Video Art & Cinedans in Public Space
30 sep - 23 oct 2011 18:00 - 00:00 hrs MAASTRICHT Brusselse straat / grote gracht e.o.
19 Urban Screens 4 video installations
Locaties THE locations
KuNstenaars the ARtists 1 2 3 4 5
17
6 7/8
12 9
9 KRAKKS
10
1
11
10
12
22
13
16 20
21
5
14
8
7 19
15/16
2
17
3
18
6
15
INTRO IN SITU
19
23 HOOFDWACHT BV LIMBURG
THEATER AAN HET VRIJTHOF
20
11 13
14
4
18
21 22/23
Marina Abramovic´ (RS) Yves Ackermann (CH) Francis Alÿs (BE) Tammuz Binshtock (IL) Matthijs Blonk (NL) Peter Bogers (NL) Michal Butink (NL) Compagnie Collateral (CH) Stéphanie Decourteille (CA) Rineke Dijkstra (NL) Coa Fei (CN) Euripides Laskaridis (GR) Amirali Navaee (IR) Benny Nemerofsky Ramsay (CA) Lucia Nimcova (SK) Elodie Pong (CH) Fernando Sánchez Castillo (ES) Zhou Tao (CN) Hiroaki Umeda (UY) Kris Verdonck (BE)
Discalimer BodyTalks maakt deels gebruik van leegstaande panden die te huur staan. Door verhuur, verbouwing of verkoop van deze panden, kunnen locaties in deze gids veranderen.
MAAS
BodyTalks uses among others vacant properties for rent. Because of leasing, renovation or sale of these properties, changes can occur in the locations in this guide.
INLEIDING BodyTalks
INTRODUCTION BodyTalks
30 sep - 23 okt 2011 18.00 – 24.00 uur
30 Sep - 23 Oct 2011 18:00 – 24:00 hrs
19 projecties op straat 4 ruimtelijke video-installaties in kunst- en cultuurinstellingen
19 street projections 4 spatial video installations in arts and cultural institutions
Brusselsestraat, Grote Gracht e.o. – Maastricht
Brusselsestraat, Grote Gracht and surrounding area – Maastricht
De straat is de plek waar iedereen zich bewust is van zijn eigen lijfelijke aanwezigheid en alert is op de non-verbale signalen van de ander. De tentoonstelling BodyTalks - Video Art & Cinedans in Public Space toont in deze publieke ruimte 23 videowerken waarin het bewegend lichaam centraal staat. De geselecteerde kunstwerken geven een divers beeld van de kracht, rijkdom en reikwijdte van non-verbale communicatie en dans. De videowerken en korte dansfilms zijn zelden buiten de muren van kunstinstellingen of (film)theaters getoond, maar zijn door hun specifieke inhoud wel uitermate geschikt voor vertoning in het stedelijke landschap. In de openbare ruimte gaan ze een directe één-op-één relatie aan met de toeschouwer of passant op straat. BodyTalks is een onderzoek naar hoe de disciplines videokunst en korte dansfilm elkaar beïnvloeden en nieuwe, onverwachte interpretaties kunnen oproepen van lichamelijke expressie of lichaamstaal. Professionele dansers, kunstenaars en performers doen stilzwijgende maar doordringende ‘uitspraken’ over thema’s als: man/vrouw verhoudingen, politiek-maatschappelijke actualiteiten en de zoektocht naar een eigen identiteit in de hedendaagse beeldcultuur. De videoprojecties, van gerenommeerde kunstenaars en jong talent, visualiseren hoe dans een taalmiddel kan zijn en hoe non-verbale communicatie een choreografie kan worden. (Bart van den Boom)
The street is where everyone is aware of their own bodily presence and where they are alert to the non-verbal signals from others. In this public space, the BodyTalks - Video Art & Cinedans in Public Space exhibition shows 23 videos that focus on the moving body. The selected works of art offer a diverse picture of the strength, wealth and scope of non-verbal communication and dance. The videos and short dance films have rarely been shown outside the walls of arts institutions or (movie) theatres, yet thanks to their specific content they can easily be shown in the urban landscape. In the public space, they enter into a direct oneon-one relationship with the onlooker or passerby in the street. BodyTalks is a study into how the disciplines of video art and short dance films influence each other, and how they can evoke new, unexpected interpretations of bodily expression or body language. Professional dancers, artists and performers make silent yet pervasive ‘utterances’ about themes such as man/ woman relationships, political-social topicalities and the search for an individual identity in today’s image culture. The video projections by high-profile artists and young talents visualise how dance can be a linguistic aid and how non-verbal communication can become choreography. (Bart van den Boom)
1
2
Marina Abramovic Mambo
Yves Ackermann Prototype
2:04 min
2:05 min
Brusselsestraat 114 Krakks (binneninstallatie / indoor installation)
Brusselsestraat 6
In Mambo (versie 2003) nodigt Marina Abramovic´ (Servië, 1946) de bezoeker uit om de mambo met haar te dansen. Zoals zij ‘live’ deed in 2003 tijdens een drie uur durende performance. Abramovic´ danst op dezelfde magnetische dansvloer als die in de zaal ligt. Ook haar hoge, rode hakken zijn voorzien van magneten. Deze maken haar dans niet eenvoudig, maar lijken tegelijkertijd geen vat op haar bewegingen te hebben. Want door haar vastberadenheid kan zij toch vrij en sierlijk dansen. Voor de bezoekers staan er tien paar magnetische (mannen)schoenen klaar om aan te trekken. Het is voor de ‘danspartners’ van Abramovic´ lastig dezelfde sierlijkheid te tonen. Met moeite zullen zij zich op de dansvloer kunnen voortbewegen. Mambo is, net als veel ander werk van Abramovic´, gebaseerd op haar idee dat een performance een directe uitwisseling is van energie tussen kunstenaar en publiek. Door het gecombineerd gebruik van video en objecten wil zij die uitwisseling van energie opnieuw voelbaar maken. Met dank aan Krakks en het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMK, Amsterdam)
In Mambo (version 2003), Marina Abramovic´ (Serbia, 1946) invites the visitor to dance the Mambo with her, just as she did when in 2003 during a three-hour performance, Abramovic´ danced on the same floor as the one in this room. Like the ten pairs of (male) shoes waiting for the visitor to put on, her red high heels were equipped with magnets. The magnets don’t make dancing easy, but because of the artist’s determination, her dance looks free and gracious. For the ‘dance partners’, it will be quite difficult to move as gracefully as Abramovic´ . It takes a lot of effort to move on this magnetic dancefloor. Mambo is based on the idea, just like many other works by Abramovic´, that energy flows directly between the artist and the audience during a performance. By combining the use of video and objects, she tries to relive this energy exchange. With thanks to Krakks and the Netherlands Media Art Institute (NIMK, Amsterdam)
Amplification of an idea Prototype (2007) van Yves Ackermann (Zwitserland, 1979) lijkt een vertraagde, uit zijn context gehaalde scène uit een slechte misdaadfilm. In een donkere ruimte zien we een man die wordt neergeschoten. De schoten komen niet van buitenaf, maar zijn, zoals in films, ‘verwerkt’ in zijn jas. Het lichaam reageert op de ‘kogels’ die hem links en rechts raken. Door de overdreven reactie van de man en door de vertraging in het beeld worden de bewegingen sierlijk en krijgt de ‘schietpartij’ een choreografische, esthetische lading. Prototype is een hedendaagse variatie op ‘de stervende zwaan’. Geïnspireerd op de eigentijdse ‘wargames’ of klassieke spaghettiwestern: scenario’s waarbij de hoofdrolspeler maar niet wil neervallen. Dat Prototype een dans is, wordt versterkt doordat de man blijft staan na een twee minuten durende aanval van kogels. Een cowboy, zelfs een gameheld, zou zijn bezweken.
