Het ultieme kerstmoment… Tekst: Olga van der Meer
©
D
rie dagen voor Kerstmis. Martha bekeek de boom aandachtig. Veel te groot, oordeelde ze. Ze werd al moe bij de gedachte om dit gevaarte te moeten versieren. Als het aan haar had gelegen was er dit jaar helemaal geen boom gekomen. Geen Kerstmis ook trouwens. Ze deed het voor haar kinderen Esther en Jason, al had ze het zo lang mogelijk uitgesteld. Haar kinderen waren weliswaar volwassen, maar ze woonden allebei nog thuis en hadden recht op gezellige feestdagen. Ze snoof even minachtend. Vooral gezellig. Als er iets was waar ze geen zin in had, waren het de verplichte feestdagen. Het liefst zou ze onder haar dekbed wegkruipen en gaan slapen, om pas weer wakker te worden op 27 december. Nee, op 2 januari, nog beter. Dan was ze meteen van al die opgelegde nieuwjaarswensen af, die alleen maar gebezigd werden omdat dat nu eenmaal zo hoorde. Ze vroeg zich af of er iemand op de wereld was die oprecht geïnteresseerd was in hoe het nieuwe jaar voor haar zou verlopen, behalve haar kinderen dan. Zuchtend pakte ze de piek uit de doos en plaatste hem boven in de boom. Ziezo, het begin was er. Nog maar een paar honderd ballen te gaan, dacht ze cynisch bij zichzelf. Waarom voelde ze eigenlijk die tegenzin? In vergelijking met vorig jaar kon dit alleen maar een topkerst worden.
V
orig jaar was een regelrechte ramp geweest, dat zou ze nooit meer vergeten. Haar ex-man Arthur had een week voor de feestdagen aangekondigd dat hij weer ging trouwen en dat zijn vriendin zwanger was. Een enorme dreun voor Martha. Hun huwelijk was niet bepaald stabiel geweest, toch miste ze hem na de scheiding ontzettend. Na de eerste scheidingsellende waren ze zelfs beter met elkaar omgegaan dan ooit tevoren. Stiekem had ze dan ook gehoopt op een verzoening onder de kerstboom. In plaats daarvan kreeg ze deze mededeling te verwerken. Drie dagen later had haar chef op het verzekeringskantoor waar ze werkte haar koeltjes meegedeeld dat haar contract niet verlengd zou worden en dat ze per 1 februari niet meer in dienst was.
©
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, werd haar dochter Esther twee dagen voor Kerstmis ziek. Zo ziek dat de artsen vreesden voor haar leven. Jason en Martha hadden de kerstdagen aan Esthers bed in het ziekenhuis doorgebracht. Niet echt een kerst om vrolijk op terug te kijken. Dus eigenlijk zou ze zich des te meer moeten verheugen op dit jaar, dacht Martha bij zichzelf. Er was zo veel om dankbaar voor te zijn. Esther had de hersenvliesontsteking overleefd en was er weer helemaal bovenop gekrabbeld, Jason had na een korte dip weer plezier in zijn studie economie en zij had sinds enkele maanden een leuke baan als manager bij een thuiszorgorganisatie. Alle reden dus om een feestje te bouwen. Maar ze was nog steeds alleen… Gedachteloos hing Martha één voor één de ballen in de boom. Echte ballen, niet die moderne van plastic. Ze had altijd al een hekel gehad aan nep. Ook in de liefde. Waarschijnlijk was ze daarom nog steeds vrijgezel. Er waren heus wel kandidaten geweest om de lege plek van Arthur op te vullen, maar ze nam niet zomaar genoegen met een man. Ze koesterde nog steeds het romantische idee dat ze haar echte liefde meteen zou herkennen als ze hem tegenkwam. Wellicht werd het tijd om eens van dat waanidee af te stappen en wat realistischer op zoek te gaan naar een partner. Alle ballen hingen nu, tijd