Ik krijg er veel waardering voor

9

nieuws

DONDERDAG 24 MAART 2011

de vrijwilliger Bert Bouws, voetbalscheidsrechter

‘Ik krijg er veel waardering voor’ 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? In het eerste deel van een serie: de voetbalscheidsrechter.

O

EMMA BOELHOUWER ei, daar gaan we al: in de eerste zin valt meteen het woord ‘gewoon’. Bert Bouws (57) glimt als hij het zegt. “Amateurscheids zijn is gewoon ontzettend leuk.” Hij zit in zijn 41ste seizoen bij de Scheidsrechters Vereniging Amsterdam (SVA) en daarmee mag hij zich met recht bij de langstfluitenden scharen. Hij begon eraan toen hij met voetbal een flinke blessure had opgelopen. “Het is genoegdoening voor jezelf als het je lukt 22 van die losgeslagen jonge honden in het gareel te houden.” Voor de duidelijkheid: Bouws is scheidsrechter bij de senioren, maar ‘wie tegen een bal schopt,

‘Wie tegen een bal schopt voelt zich jong en gedraagt zich ook zo’ voelt zich weer jong en gedraagt zich ook zo’. Bouws werkte naast zijn vrijwillige scheidsrechtersschap als parttime politieagent en geestelijk gehandicaptenverzorger bij Cordaan. Maar acht jaar geleden veranderde alles nadat hij op zijn scooter was geschept door een auto. Vier jaar was hij aan het revalideren. “Velen zeiden: je kunt nooit meer scheidsen. Twee traumachirurgen zeiden: je kunt nooit meer lopen. Ik dacht: ik zal eens even laten zien wat Bertje wel en niet kan.”

Bert Bouws: ‘Ik hou van corrigeren, iemand wijzen op een fout.’ In rolstoel en met krukken hielp hij alsnog met de organisatie van het WK amateurvoetbal. “Als ik achteraf die foto’s terugzie, denk ik: man man man. Toen was het mijn drive, na elke persoonlijke overwinning dacht ik: zie je wel, je kunt het. Ik kreeg een hoop waardering terug. Dat geeft kwaliteit van leven.” Nog steeds is zijn rechterarm verlamd, zit in zijn bovenarm een kunststof plaat en is zijn arm aan de schouder gemonteerd met een prothese, maar hij loopt en fluit weer.

Het UWV keurde hem desondanks voor honderd procent af. “Ik wilde graag werken en ik mocht ook terugkomen bij Cordaan in een andere functie, maar als je honderd procent wordt afgekeurd, kan dat niet.” Nu werkt hij er toch, maar dan als vrijwilliger. Twee dagen per week doet hij er allerlei klusjes. Waarom? “Omdat het het mooiste werk is dat er is. Geestelijk gehandicapten zijn aardig en lief, opstandig, meegaand of moeilijk. Ze kunnen te aardig zijn of zo dwars dat er geen land meer

FOTO MARC DRIESSEN

mee te bezeilen is. Het is mooi om dat bij te sturen.” En toen de politie hem belde en zei dat ze Bouws en zijn veertien jaar ervaring goed bij het vrijwilligerskorps kon gebruiken, twijfelde hij geen moment. Bij de verkeerspolitie, waar hij nu zit, is het misschien iets minder spannend dan voorheen. “Maar ik heb iets met verkeer. Je hoort vaak mensen praten over verkeershufters, dan is het fijn om die hufters terug te kunnen fluiten.” En ja, Bouws ziet ook zelf de over-

eenkomst. “Ik houd van corrigeren, iemand wijzen op een bepaalde fout zodat er een karakterverandering plaatsvindt. Bij Cordaan als een jongen of meisje heel lastig is, op het veld en bij de verkeerspolitie als iemand een overtreding maakt.” Zes dagen per week is Bouws als vrijwilliger in touw. Want doe je het ene goed, dan krijg je als vrijwilliger al snel de vraag: kun je dit er ook bij doen en dat en dat ook? “Ik kap ook wel eens wat af hoor, maar als ze je niet vragen, is het ook niet leuk.”

‘Vrijwilligerswerk is niet in geld uit te drukken’

ADVERTENTIE

30 & 31 maart | Amstel Hotel Amsterdam

Engage Europe Het eerste Europese congres over employer branding en internal branding in Nederland. Met inspirerende sprekers van topbedrijven als KLM, Nike, Unilever, ING, Philips en Volvo Cars. Van HR Manager tot Global Brand Director. Kijk voor meer informatie op persgroepbanen.nl/engage

Mediapartner van Engage Europe 2011

‘Gewoon, omdat ik gevraagd ben’, of ‘ik vind het gewoon leuk’. Stel vrijwilligers een vraag over hun werkzaamheden en ze geven een uitgebreid verhaal, vraag ze naar hun motivatie en ze halen hun schouders op. Vrijwilligers weten zelf vaak niet één, twee, drie waarom ze iets doen, zegt de Rotterdamse hoogleraar vrijwilligerswerk Lucas Meijs.” Toch gaan we de komende weken een poging wagen om erachter te komen wat vrijwilligers bezielt. Een antwoord als ‘gewoon’ is niet genoeg. De kick-off van de campagne Vrijwillig Amsterdam (naar aanleiding van het Europese Jaar van de Vrijwilliger) is namelijk op 29 maart. Vrijwilligers worden vaak in één adem genoemd met weldoeners, maar dat is te kort door de bocht. Verheven doelen als ‘goed willen doen’ of iets ‘terugdoen voor de wereld’ tellen zeker mee, maar er speelt meer, aldus hoogleraar civil society, Paul Dekker. “Jongeren die medicijnen willen studeren en om hun cv op te leuken alvast in de verzorging mee gaan helpen. Studenten die vrijwilligerswerk gaan doen om bedrijven te laten zien dat ze meer in huis hebben dan alleen goed kunnen leren en bier drinken.

