Grace-dossier Brief van Mark de Vincenz aan professor Bishop
15 oktober 2009 Professor Bishop, Ik heb deze brief al heel vaak geschreven, maar nooit de bedoeling gehad hem echt te sturen. Nu ben ik echter vastbesloten en ik vraag me af of het misschien al te laat is. U dacht waarschijnlijk dat u deze brief nooit hoefde te lezen. Tja, het is tijd om u teleur te stellen. Jarenlang heb ik me verzet tegen de herinneringen aan wat er op de Ghost is gebeurd. Ik heb echter van mijn ervaringen als rechercheur geleerd dat het verleden hardnekkiger in ons bewustzijn blijft naarmate we meer ons best doen om het te verdringen. Vooral als dat verleden is verbonden met schuld, wanhoop en angst. Sinds ik heb gehoord dat het college onder een nieuwe naam heropend is, gaat er geen dag voorbij waarop ik me niet afvraag hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Was het toeval? Het noodlot? Of kismet, zoals Eliza het noemde? Geloof me, ik heb de dood de afgelopen jaren heel vaak gezien, maar die heeft me nooit meer zo geschokt als op de Ghost.
7
Wilt u nog steeds weten wat er op de berg is gebeurd? Zal ik het u vertellen? Zal ik verslag doen van de manier waarop we ons hebben gedragen op het moment dat het gebeurde? Want daarin was u het meest geïnteresseerd, nietwaar? Niet in de waarheid, maar in de leugens die we vertelden. Ik vraag me vaak af of we allemaal door dezelfde nachtmerries gekweld worden. In mijn dromen zie ik iedereen in elk geval terug: Eliza in de tunnel, Paul die het ijshouweel in de gletsjer slaat, Kathleens lach, Franks krankzinnige ideeën. Daarom ben ik bij de recherche gegaan, heb ik geholpen bij het oplossen van talloze moorden, heb ik daders achter de tralies gekregen. De ironie van het noodlot, zou Paul gezegd hebben. Hoe vindt u dat? Bent u teleurgesteld dat het experiment mislukt is? Bent u teleurgesteld dat u onze aantekeningen nooit hebt gelezen? Ik kan alleen zeggen dat we ze op een veilige plek opgeborgen hebben, en dat ik hoop dat u gekweld wordt door de wetenschap dat ze ergens liggen. We hebben destijds echter gezworen dat we nooit een woord zouden zeggen over wat er was gebeurd. Wij… dat waren Mi Su Eliza Chung, Paul Forster, Frank Carter, Kathleen Bellamy, Martha Flemings, Milton Jones en natuurlijk Grace Morgan. Herinnert u zich Grace nog? Mark de Vincenz
8
1
‘Demon Days.’ Nee, Alsjeblieft niet! Ze had de demonen net verjaagd! Katie schakelde naar het volgende nummer op haar playlist. ‘Hope There’s Someone’ van Antony and the Johnsons. Dat was ook niet beter. Ze duwde de gedachte aan Sebastien snel weg. Waarschijnlijk waren er oneindig veel tragische nummers over liefdeskoppels. Niet aan denken. Voorbij is voorbij. Ze staarde naar de steile rotswand die een eind achter de Solomonrots opdoemde. Katie had de afgelopen winter elke vrije minuut in de fitnessruimte van Grace College doorgebracht, waar ze twee sets van twintig herhalingen op de apparaten deed: bovenarmen, buikspieren, kuiten, onderbenen, rug, billen. Nu was ze uitstekend voorbereid op het nieuwe klimseizoen. Katie zocht op haar iPod en belandde toch weer bij Robert Forster. Was het toeval dat ze van zijn muziek hield? Tenslotte was de naam Forster erg bekend in de vallei. En de demonen leidden hun eigen leven, dat wist ze uit ervaring. Ze luisterde naar de muziek.
