Henk Offline. Intro. 15 Februari 07 tot 18 Maart 07. voelen om altijd bereikbaar te zijn

voelen om altijd bereikbaar te zijn.

Henk Offline 15 Februari ‘07 tot 18 Maart ‘07

Intro

Ik weet niet wat het zal geven, zal ik cold turkey gaan ? Ga ik beginnen beven de tweede dag bij ontstentenis enig online leven? En wat zal de invloed zijn op mijn sociaal leven ? Heb ik überhaupt nog een sociaal leven ? We zien wel ! Ik ga een papieren dagboek bijhouden van mijn dertig dagen afzondering en dat hier dan achteraf online smijten. Ik vraag me af hoe het zal worden. En

Vandaag is het 15 Februari, een dag als alle andere. En toch is het een speciale dag voor mij, want tegen de tijd dat je dit leest ben ik vertrokken voor een maand. Een maand lang ga ik zonder internet, GSM, ICQ, SMS, Messenger en email door het leven gaan. Ik heb gisteren al mijn vrienden, kennissen en sympathieke familieleden ( Nonkel Jean ) op de hoogte gebracht : bel me niet op mijn GSM, ik antwoord toch niet. En stuur me geen email, ik lees hem toch niet. . Ik ga 30 dagen oldskool leven, zonder venster op de wereld -- het wee wee wee -zonder email en zonder GSM en SMS. Zonder het comfort om op het laatste moment nog snel te kunnen afspreken of spontaan eens iemand op te bellen als ik de auto zit. Maar ook zonder de dwang te

jij,

jij

kan

ook

helpen.

Wat ik je zou willen vragen : stuur me post. Weet je nog, zo van papier ... Ik ga 30 dagen mijn dagboek bijhouden. Alles wat ik ontvang komt er mee in. En vanaf 16 maart zet ik mijn dagboek hier online. Als ik het overleef natuurlijk. Ik zou graag massa's post ontvangen, papieren post, brieven en postkaarten, postpakketen in plaats van IP pakketten. Kokers met posters in, bloemstukken van papier en snelle nota's persoonlijk in mijn brievenbus gedropt. Ik ga de beste opnemen in mijn dagboek en mee online zetten als mijn 30 dagen om zijn. Oh ja, ik plan ook om alles persoonlijk te beantwoorden, schriftelijk. De Belgische post zal tevreden zijn. Misschien kan ik hen wel vragen om alles te sponsoren ? Allez, ik ben ermee weg. Ik laat alles hier achter in de handen van Schroeter en The other Bob. Zij gaan Microdot updaten de komende dagen.

Tot 16 Maart !

Henk

1

WEEK 1 Dag 0 - Donderdag 15 februari - 23.50 - Gent, in bed Offline gaan vraagt heel wat meer voorbereiding dan ik me ingebeeld had. Ik dacht dat het zou zijn zoals stoppen met roken : op een dag besluit je geen sigaretten meer te kopen en dat is het dan. Maar het gaat heel wat verder. Je moet je echt re-organiseren. En dat had ik natuurlijk niet gedaan. Mijn eerste dag offline gaan verliep dus al in mineur. Dat belooft. Nochthans wa ik ervan uitgegaan dat het zou meevallen, het prille begin. Ik moest me ‘s morgens immers niet richting normale werkplek begeven, maar naar het Brusselse Novotel in de Rue de la Vièrge Noire, alwaar ik een portie sociale effectiviteit in ontvangst mocht nemen. De eerste dag van een vierdaagse training in een lokaal zonder PCs met internetaansluiting die ik zou moeten weerstaan. Ik zou niet zoals gewoonlijk aan mijn bureau gaan zitten met een stralende laptop voor mijn neus die slechts één klik van het www verwijderd is. En inderdaad, tijdens de training belde mijn GSM niet één keer en het www bleef ver uit mijn gedachten. Tot vier uur. Toen zei de trainer dat “alle cursusdocumenten op de site van [bedrijfsnaam] staan”. Daar ben ik vet mee. En twee minuten na vier belde mijn GSM dan toch : het was Pi die vroeg of ik plannen had voor deze avond ? Ik had hem nog niet ingelicht over mijn voornemen om offline te gaan -- ik zou een mail sturen naar alle vrienden en kennissen maar het was er nog niet van gekomen. Vandaar dus dat ik had besloten zijn oproep te beantwoorden. Dag 1 werd op dat moment dag 0, ik zal dan ook een dag langer dan gepland offline blijven. Ik had me maar beter moeten voorbereiden.

‘s Avonds zat ik gezellig thuis met Pi te keuvelen toen hij nog een bijkomend probleem aanhaalde : wat zou ik doen met mijn voordeur ? Ik heb namelijk geen bel thuis. Iedereen die het weten moet weet hoe het eraan toe gaat : als de deur niet op slot is kom je binnen en roep je luid “joeoeoeoeoe”. En als de deur afgesloten is bel je me even op mijn GSM, dan kom ik opendoen. Maar die optie is nu ook uitgesloten. Ik zal dus ofwel er moeten op letten dat als ik volk verwacht mijn deur openstaat, ofwel dat ik mijn huistelefoon met vast nummer bij me draag. Pfff, wat een gedoe. Ik had nooit gedacht dat ik hier allemaal mee rekening zou moeten houden.

Dexia Home Banking

Maar dat was nog niet alles. Pi vertrok rond tien uur en ik zou nog snel een aantal rekeningen betalen voor ik ging slapen. Ik ben nogal een sloddervos als het op rekeningen aankomt. Ik smijt die allemaal in een bakje en één keer per maand, als het echt al 7 dagen te laat is, betaal ik die dan. Ik wist dat ik dringend een paar rekeningen moest in orde brengen, onder andere één van Telenet, voor mijn internetaansluiting -- o ironie. Normaliter doe ik mijn betalingen via de excellente home banking service van Dexia, maar nu ik zonder internet door het leven wil is dat natuurlijk dikke kak. Daar stond ik dan. Ik zou morgenvroeg ergens een Dexia kantoor moeten zoeken in de buurt van het Brusselse Novotel waar ik manueel mijn overschrijvingen zou kunnen doen. Maar ... een adres opzoeken doe ik normaal via het internet. Dus bleef er me niet anders

2

over dan morgen naar mijn vaste Dexia kantoorhouder te bellen en te vragen waar er in Brussel ergens een filiaal ligt in de buurt van het Novotel. Ik dacht dat ik er uit was, tot ik besefte dat ik in het Novotel morgen zou een telefoontoestel moeten zoeken van waar ik kon bellen, want ik zou ook mijn GSM niet meer gebruiken voor privé doeleinden. Kak, kak, driedubbele kak. Wat is het leven moeilijk zonder internet en GSM. Ik heb nu net aan al mijn kennissen en vrienden een mail gestuurd om hen in te lichten over mijn sociaal experiment en hen tegelijkertijd gevraagd me te schrijven. Ik hoop echt dat ik een aantal brieven en postkaarten zal ontvangen. Ik ga morgen ook proberen postzegels te kopen, dat ik hen ook terug kan schrijven. Ik heb alleen één klein probleem : ik heb bijna van niemand het thuisadres. Dat ga ik ook op de één of andere manier moeten zien te fixen.

wie het zou geweest zijn, als het dringend is zullen ze wel bellen ( grapje ).

Dag 1 - Vrijdag 16 Februari - 23 uur - Duitsland, in haar bed Ik zit in Duitsland, waar mijn vriendin, we ullen haar Bloemenmeisje noemen, ademt, leeft, werkt en woont. We liggen gezellig samen in bed. Aan het voeteneinde staat een reusachtige muziekinstallatie zachtjes te zoemen. De versterker is een uit de kluiten gewassen Onkyo, hij ziet er stevig uit als een Sumoworstelaar. Ernaast staat een PC te stinken. Met internetconnectie. Mijn Bloemenmeisje heeft het me bezworen : ik heb gezegd dat ik niet online zou gaan voor dertig dagen. Als ik het toch doe zal ze me niet serieus meer nemen.

Dag 1 - Vrijdag 16 Februari - 10 uur - Brussel, in de lobby van het Novotel Vandaag weeral opleiding in Brussel, in het Novotel. Ik heb hier aan de receptie gevraagd naar het dichtsbijzijnde Dexia kantoor en dat bleek mee te vallen : het was slechts 10 minuten stappen. Mijn betalingen zijn gedaan. Alleen voor postzegels zal het iets langer duren dan vandaag, want een postkantoor is hier niet in de buurt. Verder ook vandaag weinig afkickverschijnselen. Natuurlijk is het weer zo’n atypische dag waarbij ik eigenlijk geen kans krijg om te testen of ik internet zal kunnen weerstaan. Maar missen, nee, dat doe ik niet.

Dagboek massive

Ik moet zeggen : het valt goed mee. Behalve even checken hoe het met Microdot gesteld is nu Schroeter zijn gang aan het gaan is met mijn site heb ik weinig behoefte aan online leven. Het echte leven ligt hier naast me, een droom van vlees en bloed die in haar dagboek aan het pennen is. Alsof ze het kan ruiken dat ik over haar aan het schrijven ben lacht ze me toe. Ik ben blij dat mijn GSM me de komende uren niet zal storen.

Ik heb trouwens deze morgen ook 2 SMS’en gekregen, maar ik zou niet weten van wie want ik heb alle nummers die niets met het werk te maken hebben verwijderd uit mijn GSM. Ik heb de SMS’en gedelete zonder ze te lezen. Ik vraag me niet echt af 3

appartement van Zaadman, een Duitse vriend.

Dag 2 - Zaterdag 17 Februari 22.30 uur - Duitsland, in haar kamer De omelet is spiegelei geworden, aan beide zijden gebakken. En die Duitsers doen overal ajuin bij. Overal. Gewoon, ajuin in de pan in boter gebakken, in massieve hoeveelheden. En dat smijten ze dan royaal over hun eten, net zoals wij vlamingen alles in goei boter laten drijven. Niets is hier gastronomisch compleet zonder ajuin. Volgens mij kunnen die Duitsers ook communiceren over lange afstanden zonder “handy” ( GSM ). Als ze genoeg ajuin eten en hun sluitspier wat trainen … Zaadman aan het werk

Dag 2 - Zaterdag 17 Februari - 11 uur Duitsland, aan tafel in de keuken Dat mijn GSM uitstaat en ik mijn mail niet meer lees begint me zo stilaan te bevallen. Begint, want ik ben er nog niet. Een lichte ongerustheid sluimert nog steeds, in miojn achterhoofd denk ik nog steeds dat er ergens iemand is die me zou willen spreken, al dan niet dringend. Maar dat gevoel neemt stilaan af. Als ik er rationeel over na denk dan weet ik dat iedereen op de hoogte is van het feit dat ik een maand lang mijn GSM niet zal gebruiken. Hopelijk vergeten ze het niet, of heb ik niemand vergeten. Anders denken ze nog dat ik kwaad ben of zo omdat ik niet terugbel. Maar zo zonder GSM is ook wel fijn. Anders krijg ik gegarandeerd een paar telefoons per weekend, met de piek de zaterdagavond, meestal om te vragen “wat doe je vanavond ?” Dit weekend lekker niets dus. Behalve eten maken dan. Spinazie met krielaardappelen en omelet. En een beetje schilderen op het

Het internet heb ik gelaten voor wat het is. En mijn GSM zit al een ganse dag in mijn reservevest-zak. Klote, want ik denk er net aan dat ik nog steeds een abonnement heb op http://www.audible.com. Dat is een site waar je voorgelezen boeken kan kopen, audiobooks. En ik heb er daar nog steeds een stuk of 15 niet van beluisterd. De laatste was “My Life” van Bill Clinton, door hemzelf voorgelezen. Niet echt een meesterwerk, maar best wel entertainend. Ik doe dat graag, naar een audiobook luisteren terwijl ik rijd. Het zou dus ideaal zijn voor maandagmorgen, als ik terugkeer naar “Belgien”. Maar ja, die audiobooks staan online. Njet dus. Ik zou aan mijn Bloemenmeisje kunnen vragen om er eentje voor mij te downloaden, maar dat zou valsspelen zijn. Bedoeling van dit sociaal experiment is na te gaan in welke mate ik internet en GSM zou missen. En daar ga ik me dan ook aan houden.

Dag 3 - Zondag 18 Februari - 17.00 uur - Duitsland, in haar bed Ik lig hier weer in Bloemenmeisje haar bed, op haar zolderkamertje, tussen haar boeken, dagboeken, geurkaarsen en met voor mij de muur van stereoapparatuur en

4

computer. Het scherm blinkt me toe, ik heb net wat muziek opgezet. Maar van Firefox ben ik afgebleven. Als ik de eerste bladzijden van mijn dagboek herlees, dan kan ik niet anders dan vaststellen dat ik klink als een junk die wil afkicken. En eerlijk : ik voel me ook zo. In mijn hoofd gaan net dezelfde argumenten rond als wanneer ik weer eens probeer te stoppen met roken. Zo van “ach komaan, even kijken kan toch geen kwaad”, “als niemand het ziet is dat toch niet erg”. Ik heb ook goesting om mijn GSM eens te checken, puur uit nieuwsgierigheid. Maar ik ga er af blijven. Ik zou mezelf niet meer in de ogen kunnen kijken moest ik het toch doen. Man man man, ik had echt niet gedacht dat het zo diep in mij zou zitten. Belachelijk eigenlijk. En ik moet toegeven, mijn Bloemenmeisje had gelijk : ik ben verslaafd aan internet en GSM. Het gevoel van afgesneden te zijn van de rest van de wereld, en dan meer in het bijzonder mijn wereld, mijn vrienden, mijn kennissen, mijn online sites en forums, sluimert in me.

En ik hoop dat ik maandag iets in mijn brievenbus zal vinden, een postkaart of beter nog : een brief. Dat zou ik echt cool vinden. Ik ga maandag zeker postzegels halen, op een scheet van het werk is er een postkantoor, dat zal dus zonder problemen gaan. Even samenvatten wat ik zo al mis : • • • • • •

En wat ik gewonnen heb : •

•

Henk’s Avatar op het forum van Psychedelic.be

Maar ik blijf er voorlopig nog rustig bij. Het is niet zoals bij stoppen met roken dat ik zenuwachtig ben, of dat ik fysiek iets mis. Ik hoop dat dat niet komt, ik zou het erg vinden van mezelf, erg om te moeten toegeven dat het zo diep zit. Mijn Bloemenmeisje is gaan werken, haar shift loopt pas om half negen af. Ik mis haar. Ik hoop dat ik me ook in Gent, als ik weer alleen ben, kan inhouden. Nee, daar ben ik van overtuigd, dat ik me kan inhouden. Alleen hoop ik dat het niet te veel in mijn kop zal kruipen.

last minute afspraken maken met vrienden online banking verminderd zaterdagavondgevoel doordat niemand me belt om te vragen om er samen in te vliegen audiobooks Microdot de mogelijkheid om iemand te contacteren op het moment dat je aan hem of haar denkt.

