IN MEMORIAM 2009 Klik op de gewenste naam om naar de betreffende tekst te gaan. Abma (Jan) Berg (Harm van den) Blauw-Goebels ( Erika Marie Louise) Boekema-Sollie (Rianne) Brink (Aaltje) Brouwer-Mintjes (Grietje) Bruins (Jan Willem) Dekkers-Jurg (Rijkjen (Marijke) Diender (Gerardus Martinus) Dijk (Marieke [Margje]) van Dijk-van Noort (Anneke) Eibrink-Albers (Bertina) Evink (Tijmen) de Goede (Meindert) Hanekamp (Arend Jan) Hartog (Arie Hendrik den) Hartvelt-Feenstra (Jannie B.W.) Hellendoorn (Gerrit) Hosseini-van der Scheer (Janneke Annet) Hulzen (Anton Samuel van) Hulzen-Beltman (Diny van) Koning (Egbert) Ridderbos-Oldeboom (Aafke Marijke) de Roos-Nijland (Wilhelmina) Schinkel (Aalt) Schoonewelle (Harm) Sinnema (Tjeerd) Steenwijk (Joram) Stienstra (Inte) Terlouw (Cornelis) Touwen (Johanna Maria) van ’t Veen-Felix (Jans) Westerink (Berend Jan) van de Wetering-Evink (Aaltje) Wieringa (Cornelis) Wijshake-Martinus (Johanna Wilhelmina) Winkler (Johannes Marinus)
Aalt Schinkel ▲ 3 februari 1920 - 5 januari 2009 Maandag 5 januari overleed broeder Aalt Schinkel, Beekmanstraat 1. Aat ging de laatste jaren erg achteruit. Het ging hard, toen Henny, zijn vrouw,vorige zomer haar heup brak en in Zwolle moest revalideren. Gelukkig kon Aat ook naar Zwolle, en kon hij haar iedere dag bezoeken. Het was een fijne oplossing, maar voor Aat was het moeilijk, in een nieuwe omgeving en uit zijn ritme.
Zondag werd Aat ziek en maandagmiddag is hij overleden. Niet onverwacht, maar wel heel plotseling. Aat kwam uit een groot gezin. Henny en Aat hebben geen kinderen gekregen, maar de broers Gerard en Gerrit kwamen daar heel veel, als jonge jongens. Nichten en neven konden oom en tante goed vinden en ze konden het ook goed met elkaar vinden. In de afscheidsdienst lazen we Psalm 121, de tekst daaruit: "Mijn hulp is van de Here, die hemel en aarde gemaakt heeft", is bijna 63 jaar met hen meegereisd. De Paaskaars brandde, het licht, teken van hoop. We mogen geloven, dat het met de dood niet is afgelopen. Maar zuster Henny Schinkel moet alleen verder, met haar herinneringen. We wensen Henny en allen die hem missen de troostende nabijheid van God en mensen toe.
Anneke van Dijk-van Noort ▲ ┼ 9 januari 2009 Op vrijdag 9 januari is in de Vijverhof overleden zr. Anneke van Dijk-van Noort, in de leeftijd van 73 jaar. Ze was weduwe sinds 2003 en al geruime tijd ziek. Toen ze zo’n anderhalf jaar geleden in de Vijverhof kwam, werd ze bij ons ingeschreven, maar kerkelijk meelevend was ze vooral met haar gemeente in de Emmaüskerk te Hattem. Van daaruit is ze afgelopen woensdag ook begraven. Onze gedachten gaan uit naar haar kinderen en kleinkinderen. Haar gedachtenis zij tot zegen. Br. Rigterink van de Bereklauw verblijft nog steeds op de PAAZ-afdeling van het Sophiaziekenhuis en is af en toe even thuis. Een lange weg voor hem en zijn vrouw. Sterkte! Zr. Post van de W. de Zwijgerstraat kwam onlangs ten val en heeft extra zorg nodig. Er zijn meer die te maken hebben met ziekte en zorgen, maar liever geen vermelding in de kerkbode willen. Met elkaar meeleven betekent niet altijd dat je er bovenop moet zitten. Het kan ook meer op afstand: door het geheim van de ander te eerbiedigen en in de binnenkamer hem of haar te gedenken. Ds.E.van der Veer
Bertina Eibrink-Albers ▲ 2 april 1922 – 16 januari 2009 Op vrijdag 16 januari is in huize Myosotis na een geleidelijke vermindering van krachten overleden zr. Bertina Eibrink-Albers. Ze werd geboren in een Brunneper gezin dat de nodige faam verwierf vanwege z’n grootte: elf jongens en vier meisjes. Het kon een eigen voetbalteam formeren. Als dochter moest zr. Eibrink meehelpen in de keuken. Tijdens haar jeugdjaren liep ze de Engelse ziekte op die haar voor de rest van haar leven slecht ter been zou maken. Vaak zat ze in de rolstoel. Toch was ze altijd in de weer en toonde levenskracht. Klagen had ze niet geleerd. Ze trouwde met Willem Eibrink en kreeg bij hem twee zoons, Henk en Wim. Hij sjouwde later met haar overal naar toe. Na zijn overlijden in 1991 bleef ze met de beide jongens wonen aan de Veenvalckstraat. Met de jaren werd haar levenskring kleiner. Als een klein, kwetsbaar vogeltje trof ik haar soms aan. Uiteindelijk kreeg ze in Myosotis de zorg die ze nodig had. Zr. Eibrink wist wat ze wilde en wat ze niet wilde. Ze wist ook van Gods liefde die naar ons is uitgegaan in Jezus Christus. Aan die liefde hebben we haar afgelopen dinsdag toevertrouwd. Veilig in Jezus’ armen mag dan het laatste woord zijn. Onze gedachten gaan uit naar Henk, Wim en Annouska met hun dochter Mandy en naar de verdere familie. Zr. Eibrink is 86 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Berend Jan Westerink ▲ 26 februari 1926 – 25 januari 2009 Vroeg op de dag van de opstanding is in de Vijverhof (k. 157) overleden br. Berend Jan - Ben Westerink. Toch nog vrij plotseling, hoewel hij al veel krachten had verloren. Over zijn jeugd hing de schaduw van het verlies van zijn moeder die vlak na zijn geboorte stierf. Een oom en tante zouden Ben verder opvoeden, terwijl zijn zus elders werd ondergebracht. Na een periode bij de marine vond hij werk de bij Berkfabriek en later vele jaren in de bouw. In 1954 trouwde hij Elly Romkes en samen kregen ze twee dochters, voor wie hij altijd klaar stond. In veel opzichten had hij een wat naar binnen gekeerde natuur en zijn vrouw moest hem vaak stimuleren en over de streep trekken. Ooit was hij diaken in de Westerkerk en daar kon hij met enthousiasme en trots over vertellen. De laatste jaren werd zijn geest minder en had zijn vrouw veel met hem te stellen. In november vorig jaar verhuisden ze naar de Vijverhof. Myosotis werd al genoemd, maar zover hoefde het gelukkig niet meer te komen. Deze donderdag hebben we hem begraven na een dienst van Woord en Gebed waarin de woorden van Ps. 121 klonken. Over Israëls bewaarder die staat bij de uitgang en ingang van het leven. Trooste de Here zijn vrouw, zijn dochters met hun gezinnen en allen die zijn plaats zullen missen. Br. Westerink is 82 jaar geworden. Ds.E.van der Veer
Jans van ’t Veen–Felix ▲ 26 januari 1924 – 27 januari 2009 In huize Myosotis is in de nacht van maandag op dinsdag, vlak na haar verjaardag, overleden zr. Jans van ’t Veen-Felix. Haar wieg stond in IJsselmuiden waar ze opgroeide in een gezin van zes kinderen. Kort was ze getrouwd met Cornelis Idenburg en later vele jaren met Derk van ’t Veen. Het zorgde voor een groot en divers samengesteld gezin waar armoede en ziekte hun stempel op drukten. Later kwamen de kleinkinderen en de achterkleinkinderen er nog bij. Zr. Van ’t Veen verzamelde ze het liefst als een kloek dicht om ze heen, in haar eigen huisje. Met elkaar rond de tafel koffiedrinken, samen eten en drinken, dan voelde ze zich op haar best. Vier jaar geleden werd haar gezondheid minder en moest ze langzaam maar zeker haar vertrouwde plek in de Ommelanden aan de Schaepmanlaan achter zich laten voor een kamer in Myosotis. Dat viel haar moeilijk, zoals ze het ook moeilijk vond om de kring van haar dierbaren los te laten. Altijd vond je haar met mensen om haar heen. Maar eenmaal wordt de aardse tent waarin wij wonen afgebroken, schrijft Paulus. Opdat we zullen binnengaan in het Vaderhuis met de vele woningen. Dat is het uitzicht waarmee we zr. Van ’t Veen afgelopen maandag vanuit de Bazuinkerk begraven hebben. Troost bidden we toe aan de naasten die haar plek en haar stem zullen missen. Zr. Van ’t Veen is 85 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Harm Schoonewelle ▲ Overleden op 28 januari 2009 in de leeftijd van 88 jaar Lange tijd was hij heel flink, deze krasse oude broeder. Hij woonde nog steeds zelfstandig in zijn flat aan de Arent toe Boecopsingel 9. Hij liep nog naar de stad, en deed zijn huishoudentje nog helemaal zelf. Sinds het overlijden van zijn vrouw op 8 april 2005, stond hij er alleen voor, en dat was voor hem niet gemakkelijk. Hij heeft erg geleden onder eenzaamheid en verdriet. En daarbij kwam een kwaal, waar hij wel mee verder leven kon, maar die toch erg pijnlijk voor hem was. Eén ding hield hem op de been: dat was zijn onverwoestbare geloof in zijn Hemelse Vader. Maar desondanks had hij het moeilijk met zijn eenzame weg. Hij was een sociaal mens, hield van een praatje met ieder die op zijn pad kwam, en bezocht dan ook regelmatig de maaltijden in “de Regenboog”. In al die ontmoetingen hield hij zijn geloof niet voor zichzelf, maar sprak hij openlijk over zijn band met God. De laatste tijd werd hij merkbaar zwakker, tot hij op een keer gevonden werd door zijn buren, met wie hij een goed contact had. Hij moest regelrecht naar het ziekenhuis. Al gauw voelde hij zijn einde naderen en regelde hij alles met zijn kinderen. In alle rust en vrede is hij heengegaan. De kinderen spreken in de rouwbrief over het feit dat zij zijn levenskracht bewonderden. Hij zocht zijn levenskracht bij God, zijn hemelse Vader. Daarover hebben we op maandag j.l. in de rouwdienst in het Open Hof gesproken en gezongen. Psalm 23 stond daarbij centraal. Br. Schoonewelle mocht een hoge leeftijd bereiken. Hij is Thuis bij zijn Vader. J.W. Genuit