9
The fingers of fate, stretch out and take, us to a night. Daarna haalde ze haar mobiel uit haar broekzak en bekeek de lijst met onbeantwoorde oproepen, allemaal aan dezelfde persoon. Waarom belde hij niet terug? Ze wachtte op een telefoontje van de Hertog, zoals Benjamin hem had gedoopt toen ze na hun klimavontuur op de Ghost weer op school terug waren. Ze verwachtte op z’n minst een sms’je, een teken van leven, al was het maar een smiley of zo. Maar niets? Ze stopte haar mobiel weer in haar zak. The half whispered hopes, the dreams that we smoked. Katie strekte haar benen. Vanaf haar plek aan de oever van Lake Mirror had ze een fantastisch uitzicht. Het was een van de helderste dagen die ze hier boven tot nu toe had meegemaakt en de omgeving was adembenemend. De sneeuw en het glinsterende wateroppervlak van het meer reflecteerden het licht zo sterk dat het pijn deed aan haar ogen. Ze schoof haar zonnebril naar beneden en legde haar hoofd in haar nek. Op de berghellingen en de toppen om haar heen lagen nog meters sneeuw, hoewel er de afgelopen dagen heel wat was gesmolten onder invloed van de zogenoemde Pineapple Express. De Pineapple Express, die ook wel Kona-storm werd genoemd, stak altijd op als de vochtige, warme luchtmassa’s uit Hawaï op de arctische luchtmassa’s van Canada botsten. Tot eergisteren hadden tropische regenbuien de vallei geteisterd; daarna was de zon plotseling achter de wolken tevoorschijn gekomen en nu – in februari op tweeduizend meter hoogte – was het vijftien graden! Katie keek op haar horloge. Nog ruim dertig minuten voordat haar volgende college begon. Zou ze nog een keer proberen hem te bellen? Katie wilde haar mobiel al pakken
10
toen ze vanuit haar ooghoeken Julia en Chris aan zag komen. Ze wandelden hand in hand langs de oever en toen ze de bank waarop ze zat hadden bereikt, knikte Katie naar ze. Chris liet zich naast haar vallen en trok een dopje uit haar oor. ‘Waar luister je naar?’ Hij hield het dopje bij zijn oor. ‘O, Robert Forster?’ ‘Wat dacht jij dan? “Teenage Dream” van Kate Perry?’ Julia lachte zachtjes, maar trok daarna een somber gezicht. ‘Katie, heb jij mijn aantekeningen voor de Franse les ergens gezien? Sinds vanochtend zijn ze spoorloos verdwenen.’ ‘Dat hoor ik nu al uren.’ Chris zuchtte. ‘Ja! Omdat jij me niet kunt vertellen of ik ze bij me had toen ik naar je kamer kwam.’ ‘Als je ’s nachts naast mijn bed staat zie ik alleen wat je niet draagt, liefje, en niet wat je in je hand hebt.’ Katie trok haar wenkbrauwen spottend op, maar gaf geen commentaar. Normaal gesproken vond ze het heerlijk om Chris te provoceren, vooral nadat hij haar tijdens hun beklimming van de Ghost gewoon in de steek had gelaten, maar vandaag… Ze zuchtte. Het was veel te zonnig voor haar gebruikelijke stekelige opmerkingen. ‘Waar was je vanochtend?’ vroeg ze aan Julia. ‘Was je vergeten dat we op de loopband zouden trainen?’ Julia keek naar haar met een schuldige blik in haar ogen. ‘Het spijt me, we hebben ons verslapen.’ Chris grijnsde. ‘Verslapen?’ Julia haalde haar schouders op en glimlachte verlegen. ‘Ja, verslapen.’ ‘Sinds Debbie jullie niet meer bewaakt, “verslaap” je je bijna elke dag,’ antwoordde Katie. ‘Niet jaloers worden!’ Chris sloeg zijn arm om Julia heen.
