JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 39
T H E Q UA L I T Y O F D I S C O M F O RT GUY VAN BOSSCHE interviewed by MIEKE MELS
Guy Van Bossche (b.1952) lives and works in Antwerp. On the basis of existing imagery he comes to personal, painted interpretations of his surrounding reality. In 2002 a retrospective of his work was shown at the Museum of Contemporary Art (MUHKA) in Antwerp, which then traveled to Salamanca, European cultural capital. Mieke Mels (b.1982) studied art history at the University of Ghent and works since some years as a writer. Both interlocutors met for the occasion of the exhibition Timely with Guy Van Bossche and Patrick Vanden Eynde at Cultural Centre Strombeek-Bever. To the question which artists have influenced his work, Guy Van Bossche answers with a shortlist of Pop-Art artists: Ron Kitaj, David Hockney, Richard Hamilton. As a response to abstract expressionism these painters marked a return to representational paintwork. There are indeed quit some resemblances between Van Bossches work and the canvasses of the Pop-Art painters of the 1960s and 1970s, of which the most obvious may be: the subject’s choice inspired by "source material" originating from mass media (television, photographs, films). The reference to popular and mass culture is tenaciously present in Van Bossche’s work. He, for instance, gladly turns to the subject of violence; a fascination which is fed by contemporary image culture and the advertisement world. Not without pride he mentions the headings accompanying pictures of his work in Le Monde Diplomatique: 'Londres Baghdad', ‘La Chine bouscule l'ordre mondial’, ‘Don Quichote à Tanger’… Just like the Pop movement, Van Bossche is lyrical about the everyday. His relation to reality is honest, he never deserted her as the measure to all things. But yet he feels a kind of, as het puts it, discomfort with her. So without de-constructing her Van Bossches paintings reproach the mass media for not living up to their promise. Van Bossches criticism lies in the treatment of his subject, in his series and revisions, in the double titles and in the way he uses paint to construct the image.
How did the exhibition Timely come about?
Luk Lambrecht had asked me to think about an exhibition in the cultural centre. He proposed to invite a second artist who could engage in a dialogue with my work. His idea was to invite an internationally reknown artist, but actually I did not think that worth the extra effort and money. So, we decided to invite Patrick Vanden Eynde, a young artist who is very good – an outsider, just like me. There are five works of yours on view that belong to the series Interrupting Her Siesta (2000–2007). There are also display cases with “source material”: photographs, video stills and sketches. Like a magpie, you search for glittering objects, which you distill into paintings. Can you tell us something more about the specific relationship between photography/video and painting itself?
Photographs and video stills are a point of departure for a series of interventions inside an existing image. Reproducing a photograph always involves a transfor-
22_III_39
mation, a distortion, a shift. The original meaning is manipulated. The multi-layeredness with regard to meaning and the application of paint are capable of causing a direct emotional reflex, without the artist having to expound on the meaning of the work. To what extent the “conceptual” aspect is important in your work?
There is an underlying conceptual structure which to some extent is still visible- i.e. there is a conceptual element, but that must be transcended, otherwise the work is merely an idea and tends to be boring. The conceptual aspect is present in the initial stage. It’s like an idea that is open to change: depending on the time it takes to interact with the work, both its meaning and actual materialization can change. Like in the series Interrupting Her Siesta?
Indeed. Interrupting Her Siesta is based on the American TV series Cop. I had the habit of filming my own TV.
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 40
Guy Van Bossche, Untitled (Interrupting her Siesta #5), 135 x 180 cm, 2005, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
Guy Van Bossche, Untitled (Appareil Complet pour l'écorché), 82,5 x 116 cm, 2007, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 41
Guy Van Bossche, Untitled (Disagreement about Violence), 120 x 95 cm, 1999, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
Sometimes we need to throw away good things. I’m more interested in the things that have been thrown away – the contents of the dustbin – than in the final product! Interrupting Her Siesta perfectly illustrates my point. In this instance, too, I retrieved the result from the dustbin. 22_III_41
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 42
“Browsing” through your oeuvre, we notice a wide range of images: people fighting, a girl with a doll, a life jacket, a desolate junction, a huge block of flats. Why do you prefer to show us these simple, everyday images from your surroundings?
