Hoofdstuk 7 Geschiedenis Vrouwenafdeling ( )

Hoofdstuk 7 Geschiedenis Vrouwenafdeling (1971-2004) Door: Saskia van Oorschot-Van de Velde en Susan Husselman We schrijven het jaar 2004 en voetbal is de sport die door meisjes en vrouwen in Nederland het meest beoefend wordt (zo’n 70.000 leden komen iedere week uit in competitieverband). Dit had de KNVB eind jaren zestig en begin jaren ‘70 nooit verwacht. Zij waren geen voorstander van deze sport voor vrouwen, maar zwichtten toch in het jaar 1971. Helaas heeft deze tak van sport nog niet de media-aandacht zoals de vrouwen in het hockey of volleybal die wel hebben.Voornaamste reden is dat het Nederlands vrouwenelftal in al die jaren nog nooit een eindtoernooi van een Europees of wereldkampioenschap heeft weten te bereiken. De vrouwenafdeling van Zwart-Wit ’28 werd officieel op 1 november 1971 opgericht. In die 33 jaar is er veel gebeurd.Wie herinnert zich niet de buitenlandse reisjes naar België, Joegoslavië, Duits-land en het officieuze wereldkampioenschap te Taiwan? Of het eerste succes op het veld: het winnen van de beker van de toenmalige afdeling West II. Of de beslissingswedstrijd om het kampioenschap van West II tegen Ter Leede; de successen in de zaal; de trainingskampen die Peter Diepstraten organiseerde in Friesland (Grou); de skivakanties georganiseerd door Jan Kroon, of de dagjes uit aan het eind van het seizoen georganiseerd door Lian Voesenek. Het gevoel van saamhorigheid dat er die in de tijd was, werd zeker getoond op de unieke afsluitings-avonden aan het eind van elk seizoen, met daarbij playbackshows waar menigeen zich ontpopte als een ware zangeres. Iedereen herinnert zich nog wel de act van Tracy Chapman alias Natasja Sordam (‘fast cars’) en Nana Mouskouri (in zesvoud)! Dat de (grote) groep vrijwilligers uit een sterke, vaste kern bestond, werd onder andere bewezen tijdens de organisatie van de officiële EK-kwalificatiewedstrijd Nederland-IJsland.Terwijl hieraan vooraf heel veel lol is beleefd, kregen wij hiervoor achteraf veel complimenten van allerlei kanten! En wat te denken van de grote happening ter ere van ons 25-jarig bestaan in De Kuip. Vele oud-speelsters en trainers waren die avond aanwezig. En laten we - qua resultaat - het grootste succes in de geschiedenis van de vrouwenafdeling niet vergeten: het winnen van de landelijke KNVB-beker op 1 juni 2000 door een 4-2 zege op het zogenaamd onverslaanbare Saestum. Zo zijn er nog tal van herinneringen. Allemaal herinneringen waarop wij met een goed gevoel kunnen terugkijken.Velen hebben er tot op de dag van vandaag vriendschappen aan overgehouden. Helaas bestaat de club niet meer. Maar de herinneringen kan niemand ons ooit afnemen! De vrouwenafdeling beschikte altijd over een damescommissie. En als ik (Saskia van Oorschot-van de Velde) nu terugblik, kan ik met een gerust hart schrijven dat deze commissie op een professionele wijze werd geleid. Zeker in de jaren negentig, toen wij (financieel) onafhankelijk waren van de club.We hadden shirtsponsors voor alle drie de vrouwenelftallen, een club van 100 (ongeveer 60 leden die elk seizoen 100 gulden aan ons schonken), en advertentiesponsors op aanplakbiljetten die om de week werden opgehangen op diverse plekken in Rotterdam-Zuid. Door deze inkomsten creëerden wij ruimte om bekwame trainers aan te nemen en te betalen, materiaal te kopen (heren 1 keek altijd met een schuin oog naar onze schitterende tenues), vervoer te regelen en leuke activiteiten te organiseren gedurende het seizoen. Ook gaven we ons eigen, tweewekelijkse clubblad uit, en waren er programmaboekjes bij de thuiswedstrijden van het eerste vrouwenelftal die werden verkocht voor een knaak! Vanaf 1982 hebben onder anderen de volgende personen zitting gehad in de damescommissie: Sonja Barendregt en Susan Husselman als voorzitters, Marjolein Borgdorff-Bakker (commissielid en bestuursgedelegeerde), Peter Diepstraten (wedstrijdsecretaris), Saskia van Oorschot-van de Velde (PR, clubblad en financiën), Inge de Kramer, Marcelle Nieuwstraten, Ilonka Sannes-van Loon (allen activiteiten), Lian Voesenek (zaalvoetbal). Nadat Susan Husselman aan het einde van het seizoen 2001-2002 haar activiteiten had neergelegd, werd de vrouwenafdeling in haar laatste seizoen (2002-2003) geleid door Arie Putter. Waarschijnlijk vergeet ik hier nog heel wat namen op te noemen, maar deze mensen hebben echt hun stempel gedrukt op het vrouwenvoetbal bij Zwart-Wit ’28. Drieëndertig jaar vrouwenvoetbal aan De Vaan… We blikken terug per seizoen en daar waar nodig is, staan we uitgebreid stil bij een hoogte- of dieptepunt.

van kampioen tot buitenspel hoofdstuk 7 - 91

De KNVB startte dus in het seizoen 1971-1972 met een officiële competitie voor het vrouwen-voetbal. Zwart-Wit ’28 was er als de kippen bij om zich in te schrijven voor deze competitie, want eerder in het jaar (Koninginnedag 30 april 1971) was er voor het eerst een vrouwenvoetbaltoernooi op De Vaan gehouden. Het toernooi was een éclatant succes. In het eerste officiële competitieseizoen (1971-1972) werd de vrouwentak ingedeeld in de competitie met DOZ, BVCB, Egelantier Boys, Lombardijen, HOV, RFC en FC Rotterdam. Het seizoen werd afgesloten met een tweede plaats, en dit was een enorme prestatie van de dames. Niet zozeer omdat zij de tweede plaats hadden bereikt, maar omdat er gedurende dit seizoen doorzettingsvermogen was getoond en bereidheid om de problemen - die ook toen altijd aanwezig waren - niet uit de weg te gaan, maar gewoon te accepteren en op te lossen. Het optimale trainingsbezoek heeft daar zeer zeker aan bijgedragen! Hoogtepunt van het eerste seizoen was een eervolle uitnodiging om in Sportpaleis Ahoy een wedstrijd te spelen ter gelegenheid van de opening van dit complex op 17 november 1971. Het seizoen 1972-1973 werd er gestart met twee elftallen.Tevens werden er twee speelsters van De Vaan geselecteerd voor de Rotterdamse selectie. De eerste Zwart-Witters, die voor deze selectie uitkwamen, waren Manja van den Driesschen en Jacqueline Harmanus.

Tijdens het seizoen 1973-1974 kwam de vrouwenafdeling in een dal te zitten. De trainingsopkomst was bedroevend, vooral in de maanden december en januari. Aan het eind van dit seizoen werd zelfs besloten om het nieuwe seizoen nog maar met één elftal verder te gaan. In het seizoen 1974-1975 viel het volgende te lezen in het clubblad:‘En onze vrouwenafdeling? Gaat die ter ziele of wordt er nieuw leven ingeblazen? Deze twee jaar geleden zo enthousiaste groep loopt zo te zien op haar laatste benen. Het is momenteel een loot aan de Zwart-Wit-stam, en die verdient steun’. Wellicht heeft deze opmerking ertoe bijgedragen dat het seizoen toch nog succesvol kon worden afgesloten. In het seizoen 1975-1976 kwam de ambitieuze trainer Jan Akkerman aan het bewind. Bovendien werd er voor het eerst gestart met een zaalvoetbalteam. Dit zaalteam werd direct kampioen van Nederland.


Tweede hoogtepunt tijdens dit seizoen was de voorwedstrijd in De Kuip op 17 april 1976 tegen ZW, ook van Rotterdam-Zuid. Uitslag 0-0. Speelsters waren onder anderen: Sarie Wander, Mary Vink, Manja van den Driesschen, Judith van der Schoor, Sonja Barendrecht (allen staand v.l.n.r.), en Bea van Amerongen, Wilma Lammers, Susan Husselman, Jacqueline Harmanus, Carla van Amerongen en Hanneke Wander (gehurkt v.l.n.r.). Anekdote trainer Jan Akkerman Jan Akkerman:‘Het betrof de wedstrijd SMV - Zwart-Wit ’28.Tijdens deze wedstrijd speelde zich het navolgende voorval af: Met nog vijf wedstrijden voor de boeg en in de race voor het kampioenschap, begon Zwart-Wit ’28 de wedstrijd zó ongeïnteresseerd dat de speelsters van DeVaan binnen de kortste keer achter stonden met 5-0.Tijdens de rust analyseerden wij de eerste helft en tot mijn grootste verbazing vloog er opeens een aanvoerdersband door de lucht. De naam van de aanvoerster zal ik u besparen. (Ze heeft het seizoen afgemaakt met basketballen bij RZ.). De uiteindelijke uitslag van de wedstrijd werd 5-4 voor SMV.Waaruit dus bleek dat - als we goed van start waren gegaan - er een kampioenschap in had kunnen zitten. Tijdens het seizoen 1976-1977 waren de resultaten in het begin van de competitie uitzonderlijk goed, maar bracht de tweede helft een terugslag. Uiteindelijk eindigden we op de zevende plaats. In de zaalvoetbalcompetitie werden overwinningen afgewisseld met nederlagen.Toch prolongeerden de dames in de zaal hun titel van kampioen van Nederland.Trainer Akkerman stopte, tot groot verdriet van de dames. In het seizoen 1977-1978 hadden de dames het opnieuw moeilijk: met twee elftallen spelen, en diverse wedstrijden over minder dan 22 dames kunnen beschikken. Maar we hebben het gered en konden in de aanloop naar het volgende seizoen wat ruimer adem halen, daar het ledental van de dames inmiddels de dertig (30) had bereikt. In de zaal werd er door de dames zeer wisselend gespeeld: dan weer werd een gemakkelijke wedstrijd verloren, en de volgende keer werd een sterkere tegenstander weggespeeld. Zou dit het onberekenbare in de vrouw zijn? Hoogtepunten voor de dames waren de uitnodiging om een wedstrijd te komen spelen bij de opening van een sporthal in Wochnum (Friesland) en dan was er de trip naar Brugge, die geweldig in de smaak is gevallen. Gedurende het seizoen 1978-1979, waarin Jan Gravesteijn de algehele leiding had, stond er weer deelname aan een internationaal toernooi op het programma. In de bijgaande anekdote leest u dat dit toernooi op een heel bijzondere wijze werd gewonnen! Anekdote trainer/verzorger/leider Jan Gravesteijn Jan Gravesteijn:‘Ik herinner me een toernooi in Duitsland tegelijkertijd met de A1-jeugd, ik dacht in Gladbach, waar we met een paas- of pinkstertoernooi waren. Er was één gelijkspel, maar voor de rest wonnen we alles, dus stonden we in de finale.Maar helaas… de finale werd op zondag gespeeld,en volgens de statuten en het huishoudelijke reglement verbiedt ZwartWit ’28 haar elftallen op zondagen te spelen. Nu hadden wij hiervoor een oplossing bedacht, die achteraf heel goed uitpakte: In ditzelfde toernooi was namelijk ook Z.W. aanwezig, en hoewel zij al waren uitgescha-keld, hebben we hen gevraagd onze finale te spelen. Zij wilden dat wel, en wat bleek: ze wonnen de finale ook nog! Op de eerstvolgende trainingsavond brachten ze ons de gewonnen cup en een kopergravure!’ Het seizoen 1979-1980 was voor de vrouwenafdeling een goed seizoen. In de nieuw opgezette regionale indeling voor de beste dameselftallen uit Zwijndrecht, Dordrecht, Den Haag, Leiden en Rotterdam eindigde het eerste elftal van Zwart-Wit ’28 op een vierde plaats. Geen slecht resultaat! Vooral niet vanwege de trainings-opkomst, die


- al dan niet doordat wij steeds waren aangewezen op het Zuiderpark of het verharde trainingsveldje - niet zo geweldig was. Het tweede elftal eindigde op een zesde plaats. Ook dit was niet zo slecht, gezien de gemiddelde leeftijd van dit elftal (vijftien à zestien jaar) en de pas korte periode die zij voetbalden. Met het zaalvoetbalteam ging het ook heel goed. Alhoewel we de strijd om de eerste en tweede plaats verloren, promoveerden we toch naar de hoogste klasse in het zaalvoetbal, dit omdat de vereniging Bloemhof al in deze klasse vertegenwoordigd was door hun eerste team. Een belangrijke gebeurtenis dit seizoen was natuurlijk de trip naar Hvar in Joegoslavië, wat een enorm succes was ondanks de regen en het feit dat de meeste meisjes nog nooit hadden gevlogen.

