Het ontstaan van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco en het doel van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi

Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi Jacobastraat 33 6102 CP ECHT K.v.K. 54616107 Rabobank 1383.97.430 Anbi verklaring 82.162

Het ontstaan van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco en het doel van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi. Congregatie van de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed. Vanaf begin 1938 tot eind 1997 bewoonden de Zusters Passionistinnen de Gemmakapel te Sittard. Na vertrek van deze zusters uit Sittard hebben de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed hun taken overgenomen. In Sittard staan deze zusters ook bekend als “De zusters van de Plakstraat.” Rond oktober 1997 deden de Zusters Passionistinnen een beroep op de Congregatie van de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed. De Zusters Passionistinnen wilden graag dat de Gemmakapel na hun vertrek open kon blijven voor de vereerders van de Heilige Gemma. Inmiddels was de “Katholieke Stichting Gemmakapel” in het leven geroepen door mensen die de Gemmakapel een warm hart toedragen. De zusters Passionistinnen, de stichting en de “zusters van de Plakstraat” vonden elkaar. Dit heeft ertoe geleid dat nog steeds dagelijks twee zusters beschikbaar zijn voor persoonlijke gesprekken, het opgeven van misintenties en noveengebed. Verder proberen ze door een bezoekje, een kaartje of per telefoon mensen een hart onder de riem te steken, hen vertrouwen te geven in zichzelf en in onze God , vooral in moeilijke tijden.

Pagina 1 van 15


Op 18 oktober 1842 deed de stichteres, Gertrud Sickermann, geboren in 1819 te Reinbach (Duitsland) haar intrede in de Congregatie van Liefde van de Heilige Carolus Borromeus te Maastricht - de “Zusters Onder de Bogen”- waar zij haar kloosternaam kreeg Zuster Seraphine. Nadat zij gedurende tien jaar leidster was geweest van hun weeshuis te Maastricht, zond de GeneraalOverste Moeder Elisabeth Gruyters, haar naar Sittard om daar hun eerste succursaalhuis buiten Maastricht te stichten. Op 6 oktober 1857 vestigde zij zich met zes medezusters op de Sint Agnetenberg in de Plakstraat te Sittard om daar armen, zieken en wezen te verzorgen. Reeds na enkele jaren bleek, dat de nieuwe vestiging zich financieel niet staande kon houden. Het Moederhuis te Maastricht wilde daarom deze stichting in Sittard weer opheffen. De bevolking van Sittard wilde de Zusters echter niet laten gaan en nam, via Deken Roersch van Sittard contact op met de bisschop van Roermond, Mgr. Paredis. Deze reageerde met de woorden: “Het is mijn wens dat de zusters in Sittard blijven en voortgaan. Met een bezwaard gemoed verklaarde onze stichteres, Moeder Seraphine, zich toen bereid, haar moeilijke taak in Sittard voort te zetten. Op 18 juni 1862 werd de nieuwe Stichting door het bisdom Roermond in een brief aan Moeder Seraphine goedgekeurd. Er was een nieuwe Congregatie gevormd onder jurisdictie van Mgr. Paredis. Na de dood van Moeder Seraphine in 1876, werd het Moederhuis verplaatst naar Koningsbosch.

Pagina 2 van 15


In 1980 werden de Constituties door Paus Leo XIII goedgekeurd en kreeg de Congregatie de titel “Pauselijk”. Gelijkertijd veranderde de naam van de Congregatie in: “Zusters van de Christelijke Liefde, Dochters van het Kostbaar Bloed van onze heer Jezus Christus”. In 1947 werden de Constituties herzien en werd de naam ingekort tot: “Congregatie van de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed.” In de loop der jaren heeft de Congregatie zich vooral toegelegd op de bejaardenzorg en onderwijs. Vanuit Koningsbosch zijn er kloosters gesticht in Goirle, Vinkeveen, Abcoude en Hengelo (O). In Duitsland waren meerdere stichten, onder andere in Waldfeucht, Hennef, Broichweiden, Freiburg en Rippoldsau. In Indonesië (Java) is in 1933 een (thans zeer bloeiende) provincie gesticht. In 1957 vertrokken de eerste zusters naar Burundi in Centraal Afrika waar ze, met later volgende medezusters, hun beste krachten inzetten in de zorg voor gehandicapte kinderen, de opvang van weeskinderen, in onderwijs en het geven van catechese. Dit is vanaf 1996 overgenomen door een inlandse Congregatie. De twee zusters die momenteel de “Gemma”runnen, zijn beiden, meer dan twintig jaar, in Burundi werkzaam geweest.

