INHOUD. Wandel- en fietsrally Ieper gezien? Ieper gevonden! Een uitgave van de Grootouders- en Seniorenactie van de Gezinsbond 14 juni nummer 4

Een uitgave van de Grootouders- en Seniorenactie van de Gezinsbond 14 juni 2013 - nummer 4 2

INHOUD Windows 8

2

Column Willem Vermandere

3

Kleinkinderen als buren

4-5

Tips voor trips

In De Warande in Turnhout toont de tentoonstelling ’Weg van Vlaanderen’ hoe kunstenaars in de afgelopen vijftig jaar het sterk veranderende Vlaamse landschap in beeld hebben gebracht. Naast Walter De Mulder (foto) zie je er werk van fotografen als Michiel Hendryckx en Stephan Vanfleteren. Ook Emile Claus, Antoon De Clerck, Roger Raveel, Raoul De Keyser, Ever Meulen en Wim Delvoye zijn op de afspraak. Dit allemaal tot 25 augustus, meer info via www.warande.be. Een landschap verandert niet alleen, maar is soms ook gedoemd om te verdwijnen. In Doel bijvoorbeeld waar Marcella en Sjarel woonden. Op vraag van Aktief tekende Jeroen Janssen hun verhaal. Zie blz. 8. (RDS)

Wandel- en fietsrally ’Ieper gezien? Ieper gevonden!’

V

an 1 juli tot 30 september loopt in Ieper de wandelen fietsrally van de Gezinssportfederatie. Bij de Toeristische Dienst van Ieper op de Grote Markt kan je een deelnemingsformulier kopen voor 8 euro (nietleden betalen 11 euro). Naast het vragenblad voor de wandelrally, fietsrally en geocaching, ontvang je een stadsplannetje, het kinderrallyboekje (1 exemplaar/ kind) en kortingsbonnen voor musea en bezienswaardigheden.   Voor de grote invasie er komt naar aanleiding van de 100ste verjaardag van WO I een opportuniteit om de stad eens op een andere manier te ontdekken.  Meer weten? www.gsf.be/wandel-en-fietsrally-2013

Coördinatie: Ronny De Schuyter Werkten mee aan dit nummer: An Candaele, Ronny De Schuyter, Jeroen Janssen, Walter Leirman, Willem Vermandere, Paul en Barbara Verstraete Eindredactie: Jef Bergmans Lay-out: Tessa De Ceuninck ’Aktief’ is een uitgave van de Grootouders- en Seniorenactie van de Gezinsbond en verschijnt vier keer per jaar als bijlage bij De Bond. Troonstraat 125, 1050 Brussel, tel. 02-507.89.45, [email protected]

7

14 juni 2013

2 2 / AKTIEF AKTIEF

Windows 8: echt revolutionair? In INTERAKTIEF surfen we op de golven van de digitale snelweg. Prof. em. Walter Leirman, erevoorzitter Seniornet Vlaanderen, bekijkt Windows 8 met een kritisch oog!

W

ie vanaf 2013 een nieuwe computer koopt/kocht, krijgt bijna zeker het sterk vernieuwde Windows 8 als besturingssysteem, tenzij hij of zij uitdrukkelijk naar voorganger Windows 7 vraagt – voor zover dit nog in voorraad is. Bovendien kan je kiezen tussen een ’muiscomputer’ of een ’aanraakcomputer’, klaar voor de fameuze ’veegbewegingen’. Dit laatste type kost wel minstens 1.000 euro.

