Het testament van Marco Eijk Door Hendrik Jan Korterink
Als de Delftse drugshandelaar Marco Eijk in 2004 op een landweggetje aan de Belgische grens wordt doodgeschoten, baart dat in de bovenwereld weinig opzien. Pas in de loop van de tijd wordt duidelijk bij hoeveel zaken de flamboyante Delftenaar betrokken was. Wat op dat moment ook bijna niemand weet is dat Marco kort voor zijn dood een soort testament heeft gemaakt dat als een molensteen om de nek van een fors aantal topcriminelen kan gaan hangen. De vraag is alleen wat justitie ermee gaat doen: het achter de schermen gebruiken als drukmiddel, of het inbrengen bij het komende proces over de liquidaties in de Amsterdamse onderwereld. “Er is een Ford Focus gezien met een dood manspersoon ernaast. Ze denken dat het Marco is.” Zo komt het bericht over de dood van Marco Eijk (47) binnen bij zijn vrienden. Het duurde even voor de identiteit van het slachtoffer bekend raakte: officieel was Marco voortvluchtig. Hij maakte gebruik van een andere identiteit. Het is maandagmorgen 5 april 2004. Marco Eijk rijdt voor de laatste keer in zijn leven van zijn huis aan de Lijsterdreef in Neerpelt naar Nederland. Hij is rond half negen vertrokken en waarschijnlijk op weg naar Rotterdam, waar hij bezig is met een verbouwing. De in Delft geboren Eijk is dan al bijna vier jaar voortvluchtig. In april 2000 was hij voor een xtc-zaak in hoger beroep veroordeeld tot acht jaar, maar kort daarvoor was zijn voorlopige hechtenis geschorst. Vanaf dat moment maakte de politie jacht op hem. Zo wachtte men hem een keer op toen hij een afspraak had op het kantoor van zijn advocaat in Amsterdam, maar Eijk was op zijn hoede, zag de observatiewagens en maakte rechtsomkeert. Toen hij zich in 2001 in België had
Pagina 1 van 9
gevestigd viel de politie er een keer binnen, maar hij was er niet en daar bleef het bij. Eijk woont dan net over de grens bij Valkenswaard, in Neerpelt, waar hij de voormalige villa van de in oktober 2000 in Amsterdam geliquideerde Sam Klepper heeft aangekocht. Eijk, goed bevriend met Klepper, had wel oren naar de met veel paars ingerichte villa. Eerst volgde er een goed gesprek met Willem Holleeder die de belangen behartigde van de Erven Klepper. De villa moest 4 miljoen gulden opbrengen. Was op zich geen probleem, maar Eijk kon het huis niet op zijn naam hebben. Er werd een ingewikkelde constructie met een overzeese firma bedacht om het er op papier goed uit te laten zien. Opgezet door de steenrijke schoonvader van Edgar van Lent, die in het aanpalende Achel woonde en in het vastgoed zat. Edgar en broer Pieter zullen later nog een belangrijke rol spelen als kroongetuigen in het Holleeder- en liquidatiesproces. In april 2004 woont Marco samen met vriendin Dyonne en hun dan tweejarig dochtertje Cheyenne in de villa in Neerpelt. Als je van hier naar Nederland rijdt volg je wat smalle weggetjes door het grensgebied. Je passeert een monumentje voor een door stropers neergeschoten veldwachter, kort daarna is er een meer dan haakse bocht naar links, naar de Schafterweg. Een eindje verderop is een kruispunt waar de routeplanner je naar rechts stuurt, naar de N748, maar mensen die hier goed bekend zijn nemen de sluiproute: rechtdoor. Na een paar honderd meter ben je bij de grens waarna de Schafterweg stopt en verandert in een onverharde weg zonder naam die tweehonderd meter verderop aansluit op de verharde Schafterekker. Marco is gek op auto’s, was altijd gewend in dure bolides te sturen, maar omdat hij voortvluchtig is wil hij niet opvallen. In de kranten staat dat hij deze Ford Focus in Hoofddorp heeft gehuurd. Daar is inderdaad het hoofdkantoor, maar