Fred Bekky (The Pebbles) Foto : Alfons Maes THE GOLDEN YEARS PIRAAT DJ JOHN PEEL LUMSK INTERVIEW BURT BACHARAH

Fred Bekky (The Pebbles) • Foto ©: Alfons Maes

KEYEYSS & CHORDS

JANUARI 2006

A Very Happy

2 0 0 6

LUMSK INTERVIEW

Keys & Chords

THE GOLDEN YEARS

BURT BACHARAH

PIRAAT DJ JOHN PEEL

1

HOOFDREDACTEUR / VORMGEVING EINDREDACTIE Alfons Maes KEYS & CHORDS IS EEN UITGAVE VAN Just Watch It ! Zandkapelweg 18 BE 2200 Noorderwijk Keys & Chords is een gratis online-magazine dat gedownload kan worden als pdf-formaat, het magazine verschijnt iedere maand, met uitzondering van de verlofperiode van de hoofdredacteur

REDACTIE Patrick Van de Wiele Frank Beckers Dirk Vandereyken Cis van Looy Eddy Bonte Bobtjeblues Gerry Croon Basil Cahuzak Steve Verhoeven Tim Clement Alfons Maes Dirk Jumpertz (webmaster)

INHOUD

De meeste van de foto’s in dit magazine gepubliceerd werden genomen met Canon en Fuji camera’s.

2

03 05 06 10 11 13 18 19 21

EEN ANDERE BURT BACHARAH - Patrick Van de Wiele VOORAANKONDIGING NATALIA MEETS THE POINTERS SISTERS - Steven Verhoeven CONCERTVERSLAG THE GOLDEN YEARS - Alfons Maes BOEKBESPREKING - Alfons Maes AMERICANA DEEL 1: KUIFJE IN AMERICANA - Steven Verhoeven DAVE KOZ & FRIENDS - Patrick Van de Wiele EEN BEKNOPT CONCERTVERSLAG ELTON JOHN - Alfons Maes VERGETEN PARELTJE: MARTHA VELEZ’ FIENDS AND ANGELS AGAIN - Alfons Maes CD REVIEWS - Diversen

28 28 34 36 38

THE METAL PAGES • CD REVIEWS - Diversen • LUMSK INTERVIEW - Basil Cahuzak • PERSMEDEDELING DVD RELEASE IRON MAIDEN - Gerry Croon (vertaling) • DORNENREICH - Gerry Croon

40 44 46 48 50 50

IN DE REEKS PIRATENZENDERS: JOHN PEEL - Frank Beckers TOM BRAXTON LAAT ZIJN SAXOFOON STUITEREN - Patrick Van de Wiele DVD REVIEWS - Alfons Maes & Patrick Van de Wiele CONCERTVERSLAG BELGIAN ROOTSNIGHT 2005 - Alfons Maes GAAT MICHAEL JACKSON ZICH TOT DE ISLAM BEKEREN? - Patrick Van de Wiele JOYCE SIMMS: EEN VERGETEN SCHOONHEID - Patrick Van de Wiele

51/52

CONCERTAGENDA

COVER

FRED BEKKY (THE PEBBLES) TIJDENS THE GOLDEN YEARS 2005 IN ANTWERPEN - © FOTO: ALFONS MAES Keys & Chords

Artikel

DE POLITIEKE EN MAATSCHAPPELIJKE AANKLACHT VAN GROOTMEESTER

BURT BACHARACH

Wie de naam Burt Bacharach niet kent, moet de afgelopen zestig jaar op de achterkant van de maan geleefd hebben. Dit is namelijk één van de grootste (zoniet de grootste) songwriter in de geschiedenis van de popmuziek, en getuige daarvan zijn de drie Academy Awards, de zes Grammy Awards, de Trustees Award met zijn partner en tekstschrijver Hal David, de negen nr. 1 hits, de achtenveertig top tien hits, en een back catalog van meer dan vijfhonderd gecomponeerde nummers. Wie kent immers niet de hits Do You Know The Way To San José, Raindrops Keep Falling On My Head, The Look Of Love, of What The World Needs Now? Nu de zevenzeventigjarige Burt na een radiostilte van zeven jaar een nieuwe cd uitbracht (zijn laatste was de collaboratie Painted From Memory met Elvis Costello) aarzelde ik geen moment, en kocht hem zelf! Neen, dit is geen normale recensie, maar een diepgaand onderzoek naar de onder-

Keys & Chords

liggende thema’s en achtergronden van dit uniek muziekstuk. At This Time lijkt tegen de stroom in te zwemmen van zijn aanzienlijk hoogstaand oeuvre. Maar haak niet te snel af, want Burt heeft enkele verassingen voor ons in petto. Dit is namelijk de eerste maal in zijn carrière dat hij zelf voor de teksten bij zijn muzikale composities zorgde! Ja, pakkende teksten die blijven hangen zoals Hal David die in de onvergetelijke nummers Walk On By, Don’t Make Me Over enz. neerzette, moet je hier niet verwachten. Burt is in de eerste plaats een musicus, en geen Bob Dylan. Waarom dan deze vergelijking met Dylan? Wel, At This Time is een bikkelharde, gebalde vuist tegen de huidige US oorlogspolitiek en maatschappelijke verloedering, maar verpakt in een satijnen handschoen. Ja, de cd is een anti-oorlogsverklaring, een wrevel waarmee grootvader Burt al een tijdje in zijn maag zat.

voorlegde aan Rob Stringer, het hoofd van Sony BMG in de UK, antwoordde die, “This is what I want. Don’t give me ten pop songs. I never wanted that from you; I know that you can take some chances. I know you can take some risks.” Ja, het project hield enige risico’s in, want hoe gingen de trouwe fans, die al zestig jaar Burt’s werk adoreren, hierop reageren? Maar toen de bonzen bij Sony het afgewerkte product voor het eerst beluisterden, schrikten ze achteruit. Hoe durfde Burt het woord f**k in een song neerschrijven, hoe durfde hij de anti-US president George W. Bush teksten op de wereld loslaten? Dat kon niet door de beugel! Wel, Burt moest inbinden, maar hij bleef bij zijn boodschap. “I know all of this is going to surprise some people but I wanted to take some chances. There are things I needed to say. I feel I have a new kind of freedom in making an album like this… Here I went where I wanted to go.”

Toen Burt zijn project in het beginstadium

3

Artikel weet hoe het verder moet. “I keep trying; I’ve been holding on / Though the days are empty in a world that’s gone wrong / Life’s a miracle – of a foolish tale / I don’t know; go ask Shakespeare.” Ergens middenin valt het ritme stil, en dan pas start Rufus Wainwright zijn klaagzang, en die duurt tot het einde. Ligt het antwoord dan in dromen? Ja, als je de tekst van Dreams mag geloven. “Dreams will come / And dreams will go / I’ll be there beside you.” tegen een antwoord van een melancholisch klinkend trompet. De instrumentale track Danger start met een donkere drumloop van Dr. Dre, die middenin stilvalt en overgaat in een akoestisch stuk met viool, cello, piano, om dan toch weer diezelfde drumloop op te pakken.

Was Burt dan werkelijk te ver gegaan? Wel, hij had bij het schrijven de teksten hulp gekregen van Tonio K. (bekend van de new-wave stroming uit de jaren ’80), en muzikaal van smooth jazz trompettist Chris Botti, oude vertrouwde vocalist Elvis Costello, zanger Rufus Wainwright, drumloops van de legendarische hiphop producer Dr. Dre, drumloops van Denaun Porter (producer van Eminem, Li’l Kim, enz.), drumloops van Printz Board (Black Eyed Peas), en advies van A&R man Andrew Hale (de keyboardspeler van de groep Sade). In de opener Please Explain (een nummer dat Burt als laatste in het rijtje afmaakte), kon je het al proeven: “There was a song / I remember / Said ‘What the World Needs Now…”. Burt maakte duidelijk dat dit anders zou klinken, en ja, het was even wennen, maar zijn voorliefde en handelsmerk voor bontgekleurde melodieën en verrassende wendingen was nog steeds aanwezig. In het tweede nummer Where Did It Go? werd het al meer uitgesproken, alhoewel Burt het zelf nogal ingetogen en stilletjes zingt: “When I was a young boy / Twelve years old / Growing up in New York City / I could ride the subway by myself / And never, ever be afraid / Where did it go?” Burt heeft zelf kleinkinderen en zit bij het idee aan hun toekomst, duidelijk aan het onveiligheidsgevoel te denken. De derde track is een instrumentaal intermezzo met trompettist Chris Botti. Who Are The People? gaat nog verder met het aanklagen van wantoestanden, “Who are these people that keep telling us lies / And how did these people get control of our lives / And who’ll stop the violen-

4

ce ‘cause it’s out of control? / Make ‘em stop.” Dit is overduidelijk een schop tegen de schenen van president Bush en zijn oorlogspolitiek in Irak. “See things really have to change / Before it’s too late.” Opvallend is dat in bijna alle songs het merendeel van de teksten wordt gebracht door het achtergrondkoortje, alsof een uitgesproken solostem niet nodig is, en de gesymboliseerde stem van de massa voldoende is. Is Love Enough? stelt de erfenis van Burt’s liefdesliedjes in vraag. Herinnert u de hit van Dionne Warwick Only Love Can Break A Heart, wel nu is niet het liefdesverdriet meer, maar Burt heeft nieuws voor u, het is het leven de dag van vandaag dat zijn hart breekt.

Of heelt de tijd alle wonden? Het grotendeels instrumentale Fade Away brengt de korte tekst: “Things fade away / Then it’s over / That’s what they say.” Maar het is ook niet echt overtuigend klinkend. Het finale antwoord komt in de afsluiter Always Taking Aim. Wanneer je geen kant meer op kunt, waar vind je dan het antwoord? “Nowhere to go / To find the answer ‘cause there is / No one but you to find it / No world to save / Except the one in your heart /…” en “I know that things may never ever change / Things will stay ELVIS COSTELLO

Can’t Give Up gaat dan weer de kant uit van een onbegrijpelijke liefde. Het enigma de vrouw als het ware. “I’ll never understand love / I’ll never get it.” Komen we tot één van de belangrijkste nummers op het schijfje, nl. Go Ask Shakespeare. Een hiphop beat in combinatie met een symfonisch orkest, een nieuw idee voor The Night Of The Proms? Dit is Burt’s toegeving dat hij het ook niet meer

Keys & Chords

Artikel the same / But I know love never far away / Always taking aim.” De liefde die ons in staat moet stellen om onze tekortkomingen te overwinnen, om onze troost te vinden. Burt is zeer fier op deze cd, en op de kans die hij kreeg om zichzelf zo uit te drukken, zonder dat iemand over zijn schouder heen keek, en zei: “dat is geen hit… of dat zal nooit op de radio gedraaid worden!” Hij draagt hem dan ook op aan zijn kinderen, maar ook aan onze kinderen, met de hoop dat de dingen ooit kunnen omgedraaid worden. Wijlen mijn idool Barry White bracht dat in de jaren ’70 ook al met People of Tomorrow are the Children of Today op zijn soundtrack Together Brothers. Kinderen zijn onze hoop voor morgen, ook al ziet die

er momenteel grijs en grauw uit. Gelukkig kan ik die betere wereld van morgen nog terugvinden in mijn andere passie, sciencefiction!

BURT BACHARACH AT THIS TIME Sony BMG Music Entertainment 82876734112 Meer info: www.atthistime.co.uk DR. DRE

Patrick Van de Wiele

Natalia Meets The Pointer Sisters 2006 Het Antwerps Sportpaleis een aantal avonden op rij uitverkopen is niet meer alleen aan de gebroeders Wauters en co gegeven. 2006 opent alvast met een indrukwekkende reeks spetterende concerten (ondertussen al acht!) van Natalia Meets The Pointer Sisters, een formule die vorig jaar het licht zag en ook dit jaar weer ongetwijfeld het Sportpaleis op zijn kop zal zetten. The Pointer Sisters zijn al lang geen onbekenden meer voor het grootste podium in Antwerpen. In 2002 schitterden ze voor de eerste keer op de Night Of The Proms, en op de editie van vorig jaar deden ze die krachttoer nog eens over als verrassingsact. The Pointer Sisters werden in 1971 in het leven geroepen door de vier zussen Ruth, Anita, June en Bonnie Pointer, dochters van een Californische dominee. Ze oogstten succes met een veelzij-

Keys & Chords

dige mix van pop, country, rhythm & blues, jazz en soul en hadden in 1975 hun eerste hit met de single Yes We Can Can. In 1977 begon Bonnie een solocarrière, een jaar later brak het resterende trio wereldwijd door met een nummer van Bruce Springsteen: van Fire werden alleen al in Amerika miljoenen exemplaren verkocht. Andere grote successen waren Happiness, Automatic, Jump (For My Love) en I’m So Excited. Vandaag bestaat de groep uit Anita, Ruth en Issa, de dochter van Ruth. In die lineup waren ze ook de vorige keren te gast in Antwerpen. Natalia behoeft geen introductie meer. Idool 2003 zette haar leven voorgoed op zijn kop en sindsdien is Natalia (voluit Druyts en geboren in 1980) een huishoudnaam geworden. Haar liedje Without You zong ze regelrecht naar de top van de hitlijsten. De tweede single I’ve Only Begun To Fight (ook te horen op de soundtrack van Team Spirit 2) was in oktober 2003 de voorloper van de ijzersterke debuut-cd This Time. Met Higher Than The Sun werd ze tweede bij Eurosong 2004 en haalde ze andermaal een dikke hit binnen. De single I Want You Back was haar volgende grote succes. Na de release van haar tweede cd Back For More (met de hitsingles Risin’, Fragile Not Broken, Shelter en Ridin’ By) ging Natalia weer toeren en gaf ze stomende concerten over heel Vlaanderen voor tienduizenden fans! De voorbije zomer trok Natalia naar zowat alle grote festivals. Van begin november tot eind december schittert ze tijdens haar Me & My Producer Tour. Wat er ook gezegd wordt over Natalia, en in het verlengde ervan over liedjeswedstrij-

den, feit is wel dat we op onze Vlaamse podia nog maar zelden een dame met zoveel overtuiging en bijhorende klasse mochten aanschouwen. De formule van een icoon van de soulmuziek samenbrengen met de leading lady van de Vlaamse muziekscène is een schot in de roos gebleken, getuige de acht shows. Vanaf zes januari tot en met 15 januari is het Antwerpse Sportpaleis even het epicentrum van het pop- en soulgebeuren in Vlaanderen en zal er ongetwijfeld, door zowel Natalia (foto onder) als The Pointer Sisters (foto links onder), een heus dansfeestje gebrouwen worden. Meer info: www.nataliameets.be Steven Verhoeven

5

Concertverslag

Grandioos nostagisch feest met nog steeds schitterende

Pebbles

van eigen bodem! 10 december 2005 Voor de zeventiende editie van dit prachtige festival kregen we weer van Daniel Gardin een hele resem vedettes te zien die we min of meer al op vorige edities mochten bewonderen maar toch steeds keer op keer blijven verrassen. Maar dit jaar was het vooral uitkijken naar talent van eigen bodem, en dan bedoel ik de eenmalige reünie van onze Vlaamse trots, The Pebbles. Fred Bekky had reeds laten weten dat het bij een éénmalig optreden zal blijven en dit eigenlijk meer om zijn kleindochter te plezieren. Weer een editie zonder pauze, waarom, Joost mag het weten maar goed, het gaat allemaal zeer vlot en tussen twee acts in konden we weer genieten van enkele knappe videoclips vanuit vervlogen tijden. De clip die mij het meest aansprak was die van Free met All Right Now.

voor de opener, en weer was de eer aan onze nationale B3-Hammond specialist André Brasseur. Hij opende in grand teneur met Early Bird, The Kid, Studio 17 en Red River Rock. Ten opzichte van de vorige editie waarop hij aanwezig was, was hij wel enkele jaartjes ouder geworden en dat was merkbaar in zijn gelaat, maar goed, nog steeds swingende onderhoudende muziek zoals het hoort. Spijtig dat hij weer niet zijn beste hit, The Duck, speelde Carl Huybrechts, die min of meer steeds met dezelfde grapjes op de proppen komt, deed weer wat van hem verwacht werd en het vreemde aan de zaak is dat hij altijd, maar ook altijd, het podium betrad met de openingswoorden ‘Dames en heren’. Ook

dit jaar, na het optreden van The Rubettes, kon hij het niet nalaten om die grap met Joe Harris weer op te rakelen. Een man die de bluesliefhebbers dit jaar verraste is Dave Berry, die met zijn nieuwe cd Memphis… In The Meantime toch hoge ogen gooide maar vanavond was het weer pure nostalgie met meezingers als Little Things, Mama, This Strange Effect en Memphis Tennessee. Wist u trouwens dat het nummer This Strange Effect door Ray Davies van The Kinks geschreven werd? Berry zag er nog goed uit en de vocalen klonken nog prettig behoorlijk. De man is ook geen twintig meer maar toch wist hij het jonge publiek op zijn hand te krijgen. Voor de meesten onder ons de minst gekende band alhoewel ze toch stevige hits hadden destijds. Maar ook hun I’D Like To Teach The World To Sing was een monsterhit, zeker nadat deze door Coca Cola wereldwijd gebruikt werd als jingle. Uit Australië kwamen The New Seekers en van Downunder kregen we Never Ending Song Of Love, Beg Steal Or Borrow, You Won’t Find Another Fool Like Me, en om af te sluiten hun grootste succes, de Coca Cola-hit I’D Like To Teach The World To Sing. Wat mij persoonlijk opviel was leadzanger Mick Flinns stem die het er beste uitkwam.

Toen ik arriveerde stond alles in gereedheid

Foto links: - Dave Berry Foto boven: - Mick Flinn (The New Seekers) Foto rechts: - The Searchers © Foto: Alfons Maes

6

Keys & Chords

Concertverslag The Pebbles: Foto links : Luc Smets, foto midden: Fred Bekky, foto rechts: Bob Bobott, foto onder: Marcel De Cauwer © Foto’s: Alfons Maes

De dames stelden me teleur. Dat kan ook al eens gebeuren, niet? Nadat The New Seekers plaats hadden geruimd was het tijd voor de volgende band, en die hebben we ook al enkele jaren geleden gezien. Samen met The Beatles waren zij de voornaamste ambassadeurs van de wereldberoemde Merseysound (alhoewel Gerry & The Pacemakers daar ook mag bij gerekend worden). Dan spreek ik over The Searchers. Net als de vorige keer in nette pakjes gestoken bestookten ze ons met enkele van hun vele hits : Sweets For My Sweet, Sugar And Spice, Don’t Throw Your Love Away, Needles & Pins en ik mocht weer op mijn honger blijven zitten want hun allerbeste song (voor mij toch) He’s Got No Love bleef gewoon in de archieven. Ook deze jongens waren in topvorm en dat werd meteen duidelijk bij de eerste noten. Inmiddels waren aan de VIP-tafeltjes enkele

Keys & Chords

bezoekers over het aantal toegestane promille gegaan en probeerden met hun partner de benen te strekken, dit tot grote ergernis van de vele fotograven. Maar goed, zij zorgden voor de centen en dan mag je wat meer. Maar van écht dansen kwam niet veel (meer) in huis. Daar zat de alcohol voor iets tussen. Voor de volgende act is dit festijn inmiddels een gewoonte geworden. Een van de beroemdste bands uit de jaren zestig is ongetwijfeld The Tremeloes (maar zonder Len ‘Chip’ Hawkes en Alan Blakely (laatste is enkele jaartjes geleden helaas overleden, Hawkes heeft zich teruggetrokken van The Tremeloes en houdt zich voornamelijk bezig met de carrière van zijn zoon Chesney en zijn eigen muzikale projecten waaronder The Class of 64.)). Maar onder de huidige bezetting draaien de overige Tremeloes, Ricky West (gitaar, echte naam Rick Westwood) en Dave Munden (drums, zang) al jaartjes mee en met succes. Met het door Cat Stevens geschreven nummer, Here Comes My Baby, waarmee ze in één klap wereldberoemd werden, begonnen ze aan hun korte maar stevige set, en zoals steeds

met evenveel ambiance en inzet. De andere nummers waren Suddenly You Love Me, My little Lady en om af te sluiten de eeuwige, steeds weerkerende a capella versie van Silence Is Golden. Dave is nog steeds goed bij stem en weet nog steeds op schitterende manier op zijn vellen te beuken. Ook hier heb ik weer, althans voor mij toch, hun beste nummer moeten missen, nl. Come On Home. Ja zeg, wanneer gaan jullie dit nu een live brengen? Toen ik Davy Freyer vroeg of zij nog contact hadden met Len Hawkes was ik verrast te vernemen dat ze elkaar de avond voordien nog gesproken hadden. Dit was in Duitsland tijdens een soortgelijke show. Nu was het tijd om ons te concentreren op eigen talent. We hebben er jaren naar uitgekeken maar vanavond was te een feit. Het was de beurt aan de Antwerpse Pebbles. En ja hoor, ze hadden er weer écht zin in : Luc, Bob, Fred en Marcel en nog twee gastmuzikanten waarvan ik de naam kwijt bent. Maar mij was het méér te doen op de originele Pebbles. Of je nu naar hun vinylplaten of cd’s luistert, of nu, na lange tijd weer live, het klinkt allemaal toch zo tijdloos en dit is muziek waar je niet genoeg van krijgt. Ze blijven steeds verbazen en dit

7

Concertverslag meerd zoals het hoort. Maar ook hier, en ik begin mezelf te herhalen, heb ik hun beste nummers niet gehoord. Mijn persoonlijke voorsmaak gaat naar Incredible George en hun B-kant van Get Around, nl. 40 Miles. Helaas hebben ze bij de opvoering van Seven Horses In The Sky geen vuurwerk mogen afsteken, zoals ze dat wel deden in Jazz Bilzen destijds.

Foto boven: The Tremeloes’ Dave Munden en Davey Freyer: nog even nagenieten met een Stella. Foto rechts: Dave achter zijn drumkit © Foto’s: Alfons Maes

deden ze met als opener hun wereldhit Get Around, gevolgd door Mackintosh, To The Rising Sun en Seven Horses In The Sky. The Pebbles kun je vergelijken met een bolide van veertig jaar waar geen schrammetje roest op zit en een motor heeft die iedere dag goed onderhouden werd. Alles liep ges-

Foto onder: The Sweets Andy Scott. © Foto: Alfons Maes

8

Zoals ik reeds zei kwam Carl Huybrechts weer opzetten met dezelfde grap betreffende een nummer van The Rubettes, die onze volgende gasten waren. Nog steeds keurig in witte pakjes en dito petje begonnen ze aan hun act, die nog steeds even uitgelijnd is als pakweg 35 jaar geleden. Alan Williams, die qua stem nog niets heeft ingeboet, zal zijn petje niet afzetten gezien de nog geringe aanwezigheid van hoofdhaar. Kennelijk heeft hij hier een probleem mee. Maar hun nummers, daar zaten zeker geen kale plekken, ook niet op de leuke afsluiter, het nummer waarbij iedereen een drumketel bedient. Indrukwekkend. Voor de liefhebbers brachten ze After The Goldrush, I Can Do It, Foe Dee Oh Dee, Tonight, Juke Box Jive en natuurlijk hun wereldhit Sugar

Baby Love. Ook hier werd weer volop op ‘gedanst’ door onze geachte VIP-mensen, de een wat beter dan de andere, maar veel uitstekende danskoppels heb ik niet opgemerkt. Dat beloofde voor de afsluiter van deze editie, The Sweet.