11
‘Jezus, Chris.’ Katie schudde verveeld haar hoofd. ‘Zelfs als jullie het hier naast me op de bank zouden doen, zou ik er geen aandacht aan schenken.’ Dat was natuurlijk niet waar. En vooral niet als ze eraan dacht dat de Hertog nog steeds niet had gebeld. Bovendien ergerde ze zich aan de relatie tussen Chris en Julia, nu nog meer dan in het begin. Na wat er op Remembrance Day was gebeurd, leken ze de prijs voor het perfecte paar te willen winnen en sinds Kerstmis was dat zelfs nog erger geworden. Er was iets gebeurd, maar Katie was er nog niet achter wat dat was. Aan de andere kant maakte het niet uit. Zij had haar eigen geheim. ‘Zien we elkaar straks bij de les?’ Katie knikte. ‘Veel succes met je zoektocht naar je Franse aantekeningen. Misschien liggen ze in de koelkast, zoals pasgeleden je formules!’ riep ze Julia na. ‘Die lagen niet in de koelkast…’ Julia zwaaide naar haar. ‘… maar in het vriesvak.’ Als haar studie zo goed bleef gaan, wilde Katie Frans als hoofdvak houden. Sinds haar stomme docent Frans Peter Forster zo tragisch aan zijn eind was gekomen – nee, Katie had absoluut geen medelijden met hem – gaf André Marot Franse les. Het liefst zou ze deze professor heilig verklaren, alleen al vanwege zijn uitspraak. Bovendien hield hij geen geestdodende monologen over een stoffige schrijver die treurde om het verlies van zijn jeugd. Katie wilde het dopje van haar iPod weer in haar oor stoppen, toen haar mobiel op haar heup vibreerde. Ze viste de telefoon zo gejaagd uit haar zak dat hij bijna viel. Voordat ze op het groene knopje drukte haalde ze diep adem.
12
Rustig, Katie, hij hoeft tenslotte niet te horen dat je op zijn telefoontje wacht. ‘Hoi.’ ‘Is dat alles wat je kan bedenken als je mijn naam op het display ziet? Hoi?’ Zijn donkere stem klonk spottend. ‘Je weet toch dat ik in de categorie “stille wateren hebben diepe gronden” val?’ Katie staarde naar het meer, waarvan niemand de werkelijke diepte leek te kennen. ‘Ik heb niet veel tijd en ik ben ook niet alleen.’ ‘Waarom bel je me dan?’ Hij lachte zachtjes. ‘Het is altijd een plezier om met je te praten.’ ‘Waarom doe je het dan zo weinig?’ ‘Hoor ik een bepaald verlangen in je stem?’ ‘Hoor ik een bepaalde ijdelheid in jouw stem?’ ‘Toe nou, Katie, geef het maar toe! Je mist me. Ben je alleen?’ Katie stond op en liep een stukje langs de oever, waarna ze op de volgende bank, die een paar meter verderop stond, ging zitten. ‘Ik word stapelgek in de vallei,’ zei ze zachtjes. ‘Mijn hoofd explodeert binnenkort nog. En als Sam Ivy tijdens de filosofieles nog één keer sms’t omdat hij een afspraakje met me wil, dan kots ik over zijn voeten heen.’ Hij lachte opnieuw. ‘Waarom wil je geen afspraakje met hem?’ Ze hield haar mobiel aan haar andere oor. ‘Omdat ik liever over zijn voeten heen kots!’ Er klonk gekraak op de lijn; daarna hoorde ze zijn stem weer, die plotseling een ernstige klank had. ‘Katie, we moeten elkaar eindelijk zien.’
