i lk^ *?3. 1 I N E^M ft. E ft. 13 Oct CHARLOn DAUDERT In Frasquiia" c > Ï --..., \.^ mwi. ^f: %.: -*%-* - ^ ^ Atl«nti«-Ul«

-

.

■

■

1

I

N

E^M ft

fór5i59

\w

r" ■

I

E ft

13 Oct. 9 3 4

--....,

'■■•

-■^

^

\

\.^

mwi ■

■

i

^f:

%.:

/ilk^ -*%-*

*?3.

15 c > Ï

Verschijnt wekeiyks - Pr^s per kwartaal f. 1.95.

CHARLOn DAUDERT Red. en Adm. Galaewater 22, Lelden. Tel. 760. Postrekenina 41880

In „Frasquiia" Foto

Atl«nti«-Ul«

£)e Olifant met de EEN COMPLEET. BOEIEND VERHAAL DOOR

HET BADWATER heerlijk op temperatuur, wat Old Cottage badzout er in uitstrooien en lucht en waterdamp zijn bezwangerd met de heerlijke opwekkende lavendergeur. Verstoor de harmonie niet door daarbij een andere dan Old Cottage Badzeep te gebruiken. Het is de discrete lavenderparfum, waarom de Old Cottage Badzeep en ook alle onderstaande Old Cottage toiletartikelen worden gekozen door de gedistingeerde vrouw Toitelzeep Badcristallen Badzeep Brillantine

Reuktachets Imp.:

Water Paeder Talcum Creami etc. etc.

Charme en Pond's Creams U ziet 't, zij hoeren bij elkaar I

RICHARD WERNEKINCK & Co Huddestroat 9, Amsterdam-C.

(Brossttttflte

«RweULtCO

©ld (Tof teoe Sendee Bddseep ettUgcuBacteout

Als een ondeelbare eenheid I Want waar Pond's is, daar is charme. Pond's Vanishing Cream geeft U een fluweelig matte teint en is de ideale basis voor poeder. Pond's Cold Cream, gebruikt vóór het naar bed gaan, dringt diep in de poriën, reinigt en ver sterkt de huid. VERZORGT

OVERTOLLIG HAAR verwijderd door ELECTROLIJSE

UW

TEINT

2 monsterluben der heide Pond's Creams na inzending van 10 et. in poslz. voor porto, enz. aan : Pond's Extract Co. Afd. 110, Amsterdam. Naam Adres

®

PON DS 'ANISHING tN CO

160

komt niet terug. Eenlg afdoend «y$teem. Adviseer uw arti. Behandeling absoluut pijnloos. Laat geen lidteekens na. Gratis advies. Inslit. v. electr. ontharing E. Nootebeem. Geudsche Singel 83« - Rotterdam

De trantplratlelucht onder Uw armen vriendinnen. Vermijdt dit door het gebruik van

hindert

GODFRIED DE GROOT

Uw

ODO-RO-NO

tr is geen doeltreffender beschermend middel dan Odorono voor elke vrouw die er waarde aan hecht wat haar omgeving van haar denkt. Zelfs Indien U het zelf niet merkt, ontgaat de onaangename geur niet aan anderen. Odorono, bereid volgens medisch voorschrift, behoedt U tegen transplratielucht. Kiest " Instant " Odorono voor een snel gebruik, of de gewone Odorono (robijnkleurig) voor een langduriger bescherming. Beide vloeistoffen zijn voorzien van de zoo praktische sponsaan-steel.

SPECIALITEIT IN MODERNE EN ARTISTIEKE FOTO'S

OVERTOLLIG HAAR Oe nieuwe OntharingtCreme Odorono is een volmaakt product, prettig en gemakkelijk In het gebruik, verhardt noch in de tube, noch op de huid, voltooit Uw toilet onder de armen.

JAN LUYKENSTRAAT 2A - AMSTERDAM TELEFOON 28474

Verkrijgbaar bij all* firma's In lolletartikehn: é F. f. - an F. 1.80.

- 2 .•■

■ ■■;w.:-tv-..^r.

i. Beksels, Evans, oue jongen," zei Inspecteur Walsh, terwijl hij op den drempel van Mr. Evans' zit-slaapkamer bleef staan, „je ziet er uit als de dood in eigen persoon." Mr. Gerald Evans zat ineengedoken voor "het vuur. Hij hief zijn loodzwaar hoofd op en keek Walsh met een paar glanslooze oogen aan. ,,Griep 1" bromde hij kortaf. ,,Dan hoor je in bed!" „Ik heb al een week in bed gelegen. Ik ben net weer op." Mr. Evans kreunde en voegde er op luguberen toon aan toe: „Ik ben weer beter." „Het pakt je wel aan, dat is zeker," verklaarde Walsh vol sympathie. „Maar in elk geval, je bent niet in staat mij met een karweitje te helpen." „Wat is het?" „Ik had graag je hulp gehad voor een zaak, waarbij ik dat onschuldige snuit van jou noodig heb." Mr. Evans, te afgemat voor overbodige woorden, schudde zijn hoofd, en de inspecteur, die zijn vruchtelooze zending volbracht had, zocht een gelegenheid om zoo spoedig mogelijk weer uit de ziekenkamer te kunnen verdwijnen; Griep is besmettelijk I „Nu, het beste, kerel. Hoop dat je er gauw weer bovenop bent." Hij bleef bij de deur staan. „Ze zeggen altijd, dat oesters en champagne wonderen doen na griep. Waarom tracteer je jezelf niet eens ?" „Omdat ik geen millionnair ben," antwoordde Mr. Evans, terwijl de deur dicht ging. Hij keerde tot zijn eigen gedachten terug, die er door Walsh' bezoek niet fleuriger op waren geworden. Hij keek terug op zijn korte, maar geslaagde carrière als particulier detective en vond, dat deze hem nog weinig voldoening had geschonken. Hij zag duidelijk in, dat zijn successen het gevolg waren van een zeker flair, dat gerust stom geluk mocht heeten en dat dit geluk hem vroeg of laat in den steek zou laten. En nu, onder den invloed van de griep, had hij tijdelijk alle geloof in zijn gesternte verloren. „Oesters en champagne I" herhaalde hij spottend. „Meer niet?" En toen bestormde hem plotseling de wilde gedachte: „Waarom niet?" Hij had een aardigen duit op de bank en kind noch kraai om voor te zórgen. Als oesters en champagne hem van die ellendige wanhoopsstemming konden bevrijden, dan speelde geld geen rol. Met het eerste teeken van terugkeerende levenskracht in tien dagen, stond hij op en belde zijn hospita. II. Drie dagen later kwam inspecteur Walsh terug met een dikke enveloppe onder zijn arm. Hij liep voorzichtig.

D'ÄLVÄREZ

zooals men doet, als men een zieke bezoekt. Maar de Evans, dien hij aantrof, was een heel ander mensch dan hij verwachtte te zullen zien. Er was een glinstering in het oog van den patiënt en een lichte kleur op zijn gezicht. Naast hem stond een leege champagne-flesch en een bord met eveneens leege oestcrschalen. „Kom "binnen, Walsh," verwelkomde hij den bezoeker hartelijk. „Je ziet,

CARL. ILU de hoofdrolvertolker uit de Ufa

dat ik je advies reeds heb opgevolgd."_ „En met succes, naar het schijnt?" „Dat wil zeggen, het werkt wel, maar het effect duurt slechts een paar uur. Ik lijd nog steeds aan buien van neerslachtigheid." „Laat ik je dan een recept geven, dat definitief helpt. Wat jij noodig hebt is een zeereis." „Eeri zeereis ?" „Ja, een zeereis, voor je pleizier. Dan <S OOEMIL, toonfilm ,,De stem van het hart".

■ kom je als een herboren mensch terug. Om je de waarheid te zeggen, kwam ik je daarvoor opzoeken." Mr. Evans maakte een protesteerend handgebaar. ,,Je schijnt te denken, dat ik in geld zwem. Zoo'n zeereis kost nogal geen kleinigheid." „Als je mijn raad opvolgt," antwoordde Walsh, ,,zul je zien, dat de kosten zichzelf goed maken en je nog wat over houdt ook." ,,Bedoel je, dat er een zaakje aan vast zit ?" „Juist. Ik had graag, dat je twee vliegen in één klap sloeg — "herstel van gezondheid en mij een dienst bewijzen." „Vertel op," verzocht Mr. Evans. „Nu, ik was vanmorgen in Haymarket, waar ik een jongen kerel zag — Channel heet hij. Ik heb al een tijd een oogje op hein. Knap gezicht, goed gekleed, uitstekende manieren, keurige opvoeding, en zoo meer, maar hij verkeert in eigenaardig gezelschap. Hij kwam juist uit het kantoor van een stoomvaartmaatschappij. Hij had mij niet gezien, dus wachtte ik tot hij verdwenen was en liep het kantoor binnen om na te gaan, wat hij daar uitgevoerd had. De man achter het loket had zijn paperassen nog niet opgeruimd, dus het was gemakkelijk genoeg om te zien, dat Channet passage genomen had op de „Melbourne", voor een trip naar Madeira, de Canarische eilanden, en terug." „Aha!" merkte Mr. Evans wijsgeerig op. „Ik snap het al. Valsche speler!" „Neen, dat is hij niet. Die vind je alleen op grootere, luxe stoomschepen. De „Melbourne" is een vrachtbool." „Een vrachtboot ? Maar je zei . . ." „Ja. Ik begrijp wat je bedoelt. Zij is van de Gordon Lijn. Het is een van die kleinere booten, die geregeld tusschen de Canarische Eilanden en Engeland heen- en weer varen, hoofdzakelijk voor het vervoer van bananen. Omdat het een schoone lading is en een prachtige, zonnige reis, nemen ze passagiers mee. Goedkoop en comfortabel. Duurt zeventien dagen. Alles staat hier in." De inspecteur klopte op de dikke enveloppe. „De bediende gaf me een heele partij reisgidsen en beschrijvingen en zoo, toen ik je bed besprak." „Mijn bed ?" echode Mr. Evans, cenigszins knorrig. Die Walsh had toch wel een erg eigenmachtige manier om met je om te springen! „Ja zeker. En ik moest dadelijk beslissen, anders was de plaats weg geweest. Kr is veel liefhebberij voor de reis. De „Melbourne" heeft hutten met twee kooien en de jouwe is boven die van Channet." „Zool" viel Mr. Evans nog kribbcriger uit. „Het eenige wat ik dan kati zeggen, is, dat je beter doet door

BEZOEKT HET

in-ilE^TlEÜ TE DEN

HAAG

•

-^ •

a-i^PW4«^^

direct af te schrijven. Als je denkt, dat ik zeventien dagen lang op zee in een kleine hut wensch opgesloten te zijn met een jongen deugniet, dan vergis je je toch werkelijk." Walsh schudde zijn hoofd en hernam op kalmet'renden toon: „Niet zoo haastig, brave kerel. Zoo erg is het heelemaal niet. Er is niet het minste gevaar bij. Channet mag niet heelemaal recht door zee gaan, hij zou nog geen vlieg kwaad doen. Daarbij verlang ik ook niet, dat jij van jouw kant iets doet. Je blijft volkomen passief. Alleen maar een oogje op hem houden als het schip een haven aandoet, meer niet." Mr. Evans stak zijn onderlip koppig vooruit, maar zei niets. „Bekijk de zaak nu eens van mijn kant," pleitte Walsh. „Die jongeman gaat een rondreis maken. Hij is van plan den een of anderen streek uit te halen en ik wensch te weten, wat hij in zijn schild voert. Ik kan geen van mijn eigen menschen missen op het oogenblik, en bovendien heb ik niemand, die zóó geknipt is voor een dergelijk akevietje als jij. Je herinnert je wat ik een paar dagen geleden over je onschuldige facie zei." Mr. Evans' onderlip kwam weer in den normalen stand. Zijn belangstelling was gewekt en zijn zelfverzekerdheid kreeg de overhand. „Wat dacht jij, dat hij ging doen ?" „Smokkelen," klonk het kortaf, , Wat ?"

■

-

■ •y- '.■

*;■■»."* ,

%**, ..,<

-■•

.-;

. .

I

■

■

:,:.

HuE

SSfe-^SEs

1 ^^

©MEE WEGCEUJKSCHE Vraag tweehonderd zevenen negentig HOE IS DE MAAND OCTOBER AAN HAAR NAAM GEKOMEN?

1 1

\ ■■

♦ *

Vraag tweehonderd drie en negentig

jLidi

'■

1

>

%i

r r-^ fla ^1 ï*"*"

I

IS

1

fä

-

»» II' 11» 1

hm

Aan het einde van een gletscher bevinden zich steeds groote ophoopingen van steenen, welke men morenen noemt.

- 4 -

H m\

1* l^r •■■■.

DE OPLOSSING

INDISCHE PRIJSWINNAARS. Van de Indische inzenders verwierven een prijs: de heer W. F. Philippens. Klaten (hoofdprijs); Mej. P. v. d. Hoff. Malang (troostprijs): Mevr. N. Meyer, Probolinggo (troostprijs); Mejuffrouw Jacobs, Batavia (troostprijs).

11,

\**m*¥* ■ l^fl a v

Wij zullen een hoofdprijs van f 2.50 en vijf troostprijzen vcrdeelen onder degenen, die ons op deze vraag vóór 27 October (Indische abonnés vóór 27 December), goede antwoorden zenden aan ons adres: Redactie ..Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe gelieve men duidrlnk te wrm.Men Vr.i.ig ^Q"7.

Met de juiste oplossing van deze vraag verwierf de heer A. W. Heeres te Groningen den hoofdprijs. De troostprijzen werden verkregen door: den heer C. Wolthuis, Vlaardingen: den heer E. Altorf, Harderwijk; den heer A. P. Heidenreich. Dordrecht; Mevr. Miedemeyer. Zaandam; Mevr. L. Spee— v. d. Poorten. Ginneken.

i il

mm DE FOX-STER CLAIRE TREVOR IN EEN ZEER APARTEN CHIFFON-AVONDMANTEL MET VOSSENBONT.