•

rust, ik ontvang geen berichten of gesprekken meer als ik me op iets heb geconcentreerd, zoals lezen bijvoorbeeld, of rampetampen. tijd, ik voel duidelijk aan dat ik nu meer doe. Een beetje vergelijkbaar met wat ik voelde mid September, toen ik mijn TV heb buitengezwierd. Plots deed ik veel meer ‘s avonds. Lees ik weer een boek per week, schrijf ik weer meer, denk ik meer na, maak ik meer muziek. lege broekzak. Ik hoef nu mijn GSM niet overal mee te sleuren. Ik heb uit pure blijdschap een ganse zondag rondgecrosst in Duitsland in mijn Thaise Fishermans pants, die slechts over 1 kleine zak beschikt waar zelfs mijn rookwaren nauwelijks in passen.

Dag 4 - Maandag 19 Februari - 07.30 - Brussel, 14de verdiep Ik ben net aangekomen op het werk, na een rit van 3 uur doorheen 3 landen. Zoals alle

5

werkdagen heb ik mijn laptop opgestart, mijn werk-emails beantwoord en daarna heb ik Microdot gecheckt. NOT. ;) Mijn emails heb ik wel gelezen, het gaat om werkmail en die kan ik niet in mijn experiment betrekken. Ik wil wel mijn gewoontes omgooien maar mijn job verliezen zou iets té zijn. Internet heb ik niet geopend, alhoewel de firefox knop vervaarlijk in mijn oog zit te blinken. Gelukkig heb ik dit dagboek als afleiding.

open. Ongelooflijk. Postzegels kopen duurt langer dan windows installeren.

Dag 4 - Maandag 19 Februari 12.30 - Brussel, 14de verdiep Nog steeds geen internet geopend. Het jeukt, maar ik blijf eraf. Ik ga tijdens de middagpauze een brief schrijven aan mijn Bloemenmeisje. Nu ik postzegels heb houdt niets me nog tegen !

Ik heb deze morgen ook mijn GSM weer aangezet, na een gans weekend stilte. Ik heb 2 opgeroepen gemist en heb 4 SMS’en gekregen. Ik heb ze allemaal gedelete zonder te luisteren of te lezen. Maar ik moet toegeven : het is hard deze morgen. Fucking harder dan ik had gedacht. Echt, het voelt aan als stoppen met roken. En de verleiding is immer present. Ik hoef maar te klikken. Maar weet je wat ? Ik ga het mezelf niet moeilijk maken en ik ga er eentje gaan roken. Tot straks liefste dagboek ! ( Dat wou ik nu al die tijd al eens schrijven ).

Dag 4 - Maandag 19 Februari 09.30 - Brussel, 14de verdiep Ik ga naar de post postzegels halen !

Brussel Post, Noordstation

Dag 4 - Maandag 19 Februari 10.30 - Brussel, postkantoor Brussel Noord Er zijn slechts 12 wachtenden voor u. Ik heb er een foto van getrokken. 2 Loketten

Dag 4 - Maandag 19 Februari 14.30 - Brussel, 14de verdiep Ik heb eraan gedacht om al de telefoontjes die ik normaliter in mijn wagen doe op weg naar huis af te werken op mijn

6

werkplek, met de vaste telefoon. Ik zou morgenavond willen afspreken met Mister T om wat muziek te maken, een afspraak die de laatste paar keren wegens te drukke werkbezigheden niet is kunnen doorgaan. En ik heb Llama gebeld om te zeggen dat de CDs die ik haar had beloofd klaarliggen. Ze komt er vanavond achter. Toen ze me vroeg “wil ik anders bellen tegen wanneer ik er ongeveer zal zijn?” heb ik haar geantwoord, “als je me kan bereiken op mijn vast toestel mag je dat ja, maar aangezien dit enkel mogelijk is als ik thuis ben is het vrij overbodig natuurlijk.” LOL, het begint me zowaar mee te vallen. Ik begin te beseffen dat mijn contacten ook rekening moeten houden met mijn onbeschikbaarheid, of beter, de afwezigheid van constante beschikbaarheid.

eens bellen vanaf het werk. De brief die ik zou schrijven aan mijn Bloemenmeisje is af. Het is een groot en lang geval geworden, nu nog zien hoe ik hem morgen kan posten. Op de terugweg naar huis heb ik nog even gevloekt : mijn autoradio is kapot en ik moet dringend eens afspreken met Garage De Backer. De CD zit al twee weken vast, ik ben dus gedoemd om steeds opnieuw naar dezelfde muziek te luisteren. Radio 1 is wel een alternatief, maar niet voor altijd. Had ik maar een GSM en internet, dan zou mijn radio al gerepareedr zijn en kon ik naar audiobooks luisteren. Damn !

Van die brief naar mijn Bloemenmeisje is niets terecht gekomen, ik heb het te druk gehad deze middag en heb doorgewerkt. Maar het staat vast dat ik vanavond nog iets schrijf en haar een brief post ten laatste morgen. Ik ga wel eens moeten zoeken waar er hier in de buurt van het werk een postbus is. Waarschijnlijk is de meest nabije die in het postkantoor waar ik ook de postzegels heb gekocht. De Post. Simpelweg eenvoudig. Tussentijdse conclusie : het leven is eenvoudiger geworden door de verminderde mogelijkheden.

Dag 4 - Maandag 19 Februari 22.30 - Gent, aan de salontafel Het begint best grappig te worden. Ik heb vanavond een paar telefoontjes gehad op mijn vaste lijn, en de meeste tegensprekers beginnen steevast te lachen als ze me horen kwebbelen over de vaste lijn. De meeste van mijn vrienden vinden het best gezellig blijkbaar. Verder heb ik ... mijn eerste brief gekregen. Hij is van de Banaansjamaan, hij vraagt om morgen of donderdag af te spreken. Dat zal moeilijk gaan, want beide avonden zitten al vol. Ik zal hem morgen

De brief van de Banaansjamaan

Dag 5 - Dinsdag 20 Februari - 07.30 - Brussel, 14de verdiep Het was rustig op de baan naar het werk, de Krokusvakantie heeft blijkbaar veel toeri’s naar de sneeuwgebieden gezogen. Hopelijk gaat het met de opwarming van de aarde niet te snel en blijft die sneeuw daar nog een paar jaar liggen, want de afwezigheid van ochtendfiles bevalt me wel. Zeker ook omdat ik weinig geslapen 7

heb, ik heb gisteren tot diep in de ochtend muziek zitten maken. En het resultaat bevalt me. Normaliter zet ik het resultaat dan online, maar dat zal nu dus niet lukken. Ik kan nog een maand wachten natuurlijk, maar dat zou een beetje valsspelen zijn. Nee, ik ga proberen om mijn set te verspreiden zonder internet. Oldskool ! Ik ga een paar CDs branden en die meegeven aan de Banaansjamaan, hij zal die wel verspreiden bij de juiste mensen. En misschien kan ik hem vragen om op het muziekforum te posten dat wie mijn nieuwe set wil me maar een briefje moet schrijven. Eens kijken hoe gemotiveerd mensen zijn. Want dat downloaden is eigenlijk flauwen treut. Klik, broetsj, voilà : MP3 binnengetrokken, klik, ... jaa, valt wel mee die muziek. Ik ga wat werken nu. Ik heb professioneel 24 mails te lezen. Ik vraag me af hoeveel mails op mij staan te wachten op mijn gmail account. Maar heel even maar, het gaat al beter. Ik vraag me wel nog af wat ik voel nieuwsgierigheid is of een soort van verslavings-nawee. We zien wel.

Dag 5 - Dinsdag 20 Februari - 12.30 - Brussel, 14de verdiep Net naar de post gegaan en mijn brief naar mijn lief gepost. Het formaat is buiten alle proporties, ik wist dus niet goed hoeveel aan postzegels ik er moest opplakken. Ik heb er 3 Alberts opgeplakt. Hopelijk brengen ze mijn boodschap goed over. Ik heb mijn Bloemenmeisje trouwens een uitdaging gestuurd : als ze het ( Nederlandstalige ) weerbericht van vandaag kan herschrijven tot een kort ( Duits ) verhaaltje en ze me 3 papieren figuurtjes knutselt wint ze een zonsondergang op de pier van Oostende.

Papieren draak, knutsel massive!

Ik zorg dan voor een stoel, dekentje, warme koffie, een bouchée van Côte D’or en een rare sigaret. Ik installeer haar daar net voor de zon ondergaat zodat ze optimaal kan genieten van dit technicolor spektakel. Maaaaaaaaaarrr !!! Als ze verliest moet ze 4 uur naar de Vlaamsche TV kijken, ik kies voor haar de programma’s. Thuis, Familie, Wittekerke en nog meer van die zever. Slecht voor haar zenuwen maar goed voor haar Vlaamsch. Ze spreekt al wat Vlaamsch na al die maanden. Haar favoriete woord is nog steeds “lul”. Maar ze kan ook al zeggen “ik vind het een voorrecht om op deze heuglijke dag in uw nabijheid te mogen vertoeven.” Ze doet dat wel nog met een schattig Duits accent, maar ze doet dat verdomd goed ! Fijn, zo een brief schrijven. Maar raar om vast te stellen dat ik wel POPmail kan configureren als de beste maar moeite heb om een brievenbus te vinden en postzegels te plakken. Halverwege op weg naar de brievenbus -- die inderdaad naast het postkantoor stond te stinken -- begon ik nog te denken dat mijn enveloppe te groot zou zijn voor de brievenbusmond, maar gelukkig paste hij net.

Dag 5 - Dinsdag 20 Februari - 22.30 - Gent, aan de salontafel Zo. Llama is haar CDs komen ophalen, ook zonder GSM zijn we erin geslaagd elkaar te ontmoeten. Ik merk dat de meeste

8

vrienden en vriendinnen mijn experiment wel grappig vinden. Tot ik vermeld dat ik een brief of kaartje wel zou appreciëren. Dan klinkt het plots “ik heb geen zegels”, “ik kan niet meer schrijven” of “ik heb thuis geen stylo”. Dit laatste excuus komt uit de mond van Yves by the way. Ik verwacht me dus aan niet te veel post, ik voel bij iedereen dat de drempel blijkbaar te hoog ligt. De meesten hebben dan ook al jaren niets meer via de post verstuurd. Dat was bij mij niet anders. Maar dat neem ik me nu al voor : ik ga weer wat meer zaken toevertrouwen aan Tante Post. Zo’n brief heeft toch wel meer charme dan een email, de vorm is vrijer, je kan alles larderen met tekeningen, onnozele kantopmerkingen en brandgaten ( om maar iets te noemen ). Met andere woorden : je kan creatiever zijn met pen en papier. Ik heb mijn Bloemenmeisje een schlaff wöhl gewenst over mijn vaste lijn en ga nu zelf onder de lakens. Toch nog een kleine anekdote : mijn moeder belde me eerder vandaag op mijn werktelefoon, de eerste keer dat ze dat deed. Om te vragen of er wat was met me, want ze had me al een paar keer gebeld op mijn GSM maar ik nam niet op. Damn, ik had vergeten mijn ouders te waarschuwen. Maar alla, ik heb hen nu ingelicht. Ze zullen voortaan bellen op het werk en op mijn vast toestel thuis. Ze wisten zelfs niet dat ik dat had, dat vaste toestel thuis. Grappig !

Dag 6 - Woensdag 21 Februari - 07.00 - Brussel, 14de verdiep

Dag 6 - Woensdag 21 Februari - 23.00 - Duitsland, aan de keukentafel Grüss Got ! Sinds vanmorgen heb ik 6 meetings gedaan, 3 presentaties gemaakt in powerpoint, 2 meeting minutes geschreven, Pi & Percolator uitgenodigd voor een spelletjesavond op donderdag bij me thuis, 333 kilometer gereden, een houten deurlijst afgeschuurd, Bloempje wakkergemaakt ( ze sliep zo mooi dat het pijn deed haar wakker te maken ), gewinkeld, soep geslurpt met fladenbrot ( Duitse naam voor die platte Turkse broden ), gerookt en geflikflooid. Een goedgevulde dag dus. Binnen 5 uur moet ik opstaan, dus ik ga het hier kort houden : ik voel me enorm goed vandaag ! Mijn GSM doe ik steevast om 5 uur -- het einde van weer een dag arbeid -- uit en om 5.01 uur ben ik al vergeten dat ik een GSM heb. Af en toe mis ik het wel om instantepede te kunnen bellen, maar ik heb er mij bij neergelegd dat ik die mogelijkheid niet meer heb. Ik schrijf dan een mentale post-it aan mezelf en bel later. Whatever, het meeste dat ik te zeggen heb is toch niet zo dringend dat ik dat op het moment zelf moet doen. Ik ben geen slaaf meer van mijn GSM. Ik geef het toe : dat was ik. Altijd GSM bij de hand, lichtelijk ongerust dat ik een oproep zou missen of een SMS niet zou horen toekomen. Weg daarmee ! Schluss ! Ik voel me er zowaar excellent bij.

Aloha ! Ik zit op het werk en heb een bijzonder drukke dag voor de boeg. Bovendien wil ik op tijd in Duutsjland zijn om nog wat te helpen schilderen bij Zaadman. Tot later, liefste dagboek !

De afgeschuurde deurstijl in kwestie

9

Ik ga me wel weer een horloge moeten aanschaffen, want ik was het gewoon om mijn GSM ook als horloge te gebruiken.