13
Ze deed haar ogen dicht. ‘Je kent de regels,’ zei ze. ‘Ja,’ antwoordde hij. ‘En ik ga ermee akkoord. De dag van de waarheid.’ Katie hoorde haar hart bonken. Ging hij ermee akkoord? Waarom nu ineens? Sinds hij vanuit het niets in het begin van het jaar contact met haar had opgenomen, had de Hertog geweigerd om haar zijn echte naam te vertellen. Dat was echter haar voorwaarde geweest om toe te stemmen in een ontmoeting met hem. ‘Zaterdag?’ hoorde ze hem vragen. Er klonk opnieuw gekraak. ‘Ben je er nog?’ Ze hoorde niets. Had hij opgehangen? Of was ze op een plek in de vallei waar plotseling geen ontvangst meer was? Ze staarde naar haar mobieltje en de hoeveelheid groene balkjes. ‘Katie? Katie?’ Opgelucht hoorde Katie zijn stem weer. ‘Ja.’ ‘Ik moet ophangen. Zaterdag in Fields. Het kleine café naast de sportwinkel?’ ‘Oké.’ ‘Katie? Het is een hele tijd geleden. Ik… Ik mis je.’ Ze glimlachte. Wat wilde hij nu horen? Ik jou ook? Dat plezier zou ze hem niet doen. ‘Doe de groeten… aan Paul Forster,’ zei ze in plaats daarvan. ‘Zeg maar tegen hem dat ik aan hem denk.’ Ze hoorde hem lachen en toen ze het gesprek wegdrukte voelde ze zich ineens min of meer gewichtloos. Zulke momenten waren er nog maar heel weinig in haar leven geweest sinds het ongeluk van Sebastien. Katie staarde naar de witte top van de Ghost en duwde
14
de herinnering aan het drama dat ze hadden meegemaakt weg. De nauwe gletsjerspleet, de angst, de paniek… Gewoon op ‘delete’ drukken, Katie, en weg ermee. Alleen het gevoel van vrijheid dat ze had gehad toen ze op de top stond was belangrijk. Het was een gevoel dat de Hertog met haar had gedeeld. Ze ademde de frisse, heldere lucht in, legde haar hoofd weer in haar nek en genoot van de zon op haar gezicht en de nadrukkelijke stilte, die hier, zo dicht bij de campus, zo zeldzaam was. Katie kon echter niet lang van de rust genieten, want meteen daarna hoorde ze voetstappen op het grind en een stem. ‘Paul?’ fluisterde iemand met een vreemde ondertoon in zijn stem. Geschrokken keek Katie achter zich en ze zag Benjamin staan. In tegenstelling tot anders was hij niet onbezorgd en vrolijk, en hij was ook niet aan het filmen. In plaats daarvan hoorde ze een zweem van agressie in zijn stem, waarvoor ze geen verklaring had. Zijn ogen zwierven rusteloos over het meer. Katie was volkomen verrast toen hij zijn hand op haar schouder legde en zijn vingers in haar jas klauwden. ‘Je denkt aan een lijk?’ vroeg hij hees. ‘Aan Paul? Paul Forster?’
15
Grace-dossier Voorradenlijst
Martha Wie nog iets mist, graag erbij schrijven! vlees, eenpansgerechten, vruchten, groente meel, pasta, brood in blik, beschuit, havervlokken, knäckebröd, rijst zout, olie, margarine, jam, suiker, kruiden koffiepoeder, thee, mineraalwater, melkpoeder, cacao wc-papier, zeep, tandenborstels en tandpasta, vuilniszakken, keukenrollen Milton regenkleding, stevige schoenen borden, bestek, blikopener slaapzak en slaapmat zaklamp en reservebatterijen eerstehulpspullen, medicijnen paspoort, geld aansteker, zakmes, kompas, signaalfluit Wie haalt de waterzuiveringstabletten in Fields?
16
Grace En wat denken jullie van chocola? Frank En alcohol?????? Paul Die mag je zelf sjouwen. Mark Denken jullie eraan dat we in het hooggebergte zitten? Bergschoenen, stijgijzers, gletsjerbril (heel belangrijk!) en ijshouweel of ijsbijl.