voor de slingers. Uit de radio schalde het lied: All I want for Christmas is you. Weer ontsnapte haar een diepe zucht. Welke you? Hád ze maar een you. Iemand om bij thuis te komen na een lange werkdag, iemand met wie ze de kleine zorgen van alledag kon delen, iemand met wie ze kon lachen en huilen. ”Ziet er goed uit, mam.” Jason kwam handenwrijvend de kamer binnen, hij nam de prikkelende geur van de winter mee naar binnen. Zijn wangen waren rood van de snijdende wind. ”Alleen jammer dat je de lichtjes bent vergeten.” Martha keek naar de boom en kon nog net een vloek binnenhouden. De lichtjes! De essentie van een kerstboom, zoals Arthur altijd zei. Vroeger was dat zijn taak geweest, waarschijnlijk kwam het daardoor dat ze er gedachteloos aan voorbij was gegaan. Ze was in ieder geval niet van
plan om de boom leeg te halen en opnieuw te beginnen. Dwars tegen alle regels in begon ze lukraak de lichtjes tussen de ballen door te hangen. Het snoer viel nu wel erg op, maar als de kamer donker was en alleen deze lichtjes brandden, was dat vast niet te zien. ”Is er al post?” informeerde Jason. ”Op de tafel”, antwoordde Martha terwijl ze de boom van top tot teen bekeek. Klaar. Ondanks de zichtbare snoeren zag het er helemaal niet slecht uit. Nu de kerststemming nog. Jason stortte zich gretig op het stapeltje post. Een bankafschrift voor Esther, een brief van de gemeente, een beruchte blauwe envelop - gelukkig voor zijn moeder - en wat reclame. Weer niks van die uitgever. Onverschillig gooide hij het stapeltje terug op tafel. De tijd begon nu toch wel te dringen.
”Dat zou heel onprofessioneel zijn, dat geloof ik niet”, zei Pieter beslist. ”Sorry man, maar ik moet ophangen. Ik help mijn oom vanmiddag met een kerstfeest voor kinderen. Hij is de Kerstman.” ”En jij één van zijn elfen?” vroeg Jason spottend. ”Ha, ha, humor. Ik heb er helemaal geen zin in en jouw opmerking maakt het er niet beter op.” ”Waarom doe je het dan?” ”Naastenliefde. En ik word ervoor betaald. Zijn vaste hulp is ziek, vandaar. Ik ken die hele oom amper, het is een neef van mijn vader. Hij schijnt heel vaak als Kerstman op te komen draven op kinderfeestjes en dergelijke.” Jason hoorde een harde bons achter zich en keek om. Martha was met een stapel dozen in haar handen tegen de deurpost aangelopen en wreef met een pijnlijk gezicht over haar arm.
Hád ze maar iemand om bij thuis te komen, iemand met wie ze kon lachen en huilen ”Voor de kerst hoort u van ons”, had dat meisje door de telefoon gezegd. Zijn boek, een thriller, was door de eerste selectie heen gekomen, maar de persoon die uiteindelijk zijn fiat moest geven was wegens ziekte afwezig, zo was hem verteld toen hij vorige week de uitgeverij had gebeld om te informeren of er al iets bekend was. Die man zou deze week weer aan het werk zijn, dus hij kon nu elke dag bericht krijgen. Hij vond de spanning bijna onhoudbaar. Zijn hele ziel en zaligheid had hij in het boek gelegd, publicatie ervan zou zijn allermooiste kerstcadeau zijn. Zonder oog te hebben voor zijn moeder, die bezig was met opruimen van de dozen, toetste hij het nummer van zijn vriend Pieter in. ”Weer niks”, berichtte hij somber. ”Het kan nog steeds”, probeerde Pieter hem op te beuren. ”Het is pas drie dagen voor kerst.” ”Ik krijg er steeds minder vertrouwen in. Dat grietje heeft waarschijnlijk alleen maar gezegd dat het door de voorselectie was om van mijn gezeur af te zijn.”