Dag 7 - donderdag 22 Februari - 07.00 - Brussel, 14de verdiep Ik ben net aangekomen op het werk. Het ging sneller dan anders, mijn trip van Duitsland naar Brussel. De Krokusvakantie zit daar zeker voor iets tussen, want het was bijzonder fileloos onderweg. Ik hou van die rit over de nog donkere Duitse, Nederlandse en Belgische autowegen. Lost Highway van David Lynch is er niets bij. De topsnelheid van mijn auto is 185 kilometer per uur, het geeft een bijzondere kick om Duits asfalt te vreten tegen die snelheid. Ik zet daarbij de muziek keihard, de donkerte buiten, de eenzame vrachtwagens die als slakken over de baan kruipen, de wegrestaurants die eenzame reizigers herbergen en warme koffie aanbieden ... ik had truckchauffeur moeten worden. Het is een bijzonder poëtische ervaring, die trip naar België, telkens weer. Zeker met de gedachten aan mijn Bloempje nog vers in mijn kop. Ze heeft me weer verse koffie meegegeven, en een lunchpakket voor onderweg. Ze staat samen met mij ontieglijk vroeg op en stuurt me nooit zonder knuffel de wijde wereld in. Mmmmmmmm. Ik moet vandaag absoluut met de Banaansjamaan bellen. Ik denk er altijd aan als ik in de wagen zit, tegen als ik thuiskom ben ik het meestal vergeten. Of zit ik in Duitsland en heb ik niet de gelegenheid te bellen. Wat me er doet aan denken dat mijn Proximusrekening deze maand heel wat lager zou moeten zijn en mijn Belgacom rekening heel wat hoger. Ik ga ook Schroeter eens bellen om te zien hoe het vlot met Microdot. Ik vraag me af wat hij al gepost heeft daar, als hij al überhaupt iets gepost heeft :)

Dag 7 - donderdag 22 Februari - 11.00 - Brussel, 14de verdiep Ik denk er hier net aan : geen haar op mijn hoofd heeft er aan gedacht om te internetten deze morgen. Normaliter check ik Microdot en de statistieken van Microdot, en lees ik mijn persoonlijk email. Maar ik ben helemaal vergeten dat ik dat niet meer kan. Tutto completo. Ik heb dus proefondervindelijk vastgesteld dat een internetverslaving na 7 dagen weg is. Ik mis mijn mail niet, ik mis mijn site niet, ik lees een gazet ter compensatie van het feit dat ik geen online nieuws meer kan lezen en ik heb meer tijd voor andere dingen, zoals dit dagboek schrijven bijvoorbeeld. I like it. Wat ik minder like : ik ben een gemakkelijke bron van informatie kwijt ( adressen opzoeken bijvoorbeeld ), ik kan mijn muziek niet meer eenvoudig delen met anderen en ... ja dat is het eigenlijk. Ah ja, internet bankieren, dat mis ik ook wel één keer per maand. Maar naar het loket gaan viel goed mee, dus eigenlijk mis ik ook dat niet echt. Het zou misschien wel handig zijn moest ik kunnen chatten met mijn Bloemenmeisje. Maar ik vraag me nu af, na die 7 dagen offline zijn, of ik dat wel wil. Elkaar bellen volstaat om kleine nieuwtjes uit te wisselen, en haar stem horen, daar gaat het eigenlijk om. Die brief die ik haar geschreven heb vind ik zoveel beter dan een email. Het heeft gewoon meer charme. En je moet creatiever zijn, email is zo ... gratuit. Vluchtiger. Ik doe minder moeite voor een email, een email is ook zo gestuurd. Nee, postmail is beter. Ik vraag me af of er in mijn brievenbus thuis ondertussen een aantal brieven op me wachten. Daar kijk ik nu eens echt naar uit. Als ik Schroeter hoor vandaag ga ik hem vragen om nog eens mijn thuisadres op Microdot te posten met de expliciete vraag om me iets te sturen. Maakt niet uit wat, een bierkaartje met een postzegel op en “Hallo Henk” volstaan al.

10

Dag 7 - donderdag 22 Februari - 23.59 - Gent, in bed

Brief van B-Art

Schertskaartje van Carla Walter

Jahaaaa ! Ik heb 2 brieven ontvangen, eentje van B-Art en eentje van Carla Walter. Carla heeft er zich goedkoop van afgemaakt : ze heeft me een “gelukkig 2007” kaartje gestuurd en ondertekend met “de postduif”. B-Art heeft er meer zijn werk van gemaakt en hij is ook de eerste die niet vergeten heeft zijn fysiek adres mee te geven zodat ik kan terugschrijven. Dom hé dat die anderen dat vergeten zijn ! Maar natuurlijk zie je daar de analogie met email in : bij email hoef je je reply adres natuurlijk niet mee te geven, aangezien dat standaard meegestuurd wordt. Verder heb ik deze avond nog The Other Bob aan de lijn gehad. Ook hij vond het

best grappig dat ik “hallo” zei over een vaste lijn. Hij zal vanaf 1 Maart Microdot overnemen van Schroeter. Het gaat hem goed, hij is pas terug van een vierweekse trip naar Australië. En hij heeft schelpen meegebracht voor mijn Bloemenmeisje ! Ik moet dringend eens afspreken met Bob, want ik veronderstel dat hij ook een massa foto’s genomen heeft. Hij vertelde me dat hij zondagmorgen is aangekomen, na een terugreis van 26 uur. Hij heeft dan kort geslapen en is in de namiddag met zijn familie naar Carnaval Aalst getogen, zoals de familietraditie dat voorschrijft. Liever hij dan ik, de cultuurschok moet hard geweest zijn. Van Kylie Minogueland naar het Rijk der Voile Jeanetten, ik vraag me af hoeveel het hem voorgedaan hebben. De verwachte gamesnight met Pi en Percolator deze avond is niet doorgegaan, Pi was ziek. En hij heeft me niet gebeld om me dat te laten weten. Ik was nochthans al thuis vanaf 5 uur, dus ik weet pertinent zeker dat hij niet op mijn vaste lijn gebeld heeft. Zou hij me gebeld hebben moest ik een GSM gehad hebben ? Ik denk het wel, vroeger heeft hij dat altijd gedaan. Nu heeft hij naar Percolator gebeld en hem gevraagd mij te zeggen dat hij ziek was. Percolator heeft natuurlijk wel een GSM waar Pi op kon bellen. Dus Pi belde liever naar Percolators GSM om hem te vragen mij iets te zeggen. Waarom ? Waarom heeft hij niet eerst op mijn vast toestel gebeld en geprobeerd mij te pakken te krijgen ? Is de onzekerheid dat ik er misschien niet ben en dus ook niet zal antwoorden dan zo een belemmering ? Ik ga het hem bij gelegenheid eens vragen. En ik ga hem ook een “get well soon” kaartje sturen natuurlijk ! Oh ja, nog een laatste opmerking voor ik ga slapen : bellen over mijn vast toestel is zo veel spannender! Ik heb een toestel zonder display, dus ik zie nooit wie me belt. Bij een GSM zie je wie je belt en dan denk je soms “ach nee, nu niet, heb ik geen goesting in” en laat je je GSM maar rinkelen tot die op voicemailbox vliegt.

11

Met het vaste toestel is dat er niet. Het is altijd spannend als je de rinkel hoort en opneemt. Ik heb trouwens besloten van op zoek te gaan naar zo een oude bakelieten telefoon met draaischijf. Nu ik toch oldskool gegaan ben kan ik het maar beter helemaal goed doen.

12

WEEK 2 Dag 8 - vrijdag 23 Februari - 08.43 - Brussel, 14de verdiep Straks presentatie voor het directiecomité, binnen 20 minuten. Ik ben niet echt nerveus, maar zo een belangrijke meeting zit natuurlijk wel in je kop. Ik heb nog 20 minuten te doden, normaal surf ik dan wat. Ik ben zo dom geweest geen krant of zo te kopen, ik heb dus niets om te lezen. Surfen is ideaal om zo van die dode momenten op te vullen. Anderzijds : nu zit ik dus dit te schrijven, het zou er niet van gekomen zijn moest ik internet gehad hebben. Ik heb echt wel meer tijd nu. Nee, ik doe meer nu, ik verlies mezelf niet meer in laveloos, ondoordacht verstrooiingssurfen. Zo van een klikje hier en een klikje daar en voor je het weet ben je een uur kwijt. Dat is temps passé. Ik heb het er gisteren met Percolator nog over gehad, over dit sociaal experiment. Ik weet nu al dat ik na deze maand anders zal omgaan met internet en GSM. Percolator zei “En, ge zijt aan het aftellen zeker dat ge weer kunt surfen en bellen?” Dat zou ik ook gezegd hebben vroeger, zo’n 8 dagen geleden. Maar nu niet meer, Percolatorke ! Ik weet ondertussen dat het gemak van het net als infobron en de GSM als contactbron ook gepaard gaan met iets anders, ze leggen beslag op een stuk van je, eisen je op. Ik ben er nog niet helemaal uit wat het nu precies is, geef me nog wat tijd. Maar de “convenience” van net en GSM hebben zeker een keerzijde. En ik weet dat ik na deze maand een betere balans zal vinden tussen de pro’s en contra’s. Ik was inderdaad slaaf van mijn GSM en ik spendeerde veel te veel tijd op het internet. Die conclusies staan vast. Nu nog zien wat ik ermee doe. En ik wil ze wat dieper

ontleden, er wat meer over nadenken. Maar ik heb nog 22 dagen, dus dat komt in orde. ‘t Is inmiddels 5 voor, ik ga naar mijn meeting. Daarna bol ik het waarschijnlijk af naar Duutsjland. Bloempjes gaan plukken.

Dag 8 - vrijdag 23 Februari 16.43 - Duitsland, in haar bed Ik bevind me niet meer op Belgische bodem. Mijn voeten staan stevig gepland in Duitse grond. De zon schijnt en mijn Bloemenmeisje is haar territorium aan het reinigen. En haar spullen aan het pakken, want straks vertrekken we naar Gent en ze blijft tot woensdag. Ik ga nu nog wat slapen. Tot straks. Ze heeft me een prachtig T-shirt gegeven, met een zelfgeschilderd vlindermotief. Man man man, wat ben ik toch een gelukzak !

Wat vind je van mijn T-shirt ?

Nog even dit : internet kan volledig de pot op, mijn GSM ligt in de auto. Van zodra ik mijn werk had verlaten heb ik hem uitgeschakeld. En dat zal zo blijven tot maandag 9 uur, als ik hem weer moet opzetten voor het werk.

Dag 8 - vrijdag 23 Februari 23.59 - Gent, in bed Eén minuut voor middernacht. Ik lig in Gent in bed. Naast mij een warm lijfje, haar benen raken de mijne. We zijn alletwee naakt. Ik heb wel wat beters te doen dan dit te typen. 13

Alleen nog even vermelden dat ik een brief heb gekregen. Van Percolator. Hij is lang. En goed. En getypt ☺

geborneerde verbeeldingsloze vrouwen een nieuwe look aanmeten. Bloemenmeisje gaat voor smeren en olieën en haar haar wegscheren boven haar linkeroor. In het 4 millimeter lange haar gaat ze dan een bloem laten snijden. Sjeun ! En ik heb bijgeleerd : ik heb mijn horloge uit de kast gehaald! Aangezien ik mijn GSM thuislaat zeer handig.

Brief van Percolator

Dag 9 - zaterdag 24 Februari - 11.00 - Gent, aan de salontafel Bloemenmeisje en ik worden tegen 12.30 bij de coiffeur verwacht. Maar voor we ons daar binnensmijten gaan we eerst nog ontbijten. Kak is dat ik nog moet bellen naar Pi, The Other Bob, de Banaansjamaan en Mister T. Ik kan dat ofwel nu doen, met het risico dat ze nog slapen, of na de knipperij, als we terug thuis zijn, maar dat kan diep in de namiddag zijn en dat is misschien te laat, want het is om af te spreken voor deze avond. Zie je, voor dergelijke gevallen is de GSM wel handig. Maar echt onoverkomelijk is het niet natuurlijk. Ik besluit uiteindelijk, na veel wikken en wegen, te bellen als ik terug thuis ben vanmiddag. Nu eerst ontbijt. En dan voorfoto’s van mijn kapsel maken. En na de coiffeur nafoto’s trekken. Dan alles opsturen naar de Flair en hopen dat we in die rubriek komen, waarbij ze zo van die

Dag 9 - zaterdag 24 Februari 19.45 Gent, aan de keukentafel Het ontbijt heeft gesmaakt, het kappen heeft geen pijn gedaan, ik heb met iedereen gebeld om af te spreken en het eten dat we gemaakt hebben deze avond was superlekker. Koken met Bloemenmeisje is ab-so-luut fijn. We nemen er onze tijd voor, samen groenten kuisen aan tafel met een aperitief en een rare sigaret, en terwijl 14

de stukken wortel en snijbonen alle kanten uitvliegen zitten we beide lustig en enthousiast dingen te vertellen. Echt mooi. We zijn beide geen TV-kijkers, dus geeft het ons niet wanneer we precies eten, we moeten niet om 7 uur voor de TV zitten om het nieuws te zien of zo. En ik surf niet meer, dus ik heb echt wel bakken meer tijd. Vroeger was er altijd de drang om de PC die in living staat -- en die dienst doet als stereoketen, cinema en internetstation -te beroeren. Even het klavier aanraken, het scherm laten oplichten en kijken of er geen nieuwe mail is. Even maar. Dan even de statistieken van Microdot bekijken. Heel efkes. Dan nog even op Microdot zelf kijken of er niemand een commentaar gepost heeft. Heel heel kort maar. Dan misschien nog even het psyforum checken, of ik daar geen nieuwe private mails heb ontvangen. En dan snel het forum zelf checken of er geen interessante topics zijn gepost. Een vriend van me heeft een nieuwe tijdseenheid uitgevonden om de duur van dergelijke situaties aan te geven : het minuurtje. Als ik online ga duurt alles maar 5 minuurtjes. Heel even maar ga ik mijn mail checken en drie uur later daal ik weer terug in de realiteit. Dat is weg. Beter : dat zal weg blijven na deze maand experimenteren. Denk ik. Ik heb het donderdag nog tegen Percolator gezegd : na deze maand van offline zijn zullen er zeker een aantal dingen veranderd zijn. Ik neem me in elk geval voor om minder tijd te verschijten door elke vijftien minuten mijn mail te checken. Ik moet toegeven dat ik aan mijn computerscherm hing zoals anderen aan hun TV. Het doet pijn dat te moeten zeggen. Ik denk dat ik zo stilaan kan besluiten dat ik niet echt verslaafd was maar wel een afhankelijkheid had van internet. Ik kon het wel laten, en als ik wat anders te doen had bleef ik niet thuis om te surfen. Maar als er een klavier in de buurt was kon ik mijn handen niet thuishouden. Lap, de vaste telefoon rinkelt. Het is Pi die voor de deur staat en niet binnenkan, want

de deur is op slot. Dus belt hij even om hem binnen te laten, we gaan vanavond samen iets drinken in een café met zicht op zee.

