HOE GEVOELIG BEN JE?

HOE GEVOELIG BEN JE?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Netwerknieuws no. 45 maart 2012

Geachte lezer,  Dit  keer  weer  een  volle  nieuwsbrief.  Dit  maal  gevuld  met  ervaringsverhalen  van  mensen  die  direct  met  vluchtelingen  in  contact  komen.  We  hebben  voor  deze  vorm  gekozen  omdat  te  vaak  wordt  vergeten de vluchteling als MENS te blijven zien. Dat is ook waar het HOV voor staat. Hopelijk u ook.....  en dat moeten we gezamenlijk blijven uitdragen. 

EENS EEN VLUCHTELING…..??  Nog niet lang geleden werd ik, via mijn schoonzoon die ook uit Iran komt, uitgenodigd op een Iraanse bruiloft in Den Haag. Ik was erg benieuwd hoe dat gevierd werd. Het was een grote opkomst van 200 genodigden. De bruid en bruidegom en tevens alle gasten zagen er prachtig uit. Het bruidspaar werd toegesproken aan een lage tafel gedekt met prachtige witte bloemen allemaal cadeau`s, in goud papier verpakt. Over het bruidspaar heen werd een wit kleed gedaan dat allemaal door vrouwen en meisjes vastgehouden werd en er werden bloemblaadjes overheen gestrooid. Na het omdoen van de ringen deed de bruid en bruidegom de pink bedekt met honing in elkaars mond als teken van trouw, warmte en liefde. Zeker wel 100 aanwezigen waren jaren terug eens een vluchteling. Deze mensen hebben geluk gehad. Hebben een status gekregen en hebben een kans gehad hier in Nederland om via een fonds door te studeren waardoor ze iets bereikt hebben. Ze zijn dankbaar naar de Nederlanders voor deze handreiking wat hun is overkomen. We weten allemaal hoeveel schrijnende verhalen er zijn over vluchtelingen, voorheen en nu nog altijd. Maar dit is ook een groep mensen waarmee het wel voorspoedig is gegaan, mede door hun inzet en geluk. Ik wil deze mensen even onder de aandacht brengen. Mij is bijgebleven hoe dankbaar ze zijn naar ons en hoe vriendelijk en gastvrij ze zijn. Iedereen mag delen in hun bestaan. Wat kunnen we toch veel leren van elkaar !! Als we alles kunnen zien, verdriet en schoonheid, wat zijn wij dan bevoorrecht in ons land. Corien

KAN EEN “SYSTEEM” MEEVOELEN ?  Een ex-asielzoeker vertelt: Tien maanden Tafelberg, Zeist, Veenhuizen, Schiphol Oost. Er is een lege plek in mijn cv vanaf september 2006 tot en met juni 2007.In die tijd was ik in verschillende detentiecentra. Bij sollicitatiegesprekken weet ik niet wat ik deed tijdens die periode. Ik was niet op school. Ik was niet aan het werk, ik had geen adres, ik was gewoon in de gevangenis om onbegrijpbare redenen…….. Toen ik na het verblijf in de Tafelberg naar Zeist werd gebracht, moest ik mijn blote lichaam laten zien. Ze moesten het zien van alle kanten, voor en achter, de linker en rechterkant, boven en beneden. Ik moest drie keer zitten om te laten zien of er niks uit mijn blote lichaam kwam. Ik zal dat nooit vergeten. Vroeger dacht ik dat alleen mijn vrouw mijn blote lichaam kan zien en in noodsituaties, de dokter…….. Ik moest naar de tandarts in Zeist in februari 2007. Met twee politieagenten, mijn handen geboeid. Ik dacht dat ik een patiënt was , een zieke asielzoeker of ben ik een crimineel die in handboeien naar de tandarts moet ?... Een paar maanden later ben ik naar Veenhuizen gebracht. Daar hadden de bewakers geen interesse in mijn blote lichaam. Daar hadden de bewakers een glimlach, ze waren menselijk. Ik was niet blij maar een beetje tevreden…… Verteld op 4 februari 2010 door J.M.H.