Vanaf het ogenblik dat de zogenoemde ’bétaversies’ in omloop kwamen, werden enthousiaste berichten de wereld ingestuurd: vergeet maar die muis, de startknop, de taakbalk en de pictogrammen, want nu komt de tijd van – soms bewegende – ’tegels’ met directe toegang tot programma’s, een veel grotere snelheid en – vooral ook – een hele bibliotheek vol ’Apps’ of kleine toepassingen. Een echte

revolutie dus. Nog voor de officiële lancering op 26 oktober 2012 klonken er echter ook kritische geluiden: de startknop was weg, de menu’s waren niet direct zichtbaar, de weg naar instellingen en afsluiten was te lang, enzovoort. Samen met andere nieuwsgierige computeraars schaften we ons al snel een Windows 8 laptop aan, weliswaar werkend met de muis. We haalden die in een computerwinkel-met-nazorg, en betaalden ca 500 euro. Anderen kozen voor een tot februari 2013 erg goedkope ’upgrade’, weliswaar vertrekkend van een Windows 7 Premium besturingssysteem. Sommige verenigingen, zoals ons Seniornet Vlaanderen, schaften zich groepslicenties aan tegen erg zachte prijzen, en geven nu les over Win 8. In het begin – zo tussen november en maart – liep de verkoop niet denderend, en sommigen begonnen al van een ’mislukte gok van Microsoft’ te spreken. Op dit ogenblik – eind mei – horen we van verschillende bronnen dat Windows 8 een succes aan het worden is. Maar hoe zit het nu eigenlijk: zijn we echt aan een radicale ommekeer bezig? Na een half jaar gebruik is onze conclusie gemengd: Windows 8 is op het eerste gezicht inderdaad zeer vernieuwend, maar achter de ’bete-

Paul (tekst) en Barbara Verstraete (tekening)

gelde gevel’ steekt een behuizing die veel weg heeft van Windows 7. Het nieuwe begint al vanaf de start: je komt standaard alleen in het startscherm via een paswoord, en daarna komen de tegels binnengeschoven: ’E-mail’, ’Nieuws’, ’Agenda’, ’Internet Explorer’, ’Berichten’ en enkele bewegende tegels zoals ’Foto’s’, ’Sport’… Als je wil ’Zoeken’ of ’Instellingen’ bewerken, moet je ofwel met de muis aan de rechterrand klikken of er met de vinger naar binnen toe vegen. Dan krijg je de zogenoemde ’Charms’ of toverbalk te zien. Op je scherm zie je echter alleen een gedeelte van die Apps: door naar rechts te schuiven krijg je veel meer te zien. Daaronder ook de ’Store’ waar je een aantal gratis maar vooral ook betalende toepassingen kunt bestellen, mits je systeem met Internet is verbonden. De allergrootste vernieuwing is naar onze ervaring de mogelijkheid om direct een zoekterm of de naam van een programma of bestand in te tikken: je komt direct in het ’Apps’venster met rechts een zoekbalk met onderdelen ’Apps’, ’Instellingen’ en ’Bestanden’. Wie vertrouwd is met een Smartphone of een Tablet heeft hier een voorsprong, want dit onderdeel van Windows 8 gaat die weg op, concurrent Apple achterna. Als je echter goed naar het startscherm kijkt, zie je links beneden de tegel ’Desktop’ of ’Bureaublad’. Een klik daarop brengt je meteen naar het oude bureaublad, maar wel zonder de startknop. En dan zijn we eigenlijk bij Windows 7. Je ziet hier de aloude taakbalk met minstens de pictogrammen van Internet Explorer en de Verkenner. En je kan op het bureaublad snelkoppelingen plaatsen, en zelfs programma’s aan de taakbalk vastmaken. En rechts onderaan krijg je het aloude systeemvak, met o.m. het luidsprekertje en de tijdsaanduiding. En wie wil kan, via bv. www. iobit.com toch nog de startknop terugzetten. Met die tweevoudigheid moet de gebruiker dus leren omgaan, en dat vraagt tijd, geduld en volharding. Levenslang leren noemt men dat! Intussen is het wel zo dat er al een nieuwe versie 8.1 aangekondigd wordt, en sommigen fluisteren dat de aloude Startknop dan terugkomt. Dat laatste betwijfelen we, want dan lijdt Microsoft gezichtsverlies. Voor wie meer wil weten raden we één website aan: www.schoonepc.nl gerund door Menno Schoone, die ook een degelijke ’bijbel’ over Windows 8 heeft gepubliceerd.