Dag 10 - zondag 25 Februari - 09.45 - Gent, in bed

Op het strand van Mariakerke

Bwaa, gisteren is, na Pi, The Other Bob langsgekomen met de foto’s van zijn reis door Australië. Man man man, quelle grandeur ! Vet ! De skyline van Perth en de natuurfoto’s zijn echt ... overweldigend. Daarna zijn we naar de zee gereden, Mariakerke om precies te zijn, en we zijn op den Dijk iets gaan drinken. ‘t Was iets na tienen ‘s avonds als we aangekomen zijn, ‘t enige dat nog open was was een café vol KVK Oostende supporters die Duvel dronken en een tafel met 3 Walen -één man, één vrouw en één gepensioneerde -- die stiepelzat waren. Lokale folklore, I love it. “Lokalpatrioten” zo noemt mijn Bloemenmeisje ze. We hebben tevergeefs pannekoeken besteld, de waard van de taveerne-met-zicht-op-‘t-zeetje keek ons aan alsof we aliens waren. Pannekoeken bestellen om 11 uur ’s avonds : het is not done in Mariakerke ! Ik heb me dan maar in de Irish coffee gesmeten, The Other Bob -- een alcoholicus met een jetlagprobleem - heeft bier gestoken, Pi een cappucino en mijn Bloemenmeisje wou een sprizi, een mix van Fanta en cola, maar de fanta was op, dus werd het een doodgewone cola. Pi 15

zijn cappuccino ging gebukt onder een dikke laag slagroom, ik zag hem bijna niet meer zitten achter zijn witte schuimlaag. En ondertussen lag mijn GSM eenzaam thuis in de kast te wenen. In ‘t begin van dit experiment nam ik hem nog mee, ik stak hem uitgeschakeld in mijn broekzak. Elke tien minuten keek ik voor alle zekerheid eens of ik niets gemist had. Ik sleepte hem nog mee door voor mezelf te verantwoorden “zie dat ik in panne val of zo, dan kan ik ten minste nog bellen”. Maar die drogreden moet ik niet meer aanhalen, ik ben in het reine gekomen met mezelf-zonder-GSM. Ik voel me beter zonder. Deze namiddag gaan we wat rondrijden in mijn geboortestreek, Halle, daarna komt Pi iets eten. Vroeger had ik gezegd “als we terug naar huis keren geef ik je een belletje, dan kom je maar af.” Nu moet ik hem op voorhand bellen en een vast uur afspreken. Ik stel 8 uur voor, dat geeft Bloempje en mezelf voldoende tijd om te doen wat we willen doen.

Dag 10 - zondag 25 Februari 18.10 - Gent, aan de salontafel Ik heb vanmiddag de dubbele toerist uitgehangen.

Op weg naar Halle

Ten eerste heb ik toerist gespeeld in Brussel, daarbij de typische dingen gedaan zoals Manneke Pis uitlachen dat hij zo klein is, de nek verrokken door op de Grote Markt 360° rond te kijken, de Sint Hubertus Gallerijen bewonderd en

rondgehotst in de Rue Des Bouchers. Maar het mooiste was toch dat we in een zijstraat van de Grote Markt een Marrokaans theehuisje hebben gevonden dat niet authentieker kon zijn. Muntthee en honinggebak voor onze neuzen die diep wegzakten in een echt Marrokaans salon, ideaal op een regenachtige zondag. De illusie van perfectheid werd alleen een beetje verstoord door de man in de keuken. Nouja, man, dat was nu net het probleem : het geslacht bepalen aan de hand van zijn fysieke kenmerken bleek onmogelijk. Een vrouwelijke borststreek, een verwijfd gezicht en een mannelijke stem. Dat alles verpakt in een roze polo die ook geen kleur bekende op geslachtelijk vlak, het paste niet echt bij mijn voorstelling van Marrokaanse authenticiteit. Maar het deed niets af aan de smakelijkheid van het gebak. Voor hen die Brussel wat kennen : het ligt in hetzelfde zijstraatje als waar vroeger de Serceuil was. Denk ik. Ten tweede heb ik de toerist uitgehangen in mijn eigen geschiedenis. Ik heb mijn Bloemenmeisje de streek getoond waar ik ben opgegroeid. Het huis van mijn ouders, de boomgaard waar ik boomhutten maakte, Hallerbos met zijn geheimzinnige riooltunnels, het plein rond de kerk waar elk jaar met Pasen kermis wordt gevierd. Tot mijn veertiende was Halle wel OK, maar achteraf is het scheefgelopen voor mij daar. Te veel conformiteit, te veel ronddekerktorenmentaliteit. En de inwoners van Halle hebben dat mooi gedemonstreerd aan mijn Bloemenmeisje : toen we iets gingen drinken op de Markt van Halle viel het ons op dat elk koppel, van pakweg 20 tot 70 jaar oud, er hetzelfde uitzag. De man in een leren vest, de vrouw in een geklede regenjas en zondags kapsel, beide lopen gebukt onder een paraplu die de man vasthoudt. Echt, we hebben daar 20 koppels op zijn minst zien passeren en allemaal, ongeacht de leeftijd, zagen ze er hetzelfde uit. In Halle word je snel oud. Ik ben blij dat ik in een andere tijdszone leef.

16

En mijn GSM lag ondertussen hier thuis, op tafel. Eenzaam en alleen. Ik krijg er zowaar compassie mee. Zijn groene lichtje flikkert vuurtorengewijs nog steeds even lustig, maar rinkelen dat mag hij niet. En nu ga ik Bloemenmeisje helpen met het maken van de pitta’s voor vanavond, want Pi komt eten tegen 8 uur. Die pitta’s maken is lustig : het zelfgemaakte deeg moet je voorzichtig opentrekken tot je een pannekoekachtig vlies bekomt van zo’n halve meter diameter, daar kap je dan de vulling op. Vervolgens moet je alles oprollen door de tafeldoek waar hij opligt op te tillen en behoedzaam te schudden tot dat vlies zich oprolt. Culinaire kunst zeg ik je !

te formuleren. Vandaag heb ik 6 telefoons op mijn vast toestel gehad. Mijn vrienden zijn het allemaal gewoon geworden om me op de vaste lijn te bellen geloof ik. Zelfs Schroeter heeft me gebeld. Hij heeft me verteld dat alles goed gaat met Microdot. Hij onderhoudt mijn site perfect, gaat morgen zijn tweede artikel posten en heeft al elke dag verse hyperlinks gepost. Fijn om te horen dat het hem zo bevalt en ik moet zeggen : ik mis Microdot wel een beetje. Ik vind het fijn af en toe eens iets van wat ik schrijf te posten. Het alternatief in een internetloze wereld zou zijn zelf een tijdschriftje uitgeven, maar dat zie ik me nog zo gauw niet doen. Daarvoor is internet wel ideaal. Ik ga eens een lijstje maken van iedereen en aanduiden wie me geschreven heeft en wie me gebeld heeft op mijn vaste. Dan kan ik daar statistische analyse op loslaten en dit experiment toch nog enige schijn van wetenschappelijke relevantie meegeven. Vandaag hebben verscheidene mensen me trouwens bevestigd dat ze me een brief hebben gestuurd. Belofte maakt schuld, vrienden ! En ik heb één brief gehad, van mijn Bloemenmeisje. De teller staat op vier! Ze heeft hem vrijdag in Duitsland op de post gedaan, net voordat ik bij haar was aangekomen, en hij is vandaag toegekomen. Zoals altijd bij haar is het stuff om over na te denken, gedeeltelijk een antwoord op de brief die ik haar had gestuurd. Ik hou van brieven. Dat wil ik zeker verder onderhouden. Ik ga morgen beginnen met ook de andere brieven te beantwoorden.

Ik rol zelf!

Dag 11 - Maandag 26 Februari - 23.10 - Gent, in bed De eerste werkdag zit er weeral op. Een clichézin, maar ik zou het niet beter weten

Vanavond zijn Llama en Mister T langsgeweest. We hebben samen koffie gedronken en verhalen uitgewisseld rond de salontafel, begeleid door de geur van Dharma -- mijn favoriete geurstokje -- en badend in kaarslicht. Een mooie winterse avond. Tussentijdse conclusie : ik heb alles eens herlezen dat ik tot nu toe heb geschreven, de eerste vier dagen lijken wel geschreven 17

door iemand anders. Ik kan er niet meer bij dat ik die eerste dagen zo bijna-fysiek email en GSM heb gemist. Mijn hand schiet nu niet meer elke tien minuten in mijn zak om mijn GSM op te diepen en te checken of ik geen SMS of oproep heb gemist. Ik vlieg niet meer naar mijn PC als ik pas thuis ben om te checken of ik email heb. Ik ben geruster. Ik heb minder om me zorgen over te maken. En dat, beste dagboek, voelt mentaal enorm goed aan. Wat ik wel mis zijn een aantal praktische toepassingen van het internet, zoals een adres opzoeken, of informatie opzoeken rond iets. Ik zou natuurlijk de complete editie van de Gouden Gids kunnen binnensleuren, aangevuld met één of andere achtentachtigdelige encyclopedie, maar mijn boekenkasten staan al zo vol. Voorlopig behelp ik me wel. Anderzijds is het er nog niet van gekomen om de muziek die ik heb opgenomen te delen met anderen. Ik ging de Banaansjamaan een paar CDs bezorgen om te verdelen, maar het is er nog niet van gekomen. Misschien donderdag, dan komt hij langs. Wat ik ook enorm fijn vind aan de vaste telefoon is dat je niet, zoals bij een GSM, kan zien dat iemand je gebeld heeft. Een GSM toont je de “gemiste oproepen”. Of als je niet snel genoeg kan opnemen labert iemand je voicemailbox vol. Niets van dat alles met een vast toestel.

Eerste brief van Bloemenmeisje

Dag 12 - Dinsdag 27 Februari - 00.54 - Gent, in bed Vanavond is Riben langsgekomen. Hij is een paradoxaal man. Enerzijds een quasiveganist die geen leren spullen zal dragen, anderzijds is hij volledig vertechnologiseerd. Dat kan ook moeilijk anders, hij werkt in een hoogtechnologische firma in een engineer functie. Meestal zeult hij overal zijn laptop mee om, moest het nodig blijken, snel te kunnen inloggen via het www op de servers van het werk en ipconfig tabellen te kunnen herconfigureren via een SSH versleutelde VPN connectie. Ganser dagen online zitten is dus zijn beroep. We hebben het natuurlijk ook gehad over mijn sociaal experiment, dat ook hij vrij grappig vindt. Wat me opvalt is dat veel mensen zich spontaan beginnen te verantwoorden voor hun GSM- en internetgebruik. Zo van “jaaaa, ik heb mijn GSM wel altijd bij me, maar eigenlijk bellen of gebeld worden doe ik niet zo vaak. Maar ja, ik heb hem nodig

18

voor mijn werk en ik vind het wel handig voor als ik in panne val of zo”. Net alsof ze zich voor mij moeten verantwoorden dat zij hun GSM wel nog gebruiken :) Maar de globale teneur is toch minstens dat de meeste van mijn vrienden niet zeggen van “komaan, zijt ge zot geworden, zo zonder GSM?” Ik heb tot nu toe twee types reacties gekregen : 1) ik wil dat ook wel eens proberen, een tijdje zonder GSM en internet en 2) ik zou dat ook wel kunnen moest ik willen, maar ja, ik kan dat niet voor X en X reden. En het is deze tweede categorie die zich dan meestal begint te excuseren, alsof hun GSM en internetgebruik iets slecht is waar ze verantwoording moeten voor afleggen. “Ja, internet, och, ik ga daar gans weinig op, en mijn GSM, die gebruik ik bijna niet. Kijk, ik heb vanavond zelfs geen SMS gekregen”. Meestal zeggen ze dit terwijl hun GSM in hun hand danst of hij voor hen op tafel ligt. Ik herken er zo mezelf in. Of beter : ik herken er zo de mezelf van 13 dagen geleden in. Stuk voor stuk mensen die zich licht panisch voelen als ze hun GSM vergeten hebben, of als het streepje van de batterij aangeeft dat ze ver de pijp aan Maarten zal geven. Het gevoel dat je hebt geconnecteerd te zijn met je netwerk van contacten gaat op een gegeven moment de echte functionaliteit van je GSM overstijgen. Het is niet meer enkel bellen en gebeld worden, het is erbijhoren dat telt, in de contactlijst van je vrienden zitten, dat is belangrijk. Je hoort er bij. Niet dat Riben zo iemand is die constant zit te bellen ! Dat is bij hem vrij beperkt. En qua internetten, ja, als je in de sector werkt kan je moeilijk anders dan ganser dagen online zijn. Ik zie hem nog zo gauw mijn experiment niet herhalen. Ik kan mijn GSM uitzetten als ik op het werk vertrek. Hij niet. Constante beschikbaarheid op professioneel vlak, ik mag er niet aan denken.

voorsprong het coolste dat er tussen zat qua design. Mister T noemt het zelf een “SMS kaartje”, veel staat er niet in, eigenlijk niet meer dan in een SMS -- dat heeft hij goed gezien -- maar zoiets in je bus vinden is oneindig veel schoner dan een SMS ontvangen. De meest gehoorde excuses die ik krijg als ik vraag om me iets te sturen is “ik heb geen postzegels”, “ik kan niet schrijven” of “ik heb geen tijd”. Postzegels en tijd, daar kan ik inkomen, niet iedereen is zo zot als ik om twintig minuten aan te schuiven in een postkantoor om postzegels te kopen. Een brief schrijven vraagt inderdaad veel meer moeite dan een SMS sturen, of een email. Maar ik kan je verzekeren : het is zoveel mooier om een brief te ontvangen. Een brief maakt een persoonlijkere en een meer blijvende indruk. SMS en email is vluchtig en anoniemer, want meer standaard. Het eerste dat ik nu doe als ik thuiskom is mijn brievenbus checken op nieuwe mail. Vroeger deed ik dat één of twee keer per week, het enige dat ik kreeg was reclame en rekeningen. Maar nu ... mijn postbus heeft zonder problemen de plaats ingenomen van de inbox van mijn gmail.