ÜPß

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

?«^L^ ammerimm '■ ■■ ■

a

•uut

5 i

.....

tmmmrn wm.

wen hemel — maar een hemel, die niet veel verschilde van dien in Engeland. En om hem heen zag hij het soort Engelschen, dat hij altijd ontmoette in badplaatsen: ze deden, spraken en dachten dezelfde dingen. Mr. Evans had het gevoel, alsof hij in een drijvend pension logeerde, dat, als het niet toevallig een varend schip was geweest, evengoed in Brighton zou hebben kunnen staan. Op een gegeven moment keerde Mr. Channet, die in den dekstoel naast dien van den detective lag, zich om. „Zeg, Mr. Evans," begon hij, „de zeereis doet wonderen, u bent al een heel ander mensch." Ja, van dien kant bekeken, was de reis zeker een succes, dat moest Mr. Evans toegeven. Hij voelde zich heel anders dan de holoogige, lamgeslagen invalide, die in de haven aan boord van de „Melbourne" was gekrabbeld. „Dat zal waar zijn," bevestigde hij. „Ik ben veel en veel beter." Channet knikte. v „U was er naar aan toe. Toen ik u den eersten keer onze hut zag binnen komen, dacht ik werkelijk, dat u geen week meer te leven had." Mr. Evans' sympathie voor den jongeman nam gedurig toe. Er was dadelijk al een prettige verstandhouding geweest tusschen de bewoners van Hut No. 38. De oorzaak lag vermoedelijk in de wederzijdsche, opluchtende gewaarwording, dat de medebewoner gedeciceerd meeviel en in het feit, dat ze er beiden trotsch op waren, dat zij de eerste dagen aan boord, toen verscheidene plaatsen in den salon onbezet

DE BEGAAFDE NEDERLANDSCHE ACTRICE LILLY BOUWMEESTER ?s"oOK'DIT^ SEIZOEN VERBONDEN AAN HET GEZELSCHAP VAN COR RUYS. „Dat is nu juist wat ik graag had, eenige wat ik van je verlang is, dat je dat jij zou uitvinden. Wil je ?" Channet in de havens scherp in de „Ik moet er eerst eens overdenken." gaten houdt. Wat hij op zee uitvoert „Denk dan niet te lang. Morgen kan me niet schelen." moet de passage worden betaald of de plaats afgezegd." III. Plotseling huilde er een sinistere Drie dagen nadat het schip Liverpool windvlaag en een kletterende regen verlaten had, bevond de „Melbourne" sloeg tegen de ruiten. Een visioen van zich in de Golf van Biscaje. warme zon en blauwe zee rees voor Mr. Evans rustte in een dekstoel Mr. Evans' oogen op. en mijmerde. In sommige opzichten was „Goed dan," besliste hij. „Boek die zijn eerste buitenlandsche reis esn teleurplaats dan maar voor mij. Ik ga." stelling. Hier was hij nu, verder van „PrachtigI" Engeland verwijderd dan hij ooit geWalsh stond op om te gaan. Hij droomd had te zullen zijn, en toch had keek uit het raam, zette zijn kraag op hij niet het gevoel uit zijn land weg en huiverde. te zijn. „Als het kon, zou ik dolgraag zelf Het weer was veel verbeterd, dat gaan," sprak hij. „Breng me een soumoest hij erkennen. De grijze Maartvenir mee, kerel. Ze hebben daar zulke luchten in het kanaal van St. George aardige dingen. En denk er om — het hadden plaats gemaakt voor een blau___

Een paar maanden geleden (of is het nc langer, de tijd vliegt om) heb i jullie verteld, dat die jonge De Bruyr z'n best deed om een rijk meisje te trouwei Eergisteren kwam ik hem tegen. Stralen En.... ? vroeg ik. Meer zei ik niet. Goed nieuws, antwoordde hij, ik ga trouwe met de oudste dochter van den koekfabrikar Morrelse. Met Pietje?! Ja. Maar weet je wel, dat als je met die Ftrouwt, dat je dan heel wat zal moeten op geven? Ze heeft honderdmaal aan iedereen, di het maar hooren wilde, verteld, dat d man met wien zij trouwt, het rooken,' he drinken, het auto-rijden en nog heel wat mee zal hebben op te geven. ^. Weet ik, zegt hij. Maar als ik d'r niet trouv moet ik iets opgeven, dat nog veel erger voo me is. Wat? vraag ik. Het eten. Erger je nou ereis niet over zoo'n kerel

bleven, geen van beiden aan een der maaltijden ontbroken hadden. Van Mr. Evans' kant werd dit gevoel versterkt door dankbaarheid. Voor den detective, die weinig in de wereld verkeerd had, zou het eerste diner een beproeving zijn geweest zonder den moreelen steun van Channet. Dien eersten avond werd hij aan tafel naast Mrs. Clinton geplaatst, een knap jong vrouwtje, met vlotte, modern ongegeneerde manieren, die den armen Evans op heete kolen deden zitten. Mrs. Clinton was van het soort, dat men niet ontmoet 'in de badhotels en pensions, die hij kende. Evans wist, dat hij, als hij alleen was geweest, nooit met haar een conversatie had durven beginnen, zich zelfs niet door haar in de conversatie laten betrekken. Maar Channet, om den drommel niet verlegen, leidde een algemeen gesprek in en bijna voor hij het wist, vertelde Mr. Evans zijn buurvrouw alle bijzonderheden van zijn ziekte, alsof hij haar al wekenlang gekend had. - Hij vond haar vriendelijk, maar verwarrend. Haar gewoonte om alles hardop te zeggen wat maar in haar hoofd opkwam, bracht hem van zijn stuk, evenals haar vrijmoedige neiging tot het drinken van cocktails. Maar alles bij elkaar mocht hij het vlotte vrouwtje wel en benijdde haar in stilte haar gemakkelijke omgangsvormen. Hij voelde zich in het algemeen erg thuis aan boord van de „Melbourne" en was blij, dat hij zich door Walsh tot de reis had laten overhalen. Wat het idee van den inspecteur betrof, dat Channet op een of andere schelmerij uit was, zei Mr. Gerald Evans' flair — zijn vertrouwen hierin was met het herstel zijner gezondheid teruggekomen — hem, dat er een vergissing in 't spel moest zijn. Natuurlijk zou hij Walsh' instructies opvolgen en een oogje in 't zeil houden als ze de havens aandeden, maar het zou neerkomen op de prettige taak in alle eer en deugd met den jongeman wat rond te boemelen. Een misdadig type was Channet in de verste verte niet. IV. De stem van zijn reisgenoot, onderbrak Evans' overpeinzingen. „Zegt u eens, wat bent u van plan te doen, als we in Madeira zijn ?' Mr. Gerald Evans kreeg een schok. De vraag kwam, alsof zijn jonge vriend gedachtenlezer was. „Ik weet het nog niet," antwoordde hij voorzichtig. „Nu, wat u ook van plan bent, hebt u er bezwaar tegen, dat ik me bij u aansluit ?" „Maar natuurlijk niet! Het zal me integendeel heel veel genoegen doen." Een golf van welwillende gevoelens doorstroomde Mr. Evans bij het besef, dat de jongeman zooveel sympathie voor hem had opgevat. „Hartelijk dank," hernam Channet. Hij keek even scherp naar de slapende gestalten rechts en links en schoof zijn stoel dichter bij dien van Evans. „Mag ik u om een gunst vragen?" klonk het zacht. „Dat spreekt vanzelf." „Het is. .. het is eigenlijk te veel

CHRONISCHE HOOFDPIJNEN Een kwelling van 20 Jaar geëindigd. De dame, die dezen brief schreef, is geen uitzondering. Honderdduizenden hebben geleden zooals zij. En allen konden hun pijnen kwijtraken, indien ze slechts haar goede voorbeeld wilden volgen. „Twintig jaar lang werd ik gekweld door hoofdpijnen, duizeligheid en maagpijnen, zonder dat ik hiervoor eenige verlichting kon vinden. Sinds ik Kruschen Salts gebruik, ben ik steeds vooruitgegaan en tegenwoordig heb ik nooit pijn. Ik gebruik nog steeds Kruschen Salts; er gaat geen morgen voorbij, dat ik ze niet inneem en dat houd ik nu al 4 jaren vol." Mevr. J. G. te A. Kruschen vat altijd het kwaad bij den wortel aan. De oorzaak wordt weggenomen en die is bijna altijd constipatie. Maar Kruschen is geen enkelvoudig zout. ledere „kleine, dagelijksche dosis" Kruschen Salts is een combinatie van 6 zouten en oefent een milde werking uit op verschillende, inwendige organen: spoort ze aan tot regelmatig werken en op een wijze, zooals de natuur dat 'heeft bestemd. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten k f 0.90 en f 1.60 per flacon, omzetbelasting inbegrepen. Let op, dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buitenverpakking de naam Rowntree Handels Maatschappij Amsterdam voorkomt. gevergd, daar we elkaar pas zoo kort kennen,' maar u bent zóó reuze geschikt, dat u het wel niet erg zult vinden." Mr. Evans straalde. „O, neen hoor; zeg het maar gerust." „Ik zou graag willen, dat u een oogje op me hield als we aan wal gaan." „Wat ?" Nu de echo van inspecteur Walsh' woorden van Channets eigen lippen kwam, liet Evans' kalmte hem een oogenblik in den steek. „St — niet zoo luid," waarschuwde Channet. „Het heele schip hoeft het niet te weten. De kwestie is namelijk, dat ik een beetje toezicht noodig heb. Laat ik er rond voor uitkomen, dat ik den laatsten tijd niet zoo'n heel oppassende jongen ben geweest." „Hoe ... hoe kwam dat ?" „O, ik ben in een misselijken troep jongelui beland. Ik laat me gauw verleiden om te veel te drinken; dat is mijn groote ondeugd. Daarom ben ik nu ook op reis gegaan. Ik doe mijn best om naijn gebrek te overwinnen, maar mijn wil is helaas niet al te sterk!" Mr. Gerald Evans voelde een onuitsprekelijke opluchting. Hier was een dood-eenvoudige verklaring van datgene, wat Walsh' argwaan gewekt had..Channet had ingezien, dat hij op het verkeerde pad was en verkeerde vrienden had en was deze trip gaan maken om zich te bekeeren. „Mijn beste jongen, ik wil met pleizier voor je doen wat in mijn vermogen is," beloofde Evans grootmoedig. „Maar heusch, het komt me voor, dat het niet

WALTER MATTHIES, de bekende Haagsche pianist-accordeonist. Ook als acteur vestigde deze musicus bij zijn optreden in „Caramba" (Rotterdamsch Hofstaa Tooneel) de aandacht op zich.

zoo erg met je gesteld is, als jezelf denkt. Zie je het niet te somber in ? Je hebt nog geen glas wijn gedronken sedert we uit Liverpool vertrokken zijn." „Neen. Ik heb den wijnkellner gezegd, mij niet te bedienen en hem daarvoor een extraatje gegeven. Zoo zit de vork in den steel. Dus wilt u, laat ik zeggen, een soort oom voor mij zijn?" Een beschermend gevoel verwarmde Mr. Evans' hart. „Met het allergrootste pleizier," antwoordde hij. V. Langzamerhand begon het gevoel van nog dicht bij Engeland te zijn, te wijken. De hemel werd blauwer, de lucht warmer, zooals Evans het slechts van vroege, milde zomerdagen kende. De stewards wisselden hun donkere pakken voor witte uniformen en onder de passagiers, speciaal de jongeren, brak een lawine van badcostuums en strand(Vervolè op pagina 12}

JEAU

niMT

IM

DE MYPTEDIEUZE ORAVin

4>

4

■

■

^^

_—,

L

-J» ■..;■■

-■■;■.'

.■;

■

.1: /e*M ■':;

-i '

m

m

■V'

ms

t?

i

^

iN1

■L Al?-

► ^1

WBmi

^Bk

JA

^1

/ /

ïfe^- ■ ■ -.,

L*.

^Jl*

1

f'ÊÊÊÊ

Mit ' r •

1 ^ »• ■ ["1/

■n

■

$

cy'M HH^^H

^^^P^^^^^A^I

S^SSkW

T^J

.

'amm f

X

Wf

±éï

fl

"■mjÊm}\ t

.■uw»

Op deze pagina brengen wi] de eerjte foto's uit da Peter Otlarmayrflim dar Ufa

.Hat

Adeladnnesl". Deze film word vervaardigd naar een roman van don beroemden schrtjvor Ludwig Ganghofer. Willy Rath, L M. Mayring on Peter Ostermayr ichreven het draaiboek. Productieleider

Alfred Zeltler, de echtgenoot

van Lien Doyors, gaf de regie aan don bekenden filmacteur Hans Doppo. Deze hoeft evenals zijn collega Paul Wegener het met de film „Toonoolintriges" dood, met deze rolprent bewezen een begaafd regisseur te zijn. De hoofdrollen in .Hot Adelaarsnest"

spelen:

Friedrich

Ulmer,

Hans}

Knoteck, Arthur Schröder, Margarete Parbs, Hans Schlenck, Paul Richter, Horte Adalbert von Schlettow,

Worell

en

Hans

,<"'■

A;

f.*

I. Hans Schlenck, Margarete Parbs en Hansi Knoteck. 2. Hans Schlenck.3. Friedrich Ulmer, Arthur Schröder en Paul Richter, 4 en 5. Hansi Knoteck, Hans Schlenck en Arthur Schröder. 6. Paul Richter. 7. Hansi Knoteck ontvangt op haar verjaardag vrienden en kennissen. 8. Hans Adalbert von Schlettow.

tv

J- %

K

i\

'J-'JtW*.

, •*«■> ■> .-J»!

**».

^^HS,^^ !^r^-

■

A

-v^'-r-Tr^

*♦•>

'

^BBa^^HIB

FII_M STERRE M-ABC 73

FRED LOUIS LERCH wtrd den 28stcn Maart tt Ernsdorf geboren. Hij belocht een muziekschool te Weenen. daarna in dezelfde stad een tooneelschool. Op zijn twee en twintigste Jaar speelde hij voor het eerst te Berlijn tooneel. Spoedig werkte hij ook aan stommefUms mede. Hij werd door de Defu geëngageerd en maakte naam in de films: ..Liebelei" en ..Eheskandal im Hause Frommont".

MARY LEWIS' naam heeft in de film-industrie een goeden klank. Zij is een veelzijdig kunstenares, die het echter nDoil tol ster heeft weten te brengen. Als figurante begonnen kreeg zij spoedig een contract bij de Foi voor het spelen van kleine rollen. Thans is zij geëngageerd bij de P.D.C.

AM ST ER DAM SC HE KRONIEK

DRUE LEYTON is een nieuwe ster aan de« filmsterren-hemel. Zij was revue-danseres te New York. toen zij door Sidney Kent werd ontdekt. Hij liet te New Yotk een proefopname van haar vervaardigen. Deze viel gunstig uit en Drue vertrok naar Hollywood, ZIJ kreeg een langdurig contract bij Fox en tal dit seizoen in eenlge films optreden.

Harry'Boda, Sl«n de la Mar, Barth« Variwyvar, Octave van Aertchot, Piet Köhler, Bepple Murray en Bop Visscher In „Daar houden vrouwtjei van".

MARION LESSING is te Berlijn geboren. Zij bezocht een tooneelschool en speelde in vele Duitsche provinciesteden. Aan verschillende stommcfilms verleende zij haar medewerking. Later verhuisde zij naar New York en werd na eenigen tijd door de Metro-Goldwyn-Mayer geëngageerd. In de Duitsche versie van de M.G.M.-film .Casanova wider Willen" speelde zi) de vrouwelijke hoofdrol.

GEORGE LEWIS werd dtn lOen December te Mexico-City geboren. Nadat hij vele ambachten vervuld had zonder succes, werd hij variété-artist. Carl Laemmle ontdekte George's filmtalent. Hij gaf hem een contract bij de Universal. In de film ..The thief of Bagdad" en ..College Love" behaalde hij veel succes.

MITCHELL LEWIS, een bekend Amerikaansch acteur, kwam door zijn vriend Milton Sills aan de film. Deze helaas zoo Jong gestorven artist bezorgde hem een contract bij de First National. Met succes trad hij op In de film .,Het Haviksnest ". In 1929 sloot hij een contract mei Fox en speelde in ..The Black Watch ". Thans is hi] bij de Metro-Goldwyn-Mayer geëngageerd.

GRITTA LEY werd den 23sten Augustus te Berlijn geboren. Haar ware naam is Crete Schmidt. Zij werd door de Aafa geëngageerd en debuteerde in ..Het Huwelijksnest". Daarna speelde zij' bij de Ufa in ,.Vom Täter fehlt jede Spur". Haar bekendste toonfilm is ,,Schuss lm Morgengrauen".

- 10 -

EDGAR A, LICHO werd den 13en September in de Oekraïne geboren. Hij debuteerde op zeveotienjarigen leeftijd aan een theater te Berlijn. Hij speelde in de films ,.Het noodlot van Jeanne Ney" en „Victoria en haar huzaar". Door de Metro-Goldwyn-Mayer werd hij te Hollywood geëngageerd en speelde in de Duitsche versie van ..Menschen hinter Gittern".