Amplification of an idea – Prototype (2007) by Yves Ackermann (Switserland, 1979) bears resemblance to a delayed scene, out of context, from a bad crime movie. In a dark room, we see a man getting shot. The shots don’t come from outside, but like real films, are incorporated into his jacket. His body reacts to the ‘bullets’, hitting him left and right. Because of the exaggerated reaction of the man and the delay in the image, his movements become graceful and this shooting gains a choreographic, aesthetic charge. Prototype is a modern rendition of the dying swan, a rendition that seems inspired by contemporary ‘war games’ or a classic spaghetti western where the protagonist won’t die or fall to the ground. That Prototype turns out to be a dance, is strengthened by the fact that the man still stands, even after a two-minute bullet attack. A cowboy, even a video game hero, would have gone down. With thanks to Mr. Vermin
Met dank aan de heer Vermin
3
4
Francis Alÿs Rehearsel II
Tammuz Binshtock Pars Pro Toto
14:25 min
2:30 min
Grote Gracht 97
Grote Gracht 3
In de video Rehearsal II (2001) van Francis Alÿs (België, 1959) oefent een stripper haar act. Door zich telkens opnieuw aan en uit te kleden is de striptease echter ontdaan van elke erotische lading. Op de achtergrond is een operazangeres te horen die onder begeleiding van een pianist eveneens aan het repeteren is. De korte zangpartijen sturen de herhalende bewegingen van de stripper: wanneer de zangeres stopt, doet de danseres opnieuw een kledingstuk aan of uit. In tegenstelling tot in een werkelijke show is de stripper totaal niet bezig met het publiek. In zichzelf gekeerd zoekt ze naar dansbewegingen die anderen moeten bekoren. Wat overblijft is een haast melancholische, aandoenlijke oefening waarbij de eigenlijke striptease continue wordt uitgesteld. De blauwe filter in de film maakt de stripact afstandelijker, er zit overduidelijk een ‘cameralens’ (viewfinder), een afstand, tussen toeschouwer en danseres.
In the video Rehearsal II (2001) by Francis Alÿs (Belgium, 1959), a stripper rehearses her act. Because she dresses and undresses continually, her striptease is stripped of any erotic charge. The singing, audible in the background, comes from an opera singer who rehearses accompanied by a pianist – also rehearsing. The short songs direct the repetitive movements of the stripper; when the singer stops, the stripper either dresses or undresses. Unlike a real striptease, the stripper pays no attention to her public; she is in her own world, looking for the dance moves that might captivate her audience. What remains, is a melancholic and touching exercise in which the actual striptease is continually delayed. The blue filter in the film gives her strip act a more detached feel; clearly there is a camera (viewfinder), a distance, between viewer and dancer. With thanks to Mr. Peelen
Met dank aan de heer Peelen
Tammuz Binshtock (Israel, 1979) begeeft zich in haar werk op het snijvlak van beeldende kunst, dans en theater. Ze beschouwt voetbal en televisie eveneens als onderdeel van de culturele arena: ze onderzoeken allemaal dezelfde gemedialiseerde machocultuur. In haar werk Pars pro toto (2000 – 2005), Latijn voor ‘een deel voor het geheel’, analyseert Binshtock de relatie tussen actie en reactie. Ze verbeeldt de alomtegenwoordige macho-achtige lichaamstaal die het voetbal karakteriseert. Tegelijkertijd toont het werk hoe door een plotselinge afwezigheid van het een, andere vormen aanwezig worden. De voetballers zonder bal worden dansers, ze bewegen als in een geïmproviseerde dans. Met dank aan The Blue Company
In her work, Tammuz Binshtock (Israel, 1979) operates at the crossroads of visual arts, dance and theatre. She considers soccer and television to be parts of the same cultural arena; they all explore the same macho culture as depicted by the media. In her work Pars pro toto (2000-2005) – Latin for ‘a part stands for the whole’- Binshtock analyses the relationship between action and reaction. She visualises the ubiquitous macho body language that characterises soccer. At the same time, the work shows how new forms of presence become visible through an unexpected absence. The soccer players without a ball become dancers; they move as if they are dancing in a free improvisation. With thanks to The Blue Company
5
6
Matthijs Blonk Dance!
Peter Bogers Unleashed Content
1:00 min
17:00 min
Brusselsestraat 22
Capucijnengang 12 - Intro in situ (binneninstallatie, indoor installation)
In Dance! (2010) lijken we getuigen van een grote demonstatie ergens in Afrika. We kijken naar ‘ordebewakers’ die met stokken de menigte in bedwang houden. In het werk van Matthijs Blonk (Nederland, 1952), winnaar van de One Minute Dance Film 2010, blijft de camera de lange man in het rood/blauwe voetbalshirt volgen. Hij danst de hele korte film: vooruit, achteruit, soms sturend, soms de menigte volgend. Het werkt aanstekelijk en hypnotiserend op de uitgelaten menigte. De drang om te dansen is groot terwijl de ordebewakers proberen de mensen in toom te houden met hun zweepslagen. Dance! is opgenomen tijdens het Festival of a Thousand Stars in zuidwest Ethiopië waar verschillende kleine stammen wonen die doorgaans niet op goede voet met elkaar staan. Door hongersnood is er onderlinge veeroof en strijd om waterputten. Om elkaar beter te leren kennen organiseert de overheid een festival waarin de ongeveer vijftig volkeren hun muziek en dans presenteren. Het is een succes, maar de spanning blijft voelbaar en zichtbaar. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van de militairen met automatische wapens op vooren achtergrond. Met dank aan Tattooshop Body-Pleasures
In Dance! (2010) we are made to feel like witnesses of a big demonstration somewhere in Africa. We watch orderlies, who try to control the crowd with sticks. In the work of Matthijs Blonk (The Netherlands, 1952) – winner of the One Minute Dance Film 2010 – the camera follows a tall man dressed in a red and blue soccer shirt. He dances for the whole short film; forwards, backwards, sometimes directing, sometimes following the crowd. The crowd is happy, the dancing is contagious and hypnotising. The urge to dance is great – the orderlies struggle to contain the crowd with their sticks. Dance! was recorded during the Festival of a Thousand Stars in south-western Ethiopia, a region where several small tribes live, not usually in harmony. Because of famine, the tribes fight each other with cattle raids and battle over wells. In order to get to know each other better, the government has organised a festival where about fifty tribes can present their music and dance. The festival is a success, but the underlying tension remains visible and tangible; not least because of the military with their automatic rifles in the fore- and background. With thanks to Tattooshop Body-Pleasures
Peter Bogers (Nederland, 1956) verzamelde voor Unleashed Content (2011) honderden videofilms op internet aan de hand van bepaalde zoektermen. Door zoekmachines bewust in te zetten als sturend mechanisme is Bogers aan een bonte verzameling van associatieve beelden gekomen. Veel van de gebruikte zoektermen leiden naar inhoud die gerelateerd is aan bekende culturele uitingen als zang en dans, maar laten ons ook allerlei onverwachte min of meer obscure vormen van menselijke expressie zien. Zo zocht hij bijvoorbeeld op Liquid dance en Arab dance. Van iedere gekozen zoekterm heeft Bogers 36 hits geselecteerd, bewerkt en een plek gegeven in zijn beelden geluidscompositie. De installatie wordt tijdens BodyTalks voor het eerst getoond. Na de première in Maastricht blijft het werk groeien doordat de kunstenaar materiaal blijft toevoegen. Unleashed Content geeft een mooi beeld van de menselijke behoefte om, bijvoorbeeld, (liefde voor) dans zichtbaar te maken. In de overvloed aan filmpjes licht Bogers sommige eruit. De film van de anonieme danser staat even in de schijnwerpers, maar is tegelijkertijd ingebed in een veelheid van gelijksoortig beeldmateriaal. Het werk onthult de schoonheid en de tragiek van een diepgewortelde menselijke verdeeldheid: het verlangen erbij te horen en tegelijkertijd zich te onderscheiden. Met dank aan Intro in situ
Peter Bogers (The Netherlands, 1956) collected images for Unleashed Content (2011) from the internet by using certain search terms. Bogers gathered a motley collection of associative images by using search engines deliberately as steering mechanisms. A lot of the terms Bogers entered, led to content related to known cultural expressions like singing and dancing, but also unexpected and more or less obscure forms of human expression came up. Two examples of search terms Bogers set loose on YouTube were liquid dance and Arab dance. Bogers selected 36 hits out of every search term which he edited and embedded in his image and sound narrative. The installation will be showed for the first time during BodyTalks. After the opening in Maastricht, the work will continue to grow as Bogers keeps on adding material to the work. Unleashed Content beautifully visualises the urge people have to make their love for, for example dancing, public. Within the abundance of films, Bogers highlights some images for a larger audience. For a moment, the anonymous dancer occupies the spotlight, but is at the same time embedded in a multitude of similar images. The work reveals the beauty as well as the tragedy of a deeply rooted human disunity: the desire to belong and at the same time to distinguish oneself. With thanks to Intro in situ
7
8
Michal Butink inhale / exhale
Michal Butink Damrak
loop met geluid / loop with sound
loop zonder geluid / loop without sound
Hoek Kommel / Brusselsestraat 25
Brusselsestraat 12
Michal Butink (Nederland, 1975) maakte tien videoportretten van dansers net na een zware repetitie. De video inhale / exhale (2005) is opgenomen na een dansrepetitie van de Argentijnse choreografe Constanza Macras in Berlijn. Op meerdere schermen zijn de bezwete hoofden van de dansers te zien. Ze ademen in hoog tempo, de ogen zijn nog vol vuur of alweer geheel ontladen. De borstkassen bewegen snel op en neer, ieder in eigen tempo. Deze beelden vormen samen met het geluid van de ademhaling een nieuw ritmisch werk. De portretten geven een mooie impressie van hetgeen zojuist geweest is. De voorstelling is niet meer te zien, maar in de ogen van de dansers lijk je de choreografie nog te kunnen lezen. Het werk prikkelt enerzijds de fantasie en het verlangen naar iets dat niet meer is, anderzijds geeft het een zeer persoonlijke indruk van de overgave van de dansers. Aan de overkant is het werk Damrak te zien, eveneens van Butink (nr. 8).