Ook netwerken en politieke motieven spelen een rol of het krijgen van erkenning. Dat laatste telt vaak zwaar als werknemers zich niet gewaardeerd voelen in hun normale baan.” Maar bovenal moet een vrijwilliger zijn tijd nuttig besteed voelen,

219.318

Amsterdammers doen vrijwilligerswerk

213,2

uur gemiddeld per vrijwilliger per jaar

46.000.000

uur in totaal per jaar aan vrijwilligerswerk

€704.000.000 de economische waarde bij 15,06 euro per uur

zegt Meijs. “Dan gaat hij fluitend naar huis.” Het is aan de vrijwilligerscoördinator dat in de gaten te houden. “Het gevaar is dat organisaties voor de zekerheid te veel vrijwilligers inschakelen, omdat het zogenaamd gratis is.” Vrijwilligerswerk is volgens beide hoogleraren niet in geld uit te drukken. Iets waartoe eens in de zo veel tijd een poging tot wordt gedaan. Probeer je het toch, loop je direct tegen problemen op. Eén daarvan: een uurloon dat niet vast te stellen is. Volgens de gemeente doet 35 procent van de achttienplussers aan vrijwilligerswerk. Dat zijn 219.318 Amsterdammers. Zij doen gemiddeld 213,2 uur per jaar vrijwilligerswerk, in totaal ruim 46 miljoen uur. Gebruik je het uurloon van een oppasser à vier euro per uur, kom je uit op 187 miljoen euro die verdiend hadden kunnen worden. Bij een berekening met het gemiddelde loon van 15,06 per uur is de economische waarde 704 miljoen euro. “Eigenlijk is het onzinnig,” vindt Lucas Meijs. “Je doet vrijwilligerswerk onrecht aan.” Dekker: “We gaan de waarde van het huwelijk toch ook niet bepalen door uit te rekenen wat het aan betaalde liefde gekost zou hebben?”

14

amsterdam

DONDERDAG 31 MAART 2011

de vrijwilliger Arie van der Neut werkt twee keer per week vier uur in hospice Veerhuis

‘Ik was al gefascineerd door de dood’ 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? Het tweede deel van een serie: de stervensbegeleider.

S

EMMA BOELHOUWER oms is een blik of hand genoeg, met een ander heeft hij ‘prachtige intieme gesprekken’. Maar het komt nog steeds wel eens voor dat Arie van der Neut (52), zorgvrijwilliger bij hospice Veerhuis, met de mond vol tanden staat. “Er was hier een Engelsman met wie ik niet meteen een klik had. Ik wist niet hoe ik hem kon helpen. Hij zag mijn afstand en zei: ‘Hey, I’m the one who is dying here.’ Toen was het ijs gebroken.” Drie jaar geleden deed Van der Neut een test bij de Vrijwilligerscentrale om te kijken wat voor vrijwilligerswerk bij hem zou passen. Uitkomst: hospice Veerhuis, een huis waar vier terminale patiënten hun laatste dagen, weken of maanden onder intensieve begeleiding kunnen wonen. Stervensbegeleiding, sommige mensen zouden zich misschien even achter de oren krabben, maar Van der Neut boezemde het begrip totaal geen angst in. “Ik wist onmiddellijk dat ik dat echt wilde doen.” Eigenlijk was hij altijd al een

beetje gefascineerd door de dood, zegt hij. “De eeuwigheid versus ons korte bestaan hier op aarde en de zin van het leven. Toen ik in de jaren zestig opgroeide, was het taboe daar vragen over te stellen. Dus antwoorden kreeg ik niet.” Als twintiger werkte hij al eens zeven jaar in de verpleging, in een kliniek en in een ziekenhuis. Het werk beviel hem, maar hij liep stuk op het gebrek aan tijd en aandacht voor de patiënten. “Ik ben de muziek in gevlucht en naar het conservatorium gegaan. Om dat te bekostigen heb ik er een kantoorbaan naast genomen.” Jaren speelde prestige een grote rol in zijn leven. “Ik wilde meetellen, maar tegelijkertijd werd ik gek van die wereld. Gek van de drukte van het leven, met stress, haast, files en mensen die continu over hun grenzen heen gaan: ruzies, agressie, ego, oorlogen. Toen ik hier binnenkwam, zag ik een heel andere wereld. Ik kom hier elke keer in een soort microkosmos. Een wereld waar begrip voor mensen en accep-

Arie van der Neut: ‘In dit sterfhuis heb ik weer leren leven.’ tatie centraal staan. In de buitenwereld werkt iedereen planmatig en moeten allerlei goals worden gehaald, maar hier heb je dat helemaal niet. Het enige dat ertoe doet,

‘Soms is het voldoende om alleen maar naast iemand te zitten’ is het verblijf voor bewoners, hun familie en vrienden in die laatste weken zo prettig mogelijk te laten verlopen. Het is fijn je hier als zorg-

houden. Het gaat vaak om nog jonge mensen, die hier bijvoorbeeld lopend binnenkomen en na een paar weken aan bed gekluisterd zijn.” Door het werk in het hospice beseft Van der Neut hoe relatief een mensenleven is. “Het enige wat na je dood overblijft, is bij wijze van spreken een zak met kleding. Ik heb mijn boekenkast geleegd, spullen naar de kringloop gedaan. Het is een bevrijding niet meer aan dingen gehecht te zijn. Less is more. Als ik hier één ding geleerd heb, is het loslaten. Het klinkt misschien merkwaardig, maar in dit sterfhuis heb ik weer leren leven.”

Nog geen korting onderwijsadvies

ADVERTENTIE

Aanbieding is geldig t/m zondag 3 april 2011, zolang de voorraad strekt.

vrijwilliger bescheiden op de achtergrond op te stellen en daar krijg je heel veel waardering voor terug.” Alle kleine gebaren zijn in huize Veerhuis groots, aldus Van der Neut. “Soms is het voldoende alleen maar naast iemand te zitten.” Twee keer per week draait hij een dienst van vier uur. Hij wast, strijkt, is gastheer voor bewoners, hun familie en vrienden en assisteert de wijkverpleging. “Het is niet alleen iemand wassen die incontinent is, maar er ook op letten hoe iemand zich voelt. Het kan voor een bewoner heel hard aankomen als hij ineens zijn plas niet meer kan op-

FOTO MARC DRIESSEN

HUGO LOGTENBERG AMSTERDAM – De korting op de subsidie voor de Onderwijs Consumenten Organisatie (OCO) wordt tot volgend jaar uitgesteld.

Klokjesbloem

2.

(Campanula Addenda)

99

Per stuk

4.49

Diverse kleuren, hoogte 15 cm, potmaat 12 cm, exclusief pot.

