar moest ik door gaan. Ik nam dat vrij letterlijk en voelde me door het hout heen glijden. Daarop kwam ik terecht in een lichte witte ruimte met een blauwe hemelkoepel waar ik mezelf als een staande entiteit ervoer op een plek die bijzonder vredig en rustig aanvoelde. Het was voldoende er te zijn. Er hoefde niets, er gebeurde niets en toch voelde het heel volledig.
8
De therapeute vroeg wat ik nu onderging en met een trage tong omschreef ik het gevoel en de plaats. Ze gaf aan dat ik me kennelijk op een rustplek bevond na een voorgeschiedenis die dit rechtvaardigde en vroeg me contact te maken met het leven dat er aan vooraf was gegaan. Ik liet m’n gevoel ernaar uitgaan en plotseling sloeg er een grenzeloos verdriet door me heen. Gevraagd naar de oorzaak van dat verdriet, hoorde ik mezelf vertellen dat het met gemiste kansen in dat bestaan te maken had. Mijn begeleidster vroeg door naar de aard ervan en plotseling, tussen veel snikken en uithalen door, kwam het verhaal eruit. Ik was in die vorige bestaansvorm bouwkundestudent geweest. In de tijd dat de Art Nouveau architectuur aan de orde was. Die bouwstijl was omgeven door het idealistische idee dat er een betere wereld zou kunnen ontstaan, door toepassing van harmonische aan de natuur ontleende vormen en motieven. Op het moment dat ik me er ook daadwerkelijk mee bezig zou gaan houden werd ik echter opgeroepen voor frontdienst in Wereld oorlog 1. En daar eindigde dan dat veelbelovende leven. Spijt en teleurstelling vochten om voorrang. Het gevoel dat me iets heel wezenlijks was afgepakt en het snerpende verdriet daarover kregen de kans zich te uiten. Plotseling werd veel duidelijk. Als klein manneke, dat het woord nauwelijks uit z’n bekkie kon krijgen, wist ik te vertellen dat ik ar-chi-tect zou worden. En een andere herinnering drong zich op. Eén van de strooptochten op zoek naar Art Nouveau architectuur in Brussel had ons in de omgeving van een station in een vroegere voorstad uitgebracht. Ineens was er daar een déjà-vu gevoel geweest. Ik wist dat ik er eerder was geweest. Van dát station vandaan was ik vertrokken, en niet teruggekeerd….. “Je trok helemaal wit weg”zei m’n vriendin later. Toen het verdriet wat was afgezwakt stelde de regressiebegeleidster voor “op de wind van de tijd” naar een eerder moment in dat bestaan te gaan. Ze telde me verder af en vroeg me te vertellen wat nu m’n indrukken waren. Ik ervaarde mezelf als klein jongetje in een weelderige tuin achter een vrijstaand huis. Spelend in allerlei verborgen hoekjes in het groen, waar het naar vochtige aarde rook. Doorvragend kwamen we erachter dat ik enig kind was. Niet veel met vriendjes of vriendinnetjes speelde en er alleen woonde met een vader die…… architect was. Ik had geen gevoelscontact met hem, maar verstandelijk was er een “verstand-houding”. Het huis was in mijn beleving donker, had kleine ramen met veel sponningen, er waren overal boeken en ik voelde me er nogal beklemd. 9
