In dit nummer:
Colofon Redactie De pen Tweedaagse Driedaagse Leontien Ladies Ride Riettocht ‘Dames’clubdag
Van de redactie:
Voor jullie ligt alweer de 3e editie van ons clubblad. Wij zijn helaas alweer bijna aan het eind van het wielerseizoen gekomen. Nog een paar maanden en we kunnen de racefiets weer op zolder zetten. Ook deze keer hebben wij het clubblad goed kunnen vullen met uitgebreide verslagen. Wij zijn blij met de mooie verslagen die onze clubleden hebben gemaakt. In deze editie zijn verslagen opgenomen van onderstaande tochten: - Tweedaagse - Driedaagse - Leontien Ladies Ride - Riettocht Verder speciale aandacht voor de damesclubdag. In het kader van promotie vrouwenwielrennen, deze dag weer oorspronkelijke naam gegeven. In de vaste rubriek “de Pen” is alles te lezen over ons bestuurs- en redactielid Antje Noeverman. Graag bij de redactie aanmelden als jullie een verslag willen maken voor de nog te maken clubtochten (Energietocht, Snerttocht en de Luvro-Veldtocht) Als afsluiting willen we al onze sponsoren bedanken die de uitgave van ons clubblad mede mogelijk blijven maken. We wensen jullie veel leesplezier en nog een paar mooie fietsmaanden toe.
De clubbladredactie, Antje, Hermien en Arjan Ps.: Kopij voor het volgende (4e) clubblad 2014 graag mailen naar de redactie voor: 27-10-2014
De pen van Antje Noeverman
Wil jij een keer ‘de pen’ schrijven?: vroeg Hermien van Lochem aan mij, nadat Johan Kroese zijn verhaal had opgestuurd. Hij ging op vakantie en had geen tijd meer om voor uitgave clubblad nog iemand te benaderen. Nou vooruit dan maar. Waar begin je nu zo’n verhaal? Gewoon vanaf nu naar ‘n paar jaar geleden en dan sprong terug in de tijd, weer tot heden. Op moment van schrijven, zijn we net terug van fietsvakantie in Zwitserland (van Andermatt – bronnen Rijn – naar Basel), een bijzonder mooie vakantie gehad. Indrukwekkend zijn de bergen daar en de wandeling naar de bronnen van de Rijn was zeker de moeite waard.
Ook de Rheinfall bij Schaffhausen, prachtig om te zien. Het idee om het eerste stuk van deze route (Rheinradweg) nog te fietsen, begon in januari vastere vorm te krijgen. Vier jaar geleden zijn we met de CityNightLine naar Basel vertrokken en in 10 dagen (ruim 1000 kilometer) naar huis gefietst. Vanaf het moment dat we uit de trein stapten en op de fiets zaten, hebben we fantastisch fietsweer gehad, zon en wind in de rug en geen regen. Zo mag het elke fietsvakantie wel zijn. Dat is het dus niet, maar de meeste fietsvakanties hadden we wel aardig goed weer. In 2012 zijn we langs enkele rivieren in Duitsland getrokken, in Koblenz gestart (fiets mee in de trein) en richting het noorden gefietst, tot bij Vechta. Met de auto terug naar huis. In 2008 zijn we naar een neef van ons in Denemarken gefietst. Landschap en weer lijken erg op Nederland, maar elke dag heerlijk genieten van alles wat we tegenkwamen. Schotland staat ook nog op fietsvakantieverlanglijstje, we zijn daar in 2004 geweest, met onze dochters, maar toen op een vakantiepark, elke dag erop uit met eigen auto, door fantastisch landschap. Onze allereerste fietsvakantie 2006 (Vechtdalroute, vanaf de bronnen in Darfeld) met z’n tweeën duurde twee dagen, met overnachting net over de grens in Duitsland. Niet te ver weg, je weet maar nooit. Vanaf dat moment zijn we wel beetje besmet geraakt met het fietsvakantievirus. Vorig jaar zijn we vanaf huis weggefietst, door de Achterhoek, richting Noord Limburg, stukje Noord-Brabant, Gelderland,
terug naar huis. Ook in Nederland is de natuur mooi en zie je steeds verrassende dingen onderweg. En weet je, als je iets beter wilt bekijken, stap je gemakkelijk van de fiets, met de auto ben je al voorbij, voor je goed en wel iets bijzonders ziet onderweg. Het liefst fietsen wij naar huis, dus ergens naar toe met trein of laten brengen met de auto en dan heerlijk relaxed naar huis peddelen. Tegen middaguur bellen of we ergens kunnen overnachten (B&B, hotel of iets dergelijks), hoeft niet luxe te zijn, maar wel lekker kunnen douchen en volgende morgen goed ontbijt, dan kun je weer vol goede moed verder. Fietsen deden we altijd al wel, ook met de kinderen toen zij nog jonger waren, later toen ze wat ouder werden, gingen ze liever niet meer mee. Dat kwam mooi uit, vanaf dat moment gewoon met z’n tweeën op fietsvakantie. Drie jaar geleden hebben we goed geïnvesteerd in nieuwe trekking fietsen (Koga signatuur met Rohloff naaf, heerlijk schakelsysteem) voor onszelf, kost wat, maar dan heb je ook een fiets die 10 jaar mee kan/moet. Speciale waterdichte fietstassen en paar stuurtasjes, daarin gaat ‘alle’ bagage die we mee nemen. Nog geen GPS, voor de vakanties kopen we goede fietskaarten, met overnachtingsadressen en andere belangrijke informatie erin, dat gaat tot nog toe prima. Het fietsen met een wielerclub leek me al langere tijd ook heel leuk, dus toen in 2008 de gelegenheid zich voordeed (elke