Ron Kitaj (b.1932) once said something I’ll always remember. When he still studied at the Royal College of Art in London, David Hockney (b.1937) asked him what he should paint. No matter how splendid his talent, he could not think of a suitable subject. Kitaj advised Hockney to paint his own world. That should do. Next thing Hockney started to paint works such as We two boys together Clinging (1961) and Man taking a shower in Beverly Hills (1964). Superb paintings! By painting his own reality, Hockney contributed considerably to a better understanding of sexual orientation. You have taken Kitaj’s advice to Hockney to heart? You started to paint your own surroundings?
Yes, I did. Of course, you have to see this in the context of the time. At that time, the visual culture was expanding rapidly. My own surroundings became larger and encompassed the entire world. 1972 was the year of documenta V, which confronted me with the complexity of art. The concept of “art” was tremendously broadened. You were stimulated by the broadening of your own world and started to understand what possibilities were open to the artist. Yet you were never tempted by the sensational. It’s rather what people tend to ignore that drew your attention.
Film, television and magazines stockpile a huge amount of images and stories from which we can take our pick. I use these images and transform them into a short story. When you make a film, the best shots are often left out, because they do not fit with the screenplay. Sometimes we need to throw Guy Van Bossche, Untitled (Exchange of Unpleasant Words), 95 x 70 cm, 2004, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry away good things – that is true also of literature. I’m more interested in the things that have been thrown away – the contents of the dustbin – than in the final product! Interrupting Her Siesta perfectly illustrates my point. In this instance, too, I retrieved the There was this scene of the police arresting a woman result from the dustbin. who turned out to be a man. I used this image as a point of departure for a series of eleven paintings in You set out from existing images. Do you never work which both the complex character of the scene and the from your imagination, directly on the canvas? necessity to continually find new ways of painting Ideas are triggered by images from reality and vice kept evolving. The first painting is a direct translation versa. I try to approach reality as intensely and honestof the video, the other works are staged. The scene in ly as possible. Of course, a distance always remains. which the she turns out to be a he, is an ironic reference Something is created that remains unspoken. The to how the series manifests itself – it remains an artifi- images from Interrupting Her Siesta were reconstructed and originated from my imagination. cial reality.
VAN BOSSCHE_MELS
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 43
Guy Van Bossche, Untitled (A Little Conversation Piece in the Middle of Two Seasons), 78 x 90 cm, 1998, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
It’s hardly possible not to notice this inconvenience in our world. For me, painting is a way to express this feeling.
22_III_43
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 44
Yet they are linked to this particular video still.
I usually need a fixed element to relate to. But there are exceptions. I am currently working on The Pumpkin Pickers. In this series some characters are underneath each other ’s skirts. This image is not based on a photograph, but emanated from the series of fighters (Reconstruction). You made various series with people fighting: Exchange of Unpleasant Words, Reconstruction. Each painting features two or more stylishly dressed characters that seem to pick up a fight for some trivial reason. Why this interest in “violence”?
Violence is ubiquitous. It’s even used in advertising to sell things. There is something comical about two men in a suit, engaged in a fight. A reconstruction – a fake fight – becomes hilarious and pathetic, yet the violence looks equally threatening. However, violence is not the theme that dominates my work. I rather see it as a sort of “chronic inconvenience”. An inconvenience you sense inside yourself and you want to paint out of your system? Or an inconvenience you notice in others and record in your paintings?
Both. It’s the nature of our culture. There is a certain grisliness involved. It’s hardly possible not to notice this inconvenience in our world. For me, painting is a way to express this feeling. In my paintings I merely record what I see, what I experience. Art filters the experiences of the individual. Take for example A Little Conversation Piece (1994), a work that grew from photographs of a scarecrow. I photographed the scarecrow from three different angles and assembled the images. The result is cartoonish, but reflects reality. Last month Le Monde Diplomatique used this work to illustrate an article on the elections in the Paris suburbs. Your work contains hardly any or simply no political statements at all. You are conspicuously aloof and neutral. What is your view of social commitment?