Anekdote speelsters Ilonka Sannes-van Loon en Marjolein Bakker-Borgdorff Marjolein en Ilonka:‘Wij schrijven het jaar 1980, als we op reis zijn naar voormalig Joegoslavië. Per vliegtuig vlogen we naar Split en vandaar met een boot naar het eiland Hvar. Rein Wolters, de verslaggever van Het Vrije Volk die met ons mee was gereisd, probeerde een gesprek aan te gaan met de plaatselijke burgemeester. Maar deze goede man sprak geen woord Engels.Aangekomen in het hotel (dat wil zeggen nadat we onze spullen daar hadden neergesmeten) gingen we op weg naar de wedstrijd. Dit was een betonnen veld met een enorme laag modder vanwege de regen.Want het regende verschrik-kelijk hard.Nóg erger dan in Nederland.De tegenpartij bestond uit dames (nou ja,dames) van Jugoplastika uit Split.En Marjolein - die dit nog precies weet - knalde tegen een dame op die we Harry noemden. Harry was zeker twee meter lang en ongeveer 90 kilo zwaar. In de rust kregen we thee met zóveel rum erin dat een paard er de hik van zou krijgen. Na de goede, spannende wedstrijd (1-1) op dit ‘geweldige’veld en met alleen maar mannelijk publiek (!),was er ‘s avonds feest.Het leek de dames van Jugoplastika wel leuk om door elkaar te zitten. En Marjolein zat natuurlijk naast, ja hoor, Harry: Het smakt, boert, rookt en zuipt als een ketter’ Het seizoen 1980-1981 stond gedeeltelijk in het teken van het 10-jarig bestaan. Officieel bestond het vrouwenvoetbal tien jaar op 1 november 1981. Om dit te vieren was er op tweede paasdag een groot internationaal toernooi op De Vaan met deelname van teams uit Denemarken, Engeland, Duitsland, België en Frankrijk. Het weer werkte uitstekend mee en het toernooi werd betiteld als ‘zeer geslaagd’! De competitieresultaten waren middelmatig te noemen. Het eerste elftal eindigde onder in de mid-denmoot in de interregionale klasse en het tweede team eindigde op ongeveer zo’n zelfde plaats in de tweede klasse. Positief was het feit dat er aan het eind van het seizoen veel meer dames kwamen trainen dan in het begin, hetgeen dus ook aan de resultaten te zien was. Het zaalvoetbalteam eindig-de als zesde in de hoogste klasse, wat toch geen gek resultaat was. Met betrekking tot de begeleiding van de dameselftallen stopte Jan Hof als leider/trainer van het eerste elftal. Anekdote trainer Jan Hof Jan Hof:‘Er was eens een klein meisje, slechts dertien jaren jong, uitgedost in het complete tenue van West Ham-United, die


vroeg of ze ook lid kon worden van Zwart-Wit ’28.Wij moesten haar – gezien haar leeftijd - toen teleurstellen, maar later is haar talent er duidelijk uitgekomen, niet alleen bij diverse vertegenwoordigende elftallen maar zelfs in het Nationale Elftal. Zij is lid gebleven van Zwart-Wit ’28 tot het faillissement. Haar naam? Saskia van de Velde’ In het seizoen 1981- 1982 floreert het vrouwenvoetbal nog steeds binnen onze vereniging. In compe-titie-verband kan gezegd worden dat het een geslaagd seizoen was, waarbij het tweede team maar net naast de titel greep. Natuurlijk was voor het vrouwenvoetbal de trip naar Taiwan iets om nog jaren op te teren.

Officieus wereldkampioenschap in Taiwan (7 t/m 26 oktober 1981) Door: Susan Husselman ‘Deelname aan een officieus wereldkampioenschap voor dames… als resultaat van een kort gesprekje in Londen met een vertegenwoordiger van de Taiwanese Voetbalbond. Nooit heb ik vermoed dat dit daadwerkelijk door zou gaan’. ‘Maar op 7 Oktober 1981 stonden we toch echt op Schiphol om met Singapore Airlines richting het Verre Oosten te vliegen. De groep bestond uit de hierna volgende speelsters, begeleiders en suppor-ters. Geen van ons had er van tevoren een idee van hoe uniek deze reis zou worden. Dat een trip als deze niet zomaar tot stand komt, zal voor iedereen duidelijk zijn: maanden hieraan voorafgaand werd er bekeken wie er mee wilde/kon, moesten we voor iedereen visa aanvragen, moesten de inentingen worden geregeld en werd er natuurlijk gezocht naar een sponsor. En omdat duikbotenspecialist Rijn-Schelde Verolme (RSV) precies in deze tijd toestemming had gekregen van de Nederlandse regering om twee duikboten aan Taiwan te leveren, vonden wij dit bedrijf bereid onze reis financieel te ondersteunen. Dat deze (politieke) kwestie ook heel erg in Taiwan speelde, ontdekten we toen we daar in ons trainingspak over straat liepen: heel veel mensen spraken ons aan of riepen ‘hé, diving ships’, en dan moesten we handtekeningen uitdelen. Maar eerst vertel ik iets over de reis, die begon op Schiphol. Nadat we daar eerst een groepsfoto hadden laten maken voor het blad Schiphol_land vlogen we via Abu Dhabi en Colombo naar Singapore, waar we een overnachting zouden hebben. Ik kan me nog steeds herinneren dat ik 's ochtends het raam opende, over de stad uitkeek en dacht: Wat een mooi gezicht! Het leek wel een sprookje.We hadden gelukkig nog wat tijd om in Singapore rond te kijken, omdat we pas 's middags zouden doorvliegen naar Taipei, onze eindbestemming. Daar eenmaal aangekomen, werden we onthaald als supersterren, en dat zou gedurende ons gehele verblijf daar zo blijven. Naar mijn mening vanwege de duikbotenaffaire kregen wij altijd een voorkeursbehandeling boven alle andere teams. De resultaten? In 1981 was de vrouwenafdeling van Zwart-Wit ’28 nog een groepje meiden, dat één keer per week trainde en een beetje voor de leut met voetballen bezig was. Maar een paar maanden voor het vertrek naar Taiwan werd er begonnen met tweemaal trainen in de week, en dat is nadien ook altijd zo gebleven.Toch waren we (conditioneel) niet echt opgewassen tegen de teams van bijvoorbeeld Duitsland en Taiwan zelf. Omdat het een onofficieel, op uitnodiging gebaseerd toernooi was, speelden er dus geen landenteams, maar clubelftallen.


In totaal deden er veertien teams mee, verdeeld over twee poules. Wij zijn uiteindelijk als zevende geëindigd, waarmee we toch teams uit Thailand, Frankrijk en Amerika onder ons lieten eindigen. Hoewel het voetballend eigenlijk best beter had gekund, was het een geweldige ervaring om in stadions te spelen met soms wel 15.000 toeschouwers! En natuurlijk was er die onvergetelijke openings- en sluitingsceremonie! Net als bij de Olympische Spelen kwam iedere ploeg apart het stadion binnen, met een vlagdrager voorop. De Taiwanese organisatoren hadden er een hele show omheen gebouwd, compleet met draken, vuur en allemaal prachtig uitgedoste mensen! Bijna drie weken zijn we in Taipei en Kaohsiung verbleven. Ik kan hier nog zoveel meer over vertellen, maar ik zal me beperken tot een paar anekdotes: Bij aankomst in Hotel Carnival in Taipei bleek dat ons elftal op drie verschillende etages was onder-gebracht. Henk van den Berg, onze toenmalige voorzitter en steunpilaar tijdens deze trip, heeft toen even met de directie gesproken en direct werd er een aparte vleugel voor ons gereserveerd. Daarna moesten we naar de hoogste etage om te eten: hier was het ongeveer min tien graden, evenals het (Chinese) eten. Ook hier is Henk weer ingesprongen. Binnen tien minuten zat iedereen op de begane grond in de snackbar broodjes hamburger te eten. Joop Schilperoort, één van de begeleiders, zou in Taipei naar de kapper gaan; hem was verteld dat hij daar en daar moest zijn en hij had om tien uur een afspraak.Toen Joop om twaalf uur nog niet terug was, begonnen wij ons ongerust te maken. Nou, daar kwam Joop om half een aan; met een hoofd (wel geknipt) dat helemaal rood was. Het bleek dat de kapster hem bij binnenkomst iets gevraagd had en alhoewel Joop niet precies had begrepen wat, had hij wel ‘ja’ gezegd. Hiermee had hij dus gevraagd om een uitgebreide behandeling, die inhield dat hij tevens tot aan z'n middel gemasseerd werd! En dan Jan Hof, onze trainer/scheidsrechter, die verliefd werd op de aanvoerster van het Filippijnse team. Echter, dit bleek de dochter te zijn van één van de belangrijkste militaire leiders in dit land. Linke soep, dus! En ik zou nog kunnen vertellen over de bezichtiging van de Chiang Kai-Chek Memorial Hall; het bezoek aan de belangrijkste Taiwanese filmset; het uitstapje naar een soort pretpark dat hoog in de bergen was gelegen; een tripje naar de kust; een bezoek aan een tempel (met een echt gouden Boeddha) etc. Dit alles onder begeleiding van een complete militaire eenheid, het-geen tegelijkertijd betekende dat overal waar onze bus kwam, de mensen voor ons in de houding sprongen. In Kaohsiung werden we zelfs ingehaald door een politie-escorte en kregen we bij aankomst in het hotel bloemenslingers omgehangen! Maar goed, ik zal er maar mee stoppen. Feit blijft dat deze drie weken zó'n indruk op me hebben gemaakt, dat ik het nooit meer zal vergeten. Zoiets maak je niet eenmaal in de 30 jaar, maar één keer in je leven mee. En dat geluk heb ik gehad.


Selectie na terugkeer uit Taiwan: Mirelle Bakker, Linda Bakker-Monster, Marjolein Borgdorff-Bakker, Irene Dijkstra, Manja van den Driesschen, Helen Fernandez, Carla Goudriaan-Horstink,Tonny Hulster, Susan Husselman, Ada van Meyeren, Jetty Moonen, Grace Nuis, Judith van der Schoor, Lolita Stoutjesburg. Begeleiding: Henk van den Berg, Jan Hof, Joop Schilperoort, Ger Vermeer, Han Goudriaan. Supporters: De heer en mevrouw Husselman, Peter Diepstraten, de heer en mevrouw Bakker. Tijdens het seizoen 1982-1983 wisten de twee teams hun ‘mannetje’ te staan op de velden en kon het zaalteam haar draai ook vinden. De dames hadden grootse plannen om tot uitbreiding te komen en meer teams te laten spelen. De gezusters Nieuwstraten schreven zich in als lid. In het seizoen 1983-1984 werd met drie teams aan de competitie deelgenomen. Het eerste team in de interregionale klasse en het tweede en het derde in de competitie van de afdeling Rotterdam. Een lichting nieuwe speelsters kwam naar De Vaan o.a. Tina Birchall; Paula Groeneveld; José Groenewoud; Tonny Hulster; Anneke Stolk en (toekomstig international) Saskia van de Velde. Zij versterkten het eerste elftal. Na een spannende competitie moest het eerste elftal de eer uiteindelijk aan Groote Lindt laten. Een revanche kwam er echter wel. Eerst werd de regionale beker voor zaterdagteams gewonnen tegen PFC (4-0). Daarna de regionale beker voor zondagteams tegen Bloemhof (0-1). Zwart-Wit ’28 werd dus kampioen van Rotterdam en nam deel aan het toernooi voor districtwinnaars.