Kijk ook op intratuin.nl

en! p o n e 7 dag

Intratuin Amsterdam

Nobelweg 10 (tussen Amstel Station en Middenweg). Elke zondag open van 12.00 - 17.00 uur

Dat bleek gistermiddag in een drukbezochte bijeenkomst van de gemeenteraad waar het voorstel van wethouder Lodewijk Asscher (Onderwijs) om de subsidie van drie ton af te bouwen, werd besproken. Verschillende ouders kwamen er hun zegje doen. “OCO was voor mij de Tomtom toen ik niet meer wist waar ik met mijn van school gestuurde kind naartoe moest,” zei een moeder tegen Asscher. Op hoge toon: “En aan die wegwijzer wilt u nu een einde maken.” Asscher bleef rustig onder alle kritiek en poogde begrip te kweken voor zijn overwegingen te snijden in de bijdrage aan de adviesorganisatie die sinds 2006 bestaat. Hij wil, mede door bezuinigingen, de vaste subsidie terugbrengen en het resterende bedrag inzetten voor specifieke projecten. Asscher weet zich daarin gesteund door een evaluatie van OCO. Daarin wordt geconcludeerd dat de organisatie aan de doelstelling om ouders van onderwijsinformatie en hulp te voorzien, heeft voldaan, maar zonder te weten waar dat toe leidt. En dat is precies wat Asscher zegt te willen:

aantoonbare meerwaarde voor zijn geld. Bovendien bereikt OCO maar weinig allochtone ouders. Dat Asscher juist die doelstellingen in wel erg algemene termen beschrijft in de notitie die hij gisteren presenteerde, viel in slechte aarde. SP-raadslid Maureen van der Pligt: “Deze notitie is vederlicht.” Werner Toonk van coalitiepartij VVD: “De wethouder heeft nogal wat foutjes gemaakt in dit dossier.” Kritiek die de PvdA-wethouder na enig aandringen beaamde. “Ik had veel eerder scherper naar de subsidievoorwaarden van OCO moeten kijken.” Het kon niet voorkomen dat de raad zijn voorstel de subsidie dit jaar al af te bouwen, blokkeerde. Hij moet zijn plan eerst aanpassen na overleg met ouders en OCO. ADVERTENTIE

uis Open H2 april

ag zaterd .00 uur 13 11.00 -

STARTERS GEZOCHT

TE KOOP tegenover Westerpark

Diverse woningen v.a.€ 166.000,- k.k. Zaanstraat 20-35 (ontvangst op nr. 21) Info: 020-6214665 of www.dekey.nl

14

amsterdam

DONDERDAG 7 APRIL 2011

Robert M. moet naar Pieter Baan Centrum Aandacht zat, Veganisten Vrouwelijke actievoerders in nogal

Rechter verwerpt bezwaar zedenverdachte tegen onderzoek AMSTERDAM – De hoofdverdachte in de grote zedenzaak, Robert M., moet voor een gedragskundige observatie naar het Pieter Baan Centrum (PBC) in Utrecht. De rechter-commissaris had dat al eerder besloten en de raadkamer van de rechtbank heeft M.’s hoger beroep hiertegen gisteren afgewezen. M. heeft geen juridische mogelijkheden meer. “Ondanks de stellige weigering van M. om medewerking te verlenen aan observatie, zal hij naar het PBC gebracht worden,’’ aldus zijn advocaat, Tjalling van der Goot. Overigens zal zijn cliënt nog niet direct naar Utrecht worden overgebracht, verwacht Van der Goot: de wachttijd voor het Pieter Baan Cen-

trum beloopt volgens hem drie maanden. M. heeft tijdens verhoren 85 namen genoemd van kinderen die hij zou hebben misbruikt. Dat misbruik vond plaats onder andere op de crèches waar hij werkte, maar ook bij

M. blijft bij ‘stellige weigering mee te werken aan observatie’ oppasadressen en bij hem thuis. Het waren volgens justitie steeds kinderen tussen 0 en 2,5 jaar. In een aantal gevallen misbruikte hij de kinderen samen met andere mannen. Richard van O., de echtgenoot van M., moet eveneens voor observatie

naar het Pieter Baan Centrum. De klinische observatie van beide verdachten is van groot belang voor de ouders van misbruikte kinderen, vindt de advocaat van de ouders, Richard Korver. Het lezen van de rapportage kan de ouders mogelijk helpen bij een beter begrip van hoe de verdachten tot hun daden zijn gekomen. Het PBC is formeel een huis van bewaring. Een observatie neemt circa zeven weken in beslag. Verdachten voeren gesprekken met psychologen en psychiaters en komen in groepen terecht. Ook de omgeving waarin de verdachte in vrijheid verkeerde, zoals familie, wordt in kaart gebracht in een zogeheten milieuonderzoek. Het PBC onderzoekt de toerekeningsvatbaarheid van verdachten en adviseert over het al dan niet opleggen van tbs. (ANP)

Kwakoe hield belasting zelf PATRICK MEERSHOEK AMSTERDAM – Het bestuur van het deze week ter ziele gegane Podium Kwakoe heeft jaren achtereen verzuimd voldoende loonbelasting en sociale premies af te dragen over de salarissen van het personeel. Uit de jaarverslagen van het sociaalcultureel centrum voor de Surinaamse gemeenschap in Zuidoost blijkt dat Podium Kwakoe reeds in 2007 een belastingschuld had opgebouwd van bijna anderhalve ton. In 2008 was dit bedrag opgelopen tot ruim tweehonderdduizend euro, meldt het CDA in Zuidoost op basis van de verslagen. Dinsdag kreeg Podium Kwakoe te maken met een gedwongen verkoop van de volledige inventaris door de Belastingdienst. De belastingschuld zou nu 221.551 euro bedra-

gen. Enkele dagen eerder had het bestuur van Kwakoe vanwege de financiële problemen de eigen stichting opgedoekt. Uit de jaarverslagen blijkt dat de financiële problemen niet van vandaag of gisteren zijn. Het centrum heropende in 2004 en in het jaarverslag van 2006 wordt al melding gemaakt van een belastingschuld van ruim veertigduizend euro. Een jaar later is dit bedrag verdrievoudigd. Opvallend in de jaarverslagen zijn de aanzienlijke loonkosten bij Podium Kwakoe. In 2008 en 2009 werd respectievelijk 334.000 euro en 325.000 euro aan salarissen uitbetaald. Aan subsidie van het stadsdeel ontving het sociaal-cultureel centrum jaarlijks tussen de twee en drie ton structureel en enkele tienduizenden euro’s aan projectsubsidie. Het jaarverslag van 2009 leidde bij

de accountant tot een onthouding van oordeel. De letterlijke tekst luidt: ‘Gezien het belang van hetgeen is vermeld in de paragraaf ‘onderbouwing van de oordeelonthouding’ hebben wij geen controleinformatie kunnen verkrijgen die voldoende is als basis voor ons oordeel. Dientengevolge geven wij geen oordeel omtrent getrouwheid van de jaarrekening.’ Dit leidde begin dit jaar tot een strafkorting van vijf procent op de subsidie vanwege een ‘onvolledige verantwoording’. Een woordvoerder van het stadsdeel voegt daaraan toe dat de korting moest leiden tot professionalisering van de organisatie. “Uit de accountantsverklaring blijkt ook dat de subsidie is gebruikt voor de doelen waarvoor zij is verstrekt. Maar de administratie was niet op orde. Daarover zijn afspraken gemaakt.”

