Het is het waard! Getuigenis van Lorenzo Pouw. Geschreven door Lorenzo Pouw. april

Het is het waard ! Getuigenis van Lorenzo Pouw Geschreven door Lorenzo Pouw

© april 2013 www.hetishetwaard.webklik.nl

Redactie: De Adelaar Cijfer- en Taalvast (Hans Wesselius)

Inhoud Voorwoord Hoofdstuk

Bladzijde

1. De geboorte 2. Gevaar op de loer 3. Eerste keer verliefd 4. Verlaten 5. Een nieuwe school 6. Een speciaale vriendschap 7. Uit de rolstoel 8. Slechte tijden volgen 9. Mijn eerste kennismaking met Jezus 10. Mijn bekering 11. Eerste stapjes 12. God is genadig !

1 2 4 5 8 9 11 12 15 19 21 23

Woord van dank

29

Voorwoord Beste lezer, Welkom! Ten eerste wil ik u graag bedanken, dat u mijn getuigenis wilt lezen. Ik zal mij zelf even voorstellen. Ik ben Lorenzo Pouw en ik ben 17 jaar oud. In dit kleine boekje vertel ik mijn levensverhaal. Ik heb het best moeilijk gehad in het begin van mijn leven. Ik had veel tegenslag. Maar ik heb topouders, die altijd mij gesteund hebben en dat nog steeds doen. Ik kwam op een gegeven moment het evangelie van Jezus Christus tegen in mijn leven. Na al die nare gebeurtenissen... Ik laat u in 12 hoofdstukken zien hoe mijn leven er uit zag voor ik God leerde kennen en hoe het er nu uitziet. Ik wens u veel leesplezier. Lorenzo Pouw

Het is het waard !

Getuigenis van Lorenzo Pouw

Hoofdstuk 1 De geboorte

Het was vrijdag 14 juli 1995 rond de klok van 3 uur ’s middags. In het VU Medisch Centrum in Amsterdam werd een jongetje geboren, genaamd Lorenzo. De ouders (Harry en Simone) waren dolgelukkig met hun tweede zoontje. Ze hadden namelijk al een zoontje, Christiaan. Christiaan was een jongetje van 5 jaar oud. Hij was dolgelukkig dat hij er een broertje bij had. Vlak nadat Lorenzo geboren was, gingen de dokters hun standaard checklist af om te kijken of ik gezond was. Al gouw kwamen de dokters er achter dat er een probleem was. Ze liepen naar mijn vader en zeiden tegen hem: `We denken dat uw zoontje het Syndroom van Down heeft`. Mijn vader wou het niet geloven. Hij zei: `Hoe weten jullie nou dat mijn zoon het Syndroom van Down heeft, dan?’ De dokter zei dat het te maken heeft met bepaalde uiterlijke factoren waar zij op letten tijdens zo`n check. Één van die overtuigende factoren was dat ik één rechte lijn door mijn hand heb lopen van links naar rechts. Mijn vader zei meteen(!): `Kijk, ik heb ook zo`n lijn in mijn hand en ik heb niet het Syndroom van Down’. Na lang onderzoek kwamen de dokters erachter dat ik één chromosoom miste voor het Syndroom van Down waardoor ik dus gelukkig niet deze ziekte heb. Mijn ouders waren zo opgelucht, want er is niets zo erg om te horen dat je kind een vreselijke ziekte heeft. Maar er lag voor mij alweer een ander gevaar op de loer.

1

Het is het waard !


Hoofdstuk 2

Gevaar op de loer Toen mijn ouders van de schrik bij waren gekomen, zijn ze met mij en mijn broer Christiaan naar huis vertrokken. Mijn moeder werkte als hulpverlener bij de EHBO, mijn vader was groenteman in een eigen zaak. Het was een gewone dag. Een dag zoals vele dagen zijn. Ik was 6 maanden oud en lag te slapen in een mooi ledikantje. Mijn kamer was groen verduisterd door een groen gordijn. Mijn moeder had een raar gevoel. Een gevoel van 'er klopt iets niet'. Dus mijn moeder ging naar boven naar mijn slaapkamertje en zag mij liggen in mijn bedje. Ik had een blauw gezicht in de groen verlichte kamer. Ik was aan het stikken. Mijn moeder heeft mijn meteen gereanimeerd. Mijn broer kwam binnen rennen en zei: `Wat is er met Lorenzo?!’ Mijn moeder zei: `Christiaan, ik wil dat je nu de ambulance belt’. Dus rende mijn broer naar beneden naar de telefoon en belde het alarmnummer. Terwijl mijn moeder mij mond-op-mondbeademing gaf en mij reanimeerde, kwamen de ziekenbroeders via de voordeur over de trap naar boven. Ze namen mij mee naar het ziekenhuis. Mijn vader kwam meteen toen hij hoorde van wat er gebeurd was. In het ziekenhuis bleek dat de wanden van mijn luchtpijp niet voldoende stevig waren, waardoor die dus telkens inklapte. Ik moest zo snel mogelijk geopereerd worden. De dokter stelde het volgende voor. Hij zei: Èr is een nieuw soort operatie, waardoor er maar twee kleine sneetjes gemaakt hoeven te worden; één bij de borst en één in de onderbuik. Wij brengen daarna een draadje aan in de borstkas, waardoor de luchtpijp open blijft staan. We hebben ook de gebruikelijke operatie. Daarbij snijden we van de keel tot de onderbuik de huid open, waardoor we de luchtpijp vast kunnen zetten.’ 2

Het is het waard !