Ook was er het gevoel van “geen moeder daar” wat eveneens wat oud verdriet in me opriep. Als ik aan m’n schooltijd dacht, kwam er echter een soort licht om me heen. Daar vond ik de “voeding” om me te ontwikkelen. De therapeute stelde voor om naar een volgend belangrijk moment in dat leven te gaan, leidde me daar heen en vroeg me om daar m’n innerlijke ogen te openen. Ik beleefde me vervolgens op een eigen plek, een soort studentenkot, met tekentafel en gradenbogen. Aan de muur mijn tekeningen en ontwerpen voor ramen met de kenmerkende, ruim licht doorlatende, harmonische vormen, van de Art Nouveau architectuur. Ik volgde kennelijk nogal gedreven en monomaan mijn studie. Er waren nauwelijks vrienden, anders dan zij, die hier óók mee bezig waren. Mijn leraren vinden me nogal fanatiek. Maar wij jongeren, wij gaan de wereld béter maken……er schoonheid aan toevoegen. Dan moet ik verder naar een volgende moment in dat leven, naar het moment waarop die pijn ontstond. Ze vraagt me naar het gevoel dat daar bij hoort. Moe en mat, kan ik maar één woord uit brengen: Walging…. Want ik sta in een onaangename omgeving die ik vooral als heel donker ervaar. Vanachter een heuveltje zie een stalen gevaarte, een tank, oprijzen en als bijna terloops een stroom metaal door me heen schieten. Daar sterft de schoonheid voor me. Machines die mensen afslachten. Dieper kan een wereld niet zinken. Ik weet dat de mensen die er toe deden, daar ook in de greppels en loopgraven van Ieper liggen. Dat de gebouwen die de wereld mooier zouden maken er uitgebrand en leeggeplunderd bij staan. Dat het licht de pas werd afgesneden……en dat er slechts duisternis en verdriet resteert. Een loodzwaar gevoel maakt zich van me meester. Ik wil daar WEG. Mijn begeleidster maakt duidelijk dat er een doorgang is, door die sterfervaring, en vraagt me er door heen te ademen. Ik kom dan weer aan op die plek met dat blauwe uitspansel, ervaar daar tintelend goudkleurig licht en geef me over aan de voedende rust. Dan komen de Inzichten. Kennelijk heeft het Het Grote Geheel behaagd om die arme drommel van toen, die alles van waarde letterlijk in rook en vuur op zag gaan, nog eens terug te sturen naar de aardbol. En dat in een tijd die overstelpend veel mogelijkheden biedt op het vlak van reizen, vrije tijd en informatievergaring. Zo zou hij kunnen zien dat niet alles teloor is gegaan. Dat veel zelfs nog een tweede wereldoorlog heeft overleefd. Dat er toen uiteindelijk tóch 10
schoonheid aan de wereld is toegevoegd en dat veel van die bouwkunst, onder de bewustzijnsdrempel mensen beïnvloedend, dat nog steeds doet. Ik realiseerde me de immense wijsheid en mildheid van dat Grote Geheel en voelde me heel dankbaar voor de kansen die werden geboden. Nog weken daarna droeg ik een gevoel van opluchting in me mee, een vreemd soort opgetogenheid, en ik zie heel duidelijk de rode draad door m’n leven(s) lopen. “En, nu je dat allemaal te weten bent gekomen, is het nu minder geworden , met die Art Nouveau najagerij ….? “ vroeg iemand me, die ik in vertrouwen had genomen. Ik moest hem teleurstellen. Het is alleen maar erger geworden. Ik graas het hele internet af naar informatie over die tijd, spit m’n boekenkast nog weer eens door op dat onderwerp en geef er lezingen over. M’n foto-oogst van al die jaren heb ik op een website gezet: www.rondom1900.nl Als een eerbetoon aan al de bouwers, kunstenaars en vaklieden van weleer. Met de stille hoop ook, om zo met heel veel mensen die schoonheid – alsnog- te mogen delen. En bij m’n meditaties toef ik regelmatig in die blauwe ruimte….. Een herstelpunt!