Michal Butink (Nederland, 1975) is naast autonoom kunstenaar ook VJ en maakt videowerken voor dansvoorstellingen, zoals voor Het Zwanenmeer en Bijlmer II van het Nationaal Ballet. Butink noemt haar werk ‘bewegende fotografie’. Het vertragen, loopen of stilzetten van video’s geeft een gevoel van eindeloosheid en verstilling. Minimale en verborgen details worden door haar, letterlijk, uitgelicht. Ze is gefascineerd door de bewegingen van mensen - een draaiing van het hoofd, een vallende haarlok - en registreert deze in haar video’s. Dit wanneer er schijnbaar weinig gebeurt en alles zijn natuurlijke verloop heeft. Damrak (1999) is een ouder maar toonaangevend werk in het oeuvre van Butink omdat zij hier voor de eerste keer menselijke bewegingen op straat vastlegt. Een choreografie in de openbare ruimte. Dit ‘ongeorkestreerde’ werk is een krachtig tegenbeeld van werken die juist wel vanuit een sterk vooropgezette choreografie gemaakt zijn. BodyTalks toont van Butink ook het werk inhale/exhale aan de overkant van de straat (nr. 7).
Michal Butink (The Netherlands, 1975) made ten video portraits of dancers after a difficult dance rehearsal. The video inhale /exhale (2005) was shot after a dance rehearsal by Argentinean choreographer Constanza Marcas in Berlin. On several screens, the sweaty faces of the dancers are shown. They breathe heavily, their eyes are either still full of fire or relaxed and completely saturated. Their chests move up and down, everyone in his or her own rhythm. The sound of breathing, together with the images, forms a new rhythmic work. The portraits render a beautiful impression of what just has happened. The dance has ended, but in the dancers’ eyes the choreography is still visible. On the one hand, this work stimulates both the desire for and fantasy of something that has happened, on the other hand it shows a very personal impression of the dancers surrendering. On the other side of the street, another of Butink’s works, Damrak, is shown (nr. 8). With thanks to Mr. Weyzen
Met dank aan de heer Weyzen
Met dank aan AdHoc Beheer en Art2C
In addition to being an independent artist, Michal Butink (The Netherlands, 1975) is also a VJ and she makes videos for the Dutch National Ballet’s dance shows, such as Swan Lake and Bijlmer II. Butink refers to her work as ‘moving photography’. By means of delaying, looping or freezing her videos, she generates a feeling of endlessness and stillness. Minimal and hidden details are – quite literally – lit up. She is fascinated by people’s movements: the twist of a head, the swipe of a lock of hair - she directs them in her videos. All this, when nothing much seems to happen and everything runs its natural course. Damrak (1999) is an older but leading video in Butinks work because here, for the first time, she captures human movements in public. Choreography in the public eye. This ‘un-orchestrated’ work is a powerful antidote for the works in this exhibition, which are made with pre-planned choreography. BodyTalks also shows Butinks’ work inhale/ exhale on the other side of the street (nr. 7). With thanks to AdHoc Beheer and Art2C
9
10
Compagnie Collateral Inearthia
Stéphanie Decourteille Vertiges
2:15 min
4:00 min
Brusselsestraat 120
Brusselsestraat 89
De korte dansfilm Inearthia (2006) van het Zwitserse Compagnie Collateral is een poging om zelf de aarde rond te draaien en zo aan de zwaartekracht te ontsnappen. Door een continue kanteling van de camera ondergaat de toeschouwer bijna dezelfde ervaring als de man op het scherm die zich verzet tegen een val in een oneindige diepte. De choreografie en de enorm sterke uitvoering daarvan overtuigt in deze film zeer sterk. De bewegingen van de danser en het camerawerk geven het stuk een meerwaarde die op een podium nooit bereikt zou kunnen worden. Bijzonder is ook de muziek bij deze film: het gevoel dat je in een trein om de aarde rijdt, maar telkens moet remmen om uiteindelijk in ruststand te komen.
In Vertiges (2009) verbeeldt Stéphanie Decourteille (Canada, 1977) aan de hand van slechts enkele lichaamsdelen het extreem drukke bestaan van de moderne vrouw. De vrouw die alles uit het leven wil halen, alles wil controleren en daar totaal uitgeput van raakt. Op muziek van Radiohead brengt Vertiges een kritische reflectie op de continue productiviteit van de hedendaagse samenleving. Daar waar de benen in As I was Leaving my City (nr. 14) van Amirali Navaee nog een sterke politieke boodschap hebben, zijn de voeten in deze video sterk verweven met de dans zelf. Iedere beweging getuigt van een jarenlange training. De voeten van de danseres zijn een communicatiemiddel geworden: ze spreken een taal die wij niet spreken, maar wel kunnen verstaan. Ze zijn net zo expressief als de handen van de meeste mensen. Deze korte dansfilm is gebaseerd op het centrale deel uit de voorstelling Vertiges van choreografe/ danser Stéphanie Decourteille.
In Vertiges (2009) Stéphanie Decourteille (Canada, 1977) depict the extremely busy life of modern women by portraying only a couple of body parts. The woman who wants it all, who wants to control it all – and it leaves her completely exhausted. On music by Radiohead, Vertiges offers a critical reflection on the continuous productivity of our contemporary society. Unlike As I was leaving my city (nr. 14) by Amirali Navaee where the legs in the video bear a strong political message, the feet in this video are strongly interwoven with the dance. Every movement is a testimony to intensive and long-term training. The feet of the dancers become a means of communication: they speak a language we don’t speak, but that we can understand. The feet have become just as expressive as most people’s hands. The short dance film is based on the central role taken in the Vertiges performance by choreographer/ dancer Stéphanie Decourteille.
Met dank aan Hogeschool Zuyd
With thanks to Hogeschool Zuyd
Inearthia is de winnaar van de Cinedans publieksprijs 2007, in een regie van Maren Sandmann en choreografie van Simon Halbedo.