ADVERTENTIE

Living should be easy

MARC KRUYSWIJK

AMSTERDAM – Je ziet hem zijn best doen. Remco Robbards probeert uit alle macht zijn gesprekspartner in de ogen te blijven kijken. Iedere keer als Sabine Weick even wegkijkt, ziet hij zijn kans schoon en schieten zijn ogen richting decolleté. Remco spreekt niet vaak vrouwen in een rood negligé, dat is duidelijk. Al helemaal niet op de Dam. “Iets met dierenleed en vegetarisme,” is het enige dat de zeventienjarige Haarlemmer na afloop kan reproduceren van het korte gesprekje dat hij had met de Duitse actievoerster van dierenwelzijnsorganisatie Peta. “Dat boeit me niks. Ik vond het vooral jammer dat ze zo dichtbij stond dat ik eigenlijk helemaal niet kon kijken wat voor vlees ik in de kuip had.” Van een afstandje haalt hij de schade gelukkig ruimschoots in, terwijl hij de brochure in zijn rugzak propt. Vlees is zo ongeveer het onderwerp waar het Sabine en haar collega Karla Tzschachmann om te doen was gisterochtend. Veganisme in het bijzonder. De hoge hakken en de uitdagende kleding vormen samen met de Spaanse pepers tussen hun tanden de belangrijkste bestanddelen van een actie met een knipoog. “We spreken mannen aan om ze te laten zien dat vleesvrije voeding wel degelijk heet kan zijn.” Een wonderlijk staaltje actieredeneren. “Snapt u het niet? Het veelvuldig consumeren van dierlijke producten kan leiden tot verharding van de bloedvaten. Gevolg: impotentie. Kijk, als je mannen aanspreekt op de mate waarin ze ’m omhoog kunnen krijgen, dan heb je hun aandacht wel.” Met de aandacht zit het wel goed, maar de interesse is nauwelijks inhoudelijk te noemen. De schaars geklede dames springen nogal in het oog tussen de drommen toeristen met mutsen en dassen. Er staat een venijnig windje. “We hadden gehoopt dat het wat warmer zou zijn.” Onzin, zegt Gerda Brasser, een van de Nederlandse vrijwilligers die –

Ook vrouwen krijgen folders, maar de gekleed – de actie ondersteunen. “Als het 25 graden is, valt het niemand op dat je een ludieke actie aan het voeren bent. Het is wel nodig om dit soort dingen te verzinnen. Als we

de vrijwilliger Francisca Wals staat achter de

‘Ik haal er zelf heel 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? In het derde deel van een serie: achter de bar bij filmhuis Rialto.

Design moet lekker leefbaar en betaalbaar zijn. De hoekcombinatie Ervin is een “klassieker” van Topform en bestaat uit een 3-zitsbank en een chaise longue. De prijs is very easy: van 3.395 nu voor 2.795

EMMA BOELHOUWER www.topform.nl

Riant - Stoutenbeek Amsterdam Woonmall Villa Arena 1!"6: /#@;"?:!3 %4& - %%&% *8 19CB"!3:9 .'+' <";' &$&)20,5(5( - ==='!A:6B)CB#@B"67"">'6;

A

chter de bar staan bij filmhuis Rialto is een verademing na een jaar betaald beulen in de bediening van een horecatent, vindt Francisca Wals (21). Niet zo hiërarchisch en geen diensten van twaalf uur achter elkaar, waarbij je na afloop je benen niet meer voelt. “Het kan hard wer-

ken zijn, maar tijdens de films heb je veel tijd om te kletsen. Afgelopen week ben ik toen de films waren begonnen nog even naar de supermarkt gefietst: bleekselderij kopen om samen bloody mary’s te maken.” En dat ze er net als de circa honderd andere vrijwilligers niet voor betaald krijgt, daar haalt ze haar schouders over op. “Ach het is zo’n kleine aanslag op mijn tijd. Eén keer in de twee weken kost het me een vrijdagavond, maar ik krijg er zoveel voor terug. Misschien was het anders geweest als ik elk dubbeltje om moest draaien, maar ik heb vorig jaar fulltime in de horeca gewerkt, waardoor ik een buffer heb opgebouwd.” Een vrijwilliger pur sang voelt ze zich eigenlijk niet. “Ik zou mijn

amsterdam

DONDERDAG 7 APRIL 2011

15

Bouwstop school bij laksheid loting

opvallende kleding strijden op de Dam tegen vlees

alleen niet voor de zaak

Van een verslaggever AMSTERDAM – Schoolbesturen die zich niet houden aan afspraken over extra plaatsen om de noodzaak van loting tegen te gaan, krijgen geen geld voor nieuwbouw. Onderwijswethouder Lodewijk Asscher schrijft dat aan de gemeenteraad. Vandaag weten ook de laatste leerlingen die zich hebben aangemeld voor het voortgezet onderwijs of zij ingeloot zijn op de school van hun keuze. Een paar scholen hebben wat extra plaatsen gecreëerd, maar nog steeds zullen tussen de vijf- en zeszeshonderd kinderen worden uitgeloot. Asscher verwijt besturen te weinig te doen om het aanbod op de vraag af te stemmen. Hij heeft een aantal huisvestingsaanvragen al bevroren. Als voorbeeld noemt hij het Zuiderlicht College in De Pijp, een vmbo-school die wil uitbreiden. Omdat schoolbestuur Amarantis Onderwijsgroep volgens Asscher niet meewerkt bij het oplossen van de lotingsproblemen, staat de aanvraag op slot. Amantis heeft bezwaar gemaakt. De schoolbesturen, verenigd in de OSVO, vinden dat Asscher hen ten onrechte bekritiseert. “In het financieringssysteem is er geen rekening mee gehouden dat scholen het ene jaar een paar klassen extra creëeren, die ze een paar jaar laten niet meer kunnen vullen. Dat risico kunnen scholen zich niet permiteren,” aldus secretaris Hans Dankaart.

actie is meer op mannen gericht: ‘Kijk, als je mannen aanspreekt op de mate waarin ze ’m omhoog kunnen krijgen, heb je hun aandacht wel.’ gewoon gekleed folders gaan uitdelen, gebeurt er zeker niets.” Een groepje Japanners wil graag met de actievoersters op de foto. Weick houdt het kartonnen hartje

met de tekst ‘Love in, meat out’ in de lucht. Een klas vmbo-leerlingen valt abrupt stil als de dames in de buurt komen. Tegen twaalf uur is het protest ten

einde. De broeken gaan weer aan en het gezelschap reist naar Utrecht, waar een soortgelijke actie op de agenda staat. Tzschachmann staat te trillen op

FOTO MONA VAN DEN BERG

haar dunne Duitse benen. De roodharige Duitse wekt echter de indruk dat er veel langs haar heen gaat. “Ik doe dit omdat ik stage loop bij Peta.”