De post begint zo stilaan op gang te komen. Nu heb ik ook een kaartje gekregen van Mister T, voorlopig met Kaartjes van Mister T

19

En wat Riben betreft : ik ga hem later op de dag een brief sturen met daarin veel prentjes en een postzegel. Dan kan hij niet anders dan me terugschrijven. Hij gebruikte het standaardexcuus nummer 2 : ik kan niet meer schrijven. Maar als ik hem een postzegel stuur is hij natuurlijk moreel quasiverplicht me iets terug te sturen. Ik ben benieuwd. Het zal ook de eerste keer zijn in de zes jaar dat ik Riben ken dat ik zijn geschrift zal zien. Raar toch om dat te moeten vaststellen ?

Dag 13 - Woensdag 28 Februari - 08.03 - Brussel, 14de verdiep Bwaa, ik moet dringend wat slaap inhalen. Ik geraak maar niet wakker vandaag. ‘t Zal voor straks zijn dat ik hier iets schrijf.

Dag 13 - Woensdag 28 Februari - 10.11 - Brussel, 14de verdiep Ik ben nu veel konsekwenter dan in de eerste dagen. Ik gebruik internet en GSM echt voor niets meer. In ‘t begin dacht ik nog dat ik een paar uitzonderingen zou moeten maken, zoals bijvoorbeeld voor het werk -- soms wordt ik nog gebeld om 7 uur ‘s avonds -- maar die tijden zijn al lang voorbij. Ik ben ook bezig met verbouwingen aan mijn huis, op 12 Maart worden mijn living en keuken gesloopt en ben ik vertrokken voor 5 weken onleefbaarheid, maar ook dat kan ik perfect regelen zonder GSM en internet. En dat had ik in het begin niet gedacht. Ik vreesde dat dat me niet zou lukken. Hoe dom van mezelf dat te denken. Sommigen koesteren het vermoeden dat ik badend in het angstzweet door het leven ga dezer dagen, ze beschouwen me als een mens met een handicap. Ik begrijp hen, want ik had vroeger net hetzelfde gedacht. Als ik lees wat ik hier in het begin schreef over online bankieren, dat ik dat miste … hoe belachelijk! Nu weet ik beter. Er zijn inderdaad dingen die ik niet meer kan, maar er zijn andere dingen voor in de

plaats gekomen, die ook hun voor- en nadelen hebben. Paradoxaal genoeg is de afwezigheid van constante bereikbaarheid een rustfactor. Alhoewel ik weet dat ik niet altijd bereikbaar ben in het geval er bijvoorbeeld iets ergs met mijn ouders zou gebeuren voel ik me toch een pak meer op mijn gemak. Ik moet niet meer constant checken of ik geen oproep gemist heb. Maar gehandicapt ... nee, zo voel ik me niet. Au contraire, de focus van mijn aandacht is de laatste dagen geshift van mijn persoonlijke reacties op de dingen naar de reacties van anderen rond mij op mijn experiment. Het is bijvoorbeeld grappig om vast te stellen dat de vrienden die in de informatica sector werken en die ertoe komen me te schrijven -- toch zo een 40% schat ik -- me geen brief schrijven maar er eentje typen en dan uitprinten. Nu ik het zeg : ook ik heb weer leren schrijven met de hand. ‘t Is te zeggen : de drempel die ik voelde om een langere tekst met de hand te schrijven is weg. Zo ga ik nu direct een brief of vijf schrijven en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dat niet met de hand te doen. Dat zou ik zonde vinden, dat die persoonlijke toets wegvalt. Voor ik dit experiment aanvangde had ook ik iets getypt. En nu ga ik ontbijten en brieven schrijven, tot subiet.

Het ontbijt : broodje kaas met ketchup en ajuintjes

20

Dag 13 - Woensdag 28 Februari - 10.41 - Brussel, 14de verdiep De brieven zijn geschreven, het ontbijt genuttigd. De brieven posten zal nog even duren, want het regent dat het giet buiten en ik heb geen zin om nat te worden.

Dag 13 - Woensdag 28 Februari - 12.11 - Brussel, 14de verdiep Bah, ik heb te veel koffie gedronken deze morgen. Ik ben totaal moe, koffie helpt, maar ‘t is nu op mijn maag geslagen. Ik wil naar huis om wat te gaan slapen, want rond zeven rijden Bloempje en ik terug naar Duutsjland, ze moet morgen werken. Gelukkig heb ik morgen een dag verlof genomen. Dan kan ik eens uitslapen en daarna rustig naar huis tsjoeken tegen 180 km/uur om de verbouwing aan mijn huis wat voor te bereiden. Gans mijn living moet leeg. Pffff, ik zie er tegen op.

Dag 13 - Woensdag 28 Februari - 23.23 - Duitsland, in de veranda Het avondmaal hebben we nog in Gent genuttigd : frieten met mayonaise en andalouse van de Bollekesfrituur op de Muide. Ik heb mijn vingers afgelikt, en die van Bloempje ook. En zij heeft mijn andalouse verorberd, want dat is nog zo iets dat ze in Duitsland niet kennen. Ongelooflijk, nee ? Die kulturele uitwisseling tussen ons is een mooie zaak, ook op gastronomisch vlak. Zo heb ik Frühlings Frischkäse leren kennen, een gekruide plattesmeerkaas. Maar daar mag het hier in dit dagboek niet over gaan, natuurlijk.

Post uit Parijs, van EyeOne en Danny & Loe

Terug bij de zaak dus : de brieven blijven toestromen. Ik heb nog een ongelooflijk mooi kaartje gekregen van Mister T, deze keer is hij minder spaarzaam met woorden : hij heeft zelf een mini-dagboek bijgehouden en alles neergeschreven in dat kaartje. Veeeeryyy niiceee ! Maar dat was niet alles vandaag : ik heb ook nog een kaartje gekregen uit Parijs, van Danny & Loe en EyeOne, oude bekenden. Het grappige is dat is ze heb leren kennen via het internet, we zaten samen op een mailing list, Belrave, een groep feestvierders van het eerste uur. Ik heb daar echt een paar vrienden gemaakt, die ik ook in real life heb leren kennen, zoals Vanno, Frederik, dOm, Erwin B, de Koen, WWB, den Jaycee, DJ E, Tim en dus ook Danny & Loe en EyeOne. De meeste onder hen ben ik intussen uit het oog verloren of kom ik hooguit nog sporadisch tegen. En een paar onder hen kom ik liever niet meer tegen ( en heb ik hier ook niet vermeld ). Dat is zo gegaan : voor Microdot -- de site waar ik me nu mee bezighoud -- had ik met een paar (nu dus ex-)vrienden een site opgezet, lumberjack. Door een combinatie van stalking door een cokehead, die de site misbruikte om mij te spammen, het doodbloeden van initiatieven van de anderen na twee jaar en persoonlijke situaties is de boel ontploft. Direkte aanleiding was het feit dat ik

21

Lumberjack offline heb gehaald na weer een commentaar van mijn stalker. Hij was al een jaar bezig en nu was het me echt te veel geworden. De discussie achteraf is via email verlopen, de verwijten die me naar mijn kop werden geslingerd waren grof, onrechtvaardig en voorbarig. Ik heb er twee dingen uit geleerd : discuteer nooit via email en denk niet dat je navelstaarders kan inschatten. Ik heb net nog geleerd dat woordkeuze voor slechts 7% bepaalt hoe je boodschap aankomt bij iemand anders. Non-verbale communicatie beïnvloed dat voor 46% en intonatie -- de manier waarop je iets zegt -voor 37%. Ik heb al zoveel discussies meegemaakt op forums of op mailing lists die uitdraaien op regelrechte ruzies die deze cijfers bevestigen. Mensen vinden elkaar klootzakken zonder elkaar ook nog maar één seconde gezien te hebben. En als ze elkaar dan eens toevallig tegenkomen in real life is het geschil meestal zo bijgelegd, want tegenpartij blijkt niet de klootzak te zijn maar een nette persoon. Online identiteit en echte identiteit zijn twee totaal verschillende dingen. Enerzijds doen we dat voor een stuk bewust, zo is Henk Engst ook maar een persona, een karakter dat ik heb gemaakt om mijn persoonlijk leven niet helemaal te grabbel te gooien op het www. En sociaal onaanvaardbare dingen te laten doen en zeggen. Anderzijds kunnen we niet altijd inschatten hoe ons online gedrag zal overkomen op anderen. Zo ken ik iemand die welbespraakt is, maar nauwelijks kan schrijven. Wat hij post op forums komt totaal niet overeen met hoe hij is, want hij heeft enorm veel moeite om schriftelijk over te komen. Jammer.

www.microdot.be

Paradoxaal genoeg slaag ik er beter in om online mezelf te zijn dan in het echte leven. Ik ben nogal gedreven, met veel dingen bezig en ben redelijk communicatief, maar alleen als ik dat wil. De meesten kunnen daar niet voorbij kijken. Ik heb ondertussen ook geleerd, dat anderen niet altijd zo snel zijn als ik. En niet zoveel zelfvertrouwen hebben. En niet altijd bereid om hun zekerheden op te geven.

Dag 14 - Donderdag 1 Maart - 17.34 - Gent, in de living Ik ben vanmorgen om 6 uur in Duitsland vertrokken, heb een truckersontbijt genoten in Venlo en was om 11 uur thuis. Inmiddels is mijn living leeg, de keuken ontmanteld en de kelder inhoudsloos. Alleen mijn PC staat er nog. Als ik die verhuis ben ik mijn internetaansluiting kwijt. En alhoewel ik ze niet gebruik heb ik er toch moeite mee om zo definitief mijn kabel uit te trekken. Dom en onrealistisch, want de verbouwingswerken beginnen 12 maart en ik ga terug online vanaf 16 maart. Dus ik ga ze anyway toch moeten afsluiten. En ik ga thuis niet online kunnen gaan tot ergens mid April, wanneer de

22

nieuwe parket, keuken, muren en ramen er zouden moeten staan. Maar toch vind ik mijn PC verhuizen iets te drastisch. En weer heb ik een brief gekregen, niet gesigneerd, maar ik weet door de inhoud ervan dat hij van Percolator komt. Het is de langste die ik tot nu toe heb gekregen, en natuurlijk is hij getypt. Ik heb ondertussen brieven terug geschreven naar allen die me iets gestuurd hebben, zoals ik hier al geschreven heb : ook naar Riben. Riben is zo een man van wie ik verwacht dat naar het postkantoor gaan om zegels te kopen een onoverkomelijk obstakel is, dus heb ik in mijn brief aan hem een postzegel ingestoken als extra motivatie. Ik vraag me af a) of hij zal reageren en me iets terug zal sturen en b) of hij het zal typen of schrijven ( ik gok typen ). ( Als hij al iets stuurt ). Vanavond komt de Banaansjamaan langs. Ik zou hem een aantal exemplaren op CD van mijn nieuwe mixset meegeven, maar het is er nog niet van gekomen. Zo’n CD branden duurt toch al snel 20 minuten per stuk, en ik heb er gewoon de tijd nog niet voor gevonden. Ik denk dat dat een brug te ver is. Maar ... misschien kan ik wel een paar blanco CDs meepakken naar het werk en die daar branden terwijl ik werk. Ik ga mijn best doen en steek nu ... de CDs in mijn werktas.

23

WEEK 3 Dag 15 - Vrijdag 2 Maart 11.00 - Brussel, cafetaria Van alle mensen van wie ik verwachtte een poststuk te krijgen heeft alleen Pi me nog niet geschreven. Ik vraag me af of het er nog van zal komen. Hij heeft het druk, maar nu ook weer niet zo druk ! Als hij niet schrijft is het geen gebrek aan intentie of wil, maar gewoon een “onmacht” om naar de post te gaan en postzegels te kopen. Ik moet zeggen dat dat ook voor mij een serieuze mentale barrière was. Zo iets dat er normaal niet van komt, omdat de openingsuren kak zijn, alles traag gaat en dat gewoon niet tot mijn leefwereld behoort/behoorde. Ik heb ondertussen de drempel overwonnen. Ik vraag me af of Pi het ook zal kunnen. Hij kan het, hij zou zelfs eventueel aan zijn zus, lief, neef of broer kunnen vragen om postzegels te gaan halen, maar dat veronderstelt organisatie en geen last minute ingeving van “shit, ik moet zegels hebben” die je in de auto krijgt. I’ve been there as well :)

Tweede brief van Bloemenmeisje

Ik ben wel verrast dat ik post heb gekregen van een aantal mensen die ik niet zo vaak zie, hoor of ruik. Zoals bijvoorbeeld EyeOne van Parijs, of B-Art. Ik heb me voorgenomen om B-Art eens uit te nodigen bij me thuis. Hij is nogal een spelletjesman, Machiavelli, Settlers of Catan en dergelijke, dus dat komt mooi uit.

Hij had me al een paar keer uitgenodigd bij hem thuis, maar het is er nooit van gekomen. Door organisatieproblemen of last minute misverstanden. Dat is verdomme een goede zaak : dat ik nu meer dingen op voorhand organiseer en dat alles minder vrijblijvend is. Als ik afspreek spreek ik af, op een uur, een plaats. En ik hou me daar dan ook aan, want last minute afbellen of veranderen kan ik niet. Het maakt dat ik heel wat minder vrijblijvend leef. Ik moet de dingen meer plannen en me aan die plannen houden. Ik kan niet meer last minute afspreken. Neem nu mijn verbouwingen. Ik moet mijn vloer zelf uitbreken. Wel : ik heb met Pi en Percolator afgesproken om dat deze zaterdag te doen. Vroeger, voor dit sociaal experiment, zou ik dat zondag 11 maart hebben gedaan, en dan nog snel de zaterdag wat rondgebeld hebben voor hulp. Nu heb ik het mooi gepland. Alleen voor mijn twee honden moet ik nog iets vinden, tijdelijk onderdak voor een maand. Oh ja, ik heb gisteren een telefoontje gekregen van The Other Bob om te zeggen dat hij Microdot heeft overgenomen van Schroeter. Hij had 8 nieuwe links gepost en een artikel geschreven. Ik moet eerlijk zijn : ik was dat totaal vergeten. Ik lig er niet wakker van. Vroeger was dat wel even anders geweest. Misschien heeft het ook wel te maken met het feit dat Bob 100% betrouwbaar is ? Fijne vriend, die man. Weet je wat ? Ik ga na deze periode een pannekoekendag houden, voor iedereen die me geschreven heeft. Totaal oldskool ga ik zelf pannekoeken bakken. Met de verbouwing ga ik nog moeten zien hoe ik het praktisch aanpak, maar dat zal wel lukken. En ik verstuur de uitnodigingen met de post. Niet via die fucking email. Even samenvatten : •

mijn leven is een stuk georganiseerder, ik bereid me beter voor, waardoor ik veel meer tijd heb en ertoe kom om dingen te doen die ik vroeger uitstelde

24

•

•

•

•

of gewoon niet meer deed omdat ze wat voorbereiding vragen. mijn sociaal leven is niet verminderd. Mijn vrienden zijn gewoon overgeschakeld naar mijn nieuwe communicatiemethodes. Ik mis mijn GSM of email niet in mijn sociaal leven. ik doe nu zelf meer inspanning om mensen te contacteren, wat het ook voor mezelf een stuk aangenamer maakt. Het contact is ook warmer. ik mis een aantal praktische toepassingen van het internet, zoals mijn muziek posten. Ik zou ook Microdot missen als manier om dingen die ik schrijf te posten. ik ben een stuk creatiever geworden. Omdat ik met pen & papier werk, postzegels en enveloppen, dingen die je kan vasthouden. Het heeft zo een “knutselgevoel” in me wakker gemaakt, het kind in mij voelt zich aangesproken.