Cornelis Wieringa ▲ Kampen, 11 juni 1930 - Kampen, 28 januari 2009 Op woensdag 28 januari overleed onze broeder in Christus, Kees Wieringa, die met zijn vrouw al weer geruime tijd aan de IJsselkade woonde. Hij was een geboren Kampenaar. Zijn vader en oom runden een eigen zaak, die hij later zou overnemen. Hij maakte hier de oorlog intens mee en was gewend om hard te werken. Als kind genoot hij al van het Kamper carillon en van orgelmuziek en deze liefde bleef hem een leven lang bij. Zijn andere liefde, zijn vrouw Setske, leerde hij kennen in diensttijd,bij de zangvereniging in Weesp. Zij ontvingen samen vier zoons, die elk hun eigen zorg en aandacht vroegen en liefde gaven. Het grootste deel van hun leven samen woonden ze aan de Colijn de Nolestraat, waar aanvankelijk ook studenten of verpleegsters een kamer huurden. Na het stoppen met de zaak vonden ze een prachtig plekje aan de IJsselkade. Daarnaast waren ze vaak in en rond hun vakantiehuis in Haamstede te vinden. Toen Kees Wieringa wist dat hij ongeneeslijk ziek was, sprak hij daar open over met zijn kinderen en wie hem bezochten. Toen bleek zijn diepe overtuiging over een leven na dit leven. Hij was verdrietig om wie hij achterliet, niet om zichzelf. Hij was er van overtuigd dat er een paradijs was, met ook voor hem een plaats. Daarom vroeg hij ons de dienst, waarin we afscheid namen, niet in mineur te laten verlopen maar vol goede moed en overtuigd dat God het goede wil voor ons. Daar moest ook het lied klinken, dat hij als kleine jongen hoorde, toen hij met Pasen logeerde bij een oom en tante, die naast de kerk in Leeuwarden woonden. Hij werd er wakker met de tonen van ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem…..’. Toen wij op een februarimiddag zijn lichaam te ruste hebben gelegd op de begraafplaats in IJsselmuiden, klonken weer die tonen ter bemoediging: ‘Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, alles is voldaan !’ Bidden we zijn vrouw en kinderen en kleinkinderen de ontferming van onze Heer toe, die leeft en leven geeft… Dirk-Jan Lagerweij
Anton Samuel van Hulzen Kootwijkerbroek, 4 mei 1918
▲
Kampen, 29 januari 2009
Op donderdag 29 januari 2009 overleed onze broeder in de Heer Anton Samuel van Hulzen, in de leeftijd van 90 jaar. Hij overleed in Myosotis, waar hij na zijn ziekenhuis vanaf dinsdag 27 januari verbleef. Anton Samuel van Hulzen werd geboren op 4 mei 1918 in Kootwijkerbroek op de Veluwe. Hij was het jongste kind van het gezin. Zijn vader was hoofdonderwijzer. Zijn opvoeding thuis kwam voort uit een bevindelijk gereformeerde spiritualiteit. Angst voor het oordeel van God werd hem met de paplepel ingegoten. Later voelde hij zich meer thuis in de linkerflank van de Gereformeerde Kerken. Hij las de boeken van moderne gereformeerde theologen en dat alles was een verademing voor hem. Een of twee keer per jaar ging hij naar de abdij Koningshoeven in Berkel Enschot. Anton Samuel was vader van vijf kinderen. Dertig jaar geleden trouwde hij met Diny van HulzenBeltman. Zij was moeder van drie kinderen. Samen met Diny en de acht kinderen hebben we de afscheidsdienst voorbereid. In de dienst sprak de oudste dochter van Anton, Annelies, namens de kinderen een In Memoriam uit. Gememoreerd werden onder andere zijn kerkelijke en maatschappelijke betrokkenheid. Wat betreft de kerk: hij was een tijd lid van de synode en ook voor onze wijkgemeente en de kerk in Kampen heeft hij veel betekend. Ook Wilmy vertelde in de dienst over haar herinneringen aan Anton. De voorbeden werden door de kinderen verzorgd. Ieder sprak een gebed uit. Aan het einde van zijn leven, was Anton van Hulzen intens bezig met de dood. Zijn angst voor het oordeel van God dat hem in zijn jeugd werd bijgebracht kwam terug. Met meerdere mensen sprak hij er openlijk over. Ook kon hij de ontwikkeling die sommige theologen maakten, niet meer meemaken. De zoektocht naar de zekerheid van het geloof werd niet alleen ingegeven door zijn angst voor het oordeel, maar ook door zijn vraag of geloof meer is dan verbeelding. Het spreken over God is toch opgeroepen door dezelfde werkelijkheid, waarnaar het spreken verwijst? Hij koos ervoor om als leidraad het boek ‘Opmaat tot eeuwigheid’ van oud bisschop Martinus Muskens te lezen. Het nadenken over God en de eeuwigheid is - als het goed is - ingebed in een geloofspraktijk: de praktijk van het gebed en het mediteren. In het crematorium te Zwolle luisterden we naar het slotkoor uit de Johannes Passion van J.S. Bach. Wilmy las een warme brief van Diny aan Anton voor. En we luisterden naar Fred, één van de twee Joodse jongens die in de oorlog bij Anton en zijn toenmalige vrouw ondergedoken zaten. We sloten af, naar de wens van Anton, met het bidden van het Onze Vader. Onze gedachten zijn bij zijn vrouw, Diny van Hulzen-Beltman, met wie Anton 30 jaar getrouwd is geweest. Onze gedachten zijn ook bij de kinderen. Bidden we Diny, de kinderen en anderen, kracht toe om het verlies van Anton te dragen en te verwerken. Ds. L.M.Eigenhuis
Erika Marie Louise Blauw-Goebels (1926 - 2009) ▲ In de uitvaartdienst voor Erika Blauw, donderdag 26 februari, overheersten de tonen van dankbaarheid. Goede woorden en handelingen van de kinderen, Maili, Jelle en Onno; goede zang en muziek; en het goede sterke woord van God. Vanaf 1921 werkten haar ouders in een Braziliaanse pastorie bij Duitse landverhuizers. Erika was 10 toen de familie in 1936 met verlof naar Duitsland ging en daar moest blijven. Het was moeilijk voor haar, daar te wennen. Na de oorlog was zij au-pair in Engeland. Een internationale ontmoeting van christenjongeren bracht Jan in haar leven. Hun weg voerde via enkele tussenetappes naar Kampen en Boelestraat 29 en (vanuit de Hervormde gemeente) naar de Gereformeerde Kerk. De eerste sociale kring was die van het onderwijs: Jan was leraar Duits aan het Calvijnlyceum. De tweede, waarschijnlijk, die van muziek, literatuur en psychologie. De derde, de natuur: zij sprak graag over de jaarlijkse fietstochten met de vriendinnen van de ‘school’.
Het vaste plekje in de Burgwalkerk mist vanaf 2006 hun beide vertrouwde gestalten; vanaf Jans heengaan in 2006 ging Erika achteruit en verstilde zij. In de dienst, maar ook in de laatste wachtersweken, klonken de woorden van haar belijdenistekst: ‘Vrees niet, want Ik heb u verlost, Ik heb u bij uw naam geroepen, gij zijt Mijn’ (haar Konfirmationstekst Jesaja 43: 1). Dankbaar en zelfbewust sprak zij over de traditie waaruit zij stamde: zeven predikantengeneraties. Maar zij wist ook, dat wij het tenslotte niet moeten hebben van traditie (noch, overigens, van het allernieuwste) maar van Gods goedertierenheid en zijn onwankelbaar verbond. Moge deze God haar gedachtenis tot een zegen stellen en allen die rouwen vertroosten. Jaap Faber
Johannes Marinus Winkler ▲ 4 april 1922 – 2 maart 2009 In de Vijverhof is op maandagavond 2 maart overleden br. Johannes Marinus Winkler. Hij werd geboren in een gezin met zeven kinderen. In de oorlogsjaren verbleef hij in een werkkamp te Duitsland. Hoewel hij daar veel meemaakte, bleef hij er niet gebukt onder gaan. Humor en opgewektheid bepaalden zijn karakter. Hij trouwde met Jenny Sollie en vond werk als rijinstructeur. Jarenlang woonden ze in een flat aan de Greenterweg. Voor zijn beide dochters was hij een zorgzame en sportieve vader, voor zijn drie kleinkinderen een onvergetelijke opie. In zijn geloof toonde hij dezelfde lichtvoetigheid. In de kerk zong hij het liefst op hoge toon boven alles en iedereen uit. De laatste jaren nam zijn geestelijke weerstand af ten gevolge van diverse beroertes. Een verhuizing naar de Vijverhof werd noodzakelijk. Afgelopen vrijdag hebben we hem vanuit de Westerkerk begraven, na eerst geluisterd te hebben naar vertrouwde woorden uit Psalm 23. In Jezus Christus hebben we een Goede Herder gekregen, een veilige geleide ook voor het laatste, donkere dal van de dood. Veel sterkte wensen we toen aan zijn vrouw, de kinderen, kleinkinderen en allen die hem zullen missen. Br. Winkler is 86 jaar geworden. Ds.E.van der Veer
Jan Willem Bruins ▲ 10 april 1928 – 25 maart 2009 Op woensdag 25 maart jl. overleed onze broeder in de Heer Jan Willem Bruins, in de leeftijd van 81 jaar. Jan Bruins was een echte Kampenaar. Hij werd in Kampen geboren, groeide er op, vond er zijn werk en bleef er zijn hele leven wonen. Op 3 april 1956 trouwde hij met zijn vrouw, Martha BruinsBosman. Veel hebben ze van elkaar gehouden, lief en leed met elkaar gedeeld. Veel dingen deden ze samen, onder andere het werk in de zaak in de Oudestraat. Uit hun huwelijk werd zoon Robert Jan geboren. Samen met Martha, Robert Jan en Erika Groeneveld, de partner van Robert Jan, hebben we de afscheidsdienst voorbereid. Die vond plaats op dinsdag 31 maart jongstleden in Het Open Hof. Daarna vond de begrafenis plaats op de algemene begraafplaats van Kampen te IJsselmuiden. Op de voorkant van de liturgie staat een foto van Jan zoals we hem hebben gekend: een net geklede man met een voornaam uiterlijk en een lacht op zijn gezicht. Zo was hij: opmerkzaam, vol humor, vol charme. De laatste jaren van zijn leven werd Jan Bruins vergeetachtig. Hij raakte de grip op zijn leven kwijt en werd passiever. Tweemaal per week ging hij naar Myosotis. Met veel liefde en geduld was Martha er om voor hem te zorgen. Gelukkig bleef er ondanks alle veranderingen iets wezenlijks hetzelfde in Jan Bruins. Treffend zeiden Martha, Robert Jan en Erika ‘Hij was liefde en bleef liefde’. Tegen Martha bleef hij zeggen ‘ik hou van jou’. Vandaar dat voor het tweede deel van 1 Johannes 4 vers 16 als afscheidstekst werd gekozen: ‘Wie in de liefde blijft, blijf in God, en God blijft in hem’.