Foto onder: The Rubettes’ Alan Williams. © Foto: Alfons Maes

Keys & Chords

Concertverslag The Sweet: Tony O’Hora en Andy Scott : dit jaar niet zo indrukwekkend dan in 2003. Begint tijd zich te laten voelen? Hopelijk niet! © Foto’s: Alfons Maes

Net zoals in 2003 mocht, en wat er nog van overblijft, The Sweet deze editie sluiten. Andy Scott is nog het enige originele lid van deze band, want zanger Brian Connelly overleed in 1997 en drummer Mick Tucker onderging hetzelfde lot in 2002. In 1975 splitte The Sweet en ze probeerden het opnieuw met een nieuwe line-up. Vanavond was het dezelfde samenstelling als twee jaar geleden : Andy Scott (gitaar, zang), Bruce Bisland (drums, zang), Tony O’Hora (zang, bas) en Steve Grant (keyboards, gitaar). The Sweet was eigenlijk de meest succes-

volle Chinn & Chapman-groep maar eigenlijk waren zij, ondanks hun vrij vreemde naam, een hardrockband die eigenlijk niet van straat geraakte. Maar met hun leuke popdeuntjes lukte dit wel. Nu was het hek van de dam en zij die nog rechtop konden staan, waagden zich aan een dans op de tonen van Funny Funny, Poppa Joe/Little Willy, Fox On The Run en ga zo maar door. Dit jaar vond ik The Sweet een teleurstelling maar maar schrok me rot toen Andy Scott als een gentleman het podium opkwam. Weg met de wilde lange haren, weg

met de blitse kledij, welcome to the real world, Andy. En zoals het hoort, om finaal af te sluiten, kwamen alle muzikanten samen op het podium om nog maar eens hun lijflied, Rockin’ All Over The World, te zingen. En zo kwam er een einde aan een spektakel waar we, met plezier, een jaar op hebben moeten wachten en toch de moeite loonde. Dank u, Daniel, dank u, Fred. Tot volgend jaar! Alfons Maes

Ook dit jaar kon presentator Carl Huybrechts het niet laten om weer de mop over het seksleven van Joe Harris, afgeleid uit een song van The Rubettes, weer op het publiek af te vuren. Als het publiek er maar kan om lachen... © Foto: Alfons Maes

Keys & Chords

9

Besprekingen

DE JAREN ZESTIG SCHOOLBANK.NL

VAN

SAMENSTELLING - LENNEKE PERSONS - GUY SPRIGGS

Originele Titel Uitgeverij: Forum 2005 / Kunstboek / 108 Blz. / 14,95 € ISBN: 90-225-4355-2

Als je de jaren zestig niet hebt meegemaakt als een opgroeiend kind, heb je wat gemist. En wat! Onbeschrijfelijk, en het merendeel hiervan is wat men noemt een mooie geschiedenis. Persons en Spriggs hebben hier een meesterwerk van pure nostalgie afgeleverd, een boek, dat, zelfs wanneer het uit, je niet kan wegleggen uit vrees dat je misschien her en der wat gemist zou hebben. En dat is inderdaad zo, ze hebben hier met véél detail een samenstelling gemaakt, weliswaar alleen met betrekking tot de Nederlandse schoolbanken, maar de mythe van de jaren zestig geldt ook voor andere landen en was dus geen Nederlands verschijnsel. Diverse afbeeldingen van nostalgia, zoals foto’s van enkele beroemde popsterren (Jimi Hendrix, Van Morrison, Golden Earring, Bob Dylan,…), foto’s van modeverschijnsels, nieuwe elektrische apparaten, afbeeldingen van sixties singles en foto’s uit beroemde tv-reeksen, werden allemaal in dit boekje opgenomen. Hier en daar wat tekst die dan weer betrekking heeft op de scholieren uit Nederland enz… Alle foto’s werden in hun originele vorm, dus zonder iets te updaten of aan te passen met een leuk grafisch computerprogramma, natuurgetrouw weergegeven en dat maakt het nu net zo aantrekkelijk. Dus, beste lezer, het is nog steeds niet te laat om de Golden Sixties te (her)beleven maar dan heb je wel dit leuke boek, en voor sommigen onder onders nog iets extra, nodig. Schaf het aan, en laat je op de tonen van Dylan-, Bee Gees en/of Beatlesmuziek met plezier wegdobberen op een uitgestrekte, eindeloze oceaan van free love, flowerpower en make love, no war, een oceaan waar gelukkig geen einde aan komt. Alfons Maes

10

Keys & Chords

Artikel

naar de bronnen van americana - deel 1

kuifje in americana In mijn altijd voortstuwende ontdekkingstocht door de wondere wereld die muziek heet, ben ik al op verschillende paden de weg kwijtgeraakt. Was er niet één of andere grunge- of metalband die mij van het pad deed afwijken, dan werd ik wel gelokt door de volgende reünie van een vergeten groep uit de sixties. Net zoals elke jonge ziel die zoekend is zocht ik mijn heil in verschillende heiligdommen. Ik was lid van de kerk van de jazz, maar bekeerde mij evenzeer tot de leer van de breakbeat en de agressie van drum ’n bass… Los van het fenomeen Vlaamse schlager ben ik uiteindelijk bij ongeveer elke muziekstijl mijn licht gaan opsteken. Onafhankelijk van waar mijn ontdekkingstocht mij naartoe bracht, altijd was er één plaats waar ik steeds weer naartoe keerde: het Noord-Amerikaanse continent, muzikaal gezien voor mij nog steeds ‘thuis’. Americana is een begrip dat al jaren bestaat, en omschrijft alles wat deel uitmaakt van de Amerikaanse cultuur. Baseball, apple pie, een genuine diner, Cadillac en talloze andere dingen vallen onder de noemer van typische onderdelen van ‘The American Way Of Life’. Ook in de muziek wordt er een onderscheid gemaakt tussen de verschillende genres die Amerikaanse artiesten spelen en echte Americana. Americana is nog het best te omschrijven als een groot onderdeel van de Amerikaanse rootsmuziek, waar zowel de typische volks-

liederen als The Star-Spangled Banner als alternatieve country een thuis hebben gevonden. Americana is een noemer die als geen ander een breed gebied van de muziek bestrijkt, en waarin je als muzikale ontdekkingsreiziger zonder enige moeite in verloren loopt. Vandaar deze wegbeschrijving, die kan dienen als GPS langs heuse cowboys, integere singer-songwriters, bluegrasscollectieven of bluesgrootheden, in Amerika, maar ook buiten ‘the land of the free’. Op deze trip langs Americana-wegen is er maar één muzikale voorwaarde: er moet een stevige ‘twang’ aan vastzitten… Home Sweet Home Dicht bij de deur zijn er zeker een paar bands die onder de vlag van Americana kunnen varen. Last Call (Antwerpen) is zo’n groep die mij het licht deed zien. Hun aanstekelijke mix van rhythm ’n roots liet nog maar weinigen onberoerd. In 2004 bliezen ze tien kaarsjes uit en hielden ze Ten boven de doopvont. Deze cd met een tamelijk vanzelfsprekende titel is de vierde in rij en staat bol van de boogie, zydeco, cajun, rock ’n roll en tex mex en is net zoals zijn drie voorgangers een pareltje van Amerikaanse rootsmuziek te noemen. Ook al had Last Call de afgelopen tien jaar met personeelswissels te maken, constanten Henk Van der Sypt (de frontman die ongeveer alles tussen trekzak en zang voor zijn re-

Last Call’s Luke Alexanders (O) en Henk Van der Sypt (R) • © Foto: Alfons Maes

Keys & Chords

11

Artikel kening neemt) en drummer Steve Wouters hielden hun band al die jaren op het juiste spoor. Van een heel ander kaliber, maar zeker het vermelden waard, is Tom Van Stiphout. Een muzikant die volgens mij zijn gelijke niet kent. De naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar wanneer men Tom beschrijft als de gitarist die naast de gebroeders Wauters elke jaar terug keer het Antwerpse Sportpaleis op zijn grondvesten doet daveren, zullen er al heel wat meer mensen bevestigend knikken. Nu geef ik grif toe dat een song als pakweg Anne of En Dans niet onder de noemer Americana te plaatsen is, maar luistert u eens naar Motion, Van Stiphouts soloplaatje. U zult mij meteen gelijk geven wanneer ik zeg dat dit schijfje één van de releases van het voorjaar van 2005 was en dat met nummers als Greyhound of More To Me zijn talent komt bovendrijven. Hopelijk vindt hij de nodige tijd om opnieuw de studio in te duiken en ons te verblijden met een opvolger voor Motion. The Man In Black Over Americana in het algemeen of eventueel country in het bijzonder spreken zonder Johnny Cash te vernoemen zou hetzelfde zijn als Jezus verzwijgen in een voordracht over het christendom. ’s Mans songs verhalen over ‘de Amerikaan’ op de rand van de samenleving, en zelf verkeerde hij meer dan gezond is op diezelfde kant. Meer dan eens kwam hij in aanraking met het gerecht, onder andere voor het smokkelen van amfetamines naar El Paso. Eind jaren zestig is er een zoveelste hoogtepunt in Cash’ artistieke carrière met de release van twee live-albums, opgenomen in de meest beruchte gevangenissen van de VS, Folsom Prison en San Quentin. Tot 1971 zou hij zelfs een eigen show hebben lopen op ABC, de Johnny Cash Show. De ‘Man In Black’, zoals zijn bijnaam luidde, kwam heel zijn leven op voor de rechten van gevangenen en indianen. Hij kreeg daarbij de hulp van zijn tweede vrouw, June Carter. In 1993, na een rijkelijk gevulde carrière, haalde topproducer Rick Rubin Cash vanonder het stof en zorgde hij voor een herintrede bij het grote publiek. Bij American Records vindt Johnny Cash (foto’s onder) een nieuwe thuis (na werk uitgebracht te hebben bij on-

12

der andere Sun Records en Columbia) en gaat hij aan de slag met, naast de legendarische Leonard Cohen, jong geweld als Beck en Soundgarden. Cash neemt zelfs een cover op van een Nine Inch Nails-nummer, Hurt, en wordt daarvoor genomineerd voor een MTV-award. Cash, die van een onschatbare waarde is geweest voor de muziekwereld en die op tal van grote artiesten een stempel drukte, stierf in 2003 door ademhalingstoornissen die veroorzaakt werden door zijn suikerziekte. De ‘Man In Black’ liet op 71-jarige leeftijd een muzikale erfenis na om u tegen te zeggen. Zonder nummers als I Walk The Line, Folsom Prison Blues, A Boy Named Sue of Ring Of Fire zou de Amerikaanse muziekscène, en de country in het bijzonder, niet geklonken hebben zoals ze nu klinkt. Maar Americana houdt niet op met Cash. Meer nog, het is er ook niet mee begonnen. Heden ten dage zijn er zoveel groepen en artiesten die onder die noemer kunnen vallen dat we met één artikel heus niet voldoende zullen hebben. Ik nodig u uit om met mij de komende dagen, weken en maanden mee op tocht te gaan doorheen de wondere wereld van Americana, om zo elke keer weer versteld te kunnen staan van de schoonheid van de muziek die zich zelfs terwijl dit geschreven wordt, telkens opnieuw weer uitvindt. Volledig zijn binnen een muziekgenre is haast onmogelijk. Ik laat mij steeds leiden door mijn smaak en mijn gemoed, en wanneer het op muziek aankomt, hoop ik van u hetzelfde… Meer info: www.last-call.net www.tomvanstiphout.be www.johnnycash.com Steven Verhoeven

Keys & Chords

Artikel

Dave Koz and Friends at Sea Dave Koz Cruise 2005, 5 november - 12 november 2005

Puerto Vallarta

Eindelijk was het dan zover. Na een periode van bijna acht maanden wachten (de boeking was al in maart van dit jaar gedaan), waren we dan op vrijdag 4 november gearriveerd in het hotel in San Diego. Hier zouden we de volgende dag aan boord gaan van de ms. Oosterdam van de Holland America Line, voor de eerste Dave Koz Cruise aller tijden! De aankondiging op de speciale website beloofde een record aan topartiesten uit de Smooth Jazz wereld zodat het niet anders kon dan dat het een geweldige happening zou gaan worden. En dat werd het! Met artiesten in het vooruitschiet als Dave Koz, Marc Antoine, Patti Austin, David Benoit, Chris Botti, Jonathan Butler, George Duke, Jeff Golub, Jeffrey Osborne, Praful, Wayman Tisdale en Kirk Whalum ben je natuurlijk verzekerd van een fantastische week op zee.

opgevolgd werd door een bezoek aan het restaurant waar een zeer uitgebreid lunchbuffet op ons stond te wachten. En daarbij werden we verwelkomd door heerlijke Smooth Jazz klanken uit de luidsprekers die, zoals vrij snel bleek, de gehele week continu uit alle luidsprekers 24/7 (“twentyfour-seven”) over het gehele schip zouden klinken. Kortom, een paradijs voor de ware Smooth Jazz liefhebber. Maar het zou nog veel mooier worden… Na afloop van de verplichte lifeboat-drill, waarbij iedereen binnen enkele minuten op het buitendek werd verwacht met

zwemvest, kregen we een niet zo’n leuk bericht te horen. We moesten nog even blijven staan voor een mededeling van Patt Prescot, die vertelde dat de moeder van Dave Koz (Audrey) twee dagen daarvoor was overleden en dat daarom Dave Koz zelf nog niet aan boord was. Hij zou pas dinsdag aan boord komen. Veel mensen vroegen zich af hoe ze als passagier konden reageren om hem te kunnen helpen en te steunen in deze moeilijke tijden. Dave had Patt gemeld dat het zijn wens was dat hij, als hij later op dinsdag aan boord zou komen, zich graag bij één grote Smooth Jazz familie zou willen aansluiten! En dat

Het concept van de cruise was overweldigend door de eenvoud: zeven dagen en nachten aan boord van een super-de-luxe cruiseschip, iedere avond een twee uur durend concert (main show) van één of meerdere van de genoemde artiesten, diverse entertainment activiteiten gedurende de dag, en dan ook nog een boottocht langs de Mexicaanse Riviera en drie maal een bezoek aan een subtropisch Mexicaans oord, o.a. Puerto Vallarte. Het begon dus allemaal op zaterdag waar het inchecken en het aan boord gaan direct

Keys & Chords

13

Artikel knoopte iedereen goed in zijn oren. Deze massa-emotie bleek het begin te zijn van een week lang een sterk soort familieen saamhorigheid gevoel van duizend achthonderd gelijkgestemden! Na het vertrek om 17.30 uit de haven van San Diego begon het avondprogramma, bestaande uit het diner om 18.00 en om 21.00 het eerste concert: Jeff Golub en Wayman Tisdale! Trouwens, de organisatie om duizend achthonderd passagiers én te laten eten én een concert te laten bijwonen vergt nogal wat. Maar daar hadden ze iets slims voor bedacht: twee groepen, waarbij groep één om 18.00 aan tafel gaat en groep twee een concert heeft, en om 21.00 werden de rollen gewoon omgedraaid. Wij zaten in groep één. Ons eerste concert van de cruise begon eerst met een openingsballade door Chris Botti (trompet) en Brian Simpson (keyboards); deze laatste is de toetsenist uit de band van Dave Koz. Dave had hier eigenlijk bij moeten zijn, maar om de eerder genoemde reden was hij er dus niet. Desalniettemin was de ballade prachtig en ontroerend! Chris heeft een fantastische warme klank en speelt met een zeer easy feeling. Hij vond het wel vreemd om op zo’n bewegend podium te spelen…het schip was immers op open zee gearriveerd! Na Chris begon het echte eerste concert. Even een korte toelichting hoe die concerten in elkaar zaten qua opzet. Er waren twee vaste begeleidingsbands die afwisselend een bepaalde artiest begeleidde tijdens de main shows. Het podium was hier op voorbereid, zodat er gedurende de week niet steeds op- en afgebroken moest worden. Om een indruk te geven van alleen al de kwaliteit van deze bands, volgt hier de line-up: Band 1: Andre Berry, bas (o.a. producer Warren Hill, CD Popjazz) Randy Jacobs, gitaar Ron Reinhardt, keyboards Dave Hooper, drums (o.a. Rippingtons) Band 2 (Dave Koz band) Brian Simpson, keyboards & musical director Bill “Rubberhand Man” Sharpe, bas Tony Maiden, gitaar (Rufus) Steve Theard, drums En percussionist Ronnie Gutierrez deed met beide bands mee.

14

Gitarist Jeff Golub trapte dus af waarbij we gelijk overmand werden door de emotie van het bijwonen van een echt (ons eerste!) Smooth Jazz concert. Alles was fantastisch: de composities, de groove, de geluidskwaliteit en vooral…de sfeer! Je merkte duidelijk dat Jeff contact had met het publiek en andersom. Er werden aardig wat margaritas voor hem op het podium gebracht! Maar spelen dat hij kan (ondanks of juist dankzij de margaritas…). Een prachtige combinatie van de stevige sound van zijn Fender Stratocaster en New Yorkse (eastcoast) invloeden op de gepolijste Smooth Jazz van de westcoast in nummers zoals Pick Up The Pieces en Always There. Rock the house! Als dit de norm was, dan moesten de andere artiesten wel van zeer goede huize komen om dit te overtreffen! Gedurende de hele week speelden trouwens alle artiesten ook vaak als gast bij de andere artiesten. Op deze manier kreeg je leuke en verassende combinaties, zoals Kirk Whalum als gast bij Jeff Golub tijdens dit concert. Na Jeff betrad Wayman Tisdale het podium. Voor diegenen die Wayman niet kennen: een man van ruim twee meter en stevig in omtrek, twaalf jaar NBA basketbal gespeeld, een grappenmaker eersteklas, maar vooral een super solobassist die een zeer eigen klank en stijl kent. Ongetwijfeld geinspireerd door Stanley Clarke is Wayman een hele eigen weg binnen de Smooth Jazz ingeslagen. Maar als je zijn performance in één woord moet samenvatten: party! En uiteraard zijn grootste hits, de covers Can’t Hide Love (EW&F) en Ain’t No Stoppin’ Us

Now (McFadden & Whitehead) mochten in deze party niet ontbreken. Tijdens het concert werd Wayman bijgestaan door zijn vaste saxofonist, Tom Braxton. Voor ons was Tom dé ontdekking van deze cruise; een fantastische veelzijdige saxofonist op tenor-, alt- en sopraansaxofoon. Hij speelde ook een enkel stuk van zijn laatste CD, getiteld Bounce. En een zeer bescheiden man, bleek later tijdens de enkele keren dat we met hem hebben gesproken. Tjonge, op deze manier is dag 1 geëindigd met een score van Chris Botti, Jeff Golub, Kirk Whalum en Wayman Tisdale! Wat een dag. Behalve concerten waren er aan boord uiteraard allerlei andere activiteiten te beleven, zodat het onmogelijk was om je te vervelen. En om dit allemaal een extra leuk tintje te geven waren de artiesten hier vaak bij betrokken. Wat dacht je bijvoorbeeld van “Martinis with David Benoit”, “Beers around the world with Jeff Golub”, “Cigars with Jeffrey Osborne”, “Basketball shootout with Wayman Tisdale”, “Wine tasting with Marc Antoine”, “Women over forty with Patti Austin” en “Chocolate cookies cooking class with Dave Koz”. Maar terug naar de concerten. Op zondagavond was het de beurt aan Kirk Whalum en Patti Austin. Die namen alleen al doen je sidderen, maar het concert zelf overtrof dat gevoel enorm. Kirk Whalum is naar onze mening de tenorist met mooiste, zoetste en beheerste klank ter wereld. Wat een saxofonist! Je hoort hem zo vaak op allerlei cd’s waarbij je hem direct herkent. En dat was

Keys & Chords

Artikel een prachtige warme klant te produceren. In één van zijn stukken zong Patti Austin met hem mee, een prachtig jazzstuk!

dus nu tijdens dit concert ook, waarbij hij enkele stukken speelde van zijn laatste CD Kirk Whalum Performs the Babyface Songbook. Een verrassing was het dat zijn broer Kevin ook van de partij was. Kevin is een zanger die vaak hoge partijen en scat vocals zingt, veelal in Latin stukken. Hij deed ons een beetje aan Phil Perry denken. Geweldig duo trouwens, die twee broers. Chris Botti kwam ook nog even langs, zodat er een duet ontstond van een warme trompetklank met die prachtige tenorsaxofoon. Kirk ging trouwens ook nog even de zaal in tijdens zijn spel. Daarna was het de beurt aan Patti Austin. Wij hebben nooit geweten, en hadden totaal niet verwacht dat deze dame een fantastische stand-up comedian is. We hebben ons de tranen op de wangen gelachen. Maar zingen…! Het begon allemaal met Razzamatazz, die geweldige song op het klassieke album The Dude van Quincy Jones. Gewoon kippenvel om dat nummer te horen, en dan ook zo geweldig gespeeld door de begeleidingsband. De sfeer zat er gelijk helemaal in. En wat dacht je bijvoorbeeld van Baby Come To Me. Ja, hoe doe je dat nu als je wereldfaam hebt bereikt met een duet met James Ingram…zonder James Ingram? Dan imiteer je hem gewoon! Patti deed een fantastische imitatie van James, en als je naar het origineel luistert wanneer James zingt: “Spendin’ ev’ry dime to keep you talkin’ on the line” dan kan je je wel voorstellen hoe hilarisch dat was! Patti zong ook nog iets van haar cd For Ella, haar tribute voor Ella Fitzgerald. Oftewel, meer dan veelzijdig!

Keys & Chords

De volgende dag was er een Passenger Starsearch waar de passagiers hun talenten konden vertonen, en die waren er! De sfeer was geweldig ongeacht op welk niveau je ook speelde, het publiek bleef voor iedereen enthousiast en aanmoedigend! Wij hebben ook meegespeeld en dat was een geweldige ervaring. Een grote eer om met Dave Hooper (drummer Rippingtons), of André Berry even wat dingen te bespreken die we normaal gesproken ook met onze eigen band zouden doen. Dus heel gewoon en respectvol, geen arrogantie, maar ontzettende leuke en sympathieke muzikanten om mee om te gaan! De presentatie was in handen van Cameron Smith, een zeer goede presentator van het tv-programma Smooth Jazz TV. Maar goed Nederlands spreken, al is het maar onze namen, is niet zijn vak. Trouwens z’n moeder, zo zei hij regelmatig, denkt dat hij nog steeds een advocaat is! Kortom, we hebben ontzettend gelachen. Weer een geweldige middag Even wat highlights van enkele andere avondconcerten. Op maandag trad Marc Antoine op, gevolgd door Chris Botti. Marc is met zijn akoestische gitaarspel met veel Latin invloeden een verademing om naar te luisteren. Zijn grote hit van kortgeleden, Mas Que Nada, mocht uiteraard niet ontbreken. Marc werd nog in enkele nummers bijgestaan door Kirk en Kevin Whalum. Later die avond trad Chris Botti op. Zijn concert viel ten opzichte van de hele week dusdanig op, dat hij duidelijk meer naar de easy jazz neigt. Tijdens zijn spel staat hij bijna stoïcijns op het podium, maar weet

David Benoit trapte af op dinsdagavond. Deze man loopt al zo lang mee, en er wordt van hem gezegd dat hij één van de grondleggers van de hedendaagse Smooth Jazz is. Eind jaren tachtig kwam hij al uit met de cd’s Every Step Of The Way en Freedom At Midnight op het GRP label. Sindsdien heeft hij talloze hits gehad, waarvan hij er velen speelde. Zijn voorkeur is de vleugel, en daar is hij dan ook niet vanaf geweken! David blijft met zijn vleugel veelzijdig; zo heeft hij kort geleden een symfonische cd opgenomen in Praag! Tijdens het concert zorgde ook David weer voor het feest der herkenning, waarbij hij eindigde met één van zijn recentste hits: cover Watermelon Man. Ook David had hulp nodig: Praful op tenor hielp hem met een jazz georiënteerd stuk. David werd die avond gevolgd door wat achteraf één van de grootste feestoptredens zou blijken te zijn: Jeffrey Osborne. Tja… de LTD tijd, On The Wings Of Love, Back In Love Again, Stay With Me Tonight zijn zomaar enkele triggers om het beeld van Jeffrey in je hoofd te halen. Van gevoelige soul ballades tot “party y’all”! Jeffrey kan je om een boodschap sturen; “I’m in the house!”. Bij z’n bekende ballades bloeit het contact tussen Jeffrey en het publiek dan ook op naar intiemere sferen. Oftewel, echte “soul feelings”. Er was vaak veel respons van het publiek waarop Jeffrey dan weer reageerde tijdens het zingen. Trouwens die dinsdag had nog twee extra muzikale hoogtepunten. Het was de dag dat eindelijk Dave Koz aan boord zou komen. En ’s avonds opende hij het concert door in captains uniform voor ons zijn hit Honey Dipped van de cd Saxophonic te spelen. Staande ovatie, emotie alom en Dave bedankt ons door te vertellen wat iemand hem die middag bij het aan boord komen had gezegd: “Dave, welcome home!”. Het tweede bijzonder muzikale evenement van die avond was een optreden van Tony Maiden met een speciale Remembering Rufus show. Op het podium bij het zwembad in de open lucht begon om 23.30 een optreden met een gelegenheidsformatie voor een Rufus tribute. Uiteraard met Rufus voorman en oprichter Tony Maiden op gitaar, Patti Austin voor de Chaka-partijen, Tom Braxton, George Duke, Wayman Tisdale etc. Gelukkig was het dak van het

15

Artikel Resumé!

zwembad al open, want anders was het er zeker afgegaan!

Dus alles bij elkaar was het werkelijk een Smooth Jazz paradijs! Een must voor de liefhebbers van Smooth Jazz maar ook voor de vele mensen hier in Nederland en België die nog niet zo bekend zijn met deze muziekstijl. Als je er éénmaal van hebt geproefd, raak je er aan verslaafd en wil je alleen maar meer. Gelukkig is het een gezonde verslaving.

Aan het eind van de week hadden wij nog de concerten van Jonathan Butler en George Duke. Jonathan loopt al zo lang mee en is echt een begrip, vooral in de USA. Wellicht deels door zijn korte lengte, maar opvallen doet hij altijd! Ooit begonnen met vooral instrumentaal werk, is hij later veel meer met zang verder gegaan. Zijn stem heeft af en toe wat weg van Stevie Wonder, zodat er dus enorm veel soul in zijn nummers zit. De mooiste stukken zijn toch de songs waarin hij akoestische gitaar speelt. Hij werd in de vocals bijgestaan door zijn dochter Jodie, die ook al een prachtige stem heeft. Muzikale familie in huize Butler. Jammer dat dit concert als enige een mindere geluidsmix had, maar het feit dat Patti Austin “gewoon” in de backing vocals groep zat, maakte dan weer veel goed! En o ja, Dave Koz en Praful kwamen ook maar weer eens langs. En daarna dus George Duke… wie kent hem niet! Wat is dat toch een fenomeen. Tijdens één van de workshops op het schip (dat was er dus ook!) vertelde hij met wie hij allemaal gewerkt had, als muzikant en als producer. Kijk maar eens in je cd kast om te zien hoe vaak je hem tegen komt! Zijn grootste misser als producer, volgens hem zelf, was dat hij ooit een meisje met de naam Whitney Houston niet zag zitten! Maar terug naar zijn concert; “Are you ready to funk?” En inderdaad, van de prachtig gezongen ballades als Sweet Baby, tot de Braziliaans getinte nummers van Brazilian Love Affair en via het up-tempo stuk T-Jam van zijn laatste cd Duke naar misschien wel zijn grootste hit: Reach for it. Spelend op zijn draadloze portable keyboard funkte hij de zaal met zijn zeer herkenbare solo’s bij elkaar! Je kon alle artiesten vrij makkelijk aanspreken, zomaar ergens aan boord, bij het zwembad of tijdens een officiële autograph session. Zo verraste Marijn op een ochtend Inge door Brian Simpson (die hij toevallig op de gang tegen kwam) mee te vragen naar de pianobar waar Inge aan het oefenen was voor de Star Search. Brian vond het zelf ook

16

En dan hebben we het nog niet eens gehad over het schip, de bediening en de crew. “Je wordt behandeld als een koningin” zei één van de gasten tegen ons die al eerder op een cruise was geweest toen we vertelden dat dit onze eerste cruise zou zijn. En dat was niet overdreven want de crew en bediening, het eten en drinken was ook geweldig. Het is eigenlijk wel een keertje lekker om eens luxe te doen. En dat dan te vieren met een Smooth Jazz cruise!

leuk om die grap uit te halen! Maar terug naar de laatste twee concerten. Op woensdagavond was het All Star Night. Nu was het eigenlijk de hele week al All Star Week, maar deze avond was speciaal opgezet dat alle artiesten enkele van hun eigen songs ten gehore konden brengen. Uiteraard weer geholpen in bijzondere combinaties door de medeartiesten. Ze kwamen weer allemaal voorbij! En op vrijdagavond, de laatste avond alweer, had Dave Koz zijn eigen show. Het was opgezet in de vorm van een Special Request Night. Het was wederom prachtig! Tevens hadden ze tijdens de performance ook een unplugged gedeelte ingelast, waardoor Dave’s grootste hits weer een heel ander karakter kregen! Dave is zelf trouwens ook enorm veelzijdig, en niet in de laatste plaats door zijn grote gevoel voor performance en entertainment. Je merkt dan duidelijk dat hij een enorm geliefd Smooth Jazz muzikant is, die Amerika aan zijn voeten heeft. Was dat ook maar zo bij ons in Europa…

Extra leuk is dat het schip een Nederlands schip is en onder Nederlandse vlag vaart: de ms. Oosterdam van de Holland America Line. Een immens schip met elf verdiepingen, twee zwembaden, restaurants, winkels etc. En daar we zo’n beetje de enige Nederlanders op het schip waren (behalve de band van Praful uit Amsterdam) kregen we vaak als commentaar te horen: “So this is your ship!”. Het mooie van zo’n cruise is ook dat de meeste artiesten overdag lekker relaxed rondliepen, soms met vrouw en kinderen. Je kon een praatje met ze maken zonder dat er mensen van de beveiliging je tegenhielden. Maar ook de mentaliteit van het publiek speelde een rol want zij respecteerden de muzikanten en gaf hen ook privacy zodat ze niet constant werden lastig gevallen. En andersom hadden de artiesten ook respect voor het publiek. Ze waren er allemaal erg van bewust dat de passagiers er een flinke prijs voor hebben moeten neerleggen om dit festijn mee te maken, maar je krijgt er dan ook een geweldige ervaring voor terug. Ook gaven de artiesten vaak blijk van waardering als je een cd van hun had gekocht. Want als je dan om een handtekening vroeg op hun cd was het eerste dat ze zeiden “bedankt dat je mijn cd hebt gekocht!”.