Mijn ouders stonden toen voor de keus de nieuwe, nog nooit in Nederland uitgevoerde operatie, of de gebruikelijke operatie, waarbij ik dus een lidteken over mijn hele lichaam krijg in plaats van een lidteken bij mijn borst en onderbuik bij de nieuwe operatie. Mijn ouders hebben toen gekozen voor de nieuwe operatie. Na enkele uren op de operatietafel te hebben gelegen, is het uiteindelijk gelukt om het draadje goed te zetten. De schade die is opgelopen door de verstikking is, dat ik er astma bij gekregen heb. Ik moest de volgende jaren prednison innemen. Door de prednison kwam ik al gauw aan. Ik kwam in een depressie, toen ik 5 jaar oud was. Ik woog op mijn 5e jaar zo’n 80 kg. Ik begon meer te eten en minder te bewegen en meer medicijnen te gebruiken. Ik kwam alleen maar aan. Ik woog op mijn 8e al ruim 100 kg. Ik werd erg gepest omdat ik zo dik was. Doordat ik zo gepest werd, werd ik ook zelf een pestkop. Ik vond het erg leuk om mee te doen om anderen kinderen te pesten. Ik zat op speciaal onderwijs. Ik werd elke schooldag gebracht met een privébusje. Met dat busje werd ik naar school gebracht samen met andere kinderen die ook naar mijn school gingen. Er zat een jongetje in mijn bus. Hij was verstandelijk beperkt en kon niet communiceren. Ik vond het altijd leuk om hem te knijpen net zo lang tot hij moest huilen. Hij kon niets zeggen of doen. Ik vond het heerlijk om die macht te hebben. Elke dag weer kneep ik hem. Ik viste regelmatig in een grote plas. En hij kwam regelmatig met zijn moeder en zusje balletjes met nat gemaakt brood voeren aan de eendjes. Hij zit nog steeds in de rolstoel en kan nog steeds niet praten. Ik zag meteen dat hij het was, die ik al die tijd pijn heb gedaan. Ik keek naar hem. Hij was zo afhankelijk van iedereen... Ik begon mij te realiseren wat ik gedaan heb. Ik voelde me zo schuldig. Hij keek kort naar mij en begon weer te voeren. Hij herkende me niet meer. Ik heb het maar naast mij neergelegd. Maar ik heb tot op de dag van vandaag nog zo’n spijt van wat ik heb gedaan. 3

Het is het waard !


Hoofdstuk 3

Eerste keer verliefd Toen ik gepest werd, werd het mij erg moeilijk gemaakt. Ik was een jaar of 8 en zat in groep 6. Sociaal zat ik erg aan de grond. Het nieuwe schooljaar was net begonnen en er kwam een nieuw meisje in mijn klas. Ze heette Nadia. Ik was meteen verliefd. Ze had mooie blonde haren met licht rose highlights. Ze had prachtige blauwe ogen. Ze kwam naast mij zitten en ik stelde mij aan haar voor en zei `Hallo, ik ben Lorenzo. Wie ben jij?’ Nadia stelde zich aan mij voor. Een paar maanden later kreeg onze klas voor Nederlands een opdracht. We moesten gedichten maken. Ik vond het heerlijk om zelf mijn gedichten te maken. Ik besloot om een gedicht te maken speciaal voor Nadia. Ik schreef een mooi gedicht voor haar. Ik was gespannen, omdat ik het gedicht niet aan haar durfde te geven. Ik had al die tijd dat gedicht in mijn tas aan de kapstok in de gang laten zitten. In mijn klas zaten vervelende pestkoppen. Ze hebben de brief uit mijn tas gestolen en die hebben ze aan haar gegeven met een vervelende boodschap. Ze was boos, omdat ze zich beschaamd voelde. Ze praatte niet meer tegen mij. En ik was mijn eerste liefde kwijt.

4

Het is het waard !


Hoofdstuk 4 Verlaten

Ik ging fysiek en mentaal steeds verder achteruit. Ik moest voor een jaarlijkse controle naar het ziekenhuis. Ik werd in een onderzoekskamertje gezet en moest mijn kleding uitdoen. Alleen mijn onderbroek had ik nog aan. Ik voelde schaamte over mijn hele lichaam. De zuster zette mij op een weegschaal en die gaf iets meer dan 100 kg aan. Ik voelde me vies en lelijk. Ik was toen 8 jaar oud. Ik trok mijn kleding weer aan en ging weer bij mijn ouders in de dokterskamer zitten. De dokter stelde mijn ouders het volgende voor: 'We kunnen uw zoon helpen. Omdat uw zoon last heeft van astma, kunnen wij een reisje regelen in de bergen, in Noorwegen. Met behulp van de ijle lucht daar kunnen zijn longen beter uitzetten’. Mijn ouders keurden dat af omdat zij mij dicht bij zich wilden houden. Ze zijn mij al eens bijna kwijtgeraakt, dus dat ging niet door. De dokters gingen verder zoeken naar een oplossing voor mijn overgewicht en astma. Ze kwamen uiteindelijk uit bij een obesitaskamp, waar ze ook astmatische kinderen opnamen. Ik wist zelf niet zo goed wat er gaande was. Mijn ouders stemden in met het plan. Ik pakte mijn spulletjes in met de hulp van mijn moeder. Mijn vader en moeder brachten mij naar het kamp. Ik kreeg een rondleiding door het complex. Mijn ouders zeiden niet dat ze mij hier achter gingen laten. Ze probeerden het zo lang mogelijk stil te houden in de angst dat ik zou huilen. Toen de rondleiding voorbij was gingen we naar mijn kamer. En als een volkomen verassing zei mijn moeder tegen mij: `Lorenzo, pap en ik gaan nu naar huis. Jij blijft hier. Ik bel je vanavond’. Papa en mama gaven mij daarna een kus en ze vertrokken door de deur naar buiten. De tranen sprongen in mijn ogen, omdat ik nog nooit bij mijn 5

Het is het waard !