Schuldbewust besefte Jason dat hij haar wel eens had kunnen helpen met het opruimen van alle troep. Zijn moeder had het ook niet makkelijk, zeker niet in deze tijd van het jaar. Ineens kreeg hij een idee. Met een brede grijns op zijn gezicht hield hij zijn telefoon weer tegen zijn oor. Hier zou ze wel van opvrolijken. ”Zeg, over de Kerstman gesproken…”
T
wee dagen voor Kerstmis. Op de luchthaven schalde vrolijke kerstmuziek uit de luidsprekers. Esther hoorde het niet. Ze lag in de armen van een lange, brede man en hield uitnodigend haar gezicht naar hem op om een nieuwe kus in ontvangst te nemen. De laatste van een lange reeks. ”Ik moet nu echt gaan”, zei Cliff, die desondanks geen aanstalten maakte om haar los te laten. ”Mijn vlucht is al omgeroepen.” ”Ik baal er enorm van dat je juist vlak voor kerst moet vertrekken”, zuchtte Esther. ”Kun je echt niet nog een paar dagen blijven?”
©
”Was het maar waar. De plicht in Engeland roept, mijn vakantie zit erop. Ik bel je morgen”, beloofde hij. Snel plantte hij nog een kus op haar mond, daarna haastte hij zich naar het vliegtuig dat hem honderden kilometers van haar vandaan zou voeren. Voordat hij de hoek omsloeg zwaaide hij nog een keer naar het eenzame figuurtje in de vertrekhal. Esther keek hem na zo lang ze kon. Ze had twee fantastische weken met Cliff beleefd, het was moeilijk te verteren dat daar nu een einde aan was gekomen. Zijn beloftes om contact te houden nam ze niet zo serieus. Ze had niet veel vertrouwen in een relatie op afstand. Waarschijnlijk was hij haar al vergeten op het moment dat hij in het vliegtuig stapte, al had hij dan daarnet haar adres en e-mailadres in zijn BlackBerry genoteerd. Het enige wat zij van hem had was zijn telefoonnummer. ”Laat eerst maar zien of je het serieus meent”, had ze gezegd. ”Als je me mailt, heb ik je adres vanzelf.” Maar ze hoopte met heel haar hart dat hij het echt meende en dat ze morgen zijn stem weer zou horen. Ze was nog nooit eerder zo ontzettend verliefd op iemand geweest. Haar moeder zei altijd dat je ware liefde op slag herkent en hoewel Esther die uitspraak had afgedaan als romantische onzin begon ze er nu in te geloven. De vlam was onmiddellijk in de pan geslagen bij haar eerste blik op Cliff. En nu, twee weken later, was er nog niets aan de gevoelens veranderd. Ze zou echter moeten afwachten hoe het zich verder tussen hen zou ontwikkelen. Dat initiatief liet ze aan hem over. Snel een traan wegpinkend richtte ze haar schreden naar het perron. It’s gonna be a cold, cold Christmas without you, hoorde ze uit de luidsprekers schallen. Nog nooit eerder was de tekst van een liedje zo op haar van toepassing geweest.