Keys & Chords

Artikel Dat muzikanten allemaal hard werkende mensen zijn, blijft ook op dit niveau gewoon hetzelfde. Op de dag dat we van boord zouden gaan kwamen we Tom Braxton met zijn vrouw en Randy Jacobs tegen. We vroegen aan Randy waar hij naar toe zou gaan, waarop hij antwoordde dat hij diezelfde dag nog naar een andere stad zou vliegen, om daar vervolgens weer op een andere cruise te gaan spelen! Het is nog steeds erg jammer dat Smooth Jazz hier in Nederland en België nauwelijks, tot geen kans krijgt. Vaak komen mensen bij onze optredens enthousiast naar ons toe om te zeggen dat het totaal nieuw voor ze is. Wellicht zijn sommigen nog helemaal niet bekend met enige vorm van jazz, maar vinden ze Smooth Jazz toch fantastisch. Het is gewoon (nog) geen onderdeel van onze cultuur. Maar hopelijk komt daar langzaam verandering in. Het zou mooi zijn als wij ook hier over enkele jaren gewoon via de ether naar Smooth Jazz zenders kunnen luisteren, voor jong en oud. Want dat is het mooie van deze muziekstijl: ongeacht de leeftijd en afkomst, Smooth Jazz bereikt een zeer breed publiek…als het een goeie kans zou krijgen. “Zendtijd is de oplossing” zei Dave Koz tegen ons toen we even met hem hierover in gesprek raakten. Maar zendtijd is erg duur als er al überhaupt toestemming voor gegeven wordt. Het commentaar is hier dan al gauw zoiets als “we hebben al een jazzzender of iets dergelijks” maar dat “iets dergelijks” bestrijkt maar een klein gedeelte van de Smooth Jazz. Want Smooth Jazz is een stijl die gegroeid is uit de fusion, zodat je daar af en toe nog wel wat aspecten van terugvindt; maar Smooth Jazz is geen pure fusion. In de uitgave van september 2005 van Keys and Chords is al uitgebreid uitgelegd waar Smooth Jazz vandaan komt, en wat het dus is.

computer (die dan afgestemd staat op www. smoothchoice.com streaming radio) over op onze geluidsinstallatie in onze huiskamer; toch weer een beetje vertrouwd… Want heimwee hebben we wel naar de omgeving waar Smooth Jazz vanzelfsprekend is; waar we met duizend achthonderd mensen op één schip samen dezelfde interesse delen en waar we niet hoeven uit te leggen wat Smooth Jazz is. De stijl valt zowel bij jonge als de oudere generaties in de smaak. Het enthousiasme was overweldigend en de sfeer was onbeschrijfelijk!

http://www.warrenhillcruise.com/ http://www.allstarcruise.com/ website Holland-America line: http://www.hollandamerica.com/home. htm Marijn Eland en Inge Wenzel Voor vragen over de cruise e-mail: [email protected] www.outofthebox-smoothjazz.nl

Enkele aan te raden Smooth Jazz zenders en websites (live streaming audio): www.smoothchoice.com (aanrader!) http://www.broadcasturban.net/html/jazz. htm# http://www.radiokoz.com/ (live concerten te beluisteren en streaming radio met live jam sesions) meer Smooth Jazz websites: http://www.947wave.com/ http://www.warrenhill.com/ http://www.smoothjazztv.com/theshow. html http://www.davekoz.com/ Smooth Jazz cruises http://www.davekozcruise.com/

Wij hebben thuis tegenwoordig bijna 24 uur per dag Smooth Jazz op de radio. Door een eenvoudige oplossing brengen we draadloos het audiosignaal van de

Keys & Chords

17

Concertverslag

Elton John in concert

12-12-2005 / SPORTPALEIS – ANTWERPEN Toen de rockwereld nog in zijn kinderschoenen stond en volop aan klimop werkte tijdens de flowerpowerjaren zestig had je vele bands die de huidige muziekliefhebbers totaal niet (meer) kennen of nog nooit van gehoord hebben. Zo was er dat kleine ventje, Reg Dwight, die af en toe eens mee in een bandje mocht spelen omdat hij zo goed op de piano kon tokkelen. Een van die bands was Idle Race (gekend van hun hit Skeleton And The Roundabout), met Jeff Lynne toen nog aan het roer (later bij ELO), Roy Wood (The Move en Wizzard) e.a., en het was met deze band dat de kleine Reg al eens mee op toernee mocht. Deze band had het geluk steeds het voorprogramma van een grote megaster te mogen zijn en dat zinde onze kleine toetsenist wel danig, want dat was de geschikte manier om aan een image te werken. Maar Reg bleef niet klein, vond dat zijn naam niet goed klonk voor een beginnend popmuzikant en veranderde hem prompt in de voornaam van twee van zijn beste vrienden, nl. Elton Dean, en natuurlijk die van zijn andere buddy, de pas overleden bluesgigant (Long) John Baldry. Daarmee ontstond de naam Elton John. En een nieuwe ster was geboren… Zoals ik reeds zei is dat kleine ventje groot geworden… supergroot, zo groot zelfs dat hij zijn eigen afkomst niet meer kent. Want dat hebben we als fotograaf (wéér) moeten ondergaan tijdens zijn recent concert in het Sportpaleis van Antwerpen. Bij de meeste grote sterren wordt er een blad met richtlijnen op de fotograven hun neus gespeld, richtlijnen die ze moeten respecteren. Maar als dat gedaan wordt, waarom mogen ze dan niet in godsnaam de ganse show blijven uitkijken en genieten. Ze hebben toch dat contract getekend waarin ze verklaren de foto’s niet voor andere doeleinden dan het concert te gebruiken. Sommige sterren laten dit toe, zoals onlangs bij het concert van ex-Creedence Clearwater Revival frontman John Fogerty.

18

Nu bij Elton John, en dan heb ik het nog niet eens over de beperkingen van de amper 16 minuten dat je foto’s mocht nemen, ging dat blijkbaar niet. “Hola, géén foto’s van mijn front aub, euh… ik trouw binnen enkele dagen… niet vooraan en in het midden van het podium fotograferen, dat is niet fatsoenlijk… neen, geen foto’s van mijn linkse kant, die is niet fotogeniek… en wanneer ik begin te zingen, moeten jullie opzij gaan staan… voor de resterende 11-minuten.” Tja, het zal je maar overkomen en wat moet je dan schrijven over een concert waarvan je de eerste drie nummers ‘gehoord’ hebt. Wah, super, een grootse Elton John, een knappe backingband enz… Allemaal maar want Elton John is nu eenmaal een schitterend entertainer en de entourage én de bekleding van het podium loog er niet om. De klank was perfect en dit verdient wel een pluim voor de technici, vergeet niet dat het Sportpaleis een moeilijke akoestiek bezit. Helaas, spijtig en niet te overkomen en hopelijk voor onze nazaten wordt er iets aan dat ‘probleem’ gedaan. Of verkiezen deze sterren eigenlijk dat er helemaal géén foto’s van hen meer worden gemaakt. Op de tonen van mijn uitverkoren Elton John-nummer Daniel ging (moest) ik huiswaarts keren en doorheen de muren van het Sportpaleis weerklonk een nog steeds prachtig Daniel. Dear Reggie, look into our face and remember just who you are and where you came from… Alfons Maes

Keys & Chords

Martha Hoe een totaal onbekende jongedame een schitterende, vergeten, langspeler van formaat maakte.

Het platenlabel Blue Horizon, opgericht voor superproducer Mike Vernon, was destijds hét kwaliteitslabel voor Engelse bluesbands. Wie daar een contract kon ondertekenen sloot, bij manier van spreken, een contract voor de toekomst af. Zo verging het toch Fleetwood Mac, Aynsley Dunbar, Chicken Shack en andere kwalitatieve bluesperformers uit de jaren zestig. Maar in 1969 werd er plots een langspeler op de markt gegooid van een vrij totaal onbekende zangeres, Martha Velez (complete naam is Martha Carmen Josephine Hernandéz Rosario de Veléz, maar met zo’n naam breek je niet door in de muziekwereld, daarom kortte ze hem in), nl. Fiends & Angels Again (Blue Horizon – S 7-63867 / stereo). Wat weten we nu van deze dame. Ik persoonlijk niet veel, alleen dat ze in het backingkoor, Street Choir, van Van Morrison zat, met o.a. Ellen Schroer en Janet Planet. En dat ze gehuwd is/was met trompettist Keith Johnson. Als we nu op internet op zoek gaan naar informatie over haar vinden we er bitter weinig van terug maar ze zou nu in de filmwereld terecht gekomen zijn en heeft gastrollen gespeeld in diverse speelfilms en bekende tv-shows. Om er een paar te noemen Kidnapper (1993), Nails (1992), Safe (1995), Live… From Death Row (1992) en in tv-reeksen als L.A Law, Tour Of Duty, Falcon Crest en E/R. Voor deze toch vrij onbekende dame, voor ons muziekliefhebbers toch, was het kennelijk klein spel om bv. een Eric Clapton (Cream), Jack Bruce (Cream), Mitch Mitchell (Jimi Hendrix), Duster Bennett, Christine Perfect (Chicken Shack en Fleetwood Mac), Jim Capaldi (Traffic), Gary Thain (Uriah Heep) enz. voor haar kar te spannen. Een volledige lijst van haar muzikanten volgt later in dit artikel.

Keys & Chords

Maar hoe sloeg ze erin om een schare van wereldberoemde rockmuzikanten op haar langspeler te doen meespelen. Wat het omdat ze banden had met Van Morrison, of met John Lennon en Yoko Ono of kwam het gewoonweg omdat ze wat op de Mona Lisa leek. Een mooi probeersel van deze imitatie vind je op de achterzijde van haar langspeler Fiends & Angels Again. Haar stem was er een uit de duizenden : een typisch zweverige, klagende stem typerend voor de R&B sound uit de jaren zestig. Voorbeeld waarmee ze kan vergeleken worden was de Schotse zangeres Maggie Bell van Stone The Crows. Martha’s stem penetreerde nog dieper op je in maar dat stoorde niet want de muzikanten wisten perfect welke richting ze uitwilde en dat hoor je aan de samenstelling van ieder nummer. Nergens een leegte te bespeuren die niet goed opgevuld werd. Van de elf nummers heeft Martha er zelf drie geschreven, nl. Come Here Sweet Man, Swamp Man en Very Good Fandango. Luister goed naar deze songs en je zult versteld staan wat voor kwaliteiten deze jongedame bezat. Waarom is het dan maar bij deze ene schitterende blueslangspeler gebleven en waarom is ze andere paden van de muziekwereld gaan bewandelen? Vond ze geen bevrediging in dit soort muziek. Wel, als ik de nummers één voor één aanhoor, krijg ik er zowaar positieve vibraties, een eargamse, als het ware van, en dit keer op keer. Niet alleen door haar bijzondere stem maar ook door de knappe muzikanten die hier het beste van zichzelf gaven. Dus vraag me niet of Brian Auger op nummer zes of tien zijn B3 Hammond orgel liet brullen, want dit kon ook Mick Weaver zijn of op welke nummers drummers Jim Capaldi en Mitch Mitchell, e.a. te horen zijn. Wat

19

Artikel de gitaarsolo’s betreft: je hebt een keuze uit Eric Clapton, Stan Webb (Chicken Shack) en Paul Kossoff (Free en Back Street Crawler), dus niet de minsten zou ik zeggen. En ze doen niet onder voor elkaar! Kennelijk was deze productie een vorm van kommune waarin iedereen gelijk was maar waar toch steeds iedereen het uiterste uit de kan haalde. Had het ook wat te maken met de tijdsperiode, een periode waarin al deze muzikanten maar aan een ding dachten: leuke muziek maken, wat dope tot je nemen, en waarbij het commerciële aspect ervan op de laatste plaats kwam? En toch waren het steeds schitterende resultaten, hoe stoned ze ook waren. Voorbeeld hiervan is Joe Cocker. Op de nummers It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry, I’m Gonna Leave You, Feel So Bad en In My Girlish Days horen we het typische gitaargeweld van Eric Clapton, maar wat de inbreng van de andere muzikanten is is moeilijk te achterhalen omdat er op deze langspeler geen info werd weergegeven. Op A Fool For You, denk ik, hoor je Stan Webb aan de gitaar, een stijl die snel thuis te brengen is bij Chicken Shack. Voor de rest zijn het covers waarvan de meeste bekende die van Bob Dylan is, I Takes A Lot To Laugh, I Takes A Train To Cry, waar ze een prachtige, meeslepende versie van gemaakt heeft. Maar alle nummers zijn gewoonweg prachtig. Er is géén enkel nummer bij dat niet aan je smaak zal beantwoorden. Zoiets wordt niet meer gemaakt. Long John Baldry heeft in 1980 een comaback-langspeler gemaakt, dat is ook zo’n mooi voorbeeld van hoe een langspeler moet klinken. God, wat een muzikale erfenis. Na deze knappe langspeler maakte ze ook nog enkele andere, American Heartbeat (producer: Stephan Galfas) en Escape From Babylon, e.a. maar deze laatste kun je beter snel vergeten tenzij je van reggae houdt dat geproduced werd door legende Bob Marley. De langspeler is ondertussen reeds op cd verschenen en te verkrijgen via www.amazon.com maar geef mij maar de Blue Horizon-editie op vinyl.

Peter Shelley: drums: Buzzcocks, Chris Farlowe, Rock House,… Paul Kossoff: gitaar: Free, Back Street Crawler Jim Capaldi: drums: Traffic, Chris Wood,… Chris Mercer: sax: Frankie Miller Band, Keef Hartley, Linda Lewis,… Johnny Almond: sax en keyboards: Keef Hartley, John Mayall & The Bluesbreakers, Zoot Money, Shawn Philips,… Jeff Condon: hoorn: Bell & Arc, Marc Almond, Paul Williams,… Chris Wood: fluit: Third World, Traffic, Rebop Kwaku Baah, Chris Wood, Ginger Baker’s Airforce,… Honk: ?: Honk,… Mick Weaver: keyboards: Dave Gilmour, Grease Band, Bryn Haworth, Henry McCullough, Frankie Miller Band,… Brian Auger: keyboards: Julie Driscol, Brian Auger & Trinity, Brian Auger & Oblivion Express,… Keef Hartley: drums: Keef Hartley Band, John Mayall & The Bluesbreakers,… Gary Thain: bas: Uriah Heep Spit James: gitaar: Keef Hartley, Otis Spann,… Terry Noonan: trompet: Champion Jack Dupree, Keef Hartley, Top Topham Band (ex-Yardsbirds),… Bud Parkes: trompet: Julie Driscoll, Champion Jack Dupree, Andy Fearweather-Low, Sensational Alex Harvey Band, … Derek Wadsworth: trombone: Savoy Brown, Keef Hartley, Georgie Fame, Sniff ‘N The Tears,… • LP’s:

Muzikanten die hun steentje bijdroegen: (om u een idée te geven bij wie deze muzikanten ooit hebben vertoefd, geef ik enkele referentiepunten) Eric Clapton: gitaar: Yardbirds, John Mayall & The Bluesbreakers, Cream, Derek & The Dominoes, Blind Faith, Delaney, Bonnie & Friends,… Jack Bruce: bas: Cream, Graham Bond, Bruce, Baker & Moore,… Mitch Mitchell: drums: Jimi Hendrix,… Rick Hayward: drums: John Cale, Ry Cooder, Doobie Brothers, Robert Palmer,… Duster Bennett: gitaar en zang Dave Bidwell: drums: Chicken Shack, Savoy Brown, Christine Perfect,… Andy Sylvester: gitaar, zang: The Hollies Stan Webb: gitaar: Chicken Shack Christine Perfect: keyboards: Chicken Shack, Fleetwood Mac

20

Fiends & Angels Again – 1969 Hypnotized – 1972 Matinee Weepers – 1973 Escape From Babylon – 1976 American Heartbeat – 1977 Angels Of The Future/Past – 1989 • Als gastzangeres Van Morrison : His Band & Street Choir- 1970 Elephant’s Memory: Angels Forever – 1974 (met Terry & The Pirates • Compilatie The Blue Horizon Story – 1965-1970 – 1 Alfons Maes

Keys & Chords

CD-Besprekingen

CD Review COLIN HARE LIKE A RIVER Runfast Recordsl RF CD0014 Distr.: Eigen beheer Bij de naam Colin Hare zal de doorsnee muziekliefhebber niet meteen rechtveren en een geheel oeuvre beginnen te debiteren. Honeybus, de band waar Hare toch wel menig podium mee betrad, zal al eerder een belletje doen rinkelen. Wat dan weer wel een heleboel mensen een kreet van herkenning zal doen ontlokken is I Can’t Let Maggie Go, een song die je gerust het label ‘hit’ mag meegeven en dat eind jaren zestig van Honeybus zonder medelijden een ‘one hit wonder’ maakte. Die Colin Hare dus, frontman van het ter ziele gegane Honeybus heeft een nieuwe cd uit. Like A River is

best een leuk plaatje geworden. Naast twaalf nieuwe nummers staat er ook She’s A Lady op, een nooit eerder uitgebracht nummer van Honeybus. In een stijl die het midden houdt tussen singer-songwriter en folk brengt Colin Hare op een heel eigen manier, als een busker die ook meteen mag beschikken over een studio en begeleidingsband, zijn liedjes en vult hij zonder problemen een klein uur met zijn cd. Deze plaat is op een bepaalde manier zowel een terugkijken naar zijn verleden (zo draagt hij zijn cd bijvoorbeeld op aan de in 1995 overleden Jim Kelly, gitarist van Honeybus), maar evengoed ook een blik

Keys & Chords

in de toekomst (cfr. Like A River). Deze cd zal misschien niet meteen een hoogvlieger of een dikke hit worden, maar zeker is wel dat Colin Hare een prima songsmid is die met Like A River een fijn schijfje aflevert. Meer info: www.colinhare-and-honeybus. co.uk Steven Verhoeven CRIS BARBER COMES LOVE Paws Here Productions 827257-01592-8 Distr.: www.cdbaby.com Jazzzangeres Cris Barber is winnares van de prestigieuze Orange County Music Award® als Best Jazz Artist 2004. Hierbij brengt ze haar derde studiocd uit, en volgens de kritieken is die nog beter dan zijn voorgangers. Daarop zingt ze dynamische, smooth jazz die herinnert aan de grote jazzzangeressen die haar voorgingen, maar toch invloeden uit de éénentwintigste eeuw inhoudt. Hij vangt aan met de standaard East Of The Sun op een luchtig bossa nova ritme, gevolgd door het al even gekende Better Than Anything. De titeltrack is zacht, maar O Pato gaat weer de ZuidAmerikaanse samba opzoeken. De standaard You Go To My Head

kabbelend, ideaal voor dat speciaal plekje bij het hardvuur. Afsluiter Louisiana Sunday Afternoon vangt aan met een zwoele saxofoon, en gaat ietwat de bluesrichting uit. Als personeel huurde Cris de bekende Los Angeles studiomuzikanten Karen Hammack (piano), Doug Webb (sax), Kurt Rasmussen (percussie), Barry Cogert (bas), Aldo Bentivenga (drums) en Shauna Brooks (achtergrondzang) in. Die muzikanten vullen Cris haar vocale stijl wonderwel aan zodat je een cohesief jazz album krijgt. Je kan je afvragen waarom Cris niet bekender is, terwijl ze eigenlijk naast Diana Krall en Norah Jones kan staan. Jazzliefhebbers zullen wereldwijd hieraan hun hart kunnen ophalen. Een interessante ontdekking! Meer info: www.cdbaby.com/cd/crisbarber3 www.crisbarbermusic.com Patrick Van de Wiele V.A. DEPARTURE LOUNGE – WORLD GROOVES Petrol Records PETROL092 Distr.: Petrol Records U kon het hier vorige maand al lezen, Petrol Records is dat nieuw Australisch, onafhankelijk muzieklabel dat alleen goede muziek wil

CM Murphy. De bedoeling is dat muziekliefhebbers niet langer moeten op zoek gaan naar hun favoriete genre. In deze reeks bestaan al: World Rhythms, World Café, World Chill, World Lounge, World Soiree & World Love. Departure Lounge - World Grooves is de laatste verwachte release in deze reeks die een sexy fusie van groovy electrolounge en gepolijste beats brengt. U kan uw trip rond de wereld starten met Trip van Thriller Jill presenting Dannii Minogue (ja, de zus van Kylie), gevolgd door het Spaans klinkende (maar uit Oostenrijk afkomstig) Madrid de Los Austrias. Breathe Sunshine is een relaxklinkende song, gevolgd door het eentonig klinkende instrumentaal nummer Is There Knowledge Left. Dan reizen we de zon achterna met Julia Messenger with Soul G & Tony Match, waarna op Leaving Monte Carlo Franse teksten voorgelezen worden. In Feeling The Sun voel je het zonlicht, terwijl Movie Star (met de Rhapsody in Black remix van Discomobile) eerder eentonig is. De hoes zegt dat dit een album is zoals een decadente geestelijke en zielsmassage die je doet verlangen om te gaan grooven. Sorry, maar ik heb daarvoor al betere muziek gehoord. Meer info: www.petrolrecords.com Patrick Van de Wiele EDDIE BULLEN DESERT RAIN Thunder Dome Sounds 6 26776 75842 8 Distr.: www.cdbaby.com

brengt een laatavondsfeer, Just A Little Lovin’ juist een mooie ochtendsfeer schept. Teach Me Tonight en Dindi zijn al even mooi, zacht

brengen. Deze nieuwe cd past in hun compilatiereeks Departure Lounge. Het concept werd net zoals bij de vorige, uitgedacht door

Maanden geleden besprak ik Eddie’s cd’s Nocturnal Affair en Make It Real. Deze in de Caraïben geboren Canadees vermengt smooth jazz met Latin calypso jazz en steekt als keyboardspeler, songwri-

21

CD-besprekingen

ter, arrangeur en producer, boven zijn streekgenoten uit. Deze release zou hem moeten naar de top van de US smooth jazz katapulteren. Zijn carrière startte in 1971, en net toen hij faam begon te maken, besliste hij door de geboorte van zijn zoon, het kalmer aan te doen. In 1980 verhuisde hij van Grenada naar Toronto, Canada. Hij bouwde zijn thuisstudio Thunder Dome Sound verder uit, en toen zoon Quincy op school zat, begon te weer te kriebelen. Hij behaalde al een Juno award en een gouden plaat, staat aan de top in Canada, en arrangeerde in 1996, het thema voor het Canadese Gala op de Olympische spelen in Atlanta. Eddie was ook al gedurende vijf opeenvolgende jaren muzikaal directeur voor de Golden Soul Classics Show waarin Ben E. King, Percy Sledge, The Platters en Solomon Burke aantraden. Ook heeft hij samengewerkt met Demo Cates, Deborah Cox, Oleta Adams, Liberty Silver en popster Dan Hill. Hij componeert en arrangeert tevens voor tv en film. Je kan Eddie’s muziek best plaatsen naast Pieces of a Dream. Beste tracks: Caribbean Nights, Desert Rain, het intrigerende Farimah (Like The Moon), Quiet Storm, de soulvolle relaxte Police cover Every Little Thing (She Does Is Magic), enz. Klasse! Meer info: www.cdbaby.com/cd/bullen3 www.eddiebullen.com Patrick Van de Wiele ELLIS HALL THE SPIRIT LINGERS ON … AND ON Eigen beheer 8653 Distr.: www.cdbaby.com Deze cd is een visitekaartje van het veelzijdig talent van zanger/multi-

22

instrumentalist Ellis Hall. Als je bekijkt wat deze man op zijn palmares staan heeft, wel petje af. Hij was voorheen leadzanger en keyboardspeler bij de groep Tower of Power, en is wijd bekend voor zijn vertolking van What Does it Take op Kenny G’s elpee Duotones. Hij oogstte enorm succes als lid van de California Raisins met een platina (The California Raisins Sing the Hit Songs) en een gouden (Christmas With the California Raisins) album. Zijn meeste recente verwezenlijkingen waren een rol als orgelist, muzikant en zanger in de film Big Momma’s House, en het thema Flip, Flop & Fly van de film Chicken Run. Hij heeft er reeks optredens op tv gedaan alsook nationale en internationale radio en tv-spots ingezongen. Ook verzorgde hij de achtergrondzang op verscheidene soundtracks van films. Binnenkort is hij te horen op de cd’s van Tom Scott, Warren Hill en Tadia. Ellis speelde ook samen met Laura Pausini, David Hasselhoff, George Duke, Bobby Kimball van Toto, Bobby Womack en ga zo maar door. Dit is zijn debuutcd met twaalf originele soulsongs, die bovendien elementen van blues en gospel bezitten. Bovendien bevat de schijf de song Patiently, dat niet op het origineel te vinden is. Ellis heeft een sterke stem, maar ik had toch liever wat meer orkestratie op de songs gehoord. Meer info: www.cdbaby.com/cd/ellishall2 www.ellishall.com Patrick Van de Wiele FORTE CARTER HERE I AM Excalibur Records EXCL-5000 Distr.: Excalibur Records Forté Carter begon op zeer jonge

leeftijd mee te zingen met de platen, won enkele talentenjachten en zong uiteraard in het kerkkoor in Indianapolis, Indiana. Toen ze naar Californië verkaste stond haar kalender met optredens volgeboekt. Ook trad ze op in theaterstukken als Ain’t Misbehavin’ en Cinderella Brown. Forté is een eerste sopraan met een klaar vier octavenbereik. Deze zangeres / keyboardspeler / componist/songwriter/producer is thuis in verscheidene muziekstijlen zoals jazz en gospel. Op de scène schijnt ze haar publiek nogal te begeesteren. Haar persoonlijke boodschap aan de wereld van vreugde en inspiratie door songs is haar grootste beloning. Met haar hit Love Slave werd ze internationaal bekend in Nederland en Japan. Nu verschijnt haar eerste productie als eerste release op haar eigen onafhankelijk label. Hierop zal alleen positieve muziek uitkomen in een waaier van muziekstijlen, zelfs Christelijke muziek en jazz. Haar cd staat vol met originele ritmische R&B songs die dateren uit 1987-1993, en het is duidelijk dat Forté thuishoort in de old school R&B. Iedere track spreekt van de liefde en Forté kan werkelijk zingen! Forté Is In The House is een kort instrumentaaltje in hiphopsfeer. Ook coverde ze de song Can You Feel What I’m Saying van Minnie Riperton. Forté zou ook een eerbetoon aan Billie Holiday in het kader van de Museum of the Contemporary Art’s Summer Nights jazz series gezongen hebben. Een toffe ontdekking tussen al dat modern R&B geweld! Meer info: www.fortecarter.com Patrick Van de Wiele