VOORBEELD 4 Vrienden van ons hadden een erg lieve hond die na een ‘slippertje’ een nestje jongen zou krijgen. M’n toen zes jarige dochtertje, verlangde al langer naar een hondje en het besluit viel dat het er een uit díe familie gaat worden. De keus viel op het enige vrouwtje dat, totdat zij zes weken was, en wij terug van vakantie zouden komen, zolang luisterde naar de naam ‘teefje’. Vervolgens werd ze een verjaarscadeautje, voor mijn dochters 7e verjaardag en kreeg ze de naam Kitty. Ze werd in alle opzichten een deel van het gezin, en zelfs toen dat gezin na een aantal jaren uiteen viel, trok ze blijmoedig met de kinderen mee van het ene co-ouderschaphuis naar het andere. Geen grotere hoogtepunten voor Kitty, dan wanneer er uit de zak van Sinterklaas een pakje verscheen waarin iets voor haar te knagen zat en dat vervolgens heel voorzichtig werd losgescheurd. Het was een hondje dat wonderlijk genoeg alleen maar uit allerlei bruintinten bestond (later kwam daar grijs bij) en ze had een blank onbehaard buikje. Omdat ze een overtuigd zonaanbidster was, en ze met elke vlek zon op de vloer mee verschoof, had dat buikje al vroeg in het seizoen een gebronsd karakter waar menige strandganger jaloers op zou zijn. Kitty had aanvankelijk een angstig karaktertje, ze kon zich bij het avondloopje echt het apenlazerus schrikken van een al vast neergezette vuilniszak. Maar
11
ze werd geen ‘angstbijtertje’. Integendeel, ze ontwikkelde zich lief, gehoorzaam en zorgzaam voor de 3 kinderen. Kitty was tien jaar lang bij ons. Toen viel op dat ze steeds vaker een onbedwingbare dorst had. Wanneer ze haar eigen drinkbak leeg had moest ze naar buiten waar vijvertjes en vogelbadjes niet langer veilig waren. Ze werd ook in snel tempo mager. Een bezoek aan de dierenarts maakte het duidelijk; diabetes in de zwaarst mogelijke vorm. Al snel werd ze ook blind, graatmager, en liep ze op straat tegen paaltjes aan of zakte met haar pootjes weg in straatputten. Het was duidelijk, hier was geen hoop meer op beter. Het beestje leed. Voor één keer was het hele gezin weer verenigd in de laatste tocht naar de dierenarts. Kinderhanden lagen op het lijfje dat stil haar doodstrijd voerde na inspuiting van een euthanasie middel. Het kloppen van het hartje nam af en Kitty lag daar alsof ze sliep. We wikkelden haar in een mooi kleed en zo ging ze in het fietskarretje mee op weg naar een grafje onder de tamme kastanjeboom in onze tuin. Er waren veel tegenstrijdige gevoelens zoals die kunnen leven rond zo’n euthanasering. Hadden we haar ‘in de steek’ gelaten. Of juist niet? Feit was, dat het kleine bruine hondje een ‘gat’ achterliet met een schrijnend randje. Enkele weken later droomde ik dat ik in een indrukwekkend bos was met zeer hoge bomen. Plotseling golfde er een opwinding rond en klonk het: ‘Daar komen ze…’ Een majestueus roedel herten snelde door het bos en kwam mijn richting uit. Vol bewondering hield ik m’n adem in toen ze passeerden. Toen zag ik het pas, als een klein bruin hekkensluitertje dartelde Kitty er achteraan . Onze Kitty. Ik riep haar: ‘Kitty kom!’ Ze keek om, aarzelde… Maar toen realiseerde ik me dat ze nu dáár hoorde, en ik wuifde haar weg: ‘Nee, ga maar, ga…!’ En zo verdween ze. Uit het oog, maar nooit meer uit het hart….. Een herstelmoment dat vrede bood met het verlies.
12
VOORBEELD 5 In een droom zat mijn vader bij me in de auto. We waren op weg naar Los Angeles. Daar aangekomen gingen we naar de hoogste verdieping in een flatgebouw. Daar realiseerde ik me dat ik niet eens wist waar we vandaan waren gekomen. Vanuit welke plaats, vanuit welk huis. We genoten er van een wijds uitzicht. Toen ik deze droom aan m’n geliefde vertelde, zei ik niet te begrijpen wat ik in Los Angeles had te zoeken. Ik heb eigenlijk helemaal niets met Amerika. Hij zei: “Los Angeles, de stad van de engelen?”. Het maakte me er bewust van om extra opmerkzaam te zijn. Zes weken later kwam er vanuit het verzorgingstehuis waar mijn vader woonde een telefoontje met de mededeling dat mijn vader naar het ziekenhuis ging vanwege benauwdheid. Ik ging mee, het was op een maandag. De daaropvolgende dagen ging ik regelmatig naar hem toe, zo ook op donderdagochtend na mijn werk. Ik gaf wat ondersteuning bij de maaltijd. Bij het weggaan zei ik: “om vier uur ben ik er weer”. Om vier uur liep ik de ziekenhuisgang weer in. Ik hoorde de verpleegkundige aan de telefoon zeggen: “uw zus komt net binnen dus uw vader is niet alleen”. Mijn vader was nog bewust aanwezig, maar vanaf mijn binnenkomst werd het steeds stiller en rustiger. Ik zat naast hem en hield de wacht. Geleidelijk aan ging hij “over”. Ik bleef naast hem zitten en ervoer een bijzondere rust. Toen welde de vraag in me op: “Pap, hoe is het nou aan de andere kant? “ Dit is, wat bij me binnenkwam: “Het is allemaal Goud”. Twee jaar daarvoor was mijn moeder overleden en de laatste keer dat ik met mijn vader samen nog één keer afscheid ging nemen van haar liet ik hem alleen met haar. Bij het weggaan draaide hij zich nog even om en zei: “Ik zie je terug in de Gouden stad”. Daar was hij nu aangekomen en zij zou er zijn! Ervaren als informatie van de andere zijde. Een herstelpunt van Ontroering en Overstijgende waarde .