En nu ga ik mijn brieven posten. 7 stuks. Alleen Percolator moet ik nog antwoorden. Maar aangezien hij er zijn werk van heeft gemaakt wil ik dat ook doen. Spijtig dat hij niet meer schrijft, want zijn pen is scherp en zijn gedachten waardevol. Ik heb hem al eens een stukje microdot aangeboden, maar hij heeft andere bezigheden. En zijn vriendin is zwanger. Dus het zal er niet van komen.

Dag 16 - Zaterdag 3 Maart 06.00 - Duitsland, in bed Bah, zo vroeg opstaan op een zaterdag, het zou verboden moeten worden. Maar ik moet, want ik ga thuis mijn vloer en keuken uitbreken. Ossie, een vriend van Bloemenmeisje, staat al klaar beneden. Hij gaat me een Duits handje toesteken. Tegen ten tienen komen Percolator en Pi ons in Gent vergezellen.

De keuken, voor

De keuken, na

Ik ga voor alle zekerheid toch maar mijn GSM meenemen, vandaag mag er niets mislopen want anders zit ik in de shit.

Dag 16 - Zaterdag 3 Maart 23.00 - Duitsland, in bed Voilà, dat zit er ook weer op. De vloer is weg, de keuken evenzo. Ik ben kapot, mijn handen liggen open en mijn neus zit vol stof. Ik heb zeshonderdvijftig kilometer achter de kiezen en 60 vierkante meter vloer. Percolator had een klopboormachine meegebracht, maar die heeft het halverwege opgegeven, dus zijn we met hamer en beitel doorgegaan. En we hebben Jupiler gedronken. Ik voel me weer heel even een echte man. Nog iets : ik heb vandaag gezondigd. Ik heb mijn GSM gebruikt. Ik dacht dat Pi ging komen helpen, maar dat bleek een misverstand te zijn. Zo rond elf uur heb ik hem gebeld. Met mijn GSM. Ik stond daar 25

in ‘t midden van mijn living met alles rond mijn kop, stof, Duits gebral, klopboorgehamer en voor ik het wist was ik Pi aan het bellen met mijn GSM. Terwijl mijn vaste telefoon 1 meter verder stond. Ik ben reflexmatig weer in mijn oude gewoonte gevallen. Wat moet ik hier nu van denken ? Bloemenmeisje slaapt al half, ze heeft haar wakkere helft rond mij gewikkeld, als een wijnrank rond een stok. Ik zal haar morgen om haar mening vragen. Zij heeft me op dit idee gebracht, en ze ziet klaarder dan ik wat er met mij gebeurt. Maar nu ben ik te moe en te omzwachteld met zwoelheid. Tot morgen !

is het niet een brief te schrijven, of nog : samen een koffie te drinken of elkaar in de stad te treffen ? Maar niemand is meer bereid om echt de tijd hiertoe te nemen. We bestelen onszelf daardoor, we ontnemen ons gelukkige en vrolijke momenten met mensen die ons graag hebben en met wie we eigenlijk ook graag tijd doorbrengen. Hoeveel beter is het niet om zich de tijd te geven voor persoonlijke en emotionele zaken.”

Dag 17 - Zondag 4 maart 13.12 - Duitsland, in bed Ik ben nog iets vreemds vergeten te vermelden over gisteren. Ik heb gisteren mijn postbus leeggemaakt en er zat weer een brief in ! Er is nog bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat ik een brief heb gekregen, ik had nooit gedacht -- nooit kunnen verhopen -- dat het zo een vaart zou lopen. Maar de brief die ik nu gekregen heb is een vreemde. Iemand heeft een artikel uitgeprint van Microdot -eentje van Schroeter met foto’s -- en die in mijn bus gedropt. Zonder postzegel. Zonder vermelding van afzender. Ik heb maar twee mogelijke verklaringen. Ofwel heeft één van mijn vrienden dat gedaan, ofwel iemand die in de buurt van mijn huis woont en op Microdot mijn adres heeft gevonden. Het tweede zou wel cool zijn, maar ik gok eerder op het eerste. Zowel Pi als Percolator hebben thuis een printer. Ik gok op Percolator ! Ik heb nog niet gesproken met Bloemenmeisje. Maar ik heb wel haar brief, die ze me eerder per post had gestuurd, herlezen. Daarin schrijft ze : “Is tijd de reden waarom men zich verknecht aan GSM en internet? Denkt men dat men een persoonlijke attentie of aandacht kan brengen door een SMS van 160-tekens of een snelgeschreven email ? Hoeveel mooier, attenter en respectvoller

Bloemenmeisje

Ik denk dat ook ik in die val getrapt ben. Kijk maar : als het snel moet gaan, als ik onder stress sta neem ik automatisch mijn GSM, zonder erbij na te denken. Zonder erbij na te denken. Het zit dieper dan ik had gedacht, mijn afhankelijkheid van techniek, van de GSM. De moderne communicatiemiddelen. Niet dat ik er iets tegen heb, maar dat ik er afhankelijk van ben en dat het voor een stuk bepaalt wie ik ben en wat ik doe zit me hoog. Mijn Bloemenmeisje schrijft nog : “ Ik vraag me regelmatig af of ik zou kunnen leven zonder het huidige beschavingskomfort. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat zou kunnen. Maar ik merk wel dat het me op die manier meer moeite kost om mijn doelen te bereiken. Maar is een brief niet honderd maal mooier wanneer hij met de hand geschreven is, hoeveel attenter en liefdevoller voor de lezer is het niet als je je de moeite hiertoe getroost ? Als je een brief gebruikt, die los staat van alle vaste standaarden van SMS en email, met hun vaste vorm, 26

voorgedefinieerde leestekens en wars van elk gevoel.” En ze zit er klak op : vriendschap moet je ook uitdrukken in tijd en moeite die je voor elkaar neemt en aan elkaar geeft. Neem nu gisteren : onbaatzuchtig zijn Pi en Percolator me komen helpen bij het uitbreken van de vloer. Percolator had al zijn materiaal mee, en Pi was eigenlijk niet van plan te komen maar deed dat uiteindelijk toch nog na mijn oproep. Tijd en moeite, het is mooi dat je dat ook kan tonen in het communicatiemiddel dat je kiest. Ik neem me voor om voortaan enkel nog GSM en SMS te gebruiken voor praktische dingen, niet meer voor het onderhouden van mijn vriendschappen. Gedaan met even te bellen of te SMSen naar iemand en daarbij te denken “voilà, die weet ook weeral dat ik aan hem/haar denk”. Gedaan ook met last minute afspraken te maken die ik dan nog more last minute weer annuleer.

Dag 17 - Zondag 4 maart 19.12 - Duitsland, in bed Inmiddels is mijn Bloemenmeisje thuisgekomen, ze moest vandaag werken. Ik zeg haar dat ik in mijn dagboek een stuk van haar brief gecopieerd heb. Ze luistert aandachtig als ik haar de Nederlandse vertaling die ik gemaakt heb voorlees. “Mooi” zegt ze, “maaaaaaar ... vergeet niet dat er iets veel mooier bij die brief bijzat.” Ze had er een overschrijvingsformulier bijgestoken, “ein überweisung”, goed voor “1 millionen kisses”. En daar ga ik nu een deel van opnemen.

Dag 18 - Maandag 5 maart 08.40 - Brussel, 14de verdiep De batterij van mijn GSM is plat. Het ding ligt hier als een uitgedroogd karkas naast mijn laptop. Mijn oplaadkabel ligt ergens thuis, onder ‘t stof van de verbouwing, of in Duitsland. En ik trek er mij geen reet van aan. Dan kunnen collega’s me ook niet

meer bellen, maar ik heb hier ook een vaste lijn, dus er is altijd nog deze back up mogelijkheid. En als ik niet aan mijn bureau zit -- toch zo een 70% van mijn tijd -- dan ben ik met iets anders bezig en moeten ze me maar niet lastigvallen. Ik had nooit gedacht dat deze boude statement uit mijn mond zou rollen. Vroeger zou ik licht panisch zijn geworden als ik mijn oplaadkabel nog maar uit het oog verloor. Nu doet het me minder dan kouwe kak.

Dag 18 - Maandag 5 maart 08.50 - Brussel, 14de verdiep Ik constateer hier ook net dat ik over de helft van dit sociaal experiment zit ! Nog maar 13 dagen. Spijtig !

Dag 18 - Maandag 5 maart 22.50 - Gent, in bed Eindelijk in bed. De dag was lang en hard, net als ... neen, ik ga me inhouden. Mijn huis is geen thuis meer, de living is leeg, de vloer weg en de keuken een gapende wonde. Bij al de organisatie die erbij te kijken komt heb ik mijn GSM niet gemist. Alleen is het zo dat als de aannemer me belt voor inlichtingen of afspraken hij me moeilijker kan bereiken, daar heeft hij zijn beklag al over gedaan. Ik heb hem verteld dat mijn GSM kapot is. Hij gelooft me niet echt maar dat hoeft ook niet. Ik moet wel nog steeds onderdak voor mijn honden vinden. De ene is er trouwens niet goed aan toe. Ze is een tijdje geleden blind geworden. De dierenarts bevestigde dat het

27

door suikerziekte komt. En nu wordt ze meer en meer lusteloos. Ik ga morgen terug naar de dierenarts.

moet bellen om mijn radio te laten repareren. Dat ga ik nu even doen voor ik het vergeet ... lap, hij pakt niet op. Later dan maar. Internet : wat was dat nu weer ? Behalve mijn muziek online zetten en Microdot eens bekijken is er niet echt iets wat ik mis. Alhoewel ik nu wel graag iets zou opzoeken over Lomo-fotografie, donkere kamer kits en sleutelhangers. Ja, eigenlijk mis ik dat wel, internet als info-bron. Maar ik lig er niet meer wakker van. En ik kan natuurlijk altijd naar de bib gaan en een boek raadplegen. Doh!

En mijn experiment trekt me meer en meer de oldskool-vallei in. Niet alleen knutsel ik meer met papier en zo, ik heb vandaag ook mijn oude Pentax-fototoestel, waar ik jaren geleden Cola in gesmost had, afgehaald bij de fotograaf-reparateur. Ik heb dus na jaren terug een analoog fototoestel, een vintage Pentax ME met 50 mm lens, origineel gekocht door mezelf in 1979 met het geld dat ik gekregen had voor mijn plechtige communie. Ik ga hem aan Bloemenmeisje geven voor haar verjaardag nu zaterdag. En ik ga me zelf een Holga kopen, een Lomofototoestel. Yves, een collega, is een semiprofessioneel fotograaf met fotostudio en eigen donkere kamer, en hij gaat me leren hoe zelf mijn films te ontwikkelen en foto’s af te drukken. Na de verbouwing ga ik een hobbykamer inrichten die ik tot donkere kamer kan omtoveren. Echt oldskool, ik begin er zowaar de smaak van te pakken te krijgen. By the way : ik heb vandaag voor het eerst sinds lang geen brief mogen ontvangen.

Dag 19 - Dinsdag 6 maart 13.26 - Brussel, 14de verdiep Mijn GSM is nog steeds plat. Ik heb de batterij nog altijd niet opgeladen. Ik kan dus wel degelijk voor mezelf vaststellen dat ik mijn GSM niet mis. Ik denk er trouwens aan dat ik nog naar mijn garagist

Ik heb net nog Boris Beus gezien. Hij vertelde me dat hij mijn brief heeft ontvangen. Ze zullen dus alle 7 toegekomen zijn gisteren. Ik verwacht dat er een paar zullen reageren. Zeker Riben Van Dulle : bij hem heb ik een postzegel ingesloten. Wie me nog steeds niets gestuurd heeft is Pi. Ik heb speciaal naar hem niets gestuurd om eens te kijken of hij me iets zou sturen op eigen initiatief. Ik denk dat hij het meest op mij gelijkt qua GSM en internetgebruik. Als hij niet schrijft had ik dat waarschijnlijk ook niet gedaan. Niet dat ik niet zou gewild hebben, maar het was er gewoon niet van gekomen, omdat ik mezelf constant voorbijliep en nooit de tijd zou hebben gevonden. Je bent als bureauhengst gewoon dat je alles bij de hand hebt om een taak uit te voeren. Door den duur doe je ook je niet-professionele taken op die manier. Je denkt dat je altijd en overal alles kan doen. Maar dat is voor sommige dingen nu eenmaal niet zo en dat waren de dingen die ik altijd maar weer uitstelde, zoals bijvoorbeeld een brief schrijven. Dat vraagt postzegels. Komaan Pi, je kan het ! Go Pi-i, go Pi-i, go Pi-i! Het is weer tijd om mijn rekeningen te betalen. Ik ga morgen naar het Dexia kantoor hier in de buurt van het werk. Ze zullen me weer vragen of ik geen homebank wil, dan moet ik niet meer aan het loket staan wachten :)

28

Dag 20 - Woensdag 7 maart - 19.22 - Gent, in mijn slaapkamer Mijn huis ligt gans overhoop, het gelijkvloers lijkt op Beiroet in de jaren 80, de eerste verdieping staat overvol met gerief. Alles, maar dan ook alles, ligt bedolven onder een laag zandstof. Ik heb hier net een soepstengel in mijn mond gestoken, maar hij proefde naar zand. Eten koken zit er dus niet in : ik denk dat het weer frieten zullen worden. Hopelijk gaan de verbouwingen snel voorruit. Ik schat dat ik zo een maand of 2 zal nodig hebben om alles te doen wat ik wil doen.