Jan was een betrokken gemeentelid. Hij was ouderling in de Burgwalkerk en later in Het Open Hof. Ook deed hij veel voor de kindernevendienst. Zo maakte hij een keer een voorsteven van een boot voor het project van de veertigdagentijd, met in de boot een kruis als mast en een zeil waarop de bijbelse verhalen werden verbeeld. Heel kunstzinnig. Jan hield van schilderen. Hij had ook andere hobby ‘s: lezen en zeilen. Op de rouwkaart hebben zijn vrouw, zoon en schoondochter de zeilboot laten afdrukken waarmee Jan veelzeiltochten heeft gemaakt. Nostra vita brevis est: ons leven is kort. Aan alles, ook aan alles wat mooi en goed is, komt een einde. Een lieve echtgenoot en (schoon)vader en een markant gemeentelid is van ons heengegaan. Als een boot is hij afgevaren. Een boot vaart af, verdwijnt aan de horizon, maar vindt elders weer een haven. Met een gedicht van Hans Mudde dat ‘Sterven’ heet wil ik dit In Memoriam afsluiten. Dat Martha, Robert Jan en Erika kracht mogen ontvangen om het verlies van Jan te dragen en te verwerken: Je ogen zien het varend schip, voorgoed vertrokken van de ka kleiner en kleiner wordend, na tot enkel nog een vage stip verdwijnt achter de horizon, waarna een stem terzijde zegt: “Keer je maar om, nu is het weg, je deed het laatste wat je kon.” Maar is het weg? Vanuit het zicht van hier verdween die kleine boot, maar ginds vaart hij nog even groot als toen het anker werd gelicht en juist als hier klinkt “laat ons gaan” roept iemand aan de overkant al wijzend, wijzend met zijn hand: “daar komt hij aan, daar komt hij aan” ds. Leon Eigenhuis
Inte Stienstra ▲ 11 juni 1926 - 6 april 2009 Op maandag 6 april jl. overleed onze broeder in de Heer Inte Stienstra in de leeftijd van 82 jaar. Op Goede Vrijdag vonden de afscheidsdienst en de begrafenis plaats. Van Inte en zijn familie mocht de afscheidsdienst een dankdienst zijn: de dienst mocht in het teken staan van de dankbaarheid voor wat Inte Stienstra in zijn leven heeft ontvangen van anderen en wat anderen van hem hebben ontvangen. Inte Stienstra werd geboren in Rottum, een plaatsje dat een paar kilometer ten zuidwesten van Heerenveen ligt. Hij was een echte Fries. Omdat zijn ouders bij het spoor werkten is het gezin later meerdere keren verhuisd. Hij doorliep de ambachtschool. In de oorlog dook hij onder bij familie. Na de oorlog werd hij voor drie jaar uitgezonden naar het toenmalige Nederlands-Indië. Na zijn diensttijd trouwde hij met Greet Maandag, op 1 april 1952. Woensdag 1 april jl. verbleef Inte in het ziekenhuis. Daar hebben Inte en Greet samen met de familie hun 75e trouwdag heel bewust gevierd.
Na hun trouwdag woonden ze eerst in Leeuwarden. Inte werkte in Leeuwarden bij zuivelonderneming Lyempf. Ineke werd in de Friese hoofdstad geboren. In 1958 verhuisden ze naar Kampen. Dhr. Stienstra kreeg een baan bij Lyempf in Kampen, als monteur. In Kampen werd dochter Afke werd geboren. Echtpaar Stienstra kerkte in de Burgwalkerk. Ze hebben er gekerkt tot augustus vorig jaar: vijftig jaar lang! Ze zaten steeds op hetzelfde plaatsje: achterin, op klapstoeltjes, meteen links als je via hal de kerkzaal binnenkomt. Na de zomer van 2008, in september 2009, wezen onderzoeken uit dat hij een ernstige ziekte had, de ziekte van Kahler. Er volgden een aantal kuren en ziekenhuisopnames. De laatste opname was op donderdag 26 maart. Om de beurt sliepen beide dochters bij hem zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En overdag was mevr. Stienstra er steeds bij. Van vrijdag drie op zaterdag vier april had hij een heel helder moment. Een ontroerend moment ook. Bewust nam hij afscheid van zijn vrouw en dochters die op dat moment bij hem aanwezig waren. Hij was dankbaar voor wat hij had ontvangen. ‘De Heer zij geprezen!’, riep hij. En op zaterdag was er weer een helder moment. Toen nam hij afscheid van zijn schoonzonen, kleinkinderen en hun partners. In de nacht van zondag 5 op maandag 6 april is hij overleden. Dankbaar is de familie voor wat zij van hem hebben ontvangen, wat hij hen aan liefde zorg heeft geschonken. Br. Inte Stienstra was een gelovig mens. Hij haalde vaak Gezang 432 vers 3 uit, het Friese Liedboek, vooral de regel ‘mei Him foaroan, doar ik it oan’ (met Hem vooraan, durf ik aan). Het vers luidt in zijn geheel: 't Is altyd goed wat God betinkt. Sa sil it jimmer bliuwe. As my oan de-ein de dea bespringt of as syn skaden driuwe mei Him foaroan doar ik it oan; yn Heite hân bewarre lit barre dan wat barre. Ook die laatste woorden waren belangrijk voor hem: ‘Lit barre dan wat barre’ (laat gebeuren, wat gebeurt). Dat betrok hij op wat hem zelf overkwam, vooral op zijn ziekte. Hij zei ‘ik heb een mooi leven gehad: een lieve vrouw, lieve dochters, goede schoonzonen, lieve kleinkinderen die weer goede partners hebben gevonden. Ik heb altijd werk gehad en ben oud geworden Wat moet ik de Heer nog meer vragen? Lit barre dan wat barre!’ Lit barre dan wat barre! Want ‘mei Him foaroan, doar ik it oan’ ook ‘as my oan de-ein de dea bespringt!’. In hetzelfde vertrouwen hebben we hem naar zijn laatste rustplaats op de begraafplaats aan de Bovenbroekseweg gebracht. Dat Greet Stienstra, Ineke en Remie, Afke en Peter, Naomi en Remco, Renate en Arthur en Martijn en Claudine de kracht mogen ontvangen om het verlies van deze broeder in de Heer te dragen en te verwerken. Ds. Leon Eigenhuis.
Cornelis Terlouw ▲ 29 mei 1915 – 7 april 2009 Op dinsdag 7 april overleed in de Amandelboom br. Cornelis Terlouw. Zijn wortels lagen in Zwijndrecht, waar hij na de lagere school in de tuinbouw moest werken en zijn liefde opdeed voor alles wat groeit en bloeit. Later kwam hij bij Schokbeton terecht en toen dat bedrijf in Kampen ging uitbreiden, kon hij na de oorlog hier aan het werk als baas van de vlechterij. In 1940 trouwde hij met Annigje Dingena van Turenhout en samen kregen ze vier zonen. De meeste jaren hebben ze gewoond aan de Pannekoekendijk. In veel opzichten was br. Terlouw een gezien iemand. Vanwege z’n levenslust en optimisme, z’n rechtschapenheid en de ruimte die hij aan anderen gaf. Zo’n vierenhalf jaar geleden verhuisde hij met z’n vrouw naar de Amandelboom waar hij nog intensief voor haar gezorgd heeft tot aan haar overlijden in 2007. De laatste twee jaar werden zijn krachten minder, maar zo lang als het kon trok hij zichzelf weer omhoog: hij had dit aardse leven lief. In de dienst van Woord en Gebed hebben we ons laten gezeggen door de lelies van het veld en de vogels in de lucht (Mat. 6). Een gelijkenis van meer dan aards geheimenis. Op stille zaterdag 2007 begroeven we zijn vrouw. Op stille zaterdag 2009 hebben we br. Terlouw naast haar te ruste gelegd. Maar stil kan het na Pasen niet meer blijven. Vanuit Jeruzalem gaat er een blijde roep over de wereld: de Heer is waarlijk opgestaan! Een tuin is gaan bloeien rond een geopend graf. We verwachten naar Gods beloften een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waar gerechtigheid woont. Trooste de Allerhoogste de kinderen en hun gezinnen en allen die hem zullen missen. Br. Terlouw is 93 jaar geworden. Ds. E. van der Veer
Pieter Vercouteren ▲ 8 april 1909 – 25 april 2009 Een paar weken na het vieren van zijn 100e verjaardag is in de Amandelboom overleden br. Pieter Vercouteren. Zijn leven begon in Zwolle waar hij als oudste werd geboren in een gezin van zes kinderen. Hij ging werken in het onderwijs op een school in Elburg, waar hij ook zijn vrouw An Stevarius zou tegenkomen. Tijdens de oorlogsjaren was hij één van de leidende figuren binnen het verzet en heeft met gevaar voor eigen leven veel mensen geholpen. Later praatte hij daar maar zelden over. Hij deed wat gedaan moest worden. In de ondergrondse, maar later ook binnen de kerk in tal van functies, en voor zijn vrouw toen zij ziek werd. Hij was gezegend met een sterk gestel en een positieve levensinstelling. Van Elburg gingen ze naar Hoogeveen en na zijn pensionering streken ze neer in Kampen. In 1997 overleed zijn echtgenote. De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in de Amandelboom. Een echte calvinist uit het goede hout gesneden die veel voor z’n omgeving heeft betekend. Een hele eeuw heeft hij hier op aarde doorgebracht, en wat voor een eeuw, adembenemend. Maar hij haakte niet af en ging in tal van opzichten met z’n tijd mee. Geloven was voor hem het goede doen, bij de gemeente horen en de lofzang zingen. In de dienst voorafgaand aan de begrafenis afgelopen vrijdag hebben we zijn leven dankbaar herdacht in het licht van Psalm 23. Wie de stem van de Goede Herder hoort, hoeft aardse vijanden niet te vrezen en kan zelfs de laatste vijand van de dood in de ogen kijken. Want Jezus Christus is overwinnaar en brengt ons in zijn Koninkrijk. Sterkte wensen we toe aan de kinderen Corine, Henk en Joke, en Ineke en Glenn (in Austin, Texas), de klein- en achterkleinkinderen, de verdere familie en allen die deze markante broeder zullen missen. Zijn gedachtenis zij tot zegen. Ds. E. van der Veer
Aafke Marijke Ridderbos-Oldeboom ▲ Hardenberg, 5 november 1917 – Kampen, 11 mei 2009 Op maandag 11 mei overleed zuster Aafke Marijke Ridderbos-Oldeboom. Op zaterdag 16 mei was er een herdenkingsdienst in de Burgwalkerk, waarin collega Houtman uit IJsselmuiden voorging. Ook op deze plaats willen wij haar dochter Marianne Kok, haar schoondochter en kleinkinderen en haar neven en nichten troost toewensen en toebidden in dit verlies van hun moeder, schoonmoeder, oma en tante. In de wijkgemeente van de Burgwalkerk was zuster Ridderbos een meelevend lid tot op hoge leeftijd. Als ouderling heeft zij veel mensen haar warme aandacht en meeleven gegeven. Wij gedenken haar in dankbaarheid. Ds. E.Braam Op 11 mei 2009 overleed in de Vijverhof Aafke Marijke Oldeboom op de leeftijd van eenennegentig jaar. Het grootste gedeelte van haar leven, bijna zeventig jaar, was zij in Kampen woonachtig. Door haar huwelijk in 1940 met uitgever J.A. Kok deed zij haar intrede in de kring van de Kamper notabelen. Met een zekere flair bewoog zij zich onder hen, intensief betrokken bij het maatschappelijke en kerkelijke leven als zij was. De laatste jaren werd zij geconfronteerd met geestelijke en fysieke achteruitgang. Met name het gemis van het licht in haar ogen, waardoor haar actieradius sterk beperkt werd, maakte het leven voor haar vaak tot een last. Oud élan kon terugkeren in gesprekken, vooral wanneer werd teruggeblikt op voorbije tijden, op haar bestaan als een vrouw, gezien en bemind door velen, een dame, charmant en vol belangstelling voor de ander, een praktisch ingesteld, niet dogmatisch christin, in wie vroomheid gepaard ging met verantwoordelijkheidsgevoel, haar van huis uit meegegeven. Het ouderlijk huis in Glanerbrug, de woning van de dorpsarts, haar vader, droeg op de muur de tekst: Zoek vrij uw baat bij medicijn, maar laat uw hoop op God zijn. Door de haar geschonken gaven was zij in staat sfeer te scheppen. Mensen aan zich te binden. Verdriet is haar niet bespaard gebleven. Betrekkelijk jong, op een leeftijd, waarop menigeen erop rekent nog vele huwelijksjaren voor de boeg te hebben, werd zij, in 1972, weduwe door het overlijden van haar man, Jac. Kok. In 2002 moest zij haar zoon Jan aan de dood afstaan. Zij bleef overeind en zichzelf. Zij wist zich geborgen bij haar Heer en zin aan haar leven te geven, voldoening te bereiken, o.a. door haar huwelijk met de hoogleraar theologie Herman Ridderbos van 1993 tot 2007, waardoor een bestaande familieband nog hechter werd aangehaald. Na een dienst van Woord en Gebed in de Burgwalkerk vond op zaterdag 16 mei de begrafenis plaats op de Nieuwe Algemene Begraafplaats van Kampen. Daar werd Aafke Marijke Oldeboom toevertrouwd aan de handen van de levende God, neergelegd in het graf waarin haar eerste echtgenoot rust en dat gesierd wordt met de aan de Openbaring van Johannes ontleende tekst: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. Ds. C. Houtman
Aaltje Brink ▲ 27 mei 1939 – 16 mei 2009 In huize Myosotis overleed op zaterdag 16 mei na een moedig gedragen ziekbed zr. Aaltje ofwel Alie Brink. Haar wortels lagen in IJsselmuiden waar ze geboren werd als enige dochter in een gezin van zes kinderen. Ze had verstand genoeg om door te leren maar moest naar de huishoudschool om bij te springen in de huishouding, thuis en later ook bij anderen. In 1961 trouwde ze met Bert Hogemann bij wie ze twee kinderen kreeg, Ronald en Wendy. Jaren woonden ze in Hilversum maar na de echtscheiding keerde ze terug naar Kampen.