GIANLUCA PETRELLA INDIGO4 Blue Note 0946 3 39277 2 8 Distr.: EMI Uit dezelfde achtertuin van jonge Italiaanse muzikanten als Nicola Conte, Paolo Fresu en Stefano Bollani, maken we op Indigo4 kennis met trombonist Gianluca Petrella. Kennismaken is hier misschien niet het juiste woord, want de jongeling geldt in Italië als één van de bekendste en één van de beste jazzmuzikanten van zijn generatie. Indigo4 is niet enkel de naam van de cd, maar ook de naam van zijn kwartet. De cd kan in het algemeen beschouwd worden als een mix van traditionele jazz en nieuwe (post)moderne interpretaties. Het zal dan ook geen verbazing wekken dat deze muzikant en DJ de elektronische geluiden, loops en samples niet schuwt, maar met dit alles verliest hij nooit de essentie van de jazz uit het oog. Bij een eerste beluistering zal de traditionele jazzliefhebber toch een beetje verward achterblijven… De cd gaat van start met een compositie van Monk (Trinkle, Tinkle), maar het gaat hier wel over een versie die met de computer bewerkt is: een heuse hedendaagse dialoog met Monk dus! Daarna volgen het met Drum and Bass doorspekte The Middleman en het mooie Lazy Moon. Dat de man geen afbreuk doet aan traditie, is goed te horen op Mood Indigoo waar invloeden uit de Dixieland op de voorgrond treden. Met Indigo4 heeft Petrella een met momenten moeilijk verteerbare, maar nooit tot verveling drijvende cd afgeleverd. Bovenal daagt deze extravagante productie de luisteraar uit en prikkelt hem tot proberen te

Keys & Chords

CD-besprekingen begrijpen, een echte aanrader dus voor wie zijn grenzen wil verbreden… Meer info: www.gianluccapetrella.com www.bluenote.de www.pannonica.com Tim Clement HILDE LOUISE ASBJORNSEN BIRDIE BLUES Upnorth Discs UNCD001 Distr.: Dee2 (Benelux) Haar looks kunnen de vergelijking met Marilyn Monroe doorstaan, haar sound wordt wel eens vergeleken met die van Billie Holiday, maar verder is zij helemaal zichzelf, Hilde Louise Asbjornsen, die voor haar tweede cd Birdie Blues twaalf gloednieuwe songs compo-

neerde en zelf met hulp van Karin Krog de productie verzorgde. Asbjornsen, die in Noorwegen, samen met Lene Kongsvik Johansen het succesvolle cabaretduo Absjornsen en Joh. vormt, startte in 2000 met het schrijven van jazzmuziek. In 2002 begon zij met haar eigen band op te treden in verschillende jazzclubs en in 2004 bracht zij haar eerste cd Eleven Nights And Two Early Mornings uit. Dat Asbjornsen theaterwetenschappen studeerde en nog steeds optreedt als cabaretière, kan je zeker merken aan haar teksten. Deze vrouw, die een enorme vertelkracht in zich draagt, heeft een nuchtere uitstraling, staat schijnbaar met haar twee voeten op de grond en heeft een gezonde dosis humor in zich. Deze eigenschappen vind je terug in de onverwachte wendingen die haar songteksten soms nemen. (Uit Prison Song: We’re all born lonely,

Keys & Chords

we’re all born lonely and this is new, I was born to be lonely with you.) Ook haar muziek, en vooral de orkestraties, getuigen van frisse en verrassende ideeën met hier en daar een sfeer van geheimzinnigheid, maar ook even goed van ondeugendheid. Weemoedige personen zullen vooral genieten van Arms, een nummer met een heerlijke accordeonpartij. En mocht je in de stemming zijn voor blues, laat je dan niet misleiden door de titelsong. De tekst mag dan helemaal blues zijn… ik heb in mijn hele leven nog nooit iemand zo vrolijk ellende weten te vertolken en zo is elke song van Asbjornsen weer een verrassing! Meer info: www.hildelouise.com www.upnorthdiscs.no www.dee2records.nl Kathleen Van Hees

pen. In die tijd maakte hij kennis met een elpee van Level 42, en dat opende nieuwe wegen voor hem. Hij droomde van een muzikale opleiding in de USA, maar dat was in zijn Jamaicaans/Canadese cultuur ongehoord. Toen zijn ouders missionariswerk in Oost Afrika gingen doen, kreeg Ian toch zijn zin. Hij ging naar Berklee en behaalde zijn graad in filmmuziekcompositie en probeerde het in New York. Toen dat niet lukte verkaste hij naar LA, en werd daar basgitarist. Zijn debuutcd One kreeg goede kritieken. The Way bevat zachte souljazz songs, allen door Ian gecomponeerd, behalve Tell Me If You Still Care, en vertolkt door een reeks vocalisten zoals Liz Ogambo, Sy Smith, Gavin Christopher, Kampaign & Donavan Henry, enz. Ian bespeelt vele instrumenten en verzorgde alle arrangementen. De cd herinnert aan het

IAN MARTIN THE WAY

productiewerk van Quincy Jones, en dat is dus een pluim waard! Meer info: www.cdbaby.com/cd/ian2 www.ianmartinmusic.com Patrick Van de Wiele

Delmar’s Pen Music Zonder nummer Distr.: www.cdbaby.com Ian Martin is een bassist/songwriter/ producer die uit Toronto (Canada) afkomstig is, maar tegenwoordig in Los Angeles woont. Muzikaal gezien noemt hij zichzelf een laatbloeier. Zijn vader was pastoor, en Ian kon vroeg met allerlei instrumenten kennismaken, zoals piano, drums en bas. Omdat het gezin zo godsdienstig was, moest Ian stiekem naar andere muziek luisteren, bij zijn oom naar diens platen, of het Buffalo NY radiostation WBLK. Pop en rock waren wel overvloedig aanwezig. Op zijn zestiende maakte hij de basgitaar tot zijn voornaamste instrument. Uiteraard speelde hij in de kerk, maar ook voor gospelgroe-

IKE QUEBEC THE COMPLETE BLUE NOTE 45 SESSIONS Blue Note 0946 3 11444 2 4 Distr.: EMI Hoewel Ike Qubec door heel wat muziekhistorici genegeerd wordt, was het wel deze tenor saxofonist die Thelonious Monk en Bud Powell voor Blue Note tekende. In zijn 44 jaar korte leven groeide hij op in het tijdperk van de bebop en werd hij geprikkeld door saxofonisten als Coleman Hawkins en Ben Webster. Na zijn start als pianist, profileerde

hij zich als ‘swing’ saxofonist in de jaren veertig. Zijn eerste opnames voor Blue Note dateren van 1944; drugsproblemen zorgden voor een gedwongen rustpauze; maar in de jaren zestig stond de man terug in de studio. Deze dubbel-cd telt maar liefst 26 nummers, opgenomen in drie sessies tussen 1959 en 1962. De opnames waren oorspronkelijk bedoeld voor de jukebox markt en zijn nu gebundeld op deze uitgave. Het werkt dat we te horen krijgen leunt stevig aan bij heel wat standards en varieert van bijzonder energiek werk tot kwetsbare ballades. Nummers als Zonky, Mardi Gras en Me ‘n’ Mabe maken het ons wel bijzonder moeilijk om stil te blijven zitten; maar volledig onder de indruk geraak je van zijn hartverwarmde met soul en blues doorspekte ballades: het prachtige

Blue Monday en de twee versies van Everything Happens To Me zullen je dan ook niet onberoerd laten! In 1963 stierf Ike Quebec aan longkanker; maar dik veertig jaar later doet Blue Note zich absoluut alle eer aan om dit pareltje op de markt te brengen! Meer info: www.bluenote.com www.bluenoteeurope.com Tim Clement JACKIE MCLEAN CONSEQUENCE Blue Note 0946 3 11429 2 5 Distr.: EMI Altsaxofonist Jackie Mclean maakte reeds op negentienjarige leeftijd zijn eerste opnames met Miles Davis en werkte samen met onder

23

CD-besprekingen andere Charles Mingus en de Jazz Messengers. Deze enkele referenties doen hem waarschijnlijk te weinig eer aan, want zijn biografie laat zich lezen als een ‘Who’s Who’ van de jazzgeschiedenis. Tussen 1959 en 1967 sloot hij een verbond met Blue Note en nam heel wat producties voor dit label op als frontman. Consequence werd in 1965 opgenomen, maar werd toch pas in 1971 op LP vrijgegeven, nu verschijnt hij op cd in beperkte oplage in de reeks connoisseur cd series. Balancerend tussen hardbop en avant-garde levert McLean samen met trompettist Lee Morgan een mooi werkje af. Hoewel deze opnames verschenen onder de naam Jackie McLean, had er evengoed de naam van Lee Morgan boven kunnen staan. Beide sterren zijn volledig gelijken op deze cd: twee aparte individuen die muziek creëren waarop ze samen knap uit te-

MARAH IF YOU DIDN’T LAUGH, YOU’D CRY

voorschijn komen… Voor mij is het duidelijk: McLean is jazz! Herkenbaar vanaf de eerste noot en met Charlie Parker regelmatig in het achterhoofd. Bluesanova en Consequence zijn fantastische nummers, maar ook de overige vier nummers zijn puur kwaliteit! Consequence gaat over emoties en beschrijft het hele landschap van gevoelens, of zoals een criticus het ooit zei: ‘… Instead we discover our own passions, emotions, feelings, however flawed, vulnerable or broken they are, along with the intensity of an unyielding force, the raw human power that endures.’ Meer info: www.bluenote.com www.bluenoteeurope.com Tim Clement

rock nummer is. Een heerlijk klinkende akoestische gitaar gegoten in een prachtig arrangement, knap! The Dishwasher’s Dream is dan weer een typisch Americana-nummer, waarbij ik de neiging heb om aan Bob Dylan te denken. Sooner Or Later is countrygericht, inclusief op elkaar slaande lepels. Ergens las ik een recensie waar er sprake van zou zijn dat deze jongens ook blues brengen? Met de beste wil van de wereld… ik kan er geen noot blues in ontdekken! Conclusie, een leuk album met veel variatie. Zoals er wel meer verschijnen. Maar laat dit alsjeblieft voor eigen interpretatie vatbaar zijn. Meer info: www.marah-usa.com Bobtje Blues

24

Munich Records MRCD 267 Distr.: Munich Records Onbekend zijn de gebroeders David en Serge Bielanko zeker niet. Want met hun band Marah zijn ze met hun nieuwste schijfje If You Didn’t Laugh, You’d Cry al aan hun vijfde album toe. Eén ding kun je ze alvast toeschrijven. Qua songkeuzen ontbreekt ze het alleszins niet aan verscheidenheid. The Closer dat als opener en dienst doet en even verder Fat Boy is rock-‘n-roll en dan bedoel ik dit in de pure zin van het woord. Goed klinkend dat wel, maar meer niet. Dergelijke nummers hoor je wel vaker. Interessanter wordt het met City Of Dreams wat werkelijk een pracht van een folk-

MARCUS COLEMAN MARCUS COLEMAN MCW Ent. Zonder nummer Distr.: www.cdbaby.com Toen Marcus dertien jaar oud was, luisterde hij naar het radiostation KKGO in LA. Hij wist niet welke muziek men speelde, noch welke artiesten dat waren. Deze cd bevat dan ook muziek die daarop gebaseerd is. Jaren later hoorde hij per toeval zo’n song op moeders stereoketen, en vernam dat het Bobby Lyle was. Tegelijkertijd ontdekte hij adult contemporary (wat men nu smooth jazz noemt) door artiesten als Anita Baker en Luther Vandross, maar ook Herbie Hancock. Deze trendsetter beïnvloedde Marcus het meest, bvb. als voorloper van de hiphop/urban muziek, maar ook door het gebruik van de talk

box (de vocoder, ofwel een microfoon gekoppeld aan een keyboard). Marcus leerde echter ook trompet, saxofoon, klarinet en fluit bespelen, en ging studeren aan de Alexander Hamilton High School Academy of Music. Daar won hij de 1ste jaarlijkse LAUSD All-Star High School Jazz Piano Award. Al gauw schreef hij muziek voor zijn eigen zeventienkoppige band en toerde met Monica, Brian McKnight, Chante Moore enz. Ook componeerde hij scores voor tv-shows. Zijn hoofdzakelijk instrumentale cd bevat urban jazz, en is een overzicht van alle muzikale invloeden die hij meemaakte. Uiteraard staan idolen Herbie Hancock, Chick Corea, Oscar Peterson, Joe Sample en Bobby Lyle als voorbeelden. Hij schreef alle songs zelf, en bespeelde het merendeel van de instrumenten. Hedendaagse moderne jazz met uiteraard invloeden

van R&B, soms smooth, soms meer fusion. Meer info: www.cdbaby.com/cd/marcuscoleman www.marcuscolemanmusic.com Patrick Van de Wiele MELANIE PHOTOGRAPH (DOUBLE EXPOSURE) Munich Records MRCD 266 Distr.: Munich Records Melanie is een dame met wereldwijde naam en faam. Het bloemenmeisje dat zowel bekend werd met haar muziek als met haar bekende vrienden (zoals bijvoorbeeld The Rolling Stones) sloeg de muzikale wereld in het midden van de jaren zeventig met verstomming toen ze haar album Photograph uitbracht. De New York Times sprak van ‘één van de beste popplaten van het jaar...’ en Rolling Stone noemde het ‘…de overstap van bloemenkind naar een volwassen vrouw.’ Eén ding is alvast zeker: met deze schijf nam Melanie Safka voorgoed haar plaats in de muziekgeschiedenis in. En nu wordt deze plaat voor de eerste keer op cd uitgebracht. Om dat te vieren wordt er een tweede schijfje bijgevoegd (vandaar ook de ondertitel Double Exposure) met 14 eerder onuitgegeven nummers en alternatieve versies. Photograph is een geweldig leuke trip terug in de tijd. Met nummers als opener Cyclone of Raindance zal menig hippiehart weer even wat sneller slaan. Vooraleer de wilde haren weer los worden gedragen en iedereen weer duchtig naar patchoelie wil ruiken toch even dit: maar weinig albums zijn tijdloos, en ook het werk van Melanie ontkomt niet aan de tand des tijds. Los van het feit dat deze cd een goed album was, klinkt het toch vooral gedateerd. Laat dit de fan niet tegenhouden om met deze cd nog eens terug te denken aan vervlogen tijden, toen de vrije liefde welig tierde en alles draaide om ‘love and peace’… Meer info: www.munichrecords.com Steven Verhoeven

Keys & Chords

CD-besprekingen MICHAEL B. SUTTON HOPELESS ROMANTIC Little Dizzy Records MS 8331 Distr.: www.cdbaby.com Michael B. Sutton was gedurende zeven jaar componist en producer voor Motown Records, en componeerde o.a. hits voor Smokey Robinson, Michael Jackson, Jermaine Jackson, Thelma Houston, Cheryl Lynn, The Originals, Switch, Dennis Edwards, Jerry Butler. Hij was in de jaren ’80 ook de helft van het duo The Suttons ofwel Mike & Brenda. Die achtergrond vormde hem tot de artiest die hij nu is. In zijn universum gaan muziek, romantiek en sensualiteit, hand in hand. Als je de eerste track, en tegelijk de eerste radiosingle Body Music be-

www.michaelbsutton.com www.littledizzyrecords.com Patrick Van de Wiele NORTH “2UNES” WOODALL HOT AND COOL 2uneswave Records Zonder nummer Distr.: www.cdbaby.com

luistert, weet je onmiddellijk wat ik bedoel. Een gepolijste groove en

North werd geboren in Mississippi, maar woont nu in Atlanta. Daar raakte hij befaamd in het clubcircuit, en speelde met Lakeside in het Coca Cola Amfitheater. Dat plaveide de weg tot bij The Ohio Players, Roger Troutman & Zapp, Roy Ayers, Millie Jackson, Tom Brown en Will Downey. Nu pakt hij de ganse wereld aan met de release van zijn debuutcd. Hij leerde gitaar spelen op zijn zevende en noemt Ernie Isley, Carlos Santana en Joe Walsh als zijn idolen. Tijdens zijn tienerjaren be-

een catchy ritme. Die beschrijving gaat ook op voor de andere tracks op zijn debuutcd. Michael’s stem doet me af en toe denken aan Smokey zelf. Je krijgt bij het beluisteren zin om je vrouwtje vast te pakken en mee te nemen naar die speciale plaats. If You Let Me Love You (the second time around) en Give It Up zijn eigenlijk twee verwante songs over een achtergelaten schoonheid. Daarna is “time for love” met Do That To Me, Sweet Surrender en het prachtige Flight. Verder volgen nog iets stoutere songs zoals Feelin’ Down (go down on me blues), de funk op Love Me Inside Out, en de pure seks op I Wanna Sex You. Het prachtige Spaansachtige duet Lovers Serenade met Tata Vega is een hoogtepunt, alsook de titeltrack. Michael, je hebt een fan bij! Meer info: www.cdbaby.com/cd/mbsutton

gon hij R&B te spelen en trad aan in talentenjachten. Daardoor werd hij geïntroduceerd bij groepen als The Delvones en Round Trip Ticket. Hij kwam aan zijn bijnaam doordat hij veel tracks speelde zonder selecties te herhalen. Zijn stijl is energieke smooth jazz en zijn eersteling bevat een mengeling van covers en originele nummers. Onder de covers hoorde ik 8 Days A Week van The Beatles, La La Means I Love You van The Delfonics, In The Heat Of The Moment van Babyface, Love Changes van Mother’s Finest en Kashif, en Having A Party van Sam Cooke. Maar alles klinkt even modern en energetisch! Voor mij zijn de beste tracks 8 Days A Week, de originele song Cuatros, en de cover Love Changes. Momenteel werkt hij ook samen met Shorty Red, Roy Boyland en Joseph. Daarnaast speelt hij jazz tijdens de zondagsbrunch in

Keys & Chords

het Grand Hyatt. Mooi gitaarwerk! Meer info: www.2unes.net www.cdbaby.com/cd/north2unes Patrick Van de Wiele PHIL TOWNSEND BEAUTIFUL BLACK LADY Eigen beheer Zonder nummer Distr.: Eigen beheer

lerares of een begrijpende vriendin zijn. Dit is soul van de oude stempel, vol gevoel en melodie. Mooi! Meer info: www.radiodirectx.com Patrick Van de Wiele RON E. BECK SOUL CRY Thump Records 2065 79211 2 Distr.: www.cdbaby.com

Phil realiseerde zich al zeer vroeg dat muziek zijn eerste liefde was en zijn grootste passie. Hij werd geboren en groeide op in Detroit, waar hij uiteraard in contact kwam met allerlei muziekstijlen. Toen hij zes was, zong hij al op straathoeken en bij kappers, of gelijk waar twee of meer mensen wilden luisteren. Op zijn achtste had hij zijn eerste betaald optreden al op zak als zanger op een huwelijksfeest. Toen hij tien

Muziekkenners zullen deze man herkennen als de drummer bij Tower of Power, Herbie Hancock, The Temptations, Bobby Womack, Bill Withers, Bob Marley, John Lee Hooker, Etta James, Rick James, Sista Monica, Marilyn McCoo & Billy Davis, Taj Mahal, Santana, Dr. John, en vele anderen. Toch slaat hij met deze cd als zanger/songwriter/producer een brug tussen old

jaar oud was werd hij lid van de mannelijke koorgroep van de Warren Avenue Baptist Church. Phil en zijn vrienden uit de buurt vormden daarna de groep The Sparrows. Die groep bestond verder uit Herman Weems, Al Ken (wie onder andere de hit The Whole World is a Stage schreef), Paul Leslie en Charles Harris. Ze traden aan in verscheidene competities en talentenjachten, en wonnen velen ervan. Daarbij bevond Phil zich nogal dikwijls aan de zakelijke kant. Later toen hij onafhankelijk promotor was voor MGM Records liet hij radio’s Barry White’s I’ve Got So Much To Give en Marvin Gaye’s What’s Going On pluggen. Hij begon aan de titeltrack van deze cd in 1991 en dat is eraan te horen. Voor Phil is een mooie zwarte vrouw niet noodzakelijk sexy, jong maar kan ze ook een liefhebbende moeder, een inspirerende

school soul en moderne R&B. Mensen vragen zich af wanneer ze hem voor het eerst horen zingen, waar hij al die tijd verborgen zat. Ron’s moeder was een befaamde artieste, maar gaf haar carrière op voor de opvoeding van haar kinderen. Op zijn achttiende verhuisde Ron van Omaha naar noord Californië, en enkele jaren gelden, na heel wat aanmoedigingen van andere muzikanten, en zelfs zijn vrouw, begon hij te zingen. Achtergrondzang of leadzang bij Thom Bell, Carlos Santana, Steve Cropper, en Wallace “Scotty” Scott van de Whispers, Ron deed het allemaal moeiteloos. Sindsdien heeft hij met heel wat bands gezongen, en op verschillende festivals ter wereld aangetreden. Waneer je hem hoort, hoor je echte soul, want Ron’s stem schept een intieme sfeer. Je krijgt lust om het licht te doven. Ron schreef mee

25

CD-besprekingen aan bijna alle songs, en weet ze soulvol te brengen. Mooiste tracks: When The Sun Goes Down, (Woman In) XTC, Rainbow, de ballade Soul Cry, She Took My Love Away, Let Me Show You, de ballade Can’t Go Back. Heel wat goede nummers dus! Meer info: www.cdbaby.com/cd/ronebeck www.ronebeck.com Patrick Van de Wiele THE IMPERIAL WONDERS ICE COLD ENERGY DYOB Records Zonder nummer Distr.: www.cdbaby.com Deze cd is een compilatie van twee opnamesessies. De eerste sessie met vijf songs werd afgerond in 1980 in Hollywood, Californië. De muzikanten daarop waren Melvin (Big Foot) Webb, die voorheen bij Bloodstone en The Gap Band drums speelde, Dennis Nelson de auteur van Hyperactive op gitaar, Frank (Rusty) Hamilton III die met Bobby Womack speelde, op piano, keyboards, bas, en Al Boyd op percussie. De tweede sessie werd afgerond in 1987. De muzikanten daarop waren Sheldon Reynolds, voorheen bij The Commodores en nu bij Earth, Wind and Fire op gitaar, John Bokowski op keyboards, bas, en Welton Gite op basgitaar en digitale drum. De vocalen op de eerste sessie werden ingezongen door Al Boyd, Russell Watts Jr. en Leroy Simmons. Die ontmoetten mekaar in 1980, en Al’s broer Tom Boyd nam de uitvoerende productie voor zijn rekening. Never Go Looking For Love werd zowaar een nummer één hit op een radiostation. Na een discussie over wie zou produceren, viel de groep uiteen.