ouders ben weggegaan. Toen pap en mam het complex uitliepen, krijste ik en huilde ik. Ik zei: 'Pap en mam, laat mij hier niet achter!’. Ik huilde verschrikelijk. Mijn ouders moesten ook huilen. Ik zag uit mijn kamerraam hoe ze in de auto stapten en wegreden. Ik riep nog na van: 'Blijf hier, laat mij niet alleen.' Toen ze weg waren, zat ik een tijdje in foetushouding op mijn bed te huilen. Ik was boos. Ik dacht: `Hoe kunnen ze mij hier alleen laten, huilend en snotterend?'. Ik werd na een tijdje wat rustiger en ging naar mijn tafeltje tegenover mijn bed en ging kleuren. De leidster die daar rondliep kwam mijn kamer in en ze zei tegen mij: 'Vind je het leuk om te knutselen?''. Ik was boos, maar vond het wel leuk om te knutselen. Dus ging ik met haar mee. We gingen wandelen naar een gebouw op het complex. Ik kwam daar binnen en er zaten allemaal kinderen die ook iets hadden. Er was daar een meneer die de kinderen hielp met knutselen. Hij liet me tekenen. Na het tekenen gingen we als groepje naar ons gebouw. We gingen limonade drinken en aten een rijstwafel. Het waren leuke kinderen. Ik begon me na een tijdje een beetje thuis te voelen. Maar helaas waren er ook daar pestkoppen. Ze deden dingen zoals stelen en ze gaven mij daarna de schuld. Ze zeiden dat ik het had gedaan en de mensen geloofden hun ook nog. Het was avond en mijn moeder belde mij. Ze vroeg hoe het met mij ging. Ik zij dat het wel ging, maar was wel verdrietig en boos, omdat ik nog niet begreep waarvoor ik hier was. Ze gaf me een kus via de telefoon en ik hing op. De dagen erna waren erg moeilijk. Ik kon maar niet wennen aan het feit dat mijn ouders niet hier bij mij waren. Toen het zondag werd kwamen mijn ouders op visite en ze namen een cadeautje voor mij mee. Ik spaarde kleine autootjes en ze gaven mij een doosje met kleine autootjes. Ik had een leuke tijd die middag. Ze gingen weg. Ik moest huilen, omdat ze weer bij me weggingen. 6

Het is het waard !


Mijn ouders kwamen één keer in de week op visite. Het was dan meestal een paar uurtjes op zondag. Elke zondag, twee jaar lang, kwamen mijn ouders langs. Ik had veel plezier, maar elke keer als ze weggingen moest ik huilen. Na twee jaar zonder verbetering in mijn gewicht en astma hebben mijn ouders besloten om mij weg te halen van dat kamp. Ik had hele goede mensen om mijn heen, die mij altijd steunden en bij me waren.

7

Het is het waard !


Hoofdstuk 5

Een nieuwe school Ik was 10 jaar toen ik het kamp verliet. Ik was nog meer aangekomen en woog ruim 115 kg. Ik ging terug naar die school waar ik zo gepest werd. Ik ging woensdagmiddag na school naar een dagopvang. En in het weekend ging ik daar logeren. Ik speelde er erg graag. Er was een mooie keuken. Ik kookte samen met de leiding de lekkerste gerechten voor mijn medemensen. Ik leerde een meisje kennen, genaamd Alma. We werden verliefd op elkaar. Ik was erg onzeker over mij zelf omdat ik zo dik was en veel gepest was, waardoor ik dus geen zelfrespect had. Maar bij Alma was ik altijd mijzelf; altijd gezellig spelen en leuke dingen doen. Na ongeveer 1 jaar daar te hebben gezeten, vond ik het leuk om Alma uit te nodigen om bij mij thuis te komen spelen. Mijn moeder haalde mij op en we gingen naar haar school om haar op te halen. Mijn moeder was onder de indruk van hoe die school was. Die school is gespecialiceerd in kinderen met epilepsie. Ze heeft toen contact opgenomen met die school om informatie te vragen of ik ook op die school mocht komen. Het was Valentijnsdag. Ik ging met mijn ouders naar een Chinees restaurant. We gingen lekker eten. Na het eten vertelden mijn ouders dat ik naar een anderen school ging: de school waar Alma op zat. Ik moest eerst huilen, omdat ik het niet leuk vond om weer opnieuw nieuwe mensen te moeten leren kennen. Ik ging na de zomervakantie naar mijn nieuwe school. Ik kwam de klas in en iedereen stelde zich aan mij voor. Ik was verbaasd dat al die mensen mij aardig vonden en ik had binnen de kortste keren een hele goede band opgebouwd met mijn klasgenoten. Ik was toen 11 jaar.

8

Het is het waard !


Hoofdstuk 6

Een speciale vriendschap Ik zat in groep 8 en er kwamen velen vrienden op mijn pad. Ik was overdonderd, want ik had geen vrienden en was een pestkop. Maar op één of andere manier stopte ik met pesten. Ik werd een jongen die medeleven heeft met zijn medemensen. Er zat een meisje genaamd Kimberley in groep 7. Ik had in eerste instantie niet zoveel met haar. Het begon eigenlijk allemaal op een opendag op onze school. Er was groot feest. Er stonden overal in de gangen op school tafeltjes, met daarop knutselwerkjes die de leerlingen hadden gemaakt. Het was gezellig. In de schoolkantine deelden ze zakjes popcorn uit en glaasjes limonade. Er was op school ook een rad van fortuin. Een groot wiel met daarop allemaal cijfertjes. We konden loten kopen. Als het wiel gedraaid werd en het wiel stopte op een nummertje dat je had, dan kreeg je een leuk prijsje. Ik vond het leuk om daar aan mee te doen. Ik ging zitten op de bankjes die daar stonden. Er zat een mevrouw tussen Kimberley en mij in. Ik vroeg aan Kimberley wie die mevrouw was en de mevrouw zei: "Hallo, ik ben Janneke. Ik ben de moeder van Kimberley’. Ik stelde mij voor en Kimberley ging naast mij zitten. Kimberley had een zakje snoep in haar handen. In dat zakje snoep zat een doosje met Smarties. Kimberley vroeg of ik ook een Smartie wou. Ik zei: "Ja, lekker". Ze gaf me die Smartie. Ik pakte het aan, gooide het hoog in de lucht en ving hem daarna met mijn mond weer op. Kimberley vond dat erg leuk en ging dat ook proberen. De ene na de andere Smartie rolde over de grond. We hadden veel plezier. Dat was een begin van een speciaal vriendschap. De school waar ik op zat, zat vast aan een nieuw gebouw. Dat gebouw was voor het voortgezet onderwijs (VSO). 9

Het is het waard !