de auto kwam van een garage in de buurt. Achteraf zijn er getuigen die de laatste tien dagen een jeep hebben zien staan op het kruispunt aan de Schafterweg, met twee Marokkaans uitziende mannen. Op zondagavond is Marco er nog met Dyonne langs gereden en hebben ze de jeep ook gezien. ‘Wat moet die daar nou?’ zeggen ze. Marco voelt zich niet bedreigd. Hij is altijd wel op zijn hoede, maar rijdt niet in een gepantserde auto en maakt geen omtrekkende bewegingen. Hij rijdt minstens drie keer in de week naar Nederland, meestal naar Rotterdam, en neemt dan altijd dezelfde route. Waarschijnlijk heeft de jeep links op het kruispunt staan wachten. Als Marco eraan komt rijden ramt de jeep de tegemoetkomende Ford in de flank, aan de bestuurderkant. De Ford schiet een eindje door en belandt net over het kruispunt rechts in de berm. Een boer die in een weiland aan het werk is hoort de klap en denkt aan een gewoon verkeersongeluk. Marco zelf wellicht ook. Hij opent het portier en stapt naar buiten. Hij wordt meteen van dichtbij onder vuur genomen, getuige het schot in zijn linkerbil en in het linkerportier. Hij probeert zich in
Pagina 2 van 9
veiligheid te brengen door weer in de auto te stappen en er razendsnel aan de andere kant uit te klimmen, maar daar wordt hij opgewacht door de schutter en met een hele serie schoten neergeknald. De politie vindt zijn lichaam in de berm. De jeep wordt in brand gestoken, de kentekenplaten worden meegenomen. De boer ziet de twee mannen rustig naar een Porsche lopen die een eindje verderop staat geparkeerd. De Porsche was in Waalre geschoten en wordt uitgebrand teruggevonden in Oirschot. De jeep was in Budel gestolen. Voor het grote publiek is Marco Eijk op dat moment nog een tamelijk onbekende, in het milieu is ‘de groep-Eijk’ sinds de jaren tachtig al een begrip. Eijk deed zaken met Klaas Bruinsma, Peter van Dijk uit Brunssum en in het Haagse en Delftse milieu met mensen als Piet Schneider, Karel Pronk, Fried Friebel en Koos Drevijn. ‘Ik word de Pablo Escobar van Nederland’ had Marco begin jaren negentig al eens geroepen. Hij heeft dan al het nodige op zijn kerfstok. Marco is zoon van een groenteboer, maar is al jong niet van plan in de rechte voetsporen van pa te treden. In Delft zien zijn vrienden hem in steeds grotere en duurdere auto’s rijden, het is duidelijk dat hij die niet met eerlijk werken bekostigt. Auto’s zijn Marco’s grote liefde, vrouwen komen op een gedeelde eerste plaats. ‘Iedereen wist dat je bij de vrouwen van Marco uit de buurt moest blijven,’ zegt een oud-Delftenaar, ‘ik ben zelf een keer bijna in zee gegaan met een hele mooie ex-vriendin van hem, een halfbloedje. Ze was boos: Marco had haar gedumpt, hij had haar alleen een cabriolet gegeven. Ze was op zoek naar een nieuwe vriend. Maar daar durfde ik mijn vingers toch niet aan te branden.’ Een van de eerste moordzaken waarbij de naam van Marco Eijk wordt genoemd heeft te maken met Gladys, de ex-vriendin van een populaire Haagse jongen, Peter van de Berg. Hij is een vaste bezoeker van café Condor, in de Louise de Colignystraat in Den Haag. Het café stond bekend als ‘het café van Piet Schneider’, een van de bekendste Haagse criminelen. Piet Schneider had flink geïnvesteerd in de kroeg, die wat in verval was geraakt door de gokproblemen van de eigenaar. Omstreeks 1989 krijgen stamgast Peter van de Berg en Marco Eijk ruzie. Een vaste bezoekster van café Condor herinnert zich Peter van de Berg als een ‘ontzettend aardige jongen.’ De ruzie gaat om Gladys. Er is sprake van dat zij mishandeld wordt. Peter van de Berg zou wat ‘bijdehand’ hebben gedaan, zoals ze in Den Haag zeggen. Als hij het café uitstapt en in zijn voor de deur geparkeerde Mercedes stapt, vraagt een man met een pistool hem om een vuurtje. Als Van de Berg zijn aansteker wil pakken, krijgt hij de volle laag. Overigens wordt Marco hiervoor nooit vervolgd en het is ook zeker niet algemeen bekend dat hij hier mee te maken had. Het is in deze periode dat Marco ook een oogje heeft op Rachel Hazes, die dan al geruime tijd een relatie heeft met de Amsterdamse volkszanger. Zij is dan een jaar of achttien en ook wel gecharmeerd van hem, maar op dat moment blijft het bij een korte relatie, Rachel blijft bij Hazes. Waarbij ook een rol kan hebben
Pagina 3 van 9
gespeeld dat Marco in april 1991 wordt opgepakt en voor zes jaar achter de tralies verdwijnt. In oktober van dat jaar trouwt Rachel met Hazes. Marco’s liefde voor haar is daarmee overigens niet voorbij. ‘Hij heeft haar altijd een leuk wijf gevonden,’ zegt een goede vriend van Marco. In 2003, als de relatie van André en Rachel op een dieptepunt is en ze enige tijd gescheiden leven, pakken Marco en Rachel de draad weer op. De ontmoetingen spelen zich meestal af in een hotel in Vinkeveen, maar het wordt ook nu geen serieuze langdurige relatie, Rachel kiest uiteindelijk toch weer voor Hazes. Betrokkenheid bij liquidaties en ripdeals lopen als rode draden door de criminele carrière van Eijk, maar wat is waar en wat niet? Op internet wordt zijn naam in verband gebracht met de dubbele moord op 11 maart 1989 op Hendrik (33) en Jan Willem van Reken (21), die in hun auto worden doodgeschoten. ‘Waarschijnlijk zijn ze geript door Marco Eijk, een lid van de bende van woonwagenbewoner Piet Schneider uit Den Haag.’ Dat klopt waarschijnlijk niet: Marco was juist bevriend met de broers, de moorden hadden te maken met onenigheid in het woonwagenmilieu tussen verschillende families. Daar weet men hoe het wél zit. Bij de volgende moordzaak waar de naam van Eijk – achteraf – wordt genoemd, is er veel meer bekend over het motief. Marco heeft het aan de stok met een buurman, orchideeënkweker Gerrit de Graaf (66). Marco woont in een woonwagen in ’t Haantje bij Rijswijk, De Graaf zou hem hebben aangegeven bij de politie omdat Marco in zijn kassen hennep verbouwt. Als een eerdere poging De Graaf uit te schakelen mislukt wordt er zwaarder geschut ingezet. Op 4 januari 1991 helpt de al eerder genoemde Haagse glazenwasser Fried Friebel zijn zwager Karel Pronk en drie anderen te ontsnappen uit de gevangenis De Koepel in Haarlem. De glazenwassersladders bewijzen daarbij goede diensten. Veertien dagen later brengen twee van de ontsnapte mannen, Karel Pronk en Tonnie van B., een bezoek aan de kas van De Graaf om de man in opdracht van Marco neer te schieten. Tonnie van B. durft het niet aan, hij zegt dat hij bang is dat de dochter van de tuinder hem herkent. Ze druipen af. Twee dagen later maakt de door Karel Pronk ingehuurde Glenn de F. (25) het karwei af. De politie is de schutter al spoedig op het spoor. Karel Pronk wordt vooral op de verklaringen van zwager Friebel veroordeeld tot 20 jaar, maar houdt altijd zijn mond over Marco. Glenn krijgt 12 jaar. Friebel gaat vrijuit door een vormfout, hij wordt in juni 2008 op zijn woonboot aan de Bontekoekade in Den Haag doodgeschoten. Edgar van Lent, kroongetuige in het komende liquidatieproces, heeft het ook over Marco. Hij verklaart: ‘Marco heeft in het café van Piet S. ruzie gekregen met een man. Marco heeft vervolgens W. gebeld en die heeft een pistool gebracht. Op het moment dat de man naar buiten kwam heeft Marco de man doodgeschoten. Ik heb dit eerst gehoord van W. maar later ook van Marco zelf. Deze moord is nooit opgelost.’