Pagina 3 van 15


BURUNDI Schets van de geschiedenis van Burundi. Als sterk hiërarchisch koninkrijk sinds de 16de eeuw, wordt Burundi in 1903 een Duitse kolonie. In 1918 komt het onder de Belgische heerschappij; en zal dat blijven tot aan de onafhankelijkheid in 1962. Het land heeft de vorm van een hart en is iets kleiner dan Nederland. Dit land van de duizend heuvelen is een land zonder dorpen: de "rugos" — enkele hutten waar bepaalde families wonen — liggen verspreid over de hellingen en de toppen. Het is een van de dichtstbevolkte landen van Afrika en ligt duizenden kilometers verwijderd van een haven. Het behoort dan ook tot een van de armste landen ter wereld. De samenstelling van de bevolking is altijd een bron van grote moeilijkheden geweest. Er zijn drie stammen: de Tutsi's, de Hutu's en de Batwa's, een Pygmeeënvolk. Enkele jaren na de onafhankelijkheid wordt Burundi een republiek. Achtereenvolgens regeren er de presidenten: Micombero, Bagaza en vanaf 1987 Pierre Buyoya, door staatsgrepen kwamen ze aan de macht; Ndadaye Melchior, Cyprien Ntaryamira en Sylvestre Ntibatunganya, door democratische verkiezingen. Ndadaye is na drie maanden vermoord en Cyprien Ntaryamira is met de president van Rwanda Juvenal Habyarimana door een vliegtuigongeluk om het leven gekomen.

Pagina 4 van 15


De pioniers, 1957 In het begin van 1957 kwam er bij de zusters van de Congregatie van de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed een haast niet meer te stuiten verlangen op, om met een nieuwe missie te beginnen, daar de Indonesische regering geen nieuwe missionarissen meer toeliet. Er kwam een oproep van Paus Pius XII, om de aandacht op Afrika te richten: in Burundi was werk in overvloed. Zr. Theonita, de toenmalige Algemene Overste, bezocht in die tijd een missietentoonstelling in Brussel en sprak daar met Pater G. van de Ven, een Witte Pater, die al langere tijd in Burundi werkte. Op 7 november 1957 stapte Zr. Theonita met drie zusters in een klein vliegtuig op weg naar de hoofdstad van Burundi, Bujumbura. Het waren Zr. Josephine, Zr. Emmanuële en Zr. Angela. Na enkele dagen rondzwerven in de huizen van de Dames de Marie, een Belgische congregatie, kwamen ze aan in Rugari, waar ze een huis ter beschikking kregen. De totale kosten zouden fl. 90.000 worden, in termijnen te betalen. In januari 1963 werden de laatste fl. 10.000 afgelost, bestemd voor de gebouwen. De grond behoorde aan het diocees oftewel de Propaganda Fide .

Pagina 5 van 15


Bertha Dirkx, zuster Josephine. Sinds vele jaren is ze begaan met het lot van gehandicapte kinderen in het straatarme Burundi. In 1957 vertrok ze voor het eerst naar Afrika en nadat ze zich de inlandse en Franse taal zo goed mogelijk eigen had gemaakt. In de eerste jaren was haar voornaamste taak de zorg voor moeder en kind. Een soort consultatie bureau, waar men probeerden iets aan de grote kindersterfte te doen. De moeders kregen les in hygiëne, voedings- en gezondheidsleer. Deze tijd was leerzaam en nuttig voor de bevolking van Burundi. In 1964 is men begonnen met een weeshuis voor kinderen vanaf de geboorte tot (ongeveer) vier jaar. Vanaf vier jaar gingen de kinderen zoveel mogelijk terug naar hun familie, maar men bleef hen verder wel volgen. Na verloop van tijd verbeterde de gezondheidstoestand van de a.s. moeders. Ze kregen prenatale hulp, vitamines en voeding als het nodig was. Zo kwamen er minder weeskinderen en van de plaatselijke overheid kwam toen het verzoek om een centrum te creëren voor voornamelijk lichamelijk gehandicapte kinderen.