Toen ik van groep 8 naar groep 1 van het VSO ging, kwamen er allemaal nieuwe kinderen. Ik vond het heerlijk om met nieuwe mensen om te gaan. En zo ging er een jaar voorbij. Er brak een nieuw schooljaar aan en ik bleef zitten voor het tweede jaar in groep 1 van het VSO. Kimberley was inmiddels ook overgegaan naar het VSO. Ze heeft de nare ziekte epilepsie. Ik weet nog goed dat ik mijn eerste aanval meemaakte van Kimberley. Ik zat in de les en de leraar vroeg of ik samen met Kimberley eventjes iets wilde halen voor in de school. We liepen over de gang naar voren en plotseling deed ze een beetje raar. Ik dacht: 'Wat is dit nou?'. Ik ving haar op en we liepen nog een klein stukje naar de dichtstbijzijnde klas. Toen verloor zij haar bewustzijn en ik kon haar niet meer dragen. Ik legde haar op de grond en hield mijn handen onder haar hoofd, zodat ze niet haar hoofd tegen de vloer zou stoten. Ik klopte aan de deur om hulp te roepen en er kwam een meester, die Kimberley op een rustbed legde. Ik ben nog lang bij haar gebleven. Ik ken haar nu zo’n 7 jaar en we zijn de beste maatjes.

10

Het is het waard !


Hoofdstuk 7

Uit de Rolstoel Toen ik nog naar de dagopvang ging, was daar een man van zo’n 25 jaar. Hij heet Niels. Ik was toen ongeveer 11 jaar en woog ruim 115 kg. Niels vond het moeilijk om te zien dat ik in een rolstoel zat. Ik zat in een rolstoel, omdat ik na een paar stapjes lopen al moe was en buiten adem raakte. Niels is met mij kleine stukjes gaan lopen. We hebben veel gepraat over wat ik allemaal heb meegemaakt in het obesitaskamp. Hij vroeg aan mij of ik het leuk vond om met hem mee te gaan sporten. Ik twijfelde, maar zei uiteindelijk ja. Mijn ouders waren dolgelukkig. Ik ging met Niels twee keer in de week naar de sportschool en één keer in de week gingen we buiten sporten. Ik begon af te vallen. Ik had het erg moeilijk in die tijd; vooral als wij gingen zwemmen. Ik wilde niet. Ik voelde me beschaamd elke keer als ik in mijn zwembroekje in het zwembad zat. Maar Niels zei: "Niet treuren. Ga zwemmen!" en ik ging zwemmen. Ik had veel schoppen onder mijn kont nodig, figuurlijk, om vooruit te komen. Ik heb 5 jaar lang met Niels gesport en begon af te vallen. En na een half jaar kon ik al uit die rolstoel. Ik ging van 115 kg naar 100 kg. En van 100 kg naar 90 kg. En van 90 kg naar 80 kg. Met als uiteindelijk resultaat dat ik nu, 17 jaar oud, 66 kg weeg. Ik kreeg mijn zelfvertrouwen terug. Ik werd mentaal en fysiek sterk. Ik ben Niels heel dankbaar dat hij met mij gesport heeft, in moeilijke tijden en mooie tijden.

11

Het is het waard !


Hoofdstuk 8

Slechte tijden volgen Ik was net 14 en ging een krantenwijk doen. Ik vond het leuk om kranten rond te brengen. Ik vond het heerlijk om buiten te wandelen. Ik liep samen met een buurmeisje de kranten. Ik kwam in de krant, omdat ik zo enthousiast was. Ik heb de kranten twee jaar gelopen en ben daarna gestopt. Ik ben gaan zoeken naar mijn eerste echte baantje. Ik was net 16 jaar oud, leergierig en had er zin in. Ik kwam uit bij een bakkerijwinkeltje bij mij in de buurt. Ik vond het erg leuk om te werken in de winkel. Ik had hele leuke en gezellige klanten. Ik ging altijd nog even met ze kletsen. Ik vond het heerlijk om te werken. Ik kreeg allemaal taken. Ik mocht de winkel sluiten en openen. Ik mocht het geld tellen en afdragen. En ik mocht alleen staan. Ik, als 16 jarige jongen, had 3 dagen in de week na school en de zaterdag een hele winkel onder mijn hoede. Mijn ouders vonden het niet goed. Ze vonden dat ik niet zoveel verantwoordlijkheden mocht nemen Maar ze zagen hoeveel plezier ik er in had, dus ze lieten het toe. Na een jaar te hebben gewerkt, werd ik moe. Ik kreeg niet zoveel zin meer om te werken. Het was een hete zomerdag en ik stond alleen in de winkel. Ik voelde mij alleen en depressief. Ik had het gevoel dat ik last had van mijn hart. In onze famillie zit hartproblemen. Mijn vaders broertje is overleden aan een hartaanval. Mijn vader heeft zelf bij stress ook hartproblemen. Ik zat in de winkel en was best gestrest. Ik voelde mij niet lekker. Mijn hart ging sneller kloppen en af en toe voelde ik het dubbel kloppen. Ik werd misselijk. Ik werd emotioneel en kon niets meer hebben. De volgende dag belde ik naar mijn chef. Ik zei dat ik me niet lekker voelde en of ik mischien die dag thuis mocht blijven. Daar stemde mijn chef mee in. 12

Het is het waard !