Pagina 4 van 9
Het is een mysterieuze zaak waarvan maar weinig mensen weten hoe het precies in elkaar zit. Het klopt dat zich zoiets heeft afgespeeld bij het café van Piet Schneider in Den Haag, het is ook wel bekend welk café. Vrijwel niemand kent de naam van het slachtoffer en er zijn maar twee of drie mensen die weten waar hij begraven ligt. Genoemde W. doet zijn betrokkenheid bij het verhaal af als ‘onzin’: hij was er helemaal niet bij en weet ook niet om wie het gaat. Het is zelfs de vraag of de man met een pistool is doodgeschoten, volgens anderen zou hij een klap met een schop op zijn hoofd hebben gekregen, in een auto zijn geladen en op een onbekende plek begraven. In 2005 meldt een gedetineerde zich bij justitie met het verhaal dat hij weet waar het lijk ligt. Hij wil dat wel vertellen, met het oog op de nabestaanden, maar dan wil hij een paar jaar strafvermindering. Justitie gaat er niet op in. Volgens deze gedetineerde had Marco Eijk hier helemaal niets mee te maken. Het speelde omstreeks 1993, toen zat Marco al twee jaar vast. Een van de laatste moorden waarbij de naam van Eijk valt is die op Frank van Geel in Geldrop, die in maart 2000 voor zijn woning wordt doodgeschoten door een motorrijder die hem zogenaamd een pizza kwam bezorgen. Vooral die pizza is pikant. Marco was in zijn beginperiode goed bevriend met Koos Drevijn (50), de Delftse manegehouder die in juni 2007 wordt geliquideerd. Het was bekend dat Drevijn bij ‘de groep Eijk’ hoorde, maar de verstandhouding tussen beide mannen was ergens in de jaren negentig al danig bekoeld. De toenmalige advocaat van Marco, mr. Douglas Harff, herinnert zich een opmerkelijk voorval, uit 1996. ‘Drevijn belde mij in paniek op, hij was vreselijk bang, hij zou het allemaal regelen met Marco. Wat was er gebeurd? Hij had ’s morgens om zes uur een pizzakoerier aan zijn deur gekregen. Hij vermoedde dat Marco daarachter zat en vreesde het ergste.’ Drevijn had hem weliswaar niet besteld, maar het was wel een gewone pizzakoerier en de onderliggende boodschap was duidelijk. De eerste langdurige gevangenisstraf waartoe Marco wordt veroordeeld betreft een hennepzaak uit 1990, samen met onder anderen met de al vaker genoemde Piet S. Marco krijgt zeven jaar, hij zit ervoor vast van april 1991 tot 1997. Zijn tweede veroordeling betreft een xtc-zaak waarvoor hij in april 2000 in hoger beroep bij verstek wordt veroordeeld tot acht jaar. Maar waar hield hij zich de laatste jaren mee bezig, wie had belang bij zijn dood? Het lijkt erop dat hij zich niet van acuut gevaar bewust is geweest. Hij was wel op zijn hoede, maar lang niet zoals zijn Nederlandse buren in Neerpelt, de Kleppers en Mieremets, die tot ongenoegen van de Belgische bewoners van de villawijk hun grote, veelal gepantserde bolides met hoge snelheid over de smalle wegen sturen, uit angst voor hinderlagen, nooit onderweg stoppen en pas uitstappen als ze in hun zwaar beveiligde bolwerken zijn, met de toegangsdeuren hermetisch gesloten. Van Mieremet gaat het verhaal dat hij zelfs een helikopter uit de lucht had proberen te schieten, toen het gerucht ging dat Willem Holleeder daarin een hitteam op pad had gestuurd.