Favoriet voor deze districtsbeker waren K.F.C.’71 en Groote Lindt. Zeer onverwacht wonnen de vrouwen van Zwart-Wit ’28 deze districtsbeker van West II op 19 mei 1984. Uitslagen van de districtswedstrijden tijdens het toernooi: Groeneweg-Zwart-Wit ’28 (0-2); Zwart-Wit ’28-Groote Lindt (0-0); Alkmania-Zwart-Wit ’28 (0-0) en Zwart-Wit ’28-KFC’71 (2-0). Het tweede elftal werd ook versterkt met zowel een brok routine als jeugdige speelsters. Uit de jeugd kwamen Mirjam Versteeg,Tamara Provily en van DCL kwam Lucretia Olofsen. De routine in het elftal bestond uit Mieke van Doren; Manja Diepstraten; Heidi Nuis; Sari Provily; Ilonka van Loon; Judith Verschoor en Marjolein Borgdorff. Het tweede werd dan ook maar meteen kampioen van de tweede klasse Rotterdam. Ze hadden aan een gelijkspel genoeg tegen Zwarte Waal, maar wonnen zeer overtuigend met 0-8. Lucretia Olofsen maakte in het tweede elftal het honderdste doelpunt van de competitie.Voor Zwart-Wit ’28 betekende dit succes het eerste kampioenschap in de geschiedenis van de vrouwenafdeling. Ook werd het clubrecord gebroken. 163 doelpunten voor en slechts drie tegen! Er werden 42 punten behaald uit 21 wedstrijden. Het derde elftal was een beetje het stiefkindje, want de speelsters die ‘overbleven’ kwamen in het derde elftal terecht.Toch hebben zij met veel plezier hun wedstrijden gespeeld, ondanks de slechte opkomst bij de trainingen. En het zaalvoetbal floreerde. De dames wisten het zelfs zover te brengen, dat naast de veldvoetbal-beker ook nog eens de beker voor het zaalvoetbal werd veroverd. In de zaalcompetitie was het stuivertje wisselen met HOV. De ene keer werd er overtuigend gewonnen, terwijl er de volgende keer weer onnodig werd verloren. In het seizoen 1984-1985 eindigde het eerste elftal op het veld op de derde plaats, achter haar eeuwige concurrenten Groote Lindt (werd kampioen van Nederland) en Rijsoord. Gedurende het seizoen zijn er wel kansen geweest om op een eerste plaats te komen, maar door diverse omstandigheden, waaronder onvoldoende inzet en motivatie, werd dit slechts een derde plaats. Daarnaast werden we ook nog door HOV uitgeschakeld voor de beker. Het tweede elftal wilde niet bij het eerste achterblijven en eindigde ook op een derde plaats, achter Berkel en Leonidas. Het derde elftal streed met wisselend succes en behaalde een zesde plaats. In de zaal bleek het eerste team van Zwart-Wit ’28 oppermachtig. Dit resulteerde dan ook in het verdiende kampioenschap. Als kampioen van Rotterdam moest er toen gestreden worden tegen de beste teams van Den Haag, Gouda en Dordrecht. De vertegenwoordigende teams uit de laatste twee steden stelden niet zoveel voor, dus ging de strijd tussen Texas DHB uit Den Haag en Zwart-Wit ’28 uit Rotterdam. De directe confrontatie eindigde in 2-2. Maar wat bleek uit het totale doelsaldo: omdat Zwart-Wit ’28 één goal tekort kwam om zich kampioen van West-IV te noemen, ging deze titel dus naar Texas. Speelsters waren Ada de Lange, Anneke Stolk, Tina Birchall, Paula Groeneveld, Tonny Hulster, Susan Husselman, Wilma Lammers, Christa Kanters en coach Inge van de Bulk. Dat jaar ging het niet goed in de zaal: de zaalfinale voor de beker werd niet gehaald, terwijl in het seizoen 19831984 nog Zaal Bekerkampioen waren. Bekerkampioen in de zaal werd H.O.V. Het tweede zaalteam, dat zich voor het tweede jaar in de zaal manifesteerde, deed het wel goed: zij behaalden een


derde plaats achter Het Vierspan (zaalteam van Groote Lindt) en het tweede team van Bloemhof. Een goede prestatie dus. Anekdote leider Peter Diepstraten Peter Diepstraten:‘We gingen naar Friesland voor een toernooi met dames twee bij Zwaagwesteinde. Dat werd vrijdag weg en zondag terug.We sliepen met zijn allen (16 personen) op de zolder van een kleine jeugdherberg in Oenkeck. En na aankomst was het onmiddellijk feest: een aantal meiden versierden de slaapzaal met aan elkaar geknoopte slaapshirts, handdoeken enzovoorts.Toen we gingen slapen, moest iedereen dus eerst alles zoeken. Het toernooi was gezellig en erg heet. En we hielden er prima contacten aan over, want we zijn achtmaal in Friesland geweest.Toch was deze trip natuurlijk niet te vergelijken met die naar Taiwan(1981), die voor mij het hoogtepunt was!’ Helaas was er in het seizoen 1985-1986 geen kampioenschap of bekerwinst te vieren. Een gedeelde derde plaats voor zowel het eerste als het tweede team, terwijl het derde - dat hoofdzakelijk tegen eerste elftallen speelde - een hele keurige vierde plaats behaalde. Bovendien maakten zij de meeste doelpunten van de drie veldteams. De twee zaalteams eindigden beiden op een vierde plaats, wat voor het eerste team inhield dat zij in de nieuw te vormen, interregionale indeling zouden gaan uitkomen.Toen later bleek dat deze nieuwe zaalcompetitie, die in het seizoen 1986-1987 zou starten, niet doorging (in verband met gebrek aan belangstelling), was dit een grote teleurstelling. De trainingsopkomst mocht ronduit goed genoemd worden. Op beide trainingsavonden was toch meestal tweederde van het aantal leden aanwezig; op de maandagavonden waren er zelfs vaak meer dan 25 (een heel aantal om onder de duim te houden...). De dames kregen steeds meer plezier in het voetbalspelletje. Hun inzet kan dus als een investering voor de toekomst worden beschouwd. Tijdens het seizoen 1986-1987 werd er gevoetbald onder leiding van Joop Schilperoort. Aan het eind van de rit stond het eerste elftal op een zesde stek geparkeerd en dat was een tegenvaller. De juiste formatie werd niet één, twee, drie gevonden. Het tweede team met assistent -trainer Jaap Husselman miste net het kampioenschap maar eindigde wel als keurige tweede. Het derde team wilde niet lager eindigen dan het eerste, maar moest ook met een zesde plaats genoegen nemen. In de zaal waren de dames vertegenwoordigd met twee teams, die eindigden op een vierde respectievelijk derde plaats. Tijdens het seizoen 1987-1988 ging het met de vrouwenafdeling voortreffelijk.Wederom vond een lichting van talentvolle speelsters haar weg naar De Vaan: Petra van der Heiden; Jeanet Hogen-doorn, Judith Kroon en latere international Sandra Keereweer.Tevens had de damescommissie een nieuwe trainer aangesteld in de persoon van Jan Kroon. Evenals de voorgaande jaren was het eerste elftal opnieuw kandidaat voor het kampioenschap. Op slechts drie punten achter nummer één,Ter Leede, bereikten zij een eervolle tweede plaats. In de strijd om de KNVB-beker won Zwart-Wit ’28 op 28 april 1988 de kwartfinale in een thriller-wedstrijd tegen Rijsoord. Helaas werd de daaropvolgende halve finale op 6 mei 1988 tegen Haastrecht verloren, omdat de strafschoppen - na een gelijke stand van 0-0 - minder goed door ons werden genomen. Hollandser kan het niet, zou je zeggen… Het tweede team wist beslag te leggen op een derde plaats in de competitie. Het derde team kwam net voor de rode lantaarndrager tot stilstand, maar dat was niet verwonderlijk gezien het feit dat er hoofdzakelijk eerste en tweede teams van andere verenigingen in deze afdeling zaten. De dames in de zaal bezetten in de competitie een tweede plaats. Anekdote trainer Jan Kroon Jan Kroon:‘Echte anekdotes schieten me niet te binnen, wel ligt de ‘bekerthriller’ tegen Rijsoord me nog vers in het geheu-


gen. Hierbij kwamen we tot driemaal toe op de valreep gelijk, en wonnen we tenslotte op strafschoppen. Ook denk ik met veel plezier terug aan de twee wintersportvakanties (met ruim 30 man), waarbij we zelfs Jonara Bernardina op de ski’s kregen!

Anekdote speelster Saskia van de Velde Saskia van de Velde:‘Op 23 mei 1988 speelden we ‘s nachts (klokslag drie uur) tegen Bloemhof. Reden was dat Zwart-Wit ’28 haar 60-jarige bestaan vierde, waarvoor er een 24-uurs toernooi was georganiseerd. Ik vond het een heel leuke gewaarwording om ‘s ochtends thuis te komen na een partijtje voetballen’. Tijdens het competitie seizoen 1988-1989 was er voor het eerste team de elk jaar terugkerende strijd met Rijsoord en Ter Leede, en ditmaal ging Rijsoord er met de grote prijs vandoor. De dames van Zwart-Wit ’28 kwamen op een derde plaats terecht. Het tweede team eindigde in haar afdeling op eenzelfde plaats. En het derde team bleef net onder de middenmoot hangen en kwam uiteindelijk op een zevende plaats terecht. In de zaal kwamen de beide teams tot een ongeveer vergelijkbaar resultaat als in de veldcompetitie. Het eerste nam een eervolle tweede plaats voor haar rekening en het tweede team kwam als zevende uit de bus. Als we terugblikken op de resultaten van de drie veldelftallen, kan het seizoen 1989-1990 niet betiteld worden als echt geweldig. Het eerste elftal werd wel versterkt door twee talenten die later zijn uitgegroeid tot internationals: Sandra Roos en Sandra van Tol. Het eerste eindigde dat jaar op een gedeelde vijfde plaats. Maar na de winterstop scheidden de wegen zich van hoofdtrainer Jan Kroon en de vrouwenafdeling van Zwart-Wit ’28. Wil van Oorschot nam tot het einde van het seizoen de honneurs waar. Het tweede team kon zich gelukkig net op tijd veilig stellen binnen hun klasse. Ook het derde eindigde in de middenmoot. Eigenlijk was er maar een hoogtepunt gedurende dit seizoen. En dat was het behalen van de Rotter-dams Nieuwsblad-Cup (RN-Cup), waaraan bovendien een leuke reis naar Engeland was verbon-den. De finale werd gespeeld tegen H.B.S.S. en werd zeer overtuigend gewonnen met 5-0. De avond ervoor behaalde een aantal Zwart-Witters, die voor de Rotterdamse selectie uitkwamen, het Nederlands kampioenschap voor selectieteams in de zaal. Dit waren Susan Husselman, Petra van der Werf, Sandra Keereweer, Saskia van de Velde en Monica van Vulpen. Anekdote speelster Marcelle Nieuwstraten In het jaar 1990 moest Zwart-Wit ’28 dames 1 tijdens de halve finale van de (toen nog) RN Cup spelen tegen Rijsoord dames 1. Omdat de stad Rotterdam 500 jaar bestond, was dit het enige jaar dat hieraan ook door dames meegevoetbald mocht worden… Marcelle Nieuwstraten:‘Het was een avondwedstrijd en ik mocht deze avond, als speelster van het tweede, op de bank zitten. Omdat het een gelijkspel werd, moesten er penalty’s worden genomen. De toen invallende trainer,Wil van Oorschot, wees mij aan als één van de gelukkigen. Ik mocht de laatste penalty nemen. Rijsoord had er één gemist, en als ik zou scoren, stonden wij in de finale tegen H.B.S.S. Ik schoot hard in de bovenhoek, en scoorde! Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik toen zoveel lef had... Trouwens, de finale wonnen wij met maar liefst 5-0, en een tripje naar Engeland werd onze prijs’.


Ook was het zaalteam van Zwart-Wit ’28 gedurende haar bestaan nog nooit zo succesvol geweest als in dit seizoen: Zij werden achtereenvolgens kampioen van Rotterdam, kampioen van West-IV en eindigden bij de beste vier teams van Nederland. Helaas verloren zij de finale voor de Nederlandse beker van Watervogels in Den Helder (na een heerlijk etentje in een Argentijns restaurant).