Ik bleef een week thuis. Mijn hart werd erger en erger. Ik was moe en futloos. Ik sliep 12 uur per dag, maar als ik wakker werd was ik zo moe. Ik kon het allemaal niet meer hebben. Ik ging met mijn ouders naar het ziekenhuis en de dokter onderzocht mij. Hij liet een hartfilmpje maken. Daarna maakten ze een echo van mijn hart. Alles was in orde; mijn hart was gezond. Ik liet mijn bloed testen op de ziekte van Pfeiffer, maar ook die test was negatief. De dokters hebben naar alles gekeken, maar alles was normaal. Uiteindelijk kwam de dokter erachter. Hij zei dat ik oververmoeid was. Een burnout had ik, zei hij. Ik dacht: "Dat kan niet!" Mijn vader heeft ook ooit een burnout opgelopen. Hij werkte 10 jaar lang elke dag. Hij heeft er 2 jaar last van gehad. Ik kan geen burnout oplopen, dacht ik. Ik heb maar 1 jaar gewerkt daar, voor maar 3 keer in de week. Ik had dus teveel hooi op mijn vork genomen. Ik heb er een half jaar uit gelegen. Ik ging halve dagen naar school. Ik had net mijn rijbewijs voor mijn brommer gehaald. Ik ging op mijn brommer naar school. De eerste weken ging het goed. Ik lette erg goed op. Tot op een donderdagochtend een vrouw op de weg vol op haar rem ging staan, omdat ze een afslag gemist had. Ik kon er maar net omheen. De auto voor die vrouw stond verderop stil. Ik zag dat en remde. Maar een autobusje achter mij zag dat niet en klapte tegen mijn achterkant. Ik vloog kort omhoog en landde aan de rechterkant van de weg in de berm op mijn brommer. Ik stond meteen weer op en stond trillend op mijn benen. De man die mij heeft aangereden stapte uit en ging meteen kijken hoe het met mij ging. Het was een jongen van zo’n 29 jaar; lief en aardig. De meneer voor mij stapte ook uit en hielp mij overeind. Ik keek of mijn brommer het nog deed. Ik drukte op de startknop en hij deed het nog. De meneer voor mij gaf mij zijn telefoonnummer en zei: àls ik iets moet tekenen ofzo, bel mij maar op dit nummer’. Sorry, zei hij, stapte in de auto en reed weg. Hij had erge haast. 13

Het is het waard !


Ik reed op mijn half kapotte brommer het laatste stukje mee. Die jongen met het autobusje reed achter mij aan naar school. Op school aangekomen kwam er een mevrouw op me aflopen en zei: `laat me je helpen met het invullen van de schadepapieren’. Ik zei: 'oké'. Die mevrouw en meneer hebben mij geholpen. Ik zat in de kantine van de school van de schrik te bekomen. Ik kwam tot rust en begon alles op een rijtje te zetten. Ondertussen moest ik overal handtekeningen zetten. Mijn vader werd gebeld en hij was binnen tien minuten op school. Mijn rechter bilspier begon te zeuren. Het deed erg pijn. Daarna kwam mijn linker onderrug. Ik probeerde nog rechtop te zitten, maar dat was te pijnlijk. Ik ging terug naar de les. Ik kon niet meer luisteren, zoveel pijn deed het. Een moeder die toevallig daar op school was, was een vriendin van mijn moeder. Ze zei: `Zal ik je naar huis brengen, Lorenzo?’. Ik zei: Àls het mag, heel graag’. Ik zat bij haar in de auto en ze bracht mij naar huis. Ik ben daarna nog 3 weken thuis gebleven. Ik kon me niet meer bewegen, mijn rug deed zo’n pijn. Ik heb nog steeds last van mijn rug, dat zelfde plekje. Als ik iets zwaars til, dan voel ik precies die spier. Het ongeluk gebeurde allemaal in die tijd dat ik ook moest werken. Alles viel samen. Ik zag het niet meer zitten om naar mijn werk te gaan. Ik heb ontslag genomen vlak voor de zomervakantie. Dat was mijn eerste ervaring met de wereld van het werken.

14

Het is het waard !


Hoofdstuk 9

Mijn eerste kennismaking met Jezus Na al die nare gebeurtenissen in de afgelopen tijd was ik toe aan vakantie. Het was zomer 2012. Ik was jarig en werd 17 jaar oud. We hebben van vrienden van ons een caravan gekregen. Mijn vader en ik gingen klussen aan de caravan. Ik heb plankjes gemaakt in de kastjes, de waterleidingen vervangen en de electra gedaan. Mijn vader heeft de caravan schoongemaakt en gepoetst. We gingen een camping zoeken om te overnachten. Mijn moeder heeft een vriendin, die zei: Ìk weet wel een leuke camping’. En zo gingen wij naar de camping van mijn moeders vriendin. Met de caravan achter onze auto reden wij over de snelweg. We kwamen op de camping aan. We moesten eerst een sleutel halen voor de slagboom. Ik liep met mijn moeder mee naar de incheckbalie en we hebben de sleutel opgehaald. We hadden een mooi plekje op de camping. Ik ging mijn tentje opzetten. En daarna heb ik geholpen om de voortent van de caravan op te zetten. Toen we klaar waren, ging ik zitten. Wat mij opviel was dat naast het grote zwembad een grote witte tent stond. Ik had van mijn moeders vriendin gehoord dat het een recreatieteam was voor de jeugd. Het was avond. Ik ging vroeg naar bed. Ik lag in mijn tentje op mijn luchtbed, ingewikkeld in mijn deken. De volgende ochtend vroeg hoorde ik mensen zingen. Het gezang kwam uit die grote witte tent. Ik werd er wakker van. Ik ging me aankleden, at een boterham en ging kijken wat daar was. Ik kwam binnen in die tent en zag allemaal kinderen en jongeren zingen. Ik keek rond en zag aan de plastic muren allemaal grote posters hangen met liederen erop geschreven. Ik las er er ééntje; het ging ongeveer zo:

15

Het is het waard !


` Who's the king of the jungle?

Who's the king of the sea? Who's the king of the universe, and who's the king of me? I'll tell you: J-E-S-U-S is, he's the king for me; he's the king of the universe, the jungle and the sea ’.