Naast haar werk bouwde ze een netwerk van vrienden en kennissen op, ook via de computer. Vorig jaar augustus overleed plotseling haar dochter. Tegelijk werd ze zelf ernstig ziek en moest ze alle zeilen bij zetten om het hoofd boven water te houden. Ze wilde graag blijven leven om er te zijn voor haar kleinzoon Thomas. Dapper heeft ze gevochten maar het werd zoals zo vaak een ongelijke strijd. Aan het eind was er de berusting en het verlangen naar het einde, naar de andere kant, waar haar vader, moeder en dochter haar waren voorgegaan. Vorige week vrijdag hebben we haar begraven vanuit “De Bron” te IJsselmuiden, na geluisterd te hebben naar Psalm 121 die ons God verkondigt als de Bewaarder van Israël. Een bewaarder bij dag en bij nacht, in leven en in sterven. Aan zijn trouw en genade hebben we zr. Brink toevertrouwd, in de verwachting van de opstanding uit de doden en het leven in de wereld die komt. Sterkte wensen we toe aan zoon Ron, kleinzoon Thomas, de verdere familie en allen die zr. Brink van dichtbij gekend hebben. Zr. Brink is 69 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Aaltje van de Wetering-Evink ▲ 16 april 1920 – 18 mei 2009 Op maandag 18 mei is in het ziekenhuis te Zwolle overleden zr. Aaltje van de Wetering-Evink. Ze woonde in huize Margaretha, daarvoor aan de Nijverheidsstraat 7. In IJsselmuiden groeide ze op binnen een gezin van drie kinderen. Haar echtgenoot werd Gerrit van de Wetering, melkboer op de Reijersdijk. Hij bediende een grote wijk en dat betekende hard werken, ook voor de beide oudste kinderen Janny en Henry. Daarnaast was er veel zorg om de jongste dochter Trudy die geboren werd met een verstandelijke beperking en bovendien aan epilepsie leed. Zr. Van de Wetering was de sterke, rustige vrouw op de achtergrond en haar inbreng telde. Van huis uit hervormd ging ze met haar man kerken in de Westerkerk, maar het oude nest bleef door de jaren altijd trekken. Thuis leefde ze bij het geestelijke lied. In 1998 werd ze weduwe en sinds een jaar kreeg ze hartproblemen en werd haar gezondheid minder. In Margaretha mocht ze nog goede laatste maanden hebben. Afgelopen zaterdag hebben we haar vanuit de Westerkerk begraven. In de dienst stond een woord van Paulus centraal: Mijn genade is u genoeg (2 Kor. 12: 9). Dat is het antwoord van het evangelie te midden van alles wat een mens kan benauwen en pijn doet. Gods genade in Jezus Christus is genoeg om mee te leven en genoeg om mee te sterven. In dat geloof hebben we zr. Van de Wetering te ruste gelegd bij haar man. Trooste de Here de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, de verdere familie en allen die haar plaats zullen missen. Zr. Van de Wetering is 89 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Grietje (Gré) Brouwer-Mintjes ▲ Oldemarkt, 6 augustus 1932 Kampen, 19 mei 2009 Op dinsdagmorgen 19 mei overleed onze zuster in Christus, Grietje Brouwer-Mintjes, in de leeftijd van 76 jaar. Gré woonde de laatste tijd in Myosotis, daarvoor aan de Beneluxweg en de langste tijd aan de Koornmarkt met Kees en haar gezin. Daar was een echt thuis. Voor de kinderen en kleinkinderen allereerst maar ook voor vele ‘verdwaalde’ studenten en vrienden. Gré was een moeder voor velen. Het was dus niet vreemd dat afgelopen zaterdag in de Burgwalkerk veel mensen samenkwamen in de dienst van Woord en Gebed. Daar hoorden we woorden van troost uit die kleine Psalm 131, over een kind dat tot rust komt op de arm van zijn moeder. We zongen liederen van hoop en verwachting en onder een stralende zon maakten we de gang naar haar rustplaats op het mooie oude begraafplaatsje van Eesterga.
Gré had een veelbewogen leven. Met Kees verhuisde ze naar de plaatsen waar werk was. Friesland, Ameland, Kampen. Overal vonden ze vrienden. Gré was een familie-mens maar meer dan dat. Zonder oordelen kon ze naar mensen kijken en hen bemoedigen. Ze genoot van gezelschap in alle eenvoud en rust. Er was altijd een plaatsje aan haar keukentafel, er werd een kop koffie voor je neergezet. Ze zocht het niet in grote dingen, die voor haar te hoog gegrepen waren. In dit alles bleef ze een gelovig mens, die zichzelf tenslotte ook uit handen kon geven. Alle zorgen van haar eigen leven, van de kinderen en de mensen van wie ze hield, deelde ze ook met haar trouwe vriend Kees. Wie hen samen zag, zag dat het goed was. Er kon veel worden gezegd en ook het lastige werd niet verdonkermaand. De laatste jaren was er veel tegenslag, het riep emoties op, maar tenslotte ook overgave. We namen afscheid van een mem en beppe, die ook zo lang en zo intens betrokken was bij haar eigen mem. Daarom was dat kleine psalmpje, zo toepasselijk: ‘ik heb mijn ziel tot rust gebracht, als een kind op de arm van zijn moeder, als een kind is mijn ziel in mij’. We hopen dat Kees en zijn kinderen en kleinkinderen bemoedigd zullen worden door de zorg voor elkaar maar ook die van de gemeente, waar zij steeds zo bij betrokken zijn geweest. Dat het aan ontferming niet zal ontbreken, bidden wij hen toe. D.J. Lagerweij
Meindert de Goede ▲ 2 november 1944, Rotterdam - 22 mei 2009, Kampen Afgelopen vrijdag 22 mei overleed Meindert de Goede in de leeftijd van 64 jaar aan de ziekte die na de zomer van 2008 bij hem werd geconstateerd. Hij overleed thuis, ’s nachts, in zijn stoel, in de nabijheid van zijn vrouw die hem met zoveel zorg en liefde heeft omgeven. Meindert werd in de hongerwinter van 1944 in Rotterdam geboren waar hij ook opgroeide. Na zijn middelbare school ging hij naar Utrecht om te studeren. Daar ontmoette hij Erica die ook medicijnen studeerde. Meindert stopte met zijn studie, ging in dienst en daarna ging hij werken en haalde hij verzekeringsdiploma’s. Hij kreeg een vaste baan, Erica en Meindert trouwden en woonden in Dordrecht waar hun drie kinderen werden geboren: Petra, David en Ricco. Later verhuisden ze naar Hoogeveen. Meindert werkte er in de verzekeringen. Zeventien jaar hebben ze er gewoond. Het was een gelukkige tijd. Als gevolg van een reorganisatie kwam Meindert zonder werk te zitten en hij besloot theologie in Kampen te gaan studeren. Meindert en Erica verhuisden van Hoogeveen naar Kampen. Erica werkte en Meindert wierp zich op de studie theologie, met veel passie. Hij studeerde af. Hoewel hij daarna niet aan een gemeente werd verbonden, heeft Meindert veel in de kerk gedaan, pro Deo. In Open Hof was hij ouderling, catecheet, lector en liturg en omdat hij een preekconsent voor het hele kerkverband had, ging hij ook voor in diensten, in Open Hof en buiten Kampen. Ook op het diaconale vlak was hij actief. Hij ging mee als vrijwilliger op vakantieweken. Toen bekend werd dat hij ziek was, na de zomer van vorig jaar zei hij: “Mijn geloof blijft hetzelfde, omdat de grond onder mijn bestaan hetzelfde blijft. Maar mijn toekomst op deze aarde is veranderd. Aan deze ziekte zal ik overlijden”. Meindert geloofde vast in God als Schepper en Voltooier. Hij sprak niet veel over het hiernamaals. Hij wilde het liever hebben over wat geloven voor het hiernumaals betekent. Tijdens de laatste maanden van zijn leven heeft hij daarom nog veel gedaan: foto’s verzameld en geplakt, een boek geschreven over zijn jeugd, voor de kleinkinderen. Het leven was de laatste tijd voor Meindert heel zwaar geworden. Hij had het benauwd. In de laatste week van zijn leven ging het snel slechter met hem. Bewust heeft hij afscheid genomen, van kinderen en kleinkinderen, van familieleden, van Erica die hem met zo veel liefde, zo veel toewijding en met zoveel volharding heeft verzorgd. Ze zijn bijna 39 jaar getrouwd geweest. Met de tijd van de verkering erbij zijn ze meer dan 45 samen geweest. Een lange tijd. Een tijd waarin er veel is gebeurd. Een tijd waarin plaats was voor veel vreugde, een tijd waarin ook tegenslagen plaatsvonden die verwerkt moesten worden.