17
2
‘Paul Forster? Ik zou niet weten wat je bedoelt,’ zei Katie. De kilte in haar stem hoefde ze niet te spelen. Benjamin liet haar schouder los, liep om de bank heen en ging recht voor haar staan. Wat was er met hem aan de hand? ‘Je ziet er afschuwelijk uit,’ zei ze. ‘Wanneer heb je je haar voor het laatst gekamd? En wat is er met je kleren gebeurd? Heb je door de modder gerold?’ Eén moment staarde Benjamin op haar neer terwijl zijn handen over de dunne trui wreven die was bedekt met een dikke rode stoflaag. Voor de verandering droeg hij zijn blauwe lievelingsjack niet. ‘Echt, Ben, je hebt dringend een douche nodig.’ Hij mompelde iets wat ze niet verstond, draaide zijn gezicht naar de zon en knipperde hevig met zijn ogen. ‘Haal de zon uit mijn ogen!’ Jezus, zijn pupillen waren enorm. Ze glansden als zwarte marmeren knikkers in de diepliggende oogkassen. ‘Ben, wat heb je genomen?’ ‘Het is zo licht,’ mompelde hij. Hij sloeg zijn armen voor zijn gezicht en stootte een zeldzaam geluid uit. Het
18
klonk als het huilen van een nachtvogel. ‘Doe het uit, Katie.’ ‘Wat?’ ‘De lichten! Het is gewoon te fel, snap je?’ Zijn gefluister was overgegaan in schreeuwen. Katie stond op en wilde weglopen, maar hij reageerde meteen en versperde haar de weg. ‘Laat me met rust, Ben.’ ‘Met rust? En dan? Dan verstar ik, net zo lang tot ik dood ben.’ Hij stond nu recht voor haar en Katies adem stokte in haar keel door de doordringende stank die uit zijn mond kwam. ‘Kijk, rode wolken.’ Benjamin spreidde zijn armen uit en wankelde naar de oever van het meer. Hij zette zijn voeten zo voorzichtig voor elkaar dat het net was of hij op een evenwichtskoord balanceerde. ‘Hij heeft me geroepen,’ zei Ben dromerig. Katie vloekte binnensmonds. Wat Ben ook geslikt of gerookt had, in deze toestand kon ze hem onmogelijk alleen laten. ‘Waar heb je het over?’ Ze liep achter hem aan en pakte zijn arm. ‘Paul Forster,’ riep hij. ‘Hij heeft me geroepen, snap je dat niet? Ik ben uitverkoren.’ Shit. Benjamin was helemaal in de war. Hij was gewoon op een andere planeet. Katie had nooit begrepen waarom sommige mensen zich zo volstopten met drugs dat ze alle realiteitszin verloren. Oké, ze wist natuurlijk hoe een roes voelde en wat een kick was, maar dat was iets anders. ‘Beheers je, Benjamin.’ Ze trok hem bij de oever weg. Een fractie van een seconde leek hij haar te begrijpen en liep hij gehoorzaam met haar mee, maar op zijn gezicht
19
lag een zeldzame uitdrukking. Hij lachte, maar het klonk hatelijk. ‘Je moet naar de ziekenboeg.’ Katie praatte langzaam en overduidelijk. ‘Mevrouw Briggs geeft je wel iets waardoor je kalmeert. Je hebt hulp nodig.’ Hij draaide zijn hoofd en staarde naar haar met een geslepen blik in zijn ogen. ‘Met wie belde je daarnet, Katie? Met wie? Met wie? Vertel het me! Toe, Katie!’ Zijn arm schoot naar voren. Hij wilde haar mobiel afpakken, die ze nog steeds in haar hand had, maar Katie liet hem snel in haar broekzak glijden. Er klonk een gegrom in zijn keel dat bijna niets menselijks meer had. Katie deinsde achteruit. Zo had ze Ben nog nooit meegemaakt. Hij was heel erg onder invloed en tegelijkertijd leek hij omringd door een kou waardoor hij vergat wie hij was. Nee, dacht ze een fractie van een seconde lang, hij draagt gewoon geen masker meer. Dat heeft hij laten vallen. ‘Klopt het dat je met de Hertog hebt gebeld? Onze gluiperige vriend die op de Ghost bij ons was? Je hebt hem gevonden, hè?’ ‘Ik?’ ‘Ja, tijdens dat weekend in november met die hevige storm, waardoor wij opgesloten zaten in de vallei.’ ‘Ik moet naar college, Ben. En jij ook.’ Ze probeerde langs hem te lopen, maar hij pakte haar jas en hield haar vast. ‘Waar ben je het weekend van Remembrance Day geweest, Katie?’ Plotseling was de blik in zijn ogen weer helder. ‘Weg.’ ‘Debbie zei dat je op zoek was naar de Hertog.’ Hij lachte verward. ‘De Hertog van Grace Valley, die samen met ons
20
de Ghost heeft beklommen en toch niet op mijn opnames te zien is. Alsof hij nooit bestaan heeft! Maar misschien bestaat deze hele vallei wel niet.’ ‘Doe normaal, Benjamin.’ Hij draaide zich abrupt naar haar om. ‘Je denkt dat ik geschift ben, hè?’ ‘Zeg jij het maar.’ ‘Wáárom is hij niet op mijn opnames te zien?’ schreeuwde hij. Katies hart bonkte; ze was zich bewust van elke afzonderlijke slag. Gewoon kalm blijven, zei ze tegen zichzelf. Ze aarzelde even. ‘Waarom is dat zo belangrijk voor je?’ vroeg ze daarna. ‘Neem me niet in de maling.’ Ben kneep zijn ogen woedend half dicht. ‘Doe niet net alsof je niet weet waarover ik het heb. Hij was er plotseling, heeft samen met ons de berg beklommen en is weer verdwenen… als een geest. Als een geest,’ herhaalde hij. Katie staarde over Benjamins schouder naar de campus, die langzaam leger werd. Alex Claus zwaaide op de trap naar haar. Hij had net als zij Frans als hoofdvak. Helemaal tegen haar gewoonte in zwaaide ze terug en ze wilde naar hem toe lopen, maar Benjamin hield haar arm vast. Katie struikelde en kon nog net haar evenwicht bewaren. ‘Jezus, Benjamin, zorg ervoor dat je uit die trip komt,’ siste ze. Ze probeerde haar hoofd te draaien om te zien of Julia en Chris al van hun wandeling terugkwamen, maar Ben versperde haar zicht doordat hij voor haar ging staan. Zijn greep om haar arm werd steviger. ‘Laat me los!’ ‘Paul Forster is ergens, klopt dat?’
21
‘Paul Forster is al zo’n vijfendertig jaar dood.’ ‘Je weet heel goed wat ik bedoel.’ Katie voelde dat ze begon te trillen. Waarom begon hij uitgerekend nu over de Hertog? Wekenlang hadden ze niet meer over hem gepraat en had niemand zijn naam genoemd. Katie was degene geweest die afgelopen zomer had voorgesteld om de Ghost, de hoogste berg van de vallei, te beklimmen. Vlak voor hun vertrek was er een jongen met een kortgeknipte baard, rood haar en een litteken op zijn wang opgedoken. Hij bezat een van de zeldzame kaarten van de vallei en had zich voorgesteld als Paul Forster. Later hadden ze ontdekt dat het zijn echte naam niet was. Aan het eind van hun tocht was hij gewoon verdwenen. En Katie had de echte Paul, een van de studenten die in de jaren zeventig tijdens hun tocht naar de Ghost spoorloos verdwenen waren, in een gletsjerspleet gevonden. Bijna veertig jaar lang was de ijzige spleet zijn graf geweest. ‘De Hertog is een leugenaar die een valse naam heeft opgegeven. Ik heb geen idee waarom,’ zei Katie. ‘En het kan me ook niets schelen.’ ‘Je liegt, Katie.’ Ze zag plotseling dat hij over zijn hele lichaam trilde. ‘Jezus, Benjamin, ga naar bed en slaap je roes uit, anders kom je net als Debbie op de afdeling Psychiatrie terecht.’ Hij vermorzelde haar arm bijna. ‘Je bent ijskoud, hè, Katie? Zo koud en hard als het ijs op de gletsjer.’ Normaal gesproken kreeg hij een goed humeur van de troep die hij nam en soms werd hij er hyperactief van, maar Katie had hem nog nooit zo agressief meegemaakt. Wat hij zei klonk alsof hij een trip meemaakte die hem in een ande-
