Nienke leunt heelergop hoor bestevriendin (23)en lsobel Nienke ziinol viiftien ioor bestevriendin. elkoors Zehebbenooneen holfwoordgenoeg. Alslsobelvooreen holfioorop reisgoot, zitNienke verstrikl in eenongelukkige Zonderhoor relotie. oonhoorziide vriendin neemtzeeenmoeilijke beslissing ...
et h0G|r ït.J Í- - ,
l4 Intiem
a I sabelen ikwerden,toen we acht I waren, vriendinnetjes op een I campingin Zuid-Frankrljk. Zlj woonde in het noorden van Nederland en ik in het zuiden. We konden elkaar niet erg vaak zien, maarwe schrevenlangebrievenen elke zomer zorgden onze ouders ervoor dat we ongeveertegelijk op die camping in Frankrijk aankwamen. Dat was supergezellig. We stonden dan met z'n allen op eengroen veld in een dal omgeven door bomen. Er werd gezamenlijk gekookt en muziek gemaakt. Op die camping was geen elektriciteit en er waren geen winkels, maar Isabel en ik vonden het er geweldig.We gingen op avontuur in de beek die over de camping stroomdeen speeldentafeltennis in een oude boerderij. Toen we twaalf waren, werden we allebei voor het eerst verliefd. Op dezelfdeFransejongen.Hij heette Michel en was eenjaar ouder dan wij. De helezomer trokken we met hem op. |aloerswaren we niet op elkaar en Michel gaf ons allebei evenveelaandacht.We vonden het toenhij op eendag superspannend vroeg of hij ons een zoen mocht geven.Op de mond. Dat moesten Isabelen ik eersteven overleggen, we hadden nog nooit met eenjongen gezoend.Giechelendbesloten we dat we het wel wilden, maar dan achter de boerderij, dan kon niemand het zien. Ik weet niet meer wie er eersteen zoen kreeg, maar ik kan me wel herinneren dat de een zich omdraaide als de anderwerd gezoend.Het werd een vluchtige kus op de lippen. Mijn zomer kon niet meer stuk!
lsobel enik worenols hetworeeen spiegel voor elkoor. Door hoorleerdeik mezelfbeter kennenen begriipen Die plek in Frankrijk staat voor mij nog steedssymbool voor een heerlijkeonbezorgdetijd. Zelfs toen ons leven in de puberteit minder onbezorgd werd bleef de vriendschap overeind. Als ik iets leuks had beleefd of met iets zat, beldeik altijd Isabel.Zij kende al mijn geheimen en ik de hare. "fe voelt voor mij meer als een zusje, Nienke", zei Isabel soms. "Volgensmij kennen we elkaar uit eenvorig leven",zei ik dan. Natuurlijk hebbenwe ook wel ruzie gehad,maar het lukte ons altijd om dat weer bij te leggenen er sterkeren wijzer uit te komen. lsobel droomde er van om verre reizen te maken. "Het lijkt me geweldig om in het buitenland te gaan wonen", riep ze vaak. Ik deeldehaar interessein andere landen en culturen, maar moest er niet aan denkendat ze in eenander Iand zou gaan wonen. Wat moest ik zonder mijn beste vriendin? In het stadjewaar ik woonde had ik ook wel vriendinnen, maar dat voeldetoch anders.Ik kon bij hen niet helemaal mezelf zljn en had het gevoel dat ze in een andere wereld leefden dan ik. In stilte hoopteik dan ook dat Isabelhaar