bar bij Rialto

veel uit, anders zou ik het niet doen’ werk niet zo definiëren. Ik heb niet het idee dat ik iets of iemand een hele grote gunst doe. Zelf haal ik er heel veel uit, anders zou ik het niet doen.” Gratis films kijken in Rialto met vrienden bijvoorbeeld, en met een pasje kan ze ook bij de andere filmhuizen terecht. Dan krijgt ze nog consumptiebonnen, zijn er themafeesten en niet te vergeten: het jaarlijkse, legendarische weekendje weg. “Dat heb ik helaas nog niet meegemaakt, had net plaatsgevonden toen ik kwam.” Toen Wals, tweedejaars filosofiestudent, vorige zomer dacht: ‘wat zal ik eens gaan doen?’, was ze op de website van Rialto gestuit. “Er stond een oproep voor vrijwilligerswerk. Ik kom uit Amsterdam en had goede herinneringen aan Rialto,

Francisca Wals: ‘Ik zag hier altijd kinderfilms, met mijn vader.’ ging er vroeger altijd naar kinderfilms met mijn vader, dus het leek me wel wat.”

FOTO MARC DRIESSEN

Leuk genoeg ook om na de zomer te blijven hangen. “Er zijn hier zoveel verschillende mensen. Op de uni-

versiteit zit je toch een beetje in een universitaire bubbel. Hier werk je met een student natuurkunde, een fotografe of een student sociologie, tot een werknemer van het Tropenmuseum en iemand die energie aankoopt voor een energiebedrijf.” Er ontstaan vriendschappen en Rialtostelletjes, weet Wals. “En we gaan samen naar de film.” Met zo’n half jaar Rialto-ervaring kan ze inmiddels aan de blik van de klanten zien naar welke film ze zijn geweest. “En per film kunnen we voorspellen of de bioscoopgangers blijven hangen voor een drankje. Als er een depri film draait, gaan de gasten snel weg, bij een indrukwekkende film willen ze nog even napraten. Hetzelfde geldt voor de vrolijke films, maar dan gaat het gesprek niet over de film.”

Dode na 4 maanden onbekend Van een verslaggever AMSTERDAM – Het is de politie na vier maanden nog altijd niet gelukt de identiteit te achterhalen van een man die dood werd aangetroffen in het water bij de Prins Hendrikkade. De man werd op 25 november 2010 door een voorbijganger aangetroffen in de buurt van de rondvaartboten. Uit sectie op het stoffelijk overschot is in elk geval gebleken dat de man niet door een misdrijf om het leven is gekomen. De politie probeerde sindsdien van alles om zijn identiteit vast te stellen. Bij het slachtoffer zijn geen papieren gevonden en ook bleek het dna van de man niet overeen te komen met dat van bij de politie bekende vermiste personen. Het slachtoffer is volgens de politie een mogelijk negroïde man; het lichaam had zo lang in het water gelegen dat de politie dat niet met zekerheid kon vaststellen. Hij is ongeveer 1,77 meter lang en had een geschat gewicht van ongeveer zestig kilo. De politie hoopt dat iemand het slachtoffer herkent aan zijn bijzondere oorlel. Foto’s van de oorlel en de kleding van het slachtoffer staan op de website van de politie.

12

amsterdam

DONDERDAG 14 APRIL 2011

Helft publiek wil stadsdeel houden Onderzoek O + S: meeste voorstanders opheffen zitten in Centrum en Zuid, meeste tegenstanders in West en Oost Van een verslaggever AMSTERDAM – Voor- en tegenstanders van de stadsdelen zijn in Amsterdam gelijkelijk verdeeld: 38 procent is voor afschaffing en 39 procent voor het voortbestaan van de stadsdelen. Dit blijkt uit een enquête van de gemeentelijke Dienst Onderzoek en Statistiek naar aanleiding van het voornemen van het kabinet om de

stadsdelen in 2014 af te schaffen. Het onderzoek richtte zich op gewone burgers, raadsleden en ambtenaren. De meeste tegenstanders van de stadsdelen zijn te vinden in Centrum en Zuid, de meeste voorstanders in West en Oost. De verklaring voor deze geografische verschillen ligt volgens de onderzoekers in de heersende politieke voorkeur ter plaatse. In grote lijnen zien Amsterdammers met een

linkse oriëntatie de voordelen van een extra bestuurslaag, terwijl de rechtse partijen het kabinetsstandpunt delen. Uit het onderzoek komt ook naar voren dat voor- en tegenstanders van de stadsdelen op een heel andere manier kijken naar de bestuurslaag. Voorstanders zien vooral de voordelen voor lokale democratie, benaderbaarheid en de mogelijkheid van inspraak, terwijl de tegenstanders in het stadsdeel vooral een

geldverslindend monster zien. De onderzoekers hebben ook de raadsleden en deelraadsleden naar hun mening gevraagd. Weinig verrassend is de uitkomst dat deelraadsleden meer waarde hechten aan het voortbestaan van de stadsdelen dan raadsleden. Toch blijkt bijna twee derde van alle volksvertegenwoordigers in Amsterdam voorstander van het huidige stelsel te zijn. Achttien procent steunt de inspanningen van het kabinet om

de stadsdelen af te schaffen. Opvallend is de voorkeur van de ambtenaren in de stad, eveneens ondervraagd door de onderzoekers. Van de ambtenaren in de stadsdelen is een derde voorstander van afschaffing. Op de ambtelijke afdelingen van de centrale stad is zelfs een meerderheid voor het verdwijnen van de stadsdelen. Het zijn vooral de hogere ambtenaren die er zo over denken.

de vrijwilliger Muriel van der Bilt geeft Nederlandse les

‘De volgende keer wil ik een analfabeet’ 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? Het vierde deel van een serie: de ‘buurvrouw’ Nederlands leren. EMMA BOELHOUWER

Z

e moest vorige week nog uitleggen wat ‘te’ eigenlijk betekent en dan het verschil tussen ie, ei en ij. “Je gaat echt over je eigen taal nadenken als je iemand Nederlandse les geeft. “De generaal gaf de opdracht niet op de vijand te schijten,” las haar Iraanse leerling laatst stoïcijns voor. “Gelukkig kende ze het woord poepen al, dus kon ik haar in woorden uitleggen wat ze werkelijk zei. Met handen en voeten legde ik haar vervolgens uit dat het niet schijten, maar schieten was.” Om het te illustreren steekt Muriel van der Bilt (37) haar duim in de lucht en wijsvinger vooruit in de vorm van een pistool. “We hebben er hard om moeten lachen.” Van der Bilt las een halfjaar geleden in een huis-aan-huisblad een oproep van de stichting Amsterdams Buurvrouwen Contact (ABC) voor vrijwilligers die Nederlandse les aan huis wilden geven. “Ik werk nu zeven jaar bij de gratis krant Me-