Ik was in een Christelijke gemeente beland. Ik dacht: 'Nee hé?! Heb ik dat weer.' Toen kwam er een vrouw van zo’n 25 jaar op mij af en ze stelde zich voor: 'Hallo, ik ben Judith’. En ook ik stelde mij voor. Er werd gezongen en spelletjes gespeeld. Ik had het erg naar mijn zin. Ik zag in de hoek van de tent een zwarte western gitaar staan. Ik speel zelf gitaar. Ik vind het heerlijk om muziek te maken. Ik speelde nog niet zo heel lang gitaar. Judith vroeg aan mij of ik gitaar wilde spelen. Ik vond dat erg leuk en ging een beetje spelen op de gitaar. Judith vroeg ook of ik de volgende ochtend wilde komen naar de Bijbelochtend voor jongeren. Ik dacht eerst van: 'Nou nee, dank je'. Maar ik zei wel ja. De volgende ochtend liep ik naar de witte tent en kwam ik Judith tegen. Ze wenste me goedemorgen en liet me kennis maken met de rest van het groepje jongeren. Ze gaven mij een Bijbel en ik ging zitten. We kregen allemaal koffie en thee. We gingen een spelletje doen met de Bijbel. Judith zei: 'Ik noem een hoofdstuk en een vers. Wie dat als eerste heeft opgezocht, mag hem voorlezen. Dus bijvoorbeeld Psalmen 23 vers 4’. Ik speelde het spelletje mee. Naarmate ik langer de Bijbel in mijn handen hield, werd ik steeds nieuwsgieriger. 16

Het is het waard !


Ik vroeg naar de Heer en naar Jezus. Ik zei: Ìk weet alleen dat hij met kerst is geboren en zijn dood, maar niet wat Jezus gedaan heeft’. Ik kreeg een korte uitleg over wat Jezus voor ons gedaan heeft. Ik kon het goed vinden met de teksten die gesproken werden. Helaas was ik maar een weekendje op de camping. De middag dat wij naar huis gingen kreeg ik een bijbel van Judith, met mijn naam op de eerste pagina met een pen geschreven en een stukje tekst uit de Bijbel. Welnu, dit zegt God die jou schiep: jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol en Ik houd zoveel van je! (Jesaja 43 : 1a & 2a)

Ik kreeg daarbij ook een klein groen boekje, waarin kort het geschreven verhaal van Jezus Christus staat. Ook kreeg ik een liederenbundel mee met meer dan 390 liedjes met akkoorden voor de gitaar. Toen ik in de auto zat, onderweg naar huis, las ik het kleine groene boekje. Ik vond het interessant wat Jezus allemaal zei en gedaan heeft voor mij en vele anderen. Nadat ik dat boekje uit had, pakte ik de Bijbel en begon te lezen. Ik las: Ìn den beginne schiep God den hemel en aarde. De aarde nu was woest en ledig, en duisternis was op den afgrond; en de Geest Gods zweefde op de wateren’. ( Genesis 1: 1-2) (Statenvertaling)

Ik vond het een moeilijke tekst, maar ik las gestaag door. Toen ik thuis was, legde ik de Bijbel eventjes weg. Het volgende weekend ging ik met mijn ouders naar mijn oom en tante. Ik had er een nieuw neefje bij. Mijn oom en tante wilden mijn neefje op laten dragen. We gingen zondagochtend naar een grote kerk bij mij in de buurt. Ik kwam binnen in een moderne zaal. Ik zag allemaal stoelen. Ik ging zitten en keek omhoog. Ik zag twee enorm grote projectieschermen. 17

Het is het waard !


Ik keek naar het podium en zag allemaal instrumenten staan: een piano, drumstel, basgitaar, western gitaar, elektrische gitaar en een dwarsfluit. De lichten werden gedoofd. Een pastor kwam het podium oplopen en wenste ons een mooie dag. Hij zei: 'Kom, laten wij zingen voor onze Heer.' We gingen met zijn allen staan. Er was wel zo’n 150 man! We gingen uitbundig zingen. Ik keek om mij heen en zag mensen allemaal hun handen omhoog doen. Ik dacht: 'Wat doen die nou?' De muziek was erg gezellig en ik begon echt mee te zingen. Nadat we gezongen hadden, ging iedereen elkaar een prettige dienst wensen. Iedereen gaf elkaar een hand en zei: `Fijne dienst’. We gingen zitten en ik zag mijn neefje op het podium komen met mijn tante en oom en mijn nichtje. Vele ouders volgden hun met hun baby`s en kinderen. De pastor legde zijn hand op mijn neefjes' hoofd en zegende hem met een gebed. Na de dienst gingen mijn ouders en ik naar mijn oom, tante, nichtje en neefje. Mijn moeder vroeg aan mijn tante wat voor gemeente dit was. Mijn tante antwoordde en zei: `Dit is een baptistengemeente’. Ik vond het erg leuk. Ik ging 5 weken lang naar die kerk, maar ik vond de teksten en de diensten te moeilijk. Ik ben er toen mee gestopt en heb het geloof naast mij neergelegd.

18

Het is het waard !


Hoofdstuk 10 Mijn bekering

Inmiddels was ik 17 jaar oud. Ik had een zaterdagbaantje bij een andere bakkerij. Ik werkte elke zaterdag. Het was zaterdag 2 maart 2013. Ik had er een lange dag werken op zitten en was erg moe. Ik heb een Indische vriend, genaamd Rajinder. Het is een lieve man. Ik heb ook een pleegzus, genaamd Sanne. Rajinder wilde Sanne graag een keertje ontmoeten. Sanne durfde niet alleen. Het was 7 uur en Sanne belde mij of ik samen met haar naar Rajinder toe wilde die avond. Ik had in eerste instantie geen zin om te gaan, maar ik zei wederom ja! Ik belde Rajinder en vroeg hem of ik samen met Sanne langs kon komen om gezellig kennis te maken. Hij zei: Ìk ga zo weg. Ik ga naar de kerk. Er is een muziekavond. Vind je het leuk om mee te gaan?’ Ik vond het erg leuk en zei ja. Ik belde Sanne en ze vond het een goed plan. Ik stapte op mijn brommer en haalde Sanne op. Ik reed naar de kerk. Er stond een bord buiten met daarop geschreven: `Welkom bij Evangeliegemeente De Deur’. We liepen naar binnen. Ik zag Rajinder zitten met zijn vriendin. Het was gezellig. Er was een band, die mooie muziek speelde. Toen het pauze was, kwam er een man naar mij toe en stelde zich voor: 'Hallo, ik ben Richard'. Ik stelde mij voor en we praatten over het geloof. Ik vertelde wat er in mijn leven is gebeurd. Ik vertelde ook dat ik naar die andere kerk was geweest. Toen de pauze voorbij was, kwam er een toneelstuk. Het was een grappig stuk. Toen vertelde een meisje haar getuigenis over wat God in haar leven gedaan had. Ze vertelde dat ze alles deed wat de Heer verboden had. 19