Walter Leirman

14 juni 2013

AKTIEF / 3

foto: Jan Verhaeghe

Vorige week verscheen ’Ook daar valt het licht’ van Miriam Van hee. Als eerste vrouw kreeg ze in 1998 de Driejaarlijkse Cultuurprijs voor Poëzie van de Vlaamse Gemeenschap voor haar bundel ’Achter de bergen.’ De jury prees toen de dichteres voor ’de doordachte manier waarop zij alledaagse ervaringen in uitgepuurde verzen op een hoger niveau tilt’. Dat is 15 jaar later niet anders. Wel is mama Van hee ondertussen ook oma. (RDS) rozebroeken

COLUMN / Willem Vermandere

Honderd jaar later O

ns dorp, dat de groten oorlog van veertien-achttien ongeschonden overleefd heeft, ligt nu, honderd jaar later, helemaal opengereten. Ik stel u gerust, doden zijn er nog niet gevallen. Kom deze zomer op uwe mountainbike niet al te roekeloos ons dorp binnengereden. Vraag me geen uitleg over putten en bulten in ’t wegdek en over blootliggende kabels en buizen. Straks komen er nog diepe sleuven bij, om uiteindelijk het regenwater te scheiden van het vuil water. Er is hier al wat gegraven en geschraapt geweest! Er heeft hier een machien rondgereden, een soort omgebouwde Russische oorlogstank op rupsbanden. Wat een stinkende bastaard! Heel ons huis daverde. Zo’n beproeving heeft ons huis, gebouwd in 1864, nog niet meegemaakt. De koffielepeltjes trilden vervaarlijk in de tassen, er viel een kader van de muur en mijn garagepoort kon niet meer dicht. Ik ben godzijdank timmerman genoeg om een reep van mijn poort af te zagen zodat ze weer sluit. Ze hebben hier al diepe putten gegraven en weer toegesmeten, er zijn al veel vrachtwagens ten tonele verschenen met aarde en met steenslag, er zijn hier verkeerde buizen gelost en drie weken later weer opgeladen en nog steeds niet vervangen door de juiste exemplaren. Ze hebben hier een gat geboord in de grond, een gat van tweehonderd meter, als ’t niet meer is, ze hebben er een buis doorgetrokken. Hier aan mijn voordeur verdween die buis in de grond, om tweehonderd meter verder weer boven te komen. Er zijn hier betonmolens gearriveerd die onnoemelijk veel kubieke meters gestort hebben, alles netjes verborgen onder de grond, zelfs een stuk per vergissing boven de grond. A propos, wat doet die reusachtige kraan hier al die werkloze maanden nog altijd. Van werkvolk gesproken, we hebben al heel wat potige kerels gezien. We hoorden Frans en Pools, zelfs een werkman met een aantwaarps accent. Ik wist niet dat daar ook werkmensen woonden, die dan, o schande, in West-Vlaanderen hunne kost moeten verdienen. Op een dag waren hier twee Turken bezig, een Mustafa en een Djemal. Ze moesten een zwaar

stuk beton op zijn precieze plek laten zakken, er moesten stalen bouten in bevestigd worden, maar owee owee, de bouten waren te lang en ze hadden geen ijzerzaag in hun bazatse en de juiste moeren al evenmin. Zou die vreemde baardman met al zijn stenen en rare beelden voor zijn deur ons niet kunnen helpen. Ik was gecharmeerd door hun goed verstaanbaar Turks Gents. In mijn atelier werd de klus geklaard. ’k Heb hen dan nog vier moeren cadeau gedaan, zodat die bouten nooit meer in der eeuwigheid zullen loskomen. Dankuwel, ’t is zonder dank. Een pintje bijvoorbeeld in ons ondanks alles zeer bereikbaar dorpscafé... ’t ware aangenaam. Op een dag maakten ze een kuil langs het kerkhof... hebben ze te diep en te scheef gegraven, of is een van de lang geleden begraven dorpsgenoten in zijn skeletachtige toestand een beetje gaan rondkruipen... staat daar plots een jonge gast, van duidelijk Noordafrikaanse afkomst, met een paar menselijke knoken op zijn schup. Die jongen, misschien wel een vrome moslim, wist er geen raad mee. Hij leek me zelfs wat verschrikt. Ik weet niet precies wat de heilige Koran adviseert in zo’n noodsituatie. Ik heb de jongen verlost van zijn gewetensprobleem en de knoken zachtjes over de haag tussen de graven in de aarde gestopt. Best mogelijk dat ze op eigen houtje weer teruggekropen zijn in de eigen kuil. Wie zal ’t zeggen, wat daar allemaal rommelt en rammelt diep onder de aarde. Beseffen die grondwerkers wel hoe ze de rust verstoren, niet alleen van ons, nog levende dorpelingen, maar ook van onze dode zielen! Zo gaan we de zomer tegemoet, met gerammel en gerommel in het dorp, met gescheurde muren en verzakte garagepoorten, met putten en bulten in ’t wegdek, met een reusachtige kraan waaraan een bak hangt te wiegen. Ons dorp, ontoegankelijk, behalve voor plaatselijk verkeer. Maar ik stel u gerust, onze herberg blijft bereikbaar. Als de cafébaas dit zal lezen zal hij mij een pint trakteren. Ik herhaal... onze herberg blijft bereikbaar... ik herhaal...onze herberg blijft bereikbaar... ik herhaal...