13
VOORBEELD 6 Een bijzonder mooi herstelpunt mochten we optekenen uit de mond van één van de proefpersonen. Het is een vrouw die nog maar kort geleden haar dochter had verloren in een moedig gedragen ziekteproces. Het feit dat er sprake was van twee nog zeer jonge kinderen die hun moeder moesten missen, maakte elk begrip voor het ‘waarom’ ervan onmogelijk. Bovendien was er het enorme ‘missen’, want er is/was een sterke band tussen die moeder en haar dochter. Maar er waren herinneringen aan een wintersportvakantie waarbij beiden in de mist op een berg hadden gestaan en de ‘hemel’ als vlakbij hadden ervaren. Dit moment hadden ze samen intens beleefd en het werd nu aangeroepen in z’n kwaliteit van herstelpunt.
_____________________________________________________________1
14
BIJ EENKOMST 1 In onze eerste bijeenkomst met de proefpersonen werden ervaringen zoals hier voor beschreven gedeeld en werd men middels een begeleide ontspanning gevraagd contact te zoeken met een eigen moment dat herstelpuntkwalteit had, een moment waarin men ‘helemaal happy’ was geweest. Dat de zintuigen een belangrijke rol spelen in het geheel was al wel duidelijk en daarom werden er vragen gesteld als: Was er water in de buurt? Was er vuur/warmte/zon? Natuur? Winterkou? Was er een specifieke geur? Waren er dieren? Had je er contact mee? Zoogdieren? Vogels? Insecten? Heb je zo’n ervaring met muziek? Met bepaalde klanken? Namen? Is er een specifiek seizoen waarin je je helemaal kompleet voelt? Na de eerste sessie kwamen er al wat ervaringen los die men vervolgens, later thuis op een uitgereikte lijst verwoordde. In de praktijk bleek dat er hierdoor ook tijdens de nachtrust en in dromen van allerlei in het bewustzijn was gekomen wat hier bij aansloot. Men kreeg daardoor toegang tot vroegere belevingen waarvan men niets (meer) dacht te weten. Opmerkelijk was ook het vertrouwen dat onderling in de groepen ontstond nadat, en omdat, men zulke delicate zaken met elkaar durfde delen.
BIJ EENKOMST 2 Bij een tweede treffen werden opnieuw de ervaringen gedeeld in de groep en ging men - in een diepere – ontspanning. Deze keer met de intentie om zich open te stellen voor òf eerder beleefde herstelpunt-momenten òf voor andere, waarvan men zich nog niet eerder bewust was. “Voel wat aanklopt, omarm het en integreer het in de openstaande cellen van dit diep ontspannen lichaam”. De opzet van deze bijeenkomst was ‘kracht’ van dát moment in dit moment te verankeren. Het herstel punt z’n werk te laten doen.
15
BIJ EENKOMST 3 Uiteraard was hier ook eerst weer de ruimte voor een deelronde. Deze derde bijeenkomst had de opzet om in het ‘hier en nu’ een herstelpunt ‘aan te maken’ dat ‘weggeschreven’ zou worden om op een later moment z’n harmoniserende werk te kunnen laten doen. EEN GEREEDSCHAP:
Als gereedschap hierbij werd een zogenaamd klankmeditatie gedaan. Deze meditatievorm gaat er vanuit dat er in het lichaam zeven gebieden zijn, chakra’s genaamd, die in verbinding staan met endocriene klieren die zich ook in dat gedeelte van het lichaam bevinden. In elk van de 7 chakra’s wordt de daarbij behorende klank gezongen of gezoemd, wat een sterk harmoniserende en balancerende uitwerking op het systeem van lichaam en geest heeft.
