“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
Ha ‘Ollanders!!! Hier weer een update van onze voettocht naar Rome! Vanuit België deze keer. Afgelopen week hebben we Nederland ‘verlaten’: het Pieterpad was zaterdag “gedaan”! En stonden we op de Sint Pieterberg! Ineens drong het tot me door: van Den Helder naar Maastricht! Gelopen..!!! En weer bekruipt me het rare gevoel, dat de belevenis van afstand (en tijd) wel een bijzonder fenomeen is: als we van Schagen naar Maastricht met trein of auto gaan, zijn we wel goed 3 uren onder weg. Dat is ‘ver’, een hele reis waarvan we ons nog eens bedenken alvorens eraan te beginnen. Maar hoe lang hebben Nouhra en ik erover gelopen? Alles bij elkaar een krappe vier weken (en in totaliteit een ruime 700 km, de extra kilometers om naar m’n camper terug te keren, niet eens meegerekend). Maar om nu te zeggen “Jeetje wat een eind..” Nee dus!! (geen zorgen ik ben niet gek geworden!) Ik heb gewoon elke dag met heel erg veel plezier gelopen en genoten. Van het lopen, van leuke ontmoetingen, van fantastisch weer (wat zijn de weergoden met ons! De lente is begonnen op de dag dat wij vertrokken. Al snel werd het zelfs te warm tijdens het lopen en liep ik enkel nog in een t-shirt), van geweldige landschappen, van het feit dat je in Nederland vele dagen achtereen door land(-schap) kunt lopen, makkelijk dorpen en steden kunt ‘mijden’ en er ook nog eens bijna geen mens bij tegen kunt komen! Het is dwars door Sittard, zelfs tot de binnenstad mogelijk om nog kilometers onverharde weg te volgen. Dat is een rare gewaarwording. Onvoorstelbaar zoveel ruimte Nederland heeft en hoe stil
het er zijn kan!! Dit had ik van te voren niet gedacht. We genoten van ontluikende lente, verschillende kleuren in het land maar ook per streek weer anders (wat is Oost Nederland prachtig bruin!) en Limburg fenomenaal mooi met de prachtige glooiende heuvels, de lange lappen land, de wonderschone dorpjes, de fantastische boerengehuchten en boerenhoeves. En dan die heerlijke beetje Bourgondische inslag (allemaal net een klein beetje extra meer). Op weg naar Rome 03a
09-04-2011
pag. 1
“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
En zo kwamen we er dus vanzelf. Het zal ook komen, omdat tijd er steeds minder toe doet, ik alle tijd héb, niet diezelfde of de volgende dag weer de terugtocht hoef te aanvaarden (moet er niet aan denken zeg) en Maastricht zelfs ‘slechts’ een tussenstop is van het de totale reis. Het gaat dus geweldig goed: het lopen valt me heel erg mee (niet dat ik dacht dat het niet mee zou vallen, maar toch nog), het leven in de bus gaat me dagelijks beter af, het teruggaan naar de bus wordt steeds meer ‘teruggaan naar huis’. In hotels kan ik plots overvallen worden door heimwee naar huis, maar in de bus heb ik daar helemaal geen last van…! Dit leven bevalt, het is duidelijk: het verwezenlijken van m’n droom doet goed! Ik ben in hele lange tijd niet zó ontspannen en blij geweest. Als een slakje trekken we door het leven en wat is het leuk om het op deze manier te doen. Heel langzaamaan verandert alles op een heel vanzelfsprekende, natuurlijke manier: het landschap: langzaamaan