WOLFGANG LIEBENEINER Is den Sen October te Liebau geboren. Hij werd tooneelspeler en trad ook in eenlge stommefllms op, o.a. In ,,Das Leben, der heiligen Elisabeth", Door de Ufa geëngageerd, speelde hij met Brigitte Helm In ,.Die schönen Tage von Aranjuez" en met Dorit Kreysler In „Schept vreugde in het leven". Ook In ..Die andere Seite" behaalde hij veel succes. Wolfgang is getrouwd met de filmactrice Ruth Hellberg.

In den Hollandschen Schouwburg gat het Nationaal Operette Ensemble de eerste opvoering van „Daar houden vrouwtjes van", een operette van Arnold en Bach met muziek van Walter Kollo. Deze operette lijkt als twee droppels water op het tooneelstuk „Als je maar een verleden hebt", waarmede Jan Musch een serie triomfen vierde, en we gelooven, dat het Nationaal Operette Ensemble van „Daar houden vrouwtjes van" evenveel pleizier zal hebben. Drie uren lang heeft het talrijke publiek geschaterd om de malle situaties in deze operette, waarin het gesproken woord hoofdzaak, de muziek bijzaak is. Berthe Verswyver bewees wederom onze beste soubrette te zijn en Harry Boda, die ditmaal een man van middelbaren leeftijd te vertolken had, bleek voor dit genre veel beter geschikt dan voor jeugdig lyrisch tenor. Octave van Aerschot was in dit stuk „de operette-Jan Musch", dus de man met het verleden. Hij speelde en zong zijn rol zeer beschaafd. Het orkest B

onder leiding van Louis Metz speelde met entrain. Voor hen, die graag lachen — en wie doet dit in deze tijden niet? — is een gang naar den Hollandschen Schouwburg aan te bevelen. Het Centraal Tooneel bracht deze week wederom een belangrijk stuk ten tooneele. Men gaf in het Centraal Theater de première van „De lachende vrouw", een spel van Gordon Daviot in de vertaling van Joan Remmelts. In het programma lezen wij, dat de schrijfster geïnspireerd is door het leven van den beeldhouwer Henri Gaudier en Sophie Brzeska. Zij vermeldt er echter uitdrukkelijk bij, dat noch de karakters, noch de handeling, noch de bijfiguren, aan de werkelijkheid zijn ontleend, zoodat het geenszins de bedoeling is geweest om „portretten" van min of meer bekende persoonlijkheden in dit stuk te geven. De inhoud komt in het kort hier op neer. De Zweedsche schrijfster Ingrid Rydman heeft den jongen Franschen beeld-

^ Peronne Ho.ang, Joan Remmelts en Tilly Lus in „De lachende vrouw".

houwer René Latour lief. Zij volgt hem naar Engeland, waar zij »ich voor broer en zuster uitgeven. Hij is een levenslustige, slordige bohémien, zij een oudere, ietwat zwaartillende vrouw. Toch bestaat er voor René slechts één ding op de wereld: zijn Ingrid, En 't grootste kunstwerk, dat hij schiep, is een buste „De lachende vrouw", waarvoor zij het model was. Dan breekt de wereldoorlog uit, Latour neemt dienst in Frankrijk en sneuvelt. Eenzaam blijft Ingrid achter en dagelijks zit zij gebroken van verdriet in het museum voor Latours meesterwerk — de schim van hetgeen zij eens was: een lachende vrouw. De uitvoering van dit tooneelwerk door 't Centraal Tooneel onder regie van Cees Laseur stond op hoog peil. Wij zullen de vele meFrits van Dongen dewerkenden niet afzonderlijk opsommen: ieder bleek voor zijn taak ten volle berekend. Eén uitzondering willen wij maken en wel voor Joan Remmelts. Hij speelde Rle Gilhuys René Latour en gaf een prachtige creatie! Dezen jongen acteur hebben wij nog nimmer zóó op dreef gezien. Hij was dè René, zooals Gordon Daviot hem zich gedacht moet hebben. Het grootste deel van het succes komt dan ook hem toe, en dat wil heel wat zeggen als men een Tilly Lus als tegenspeelster heeft.

Marie Meunier. Tilly Lus, Rie Gilhuys, Hermann Schwab en Joan Remmelts in „De lachende vrouw".

n—

V R O U W

*m*

*m-"mm- mmm^üjammm

[Vervolg van paQ. 7) weelde van bloemen, de witte, roodge- toboggan. Dit vervoermiddel, dat men pyama's los. De sport van zonnebaden dakte huizen, met gouden lijnen afgezet het best kan beschrijven als een rieten werd met gretigheid beoefend. En zelfs door een zuidelijke zon, de grappige, armstoel op schaatsen, dat zich in de ouderen schoven hun dekstoelcn in kleine ossenwagens, een soort slede op langzaam tempo omlaag werkt- over de de zon. metalen loopvlakken het gaf hem. kinderhoofdjes van een langen, steilen Mr. Evans trok het eenige flanellen allemaal de prikkelende gewaarwording weg, wordt bewaard voor een noodcostuum dat hij had, aan en ging zich van het onbekende. lottig op hol slaan door de krachtseveneens zitten zonnen. Er woei een Hij was onmiddellijk te vinden voor inspanning van twee Portugeesche koele zeewind en de zon scheen hem Channels voorstel om in zoo'n wonderstruikroovers met pantoffels aan, welke niet overdreven heet toe. Maar het lijken ossenwagen een toer door de het geval aan weerszijden escorteeren en duurde niet lang, of hij voelde zich stad te gaan maken. Maar verderop de vaart inhouden met behulp van een onbehaaglijk warm en hij trok zijn stoel lokte de heuvel en om dien te bestijgen stuk touw, zoodanig verrafeld in trouweer in de beschutting van het sloepen- leek een taxi een bruikbaarder voertuig. wen dienst, dat men neiging heeft elk dek terug. De auto bracht hen langs een smaloogenblik een catastrofale breuk te Twee andere passagiers bevonden zich len. slingerenden weg, omzoomd door vreezen. daar ook — de Clintons. Mr. Clinton, suikerriet en bananen, naar het hotel, Er wordt inmiddels beweerd, dat nog een bedaard man, in dit opzicht de dat den top kroont. En daar eindigde nooit een passagier onderweg ernstige sterkst denkbare tegenvoeter van zijn hun uitstapje, zoo'n succes in "t eerst, kwetsuren opgeloopen heeft, maar noch echtgenoote, sliep. Mrs. Clinton was in een jammerlijke mislukking. Mr. Evans, noch Channet zouden, gegekleed in een donkerblauwe strandZe kregen een voortreffelijke lunch durende den tocht, deze verzekering gepyama en droeg een grooten zonneopgediend, en de vermaningen en smeekloofd hebben. Integendeel, de verschrikhoed en een gekleurden bril. Ze glimbeden van zijn mentor ten spijt, rustte kingen er van waren van dien aard, dat lachte tegen den detective. Channet niet, voor de maaltijd besproeid toen zij, tot hun onbeschrijfelijke ver,,U bent ten minste verstandig," prees werd met een flesch wijn. En ofschoon bazing ongedeerd, aan het eindpunt ze hem. ,,Sommigen van die dwazen de weinige teugen, die Mr. Evans'tong arriveerden, de jongeman met den meeszijn veel te haastig met hun zonnestreelden, niet deden vermoeden, dat ten nadruk verklaarde behoefte te hebbaderij. Ze schijnen er geen idee van het edele nat bijzonder koppig zou zijn, ben aan een hartversterking, liefst een te hebben, dat dit de Afrikaansche zon was zijn jonge metgezel na den eten heel krachtige . . . is en dat je daar langzamerhand aan bijzonder doezelig; naar hijzelf verZoo geschiedde het, dat even voor moet wennen." klaarde, zwaar in 't hoofd en de beenon. de touwen van de „Melbourne" werDe Afrikaansche zonl De woorden Een uurtje van rust in den schaduw- den losgegooid voor het vervolgen van gaven Gerald Evans een prik van rijken hoteltuin knapte hem echter aande reis naar Teneriffe, een beschaamde sensatie. Niet alleen uit Engelandweg, merkelijk op. Ze besloten den terugweg Mr. Evans een hopeloos dronken Chanmaar zelfs uit Europa. Nooit had hij naar de stad, die, wit en schilderachtig, net over de loopplank loodste. Toen de durven droomen, dat zijn levenspad nog ver onder hen in het zonlicht baadde, detective aan boord stapte, ontmoette eens onder zoo verre en vreemde af te leggen met de vermaarde Madeira(VeivolQ op pagina 21] hemelen zou voeren . . . Het gesprek ven-loeide in een disDE BEROEMDE FILMSTER ANN DVORAK SLOOT EEN LANGDURIG cours over koetjes en kalfjes, luchtig CONTRACT MET WARNER BROS. gevoerd van Mrs. Clintons kant, wat verlegen en traag van Mr. Evans" zijde, nu hij den moreelen steun van Channet miste. Mr. Clinton bleef door slapen. Opeens kwam er een ernstige klank in de stem van het jonge vrouwtje. ,,U gaat zeker in Madeira aan land met dien jongeman, Channet." ,.Ja. Hoezoo ?" ,,Pas maar op, dat hij u niet in ongelegenheid brengt. Hij lijkt mij heelcmaal geen gunstig type." „Ik dacht juist, dat u hem graag mocht lijden." ,,ü, hij is heel geschikt en gezellig om aan tafel mee te praten, maar ik vertrouw hem voor geen cent. Ik kén dat soort. Weest u heusch maar voorzichtig." Ze knikte Evans vriendschappelijk toe en stond op om een kleine wandeling over het dek te gaan maken. Do detective zocht zijn heil in zijn hut, eenigszins onaangenaam getroffen door haar bezorgdheid voor hem. Ze meende het natuurlijk goed, maar Gerald Evans, particulier-detective met flair, was heusch wel in staat om op zichzelf te passen Hij zou er een eer in stellen om haar te bewijzen, dat zij, evenals inspecteur Walsh, een totaal verkeerden kijk op het karakter van zijn jongen vriend had.

,

In een Zweedsche fabriek werden verscheidene employés tengevolge van een explosie dwars door het dak de lucht ingeslingerd. doch zij kwamen er allen met lichte verwondingen af. — Merkwaardig genoeg waren het juist diegenen, die reeds lang om „verhooging" hadden gevraagd I Het eenige spoor in een onlangs gebeurden diefstal, was een handschoen van wildieder. — De politie vraagt zich nu af, wie daar de hand in heeft gehad? „Waarvoor vliegt U midden in den nacht, in een pyama en met pantoffels aan op een motorfiets door de straten? Is er iemand ziek?" , , • „Neen agent, maar ik ben getrouwd met een kampioene hardloopen en tij slaapwandelt, not U."

r^.-vj fiiupuMXl TIM 1^ L"^ UIUKLIN t HUN „Mammie! Mammie! De ooievaar hebben!" w11" ml J weer 'erug neouem M

Wij lazen dezer dagen van een Servisch jongetje, dat twee weken kan vasten zonder daar in het minst hinder van te ondervinden. — Het joch schijnt ons een geboren dichter te zijn. In zeker variété werkt een jongleur met acht echte eieren. — Zelfs als hij er per ongeluk een laat vallen, blijft het op het „schellinkje" doodstil, omdat hij er nog zeven over heeft!

VI. Den zesden dag van de reis bereikte de ,.Melbourne" het sprookjeseiland Madeira. Toen hij, zooals afgesproken, in gezelschap van'Channet voet aan wal had gezet, keek Mr. Evans in verrukking om zich heen. De heldere kleuren, de

„Felle zonneschijn is even bedwelmend als alcohol," zegt een dokter. — Vele zonnebaders zijn echter tevoren reeds flink „in de olie"!

„Hen voor mij en twee halve prijs asjeblieft, conducteur."

,De chef houdt daar niet van, juffrouw Smit!" ,0 neen? Maar z'n boekhouder wel!" - 13 -

Een struisvogel, die was ontsnapt uit een dierentuin, werd na vele vergeefsche pogingen gevangen in een kruidenierswinkel. — Tot ergernis van den eigenaar stak het beest zijn kop in de suiker en wilde er niet uitkomen.

■

*^w^

^—^

ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT FANNY KEMBLE. - HET LEVEN VAN EEN ENGEL5CHE ACTRICE IN HET V1CTORIA.TIJDPERK. In de dertiger jaren van de negentiende eeuw verkeerde het ook thans nog bekende Koninklijk Theater in Covent Garden te Londen in wanhopige financieele omstandigheden. Zóó wanhopig, dat de directeur, Charles Kemble, hoewel men hem reeds van verschillende kanten te hulp was gekomen, genoodzaakt was tot het doen van een noodsprong: op zekeren ochtend van het jaar 1829, ontwaakte Londen om te lezen, dat een onbekend meisje de taak op zich zou nemen om den schouwburg te redden. Dit meisje — een kind nog, want zij kwam pas van school — was Fanny Kemble, de dochter van den directeur. Zij had nog nimmer op de planken gestaan, maar toch zou ze in Shakespeare's meesterwerk ,,Romeo en Julia" de rol van laatstgenoemde vertolken. Het was Fanny's eigen wensch geweest, haar vader op die manier van den ondergang te redden, en deze romantische daad van kinderliefde sloeg bij het Londensche publiek geweldig in. Avond aan avond was het gansche theater geheel uitverkocht, want weldra had men ontdekt, dat er met Fanny Kemble een actrice van buitengewone begaafdheid voor het voetlicht verschenen was. Dit tengere meisje, met de ravenzwarte haren en de donker-gloeiende oogen, dat geheel opging in haar spel, veroverde met één slag allen, die in de Engelsche hoofdstad gevoel hadden voor zuiver, menschelijk spel. Ook de critiek toonde zich ongewoon enthousiast, en sommigen vergeleken haar zelfs met de beste actrices, die Engeland ooit bezeten heeft. Zoo zette Fanny Kemble de eerste schreden op het pad, dat haar slechts roem en eer zou brengen. Na wekenlang in Londen voor stampvolle zalen te zijn opgetreden, volgden tournée's door de provincie, waar het succes al even groot was. Toch vermocht dit niet, de financieele debacle van het theater te voorkomen. Het moest ten slotte zijn deuren sluiten en Kemble besloot zijn geluk nu in Amerika te beproeven. Fanny aarzelde geen oogenblik, doch volgde haar vader naar de Nieuwe Wereld. New York was in die dagen een zonderlinge stad. De hotels wären er prachtig — maar op sanitair gebied uiterst primitief. In de straten merkte men nog maar nauwelijks iets van de nieuwe gasverlichting, die in Londen reeds tamelijk gewoon was. De winkeliers toonden zulke ruwe manieren tegenover een jongedame, die inkoopen kwam doen, dat Fanny, die tot de hoogste Engelsche kringen toegang had gehad, haar oogen en ooren nauwelijks kon gelooven! Het was dan ook een heele nieuwe en vreemde wereld, waarin het nog jonge meisje zich opeens verplaatst zag en de schrik sloeg haar om het hart, toen zij er aan dacht, dat zij er heen gekomen was om... . die wereld te veroveren! Ze liet zich echter niet ontmoedigen en gelukkig bleek New York behalve de vele slechte eigenschappen, ook één goede te hebben: het was gauw enthousiast. En daardoor kwam het, dat Fanny Kemble er zich spoedig thuis voelde. Meer