Het gaat als volgt: ‘In’ het basis chakra, op stuithoogte, zingt men op de uitademing 7 keer een diepe ‘Oe’ grondtoon. In het tweede chakra , een handbreedte onder de navel zingt men op de uitademing 7 keer een ‘donkere’ ’ òòòò’. In het derde chakra, een handbreedte boven de navel zingt men op de uitademing 7 keer een heldere ‘óóóóóó’. In het vierde chakra, in de hartstreek, zingt men op de uitademing 7 keer de ‘aaaa’ klank. In het vijfde chakra, in het keelgebied zingt men op de uitademing 7 keer de ’ééééé’ klank. 16
In het zesde chakra, in het voorhoofd, zingt men op de uitademing 7 keer een ‘iiiiing’ klank. En het zevende chakra op kruinhoogte zoemt/neuriet men op de uitademing 7 keer een vibrerende ‘mmmmmmmm’ klank. In alle gevallen rond je zo’n zevental zelfde klanken af met één geluidloze klank, dus in het geval van b.v. de ‘aaaa’, adem je wel met een a ’intentie’ maar die hoor je niet. De ‘staat van zijn’ die zo werd bereikt, bleek voor veel deelnemers zó’n kwaliteit te hebben dat men die graag nog weer eens als herstelpunt op zou roepen op een moment dat men dat nodig had. ___________________________________________________________________________
17
SAMENVATTING: Uit de verschillende mondelinge en schriftelijke verslagen konden al een aantal verschillende conclusies worden getrokken. Herstelpunt ervaringen zijn, zoals we dat nu zien, in een negental rubrieken onder te verdelen. Daarbij combineren we wegens de grote overlap Seizoens- en natuurbelevingen met Zintuiglijke belevingen. Uiteraard sluit Schoonheidsbeleving hier ook dicht bij aan. __________________________________________________________________________ 1. ZAKEN ROND LEVEN, DOOD EN VERLIESVERWERKING: Conceptiemoment. Zwangerschaps ervaring. Het ‘samen’gevoel. Geboorte van een kind. Ervaringen rond het overlijden van een dierbare. Zonnestraal raakt de kist. Belevingen rond het overgaan van huisdieren. _________________________________________________________________________ 2. OORSPRONKELIJKE SITUATIES: Relationeel; de allereerste tijd als herinspiratie gebruiken als het wat ‘minder’ gaat. De herinnering aan een nog aanwezig of nog volmaakt functionerend orgaan of lichaamsdeel, en daar de huidige situatie mee voeden. ___________________________________________________________________________ 3. SEIZOENS EN NATUUR BELEVINGEN: Gecombineerd met ZINTUIGLIJKE BELEVINGEN: Specifieke geur van een seizoen. Geur van rook. De geur van gras. De geur van een geliefde. (in een kledingstuk). Zoals het bij m’n opa in z’n schuurtje rook. Een bosbeleving. Strand. Zon. Zonsop- of ondergangen. Zee. Water. Rivier. Vogelgeluiden. Woestijn. Bergen- de Hoogte. Intensieve dans. Gevolg; speciaal soort helderheid. Lijfelijke extase. ‘Cadans van het leven’ Het bewegen ‘zijn’. Een speciale uitwisseling met een dier. Oogcontact. Of anderszins. De juiste Muziek op het juiste moment.
18
Muziek uit je jeugd die je weer in contact brengt met de volle verwachting van het hele leven dat nog voor je ligt. Muziek die speciale herinneringen triggert. Cadans van machines - Trance. __________________________________________________________________________ 4. SCHOONHEIDSBELEVING: Kunst. Volmaakte natuurvorm b.v. schelp. __________________________________________________________________________ 5. DIERBAAR OBJECT En beeldje of knuffel dat associeert met troost, vertrouwen. ___________________________________________________________________________ 6. AANRAKINGEN: Fysieke aanrakingen. Niet fysieke ‘aanraking’, met als gevolg: een gevoel van troost en vertrouwen -‘Engelen aai’. Eerste kus. ___________________________________________________________________________ 7. DROMEN: Als een antwoord op een zich voordoend probleem of vraag. Gevolg: er ‘verder’ mee kunnen. Van een te overlijden / overleden ouder dromen. – Voelen dat het ‘goed’ is. In een droom over een ander iemand, inzichten krijgen. Beter begrip van die ander. Het terugdenken aan die droom roept dat dan steeds weer opnieuw weer op. ___________________________________________________________________________ 8. SPECIALE MOMENTEN: Een net-niet-ongeluk. Gevolg: Een gevoel van ‘er wordt voor je gezorgd’, Innerlijke rust. Kostbare momenten met geliefden, kinderen. ___________________________________________________________________________ 9. INDIVIDU OVERSTIJGENDE ERVARINGEN: Met anderen ‘versmelten’ Ergens in ‘op gaan’ b.v. tijdens een diepgaande massage. Groepsgebeurtenissen die dat effect hebben. Ademwerk. Regressiewerk. In het Grote Geheel opgaan. ‘Ego’ weg voelen vallen.