Het is het waard !


Ze ging elk weekend feesten, ze nam drugs en werd dronken. Ze had geen tijd meer over voor God. Zij vertelde haar verhaal. Ik voelde bij haar rust en vrede. Ik keek in haar ogen en het was alsof ze een lichtje in haar ogen had. Ze sprak zo mooi over God. Toen het einde van de avond aanbrak, sprak Richard - tevens ook pastor - een gebed uit en deed een oproep. Hij zei: 'Heb je Jezus nog niet uitgenodigd in je hart en wil je rust en vrede? Je wilt Jezus in je hart laten wonen? Steek dan je hand op, zodat ik het kan zien en zodat God het kan zien.’ Ik vond het zo mooi. mijn hand ging twijfelend omhoog. Richard zag dat. Er kwam een man uit het publiek en vroeg: 'Zullen we samen bidden?' Ik zei: "Oké" Ik liep samen met die man naar het midden van de zaal en ging op mijn knieën zitten met mijn hoofd gebogen. De man zei: 'Zeg mij maar na’: Vader ik kom tot U. Ik erken dat ik gezondigd heb en ik vraag U om vergeving van al mijn zonden. Ik erken dat U voor mij gestorven bent. En ik dank U voor wat U voor mij heeft gedaan. En ik beloof, dat ik voor U ga leven voor de rest van mijn leven. Amen.

Nadat ik dit gebed met die meneer heb gebeden, bedankte ik hem en ging weer zitten. Ik had heel veel vooroordelen en haat tegenover Marokkanen, omdat ik zoveel gepest ben. De meeste pestkoppen waren Marokkanen. Toen ik zat, voelde ik binnen 10 minuten alle haat en twijfel van mij afglijden. Ik was opgelucht en voelde mij vrij!

20

Het is het waard !


Hoofdstuk 11 Eerste stapjes

Ik leerde de vrouw van Richard kennen. Ze stelde zich voor en zei: ‘Hallo, ik ben Tamara’. Ik stelde me voor aan Tamara. Richard en Tamara hebben twee kinderen. Ze nodigde mij uit om bij hen te komen eten. Ik vond het leuk. Ik bleef bij hen eten. Tamara had lekkere macaroni voor ons gemaakt. Na het eten liet ik hen mijn Bijbel zien en zei dat ik die moeilijk vond. Ik kreeg een makkelijke Bijbel mee om die te lezen. Elke woensdagavond is er een Bijbelstudie. Ik had er heel veel zin in. Richard legde uit wat voor namen God heeft. Ik zat er met bewondering naar te luisteren. Ik zette mijn eerste stapjes in de wereld van het Christendom. Ik voelde mij goed. Ik heb vrede en rust. Het was vrijdag 29 maart 2013. Ik was mijn weg een beetje kwijt geraakt. De weg naar mijn Heer. Ik had moeite, ik had geen houvast. Op het moment dat ik het meeste niet zag zitten, belde Richard mij om te vragen of ik die avond mee wilde naar een toneelstuk, genaamd King Me. Ik zag het als hulp van God om mij weer op het juiste pad te zetten. Ik zei ja. Die avond zat ik samen met Richard en Rajinder in de auto onderweg naar het toneelstuk. Ik vond het een supermooi toneelstuk. Ik heb een hoop geleerd. Daarna was er weer een oproep voor mensen die Jezus in hun hart wilden uitnodigen. Ik heb hierop gereageerd en ik bad tot God. Toen het weekend voorbij was, ging ik naar school. Ik doe nu een bakkersopleiding. Het was maandagochtend. Ik stapte op mijn fiets, met op mijn rug een tas met mijn bakkerskleding en mijn Bijbel. Ik fietste naar het busstation, stapte op de bus en ging naar school. Onderweg in de bus las ik de Bijbel. Ik begon er steeds meer interesse in te krijgen. Tamara adviseerde mij om een tekst uit de Bijbel uit mijn 21

Het is het waard !


hoofd te leren. Als ik het moeilijk had, dan kon ik die voor mijzelf oplezen. Ik heb Psalm 23 uitgekozen als steun. (Psalm 23 ) (Nieuwe Bijbelvertaling) Een psalm van David. De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water, Hij geeft mij nieuwe kracht en leidt mij langs veilige paden tot eer van zijn naam. Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed. U nodigt mij aan tafel voor het oog van de vijand, U zalft mijn hoofd met olie, mijn beker vloeit over. Geluk en genade volgen mij alle dagen van mijn leven, ik keer terug naar het huis van de Heer tot in lengte van dagen.

22

Het is het waard !