plots stond een hond voor de jongen en hoe ik ook toestormde, ik kwam te laat om zijn angst te bedwingen daar hangen seringen, zei ik laten we ruiken, ik til je op, we nemen ze mee voor je vader en moeder juni is goed voor de bloemen en hoor je de vogels zingen, vroeg ik, en kijk hoe de vliegen hun vleugeltjes poetsen en laten we nog even wachten hier, aan de rand van de gracht zal de reiger opstijgen, dat zei ik, hij luisterde, leek het, maar van welke dingen droomt hij vannacht Miriam Van hee Uit: Ook daar valt het licht, De Bezige Bij, 2013

14 juni 2013

4 / AKTIEF

Hier zijn altijd speelkameraadjes, maar bij etenstijd moet iedereen naar huis Tien jaar geleden kocht Wim Van Ongeval samen met zijn schoonbroer een oude textielfabriek in Ronse. Voor twee gezinnen was het pand veel te groot en dus zochten ze medebewoners. Zes jaar en veel hard werk later namen zes gezinnen hun intrek in de gerenoveerde fabriek. Pieter Van Ongeval en Nicole Libens, ouders van Wim, zijn een van de zes gezinnen. Op een winderige meidag gingen we op bezoek in hun loft, met door het grote achterraam zicht op de tuin en daarachter de beboste heuvels van Pays des Collines in Henegouwen.

P

ieter Van Ongeval neemt me mee naar de tuin en toont wie waar woont. Veel familie: de zoon, een schoonbroer, een schoonzus elk met hun gezin, maar ook een vriendin van een van hen. Ieder heeft een eigen tuin en er is een gemeenschappelijk speelgedeelte voor de kinderen en een gezamenlijke moestuin. In de tuinhuisjes – betonnen regentonnen waar een opening in gezaagd is – staat tuinmateriaal dat door iedereen gebruikt kan worden. ”Het gras afrijden gebeurt voor alle tuinen ineens”, vertelt Nicole, ”en waarom zou je zes grasmachines moeten hebben als je die kan delen?” Sommige gezinnen hebben ook tussen hun eigen tuinen geen afsluiting gezet, zodat de kinderen vlot over en weer kunnen. Bij Pieter en Nicole is er trouwens ook een opening in de omheining. Handig om een uit zijn baan geraakte bal te gaan halen of om frambozen te plukken. ”We vinden het fijn dat de kleinkinderen er ook mee kunnen van genieten.”