22
re wereld vasthield. Hij was heel erg in de war en als hij haar naam niet de hele tijd herhaalde zou ze denken dat hij haar niet herkende. Toen hij weer begon te praten rook ze de walgelijke stank uit zijn mond opnieuw. ‘Ik heb gezien wat er tussen jullie was.’ ‘Wat dan?’ Benjamin liet haar heel even los. ‘Vibraties,’ mompelde hij. ‘Echte vibraties. Hij vond je fantastisch en had het liefst de kleren van je lijf gerukt. De hele tijd, vanaf het eerste moment. De Hertog ging alleen om jou met ons mee. Voor ons had hij geen belangstelling. En jij hebt ook geen belangstelling voor ons, hè? Vertel, waarom ben je in de vallei? Wie heeft je gestuurd?’ ‘Gestuurd?’ Katie voelde dat ze woedend werd. Ze wilde wegrennen, maar op hetzelfde moment pakte Benjamin haar weer vast. Hij was niet groter of zwaarder dan zij, maar hij had ineens een enorme kracht. ‘Wie heeft je de opdracht gegeven om naar de vallei te komen?!’ schreeuwde hij. ‘Waar heb je het over?’ ‘Je hebt de opnamen van hem gewist, hè? Je hebt mijn camera gepakt en er iets anders overheen opgenomen.’ ‘Ik heb er geen flauw idee van hoe dat ding werkt.’ Benjamin kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Of ging het ergens anders om? Wilden jullie dat ik op de berg crepeerde?’ Hij grijnsde. ‘Waarschijnlijk dachten jullie dat ik het niet zou halen. Dat ik het op zou geven. Heb je het risico genomen dat ik dood zou gaan, Katie?’ ‘Niemand heeft je gedwongen om met ons mee naar boven te komen.’ Zijn greep verslapte en Katie had zich los kunnen trekken, maar iets in zijn stem hield haar tegen.
23
‘De lichtstraat,’ zei hij heel langzaam, alsof hij met zijn gedachten worstelde, alsof het oneindig moeilijk was om elke afzonderlijke letter uit te spreken. Hij draaide zijn gezicht naar het meer en kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Zie je hem, Katie? Zie je hem? Soms verdwijnt hij, en dan is hij er weer.’ Ze las angst in zijn ogen. ‘Jij ziet hem toch ook, Katie?’ Ze hield haar adem in. ‘De lichtstraat leidt naar de oneindigheid. Ik wist het, alleen daarom heb ik de berg beklommen. Omdat de gletsjer…’ Hij fluisterde nu. ‘De gletsjer is er niet echt, snap je? Het is een weerspiegeling van de Melkweg, en weet je waar die ons naartoe leidt? Ons allemaal?’ Katie zag Chris en Julia arm in arm dichterbij komen op het pad. Godzijdank! Zij moesten haar helpen om Ben naar de ziekenboeg te brengen, want daar hoorde hij, en snel ook, voor zover zij het kon inschatten. Ben begon te zingen. ‘And if you listen very hard. The tune will come to you at last…’ Het klonk bijna alsof hij huilde. ‘When all are one and one is all – to be a rock and not to roll.’ Ze gebaarde naar Chris en Julia dat ze zich moesten haasten. ‘And she’s buying a stairway to heaven.’ Katie schraapte haar keel en legde haar hand op Bens schouder. Die was vies en vochtig. ‘Ooit zal iemand je bij de decaan melden, Ben,’ zei ze nadrukkelijk. ‘En dan word je van school getrapt, snap je?’ ‘Niemand kan me de vallei uit krijgen, Katie, dat is onmogelijk.’ Zijn stem was toonloos. ‘Er is geen weg terug als je eenmaal zo ver gekomen bent.’