19
HET WERKEN MET HERSTELPUNTEN: Het herbeleven van een herstelpunt, bij voorkeur in een ontspanningssituatie, kan een dusdanige verandering in de huidige staat van zijn, op gang brengen dat men die weer weet te hanteren. Een dergelijke ontspanningssituatie kan met suggesties worden ingeleid. Daar is vaak een ander voor nodig, maar met enige inspanning kan men ook zelf iets dergelijks inspreken en afdraaien op tape of een andere geluidsdrager. Om nog dieper contact te krijgen met het herstelpunt kan het dienstig zijn om daar, bij voorkeur alleen, een creatieve verwerking van te maken. Een tekening, het intuïtief bespelen van een muziekinstrument waarbij het gevoel weer door je heen trekt, of het bewust aanraken van objecten die er mee in verband staan, het zijn allemaal manieren om het herstelpunt van toen, in je huidige systeem te verankeren. Eenmaal bezig op dit vlak ‘voel’ je vanzelf wat de volgende stap kan zijn. Zo werkt dat….. Het was opmerkelijk te ervaren dat in de periode dat we met het bovenstaande bezig waren, tal van uitingen tegen kwamen die zich met hetzelfde fenomeen bezig hielden. Van een column in de krant, tot boeken waar je ‘toevallig’ bij uit kwam. Op diverse wijzen raakte het aan dat, waar wij mee bezig waren onder de naam van ‘herstelpunt’. Kennelijk hangt het in het bewustzijnsveld van de Aarde op dit moment. En dat is dan niet voor niets. Wellicht is het een antwoord op het gegeven dat de kosten van de gezondheidszorg bijna niet meer zijn op te brengen. Wellicht is het een antwoord op de knagende twijfel die bij veel mensen leeft over de kwaliteiten van de reguliere, dan wel de alternatieve gezondheids zorg. Wellicht maakt het duidelijk dat er aan de eerste, tweede en derdelijnsgezondheidszorg, nog een nuldelijnsgezondheidszorg vooraf gaat. En dat ben jezelf! Onderschat niet je kracht en mogelijkheden om je eigen problemen op te kunnen lossen. Je systeem is wijzer dan je zelf denkt. Zoals de aanblik van iets lekkers een speekselvloed op gang brengt en een erotische afbeelding het hormonenkacheltje op kan poken, zo ook kan een herinnering aan een herstelpuntmoment je processen op een positieve wijze beïnvloeden. Een natte donkere novemberdag ‘in klimmen’ wordt heel anders wanneer je eerst even in gedachten hebt verwijld bij vakantie ervaringen.
20
Het ‘Herstelpunt’ geeft je een stuk autonomie terug en maakt je minder afhankelijk van hulpverleners van welke soort dan ook. Het zet je terug op je eigen benen. Loopt dat, of danst dat?
Reinnetta Beking Jalf Flach www.rani-aalten.nl
Inhoudsopgave: Inleiding Een evenbeeld Herstelpunten Het RANI lab Voorbeeld 1 Voorbeeld 2 Voorbeeld 3 Voorbeeld 4 Voorbeeld 5 Voorbeeld 6 Bijeenkomst 1 Bijeenkomst 2 Bijeenkomst 3 Een gereedschap Samenvatting Het werken met herstelpunten
blz.1 blz.1 blz.3 blz.4 blz.5 blz.6 blz.7 blz.10 blz.12 blz.13 blz.14 blz.14 blz.15 blz.15 blz.17 blz.19
21