Alleen muren en spanten bleven overeind Pieter Ongeval en Nicole Libens met hun kleinkinderen Nora, Liza, Timo (links op de foto) en Floris (uiterst rechts), buurmeisje Fabiola mocht ook mee op de foto

”Toen onze Wim de fabriek kocht, stond die volgestouwd met materiaal van een brocanteur, de laatste eigenaar van het pand. Dat helemaal

leegmaken was al een paardenwerk, en toen moesten de verbouwingen nog beginnen”, herinneren Pieter en Nicole zich levendig. ”Het dak werd afgebroken, vloeren eruit, alleen de muren en de spanten, bleven over. Na de algemene werken en de opdeling in zes gelijke, rechthoekige woongelegenheden was het aan de verschillende eigenaars om van hun deel een woning te maken naar eigen behoeften en smaak. Sommigen hebben muren in de ruwe fabriekssteen gelaten. Bij ons tonen de spanten, typisch voor dat soort fabrieken, nog de ziel. De grote werken zijn door een aannemer uitgevoerd, ook dakisolatie en schilderen konden we niet zelf doen, daarvoor zijn muren en plafond te hoog. We kozen voor ecologische verf en hebben ook een zonneboiler voor warm water. De meeste van onze buren hebben gerestaureerd met aandacht voor milieuvriendelijke materialen en energiezuinigheid. Er werden ook heel wat tips uitgewisseld. Het heeft zo zijn voordelen dat je op hetzelfde moment een gelijkaardige woning aan het verbouwen bent. Onze Wim heeft een voorliefde voor dingen met een verleden. Ook de fabrieksschouw aan de ingang wil hij nog restaureren.” foto’s: Kristof Ghyselinck

Joelen op de binnenkoer ”Dat iedereen van bij het begin betrokken was en zijn mening kon geven over de aanpak, maakte dit project levensvatbaar”, meent Pieter Van Ongeval. ”Wij hadden de notarispraktijk in Wortegem Petegem, waar we allebei werkten, stopgezet en de kinderen waren het huis uit. We keken uit naar een kleinere woning. Het enthousiasme van onze Wim heeft ons warm gemaakt voor dit project. De bouwvergunningen zijn heel vlot gelopen. Met mijn ervaring als notaris kon ik het onroerend statuut opstellen met de regelingen voor gemeenschappelijke delen en erfdienstbaarheden. Dat moet allemaal goed bekeken worden vooraf, om problemen of discussies achteraf te voorkomen. Buiten een deel van de tuin zijn alleen de oprit, de parking, de binnenkoer en het meterlokaal voor gas, elektriciteit en water, gemeenschappelijk. Het is dus geen cohousing, maar we zien elkaar wel meer dan in een ’gewone’ buurt. Een goede verstandhouding is belangrijk en niet te veel in elkaars vaarwater komen. Wij moeien ons ook niet in het gezin van onze zoon. Mensen die niet tegen kinderlawaai kunnen, zouden hier - met dertien kinderen (nummer veertien is op komst) die joelen op de binnenkoer of op de trampoline springen – niet aarden. Er zijn hier ook dertien verjaardagsfeestjes waar dan soms wel dertig kinderen uitgenodigd zijn en door de tuin crossen. Maar ach, ze steken geen baldadigheden uit. En voor het gezin dat maar één kind heeft, is het natuurlijk een zegen dat hier zoveel speelkameraadjes zijn. Er is wel een afspraak dat iedereen naar huis gaat als het etenstijd is, en na school op weekdagen moeten ze elkaar ook met rust laten om te studeren.”

Broodjes meebrengen voor de buren ”We zien de zoon en schoondochter en hun vier kinderen die naast ons wonen natuurlijk vaker dan onze drie dochters en de andere vier kleinkinderen. Maar we voelen ons met allemaal evenveel verbonden. Een dochter woont met haar twee kinderen in Angoulême in Frankrijk, 750 kilometer van hier. Niet om elke week naartoe te gaan dus. Maar als we gaan is dat altijd voor een vijftal dagen en meestal in vakantieperi-

14 juni 2013

AKTIEF / 5

dansen. En op maandagavond helpt ze bij het Leespaleis – een initiatief van Samenlevingsopbouw OostVlaanderen – kinderen die moeite hebben met lezen. ”Van een zwart gat hebben wij geen last gehad. Er zijn zoveel interessante mogelijkheden. Wij gaan ook graag met ons twee stappen, in onze mooie Vlaamse Ardennen of in Pays des collines hier vlakbij. En elk jaar maken we een reis én trekken we met de kinderen en kleinkinderen op vakantie. Dit jaar gaan we met z’n allen voor veertien dagen naar de Dordogne in Frankrijk.”