Beiroet in Ledeberg

Internet heb ik thuis niet meer. Ik mis het niet. Ik zou nog kunnen internet hebben, ik moet dan enkel een wireless modem kopen. Maar eerlijk, het kan me niet schelen dat ik 2 maand of langer zonder zal zitten.

Dag 21 - Donderdag 8 maart - 09.01 - Brussel, cafetaria Ik heb net gemerkt dat ik vergeten ben 1 brief te posten, eentje gericht aan Loe & Danny. Ik heb hun adres niet, vandaar. Ik heb net gebeld op de GSM van Loe -- met mijn vaste bureautelefoon ! -- om naar haar adres te vragen, maar ze nam niet op. Ik heb me op haar voicemailbox dan maar voorgesteld als iemand van Binnenlandse Zaken, afdeling cohieringen en incasso, en

gevraagd dat ze me even wou terugbellen omdat ik haar adres nodig heb voor een schriftelijke contactname. Ik vraag me af of ze er in trapt. 9 Uur is wel vroeg om iemand te bellen, maar ja, da’s het nadeel van een GSM en eeuwigdurende bereikbaarheid natuurlijk. Ik liet vroeger mijn GSM ook ‘s nachts opstaan. Tot ik een stalker heb gehad die me regelmatig ‘s nachts eens SMS’te of belde -- de zaterdagnacht een paar keer zelfs. Vanaf dan heb ik mijn GSM uitgezet ‘s nachts, als ik ging slapen. Ik heb gisteren in het lang en het breed gebeld met mijn Bloemenmeisje, ze heeft dit dagboek al gelezen tot dag 16 of zo. Vlaamsch lezen gaat al vlot, ze had geen moeite om dit te verstaan. En ze was wel opgetogen over mijn conclusies. Nog 10 dagen en dit experiment zit er op. Maar het zal blijvende gevolgen hebben. Net nog met Boris Beus een sigaretje gaan roken. Hij gaat me terugschrijven, zegt hij. Maar zoals bij al mijn vertechnologiseerde vrienden heeft hij moeite met de inspanning om postzegels te kopen. Natuurlijk heeft ook hij de brief op een PC getypt en uitgeprint. Vanavond ga ik naar Duitsland. Morgen gaan we dan naar de Zee, waar we Bloemenmeisje haar verjaardag gaan vieren. Ik vraag me af wat ze gaat vinden van haar oldskool analoge cadeau, mijn oude Pentax ME die ik heb laten restaureren. Ik heb er een zwartwit film in gestoken, ik ga haar vragen om haar verjaardagsweekend vast te leggen in exact 36 foto’s. We gaan zaterdag naar Sea Life in Blankenberge, ze is vis van horoscoop, vandaar :) En ze heeft haar opdracht tot een goed einde gebracht -- het weerbericht herschrijven en 3 papieren draakjes maken. Het zou dus kunnen dat ik met haar naar de pier in Oostende ga om de zonsondergang gade te slaan. We zien wel. Alles kan, niets moet. Ik ben in elk geval blij dat ik me heb losgemaakt van de konstante beschikbaarheid, ik heb meer tijd, doe

29

meer dingen en ben een pak creatiever. Dat zou ik graag zo houden.

Dag 21 - Donderdag 8 maart 10.11 - Brussel, cafetaria Loe heeft me net teruggebeld. Ik heb haar adres nu, nu nog de brief posten. Dom, want ik ben net naar de post geweest om een andere brief te posten, eentje gericht aan Zaadman, de Duitse vriend met het nieuwe appartement. Spijtig dat ik mijn GSM niet meehad, anders had ik een foto kunnen trekken van de post : de rij wachtenden stond tot buiten, zeker 30 man ! Ik denk dat je ook in de Delhaize nu postzegels kan kopen, ik ga het daar eens proberen, want ik zit door mijn voorraad heen. Loe vroeg me hoe het was, zo zonder internet, email en GSM. Loe is een paar jaar ouder dan ik, dus opgegroeid in een tijd toen GSM en internet alleen maar bestonden in Sciencefiction romans. Zij vroeg me dus niet zoals zoveel anderen “hoe kan je het volhouden?” Ik was 15 toen ik mijn eerste PC kocht, een Commodore VIC-20 met een ongeloofelijke 3 Kb geheugen ! Data opslaan deed je op tape, want een harde schijf zat er niet in. Programmeren deed je in Basic. Later kwam daar ook nog een Sinclair ZX-1 bij. Mijn huidige GSM, een HTC pocket pc, is kleiner, duizendmaal sneller en heeft 2 Gb aan opslagcapaciteit, goed voor 6 afleveringen van Lost ( die ik op mijn GSM bekijk als ik op mijn frieten wacht bijvoorbeeld ). Mijn eerste “moderne” PC was een 486 XT met 40 MB harde schijf en een amberkleurig monochroom scherm. Duke Nukem erop en iedereen viel om van verbazing. Als ik er nu aan terugdenk, als je de grafics bekijkt ... belachelijk ! Ik denk dat het jaar 1990 moet geweest zijn. Pas in 1996 ben ik op het internet gegaan, toen nog met modem aan een ridicule 33 Kilobit per seconde. Ik was meteen verkocht. Zeker toen ik me aansloot bij Belrave, een mailing list van een honderd man die

allemaal een goed onderbouwde kennis hadden van de Belgische electronische muziekscène. Mijn eerste site bouwde ik in 2000, Appletree.be. Met het gedacht om de foto’s die ik maakte op feestjes online te zetten voor vrienden. Maar later al snel uitgegroeid tot een blog avant la lettre over de Belgische electronische nietcommerciële muzieksector. En vandaag doe ik dus Microdot en staat in mijn living een multimedia PC te blinken die aan een surroundsound installatie hangt en beelden op de muur tovert via een projector.

Mijn eerste computer, 1982

Maar ik heb het dus nog meegemaakt : de tijden zonder GSM en internet. Net zoals Loe. Toen ik jong was en muziek begon te maken moest je kluiten investeren in synthesisers en drummachines, in viersporenbandopnemers en microfoons. Nu koop je een software en je bent vertrokken. Je kan nu veel creatiever zijn, omdat de investering die je moet doen om semi-professioneel je hobby uit te oefenen veel lager is. Had ik toen de middelen gehad die er nu voorhanden zijn, ik denk dat mijn leven er heel anders had uitgezien. Maar ik mag niet klagen. Ik kan nog brieven met de hand schrijven. Dat is ook iets ;)

Dag 22 - Vrijdag 9 maart 09.26 - Brussel, cafetaria Ik heb net op Radio 1 -- die speelt hier zachtjes op de achtergrond in het cafetaria -- gehoord dat er in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel een tentoonstelling is over Duitse schilderkunst. Daar moet ik heen met Bloemenmeisje ! Alleen zou het 30

handig zijn moest ik de details kunnen opzoeken op internet. “Alle details staan op de site van Radio 1”. Daar ben ik vet mee ! Het wordt dus weer bellen naar inlichtingen voor het nummer van het PSK, dan bellen naar daar om inlichtingen. Net zoals ik dat heb gedaan voor het adres te weten te komen van Sea Life in Blankenberge.

Sea Life, Blankenberge

De dame die ik aan de lijn kreeg viel bijna van haar West-Vlaamse stoel toen ik zei dat ik geen internet had om het adres op te zoeken. Haar standaard antwoord “alles staat op de site, mijnheer, ...” pakte bij mij geen verf. Voor zulke zaken is internet toch handig. Het is een maatschappelijke standaard geworden dat je alle inlichtingen op het internet kan vinden. Inlichtingen via de telefoon inwinnen is blijkbaar geen courante praktijk meer, je bent eerder een zonderling of een gepensioneerde seniele dwaas. Zo behandelde de telefoondame van Sea Life me ook : als een idioot. Want ik had geen internet. En nu snel naar mijn volgende meeting. En dan naar Duitsland, want Bloemenmeisje verjaart zaterdag. En dat gaan we uitgebreid vieren.

Dag 22 - Vrijdag 9 maart 20.23 Duitsland, in restaurant Franziskaner Ze bekijken me hier wel een beetje raar, als ik mijn laptop bovenhaal en begin te tokkelen. Nochthans zit ik in een trendy

Münsters restaurant met gratis wireless verbinding, internet voor iedereen. Het doet qua sfeer zo een beetje aan Starbucks denken, het geheel bestaat uit een bont tapijt van kleine zikhoekjes, in dit geval meer eethoekjes. Overal zitten mensen gezellig te keuvelen, in een paar hoeken hangt er een TV die serieuze dingen brengt, ik denk dat het CNN is. Voor mijn neus staat een capuccino te dampen. Mijn Bloemenmeisje moest even weg, naar de dokter, voor een routine check up. Maar Betina houdt me ondertussen gezelschap, de serveerster op leeftijd met blauwe sokken onder haar witte werkuniform. Ze is lustig, die Betina. Deze nacht gaat het richting Middelkerke, waar we het weekend gaan doorbrengen. Zaterdag gaan we naar Sea Life in Blankenberge, want Bloemenmeisje heeft iets met de zee en vissen. Ze is duikster, zie je, en haar kamer staat vol met boeken over de zee. Dus dat zal haar wel bevallen. Voor de zondag heb ik in Nieuwpoort een privé-sauna met zwembad afgehuurd voor een halve dag. En ... alles heb ik via de telefoon geregeld. Het adres van Sea Life had ik snel gevonden, de sauna duurde iets langer. Want de operator van 1207 die ik vroeg om me het nummer door te geven van een bedrijf dat privé-saunas verhuurde had wat gevoel voor humor. Op het eerste nummer kwam ik terecht bij een firma uit Oostende die saunas verkocht, het tweede nummer bleek een huis van plezier te zijn -- met de welluidende naam “Hot Tubs”. Het derde nummer dat ik belde bleek dan wel goed te zijn. Privé-sauna en koudwaterzwembad met zeewater. In Nieuwpoort, dus op slechts tien kilometer van waar we sliepen. Ideaal. Oh ja, nog even dit : ik heb flessenpost gekregen ! Een prachtige perkamenten brief verpakt in een fles met mijn adres op. Hij is van Bloemenmeisje, ze slaat me weeral om mijn oren met haar creativiteit. Er zit niet alleen een brief in op papier die ze met citroen en wat weet ik nog allemaal

31

bewerkt heeft, er zit ook een schatkaart bij met bruine randen die er echt oud uitziet. Ze vertelde me dat je dat effect kan bekomen met koffiepoeder of zo. Ik was te overweldigd om het echt te volgen wat ze vertelde. Ze heeft geleerd schatkaarten te maken toen ze als kind piraat speelde. Ik wou dat ik erbij was geweest.

32

WEEK 4 Dag 23 - Zaterdag 10 maart - 08.12 - Middelkerke, keukentafel Mijn Bloemenmeisje is hard. We hebben ternauwernood 3 uren geslapen. Ze is springlevend als een veer uit het bed gewipt, is op het balkon gaan staan en heeft geschreeuwd

Middelkerke, min favoriete golfbreker

“Ich fühle mich guuuuuuuuuuuuut!” Applaus heeft ze voor haar vertoning niet gekregen, aandachtige en verwonderde blikken wel. Nu zit ze in de badkamer, van zodra ze klaar is gaan we ontbijten op de dijk in Blankenberge en daarna naar Sea Life.

Dag 24 - Zondag 11 maart 11.12 Middelkerke, keukentafel Het is er gisteren niet meer van gekomen om nog iets te schrijven. Ik was te moe. Sea Life was prachtig, echt, gewoon prachtig. Waarom hebben ze zoiets moois neergezet in Blankenberge of all places ? We zijn daar pas in de namiddag buitengekomen, alhoewel we de eersten waren die ‘s morgens binnenwaren. Bloemenmeisje heeft gans de dag rondgehuppeld als een kind van zes in Wonderland. Haar kennis van het

vissenrijk is fenomenaal verbluffend. De meeste vissen kan ze niet alleen in het Duits aanduiden, ook in het Engels kent ze de meeste namen. De enige die bij mij bekend in de oren klonk was “Red Snapper”. Ik heb daar thuis een CD van. ‘s Avonds zijn we gaan eten in een restaurant op het Wapenplein in Oostende, de Falstaff. Heerlijk mooi. De obers schoten als paddestoelen op rond onze tafel. En het eten bleef maar komen. Als aperitief namen we een koffie. Als dessert ook. En nu sluit ik af, want we gaan sauna’en. Van 12 tot zes. Dit dagboek gaat al lang niet meer over mijn GSM-gebruik of mijn internetgebruik. Ik heb er dit weekend niet één keer aan gedacht. Alleen mijn Bloemenmeisje heeft het er even over gehad. Ze heeft me deze morgen gezegd dat ze fier op me is dat ik alles gelaten heb voor wat het is. Ze had nooit gedacht dat ik het zo konsekwent zou aankunnen. Ik wel, maar ik had nooit gedacht dat het me zo zou bevallen en dat ik er zoveel uit zou halen.

Dag 24 - Zondag 11 maart 23.41 Middelkerke, keukentafel We zijn net terug, iets later dan gepland. En ik heb nogmaals gezondigd vandaag, ik heb weerom een GSM gebruikt. Niet de mijne deze keer, maar wel die van Bloemenmeisje. De sauna vond ons namelijk te gezellig en wou ons niet meer laten gaan. Toen we er aan kwamen bleek het om een volautomatisch systeem te gaan, zonder ook maar één mens ter plaatse. Creditcard door de sleuf halen en de deur opende zich. Daarachter een pracht van een sauna, eentje waar wel zes mensen in hadden gekund, en een zwembad van twee op vier dat heerlijk naar de zee rook. Toen we er om zes uur uit wilden -moesten, want tegen dan waren we zo loom als slappe vaatdoeken, bleek het handvat van de uitgangsdeur echter te

33

haperen. Daar stonden we dan. En niemand in de buurt. Gelukkig had Bloemenmeisje haar GSM mee en konden we bellen naar de politie van Nieuwpoort die dan op hun beurt de eigenaar verwittigden dat er twee toeristen vastzaten in zijn sauna. 2 Uur later hoorden we gestommel in de gang en nog een half uur later ging de deur open. De eigenaar bleek een Limburger te zijn, met gefumeerde zonnenbril, bierbuik en een dikke, blonde snor ( alhoewel zijn haar zelf pikzwart was, wat me later pas opviel ). De man viel bijna huilend op zijn knieën toen hij oog in oog met ons kwam te staan. Het leek er op dat hij verwachtte dat we beiden uit zijn sauna moesten gesleept worden, met derdegraadsverbrandingswonden en al. Hij wou het goedmaken, zo zei hij, of hij ons ten minste een maaltijd mocht aanbieden ter compensatie. Dus zijn we nog eens gaan eten vandaag, in een restaurant op de dijk in Nieuwpoort. Met koffie als aperitief en als dessert.