I keep my distance, i.e. I do remain neutral, though there is some degree of commitment in my work. After all, you can’t pretend not to live in this world.
Guy Van Bossche, Untitled (Interrupting her Siësta), sketch, 21,5 x29,5 cm, 2004–2007, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
VAN BOSSCHE_MELS
Personally, I think a work such as Disagreement about Violence (1999) expresses some sort of political commitment. But the politics involved is really without any practical use. Anyway, Disagreement about Violence featured on the cover of Le Monde Diplomatique in August 2005 with titles such as Londres-Bagdad, La Chine bouscule l’ordre mondial, Don Quixote à Tanger. That’s hardly a-political. There is something odd about the way you give your work a title. First you name it Untitled, but between brackets you do give it a title after all. Why?
Usually the image is incomplete without title. The title is a part of the image and originates parallel with the image. It lends some works a certain degree of ambiguity. An ambiguity streak.
that
lends
the
work
an
ironic
or
comical
The irony originates spontaneously through the interaction between word and image. It’s a warm irony – a small digression! At Art Brussels there was the painting Appareil complet pour l’écorché (2007). It features a stretcher in the emptiness of the canvas.
The image is a metaphor for vulnerability, to express the concept of grief. L’écorché means “the skinned”, but also refers to a sculpture Cézanne has used in his still lifes throughout his career.
Interrupting Her Siesta, Reconstruction, A Ducknap... The titles are numbered, because there are several versions of these works. Why do you repeat the same conceptual image?
For the same reason Giorgio Morandi painted so many versions of his still lifes and landscapes. Through his pots and jugs, Morandi has told more about the human condition and frailty than you would ever believe possible. By repeating them, he also sheds a light on them we wouldn’t otherwise see. The same is true with regard to my work. The thematic repetitions scan the subject. Is the repetition intended to distance yourself from the original image? To create your own world?
Everything you do, reflects reality. Reality is our only resort. We cling to reality.
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 45
Guy Van Bossche, Le premier obus dans le musée de Rheims, 80 x 120 cm, 1974, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
D E KWA L I T E I T VA N H E T O N G E M A K een interview met GUY VAN BOSSCHE door MIEKE MELS
Guy Van Bossche (°1952) woont en werkt in Antwerpen. Vertrekkend van bestaand beeldmateriaal komt hij tot een eigenzinnige, schilderkunstige interpretatie van de hem omringende werkelijkheid. In 2002 werd een retrospectieve White Out gehouden in het MuHKA, die daarna doorreisde naar Spanje in het kader van Salamanca Culturele Hoofdstad 2002. Mieke Mels (°1982) studeerde kunstwetenschappen aan de Universiteit Gent en is sinds enkele jaren actief als schrijver. Beiden ontmoetten elkaar voor een gesprek naar aanleiding van de tentoonstelling Timely met Guy Van Bossche en Patrick Vanden Eynde in het Cultuurcentrum Strombeek-Bever. Op de vraag welke kunstenaars zijn werk beïnvloed hebben, antwoordt Guy Van Bossche met een shortlist van Pop-Art kunstenaars: Ron Kitaj, David Hockney, Richard Hamilton. Na het abstract expressionisme markeerden deze schilders een terugkeer naar figuratief schilderwerk. Het is inderdaad mogelijk om een rits gelijkenissen met de doeken van de Pop-Art schilders van de jaren 60 en 70 op te sommen, waarvan de meest voor de hand liggende: de keuze van zijn onderwerpen geïnspireerd op “bronnenmateriaal” afkomstig van massamedia (televisie, foto’s, films). De referentie naar de pop- en massacultuur staat op een eigenzinnige manier centraal in Van Bossches werk. Zo komt hij graag terug op het onderwerp geweld; een fascinatie die gevoed wordt door de hedendaagse beeldcultuur en de reclamewereld. Niet zonder trots vermeldt hij de koppen die zijn beelden in Le Monde Diplomatique meekregen: ‘Londres Baghdad’, ‘La Chine bouscule l’ordre mondial’, ‘Don Qichote à Tanger’… Net als de Pop beweging, bloemleest Van Bossche uit het alledaagse. Zijn verhouding met de werkelijkheid is eerlijk, hij heeft haar als de maat der dingen nooit verlaten. En toch voelt hij in die relatie, naar eigen zeggen een ongemak dat hem doet schilderen. Zonder haar te de-construeren of af te vallen, zijn zijn schilderijen een verwijt aan de massamedia die hun beloftes niet waarmaken. Van Bossches kritiek ligt in de behandeling van het onderwerp, in zijn reeksen en revisies, in zijn dubbele titels en in de beeldvorming waarbij hij met een knipoog naar de (penseel)streken van zijn “voorbeelden” de verf sterk weet uit te spelen.