donderdag vrij) heb ik een racefiets gekocht en ben met de
middaggroep mee gegaan. Eerst heel erg wennen aan alles, het zadel, wel of geen clickpedalen, helm op, snelheid, fietsen in de groep, wisselen, waarschuwingen doorgeven en nog veel meer, maar dat heeft mijn plezier in het fietsen alleen maar versterkt. Het is gewoon ontzettend leuk, je komt nog eens ergens (zelf fiets je vaak hetzelfde rondje), ziet veel onderweg, spreekt andere leden en het is altijd gezellig. In 2009 mocht ik als één van de vier vrouwen de laatste 100 km. op kop fietsen tijdens monopolytocht t.b.v. Kika. Wat een onvergetelijk prachtige happening en ervaring. Op dit moment is van vrije donderdag helaas geen sprake meer, maar probeer wel regelmatig mee te fietsen op maandag- en zaterdagmiddag of op dinsdagavond. Als de trainingen om 19.00 uur beginnen, is het met strakke planning wel te doen. De winkel sluit om 18.00 uur, dan nog afsluiten, eten, omkleden en klein kwartier fietsen naar Vroomshoop.
De eerste keer op dinsdagavond mee was best even wennen, hogere snelheid dan ’s middags en 85 km. aan een stuk doorgefietst, gelukkig zonder pech, maar dan heb je wel het gevoel lekker getraind te hebben. In 2012 werd ik gevraagd voor de redactie van het clubblad van WTC. Erg leuk om samen te zorgen voor een mooi en informatief blad. En van het één komt het ander, want vanaf januari 2014 ben ik bestuurslid van WTC. Weer een andere kant van de fietssport, maar zeker niet minder leuk en boeiend, (aan praattafel gezeten namens bestuur, bij wielercafé in Vriezenveen, vooravond ronde van Overijssel). Ik ben in 1961 geboren als Antje Lusseveld en opgegroeid op een boerderij in Egede (Hellendoorn), als oudste van zeven kinderen. Van jongs af aan meehelpen thuis, met oogsten, melken en voeren, ik hielp liever buiten/stal mee, dan binnen poetsen. Vooral bij ziekte en in drukke tijden, moesten we bijspringen. Na de schoolperiode, bij de Rabobank in Den Ham op de administratie gewerkt, best even wennen aan binnen zitten, maar ook veel leuke dingen meegemaakt, o.a. opname van tv-spel ‘telebingo’, tsjonge, dat is lang geleden zeg. Daarnaast enkele jaren leidster bij de hervormde clubs geweest, mee op zomerkamp, intensieve weken, maar had het niet graag willen missen. In 1983 getrouwd met Henk (op één na jongste uit gezin van zeven), samen een huis gekocht in Den Ham, was erg wennen voor allebei. Voor mij, zo uit een groot gezin en voor Henk, (geboren in Eerder Achterbroek), om te wonen in ‘de drukte’ van een dorp. Daar hebben we dus
ook nog geen twee jaar gewoond, toen kwam paar kilometer buiten het dorp, aan de Janmansweg een woning te koop, oud huisje, maar ideaal plekje, dat hebben we toen gekocht. Op deze plek wonen we nu nog steeds. In 1990 een nieuwe woning laten bouwen, de oude was ondertussen echt een bouwval geworden en niet meer vertrouwd om nog langer in te wonen. In 1985 (zoon geboren) ben ik gestopt met full time werken bij de bank, wel als oproepkracht beschikbaar gebleven. In 1987 (dochter geboren) helemaal gestopt. Onze jongste dochters zijn geboren in 1991 en 1992. Het was voor de kinderen prettig dat ik thuis was, dus geen spijt van gehad. Toen ze naar de basisschool gingen, heb ik hand- en spandiensten verricht op school, brigadier, spelletjes/computer moeder enz. Maar dat werd steeds minder, dus op zoek naar een baantje, omdat je merkt dat je de sociale contacten mist. Dat baantje liet nog even op zich wachten, daarom in 1998 aan cursus instructeur-EHBO begonnen, (enige jaren hiervoor EHBO diploma gehaald en de te volgen herhalingslessen zijn goed voor je contacten, buiten de familie om), duurde twee jaar, inclusief stageperiode. Dat was vooral ‘winterwerk’, dus met alle cursussen die er bij hoorden, weer mooi onder de mensen. Later nog jeugd EHBO lessen gegeven op de basisscholen, was erg leuk om te doen, maar ook hier merk je dat het commercieel wordt, dus wil je instructeur blijven op vrijwillige basis, dan wordt het steeds moeilijker. Na lang wikken en wegen uiteindelijk maar gestopt als instructeur.