Meindert zou dit jaar in de Paaswake van een gemeente voorgaan. Toen de mensen daar hoorden dat hij ernstig ziek was en niet meer in staat was om voor te gaan, hebben ze hem na Pasen de oude Paaskaars gebracht, uit meeleven en waardering, ook als bemoediging. De Paaskaars kreeg een mooi plaatsje in de huiskamer. Erica zorgde dat de kaars steeds bleef branden. Na zijn overlijden stond de brandende kaas bij de kist van Meindert. En toen de kist dicht ging, kreeg de kaars een plaatsje naast het lichaam van Meindert. Dat het licht van Christus ook Erica, de kinderen en de kleinkinderen mag troosten. Ds. Leon Eigenhuis Op vrijdag 22 mei is overleden Meindert de Goede. Wij noemen zijn naam hier, omdat hij een vaste en trouwe deelnemer was aan de voorbereidingsgroep van de Schrift en Tafel diensten. Na een periode van ziekte, waarin hij steeds weer afscheid nam van mensen en plaatsen, is hij, naar onze beleving, toch nog plotseling overleden. Wij bidden Erica en haar kinderen en kleinkinderen moed en draagkracht toe in het verlies van deze altijd studerende en onvermoeibaar helpende echtgenoot, vader en opa. Bij dit verdriet en dit verlies mogen woorden klinken van hoop en vertrouwen: Gods goedheid is te groot voor het geluk alleen, zij gaat in alle nood, door heel het leven heen. Ds.E. Braam
Janneke Annet Hoseini-van der Scheer ▲ In de vroege ochtend van zaterdag 23 mei is zij in het ouderlijk huis gestorven. Op 27 mei is zij vanuit de Westerkerk begraven op het stille kerkhof van Kamperveen (Zuideinde), na een dienst die vol was van verwachting en dankbaarheid. Dat mag vreemd lijken, want Janneke was nog maar 30 jaar. Zij leed de laatste jaren aan een zeldzame gal- en leverziekte die zich reeds 20 jaar eerder openbaarde. Janneke was kunstzinnig en sociaal. Na haar opleiding aan de Factoor in Zwolle werd zij activiteitenbegeleidster in de Amandelboom. Ook gaf ze taalles aan asielzoekers en vluchtelingen. In haar vrije tijd speelde ze dwarsfluit, schilderde ze en zong ze. Vorig jaar maakte ze een CD (met medewerking van Jan Zwanepol, Dorieke Fijn en Annemarie Kloek) met zelfgezongen liederen, waarmee zij haar lieven deze week verraste. Het was haar belangrijkste wens mensen dicht bij God te brengen. Het is een voorrecht iemand te ontmoeten wiens leven zo transparant is tot op God. Hoe paradoxaal ook, de grondtoon van haar leven was dankbaarheid. In september 2003 trouwde Janneke met Hamed Hoseini, die hier vanuit Iran toevlucht had gevonden. In de Westerkerk deden ze belijdenis en is Hamed gedoopt. Janneke zal zeer gemist worden door haar man (Bereklauw 24), haar ouders (De Chalmotweg 7, Kamperveen) haar broer Gerben en zussen Elsbeth en Fennetta. En niet te vergeten, haar vriendinnen en vrienden. Moge de God van alle vertroosting bij hen zijn en blijven. Ds J.Faber Na een lange tijd van ziekte en aanvankelijk hoop op mogelijkheden tot herstel is op zaterdagmorgen Janneke Hoseini-van der Scheer overleden op 30 jarige leeftijd. Haar moeder Fenna van der Scheer is één van onze wijkdiakenen. Er is verslagenheid in dit verdriet. Janneke getuigde tot het laatste toe van haar blijmoedige en vaste geloof. Wij hopen en bidden dat de man van Janneke en dat Fenna en haar gezin troost mogen putten uit dit geloof, dat ze moed mogen vinden in aandacht en nabijheid van God en mensen. Op de rouwbrief staan woorden van Janneke zelf:
Herinner mij, maar doe het niet te vaak. ‘k Wil graag dat je aan de Heer denkt Die elke dag weer voor je zorgt en je Zijn genade schenkt. Ds. E.Braam
Arend Jan Hanekamp ▲ 6 december 1930 Kampen - 26 mei 2009, Kampen Op dinsdag 26 mei jl. is plotseling overleden Arend Jan Hanekamp in de leeftijd van 78 jaar. Arend Jan Hanekamp werd geboren in Kampen waar hij ook opgroeide. Na zijn schooltijd ging hij werken en later ging hij in dienst. Toen hij uit dienst kwam ging hij weer werken bij Berk, de bekende BK pannenfabriek aan de Noordweg. Hij trouwde met Nellie Schinkel. Er werden kinderen geboren: Jannie en Peter. Toen Arend Jan Hanekamp 34 was, veranderde zijn leven. Hij kreeg zijn eerste hartaanval. Voortaan zouden er altijd zorgen blijven over zijn zwakke gezondheid. Nellie Hanekamp-Schinkel zorgde niet alleen voor de kinderen, maar ook voor haar man. Het gezin Hanekamp sloeg zich door de moeilijkheden heen. En later draaiden de rollen zich om. Toen werd Nellie ziek en was Arend Jan er om voor haar te zorgen. Zo hebben ze zo’n veertig jaar voor elkaar gezorgd. Ze raakten met elkaar verweven. En het overlijden van Nellie Hanekamp, vier jaar geleden, was dan ook een groot verlies voor Arend Jan. Gelukkig was de familie er nog: de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hij leefde sterk met anderen mee. De dag voor zijn overlijden heeft hij nog een zwager naar het ziekenhuis gereden. Op zondag 17 mei kreeg hij last van zijn hart. Later leek alles weer goed te zijn. Op dinsdag 26 mei kwamen de hartproblemen terug en hulp mocht niet meer baten. Een zorgzame en meelevende vader, opa en overgrootvader is heengegaan. Arend Jan Hanekamp was niet zo ’n kerkganger. Toch was het geloof voor hem belangrijk. In het geloof dat Hij van God en bij God is, net zoals zijn vrouw, Nellie Hanekamp – Schinkel, hebben we op de zaterdag voor Pinksteren afscheid van hem genomen. We wensen de kinderen, Jannie en Peter, en hun partners, de klein- en achterkleinkinderen en alle andere familieleden veel sterkte bij het dragen van het verlies van deze broeder in de Heer. Ds. Leon Eigenhuis
Johanna Wilhelmina Wijshake-Martinus ▲ 26 juli 1909 – 28 mei 2009 Op donderdag 28 mei is in het ziekenhuis te Zwolle overleden zr. Johanna Wilhelmina WijshakeMartinus. Ze had deze zomer nog zo graag haar 100e verjaardag willen vieren, maar werd geroepen tot het feest van haar Heer. Het leven is voor zr. Wijshake niet makkelijk geweest. Ze moest van jongs af aan vechten om haar plaatsje, haar gezondheid liet haar vaak in de steek en vele teleurstellingen kwamen op haar weg. Haar eerste man stierf binnen een jaar, daarna trouwde ze nog twee keer. Door de jaren heen was het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen en de kinderwens bleef onvervuld. Dat alles vormde haar karakter: weerbaar en weerbarstig. Scherp van geest en soms ook scherp van tong. Ze was één van de eerste bewoners van de Vijverhof en heeft daar meer dan dertig jaar gewoond. Ze ontwikkelde haar creativiteit en graag zat ze achter de computer. In de laatste fase van haar leven vond ze vrede en kon ze zich verzoenen met de loop van het leven. Het gebed als het spreken met God was belangrijk voor haar. Daar kon ze niet buiten. Op woensdag 3 juni stond in de afscheidsdienst een woord uit de heilsprofetie van Jesaja centraal: “Ik heb u geformeerd…gij wordt door Mij niet vergeten” (Jes. 44: 21).
De God die aan het begin staat, komt ook aan het einde. De Schepper is de Verlosser. Met hoeveel tegenspoed een mens ook te maken krijgt, we worden niet vergeten. Er is Eén die ons bij name roept tot zijn Koninkrijk. In dat vertrouwen hebben we haar lichaam toevertrouwd aan de schoot der aarde. Sterkte wensen we toe aan de familie en allen die haar van nabij hebben gekend. Zr. Wijshake is 99 jaar geworden. Ds. E.van der Veer
Rijkjen (Marijke) Dekkers-Jurg ▲ 27 januari 1938 - 23 juni 2009 Op 23 juni overleed Marijke Dekkers. De maandag na haar overlijden kwamen we samen in de Burgwalkerk met Wim, haar zorgzame partner en met hun drie kinderen. We zongen daar de liederen die zij had uitgekozen of die ze voor het slapen gaan zong met Anneke, Betty en Paul. We lazen uit Psalm 16 en 1 Cor. 13 over de trouw van God en de liefde, die blijft. Marijke was al vele jaren ziek. Een progressieve ziekte, dat wil zeggen: het werd niet beter. En toch was Marijke vol levenskracht en optimisme. Zacht en aardig. In een steeds beperkter wereld tóch genieten wat het leven geeft, onverwacht: daar was ze meesterlijk in. De verzorging die Wim haar bood was teder en geduldig. Zó waren de laatste jaren. Eerst ziekenhuis, aanpassingen in huis, medicijnen, onderzoeken, daarna verpleeghuis. Bijzonder waardig bleef ze, je op je gemak stellend als je onhandig zocht naar wat ze duidelijk wilde maken. Een zachte moeder die het niet erg vond als je wat kwetsbaar in het leven stond. Die met haar kinderen meeleefde en met Wim, ook in de jaren van zélf zo ziek zijn. Die zonder vooroordelen mensen benaderde, in het plaatsje Veen de hervormde meisjesvereniging op gereformeerde grondslag leidde, later ook zo maar ‘Dorus’ speelde voor verstandelijk beperkten in de Westerkerk. ‘U wijst me de weg naar het leven’, lazen we. De trouwtekst van Wim en Marijke. Eens heel toepasselijk toen ze samen hun geboortestad verlieten om samen een nieuwe woonplaats te zoeken, ongewis van de toekomst maar in vertrouwen. Ongewis kun je zijn na de dood van een geliefde. Maar het bijbels woord zoekt naar vertrouwen. Het spreekt over de weg naar het leven en over geloof en hoop en liefde, die blijven. De liefde is de meeste. Moge die Wim en Anneke, Betty en Paul blijven omgeven. In herinnering aan Marijke, aan mamma. Nu en alle dagen. D.J. Lagerweij
Marieke (Margje) Dijk ▲ 28 juni 1954 – 18 juli 2009
Op zaterdagmorgen 18 juli ontsliep zr. Marieke Dijk in de leeftijd van 55 jaar. Na een lange weg van ernstige ziekte kwam, toch nog plotseling, het moment van afscheid. Haar partner br. G. Hellendoorn, dochter Annika met haar partner Huib en dochter Melanie ondersteunden haar met grote trouw, toen zij lange tijd in Myosotis verbleef. Zr. Dijk droeg haar ziekte met veel moed. Zo was ook haar karakter: volhardend, vrolijk, vriendelijk. Tot het laatst toe werd zij bewonderd door velen om haar heen, vanwege haar moed en kracht. In de laatste week ging ze nog met de familie naar het strand, waar ze erg van genoot. Zr. Dijk had ook een blijmoedig geloof. Ze zong graag van haar God; eerst bij het Zwolse koor Burning Candles en later bij het Westerpraisekoor. Opwekkings- en praiseliederen zong ze het liefst. In de dienst van afscheid, gehouden in de Bazuinkerk, stonden we stil bij Psalm 27, een lied dat zingt over het veilig-zijn bij God. Op een bepaalde manier typeerde deze Psalm ook Marieke Dijk: blijmoedig getuigend van het vertrouwen in God. Ook is God de lof toegezongen voor het leven van zr. Dijk met liederen die onze zuster zelf had uitgekozen.