van plat en onder zeeniveau, via heuvelachtig bij Nijmegen, naar beste klimmetjes van 12% op een hoogte van nu 350 mt. ter voorbereiding voor het “echte” werk straks in de Alpen, zijn dit goede ‘oefeningen’ – en heus wel zwaar ook… ). De taal: van wat knauwend en staccato Noord Hollands naar de rollende “R” in het Gooi, de telkens zachter wordende G van de Gelderlanders naar de steeds zangeriger wordende zins’klanken’ van het Brabantse en Limburgs. Tot het Vlaams en nu, als logisch vervolg daarop het Frans. De langzame veranderingen van mensen met steeds minder haast (een Zuid-Limburgse vertelde trots dat hun overleden dorpsgenoten nog lopend met de baar in hun midden, door alle dorpelingen begeleid, naar hun laatste rustplaats gebracht wordt), het ‘behoudende’ ga ik beter begrijpen. De vriendin van diezelfde mevrouw zei “Wij willen dit behouden. Voor ons hoeft dat haastige van jullie daar in het Westen niet.” Wat te denken van de veranderende architectuur? Langzaamaan zie ik meer en meer de materialen ‘gevonden’ in het land ter plekke, in de bouw van de huizen terugkeren: stenen, hout, riet, klimop, mos…
Op weg naar Rome 03a
09-04-2011
pag. 2
“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
We ontmoeten een meer ontspannen levensstijl (nee, de steden komen we niet, die mijden we. Dus dat bepaalt m’n manier van kijken natuurlijk wel behoorlijk). Of denk ik dat te zien, doordat ik zelf zoveel meer ontspannen ben? Hoe alles eruit ziet –we zijn de Belgische grens nog maar net over en het valt al op: de “Belgische invloeden” heb ik heel langzaamaan zien komen, maar één keer over de grens, is het Hollandse onherroepelijk verdwenen! En wat dat “Hollandse” dan is? Ik zou het niet kunnen benoemen… En meer en meer zie ik kruizen, kapelletjes, Mariabeeldjes, christusbeeltenissen is alle soorten en maten, verschijnen: duidelijk dat naarmate je zuidelijker komt, je meer en meer ziet dat mensen nog veel meer hangen aan hun geloof en de uitingen daarvan. Alhoewel ik vandaag wel een hele bijzondere tegenkwam:
Dit is een vorm van “de vuilnisman helpen” – overal in dit dorpje stonden de zakken op de meest curieuze plaatsen, maar wel makkelijk vanaf een vuilniswagen op te pikken! Ik beleef het, alles bij elkaar, als een hele leuke en bijzondere manier van het ervaren van de verschillen tussen ‘onze’ en ‘de andere’ cultuur. Juist doordat we zo traag gaan valt op hoe geleidelijk aan de ene verandering het vervolg is op dat van ‘de buren’. Dat heb ik nooit eerder zo ervaren als ik vanuit Schagen in m’n autootje stapte en 3 uur later ‘plots’ geconfronteerd werd met een ‘onverstaanbaar’ Limburgs... Terwijl ik het nu gewoon kon verstaan! Met dank aan de geleidelijkhei d! “En zo blijkt me , dat niets zomaar is ontstaan”, mijmer ik, “dat het ene logisch voortkomt uit het andere en dat het dus van belang is om alles in de juiste context te willen en blijven plaatsen. Een diepe. Want dat geldt voor zoveel in het leven realiseer ik me. Genoeg gemijmerd. Zie hier een paar voorbeelden, vanuit welk Op weg naar Rome 03a 09-04-2011 Als ik met de auto had gereden had ik nooit geweten dat er ook witte (albino?) slakken zijn!