Ondertussen wel blijven solliciteren en in januari 2000, ben ik aangenomen als baliemedewerkster op het postagentschap, deeltijdbaan. Ruim 13 jaar met veel plezier gewerkt, maar alle postagentschappen werden opgeheven en zijn nu alleen nog in afgeslankte vorm aanwezig in een winkel of supermarkt. Momenteel werk ik in Den Ham, als verkoopster bij The Read Shop en het werk in deze winkel is anders en gevarieerder, maar zeker net zo boeiend. Ben al lang blij dat ik mocht blijven werken, dat is tegenwoordig niet zo heel vanzelfsprekend. En vanaf 2006 ook nog enkele uren per week werkzaam op de administratie bij tegels en sanitair Bonte. Dus schiet het fietsen er regelmatig bij in, vooral op de middagen. Inmiddels woont zoon samen met vriendin in Bergentheim, druk met verbouwing van hun woning bezig en oudste dochter is getrouwd en woont lekker dichtbij in Den Ham, begin september verwachten zij hun eerste kindje, dus worden we opa en oma, heel bijzonder. De jongste dochters studeren allebei nog in Wageningen en Leiden. De meeste weekenden komen zij nog thuis, weer even leven in de brouwerij. Onze huiskavel is ongeveer één hectare groot, dus ruimte genoeg voor honden, paarden, schapen en kippen. Een groentetuin en een kas, daar kan ik van het vroege voorjaar tot laat in de herfst al mijn vrije uurtjes prima in kwijt, wel NAAST het fietsen natuurlijk. Is ook prima te combineren, na een paar uur in de tuin werken, is het heerlijk uitwaaien op de
fiets. Verder puzzel en lees ik graag, vooral in de wintermaanden gun ik mij daar ook voldoende tijd voor. Ongeveer vijf jaar geleden stond ik mede aan de wieg van de stichting dorpsraad Den Ham, zit nog steeds als secretaris in het bestuur. Proberen wat te doen voor de bevolking van Den Ham, in elk geval luisterend oor te zijn voor de gemeenschap. Op deze manier leer je weer veel nieuwe mensen kennen en het geeft mooie invulling aan de schaarse vrije uurtjes, maar dit is algemeen bekend. Omdat het vrouwenfietsen dit jaar volop in de schijnwerpers staat, geef ik de pen door aan Enna Olthuis. Kunnen de vrouwen mooi dit jaar afsluiten met dit onderdeel.
Tweedaagse 2014 Vrijdag 30 mei al vroeg vertrokken uit Vroomshoop, de stemming zat er goed in, met 20 personen richting Zeist. Via Luttenberg, Wezepe met het pontje over de IJssel, via mooie landweggetjes naar de eerste stop in Olst, bij “Het Pannekoekenhuis”, koffie met gebak, heerlijk, alleen moest een enkeling wel over de vensterbank kruipen om bij zijn koffie en gebak te kunnen komen! Dan richting Barneveld waar we de lunch hebben gebruikt bij Eetcafe Stam; vervolgens via Bunschoten naar Spakenburg. Door de prachtige bossen, waar sporen van wilde varkens te zien waren. Ook Gerard Lohues, de oudste van de club (79) fietste dapper mee! Door de bossen van Zeist naar Hotel Woudschoten, wat voor deze dag de eindbestemming is. Zaterdag 31 mei: ons opmaken voor de terugreis! We zouden om 8 uur vertrekken, maar Henk Spoor was zijn handschoenen kwijt, en zonder was geen optie, dus dat werd zoeken, na nog even languit op het gazon te hebben gelegen, konden we toch starten via de Hoge Veluwe naar “Rust een Weinig” in Hoenderloo voor koffie met gebak; ik kan er geen genoeg van krijgen, daar knapt een mens van op!