24
‘O, ja? Je zal zien hoe snel dat gaat.’ Hij draaide ineens zijn hoofd. Zijn gezicht was weer helemaal normaal en had zelfs de opgewekte uitdrukking die karakteristiek was voor Benjamin. Zijn pupillen waren nog steeds enorm, maar zijn blik was helder. Julia en Chris waren inmiddels vlakbij. ‘Je hebt er geen idee van wat er in deze vallei aan de hand is, hè?’ vroeg Ben. Benjamin liet Katie alleen voordat Chris en Julia bij haar waren. Hij liep met snelle stappen dwars over het gazon naar het historische deel van het schoolgebouw, waarvan de schoorstenen en gevel bijna onwerkelijk scherp tegen de blauwe hemel afstaken. Katie staarde hem sprakeloos na en kon niet geloven dat hij niet eens wankelde. Plotseling wist ze niet meer of het echt was geweest. Misschien had hij net gedaan alsof? De vraag was alleen waarom. Katie probeerde zich te herinneren wanneer ze hem voor het laatst had gezien. Ze wist het niet meer. Het was tentamentijd en iedereen had het razend druk. Ze hadden nauwelijks tijd om met elkaar af te spreken of met elkaar te praten. Waarschijnlijk had ze hem tijdens een van de verplichte vakken voor het laatst gezien. ‘Is er iets?’ vroeg Julia toen Chris en zij bij Katie waren. ‘Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien.’ ‘Chris, wat is er met Benjamin aan de hand?’ vroeg Katie in plaats van antwoord te geven. ‘Wat moet er met hem aan de hand zijn?’ ‘Hij is helemaal in de war.’ Chris lachte. ‘Dat is toch niets nieuws?’ ‘Nee, het was deze keer anders. Hij was agressief.’
25
‘Ben?’ Julia schudde ongelovig haar hoofd. ‘Bovendien zei hij heel vreemde dingen.’ Chris haalde zijn schouders op en glimlachte. ‘Misschien heeft hij ruzie met zijn vriendje gehad?’ ‘Zijn vriendje?’ ‘Weet je dat nog niet?’ Julia glimlachte nu ook. ‘Wat?’ ‘Hij heeft een relatie met Tom, een van de ouderejaarsstudenten. Die van het schooltheater. Kan je je zijn afgrijselijke Hamlet nog herinneren?’ Katie schudde haar hoofd. ‘Tom en Benjamin? Dat heeft niemand me verteld.’ ‘Tja,’ zei Chris terwijl hij zijn armen in de lucht stak. ‘Sinds ze Debbie naar het psychiatrisch ziekenhuis hebben gestuurd, hapert de nieuwsdienst op Grace. Anders zou je weten wat er aan de hand is. Benjamin is al tijden niet meer in zijn appartement geweest. Waarschijnlijk slaapt hij in de bungalow van Tom. Ik heb zelfs het gevoel dat hij het filmen verwaarloost.’ Katie dacht na. ‘Hoor eens, hij lijkt bepaald niet stapelverliefd. Hij was superhigh en kletste over lichtstraten en opdrachten.’ Julia blies een haarlok van haar voorhoofd. ‘Jammer dat we te laat waren. Dat moet een hele show geweest zijn.’ Chris rolde met zijn ogen. ‘Ik heb daar absoluut geen behoefte aan,’ bromde hij. ‘David heeft al honderd keer gezegd dat hij eindelijk met die drugs moet stoppen, maar Benjamin lacht hem gewoon uit en beweert dat zelfs Mozes waarschijnlijk high was toen hij het brandende braambos zag. Misschien heeft hij gelijk, maar hoe dan ook, ik bemoei me er niet mee…’ Chris zweeg even en kneep zijn ogen half
26
dicht. ‘Als iemand daar eenmaal aan begonnen is, kan je als buitenstaander nauwelijks iets doen.’ Katie schudde haar hoofd. Chris en Julia begrepen niet wat ze wilde zeggen, maar aan de andere kant maakte dat ook geen verschil. Zij leefde haar leven en Ben dat van hem. In principe ging het haar niets aan als hij zichzelf kapot wilde maken. Ze draaide zich om. ‘Ook goed,’ zei ze. ‘We komen te laat voor de verplichte biologieles. Shit, en ik heb me niet voorbereid.’ ‘Wat wilde Ben eigenlijk uitgerekend van jou, Katie?’ hoorde ze Julia vragen. ‘Hij is anders niet bepaald je beste vriend.’ Katie kromp ineen, maar haar stem was volkomen kalm toen ze zei: ‘Ik heb geen flauw idee. Hij kletste onzin over “Stairway to Heaven”. En als je het mij vraagt, dan stond hij niet op de eerste traptrede naar de hemel, maar was hij een flink eind op weg naar de hel.’
27