Pagina 5 van 9
Een van de motieven die wordt genoemd voor de aanslag op Marco Eijk is een rippartij uit 2000, waarbij Eijk de Limburgse drugsbaron Peter van D. uit Brunssum maar liefst 15.000 liter PMK – een grondstof voor xtc – afhandig had gemaakt. ‘Ziezo, nu staan we quitte,’ had Marco gezegd. Hij had nog twee miljoen gulden tegoed van Van Dijk en diens zakenpartner. De partij PMK was overigens veel meer waard. Een deel van deze olie is gebruikt voor een partij xtc-pillen die naar Australië zijn gegaan, het restant verdween spoorloos na de dood van Marco. Advocaat Harff legde verband tussen deze rippartij en de liquidatie, volgens hem voelde Marco zich in die tijd ook bedreigd. ‘Net voor kerst kwam hij op mijn kantoor in Rotterdam. Dat is de enige keer dat ik hem met een pistool heb gezien. Hij is toen ook ondergedoken op Aruba.’ Volgens vrienden van Marco heeft Van D. niks met de liquidatie te maken, ‘en die reis naar Aruba had hij lang van tevoren al geboekt.’ Na de dood van Marco Eijk op maandag 5 april begint de jacht op zijn erfenis. Er is van alles aan de hand. Edgar van Lent heeft enkele dagen eerder gezien dat Marco bezig was met het tikken van een soort ‘testament’: een stuk of zes A4’tjes waarin staat van wie hij nog geld tegoed heeft. Het gaat onder meer over een xtc-transport naar Australië waarvoor hij nog 1,3 miljoen moet krijgen van Leen Bosnië, die zelf voor vijf miljoen had belegd bij Willem Endstra. Als Edgar en zijn broer Pieter zich later als kroongetuigen melden bij justitie baseren ze hun verklaringen deels op deze aantekeningen. Het probleem is dat ze wel de klok hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt. Zo beweren ze dat er een financiële constructie is opgezet waarbij Marco één miljoen euro van Endstra krijgt om Willem Holleeder om zeep te helpen. Holleeder zou daar lucht van hebben gekregen en Marco hebben uitgeschakeld. Wat klopt aan dit verhaal is dat er inderdaad een financiële constructie is opgezet, het zogenaamde Panama-verhaal. Endstra had dringend geld nodig. Advocaat Harff: ‘Marco vond het een interessant contact, hij dacht dat hij er in de toekomst iets aan zou kunnen hebben. Ik heb gezegd: “Kijk uit. Als je geld geeft, heb je geen enkele zekerheid.” Hij zou pas geld geven als hij een hypotheek zou krijgen. Ik heb hem een week voor zijn dood nog gevraagd: “Je hebt toch geen geld gegeven aan die Endstra?” Hij zat een beetje geheimzinnig te kijken, zei geen ja en geen nee. Voorzover ik weet is het nooit tot betaling gekomen.’ Harff was toch al niet gecharmeerd van Endstra. ‘Ik vond het een vervelende, onaangename vent. Ik ben een keer samen met hem en een cliënt van mij naar Spanje geweest om een pand te bekijken dat hij te koop had, hij was niet erg vriendelijk naar die klant.’ De zogenaamde Panama-constructie draait om een lening van vier miljoen euro aan Endstra. Het doel van Marco was om in elk geval de 1,3 miljoen die hij van Leendert Bosnië tegoed had op deze manier veilig te stellen. Dat zou nooit gelukt zijn, ook niet als Endstra was blijven leven, daarvoor zat het veel te listig in
Pagina 6 van 9
elkaar, maar Marco had hiervoor ook nog geen geld gestort. Hij had Endstra – die echt in hoge nood zat – wel een bedrag van 200.000 euro geleend, met als onderpand de woning van Endstra’s moeder in Spanje. Daarover stond niks op papier, de Panama-constructie was wel uitgewerkt en ondertekend, ook door Endstra. Na Marco’s dood wordt Dyonne op het kantoor van Harff uitgenodigd om deze papieren in ontvangst te nemen. Ze neemt haar bevriende buurtman Walter mee. Het is een ongelukkige tijd voor dit soort zaken: Endstra is op dat moment, anderhalve maand na Marco, net doodgeschoten. Walter en Dyonne maken een afspraak met Haico Endstra en laten hem de papieren zien. Het is in feite een schuldbekentenis van vier miljoen euro, maar wat is het waard? Als het al iets waard is, zou het bestemd zijn voor Marco’s oudste dochter Jacky (20), uit een vorige relatie. Zij is de enige erfgename. Ze woont in ZuidSpanje bij haar moeder, die hertrouwd is met een ‘gewone miljonair’. Harff: ‘Er was een notaris uit Amsterdam bij betrokken. Ik heb nog wel gewaarschuwd dat ze goed moesten uitkijken met het accepteren van de erfenis omdat er een grote kans is dat er meer schulden dan baten zijn.’ In de week na de dood van Marco Eijk wordt er een inbraak gepleegd in zijn villa. Het is op dat moment niet duidelijk waar de dieven op uit zijn geweest, later ontstaat het vermoeden dat het ging om de papieren van de Panamaconstructie: de ‘schuldbekentenis’ van Endstra, die vier miljoen euro waard zou zijn. En het daarbij horende ‘testament’: de A4’tjes met de opsomming van zijn schuldenaren en met tal van uitermate belastende gegevens over degenen die daarin worden genoemd. Waarom had Marco dat zo kort voor zijn dood eigenlijk opgesteld? Het moet vooral bedoeld zijn voor Leen Bosnië en Willem Endstra. Bosnië had vijf miljoen euro belegd bij Endstra, Marco kreeg nog 1,3 miljoen van Bosnië. Het moet Marco’s bedoeling zijn geweest met de papieren van de Panama-constructie naar Endstra te gaan en te zeggen: kijk, dit krijg ik nog van Bosnië, kom maar op met dat geld van Bosnië, anders ga ik deze schuldbekentenis incasseren.’ Zo ver is het ‘door omstandigheden’ dus niet gekomen. De opdrachtgever voor de inbraak moet gedacht hebben dat deze papieren goud waard zijn en dat hij er zelf mee naar Endstra kan om te incasseren. Maar de Panama-papieren liggen bij Harff en het ‘testament’ kunnen ze niet vinden. Niemand weet waar dat is. Pas in augustus 2005 komt het toevallig boven water. Dyonne wil een reisje maken naar de Bahama’s, maar er is sprake van een wervelstorm in dat gebied. Als ze de atlas pakt om te kijken waar de Bahama’s liggen, vallen de A-4’tjes eruit. Ze weet niet wat ze ermee moet en geeft ze aan buurman Walter. Daar zijn ze minder veilig dan deze had gedacht. Als de gebroeders Van Lent later tot kroongetuigen worden gebombardeerd vertellen ze ook van alles over hem. Het leidt tot een huiszoeking – op verzoek van de Nederlandse justitie -
Pagina 7 van 9
waarbij ook ‘het testament’ in beslag wordt genomen. De papieren komen een jaar later via de Nationale Recherche terug bij Walter, die denkt dat de politie ze niet heeft opgemerkt: ‘Die lui werken allemaal langs elkaar heen.’ Maar dat is waarschijnlijk niet meer dan een hoopvolle gedachte: een van de mensen die in het stuk wordt genoemd heeft er al ‘een hoop gedonder’ mee gehad en is uitvoerig ondervraagd door de recherche. ‘Het kan niet anders of de informatie die ze hadden komt uit die stukken.’ Inmiddels maken tal van advocaten driftig jacht op ‘het testament’, maar het is de vraag of en wanneer justitie dit gevoelige materiaal in zal brengen in het grote liquidatieproces dat dit najaar van start gaat. In de week na de dood van Marco Eijk gebeuren er meer vreemde dingen. Zo is er op vrijdag, als Marco nog ligt opgebaard, een ontmoeting in Zeebrugge waarvoor advocaat Harff meer dan dringend is uitgenodigd door zijn cliënt Edgar van Lent. Harff: ‘Ik was met mijn vrouw in Ostende, Edgar en zijn broer Pieter hadden mij dringend nodig. Ze moesten iemand spreken en wilden mij daar graag bij hebben. We hebben afgesproken in een café aan de boulevard in Zeebrugge. Mijn vrouw is in de auto blijven zitten. Ik zag dat er observatieauto’s van de politie in de buurt stonden, we werden goed in de gaten gehouden. In het café zat een meneer die ik niet kende en die zich voorstelde als Mieremet. Zijn bodyguard zat aan een tafeltje in de buurt. Mieremet zei: “Ik heb met u niks te maken”. Hij had een afspraak met de Van Lents. Ik zei: “Ik met u ook niet.” Mijn rol was niet erg duidelijk.’ ‘Zijn bodyguard’, zegt Harff. Vindt Ferry de Kok – want die was het – niet leuk. ‘Ik ben nooit bodyguard geweest en zeker niet van John Mieremet.’ Mieremet houdt vervolgens een toespraak richting de Van Lents, die volgens Harff een zeer timide indruk maken. ‘Hij had zaken gedaan met Eijk, was de boodschap, dat is via de Van Lents gegaan, zij stonden daar garant voor. “Eind volgende week moet ik zeven ton hebben. Als het niet komt, ook goed, het maakt mij niet uit.” Mieremet was duidelijk een man die geen tegenspraak duldde. Ik begreep niet wat ik daar moest, mijn rol in het gesprek was nul. Achteraf denk ik dat het een opzetje is geweest om te laten merken dat het een intimidatiepoging van Mieremet was. De jacht op de erfenis was geopend, misschien dachten ze dat ik toegang had tot het geld van Eijk, dat het vooral bedoeld was als een boodschap aan mij.’ Een dag later, op paaszaterdag 10 april, wordt Marco Eijk in ware maffiastijl begraven in Neerpelt, op muziek van The Godfather. De lijkkist wordt met paard en kar naar het kerkhof gebracht. Harff wordt later door de CIE (Criminele Inlichtingen Eenheid) benaderd over het gesprek aan de vooravond van de begrafenis, mede naar aanleiding van verklaringen die Edgar van Lent hierover heeft afgelegd. Volgens Van Lent was er een constructie opgezet waarbij Endstra één miljoen aan Marco zou betalen voor de moord op Willem Holleeder en dat zou daar in Zeebrugge besproken zijn.