HET SYSTEEM  Een van de oorzaken waardoor het lijden van asielzoekers wordt vergroot is het feit dat het omgaan met asielzoekers in een systeem is gegoten. En de wijze waar op er verder vanuit het systeem wordt omgegaan met asielzoekers. Een systeem is een georganiseerd geheel van regels en afspraken, die nodig blijken om, voor wat betreft dit artikel, de opvang van asielzoekers handen en voeten te geven. Een systeem zal nodig zijn maar kan ook nadelen hebben. Het is niet specifiek op een persoon gericht. En hoe wordt het systeem gehanteerd? Vergroot het, het toch al aanwezige lijden voor de asielzoeker? De eerste vraag die we ons kunnen stellen is : Hoe ziet het Nederlandse beleid en het daarmee verbonden systeem voor asielzoekers er uit ? We kunnen daar kritische vragen bij stellen. En dat geldt zeker voor de wijze en het gemak waardoor asielzoekers in detentiecentra worden opgesloten of strafbaar worden gesteld voor dingen o.a. illegaliteit, waarvoor ze zelf niet verantwoordelijk kunnen zijn. Kunnen stipte aanhangers van het systeem, zij voor wie het systeem een plicht is en/of een gemakkelijke handelwijze wel gevoel ontwikkelen voor mensen, in dit geval voor asielzoekers? Wat als het systeem van gezonde mensen psychische patiënten maakt, wat regelmatig gebeurt? Men kan de vraag stellen: met hoeveel zorg worden ambtenaren en bewakers opgeleid zodat ze geen schade doen aan mensen? Want mensen die volgens een systeem moeten werken kunnen tot beulen worden. De concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog kenden zulke bewakers. Abel Herzberg die de kampen heeft overleefd zag dat gebeuren. Aan een vrouw die hem vroeg: “wat moeten we doen om te voorkomen dat onze kinderen weer slachtoffer worden? “ was zijn antwoord: “Dat is het probleem niet mevrouw. Het probleem is hoe wij kunnen voorkomen dat onze kinderen beulen worden.” In de ervaringen van de ex-asielzoeker die een gedeelte van zijn verhaal vertelt, speelt het verschil van hoe ambtenaren en bewakers met mensen omgaan mee. Het is daarom dat we niet genoeg kunnen benadrukken dat asielzoekers mensen zijn. Dat we dit uitdragen, zodat het besef daarvan doordringt in alle geledingen van onze maatschappij. De werkgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken heeft daarvoor in een campagne aandacht gevraagd: zie de afbeelding op de voorzijde van deze nieuwsbrief. De stichter van de Bahai religie, Bahāu’llah zei rond 1860 al: “De

aarde is slechts één wereld, waarvan alle mensen burgers zijn”. V.

AKTIEPUNT Misschien kunt u de volledige poster voor de campagne van de rvk ‘Het gaat om mensen’ met het motto ‘Hoe gevoelig ben je?’ als PDF downloaden en hem ergens goed zichtbaar ophangen. Dank u wel als u het doet! Het web adres is: http://bit.ly/KbzSeJ .