The short dance film Inearthia (2006) by the Swiss Compagnie Collateral is an attempt to turn the earth around – in order to escape gravity. Because of the continuous tilting of the camera, the viewer has almost the same experience as the man on the screen who is resisting a fall into the abyss. The choreography and the powerful execution of this choreography make this film really convincing. The movements of the dancer and the way the choreography is filmed add value to the work – a value that never could have been achieved on stage. The music is special as well, giving the feeling that one is on a train riding around the earth which has to brake in order to arrive at a complete standstill. Inearthia is the winner of the Cinedans Audience Award 2007, directed by Maren Sandmann with choreography by Simon Halbedo. With thanks to Mr. Van Iterson
Met dank aan de heer Van Iterson
11
12
Rineke Dijkstra The Buzz Club
Cao Fei Whose Utopia
26:40 min
20:00 min
Vrijthof 25 / Hoofdwacht: BV Limburg, Museum Het Domein (binneninstallatie / indoor installation)
Brusselsestraat 103
In het veel geprezen videowerk The Buzz Club (1996-97) legt Rineke Dijkstra (Nederland, 1959) de ontwapenende kwetsbaarheid van jonge adolescenten tijdens een housefeest bloot. De beelden, opgenomen in Liverpool en tijdens het dansfestijn Mystery World in Zaandam, bieden een blik op de jongerencultuur van ruim 15 jaar geleden. De kwetsbaarheid van de jongeren, evenals hun trots en de ‘onhandige’ houdingen die ze aannemen wanneer ze voor de camera dansen, is van alle tijden. Zoekend naar een eigen identiteit vinden ze in hun dans een houvast voor de camera. De eerste helft van The Buzz Club is opgenomen in een Liverpoolse disco en toont alleen meisjes, op één vrijend paartje na. De tweede helft speelt zich grotendeels af in Zaandam en portretteert zowel jongens als meisjes. Allen dragen hetzelfde gabberkostuum, een trainingspak, ondertussen al weer relikwie uit de jaren 90 van de vorige eeuw. De onhandige of juist uitgesproken zelfverzekerde houdingen zijn universeel. The Buzz Club in bruikleen van Museum Het Domein - Sittard Met dank aan BV Limburg en Museum Het Domein
In her well-received work The Buzz Club (1996-97), Rineke Dijkstra (The Netherlands, 1959), uncovers the disarming vulnerability of young adolescents during a house party. The images, shot in Liverpool and during the Mystery World dance party in Zaandam, offer an insight into the youth culture of 15 years ago. The vulnerability of the youths, just like their pride and the awkward poses they choose when dancing in front of the camera, is timeless. While discovering their own identity, they find a support in dancing when confronted with the camera. The first part of The Buzz Club was recorded in a disco in Liverpool and shows only girls – apart from one couple making out. The second part mostly takes place in Zaandam and portrays girls and boys. All wear the same outfit, a tracksuit – now considered to be a relic from the last century. The awkward or extremely confident attitudes remain universal. The Buzz Club is on loan from Museum Het Domein - Sittard With thanks to BV Limburg and Museum Het Domein
Cao Fei (China, 1978) realiseerde Whose Utopia (2006) in het kader van het Siemens kunstprogramma. Voor dit werk verbleef zij zes maanden bij OSRAM China Lighting Ltd. in de Chinese stad Foshan. Het succes van deze fabriek heeft een grote impact gehad op de omgeving, de Parelrivierdelta, en oefent een enorme aantrekkingskracht uit op jongeren. Uit heel China komen zij naar de regio om in de fabriek te werken in de hoop op een betere toekomst. Whose Utopia bestaat uit drie hoofdstukken. Deel 1 toont fragmenten van het productieproces. Deel 2 zoomt in op de poëtische dromen en fantasieën van de fabrieksarbeiders tegen het decor van de harde realiteit van hun werkomgeving. Een groot contrast. De beelden van de dansende en musicerende arbeiders vertellen niet alleen het verhaal van talent dat niet ontplooid kan worden maar ook van de ontwrichte maatschappij in het hedendaagse China. Deel 3 stelt de individuele werker centraal in een reeks portretten.
Cao Fei (China, 1978) realised Whose Utopia (2006) in accordance with the Siemens Art Programme. In order to create this work, she stayed for six months in the OSRAM China Lighting Ltd. factory in the Chinese city of Foshan. The success of this factory has an enormous impact on the surrounding Pearl River Delta region and exercises a huge attraction on the youths in the region. They come from all over China in the hope of finding a position with the factory and a better future. Whose Utopia consists of three chapters. Part 1 shows fragments of the production process. Part 2 focuses on the poetic dreams and fantasies of the factory workers against the backdrop of the harsh reality of their working environment. The contrast is massive. The images of factory workers who dance and make music tell not only the story of talent that has no chance of being pursued, but also depict the disrupted society of contemporary China. Part 3 centres on the individual worker in a series of portraits.
Met dank aan de heer Noten
With thanks to Mr. Noten
13
14
Euripides Laskaridis Downlove 10:00 min
Amirali Navaee As I was leaving my city
Hoek Helmstraat / Dominicanerplein
3:00 min
In de virtuele wereld van Downlove (2007) van Euripides Laskaridis (Griekenland, 1975) waar emoties zijn vergeten, lukt het twee Avatars niet verliefd te worden. Hun vesten komen echter tot leven, met onverwacht resultaat. De dansers wekken op zeer overtuigende wijze de indruk dat zij computeranimatiepoppen zijn. De mimiek en de bewegingen van de personages zijn gereduceerd tot het niveau waarop gamemakers het menselijke handelen zo goed mogelijk nabootsen. De hoekige en fantasievolle liefdesdans van twee ‘virtuele’ personages van vlees en bloed refereert aan hoe wij echte mensen door computergames en andere virtuele omgevingen gewend zijn geraakt aan een bepaalde lichaamstaal en de daarbij behorende ‘emoties’. Downlove is ook in een 3D versie gemaakt. Met dank aan Hout Brox Maastricht
In the virtual world of Downlove (2007) by Euripides Laskaridis (Greece, 1975) where emotions are forgotten, two Avatars fail to fall in love. Their sweaters however come to life, with unexpected results. The dancers give the impression very convincingly that they are computer-animated dolls. Their facial expression and the movements of the characters are reduced to the level where game developers can mimic human interaction as well as possible. The geometric and imaginative love dance by the two ‘virtual’ flesh and blood characters refers to the fact that we, real people, have grown used to a very specific body language and emotions deriving from computer games and other virtual worlds. Downlove was also made in a 3D version. With thanks to Hout Brox Maastricht
Grote Gracht 10 Amirali Navaee (Iran, 1982) woont in Teheran en is danser. Door de politieke situatie in Iran veranderde hij van studie en koos voor film. De dansfilm As I was Leaving my City (2007) is zijn allereerste productie en gaat over een man die zijn geliefde stad verlaat. Opgedragen aan zijn broers in Iran die oneindige hoop koesteren op veranderingen in het land. De drie minuten durende video laat een dansende man op straat zien. Altijd onderweg, altijd in beweging. Nergens zien we een hoofd, de man is anoniem. Door de concentratie op de benen en voeten is het meer een betoverende en dynamische wandeling. Het werk heeft een sterke politieke lading en toont hierin een verwantschap met Whose Utopia (nr. 12) van Cao Fei waarin dans een middel van protest kan zijn. Met dank aan Manpower
Amirali Navaee (Iran, 1982) lives in Teheran and is a dancer. Because of the political situation in Iran, he changed his course and chose film studies. The dance film As I was leaving my city (2007) is his first production and is about a man who leaves his beloved city. It is dedicated to his brothers in Iran, who cherish constant hope for change in their country. The three minute video shows a dancing man in the street. Always on the move, always on the go. Nowhere in the video do we see the face of the man; he is anonymous. By focusing on the legs and feet, it becomes an enchanted and dynamic walk. The work carries a strong political charge and shows affinity with Whose Utopia (nr. 12) of Cao Fei. With thanks to Manpower
15
16
Benny Nemerofsky Ramsay I am a Boyband
Benny Nemerofsky Ramsay Live to Tell
2:00 min
6:00 min
Grote Gracht 87
Brusselsestraat 53
I am a Boyband (2002) van de klassiek geschoolde zanger en kunstenaar Benny Nemerofsky Ramsay (Canada, 1973) toont een knappe persiflage op de boybandcultus die jarenlang de popscene heeft bepaald. De vertolking en omzetting van het zestiende-eeuwse madrigaal (meerstemmig lied) naar een popsong is niet alleen een vette knipoog naar de jeugdcultuur. De video snijdt ook meer serieuze thema’s aan, zoals de representatie van mannelijkheid (en homoseksualiteit) en het individu versus de massa. Het al iets oudere werk, waarin de zanger alle vier de ‘rollen’ van de bandleden voor zijn rekening neemt, is nog steeds actueel. De videoclipcultuur was en is voor veel jongeren bepalend voor hoe te bewegen, hoe te dansen en hoe je te verhouden tot andere leeftijdgenoten. I am a Boyband is verwant aan The Buzz Club van Rineke Dijkstra (nr. 11). Beide kunstenaars leggen een intrigerende relatie tussen dans en jeugdcultuur. Bij Nemerofsky Ramsay draait het om de ‘gemaakte’ imago’s van de bandleden. Bij Dijkstra om de zoektocht naar de eigen identiteit en de kwetsbaarheid van het zelfbeeld van de jongeren op de dansvloer. BodyTalks toont van Nemerofsky Ramsay ook het werk Live to Tell (nr. 16).