H
et liedje dat Martha tegemoet kwam op het moment dat ze de supermarkt instapte, was Lonely this Christmas. Even vertrok haar mond in een bittere grimas. Hadden ze echt niets vrolijkers kunnen uitzoeken? Het boodschappen doen was toch al zo’n crime, zo vlak voor de feestdagen. Het leek wel alsof de halve stad zich in deze winkel bevond. Overal drongen mensen voor de schappen,
©
alsof het gratis uitgedeeld werd. Het melancholieke liedje was het laatste wat ze nodig had, ze had toch al zo’n pesthumeur. Overal werd je doodgegooid met de verplicht gezellige kerstsfeer, er was geen ontsnappen aan. Terwijl ontsnappen juist hetgeen was wat ze het liefst wilde doen. Ze zat echter vast tussen tientallen duwende mensen. Inmiddels was het lied Jingle Bells ingezet. Vrolijker dan wat ze daarnet had gehoord, maar de tekst was opnieuw een farce voor Martha. Gezellig samen een sledetochtje maken. Ja, dat wilde zij ook wel. Als er maar iemand was om haar warm te houden in die slee. Met haar kar botste ze tegen een ander karretje aan. Automatisch mompelde ze een verontschuldiging tegen de man die erachter liep. Vluchtig keek ze hem aan, om daarna stokstijf te blijven staan. Dat gezicht, die blauwe ogen, het grijzende haar… Dit was de man die ze in gedachten had als ze fantaseerde over een partner. Als ik hem zie, herken ik hem, had ze altijd beweerd. Hun ogen ontmoetten elkaar en heel even leek het alsof ze alleen met z’n tweeën in deze winkel waren. Een magisch moment. Een kerstmoment, schoot het door Martha’s hoofd heen. Het werd echter direct verstoord door een vrouw die zich tussen hen in wrong om bij de melk te kunnen. De man groette en verdween in de menigte, nagestaard door Martha. Haar plotseling opgekomen kerstgevoel verdween weer en maakte plaats voor berusting. Dit was niet voor haar weggelegd, dat zou ze inmiddels toch moeten weten. Ze zag niet dat de man zich aan het einde van het pad omkeerde en naar haar keek. De korte ontmoeting had iets in hem losgemaakt wat hij al heel lang niet had gevoeld. Een niet nader te beschrijven onderbuikgevoel. Als hij haar in een café of zo had gezien, had hij haar beslist aangesproken. Een supermarkt leek hem niet de meest geschikte plek voor zoiets. Trouwens, hij had wel iets anders aan zijn hoofd.
M
et walging in zijn ogen keek hij naar de opdringerige mensen, allemaal met karren die volgepropt waren met boodschappen. Het eetfeest kwam er weer aan. Die hele kerst kon wat hem betrof gestolen worden.
Vorig jaar had hij, na een ziekbed van vijf jaar, zijn vrouw verloren, een maand voor kerst. Daarna was een heftige ruzie met haar familie gevolgd over de verdeling van haar spullen. Zelfs zijn dochter Peggy had zich tegen hem gekeerd, hoewel hij alleen had gehandeld naar de wensen van zijn vrouw, haar moeder. Tot op de dag van vandaag duurde die ruzie voort. Hij had Peggy en haar man Dennis al dertien maanden niet gezien. Het enige waar hij nog plezier aan beleefde, was zijn rol als Kerstman tijdens de vele kinderfeestjes die nu werden gevierd. Wachtend op zijn beurt bij de kassa dacht Dick aan het verzoek van zijn neefje, een dag eerder. Of hij op kerstavond bij de familie van zijn vriend zijn opwachting wilde maken als Kerstman, met cadeautjes voor zijn moeder en zijn zus. Hij had ja gezegd. Waarom ook niet?
paperassen op zijn bureau door, tot zijn aandacht werd getrokken door een brief die verstuurd moest worden. Hij kende die naam. Met een glimlach legde hij de envelop apart. Dat ging hij deze keer heel anders afhandelen dan gebruikelijk.
E
én dag voor Kerstmis. Cliff was vanwege allerlei vertragingen pas ’s nachts bij zijn huis gearriveerd. Te laat om Esther te bellen, constateerde hij spijtig. Daar moest hij echt mee wachten. Het eerste wat hij de volgende ochtend deed, was zijn telefoon grijpen. Tenminste, dat wilde hij. Waar was dat ding? Koortsachtig zocht hij in al zijn zakken, hij doorzocht zijn koffers en hij speurde de grond af in de hoop dat hij was gevallen. Niets. Zijn BlackBerry, met daarin alle kostbare informatie, was weg. Opgelost alsof het ding nooit bestaan had.