We gaan nu via Vorden waar we de lunch nuttigen bij “de Herberg”, dan weer richting Vroomshoop langs mooie binnenwegen met hele mooie huizen en tuinen. Wat hebben we weer genoten van de mooie natuur, en heerlijk gefietst, dit is zeker voor herhaling vatbaar! Groeten, Hein Bos
Verslag 3daagse 2014
Dag 1 Op vrijdag 20 juni 2014 vertrokken 11 WTC’ers richting Klotten in de Duitse Eifel. Dankzij deelnemer en Fiat garagehouder Jan Binnenmars was het vervoer top geregeld. Met 1 bus voor alle fietsen en een 9 persoonsbusje zijn we om 6 uur vertrokken en kwamen we rond 10 uur aan op plaats van bestemming. Het weer was bij aankomst niet erg bemoedigend, het regende namelijk behoorlijk hard.
Hotel – Weingut Kappellenhof was de plaats van bestemming. Hier werden we erg hartelijk ontvangen. Contacten vooraf waren al erg positief, de eigenaar (Andreas) bleek zelf ook een fanatiek wielrenner te zijn en heeft aangeboden om ons tijdens de 3 dagen rond te leiden. Er stond koffie met gebak klaar en er kon zelfs voor een 2e keer iets genomen worden. Prima voor elkaar dus!
Rond 11 uur vertrokken we voor een rondje. Andreas en een fietsmaat van hem, Werner, bepaalden de route. Deze voerde eerst 40 km langs de Moezel. Hierdoor konden we er rustig inkomen, hoewel het wel direct duidelijk werd dat Andreas geen koekenbakker is. Hij weigerde van kop af te gaan en
hield een mooi tempo van +/- 35 km/u vast met tegenwind. In het plaatsje Zell was het gedaan met warmfietsen. Een flinke beklimming stond ons te wachten. Dit was voor iedereen even wennen. Zo ook voor Andreas, die in de veronderstelling was dat hij een makkelijk weekend tegemoet ging. Berjan Bolks ging er als een raket vandoor en niemand zag hem voor de top terug. Na +/- 55 km werd een korte pauze ingelast in een barretje in een supermarkt. Hier hadden ze erg lekkere broodjes, behalve voor mij (Han van de Werfhorst). Het broodje tomaatmozzarella viel niet helemaal goed en de laatste 30 km terug naar het hotel waren een lange lijdensweg voor mezelf. De lastigheid van het parcours viel mee, Andreas had er een rustig dagje inkomen van gemaakt. Tijdens deze dag zijn de ‘Plaatsnaambordjes sprints’ geïntroduceerd door Han en Berjan. Later het weekend bleek het concept aan te slaan en pakte iedereen zijn bordjes mee! Mooi om te zien. Uiteindelijk stond er 105 km op de teller met 1300 hoogtemeters. Bij terugkomst stond er voor iedereen een drankje klaar. Andreas was zelf de kok en hij heeft ons een erg lekkere maaltijd voorgeschoteld. De eerste indruk van het hotel was hiermee erg goed!
Dag 2 Half 8 zat iedereen aan het ontbijt. Ook dit was erg goed voor elkaar met lekkere Duitse bolletjes en meer lekker eten. Er stond een lange rit van 150 km op het programma richting het noorden. Direct vanuit de start was het klimmen geblazen. Een mooie smalle weg bracht ons naar de Eifel. In dit gebied is echt geen meter vlak, hoewel er vooral tijdens de eerste helft van de route ook geen echte lange beklimmingen te vinden waren. Zoals eerder genoemd werd er wel om de plaatsnaambordjes gesprint. De hele groep begon hieraan mee te doen en ook Hans Stoelwinder (normaal toch niet bepaald een kuddedier) wilde zijn bijdrage leveren. Hij sprintte weg uit de groep en kwam ruimschoots als eerste bij het bordje aan. Dit bleek echter geen plaatsnaambordje te zijn! Er stond in grote letters “Schöne aussicht” op, hetgeen voor veel gelach zorgde in de groep erachter. Na een glooiend en zwaar ochtenddeel kwam er de beklimming naar Aremberg. Dit was een langere, maar mooi lopende beklimming. Op de top hadden we, na 75 km gereden te hebben, pauze verdiend. Met een prachtig uitzicht genoten we van een lunch en een bakje koffie. Tijdens de pauze begon er lichte paniek te ontstaan bij Andreas. Blijkbaar hadden we voor zijn gevoel niet snel genoeg doorgereden en hij werd wat gehaast. Hij zou nog voor ons avondeten moeten zorgen en Duitsland speelde die avond een WK duel. Er werd besloten om in 2 groepen terug te rijden, met Andreas en Werner als toerleiders. In groep Werner bleek het ‘bordjesvirus’ helemaal losgebarsten
te zijn. Vooral Henry Hamberg vertelde nadien trots over zijn behaalde overwinningen. Dat hij hiervoor erg diep was gegaan bleek direct bij terugkomst. Hij ging op de grond zitten tegen de garagedeur en er doen verhalen de ronde dat hij er nu nog steeds zit!)