Helpen relativeren odes. Dan kunnen we de hele dag samen zijn. We helpen haar dan ook wat in huis en tuin. De opvolging van het notariaat is nooit een punt geweest. Onze kinderen mochten studeren wat ze wilden. Ze zijn allemaal op hun pootjes terechtgekomen en dat is het belangrijkste. Met de kleinkinderen die naast ons wonen, delen we vooral veel dagelijkse dingen. Op woensdagavond komt het hele gezin van onze zoon vaak bij ons eten. En als we in de tuin zijn kunnen we soms iets vertellen over vogels of planten. Gisteren nog stonden ze te kijken naar een bij die uit een gaatje in de grond kwam, op de plek onder de schommel waar het gras is afgesleten. Ik had daar net in een tijdschrift over gelezen en vertelde dat het geen honingbijen zijn, maar dat ze wel zorgen voor de bestuiving van planten. En dat ze het gaatje niet mochten dicht maken. Ze waren zeer geboeid. Ik zie dat ze de schommel hebben weggehaald. Da’s fijn. En wij leren af en toe ook nog iets bij. We gaan ook wel eens op de kinderen passen als hun ouders een avondje weg willen, maar ze maken daar geen misbruik van, integendeel. Het is wel een gemak dat het naast de deur is. Als de kleinsten in bed liggen, spelen we een spelletje scrabble of monopoly met de oudsten, dat vinden ze heerlijk. Als ook zij gaan slapen zijn, hoeven wij niet te blijven. De oudste heeft ons gsm-nummer en weet dat hij ons kan komen halen mocht er iets zijn. Hij is 13 en trots dat hij die verantwoordelijkheid krijgt. Dat is zeker een voordeel van

zo dichtbij te wonen. Voor vervoer naar school of naar vrije tijdsbestedingen zijn we ook wel eens ingeschakeld. De oudsten fietsen samen naar school. Verzamelen aan de gemeenschappelijke fietsenstalling.” ”Enkele gezinnen hebben dezelfde tafels gekocht voor op het terras. Handig als er een feest is, dan schuif je die samen. Er wordt ook bestek en borden uitgewisseld en als de boter op is en je hebt er dringend nodig, dan hoef je niet meteen naar de winkel, je buur helpt je wel uit de nood. Op zondag brengen ze broodjes mee voor elkaar en er zijn ook gezinnen die af en toe een avond bij elkaar gaan eten zodat ze eens niet aan het fornuis moeten staan.”

Weer baas van je tijd ”Toen ik nog als notaris werkte, stuurde een gevulde agenda mijn leven, nu heb ik meer zelf de beschikking over mijn tijd”, zegt Pieter. ”Ik moest ook vaak aan de kinderen zeggen: ’ik heb geen tijd’, terwijl ik nu kan helpen klussen. Ze hebben allemaal gebouwd of verbouwd er is altijd wel iets te doen. Nicole doet regelmatig de strijk en/of de was bij de kinderen. Niet dat we alleen maar voor onze kinderen in de bres zijn. We zijn sinds onze pensionering actiever geworden in enkele verenigingen waarmee we regelmatig culturele uitstappen doen. Een stadsbezoek, museum, bedrijfsbezoek, zeer interessant allemaal. En er zijn ook informele bijeenkomsten met een etentje.” Daarnaast gaat Pieter ook tennissen en Nicole doet lijn-