pag. 3
“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
perspectief je het leven ook kunt aanschouwen
als je maar heel diep door de knieën zakt, kun je het ondiepste plasje nog een beste diepe modderpoel laten lijken :-)
meeliften is ook een manier van vooruit komen (paddentrek)
Bij gebrek aan een douche in m’n bus, blijkt zelfs een regebui heerlijk verfrissend! Inmiddels heb ik me bedacht dat ik dit iedereen zou aanraden: ga je droom achterna, verwezenlijk het!! De weg naar de uitvoering kan zwaar en moeilijk zijn (vooral als blijkt dat “jouw manier” om het te verwezenlijken er één is waar je het wiel heel erg zelf moet gaan uitvinden, zoals in dit geval met die rare bus en alle complicaties die dat met zich meebrengt . Twee passen vooruit en dan weer één achteruit, zeg maar! En wat blijk ik een angsthaas om met dat ding buiten Nederland te rijden (stoere Iris??!??). Maar oh, wat heb ik er verstandig aan gedaan om het zo te doen: geen slaapplaats te krijgen zodra je meldt dat je
Op weg naar Rome 03a
09-04-2011
pag. 4
“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
ook een hond bij je hebt... En zeggen dat ze “echt heel lief en buitengewoon rustig is (zeg maar gewoon: ‘in coma’ na een dag lopen) ( en slapen in elke winkel waar ze langer dan 3 minuten op me moet wachten), helpt echt niets, want dat vindt natuurlijk iedereen van zijn eigen hond. Daar trapt geen mens in!) (uitzonderingen daargelaten, Joop!). Maar, ondanks de ongemakkelijke, moeilijke manier is het ‘t echt meer dan gewoon waard!! Wat er ook is gepasseerd waardoor ik van streek ben geraakt (heimwee naar huis na het zien van m’n kinderen of lieve vriendinnen, pech met de bus, met de bibbers moeten rijden met dat logge gevaarte met hellingen van 14% - (zowel op als af vind ik maar eng) en het liefst dat stomme ding willen inruilen als er iets raar klinkt of misschien wel kapot is , spannende ontwikkelingen bij mensen die me aan het hart gaan….: Zodra ik weer “Op m’n pad” ben verdwijnt alles en is het weer goed. Dan kan ik er weer tegen, begint het grote genieten weer als vanzelf, word ik rustig en is de zin 100% terug en alle twijfel verdwenen! En dan zijn we pas redelijk aan het begin van onze weg…: de eerste echte, officiële grensovergang (al die keren dat ik per ongeluk in Duitsland liep, tel ik voor het gemak even maar niet mee, ook al waren ook die al wel heel erg leuk), heb ik nog maar net achter de rug. En zo ben ik dan al kuierend toch al in Spa (ja, die van het rode en blauwe drankje) aangekomen!! Meer en meer lukt het de rust en verstilling te vinden, rustdagen in te lassen, te gaan lezen, lekker te ‘niksen’ en m’n passen in te houden vanwege de behoefte om ergens langer naar te kijken, van te genieten of Nouhra heerlijk haar tijd te geven zich helemaal te buiten te gaan aan waar zij gelukkig van wordt: meestal is dat vies worden!!! Of heet dat”eigenlijk “vachtverzorging”? Lieve mensen, tot besluit wil ik iedereen heel erg bedanken voor de fijne emails welke ik mocht ontvangen: het is fijn te lezen hoe het met iedereen gaat en hoe de boel er thuis
Op weg naar Rome 03a
09-04-2011
pag. 5
“Met m’n arm rond je schouders omhels ik de hele wereld”
(in de ruimste zin van het woord) aan toe blijft gaan en het is m’n ‘lifeline’ naar thuis! voorlopig lijkt dit het me wel weer…! Ik hoop dat dit prachtige voorjaar zo doorgaat en dat iedereen er op zijn/haar manier maar heel erg van mag genieten! Hartegroet uit een heerlijk lui leven in het Belgische Spa, want dit weekend reizen we slechts in de geest: Nouhra droomt van heel hard rennen en konijnen vangen (althans, daar lijkt het op als ik naar haar kijk) en ik wijd me aan de eerste dagen “officieel kamperen” op een camping. Met luifel (jaja),douche, wasmachine, wasdróger (!), elektra, schone camper maken, prachtig inspirerend boek over het leven in de voetsporen van Boeddha, foto’s “uitzoeken-verwerken-enweer-weggooien” (!), plannen maken voor volgende week en natuurlijk vooral net als de meesten van jullie: heerlijk genieten van het zonnetje!
Iris
Op weg naar Rome 03a
09-04-2011
pag. 6