I am a Boyband (2002) by classically trained singer and artist Benny Nemerofsky Ramsay (Canada, 1973) depicts a clever parody of the boy band culture that dominated the music scene for years. The conversion of the sixteenth century madrigal (a song for multiple voices) into a pop song is not only a humorous reference to youth culture. The video also broaches more serious themes like the representation of masculinity (and homosexuality) and the individual versus the masses. The work, in which the singer occupies all four band member ‘roles’, even though slightly dated, is still very current. Video clip culture was and still is crucial for many youngsters in order to determine how to move, how to dance and how to relate to their peers. I am a Boyband is related to The Buzz Club of Rineke Dijkstra (nr. 11). Both artists establish an intriguing link between dance and youth culture. Nemerofsky Ramsay focuses on the ‘artificial’ image of band members: Dijkstra on the search for one’s own identity and the vulnerability of the youngsters’ self image on the dance floor. BodyTalks also shows Live to Tell by Nemerofsky Ramsay (nr. 16).
In Live to Tell (2002) zingt en danst Benny Nemerofsky Ramsay (Canada, 1973) een lied van Madonna in zestien goeddeels kale ruimtes. De ruimtes zijn ondefinieerbaar door de beperkte lensbreedte van de bewakingscamera’s. Het beeld is opgebouwd uit zestien verschillende zwart-wit opnames, maar vormt duidelijk één geheel door de vooropgezette choreografie en montage achteraf. Ook de zang is op momenten meerstemmig. De kunstenaar verbeeldt een persoonlijk liefdesdrama. ‘Live to Tell’ betekent dat je een moeilijke situatie hebt doorstaan. Na het persoonlijke en kwetsbaar ogende optreden van de kunstenaar voor een ‘anoniem oog’, gaan de verschillende personages weer over tot de orde van dag. Sommigen vegen de vloer, anderen verplaatsen meubels of lopen het beeld uit. Met deze handelingen krijgt de bewakingscamera ook zijn statische rol als observator weer terug. Nemerofsky Ramsay plaatst met dit werk niet alleen de kijker in de rol van voyeur. In een groter verhaal gaat het over het effect van bewakingscamera’s als repressiemiddel. Van Nemerofsky Ramsay is ook het werk I am a Boyband te zien (nr. 15).
With thanks to the Nijs family Met dank aan de familie Nijs
Met dank aan de heer Snijders
With thanks to Mr. Snijders
In Live to Tell (2002) Benny Nemerofsky Ramsay (Canada, 1973) sings and dances a song by Madonna in sixteen bare spaces. The spaces are not recognisable because of the limited range of the security cameras used. The image, which consists of sixteen different recordings, constitutes one entity because of the preconceived choreography and the montage afterwards. The fragments are at times polyphonous and the individual dance movements melt into one overall choreography. The artist presents a personal love story. ‘Live to Tell’ is a statement – it indicates surviving a difficult situation. After the personal and vulnerable performance by the artist in front of an anonymous ‘eye’, the characters proceed to the order of the day. Some wipe the floor, others replace furniture or simply walk off. With these actions, the security camera regains its static role as an observer. Nemerofsky Ramsay not only places the viewer in the role of voyeur. He also raises the question of the effect security cameras have as a means of repression. Also on show: I am a Boyband by Nemerofsky Ramsay (nr. 15).
17
18
Lucia Nimcova Exercise 5:52 min
Elodie Pong Je suis une bombe (I am a bomb)
Brusselsestraat 134
6:00 min
Exercise (2008) van Lucia Nimcova (Slowakije, 1977) toont hoe oudere inwoners van haar geboortestad Humenné rek- en strekoefeningen en danspasjes uitvoeren. Zij doen dat vanuit hun herinnering aan de verplichte, dagelijkse gymnastiekinstructies die tijdens het communistische regime via de radio werden uitgezonden. Stram, maar uitgelaten, tonen zij de (dans)bewegingen uit het voormalig Oost-Europa. Het verleden blijkt nog altijd springlevend. Het werk laat zien hoe diep de danslessen en gymoefeningen in het lichamelijk geheugen verankerd zijn. Nimcova toont een generatie die het verleden zichtbaar met zich meedraagt. Exercise is een politiek, maar geenszins zwaar op de hand werk. Door de vertederende danspasjes en gymnastiekoefeningen wordt de toeschouwer meegevoerd in de zichtbare lol die de gepensioneerden hebben. Met dank aan Houx Digiprint
Exercise (2008) by Lucia Nimcova (Slovakia, 1977) shows older citizens from her hometown Humenné perform stretching exercises and dance routines. They perform from memory – they are routines from communist times when it was mandatory to participate in the exercises broadcast daily by radio. A bit stiff but elated, they show us these (dance) moves from the former Soviet Block. The past turns out to be very much alive. The work shows how deeply these dancing lessons and gymnastics are anchored in the body´s memory. Nimcova displays a generation that visibly carries the past with it. Exercise is a political, but not a melancholic work. The visitor is carried away by the obvious fun the pensioners have with the endearing dance routines and gymnastics With thanks to Houx Digiprint
Grote Gracht 10 Elodie Pong (Verenigde Staten, 1966) is bekend vanwege haar subtiele, analytische videowerken die ingaan op menselijke relaties, culturele codes en de impact hiervan op de hedendaagse maatschappij. De video Je suis une bombe (2006) toont een persoon die verkleed als pandabeer een erotische paaldans uitvoert. De absurde dans lijkt steeds obsessiever te worden en komt abrupt tot een einde. Het masker gaat af en een vrouw kijkt recht in de camera. Ze staat op en schetst een vrouwbeeld dat tegelijk sterk en kwetsbaar is, explosief en ontvlambaar. De paaldans wordt normaal opgevoerd voor een anoniem publiek, vaak zittend in de schemer. Bezoekers of passanten nemen de voyeuristische rol van dit anonieme publiek over. In Je suis une bombe wordt de paaldansact ontdaan van iedere vorm van sensualiteit of erotiek door het gebruik van het berenpak. De panda verwijst eerder naar onschuld en zachtheid. Met dank aan Manpower / de kunstenaar en Freymond-Guth Fine Arts Ltd.
Elodie Pong (Unites States of America, 1966) is well-known for her subtle, analytical video works that discuss human relationships, cultural codes and the impact these have on contemporary society. The video I am a bomb (2006) shows a person dressed in a panda bear costume performing an erotic pole dancing act. The absurd dance seems to become more and more obsessive until it ends abruptly. The mask comes off and a woman looks straight into the camera. She rises and sketches a female image that is at the same time both powerful and vulnerable, explosive and inflammatory. Normally, a pole dance is performed in front of an anonymous audience, sitting in the half dark. Visitors or passers-by take on the voyeuristic role of this anonymous audience. In I am a bomb the act of pole dancing is stripped of every form of sensuality or eroticism because of the use of the bear suit. The panda makes reference to innocence and softness. With thanks to Manpower / Courtesy of the artist and Freymond-Guth Fine Arts Ltd.
19
20
Fernando Sánchez Castillo Pegasus Dance (a choreography for water cannon vehicles)
Zhou Tao 1,2,3,4 3:33 min Brusselsestraat 33
12: 1 5 min Brusselsestraat 7 Fernando Sánchez Castillo (Spanje, 1970) keert zich met zijn sculpturen, video’s en performances tegen de symboliek van politieke en religieuze macht. In de video Pegasus Dance (2007) werkte hij samen met de Rotterdamse Militaire Eenheid. De panterwagens met waterkanonnen, effectieve wapens tegen oproer en rellen, worden in Pegasus Dance niet ingezet voor politieacties, maar vormen de ‘dansers’ in een sensuele choreografie. De pantserwagens draaien pirouettes in een romantische voorstelling. Door de sierlijke bewegingen van de waterkanonnen op de rug van de voertuigen doen de machines denken aan een paringsdans van libellen of watervogels. De ‘pas de deux’ van Castillo maakt van hoekige en lompe voertuigen sierlijke wezens die door hun lichaamstaal amoureuze signalen uitzenden.