FANNY KEMBLE

nog: dat zij er weldra dezelfde lauweren oogsten zou als eerst in haar vaderland! Heel Amerika was na korten tijd één en al geestdrift voor de jonge kunstenaresse, die de goede fortuin, zooals een der dagbladen het uitdrukte, op zijn kusten had geworpeh. In Boston wachtte de jeugd urenlang geduldig om haar te paard te zien stijgen. Ieder jong meisje, dat haar had gezien, droeg voortaan zoo mogelijk dezelfde krullen als Fanny Kemble, en op haar te lijken was de grootste eer, die men zich denken kon! Studenten verkochten hun boeken, kleeren en wat er meer verkocht kon worden, om een plaats in deh schouwburg te kunnen bemachtigen. Uren en uren liepen zij naar een stad, waar zij optrad, om haar bij aankomst te kunnen toejuichen en dan weer. ... te voet terug te gaan! Menschen, die nog nooit een schouwburg hadden bezocht, die zichzelf voorgenomen hadden er ook nooit heen te gaan, vochten nu om een plaats, wanneer zij optrad! En één jongeman in Amerika sloeg het record van allen, die haar vereerden: hij reisde haar na van New York naar Philadelphia en van Philadelphia naar Boston, en overal waar zij optrad, zat hij trouw op een der voorste rijen — of in de orkestruimte, want af en toe slaagde hij er in een engagement als fluitist te krijgen, waardoor hij den koning te rijk was, daar hij dan nóg dichter bij haar kon zitten! Deze vereerder was Pierce Butler, een jonge planter uit het Zuiden. Zijn trouw werd ten slotte beloond, want hij huwde met haar in 1834. Er waren er, die hun hoofd schudden over deze verbintenis van twee verschillende naties en van nóg verschillender milieux. Maar de beide jonge menschen aarzelden geen oogenblik; htin liefde zag alle moeilijkheden over het hoofd. Twee jaar later kwam Fanny Kemble terug naar Londen met haar baby, om er een korte vacantie door te brengen. Een van haar oude vrienden, die zag, dat zij niet gelukkig was, nam zjjn toevlucht tot een zeer zonderlinge methode om haar te hel- 14 -

pen: hij trachtte haar te suggereeren, dat zij niét getrouwd was, dat zij het zich slechts verbeeldde! Maar deze poging, hoe goed misschien ook bedoeld, had niet de gewenschte uitwerking op Fanny Kemble. Tóch zou zij wel gaarne hebben, gewild, dat het slechts verbeelding van haar was! Man en vrouw waren geheel verschillend van temperament. Pierce Butler behandelde zijn echtgenoote niet als zijns gelijke, maar alsof ze zijn slavin was, en een minderwaardig wezen. Men kan zich begrijpen, hoe de jonge, teere vrouw, die een groote innerlijke beschaving bezat, daar onder leed! Maar er was bovendien nog iets anders. Pierce Butler hield er slaven op na! In dien tijd gingen juist allerwege stemmen op in Amerika om de slavernij af te schaffen, en Fanny Kemble had met betrekking tot dit vraagstuk haar eigen overtuiging. ,,De familie, waarin ik getrouwd ben, bestaat grootendeels uit menschen, die er slaven op na houden," schreef zij eens naar een vriendin. „Ons tegenwoordig en toekomstig fortuin hangt voornamelijk af van hetgeen onze plantages opbrengen. Maar ik vind het iets afschuwelijks en menschonteerends, dat het eene ras door het andere geestelijk en lichamelijk wordt overheerscht en. . . . erger!" Op zekeren keer zag zij hoe haat man optrad tegen de slavinnen van zijn plantage. „Hoe zou ik tegen hem hebben opgezien, indien hij bedekt was geweest met het zweet en het vuil van den ruwsten arbeid," vertelde zij later, „maar hoe moest ik mij nu voor hem schamen, nu ik hem bezig zag onwetende vrouwen nauwkeurig voor te rekenen, welken onbetaalden arbeid hij van haar eischte.... Ik wendde mij verontwaardigd af. Ik hoop, dat mijn bezoek aan zijn plantage mijn eerbied voor hem niet verminderd heeft, maar ik vrees het ergste. . . ." Zoo werd de kloof, die Fanny Kemble, de artiste, scheidde van haar man, die een bruut bleek, hoe langer hoe dieper. Eindelijk kon zü het niet langer uithouden: de omgeving waarin zij moest leven stond haar zóó tegen, dat zij er bijna lichamelijk onwel doot werd. Toen zü vijftien jaar getrouwd waren, vroeg haar man echtscheiding aan op grond van het feit, dat zijn vrouw hem had verlaten. Fanny Kemble was intusschen teruggekeerd naar het tooneel, waar zij thans uitsluitend voordrachten gaf uit Shakespeare. Wellicht zou ze zich weer opnieuw gelukkig hebben kunnen voelen nu zij zich weer aan haar kunst kon wijden, ware het niet, dat zij voortdurend leed door de afwezigheid van haar kinderen, die na de scheiding aan haar man waren toegewezen. Ze was echter te vitaal om er geestelijk door ten onder te gaan. Zij bereikte een hoogen ouderdom — in 1893 overleed zij — terwijl de avond van haar leven nog verhelderd werd door het gezelschap van haar kleinkinderen, die in roerende piëteit trachtten te vergoeden, wat haar eigen kinderen haar niet hadden kunnen geven. . , .

^—

VOOR DE VRI|HEID VAN ZI|N VOLK Warner Bros-film. Joe Thunder Horse, Richard Barthelmess Lydia Ann Dvorak Quissenberry Dudley Digges Norma ■ Claire Dodd Dickinson Henry O'Neill Dawson ■• • Robert Barrat Dr. Turner Arthur Hohl Jennie Agnes Narcha Shanks Sidney Toler Regie: Alan Crosland. Joe Thunder Horse, een Sioux Indiaan, wordt door Dickinson, gevolmachtigde der Vereenigde Staten voor Indiaansche zaken, naar Haskall College gezonden. Na zijn benoeming wordt hij circus-artist en geeft voorstellingen op de wereldtentoonstelling te Chicago. Norma, een mooi, naar sensatie zoekend meisje uit society-kringen, interesseert zich voor hem en wordt verliefd op hem. Terwijl hij in Chicago vertoeft, verneemt Joe, dat zijn vader, Black Pony, stervende is, waarom hij naar het reservaat terugkeert. Op hét kantoor van Quissenberry, den Indiaanschen agent, ontmoet hü Lydia, een

RICHARD BARTHELMESS EN ANN DVORAK,

RICHARD BARTHELMESS

vrijdt hem in den nacht. Beiden weten zij te ontvluchten en gaan naar Washington om zich onder bescherming van Dickinson te stellen, doch deze is niet bij machte hem te helpen, daar hij voordeel trekt van de Indiaansche landgoederen. Eindelijk laat hij een onderzoek instellen en krijgt een commissie toegewezen, doch deze is beïnvloed door de voordeelen, welke de Indiaansche stammen haar opleveren. Intusschen sterft Shanks en Joe wordt teruggezonden om te worden terecht gesteld. Dickinson roept een bondsgericht bij elkaar om Joe's geval te onderzoeken, in plaats

ter, verborgen is. Hij verneemt dan, dat zij in een oud blokhuis is en vindt haar, aan handen en voeten gebonden. Quissenberry en een maarschalk van de Vereenigde Staten vinden daar zijn spoor. Met de handen omhoog moet hij zich overgeven, maar Quissenberry schiet op hem. De maarschalk arresteert den Indiaanschen agent. Joe herstelt en staat terecht. Hij wordt door Jennie's bewijzen vrijgesproken, aangezien de jury vindt, dat deze moord te rechtvaardigen is. Lydia is verheugd over Joe's vrijspraak en valt hem om den hals. Samen vangen zij een nieuw leven aan.

RICHARD BARTHELMESS EN DUDLEY DIGGES.

Indiaansch meisje uit Haskall. Zij leeft geheel voor haar stam, die bedrogen en gemarteld wordt door de blanken en bijna van gebrek sterft. Zij wordt verliefd op Joe, maar zijn zelfingenomenheid hindert haar. Joe vindt, dat zijn vader schandelijk verwaarloosd is door den gouvernements-arts en steekt zijn meening dan ook niet onder stoelen of banken. De arts tracht op Joe te schieten, maar Joe neemt hem het geweer äf en valt hem aan. De vader sterft en Shanks, een boef, mishandelt Joe's vijftienjarige zuster tijdens de begrafenisplechtigheid. Joe bemerkt dit en wreekt zijn zuster door hem in een gevecht zijn verdiende loon te geven. Joe komt er achter, dat Quissenberry het erfdeel van zijn vader voor zichzelf wil opeischen, hetgeen hij zich natuurlijk niet laat welgevallen. Om hem den mond te snoeren neemt Quissenberry hem gevangen op grond van zijn gevecht met Shanks. Lydia, die met het geval van Joe op de hoogte is, weet de sleutels van zijn cel te bemachtigen en be-

DE OPSTAND. van de Indiaansche jury, die door Quissenberry wordt aangewezen en onder diens toezicht staat. Het gerecht eischt als getuige te dagvaarden Joe's zuster, doch de agent en de dokter ontvoeren haar. Door de gevangenhouding van Joe, die ten slotte op eerewoord in voorloopige vrijheid wordt gesteld, worden de Indianen woedend en smeden plannen om de blanken aan te vallen. Joe drijft een halfbloed, waarvan hij weet, dat hij bij Quissenberry onder den duim zit, in het nauw en kwelt hem zoolang tot hij weet waar Jennié. zijn zus- 15 -

DE AANSLAG OP JOE.

mwmwvs^:■

.

..

.

■

•...■

■

^ ---1S0{: f*

Regie: Alexander Volkoff. Henri Ivan Mosjouk Irene Tania Fe( Hubert Saturnin Fa Dolly Dolly F René De kleine An Lumina-Film.

a te wenden het kind zoet te houden en in vroege ochtenduren, als beide doodmoe n, komen zij tot de ontdekking, dat er chts één oplossing is, n.1. zoo spoedig agelijk een kinderjuffrouw in dienst te men. Op het laatste moment heeft men Irene t het water gered en als zij 's avonds ist, dat aan het adres, waar zü haar zoonachterliet, een kindermeisje gevraagd ojrdt, gaat zy zich hiervoor aanbieden, enri heeft besloten, dat degene, waartegen kleine René vriendelijk zal lachen, de trekking krijgt. En inderdaad wordt Irene )or de baby vriendelak ontvangen. Na nigen tijd, als René aan een groot gevaar itsnapt, ontdekt Henri, dat Irene de moe:r is en van dat moment af, bekleedt zij in jis een geheel andere positie, waardoor zij ch geheel aan de opvoeding van haar »ontje'. kan wijden. Na vjjf jaar niets van ar man gehoord te hebben, meent Irene, lt. hij in Zuid-Amerika den dood gevonden ;eft, doch op den dag, dat zy haar verlong met Henri bekend zal maken, komt ar man terug en thans weet zij, dat het ut plicht is, den vader van haar kind te

Vroolijke carnavalsstemming heci er in Nice. Op een armoedig ad kamertje zit Irene met haar zoo Andre; haar man heeft valschheid in schrifte gepleegd en is naar Zuid-Ame gevlucht, haar zonder geld achtcrlatc Ten einde raad besluit zij den kleinen Ai te vondeling te leggen en zelf werpt zij in het water. Henri . is met vrienden en vrien nen tot laat in den nacht bij de V1 lijke carnavalsfeesten aanwezig . 8«™ en komt in een vroolijke stemming huis, waar hij een lief kindje van onge . 8 maanden op den drempel vindt, denkt hij het slachtoffer van een nachtm« te zijn. doch als de baby hem vriend toelacht, besluit hij deze tot zich te neu ö" Een heelen nacht zijn Henri met zijn b }lgen. knecht Hubert en den kok bezig pogin

IC ^^^^

.> r'Hstë

■r*

?

■

•■

■■■

.

"

DUIVELTITGER

TANDEN ALS PARELEN

Twee mannen, de één jager o en de ander gestudeerde, rusten, teza een jongedame, de dochter van een ru planter, die door genoemden tijger scheurd werd, een expeditie uit, om de vi blijfplaats op te sporen van het versehen, de dier. Zij dringen door tot diep in de jungle, waar zij aan de grootste gevaren zijn blootgesteld; dagelijks zien zij gevechten op leven en dood tusschen de verschillende wilde diersoorten. Als de expeditie 's nachts een riviertje wil oversteken, ziet men krokodillen zich te water begeven en aan de oppervlakte zwemmen. Men beseft het gevaar niet en waadt door het stroompje, tot een der inboorlingen door een krokodil aangevallen wordt. Dit hoogst sensationeele avontuur eindigt, wanneer de leider der expeditie het ondier met een kogel velt.

GRATIS een) DE WERELDBEROEMDE SCHOONHEID5ZEEP

na het gebruik van

ivA TANDPASTA

DE KONING DER DIEREN,

Vervaardigd door regisseur Clide E. Elliot, den maker van „Bring 'm back alive". Rolverdeeling: Mary Browster Marion Burns Robert Eller Kane Richmond Ramsaye Doyle Harry Woods Ah Lee Ah Lee Matjan Settan De Duiveltijger Fox-Film.

in tuben a 25 & 60 cts. [eroötetTpryTl Trekking in hat geluk- I Oft Qcl jklgit* geval I zu yjclf iio.ooo.

Be film ,,Duh liveltijger" werd opgenomen in het 1hartje van de Aziatische jungle en Iheeft als onderwerp de jacht op een menschenaanvallenden tijger.

em U LUX TOILET ZEEP? Dan 2«! Ket U niet moeilijk vallen Uw opinie over oeie beroemde icnoonneiaizeep, die dagelijk« door 90 van de 1 00 fllmiterren gebruikt wordt, onder woorden te brengen. Voor de belle en kortite omjekrijving van de volgende noedanigneden van LUX TOILET ZEEP volgenj onderjtaande punten:

I

a.s.'

Slspend kunt U rljk worden!

Inschrijving op Groep „0" KANE RICHMOND EN MARION BURNS.

v«n«I h»d«n opcngHUM. m^f Wattig gaoorloold voor gahaal ^^^ Nedarland volgani da lotarljwat van 1906.

EEN DAPPERE VROUW (MÄRION BURNS).

Sensatie op sensatie beleeft de expeditie, wanneer zij de oerwouden dieper en dieper binnendringt. De blanken zien de ongerepte natuur, zooals zij haar nog nimmer aanschouwd hebben.... gevechten tusschen tijger en krokodil, leeuw en tijger, python en buffel. Ieder moment brengt hun nieuwe verschrikkingen. Op een dag, dat het doel van den tocht bijna bereikt is, verlaten de inboorlingen de blanken, in de meening, dat zij den gezochten tijger gezien hebben. Geheel aan hun lot overgelaten, tracht het drietal zich een weg te banen door de jungle. Eén der mannen wordt verpletterd door een kudde olifanten, zoodat nu alleen nog het meisje, één der blanke mannen en een inboorling achterblijven, die den weg naar de beschaafde Wereld probeeren terug te' vinden. Zij slagen er ten slotte in den zoo gevreesden tijger te dooden en komen na alle doorstane ellende zegevierend uit de jungle terug.

5% Oommaoes de guerre loten »an 1923 5% Credit NationaMoten »an 1919 Zonder Nieten :—: Elk lot ten prljj. Jaarlljkt 16 trekkingen, waarin uitgeloot worden:

30.900.000 Frs. MET HOOFOPRIJZEN VAN:

1.000.000 500.000 1 100.000 50.000 I 10.000 on duizenden gemiddelde en kleinere prijzen, alle in contanten kunt U winnen door InuhriJvInR op een of meerdere dezer loten zonder nieten.