”Voor ons zijn grootouders mensen bij wie kleinkinderen altijd welkom zijn en die hen graag zien, naast hun eigen ouders. We kunnen een luisterend oor bieden en helpen relativeren als er een probleem is. Hun ouders zijn ook benomen door hun werk en bezigheden, zoals wij vroeger, wij hebben nu meer tijd. Al is onze taak als grootouder misschien juist kleiner hier, waar zoveel families zijn die elkaar ook steunen en ook vaak dezelfde visie op opvoeding hebben. Geen van hen wil dat hun kinderen de hele dag computerspelletjes spelen bijvoorbeeld, en ze sporen hen allemaal aan om ook buiten te spelen. Maar de kinderen trekken elkaar daar ook in mee. Ze hoeven niet aangepord te worden. Met de bewoners van de fabriek, hebben we twee keer per jaar vergadering. Er moet altijd wel iets geregeld worden. De meerderheid beslist bij stemming en soms moet je je neerleggen bij een mening die je niet deelt. Dat hoort erbij. Ook de kinderen hebben een overlegmoment ingevoerd. Met chips en een drankje, zoals de groten. Zo beslisten zij dat de trampoline niet in de tuin zou komen, zoals wij hadden voorgesteld, maar op de binnenkoer. Maar het begint toch wat storend te worden zo dichtbij het raam van wie daar woont en bij de kamer van studerende kinderen en van kleine kinderen die vroeg in hun bed moeten. Maar dat zijn dingen die wel opgelost geraken. Wij hebben het hier in elk geval naar onze zin.”

An Candaele

De tijd van je leven in 80 ?! De komende maanden staan de jaren 80 centraal in het Huis van Alijn te Gent. Dit bekende huis waar men oog en hart heeft voor het erfgoed en de cultuur van het dagelijkse leven wil de collectie uitbreiden met voorwerpen, tijdschriften en familiefoto’s uit de jaren 80. Je hebt nog een Ikea-catalogus op zolder liggen? Je liep mee in betogingen en hebt er foto’s van? Die Milletvest ligt nog in de kleerkast en die Walkman kon je ook niet wegdoen? Misschien ben je er nu klaar voor en wil je ze laten opnemen in de museumcollectie? Ook muziekcassettes, games, VHS-banden, plakboeken, posters... zijn welkom! Samen met jou gaat het Huis van Alijn op zoek naar het geluid, de kleur en het uitzicht van de jaren 80.  Contact: [email protected], 09-269.23.50, Het Huis van Alijn, Kraanlei 65, 9000 Gent

14 juni 2013

6 / AKTIEF Toegankelijke fietsroutes in Oost-Vlaanderen

In het wiel van Eddy Merckx Het Sportimonium in Hofstade-Zemst heeft er een attractie bij. Wie oog heeft voor het rijke wielererfgoed en zich wil onderdompelen in de gloriejaren van Eddy Merckx, is in het sympathieke sportmuseum aan het goede adres. Een digitale gids vertelt het verhaal van de wielergeschiedenis en staat stil bij memorabele momenten uit de carrière van de grootste wielrenner aller tijden. Voor wie zelf op de trappers wil gaan staan is er een speciale fietskaart met drie fietslussen.  Info: Sportimonium, Bloso-domein Hofstade-Zemst, tel. 015-61.82.22 of www.sportimonium.be, www.inhetwielvaneddymerckx.be Het Sportimonium geeft vijf procent spaarkaartkorting op de toegangsprijs en op aankopen in de museumwinkel.

Bij Toerisme Oost-Vlaanderen is onlangs de brochure ’Fietsen met een +’ verschenen. Hiermee kunnen mensen met een beperking, senioren en ouders met kleine kinderen zorgeloos het Oost-Vlaamse fietsnetwerk verkennen. De brochure bundelt 6 fietstrajecten met de nodige voorzieningen in de onmiddellijke nabijheid. De afstand varieert van 10 tot 36 km. Eén fietsroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes. De vijf andere maken gebruik van de knooppuntenbewegwijzering. Komen aan bod: Puyenbroeck (Wachtebeke), Het Leen (Eeklo), De Ceder (Deinze), Den Blakken (Wetteren), De Gavers (Geraardsbergen) en de Sneukelfietsroute (Wortegem-Petegem). Het boekje kost 3 euro en is verkrijgbaar bij alle stedelijke toeristische diensten.  Meer weten? www.tov.be/toegankelijkheid.