OVER VIER JONGE VLUCHTELINGEN  Hun verhaal is als volgt. Eén ding hebben ze gemeen: vechten voor eigen toekomst en niet wachten op de Nederlandse autoriteiten voor een verblijfsvergunning. Wachten doet kostbare tijd verloren gaan en leidt tenslotte tot het verliezen van de moed om nieuwe initiatieven te nemen voor de toekomst van eigen leven. Abraham is al acht jaar in Nederland. Alle pogingen om als asielzoeker een verblijfsvergunning te krijgen zijn mislukt. Uiteindelijk kreeg hij na een half jaar vreemdelingendetentie het consigne om binnen 24 uur het land te verlaten. In de gevangenis was duidelijk geworden, dat hij een trauma had opgelopen als twaalfjarige jongen. Tot nu toe is het zijn advocaat niet gelukt een verblijfsvergunning te verkrijgen op grond van zijn gehavende geestelijke gezondheid. Abraham is echter niet zielig en probeert nu een relatie op te bouwen. Samen met zijn vriendin is het veel gemakkelijker toestemming tot verblijf te verwerven elders. Het verhaal van Izak is identiek. Na mislukte pogingen verblijf te verkrijgen als asielzoeker probeerde ook hij via de GGZ toelating te regelen. Ook hij had door oorlog in eigen land een stevig trauma opgelopen. Het zal zijn advocaat waarschijnlijk niet lukken. Alle enige jaren heeft hij verkering met een meisje. Samen proberen ze nu elders een vergunning tot verblijf te krijgen. Jacob is een tweede Mauro. Ook hij is al lange tijd in Nederland. Al vanaf zijn veertiende jaar. Zijn ouders zijn vermoord in Angola, zijn zusje verkracht. Ook hij liep een stevig trauma op. Nu na ongeveer acht jaar wordt hem de toegang tot Nederland ontzegd. Hij kent zijn vriendin al enkele jaren. Lukt het hun samen hier een toekomst op te bouwen met een verblijfsvergunning samenwonen? Lot is de vierde. Na acht jaar proberen een verblijfsvergunning te krijgen is hij uitgezet naar Rusland. Hij had gestudeerd met hulp van UAF. Na enige maanden was hij weer terug in Nederland als student. Hij heeft nu zijn studie bijna afgerond. En probeert een vaste baan te krijgen in Nederland. Een rechtse regering lukt het niet sterke jongeren de toegang te ontzeggen! Jan den Otter

OP BEZOEK IN EEN DETENTIECENTRUM  Een ervaring van een bezoek aan een gedetineerde vriend die enkele maanden onze huisgenoot was. Enigszins gespannen vertrok ik richting Kamp Zeist, Daar aangekomen zag ik voor mij een heel groot complex. Al bij de slagboom moest ik mij melden. De gegevens in mijn paspoort moesten kloppen met datgene wat door de gedetineerde die ik wilde bezoeken opgegeven had. Dat klopte gelukkig. Het had mij, vanwege de taal, veel moeite gekost om een afspraak geregeld te krijgen. Wel moest ik nog even wachten alvorens op weg te gaan naar ‘gebouw 52’ waar ik gedetineerde zou mogen ontmoeten. Wel kreeg ik al vast een ‘nummer’ omgehangen. Eindelijk gaf men mij toestemming om naar ‘gebouw 52’ te gaan. Bij aankomst aldaar werden opnieuw naam en geboortedatum in mijn paspoort gecontroleerd. Vervolgens moest ik door een detectiepoortje naar een volgende zwaar vergrendelde deur, die achter mij met een: ‘klik, klik’ elektronisch dicht viel. Dat herhaalde zich meerdere keren. Ik kreeg het gevoel alsof ik een niet te vertrouwen, criminele bezoeker was. Bij het laatste loket werd mij gevraagd mijn jas, tas, en wat ik eventueel nog in mijn zakken zou hebben, in een kluisje te deponeren. Ook dat ging op slot. Alleen mijn paspoort mocht ik houden, én, nadat ik het gevraagd had, ook enkele papiertjes waarop ik -ter voorbereiding van mijn bezoek- een aantal vertaalde Nederlands/Franse zinnetjes had geschreven om het gesprek met gedetineerde wat makkelijker te maken. Ik was heel blij die papiertjes mee te mogen nemen. Toen kwam ik in een wachtkamer. Terwijl ik daar binnenging, viel de zoveelste deur achter mij in slot en was het wachten. Precies op de afgesproken tijd werd ik door twee agenten naar een grote ruimte gebracht waarin een tiental tafels en stoelen. Mij werd gezegd: “u mag plaats nemen aan tafel no. 4.”, terwijl er verder niemand anders in de zaal was. De twee bewakers namen plaats op een verhoging links en rechts van mij. Toen werd asielzoeker binnen gebracht. Hem werd gevraagd een oranje hesje aan te trekken en tegenover mij plaats te nemen. Ofschoon men gezegd had “elkaar niet aan te raken”, omhelsden we toch heel spontaan elkaar en waren er even geen woorden, keken elkaar in de ogen. Intuïtief voelde ik aan dat de vlam van hoop plaats had gemaakt