In groepje Andreas was er weinig tijd voor bordjessprints. Hij had serieus haast en zijn conditie liet het ook nog eens toe om de hele terugweg volle bak te rijden. Wachten was er niet meer bij en voor sommige groepsleden was het serieus afzien. De 70 km na de pauze werd afgewerkt in een kleine 2 uur en 10 minuten met toch behoorlijk wat klimwerk. Na een prachtige afdaling naar Klotten hadden we er 150 km met dik 2400 hoogtemeters opzitten en konden we allemaal met een voldaan gevoel aan een lekkere Weißen beginnen. ’s Avonds stond er een BBQ op het programma. Dit was wat mij betreft een groot succes. Het vlees was prima te eten. Vooraf was beloofd dat er zoveel zou zijn als we op konden, maar deze belofte kon Andreas niet waarmaken. 11 WTC’ers en 4 andere veelvraten zorgden ervoor dat alles op ging! Uiteindelijk verliep alles volgens schema en kon Andreas om 21.00 plaatsnemen om voetbal te kijken. Een vermakelijke 2-2 tegen Ghana. Hans Stoelwinder haalde zich de woede van de Duitse fans op de hals door als supporter voor Ghana te juichen, maar ook dit werd later allemaal goed gemaakt.
Dag 3 Op de laatste dag stond er nog een uitdagende route op het programma. Albert Lubbers besloot om een rondje voor zichzelf te gaan fietsen langs de Moezel. Erg knap hoe hij de eerste 2 dagen heeft gefietst. Heerlijk op zijn eigen tempo (zoals iedereen) kon hij goed mee. Hopen dat dit een aanzet is voor een groter deelnemersaantal van verschillende niveaus in de komende jaren. Andreas heeft ervoor gezorgd dat er een goede opbouw in de routes zat, waardoor dit de zwaarste dag zou worden, mede vanwege de vermoeidheid van de vorige dagen. Het begon wederom met klimmen om uit het dal van de Moezel te komen en daarna ging het in noordoostelijke richting. Na 36 km begonnen we aan de eerstvolgende echte klim. Dit was een klim waarvoor al gewaarschuwd was en de naam “die Gänsehals” voorspelde niet veel goeds. Na 6 km klimmend met een stijgingspercentage van +/- 6 procent en een kort tussenstuk van 2 km begon dit gedeelte. De klim deed zijn naam eer aan. De ganzenhals, smal, lang en recht omhoog! 3 km klimmen met percentages boven de 20 procent zorgden voor een slagveld. Eén voor één kwamen de WTC’ers afgepeigerd boven op deze bult. Na een afdaling van 13 km kwamen we aan bij een prachtige plek. Bij dit mooie bergmeertje hebben we onze welverdiende pauze gehouden met koffie en gebak (zie foto).
Na een mooi 2e gedeelte kwamen we na 111 km met 2300 hoogtemeters weer aan bij het hotel. Hier zat Albert Lubbers al aan zijn 3e verdiende biertje. Andreas zorgde nog voor broodjes, zodat we niet met een lege maag huiswaarts hoefden te keren.
Na een voorspoedig verlopen terugreis kwamen we rond 20.30 aan bij huize Roerink waar onder het genot van een hapje en een drankje het weekend werd nabesproken.
Al met al een geslaagde 3daagse met een perfect hotel, goede routes en begeleiding van Andreas en Werner, prachtig weer en een mooie omgeving. Gelukkig is het weekend zonder pech of valpartijen verlopen.
Han van de Werfhorst
Leontien Ladies Ride 22-6-2014.
Voor de 3e keer hebben wij, Ilona (mijn dochter) en ik, meegefietst met de Leontien Ladies Ride, georganiseerd in Raalte. Samen met nog ruim 5000 vrouwen, een record aantal deelnemers dit jaar. Er was een route uitgezet van 35 km. en 65 km. De 35 km. ging via Raalte naar Heino, Liederholthuis, Luttenberg en Mariënheem. De 65 km. ging nog naar Heeten. Prachtige omgeving hier en natuurlijk een mooi en gezellig evenement. Met de versierde fiets op pad en een T-shirt van Leontien was het genieten van een mooie zonnige dag, 19 graden! Onderweg genoeg te zien en rustplekken bij ieder dorp o.a. voor een versnapering. Het doel van deze fietstocht is voornamelijk om meer vrouwen aan het fietsen te krijgen, het hoeft niet altijd hard te gaan als je maar beweegt, zegt Leontien. Na de finish is er gelegenheid om na te feesten op het plein in Raalte en zal Leontien nog een laatste woord spreken als afsluiting.
We hopen dat het volgend jaar weer in Raalte of in onze omgeving wordt gereden, dan doen we zeker weer mee. Jullie dames toch ook !
Want gezellig is het zeker.
Jennie Weteringe.