Gehsele Loten vanaf f 3l)er maand, MT (dus geen gedeelten.) "Vi U itlotlngslljstcn gratis n« ledere trekking. BESTELBRIEF. OcUcvt duidelijk ia te vullca «ft te adnucerca aan de

IIY. Hollankhi Wiel- in Obligaliibank Aimtcrdam.PetUw« 571(Kanl. P.C. HoalUtr.ltSI Onderg.t. b«itelt hl.rm.d. op C. & Th

„Vilnitii Piospetlus „D" gnlit-lraiiu" en Khrljtt In op da wetlla geoorloofde geheel«

*SUiIS-inPRUIIEllT»,tlicblsf3-

inil.. mshKft'venilc <>P den volUn vnnnr Av A-H. trokktnff

VERWACHT DE GROOTE METROGOLD WYN-M A YER- FILM

Nnnm *n Voorl. i

Opgenomen onder leiding van den registeur W. S. van Dyke In het Hooge Noorden van Alaska

KANE RICHMOND, MARION BURNS EN HARRY WOODS. - 18 -

Woonplaatii 1st mat en No.: . *)

Naam «icr Courant.

o o o

Haar gMcliiktlieicl voor Je dagelijkse venorging self« van de teerste huid. Het delicate parfum, dat selfs de meest verwende smaak voldoet. Het overvloedige, saclite scliuim en sljn lieiuame werking op de huid. De edele grondstofTen, die in LUX TOILET ZEEP zijn verwerkt, lietgeen voor elke leek onmiddellijk waarneembaar is aan de absoluut enige, ivoorwitte kleur.

o

Zuiver JNederlands fabrikaat.

loven wij uiti la Prijii 2c Prijs i 3e Prijst 4e Prijs! 5e Prijst 6e Prijst

3 3 3 3 3 3

it. Lux Toilet Zeep p mnd. GEDURENDE UW LEVEN „ 10 jaar „ „ 5 jaar ,, ,, 3 jaar „ „ 2 jaar „ „ 1 jaar „ ,,

terwijl de 500 volgende deelnemers een leuUe »crrnjjing ontvangen. Inietldinoen moeten in liettcïit rijn vo Lever's Zeep Mij. NV. Rotterdnm, v<5<5r 31 December a.s. Bij elke insentUtijJ moeten drie buitcnomslngrn van Lu« Toilet Zeep worden gevoegd. Op de enveloppe moet «taan: Prijsvraag LT. Z. 4001 De beoordeling der iniendingett berust bij de Directie. Over de toekenning der prijsm katl Heen briefwisseling worden gevoerd. De uitslag wordt eind Februari in dit blad bekend gemaakt.

prij»

>KN XOOQUNSTIOIOIt.KaKNHtlO, OM SPOKDIO CKN VKRMOOKN TB •CRKIKKN MAO VOORAL IN OKZBN TIJD NIEMAND VKRZUIMKN.

ESKIItIO

O

>

■^f"?

Een

■

wm-

-^WPÏ.'.

Bondgeno'^

«•«" WCI „ e bestand en kos weerer.watter r 2^ 1 60 LipP^,,,:1 Rouges r-35

Kleine vTP««*-«'

K^SANASH««» Generaalvertegenwoordiging i Den

l DANSSCHOOL

J. A.

Haag,

Merwedestraat

J. 47

Winkel Tel.

Jzn.,

ALLEEN ECHT IN DE BEKENDE BLAUWE VERPAKKING

772 595

DE HEER EN MEVROUW

DR O N M E IJ E R

1

DLANGE POTEN 27 - DEN HAAG • TEL.115550

MEMBERS OF THE IMPERIAL SOCIETY OF TEACHERS OF DANCING Amateur «n ProUsiionfll iesien dagelijks. - Spreekuren 2 6 en 6*10. Zoo Ju itt verschenen ont boekwerk .MODERNE DANSEN'. PRIJS f5.20 per poi« toegezonden.

[Vervolé v&n P
BEZOEKT HET

"TRlL-^C:-»-

„Waarom geef je niet toe, dat je een sukkel bent, Herbert, en laat de zaak verder rusten!"

Willy: „Wat heb jij een hard hart, George!" George (die taxi-chauffeur is): „Nee, heusch niet, liefje. Je ligt alleen met je hoofd tegren mijn nummerplaat!"

TE ROTTERDAM

OINIA MIERKIEIL, die haar artistieke loopbaan bij de Metro-Goldwyn-Mayer begon, is thans voor eenige films bij de Fox geëngageerd.

Dien nacht, haar ruimen nu half vol met bananen en tomaten, zette de „Melbourne" koers naar Las Palmas, om de rest van haar lading in te nemen. Maar hier weigerde Channct pertinent het schip te verlaten. „Ik heb mijn lesje geleerd," zei hij. „Ik wil mij niet opnieuw aan verleiding blootstellen. Het heeft me in Santa Cruz genoeg moeite gekost weer niet in mijn oude fout te vervallen. Maar ik wil uw pleizier niet bederven. Mr. Evans. Gaat u gerust; ik geef u mijn eerewoord, dat ik niet aan land zal gaan of aan boord iets drinken. Bovendien, ik zou er niet toe in staat zijn; ik heb barstende hoofdpijn." Maar Mr. Evans, zijn teleurstelling overwinnend, dat Las Palmas met zijn beroemde kathedraal een gesloten boek voor hem zou blijven, verklaarde dapper, dat hij evenmin zin had om aan land te gaan. En terwijl de meeste andere passagiers van de schoonheden van de oude stad en het eiland genoten, zaten Gerald Evans en Channel op hel pro21 -

menadedek en keken een beetje lustcloos naar het inladen en naar de donkerkleurigc kooplieden, wier type en kleeding verrieden, dat het Indiërs moesten zijn, van verre hierheen gekomen om op de kade een levendigen handel in Oostersche snuisterijen te drijven, kralen kettingen, houten olifanten en soortgelijke souvenirs, waarmee ze voor duur geld argelooze toeristen gelukkig maken. „Als mijn hoofd niet bonsde en hamerde als een smidswerkplaats," zei Channet opeens, „zou ik wel een van die grootc, zwarte olifanten willen koopen. Ik heb een vriendinnetje van me beloofd, wat voor haar mee te brengen.

VCRWACHT:

BRI&ITTt Utm in

111 DlUOriATICKCn DltUPT" UfA'TOOnfILM

'"W^iw««*?»

Ife^ytU" Josefine Dora werd geëngageerd voor de Pallas-Film „Der stählerne Strahl". Paul Hörbiger speelt een rol in de Jenny Jugo-film,,Harten is troef". Leo Slezak, Hermann Thimig. Paul Hörbiger, Karin Evans en Hanna Waag vertolken onder E. W. Emo's regie de hoofdrollen in ,,De mijnheer zonder woning". De film wordt in het Vita-atelier te i Weenen opgeHANNA WAAG nomen. De buitenopnamen voor de film „Golgotha" zullen te Algiers plaats vinden onder regie van Julien Duvivier. Er werken circa 3000 figuranten aan mede. Harry Gondi speelt een rol in ,,De twee zeehonden". John Boles en Loretta Young hebben een contract gesloten voor de Jesse L. Lasky--film ,,The white parade". Irene Ware werd door de Universal geëngageerd voor de film „Night life of Gods". Helen Hayes en Waker Conolly spelen onder regie van William Wyler in de Universalfilm „The good IRENE WARE fairy". Rudolf Forster, Angela Salokker en Hans Moser hebben de hoofdrollen op zich genomen van „Het geheim van Carlo Cavelli". De muziek voor deze film wordt gecomponeerd door Theo Mackeben: het draaiboek wordt geschreven door Heinrich Oberländer. De opnamen vinden plaats in het TobisSascha atelier te Weenen. Hermann Speetmans zal de hoofdrol vervullen in de Ufa-toonfilm „Vererbte Triebe". Paul Wegener regisseert. Jackie Coogan speelt de hoofdrol in de Paramount-film „Code of the west". Ery Bos, Mathias Wieman HERMANN SPEELMANS en Heinrich GeT orge werden geëngageerd voor de film „Der Kampf ums blaue Band des Ozeans". Regie van Paul Wegener.

-^r^rsm

^^.y.;Lj«Jii.^^^

Een dame, die zij kent, heeft van zoo'n rondreis een olifant met groene slagtanden, meegebracht. Zoo een zou ik haar ook wel willen geven ze was er letterlijk verliefd op." Hij ging overeind zitten, maar viel het volgende oogenblik in zijn dekstoel terug. „Het is gewoonweg verschrikkelijk met mijn hoofd," kreunde hij. „Ik zal wel gaan," bood Mr. Evans aan. Het schoot hem te binnen, dat inspecteur Walsh hem gevraagd had een souvenir mee te brengen. Misschien voelde die ook wel iets voor een olifant met groene slagtanden het was een curiositeit, die je niet eiken dag tegenkwam. Dat het inderdaad een curiositeit was, bleek wel uit het feit, dat er geen groote sorteering van olifanten met groene slagtanden aanwezig was. Wel met witte, of beter gezegd ivoorkleurige, maar niet met groene. Evans vond slechts één koopman, die ze in voorraad had, nog net twee stuks, die voor een niet al te hoogen prijs in zijn bezit overgingen. Dit succes was overigens de eenige vreugde, die de eentonigheid van Gerald Evans' verloren dag brak, maar hij troostte zich met de gedachte, dat hij zijn taak tot eigen bevrediging volbracht had en ongetwijfeld ook tot voldoening van zijn opdrachtgever, dien hij met de hand op het hart verzekeren kon, dat geen oneerbare oogmerken Channet deze rondreis hadden doen aanvaarden.

Brieven die bewijzen Parijs. Ik heb nu gedurende 9 weken Faciltabletten ingenomen. Ik heb 5 flacons gebruikt en ben T'/j K.G. in gewicht afgenomen. Mijn beste dank. Mej. N. J. Antwerpen. Zendt U mij s.v.p. zoo spoedig mogelijk 2 buisjes met 200 Facil-Pastilles. Deeerste dame, waarvoor ik „Facil" gekocht heb, had na 100 Pastilles 572 K.G. aan gewicht verloren. E. L. Facil is verkrijgbaar in Apotheken en Drogisterijen è f. 3.— per' buis van 100 Pastilles voor een vermageringskuur van 3 weken.

GESPREKKEN MET MIJN

F-

's er, nu de Nederlandsche film-industrie zoo bloeit, geen gebrek aan 'JL figuranten?" fit y}-^VIII. „Weineen, Pietersen. Tot op heden was De thuisvaart verliep zonder opmerde toestand nog immer zóó: waar gefilmd kelijke gebeurtenissen. Mr. Evans zag wordt, het mag in Amerika zijn, of in er kranig en gebruind uit, voelde zich Europa, overal zijn figuranten te veel." „fit" tot in zijn vingertoppen en at, „Ik dacht, dat er in Berlijn gebrek aan zooals de meeste menschen op een zeedeze ongenoemde filmspclers heerschte." reis, veel te veel. „Op het oogenblik telt de Berlijnsche Maar langzamerhand begon het niets film-industrie 4500 ingeschreven figuranten. doen hem te vervelen — — hij was Als er in alle ateliers aan groote films geeen veel te actief man om lang zonder werkt wordt, heeft men in het gunstigste bezigheid te zijn en het professioneele geval een duizend figuranten noodig. Er doel van de reis had, al betreurde zijn er dus minstens drie en een half duihij dit niet, een negatief resultaat opzend te veel." geleverd. Dus betrapte hij zich, toen „Lijden die menschen dan geen gebrek?" de lucht weer koeler begon te wor„Dat wel, Pietersen. Maar zü voelen zich den, op een onmiskenbaar verlangen kunstenaar, een beetje miskend misschien, naar de vertrouwde omgeving van zijn maar in ieder geval kunstenaar. En daar kamer en naar zijn werk. hebben ze het gebrek lijden voor over." Op een morgen kwam er een draad- „Wat doet Josephine Baker toch tegenloos telegram voor Channet: „Peterzal woordig? Hoor je nog wel eens iets over je in Liverpool ontmoeten'' en hoe haar?" nietszeggend de mededeeling op zich„En of! Ze komt er juist weer „in". Een zelf ook was, het gaf Evans het prettijdlang was ze als in het niet verzonken. tige gevoel dat Engeland nabij was. Nu is ze weer te Parijs en koestert groote Toch — zoo onberekenbaar is de plannen. En bij haar is plannen maken en menschelijke natuur nu eenmaal — ten uitvoer brengen één. Op het oogenblik voelde hij iets van sentimenteele droefspeelt zij in een film, getiteld „Zoe, Zoe". geestigheid, toen het oogenblik kwam, Zoodra deze rolprent gereed is, zal zij opdat hij zijn koffer moest inpakken en treden in een nieuwe bewerking van de deze naar het dek van de „Melbourne" operette „La Creole" van Offenbach. Je getransporteerd werd, terwijl de boot ziet: Josefientje is weer en vogue." langzaam de Mersey opstoomde. „Ik heb gelezen, dat Constance Bennett Toen ze voor anker gingen en de in Parijs was. Is zij niet getrouwd met den motorboot langzij kwam, die de pasvroegeren burgemeester van New York?" sagiers aan wal zou brengen, meende „Neen, dat is Betty Compson. Weet je, Mr. Evans een eenigszins gespannen dat haar echtgenoot, Jimmy Walker, binatmosfeer onder de passagiers waar te nenkort in een film zal spelen? Men is in nemen. De mecsten waren beladen met Hollywood reeds op zoek naar «en geschikt souvenirs en de groote vraag, waarscenario voor het echtpaar Walker-Compmee hun geest zich bezighield, was, son." hoeveel invoerrecht ze te betalen zouden — 22 —

hebben voor de T^neriffe-shawls of de flesschen zeldzame Madeira. Mr. Evans had geen last van een dergelijke vrees, want het eenige, niet overmatig kostbare souvenir van zijn reis was de groote houten olifant, die te veel plaats innam om i^ zijn koffer te worden geborgen en nu een onooglijken bult in zijn regenjas veroorzaakte. Channet had niets te declareeren. IX. In de drukte van het aan wal gaan verloor Mr. Evans den jongeman uit het oog. Plotseling voelde hij zich bij den arm gegrepen en een stem aan zijn oor zei: „Hallo, kerel!" „Walshl" riep Mr. Evans, verheugd door een bekend gezicht verwelkomd te worden. „Hoe staat het leven?" Maar inspecteur Walsh had blijkbaar geen tijd voor beuzelachtige vriendschapsbetuigingen. „Zie jij Channet nog als hij bij de douane Is geweest?" vroeg hij scherp. „Ja. Hij heeft me gevraagd met hem in bet Adelphi Hotel te gaan dineeren, voor we den nachttrein nemen." „Mooi. Dan kunnen we beter dadelijk samen naar het hotel gaan en hem daar opwachten." „Maar ik ben zelf nog niet gevisiteerd." „Dat komt wel in orde, daar zal ik wel voor zorgen. Heb je iets te declareeren?" „Alleen dit." Evans trok den zwarten olifant met eenige moeite uit zijn zak. „Dat is vrij," hernam Walsh. „Voor wie is die ?" „Voor jou," was het antwoord. „Hè?" De stem van den inspecteur verried eerder ontsteltenis dan dankbaarheid. „Je vroeg me toch een souvenir voor je mee te brengen ?" „O — o, ja zeker! Dank je hartelijk, hoor. Ik — eh — mijn vrouw zal er erg blij mee zijn." Hij nam den olifant onder zijn arm. „Ga nu maar mee." Evans, lichtehjk ontgoocheld door de wijze waarop zijn geschenk geaccepteerd werd, treuzelde. „Zou ik niet bever op Channet wachten ?" „Dat zou ik niet doen. De douane kon hem wel eens vrij lang vasthouden." Walsh riep een taxi aan. Gedurende den korten rit naar het hotel spraken ze geen van beiden. Evans genoot van het vertrouwde aspect der natte, morsige straten. Walsh ging voor naar een afgelegen hoekje in de hall van het hotel. „En," begon hij, „heeft onze jonge Vriend wat verdachts uitgehaald?" „Oordeel zelf," verzocht Mr. Evans en hij gaf een getrouw verslag van Channels gedragingen. Walsh scheen teleurgesteld. „H'm — niet veel bijzonders," bromde hij. „Misschien houdt dat radiotelegram een of andere waarschuwing in. „Peter" is mogelijk een afgesproken term voor „Politie" — hoewel ik niet snap hoe hij weten kan, dat We hem in de gaten houden." De detective schudde het hoofd. „Ik geloof niet..." begon hij, maar