26

Eén jaar later probeerden Al en Russell het nog eens met Ronnie Merriman, maar op het laatste ogenblik liet die hen in de steek. De tweede sessie bevatte zeven songs, maar Al had maar het copyright van vijf. Zo kwamen er tien songs op deze cd. Hun muziek is soul, die soms doet denken aan de Philadelphia sound. Alleszins soul uit de “old school”, die ik nog steeds het liefst hoor. Meer info: www.cdbaby.com/cd/imperialw2 www.imperialwonders.com Patrick Van de Wiele

waarvan de sterkste Complete Me, Invitation, Love Is Lifting Me (over haar geliefde) en Peace zijn. In het oog te houden! Meer info: www.cdbaby.com/cd/trei www.sonicbids.com/trei Patrick Van de Wiele

TREI THIS IS ME

Met Rock Of Ages 2 breit ZYX Music een vervolg aan een eerder uitgegeven, succesvolle verzamelaar. Deze dubbelaar is volgens de platenfirma een hoogmis van de melodieuze hardrock die voor de fans een aantal superhelden binnen het genre samenbrengt. Groepen als Europe, Asia, Magnum, Saga en Gotthard staan op deze cd hand in hand met de mindere goden van Heartland of Fury In The Slaughterhouse. Zelfs Gary Moore, ondertussen toch een man die zijn strepen heeft verdiend en gerust een vaste waarde mag genoemd worden, levert een bijdrage. Spijtig genoeg is Over The Hills And Far Away ook meteen één van de weinige momenten op de cd die de moeite waard zijn. Nu is het wel zo dat hardrock sowieso niet meteen mijn meug is, dus wordt het al moeilijker om overtuigend over te komen. Ik ben ervan overtuigd dat deze verzameling door de gemiddelde fan van het genre enorm geapprecieerd zal worden en deze cd is uiteraard een must voor al die de voorganger een prima schijf vonden. Rock Of Ages 2 kan evengoed een eerste kennismaking zijn met melodieuze hardrock, maar voor iemand zoals ondergetekende is er net iets meer nodig om de oren def-

Inline Entertainment Corp. Zonder nummer Distr.: www.cdbaby.com Wanneer je in Detroit geboren bent, ben je uiteraard beïnvloed door Motown. Nochtans kreeg Trei (spreek uit: tree) haar muzikale introductie in gospel op vierjarige leeftijd. Rond haar zesde hoorde ze de Motown singles van haar adoptiemoeder, die haar uiteindelijk terugbracht naar het adoptie-agentschap. Zo kwam het dat Trei al vlug alleen woonde, en uitblonk in het koor en talentwedstrijden. Ze werkte op haar veertiende als kuisvrouw om met het koor naar New Orleans te kunnen gaan. De muziek was steeds een toevlucht en een baken. Na de middelbare school trok ze naar Atlanta, en zocht het LaFace label op. Daar kreeg ze werk als achtergrondzangeres voor heel wat artiesten, en trad aan op bals, evenementen, opnamesessies, en in clubs. Toen ze begon teksten te schrijven, kwam er een niveau van eerlijkheid naar boven. Ze kreeg de medewerking van studioman Eric Fleming (Cindy Lauper, Miki Howard), en Trei schreef over de emoties die mensen voelen. Daaruit ontstond de basis voor haar debuut. Ze brengt klassieke R&B, met een ondertoon van neo-soul en een tikkeltje eigentijdse jazz. De emoties die ze bespeelt variëren van het sensuele tot het spirituele, en ondertussen is ze echtgenote en moeder geworden. Die maturiteit sterkte haar nog meer! Ze brengt zachte autobiografische songs,

V.A. ROCK OF AGES 2 ZYX Music ZYX 81763-2 Distr.: ZYX

tig te doen spitsen… Meer info: www.zyxmusic.com Steven Verhoeven VOICE TREK AN A CAPPELLA TREK Club House Records VT-52005 Distr.: www.cdbaby.com Ella Fitzgerald zei ooit: “The only thing better than singing is more singing.” Mocht zij dit kwintet uit Minnesota ooit gehoord hebben, zou ze zeker haar uitspraak bevestigd hebben. Dit vijftal is opgericht in 1987, en zingt nog steeds in de originele bezetting. De drie zussen Shelley, Vicki en Rae Plaster zingen samen met de tenor Denis Allaire (die de vocale percussie nabootst) en met Kevin Smith (die de basstem voor zijn rekening neemt). De groep wordt bejubeld voor zijn live optredens en heeft over de jaren heen heel wat awards ontvangen. Jazz en muziekfans zullen snoepen van dit schijfje, waarop een overzicht staat van de muziekgenres die de groep al bezocht heeft. Wordt het jazz, klassiek, Latin, pop, gewoon a capella of een combinatie van die allemaal? Wel, na een Braziliaans uitstapje op That’s What She Says van componist Manfredo Fest, gaat het richting UK, voor de Beatles’ hit Ticket To Ride. Daarna volgt een toffe uitvoering van Dave Brubeck’s Take Five, en een cover van Joni Mitchell’s Both Sides Now. Verrassend is het klassieke stuk The William Tell Overture, met zowaar een uitstapje naar Bonanza, en de swingende Latin versie van Fly Me To The Moon. Filmmuziek wordt hip en groovy onder de vorm van Michel Legrand’s The Windmills of Your Mind, en Toto’s Rosanna krijgt

Keys & Chords

CD-besprekingen een jazzy jasje. Verrassende arrangementen en vocale creativiteit. Een echte stem Trek waar geen stem ooit geweest is! Meer info: www.cdbaby.com/cd/voicetrek3 www.voicetreksings.com Patrick Van de Wiele TONY O’HORA ESCAPE INTO THE SUN Frontiers Records FR CD 270 Distr.: Rough Trade Wie Tony kent, kent ook zijn band Praying Mantis die in 1998 met hun langspeler Forever In Time zeer hoge ogen scoorden. Maar de popliefhebber kent deze man ook in de gedaante van (tijdelijke) leadzanger van The Sweet, die hij nu, net na hun recent optreden in het Sportpaleis van Antwerpen, de rug toekeerde.

Tony O’Hora is een zanger die tenminste nog beschikt over een sterke vocale stem, want zijn imitaties van Brian Connelly (The Sweet) ware niet niks. Maar Tony keert terug naar zijn roots, en dat doet hij in goed gezelschap, nl. met Magnus Karlsson (Last Tribe, Starbreaker, Allen-Lande) die voor deze cd alle instrumenten voor zijn rekening nam. Laat je vooral niet misleiden, dit is geen metal cd maar melodieuze hardrock met een tintje simfonische kruiden. Escape Into The Sun is O’Hora’s debuut als solo-performer en als opener krijgen we het sterke Broken Soul dat vrij vreemd begint maar dat ons meteen na de eerste tien seconden meeneemt op een wervelwind van knappe akkoorden en excellente gitaarriffs. En zo gaat dat ook verder met de volgende nummers, steeds een ander geluid dat je steeds een nieuwe indruk geeft van

wat deze twee muzikanten hier samen op cd gebrand hebben. Maar ook knappe, trage ballads zijn hier aan de orde. Een ware verademing want het hoeft niet altijd hardrock te zijn en dat krijgen we voorgeschoteld in de nummers Never Alone, My Final Prayer en Evil Love. Natuurlijk laat Karlsson zich van zijn beste kant horen en geeft in deze nummers toch een knap staaltje gitaar weg alhoewel hij soms wat te veel overhelt naar het metalgenre. Tja, je kunt niet alles willen, maar met deze cd is voor mij een wens in vervulling gegaan, een solo-plaat van deze Tony O’Hora en kan ik hier afsluiten met te zeggen dat je deze cd zeker moet aanschaffen want hij mag niet ontbreken in je collectie hardrock-platen. Maar hoef ik dit eigenlijk

wel te zeggen. Neen, gewoonweg aanschaffen is de boodschap want een Tony O’Hora solo is de kers op het hardrock genre van vandaag en we hopen hem dan ook snel op het podium te mogen begroeten voor de promotie van deze cd. Meer info: www.frontiers.it Alfons Maes

Tweemaal Tony O’Hora: hier tijdens zijn recent optreden als zanger van The Sweet in het Sportpaleis van Antwerpen op The Golden Years 2005 • Foto © Alfons Maes

Keys & Chords

27

s e g a P l a t e M The -B CD

KIJU DEMO(N)CRACY Onafhankelijk CMXBX1136 Distr.: TwoFatMen Demo(n)cracy is het tweede album van deze Italiaanse death/thrash metal (of is het metalcore?) band, en wordt onmiddellijk geopend met het heavy Tag Your Bones. Een intro ontbreekt hier volledig, waardoor je onmiddellijk in de woeste gitaar- en zangpartijen wordt ondergedompeld. Vanaf het tweede nummer, Inside, komen de oude invloeden van de bandleden echter naar boven drijven. In een niet zo ver verleden liet deze groep zich immers inspireren door grootheden als het superieure en licht experimentele Faith No More en het rustigere Soundgarden. Ondertussen is Kiju veel extremer geworden, maar door hier en daar met mondjesmaat die oude elementen toe te voegen, wordt er gelukkig wel voor de broodnodige afwisseling gezorgd. Toch blijft de nadruk overal op zware gitaren en gebrul liggen, maar dat de riffs op sommige momenten wat doen denken aan Machine Head en dat er duidelijk goed gemusiceerd wordt, mag zeker als een compliment klinken. Eigenlijk is het jammer dat de cleane vocalen zo weinig worden gebruikt, want ondanks het feit dat ze Kiju iets meer als een verfoeide nu-metal band laten klinken, voegen ze een welkom melodieus ele-

28

ESPREKINGE

N

ment toe aan songs als Disappear. Op Seized by the Neck wordt er overigens zelfs gepraat en bijna gerapt. Wie van goed gespeelde metalcore of death/thrash houdt, wordt de laatste tijd in de watten gelegd, en ook Kiju vormt met dit Demo(n)cracy een waardevolle aanvulling aan de immer groeiende lijst van dit soort bands. De twee bonustracks aan het einde van dit album zijn overigens volledig overbodig. Meer info: www.kiju.it Dirk Vandereyken AMPLIFIER THE ASTRONAUTS DISMANTLES HAL Steamhammer SPV 99732 Distr.: SPV Dat het bij Amplifier louter om de muziek gaat en ze zich geen bal aantrekken van gimmick, valt snel af te leiden aan de uiterst sobere cover. Muziek dus. Zes nummers op The Astronauts Dismantles Hal, gebracht door de drie Britten Sel Balamir (gitaar en zang), Neil (bas) en Matt Brobin (drums). Enkele weken terug stond er nog een lovende commentaar over dit gezelschap in Kerrang! en Metal Hammer, dus ik was uiterst nieuwsgierig. Na opener Continuum bedenk ik hier met wel erg gestoorde, bijna psychedelische Rock te maken te hebben. Misschien niet zo verwonderlijk, aangezien Steve Lyon (The Cure, Depeche Mode) de naam van de producer blijkt te zijn en dat de mix in handen was van Chris Sheldon (Foo Fighters, My Vitriol). Het is een complex modern klinkend geheel. Doorheen alle distortion van de gitaren door hoort men toch aandoende melodieën. De zang komt goed over en vertelt over persoonlijke gebeurtenissen. Kan ook moeilijk anders met een titel zoals For Marcia. In ben heel nieuwsgierig hoe het zou zijn in The Brain Room. Compleet gestoord, zo blijkt al snel, maar het duurt niet lang. Everyday Combat vangt aan met een erg 70 Rockachtige intro, strak ritme op de kleine trom en dan komen er allerlei gitaarvervormers aan te

pas alsook de jong aandoende zang van Sel. Futuristische Rock. Voor astronauten die het ongewone niet schuwen. Vreemd genoeg went men hier heel snel aan. Meer info: www.amplifiertheband.com Gerry Croon METHEDRAS RECURSIVE Graymen Music/Methedras MTH 002 Distr.: TwoFatMen Aandacht! Aandacht! Als je het soort metalhead bent dat spontaan begint te kwijlen bij de woordjes OLD, SCHOOL, THRASH en METAL, mag je deze bespreking extra aandachtig lezen. Het Italiaanse Methedras brengt immers thrash/death zoals heel wat bands dat al twintig jaar geleden deden, en doet dat helemaal niet slecht. Erg origineel is dit allemaal dus niet, maar knallen doen de songs wel. De band bestaat dan ook al sinds 1996 en heeft dus al heel wat mogen oefenen, met als voorlopig hoogtepunt een opgemerkt plaatsje op het Wacken Open Air festival van 2004. Vooral de grunts doen de 31 minuten muziek op Recursive naar de death metal lonken, hoewel we de meeste ritmes en gitaarlijnen vooral kennen uit old school thrash. Probleem is echter dat er te weinig echt memorabele songs op dit album staan, en dit ondanks het feit dat

Keys & Chords

THE METAL PAGES

de muzikanten technisch erg goed uit de voeten kunnen en hun liedjes opsmukken met de nodige solo’s. Variatie probeert men vooral te bereiken door allerlei kleine details toe te voegen aan het muzikale raamwerk, maar jammer genoeg is dat niet genoeg om voldoende afwisseling te bereiken tussen de songs onderling. Daardoor is Recursive een erg degelijke thrash/death schijf geworden, die het echter moeilijk zal hebben om stand te houden tussen de veelheid aan albums die je in dit genre kunt vinden. Wie niet houdt van vernieuwing en nood heeft aan een verse lading traditionele thrash/death songs, kan echter wel bij dit Methedras terecht. Meer info: www.methedras.com Dirk Vandereyken sHEAVY REPUBLIC? Rise Above Records RISECD58 Distr.: Plastic Head Al vanaf de eerste zompige, ijzersterke riff is het duidelijk: sHEAVY heeft ons maar liefst vier jaar doen wachten op hun vierde album, maar ook nu etaleren deze Canadezen hun meesterschap over doom metal en stoner rock. Dat Republic? op Rise Above Records – het label van Doom Meister Lee Dorian van Cathedral – verschijnt, is dan ook geen toeval. Er wordt bijzonder sterk geopend met Spy Vs Spy, het al even groovende nummer Revenge of the Viper Three, het memorabele Hangman en het langere Hangman. Vooral dat laatste nummer doet dankzij enkele tempowisselingen en een goed psychedelisch middenstuk sterk denken aan de enige echte oer-metal band, Black Sabbath. Het is overigens niet enkel de muziek die constant verwijst naar Sabbath, maar vooral

Keys & Chords

de stem van Stephen Hennessey, die klinkt als een jongere en betere versie van Ozzy Osbourne. Dat de man nog door Tony Iommi werd gevraagd een Black Sabbath album op te nemen, hoeft dan ook geen verbazing te wekken. Toch ligt de muziek net iets meer in de lijn van stoner rock dan van doom metal en heeft sHEAVY absoluut een eigen gezicht. Er wordt weinig geëxperimenteerd op dit album, maar de songs en de instrumenten krijgen voldoende ruimte om te ademen en ook de productie van oudgediende Billy Anderson staat als een huis. Wie moet kiezen tussen de nieuwe Iommi en sHEAVY, doet met de aankoop van Republic? dan ook zeker niet de slechtste zaak. Meer info: www.riseaboverecords.com Dirk Vandereyken CURTISS SIMPLICITY Custome Core Records Drug 004 Distr.: TwoFatMan Curtiss schijnt nog maar een kort leven beschoren te zijn. In september 2002 staken voormalige groepsleden van de Hardcoreformatie Ownslaught, Alex, Nico en Greg de koppen bij elkaar, bijgestaan door Pascal (ex-Biomech Race) en Mathieu. Eind 2004 werd de line-up vervolledigd met de komst van Geoffrey, exbassist bij Romeo is Bleeding. Simplicity is het eerste studioalbum dat verschijnt op het Franse label Custome Core. De elf relatief korte tracks herbergen een flirt tussen melodieuze Pop en Rock. Opener Stimulus maakt u warm voor de overige nummers. Stevig tempo, knap gebrachte zang. Daarna begint het rustige Clockwise dat echter halverwege van karakter veranderd en agressiever uit de hoek komt, inclusief geschreeuw. Track Evergreen blijft heel

kalm, gestuurd door pianoklanken. Naar het einde toe beginnen de gitaren te stuwen en mogen het nummer met een stevig gevoel afsluiten. Na een luisterbeurt van het volledige album besluit u snel dat ze steeds op een gelijkaardige manier variatie weten te brengen in de nummers. Ook List, Before The End en City Of Steel opereren volgens de reeds aangehaalde methode. Mijn lievelingstrack heet Aria doch valt nauwelijks te onderscheiden van andere songs. Misschien komt het door de akoestische intro dat dit nummer zo blijft hangen? Conclusie: aardig om naar te luisteren, maar niet bijster origineel. Deze cd hoeft zich niet perse in de underground te begeven. Het kan gerust een ruimer publiek bekoren, waaronder White Stripes adepten. Meer info: www.hardebaran.com www.customecore.com Gerry Croon SKY OF AVALON PROLOGUE TO THE SYMPHONIC LEGENDS Steamhammer SPV 74222 CD-E Distr.: SPV Al heel snel herkent u bij opener Bridge To Heaven de immer onsterfelijke melodie van Nessun Dorma door de hand van Puccini. De meesterlijke tenorzang, vaak gebracht door Pavarotti, kreeg hier een eigen in het Engels opgestelde interpretatie. Ik ben onmiddellijk gecharmeerd door de creatieve bewerking en snak naar meer. Deze Prologue To The Symphonic Legends wil eigenlijk een openingsalbum vormen van een trilogie, opgesteld naar een eigen geschreven boek dat naar de titel Soldiers of Grace luistert. Geen nood als u niet onmiddellijk kan volgen, alles wordt duidelijk verklaard in bijhorende dikke booklet met fijn

29

THE METAL PAGES artwork. Sky of Avalon herbergt de drie namen Michael Flexig, Tommy Heart en Uli Jon Roch. Dit conceptalbum duid ik als Symfonische Heavy Metal at its best. Knappe uitgesponnen melodieën, gebracht op ijlende gitaren of strijkers. De zang gebracht door verschillende stemmen alsook een koor trekt de aandacht. Artwork, titels, tekst en muziek vormen een uitgedokterd geheel. Dit verveelt nooit. Hoor naar Sky Valley, merk op hoe vlekkeloos dit overloopt in The Wings Of Avalon en geniet van de meeslepende vioolsolo. Denk aan het Ainameesterwerk en u heeft een uitstekende referentie in gedachte. Als bonusmateriaal krijgt u de videoclip Cry Of The Night, aangekleed in een barokke setting waarop u Uli Jon Roth heel expressief de gitaar ziet bespelen. Heel sterk album. Meer info: www.spv.de Gerry Croon INSANE KING OF FOOLS Edge Records Edgecd 023 Distr.: TwoFatMen Deze Hongaarse bende maakt commercieel in het oor liggende Nu-Metal. Het is een kruisbestuiving van Machine Head, Slipknot en Limp Biskit. Deze plaat is zéér afwisselend misschien zelfs voor mij te afwisselend, het snelle tempo wordt constant afgebroken door mid-tempo en zelfs naar een soort van ballad-achtige snelheid. Vreemd genoeg zijn die mid-tempo achtige semi-ballads wel het meest interessant, de rest is dan maar Hardcore geneuzel. Army Of Cheaters vind ik persoonlijk het meest interessante doordat het beter verstaanbaar is en minder schreeuwent, de opbouw van dit lied is zalig spannend. De “cleane” stem van zan-

30

ger Knap Oszkar is wat nasaal maar irritant is dat niet. Het geschreeuw is gelijkt op dat van bijvoorbeeld Slipknot. Door die afwisseling van stijlen zal de verveling van het album niet snel toeslaan, vermits je daar natuurlijk van houdt, heh. De band is in eigen land zeer groot en hebben daar al menig hartje gewonnen. King Of Fools is hun derde cd, demo’s niet meegerekend. Insane heeft ook al een tour gedaan met Napalm Death en D.R.I. dus afgaande op de reputatie van die bands kunnen we aannemen dat we te maken hebben met een serieuze band. Maar de vraag blijft natuurlijk, gaat deze band doorbreken? En gaan we ze wel horen in het overvolle vijvertje van de Hardcore Nu-Metal? Meer info: www.twofatmen.com www.hardebaran.com Basil Cahuzak

twee is meer van het zelfde, alleen dubbel zo lang. Met lied drie geen verbetering. Op naar Nothing To prove, het begin van track vier is al stukken beter maar al snel wordt het net zoals MunkyPosse: chaos. Deze jongens hopen met deze release een beetje naamsbekendheid te krijgen voor de release van hun volledige album ergens deze zomer. Ik hoop dat ze wat orde in de chaos scheppen want anders is er weinig hoop voor N.T.P. Voor wie is dit album bestemd? Voor de liefhebbers van agressieve muziek waarop je lekker kan beuken, moet niet mooi zijn als het maar snel en hard is. Meer info: www.twofatmen.com www.hardebaran.com Basil Cahuzak

MUNKYPOSSE / NOTHING TO PROVE WE ARE THE TOOLS OF OUR TOOLS

Frontiers Records Frcd 263 Distr.: SoulFood

Customcore Drug 004 Distr.: TwoFatMen Sinds vorige maand ben ik gaan bijhouden wie de titel van meest overbodige release wint. Nu dames en heren ik denk dat we een winnaar hebben. We hebben te maken met een split-cd waarvan track één tot drie voor Munkyposse is en vier tot zes voor Nothing To Prove. MunkyPosse is een Franse Hardcore Metal band die sinds 1999 bestaat. Sinds hun bestaan hebben ze twee mini-cd’s opgenomen en dit is hun eerste split-cd. Persoonlijk kan ik weinig aan met deze band, het is rammen op de instrumenten en krijsen door de microfoon. Mijn dochter van twee en half is nog beter verstaanbaar dan deze gasten. De cd begint met een kort nummertje Hypodermic, net lang genoeg. Lied

SEVENTH KEY LIVE IN ATLANTA

Eindelijk is het zo ver, een livealbum van deze lekkere melodieuze rockband. Het grote brein achter de band is Billy Greer en Mike Slammer. Mocht u deze namen herkennen, wat zeer goed zou kunnen, dan zit u goed want één van deze heren speelt nog steeds bij Kansas (u weet wel van Dust in the Wind), Billy Greer is daarvan de basgitarist en zanger, naast Steve Walsh wel te verstaan. Het speciale van deze cd is dat Mike Slammer eigenlijk het live-optreden afgezworen had. Maar na lang aandringen toch toegegeven heeft om deze liveshow op te nemen. De show is opgenomen onder het toeziende oog van een select groepje vrienden en kennissen. Deze show is trouwens ook te zien op dvd. Zodat alle fans de kans krijgen om de band live te aanschouwen, want de kans is zeer klein dat dat ooit zal gebeuren. De hele cd is een fantastisch liveconcert. De band heeft al twee cd’s opgenomen en daarvan zijn nu de beste songs uitgekozen om deze schijf te vullen. Als u de ballad Forsaken goed beluistert, hoort u enkele typische Kansas geluidjes terug, wat natuurlijk niet vreemd is met deze gasten. Naast het liveconcert staan er ook nog drie studiotracks op die goed in het verlengde liggen van hun laatste studio plaat The Raging Fire. Het is een sterk live-optreden geworden en de bijna tachtig minuten zijn zo voorbij. Meer info: www.billygreer.com www.frontiers.it Basil Cahuzak

Keys & Chords

THE METAL PAGES SEVERE TORTURE FALL OF THE DESPISED

WELCOME TO MIAMI THE (SILENT) CATHODIC CHAOS

DIVINE FIRE HERO

EARACHE MOSH 336cd Distr.: Earache Records

Customcore Drug 012 Distr.: TwoFatMen

AOR Heaven Metal Heaven 00013 Distr.: SoulFood

Wil je weten hoe oerhollandse Death Metal klinkt? Zet deze plaat op en je weet het. Na een moeilijke periode van drie jaar zijn ze er eindelijk terug met een nieuwe studioplaat, maar wel op het Death Metal label bij uitstek Earache Records. Het volwassen uiterlijk van de band uit Boxtel is iets dat meteen opvalt. De grimmige hoesjes zijn verbannen tot het verleden en hebben plaats gemaakt voor een zeer professionele look! Dit is waarschijnlijk omdat S.T. niet meer vergeleken wil worden met Cannibal Corpse. Natuurlijk is dat geen slechte vergelijking maar om dat steeds te horen lijkt me wel wat vervelend. Ze hebben ondertussen een eigen geluid gecreëerd waardoor de band mij echt heeft verrast, de diversiteit die deze jongens in hun Death Metal brengen is gewoon zalig. Het is niet meer het dertien in een dozijn rammen en hakken geworden, maar er is plaats gemaakt voor iets (niet te veel) melodie! Dit gaat wel ten koste van de snelheid maar niet van de intensiteit. Compulsive Mutilation is er zo één. Natuurlijk niet al de nummers zijn zo, de liefhebber van het betere hak- en breekwerk kan zijn hartje ophalen want ook zo’n liedjes zijn vertegenwoordigd, End of Christ om er maar één te noemen. Voor de echte Metalfan zal dit een zware kost zijn, maar luister er eens goed naar met een koptelefoon want pas dan ontdek je de schoonheid van deze cd. Meer info: www.severetorture.com www.earache.com Basil Cahuzak

Ligt het aan mij of is Frankrijk in de bloei? Op muzikaal vlak bedoel ik dan wel. Deze Fransozen rocken er lekker op los en dat mag gezegd worden. We hebben hier te maken met een mini-cd (er staan maar vier liedjes op) want pas later in het jaar komt de volledige cd uit van dit heerschap. De jongens hangen qua muziek een beetje tussen verschillende stijlen. Rock en Punk zijn de voornaamste stijlen maar er zit ook een groot aandeel Emo in. Er is maar één klein ding waarover ik steeds struikel en dat is de chaos van de liedjes. Misschien is dat opzettelijk gedaan wie weet. Maar ik hoop dat het allemaal een beetje “opgeruimd” is wan-

Divine Fire is een christelijke power metal band uit Zweden bestaande uit zanger Christian Rivel en bassist Andreas Olsson (eerder Narnia) en drummer Jani Stefanovic. De “heilige drievuldigheid “ van deze melodieuze white metal band zeg maar. Divine Fire weet een unieke stijl en geluid neer te zetten, waarnaar zowat elke band op zoek is. Op hun debuut Glory thy name dat eind 2004 verscheen wisten ze perfect al de agressieve stijl van metal en de symfonische stijl van hardrock te combineren tot een lekker vette muzikale harmonie. Op de altijd moeilijke opvolger Hero weten ze hun kwaliteiten alleen nog maar meer in de verf

Keys & Chords

neer de eerste echte cd verschijnt. De titeltrack begint al lekker heftig en rockt lekker weg maar heeft verder weinig om het lijf. Het tweede lied is Robocop Had An accident, die begint leuk met een vernuftig riedeltje wat wel degelijk in het koppie blijft hangen. Maar dan lied drie, het beste wat deze jongens gebracht hebben, Golden Goddess For Lusty People. Het gitaarspel heeft wat weg van Aynsley Lister want het tempo dat deze heren aanhouden is gemeen hoog met een nog gemener gitaarspel. Met de afsluiter Children Of Innocence heb ik weinig op, het klinkt lekker maar dat is dat. Meer info: www.welcome2miami.net www.twofatmen.com www.hardebaran.com Basil Cahuzak

te zetten. Hoge zangpartijen afgewisseld met sporadisch een grunt,hypersnelle drumpartijen en drukke gitaarriffs vloeien in elkaar over. Opener Resurrection knalt al gelijk en zet de toon voor de rest van het album. Verdere uitschieters zijn vooral Secret Weapon en het epische Cryptic Passages. Als slot van dit album staat een meer dan geslaagde versie van The show must go on van wijlen Freddie Mercury en zijn band Queen. Enig minpunt misschien is hier in deze de schreeuwerige vrouwelijke vocale inbreng die naar mijn persoonlijke mening best wel had mogen worden weggelaten. Voor de rest niks dan lof voor een album dat productioneel goed in de oren klinkt en elk nummer heeft zo zijn eigen afzonderlijke kwaliteiten. Zeker een aanrader voor liefhebbers van o.a. Sonata Arctica en Nightwish. Meer info : www.divinefire.net Peter Laveren

31

THE METAL PAGES LEGS DIAMOND DIAMONDS ARE FOREVER AOR Heaven Metal Heaven 00019 Distr.: GerMusica Het Amerikaanse Legs Diamond wordt wel eens ‘de band die weigert te sterven’ genoemd. Ze bestaan inderdaad al 30 jaar, en ze zijn er nog steeds, ondanks het feit dat ze nooit de erkenning kregen die ze waarschijnlijk wel verdienen. 2005 bracht zowel goed als slecht nieuws voor de fans. Eerst en vooral was er de aankondiging dat de groep in de studio zat voor hun eerste album sinds The Wish uit 1993, vlak daarna gevolgd door de aankondiging over het vertrek van zanger Rick Sanford. Vooral dat laatste moet voor de fans nogal een schok zijn geweest, want Sanford had echt wel een zeer typisch stemgeluid, dat een grote stempel drukte op de sound van Legs Diamond. Als vervanger werd John Levesque (ex-Montrose en Wild Horse) binnengehaald. Op zich een zeer sterk zanger, maar zoals verwacht zal het een hele opgave zijn voor hem om Sanford te doen vergeten bij de fanschare. Mijns inziens is Levesque er toch in geslaagd dit met bravoure te doen. Legs Diamond stond altijd bekend als een zeer gevarieerde groep, en dit is bij het aloude gebleven ondanks een nieuwe leadzanger en het begrip tijd dat zeker een bepalende factor is. Nummers als de knappe opener Don’t Turn Away en Good Time zijn in de Amerikaanse 70’s traditie van een Montrose of Starz. Het nummer King Of Speed met die zware Hammondorgelklank is duidelijk een ode aan Deep Purple, terwijl andere nummers meer klinken als 80’s hardrock à la Mötley Crue of Kiss. Jammer genoeg zijn niet al de tracks even sterk. Ikzelf hou het meest van de melodieuzere songs als Time Will Never Change, Loneliness en het uitstekende This Time Around.