Jennie bedankt, op 28 juni jl. ging jij ons voor door het Vechtdal en langs het Zwartewater naar Zwartsluis. Zoals gewoonlijk drinken we dan koffie bij Het Eetcafe ‘t Kraantje. De Riettocht. Vandaag zijn 15 fietsers komen opdagen om de tocht van 120 km te volbrengen. Het weer is goed en de voorspelling voor de komende uren is dat ook. De verwachting is dat we volkomen droog in Vroomshoop terug zullen komen. Jennie belt een paar minuten voor de aftrap met de uitbater van ‘t Kraantje. Een antwoordapparaat brengt haar in verlegenheid. “ De tent zit dicht” meldt zij. “ Ik heb de tocht pas nog voorgefietst en alles besproken”. We stellen haar gerust, het komt vast goed. Onderweg nog maar een keer proberen. Op pad dus. De wind zit goed, eerst enige tegenwind. Dat belooft nog iets voor de terugweg. Vertrek vanuit Vroomshoop biedt direct nog niet veel verrassingen voor wat betreft de route. We weten nog van andere jaren dat we de Vecht in Zwolle zullen passeren middels een met de hand voortbewogen pontje. Niet veel verrassingen?? Als de route die niet heeft, dan moet Jennie daar zelf maar voor zorgen. Na amper 3 bochten klinkt links voor al de kreet “ LEK”. Jennie zelf dus.
Maar zoals de heren dat gewend zijn wordt voor de nodige ondersteuning gezorgd. Onder leiding van meester fietsenmaker Jan Hekman wordt het lek bovengehaald en vakkundig gerepareerd. Na een kort oponthoud wordt de tocht vervolgd. Zonder problemen bereiken wij Dalfsen. Daar fietsen we verder over het prachtige fietspad langs de Vecht. De wind nog steeds tegen. Zwolle komt in zicht en daar moeten wij gedwongen weer van de fiets af. Oog in oog met de Vecht is het wachten op de laatste handgetrokken pont van Nederland. De echte veerman, Jan Versteegh, kan vandaag niet aanwezig zijn. Van de vervanger horen we dat hij een vandaag een bruiloft heeft. Dat gaat natuurlijk voor. Zijn vervanger doet goed zijn best om ons naar de overkant te brengen. Het moet in twee keer, anders kan de veerman het niet trekken. Met zijn allen worden we goed overgezet en we vervolgen onze weg richting Zwartsluis. Dit niet nadat Jennie nog even contact heeft gehad met ’t Kraantje. En zowaar er wordt opgenomen. Op onze komst was al gerekend.
Aan de natuur is duidelijk te zien waarom deze tocht de Riettocht heet. Nog steeds langs de prachtige Vecht bereiken we het Zwarte Water.
De “echte” veerman, Jan Versteegh. Wij fietsen het dorp Holten binnen. Even denk je dat de beklimmingen er aan komen, maar dat is bedrog. Dit Holten ligt wel in Overijssel, maar dan in het Noorwestelijke deel. Waar we in het verleden afbogen naar Hasselt, laten wij deze plaats nu links liggen. Door de prachtige natuur bereiken wij zo rond 11.30 uur Hasselt. Zoals gezegd, ‘t Kraantje had reeds op ons gerekend. De koffie is, zoals gewoonlijk, van
harte welkom. Na een groot feest op de dag ervoor was de nieuwe uitbater nog een beetje uit zijn doen. Hij had kennelijk nog niet vaker een groep fietsers op bezoek gehad. Deze gaan maar voor één ding, koffie met appelgebak en een dot slagroom. In zijn onschuld bood hij ons petitfour aan. Wetende dat het gaat om kleine gebakjes roepen wij in koor: “ nee, doe ons maar appelgebak met slagroom” . Er werden 6 appelpunten gebracht. Uiteraard te weinig. Even later bracht hij er nog één, en merkte hij op dat de rest zo zou worden bezorgd door de bakker. Verser kan niet. Deze laatste punt werd voor mijn neus gezet. Hein Bosch keek echter erg hongerig, daarom bood ik hem deze aan. “ Nee” , zei Hein, “ ik wacht liever op de nieuwe”. Ook goed. Nadat de bakker was geweest bleek dat ook daar de appelpunten op waren. Dan maar oranje tompoezen. Hein had nu wel spijt dat hij mijn aanbod niet had aangenomen. ‘t Kraantje is een prachtige rustplaats. Ik hoop dan ook dat we ook volgend jaar hier weer pauzeren. Ik ben er van overtuigd dat er dan weer voldoende appelgebak zal zijn. Na afgerekend te hebben vervolgen we onze weg. We fietsen langs de onderkant van Meppel en bij Rogat kruizen we de A28. Via De Wijk en IJhorst bereiken we Pieperij. In het peloton wordt veel gesproken over koetjes en kalfjes. De
vrouwen en mannen zitten relaxed op de fiets. De wind staat ondertussen mooi in de rug en help een handje. In Balkbrug maakt het publiek nog een opmerking over het seniorengangetje. Waarschijnlijk heeft deze man niet geweten dat we er al een mooi tripje op hadden zitten. Via de tunnel bij De Bootsman schieten we al weer mooi richting Vroomshoop. Bij de Vosseboer begint het ritueel van de afvallers. Eerst laat Bertus Zagers ons in de steek. Daarna volgen de Hammenaren. Vanaf Geerdijk meent Jennie dat de Vroomshopers, Vriezenveners en Westerhaarders de weg naar huis zelf wel weten. En inderdaad, ze had gelijk. Het was weer een geweldige tocht met prachtig fietsweer. Nogmaals…. Jennie bedankt!!!