In his sculptures, videos and performances, Fernando Sánchez Castillo (Spain, 1970) takes aim at the symbolism of political and religious power. For his video Pegasus Dance (2007), he collaborated with the Military Unit of Rotterdam. The armoured trucks with water cannons, effective weapons against riots, are not used in Pegasus Dance for police actions, but to portray dancers in a sensual choreography. The armoured trucks whirl around making pirouettes in a romantic performance. Because of the graceful movements of the water cannons on the back of the trucks, the dance reminds us of a courtship dance between dragonflies or sea birds. Castillo’s ‘pas de deux’ transforms angular and blunt vehicles into graceful creatures whose body language sends out amorous signals.
Pegasus Dance is in bruikleen van de Rabo Kunstcollectie.
Pegasus Dance is on loan from the Rabo Art Collection.
Met dank aan de dejurist.nu
With thanks to dejurist.nu
1,2,3,4 (2007 - 2008) van Zhou Tao (China, 1976) toont bijeenkomsten en ochtendgymnastiek door personeel van meer dan veertig winkels en bedrijven in Shanghai. De video’s werden bewerkt op de ritmes van het tellen (1,2,3,4,…) en van de bedrijfsliederen wat uiterst gestileerde beelden oplevert. 1,2,3,4 gaat over de resultaatgerichte managementstrategieën van moderne bedrijven. Deze zien zich genoodzaakt hun collectieve visie en drijfveren constant bij te stellen om maar een groter marktaandeel en een hogere winst te kunnen blijven garanderen. In tweede instantie is dit werk een verhaal over de snelle bevolkingstoename in China en de drastische veranderingen in de sociale structuur. De saamhorigheid van de groepen en de lichaamshoudingen maken dat het individu bijna opgaat in het geheel. De acties van de personeelsbijeenkomsten zorgen voor een spannende choreografie. Met dank aan de heer Koopman
In 1,2,3,4 (2007 - 2008) Zhou Tao (China, 1976) recorded morning staff meetings in over forty shops and companies in Shanghai. The video’s were edited on the rhythm of the counting (1, 2, 3, 4....) in corporate songs of these companies, which produces a very stylized image. These companies are witnessing constant changes in their collective outlook and motivations in order to secure a larger market share and high profitability. Beneath the surface of the efficiencydriven management strategies of modern companies, 1,2,3,4 shows the impact of an increasing growth in population and drastic changes in the social structure. Because of the solidarity of the groups and their body language, the individual almost gets lost in the group. The staff meetings provide for an exciting choreography. With thanks to Mr. Koopman
21
22
Hiroaki Umeda Montevideoaki
Kris Verdonck FRIEZE
5:08min
10:00min
Kommel 18-20
Brusselsestraat 56
Montevideoaki (2005) is gebaseerd op de solovoorstelling While going on a Condition, gemaakt en gedanst door Hiroaki Umeda (Uruguay, 1977) in een regie van Octavio Iturbe. In een pittige en ritmische filmmontage zien we Umeda tegen verschillende, sfeervolle achtergronden van Montevideo in Uruguay deze voorstelling dansen. De stedelijke omgeving geeft de moderne dans van Umeda een nieuwe dimensie: het lijkt alsof zijn dansstijl de juiste plek gevonden heeft. De montage en de muziek zijn een sterke aanvulling. Hiroaki Umeda is een multidisciplinaire maker: choreograaf, danser, geluid- en lichtontwerper. Door zijn extreem multimediale voorstellingen staat hij nu meer bekend als een beeldend kunstenaar dan als danser of choreograaf.
Montevideoaki (2005) is based on the solo performance While going on a Condition, created and danced by Hiroaki Umeda (Uruguay, 1977) and directed by Octavio Iturbe. In a feisty and rhythmic montage, we see Umeda dancing in this performance against different atmospheric backdrops in Montevideo, Uruguay. The urban surroundings add an extra dimension to Umeda’s modern dance: it seems as if his dance style has found its place. The montage and the music complement the dance. Hiroaki Umeda is a multidisciplinarian artist: choreographer, dancer, sound and light designer. Because of his extreme multimedia performances, he is now better known as an autonomous artist than a dancer or choreographer. With thanks to Zuiderlicht
Met dank aan Zuiderlicht
In FRIEZE (2010) van Kris Verdonck (België, 1974) zie je twee projecties van rechtopstaande, uitvergrote figuren. Ze zitten geprangd in een smalle ruimte. Zij wachten. Ze proberen zich staande te houden, maar langzaam zakken ze in elkaar. Toch proberen ze de hele tijd hun waardigheid te bewaren. ‘Keeping up appearances’, tot ze helemaal ondersteboven hangen. Daarna krabbelen ze opnieuw overeind, strijken hun kleren glad en kijken voor zich uit alsof er niets is gebeurd. Verdonck werkt in FRIEZE verder op het thema van eerdere projecties, waardoor je kunt spreken van typische ‘Verdonck-personages’. Een soort zakenmensen, netjes gekleed, beschaafd en westers, maar vastzittend in een systeem, in een onhoudbare situatie. Toch stellen zij zich hier geen vragen bij. Gelaten ondergaan ze hun lot. Volhouden is de boodschap. De figuren in FRIEZE kunnen beschouwd worden als een moderne versie van de kariatiden: de menselijke figuren die in de klassieke bouwkunst zuilen vervingen. Zij waren zowel functioneel als ornamenteel en straalden kracht uit. De kariatiden van FRIEZE tonen echter volop hun kwetsbaarheid. Van Kris Verdonck presenteert BodyTalks ook het werk GOSSIP naast de laad -en losplaats van het Theater aan het Vrijthof (nr. 23). Met dank aan Kunstkwartier 6211
In FRIEZE (2010) by Kris Verdonck (Belgium, 1974) two projections of upright, enlarged figures are on show. They are squeezed into a very small room. They are waiting. They are trying to stay upright, but slowly, they collapse. Nonetheless, they try to keep their dignity. ‘Keeping up appearances’ – until the moment they turn completely upside-down. Then they scramble up again, smooth over their clothes and stare ahead as if nothing had happened. In FRIEZE, Verdonck continues working on the theme he used before in earlier projections. You could call them typical ‘Verdonck characters’. Some kind of businessmen, dressed impeccably, civilised and Western but stuck in a system; in an untenable situation. They do not ask questions. Submissively they accept their fate. Perseverance is key. The characters in FRIEZE can be considered to be modern day versions of the caryatides: the human figures that replaced the columns in classical architecture. They were functional as well as ornamental and radiated power. The caryatides of FRIEZE however, are not shy in showing their vulnerability. Also presented in BodyTalks is the work Gossip by Kris Verdonck next to the Theater aan het Vrijthof Loading dock Theater aan het Vrijthof (nr. 23). With thanks to Kunstkwartier 6211
23
Kris Verdonck GOSSIP 3:30min Statenstraat, laad- en losplaats Theater aan het Vrijthof (binneninstallatie / indoor installation)
Met dank aan Theater aan het Vrijthof
Kris Verdonck (Belgium, 1974) occupies a special place in the wide field of video artists and film makers / choreographers. His works seem to originate from a theatrical approach in which the characters ‘on screen’ are less dancers than silent or whispering actors. GOSSIP (2010) shows a large group of people from a ‘higher class’ who are staring at the audience. They stand close to one other, side by side. What stands out, is the fact that they are all the same height. They whisper in each others’ ears, incomprehensible to the audience. At times, the whispering and gossiping stops and hard laughing can be heard. Sometimes the row of people is silent. The projected characters sometimes look the audience straight in the eyes, with patronising and smirking looks. Gossip is a ‘tableau vivant’ that ridicules and looks down on the audience. The viewer sees a pseudo-happy façade, a representation of a society standing at the edge of an abyss. They have suppressed their fear, confusion and sense of ‘Unheimlichkeit’. That there are no children in the line up speaks volumes. BodyTalks also shows FRIEZE by Kris Verdonck (nr. 22). With thanks to Theater aan het Vrijthof Image Cao Fei / 'Whose Utopia', 2006
Kris Verdonck (België, 1974) neemt binnen het brede veld van theatermakers beeldend kunstenaars een bijzondere positie in. Zijn werken lijken te zijn ontstaan vanuit een theatrale benadering waarin de personages ‘op doek’ minder dansers, maar meer zwijgende of zachtjes pratende acteurs zijn. GOSSIP (2010) toont een grote groep mensen uit de ‘hogere klasse’ die naar het publiek staart. Dicht op elkaar staan ze, zij aan zij. Wat direct opvalt, is dat de mensen allemaal even lang zijn. Ze fluisteren woorden in elkaars oren, onverstaanbaar voor het publiek. Op momenten stopt het gefluister en geroddel, dan wordt er hard gelachen of is de rij juist stil. De geprojecteerde protagonisten kijken de toeschouwer soms recht aan met een neerbuigende lachende blik. GOSSIP is als een ‘tableau vivant’ dat zich vrolijk maakt over het publiek en erop neerkijkt. De kijker ziet een pseudo-blije façade, een representatie van een samenleving die aan de rand van de afgrond staat. Hun angst, hun verwarring en hun gevoel van ‘Unheimlichkeit’ hebben zij diep weggedrukt. Het ontbreken van kinderen op het scherm is veelzeggend. Van Kris Verdonck toont BodyTalks ook het werk FRIEZE (nr. 22).