verder kwam hij niet, want een man kwam op hem toe. „Hallo, Davis — geluk gehad ?" vroeg Walsh. „Niets, mijnheer." „Absoluut niets ?" „We hebben hem tot op zijn huid nagekeken, zijn mond onderzocht, zijn haren uitgekamd, elk stuk in zijn bagage doorsnuffeld. Niets en nog eens niets te vinden! Tenzij het hierin verstopt is!" Met een zwaai bracht hij Channets souvenir, den olifant, van achter zijn rug te voorschijn. „Maar ik heb het ding al zoo eens eventjes bekeken," besloot hij, „en kan niets ontdekken." Inspecteur Walsh staarde een halve minuut peinzend naar den olifant. Toen wendde hij zich tot Evans. „Zei je niet, dat jijzelf den olifant voor Channet hebt gekocht, tegelijk met den jouwe ?" „Ja. En daarom geloof ik niet.. ." „Heeft hij ook nog bijzondere aanwijzingen gegeven ?" „Alleen dat hij er een met groene slagtanden wilde hebben." Walsh knikte. „En waren er veel van die Indische kooplui, die olifanten met groene slagtanden verkochten ?" „Neen, alleen de man van wien ik dezen gekocht heb; en deze twee waren de eenige, die hij had." Walsh knikte weer. Hij nam den olifant, dien hij van Evans gekregen had, van de sofa op. „Bekijk dezen eens goed, Davis," zei hij. Davis draaide den olifant om en om en keek naar zijn buik. Toen keek hij aandachtiger. Hij haalde een loupe te voorschijn, stopte die in zijn oog en onderwierp het zwarte vernis aan een scherpe inspectie. Eensklaps keek hij op en zijn opwinding was duidelijk merkbaar. „Drommels!" klonk het. „Magik... ?" „Ga je gang!" was het bescheid. Davis nam een groot zakmes en voerde een meedoogenlooze operatie in de ingewanden van het dier uit. En plotseling liet een stukje van het hout los, waarna iets hards op den vloer viel en daar in een prachtige schittering bleef liggen. Walsh bukte zich. „Verdraaid!" riep hij, „de Mac Clure diamant! Evans, kerel, je hebt een geweldig succes gehad!" De detective knipperde met de oogleden. Het was duideüjk, dat zijn flair om misdadigers te pakken hem ook ditmaal niet in den steek had gelaten, maar hij wenschte wel, dat het — om zoo te zeggen — niet zoo onafhankelijk van zijn eigen intelligentie en activiteit werkte, zonder dat hij eigenlijk begreep hoe het resultaat bereikt werd. Maar dät het werkte, was ten slotte toch het voornaamste. „Eh ... wat is ... ?" begon hij. „De Mac Clure diamant ? De grootste van de diamanten, die zes maanden geleden in Zuid-Afrika bij een enorme vondst werden opgedolven. Wij begrepen al niet waar het zaakje gebleven was, maar het is me duidelijk — dank zij jou — wat er gebeurd is." „Wat is er dan gebeurd?" drong — 23 -

D« Hongaarich« Regent heeft aan den bekenden tooneelipeler Adolph« Engetj hat Hongaartch« Ofticien kruis van Verdiemte verleend.

Da cabaretier Paul Ofltre werd bij aan auto-ongalulc vrij arnitlg gewond

De Dultscha fllmactrlca Claire Fuchi-KauKmann it In hat huwelijk getreden

Da Dultscha raglssaur Wilhelm Thiele ward naar Hollywood geëngageerd. Hij zal da Fox-Film .Lottery Lover* In scène zattan.

Da beroemd« filmstar Frltz Kortn«r haaft een engagement in Engaiand aangenomen. Hij zal d« hoofdrol spelen In da B.I.P.-fllm .Abdul Hamid'. Fen gevoelig varlias voor da Dultscha fllmlndustrial

-^^——^^—^^^^^^—^—^^^^^^^—^^^^—^—^-^-^

Mr. Evans aan, voor wien het heelemaal niet duidelijk was. „Nu, de oorspronkelijke dief reist naar Southampton in een van de booten, aie geregeld Las Palmas aandoen. Daar maakt hij een heel onschuldig uitstapje aan wal, ontmoet zijn handlanger — jouw Indischen marskramer — overhandigt hem den buit en reist door naar zijn plaats van bestemming. In Southampton is hij bereid, om zoo te" zeggen, zich binnenste buiten te laten keeren, als de douane dat zou verlangen. Onderwijl stuurt die Indiër de diamanten stuk voor stuk naar het adres waar ze moeten zijn door zijn olifanten met groene slagtanden aan de jonge deugnieten te verkoopen, die voor hun

FILM-ENTHOUSIASTEN MATA HAR1 £e ZIERIKZEE. Billie Dove dimt weinig. Lilian Harvey is nog niet in Europa. U kun£ U in verbinding stellen mei Loet C. Barnstijn, Heerengracht 613, Amsterdam. C. B. ie DORDRECHT. Oéto Wallburg zal ie Berlijn éooneel gaan spelen. Zijn ^dres is Lietsensee Ufer 3, Berlijn. Hij is den 22sien Februari jarig. U moet Hem in het Duiésch schrijven en een antwoord« coupon insluiten. G. J. 5. H. te LEEUWARDEN. Truus van Aalten woont Ceintuurbaan 332, Amsterdam. Jopie Koopman kunt U schrijven p.a. Loet C. Barnstijn Filmproductie, Heerengracht 613, Amsterdam. '

N. L. te 's-GRAVENHAGE. Johan Heesters kunt U schrijven: Volks-Oper te Weenen. A. P. C. te ROTTERDAM. Wij hebben het door U bedoeld adres nog niet in ons bezit. J. W. M. te ARNHEM. Wij beentwoorden deze vragen volgens volgorde van binnenkomst. Jeanette is geen dochter van Ramsay MacDonald. Brigitte filmt weer te Berlijn. A. B. te ROTTERDAM. Van het geheele bericht was geen woord waar. Louter fantasie! R. E. M. te AMSTERDAM. Gretl Theimer is getrouwd met den tenor Arthur Hell. Tim Mac Coy is den lOen April jarig. Gene Raymond viert 26 Augustus zijn verjaardag, T. S. d. R. te ALMELO, Hierbij de gevraagde adressen. Willy Castello, Universal-studios, Universal-City, Cal'fornië. Maria Sa/.ari na. Konstanzers tras se 2, Berlijn. George Raft, 5451 Marathon Streef, Hollywood. W. I. G. te HAARLEM. Karin Evans is getrouwd. Zij filmt weinig. Willy Eichberger bevindt zich te Serajewo om te filmen.

D. T. te 's-GRAVENHAGE. Dorothea Wieck woont Hohenzollerndamm 35, Berlijn. Zij is getrouwd. Tom Mix is 6 Januari jarig. Greta Garbo is heusch niet verloofd of getrouwd. D. v. d. G. te ZWOLLE. Martha Eggerth is verloofd met Jan Kiepura. Het adres van Hans Albers is nog steeds Lennéstrasse 7, Berlijn. Niet vergeten een antwoord-coupon in te sluiten. Het kan eenige maanden duren, eer U antwoord heeft. In het Duïtsch schrijven. D. K. L. L. te 's-GRAVENHAGE. Hierbij de gevraagde verj iardagen. Onslow Stevens, 29 Maart. Richard Cromwell, 8 Januari. Marguerite Churchill, 25 Deepmber.

moreele of lichamelijke gezondheid zoo hoog noodig een zeereis moeten maken, maar die in werkelijkheid handlangers van den diamantendicf zijn. Het is heel aardig bedacht, omdat ze bij de douane nooit erg lastig zijn voor pleizierreizigers. Ten minste," voegde de inspecteur er grimmig aan toe, „dat was tot nog toe het geval." „Ik hegrijp het," bevestigde Mr. Evans. Zijn voornaamste gedachte gold Channet, in wien hij zoo droevig teleurgesteld werd. „En of, jij sluwe duivel! Ik had je wel eens willen zien, toen je deed, alsof je niets merkte, toen Channet die olifanten ruilde. Souvenir voor mij, heel aardig!"

V'^-1

iTriirr] -i J Walsh grinnikte luid — en hield zich plotseling in. „Daar komt Channet," kondigde hij aan. „Denkt natuurlijk, dat hij bij do douane heerlijk den dans ontsprongen is, en dat hij nu niets anders heeft te doen dan te zien met een zoet lijntje dien olifant van jou weer in handen te krijgen. En dat dit van een leien dakje zal gaan, daar twijfelt hij geen oogenblik aan! Hij zal van een koude kermis thuiskomen, als hij merkt, dat zijn dierbare vriend Evans een detective is." En hij kwam van een koude kermis thuis, want geen minuut later had inspecteur Walsh hem, tot zijn beleedigde verbazing, gearresteerd.

CAROLE LOMBARD DE FILMSTER. DIE DOOR DE MODERNE CHIRURGIE WERD QERED. Carole Lombard heeft het aan de wonderen der moderne chirurgie te danken, dat haar filmcarrière niet reeds zes jaar geleden een plotseling einde nam. Zeven jaar geleden werd van het blonde meisje, dat, ofschoon geboren in Ft. Wayne (Indiana), sinds haar zevende jaar in Hollywood woonde en toentertijd een tooneelschool bezocht, een proefopname gemaakt, die zóó goed uitviel, dat zij een contract van vijf jaar bij de Fox kreeg. Een jaar lang had zij reeds bij deze maatschappij gewerkt, en zij had, hoewel zij zichzelf nog als een beginnelinge beschouwde, steeds veel bewonderaars, toen haar een ongeluk overkwam, dat aanvankelijk voorgoed een einde scheen te zullen maken aan haar filmloopbaan. Bij een auto-ongeluk liep zij zulke hevige snijwonden in het gezicht op, dat er groot gevaar bestond, dat haar gelaat voorgoed geschonden, en vol met litteekens, zou blijven. De knapste chirurg uit Californië is er toen aan te pas gekomen, en aan diens buitengewone vaardigheid heeft Carole het te danken, dat alleen nog twee bijna onzichtbare lijnen op haar gezicht herinneren aan het bijna noodlottige ongeluk. Doordat zij natuurlijk maandenlang niet had kunnen filmen, verviel intusschen haar Fox-contract, en dat juist, nu zij veel geld noodig had om de doktersrekeningen te betalen. Bijgevolg accepteerde zij het eerste het beste baantje, dat haar werd aangeboden en werd ,,badschoone" bij Mack Sennett, den bekenden productieleider van komische korte films, die onlangs de wereld opschrikte met het bericht van zijn faillissement. Anderhalf jaar was zij daar den speelbal der woeste golven en der noe woestere

,

J

komieken! Toen had zij er genoeg van om zich altijd maar weer in het modernste badpak te vertoonen; zij nam ontslag en bood haar diensten aan de groote maatschappijen aan. In bijna alle studio's van Hollywood heeft zij toen gewerkt. Telkens zoolang de opnamen voor één film duurden, tot haar uitstekend werk in de Fox-film „Me, Gangster" haar een contract bij Pathé bezorgde. Na afloop hiervan werkte zij weer afwisselend bij Paramount en Fox en behaalde groot succes in een achttal films. Haar prachtig spel in „Safety in Numbers" en „Fast and Loose" leidde tot een contract met Paramount, aan welke maatschappij zij thans nog verbonden is. Carole heeft sindsdien nog een tiental films gemaakt, waarvan de laatste, „White Woman", in welke zij als tegenspeelster van Charles Laughton optreedt, onlangs in ons land zeer veel succes had. Wij kunnen nog zeer veel goeds van Carole verwachten. Ongetwijfeld heeft zij een groote toekomst voor zich.

AM/.

C. « Th.-PUZZLES N KNIPPUZZLE

had zijn ongetrouwden zwager op bezoek. Deze deelde hem tijdens een gesprek terloops mede, dat hij ging trouwen. „Maar kerel," zei mijn neef, „daar ben je nog lang niet verstandig genoeg voor!" „Zoo," zei de ander geërgerd, „vind je mij daar niet verstandig genoeg voor? Wanneer zou ik dat volgens jou dan wel zijn?" Waarop mijn neef antwoordde: „Als ie dat idee om te willen trouwen kwijt bent." Hoofdonderwijzer: „En hoe bent u er zoo toe gekomen om onderwijzeres te worden?" Het onderwijzeresje: „Ik dacht, dat mijn blonde haar zoo mooi zou uitkomen tegen het zwarte bord." Waarzegster: „Ik zie een groote teleurstelling voor iemand in uw nabijheid." Klant: „Ja, dat kan uitkomen. Ik heb namelijk mijn portemonnaie thuisgelaten en kan u niet betalen." Mevrouw: „Jaantje, de trapleuningen zijn hier altijd even stoffig. Gisteren was ik bij mevrouw hiernaast en daar glom de leuning zóó, dat je er je hoed wel in kon opzetten." Jaantje: „Ja, maar mevrouw hiernaast heeft ook drie jongens, mevrouw!" De mijnheer, die bezig was een huis te koopen, zei tegen' den makelaar: „Dat huis. dat u me vanmiddag hebt laten zien, neem ik niet." „Waarom niet?" „Dr is geen een voldoend groote kamer in. Ik ben musicus en ik zou niet eens ruimte hebben om trombone te spelen, zonder het raam open te doen!" Zij hadden samen in den maneschijn gezeten, reeds een half uur lang en geen woord of geluid verbrak de stilte. „Als je geld had, wat zou je dan doen?" vroeg zij. Hij zuchtte en stak zijn borst vooruit. „Als ik geld had, dan zou ik ver, ver weg gaan en lange reizen maken en overal heen gaan waar het mooi is!" Hij voelde een warm, klein handje in de zijne kruipen en sloot de oogen. Toen hij weer opkeek, was zij verdwenen. In zijn hand lag een kwartje!

Bovenstaande stukjes moeten uitgeknipt en zoodanig opgeplakt worden, dat ze een portret vormenvaneen Amerikaanschen filmster. Onder de abonné's, die ons het goed opgeplakte portret zenden, benevens den naamvan den acteur, zullen wij tien foto's van hem verdeden. Ue oplossingen moeten voor 23 October (van Indische abonné's voor 23 December) in het bezit zijn van: Red. „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe s.v.p. duidelijk vermelden: C. rf Th.-puizles No. 559. Degenen, die het blad liever niet willen beschadigen, kunnen volstaan met de stukjes over te trekken op een doorzichtig papiertje, of te calqueeren. Dit laatste geschiedt door middel van een, velletje carbonpapier, dat men onder deze pagina legt. Als men nu onder het carbon nog een stukje wit papier legt en dan de omtrekken van de op deze pagina afgedrukte stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier deze op het witte papier overdrukken. De aldus gevormde en uitgeknipte stukjes papier moeten ook als een portret worden opgeplakt. Zij, die ook de Wekelijksche Vraag op wenschen te lossen, kunnen die desgewenscht tegelijk met deze puzzles inzenden, doch zij gelieven de oplossingen dan op een apart, doch volledig van naam en adres voorzien velletje papier te schrijven.