32

Het afsluitende akoestische instrumentale For All We Know is leuk maar dan wel weer te lang uitgesponnen naar mijn bescheiden mening. De band die ooit uitstekende nummers als Out On Bail en Fugitive heeft opgenomen is erin geslaagd een goed album te maken, maar heeft wellicht niet het meesterwerk bij elkaar weten te spelen dat we verwachtten van deze eerste plaat in ruim 10 jaar. Schoolrapport : 7/10 ! Meer info : www.legsdiamond.com Peter Laveren MAD MAX NIGHT OF WHITE ROCK AOR Heaven Metal Heaven 00020 Distr.: SoulFood Het was 21 jaar geleden, jawel je leest het goed, wanneer het Duitse Mad Max voor het eerst uit hun repetitielokaal kwam met een simpele demotape die hen met het album Rollin’ Thunder een wereldwijd platencontract opleverde. Op dit moment is dit album nog altijd een gegeerd collectoritem. In de US toerde Mad Max met o.a. Uriah Heep en Yngwie. Tot 1989 liep het als een trein en staan we drie studioalbums verder. Zanger en tekstschrijver Michael “VOSSI” Voss verlaat dan de band en gaat op tournee met zijn nieuwe band Casanova. Hij doet het ondertussen als producer zeer goed en tijd voor Mad Max is er niet meer. Ook drummer Axel Kruse (met Jaded Heart) en guitarist Juergen Breforth (met Tanner) gaan hun eigen weg. In 2000 steken ze de koppen nog eens bij elkaar en wordt het album Never say never geboren. Maar uiteindelijk is dit meer een soloalbum van Voss dan wel een nieuwe Mad Max. In de zomer van 2005 besluiten ze echter terug de studio in te duiken en wordt het album Night of White Rock klaargestoomd met 11 gloednieuwe nummers dat zal verschijnen in januari 2006. Qua sound zit het nog allemaal op dezelfde lijn en laat duidelijk zijn dat dit snor zit. Wat vooral opvalt zijn de catchy wendingen en refreinen die al meteen de toon zetten voor het hele album in de opener To Hell and back again. Daarnaast heeft vooral het uitstekende gitaarwerk indruk op mij gemaakt. Tekstueel zit het echter helemaal anders dan voorheen. De eerdere typische Rock’n’Roll teksten zijn vervangen door christelijk geïnspireerde teksten. Niet dat de heren van Mad Max preken, maar met hun statements tonen ze een optimistische kijk op

de wereld van vandaag en proberen ze je te overtuigen dat geloven in iets echt wel een positieve invloed kan hebben en een verschil kan maken. Of we hierop zitten te wachten laat ik dan maar weer in het midden. Nummers als Homeless,Bad day in Heaven en Sun zijn hier perfecte voorbeelden van. Dat Mad Max er terug staat is een feit, maar of dit blijvend is zal de toekomst uitwijzen gezien de drukke bezigheden van zowat alle bandleden. Het album heeft geen echte hoogvliegers, maar verveeld ook nooit. Mijn persoonlijke favoriet is het melodieuze maar vrij rustige Raise your voice. De fans zullen echter niet worden ontgoocheld. Sommigen spreken van een Duitse versie van Stryper, wel, niet echt, maar het kon veel erger zijn geweest ! Toch ? Meer info : www.madmaxmusic.de Peter Laveren RITUAL LIVE Tempus Fugit SPV 48572 DCD Distr.: InsideOut Music In 2003 vierde Ritual zijn tienjarig bestaan en in die periode had de groep ondertussen al drie studioalbums opgenomen. Het idee om een live-album uit te brengen begon stilaan in het achterhoofd van de hardrockers te rijpen en toen ze van hun platenfirma het licht op groen kregen, werd besloten om in 2004 een Europese tournee op poten te zetten. Volgens de band zelf werd het editen van deze plaat tot een minimum beperkt en is deze plaat een eerlijke weergave van hoe Ritual klonk (en klinkt). En hier slaan ze de nagel op zijn kop… Live heeft alles wat een goed live-album moet hebben: een enthousiast publiek, een band die live overeind blijft, een prima geluidskwaliteit

Keys & Chords

THE METAL PAGES en een oeuvre waaruit de band kan kiezen. Twee cd’s lang grasduint Ritual door hun eigen werk en verwent het de fans met prima uitvoeringen en een gedrevenheid die zijn gelijke niet kent. Vooral de akoestische medley met ondermeer A Little More Like Me en You Can Never Tell is de moeite van het beluisteren waard. De opnames zijn ondermeer gemaakt in Zoetermeer, Calceranica en Stockholm. Ondanks het feit dat dit een prima live-album is geworden, blijft dit helaas voer voor de echte fan. De luisteraar die niet vertrouwd is met het werk van deze Zweedse hardrockers zal zich meer geneigd voelen tot het aanschaffen van iets bekender materiaal. Meer info: www.ritual.se Steven Verhoeven JADED HEART HELLUVIA TIME Frontiers Records FR CD 262 Distr.: SoulFood U kent deze band. Albums zoals Slaves & Masters (1997) en IV (1998) zijn wereldwijd sterk geprezen schijfjes. Het begint een beetje op te vallen dat het Italiaanse label Frontiers Records zich sterk profileert als de stal waar Melodic Rock huist. De melodie bij Jaded Heart zit hem wel meer in zang dan in de keyboards: afgezien van de drummer laten de overig vier

Keys & Chords

bandleden hun zangorgaan trillen. Een goed volgestouwd zangpakket. Uiteraard met vele woohs en andere aanverwanten. Na enkele nummers blijkt dit toch niet zo mijn ding te zijn. In tegenstelling tot stalgenoot Vendome Place klinkt het me allemaal een beetje voorgekauwd. Het overtuigt wel, alles wordt straight gespeeld, maar daar blijft het een beetje bij. Alle nummers lijken zich in dezelfde richting te bewegen. Tot plots Paid my Dues door de boxen schalt. Als individueel nummer vecht dit nummer terecht om uw volledige aandacht op te eisen. Catchy refrein met gillende gitaren erboven. En dan volgt Without You. Zo een titel moet een ballade zijn: logger ritme, pianogepingel, ingetogen zang. En op de zin crying like a fool barsten de gitaren los. Misschien dan toch een goed album, maar zoek de betere nummers achteraan. Bijvoorbeeld? Het nummer No One overtuigt door een goede samenhang tussen zang en gitaar. En geloof me, de moeizame intro van Shores of Paradise vergeet u niet snel. Meer info: www.frontiers.it Gerry Croon PALLAS THE DREAMS OF MEN Inside Out SPV 085-48552 CD Distr.: SPV De oude rotten zijn terug, nu met een nieuw

“concept” album. Deze mannen zijn al vanaf 1981 bezig en toch is dit pas hun vijfde album uit, live registratie niet meegerekend. Voor de echt Progressieve Rocker is dit hoogst waarschijnlijk een prachtige release met veel hoogtepunten. Maar voor de liefhebber van het zwaardere werk is dit net iets te vreemd. Desalniettemin ben ik niet negatief over deze cd. Hij heeft zeker zijn goede momenten. Al liggen de vergelijkingen met Arena er dik op. Het thema dat de band aansnijd is de dromen van de mannen(ok niet de vettige dromen). Maar dromen over bijvoorbeeld, de vlucht van Icarus ‘Too close to the Sun’, de emigratie naar Amerika vanaf het Engelse continent ‘Ghostdancers’. Dit thema wordt dan benadrukt door wat Iers klinkende violen. Zo wordt ieder onderwerp benadrukt met een speciaal geluid of zang. De band heeft wat met lange nummers, ‘Too close to the Sun duurt een goede 11.34 minuten en voor vele mensen zal dit ook het beste nummer zijn van de cd. Het negen nummers tellende album klokt een meer dan respectabele 73.11 minuten. Jammer genoeg zie je dat steeds minder, maar gelukkig in het Progressieve Rock wereldje kunnen ze nummers zeer lang rekken met dit tot gevolg. Voor de liefhebber een aanrader, voor de rest een luisterbeurt aangeraden want aan de stem van Alan Reed moet je zeker wennen. Meer info: www.pallas.f2s.com www.insideout.de www.spv.de Basil Cahuzak

33

THE METAL PAGES K

W

LUMSK

D CHORDS INTE N RV SA IE Y E

Is het nu Metal of Folk? Op aanraden van mijn favoriete cd-winkel in Baal heb ik de laatste van Lumsk, Troll, eens beluisterd. En eerst wist ik niet wat ik er van moest denken, maar na een paar liedjes was ik meteen verkocht. Het is niet de klassieke Folk Metal of Klassieke Rock maar voor mij weer eens iets nieuws. En als trouwe lezer weet u dat ik niet hou van de standaard muziek stijlen, maar dat ik altijd op zoek ben naar iets nieuws of ongewoons. Deze band uit Noorwegen voldoet aan deze criteria. Ik heb meteen een emailtje gestuurd voor wat vragen te kunnen stellen en raad eens, ze vonden het geen probleem. Eystein (gitaar) en Ketil (gitaar) waren zo vriendelijk mij het onderstaande te antwoorden. Kunt u een kort samenvatting geven van de bandgeschiedenis? Ketil: Lumsk is in 1999 samengesteld door Affert (Alf Helge Lund) en Børnar Selsbak. Børnar was het creatieve brein van de twee, maar na de eerste cd Aasmund Fraegdegjaevar besloot hij de band te verlaten. Samen met hem vertrok ook onze zangeres Vibeke Arnzten. Na deze toch wel dramatische veranderingen hebben we door kunnen gaan dankzij de artisticiteit van de nieuwe bandleden. Dit jaar hebben we weer wat line-up veranderingen gehad maar ik denk dat we met deze kliek zeker verder kunnen. Het zijn stuk voor stuk getalenteerde muzikanten en ze geloven in wat we doen. Wat betekend het woord Lumsk? Ketil: Dat is heel gemakkelijk: dat betekent gewiekst, sluw. Er is naast de vrouwenzang ook nog een zware bariton te horen. Wie is die zanger? Ketil: Dat is gezongen door Andreas Elvenes. Hem kan je ook horen in andere bandjes zoals The 3rd en The Mortal. Hoe is het gekomen dat jullie in het Noors zingen? Omwille van een specifieke reden misschien? Ketil: Eigenlijk is die keuze er automatisch gekomen. Ons eerste album was gebaseerd op een Noors verhaal. Het is dan ook nooit bij ons opgekomen om dat verhaal te vertalen. En eigenlijk, wat is

34

mooier dan in je eigen taal zingen zeker als het een verhaal is uit je eigen land? Troll is gebaseerd op de Noorse folklore en tradities, Engels of zo zou de nummers dan ook niet ten goede komen, want het haalt meteen die extra sfeer er uit die we er juist in willen hebben. Is er een kans dat je ooit in een andere taal zal zingen? Ketil: Die kans is er zeker. Als er een thema is waar we ons goed bij voelen en beter past om dat in bijvoorbeeld het Engels te zingen, zullen we dat zeker doen. We willen zo goed als mogelijk liedjes maken, en daarbij de juiste noot en sfeer bij betrekken. Als we een melodie hebben waarbij het beste de Noorse taal past doen we dat, maar niet alles is even goed in het Noors!! Eystein: Ja maar toch, ik kan het me bijna niet voorstellen dat Lumsk niet in het Noors zingt, maar zeg nooit nooit. Gaan alle liedjes over de Noorse folklore? Ketil: Allemaal behalve één. Allvis is gebaseerd op een Noors mythologische persoonlijkheid. Kan je in het kort vertellen waar de liedjes dan wel over spreken? Ketil: Het nummer Nøkken handelt over een watergeest. Hij staat voor het altijd aanwezige kwaad. Hij leeft in en onder de rivieren, meren en vijvers, waar hij de mooiste melodieën speelt om vrouwen in zijn donkere wereld te lokken. Dunker is een bergtrol. Dit lied gaat over een meisje dat ontsnapt is uit zijn handen, en hoe dat allemaal gebeurd is. sgårdreia gaat over een groep mensen die ergens tussen de hemel en de hel vastzitten. Zij rijden op zwarte paarden altijd op zoek naar nieuwe zieltjes om hun te vergezellen. sgårdreia is een vlucht van mens en beest. Trolltind is het verhaal over het ontstaan van een bergmassa genaamd Trolltindane. Het verhaal gaat verder ook over een trouwfeest, en de trollen die aanwezig waren bij dit evenement. Allvis ook bekend als de alles wetende dwerg. Hij wilde met de dochter van Thor (god van de donder) trouwen. Maar Thor gebruikte ditmaal zijn zweep in plaats van zijn hamer om dit euvel te verhelpen. Perpålsa gaat over het

Keys & Chords

THE METAL PAGES verhaal van de monsters van de onderwereld, die in normale omstandigheden erg labiel zijn. En de mensheid haten, toch je beste vrienden kunnen zijn. Bæster is een Bergtrol die misleid werd door de Noorse Koning. Byttingen, wanneer de monsters van de onderwereld er zin in hadden konden ze hun kinderen omruilen voor mensen kinderen. Alle teksten zijn geschreven door Birger Siverston, wie is dat? Ketil: Birger is een Noorse schrijver en een expert in de Noorse mythologie. Zijn er plannen om Europa en de rest van de wereld te veroveren? Ketil: Goh, het echte veroveren zal nog even moeten wachten vrees ik, maar er zijn plannen om een paar weken te touren in Duitsland in 2006. We zijn ook nog in bespreking met een paar leuke festivals voor de komende zomer, dus het kan een zeer interessante zomer worden voor ons. Voor de juiste data kan je onze website altijd raadplegen. De laatste tour was met Asmegin. Waren de stijlen niet te divers? Ketil: Eigenlijk, het ging verbazend goed!! Wij bespelen meer de melodieuze kant van de Folk Metal terwijl hun versie juist lijnrecht tegenover ons staat. Zij spelen de harde kant. Dus door deze veelzijdigheid kwamen er net veel mensen op af. Maar hoe noem je nu eigenlijk de stijl die je bespeeld? Ketil: Het eerste album kan je bestempelen als echte Folk Metal, maar inderdaad voor Troll is het wat moeilijker. Er zitten nog steeds de harde elementen van Metal en Folk in maar er zit voornamelijk veel Progressieve Rock in. Als ik een suggestie mag geven: Historic Progressive Folk Rock/Metal !!? hehe. En om het nog leuker te maken: ons nieuwste materiaal is nog moeilijker te bestempelen! Gaat het volgende album dan al zo verschillen in vergelijking tot Troll? Eystein: Het laatste materiaal dat we geschreven hebben is meer in de richting van de Progressieve Rock. Deze zullen ook wat nieuwe Folk invloeden bevatten, maar natuurlijk zullen we onze Metal roots niet verloochenen. Dat hebben we nog niet verleerd!! Maar om nu al te zeggen welke kant het op gaat is nog te vroeg want die paar liedjes die hebben kunnen nog alle kanten opgaan. Laat ik al wel een tipje van de sluier opheffen, en bevestigen dat het zeer interessant zal klinken. Als je Aasmund Freagdegjearvar en Troll naast elkaar legt merkt men dat er al grote ontwikkelingen geweest zijn in de band.

Keys & Chords

Ketil: Ja dat klopt. Aasmund Freagdegjearvar is meer op gitaarriffs georiënteerd terwijl Troll op basis van melodieën is geschreven. Aasmund Freagdegjearvar is ook meer Folk Metal dan onze laatste cd. Jullie eerste cd label was Spikefarm Records. Vanwaar de verandering naar het Tabu label? Eystein: We moesten veranderen wegens contractuele problemen. Door die problemen konden we niet of moeilijk met hun blijven samenwerken. Maar gelukkig was er een Noors label dat ons in hun kamp wilde hebben. Bij Tabu zijn we erg blij en alles loopt momenteel prima. Dus gelukkig voor Lumsk is alles toch goed gekomen. Als je de band moet vergelijken met andere bands, welke zouden dat dan zijn? Ketil: Ik zou het niet weten. Dat probleem laat ik meestal over aan de journalisten zelf. Ik heb de laatste cd veelvuldig moeten draaien voordat ik de echte schoonheid er van in zag. Hoor je dat vaak? Ketil: Ja, dat horen we vaak. En ik ben dan altijd zo blij dat de mensen toch de moeite hebben genomen om de plaat beter te leren kennen, al klinkt de cd in het begin een beetje vreemd. Want dat zijn vaak de platen die hun waarde behouden in de loop van de tijd. Nu kan ik niet zeggen of dat het geval is bij Troll, maar algemeen gezien blijkt dit toch ook dit keer het geval te zijn. Welke bands hoor je zelf nog graag? Ketil: De leden van Lumsk hebben allemaal andere muzikale voorkeuren. Ik denk dat we toch allemaal één ding met elkaar gemeen hebben en dat is dat we allemaal open staan voor andere muziek stijlen. Een paar van mijn favorieten zijn Rainbow en Judas Priest. Maar ik luister eigenlijk naar bijna alles. Is het met zo’n grote groep niet moeilijk om beslissingen te nemen? Ketil: Ja, dat is zeer moeilijk, maar dat liever dan bijvoorbeeld een trio. Want dan ben je gelimiteerd op zo veel verschillende gebieden. Natuurlijk zijn er voor en nadelen aan zo’n grote groep maar we schieten toch redelijk goed met elkaar op. uiteraard proberen we alles zo goed mogelijk te organiseren zo dat alles in goede banen loopt. Wil je nog iets kwijt aan onze lezers? Ketil: Aquavit is een lekkere drank die je een goede gezondheid en tijd geeft! Hou altijd je geest open voor nieuwe dingen. Oh ja

35

THE METAL PAGES voor ik het vergeet. We hebben sinds kort een nieuwe single uit Nidvisa. Ik weet niet of hij te koop is bij de plaatselijke platenboer maar alleszins is hij te koop in onze webshop (die single is alleen in Scandinavië uitgebracht en niet in de rest van Europa, nvdr). Discografie: Demo 2001 Aasmund Freagdegjearvar Troll

2001 2003 2005

Bandleden: Stine Mari Langstrand Alf Helge Lund Ketil Sæther Espen Warankov Godø

Zang Drums Gitaar Keyboards, Hammond, Achtergrondzang Eystein Garberg Gitaar Siv Lena Waterloo Laugtug Viool Espen Hammer Basgitaar Basil Cahuzak

IRON MAIDEN

DEATH ON THE ROAD DVD (PERSINFORMATIE) De Heavy Metalformatie Iron Maiden heeft bevestigd dat op 6 februari 2006, via EMI Records, de dvd Death On The Road verschijnt. De eerste uitgave komt op de markt in een gelimiteerde digipack. De zilverling bevat het volledige concert van december 2003, gefilmd in de Westenfalenhalle Arena te Dortmund. Deze show is door de hand van Steve Harris volledig zelf bewerkt, om zo goed mogelijk de echte Iron Maiden sfeer weer te geven. Meer dan vier maand heeft Harris liggen puzzelen zodoende dat iedere shot heb voldoening gaf. Steve Harris vertelt: “We beseffen dat de fans langer hebben moeten wachten dan aangekondigd was. Maar zoals bekend, we geven niets uit alvorens we er 100 % achterstaan. Deze extra tijd die we er aan gewerkt hebben loont zich. Ik ben redelijk zeker dat bij nummers als Paschendale of Dance Of Death vele kaken zullen

36

openvallen.” Om er zeker van te zijn dat topkwaliteit aangeboden wordt, zowel visueel als auditief, verschijnt de dvd op twee afzonderlijke schijven. De eerste bevat een traditionele soundtrack, de andere daarentegen werd speciaal door Kevin ‘Caveman’ gemixt in 5.1 sound. Samen met de special features krijgt de fan in totaal drie discs. Harris weet: “Nog niet iedereen heeft de mogelijkheid om een dvd door 5.1. sound gestuurd te laten worden, velen zelfs moeten het nog stellen met stereo. Als je dan beide geluidsniveaus op eenzelfde schijf brandt, loop je het gevaar dat de beeldkwaliteit vermindert. Op die manier moet er immers een massa aan informatie meer opgeslagen worden. Aangezien dit een nogal donkere en theatrale show was, konden we dit niet laten gebeuren. Maar let wel, de fans betalen niet extra voor een disc die ze misschien nooit zullen afspelen. Dat zijn we overeengekomen met EMI. Men betaalt voor twee en niet voor drie schijven.” De bijhorende bonusdvd bevat een exclusieve documentaire, geregisseerd door Matthew Amos, die reeds instond voor Early Days, een andere documentaire waarmee de band een award in de wacht sleepte. Deze gunt een blik achter de schermen en toont wat er allemaal aan voorafgaat om een show tot in het detail op dvd te zet-

Keys & Chords

THE METAL PAGES

ten. Manager Rod Smallwood argumenteert: “Een documentaire is steeds iets speciaals voor de fans. Het geeft een ontluikend beeld over de werkwijze van een band, in dit geval Iron Maiden. Het heeft trouwens weken geduurd alvorens we hen konden overtuigen om de camera’s ook in de opnamestudio toe te laten. Veel hiervan is gefilmd door Kevin Shirley en de bandleden zelf. Het geeft mijns inziens een treffend beeld van de talenten, inspanningen en humor van een Maiden opnamesessie. De documentaire toont tevens wat het allemaal vergt om een wereldtour te organiseren en bevat vele interviews met onze Killer Krew. Zoals gewoonlijk hebben we deze schijf zo vol mogelijk gepropt.” Momenteel beleeft Iron Maiden een welverdiende rust, na een jaar succesvol touren waarbij ze bijna op elk respectabel festival als headliner geprogrammeerd stonden. De voorbereidingen voor hun inmiddels veertiende studioalbum startten in februari. Volgende nummers zijn op de dvd vertegenwoordigd: Wildest Dreams, Wrathchild, Can I Play With Madness, The Trooper, Dance Of Death, Rainmaker, Brave New World, Paschendale, Lord Of The Flies, No More Lies, Hallowed Be Thy Name, Fear Of The Dark, Iron Maiden, Journeyman, The Number Of The Beast en Run To The Hills. Meer info: www.ironmaiden.com Gerry Croon

Keys & Chords

37

THE METAL PAGES DORNENREICH: HEKSENWIND

Het Oostenrijks kunstenaarsduo Dornenreich meldt zich na een pauze van vijf jaar terug. Na de symfonie Her Von Welken Nächten presenteren Eviga en Valnes (beide zang & gitaar) met enige gerechtvaardige trots Hexenwind. Thematisch bouwt dit album verder op het ‘Märchensarg-concept’ dat aanving op het poëtische Bitter Ist’s Dem Tod Zu Dienen uit 1999. Waarom was een periode van vijf jaar nodig om een volledig nieuw album op cd gezet te krijgen? Reeds in 2001 stond Eviga en Valnes een visioen voor ogen om een in Noorse Black Metal gewortelde stijl een album op te nemen. Als ze dan de studio introkken, konden de structuren van de nummers snel geregistreerd worden. Tot zo ver alles goed. Eens terug thuis experimenteerden ze lustig verder. Toen ze in de zomer van 2002 een tweede maal de studio ingingen, trok het bijna ziekelijke perfectionisme van Eviga een streep door de rekening. Een jaar van uitproberen leverde zoveel nieuwe ideeën op zodoende dat deze niet pasten bij de oudere of deze zelfs teniet deden. Een kritisch punt werd bereikt. Ze geraakten in een impasse. De opnametijd bleek tekort te zijn om het album te kunnen afwerken. Zodoende werd er besloten om een eigen opnamestudio in te richten om zo in alle rust verder te kunnen werken. Een ‘homestudio’ zeg maar. En zo geschiedde. Beging 2003 startte de derde opnamesessie van Hexenwind. Maar op die manier wierpen ze iedere druk van hun schouders en werd er meer wat rondgelummeld dan doorgewerkt. Einde 2004 voelden ze dat ze ofwel eindelijk de nummers moesten afwerken, ofwel het hele concept diende te begraven. In de laatste maanden werd nog hard gearbeid: inkorten, arrangeren, teksten veranderen, alles om het album zo authentiek mogelijk te laten klinken. Eindelijk kon Hexenwind onlangs vrijgegeven worden. Ondanks een creatieproces van vijf jaar is het originele idee steeds bewaard gebleven. De basis, waaronder de gitaren, drums, het merendeel van de teksten en de structuren van de nummers, zijn

38

behouden. De grootste aanpassing zit hem in het vocale. Uiteindelijk werd beslist om de zang als het dragende onderdeel van Hexenwind op te vatten. Zoals te horen valt op de drie voorgaande albums worden de teksten bij Dornenreich gefluisterd, gesproken, gezongen en hartstierlijk geschreeuwd. Op de nieuweling wordt echter niet geschreeuwd, daar deze een andere sfeer wil uitademen. Eviga raadt iedereen aan zich te oefenen in fantasie. “Vandaag de dag leven we in een tijd van ‘overstimulatie’. Alles charmeert. Toch is er een tevens een toenemende industrialisering aan de gang die ons blikveld verstart”, aldus Eviga. “Wat rest zijn oppervlakkige dagdromen zonder dat we ons daarbij verdiepen in ons innerlijke of luisteren naar de creatieve stem.” Op dit punt wil Dornenreich inspelen. Denk maar aan de zinsnede ‘Als Leben mehr als Dassein hiess … als einen Hand der Sternen wies’ uit Reine Faucht Der Märchensarg anno 1999. Toen reeds poogde Dornenreich de luisteraar er toe aan te zetten te luisteren naar de eigen fantasie. Op die manier kan terug meer aangeknoopt worden met de natuur en zal men deze meer als een organisch geheel aanschouwen, iets waar het Westen de laatste decennia weinig toe geneigd is. Toch moet men niet denken dat Eviga louter als poëet of als ‘treehugger’ moet bekeken worden. “Ik herken snel de naïviteit van dit gedachtegoed”, erkent Eviga. “De economische en technische structuren die in zich veel destructiviteit dragen zijn onomkeerbaar, maar daar gaat het me zo niet om. Veeleer propageer een innerlijke evolutie, zoals in de negentiende eeuw plaatsvond. Ik ben een dromer, ik weet het”, bekent de Oostenrijker. Hexenwind is voor Dornenreich een metafoor voor een speciaal bewustzijn, dat net zoals wind een onzichtbare realiteit voorstelt. Constant aanwezig en present, maar alleen door uiterlijke verschijnsels merkbaar, zoals het ruisen van de bladeren. Zo zijn ook menselijke gedachten, gevoelens, dromen en wensen niet rechtstreeks zichtbaar doch steeds aanwezig. Ze bepalen zelfs sterk ons handelen en ze veruitwendigen zich.