Muriel van der Bilt: ‘Als ik er eenmaal ben, krijg ik er energie van. Ik zit er standaard een uur langer.’ tro als account-assistent, onlineonderzoeker en panelmanager. Hartstikke leuk, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik elke avond nadat ik mijn dochter naar bed had gebracht op de bank neerplofte om televisie te kijken. Dan vraag je je toch af: is dit het nou? Ik werd er alleen maar lamlendig van. Toen ik het verhaal over ABC las,

dacht ik meteen: dit is het. Het is de bedoeling dat je in je eigen buurt met iemand aan de slag gaat. Dat één op één lesgeven sprak me aan en ik wilde al graag iets met taal doen. Zelf heb ik Nieuw-Grieks gestudeerd en een journalistieke achtergrond en ben ik dol op onze Nederlandse taal.” Soms kost het haar wel enige

FOTO MARC DRIESSEN

moeite, na een dag werk nog de motivatie te vinden om ’s avonds naar haar leerling te gaan. “Maar als ik er eenmaal ben, krijg ik er zóveel energie van.” De bedoeling: één keer per week één uur Nederlandse les geven. “Maar ik zit er standaard een uur langer en dan komt haar man er ook gezellig nog even bij zitten.” Elke week wordt haar jas netjes aan-

genomen, staan de koekjes geordend voor haar klaar en ligt er een schaal fruit met een mes ernaast. “Heel gastvrij.” Haar pupil kwam anderhalf jaar geleden voor haar liefde naar Nederland. “Als ik het goed begrijp, was ze daar bouwkundig tekenaar. Ze is erg slim. Als ik één ding heb gemerkt aan haar situatie is dat het – wat je achtergrond ook is – heel moeilijk is om te integreren zonder de taal te kunnen. Daarom doet ze ook zo haar best. Elke zin wil ze perfect uitspreken.” Tegelijkertijd leert Van der Bilt van alles over Iran. Dat er in Teheran net zoveel mensen wonen als in Nederland en dat iedereen alles met de auto doet. Dat ze in maart het Iraanse nieuwjaar vieren en dat ze dan een feest houden waarbij ze over vuur heen springen. “Ze stuurt me ook Iraanse recepten en laatst heeft ze voor mij en mijn dochtertje een heerlijke Iraanse lunch gemaakt.” Na elke tien lessen vindt een evaluatie plaats met ABC. “Op een gegeven moment ben je misschien uitgeleerd bij elkaar en blijft er nog een vriendschap over. Het zou zo maar kunnen, want we zijn even oud en haar mentaliteit verschilt weinig van de mijne. Het lijkt me interessant de volgende keer een analfabete allochtone vrouw les te geven. Wie zijn die vrouwen die hier bij mij in Noord om de hoek leven, misschien al jaren in Nederland wonen, maar bij de dokter hun eigen recept niet kunnen opvragen? Ik ben heel benieuwd of dat een match zal zijn.”

ADVERTENTIES

parool theater

Stukjes geluid en verwijderde planten

N

Geld, geld, geld en als je het hebt, dat geld? parool.nl/economie

athalie Bruys is geluidskunstenaar, althans zo noemen ze haar op papier, in recensies. “Ik hou van geluid,” zegt ze zelf. “Maar ik kan geen noten lezen en heb nooit muziekles gehad.” Op de Rietveldacademie zeiden ze tegen haar: houden zo. Juist die grenzeloosheid geeft haar de vrijheid te maken wat ze wil. “Voor conservatoriumstudenten die pas afgestudeerd zijn, is dat vaak moeilijker.” Op de Rietveld al, en later in opdracht, maakte Bruys soundtracks voor de ruimte. “Ik zet stukjes geluid neer als een tekening en dan krijg je een compositie.”

Toch zou ze zichzelf geen muzikant willen noemen. “Te drukke muziek, bijvoorbeeld, kan ik niet handelen, ik wil het precies kunnen volgen.” Altijd. Als ze over straat loopt, luistert ze heel bewust, naar alles. “Dan hoor ik bijvoorbeeld het geluid van een fiets in combinatie met iets anders, en denk ik: wow, mooi loepje.” Niet alleen prachtige exposities in De Appel en het Kröller Müller heeft ze al op haar naam staan, ook een grote opdracht voor het advocatenkantoor Kennedy van der Laan: Silence at work. “De bedoeling van dat project was, dingen die er elke

dag zijn en die we niet meer zien, onder de aandacht brengen. Mensen in kantoor kijken niet meer om zich heen, ze leven gesloten.” Bruys haalde ’s nachts alle planten van de kamers af en maakte een soort bos in de entreehal. “Ik werd ’s ochtends meteen gebeld, dit kon gewoon niet, echt een kleine aardbeving.” Evengoed kreeg ze veel positieve reacties van de advocaten op het onderbreken van vergaderingen met een dansshow, Pro deo rodeo, onder harde muziek. Hoe ze op zulke ideeën komt? “Het zijn ingevingen. Ik krijg een titel in m’n hoofd en hoe het onge-

veer moet worden, dan ga ik het zo snel mogelijk maken. Of het goed is, weet ik nooit – ik vind het moeilijk mijn eigen werk terug te zien. Maar ik kan wel voelen dat het goed genoeg is.” MAIKE SMELT Zondagmiddag (15 uur): Lege zondagen - gekte voor iedereen Bijeenkomst voor betrokkenen bij de geestelijke gezondheidszorg. Sjon van Boxel exposeert olieverfschilderijen met een performance over het al of niet elitaire van kunst.

amsterdam

DONDERDAG 21 APRIL 2011

17

de vrijwilliger Winnie Koekelbergh verzorgt politiehonden

‘In een asiel bouw je geen band op’ 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? Het vijfde deel van een serie: de hondenverzorgster bij de politie. EMMA BOELHOUWER

W

innie Koekelbergh (34) was niet meteen enthousiast toen ze de oproep zag voor vrijwilligers bij de hondenbrigade van de politie. De politie kende ze uit haar geboorteland België als een macht die zich boven de ‘normale’ mensen plaatst. “Heel hiërarchisch.” Bij het asiel in Osdorp, waar ze haar zinnen op had gezet, was geen plek, dus besloot ze toch een brief naar de politie te schrijven. “Er kwamen twee heel leuke dames op bezoek, waardoor ik dacht: hm, misschien is het zo gek nog niet.” Nu, drie jaar later, is haar beeld van de politie totaal veranderd. “Het is een heel fijne organisatie. Iedereen staat voor elkaar klaar, erg hulpgericht. Soms denk ik zelfs: zou ik niet bij de politie moeten.” Koekelbergh – in België samensteller van tentoonstellingen hedendaagse kunst – kwam vier jaar geleden voor de liefde naar Nederland. “Dan zit je opeens thuis.” Om toch iets om handen te hebben, bedacht ze dat het leuk zou zijn om met honden te werken. “Toen ik kind was, hadden we altijd honden thuis en ik paste ook vaak op andere honden. Met een vriendin had ik wel eens in België meegeholpen in een kattenasiel. Aan het eind van de dag stonk ik zo, dat ik me wel drie keer moest douchen. Het was een schrijnende boel daar, maar het werk gaf voldoening. Op basis van die ervaring dacht ik dat ze hier bij het asiel ook wel stonden te springen om hulp, maar nee dus.” Anderhalf jaar lang werkte ze drie halve dagen per week bij de kennel