Het was een magisch moment! Het leek alsof ze daar met z’n tweeën waren… Vroeger was kerstavond heilig voor hem geweest, maar dat was voorgoed verleden tijd. In plaats van in zijn eentje thuis te zitten kniezen kon hij beter een andere familie opvrolijken, al had hij er eerlijk gezegd totaal geen zin in. Eindelijk kon hij zijn boodschappen afrekenen en in zijn tas stoppen. Wat had hem bezield om zijn lunchpauze te gebruiken voor zijn inkopen? Er was niet eens meer tijd over om een broodje te nemen voordat hij weer aan het werk moest. Vlak voordat hij de brede deuren uitstapte, ving hij een glimp op van de vrouw die even daarvoor tegen zijn kar was aangebotst. Intens nam hij haar op. I saw Mammy kissing Santa Claus, klonk het vrolijk door de winkel. Er verscheen een wrang glimlachje op zijn gezicht. Was het maar waar! Was er maar een leuke moeder die hem, de Kerstman, wilde zoenen. Deze vrouw, bijvoorbeeld. Dick haastte zich terug naar zijn werk. Er waren nog wat zaken af te handelen voordat het kantoor zou sluiten voor de feestdagen. Snel nam hij de
Langzaam drong tot hem door dat het apparaatje gestolen moest zijn. Cliff onderdrukte een vloek en sloeg zich tegen zijn voorhoofd. Esthers telefoonnummer, haar e-mailadres, haar woonadres, alles stond erin. Hij kon op geen enkele manier contact met haar opnemen. Haar huis wist hij ongeveer wel te vinden, maar de straatnaam wist hij niet. Wat zou ze van hem denken als hij niets meer liet horen? Dat mocht hij in geen geval laten gebeuren, hij moest iets verzinnen. Haastig trok hij een broek en een trui aan, om even later bij zijn buren aan te kloppen. ”Mag ik even bellen? Het is dringend.”
Z
ie je wel, hij laat niets van zich horen. Net wat ze verwacht had. Ze had dan ook geen enkele reden om teleurgesteld te zijn, hield Esther zichzelf voor. Ze hing lusteloos op een stoel, starend naar de slordig versierde kerstboom. Ze lachte smalend. In een poging haar gedachten af te leiden, zette ze de tv aan. Er verscheen een voorstukje van een populair kerstprogramma op het scherm, direct daarna
©
gevolgd door een sentimentele kerstfilm. Woest drukte ze het apparaat uit. Als ze ergens géén behoefte aan had, was het aan sentimentaliteit of aan geliefden die voor de feestdagen met elkaar verenigd werden. In plaats daarvan draaide ze aan de knop van de radio. Last Christmas, I gave you my hart, zong George Michael. Snel draaide Esther de knop om. This Christmas I gave him my hart, dacht ze bitter bij zichzelf. Of hij het alweer had doorgegeven aan een ander, zoals in dit liedje, wist ze niet. Het enige wat ze wist, was dat hij zijn belofte niet nakwam en dat was al erg genoeg. ”Jij kijkt niet al te vrolijk”, zei Jason terwijl hij de kamer binnenslenterde. Zijn ogen waren gericht op het brede raam, waar elk moment de postbode langs kon komen lopen. Vandaag móest er bericht zijn, dat kon niet anders. ”Kijk naar jezelf”, snauwde Esther. Hoofdschuddend hoorde Martha vanuit de keuken het gekrakeel aan. Ondanks de heerlijke geuren die haar neus binnendrongen, was de kerststemming in huis ver te zoeken. Jason was om de een of andere reden zo gespannen als een veer en Esther liep rond met een gezicht als een donderwolk. Haar eigen stemming zakte daardoor nog meer. Om de woordenwisseling tussen broer en zus niet te hoeven horen, zette ze de cd-speler die in de keuken stond aan. Ze verwachtte haar favoriete muziek van ABBA te horen, maar er schalde kerstmuziek door de keuken. Blijkbaar had Jason de cd verwisseld. Don’t they know it’s Christmas, hoorde ze. Met een zucht zette ze het lied uit. Blijkbaar wisten haar kinderen inderdaad niet dat het bijna kerst was, hoewel ze moest toegeven dat dit waarschijnlijk ook door haar eigen houding kwam. Ze wilde dat de feestdagen al voorbij waren. Er was toch niets leuks te verwachten. Jason zag inmiddels vanuit zijn ooghoeken de postbode de voortuin uitlopen. Hij haastte zich naar de brievenbus. Folders. Een rekening. Een brief van de zorgverzekering. Dat was het. Ongelovig keek hij de papieren in zijn hand nog een keer na. Niets. Ondanks de belofte van dat grietje aan de telefoon was er totaal geen bericht van die uitgever. Dat betekende dat hij nog minstens drie dagen
©
moest wachten voordat hij uitsluitsel kreeg. Woest stampte hij de trap op naar boven. Hij had gehoopt zijn moeder en zijn zus op kerstavond te kunnen vertellen dat hij een contract had gekregen en een gevierd schrijver zou worden. Misschien had dat de sombere stemming in huis wat kunnen opvrolijken. Nu kon hij alleen maar hopen dat zijn verrassing die avond de sfeer er een beetje in wist te krijgen. Martha hoorde het gestamp op de trap en zuchtte. Was het maar 2 januari.