Keys & Chords

THE METAL PAGES De ‘wind’ staat dus voor het op een vrije manier zichtbaar stellen van het innerlijke. De ‘heks’ uit Hexenwind representeert op haar beurt de fantasie, het ongebonden denken en dromen. Eviga benoemt het zelf als een ‘freie Bewegung der Phantasie’. Bovenal een dromer dus. Meer info: www.dornenreich.com Discografie: Nicht Um Zu Sterben Bitter Ist’s Dem Tod Zu Dienen Her Von Welken Nächten Hexenwind

(1997) (1999) (2001) (2005)

Gerry Croon

MAGNUM LIVIN’ THE DREAM De ondertitel van deze dvd, 1978-2005, toont aan dat deze band al een tijdje bestaat. De gelegenheid te baat nemen om een disc met concert, vergezeld van een tweede schijf met extra bonus- en promomateriaal (o.a. interviews met de vier groepsleden) aan te bieden, is dan ook niet misplaatst. Magnum geeft met Livin’ The Dream hun droom visueel door. Er zijn al een viertal livecds uitgebracht, maar nog nooit een video of iets dergelijks. Op geluidsen beeldkwaliteit valt niets op aan te merken, vanaf opener Brand New Morning ben ik hier reeds van overtuigd. Hits zoals Kingdom Of Madness, Steal Your Heart en How Far Jerusalem ontbreken niet. Maar veel spektakel moet u niet verwachten. Mensen die reeds een concert van Magnum wisten mee te pikken knikken instemmend. Buiten wat lichtspel gebeurt er niet veel op de bühne. Buiten bij Soldiers Of The Line vallen er niet veel imponerende dingen te zien. Zanger Bob Catley lijkt me zelfs een beetje een vermoeide indruk te geven. Maar misschien behoeft deze muziek dat ook niet. Persoonlijk ben ik meer geïnteresseerd en geraakt door de acht videoclips die u terug vindt op disc 2. Fans zullen genieten van de akoestische versie van The Spirit. Videoclip Lonely Nigths lijkt een hybride clip, ergens tussen Bon Jovi en Queen. Strakke leren pakjes of gescheurde jeans, een met rook gevulde decors en stramme overacting. De jaren ’80 staren u strak aan. Of tijdloos? Meer info: www.spv.de Gerry Croon

Keys & Chords

39

Artikel

John Peel

Piraat bij de BBC Op 26 oktober 2004 onderbraken alle zichzelf respecterende dj’s hun live radioprogramma om het onverwachte overlijden van John Peel aan te kondigen. John Peel was met zijn vrouw Sheila op vakantie in Peru en kreeg in de antieke Incastad Cuzco een fataal hartinfarct. John Peel startte zijn carrière bij een lokale radio in Dallas, werkte korte tijd voor een piratenzender en stapte dan over naar de BBC, waar hij bijna veertig jaar presentator was. Via zijn programma’s stuurde hij de muzikale smaak van een hele generatie. Hij bracht als eerste punk, reggae en hiphop op de openbare radio. Een groep als The Fall dankt haar doorbraak aan John Peel die een neus had voor nieuwe, nog onbekende bands. Via zijn muziekprogramma’s gaf hij hun de kans en bracht hij zo de mainstreamluisteraar in contact met alternatieve genres. Befaamd zijn ook de Peel Sessions, waarbij live opnames werden gemaakt die John Peel daarna in zijn programma uitzond. John Peel werd als John Robert Parker Ravenscroft geboren in het begin van de wereldoorlog in een plaatsje dicht bij Liverpool. Zijn vader is katoenhandelaar. Zijn schooltijd brengt hij door in een public school, de prestigieuze Shrewsbury School. Wanneer hij Elvis op de radio Heartbreak Hotel hoort zingen, verandert alles: “Where there had been nothing, there was suddenly something.” Na zijn legerdienst trekt hij naar de VS op vraag van zijn vader om er de katoenhandel te bestuderen. Eerst werkt hij bij een katoenhandelaar, die een relatie van zijn vader is. Daarna werkt hij zelfs een tijd als programmeur voor een verzekeringsmaatschappij. De bluesliefhebber, die John Peel ook was, hoort een bluesprogramma op een lokale radio en trekt met de bluesplaten die hij uit Engeland heeft meegebracht naar het station.

40

Omdat hij een Brits accent had én uit Liverpool kwam, moest hij in de ogen van de Amerikanen de Beatles wel kennen. Dat bezorgde hem tijdens de Beatlemania een streepje voor bij de lokale radio’s. Hij speelde het spel mee, hoewel hij natuurlijk John, Paul, Ringo of George nooit ontmoet had. Zijn eerste radioprogramma’s deed hij voor radio WRR uit Dallas. Daarna werkte hij voor de stations KLIF, ook in Dallas, KOMA in Oklahoma en KMEN in San Bernardino. Tegelijkertijd genoot hij met volle teugen van de ‘Summer of Love’ en de vele muziekoptredens. “Ik speelde de platen die ik wilde spelen. Tevoren waren het allemaal nummers uit de hitparade. Maar ik moest in het weekend zes uur vullen en ik dacht, als ik zes uren ging spelen, dan zou ik de platen draaien die ik wilde draaien. Ik begon blues, Doors, Love, Butterfield Blues Band en Jefferson Airplane te draaien. Ik werkte er achttien maanden. Toen kwam ik in conflict met de wet en dacht ik dat het beter was weg te gaan.” Men beweert dat de lokale sheriff het niet zo begrepen had op KMEN. Hoe dan ook, John Peel verliet Amerika.

werkt, verandert hij zijn naam in Peel. Zijn show The Perfumed Garden bracht zowel blues als psychedelische muziek van de Amerikaanse westkust. Heel zijn carrière lang zal hij non-conformistisch te werk gaan. Hij zendt de muziek uit die hij goed vindt. De meest uiteenlopende genres komen aan bod. Steeds speelt hij de volledige track zonder onderbreking. Soms valt er een hele elpee te beluisteren. Verder leest John Peel poëzie voor en becommentarieerde hij de politiek. Zijn luisteraars zenden brieven in of telefoneren. Uiteindelijk krijgt zijn publiek het gevoel ‘dat John Peel tegen hen en hen alleen sprak’. Deze intimiteit bleef bestaan ook toen hij de veteraan van de BBC was geworden. De vrije radio’s zijn echter een doorn in het oog van het establishment en van de toenmalige Labourregering. De regering stemt in augustus 1967 de Marine Broadcasting Act. Op slag wordt alle piraterij verboden. Radio London stopt 14 augustus om 3 p.m. haar laatste uitzending. Als laatste plaat weerklinkt A Day In The Life van de Beatles. De BBC wordt hervormd om de popluisteraars niet van zich te vervreemden. Zo ontstaan Radio One, Two, Three

In 1967 keert hij terug naar Engeland. Hij heeft er enkele jobs en belandt uiteindelijk bij de piratenzender Radio London, bekend als Big L. Radio London was sinds december ‘64 in de ether. De radio zond uit aan boord van een oude mijnenveger uit de wereldoorlog. Het schip werd in MV Galaxy herdoopt. In maart 1967 komt Peel bij de piratenzender. Dit zal maar van korte duur zijn. Omdat hij voor een illegale zender

Keys & Chords

Artikel

Foto links: John Peel met Sandy Denny tijdens een prijsuitreiking van het Britse popblad Melody Maker. Foto rechts: een van de bekendste duo’s van deze wereld: John Lennon en Yoko Ono - © Foto’s BBC en Four. Radio One moet de piraten doen vergeten. Daarom gaat men in zee met… de dj’s van de piratenschepen die de overheid eerst heeft gekelderd. John Peel is een van hen. Hij stapt over naar Radio One en belandt zo in de eerste groep dj’s van de nieuwe overheidszender. Tot aan zijn dood blijft hij er actief. Bij zijn overlijden is hij de laatste van de oorspronkelijk negenentwinig dj’s die in september 1967 bij de nieuwe zender startten. Bij zijn dood is hij een monument, is geridderd en heeft de eerste woorden van zijn autobiografie geschreven. Dit boek was gepland voor 2005. De uitgevers hadden tegen elkaar op geboden om zijn verhaal binnen te rijven. Zijn vrouw, kinderen en publicist Ryan Gilbey hebben het boek Margrave of the Marshes onlangs voltooid. Zijn eerste programma op Radio One heet Top Gear. De Bond van Muzikanten had een ‘naaldtijd’ bedongen. Het volume

grammafoonmuziek dat mocht worden uitgezonden, lag vast. De rest van de tijd moest met live muziek worden gevuld ter bescherming van de muzikanten die hun brood verdienden met optredens. Deze handicap wordt opgevangen door de beroemde “sessies”. John Peels naam staat bijna synoniem met de Peel’s Sessions. Hij nodigt groepen uit naar de BBC om enkele nummers live op te nemen. Ook nadat de naaldtijd werd afgeschaft, bleven de succesvolle sessies behouden. Ook op de openbare radio brengt Peel veel muziek die zijn luisteraar niet kent. Hij kiest niet-commerciële, underground muziek. Zo krijgt het publiek vaak groepen te horen die in andere programma’s taboe zijn. Zijn aanpak slaat aan bij het publiek.

In zijn begindagen promoot hij onder andere David Bowie. Halverwege de jaren zeventig verschuift zijn aandacht van rock naar punk. Hij speelt de Sex Pistols en The Clash. John Peel is de eerste dj op de BBC om in ‘76 Judy Is A Punk van The Ramones’ debuutalbum te draaien. Mede door zijn keuze verovert punk de radio. Weliswaar komen er na de Ramones reacties binnen in de trant van ‘Doe dat nooit meer’. Peel durft het ook aan om Getuige op zijn eerste huwelijk : Rod Stewart - © Foto: BBC een nummer twee-

Keys & Chords

maal na elkaar te draaien. Dat gebeurt bij zijn favoriet aller tijden Teenage Kicks van de Undertones. Nog later ontdekte hij The Fall en The Smiths. Hij laat het publiek kennismaken met U2, Nirvana, Roxy Music en The Velvet Underground. The Fall wordt uitgenodigd voor een record aantal sessies en wordt zijn favoriete groep. Zowat iedereen treedt op in zijn sessies: Faces, Genesis, Nirvana, Joy Division, New Order, Dire Straits, Billy Bragg, Queen, The Stranglers, The Cure, Joe Jackson en vele, vele anderen. In zijn show Night Ride ontvangt hij John Lennon en Yoko Ono die een cassette met geluiden van hun ongeboren baby hebben meegebracht. Korte tijd brengt John Peel platen uit onder een eigen label Dandelion. Het label geeft bijvoorbeeld een plaat van Gene Vincent uit. Naast muziek was voetbal zijn grote liefde. Zijn leven lang is hij hartstochtelijk fan van FC Liverpool. Hij zit in de Heizel wanneer het drama losbreekt. Jarenlang bezorgt dit hem angst voor grote massa’s. Wanneer het noodlot vier jaar na de Heizel opnieuw toeslaat en er in Hillsborough op 15 april 1989 zesennegentig voetballiefhebbers sterven, opent hij zijn programma met Aretha Franklins versie van You Never Walk Alone. Ook op zijn begrafenis weerklinkt deze hymne. Wanneer zijn lijkkist de kathedraal wordt uitgedragen, wordt dan weer zijn lievelingslied Teenage Kicks gespeeld. Nadat zijn hippiejaren voorbij waren, werd hij een echte familieman. Zijn eerste hu-

41

Artikel

Foto links: John Peel tijdens zijn laatste jaren / Foto rechts: Tieneridool, maar zeker van de jongens, de nog jonge en sexy Suzie Quatro © Foto’s BBC. welijk liep weliswaar op de klippen – het koppel was te jong getrouwd –. In 1974 hertrouwde hij met Sheila Gilhoolly, die hij Pig noemde omwille van haar lach. Rod Stewart was getuige op het huwelijk. Dertig jaar vormden John en Sheila een gelukkig koppel. Samen hadden ze vier kinderen, twee zonen en twee dochters. Bijgevolg vond de BBC dat hij de ideale man was om het programma Home Truths te presenteren, waarin de ‘grumpy old man’ doodgewone mensen interviewde. John Peel laat een collectie van zesentwintig duizend elpees, veertig duizend singles en veertig duizend cd’s na. De National Sound Archive verhuisde alles naar de British Library. Maar er zijn kapers op de kust: een Amerikaans radiobedrijf bood een miljoen pond aan. De BBC riep 13 oktober uit tot John Peeldag. In heel de wereld werden herdenkingsconcerten en radioprogramma’s aan Peel gewijd. BBC Radio 1 zond zes uur concerten in Nederland, VS, Nieuw-Zeeland, … uit. Een van de eerste huldeconcerten was in Londen. New Order bassist Peter Hook eerde John Peel met “Toen we nog niets betekenden, gaf Peel ons een kans. We danken veel aan hem”. Robert Plant, Roger Daltrey en Elton John namen een tribute single op. Dit werd een cover van Ever Fallen In Love van de Buzzcocks. John Peel - biografie 1939: John Peel wordt op 30 augustus geboren in Heswall nabij Liverpool 1957 – 1959: legerdienst 1960: vertrekt naar de VS 1961 – 1966: werkt voor verschillende lo-

42

kale stations in de VS 1967: keert terug naar Engeland. Hij is dj voor Radio London 1967: dj bij BBC One 1978 – 1986: presentator van Pinkpop 1998: presenteert Home Truths op Radio 4 25 oktober 2004: sterft in Peru 12 november 2004: begrafenis 13 oktober 2005: John Peeldag Festive Fifties Elke novembermaand mochten de luisteraars een top-50 van het voorbije jaar opstellen. Elke luisteraar mocht drie titels nomineren. Het eerste jaar konden ook oudere liedjes geselecteerd worden. Later beperkte de top zich tot hits van het afgelopen jaar. John Peel moest soms meer dan vijfduizend antwoorden manueel tellen. De lijstjes geven een idee over de veranderende muzieksmaak van zijn publiek. John Peel startte met zijn top-50 in 1976. Zowel de Beatles, Jimi Hendrix als The Doors prijken in de eerste top-50. Ik pik er de enkele jaren uit. Festive Fifty 1976 1. Led Zeppelin – Stairway To Heaven 2. Derek and the Dominoes - Layla 3. Bob Dylan – Desolation Row 4. Pink Floyd - Echoes 5. Jimi Hendrix – All Along The Watchtower … 9. Beatles – A Day In The Life 22. Doors – Riders On The Storm 45. Doors – Light My Fire Festive Fifty 1978 1. Sex Pistols – Anarchy in The UK 2. Clash – Complete Control

3. Sex Pistols – God Save The Queen 4. Stiff Little Fingers – Suspect Device 5. Magazine – Shot By Both Sides … 14. Led Zeppelin - Stairway To Heaven … Festive Fifty 1981 1. Joy Division - Atmosphere 2. Sex Pistols - Anarchy In The UK 3. Joy Division - Love Will Tear Us Apart 4. New Order - Ceremony 5. Joy Division - New Dawn Fades 6. Undertones – Teenage Kicks Festive Fifty 1986 1. Smiths - There Is A Light That Never Goes Out 2. Age Of Change - Kiss 3. Fall – Mr Pharmacist 4. Primal Scream – Velocity Girl 5. Smiths - Panic Festive Fifty 1991 1. Nirvana – Smells Like Teen Spirit 2. PJ Harvey - Dress 3. Curve – Ten Little Girls 4. Fall – Edinburgh Man 5. Teenage Fanclub – Star Sign Festive Fifty 1995 1. Pulp – Common People 2. Pulp – Sorted For E’s And Wizz 3. Wedding Present - Sucker 4. Ash – Girl From Mars 5. Dreadzone – Zion Youth Festive Fifty 2003 (het laatste jaar dat John Peel zijn top-50 samenstelde) 1. Cinerama – Don’t Touch That Dial 2. Fall – Theme From Sparta F.C. 3. Mogwai – Hunted By A Freak 4. Undertones – Thrill Me

Keys & Chords

Artikel 5. Bearsuit – Itsuko Got Married The Peel Sessions Een afspraak met de bonden bepaalde hoeveel platenmuziek er mocht worden gespeeld. Radio One moest zoeken naar live muziek om de rest van de tijd te vullen. Daarom werden groepen naar de studio uitgenodigd om enkele liedjes op te nemen. In de loop der jaren werden er vele duizenden sessies geregistreerd. Heel wat sessies werden later als bootleg of op cd uitgebracht. The Clash onderbrak hun sessie omdat de technische uitrusting niet goed genoeg was. Omdat hun repertorium niet uitgebreid genoeg was om een sessie vol te krijgen, schreef The Smiths speciaal voor de Peel Session This Charming Man. Geen Beatles of Rolling Stones, maar wel zowat alle andere groepen die bekend werden. Natuurlijk figureren er ook heel wat namen op de lijst die nooit doorbraken. Meer info: John Peel. A Life In Music. Michael Heatley. 2004. www.bbc.co.uk/radio1/johnpeel/index. shtml VRT teletekst 13 oktober 2005.

John Peel, een gerespecteerd man en een groot verlies voor de hedendaagse, moderne rockmuziek.

Frank Beckers Nota van de redactie: dit artikel maakt deel uit van onze reeks Piratenzenders en is geen laattijdige berichtgeving van zijn overlijden, wat we wél reeds gedaan hebben in 2004 bij zijn overlijden.

John Peel: en om het met de woorden (of titel) van een Fleetwoord Mac-hit te besluiten: A Man of the World.

Keys & Chords

43

Artikel

BRA X T O N M O T laat zijn saxofoon stuiteren!

De vertrouwde lezer van dit magazine weet ondertussen dat ik een boontje heb voor smooth jazz (zie daarvoor het uitgebreide artikel Smooth jazz (eindelijk) in onze contreien in september 2005). Omdat er nog heel wat aan de weg moet getimmerd worden, en om het genre bij het grote publiek bekender te maken, zet ik deze keer een smooth jazz artiest in de kijker. Vorige maand kon u al mijn recensie lezen van de cd Bounce van de Amerikaanse saxofonist Tom Braxton, en dit is zijn story.

Wanneer je opgroeit in de stoffige vlakten van West Texas, is het niet zo evident om aan jazz te denken, maar dat is nu net waar het voor Tom Braxton allemaal begon. Inderdaad in Lubbock, Texas, zou je meer gaan denken in de richting van country & western, maar toch bleef Tom als kind dromen van een carrière als jazzmuzikant. Hij kreeg de creatieve vonk van zijn vader en herinnert zich nog goed hoe de muziek zich uit de slaapkamer van zijn ouders een weg baande. Vader zou zeggen: “Come in here. I want you to hear something. This is Lester Young...they called him Prez. This is Miles, Coltrane, Charlie Parker, Stitt, Getz, Ben Webster, Coleman Hawkins and many more.” Hij liet hem kennismaken met zijn indrukken van de originele bands van Count Basie en Duke, en de grote Ella Fitzgerald. Tijdens zijn 6de leerjaar stopte hij de altsaxofoon in Tom’s handen, en dit nadat die al twee jaar piano speelde. Vader is vandaag nog steeds energiek bezig, want op vierentachtigjarige leeftijd speelt die nog steeds elke dag tenorsaxofoon en viool! Nadat Tom afgestudeerd was aan de middelbare school, trok hij naar de Texas Tech University op basis van atletiek- en muzikale studiebeurzen. “I love to run, and the 400 meters and 1600-meter relay were my events.” zegt hij. Tijdens die studiejaren kwam de muziek meer en meer op de voorgrond in zijn leven, en hij richtte

44

hij de groep No Compromise op. Nadat hij summa cum laude afgestudeerd was, ging Tom solo, en via keyboardspeler Bernard Wright kwam hij in contact met Wayman Tisdale, een voormalige grote naam in de NBA (National Basketball Association). Wright had Tom’s debuutcd Your Move geproduceerd, en deed samen met Tisdale en Terry Cummings (ook al een NBA ster) enig muzikaal productiewerk. Toen Tisdale een band wou beginnen, vertelde Wright hem over Tom. Deze laatste vloog naar Sacramento en speelde met Tisdale in het Red Lion Hotel als opener voor de groep Yellowjackets. Sedert die dag in 1992, en uitgezonderd enkele jaren die Tom vrijaf nam voor de geboorte van zijn zoons, spelen ze samen. Hij draagt Tisdale en zijn vrouw Regina dan ook een warm hart toe, en licht dit even toe: “Wayman is one of a kind! He is a beautiful human being with a big heart, charming personality and immense talent.” Gedurende de laatste jaren heeft Tom vier eigen cd’s geproduceerd, die allemaal succesvol waren. Maar in 2003 werd hij terug gebeten door die microbe. Tisdale benaderde hem met het idee om samen een project op te zetten, en de enthousiaste Tom ging er gretig op in. Ze beleefden een leuke tijd tijdens de opnamen en speelden met geluid en melodieën. Het resultaat, Bounce werd vorig jaar geboren. De titeltrack werd speciaal geschreven voor een goede

Keys & Chords

Artikel vriend, Eric Willis. Die heeft er het volgende over te zeggen: “I had the hook for the song, and I was in the studio sequencing. When I started playing the hook, it had Tom Braxton’s name on it. I could hear his soprano, and I imagined him bouncing to the beat. I wanted to keep the song for myself, but I couldn’t. It just exuded Tom Braxton. He had to have it.” Tisdale’s firma, Tisway Productions, bundelde zijn krachten met het label Rendezvous Entertainment uit Los Angeles, dat gesticht werd door saxofonist Dave Koz, en Tom kreeg een contract aangeboden. Hij wenst dan ook Dave Koz, Hyman Katz, Frank Cody en Jeff Chiang te bedanken voor hun aanmoedigingen en steun. En Tom is tevreden dat hij op die manier zijn muziek kan delen met het grote publiek. Actueel bespeelt Tom zowel de alt-, tenor- en sopraansaxofoon, als het keyboard, waarbij een uitzonderlijke veelzijdigheid en een charmante presence, zijn handelsmerk zijn. Hij mengt elementen uit jazz, Latin, funk en R&B in zijn originele composities en arrangementen, en bekomt zo een aantrekkelijke en innovatieve sound. Tom speelde in het verleden samen met wijlen Luther Vandross, Phillip Bailey (de zanger van Earth, Wind & Fire), saxofonist Kirk Whalum en voornoemde Bernard Wright. Hij treedt regelmatig aan op het Texas Jazz Festival in Corpus Christi, en op het veelbesproken Greenwood Jazz Festival in Tulsa. Ook speelde hij op het Mozart Festival in San Luis Obispo, Californië en tijdens Spring Jazz Explosion in Philadelphia. En het rijtje grote artiesten waarvan hij in het voorprogramma zat is ook niet mis. Wat dacht u van: Joe Sample, Najee, Stanley Clark, Dave Brubeck, Cab Calloway, The Rippingtons, voornoemde Yellowjackets, Bela Fleck, The Crusaders, Spyro Gyra, Norman Brown, Ramsey Lewis, David Sanborn, George Duke, Pieces of a Dream, George Howard, Roy Ayers, Slim Man, Anita Baker, J. Spencer, Tom Grant, Alex Bugnon, Gary Burton, Boney James, Jonathan Butler en Michael Franks! In november van vorig jaar speelde Tom ook mee op de cruise Dave Koz’ and friends at Sea. (Zie artikel in dit nummer) Er wacht Tom duidelijk nog een mooie carrière in de moderne jazz. Ik wens hem alleszins dat we nog van veel mooie smooth jazz cd’s mogen genieten!

Discografie: - Your Move - Katallasso - Face to Face - Comfort and Joy - Bounce

1992 1998 1999 2001 2005

Braxtonian Music Positive Music Braxtonian Music Braxtonian Music Rendezvous Music

Patrick Van de Wiele

Persbericht

BOSPOP 2006 Weert, 18 december 2005 Komend jaar vindt op zaterdag 8 juli en zondag 9 juli in Weert de 26e editie plaats van Bospop. De headliners zijn weer namen van formaat; op dit moment zijn bevestigd: Anouk, Simple Minds, Roxy Music en Simply Red. De kaartverkoop begint a.s. zaterdag 17 december. Bospop is al jaren één van de gezelligste festivals van Nederland. Het programma speelt zich af op 2 podia. Ook is er een festivalcamping, een nachtcafé en een sfeervolle festivalmarkt. Op de vernieuwde website www.bospop.nl is informatie te vinden over alle optredende artiesten, een routebeschrijving, foto’s, de geschiedenis van het festival en de kampeermogelijkheden.

Keys & Chords

De line–up zal in de komende maanden worden afgerond. Zaterdag 8 juli Anouk, Simple Minds en vele anderen Zondag 9 juli Roxy Music, Simply Red en vele anderen Bospop 2006 Lokatie: WEERT, Sportpark Boshoven, (ringbaan Noord)

Meer info over dit festival volgt later.