Oostende, Pier

Lesson learned : als de nood het hoogst is is de GSM nabij. Bloemenmeisje noch ik hebben er ook maar een seconde over getwijfeld om haar GSM te gebruiken om de politie te bellen. Het is pas een half uur nadat we gebeld hadden dat we zagen dat er naast de deur een noodtelefoon hing. “In geval van nood, hoorn afhaken en wachten” stond er op. We hadden hem geen van beiden zien hangen.

Dag 25 - Maandag 12 maart - 14.14 - Middelkerke, zetel met zicht op zee Normaliter gingen we gisteravond terugkeren naar Duitsland, maar door dat sauna-geval is het er niet van gekomen. Bloempje moet maar pas volgende week zaterdag weer werken, dus hebben we besloten nog tot vrijdag aan zee te blijven. Of tot zaterdag, we zien wel. Ik heb mijn werkgever gebeld en een week verlof genomen. Ik had normaal training deze week, dus dat was geen probleem. Nog vier dagen en dan is dit experiment over. Tot 15 Maart had ik gezegd, maar gezien de zonden van de eerste dag trek ik het tot de 16de. Dus zaterdag mag ik weer online en mag ik weer mijn GSM gebruiken. “Mag ik”, ik zal nog wel zien of het ervan komt. Ik denk het niet. Ik denk dat ik maandag pas, als ik terug op het werk zit, Microdot eens ga bekijken. Niet eerder. En mijn GSM, dat valt af te wachten. Zouden er vrienden zijn die echt gaan beseffen “ja, ‘t is de zestiende, ik kan Gery weer bereiken op zijn GSM.” ? Ik denk het niet. We hebben hier trouwens aan zee geen vaste telefoon. Mijn frank valt nu pas. Niemand van mijn vrienden kan me dus bereiken. Vroeger was ik ongerust geweest, ik had me er minstens niet goed bij gevoeld. Nu trek ik het me niet aan, want ik weet dat mijn vriendschap niet meer afhangt van één telefoontje per week om te bevestigen dat onze vriendschap nog steeds geldig is. Straks ga ik even naar huis, het begin van de verbouwingen bekijken, post ophalen ( vroeger had ik daar nooit aan gedacht, ik liet mijn post zo lang mogelijk in de bus omdat het toch alleen maar rekeningen waren ) en vers ondergoed. Voor de rest hangen we hier wat rond, met ons haar vol zand.

34

Dag 26 - Dinsdag 13 maart - 19.14 - Middelkerke, zetel met zicht op zee Hallo dagboek ! Niets te melden. Ik zit in de zetel, Bloemenmeisje zit met haar voeten op mijn schoot en tekent in haar dagboek met nieuwe Staedtler triplus fineliners. Bonzai, de hond, slaapt. Ze is wat beter, ze zit nog steeds met de naweeën van een oorontsteking. Haar snoet schudt van links naar rechts als een olifant die met een vervelende vlieg rond zijn kop te kampen heeft. En als ik ermee ga wandelen lijkt het wel alsof ik met een zatte hond opgescheept zit. Maar eten en kakken doet ze nog steeds als de beste, dus het komt wel in orde !

een bol ijs, amarena-kersen en twee dikke toefen slagroom. Ik ben zo terug !

De wafel in kwestie

Bwa man, dat was heftig ! Reuzenwafel massive ! De mijne ging er nog in fris in, want die kersen rollen vlot over de tong. Bloemenmeisje had een wafel van dezelfde afmetingen, met advocaat, warme chocoladesaus en vanille-ijs. Die kwam iets harder aan.

Bonzai in 4X4 modus

En nu ga ik nog wat voeten strelen en knoetsjellen, Fleutsch voor “knuffelen”. Fleutsch is het Vlaams-Deutsch dat ik spreek. Beter dan Pfaff, maar slechter dan Konrad Adenauer. Toch nog even vermelden dat Minimal Nance me een brief heeft geschreven. Ik ga haar een kaartje terugsturen van aan zee. Lekker toeri ! Minimal Nance, Maximal Letter

Dag 27 - Woensdag 14 maart - 15.34 - Middelkerke, op een terras met een reuzenwafel

Dag 28 - Donderdag 15 maart - 08.59 - Middelkerke, aan de eettafel

Ik heb de wafel gemeten : 32 centimeter lang, 16 centimeter breed. Op de wafel ligt

Vandaag is het zo ver : het einde van mijn experiment. De laatste dag. Maar eerlijk :

35

ik zit er niet op te wachten. Ik denk niet dat ik morgen massaal ga surfen, noch al mijn vrienden opbellen om te zeggen dat ze me weer kunnen bereiken op mijn mobiel. Ik heb me losgemaakt van mijn oude levensstijl. Alles is minder hectisch. Minder vrijblijvend ook. Maar voor ik hier algemene conclusies trek ga ik nu mijn eigen dagboek eens herlezen. Kwestie dat ik mezelf zie evolueren. Want een evolutie is er zeker geweest. Net heb ik nog 11 postkaartjes verstuurd, zo van die lekker kitscherige. Naar iedereen die me geschreven heeft de afgelopen periode. En ik moet mijn post nog checken van afgelopen week, misschien zijn er wel die gereageerd hebben op mijn eerste schrijven.

Mister T in actie

Dag 29 - Vrijdag 16 maart 22.59 - Middelkerke, aan de eettafel Ziezo, het experiment zit erop. Net op tijd, want morgen komt Mister T ons bezoeken aan zee en hij heeft het adres van hier niet. Zonder GSM had ik een telefooncel moeten zoeken, een telefoonkaart moeten kopen en god weet wat nog meer. Nu kan ik hem morgen vanuit mijn confortable luie zetel geografisch coördineren. Het doet me eigenlijk weinig, de eindstreep van deze 28 dagen zonder internet en GSM bereiken. Ik zit niet te springen om morgen online te gaan. En ik ga ook niet massaal beginnen te SMS’en. Ik ben afgekickt. Ik kijk er wel naar uit om maandag op het werk Microdot eens te checken. En misschien het eerste deel van dit dagboek online te zetten. Ik ga tot zondag eens nadenken over deze periode, wat de grootste veranderingen waren in mijn leven. En nu ga ik me even terugtrekken in de beschetenheid van het kleinste kamertje, want ik heb hier net een massale hoeveelheid ajuin in curry en honing achterovergeslagen. De keuken van mijn Bloemenmeisje is veel te lekker!

36

Dag 29+1 - Zondag 18 Maart - 13.06 - Middelkerke, zetel met zicht op zee Het waait hard buiten, maar het regent niet meer. De zee staat vol witte schuimkoppen, de vlaggen aan het Casino van Middelkerke doen alle moeite van de wereld om aan hun paal te blijven hangen. Mijn Bloemenmeisje is haar haar aan het vlechten. Ik denk dat ze voor dreadlocks zal gaan, ze heeft die vroeger ook gehad, knalrode. Ik ben nu al zo verliefd, als ze ook nog dreadlocks op haar kop neerplant ben ik helemaal verkocht. Raar hoe alles kan lopen in het leven.

•

•

Maar we zijn hier om conclusies te trekken uit de voorbije periode. Als ik alles zo herlees zijn er een aantal objectieve gebeurtenissen die me bijgebleven zijn. Zo heb ik veel meer brieven gekregen dan verwacht. Het was een plezier om elke dag mijn brievenbus te legen! Alleen mijn vertechnologiseerde vrienden zijn wat achtergebleven. Maar ja, tot voor kort had ik daar ook bijgehoord. Praktisch gezien heeft internet en GSM wel meerwaarde : mijn autoradio bijvoorbeeld is nog steeds niet gerepareerd omdat ik dat steeds weer vergeet als ik niet in mijn auto zit, en als ik er dan al eens aan denk dan nemen ze in de garage niet op. Ook mijn nieuwste muziek ligt nog steeds te stinken op mijn harde schijf thuis. Het komt er gewoon niet van om dat via alternatieve kanalen te gaan verdelen, dat kost eenvoudigweg te veel moeite.

•

En dan, de echte conclusies voor mezelf : •

Maar daar stopt het dan ook, de meerwaarde van internet en GSM die ik mis. Als ik de afgelopen periode neem zie ik mezelf duidelijk evolueren : •

de eerste vier dagen waren de periode van de afkick. Mijn hand schoot regelmatig nog in mijn zak om mijn GSM te nemen, om de vijftien minuten dacht ik er aan mijn mail te checken.

Het was een periode dat ik vooral over mezelf schreef, wat er omging in mijn kop. de daaropvolgende vier - vijf dagen volgde acceptatie, waarbij ik af en toe internet of GSM nog eens miste. Ook in gesprekken zei ik nog regelmatig “ik ken daar een goeie site over, maar ja, dat kan ik je nu niet tonen.” Mijn aandacht verschoof in deze periode ook van mezelf weg en meer naar de reacties van mijn omgeving. opluchting : een periode waarbij ik voor mezelf andere dingen ontdekte -de waarde van tijd en moeite bijvoorbeeld -- en ik zag dat mijn vrienden positief reageerden en ook alternatieve manieren zochten om me te contacteren. in de laatste paar weken was ik dit experiment eigenlijk helemaal vergeten, het deed me niets meer. Tijdens deze periode liet ik bijvoorbeeld ook mijn GSM steevast thuis. Nu nog ga ik de deur uit zonder.

•

ik heb rust en tijd gewonnen. Het gejaagde van het leven is afgenomen. Wat ik in het begin als negatief bestempelde, het niet meer altijd beschikbaar zijn, ga ik vervangen door een “selectief beschikbaar zijn”. Als ik straks met Bloemenmeisje op het strand ga wandelen neem ik mijn GSM niet mee. Vroeger deed ik dat altijd en nam ik ook altijd op. Nu zal dat moeten wachten, periodes waarin ik me ontspan of die ik doorbreng met vrienden zal ik niet meer onderbreken met telefoongerinkel en gesprekken met anderen. Ik leg nooit meer mijn GSM op een salontafel als ik in gesprek ben met iemand. Dat verbreekt de intimiteit, de symboliek van dat gebaar spreekt boekdelen op het onbewuste vlak. een andere manier van omgaan met tijd ( en moeite ). Ik heb het gemak dat internet en GSM me bieden niet nodig 37

voor alles. Het gemak -- wat de Engelsen “convenience” noemen -was bijvoorbeeld ook binnengeslopen in de manier waarop ik met mijn vrienden omga. Dat moet wegblijven ! Ik wil voor belangrijke dingen in het leven niet steeds dat gemak gebruiken. Brieven ga ik ook blijven schrijven, ik schrijf geen email meer als ik iets persoonlijks wil communiceren. The medium is the message ! Ik wil mijn vriendschappen niet meer definiëren in het aantal gesprekken over GSM of emails die ik heb gespendeerd aan die vriendschap. Zonder dat ik het wist was de wegwerpcultuur ook in mijn sociaal leven binnengeslopen. Emails en SMS’en zijn wegwerpdingen, brieven daarentegen houdt men bij. Ik toch. Die hebben echt een andere waarde. Ik ga ook meer respectvoller om met de dingen, precies omdat ik weet dat alles minder wegwerp is. Ik heb een ander gevoel in mijn sociale contacten, ze zijn me dierbaarder geworden. Misschien ook omdat de constante beschikbaarheid weg is, of ten minste het gevoel van constante beschikbaarheid, waardoor je de momenten dat je onder vrienden bent beter gaat appreciëren. •

heb, maar je weet hoe dat gaat : je komt thuis met een pak frieten, zet je in de zetel en besluit om tijdens je eten snel wat TV te kijken. En voor je het weet zit je twee uur naar allerlei toffe maar tijdsrovende wegwerpdingen te kijken, genre “de slimste mens”, “de laatste show” of iets op Discovery Channel. Wel, ik had mijn TV vervangen door internet. Laveloos uren surfen zonder doel. Het comfort van de vergetelheid, het niet meer moeten nadenken. En kijk maar eens rond op het internet : meer en meer youtube filmpjes waar naar gelinkt wordt. TV is passé. Binnen 20 jaar kijkt geen hond nog naar TV, iedereen haalt zijn breindode momenten van het net. Ik ga zien dat ik weer niet in dezelfde val trap. En met deze conclusies, beste vrienden, ga ik mijn verder leven in. Dat er nu een stuk anders uitziet dan vroeger. Internet en GSM zijn net zoals alles : je mag er niet mee overdrijven. En dat deed ik duidelijk wel. Maar het heeft me 3 weken gekost om dat toe te geven en zelf te aanvaarden.

een betere structuur in mijn sociaal leven. Ik onthou nu beter afspraken omdat ik die ook niet meer kan afbellen op het laatste moment. Ik moet ze wel onthouden, vroeger sprong ik daar veel slordiger mee om. Dientengevolge sprong ik ook slordiger om met mijn vriendschappen denk ik.

De meest pijnlijke conclusie heb ik hier voor het laatste gehouden. Ik heb in September mijn TV buitengesmeten. En fier dat ik was ! Ik zou mijn tijd voortaan niet meer verschijten met Big Brother, Thuis, Familie en al die andere al-dan-niet-goedgemaakte passetemps. Niet dat ik daar ooit naar gekeken

Groeten, Henk, 20 Maart 2007

38

Bijlage - Brieven Banaansjamaan : de eerste

39

Brief van B

40

Het kaartje van Carla Walter

Kaartjes van Mister T

41

Kaartje van Danny en Loe & EyeOne : de eerste buitenlandse post

42

De eerste brief van Bloemenmeisje

43

Flessenpost van Bloemenmeisje inclusief schatkaart

44

Brief van Percolator

45

Brief van Minimal Nance

46

Brief van Yves

47

48