22_III_45
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 46
Hoe is de tentoonstelling Timely tot stand gekomen?
Luk Lambrecht had me gevraagd om na te denken over een expositie in het Cultuurcentrum. Hij stelde me voor een tweede kunstenaar uit te nodigen die in dialoog kon treden met mijn werk. Luk stelde een internationale kunstenaar voor maar ik zag geen meerwaarde in de extra moeite en geld dat je er in zou moeten steken. Toen hebben we besloten om Patrick Vanden Eynde te vragen. Een jonge kunstenaar die heel goed is, een outsider, net als ik. Er zijn vijf werken van u te zien die behoren tot de reeks Interrupting her Siesta (2000–2007). Verder zien we vitrinekasten waarin het ‘bronnenmateriaal’ ligt: de foto’s, videostills en voorontwerpen. Als een ekster gaat u op zoek naar blinkende voorwerpen waaruit u schilderkunstige beelden destilleert. Kan u meer vertellen over de specifieke relatie tussen de fotografie/video en het schilderen zelf?
Het reikt me de basis aan voor een reeks interventies binnen een bestaand beeld. Het kopiëren van een foto houdt altijd een transformatie in, een vervorming, verdraaiing of verplaatsing. De oorspronkelijke betekenis wordt gemanipuleerd. De gelaagdheden (en dito betekenissen) die je in de verfbehandeling kan aanbrengen, kunnen een directe emotionele reflex veroorzaken zonder ook maar iets van zijn betekenis te moeten verduidelijken. In welke mate is het ‘conceptuele’ belangrijk in uw werk?
Guy Van Bossche, Untitled (Building III), 220 x 161 cm, 1993, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
Het conceptuele is een basisstructuur waar mijn werk in meer of minder waarneembare mate aan vasthoudt. Het is aanwezig, maar moet voorbij gestoken worden. Anders is het alleen maar een idee en dat gaat vrij snel vervelen. Het is een beginfase, een open idee waarbinnen zowel de betekenis als de uitvoering, naargelang de tijdsduur van de interactie, kan veranderen. Zoals in de serie Interrupting her Siesta?
Inderdaad. Interrupting her Siesta is een beeld, gebaseerd op de Amerikaanse T.V.-serie Cop. Ik had de gewoonte om mijn eigen T.V. te filmen. Mijn oog viel op een beeld van de arrestatie van een vrouw die een man bleek te zijn. Dat beeld heb ik gebruikt als uitgangspunt voor een reeks van elf schilderijen waarin zowel de complexiteit van de scène als de noodzaak van een steeds andere manier van schilderen, zich bleven ontwikkelen. Het eerste doek is een rechtstreekse vertaling van de video. De overige werken werden in scène gezet. Het tafereel waarin een she een he is, is een ironische referentie naar de verschijningsvorm van de reeks die een kunstmatig gemaakte realiteit blijft. Als we door je oeuvre ‘bladeren’, zien we een heel scala aan beelden de revue passeren. We zien vechtende mensen, een meisje met een pop, een reddingsvest, een desolaat kruispunt of een massief flatgebouw. Van waar uw keuze om eenvoudige, dagdage-
Guy Van Bossche, Untitled (The Pumpkin Pickers), 90 x 100 cm, 2006, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 47
lijkse beelden uit uw directe omgeving te tonen?
