Herbert de Ouwe Chimpansee Hans Boeykens
Eva Lamont
El Mathematico Z
e noemden hem ‘El Mathematico’. Niets wist hem uit zijn lood te slagen. Hij wist wat zijn doel was en ging er steevast zonder omwegen op af. Met zijn verhalen over de hete zomer van ‘32 kon hij menig omstaander bekoren. Zijn vastberadenheid, de berekende blik in zijn ogen wanneer hij hen stuk voor stuk aankeek, ...
2
in hem had het gelaat van een Akoudelleswoestijnnacht: verraderlijk, maar tegelijkertijd betrouwbaar ...
... als je tenminste aan zijn kant stond.
3
Hij had een bruine Cadillac en een getemde chimpansee ...
...Herbert.
En die aap, daar gaat het om in dit verhaal.
4
Herbert
was geen gewone alledaagse huis- tuin- en keukenchimp. Hij had leren zeilen van zijn oom Gilford, hij bestuurde een wilde hengst als was het een jong katje...
... en hij had enorme flaporen.
5
Met die oren kon Herbert de oceaan overvliegen... en dat deed hij geregeld wanneer hij soortgenoten bezocht die in Albanië in een circus carrière trachtten te maken.
Ze maakten prachtige shows vol spanning en spektakel. Maar het leven in Oost-Europa was hard.
6
De apen kregen weinig te eten...
veel minder nog dan de clowns... ...en dat zinde hen niet.
Vaak genoeg werden zij ‘s nachts betrapt wanneer zij met een clown aan de haal gingen.
Maar af en toe, wanneer het bewolkt was en de maan zich een hele poos niet liet zien, slaagden ze erin hun lekkere hap tot ver in het woud te slepen ...
...en hem daar in alle sereniteit op te peuzelen.
7
Toch beseften ze dat dit niet kon blijven duren. Ooit zou de verdwijning van het circuspersoneel opgemerkt worden en zouden de apen onherroepelijk boven het vuur belanden.
De beenderen verborgen de apen wijselijk in een holle boom, in de hoop dat de boomfee ze zou meenemen om er nieuwe clowns van te maken
Tot de dag dat Herbert landde... 8
Als een behendige lynx zette de oude chimpansee voet aan wal en schudde meewarig het hoofd.
“Jullie zijn op sterven na dood,” sprak het bejaarde dier. “En dat terwijl er waar ik vandaan kom een overvloed is aan granen en fruit.” “Jullie hebben duidelijk een verkeerde job gekozen.”
“Ik zal jullie één voor één meedragen naar mijn land, alwaar we een kolonie zullen oprichten. Jullie zullen nooit meer honger lijden!” 9
apen keken Herbert ongelovig aan. Wat hij daar kwam te Devertellen was niet zomaar om het even wat. Hij had het over de geurige bloemenvelden, de wiegende maiskolven, de staalblauwe lucht en de schuren vol vers hooi en graan, waar alles in overvloed was en nooit honger werd geleden. Deze aap sprak over een wereld die niemand voor mogelijk achtte in dit grauwe landschap.
10
De troep apen reageerde zeer geïnteresseerd en informeerde naar de vervoerkosten.
“Mijn broeders, deze trip is geheel op mijn kosten. Geld is in mijn wereld van geen belang!” De apen begonnen opgewonden op en neer te springen en sloegen elkaar bijna de kop in om als eerste met ouwe Herbert mee te vliegen.
11
De apen keken even op uit hun gewoel. Dit hadden ze niet zien aankomen.
“Ik neem jullie mee op één voorwaarde...” "Wanneer we allen zijn aangekomen, zullen jullie mij als een koning behandelen en doen wat ik zeg. Jullie zullen mij op handen dragen en een enorme troon voor mij bouwen uit massief goud, en mij permanent koelte toewuiven met zelfgemaakte waaiers."
12
bleven even Dstil,e apen schoven wat met hun voeten en maakten toen allemaal een gebaar van ‘wat zou het’ en probeerden weer als eerste bij Herbert te geraken om het land waarover hij sprak te betreden. De eerste aap klampte zich aan Herberts linkerarm vast en het oude dier begon reeds met de oren te flapperen.
13
Maar ondertussen hadden veel meer apen de weg naar Herberts knokige apenlijf gevonden en ze graaiden naar zijn armen en voeten.
De arme chimpansee waggelde en schokte, er hingen wel 23 apen aan hem
14
Hij was nog niet eens halverwege de oceaan toen het gebeurde... Herbert begon langzaamaan te zakken, steeds lager en lager. Eerst was het bijna niet te zien, maar hij ging steeds sneller naar beneden tot het water plots erg dichtbij kwam. Toen stortte de hele apentros in ÈÈn keer in het water. En zeilen kon-ie dan wel, zwemmen had ouwe Herbert nooit geleerd, ... Ze zonken als een betonblok naar de diepte van de oceaan ...
15
Zo zie je maar...
machtswellust is een lelijke kwaal.
© pinda! 2005 Tekeningen: Hans Boeykens. Verhaal: Eva Lamont V.U.: Hans Boeykens, Groenveldstraat 74, 3001 Heverlee Al uw reacties:
[email protected]
16