Anekdote trainer, leider, vlaggenist Wil van Oorschot Wil van Oorschot:‘Ik ben eigenlijk voor het eerst met vrouwenvoetbal in aanraking gekomen bij Coal. Het waren destijds vrouwen van spelers die naar wat vertier zochten op de zondag, en het niveau was echt beschamend. In die tijd speelden we met de heren wel eens zaalvoetbaltoernooien (café-elftallen), waaraan ook damesteams meededen. Elk team had vaak wel één of twee meisjes die enorm veel konden met een bal, maar met vrouwenvoetbal op het veld kwam ik eigenlijk nooit in aanraking.Totdat we met een familie-elftal inclusief gastspelers een toernooitje bij Camping Hoeve in Hoeve speelden. Bij ons deed een linksbuiten mee die een vent met 20 jaar ‘voetbalervaring’ door zijn stokken speelde en de bal daarna bij de tweede paal legde. Misschien ben ik daarom later wel verliefd op haar geworden. En als dat gebeurt, ga je ook automatisch mee kijken als ze ‘s zaterdags moet spelen. Ik wist niet wat ik zag: leuke combinaties, mooie doelpunten en spelvreugde. Mijn grootste succes als trainer/leider was wel het behalen van de Rotterdams Nieuwsblad Cup. Het werd 5-0 tegen HBSS op het terrein van mijn kluppie Coal.’ Anekdote speelster Jesca Koster Jesca Koster:‘Ik speelde eind jaren tachtig bij een gezellige zondagvereniging waar niet serieus werd getraind en gevoetbald. Al hadden we twee teams… met de trainingen kwamen er gemiddeld niet meer dan zeven mensen opdraven. Ook trainden we niet op een grasveld maar op een gravelveld omdat de grasmat anders te snel kaal zou worden. Mede door een verhuizing was ik (dus) gedwongen naar een andere vereniging uit te kijken. En via een vriendin kwam ik op een regenachtige doordeweekse avond in maart bij Zwart-Wit ’28 terecht. Ik mocht een training meedoen om te kijken hoe het beviel.Tot mijn stomme verbazing liepen de twee grote kleedkamers onder de tribune binnen een half uur compleet vol met door elkaar pratende en lachende meiden.Het leek wel een kippenhok.Foto’s van een recente wintersportvakantie werden onder mijn neus geduwd en ik werd direct al uitgenodigd voor de volgende wintersport. Nog niet helemaal van de eerste verbazing bekomen liep ik mee naar het trainingsveld. Daar werd de groep gesplitst en ik kwam bij het derde team terecht. Er werd een stevige warming-up gedaan en daarna volgde er een heerlijke training. Het viel me op dat er zelfs voor een derde damesteam een trainer was en dat er voldoende materiaal (hesjes, pionnetjes) voor handen was, want ook dat had ik wel eens anders meegemaakt. Er werd lekker hard gewerkt maar er kon ook een dolletje of een geintje gemaakt worden.Voor het eerst sinds lange tijd had ik na een training weer eens het gevoel dat ik ook daadwerkelijk getraind had. Na de training werd me gevraagd of ik het leuk had gevonden en of ik misschien zin had om aan een van de vriendschappelijke toernooien aan het eind van het seizoen mee te doen. Ik vond het helemaal geweldig! Het seizoen heb ik nog wel bij mijn oude vereniging afgemaakt maar vanaf die eerste avond in maart was Zwart-Wit ’28 mijn kluppie’. Anekdote Speelster Susan Husselman Susan Husselman:‘Als ik anekdotes zou willen schrijven over het zaalvoetbal bij onze vereniging, zou ik gemakkelijk een paar bladzijden kunnen vullen.We hebben altijd zo’n goed team gehad en zoveel meegemaakt, dat het echt moeilijk is om één speciaal gebeuren naar boven te halen.Toch denk ik dat de uitwedstrijd tegen Hekelingen in Spijkenisse (gedurende het seizoen 1989-1990) wel heel bijzonder was. Er was veel publiek omdat we tijdens deze wedstrijd kampioen konden worden. Bovendien hadden veel mensen al bloemen enzovoorts meegebracht omdat ze blijkbaar veel vertrouwen in ons hadden… En


op zich niet onterecht, want het was een gemakkelijke wedstrijd.Wij stonden op een 7-0 voorsprong, toen Hekelingen - op een gegeven moment in de tweede helft - de bal over de lijn schopte waardoor wij mochten intrappen. Omdat Carla Horstink dit twee millimeter deed vanaf de plaats waar de bal was uitgegaan, ging de intrap naar Hekelingen.Toen ik hiervan iets zei tegen de scheidsrechter, vond deze dat ik m’n mond moest houden. Ik deed dat niet, kreeg twee minuten straf, toen vijf, en mocht toen de zaal verlaten. Dat deed ik ook niet; ik ging aan de zijlijn tegen de muur zitten want ik vond het echt overdreven allemaal. De scheidsrech-ter waarschijnlijk ook, want die staakte de wedstrijd. Dit betekende geen kampioen, geen bloemen, twee punten in mindering en iedereen boos op mij.Vooral Saskia! Gelukkig (zeker voor mij) werden we twee wedstrijden later wel kampioen!’

Het seizoen 1990-1991 met als hoofdtrainer Jack van Dalen is als zeer succesvol de boeken ingegaan.Voor het eerst nam de vrouwenafdeling van onze vereniging deel aan de competitie met vier veldelftallen en twee zaalteams, met als resultaat: Promotie van alle vier de veldelftallen! Het eerste eindigde bij de bovenste vier voor de nieuw te vormen landelijke klasse in het seizoen 1991-1992. Het tweede en het vierde eindigden idem dito in de bovenste regionen, wat hun recht gaf op promotie. Het derde veldteam behaalde voor het eerst in hun bestaan het kampioenschap in de tweede klasse. Op 9 maart 1991 wonnen zij thuis van Nieuwenhoorn met 5-0. Anekdotes speelster Lian Voesenek Wat me altijd bij zal blijven, is de uitspraak van Angelique Wahlbrink. In de rust van een wedstrijd van Dames 3 riep Angelique:‘Als we nu even snel spelen dan zijn we zo klaar!’ En natuurlijk de stunt van Ilonka van Loon. Ilonka woonde al een eeuw in Rotterdam, maar op weg naar een uitwedstrijd inVlaardingen raakte ze de weg toch even kwijt. Ze pakte namelijk de Heinenoordtunnel en daarna de Haringvlietbrug om vervolgens haast in Zeeland erachter te komen dat ze niet helemaal goed zat. Oeps! Met dames 3 moesten we uit naar Oude Tonge, altijd leuk, altijd een boel wind. Norma Schoondorp kwam tot de ontdekking dat ze vergeten was een schone onderbroek in haar tas te stoppen. Geen probleem voor Norma, ze spoelde die ze aan had uit en hing hem vervolgens bij onze keepster, Jacqueline Wubben, in de goal te drogen. Zodoende hadden we gedurende de hele wedstrijd een rode vlag in de goal hangen. Ook waren er kampioenschappen van de twee zaalteams, terwijl het eerste zaalteam ook nog eens bekerkampioen werd (prolongatie van de dubbel). Speelsters van dit succesvolle zaalvoetbalteam waren Susan Husselman, Sandra Keereweer, Saskia van de Velde, Lucretia Olofsen. Carla Goudriaan, Monique Driest en keepster Jacquelien Wubben. Na dit zaalkampioenschap werd besloten het daarop volgende seizoen te stoppen met zaalvoetballen. Voornaamste reden was dat de competitiewedstrijden te gemakkelijk werden gewonnen. Uitslagen van 10-0, 12-0 waren geen uitzonderingen. Op 8 december 1990 werden Sandra Keereweer en Saskia van de Velde uitgenodigd voor het Nederlands zaalelftal voor een interland tegen België. Hierin speelde ook Milka Ruperti, die een aantal jaren later De Vaanploeg zou


komen versterken. Er werd met 1-2 gewonnen van België. Dit was tevens ook de laatste zaalvoetbal-interland van Nederland. Jammer was wel dat het eerste veldelftal het hele seizoen bovenaan heeft gestaan, maar uiteindelijk in een beslissingswedstrijd in Ter Leede haar meerdere moest erkennen.Voorafgaand aan deze beslissingswedstrijd moesten wij nog 20 minuten spelen tegen HOV in verband met het gestaakte duel - eerder in de competitie - tegen dit team. (Deze wedstrijd werd gestaakt bij een stand van 1-1 omdat de scheidsrechter werd geslagen door een HOV-speelster nadat zij de rode kaart had gekregen voor een slaande beweging naar Susan Husselman.) Door een vrije trap van Sandra Keereweer wonnen we deze wedstrijd, waardoor we samen met Ter Leede alsnog op een gedeelde eerste plaats eindigden. Maar tijdens de beslissingswedstrijd op 20 mei 1991 in Nootdorp, waarbij moest worden uitgemaakt wie er uiteindelijk kampioen zou worden, bleek Ter Leede meer fysieke kracht aan de dag te leggen dan Zwart-Wit ’28 en dat betekende een 4-1 zege en het kampioenschap voor Ter Leede. In dezelfde maand werd Susan Husselman door de KNVB gehuldigd voor het feit dat zij dertien jaren onafgebroken deel uitmaakte van het Rotterdams Dameselftal (veld) en tien jaren van de damesselectie zaalvoetbal! Het seizoen 1991-1992 werd een teleurstelling omdat er niet aan het vooraf vastgestelde hoge verwachtingspatroon kon worden voldaan. Gedurende dit seizoen startten alle vier elftallen in een hogere afdeling: het eerste acteerde voor het eerst in de landelijke klasse A, het tweede in de interregionale klasse, het derde in eerste klasse en het vierde in de derde klasse. De eerste wedstrijd van het seizoen werd op De Vaan gespeeld tegen Rijsoord. De tribune zat goed vol en het duel eindigde in een gelijkspel. Het verdere verloop van de competitie verliep niet zoals we gehoopt hadden. Dit was onder andere te wijten aan blessures, en aan de verplichtingen van een drietal Zwart-Wit-speelsters aan het Nederlands Elftal; in september 1991 werden Sandra Keereweer, Sandra Roos en Saskia van de Velde geselecteerd voor een trip naar Nigeria. Het eerste elftal eindigde beneden haar stand op een zesde plaats, maar was - op Ter Leede na - wel de meest productieve ploeg van de afdeling met 59 doelpunten voor en 35 tegen. Voorzitter van de damescommissie en actief speelster Susan Husselman speelde op 2 mei 1992 haar laatste competitie-wedstrijd tegen Stedoco (1-0), waarna ze haar schoenen aan de wilgen hing. Wel presteerde het eerste dit seizoen goed in de landelijke beker: Er werd gewonnen van gerenommeerde ploegen als Wartburgia uit Amsterdam (2-1), KFC Koog a/d Zaan (2-0) en S.E.T.Tilburg (2-0). Helaas werd de kwartfinale heel knullig met 4-3 verloren van J.S.V. Nieuwegein, nadat we met 1-3 voor hadden gestaan. Door blessures in het eerste speelde het tweede haast iedere week in een andere opstelling, wat uiteraard niet ten goede kwam aan hun spel. In het begin sprokkelden ze nog wat puntjes bij elkaar (vier gelijke spelen). Maar de eerste overwinning werd pas geboekt op 7 december 1991 uit bij S.H.O. (0-1). De opleving kwam na de winterstop. De ene overwinning na de andere werd behaald tegen onder andere Rijsoord, Kloetinge, Excelsior Pernis en Oegstgeest). Maar ook hier kwam een einde aan. Uiteindelijk bereikte het tweede op 28 maart 1992 de veilige haven door een 3-1 overwinning op Berkel. Zodoende eindigde het tweede op een zevende plaats in de interregionale klasse.Voor de hele vrouwenafdeling was het goed dat het tweede zich wist te handhaven in deze klasse.Voor de beker kwamen zij niet in aanmerking.