Pagina 6 van 15


In 1977 is Bertha Dirkx wegens persoonlijke redenen uit Burundi vertrokken. Het centrum is er gekomen en het werd gerund door Nederlandse religieuzen, die fantastisch werk verrichtten. Toen in 1993 de burgeroorlog in Burundi uitbrak hebben deze religieuzen aan Bertha Dirkx gevraagd of ze kon komen helpen met het verzorgen van, behalve de gehandicapten, ook de vele gewonden en vluchtelingen, die in het centrum hun toevlucht gezocht hadden. Er was toen gebrek aan alles! Hier in ons dorp (Echt, Limburg) deed Bertha een oproep voor verband en medicijnen. Dit had tot gevolg dat zij met koffers vol naar Burundi is vertrokken. Veel ellende, wreedheden en menselijke drama’s waren er dagelijks . Na enkele maanden in Burundi gewerkt te hebben kwam Bertha terug naar Nederland, haar hart was echter in Burundi! In 1994 is zij terug gegaan en bleef er anderhalf jaar. De oorlog duurde voort, maar toch werden de Nederlandse religieuzen door hun oversten hier in Nederland teruggeroepen. Dat was in 1996. Ze hadden intussen een inlandse zusterorde gevonden om hun werk over te nemen. Bertha kwam ook mee terug, maar zij zat niet stil. Zij wilde zich blijven inzetten voor gehandicapte kinderen in Burundi. Zij zocht naar donaties en fondsen via scholen, vrienden en familie en nu gaat zij elk jaar drie maanden werken in het gehandicaptencentrum. Elk jaar probeert zij met hulp en van weldoeners een project van de grond te krijgen. De eerste jaren waren het waterputten, een aggregaat om elektriciteit op te wekken, fatsoenlijke matrassen voor de kinderen enz.

Pagina 7 van 15


Nadat aan al deze primaire levensbehoeften naar behoren was voorzien, begon de toekomst van de gehandicapte kinderen voor haar een obsessie te worden. Verschillende kinderen gingen naar de dorpsschool. Deze lag op een afstand van  twee kilometer. Deze afstand moesten de kinderen met krukken, protheses, rolstoelen enz. overbruggen. Deze hulpmiddelen worden daar ter plaatse gemaakt, wel primitief maar doelmatig. Aan het einde van het zesde leerjaar is een zogenaamd eind-examen. Zij die hiervoor slagen kunnen naar het voortgezet onderwijs en de rest. . .??? Met de hulp van velen is een timmerwerkplaats, een naaiatelier, een boerderij, een kindermeel fabriekje enz. opgezet. Er werken groteren uit het centrum en zelfs straatkinderen, die bij Jean Bosco in de buurt een tehuis hebben. Door de intense zorg voor deze projecten betrapte zij zich op een gegeven moment dat zij één ding uit het oog was verloren, namelijk de kleine kinderen. Zo’n dertig kleintjes die praktisch niet konden lopen zaten hele dagen apathisch op een mat. Ze werden gevoed, gekleed, gewassen, kregen therapie en .... verder niets. Weer terug in Nederland startte zij weer een nieuwe actie en met succes. Met ruim € 15.000,00 vertrok zij naar Burundi en er werd een ruime therapie- en speelzaal gebouwd. Er kwamen tafeltjes en stoeltjes, vervaardigd in de eigen timmerwerkplaats. Ook was er wat speelgoed gestuurd, ballonnen meegenomen en slingers opgehangen. Later is er buiten nog een soort speelplaats gemaakt met echte speeltoestellen: schommel, wip, glijbaan enz. Het is niet voor te stellen hoe in twee dagen deze kinderen veranderden: ze kropen achter hun speelgoed aan, maakten ruzie met elkaar en natuurlijk ook plezier.

Pagina 8 van 15


Wij en de inlandse religieuzen, genoten en waren erg ontroerd, Voor de grotere schoolgaande en werkende jongens kwam, door een grote gift van een weldoener en nog wat kleinere giften een echt voetbalveld, waar de jongens zich kunnen uitleven. Ze hollen achter de bal aan, ondanks protheses of krukken. Na al deze inspanningen en met de financiële- en morele steun vanuit Nederland kunnen nu ook de gehandicapte kinderen van het centrum Jean Bosco in Burundi ECHT kind zijn. Immers zijn voor hen ook de "rechten van het kind" van toepassing. Ze mogen er zijn en ook voor hen is er toekomst. Momenteel zijn we bezig met de aanleg van een biogasinstallatie. Dagelijks wordt in het centrum voor 150 kinderen en 20 leidsters en ander personeel met hout gekookt . Het hout moet gekocht worden en doordat zo veel hout gekapt wordt is de prijs hoog. Dagelijks zijn twee houthakkers bezig om die grote dikke stukken bomen klein te hakken. De grote houtkap is een ramp voor het milieu. Er worden wel bomen geplant, maar dat weegt niet op tegen de verdwijning van de bossen. In Rwanda wordt al veel gebruik gemaakt van biogas en een Rwandese ingenieur, die ervaring heeft met het bouwen van biogasinstallaties is komen kijken en constateerde dat alle ingrediënten er waren. Iin hoofdzaak dierlijke en menselijke uitwerpselen. Van onze boerderij met koeien, varkens en kippen kan alles gebruikt worden. De hygiëne in het centrum zou verbeterd worden, de toiletten verspreiden nu overal een indringende geur, er hoeft geen hout meer gekocht te worden en als het gas uit de afval gehaald is blijft nog een substantie over die als goede mest kan dienen voor op de uitgeputte velden van het centrum. Pagina 9 van 15