O
p hetzelfde tijdstip gebeurde er twee straten verderop iets heel anders. Peggy staarde met groeiende blijdschap naar het witte staafje in haar handen. Het uiterst lichte, blauwe streepje werd steeds duidelijker zichtbaar, totdat het zich na een paar minuten zonder enige twijfel manifesteerde op de witte achtergrond. ”En?” vroeg Dennis gespannen. Hij durfde niet goed te kijken, maar de wisselende uitdrukkingen op het gezicht van zijn vrouw zeiden eigenlijk al genoeg. ”Gefeliciteerd, papa”, zei ze met een stralende lach op haar gezicht. Triomfantelijk showde ze hem de test. ”Het is gelukt, we zijn zwanger!” ”Yes!” Met een juichkreet tilde hij haar omhoog, om haar daarna heel voorzichtig op de bank te laten zakken. ”Van nu af aan ga jij heel rustig doen”, sprak hij autoritair. ”Dat zal geen verloskundige met je eens zijn”, zei Peggy met een klein lachje. ”Het is juist belangrijk om zo veel mogelijk te doen wat je gewend bent.” ”O?” Dennis trok zijn wenkbrauwen hoog op. ”Zoals piekeren, bedoel je? Zou dat bevorderlijk zijn voor de groei van de baby?” Er trok een lichte blos over haar wangen. Dennis kende haar zo goed, hij wist al eerder dan zij waar ze mee worstelde. Hij ging naast haar zitten en pakte haar hand vast. ”Vind je het geen tijd worden om die ruzie met je vader bij te leggen? Het heeft al zo lang geduurd. Hij heeft vorige keer een verzoeningspoging gedaan, nu is het jouw beurt. Bel hem en nodig hem uit.” ”Vanavond”, nam Peggy zich ineens ferm voor, kijkend naar het staafje op de tafel. Het werd inderdaad tijd. Haar kind, hun kind, verdiende een opa.
K
erstavond. Alle voorbereidingen voor het diner de volgende dag waren klaar. Als compensatie voor al het bakken en braden dat Martha die dag gedaan had aten ze slechts een boterham. Het was stil in huis. Jason zat, om wat voor reden dan ook, mokkend voor zich uit te staren. Esther zat er belabberd bij, lusteloos op haar boterham kauwend. Van de weeromstuit hield ook Martha haar mond. Zelfs de televisie en de radio bleven uit, iets wat ze helemaal niet erg vond. Ze had haar buik langzamerhand vol van kerstliedjes, kerstprogramma’s en kerstfilms. Ze beloofden allemaal een sfeer die bij hen thuis ver te zoeken was. Als het zo twee dagen lang moest gaan, was ze rijp voor een gesticht. En waarvoor eigenlijk? Wat was de reden van deze vervelende stemming? Ineens had ze er genoeg van.