Hoofdstuk 12

God is genadig! Het was vrijdag 5 april 2013. Ik kwam thuis van mijn stage en ging even douchen. Vandaag zou het zoontje van Richard en Tamara opgedragen worden aan God. Ik had die middag iets gedaan wat niet goed was in de ogen van de Heer. Ik voelde me schuldig. Ik ben naar Richard gegaan om met hem mee te gaan naar Zwolle. Ik heb hem verteld wat er was gebeurd. Richard nam het goed op. Hij zei dat het goed was wat ik daarna gedaan heb: bidden tot God. Die avond zat ik samen met twee andere mensen met Richard in de auto naar Zwolle. Toen we daar aan kwamen, parkeerden we de auto en gingen naar binnen. Er was een Mexicaance pastor en een Nederlandse pastor, die tevens ook tolk was. Het was een opwekkingsdienst. Alles was vrolijk. Toen Richard en Tamara met hun dochtertje hun zoontje gingen opdragen, legde de pastor zijn hand op het hoofdje van hun zoontje en begon samen met ons te bidden en te zegenen. Het was een leuke dienst. Ik heb er erg van genoten. Het einde van de avond naderde en er werd een oproep gedaan voor de mensen die Jezus in hun hart wilden uitnodigen. Ik zat met vele anderen met mijn hoofd gebogen. De pastor werd begeleid door een pianiste. Ik zat daar, terwijl die pastor een oproep deed, en dacht aan wat ik die middag gedaan had. Mijn ogen werden nat en begonnen te tranen. De pastor deed nog een keertje een oproep. En plots, alsof er een touwtje aan mijn pols was vastgebonden, trok God daarboven aan het touwtje en schoot mijn arm omhoog! Ik liep naar voren, samen met Richard. We knielden bij het altaar en spraken het gebed uit. Ik moest huilen. Tranen van vreugde. Ik voelde dat God mijn zonde had vergeven. Ik voelde dat God mij die fout had vergeven. Ik was zo dankbaar. 23

Het is het waard !


Het gebed duurde zo’n 3 minuten. Ik heb niets anders gezegd dan `Dank U, Dank U, God!' Het was net alsof God mijn hart had aangeraakt. Het huilen stopte maar niet. Alle zonden en fouten die ik gemaakt heb stroomden weg. Tijdens het bidden kwam de Mexicaanse pastor naar mij toe, legde zijn hand op mijn hoofd en bad voor mij een minuutje lang in het Spaans. Naast mij zat Richard en die bad heel rustig voor mij. Ik voelde God zo dichtbij mij in mijn hart. Het was het mooiste moment van mijn leven. Nadat ik weer tot rust was gekomen, kwam er een meneer naar me toe. Hij stelde zich voor: ‘Hallo, ik ben Mike’. Ik stelde ook mij voor. Mike begon te praten en zei: Ìk ken je persoonlijk niet, maar iets zei mij, dat je dit alles wat je hebt meegemaakt moet opschrijven.’ Ik weet zeker dat God Mike heeft gestuurd om mij het goede pad op te sturen. Mijn eerste echte opdracht van God: het schrijven van een getuigenis, zodat u ook die stap kunt zetten. De stap naar God. Een stap naar Vrede, Rust, Liefse, en eeuwig leven. Als ik dit boekje teruglees, dan zie ik dat God mij nooit heeft verlaten. Hij is altijd al met mijn leven bezig geweest. God heeft mij van de dood gered (Hoofdtsuk 1). Hij heeft mij allemaal kansen gegeven (hoofdstuk 7). Hij is nooit bij mij weg geweest, ook al geloofde ik eerst niet. God wil ook jou graag helpen. Hij houdt van iedereen. Denk eens terug aan die tijd dat je het moeilijk had. Hoe kwam je eruit? God heeft jou geholpen, ook al had je het zelf niet door. Toen ik dit getuigenis schreef, was ik 17 jaar oud. Ik heb nog veel te leren, maar ik geloof dat God mij helpt in het dagelijks leven. Ik ben gelukkiger geworden. Ik voel geen haat, geen drang meer om te pesten. Ik houd nu van de mensen. Ik denk dat God mij dit boekje heeft laten schrijven met twee redenen. 24

Het is het waard !


De eerste is: als ik in de put zit, heb ik een houvast aan dit boekje. De tweede is om u het woord van God te laten horen. Ik raad je aan om deze stap te zetten. Het heeft mij geholpen. Maar ook vele anderen. Ik kan nog maar één ding zeggen: Het is het waard !

25

Het is het waard !


Woord van dank Ik wil graag een aantal dankwoorden uitspreken. Op eigen kracht was ik nooit in aanraking gekomen met God en was ik nooit gered. In de eerste plaats wil ik de Here God bedanken voor wat Hij voor mij gedaan heeft. God heeft een plan voor mijn leven. Alle vrienden, alle mensen, alles heeft Hij mij gegeven. Ik ben de Heer eeuwig dankbaar. Ik wil mijn ouders bedanken, die mij op de wereld hebben gezet. Ze zijn mijn steun en toeverlaat. Zonder hen had ik nooit kunnen leven. In moeilijke en in mooie tijden waren jullie er voor mij. Pap en mam, bedankt! Ik wil de famillie De la Porte bedanken voor hun tijd en inzet. Ze hebben hebben mij geholpen en helpen nog steeds om het ware Woord van God te leren en te begrijpen. Richard en Tamara, bedankt! Ik wil ook graag Niels Mooij bedanken. Zonder hem zat ik nog steeds in die rolstoel en was ik nog steeds veel te zwaar. Was ik mischien nog steeds depressief. Ik ben Niels dankbaar wat hij voor mij heeft gedaan. Niels, bedankt! Ik wil al mijn vrienden bedanken, die mij steunen en er voor mij zijn. Zonder hen zou ik niet sociaal zijn geworden en nooit in aanraking kunnen komen met de Heer. Bedankt allemaal! Ook wil ik Hans Wesselius bedanken voor zijn taalkundige redactiewerk aan dit boekje. Ik wil ook graag de lezer bedanken. Dat u de tijd heeft genomen, zodat ik mijn verhaal kan delen met u. Ik hoop dat u deze keuze maakt. Het is het echt waard! Bedankt voor uw tijd. Mocht u vragen hebben, kijk dan op www.dedeur.nl. 29

Het is het waard! Getuigenis van Lorenzo Pouw. Geschreven door Lorenzo Pouw. april

Recommend Documents