Het Glorie aan God mocht zo klinken, naast liederen als Draw me close to you – het lied dat ook boven de rouwbrief stond. Dit laatste lied werd door een delegatie van de vroegere Burning Candles daar ten gehore gebracht. Aansluitend vond, in besloten kring, de begrafenis plaats op de Nieuwe Algemene begraafplaats tegenover de Bazuinkerk. Moge de vaste troost van Psalm 27:5, 'God tilt mij op een hoge rots', niet wijken van br. Hellendoorn, Annika & Huib en Melanie en allen die Marieke Dijk liefhadden. A.P. Berensen
Joram Steenwijk (9 juli 2002 - 22 juli 2009)
▲
Op vakantie in Limburg. Joram genoot van het spel, het avontuur, de vriendjes. En toen opeens is er iets heel zwaars op zijn hoofd gevallen. Joram was twee dagen in coma. Is toen gestorven. Op 28 juli waren er heel veel mensen in de Bazuinkerk. Vader Henk en moeder Linda, broertje Levi, opa´s en oma´s, ooms en tantes, vriendjes, klasgenoten, leraren van de Wegwijzer, buren, teveel om op te noemen. Foto´s van Joram zagen we. Van toen –ie nog klein was. Van zijn spel. De hond. De zee. Een lied werd gezongen: ´Goodnight, my angel´. Toen hoorden we hoe Joram was. Zo’n mooi kind, zo vol fantasie, zo vol vreugde soms en dan weer verdrietig. Zo onderzoekend, lerend van dit wonderlijke leven. Een jongen, een kind. In 7 jaar voluit geleefd. We luisterden naar de muziek van Piet Piraat waar hij zo dol op was. En we zongen het Onze Vader van Elly en Rikkert. Van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid…. Nog een laatste lied voor we op die mooie zomermiddag naar de begraafplaats gaan: ‘Vandaag begraaf ik jou in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij. Niet in de aarde, niet in die kist. Niet bij die steen daar in die lange rij. Niet bij die bomen in de ochtendmist. Al die oude namen, daar hoor je niet bij. Daar ben je niet, jij bent veilig in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij.’ Een lange rij mensen achter dat mooie witte kistje waarop dinosaurussen geschilderd zijn. Zo mooi, zo licht en tegelijk zo ondraaglijk zwaar, deze last. De stem van dat lieve meisje uit zijn klas, waar ik achter loop over de begraafplaats op weg terug naar ons leven: ‘als Joram jarig is, gaan we vast iets bijzonders voor hem doen in de klas’. Zingen, denk ik, misschien zoiets als: ‘Lang zal hij leven, in de gloria’(dat betekent: dicht bij God). Lieve Henk en Linda, lief broertje Levi: alle, alle goeds… ………. D.J. Lagerweij
Diny van Hulzen-Beltman (4 aug. 1922- 8 aug. 2009) ▲ In de nacht van zaterdag 8 augustus jl. is in het ziekenhuis in Zwolle overleden onze zuster in de Heer Diny van Hulzen-Beltman, Fluitekruid 1. Na het overlijden van Anton van Hulzen op donderdag 29 januari van dit jaar, werd al snel duidelijk dat Diny haar draai niet kon vinden. Ze miste Anton enorm en heel haar leven ging aan haar voorbij. Met veel mensen heeft ze haar ervaringen en gedachten gedeeld, met familieleden, vriendinnen, gemeenteleden en professionele hulpverleners. Ze probeerden haar te troosten door te luisteren en goede woorden te spreken. ‘Dat is allemaal wel waar’ zei ze dan, ‘maar ik krijg Anton er niet door terug. Op 8 juli werd Diny van Hulzen opgenomen in verpleeghuis Werkeren in Zwolle. Later, in het weekend van 26 juli, werd ze opgenomen in het Sophia ziekenhuis. Daar is zij zaterdagavond 8 augustus overleden, een half jaar na het overlijden van Anton van Hulzen. Bovenaan de rouwkaart hebben haar kinderen de volgende woorden geplaatst: “Het is goed zo”.
Haar laatste maanden waren moeizaam. Haar ziekbed was van korte duur. Daarom zijn wij dankbaar dat onze lieve moeder rustig en vredig is ingeslapen. Op donderdag 13 augustus namen we afscheid van haar. Dochter Wilmy sprak het In Memoriam uit en vertelde over de jeugd van haar moeder en haar eerste huwelijk met Hillebrand Kippers. Na zijn overlijden trouwde ze met Anton van Hulzen en zo hebben we haar hier in Kampen gekend: als de partner van Anton. Diny was van oorsprong Rooms-katholiek en wilde vanuit een Rooms-katholieke kerk begraven worden met een priester als voorganger. Na het afscheid van Anton in Open Hof veranderde ze van mening en wilde ze vanuit Open Hof begraven worden door de dominee. Open Hof was bezet vanwege de Bijbelweek en zo kwamen we terecht in de Bazuinkerk. Opvallend nietwaar, dat de Rooms-katholieke Diny, vanuit een vrijgemaakt gereformeerde kerk werd begraven. ‘Overal kunnen we bidden tot God’, schreef ze in dit verband. En God is overal. Wat goed dat we in de Bazuinkerk naar een gedeelte uit een opera hebben geluisterd: naar het slavenkoor uit Nabucco van Verdi. Diny had een blijmoedig geloof, was ruimdenkend en had oog voor schoonheid. Jarenlang was ze Anton tot steun. En hij haar. Dat ontdekten we toen hij was overleden. Dat haar kinderen de kracht moge ontvangen om het verlies van haar te dragen en te verwerken: Wilmy, Hans en zijn partner Rob, en Jacques en zijn vriend Frans. Onze gedachten zijn ook bij de kinderen van Anton. De Heer zij met jullie! Ds. M.L. Eigenhuis
Boekema-Sollie (Rianne) (22 april 1979 - 28 augustus 2009) ▲ Na de afkondiging in de ochtenddienst van 6 september is het ook gepast om hier in de kerkbode het overlijden te noemen van Rianne Boekema-Sollie. Op vrijdag 28 augustus is zij overleden in de leeftijd van 30 jaar, zij woonde aan de Esdoornhof 92. De crematieplechtigheid heeft woensdag 2 september plaatsgevonden in Crematorium Cranenburg in Zwolle. Wij leven mee met haar partner en de verdere familie en allen die haar zullen missen. Wij bidden hen toe dat Jezus Christus in het donker van het bestaan met hen meetrekt. Dat de Eeuwige door het duister van onze wanhoop heen breekt. Dat Hij aan onze zijde staat als wij lijden. Dat Hij voor ons mag zijn als een Vriend en een Reisgenoot. Dat zij vervuld mogen worden met hoop die uitzicht geeft.
Tijmen (Tiem) Evink (18 januari 1918 - 5 september 2009) ▲ Op zaterdag 5 september overleed onze broeder Tiem Evink van de IJsseldijk in de leeftijd van 91 jaar. Een week eerder was hij getroffen door een hartfalen. In de dienst in de Burgwalkerk, waar Tiem tot voor kort trouw kwam, klonken op de dag van zijn begrafenis lofliederen. Een leven lang genoot hij, naast schilderen, van zingen, spelen, componeren en dirigeren. Van kinds af aan leerde hij de liederen van God en hoe die in zijn goedheid met mensen omgaat. Een mens die er van hield om – zoals psalm 100 zegt – God te dienen met hemelse vreugde. Maar hij was ook een mens op aarde. Van Wilsum, waar hij geboren werd, de dijk, de rivier de IJssel. De boten, de bloemen, de dieren. Tiem had de gave te zien en te horen hoe hemel en aarde samengaan. De laatste week voor het sterven was een bijzondere week. Een week vol aandacht voor zijn Frouke en kinderen en kleinkinderen. Zorgvuldig nam hij afscheid met voor ieder een goed woord van troost, bemoediging. Hij dirigeerde nog het lied van zijn dochters en vertelde over reizen en de kleuren van het landschap. Toen ik hem de zegen gaf in het ziekenhuis, zegende hij ook mij. Bijna 65 jaar was hij getrouwd. In februari van 2010 zou het zover zijn.
´Kom zijn poorten binnen met een loflied´, zegt de dichter van Psalm 100. Een oproep aan ieder, zeker ook aan Tiem. Want de Heer is goed. Zijn liefde duurt in eeuwigheid. Hij heeft ons niet bestemd voor een graf. Hij zet ons op een voetstuk. Kroont ons met trouw en liefde, overlaadt ons met schoonheid en geluk. En mijn jeugd vernieuwt zich als een adelaar. Dat alles staat in Psalm 103, die we ook lazen. Het is de goede intuïtie geweest van Tiem om zich bezig te houden met het lied van de hemel en de aarde. Dat hielp om vitaal, creatief en humoristisch te blijven. Op een stralende dag is zijn lichaam te ruste gelegd op het begraafplaatsje van Wilsum. Moge zijn nagedachtenis zijn vrouw en kinderen tot zegen zijn en de Heer van alle leven zich over hen ontfermen.