voor nog slechts een ‘smeulend vuurtje’. Er was angst, angst om teruggestuurd te worden naar Congo. Ik voelde de pijn van onmacht ‘niets’ te kunnen doen voor iemand die opgesloten is puur en alleen omdat hij niet de juiste papieren heeft. Werd hij daarom nu ineens bestempeld als crimineel? Werden wij daarom door bewakers van twee kanten in de gaten en afgeluisterd? Het gaf ook mij een onveilig gevoel. Tijdens onze moeizame conversatie probeerde ik mij niets aan te trekken van de twee ‘wachtposten’ voor wie een uur ‘op wacht zitten’ zo leek het, duidelijk merkbaar begon te vervelen. Jammer genoeg was het toegestane bezoekuur snel voorbij. Geheel onverwacht werd de jonge Congolees enkele dagen later overgebracht naar detentiecentrum SchipholOost, van waaruit hij gedeporteerd werd naar zijn thuisland, de Democratische Republiek Congo. A.

FOTOTENTOONSTELLING OVER FRONTEX  (Grensgevallen – Europa) Onder de titel “Grensgevallen-Europa”, een foto-expositie van fotograaf Piet den Blanken, willen en we aandacht vragen voor de schrijnende taferelen aan de grenzen van ‘ons’ Europa. Daarvoor wordt in de Catharinakerk in Eindhoven in de periode 29 mei tot 17 juni 2012 een fototentoonstelling ingericht. De moeite waard om te gaan bezichtigen. NOTEER ALVAST IN UW AGENDA !! Meer informatie volgt. Hieronder alvast een voorproefje.

SCHIPHOLWAKE OP GOEDE VRIJDAG 6 APRIL  Hier willen we alvast een aankondiging doen dat de Kring en Hoogstraatgemeenschap, net als voorgaande jaren weer een bus inzet vanuit Eindhoven naar het detentiecentrum Schiphol-Oost om deel te nemen aan de wake bij het detentiecentrum. Als aanklacht en om de vluchtelingen die daar ten onrechte gedetineerd zijn een hart onder de riem te steken. Vertrek om 12.00 uur, terugkeer plm. 18.00 uur. Kosten bedragen €15. Meer iInformatie en opgeven bij de Hoogstraatgemeenschap via [email protected] of 040.2525609

GEDICHT  Ze houdt van mij, ze houdt niet van mij, ze houdt van mij, ze houdt niet van mij……. Wie heeft dit spelletje (vroeger) niet gespeeld. En met plezier….Een bloem plukken en er telkens een blaadje aftrekken. Wat bij het laatste blaadje gezegd wordt “telt”. Hoe zou het zijn als een vluchteling dit “spelletje” speelt? Ik mag blijven, ik mag niet blijven, ik mag blijven, ik mag niet blijven…. Misschien is het wel een goede methode, heeft iemand tenminste 50% kans om te mogen blijven. Of toch maar liever een eerlijke en snelle methode…… ? Denk ’t wel.

Secretariaat van het Netwerk HOV

e‐mail  

Hoogstraat 301a  5654 NB Eindhoven    tel:  (040)  25.25.609  fax: (040)  25.15.767

[email protected]    

website   

www.humaanomgaanmetvluchtelingen.nl