Er hangt een serieus kostenplaatje aan. Behalve de bouw van de installatie moeten er ook leidingen, kooktoestellen e.d. komen. Wij zijn er al volop mee bezig en hebben al een basisbedrag bij elkaar. In februari 2008 is Bertha naar Burundi gegaan en kon zeggen: "Begin maar!" In 2009 is dit project afgerond. De voordelen van deze biogas installatie zijn enorm; voor de natuur, voor het centrum wordt bijna geen hout meer gekapt, de hygiëne is sterk verbeterd. Er zijn echte melkkoeien die productief zijn voor het biogas en voor de kleine gehandicapten kinderen is er elke dag een beker verse melk. Er kan zelfs nog melk en zelf gemaakte boter verkocht worden!! Iets waar we in de toekomst naar toe willen is weer een stap dichterbij gekomen namelijk: Dat het Centrum zichzelf financiert. Voor de bouw van de biogasinstallatie hebben we HEEL HEEL ERG VEEL WATER nodig tijdens het vergassingsproces. Zes putten van elk 100 m³ water werden begroot. Het geld was er natuurlijk niet, maar desondanks is men toch begonnen met de uitgravingen. Van 9 januari 2013 tot 12 maart 2013 is Bertha Dirkx weer naar Burundi gegaan. Deze keer werd zij vergezeld door Zr. Clara Op de Weegh uit Sittard, die mede-oprichter is van het Centrum voor gehandicapten Jean Bosco in Muyinga (Burundi).

Pagina 10 van 15


Bij aankomst viel hen op dat zij enkel werden verwelkomd door zo’n dertig kleine kinderen met hun verzorgsters. Normaal zijn het de grotere, meest schoolgaande, kinderen die hen bij aankomst met trommels en dansjes welkom heten. De eerste dag hebben Zr. Clara en Bertha Dirkx een rondgang gemaakt door het hele Centrum, wat inmiddels een dorp is geworden met zo’n honderdvijftig gehandicapte kinderen, verzorgsters en werklui. Zr. Clara was onder de indruk van de grote vooruitgang, die de laatste jaren heeft plaatsgevonden. Het doel is altijd geweest, dat de gehandicapte kinderen gelukkige en blije kinderen kunnen zijn en dat zij verzekerd zijn voor wat betreft hun verzorging en aanpassingen en ook dat zij zoveel mogelijk naar school kunnen gaan en/of een vak kunnen leren. Kortom dat er een toekomst voor hen is ondanks hun handicap. Dat het stabiele mensen worden met een plaats in de maatschappij. Dat wij daar voor een groot deel in zijn geslaagd hebben wij te danken aan het meeleven en de materiële steun van een bevlogen thuisfront. Zr. Clara kreeg dagelijks bezoek van gehandicapten, die vroeger in het Centrum waren geweest en nu volwassen mensen waren. De meesten waren gehuwd en hadden kinderen. Allen hadden hun toekomst opgebouwd dank zij hun verzorging, opvoeding en opleiding in het Centrum.

Pagina 11 van 15


Zonder de kinderen in het huidige Centrum uit het oog te verliezen hebben wij de laatste tien jaar gewerkt om het voortbestaan van het Centrum te waarborgen door ze te helpen zich te ontwikkelen tot een Centrum dat zich zelf kan redden. In dat kader werden grote waterputten gebouwd, kwam er biogas en zonnepanelen en hielpen wij om enkele winstgevende bedrijfjes op het Centrum op te zetten. De studie van de kinderen was voor enkele jaren verzekerd. Er was nu echter een andere methode ingevoerd wat een initiatief van het Liliane fonds is. Deze Stichting steunt al jarenlang de gehandicapte kinderen bij verzorging, operaties en studies. De kinderen zouden zoveel mogelijk in hun eigen thuisomgeving moeten leven en naar school gaan. Een nobel streven, maar in mijn ogen moeilijk uitvoerbaar. De onkosten en het schoolgeld zou door het Liliane fonds verzekerd zijn mits vanuit de leiding van het Centrum gecontroleerd en gevolgd zou worden. Natuurlijk kunnen wij daar niet tegen in gaan en wachten nu af hoe deze situatie zich zal ontwikkelen.