Pagina 8 van 9
Harff: ‘De rechercheurs wilden weten of er gesproken was over betaling voor moord op Holleeder. Dat was absoluut niet het geval.’ De broers Van Lent doen er in hun verklaringen alles aan om Willem Holleeder de moord op Marco Eijk in de schoenen te schuiven. De zogenaamde Panamaconstructie zou zijn opgezet als betaling aan Eijk, ze hebben het over een mislukte aanslag op de scooter van Holleeder en de boodschap is duidelijk: Holleeder had het beste motief om Marco Eijk uit de weg te ruimen. Ook al is het feitelijk onzin, het is goed denkbaar dat het gerucht Holleeder wél heeft bereikt: er lopen talrijke en korte lijnen van De Grote Heide in Neerpelt naar de Angelsplace aan de Wenckebachweg. Er zijn twee andere richtingen waar het gevaar ook vandaan kan zijn gekomen. De eerste is: follow the money. Wie had er direct financieel belang bij de dood van Marco Eijk? Met stip op nummer 1: John Mieremet en zijn vazallen Van Lent. Ze dachten dat er geld te halen viel bij Endstra met die zogenaamde Panamaconstructie en de Van Lents hebben de eigendomspapieren van het huis van Eijk. Waarschijnlijk hebben ze daar niet veel aan omdat er zowel door justitie als door de belastingdienst beslag op is gelegd en er de nodige vorderingen van overheidswege open staan, maar dat wisten ze toen nog niet. Overigens was er met die constructie ook van alles mis. Advocaat Harff: ‘Die is opgezet door de schoonvader van Edgar van Lent. De man was al overleden toen dit speelde, anders had de Belgische justitie hem hiervoor nog willen vervolgen.’ In het najaar wordt hierover in Turnhout een proces gevoerd, er is een reële kans dat zelfs de ex-schoonmoeder van Edgar van Lent hier nog in wordt betrokken omdat ze zonder het te weten heeft meegeholpen aan het witwassen van een substantieel bedrag. Het meest actuele motief is een hasjtransport van 16 ton waarbij verschillende partijen betrokken waren: Mieremet en consorten uit Amsterdam, de Van Lents, Marco Eijk en een groep Marokkanen. Een van de betrokken partijen had ‘een douanier plat’ in de haven van Antwerpen, maar het is niet helemaal duidelijk wie: de Van Lents of Marco Eijk. Marco zou het transport hebben geript. Na de dood van Marco had Mieremet de partij onder zijn hoede, maar die vond het ‘te heet’ en besloot het terug te geven. In Neerpelt is het touwtrekken om de woning van Marco nog volop aan de gang. De broers Van Lent hadden nooit huur ontvangen, Dyonne woonde er gratis. Vindt de Belgische justitie vreemd, dus om aan te tonen dat het huis echt van hun is, moeten ze zich als echte huiseigenaren gedragen. Dyonne wil geen commentaar geven. We spreken haar even aan het hek van de villa. Ze heeft weinig behoefte aan publiciteit. ‘Er wordt nog van alles uitgezocht, de Belgische politie weet meer,’ zegt ze, ‘ik ben bezig een nieuw leven op te bouwen, ik hoop dit hier zo snel mogelijk achter mij te kunnen laten.’
Pagina 9 van 9