\X'nt stant !i:\i ? Onder de goede oplossers zullen wij een hoofdprijs van f. 2.50 en drie troostpiijzen (filmfoto's) verdeden.

OPLOSSINGEN C. & Th.-PÜZZLES No. 556 KNIPPUZZLE fiXBSiSLHi

„Bobbie," vroeg de bezoeker, „wat wil jij worden als je groot bent?" „Ik word ontdekkingsreiziger en ga naar de Noordpool," antwoordde Bobbie gedecideerd. „En krijg ik nou een gulden van u?" „Waarom?" „Ik wou ijsjes gaan koopen om te kijken, hoeveel kou ik kan verdragen." Hij stond juist op het punt naar kantoor te gaan, toen zijn vrouw hem nog gauw een klein pakje in de hand stopte. „Wat is dat, vrouwtje?" vroeg hij. „Een fleschje met een haargroei-middel," antwoordde zij. „O, dat is erg lief van je, kindje, maar —" „Het is niet voor jou, maar voor je typiste. Heur haar schijnt erg uit te vallen, te oordeelen naar jouw jasje."

MONOOR NMPAAD^n.

De tien foto's van dezen Spaanschen filmacteur vielen ten deel aan: den heer B. E. Bühr, Den Haag; mejuffrouw D. Mdlemn, Rotterdam; den heer D. Molling Jr., Amsterdam; den heer W. Hoek, Schiedam; den heer H. van Veen, Den Haag; mejuffrouw B. Westerman, Rotterdam; mejuffrouw L. Verwer, Den Haag; mejuffrouw M. Korendijk, Rotterdam; mejuffrouw A. Willemse, Rotterdam; den heer M. Bart, Amsterdam.

LOOOORYPHE AAF BOUBER IN „BLEEKE BET' kaal — rein — beet — rul bof — bek — te — blaffen

José Mojica

25

De heer J. Timmermans te Steenwijk verwierf met de juiste oplossing van deze puzzle den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten «iLei vielen aan mejuffrouw D. Last te Nieuwci - Ainstel, mejuffrouw A. Fox te Amsterdam en mejuffrouw J. Mugge te Leiden.

-

•

. ,

■

■

■

!

'

1

'

AMOR REIST MEE

TOONEELFIGUREN.DIE IK GEKEND HEB

PREMIÈRE VAN EEN NEDERLANDSCHE OPERETTE

DOOR

IN „SCALA", DEN HAAG

Eerst veel last van pijnlijke, gezwollen voeten... Loopt nu als een kievit!

Jacq. v. Bijlevell (Hein Plumpj) met Mllly Ruy$ (Molly) en Emmy Juberlë (Dolly). FotoV

Is het te verwonderen, dat in tijden, dat het Nederlandsche fabrikaat favoriet is, de directie van „De Vereenigde Operette Spelers" op zoek ging naar een oorspronkelijke Nederlandsche operette? Zij zijn echter dun gezaad, de operettes van eigen bodem! Toch slaagde men er in er een te vinden, want de verzorgers van het libretto zijn rasechte Hollanders: Jan Schaap en Charles Heynen, terwijl de laatste bovendien pakkende, vroolijke en waar noodig zoete muziek er bij schreef en Gerrit van Weezel de instrumentatie verzorgde. Inderdaad dus een TOOVo Nederlandsch product! „Amor reist mee", dat wij geenszins als een meesterstuk willen aankondigen, is 'n verdienstelijke, hoogst beschaafde operette, die ons eenige uren ver-

Cor»t

maakt. Er is een feest op het pleizierjacht van den millionnair Blumenthal (Albert May), waar ook zijn nicht Irene Forest (Beppie de Vries) en de Prins Murdoe Hoessan (Willy Vos Mendes) te gast zijn. Tusschen hen ontstaat efen liefdesverhouding, maar de Oostersche wetten maken een huwelijk onmogelijk. Ten slotte blijkt echter de liefde sterker te zijn en worden zij een paar. En ook prinses Idris (Eri Visser), die voor hem bestemd was, kan haar eigen keuze doen en huwt Blumenthals secretaris (Dries Krijn). Wij maken nog kennis met een origineelen bootsman (Jacq. van Bijleveld) en een pittig gastje (Käthe Schnitzer), die ons met een zonderlingen filmoperateur (J. Schilthuyzen) hartelijk doet lachen. Er is veel werk van

Beppie de Vries en Willy Vos Mendes.

■

Klagen over pijnlijke voeten kan ze niet genezen. Maar het blijven klagen helpt wel, want vroeg of laat zult ge iemand ontmoeten, die U zal vragen: „Waarom probeert U Radox niet?" Ge zult verbaasd zijn van zoo'n Radox-enthousiast te vernemen, hoe ge reeds door enkele voetbaden van Uw pijnen bevrijd zult zijn. Maar ge behoeft niet te wachten tot ge hem ontmoet, lees slechts wat hij ons schreef, met toestemming zijn brief te publiceeren: „Ik heb een betrekking, waarbij ik veel moet staan en loopen, en steeds heb ik dan ook last. gehad van gezwollen voeten en uiterst pijnlijke eeltplekken. Een vriend raadde mij aan Radox te probeeren. Reeds na het eerste voetbad voelde ik een enorme verlichting. Nadien ben ik regelmatig met de voetbaden doorgegaan, en ik kan nu ronduit zeggen, dat mijn pijnen zijn verdwenen en ik loop weer als een kievit. Ik meende, dat ik niet beter kon doen dan U dit schrijven, terwijl U van mijn brief naar genoegen gebruik kunt maken." J. F. Radox bevat vier verschillende zouten. Een zout reinigt de voeten, een is desinfecteerend, een ander zout maakt de huid zacht en doet de eeltplekken verdwijnen, terwijl het laatste zout de zuurstof in het water vrijmaakt. Deze uiterst actieve zuurstof opent en reinigt de poriën der huid, zoodat urinezuur en kalkneerslag, die zich in de poriën hebben opgehoopt, — en de reden zijn der vermoeide, gezwollen voeten — worden opgelost en verwijderd. Zoo geeft Radox aan Uwe voeten de oude veerkracht terug. Radox is verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten ä f 0.75 per groot pak, omzetbelasting inbegrepen. Imp.: N.V. Rowntree Handels-Mij., Heerengracht 209, Amsterdam. decors en costuums gemaakt, alles ziet er frisch en vroolijk uit en wanneer men in de laatste acte nog voor een inlasch zorgt — dit bedrijf is thans wat leeg — dan is het succes verzekerd, ook dank zij het Scala-orkest onder Zieglers leiding. Laten wij hopen, dat roen voor deze Hollandsche opvoering evenveel belangstelling toont, als zij verdient. H. A. v. E. Jr. /

Zooals de geschiedenis des vaderlands in de middeleeuwen een onontwarbaar va-et-vient van gravenfamilies schijnt, zoo bestaat ook de geschiedenis van ons tooneel uit allerlei „huizen". Want ondanks de lauwheid, waarmee men het tooneel altoos heeft beschouwd — vooral sedert sport en bioscoop de grootste belangstelling der massa hebben verworven — beeft het tooneel in Nederland ware dynastieën gekend; en een daarvan is het „Huis" Paassen. Het „Huis" Paassen heeft in de vorige eeuw, speciaal te Rotterdam, groote triomfen gevierd. Rosier Paassen was een der belangrijkste figureu uit die periode. Met Van Zuylen, Ie Gras, de gebroeders Haspels en Catherine Beersmans vormde hij een kern machtige verschijningen, talenten van ongewoon gehalte. Ook als schrijver der romantische periode oogstte hij lauweren; zijn „Zwarte Griet" en soortgelijke spelen namen het in succes op tegen „De Twee Weezen" van d'Ennery. Naast Rosier was zijn broer Alexander van een iets fijner gehalte. Rosier was — ondanks een zeer algcmeene ontwikkeling — vooral ingesteld op „populair" tooneel. Zijn drama's waren volksdrama's, en hij had een hang naar het sterk-dramatische. Alexander was stiller.... en daardoor moderner. Rosier was onverbreekbaar verbonden aan de negentiende eeuw. Alexander kon nog overstappen naar de twintigste. Ik kon hem nog ontmoeten, en niet alleen als veteraan. Ik heb hem nog zien spelen, heb nog met hem gesproken.... heb hem nog als gast begroet in het huis waar zeer teedere herinneringen naar uitgaan: het Theater Odeon. Hij was een typisch acteur van den grooten Rotterdamschen tijd; uitermate serieus, volkomen op de hoogte van de kleinste vak-détails, maar ook van alles wat daarom heen leeft. Wanneer ik een man als Alexander Paassen vergelijk met een onzer jongeren, dan is het verschil verbijsterend. Bij hem was geen spoor van oppervlakkigheid, van Schmiere, van luk-raak-schieten. Een diepe verantwoordelijkheid bezielde hem, ook voor het kleinste. Alles was voor dezen man de moeite waard. Elke rol was een gebeurtenis waar zijn volle liefde, zijn tijd, zijn kracht aan werd gegeven. Hij was een van die kunstenaars, voor wie het tooneel als levensvoorwaarde gold. Zijn leven was een brug, die op rollen stutte. Hij bezat iets van dat geheimzinnige, dat rondom den dichter hangt. Zijn creaties waren geen steenworpen naar succes, maar waarachtige kunst-scheppingen. Dit kunstenaarschap steunde op uiterlijke en innerlijke beschaving. De Paassens waren ontwikkelde menschen, belezen, bereisd. Zij waren sterk Pransch-getint in deze ontwikkeling, maar dat gold in die dagen van minder internationaal verkeer als voldoende. Bovendien kwamen zij voort uit een traditie: in hen leefde de geest van den grooten Maarten Corver, die in het midden der achttiende eeuw een volledige vernieuwing van onze tooneelkunst bracht, en uit wier school de Amsterdamsche figuren via Cornelia Wattier, de Rotterdamsche via Bingley waren gegroeid. Want de speelstijl, die Alexan-

EDUARD VETERMAN

der Paassen kenmerkte, was typisch voor Corver: eenvoud, verinnerlijking, bescheiden middelen en sterke spanning van het gemoed. Paassens innerlijk drong zich naar buiten door. Een bescheiden manneke, vol zachten humor, vol wijze opmerkingen, vol attentie ook. Want tot het laatst toe bleef hij alle gebeurtenissen volgen, schreef bij jubilea steeds kleine, charmante briefjes — dikwijls in het Fransch — vergezeld van kleine geschenken. Daaronder waren meermalen tooneel-ridderorden, door de acteurs als requisiet te gebruiken, zelf gemaakt van sigarettendoosjes, van een merkwaardige nauwkeurigheid, die kenmerkend was voor den man zelf. Dikwijls heb ik jongere acteurs, wanneer zij in een stuk ridderorden moesten dragen, .met papieren cotillon-producten zien loopen, die ze in een winkel voor feestartikelen kochten. Dit zou voor een Paassen onmogelijk zijn geweest. Zelfs zulk een onbeteekenend détail verzorgde hij met de grootste nauwgezetheid. „Plak maar een snorretje" is een van de uitkomst-brengende adviezen, waarmee men de jongere generaties wil helpen even los te komen van hun eigen type. Bij Paassen zou dat niet mogelijk zjjn geweest. Als een figuur een snor had, dan was dat een bepaalde snor, die met zorg werd uitgekozen. Het uiterlijk van den mensch wordt immers door zijn karakter bepaald? Men kan zich toch niet willekeurig toetakelen, alleen om onherkenbaar te zijn? De kunst van grimeeren wordt maar door een klein percentage acteurs verstaan. IJdelheid en gemakzucht spelen er een rol bij. Hoevele jongeren wagen er hun lokken aan, zooals Lascur deed in „Siegfried" en van der Linden in „Het Politieraadsel?" Voor Paassen was de kunst van grimee-

ren van een zéér groot belang. Ik bezit een boek uit zijn nalatenschap met anatomische studies van het gezicht. Grondig, grondig was alles wat deze man deed. Een twintig jaar geleden nog speelde hij bij Royaards. Fabricius had een één-acter voor hem geschreven: „Valsche champêtre". Een kleine, gevoelige dialoog, uitstekend van bouw, zooals Pabricius dat kan. Later heeft hij dit schetsje nog wel eens gespeeld, en dan was dat van een verrassende fijnheid. Geen moment sentimenteel, geen oogenblik te lang. Alle pauzes precies afgemeten, elk woord precies op kracht. Ook het „Diakenhuismannetje" speelde hij nog in dien tijd, en de gansche verbleekte Hildebrandtsche kleinkunst werd levend in dat zielige figuurtje, compendium van medelijden en verwording. Het was door-en-door modem, dat wil zeggen: het sprak in vollen omvang tot ons. Hoeveel jongere tooneelspelers zijn reeds ongenietbaar geworden door het verouderen van hun specltrant? Deze kunstenaar — hij was toen tachtig — bewees, dat gróote kunst aan geen tijd gebonden is, en bij alle harten aanklopt. De herinnering aan Paassen heeft iets weemoedigs, omdat hij voor ons een traitd'union was met een langvervlogen tijd. Denk eens aan: op den posten verjaardag van Louis Moor kon hij dezen een brief sturen, waarin herinneringen werden opgehaald van driekwart eeuw terug! Herinneringen van omstreeks 1850, toen Napoleon nog in aller aandacht leefde, toen Goethe nog geen twintig jaar dood was! Langzaam, langzaam verdwijnen deze banden met het verleden. De groote kloof van 1914 heeft reeds een belangrijk tijdsdeel uit ons gezicht weggerukt. Straks zal dit alles achter den horizon verdwijnen, en geschiedenis zijn.