Tjeerd Sinnema (Beemster, 21 maart 1931 - Kampen, 9 september 2009) ▲ Op woensdag 9 september jl. overleed Tjeerd Sinnema in de leeftijd 78 jaar. In de week daarvoor werd hij met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Onderzoeken wezen uit dat hij ernstig ziek was en nog maar kort te leven had. Op maandag 7 september kwam hij weer thuis, bij zijn vrouw, in Lamoraal van Egmondstraat 51. Daar is hij in de vroege morgen van woensdag 9 september overleden. Br. Sinnema was – hoewel hij in het Noord-Hollandse plaatsje Beemster werd geboren - een echte Fries. Hij was vrachtwagenchauffeur van beroep en trouwde met Geertje Sinnema-Klijnsma. Vanwege zijn werk verhuisde het gezin naar Kampen. Lange tijd hebben ze in Kampen gewoond. Het was ook een gelukkige tijd. De kinderen werden groot en vonden een partner. De kleinkinderen werden geboren, acht in totaal. Br. Sinnema hield van zijn werk. Toen hij voor zijn werk moest verhuizen, koos hij ervoor om in Kampen te blijven en ander werk te gaan doen. In de laatste fase van zijn werkzame leven had hij weinig plezier in de arbeid die hij verrichtte. Maar dat had hij voor het gezin over. Een zorgzame echtgenoot en een lieve heit en pâke was hij. Eind vorig jaar onderging hij een zeer zware operatie. De chirurg had alle ongerechtigheden weg kunnen halen, op een plekje in de lever na. Misschien zou het zich rustig houden, maar zo is het helaas niet gegaan. Op de zondag voor zijn overlijden heeft br. Sinnema bewust afscheid genomen van zijn kinderen en kleinkinderen. Hij sprak ze toe en gaf hen woorden mee. Hij vertelde me dat hij het jammer vond dat het einde van zijn aardse leven naderde. Hij had zo graag nog wat langer geleefd. Toch kon hij zich in vol vertrouwen overgeven aan de Heer en was hij dankbaar voor wat God hem in zijn leven had gegeven. Tjeerd Sinnema was een trouwe kerkganger in Open Hof. Jarenlang heeft hij er gekerkt. Van hem hoefden alle veranderingen niet zo. Hij hield vast aan het oud vertrouwen, om het met de woorden van de Oude Berijming van Psalm 42 te zeggen en hij hield van het zingen van versjes uit de bundel van Johannes de Heer. Dat hebben we dan ook gedaan, in de afscheidsdienst. Op maandag 14 september hebben we in een dienst van Woord en Gebed afscheid van hem genomen waarna de begrafenis op de nieuwe algemene begraafplaats van Kampen plaatsvond. We wensen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen veel sterkte toe. Daarbij denken we vooral aan mevr. Sinnema-Klijnsma. Zij was 51 jaar met hem getrouwd en met de verkeringstijd en verlovingstijd mee gerekend zijn ze 60 jaar bij elkaar geweest. Br. Sinnema ontving kracht, genade, om het aardse leven los te laten en in vol vertrouwen heen te gaan. Dat zijn naasten kracht en wijsheid mogen ontvangen om het verdriet te dragen en te verwerken. Ds. Leon Eigenhuis
Egbert Koning (2 december 1921 – 20 september 2009) ▲ Op zondag 20 september is in de Vijverhof (k. 260) overleden br. Egbert Koning. Zijn wieg stond in het Groningse Oude Pekela, maar opgroeien deed hij op een boerderij in Nieuw-Amsterdam (Dr.). Buitenmens zou hij altijd blijven. De natuur was hem lief. Daarnaast was de muziek zijn passie en blies hij graag zijn partijtje mee op de trombone. In 1949 trouwde hij met Gré Jonge Vos en zijn werk bij de Rijksdienst IJsselmeerpolders bracht hen op verschillende plaatsen in de regio. Vier kinderen werden er geboren, later kwamen de kleinkinderen en achterkleinkinderen. Na zijn pensioen woonden ze aan de Loriéstraat, waar ze nog goede jaren mochten genieten en allerlei dingen konden ondernemen. Toen zijn gezondheid minder werd, wachtte de verhuizing naar de Vijverhof. Hij kwam al minder onder de mensen en de kring werd kleiner. Meer als een man van daden dan van woorden zal hij ons bijblijven, ook in zijn geloof. Hij onderhield de vaste gewoontes en leefde het christenzijn aan zijn kinderen voor. Tegelijk gaf hij ruimte want hij wist van het geheim van Gods genade, waar uiteindelijk ieder mens het van moet hebben. Daarom gebaarde hij vaak dat de handen gevouwen moesten worden en richtte hij de blik omhoog. Vorige week donderdag hebben we hem op het kerkhof te ruste gelegd. “Dan ga ik op tot uw altaren” (Ps. 43) zongen we daarvoor in de afscheidsdienst. Het geloof opent vergezichten. Christen ben je voor de eeuwigheid. Veel sterkte wensen we toe aan zijn vrouw die haar trouwe metgezel erg zal missen, en ook de kinderen met hun gezinnen. Br. Koning is 87 jaar geworden.
Gerrit Hellendoorn ▲ 22 maart 1946 – 26 september 2009 Op zaterdag 26 september is na een ziekbed overleden br. Gerrit Hellendoorn, Wortmanstraat 130/A. Het betekent een groot en dubbel verlies voor zijn beide dochters Annika (22) en Melanie (17) die twee maanden geleden al hun moeder Marieke Dijk naar het graf moesten brengen. Slag op slag. Het zal hun levens voorgoed tekenen. Na een niet te makkelijke jeugd ging br. Hellendoorn al vroeg aan het werk. Vele jaren had hij een goede plek bij de gemeentelijke plantsoendienst. In 1986 trouwde hij met Marieke en ze vonden elkaar in hun passie voor muziek. Zij hield van zingen en hij zat graag achter zijn drumstel. Geen noot kon hij lezen, maar de muziek kwam van binnenuit. Samen zaten ze o.a. vanaf het begin in het Westerpraisekoor. Praten, persoonlijk praten ging hem minder goed af. Er ontstond verwijdering tussen hem en zijn vrouw. Hun beider ziekte bracht hen op bijzondere wijze weer dichter bij elkaar. Zij zorgde voor hem en later hij voor haar. Het werd weer goed. In de afscheidsdienst op 30 september hebben we liederen gezongen en naar liederen geluisterd. Troost zochten we bij de woorden uit Psalm 139 over de Ene die ons kent in onze kracht en in onze zwakheid. Die met al onze wegen vertrouwd is en ons niet als wezen zal achterlaten. Hij heeft beloofd erbij te zullen zijn tot aan de voleinding toe. Onze gebeden en gedachten gaan uit naar Annika, Huib haar vriend en Melanie. Zij moeten verder met een grote leegte naast hen, een zware opgave. Dat ze daarvoor de kracht mogen ontvangen. Trooste de Here allen die zich getroffen weten door dit overlijden. Br. Hellendoorn is 63 jaar geworden Ds. E. van der Veer
Wilhelmina de Roos-Nijland ▲ 11 december 1924 - 2 oktober 2009 Op vrijdag 2 oktober overleed zr. Wilhelmina de Roos-Nijland, Helenius de Cockplein, in de leeftijd van 84 jaar. Twee weken geleden werd ze getroffen door een hersenbloeding. De begrafenis heeft woensdag plaatsgevonden na een dankdienst in de Bazuinkerk. Willy Nijland werd geboren in Mijdrecht en groeide op in Weesp. Als jonge vrouw plaatste ze een advertentie voor een betrekking in de huishouding waar Jaap de Roos op reageerde. Hij was weduwnaar in Kampen met zeven jonge kinderen. Willy had de moed dit grote avontuur aan te gaan. Ze trok naar Kampen en na enige tijd trouwde ze Jaap de Roos. Samen kregen ze nog eens twee kinderen. De jonge Willy waren de taken en zorgen in het grote gezin vaak teveel. Ze stelde hoge eisen aan zichzelf en anderen en kon moeilijk hulp aanvaarden. Pas later kwam er meer rust in haar leven. Er kwam tijd en aandacht voor andere dingen. Ze was zorgzaam en aandachtig voor kleinkinderen. Ze had goede vriendinnen. Ze was ook een oecumenisch mens: een gereformeerd meisje, dat in Kampen hervormd werd, later weer gereformeerd. Ze bezocht onze Bijbelkring in Margaretha maar ging vaak naar de Buitenkerk en ontving het sacrament van de ziekenzalving. In de dankdienst lazen we over een herder, die het verlorene zoekt en van een herder bij wie ik veilig ben. Een herder, wiens stok en staf me troosten. Deze Herder verheugt zich als hij het schaap op de schouders neemt en thuis brengt. Dat deze Herder ook de kinderen, klein- en achterkleinkinderen mag troosten en dat zij vrede bij Hem vinden, is onze wens en bede. ds. D.J. Lagerweij
Gerardus Martinus (Gerard) Diender ▲ 16 maart 1928, Kampen
10 oktober 2009, Kampen
Op zaterdag 10 oktober jl. overleed Gerardus Martinus Diender in de leeftijd van 81 jaar. Eind vorig jaar kwam de ziekte terug waarvoor hij een paar jaar geleden werd behandeld. Zijn vrouw, Greet Diender-van der Weide, heeft hem met veel liefde en zorg in hun woning Loriéstraat 218 omgeven. Omdat hij in de dagen voor zijn overlijden intensieve verzorging nodig had, verbleef hij vanaf de dinsdag 6 oktober in Myosotis, waar hij zaterdag 10 oktober is overleden. Op donderdag 15 oktober vond in de aula van crematorium ‘Kranenburg’ te Zwolle-Noord de afscheidsdienst plaats. Greet Diender stak de Paaskaars aan en aan dit licht staken vijf kleinkinderen een kaars aan die zij rondom de kist plaatsen. We zongen veelzeggende liederen die door Greet Diender waren uitgekozen en werden daarbij begeleid door het mooie orgelspel van Gerwin van der Plaats. Een volle nicht van Gerard Diender, Christine Diender, sprak namens de familie de gedachtenis uit. Bij de overdenking stonden Jezus’ woorden uit Johannes 14 centraal, zijn woorden dat er in het huis van de Vader vele woningen zijn. Gerard Diender kreeg een strenge Rooms-katholieke opvoeding. De laatste jaren van zijn leven was hij niet meer zo ’n kerkganger. Toch was hij dankbaar voor zijn kerkelijk opvoeding. Wat hij ervan over hield, is dat hij ondanks al zijn vragen het gevoel had in God geborgen te zijn. Hij was vooral dankbaar voor zijn huwelijk met Greet, voor het licht dat zij op zijn levenspad heeft gebracht. We wensen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en anderen veel sterkte bij dragen van het verlies van deze broeder in de Heer. ds. Leon Eigenhuis.