Pagina 12 van 15


Zoals elk jaar hadden wij het afgelopen jaar weer allerlei acties op touw gezet om geld in te zamelen voor het Centrum. Het sanitair is aan vervanging toe, maar omdat de toekomst van het Centrum niet duidelijk genoeg voor ons is hebben wij het geld dat wij ontvangen hebben op een andere manier besteed. Een manier die ook naar de weldoeners toe verantwoord is en toch vooral op de gehandicapten gericht. Wij hebben een fatsoenlijke woning gekocht voor een aantal oudere gehandicapten, die onder erbarmelijke omstandigheden woonden. Verder hebben wij in de vorm van micro kredieten volwassen gehandicapten een steuntje in de rug gegeven om een stuk grond, een kiosk, een paar geiten, een bananenplantage (op kleine schaal) te kopen om een handeltje te beginnen en zo in hun levensonderhoud te voorzien. Wij denken dat de ontvangen giften verantwoord besteed zijn en dat wij volwassen gehandicapten, die allen in het Centrum zijn opgegroeid, hebben geholpen om zelfstandig te kunnen leven. Natuurlijk gaan wij door ons in te zetten voor de gehandicapte kinderen en de inmiddels volwassenen voor hun toekomst en voor zover mogelijk een menswaardig bestaan. Omdat stagnatie in de lopende projecten instond is Bertha van 13 oktober 2013 tot 30 oktober 2013 nogmaals naar Burundi gegaan om controle op de uitgaven te houden. Zij heeft nu € 1.000,00 uitgegeven voor Schoolgeld voor de kinderen (Ouderbijdrage weeskinderen, uniformen, boeken, bewaking enz.) en € 10.000,00 aan nabetaling voor de zonnepanelen aan Jeremy. In maart 2014 is Bertha Dirkx wederom voor twee maanden naar Burundi. Zij wil de Biogas installatie afrekenen en een evt. een voorschot betalen voor zonnepanelen die nu op de planning staan. Pagina 13 van 15


Oprichting Stichting Om belastingtechnische en praktische redenen heeft Bertha Dirkx begin 2012 besloten een Stichting in leven te roepen om de bijdragen te continueren en de Stichting doorzichtig te maken. Zodoende is op 2 februari 2012 bij akte van Notaris S.M.J. van de Ven te Echt de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi opgericht met mevrouw M.S.H. Dirkx, geboren te Echt op 27 januari 1932 en wonende te 6102 CP Echt, Jacobastraat 33 als voorzitter en Mevrouw M.H. Didden, geboren te Susteren op 23 november 1952 en wonende te 6102 RA Echt, Wolfsberg 3 als secretaris en de heer G.F. Vergoossen geboren te Echt op 25 januari 1943 en wonende te 6101 LX Echt, Begoniastraat 42 als penningmeester.

Pagina 14 van 15


De Stichting heeft als doel: 1 a Het streven naar een menswaardige toekomst voor het gehandicapte kind in Burundi b

2

Het verrichten van alle verdere handelingen die met vorenstaande in de ruimste zin des woord verband houden of daartoe bevorderlijk kunnen zijn.

De stichting tracht haar doel onder meer te verwezenlijken door het in stand houden van een gehandicaptencentrum in Burundi en het verschaffen van zorg, onderwijs en begeleiding aan gehandicapten in Burundi.

Op 7 februari 2012 is de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi onder nummer 54616107 in het Handelsregister van de Kamer van Koophandel te Venlo ingeschreven. Vanaf 2 februari 2012 merkt de Belastingdienst te ’s Hertogenbosch onder nummer 8513.73.264 de Stichting Gehandicapten-centrum Jean Bosco aan als Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) Bij de oprichting van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi is het saldo van de aparte bankrekening van mevrouw MSH Dirkx gestort op de nieuwe rekening van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi.

Pagina 15 van 15

Het ontstaan van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco en het doel van de Stichting Gehandicaptencentrum Jean Bosco Burundi

Recommend Documents