Bert Snijders
Verslag damesclubdag 21 augustus: “Wi kunt ‘t!” De mooiste dag van de week zal het worden, dus wat wil je nog meer? Uit Vroomshoop vertrekken om 9.15 uur 8 personen (incl. 2 Westerhaarders) richting Harwig in Den Ham. Om 9.30 uur staan hier 6 Hammenaren te wachten, onder leiding van Jennie Weteringe, die ons allemaal verwelkomt met een hartelijk woord en oudhollandse botersnoepjes uitdeelt in het kader van deze oer-Hollandse tocht, zoals ze deze noemt! De naam damesclubdag houden we er gewoon in, omdat dat traditie is en we zijn eigenlijk ook best goed vertegenwoordigd: van de 14 deelnemers zijn er 5 vrouw. Een goede score, als je het vergelijkt met het kleine aantal vrouwelijke leden, dat onze club telt. Het is zonnig, maar wel wat frisjes, dat is ook wel aan de uitrusting af te lezen, die varieert van korte, driekwart tot lange broek en dito mouwen. We hebben er allemaal zin in, er staat niet veel wind, dus we gaan lekker van start. Nog amper het zwembad “de Groene Jager” gepasseerd, horen Rita en ik (wij fietsen op kop) door steeds dezelfde stem achter ons roepen, iets dat klinkt als: “Lek, lek”, maar wij vragen ons af, of we dat wel goed horen. Blijkt dat we een goede herder in ons midden hebben, die zijn schaapjes vriendelijk toeroept met : “Sik, sik”! Deze lieve kuddedieren zijn daar rustig aan het grazen in de wei en Henk Noeverman
kan het niet over z’n hart verkrijgen zonder groeten voorbij te gaan! Zo kunnen we mooi door Eerde het Giethmener Kerkpad op tussen de maïsvelden door via Dalmsholte naar Vilsteren en Dalfsen toeren. Daar gaat het de dijk op langs de Vecht, waar je toch altijd zo heerlijk kunt genieten van alles wat daar te zien is aan vogels, koeien, paarden en dan die schitterende wolkenluchten en die kronkelende rivier! Elke keer weer genieten! De natuur kleurt al weer richting najaar, dat is aan alles te zien. De pompoenen liggen al ook al weer uitgestald en dan weet je het wel: de zomer gaat afbouwen. Het is lekker rustig op de weg, niet veel verkeer, we kunnen fijn doortrekken. Bij uitspanning/camping “Boerhoes” onder aan de dijk, vanaf Den Ham nog maar 26 km. gefietst, gaan we onszelf trakteren op koffie met krentenwegge, terwijl we genoeglijk zitten onder een overkapping, met een speelse hond om ons heen, die ons uitnodigend met een appel of peer tussen z’n tanden probeert uit te dagen om te gaan spelen. Maar wij hebben een vrije dag, dus niet veel animo hiervoor. We vervolgen onze tocht richting Berkum-Zwolle, de stemming zit er goed in, lekker tempo, geen gejakker; de optimale condities voor een gezellige clubdag. Bij het Haesterveer aangekomen zien we de inmiddels landelijk bekende veerman al naderen. Hij draagt nu sloffen, waarschijnlijk vond hij het te koud voor blote voeten, en zet de
eerste groep gelijk over, terwijl wij wat zitten te dromen, het schamele pontje nakijkend, wat toch wel een mooi fenomeen is anno 2014, stellen we vast. Ook vragen we ons af en de meningen zijn enigszins verdeeld hierover, waar nou eigenlijk het Zwartewater stroomt en of het een rivier is of een meer. Dit vragen we daarom aan de veerman terwijl hij ons overzet en het blijkt dat de Vecht uiteindelijk uitmondt in het Zwartewater, dus eigenlijk is het een uitloper van de Vecht (als ik het goed beluisterd heb), dus dat weten we dan ook weer. Het blijkt trouwens ook nog, dat het wel uitmaakt hoe je als passagier op de pont staat, qua gewichtsverdeling, want ons wordt gevraagd wat verder door te lopen, anders kan hij niet goed op gang komen met het gevaarte. Zo zie je maar, dat dit ook niet allemaal vanzelf gaat. Op de vraag of hij veel reacties heeft gehad nadat er een artikel aan hem gewijd is in het blad “Landleven”, kan hij bevestigend antwoorden. Grinnikend: “Er zijn zelfs mensen uit Twente geweest, die mij kwamen “bezichtigen”; ze hoefden zelfs niet over met de pont, ze wilden me alleen in het echt zien!” Via bosrijke dijkjes, afgewisseld met meer wijdse gebieden rijden we door Genne, Holten en Streukel, gehuchtjes, die je door bent voor je er erg in hebt, komen we om ruim 12.15 uur langs “Buisman” en naderen de jachthaven van Zwartsluis en