Harm van den Berg ▲ 29 april 1925 / 29 oktober 2009
Op donderdag 29 oktober overleed broeder Harm van den Berg, 84 jaar oud. Enige tijd geleden werd Harm ziek. In verschillende ziekenhuizen werd hij onderzocht, maar er werd geen goede behandeling gevonden. Te midden van kinderen en kleinkinderen overleed hij in huize Margaretha, waar hij de laatste jaren woonde. Het grootste deel van zijn leven woonde Harm van den Berg op het Kampereiland. Daar werd hij, toen zijn vader overleed, al jong verantwoordelijk voor de boerderij en een groot gezin. Zijn grote liefde was Aly van der Kamp met wie hij trouwde. Ze kregen samen negen kinderen. Voor hen was Harm een zorgzame vader. Harm had een veelzijdige maatschappelijke, politieke en kerkelijke interesse. Hij zette zich in voor de school en de kerk en nam taken op zich als bestuurder en ambtsdrager. Het paste bij zijn karakter. Hij sprak graag met anderen, liefst over inhoud. Tot op hoge leeftijd kon hij genieten van gedachten over bijbelteksten en liederen. Zelf zong hij ook graag. We mogen hem typeren als een, in vele opzichten, trouw mens. Trouw aan de mensen om hem heen, zijn gezin, de kerk, de gemeenschap waar hij deel van uitmaakte. Op dinsdag 3 november deden wij hem uitgeleide. Kleinkinderen zongen, kinderen vertelden het verhaal van zijn leven. Bovenal klonk, wat hij het liefste hoorde: het Woord van God. Het was uit psalm 92, waar gesproken wordt over de rechtvaardigde, die omhoog rijst als een ceder van de Libanon. Ook lazen we de tekst uit 2 Corinthe: ‘Want wij weten, dat, indien de aardse tent, waarin wij wonen, wordt afgebroken, wij een gebouw van God hebben, in de hemelen, niet met handen gemaakt, een eeuwig huis’. Zo hebben we een markant mens begeleid naar zijn laatste rustplaats. Hij was in staat zichzelf te bezien en zaken helder te benoemen. Achter de stelligheid was hij zich ook zijn eigen onzekerheid bewust. Hij stond in de lijn der generaties en probeerde het wezenlijke te bewaren en door te geven aan zijn kinderen. Ik denk dat dat gelukt is. Een bijzonder vader en grootvader mogen we gedenken, een kerkvriend voor mij en velen in de gemeente. Dat zijn kinderen en kleinkinderen de warmte en liefde mogen bewaren en doorgeven, is onze wens en bede. D.J. Lagerweij
Jan Abma ▲ 26 maart 1942 / 10 november 2009 Op 10 november jongstleden overleed Jan Abma in de leeftijd van 67 jaar. Hij overleed aan de ziekte waaraan hij vorig jaar, begin oktober 2008, werd geopereerd. Het was een zware operatie. Gelukkig kwam Jan er toen goed doorheen. Hij herstelde en de dankbaarheid bij hem en Anneke en de kinderen was groot. Het was een grote tegenslag toen zij te horen kregen dat de ziekte opnieuw had toegeslagen. Jan onderging kuren. In de week van 10 november ging het echter slechter met hem. Hij ging naar het ziekenhuis en daar is hij toch nog vrij onverwacht overleden. Jan en Anneke kenden elkaar al 55 jaar en hebben veel van elkaar gehouden. Op 18 december aanstaande zouden ze 45 jaar getrouwd zijn. Ze leerden elkaar in Hengelo kennen. Ze kregen twee kinderen: Jan en Monique. Ze verhuisden naar Gerkesklooster – Stroobos waar ze een tijdje woonden en via dit Friese tweelingdorp kwamen ze naar Kampen. Dat was in 1982. Zo kwam Jan terug in zijn geboorteplaats. Jan hield van voetballen. In Kampen werd hij lid van Go-ahead en was op verschillende manieren actief voor de club. Ook was hij supporter van Feijenoord. Hij hield van de vakanties die hij samen met Anneke en anderen in het buitenland doorbracht. Wat hem ook typeerde is dat hij de boodschappen deed en graag kookte. Hij was een lieve echtgenoot voor Anneke, een zorgzame vader voor Jan en Monique en een zorgzame grootvader voor kleindochter Julia.
Afgelopen zaterdag hebben we afscheid van hem genomen. In de dienst waren veel mensen aanwezig: familie, vrienden, Kowetters, oud collega’s, leden van onze gemeente, buren en anderen. In het geloof dat God hem in zijn ontferming heeft opgenomen, hebben we afscheid van hem genomen. We bidden en hopen dat Anneke en de kinderen de kracht mogen ontvangen om het verlies van hun lieve man en zorgzame vader te dragen en te verwerken. Ds. M.L. Eigenhuis
Jannie B.W. Hartvelt–Feenstra ▲ Scheveningen, 23 september 1921 / Kampen, 16 december 2009 Op woensdag 16 december is overleden onze zuster in de Heer Jannie Hartvelt in de leeftijd van 88 jaar. Door een val brak ze een heup en onderging ze in het ziekenhuis een operatie, waarvan ze aanvankelijk goed herstelde. De verwachting was dat ze weer naar huis zou kunnen gaan. Toen de familie al bezig was om haar terugkeer naar Kampen goed te organiseren, veranderde haar situatie plotseling door een onvoorziene complicatie. Ondanks goed ingrijpen van de artsen, ging het lichamelijk met haar achteruit en is zij na een paar dagen overleden. Jannie Hartvelt-Feenstra werd geboren in 1921 en groeide op in een gereformeerd domineesgezin met in totaal elf kinderen. Ze hoorde tot de middengroep van het gezin. Als meisje werd zij niet geacht te gaan studeren en zij heeft ervoor moeten strijden om tenminste een goede middelbare school te mogen afmaken. Daarna is ze directiesecretaresse geworden, uiteindelijk bij het Landbouwschap, waar zij haar man, G. Hartvelt, heeft leren kennen. In 1957 trouwde ze met br. Hartvelt, toen weduwnaar en ging zorgen voor haar man en de twee kinderen: Mees en Jeanette. Zij hebben haar als een lieve moeder leren kennen. Haar liefdevolle en haar onbaatzuchtige houding waren kenmerkend voor haar. Goed was ze voor de kinderen en voor br. Hartvelt die zij altijd heeft bijgestaan bij zijn werk als predikant en later als hoogleraar in Kampen. Dat in 1961 zoon Jelte werd geboren is voor haar een bekroning geweest van haar huwelijk. Later volgde ze met veel interesse de kinderen en kleinkinderen en zij heeft ook nog de komst van achterkleinkinderen mogen meemaken. Uit de gesprekken met haar werd duidelijk, dat ze dankbaar was voor wat ze in haar leven heeft mogen ontvangen en daarbij dacht ze vooral aan haar huwelijk met br. G. Hartvelt en aan de kinderen die aan haar werden toevertrouwd. ‘De Heer is goed geweest voor mij’ zei ze voor haar sterven. ‘Bij Hem bewaard is wel bewaard’, in dit vertrouwen hebben we afscheid van haar genomen en haar naar haar laatste rustplaats gebracht. God bewaart ons zonder een beperking in plaats en tijd, ja Hij bewaart ons door de dood heen tot op de jongste dag. We bidden en hopen dat br. G. Hartvelt en de kinderen de kracht mogen ontvangen om het verlies van hun lieve onbaatzuchtige vrouw, moeder, grootmoeder en overoma te dragen en te verwerken. Ds. Leon Eigenhuis
Johanna Maria Touwen (Annie) ▲ 10 december 1921 - 23 december 2009 In de avond van 23 december overleed onze zuster in Christus, Johanna Maria Touwen, in de leeftijd van 88 jaar. Op woensdag 30 december kwamen we samen in de Burgwalkerk om Gods licht over haar leven te laten schijnen. We lazen uit de tweede brief aan de Corinthiërs en zondag 1, waar wordt gezegd dat mijn troost in leven en sterven is dat ik niet van mijzelf ben maar van God. Deze woorden klonken ook bij de begrafenis van haar moeder. Annie werd als schipperskind geboren en groeide op aan boord. Ze vervulde haar levenstaak en zette zich in voor het schip, voor het gezin en later voor haar moeder. Toen ze alleen bleef, vond ze haar roeping als hoofd van de kraamafdeling in het ziekenhuis hier in Kampen.
Gedisciplineerd, maar rechtvaardig, heeft ze zich gewijd aan die zaak. Het ging om leven immers. Al was er in haar leven gemis, ze genoot van wat het haar wel bracht: talloze reizen naar het buitenland, zoals naar haar zuster in Z.-Afrika. Ze had vrienden en vriendinnen. En humor waarmee ze mensen aan zich verbond. Ze was belangrijk voor de familie. De tante die met de neven en nichten ging wandelen in het park en daarom al snel de bijnaam Tannie Poele (vanwege de ‘eendjes’) kreeg. We lazen in de dienst over Paulus’ worsteling. Wat in deze tekst voor Annie Touwen belangrijk was, is dat de Heer tegen Paulus zegt: je hebt niet meer dan mijn genade nodig. Je hebt alleen mijn liefde nodig. Want dan wordt kracht zichtbaar in zwakheid. Toen ik op de dag van haar overlijden met familie en vrienden rond het bed van zuster Touwen stond, werd die zwakheid in haar me ook duidelijk. Een fragiel mensje dat rustig ademde. In haar zwakheid fier en sterk. In haar kleinheid haar hele leven dapper. Niet wat ze deed, wie ze was voor anderen, of wat ze bezat is van belang. Wat zouden we roemen? Ze was van God, zijn geliefd kind. Zijn genade was haar genoeg. Het is ook ons genoeg. Onze enige troost, uiteindelijk. God kan in onze zwakheid zichtbaar worden, zoals zijn kracht in het kind van Bethlehem zichtbaar werd. En zo mochten we in vrede gaan en zuster, tante, Annie Touwen bewaren in onze herinnering. We leven mee, met de familie, met name met haar broer Johan, in Myosotis. D.J. Lagerweij
Arie Hendrik den Hartog ▲ 18 juli 1921 / 28 december 2009 Op maandag 28 december overleed onze broeder in Christus, Arie Hendrik den Hartog, in de leeftijd van 88 jaar. Arie den Hartog woonde de laatste negen jaar in Kampen, in Margaretha, aanvankelijk samen met zijn vrouw Lenie. Zij overleed in 2003. Arie den Hartog werd geboren in Schalkwijk, een dorpje aan de Lek, waar de pont naar Culemborg overvaart. Water alom. Hij stamde uit een geslacht van dijkopzichters. Zorg dragen voor de veiligheid van het dorp en het achterland, tot de stad Utrecht toe. Aanvankelijk werd dit ook zijn beroep. Hij groeide op in een traditioneel dijkhuis, met planken en zandzakken hoog opgetast in de schuur. Het huis is nu een museum. In de oorlog leerde hij Lenie Kemp kennen. Net na de oorlog trouwden ze. In het gezin kwamen kinderen om voor te zorgen. Heel pijnlijk was de dood van hun zoon Teun Peter, op 24-jarige leeftijd, door een ongeval. Arie den Hartog bleef geen dijkopzichter. Na nog gewerkt te hebben in de fruitkwekerij, vond hij uiteindelijk wat hem paste in een drukkerij. Toen de gezondheidtoestand achteruitging kwamen Arie en Lenie naar Kampen, waar hun zoon Bert woont. Na het overlijden van zijn vrouw nam ook de levenskracht en –zin van broeder Den Hartog af. Afgelopen zaterdag, 2 januari, zijn we, net als zes jaar gelden, naar het prachtige kerkje van Schalkwijk gereden. Toen was het lente, nu winter. Maar daar, in de sneeuw en onder de zon, is Arie Hendrik begraven bij zijn vrouw en zoon en al die andere familieleden, op het begraafplaatsje naast de kerk. We lazen daar Psalm 23, van een Heer die Herder is en die ons voert aan rustige wateren. We betrokken hem in de schare van gelovigen door de Geloofsbelijdenis uit te spreken. We spraken daar uit hoe ieder zijn eigen herinnering meedraagt aan deze mens, vader, groot- en overgrootvader. In deze herinnering mag, zo hopen wij, de troost en nabijheid van de God van leven en sterven oplichten. Hij die ons kent en doorgrondt en daarom onze Herder wil zijn en wat verloren is weer opzoekt. We leven mee met de familie. Hier in Kampen in het bijzonder met Bert en Marga, aan de Fernhoutstraat. D.J. Lagerweij