Martha’s mond viel open van verbazing. Voordat ze iets kon zeggen was de Kerstman echter al langs haar heen naar binnen gelopen. ”Gelukkig kerstfeest!” riep hij daar nog een keer, met in zijn hand een juten zak. ”Wat… Hoe…?” stamelde Martha. Jason liep op haar af: ”Gelukkig kerstfeest, mam.” Ze begon te lachen. ”Heb jij dit op je geweten? Ach lieverd, wat leuk.” ”Geef de Kerstman maar snel iets te drinken. Wie weet heeft hij wel een verrassing in die zak”, zei Jason met een knipoog. Esther staarde de man aan of ze water zag branden. Bij het horen van de bel was haar hart even verwachtingsvol opgesprongen. Onzin natuurlijk. Cliff zat nu zelf ergens onder een kerstboom. Misschien wel met zijn nieuwste verovering.
’Ik geloof dat mijn verrassing verstrekkende gevolgen kan hebben’, fluisterde Jason ”Jongens, dit is belachelijk,” zei ze resoluut, haar bord van zich af duwend. ”We zitten hier bij elkaar alsof al het wereldleed op onze schouders drukt. Denk eens aan Kerstmis vorig jaar. Dat was erg. In plaats van dankbaar te zijn dat we het dit jaar beter hebben, zitten we met z’n allen te kniezen. We zouden ons moeten schamen. Esther, steek eens wat kaarsen aan. Jason, zet een vrolijk muziekje op. We gaan het gezellig maken samen.” Op dat moment schalde de bel door het huis. Jason veerde overeind. Natuurlijk, zijn verrassing! Hij was met zijn gedachten zo ver weg geweest dat hij die bijna vergeten was. ”De bel”, meldde hij overbodig. ”Ik denk dat jij open moet doen, mam.” Verbaasd liep Martha naar de gang. Het was kerstavond, iedereen zat toch gezellig bij zijn eigen gezin thuis? Langzaam opende ze de deur. ”Ho, ho, ho!” Een rondborstige Kerstman stond op de stoep. Zijn rode pak viel extra op door het licht van de lantaarn. ”Gelukkig kerstfeest!” riep hij luid.
Snel maakte Martha in de keuken vier bekers chocolademelk klaar. Dit gebaar van Jason verwarmde haar eenzame hart. Wie had er nu een partner nodig als je zulke geweldige kinderen hebt? De Kerstman was op een hoge stoel naast de kerstboom gaan zitten. ”Alstublieft Kerstman, iets warms te drinken”, zei Martha. Ze boog zich voorover om hem de beker aan te reiken. Midden in die handeling stokte ze. Die ogen… Haar hart sloeg een felle roffel. Op zijn beurt staarde de Kerstman haar gebiologeerd aan. Die vrouw… En er was geen echtgenoot aanwezig, constateerde hij met vreugde. Esther en Jason zagen het voor hun ogen gebeuren. ”Ik geloof dat mijn verrassing verstrekkende gevolgen kan hebben”, fluisterde Jason achter zijn hand tegen zijn zus. Zelfs zij moest lachen. ”Wat vind jij van een stiefvader met zo’n baard?” Weer klonk de bel door het huis. Dit keer slofte Jason naar de deur. Waarschijnlijk was het Pieter, die kwam kijken hoe zijn oom zijn taak uitvoerde. Martha en Dick hadden de bel niet eens gehoord.
©
Die stonden elkaar nog steeds ademloos aan te kijken. Voorzichtig pakte Dick de beker uit haar handen, waarbij hun vingers elkaar raakten. Ze voelden allebei de elektriciteit die er vanaf sprong. ”Hoe is dit mogelijk?” zei hij schor. ”Jij…” ”Ik herkende je meteen”, zei Martha eenvoudig. ”Wat ben ik blij dat ik deze klus niet heb geweigerd.” Deze woorden kwamen uit de grond van zijn hart. Hij pakte haar hand vast en bracht die naar zijn lippen.