Doordat het derde elftal te maken had met een keepersprobleem verloren zij veel onnodige punten en eindigden zij op een zesde plaats. Alhoewel er vaak geen echte keepster beschikbaar was, wist het derde - dankzij hun veldspel - wel de halve finale van de Rotterdamse Beker te bereiken. Op 2 mei 1992 moesten ze aantreden tegen het sterkere Rockanje, waarvan in de thuiswedstrijd tijdens de competitie nog was verloren met 0-6.Wederom bleek Rockanje te sterk voor dames drie van Zwart-Wit ’28. Er werd met 5-3 verloren. Onder de bezielende leiding van de heer De Groot behaalde het vierde elftal dit seizoen de hoogste plaats van de vier dameselftallen. Alhoewel het laagste elftal natuurlijk altijd het ‘moeilijkste’ elftal is, eindigde het toch op een vierde plaats en dit alles ondanks het feit dat de trainingsopkomst gering was! De eerste wedstrijd die door het vierde elftal gewonnen werd, was de uitwedstrijd tegen Smitshoek (0-5) op 7 september 1991. Wat betreft de organisatie rondom het vrouwenvoetbal, startte de damescommissie dit seizoen met een ‘Club van 100’ en werd er - speciaal voor de thuiswedstrijden van het eerste elftal - een kleurrijk aanplakbiljet ontworpen. Anekdote verzorger Flip Vos Flip Vos:‘Eén van de speelsters kwam me vragen of ik haar enkel wilde tapen. Nadat ik dit had gedaan, kwam ze na ongeveer twee minuten terug met de woorden:‘Je hebt de verkeerde enkel ingetaped.Wist je dan niet meer dat het mijn linkerenkel is?’’ Tijdens het seizoen 1992-1993 vond er na de winterstop een trainerswissel plaats. In overleg met de damescommissie stopte Jack van Dalen en werd oud eerste elftalspeler Coen Nieuwstraten als hoofdtrainer aangesteld voor het lopende seizoen. Na een zeer slechte start eindigde het eerste alsnog op een zevende stek. Het tweede kampte dit seizoen met problemen in de afwerking. Er werden maar 24 doelpunten geproduceerd en veel competitiewedstrijden eindigden in een brilstand. Ze eindigden dan ook op een achtste plaats. Het derde kon terugblikken op een goed seizoen.Tot aan de winterstop stonden zij bovenaan, maar door blessures en soms niet de juiste instelling moesten de dames toezien dat de koppositie aan S.D.V. werd overgedragen. Op 20 februari 1993 speelden zij uit tegen D.V.O. Deze wedstrijd moest gewonnen worden om eventueel kans te maken op een kampioenschap of een promotie. Helaas werd er verloren met 2-1, waardoor zowel promotie als het kampioenschap buiten het gezichtsveld raakten. Wel eindigden zij op een verdienstelijke vierde stek. Tijdens dit seizoen werd het vierde elftal uit de competitie gehaald omdat er wekelijks te weinig speelsters waren. Anekdote voorzitter Susan Husselman Zwart-Wit ’28 werd door landskampioen DVC Den Dungen uitgenodigd om het competitieduel Zwart-Wit ’28 - DVC af te werken in De Vliert, als voorwedstrijd van FC Den Bosch – MVV ’27 op 17 april 1993. Susan Husselman:‘Uiteraard namen wij deze uitnodiging aan.We werden zelfs op kosten van DVC opgehaald per luxe touringcar.Alles verliep prima,tot ik onderweg opeens heel erg schrok,omdat ik erachter kwam dat ik onze broekjes in de achterbak van mijn auto had laten liggen. Gelukkig voor ons reed de heer Van der Burg met zijn eigen auto achter de bus aan. Daarom stopten wij onmiddellijk langs de rijksweg en vroegen wij aan onze reddende engel of hij terug wilde rijden. De heer Van der Burg deed dit, maar ondanks het trotseren van snelheidsovertredingen, haalde hij net de tweede helft. Gelukkig mochten we tijdens de eerste helft spelen in (witte) broekjes van DVC. Al met al werd het toch nog een succesvolle middag, want met een eindstand van 1-1 behaalden we een van de weinige gelijke spelen tegen DVC Den Dung-en, die tijdens hun bestaan vijf maal kampioen van Nederland zijn geweest.’


Anekdote speelster Inge de Kramer Inge de Kramer:‘Bij een uitwedstrijd in Yerseke zou Fiona Sjouken, die een oud Dafje had, recht-streeks gaan. De rest van ons team reed in een busje, en toen wij Fiona ineens met pech op een rotonde zagen staan, begonnen we allemaal spontaan naar Fiona te zwaaien en reden we gewoon door… Daarna zijn we wel gestopt hoor!’ In het seizoen 1993-1994 waren er een drietal opvallende zaken: 1. Alle dameswedstrijden zouden twee keer 45 minuten gaan duren in plaats van twee keer 40 minuten. 2. RCVV Zwart-Wit ’28 kreeg toestemming om de vrouweninterland Nederland-IJsland op 24 september 1994 te organiseren. 3. Het eerste elftal zou moeten knokken voor een plek bij de bovenste vier van de landelijke klasse C om in het seizoen 1994-1995 deel te mogen nemen aan de eredivisie, die zou gaan bestaan uit de beste twaalf clubs van Nederland. Voorafgaand aan de competitie werd er een foto van het eerste elftal gemaakt onder de Euro-mast. Dit om de slogan ‘de dames van Zwart-Wit ’28 kijken omhoog’ kracht bij te zetten. Ondanks een teleurstellende seizoensopening uit tegen Braakhuizen (5-1) en Woenselse Boys (4-3, waarbij een voorsprong van 0-3 uit handen werd gegeven) herstelde het eerste zich goed. Er volgde een reeks van acht ongeslagen wedstrijden op een rij. Het doel werd dan ook ruimschoots gehaald: thuis werd er geen enkele wedstrijd verloren en het eerste eindigde met 33 punten op een tweede plaats achter DVC Den Dungen. Op 24 april 1994 was het een feit: het eerste elftal had promotie afgedwongen naar de nieuw te vormen eredivisie.Tevens werden zij winnaar van de Leids Dagblad- Cup (LD-Cup). Op 12 mei 1994 werd er in Leiden met 7-2 gewonnen van Docos. Een meer dan prima resultaat en lof derhalve voor niet alleen de speelsters, maar natuurlijk ook voor de gehele begeleiding eromheen. Een extra vermelding betreffende Coen Nieuwstraten is zeker op z’n plaats. Zijn laatste seizoen als trainer van onze vrouwenafdeling werd meer dan positief door hem afgesloten. Het tweede elftal, onder leiding van Marco Vink, had het hele seizoen te kampen gehad met tegenslagen. Niet alleen blessures en het afstaan van speelsters aan het eerste elftal, maar ook wilde het scoren wederom niet echt lukken. Eigenlijk tot aan de laatste wedstrijd toe was het nog niet helemaal zeker of zij zich zouden handhaven. Gelukkig is dit wel gebeurd en daarom ook zorgden zij ervoor dat de aansluiting met het eerste optimaal bleef. Het derde elftal, gecoacht door Eelco Libbenga, had de hele tijd al zicht op een kampioenschap, maar heeft dit pas tijdens de laatste paar weken van de competitie kunnen realiseren. Op 5 maart 1994 vergooiden zij het kampioenschap tegen M.V.V.’27 uit (2-1). Maar op 14 mei 1994, in de thuiswedstrijd tegen M.V.V.’27, presteerden zij het om M.V.V.’27 het kampioenschap te ontfutse-len. Na een 0-2 achterstand en een zeer lange wedstrijd (de scheids liet tien minuten langer door-spelen) won het derde met 3-2 en kregen zij het kampioenschap in de schoot geworpen door de Zwervers. Op 12 maart 1994 presteerde Jesca Koster het bovendien om in drie minuten tijd een hattrick te scoren tegen Zwaluwen. Al met al is het een heel positief seizoen geweest voor de vrouwenafdeling. Anekdote speelster Lucretia Olofsen Lucretia:‘Zaterdag 20 november 1993 was het berenkoud en voor die dag stond de wedstrijd Zwart-Wit ’28 - S.E.T. op het programma.Vóór de wedstrijd, in de kleedkamer, bracht fysiotherapeut Dick Zaanen ons op het idee om onze voeten en tenen lekker warm te maken door ze met Red Hot in te smeren. Ik dus ook lekker smeren. Koude voeten had ik daarna niet meer, integendeel. Ik heb het geweten.‘s Avonds stond ik met een dikke trui, broek en jas aan op het balkon. Maar je begrijpt het al: wel met blote voeten om ze dan ook maar een beetje afgekoeld te krijgen.Voor mij was hierdoor voor eens en voor altijd duidelijk: ik zou nooit meer Red Hot gebruiken.’ In het seizoen 1994-1995 ging de eredivisie voor vrouwenvoetbal voor het eerst van start, met daarin de beste twaalf teams van Nederland.Voor Zwart-Wit ’28 betekende dit dat er in het hele Nederlandse amateurvoetbal maar één vereniging was waarvan zowel de heren als de dames op het hoogste niveau acteerden! Doordat H.B.S.S. zich


niet had kunnen plaatsen, trokken drie van hun speelsters richting De Vaan: Miranda Broeren, Natascha van Mullem en Milka Ruperti versterkten daarmee het eerste. Ook startten we deze competitie met een nieuwe hoofdtrainer: oud eerste elftalspeler en jeugdtrainer van Zwart-Wit ’28, Louis Olofsen. Op zaterdag 3 september om 14.30 uur werd het fluitsignaal gegeven voor de start van de eredivisie. Dit ging gepaard met een officiële presentatiegids van deze eredivisie, die op Sportpark De Vaan door aanvoerster van DVC Den-Dungen, Annet Smits, en aanvoerster van Zwart-Wit ’28, Saskia van de Velde, werd uitgereikt aan de bondsvoorzitter van de KNVB, drs. Jeu Sprengers. In deze presentatiegids staan alle bijzonderheden over de ploegen uit de eredivisie inclusief routebeschrijvingen naar de velden, de volledige selecties, teamfoto’s en het competitieprogramma. De prestaties van ons eerste elftal waren voor de winterstop volgens verwachting, namelijk boven de middenmoot. Maar na de winterstop was het hard werken, met als resultaat een zesde plaats. Voor-al de thuiswedstrijden werden dit seizoen op een hoog spelpeil afgewerkt; daarentegen waren de uitwedstrijden vaak van een dramatisch niveau. In de landelijke beker ging het stukken beter en werd de halve finale bereikt. De finalewedstrijden werden op de velden van de KNVB te Zeist afgewerkt. Helaas werden wij door Puck Deventer verslagen (0-6), waardoor de finale tussen landskampioen DVC Den Dungen en Puck werd gespeeld. De dubbel werd behaald door DVC Den Dungen, welke vereniging na 25 jaar ophield te bestaan. Ook in dit seizoen, en wel op 24 september 1994, werd voor het eerst in de historie van Zwart-Wit ’28 een EK-kwalificatie-vrouweninterland afgewerkt op De Vaan: Nederland-IJsland. Het Nederlandse team, met twee Vaanspelers in haar gelederen (Sandra Roos en Sandra van Tol), verloor deze wedstrijd helaas met 1-2. Maar dat Zwart-Wit ’28 desondanks een puik stukje organisatie ten toon had gespreid, bleek onder andere uit de vele complimenten die wij ontvingen van KNVBofficials, publiek en bestuurders. Het tweede kende een seizoen met zeer veel goede, maar ook veel slechte wedstrijden. De dames hebben met hun coach Joop Schilperoort het hele seizoen naar de juiste vorm gezocht, en vonden die uiteindelijk. Hun eindsprint was van grote klasse. Door winst op Ter Leede, Rijsoord, Botlek, HOV,Yerseke, Terneuzense Boys en Berkel was het resultaat uiteindelijk een knappe vierde plaats. Het derde, dat dit seizoen zonder echte coach begon, speelde toch erg constant. Maar hoewel er voor de winterstop nog een hoge positie in leek te zitten, ging het na de winterstop niet meer zo goed. Overwinningen waren er onder andere op VVAC, OS Badios, DBGC en EBOH. Maar ook werden er veel wedstrijden verlo-ren, onder andere van SVS ’65, Hardinxveld, DZB en Coal. Door al deze verliespunten zat er helaas uiteindelijk niet meer in dan een negende plaats. Het jaarlijkse damestoernooi op Hemelvaartsdag, 25 mei 1995, had dit jaar een internationaal tintje. Behalve onze gasten uit Wembley (Engeland) deed Jong België, de nationale selectie van onze zuiderburen mee. Uit Nederland waren bovendien uitgenodigd de selectie van Jong Oranje en K.F.C’71 uit Delft, waardoor er sprake was van een sterk bezet toernooi. Drie maal vijf ploegen hebben er, mede dankzij het mooie weer, een sportieve en geslaagde dag van gemaakt. En de uiteindelijke winnaar was Jong Oranje.