Winnie Koekelbergh: ‘Mijn familie woont in België en mijn sociale contacten wonen verspreid. De hondenbrigade vormt een rustpunt.’ van de hondenbrigade. “Dan heb je aan het eind van de week wel pijn van de trekkers waarmee je de hokken schoonmaakt.” Inmiddels werkt ze weer in de kunstsector en is ze naar Leiden verhuisd, maar ze blijft de hondenbrigade trouw. “Ik reis er nog één keer per week voor naar Amsterdam. Het is een hobby geworden. Mijn familie woont in België en mijn sociale contacten wonen verspreid doordat ik veel ben verhuisd. De hondenbrigade vormt een rustpunt.” In de hondenkennel zitten vandaag drie speurhonden en één surveillancehond waarvan de baasjes even op vakantie zijn. Koekelbergh

en zes andere vrijwilligers maken ieder op een vast dagdeel de hokken schoon en laten de honden twee keer per dag uit. “Zie hoe ze springen. Ze zijn euforisch als je binnen-

‘Zie hoe ze springen, ze zijn euforisch als je binnenkomt’ komt. Toen ik geen baan had, ging ik ook vaak ’s avonds nog even met ze wandelen.” Koekelbergh heeft het nog wel even dichter bij huis gezocht toen ze

verhuisde, maar het asiel in Leiden was niet hetzelfde. “In een asiel gaan de honden snel weer weg en kun je geen band opbouwen. Hier ken je de honden en de baasjes. En dan het ras: Mechelse herders hebben een bijzonder karakter, heel baasgericht.” Tegelijkertijd zijn het honden met een gebruiksaanwijzing. “Dat was in het begin heel heftig. Ik heb drie maanden meegelopen met twee zeer ervaren vrijwilligers die mij waarschuwden voor de gevaren. Als de hond verstrikt raakt in zijn halsband, denk dan eerst na voordat je hem losmaakt, luidde bijvoorbeeld het advies. Het kan toevallig net om

FOTO MARC DRIESSEN

een hond gaan die agressief wordt als er iemand aan zijn nek of poot zit.” Nog zo’n tip: altijd één oog op je hond gericht houden. “De honden zijn erop getraind om op geuren en situaties te reageren, dus als de hond wat ziet, kan hij opeens weg schieten.” Sinds twee jaar is Koekelbergh zelf de gelukkige eigenaar van een gepensioneerde speurhond. “Als je hier werkt, komen er geregeld honden langs die niet geschikt blijken voor het werk of te oud zijn geworden. Ik wilde ze allemaal. Toen Puk (11) er zat, heb ik drie weken gezucht tegen mijn vriend en uiteindelijk is hij overstag gegaan.”

ADVERTENTIE

PvdA wil Osira deels boycotten Van een verslaggever AMSTERDAM – Als de zorg in tehuizen van Osira niet verbetert, moet de gemeente de zorginstelling minder opdrachten gunnen bij bijvoorbeeld de maatschappelijke opvang.

Orion 3-zitsbank. Puur design kan ook leefbaar en betaalbaar zijn. Ruime 3-zits bank in stof. De prijs is very easy: van 1.599 nu voor 1.399 Er is ook een Orion loveseat van 1.199 voor 1.049.

www.topform.nl

Riant - Stoutenbeek Amsterdam Woonmall Villa Arena 1!"6: /#@;"?:!3 %4& - %%&% *8 19CB"!3:9 .'+' <";' &$&)20,5(5( - ==='!A:6B)CB#@B"67"">'6;

Dit voorstel deed PvdA-raadslid Peggy Burke gisteravond in een raadsdebat over de ondertoezichtstelling van Osira door de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Alle tehuizen van Osira staan onder curatele vanwege ernstige zorgen over de kwaliteit. Wethouder Andrée van Es verwierp het voorstel van SP-raadslid Maureen van der Pligt, onmiddellijk vertrek van de raad van bestuur en de raad van toezicht te eisen. Volgens Van der Pligt staat Willeke Stadtman, die 1 maart opstapte als

voorzitter van de raad van bestuur, tot eind dit jaar op de loonlijst. Van der Pligt vindt dat onwenselijk: “Vijftien jaar lang heeft Stadtman er een puinhoop van gemaakt.” In november vorig jaar zouden alle zeventien zorgdirecteuren van Osira in een brief het vertrouwen hebben opgezegd in de raad van bestuur, zonder dat daar iets mee gebeurde. Van Es vindt het niet aan haar de Osiratop de wacht aan te zeggen: “De inspectie is nu aan zet.” Ze wil de resultaten afwachten van een verbeterplan dat Osira heeft opgesteld. GroenLinks wil dat Van Es zich sterk maakt voor een cultuurverandering waardoor de mensen op de werkvloer weer vertrouwen krijgen in de leiding. Wethouder van Zorg Eric van der Burg, ex-Osiraman, hield zich buiten het debat, om de schijn van belangenverstrengeling te vermijden.

14

amsterdam

DONDERDAG 28 APRIL 2011

de vrijwilliger Frans werkt bij de telefonische hulpdienst

‘Het is de kunst contact te maken’ 35 procent van de Amsterdamse achttienplussers doet vrijwilligerswerk. Wat is hun drijfveer? Het laatste deel van een serie: een luisterend oor bij de telefonische hulpdienst. EMMA BOELHOUWER