EXTRA’S
SPECIALS
Filmprogramma Lumière Cinema 13 oktober, 21.15 uur
Lumière Cinema film programme 13 October, 21:15 hrs
Lumière Cinema presenteert in het kader van BodyTalks een speciale filmavond. De geselecteerde korte dansfilms reflecteren op de werken die in openbare ruimte getoond worden. Het filmprogramma is samengesteld door Janine Dijkmeijer, directeur van Cinedans International Dance on Screen Festival. Met een introductie door danswetenschapper Jacq. Algra.
Lumière Cinema presents a special film evening within the framework of BodyTalks. The selected short dance videos reflect on the works shown in the public space. The film programme was compiled by Janine Dijkmeijer, director of Cinedans International Dance on Screen Festival with an introduction by dance researcher Jacq. Algra.
Voorprogamma Laura Vanborm FL-Air - 4 minuten Nicolas Deveaux Elephant on trampoline - 2 minuten Yves Ackermann Goddes - 1 minuut Manon Le Roy Continuum - 11 minuten Magali Charrier 12 Sketches on the impossibility of being still - 8 minuten Nicola-Frank Vachon Paganini for face - 3 minuten Joe Cobden Slow dance - 4 minuten
Supporting programme Laura Vanborm FL-Air - 4 minutes Nicolas Deveaux Elephant on trampoline - 2 minutes Yves Ackermann Goddes - 1 minute Manon Le Roy Continuum - 11 minutes Magali Charrier 12 Sketches on the impossibility of being still - 8 minutes Nicola-Frank Vachon Paganini for face - 3 minutes Joe Cobden Slow dance - 4 minutes
Hoofdfilm - The Co(te)lette Film credits: Mike Figgis, Groot-Brittannië/België 2010, 58 min. THE CO(TE)LETTE FILM is de verfilming van de gelijknamige dansvoorstelling van de Belgische choreografe Ann Van den Broek door de Britse regisseur Mike Figgis.
Main film - The Co(te)lette Film credits: Mike Figgis, Great Britain/Belgium 2010, 58 min. THE CO(TE)LETTE FILM is British director Mike Figgis’ film version of the dance performance of the same name by Belgian choreographer Ann van den Broek.
Drie vrouwen dansen in een intieme sfeer, gevangen tussen verlangen en bevrediging. In 2008 ontving choreograaf Ann Van den Broek de zogenaamde ‘Zwaan’ voor meest indrukwekkende dansproductie voor de rauwe en kwetsbare voorstelling ‘Co(te)lette’.
Three women are dancing in an intimate atmosphere, caught between desire and satisfaction. In 2008, choreographer Ann van den Broek received the so-called ‘Zwaan’ (swan) for the most impressive dance production, for the raw and vulnerable performance of ‘Co(te)lette’.
Symposium 14 oktober 10.00 – 17.00 uur
Symposium 14 October 10:00 – 17:00 hrs
Stichting Viewmaster organiseert in samenwerking met de Academie Beeldende Kunsten Maastricht en de Universiteit Maastricht/ Faculteit der Cultuur- en Maatschappijwetenschappen (Master Mediacultuur). Het thema van het symposium is de positie van het lichaam in de beeldende kunsten, de dans, de media en openbare ruimte.
Stichting Viewmaster, the Maastricht Academy for Fine Arts and Design and Maastricht University / Faculty for Cultural and Social Sciences (Media Culture Master) are responsible for the organisation. The theme of the symposium is the position of the body in visual arts, dance, media and the public space.
Locatie: Auditorium Kunstacademie Voertaal: Engels. Deelname: gratis (wel reserveren) Meer informatie over sprekers en programma zie www.bodytalks.eu Inschrijven:
[email protected]
Location: Academy of Arts auditorium Official language: English. Participation: free (make a reservation) For more information about speakers and the programme, visit www.bodytalks.eu Registrations:
[email protected]
Rondleidingen
Guided tours
Viewmaster organiseert rondleidingen door BodyTalks. Voor meer informatie over mogelijkheden en kosten, mail:
[email protected] of bel +31 (0)6 - 27 11 14 31
Viewmaster organises guided tours of BodyTalks. For more information about the options and cost, please send an e-mail to:
[email protected] or call: +31 (0)6 - 27 11 14 31
Make a move (interaction videokunst)
Make a move (interaction video art)
BodyTalks laat de bezoeker van de tentoonstelling zelf onderdeel uitmaken van de videokunst. Tijdens de opening en op zaterdag 8 oktober zal jong regionaal filmtalent, Daniel van Hauten, het publiek vragen om een beweging te maken voor zijn camera. Make a move is een studie van de non-verbale communicatie en beweging van de bezoekers.
‘BodyTalks’ will look for interaction with the audience, making them part of video art. During the opening and on Saturday October 8th, local young film talent Daniel Van Hauten will ask visitors to make their move in front of his camera. Under the titel Make a move Daniel will search for non-verbal communication and movement of the audience.
‘Make a move’ is ontstaan vanuit samenwerking met Viewmaster en OpenSpace (initiatief van Ontwerpbureau B2B).
‘Make a move’ is a collaboration between Viewmaster and OpenSpace (an initiative of Ontwerpbureau B2B).
Locatie Krakks, Brusselsestraat 114 Tijd Vrijdag 30 september van 20.00 - 23.00 uur Zaterdag 8 oktober van 20.00 - 23.00 uur
Location Krakks, Brusselsestraat 114 Time Friday 30 September 2011 from 20:00 - 23:00 hrs Saturday 8 October 2011 from 20:00 - 23:00 hrs
CINEDANS FESTIVAL
CINEDANS FESTIVAL
Cinedans International Dance on Screen Festival is een uniek festival, in Nederland en daarbuiten. Tijdens het festival staat de dansfilm centraal. Onder ‘dansfilm’ verstaat Cinedans: een wezenlijke synthese tussen twee verschillende media – dans en cinematografie. De nadruk ligt op choreografieën speciaal gemaakt voor camera en bijzondere filmadaptaties van bestaande dansvoorstellingen. Daarnaast worden speciale documentaires en retrospectieven getoond. Gedurende het festival zijn zo’n zestig korte en lange films uit binnen- en buitenland te zien. Naast het filmprogramma vinden lezingen, debatten en workshops plaats.
Cinedans International Film, Dance and Media Festival is a unique festival – both in The Netherlands as well as abroad. Dance films are the central focus. Cinedans describes a “dance film” as a true synthesis between two different media – dance and cinematography. At Cinedans the emphasis will lie on choreographies created specifically for the camera and on special film adaptations of existing dance performances. Furthermore, a selection of special documentaries and retrospectives will be shown. During the festival approximately sixty films from all over the world will be screened. In addition to the film programme, there will be readings, debates and workshops to attend.