H
et tedere moment werd ruw verstoord door een luide gil van Esther: ”Cliff!” Voor de verbaasde blik van haar moeder vloog ze een lange man om zijn nek, die achter Jason aan de kamer betrad. Ze lachte en huilde tegelijk. ”Mijn telefoon is gestolen, ik kon je niet bellen”, verklaarde Cliff haastig voordat hij Esther in zijn armen nam.” Ik heb bij mijn buren meteen een vlucht terug naar jou geboekt. Ik blijf tot na de kerst, eerder is er geen vlucht meer terug.” ”Dit wordt geloof ik de avond van de verrassingen”, zei Martha. Beduusd, maar stralend gelukkig nam ze plaats in de kring. De vervelende sfeer was bij toverslag verdwenen. Iedereen lachte en kletste. ”Ik heb zelfs nóg een verrassing”, nam de Kerstman het woord. ”Voor Jason.” Hij pakte iets uit zijn juten zak en overhandigde dat aan Jason. Het was een brief, zag Jason. Nieuwsgierig maakte hij hem open en snel vlogen zijn ogen over de regels. Wat verward keek hij op. ”Dit… Ik… Ik snap het niet.” ”Wat is het?” Esther griste de brief uit zijn handen. ”Een contract?” ”Een contract voor Jasons boek”, bevestigde Dick glunderend. ”Een boek? Hoezo? Vertel!” Iedereen praatte plotseling door elkaar heen, behalve Jason. Hij staarde de Kerstman nog steeds met grote ogen aan. ”Laten we zeggen dat ik die uitgever persoonlijk ken”, zei hij met een klein lachje. ”U bent het zelf”, begreep Jason ineens.
©
Dick knikte. ”Ik herkende je naam en besloot het contract als verrassing mee te nemen.” Jason gooide zijn armen in de lucht en juichte. Al zijn frustraties van de laatste dagen kwamen er in één keer uit. ”Tijd om iets te drinken!” riep Martha door het geroezemoes van stemmen heen. Ze pakte een fles wijn en vijf glazen, waarna ze proostten op Jason en op Esther en Cliff, na de nodige uitleg van die twee. Tevreden keek ze om zich heen naar die vertrouwde en naar die nieuwe gezichten. Eén grote, gelukkige familie, schoot het door haar heen. Precies zoals het hoorde bij Kerstmis. Jason zette de radio aan. It’s beginning to look a lot like Christmas, klonk het vrolijk door de kamer. Martha glimlachte. Alweer zo’n toepasselijke tekst. Stralend keek ze naar de Kerstman, zijn echte naam kende ze niet eens. Maar dat gaf niet. Ze hadden nog een half leven voor de boeg om elkaar te leren kennen, daar was ze van overtuigd. De blik in zijn ogen loog niet.
E
en vreemd melodietje trok haar aandacht. Het was de mobiele telefoon van de Kerstman. ”Behoorlijk modern hoor, voor zo’n oude man”, grinnikte Esther. Intens tevreden kroop ze dicht tegen Cliff aan. Hoe had ze ooit aan hem kunnen twijfelen? Dick keek op het schermpje van zijn toestel. Peggy. Zijn ogen vonden die van Martha. ”Ik geloof dat deze kerst nog mooier wordt dan nu al het geval is”, zei hij hees van blijdschap. Terwijl hij, voor het eerst sinds lange tijd, met zijn dochter praatte, Esther en Cliff totaal in elkaar verdiept waren en Jason naar het contract in zijn handen staarde alsof hij het nog steeds niet kon geloven, leunde Martha achterover in haar stoel. Dit was nu al de beste kerst ooit. De lichtjes in de boom straalden als nooit tevoren, de kaarsen verspreidden een schemerig, geheimzinnig licht, de wijn smaakte uitstekend. Zonder iets te zeggen hief ze haar glas op naar Kerstman Dick, een gebaar dat hij liefdevol beantwoordde, net op het moment dat uit de radio Merry Christmas klonk. L