H

ij zag het om zich heen gebeuren: mensen die 65 werden, het moment dat ze adem konden halen, en dood neervielen. Zelf werkte Frans (54) al 25 jaar in de communicatie, maakte hij werkweken van zestig à zeventig uur en had hij op zijn 44ste te horen gekregen dat hij longemfyseem heeft. “Dat is een ziekte waarbij geen verbetering optreedt. Alles wordt alleen maar erger.” Dus toen zijn accountant rond zijn vijftigste zei dat hij nooit meer zou hoeven te werken als hij nu de aandelen van zijn eigen zaak verkocht, twijfelde hij geen moment. “Ik ben sinds vier jaar een vrij man, een rentenier. Ik maak reizen van twee tot acht weken door Noord- en ZuidAmerika, Azië, Afrika en Europa.” Na twee jaar wilde hij ook ‘wat zinnigs doen’. Hij sprak toevallig zijn voormalige schoonmoeder, die vol enthousiasme over Sensoor vertelde, de telefonische hulpdienst waar ze al tien jaar vrijwilliger was. “Het voordeel voor mij met mijn longemfyseem is dat geen fysieke inspanning van je wordt gevraagd en het leuke vind ik dat je empathisch bezig bent en goed moet luisteren. Dat laatste was ook een belangrijk aspect in mijn werk: goed contact met klanten onderhouden, problemen oplossen, mensen aannemen.” Hij vulde meteen een inschrijfformulier in en werd de volgende dag gebeld. Twee weken later deed hij mee aan de basistraining. Nu draait hij elke week één dienst van 4,5 uur en zeven keer per jaar een nachtdienst van zes uur. Voor de bellers heet hij Frans – zijn achternaam doet er niet toe – waardoor nooit ongemakkelijke situaties kunnen ontstaan mochten de paden elkaar op een ander moment kruisen. De telefoon staat roodgloeiend:

Frans: ‘Ze gaan naar een psycholoog, maar wat als ze ’s nachts een nare droom, zelfmoordneigingen of een psychose hebben? Dan bellen ze ons.’ “We bieden 24 uur per dag een luisterend oor, geven advies en verwijzen soms door.” Er ging een wereld voor Frans open. “Je ziet natuurlijk in de stad alcoholisten op een bankje zitten, maar nu kwam het veel dichterbij. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen hun problemen niet met hun omgeving willen of kunnen bespreken.” Sommigen noemen voor- en achternaam, anderen gebruiken keer op keer een andere naam. De één lucht zijn hart in het allereerste gesprek, de ander blijft altijd oppervlakkig: praat over de dagelijkse boodschappen, een bezoek aan de dokter of een tv-programma. “Het is

ADVERTENTIE

BOVAG. Zeker van je zaak.

www.bovag.nl

Tweede Boerhaavestraat 17 1091 AK Amsterdam

Tel. 020-6653216

[email protected]

‘Onvoorstelbaar veel mensen bespreken hun problemen niet thuis’ ren we hoe we verder kunnen komen met bellers die niet het achterste van hun tong laten zien.” Na elke dienst gaat Frans met een voldaan gevoel naar huis. “Omdat ik mooie gesprekken heb gevoerd. Mensen laten ook weten hoe fijn het is dat wij altijd bereikbaar zijn. Ze

BOVAG Rijschool Autorijschool Breed

Beemsterstraat 406 1024 BP Amsterdam

Tel. 06-27201100 / 020-7719451

www.rijschoolbreed.nl

gaan misschien één keer per week naar de psycholoog, maar wat als ze ’s nachts nare dromen, zelfmoordneigingen of een psychose hebben? Dan bellen ze ons.” Er zijn er die elke dag enkele keren aan de telefoon hangen. “De veelbellers. Die mogen – om de vrijwilligers tegen grenzeloos bellen te beschermen – niet meer dan drie keer per week en dan niet langer dan tien minuten bellen. Dat houden we bij op een clipboard.” Maar er zijn ook mensen die eenmalig een luisterend oor zoeken. “Ik had een keer een man aan de lijn wiens moeder net was overleden. Hij had in een soort flow in veertien dagen de hele begrafenis geregeld

en het huis leeggehaald en nu was hij ’s nachts thuisgekomen. Hij lag in bed en toen kwam alles naar boven. Vrienden wilde hij niet storen op dat tijdstip, dus belde hij ons. Er zijn ook mensen die vinden dat ze iets heel ergs hebben gedaan en het niemand in hun omgeving durven opbiechten. We komen zo veel tegen.” Elke dienst is spannend, zegt Frans. “Er zitten zulke heftige verhalen tussen. Soms kun je er niet meer van praten. Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is: blijf bij jezelf. Als het niet lekker loopt of er is geen contact, moet je dat zeggen. Als je daar een eerlijk en oprecht gesprek over kunt hebben, kun je verder.”

Geen dance Weteringcircuit HANS PLAGGEMARS AMSTERDAM – Aan de traditie van het Koninginnedagdancefeest van TWSTD op het Weteringplantsoen komt na negen jaar een eind. Organisator Dennis Luts: “De gemeente heeft ons op een dwaalspoor gezet.”

Er is altijd een BOVAG bedrijf bij jou in de buurt!

BOVAG Autobedrijf Garage J. Schnabel

de kunst in contact te komen met die mensen. Tijdens een intervisiegroepje één keer in de zes weken le-

FOTO MARC DRIESSEN

In december kreeg de organisator tijdens de uitleg van ‘de spelregels’ te horen dat het Weteringcircuit dit jaar op Koninginnedag niet te gebruiken zou zijn voor evenementen. “Uit crowd management-overwegingen,” zegt een woordvoerder van de gemeente. “Met achthonderdduizend bezoekers zitten we tegen onze top aan. Het Weteringcircuit is een knelpunt in de verkeersstromen dat eruit moest.” Met het stadsdeel werd gezocht

naar een alternatief, maar een nog vrije locatie vinden voor een dancefeest dat duizenden bezoekers trekt, bleek een nagenoeg onmogelijke opgave te zijn. Alleen het Waterlooplein kwam even in beeld. In januari vroeg Luts vlak voor het verstrijken van de

‘Vanwaar die angst voor Love Paradetaferelen? Wij zijn minuscuul’ deadline nog een vergunning aan voor het feest daar. Snel daarna concludeerden de organisatoren dat de Waterloopleinmarkt de opbouw van het QNSDY-podium te veel in de weg zou zitten. “We pissen naast de pot dit jaar.”

Gemengde gevoelens houdt hij daaraan over. “Achteraf had ik meteen bezwaar moeten aantekenen tegen het verdwijnen van onze vertrouwde locatie.” Luts ziet niet wat deze Koninginnedag anders is aan de situatie op het Weteringcircuit. In een brief van het stadsdeel werd hij ook geïnformeerd over de scherpere veiligheidseisen na de incidenten in Duisburg en Hoek van Holland. Luts: “Het lijkt wel alsof de Love Parade de nieuwe stok is om mee te slaan. Waar komt toch die angst vandaan dat ons minuscule evenement in Love Paradetaferelen zal uitmonden?” Een woordvoerder van stadsdeel Centrum: “Het gaat niet om de persoon, niet om dit feest, maar om deze locatie.” Luts: “Wij zitten al jaren naast en niet op de weg. Dus waarom zouden we in de weg zitten?”