Wandelen door Gent 1913 – 1918 In het boek ’Wandelen door Gent 1913 – 1918. Van Wereldtentoonstelling tot Wereldoorlog’ reizen we met Peter Jacobs en Erwin De Decker 100 jaar terug in de tijd. In 1913 was Gent namelijk gastheer ’voor de hele wereld’. De oude stadskern kreeg voor de expo een grondige facelift. Het toeristische Gent zoals we het vandaag kennen vanuit de internationale reisgidsen dateert van die tijd. Verder verdiepen de auteurs zich in de geheimen van het zogenaamde ’Miljoenenkwartier’ en volgen we de stadsontwikkeling rond het St.-Pietersstation op de voet. Het fraaie boek bevat naast historische documenten ook citaten van Karel Van de Woestijne, Cyriel Buysse en andere ooggetuigen. Voor wie de sporen van het expo- en oorlogsverleden in Gent met eigen ogen wil ontdekken, zijn er drie uitgewerkte toeristische stadswandelingen opgenomen en een uitneembare stadsplattegrond.  Lannoo, gebonden hardcover, 256 blz., 24,99 euro

De Cotswolds: Oxford en omgeving Natuurlijk is er Londen (Bowie! Tate! Voetbal!), maar ten noordwesten van de grootstad vind je de Cotswolds waar je de meest romantische versie van het Engelse platteland kan ontdekken. ”Golvende heuvels, wollige schapen en charmante stadjes en dorpjes”. Het lijkt wel alsof we een vakantie willen verkopen en dat doen we dan ook met plezier! Tussen 1 en 5 september 2013 staan onder meer toppers als Oxford, Stratfordupon-Avon en Bath op het lijstje. Deelnamebedrag per persoon: 734 euro p.p. op basis van twee personen. (Toeslag eenpersoonskamer: 115 euro.) Leden van de Gezinsbond krijgen 35 euro korting en betalen 699 euro.

In de prijs begrepen - autocarvervoer met luxe autocar - enkele centrale opstapplaatsen in Vlaanderen - overtocht Calais-Dover heen en terug - alle uitstappen - toegangsgelden voor Blenheim Palace, Sudeley Castle en het geboortehuis van Shakespeare - 5 dagen/ 4 nachten in Four Pillars*** in Witney (halfpension - volledige Nederlandstalige gidsbegeleiding - eigen begeleiding van Gezinsvakantie-Familiatours.

 Info en reisprogramma via Gezinsvakantie — Familiatours 125, 1050 Brussel, tel. 02-507.89.89, [email protected], www.gezinsvakantie.be.

50 jaar Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen Het is dit jaar precies 50 jaar geleden dat Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen (OKV) ontstond. Het initiatief mondde al vlug uit in een kunsttijdschrift dat ondertussen één van Vlaanderens oudste, zo niet het bekendste is. Al die jaargangen van OKV samen vormen een ongelooflijke hap aan informatie: beschrijvingen, analyses, overzichten en commentaren met deskundigheid gebracht en helder geformuleerd. Vooral die volgehouden kwaliteit en de toegankelijkheid maken dat OKV zo relevant is. Zelfs na jaren is het beeldmateriaal annex leesvoer genietbaar tot boeiend. Het is dan ook te loven dat ondertussen alle jaargangen gedigitaliseerd zijn en vrij te raadplegen via www.tento.be. Aan de integratie van verschillende soorten informatie op de site wordt verder hard gewerkt. De combinatie van gegevens over musea en tentoonstellingen met vijftig jaar inhoud van het tijdschrift kan alleszins een flinke meerwaarde betekenen. Aarzel niet om zelf te ontdekken wat de website te bieden heeft. En – o zonde – mocht je het tijdschrift niet kennen, je kan er alvast een proefnummer bestellen.

Win Naar aanleiding van 50 jaar OKV is er een fraai boek uitgegeven. Naast de geschiedenis van het kunst- en erfgoedtijdschrift zijn er ook een aantal relevante reflecties over ’openbaar’ kunstbezit. We mogen 5 exemplaren weggeven. Schrijf of mail naar Gezinsbond-GOSA, Troonstraat 125, 1050 Brussel of via [email protected] met vermelding ’50 jaar OKV’.