■

■

Allerlei kleinigheden in houding en gelaatsuitdrukking bewezen, dat de mannen zich opgelucht voelden. De sergeant schraapte zijn keel. „Zé hebben ons één voor één te pakken genomen," vertelde hij. „Hoe? En wie het eerst? Vertellen jullie maar op je beurt je lotgevallen." Een van de mannen trad naar voren. „Ik stond op post aan de voordeur. Inspecteur. Even vóór vieren hoorde ik geluid in den kelder en riep McCarthy, die aan de achterdeur stond. Hij gaf geen antwoord en dus liep ik naar achteren. Hij was er niet. Daarop ging ik naar den kelder om te kijken of hij dèar was. Toen kreeg ik onverhoeds een slag op mijn hoofd. Toen ik bijkwam was ik gekneveld en had ik een prop in mijn mond. Naderhand hebben ze me hierheen gedragen. Dat is alles wat ik weet." McCarthy vulde het verhaal van zijn collega aan. „Hetzelfde gebeurde mij, inspecteur. Dat moet zoowat twee minuten eerder geweest zijn. Ik hoorde ook geluid in den kelder en ging op verkenning uit zonder Smith te roepen. Toen ik in den kelder kwam, was het donker en ik kreeg net als hij een klap op her hoofd die me bewusteloos maakte." „Een volgenden keer blijven jullie op je post en je roept den sergeant," beval McCoy zachtjes. „En verder?" „Om vier uur," vervolgde de sergeant, „heb ik Bullock en Price naar beneden gestuurd om Smith en McCarthy af te lossen. Ze kwamen niet terug." De inspecteur keek de beide genoemden vragend aan. Price salueerde. „Toen we beneden in de hall kwamen, was hij leeg. Maar ik hoorde een soort van gemompel op de keldeptrap. We trokken onze revolvers en gingen naar beneden. We dachten, dat er wat met onze maats gebeurd was. Het was daar beneden donker. Juist toen ik den grond onder mijn voeten voelde, kreeg ik een opstopper op mijn schedel en was buiten westen." „In dezelfde minuut raakte mij ook iets," voegde Sullock er bij. „Vier van jullie buiten gevecht gesteld!" merkte McCoy droogjes op. „Wat toen?" „Ik stuurde Farley naar beneden om te gaan kijken, waarom Smith en McCarthy niet terug waren," legde de sergeant uit. „Wat is jou overkomen, Farley?" De vijfde agent stapte uit den kring. „De hall was leeg, toen ik beneden kwam, maar in den kelder kon ik stemmen hooren. Ik dacht, dat de anderen daar waren en ik ging er naar toe om te zeggen, dat ze bij den sergeant moesten komen. Maar het was donker...." „....en toen werd je door iets geraakt," gromde McCoy. „Ik ken het refrein van het liedje al. Verder maar." Het was thans de beurt van den sergeant. ..Toen Farley niet terugkwam, ging ik zelf op onderzoek uit, eerst in de vertrekken beneden en toen iri den kelder. Ik kon

BRIGITTE HORNEY ALS MANUELA IN .DE STEM VAN HET HART'

lolo Ufa

niets hooren of zien. Maar ik raakte iets zachts aan en bukte me om te kijken wat het was. Toen was ik er ook bijl" „En geen van jullie streek een lucifer af?" vroeg McCoy. „Het was beneden niet absoluut donker," verdedigde de sergeant zich. „Maar na het heldere licht in de hall kon ik toch niet goed zien. En ze moeten in de schaduw van den keldertrap gestaan hebben." McCoy knikte en keek den laatsten agent aan, die thans zijn verhaal deed over de voetstappen, een plof boven in de gang, het geluid van een deur, die achter hem openging, en den klap op het hoofd vóór hij zich om kon keeren. Hij was gaan kijken in plaats van te telefoneeren, want hij dacht, dat het de voetstappen waren van den sergeant, die terugkwam. Verdere vragen brachten aan het licht dat vijf van de mannen de uniformen waren uitgetrokken, terwijl ze nog h( wusteloos waren en ze daarna gebonden werden. Geen van allen had de gezichten der aanvallers gezien, want de boosdoeners hadden reeds maskers voor gehad toen ze boven kwamen. Toen hij alles had gehoord wat ze konden mededeelen, stuurde McCoy den sergeant en zijn mannen naar een politiedokter om hun hoofd te laten verbinden. Het bewakingsdetachement van de bank had leelijk gefaald. Smith en McCarthy hadden onder geen voorwaarde hun post mogen verlaten en Bullock en Price hadden den sergeant direct moeten rapporteeren, dat Smith en McCarthy vermist werden. Farley en de sergeant zelf hadden meer moed getoond dan gezond verstand. Maar dat kwam

later aan de orde. Op het oogenblik waren er te veel andere dngen te doen. Intusschen was Morgan de kamer binnengewandeld die achter het vertrek lag dat als wachtlokaal voor den sergeant en zijn mannetjes had dienst gedaan. Hij keerde terug, glimlachte even, maar zei niets. McCoy ging hem voor naar den kelder, die zij samen doorzochten, zonder echter ook maar iets te vinden. Dus verlieten zij het huis, lieten het onder de hoede van een paar agenten, sloten het achter zich en gingen op zoek naar verdere aanwijzingen. Hierbij hadden ze tweemaal een weinig geluk, iets wat na alle pech werkelijk geen weelde mocht heeten. Op een hoek vlakbij had een krantenverkooper gezien, dat omstreeks kwart voor zes vier politie-agenten uit de bank kwamen, en die achter zich sloten. Zij staken op een rij de straat over en verdwenen achter het leege huis. Hij had ze niet meer teruggezien. De portier van het gebouw, waarvan de achtergevel tegenover dien van het onbewoonde huis lag, had een paar mannen gezien — vijf, meende hij — die zoowat om ongeveer tien minuten voor zessen de achterdeur van bedoeld huis binnengegaan waren. Ze zagen er uit als werklui en een van hen droeg een zak, zooals loodgieters gebruiken om hun gereedschap in te bergen. Ze liepen om het huis heen naar de straat waar de bank stond. Ze praatten en lachten; ze maakten den indruk van werklieden, die klaar waren met een karwei. Hij had tegen half zes geen politie de achterdeur zien binnengaan. Op dien tijd was hij in het souterrain bezig geweest.

(Foto Metro-Gotdwyti'Mayer)

TTw®© 03>(BD'oiBinn(dihi<säl(Binia De regisseur C. Henry Gordon en de filmster Myrna Loy bespreken Myma's nieuwe rol. - 29 -

^-—^^^^^^^^^—-^^————m£mm!mm&r——mmmmmmm pp^ppipp^lWP

so» E" don n°8, vooV no°'

rgens en -•%.^Ä en no, o«e» rJ'veudiOtó» J?r-X foce Lo

^n-Wie een^S c». P?»«*8

&aer\e-

^■VeVxoe^-^;: von adre.

Noch de portier, noch de krantenventer hadden op de gezichten van de mannen grelet. En daarmede eindigde het spoor. „Ze hebben het keurig ingepikt," merkte Morgan op. „Als we tien minuten eerder geweest waren zouden we ze gehad hebbenl" „Of zij óns," verbeterde Morgan. „Ze waren ongetwijfeld op iets dergelijks voorbereid voor het geval de motorrijder om de een of andere reden zijn taak niet had kunnen volbrengen. En als ze in dat huis geweest waren, toen wij er binnenvielen.." Hij maakte den zin niet af, maar het begeleidend gebaar was duidelijk genoeg: Morgan bedoelde, dat ze dan zeer waarschijnlijk ook bewusteloos geslagen zouden zijn. McCoy bromde iets onverstaanbaars en ging op zoek naar een telefoon. Op den hoek vond hij er een en hij gaf, via het Hoofdbureau, een algemeen alarm door, om eiken verdachten werkman of verdachte groep van werklieden, die een tasch als de door den portier aangeduide, bij zich droegen, aan te houden. Maar het was nu half acht. Het spoor was koud. Het alarm was slechts een optimistische slag in de lucht. De Chef had getoond geslepen te zijn en te grondig te werk te gaan, om op het laatste oogenblik zorgeloosheid te toonen. In zijn bericht aan het Hoofdbureau gaf McCoy plichtmatig het gebruikelijke overzicht van de voorhanden gegevens, alweer echter met weinig hoop. Maar met zulk een tegenstander mocht hij het niet riskeeren, ook maar één kans op de duizend te verwaarloozen. Eindelijk nam hij, op aandringen van Morgan een taxi en ging met den amateurdetective terug naar diens flat. Jane deed open en zij vonden Lane en LeToque bezig met Mary te amuseeren, die van uit haar kussens tegen hen lachte. Maar toen zij haar vader zag, richtte zij zich op en riep; „Dit is gekomen terwijl u weg was. Maak het open! Het brandt me al den heelen middag in de vingers!"

Terwijl ze sprak hield ze een brief omhoog. Morgan nam hem aan en onderzocht de enveloppe, zoowel vanachteren als vanvoren. Hij was aan hem geadresseerd met een ronde vrouwenhand en te Brooklyn afgestempeld. Hij gaf hem aan McCoy, die hem ook nauwkeurig bekeek en daarna teruggaf. Toen scheurde Morgan de enveloppe open, trok de kaart er uit, las ze in stilte en reikte ze vervolgens aan McCoy. Deze las: „Waarde Morgan, Uw vriend McCoy doet slechts zijn plicht, reden waarom ik jegens hem geen wrok koester. Maar u speelt alleen detective voor de aardigheid. Daarom schei er mee uit, of.... enfin, ik zal deze voldoend-duidelijken zin maar niet afmaken! D.C./S.W. De Chef."

McCoy. „Zoo geïmproviseerd vertaald," sprak hij, „beteekent dit: „De luipaard verandert nooit zijn vlekken, noch de zwaluw haar vlucht. Natuurlijk ben ik dankbaar. Maar wees voorzichtig als je naar Frankrijk terug wilt keeren". Het is geteekend; „Je speelkameraad", en het is zoo ongeveer het toppunt van brutaliteit." „Maar wat is de bedoeling?" vroeg McCoy, die evenals de anderen zijn oogen op LeToque gevestigd hield. De Fransche detective lachte een beetje verontschuldigend, hoewel zijn oogen glinsterden van woede. „De bedoeling is," antwoordde hij, „dat ik positief een verkeerden zet gedaan heb. Mousson — l'Hirondelle, zooals hij zichzelf noemt, is hier gekomen voor taken. Hij is de Chef niet, want hij was hier niet in het land toen die ontvoeringen plaats vonden. Maar hij werkt samen met den Chef, Ongetwijfeld is hij het, die al die brieven gedicteerd heeft. We hebben er typisch Fransche zinswendingen in ontdekt, nietwaar? Heeren, ik zal dien schurk te pakken krijgen! Nadat ik hem laat gaan, steelt hij mijn papieren. Nu — nou» verrons! We zullen zien!" LeToques schijnbare luchthartigheid kon het feit, dat hij inwendig kookte, nauwelijks verdoezelen. Niemand scheen op het oogenblik iets te antwoorden te hebben. Toen sprak Mary. „Het bevalt me niet!" klonk haar zachte stem. „Wat stond er in uw brief. Paps?" „Ben je gastvrouw, of ben je het niet?" brieschte Morgan op zijn meest angstwekkenden toon, „Hoe staat het met 't eten?" Mary keek hem met spottend verwijt aan, maar was verstandig genoeg om te wachten. En Morgan wist, dat zij vroeg of laat hem de bekentenis zou weten af te dwingen, dat ook hij bedrogen was door den Chef,

BABYI Woorden en Muziek van GUUS BETLEM Jr.

PÉi ü Kan Pa - pa wel op gaan Krijg je al - Ier - eerst te En daar zie je O - pa

Als de kin - der - stoel z'n in - tree In je wo-ning heeft ge-daan, Kom je 'sa-vonds van kan-toor af Meteen vroo-lijk. blij ge-zicht. Op je tee-nen sluip je na-der. WaardeTroonwerd neer-ge - zet, •«■4

mm

m

i

^

J J. v Ji j doe-ken, En op zol - der zit - ten gaan. Zij - ne Ma - jes - teit de Ba - by. hoo-ren: Sla die dcür toch niet zoo dicht! Denk toch óók eens om den klei-ne zit-ten Aan Zijn Hoog-hcids don-zen bed. Doch in-plaats van „fijn te sla-pen"

iWüi

éé

mm woord, fijn. uit,

m

iüü

'ijl-ie door Wijl - ie Stel j' eens voor, zeg. dat Kletst met al - le - bei

wij z'n

ÜÜüÜ ÉÉÜÉÉ

mm

*=&

PÜ^P on - mensch'- lijk

Voert op - eens het hoog - ste Want hij slaapt nu nèt zoo Kraait die't hoog-ste lied - je

schrecu-wen vrou - wen han - den

^

*

Jl

d'Eens zoo Steeds zoo O - pa

ir r f

J

M^

zoe - te rust ver - stoort! on - na - den - kend zijn ! mid-den - in z'n snuit!

HOOFDSTUK X DE RADIO SPREEKT EEN WOORDJE MEE

De tafel was voor vijf personen gedekt. Op een vraag van haar meesteres, doelde McCoy gaf de kaart aan LeToque, die Jane mede, dat het souper klaar was en hem eveneens las, zijn voorhoofd fronste. onder protesten van de zijde van LeToque en vervolgens een enveloppe uit zijn zak en McCoy, werd het opgediend. Lane »ei haalde, die onmiddellijk bekende associa- niets, ties wakker riep, Morgan knipoogde tegen McCoy, „Neem hier ook maar eens kennis van!" „De zaak is numero één,", verklaarde Wir verzocht hij droogjes. „maar ik stel voor hier te soupeeren nu De enveloppe was geadresseerd in de- het toch klaar is. Daarom moeten jij en zelfde hand, aan den Franschen detective, LeToque maar blijven," in diens hotel, en eveneens te Brooklyn Ze keken Mary met een verontschuldiafgestempeld. Maar de mededeeling op de genden blik aan en besloten de invitatie kaart die er in zat, was in het Fransch ge- aan te nemen. Lane maakte zich reeds versteld en ofschoon met de bekende dames- dienstelijk door de stoelen te rangschikken. hand geschreven, toonde het schrift, dat Toen haar gasten bediend waren, wendde schrijfster er eenige moeite mee had de Mary zich tot McCoy, gehad. „Mag ik een veronderstelling opperen?" Morgan las het briefje hardop voor. vroeg zij. De inspecteur knikte, zijn lippen glim„Cher Petit! lachten, maar niet zijn oogen. Hij voelde Le Leopard ne change jamais ses taches, ni l'Hirondelle ses volées!, Suis zich gedrukt en bezorgd. „Dan geloof ik, dat u het heele geval opreconnalssant, tu sais, mais prends gelost hebt," klonk het troostend, „D{e guard si tu veux rentrer en France! laatste brief bewijst dat „De Zwaluw" met Alors toutes mes compliments. den Chef in contact is, zoo ze al niet Ton Copain." samenwerken. Want het briefje is met doToen hij ten einde gelezen had, keek zelfde hand geschreven als de epistels van * (Wordt vervolgd) Morgan naar het beteuterde gezicht van den Chef," - 30 —

■

„Schattig, hè?" fluistert je vrouwtje. In-gelukkig, aan je oor. „Toe. neem jij hem nu eens even, Maar, pas op ... voorzichtig, hoor!" 't Resultaat is dan natuurlijk, 'n Helsch geschreeuw, een natte mouw,. En de schuld ligt, dat is logisch, Niet bij Baby, maar bij jou!

MAISON

Alles wijkt voor Baby's cischem Hij regeert je huisgezin. Als-ie even pruilt of pruttelt, Krijgt-ic dadelijk z'n zin ,.. En dan scheld je je familie Overdreven — idioot.. , Met hun Baby-adoratie En, je speelt 'es op je poot!

ODIO"

Maar als Opa dan naar huis is. En je vrouw ook weggegaan. Blijf je eventjes, nadenkend. Bij dat kleine wiegje staan ,.. En voorzichtig zet je Baby Op je arm, trots natte mouw. En bromt binnensmonds: „Kwajongen, Ook ik buig mijn hoofd .,, voor jou!"

7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Specialiteit

Gevestigd tn 1690

voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE

■

;..-

■

■■

"

■-,■.■■;

■

,

■

lo. 5601 20 Oct. II 9 3 41

CINEMA^ THEATER

Ji

ï

■

^■-

:#■•■

mk* . 11

^WW^

m^

^tr

J' |

VerschUnt wekelUks — Frgs per kwartaal f. 1.9S.

_

Red. en Adm. Oalgewater 22,,Leiden. Tel. 760. Postrekening 41860.

IHANSI KNOTECK EK IHANS SCHLENCK IN ..HET ADELAARSNEST"1

Gsam

AFBEELDINd IN KLEUR MULTIC0L0 PICTURE