Ron Kitaj (°1932) zei ooit iets wat ik nooit ben vergeten. Toen hij nog studeerde aan The Royal College of Art in Londen, kwam David Hockney (°1937) naar hem toe met de vraag wàt hij moest schilderen. Hoe schitterend hij ook tekende, hij kon geen zinvolle onderwerpen bedenken. Kitaj gaf Hockney de raad zijn eigen wereld te schilderen. Dat was méér dan genoeg. Toen is David Hockney werken als We two boys together Clinging (1961) en Man taking a shower in Beverly Hills (1964) beginnen schilderen. Fantastisch werk! Door zijn eigen realiteit te verbeelden, droeg Hockney bij tot meer begrip voor seksuele geaardheden. De raad van Ron Kitaj aan David Hockney heeft u eveneens ter harte genomen? U bent uw eigen omgeving beginnen te schilderen?
Inderdaad. Je moet dat natuurlijk plaatsen in een tijd waarin de beeldcultuur in volle expansie was. Mijn eigen omgeving werd enorm verbreed en op wereldschaal gebracht. In 1972 vond documenta V plaats, waar ik zag hoe complex kunst kon zijn. Het begrip ‘Kunst’ werd enorm verruimd! U werd geprikkeld door die verruiming van uw eigen leefwereld en begreep wat de mogelijkheden waren als kunstenaar. Toch werd u nooit verleid door het sensationele. Waar de mensen niet op letten, daar valt uw oog op.
Film, T.V. en tijdschriften stockeren een immense hoeveelheid beelden en verhalen waaruit we kunnen sprokkelen. Ik gebruik die beelden uit de wereld om ze tenslotte terug te brengen naar een klein verhaal. Wanneer je een film maakt, verdwijnen de beste beelden vaak in de vuilbak omdat het scenario niet toelaat om bepaalde elementen te gebruiken. Het is die vuilbak die mij bijzonder interesseert, méér nog dan het eindproduct! U vertrekt van bestaand beeldmateriaal. Werkt u nooit rechtstreeks vanuit uw verbeelding op doek?
Gedachten worden getriggerd door beelden uit de werkelijkheid en visa versa. Ik probeer de realiteit zo intens en integer mogelijk te spotten. Er blijft altijd een zekere afstand behouden waardoor iets wordt gecreëerd dat onuitgesproken blijft. De beelden van Interrupting her Siesta werden gereconstrueerd en ontstonden vanuit mijn verbeelding. Inderdaad, maar toch kunnen ze gelieerd worden aan dat ene videobeeld.
Ik heb meestal een ankerpunt nodig. Maar er zijn uitzonderingen. Zo ben ik momenteel bezig aan The Pumpkin Pickers, waarin enkele personages onder elkaars rokken zitten. Dit beeld is niet gebaseerd op een foto, maar vloeit voort uit de reeks vechters (Reconstruction). U maakte verschillende reeksen met vechtende mensen: Exchange of unpleasant words, Reconstruction. We zien telkens twee of meerdere, deftig geklede
personages die lijken te vechten om een banale reden. Vanwaar die interesse voor ‘geweld’?
Geweld is een alomtegenwoordig gegeven. Het wordt zelfs gebruikt in de reclame om koopwaren aan te prijzen. Twee vechtende mannen in pak hebben iets komisch. Een reconstructie hiervan, het doen alsof: het wordt hilarisch, pathetisch en toch blijft dit geweld zijn dreigende kracht behouden. Maar dit betekent niet dat geweld het centrale thema is in mijn werk. Ik zie het eerder als een soort van ‘chronisch ongemak’. Een ongemak dat u zelf voelt en van u af wil schilderen? Of eerder een ongemak dat u ervaart bij anderen en registreert?