worden bij “’t Kraantje” verwelkomd door de eigenaar, die in de deuropening staat. Een allervriendelijkst serveerstertje wijst ons de tafels op het terras, lekker achter een glaswand, dit ziet er goed uit, de tafels zijn gezellig tegen elkaar aan gezet, zodat we één groep vormen. De toepasselijke kompassen, geheel in stijl beschilderd op de tafels, zorgen voor de nodige discussie uiteraard. De tafels staan nl. allemaal in willekeurige richting, dus waar is nu het noorden? Herman Lindenhovius: “Aj de leu kats van de wieze wilt breng’n, dan mu’j zo doen!” Hein zit aan het hoofd van de tafel en de rol van gastheer speelt hij met verve. De dames, die rondom hem zitten, (toeval?) voorziet hij keurig van koffie en hij trekt z’n zondagse gezicht. Komt het door vermoeidheid, dat kan haast niet, maar zo hier en daar, nee ik noem nu geen namen, wordt nogal gesopt met koffiemelkcupjes en koffie, die op het schoteltje belandt, wat uiteraard het nodige commentaar oplevert. Dan is een absorberende place-mat toch een uitkomst! De appeltaart, met voor de liefhebber dubbele slagroom, smaakt voortreffelijk, evenals de soep en het brood(je) gezond, waar je “U” tegen zegt. Mooi om hier te zitten, er is van alles te zien, de trossen worden hier en daar losgegooid; de boten hebben namen als “Easy” en “Time out”, als je daar niet relaxed van raakt …… Op mijn teller staat 50 km. We vertrekken om 13.15 uur en gaan richting Meppel via Baarlo. Daar stappen in het
moerassige gebied wel 20 sierlijke ooievaars allemaal in dezelfde houding druk op zoek naar voedsel. Een mooi gezicht; zouden ze ook een clubdag hebben? We laten Meppel links liggen en houden een vaart (naam mij onbekend) aan onze rechterhand met zo nu en dan een lieflijk bootje, dat we inhalen of ons tegenkomt. De luchten zijn nog steeds prachtig, hoewel de zon zich schuil houdt en in de verte verschijnen donkere gebieden aan de hemel, waarvan we hopen dat die voor ons uit gaan. Bij Rogat aangekomen, moeten we dit keer i.v.m. werkzaamheden rechtdoor naar voorbij De Wijk, terwijl we anders altijd door Rogat gaan, maar dit is geen enkel probleem, het komt allemaal op z’n pootjes terecht ! Alleen is Jennie nu even de kluts kwijt; maar met Gerrit Meijerink als coach in de buurt toeren we weer voort op het vertrouwde spoor richting Reestdal langs Poorterman, met z’n ook al zo lekker eigengemaakte appelgebak, dat we tijdens de voorjaarstocht altijd verorberen. We passeren de monumentale boerderijen met hun fraaie tuinen, kolossale rode beuken soms en door Oud-Avereest met z’n rustieke kerkje en het mooiste zwembad van Nederland ( of van Balkbrug?) Na de stoplichten in Balkbrug en de ternauwernood open gebleven instelling “Veldzicht” over de schokkende bestrating daar naar Witharen. De schooljeugd op hun opoe-fietsen en verdiept in hun mobieltjes zijn inmiddels onderdeel van het straatbeeld en vermoedelijk op weg naar huis. Wij gaan via Ommerkanaal en Stegeren met een stukje prachtig bloeiende heide naar Junne en trakteren
onszelf tot besluit bij “de Vosseboer” op een lekker boerenijsje, dat ons goed smaakt en zitten we even na te genieten in het zonnetje. We hebben mazzel gehad met het weer, we hielden het droog! Jennie spreekt ons nog even toe en wenst ons allemaal wel thuis, bedankt ons voor de gezelligheid en wij zwaaien Jennie de lof toe, die haar toekomt voor de organisatie van deze mooie damesclubdag met gelukkig de heren erbij! Hermien
Koffiepauze bij ‘boerhoes’ tussen Dalfsen en Zwolle.