Voor het eerst organiseerde de KNVB een ‘Gala of the Year’ voor de Eredivisie vrouwenvoetbal ter afsluiting van het voetbalseizoen 1994-1995. De vrouwen van De Vaan besloten dan ook om netjes gekleed te gaan in de clubkleuren: zwart-wit! Bij aankomst bleek dat de Zwart-Wit ’28 vrouwen als enigen sjiek waren gekleed.

Vóór aanvang van het seizoen 1995-1996 werd er tijdens de zomermaanden door een aantal personen en bedrijven een aparte bestuurskamer voor de dames gemaakt. Hiermee hadden wij ons eigen honkje! Nieuw dit seizoen zowel bij het amateur- als profvoetbal - waren ook de driepunten-regeling bij winst, en de mogelijkheid tot het wisselen van drie veldspelers/-speelsters. Het eerste elftal begon sterk, want dankzij twee overwinningen op JSV Nieuwegein en Puck Deventer stonden we heel eventjes bovenaan. Het verval kwam na de overwinning thuis op Velocitas, op 24 oktober 1995. Na het dramatische verlies in Nieuwegein met 6-1 op 2 december 1995 kwam het degradatiespook zich melden op De Vaan. Er werd pas weer een punt gehaald in de thuiswedstrijd tegen Puck op 8 maart 1996. Normaal gesproken is Zwart-Wit ’28 de op één na meest productieve ploeg; de doelpunten waren dit seizoen echter wat magertjes.We eindigden dit seizoen als het minst productieve elftal van de eredivisie met slechts 22 doelpunten. Ondanks een lange weg van wel/niet degraderen, zijn we toch nog op een zevende plaats geëindigd. De wedstrijden waar we punten moesten pakken (zoals in Groningen en Eindhoven) werden dan ook door ons gewonnen. Zelfs van de bovenste vier ploegen (Saestum, Puck,WFC en Ter Leede) hebben wij de nodige punten gepakt, maar helaas hebben we teveel punten laten liggen bij de teams in de onderste regionen. Het tweede elftal heeft dit seizoen buitengewoon goed gepresteerd. Het seizoen werd begonnen met een sublieme overwinning op kampioen Katwijk (5-0) en goede overwinningen op Kloetinge, Rijsoord en Oegstgeest. Er werd thuis maar één keer verloren (van Stedoco).Aan de andere kant was er ook een dramatisch verlies bij Katwijk en een benedenmaats presteren bij Vlissingen. Een sterk collectief resulteerde echter in een goed seizoen voor het tweede. Zij eindigden op een vierde plaats. Het derde elftal heeft dit seizoen het beste gepresteerd. In het seizoen daarvoor (1994-1995) liep het allemaal niet zo lekker. Een van de oorzaken hiervan was het feit dat het derde elftal toen geen coach had. Dit seizoen kwam daar gelukkig verandering in doordat Knut Johannesen de taak op zich nam om de trainingen op de dinsdagavond en de begeleiding op de zaterdag te doen. Zijn assistente op de zaterdag was Miriam Bakker die veel klusjes uit zijn handen nam. Ria Gerrits, die dit jaar geen bal heeft kunnen schoppen vanwege blessures, liep toch haar meters langs de zijlijn (met een vlag in de hand!). Mede dankzij deze begeleiding heeft het derde goed zo kunnen presteren. Uiteraard schrijven we het goede presteren niet alléén aan de begeleiding toe; de speelsters moeten nog altijd de taken uitvoeren op het veld.Velen kwamen in de beginfase tweemaal trainen, een aantal haakte na de winterstop af. Toch hebben veel speelsters zich flexibel opgesteld als het ging om hun positie: er hebben dit seizoen zelfs acht speelsters onder de lat gestaan! Het derde was met de winterstop min of meer winterkampioen en werd op de voet gevolgd door onze buren Coal. Helaas werd de uitwedstrijd tegen Coal op 2 december 1995 met grote cijfers ver-


loren (6-0). Toen begon de race om in het kielzog van Coal te blijven, en op 2e Paasdag (april 1996) speelden zij gelijk tegen Rijnsburgse Boys (1-1) en die zaterdag erna was het doek gevallen; zij verloren thuis van PPSC met 13. In één week tijd verloor het Derde vijf punten. Toch zijn zij op een tweede plaats geëindigd, en hebben zij hier door promotie afgedwongen naar de tweede klasse. Anekdote trainer Louis Olofsen Louis Olofsen:‘Tijdens mijn eerste jaar bij de dames van Zwart-Wit ’28 hadden de dames en ik een probleem als wij een gesprek moesten voeren. Meestal gebeurde dit hangend op het tassenrek. Maar ik dacht steeds bij mezelf: ‘dit is dames onwaardig, hier moet wat aan worden gedaan.’ Dus ging ik met diverse vakmensen praten en opperde ik het idee om een bestuurskamer (praatkamer) voor de dames te maken. De locatie die ik hiervoor in gedachten had? Vóór het jeugdkantoor. Toen ik dat ging vertellen aan de damescommissie keken Saskia, Susan en Peter mij aan. Zij dachten:‘Wat gaat die trainer nu toch doen?’ En Saskia vroeg op haar eigen manier:‘Maar Louis, hoe ga je dat doen?’ Nadat ik het hun had uitgelegd, waren zij even enthousiast als ik. Kort daarna is de bestuurskamer voor de dames gerealiseerd. Prachtig toch?’ Anekdote trainer Joop Schilperoort Joop Schilperoort:‘Op tweede pinksterdag 1996 ging het geplande toernooi van dames twee helaas niet door. Om de dames te plezieren wist de wedstrijdsecretaris een vriendschappelijke wedstrijd te organiseren tegen Vredenburch.Aangezien er voor de tweede achtereenvolgende week voorafgaand aan deze wedstrijd geen training meer was, kon het natuurlijk voorkomen dat één of meerdere dames niet precies wisten of zij voor deze ontmoeting zouden wordenuitgenodigd. Door mij werd aangenomen dat de groep van de laatste weken wel zou begrijpen dat zij zouden spelen. Dat dit van mijn kant een beetje naïef was, bleek wel toen de warming-up reeds in volle gang was: opeens kwam daar niemand minder aanwandelen dan Tamara Provily… met haar tas in de hand! Met tranen in haar ogen vertelde ze me dat ze alles in het werk had gesteld om me te bereiken, en dat ze zelfs m’n antwoordapparaat had ingesproken (…) terwijl ik dat ik helemaal niet had!’ Anekdote trainer Knut Johannesen Knut:‘Ik had nog nooit dames onder mijn hoede gehad en wist niet wat ik kon verwachten. Na ongeveer drie of vier wedstrijden in de competitie kwam ik tijdens de rust de kleedkamer binnen, en wat schetste mijn verbazing? Er zaten twee kinderen bij hun moeder op schoot.Al het volgende hierna zou mij niet meer verbazen.’ Seizoen 1996-1997 Op 1 november 1996 vierde de vrouwenafdeling het 25-jarig bestaan in De Kuip. Alle damesleden, trainers en begeleiders die ooit verbonden waren met de vrouwenafdeling werden uitgenodigd voor een gezellige avond. Gedurende deze jubileumbijeenkomst was er een doorlopende videovoor-stelling met bewegende beelden van 25 jaar vrouwenvoetbal; vanaf de oprichting, via het toernooi in Taiwan, tot het heden. Voorzitter Susan Husselman werd een speldje aangeboden voor haar capaciteiten als speelster en voor haar algehele verdiensten voor de vrouwenafdeling. Hiermee werd ze betiteld als Mrs. Zwart-Wit ’28. Sandra Roos - die in het seizoen 1996-1997 voor een Amerikaans college speelde - kwam voor deze avond speciaal over vanuit Amerika! En SBS 6 kwam naar sportpark De Vaan om een speciale uitzending te maken over 25 jaar vrouwenvoetbal. De programma-makers van ‘Hart van Nederland’ filmden de wedstrijd Zwart-Wit ’28-ODC; een wedstrijd met veel doelpunten en een positieve 6-4 uitslag voor de dames van Zwart-Wit ’28! Deborah Mus en Manon da Thesta de Bock werden lid. Deborah (16 jaar) werd die zomer Wereld-kampioen met Jong Oranje 7-tal om de Coca Cola Cup in Brazilië. Het eerste eindigde in het seizoen 1996-1997 op een zesde stek! Hoogtepunt van het seizoen voor dames 1 was het winnen van de Leidsche Dagblad Cup tegen Ter Leede met 3-1.


Trainer Aad van Asch kwam over van Rijsoord en onder zijn leiding werd dames 2 dat jaar kampioen van de tweede klasse.

Het zaalteam werd nieuw leven in geblazen; met oudgedienden als Lucretia Olofsen, Marcelle Nieuwstraten, Linda Winterswijk, Natascha van Mullem,Trudy van Campenhout, Petra van der Heiden en Saskia van de Velde eindigt dit team op een vierde stek.

Seizoen 1997-1998 Aad van Asch volgt Louis Olofsen op als trainer van dames 1. Daniëlle Flobbe, Simone Ketting, Jessy Lozoya en Sandra Muller (debuterend in Oranje op 10 maart 1997 en nog steeds international) worden lid.Anja Eisses vertrekt in oktober 1997 op wereldreis. En in februari 1998 neemt ook Saskia van de Velde afscheid van de club als actief speelster en emigreert naar Singapore! Het eerste eindigde dat seizoen op een verdienstelijke derde plaats met 37 punten. Ook dit seizoen won dames 1 de districtsbeker met 1-0 van Capelle. Doelpunt werd ver in blessuretijd gemaakt door Deborah Mus. Oud-selectiespeler Johan Deurwaarder volgt Aad van Asch op als trainer bij het tweede en doet het meer dan goed. Dit seizoen stoppen Marcelle Nieuwstraten en Petra van der Heiden met de zaal. Nieuw zijn dan Lian Voesenek en Corinne Jongejan. Ilke ter Horst wordt coach. Het zaalteam wint het kampioenschap in de hoogste klasse, maar moet toezien dat Rijnmond Hoogvliet de beker pakt. De finale werd met 2-1 verloren! Seizoen 1998-1999 Shirley Smith wordt lid van Zwart-Wit ’28. Zij stapt over van EBOH A1 (jongens) naar senioren dames en is daarmee de laatste international die Zwart-Wit ’28 heeft voortgebracht. Aad van Asch vertrekt in november 1998 als trainer van dames 1, waarna veel trainers volgen. Jack van den Berg, de toenmalige trainer van heren 1, neemt veel honneurs waar. Maar in maart 1999 wordt Perry Gesser aangesteld als trainer. Dames 1 wint ondanks vele perikelen in dat seizoen toch de districts-beker door wederom van Capelle te winnen. Ditmaal met 2-0. Het eerste eindigt op een vijfde plaats met 34 punten. Het zaalteam prolongeert de titel, maar verliest wederom de finale om de beker. In een spannende uitwedstrijd tegen Mallon Cammen werd het 5-3! (foto 25) Ondanks de promotie van het tweede elftal naar de eerste klasse besluit Johan Deurwaarder aan het eind van het seizoen te stoppen met de training/coaching van dames 2.

Anekdote speelster Lian Voesenek In het seizoen 1998-1999 moesten we in Limburg spelen voor het zaalvoetbal districtskampioen-schap tegen een tegenstander die in deze streek erg bekend was. Dat was ook wel te merken aan het aantal toeschouwers dat ze hadden, zeker 199!