Beide. Het is de geaardheid van onze cultuur. Er is een portie griezeligheid mee gemoeid. Het is bijna onmogelijk om het ongemak in de wereld niet op te merken. Schilderen is voor mij de manier om dat gevoel te uiten. Wat ik maak is gewoon de neerslag van die dingen, van datgene wat ik zie, wat ik ervaar. Kunst is een filter van wat je ervaart als individu. Neem bijvoorbeeld A little conversation piece (1994). Dat werk is ontstaan uit foto’s van een vogelverschrikker. Ik heb die vanuit drie verschillende hoeken gefotografeerd en de beelden samengevoegd. Het resultaat is cartoonesk maar reflecteert wel de realiteit. Zo heeft Le Monde Diplomatique dit werk vorige maand afgebeeld als illustratie bij een artikel over de verkiezingen in de voorsteden van Parijs. Er zijn nauwelijks tot geen sporen van politieke statements terug te vinden in uw werk. U houdt zich opmerkelijk afzijdig en neutraal. Hoe staat u tegenover maatschappelijk engagement?
Ik neem geen stelling in, blijf inderdaad neutraal, hoewel het er toch wel ergens in zit. Je kan toch niet doen alsof je niet in deze wereld leeft. Een werk als Disagreement about Violence (1999) vind ik zelf wél politiek getint. Maar het gaat dan om politiek met een absolute onbruikbaarheid naar de toeschouwer toe. Trouwens, Disagreement about Violence heeft de cover van Le Monde Diplomatique gekregen in augustus 2005, met titels als Londres Baghdad, La Chine bouscule l’ordre mondial, Don Qichote à Tanger... Je kan dat moeilijk apolitiek noemen. De manier waarop u titels geeft aan werken, is merkwaardig. Eerst geeft u Untitled mee, maar uiteindelijk plaatst u tussen haakjes toch een titel. Vanwaar deze manier van werken?
Het beeld is meestal toch niet volledig zonder titel. Het is een vast onderdeel van dat beeld. Ze ontstaan analoog. Het geeft sommige werken een ambiguïteit mee. Die ambiguïteit zorgt vaak voor een ironisch, humoristische inslag.
Die ironie ontstaat heel intuïtief vanuit die wisselwerking tussen woord en beeld. Het is een hartelijke ironie, een kleine afwijking!
Het is bijna onmogelijk om het ongemak in de wereld is voor mij de manier om dat gevoel te uiten.
22_III_47
niet
op
te
merken.
Schilderen
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 48
Guy Van Bossche, Untitled (The Unsuccesful Hypnosis), audition, 125 x 100 cm, 2000, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
VAN BOSSCHE_MELS
JANUS#22_3_cul
23-05-2007
09:04
Pagina 49
Op Art Brussels hing het doek Appareil Complet pour l’écorché (2007). We zien een brancard weergegeven in de leegte van het doek.
Dat beeld is een metafoor voor ‘kwetsbaarheid’, het overbrengen van het begrip verdriet. L’écorché betekent ‘de gevilde’ maar slaat ook op het beeldje dat Cézanne heel zijn leven in zijn stillevens heeft gebruikt. Interrupting her Siesta, Reconstruction, A Ducknap... het zijn genummerde titels omdat er meerdere werken van bestaan. Waarom herhaalt u een zelfde conceptueel beeld?
Om dezelfde reden als Giorgio Morandi zoveel versies van zijn stillevens en landschappen schilderde. Via zijn
potjes en kannetjes heeft hij meer verteld over de menselijke werkelijkheid en fragiliteit dan je ooit zou vermoeden. Hij belicht die stillevens ook op manieren die je anders niet zou zien. Bij mij werkt het ook zo. De thematische herhalingen scannen het onderwerp af. De herhaling om zo ver mogelijk van het originele beeld weg te willen schilderen? Om er een eigen wereld mee te scheppen?
Alles wat je doet, is een reflectie van de werkelijkheid. Die werkelijkheid is het enige waar we op kunnen terugvallen. Daar houden we ons aan vast.
Guy Van Bossche, Untitled (Invention for a Baby Dress III), 71 x 58 cm, 1995, courtesy Mulier Mulier Gallery, Knokke, photo Felix Tirry
Goeie dingen moet je soms in de vuilbak gooien. Het is die vuilbak die mij bijzonder interesseert, méér nog dan het eindproduct! Interrupting her Siesta daar een mooi voorbeeld van. Het resultaat haalde ik uit die vuilbak.
22_III_49
is