45

DVD-besprekingen

DVD-reviews reviews BOB DYLAN NO DIRECTION HOME Van Martin Scorsese krijgen we deze dubbele dvd die volgens mij aan alle wensen van iedere Dylan-kenner tegemoet zal komen. Uiteraard werd de titel van deze documentaire ontleend aan een van zijn grootste hits, Like A Rolling Stone, een nummer dat nog steeds tot mijn verbeelding spreekt. Bob Dylan is nog steeds één van de meest invloedrijkste en inspirerende muzikanten uit ons tijdperk. Wie heeft nog geen nummer van hem gecoverd? Wie kent zijn hits niet die we in de jaren zestig allemaal meezongen? Wie was er verantwoordelijk, en dit tegen de zin van duizenden fans in, dat folk een elektrische tintje kreeg? Het wordt allemaal nog eens over gedaan in deze prachtige dubbele dvd. Eigenlijk zou een bespreking van zo’n dvd overbodig moeten zijn gezien het hier toch gaat om een der beroemdste muzikanten op deze aardkloot, maar toch krijgen we wat replieken te horen van tijdsgenoten van Zimmerman zoals o.a. Allen Ginsberg,

46

Joan Baez en andere. Zij kennen Bob Dylan op een andere manier dan wij en daaruit komen zeer interessante dingen te voorschijn, zeker de uitspraken van Joan toen ze op een welbepaalde dag geen hotelkamer kon krijgen voor dat ‘miezerig ventje’ dat bij haar was. En daarmee bedoelde de hotelreceptionist uiteraard Bob Dylan. De dvd staat vol interessante dingen die je nog niet wist over deze folklegende en ik wil dan ook niemand zijn plezier ontnemen om hier nog verder over uit te wijden. Ga zelf op ontdekkingstocht doorheen een gebied dat je kennelijk bekend zal voorkomen maar uiteindelijk toch nog vele nieuwe paden zal opleveren. Voor ik het vergeet, de muziek is ook zeer interessant en de livebeelden zijn nog van prima kwaliteit, ondanks hun ouderdom. Scorsese heeft mooi werk verricht. Voordat ik afsluit wil ik nog even mijn ei kwijt want in de gehele film wordt geen woord over Al Kooper en Mike Bloomfield gesproken alhoewel zij toch de twee voornaamste ankers waren bij Bob Dylans elektronische backing band. En als je goed oplet, zie je hier en daar wat kleine snaps van Bloomfield. Sorry, hoor, maar ik kon het niet laten. Extra’s: Omdat het er teveel zijn, citeer ik er maar enkele: Live-optreden van Boby Bylan : Blowing In The Wind Nooit eerder uitgezonden Girl Of The North Country Newport Folkfestival: Mr. Tambourine Man Nooit eerder gebruikte promospot voor Positivily 4th Street Enz… Speelduur: 204 min.

Met dank aan Global Image Meer info: www.paramount.com Alfons Maes JIMI HENDRIX A FILM ABOUT JIMI HENDRIX De meeste kenners noemen hem de grootste gitarist ooit, weer anderen beweren dat hij geen gitaar kon spelen, maar die laatste mening deel ik niet. Toch had ik mijn re-

servaties tegenover deze gitaargod. Hij kon inderdaad een goed stuk op weg met zijn gitaar maar ging soms ver buiten de grensen en dit tot vervelens toe. Toegegeven, op het podium klonkt het helemaal anders dan op plaat maar ik verkies liever een Hendrix tijdens sterke nummers zoals All Along The Watchtower (Dylan compositie), Red House en Voodoo Chile. Vergeet wat hij deed op het einde van het Woodstock-festival, toen hij op zijn manier het Amerikaanse volkslied

Keys & Chords

DVD-besprekingen verkrachtte maar prijs hem wel de hemel in met wat hij hier aansluitend op speelde. Dit was één van zijn mooiste composities (lees improvisatie!) ooit, eentje die hij kennelijk terplaatste had gemaakt! Daarvoor mogen we Jimi Hendrix dankbaar zijn, dat hij niet alleen geweld pleegde op zijn gitaar maar dat hij ook prachtige, tedere momenten op ons kon afvuren. In dit eerste, officieel goedgekeurde, deel van zijn turbulente leven krijgen we beelden van Jimi te zien die we nog nooit zagen en ook hier vele interviews met vrienden, kennissen, muziekcollega’s die werkelijk je ogen openen. Op de dvd voornamelijk beelden van liveoptredens in de Marquee Club te Londen, Fillmore East, Festival van Monterey, Woodstock en Isle of Wight. Deze film laat je een andere Hendrix zien, een meer bedeesde, teruggetrokken kerel, wat hij ook écht was. De flamboyante podiumverschijning van Hendrix, die later nog velen zal beïnvloeden, viel van hem af wanneer hij het podium verliet. Als je, net zoals bij de dvd over Bob Dylan, echt méér te weten wil komen over deze gitaarvirtuoos dan wat pakweg iedere drie maanden in een professioneel Vlaams muziekblad zou kunnen staan, raad ik de dvd zeer hard aan. Ontdek de andere kant van Hendrix, want die had veel meer te bieden dan de kant die je gewend was van hem. Extra’s: Van de Ukelele tot de Strat: herinneringen aan Hendrix door vrienden en familie Het maken van de Dolly Dagger: producent/opnameleider Eddie Kramer analyseert de mix Stone Free: Nooit eerder vertoonde beelden van Hendrix’ optreden op het Atlanta Popfestival op 4 juli 1970.

Machine Gun: opgenomen in December 1969, tijdens het Band Of Gypsies concert. Speelduur: +/- 87 min. Geschikt voor alle beeldformaten Met dank aan Belgian Advertising Meer info: www.warnerbros.be Alfons Maes THE MANHATTAN TRANSFER THE CHRISTMAS CONCERT Het vocaal kwartet The Manhattan Transfer werd opgericht in 1969, in een periode van nostalgie. Ze zongen zowel jazzstandaards als R&B en pop. De originele line-up (Tim Hauser, Erin Dickins, Marty Nelson en Pat Rosalia) bleef niet lang bestaan, want na een split ontmoette Tim Hauser in 1972 de twee zangeressen Laurel Masse en Janis Siegel. Later dat jaar kwam zanger Alan Paul het trio ook vervoegen. Ze werden populair in New York, en namen hun debuut op. Hun twee volgende elpees bevatten meestal covers, waarvan de song Chanson d’Amour een hit werd. In 1979 verliet Masse de groep voor een solocarrière, en Cheryl Bentyne stapte in haar plaats. Tijdens de jaren ’80 bleven ze zowel jazz als popsongs brengen, en zij waren de eersten die zowel in beide categorieën een Grammy opstreken! Alhoewel hun cd’s uit negentiger jaren niet dat grote succes behaalden, bleven ze toch aan de gang. Nu staat de groep er terug met deze kerstmisdvd. De meeste nummers die ze live brengen stammen van hun Christmas Album uit 1992. Deze cd is tevens de best verkopende uit hun carrière. Daarnaast bevatte hij ook enkele a capella songs, die

dan weer van een nieuwere cd afkomstig zijn. En jongens, deze mensen kunnen echt nog zingen! Bijna alle bekende kerstsongs zijn aanwezig. Gezien dit concert voor het eerst op dvd verschijnt, is dan ook een echte aanrader voor wie houdt van de sfeer van de feestdagen. Extra’s: Behind The Scenes Interview Discografie Biografie Fotogallerij Speelduur: 78 minuten Met dank aan Zyx Music Meer info: www.zyx.de Patrick Van de Wiele

De redactie van Keys & Chords wenst zijn lezers een fan-tan-tisch 2006 tegemoet. Laat ons hopen dat het een jaar van uitstekende en véle leuke concerten en festivals wordt.

Keys & Chords

47

Concertverslag

Belgian Roots Night 2005 Vrijdag 16 december, 2005 • Hof ter Lo – Antwerpen

van dit ogenblik in België.

Enkele dagen geleden zal ik op slechts een honderdtal meter van deze zaal verwijderd voor het concert van Elton John in een ietwat groter Concertgebouw dan Hof ter Lo. Eerlijk gezegd was de sfeer van deze kleine concertaula stukken beter dan de sfeer die er hing tijdens het Elton John concert. Rootsnight 2005 ging van start en het is eigenlijk wel leuk om te ondervinden dat er nog zoveel publiek afkomt naar iets wat we kunnen noemen een ‘Antwerpse aangelegenheid’. Zeker wanneer je weet dat Antwerpen een bakermat van muziekculturen is want op een vrijdagavond kun je haast in 60% van de cafés die Antwerpen rijk is wel aan je trekken komen wat een portie live-muziek betreft. En dan spreek ik niet alleen over blues.

Weer werden we verrast op hun prachtige nummers die ze, keer op keer, mogen blijven spelen. Je krijgt er niet genoeg van en vreemd genoeg vervelen ze nooit een moment. Dit zal te maken hebben met het vakmanschap waarmee Last Call opereert. Donkey Diesel is dan weer zoiets dat je moet leren appreciëren. Deze zevenmansformatie, die toch al met wat grote namen optrokken, en waarin de viool een belangrijke rol spelt… als de violist uiteraard weet waar hij zijn viool gelaten heeft, brengt Europeanamuziek. Om te weten wat dat is moet je een concert van deze mannen bijwonen. Je kan hier geen label opkleven, neen, dat zou hen geen eer aandoen. Buiten de vreemde muziek die ze brengen, krijg je ook een vreemde line-up en wat dacht je van een drummer die maar een kwart van een drum bespeelt. Toch klinkt dit niet slecht maar je moet toch eerst even de materie duchtig kauwen. Wat volgt is een leuke spijsvertering.

In de bar had Fried Bourbon, een band die me totaal niet aanspreekt, reeds voor een opwarmer gezorgd, maar ik kreeg het van hun muziek wel wat op de heupen. Tja, dit soort blues spreekt me niet aan en zeker niet op de manier waarop zij het brachten. Gelukkig was er Last Call die meteen het vuur aan de lont stak. Een sterke Luke aan de gitaar, een Henk die weer goed bij stem was en hun repertorium dat, zoals steeds, even aanstekelijk werkt als altijd. Neen, Last Call is voor mij nog steeds de beste bluesband

Henk (Last Call): sterke vocalen en duivel-doet-al. © Foto: Alfons Maes

48

Van een leuke spijsvertering naar een ware indigestie was voor mij maar een kleine stap. The Rhythm Junks, en het laatste woord zegt het al zelf, kwam bij me over als een zoveelste kopie van de big bands uit de jaren veertig. Inderdaad, wanneer je Steven De Bruyn zegt, dan weet je meteen wat er met The Rhythm Junks aan de hand

Luke Alexander (Last Call): geweldig gitarist maar bij het grote publiek ondergewaardeerd. © Foto: Alfons Maes

Keys & Chords

Concertverslag Rhythm Junks © Foto: Alfons Maes

Donkey Diesel © Foto: Alfons Maes

is. Glen Miller-toestanden à la volantè en meer was dit niet. Bij deze band is het kennelijk niet nodig om een gitarist in de gelederen te hebben. Dit is muziek die totaal aan mij voorbijgaat, want hoezeer velen er van kunnen houden, bij mij gaat het er niet tenzij het door de grote meesters zelf wordt gebracht. En die zijn helaas allemaal dood en begraven. Geen In The Mood of Moonlight Serenade die avond want dan had ik het nog wel kunnen pruimen. Deed me ook wat denken aan de muzikale entourage, Max Weinberg 7, van de Conan O’Brien Show op televisie. Als afsluiter hadden we de Vlaamse blueslegende Roland. Toen ik Roland het laatst zag in Peer enkele jaartjes terug, maar ook op de Nick Drake Memorial in Eeklo vorig jaar, viel het mij op dat het niet de sombere Roland was, want hij was vanavond in een goede bui. Of was dit maar schouwspel? Roland had er kennelijk zin in want zijn keuze van nummers die hij bracht waren zo uiteenlopend dat je met verstomming gesla-

gen werd. Hij werd begeleid door The Rhythm Junks, waarmee een stevig potje blues werd gebrouwd maar dan plots veranderde zijn setlist in het Memphis-Mississippiblues uit de jaren dertig/veertig alsof de grote Robert Johnson zelf in de zaal aanwezig was. En zo ging hij nog een tijdje door… maar ik moest me begeven naar een nieuwe afspraak elders en dus kon ik het einde van de show niet meer meemaken. Wat ik wel weet is dat Rootsnight 2005 voor velen een geslaagde avond was over de gehele lijn. Bij mij kwam het over alsof ik met een sneltrein doorheen een muzikaal landschap ben gereden, een trein die spijtig genoeg enkele stops heeft moeten maken. Zat ik dan op een verkeerde trein of was het landschap zo variabel dat ik het niet eens opmerkte?

Alfons Maes

De grote ster van de avond : Roland: ‘Helà, mannekes, ik heb een droge keel, brengt eens een pintje.” © Foto: Alfons Maes

Keys & Chords

49

Artikel

In de voetsporen van Cat Stevens?

Een vergeten schoonheid

Bekeert Michael Jackson zich tot

Joyce Simms

de Islam?

Een recent bericht uit het Arabische koninkrijk Bahrain beweert dat de King of Pop zich zou bekeren tot de Islam. Volgens een verslag op de website van de Arabisch-Israelische krant Panorama, heeft Michael Jackson officieel aangekondigd dat hij de vijf leerstellingen van de Islam gevolgd heeft, en het zijn bedoeling is om zich tot dat geloof te bekeren. Nog volgens dat verslag heeft Jackson ook aangekondigd dat hij van plan is om te verhuizen naar Bahrain, en dat hij daar een onroerend goed aangekocht heeft, gelegen op een kunstmatig eiland. De zanger stelde dat hij beslist heeft om zich te bekeren tot de Islam, omdat hij ervan overtuigd is, dat dat geloof het dichtst bij zijn persoonlijke overtuigingen staat. Anderzijds werd via een vroeger telefoongesprek bekend gemaakt dat volgens voormelde persoonlijke overtuigingen, hij zei dat Joden, bloedzuigers zijn. Ik citeer: “they’re like leeches...I’m so tired of it. They start out the most popular person in the world, make a lot of money, big house, cars and everything. End up penniless. It is a conspiracy. The Jews do it on purpose.” Verrassing of niet? Jackson bevestigde ook dat hij van plan is om al zijn bezittingen en zijn studio vanuit de USA te laten overbrengen naar Bahrain. Zo hoopt hij van alle wettelijke miserie af te raken, en van het soort vrijheid te genieten dat hij in Amerika niet heeft. Nu, als je de geruchtenmolen dient te geloven zou hij bankroet zijn, hoe kan hij dan een kunstmatig eiland kopen? Of leeft hij bij de gratie van de Arabieren in Bahrain en moest hij zich als tegenprestatie bekeren? En wat met zijn pedofilieverleden? Nu zou Michael niet de eerste telg zijn uit zijn familie die zich als moslim bekeert, want zijn oudere broer Jermaine (kent u zijn hit Daddy’s home nog?) verkaste jaren geleden naar Dubai en bekeerde zich ook. Het zou Jermaine geweest zijn die Michael boeken over de Islam verschafte en hem aanmoedigde om dat ook te doen. Het is spijtig om Michael zo te zien afgaan, al zal hij dat niet willen toegeven. Ik heb hem vroeger bewonderd om zijn creativiteit, maar dat is met de jaren tot nul herleid.

In de reeks vergeten artiesten en vergeten hits breng ik deze keer u de mooie Amerikaanse zwarte zangeres Joyce Sims. Wat zegt u, u kent haar niet? Wel, dan is het hoog tijd, dat u verder leest. Joyce Sims werd in 1959 geboren in Rochester, New York. Ze studeerde muziek terwijl ze middelbare school liep, en leerde een aantal muziekinstrumenten bespelen. In het begin kon ze professioneel niet aan de bak komen, dus nam ze een job aan in een hamburgertent en schreef ze songs in haar vrije tijd. Toen een talentenjager één van haar songs hoorde, introduceerde hij haar bij Ron Resnick van Sleeping Bag Records. Het was bij dat label dat ze uiteindelijk in 1986 een contract tekende. Voor haar debuutsingle All And All werkte ze samen met producer Mantronik (van de groep Mantronix) en die bereikte de top 20 in de UK. De opvolger Lifetime Love werd het jaar daarop uitgebracht, maar haalde slechts de top 40 in de UK. De titeltrack van haar debuutelpee/cd Come Into My Life (1987) daarentegen werd een hit in de disco’s en kon je hem horen op de betere soulradio’s. De song raakte in de top 10 in 1987 en het was met dit nummer dat ik haar ook ontdekte. Ik herinner me zelfs de videoclip ervan, waarin ik Joyce sensueel aan de piano zag zitten. Op dat debuut stond ook een coverversie van de hit Love Makes A Woman, die oorspronkelijk gezongen werd door Barbara Acklin. Joyce’s versie klinkt sterk, mede door de inbreng van Jimmy Castor (ja, van de Jimmy Castor Bunch) op saxofoon. Op de cd uit 1988 die ik bezit, en die op FFRR Records (een label van London Records) uitgebracht werd, staan ook twee remixen: The All And All UK Remix en de megamix van Lifetime Love/All In All. Haar tweede elpee werd All About Love in 1989 (mijn exemplaar is ook op FFRR Records), waarop de uitstekende nummers Don’t Let This Feeling Die en Looking For A Love stonden. Die plaat bevatte ook een coverversie van Natural Woman, het bekende nummer van Carole King/Jerry Wexler/Gerry Goffin. Sindsdien hebben we spijtig genoeg van haar niets meer gehoord… Patrick Van de Wiele

Patrick Van de Wiele

50

Keys & Chords

C o n c e r t a g e n d a 2006 JANUARI 01-01: 06-01:

07-01: 08-01: 09-01: 10-01: 11-01: 13-01:

14-01: 15-01: 16-01: 17-01: 18-01: 19-01:

20-01: 21-01:

22-01:

24-01: 23-01: 24-01:

25-01: 26-01:

Smooth & The Bully Boys – De Blauwe Wolk / Zottegem Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen Tribute to AC/DC by High Voltage - Spirit of ’66 / Verviers Tim’s Blues Combo – The Borderline / Diest Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen Milk, Cream & Alcohol – cafè St. Gummarus / Lier Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen Adam Bomb - Spirit of ’66 / Verviers The Pine Box Boys – De Blauwe Wolk / Zottegem Peter Nathanson Band – zaal Nekkersdal / Brussel U.D.O. - Spirit of ’66 / Verviers Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen De Frivole Framboos / Con Voco Soave - Arenbergschouwberg Antwerpen Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen Tim’s Blues Combo – cafè Meulenberg / Mol Natalia Meets The Pointer Sisters - Sportpaleis / Antwerpen De Nieuwe Snaar - Ancienne Belgique / Brussel De Nieuwe Snaar - Ancienne Belgique / Brussel Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen De Nieuwe Snaar - Ancienne Belgique / Brussel Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen De Nieuwe Snaar - Ancienne Belgique / Brussel Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen Milow – stuk / Leuven De Nieuwe Snaar - Ancienne Belgique / Brussel 98% Maximum Soul - Spirit of ’66 / Verviers Simple Plan - Ancienne Belgique / Brussel Tribute To Marilyn Manson by Posthuman - Spirit of ’66 Verviers Orquesta Tanguedia - Ancienne Belgique / Brussel Jazz Singers’ Night / You’re My Flame - Arenbergschouwberg Antwerpen Wannes Van De Velde - Ancienne Belgique / Brussel Proto Kaw / Pallas - Spirit of ’66 / Verviers Dayna Kurtz / Silje Nergaard - Arenbergschouwberg Antwerpen Wannes Van De velde - Ancienne Belgique / Brussel Deep Purple - Vorst-Nationaal / Brussel Roland & Yunasi - Ancienne Belgique / Brussel Milow – Handelsbeurs / Gent The Lamb Lies Down by Musical Box – Le Forum / Luik

Keys & Chords

27-01: 28-01: 29-01: 30-01:

Paul Simul Rocket 88 - Spirit of ’66 / Verviers Milow – CC Wevelgem / Wevelgem Depeche Mode - Sportpaleis / Antwerpen Dallas Hodge & The Modern Essentials - Spirit of ’66 / Verviers FEBRUARI

02-02: 07-02: 08-02: 11-02: 12-02: 13-02: 14-02: 16-02: 18-02: 19-02: 20-02: 24-02: 25-02: 27-02:

David Gray - Ancienne Belgique / Brussel Robert Gordon & Chris Spedding - Spirit of ’66 / Verviers The Levellers - Arenbergschouwberg / Antwerpen The Blues Voodoo – cafè Meulenberg / Mol The Lamb Lies Down by Musical Box – Koninklijk Circus Brussel Catherine Feeny Trio - Spirit of ’66 / Verviers Wishbone Ash - Spirit of ’66 / Verviers Ronny Mosuse – De Zuiderkroon / Antwerpen Simple Minds - Ancienne Belgique / Brussel Roscoe Chenier Band – cc De Steiger / Menen Will Tura – De Zuiderkroon / Antwerpen Stream Of Passion / Ayreon - Spirit of ’66 / Verviers The Gaslights – De Blauwe Wolk / Zottegem Machiavel - Spirit of ’66 / Verviers De Kreuners – Sportpaleis / Antwerpen Mitch Kashmar & The Back Bones – The Maple / Ertvelde MAART

01-03: 02-03: 04-03: 06-03: 08-03: 10-03: 12-03: 17-03: 22-03: 23-03:

dUES - Vorst-Nationaal / Brussel dUES - Vorst-Nationaal / Brussel Cheikh Lo – Zuiderpershuis / Antwerpen De Kreuners - Sportpaleis / Antwerpen Praga Khan / Code Red - Arenbergschouwberg / Antwerpen Michael Katon - Spirit of ’66 / Verviers John Mayall & The Bluesbreakers - Ancienne Belgique Brussel Juanes - Vorst-Nationaal / Brussel Albert Lee & Hogan’s Heroes – De Blauwe Wolk / Zottegem Jools Holland - Ancienne Belgique / Brussel Toto ‘Falling in Between’ - Vorst-Nationaal / Brussel Mike Sanchez Band - Spirit of ’66 / Verviers APRIL

01-04:

Kleinkunstavond met Eva De Roovere en Liesbeth list Arenbergschouwberg / Antwerpen Tribute to Dire Straits by Brothers In Arms - Spirit of ’66 Verviers

51

03-04: 07-04: 08-04: 17-04: 19-04: 20-04: 21-04: 22-04: 26-04: 28-04: 30-04:

Albert Lee & Hogan’s Heroes - Spirit of ’66 / Verviers Rob Tognoni - Spirit of ’66 / Verviers The Kids - Spirit of ’66 / Verviers Dank Jones - Ancienne Belgique / Brussel Flower Kings - Spirit of ’66 / Verviers De Nieuwe Snaar - Arenbergschouwberg / Antwerpen De Nieuwe Snaar - Arenbergschouwberg / Antwerpen Nekkanacht Kadril - Sportpaleis / Antwerpen Steve Lister – C.C. Het Spoor / Harelbeke De Nieuwe Snaar - Arenbergschouwberg / Antwerpen Riverside - Spirit of ’66 / Verviers Varttina - Ancienne Belgique / Brussel Aston Villa - Spirit of ’66 / Verviers Nine Pound Hammer - Spirit of ’66 / Verviers MEI

05-05: 06-05: 09-05: 11-05: 12-05: 16-05: 30-05: 31-05:

Wannes Van de Velde - Arenbergschouwberg / Antwerpen Wannes Van de Velde - Arenbergschouwberg / Antwerpen Santana - Sportpaleis / Antwerpen Rob Tognoni – C.C. Het Spoor / Harelbeke Pedragon - Spirit of ’66 / Verviers John Hammond - Spirit of ’66 / Verviers Zappa plays Zappa - Vorst-Nationaal / Brussel Eric Clapton - Sportpaleis / Antwerpen

Antwerpsestwg. 84 - Vosselaar K A L E N D E R SUN 8 JAN

13-06: 14-06: 22-06:

The Rolling Stones – Koning Boudewijnstadium / Brussel Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen Kommil Foo - Arenbergschouwberg / Antwerpen George Thorogood & Destroyers - Ancienne Belgique Brussel Robbie Williams – Koning Boudewijnstadium / Brussel Robbie Williams – Koning Boudewijnstadium / Brussel Chris Rea - Vorst-Nationaal / Brussel

doors 19.00h begin 20.00h

FRI 20 JAN

TUE 31 JAN doors 19.30h begin 20.15h

FRI 3 FEB doors 19.00h begin 19.45h

“biebobclub 20th aniversary weekend”

STORMRIDER d. 20h - b. 21h

“biebobclub 20th aniversary weekend”

UDO

+ support d. 20h - b. 20.30h

LSP TOP 50 PARTY !!!

b. 20h

ILL NINO + support

in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

KAMELOT / EPICA + guest

in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

SAT 4 FEB

EDGUY

FRI 10 FEB

“Belgian heavy metal night”

d. 19.30h - b. 20h

KILLER “opname live cd” DOUBLE DIAMOND CRUSADER d. 19.30h - b. 20h

TUE 14 FEB doors 19.30h begin 20.15h

SAT 18 FEB

FRI 24 FEB

NEW DATE

tickets & reservations stay vallid

HELLOWEEN + support in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

STREAM OF PASSION “Featuring AYREON” support DAMIAN WILSON

d. 19.30h b. 20.15h

KRISIUN SEVERE TORTURE HATE d. 19h - b. 19.30h

doors 19.00h begin 20.00h

http://www.clicktomusic.be

in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

included 2 free drinks with each ticket !!! SAT 28 JAN

SAT 11 MAR

http://www.sherpa.be

OBITUARY SAMAEL / MAROON

+ after party - free entrance !! SAT 21 JAN

TUE 7 MAR

Meer concertinfo:

SIEGES EVEN d. 19h - b. 20.00h

FRI 13 JAN

JUNI 01-06: 07-06: 08-06: 09-06: 10-06: 11-06:

DEAD SOUL TRIBE

SUN 19 MAR

DRAGONFORCE + support NEW DATE

d. 19.30h - b. 20h

Tickets stay valid

STAIND + support in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

DARK FUNERAL NAGLFAR ENDSTILLE

FRI 31 MAR

d. 19h - b. 19.30h

THE OLD DEAD TREE PENUMBRA d. 19h - b. 20h

SAT 1 APR doors 19.30h begin 20.15h

SUN 2 APR

SAT 6 MAY

IN FLAMES SEPULTURA in co-operation with cc luchtbal

HOF TER LO - ANTWERP

RAGE FREEDOM CALL

OVB d. 19h - b. 20h

BLIND GUARDIAN d. 20h - b. 20.30h

INFO en RESERVATIE TICKETS www.biebob.com

(0032) 014/61.64.31 52

Keys & Chords