Wij waren toch ook niet onbekend in onze streek zodat wij wel geteld één toeschouwer bij ons hadden. Onze trouwe toeschouwer in die tijd, was de moeder van Natascha van Mullem. Dit leverde komische taferelen op toen wij scoorden: één iemand die de lucht in sprong en 199 toeschouwers die haar aanstaarden. Deze wedstrijd hebben we gelijk gespeeld. Na afloop had de tegenstander voor ons Limburgse vlaai gekocht. Die hebben we met veel enthousiasme opgegeten. Versteeg komt bij de vrouwenafdeling als leider van dames 1. En in februari 2000 keert Saskia van de Velde terug uit Singapore.Trainers Perry Gesser en Mark Sabajo stoppen maart 2000 met het geven trainingen aan zowel dames 1 als dames 2.Wederom begint er een zoektocht naar trainers. Wilfried van der Vorst komt eind maart bij Zwart-Wit ’28. Er zijn dan nog zeven wedstrijden te gaan. In de competitie eindigt dames 1 op een zevende stek met 34 punten.Wil van Oorschot neemt de coaching van dames 2 op zich tot het eind van het seizoen. Doordat GDA zich terugtrekt, blijft dames 2 behouden voor de eerste klasse. Voor het vierde achtereenvolgende seizoen wint dames 1 de districtsbeker. Ditmaal werd de bekerfinale behaald door een miraculeuze winst van 5-0 op Berkel en Rodenrijs. De KNVB had besloten een minitoernooi te houden voor bekerwinnaars. Omdat hieraan twee teams mee zouden doen die in hun district geen winnaar (maar tweede) waren geworden, werd dit toernooi geboycot door Ter Leede en Zwart-Wit ’28. De Reglementencommissie van de KNVB besloot daar-op van de wedstrijd Ter Leede Zwart-Wit ’28 een halve bekerfinale te maken, die werd gespeeld op 30 mei 2000. Nadat De Vaanploeg met 2-0 had gewonnen van Ter Leede, moesten ze twee dagen later op de landelijke finaledag aantreden tegen landskampioen Saestum. Door doelpunten van Sandra Roos (3x) en Sandra Muller werd Saestum met 4-2 verslagen en werd de KNV-beker meegenomen naar De Vaan. Voor de derde maal op rij wordt het zaalteam kampioen in de hoogste klasse. Het verliest de bekerfinale echter ook voor de derde maal op rij. Ditmaal tegen Activitas.

Hoogtepunt: Zwart-Wit ’28 wint de KNVB-beker De bekerfinale tussen Saestum en Zwart-Wit ’28, die op 1 juni 2000 werd gespeeld als voorprogram-ma van de Amstel Amateur Cup, vond plaats op het veld van CSV Apeldoorn. Nog nooit hadden de Rotterdammers van Saestum gewonnen in de competitie. Slechts tweemaal kwam het tot een gelijkspel. En aangezien hofleverancier Saestum uit Zeist destijds grote bekendheid genoot in het vrouwenvoetbal en de KNVB-beker zowel in 1997 als 1998 won, waren zij de torenhoge favoriet.Ten slotte had Saestum dit seizoen haar vijfde landskampioenschap op rij weten te behalen met maar liefst 17 punten voorsprong op de nummer twee. In tegenstelling tot de herenteams in de Amstel Amateur Cup hebben de vrouwenteams vaak weinig verrassingen voor elkaar, omdat ze ook in de competitie (landelijke hoofdklasse vrouwenvoetbal) tegen elkaar spelen. Bijzonder van deze finale was echter de speciale ambiance, plus het feit dat de Vaanclub voorafgaand aan deze wedstrijd weinig rust had mogen genieten! Het was immers nog maar twee dagen geleden dat de Rotterdammers Ter Leede met 2-0 hadden uitgeschakeld in de halve finale… In ieder geval begon de wedstrijd in een heerlijke sfeer op een goed veld dat bovendien feestelijk was versierd met rode vlaggen van de Amstel Cup. Hoewel de club uit Zeist de eerste 15 minuten van de eerste helft domineerde, kwamen ze niet tot scoren en raakten ze uit hun spel. Er ontstond onrust (inclusief scheldpartijen) bij de Zeister vereniging. En na 20 minuten was het raak voor de Rotterdammers: toen er een diepe bal werd gespeeld op Sandra Roos had zij geen genade met de keepster van Saestum en scoorde zij 0-1. Nog geen tien minuten later was het weer raak: wederom was het Sandra Roos die goed werd aangespeeld en tot scoren kwam. Hierdoor ging de Vaanclub de


rust in met een 0-2 voorsprong. Na de rust kwam Saestum terug in het spel en werden er kleine foutjes gemaakt in de Rotterdamse verdediging. Hierdoor stond het na vijftien minuten alweer 2-2, en menigeen dacht dat Saestum wel weer de club zou zijn die aan het langste eind zou trekken. Maar het tegendeel werd op het veld getoond, want de Vaanclub bleef strijd leveren! Er zat eerder een derde doelpunt in voor Zwart-Wit ’28 dan voor Saestum, hetgeen werd bevestigd door de cijfers: een minuut nadat Sandra Muller zowel de paal als de lat had weten te raken, wist zij uit een corner de Vaanclub weer op voorsprong te brengen. Door deze treffer (2-3) knapte er iets bij Saestum en werd het vonnis voltrokken door de goed spelende Sandra Roos. Met haar derde treffer bepaalde zij de eindstand op 2-4, waarmee de dames van ZwartWit ’28 geschiedenis schreven! Het was de eerste grote prijs die de vrouwenafdeling van De Vaan ooit had behaald. Na de wedstrijd was het dan ook één groot feest!

Speelsters (in alfabetische volgorde): Renate Bakker, Jonara Bernardina, Jacky van Dijken (aanvoerder), José de Haas, Natascha van Mullem, Sandra Muller, Debora Mus,Tamara Provily, Sandra Roos, Natasja Sordam, Sandra van Tol, Shirley Smith, Boukje Stinis, Saskia van de Velde. Begeleiding:Wilfried van der Vorst (trainer), Nando Versteeg (begeleider), John Duiker (grensrechter) en Flip Vos (verzorger).

Krantensnipper Rotterdams Dagblad d.d. 3 juni 2000 ‘Zonder gêne voegden de vrouwen van Zwart-Wit ’28 gisteren weer een glanzend hoofdstuk toe aan hun toch al zo mooie oeuvre. Op het veld van CSV Apeldoorn veroverde de formatie van nieuwe trainer,Wilfried van der Vorst, de KNVB-beker door een éclatante 4-2 overwinning op de ‘onverslaanbare’ landskampioen Saestum. Bij rust leidde Zwart-Wit ’28 reeds met 2-0.Vooral de rentree van Sandra Roos gaf de Rotterdamse vrouwen vleugels. De international nam zelf drie treffers voor haar rekening. Sandra Muller was verantwoordelijk voor nummer vier.Vervolgens trok het hele gezelschap ‘s avonds naar de Coolsingel. Een balkon scène, zoals Feyenoord die vorig jaar had, zat er niet in. Maar op het Stadhuisplein was het toch nog lang onrustig.’


Anekdote speelster Saskia van de Velde Saskia van de Velde:‘Ik was net teruggekeerd uit Singapore (februari 2000) toen de nieuwe trainer Wilfried van der Vorst vroeg of ik met dames 1 mee wilde naar Groningen (Velocitas). Ik achtte dat niet wijs, aangezien ik maar driemaal had getraind en nog geen wedstrijd in de benen had! Die zaterdag wilde ik liever thuis met dames 2 aantreden tegenWartburgia. Dus vertrok dames 1 vrijdagsavonds zonder mij richting Groningen.Toen ik zaterdags op DeVaan kwam en hoorde dat dames 1 was afgelast, reageerde ik vooral met ongeloof.Terwijl het in Rotterdam en omstreken niet eens had geregend, bleek het in het noorden te hebben gesneeuwd! Dus je begrijpt het al: ik moest dat seizoen toch nog richting Groningen. OmdatVelocitas de competitie persé wilde uitspelen, moesten wij op 3 juni - na het winnen van de KNVB-beker op 1 juni(!) - nog effe naar Groningen rijden voor een flutwedstrijdje! Het was onze vierde wedstrijd in die week, en we traden aan met slechts 10 man. Goed was het niet, maar leuk was het wel, want we hebben de hele wedstrijd in een deuk gelegen. EnVelocitas? Die nam nog niet eens de moeite om ons te feliciteren met de KNVB- beker!’ Seizoen 2000 - 2001 Wat een mooi seizoen had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie. Na het winnen van de KNVB-beker zag het er naar uit dat dames 1, dat vrijwel compleet was gebleven, dit seizoen wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien.Wat echter nog nooit eerder was voorgekomen, werd realiteit. Diverse oorzaken leidden tot een groot gevolg: degradatie! Niet alleen voor het eerste, maar ook voor dames 2.Vanwege de slechte seizoensstart en de nog slechtere resultaten werd Wilfried van der Vorst na de winterstop verzocht te vertrekken. Aan het einde van het seizoen wordt Kors Pennin aangetrokken als hoofdtrainer. Het zaalteam eindigde op een derde plek. Anekdote keepster Simone Ketting Simone:‘Mijn tweede seizoen bij Zwart-Wit ’28 was het laatste seizoen van dames 3.We hadden te weinig speelsters en elke week was het de vraag of we er weer genoeg zouden hebben.We verloren vaak. Dieptepunt was Nootdorp uit! Het werd een


dramatisch 20-0 verlies.De scheids liet net zolang doorspelen tot die 20e erin zat.Eén ervan was een terugspeelbal van Lian Voesenek, en ik liet hem onder mijn voet doorgaan.We hadden die dag misschien wel elf mensen, maar geen leider, trainer of vlagger. Bovendien stonden er maar vier of vijf mensen in het veld die konden voetballen. Omdat zij allemaal achterin stonden, kwam elke bal die naar voren ging dus net zo hard weer terug. Het wonder was wel dat we niet degradeerden. Ik geloof dat het kwam doordat een team zich terug had getrokken.’ Seizoen 2001 - 2002 Voordat het seizoen startte, werd er afscheid genomen van coryfeeën Sandra van Tol (meer dan 12 jaar lid) en Shirley Smith. Beide internationals waren door bondscoach Frans de Kat verzocht Zwart-Wit ’28 te verlaten, zodat zij op het hoogste niveau konden blijven spelen in plaats van in de eerste klasse. In dit seizoen eindigt de Vaanclub op een respectabele derde plaats in de eerste klasse. Door onderlinge onenigheden, zowel tussen speelsters onderling als met het bestuur, vertrokken echter elf speelsters richting Rijsoord.Tevens besloot Mrs. Zwart-Wit ’28 alias Susan Husselman dat het mooi was geweest. Na 25 jaar stopt ze met het regelen/coördineren/organiseren van de vrouwenafdeling van Zwart-Wit ’28. Seizoen 2002 - 2003 Tijdens de laatste twee seizoenen uit het bestaan van onze club bleek het grote gemis aan de organi-satorische kwali-teiten en de mentaliteit van Mrs. Zwart-Wit ’28. Het ging namelijk bergafwaarts met de vrouwenafdeling. Ofschoon er nog wel een nieuwe start werd gemaakt onder leiding van trainer Raymond Pinas, bezat de vereniging te weinig prestatiegerichte, en goede speelsters voor het niveau van de eerste klasse. Zonder alternatief werd er halverwege het seizoen afscheid genomen van de trainer, waardoor de dames zonder trainer kwamen te zitten. En hoewel goedwillende clublief-hebbers zich nog hebben ingezet voor de continuïteit van de vrouwenafdeling, zorgde een slechte trainingsopkomst, onvoldoende motivatie, en een recreatieve in plaats van prestatieve mentaliteit ervoor dat het vrouwenteam van Zwart-Wit ’28 naar de tweede klasse degradeerde. Het zaalvoetbalteam eindigde op de een na laatste plaats. Men degradeerde niet, omdat een club zich had teruggetrokken. Seizoen 2003 – 2004 Hoewel zich een flink aantal nieuwe leden had aangemeld, werd de vrouwenafdeling - mede vanwege het gedaalde niveau - geconfronteerd met een lastige bijkomstigheid: er was maar één team beschikbaar voor (op papier) 30 kwalitatief zeer verschillende speelsters. Hoewel de oplossing werd gezocht in het formeren van een zevental, bleek het met name op de trainingen toch moeilijk alle speelsters tevreden te houden, gezien het verschil in beleving en niveau. Toch deed het eerste tijdens hun eerste seizoen in de tweede klasse mee om het kampioenschap.Totdat de KNVB alle elftallen uit de competitie haalde. Zonder kans op promotie bleek het te moeilijk om strijdbaar en gemotiveerd te blijven. Buiten mededinging werd het seizoen afgemaakt bij BVV Barendrecht. Nootdorp, dat het kampioenschap in de tweede klasse behaalde, promoveerde naar de eerste klasse. Hoewel de KNVB eerder had aangegeven dat de kans op degradatie naar de derde klasse groot was, weet dames 1 sinds de zomer van 2004 dat zij behouden blijven voor de tweede klasse. Op eigen verzoek trok het zaalteam zich uit de competitie terug in oktober 2003, vanwege te weinig speelsters elke week.