In het veranderend medialandschap zoeken makers steeds vaker naar andere wegen om hun verhaal te vertellen. Nieuwe media en moderne techniek hebben hun intrede gedaan. Dansfilm is niet alleen meer ‘beweging op het witte doek’. Hedendaagse dansfilms zijn vaak autonome kunstwerken met een eigen taal en zeggingskracht: installaties, interactieve projecten, videoclips… Werk dat zich niet direct in een hokje laten plaatsen. Cinedans volgt deze ontwikkeling op de voet. Buiten het festival om organiseert Cinedans ‘Cinedans on tour’, een gecompileerd filmprogramma waarmee het festival door binnen- en buitenland reist.
Cinedans festival 2011 1 t/m 4 december Amsterdam Meer informatie www.cinedans.nl
NEDERLANDSE DANSDAGEN Op 7, 8 en 9 oktober kun je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat genieten van de rijkdom van de Nederlandse dans. Tijdens het festival de Nederlandse Dansdagen tonen de Maastrichtse theaters onvergetelijke voorstellingen van uiteenlopende dansstijlen. Van jong talent tot bekende choreografen, van urban dans tot klassiek ballet.
In the ever-changing landscape of media, the creators are increasingly seeking different ways of telling their stories. New media and modern technology have entered the scene – and there are new possibilities and changing insights. Dance film is no longer “movement on the black screen”, new forms are developing: installations, video clips, interactive projects … Contemporary “dance films” are often autonomous pieces of art with a language of their own and an expressiveness that cannot be pigeonholed. Cinedans closely follows this movement. Cinedans also organizes “Cinedans on tour” and travels across the world to screen a selection of the film programme.
Cinedans festival 2011 December 1st to 4th Amsterdam For more information www.cinedans.nl
DUTCH DANCE DAYS From early in the morning until late at night on 7, 8 and 9 October, you will be able to enjoy the riches of Dutch dancing. During the Dutch Dance Days festival, theatres in Maastricht will be hosting unforgettable shows of various dance styles. From young talents to well-known choreographers, from urban dance to classical ballet.
Het festival heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een kwalitatief hoogstaand dansfestival dat prestigieuze dans van eigen bodem laat zien, en in het Gala van de Nederlandse Dans de meest indrukwekkende choreografie en danser met de VSCD-prijs de Zwaan bekroont. Voor (internationale) bezoekers en programmeurs biedt het festival de uitgelezen kans om in één weekend een overzicht te krijgen van de diversiteit van de Nederlandse dans.
During the past few years, the festival has developed into a high-quality dance festival that shows prestigious dancing by national dancers, and which awards the most impressive choreographies and dancer with the VSCD ‘de Zwaan’ award at the Dutch Dancing Gala. For (international) visitors and programmers, the festival is the ultimate opportunity to get a good overview of the diversity of Dutch dancing during a single weekend.
Dit jaar zijn onder meer Club Guy & Roni, Het Nationale Ballet, LeineRoebana, Conny Janssen Danst en Meekers geprogrammeerd. Naast dansvoorstellingen biedt het festivals plaats aan exposities, dansfilms en verschillende bijeenkomst rondom dans.
On the programme this year are Club Guy & Roni, the Dutch National Ballet, LeineRoebana, Conny Janssen Danst and Meekers, among others. In addition to dance shows, the festival also hosts exhibitions, dance movies and various dance-themed meetings.
www.nederlandsedansdagen.nl
www.nederlandsedansdagen.nl
colofon / COLOPHON
BodyTalks in mede mogelijk gemaakt door / BodyTalks was made possible by the generous support from
Deze publicatie verschijnt bij gelegenheid van de tentoonstelling BodyTalks – Video Art & Cinedans in public space Maastricht / 30 september t/m 23 oktober 2011 / 18.00 - 24.00 uur This publication is being presented on the occasion of the exhibition BodyTalks – Video Art & Cinedans in public space Maastricht (NL) / September 30th - October 23rd / 18:00 - 00:00 hrs BodyTalks is georganiseerd door Viewmaster Maastricht in samenwerking met Cinedans Amsterdam BodyTalks is organised by Viewmaster Maastricht in cooperation with Cinedans Amsterdam
Partners / Partners
Tentoonstelling / Exhibition Concept en realisatie / Concept and realisation Bart van de Boom - Stichting Viewmaster Samenstelling / Curated by Bart van de Boom - Viewmaster Janine Dijkmeijer - Cinedans Projectbegeleiding / Communicatie / Project assistance / Communication Jantine Claus Adrienne Peters (Buro Walnoot)
6211
Technische realisatie / Technical realisation AV&F, Maastricht Paul Coenen, Riemst Zuid Projecten, Sittard Publicatie / Publication Teksten / Texts Bart van den Boom Eindredactie / Vertalingen / Editing / Translations Adrienne Peters (Buro Walnoot) Jantine Claus Eurolingo, Maastricht Vormgeving / Graphic design Ontwerpbureau B2B, Maastricht Videostills Beeldrecht bij de kunstenaars / Copyright held by the artists Oplage / Edition 4.000 gratis / free Stichting Viewmaster wil videokunst (en aanverwante media) positioneren in de Euregio door spraakmakende videokunstprojecten in de stedelijke en openbare ruimte (en andere bijzondere locaties) te realiseren. Inhoudelijk staan artistieke, maatschappelijke en culturele actualiteiten centraal. Viewmaster wil een groot en nieuw publiek bereiken en nieuwe samenwerkingsverbanden opzetten. Viewmaster foundation wants to place video art (and related media) in the Euregion, by realising high-profile video art projects in the urban and public space (and other special locations). Artistic, social and cultural topicalities are the main focus. Viewmaster wants to reach a large and new audience and set up new partnerships.
Met dank aan / We would like to thank Kunstenaars / The artists Marina Abramovi´c (RS), Yves Ackermann (CH), Francis Alÿs (BE), Tammuz Binshtock (IL), Matthijs Blonk (NL), Peter Bogers (NL), Michal Butink (NL), Compagnie Collateral (CH), Stéphanie Decourteille (CA), Rineke Dijkstra (NL), Coa Fei (CN), Hiroaki Umeda (UY), Euripides Laskaridis (GR), Amirali Navaee (IR), Benny Nemerofsky Ramsay (CA), Lucia Nimcova (SK), Elodie Pong (CH), Fernando Sánchez Castillo (ES), Zhou Tao (CN), Kris Verdonck (BE). En verder / And more over to AV&F, Adrienne Peters, Ans Muijers, Antoine Berghs, Bart van Dongen, Benedicte Caenen, Bestuur Stichting Viewmaster: Mique Eggermont, Sander van der Sluis, Peter van Loon, Comité van Aanbeveling: Guus Beumer, Jan Boelen, Jo Coenen, Bart Rutten, Imogen Stidworthy, Centre Céramique, David Deprez, Erik J. De Jong, Hans Thewissen, Hiskia Linnenkamp, Ike kamphof, Jantine Claus, Jikke Beek, Karin Peulen, Marc Geuskens, Maria Essers, Paul Devens, Paul Koenen, Peggy Olislaegers, Peter Fransman, Peter Missotten, Peter Snellens, Romy Finke, T36 en Theus Zwakman. BodyTalks is mogelijk gemaakt door genereuze medewerking van de volgende particulieren, winkels, en bedrijven / BodyTalks was made possible by the cooperation of participating persons, shops and businesses AdHoc Beheer, Art2C, de familie Nijs, de heer Koopman, de heer Noten, de heer Peelen, de heer Snijders, de heer Van Iterson, de heer Vermin, de heer Weyzen, dejurist.nu, fam. Gosé, Hout Brox Maastricht, Houx Digiprint, Manpower, Tattooshop Body-Pleasures, The Blue Company, Zuiderlicht. Viewmaster ondersteunt de ambitie van Via2018 (Maastricht Kandidaat Culturele Hoofdstad van Europa 2018) Viewmaster supports the ambition of Via2018 (Maastricht Candidate European Capital of Culture 2018)
Stichting Viewmaster Herbenusstraat 51, 6211 RB Maastricht, NL +31 (0)6 52 02 52 72
Design Ontwerpbureau B2B Image Yves Ackermann / 'Prototype', 2007
www.bodytalks.eu