Woorden van dank Door de jaren heen zijn er heel veel mensen actief geweest voor de vrouwenafdeling. Niet alleen in de damescommissie, maar ook als trainer, leider, grensrech-ter of in andere functies. Helaas wordt bij een opsomming van namen wel eens iemand vergeten. Bij voorbaat ons excuus voor eventuele onvolledigheden. Van de hieronder genoemde personen (in alfabetische volgorde) kan in ieder geval met zekerheid worden gemeld dat zij voor de vrouwenafdeling belangrijke steunpilaren zijn geweest. Onze dank gaat uit naar de volgende personen, die werkzaam zijn geweest binnen de damescommissie: Sonja Barendregt, Marjolein Borgdorff-Bakker, Peter Diepstraten, Anja Eisses, Susan Husselman, Inge de Kramer, Marcelle Nieuwstraten, Saskia van Oorschot-van de Velde,Arie Putter, Ilonka Sannes-van Loon en Lian Voesenek. Een woord van dank gaat uit naar de personen die niet binnen een commissie, maar ieder op zijn/haar eigen wijze, veel werk hebben verricht: Miriam Bakker, Arie Delwel, Manja Diepstraten-van den Driesschen, Cor Harmanus, Simone Ketting, Truus de Kramer, Sandra Roos en Nando Versteeg. Vele trainers, zaalcoaches, verzorg(st)ers en vlaggenisten zijn actief geweest binnen de vrouwenafdeling. De volgende personen willen wij bedanken: Trainers: Jan Akkerman, Aad van Asch, Trudy Bach, Henk van den Berg, Jan Gravesteijn, Jacques van Dalen, Johan Deurwaarder, Knut Johannesen, Jan Hof, Ilke ter Horst, Jaap Husselman, Jan Kroon, Coen Nieuwstraten, Louis Olofsen,Wil van Oorschot, Joop Schilperoort, Marco Vink,Wilfried van der Vorst en Huug van der Wel. Grensrechters: Rob Burgwal, Dick Kamerman, Dick Steenstra, Mario Povenelli en Sjaak Provily. Verzorgers: Inge van de Bulk, Jan Meijer, Flip Vos en Dick Zaanen.

Sponsors Dankzij al onze sponsors (shirt-, aanplakbiljet-, advertentie-, wedstrijdballensponsors en leden van de club van 100) werd het ons mogelijk gemaakt op het hoogste niveau van het vrouwenvoetbal te voetballen. Door hen konden wij gediplomeerde trainers aanstellen, goede materialen aanschaffen, autokosten vergoeden en daarnaast leuke acti-


viteiten voor de leden van de vrouwenafdeling organiseren. Sponsors BEDANKT!

Bijlage 1: Internationals voortgebracht door Zwart-Wit ’28 Naam Sandra van Tol Sandra Muller Shirley Smith Sandra Roos Sandra Keereweer Saskia van de Velde

Aantal caps 82 55* 49 25 25 11

Aantal doelpunten 1 9 5 4 5 2

* bij het ter perse gaan van dit boek nog steeds actief in Oranje

Bijlage 2: Hoogte- en dieptepunten Zwart-Wit ’28 DATUM

HOOGTEPUNTEN

01-06-2000

Winnaar KNVB-beker: Naast het Landskampioenschap is de KNVB-beker het hoogst haalbare voor Vrouwen op voetbalgebied. De vrouwen van Zwart-Wit ’28 hebben op 1 juni 2000 historie geschreven door met 4-2 van Saestum te winnen. Zij zullen voor eeuwig genoteerd staan als één van de winnaars van de KNVB-bekers! Op 1 juni 2000 werd de bekerfinale gespeeld tussen Saestum en Zwart-Wit ’28 op het veld van CSV te Apeldoorn. Door doelpunten van Sandra Roos (3x) en Sandra Muller werd Saestum met 4-2 verslagen en de KNVB- beker meegenomen naar De Vaan. Winnaar halve finale beker Ter Leede - Zwart-Wit ’28. Eindstand: 0-2. Winnaar Districtsbeker.Wedstrijd: Zwart-Wit ’28 - Berkel. Eindstand: 5-0. Voor de derde maal op rij wordt het zaalteam kampioen in de hoogste klasse. Winnaar Districtsbeker.Wedstrijd: Zwart-Wit ’28 - Capelle. Eindstand: 2-0. Het zaalteam wordt kampioen in de interregionale competitie. Winnaar Districtsbeker.Wedstrijd: Capelle - Zwart-Wit ’28. Eindstand: 0-1. Het zaalteam wordt kampioen in de interregionale competitie. Winnaar Leidsche Dagblad Cup.Wedstrijd: Zwart-Wit ’28 – Ter Leede. Eindstand: 3-1. 25-jarig jubileum van de vrouwenafdeling wordt groots gevierd in De Kuip. Alle damesleden, trainers, en begeleiding die ooit waren verbonden met de vrouwenafdeling werden uitgenodigd voor een gezellige avond. Gedurende deze jubileumbijeenkomst was er een doorlopende videovoorstelling met bewegende beelden van 25 jaar vrouwenvoetbal, vanaf de oprichting, via het toernooi in Taiwan, naar het heden. SBS 6 kwam naar sportpark De Vaan om een speciale uitzending te maken over 25 jaar vrouwenvoetbal. De programma-makers van ‘Hart van Nederland’ filmden de wedstrijd ZwartWit ’28 – ODC; een wedstrijd met veel doelpunten en een positieve 6-4 uitslag voor de dames van Zwart-Wit ’28! RCVV ‘Zwart-Wit ’28’ organiseert de EK-kwalificatie interland Nederland - IJsland met in de gelederen twee Vaanspelers, te weten Sandra Roos en Sandra van Tol. Eindstand: 0-1. De eredivisie voor vrouwen wordt gestart. Een officiële presentatiegids van deze eredivisie werd op sportpark De Vaan door de aanvoersters van DVC Den-Dungen (Annet Smits) en

30-05-2000 1999-2000 1998-1999 1997-1998 1996-1997 01-11-1996

24-09-1994 03-09-1994


24-04-1994

17-04-1993

1990-1991

1989-1990

1984-1985 10-05-1984 15-05-1984 19-05-1984

01-11-1981

07-10-1981 1978-1979

Zwart-Wit ’28 (Saskia van de Velde) uitgereikt aan de bondsvoorzitter van de KNVB, drs. Jeu Sprengers. Het eerste elftal had promotie afgedwongen naar de nieuw te vormen eredivisie.Thuis werd er geen enkele wedstrijd verloren en het eerste eindigde met 33 punten op een tweede plaats achter DVC Den Dungen. Winnaar van de LD Cup Zwart-Wit ’28 werd door landskampioen DVC Den Dungen uitgenodigd om het competitieduel Zwart-Wit ’28 - DVC af te werken in de Vliert (stadion van FC Den Bosch). Het was een voorwedstrijd van FC Den Bosch - MVV’27. De eindstand, een 1-1 gelijkspel, was een van de weinige gelijke spelen tegen DVC Den Dungen, dat tijdens haar bestaan vijfmaal kampioen van Nederland is geweest. Voor het eerst nam de vrouwenafdeling van onze vereniging deel aan de competitie met vier veldelftallen en twee zaalteams, met als resultaat: promotie van alle vier de veldelftallen. Het eerste eindigde bij de bovenste vier voor de nieuw te vormen landelijke klasse (19911992). Het tweede en het vierde eindigden idem dito in de bovenste regionen, wat hen recht gaf op promotie. Het derde veldteam behaalde voor het eerst in haar bestaan het kampioenschap in de tweede klasse. Op 9 maart 1991 wonnen zij thuis van Nieuwenhoorn met 5-0. Tevens kampioenschappen van de twee zaalteams, terwijl het eerste zaalteam ook nog eens bekerkampioen werd (prolongatie van de dubbel). Na dit zaalkampioenschap werd besloten het daarop volgende seizoen te stoppen met zaalvoetballen. Winnaar RN Cup. Finale tussen Zwart-Wit ’28 - HBSS op het terrein van Coal aan de Oldegaarde. Eindstand: 5-0. Zaalteam werd kampioen van Rotterdam en kampioen van West-IV, en eindigde bij de beste vier teams van Nederland. Helaas verloren zij de finale van de Nederlandse beker van Watervogels in Den Helder. Zaalkampioen van Rotterdam. Bekerkampioen voor zaterdagteams. Zwart-Wit ’28 – P.F.C. Eindstand 4-0. Doelpunten: Tina Birchall,Tonny Hulster en Helen Fernandes 2x Bekerkampioen voor zaterdag en zondagteams. Bloemhof – Zwart-Wit ’28. Eindstand 0-1. Doelpunt gemaakt door Saskia van de Velde Bekerkampioen District West II. Groeneweg – Zwart-Wit ’28. Eindstand 0-2 Zwart-Wit ’28 – Groote Lindt. Eindstand 0-0 Alkmania – Zwart-Wit ’28. Eindstand 0-0 Zwart-Wit ’28 – KFC’71. Eindstand 2-0 Het tweede elftal werd kampioen van de tweede klasse Rotterdam. De kampioenswedstrijd tegen Zwarte Waal werd met 0-8 gewonnen Verovering van de zaalbeker. Om het tienjarige bestaan te vieren was er op tweede paasdag een groot internationaal toernooi georganiseerd op De Vaan met deelname van teams uit Denemarken, Engeland, Duitsland, België en Frankrijk. Het weer werkte uitstekend mee en het toernooi is als ‘zeer geslaagd’ betiteld. Deelname aan het officieuze wereldkampioenschap voor dames in Taiwan. Reis naar Joegoslavië.


17-04-1976 1975-176 1974-1975

Voorwedstrijd in De Kuip tegen Z.W. Eindstand: 0-0. Het zaalteam wordt kampioen van Nederland. Het zaalteam wordt kampioen van Nederland.

DATUM

DIEPTEPUNTEN

31-01-2004 Oktober 2003 2002-2003 2000-2001

Alle elftallen worden door de KNVB uit de competitie genomen. Het zaalteam trekt zich terug uit de competitie Degradatie uit de eerste klasse naar de tweede klasse. Voor het eerst in de geschiedenis van de vrouwenafdeling van Zwart-Wit ’28 vind er degradatie plaats uit de landelijke hoofdklasse naar de eerste klasse. Tijdens dit seizoen werd het tweede elftal wegens wekelijks te weinig speelsters uit de competitie gehaald. Voor de derde maal op rij verlies van de bekerfinale zaal.Tegenstander: Activitas. Verlies van de zaalbekerfinale: Mallon Cammen - Zwart-Wit ’28 (5-3). Verlies van de zaalbekerfinale: Zwart-Wit ’28 - Rijnmond Hoogvliet (1-2). Verlies van de halve bekerfinale tegen Puck Deventer in Zeist. Eindstand: 0-6. Tijdens dit seizoen werd het vierde elftal wegens wekelijks te weinig speelsters uit de competitie gehaald. Tijdens de beslissingswedstrijd in Nootdorp moest worden uitgemaakt wie er kampioen zou worden van de interregionale klasse: Ter Leede of Zwart-Wit ’28? In deze partij bleek Ter Leede meer fysieke kracht aan de dag te leggen dan Zwart-Wit ’28 hetgeen resulteerde in een 4-1 zege inclusief kampioenschap voor Ter Leede. Bekerduel met RKTVC-Zwart-Wit ’28. Eindstand 2-0. RKTVC gaat door naar de landelijke bekerfinale te Zeist

1999-2000 1998-1999 1997-1998 1994-1995 1992-1993 20-05-1991

02-06-1984



Hoofdstuk 7 Geschiedenis Vrouwenafdeling ( )

Recommend Documents