plan om naar het buitenland te gaan zou vergeten. Als ze het erover had begon ik er alti;d over hoe leuk het in Nederland was. Isabel ging in Tilburg op kamers om te studeren. Ik in Rotterdam. "Woonden we maar dichter bij elkaar. Dan zouden we samenkunnen gaan sporten en elk weekend uitgaan", zeiden we vaak tegen elkaar. "Later, alswe groot zijn en we allebeieenvent hebben, kopen we eengroot huis met eenenorme tuin en daar gaanwe dan met z'n allen wonen!" grapÍeIsabelsoms. Natuurlijk had ik ook in Rotterdam vriendinnen met wie ik leuke dingen deed, maar als ik een weekend naar Isabel ging was het toch anders.We raakten nooit uitgepraaten begrepenelkaar onmiddellijk. We konden uren filosoferen over het leven, analyseren waarom mensen zijn zoals ze zijn en hoe wij zelf in het leven stonden.Isabelen ik waren een spiegelvoor elkaar.Door haar leerdeik mezelf beter kennen en begrijpen.En daarnaastkonden we ook gewoonstil zijn en iets voor ons zelf doen als we bij elkaar waren. Voor mijn gevoelwaszo'n vriendschapheelzeldzaam. In miin eerste sludieioor boïsïe ik letterlijk op tegen eenjongen,met wie ik vanaf die dag eenaantaljaren mijn leven zou delen. Bas was mijn eersteechtevriendje. Hij was de eerstejongen met wie ik op vakantie ging en met wie ik na vier jaar verkering ging samenwonen.Hij was de eerstejongen met wie ik van alles samenwilde doen. Maar dat bleek niet zo gemakkelijk. Bashad het vaak te druk met zijn studie, de studentenverenigingen zijn bijbaan om ook nog eensleuke dingen met mij te doen. Hij beloofdeme voortdurend dat er een tijd zou komen dat hij het rustiger zou krijgen. "Na mijn tentamensheb ik weer meer tijd, Nienke. En als we het jaarboek van de vereniging afhebben, heb ik nog meer tijd om iets met jou te gaan doen." Ik wachtte geduldig aí want ik wist hoe leuk het was als we samenwaren. Ik wilde dolgraagmet Bas allerlei fijne dingen doen en heerlijk samen uitgaan in een discotheek.Maar uitgaan met Basbleek helemaal niet zo leuk. Zijn vriendenwarenontzettendasociaal. Ze zochtenruzie met anderen,vernielden dingen en als ik er niet bij was gavenze Bas telefoonnummers van anderemeisies.
lnliem 15
En Bas kon ook nog eens totaal niet tegen alcohol. Hij werd dan ontzettend gemeen en maakte kwetsendeopmerkingen. Zo zeí hij een keer in een dronken bui dat hij vond dat uitgaan met mij saai was en dat ik stom danste. Dat trok ik me heelerg aan.Daarna durfde ik in zijn bijzijn nooit meerte dansen. Als i k i n d i e liid bii ls obel w o s , zat ik vaak huilend bij haar op de bank. Zij zaghoeik veranderdwas sinds ik met Basverkering had gekregen. "Vroeger vond je het zo leuk om uit te gaan,hoe kan het dat je dat nu bijna niet meerwilt. Het is echt niet goed hoe Basjouw leven beheerst,hoor Nienke!" Diep vanbinnenwist ik dat ze gelijk had, maar ik beseftetoen zelf niet hoezeerik was veranderd.Ik zat eÍ zo diep in dat ik het totaalplaatje niet zag. "Het is toch niet normaal hoe hij met je omgaaï?",zei ze. "iij bent helemaalgeenjaloerspersoon.Ik zou mijn vriendje ook niet vertrouwen als hij zo deed." "Maar we kunnen het ook heel leuk hebbensamen",reageerdeik. Isabel wist ook wel hoe grappig en gezelligBaskon zijn, maar volgens haar woog dat niet op tegen hoe ongelukkig hij mij maakte. "Ik hoor je vaker over hem klagen dan dat je vertelt dat je blij met hem bent", zeí ze. Maar ze kon mijn ogen niet openen.Want het stomme was dat, hoe ongelukkig ik me ook voelde,ik me geenleven zonder Bas kon voorstellen. Als ik daaraan dachtzag ik een totale leegtevoor me en dat beangstigde me heel erg. Achterafvind ik het knap dat Isabel niet gek is gewordenvan mijn gezetxen dat ze me toch vaak wist op te vrolijken.Dan gingenwe gezelligsamenwinkelenofwandelen ló lnfiem
'lkhoorie vokeroverBos klogen dondot doïie ieverïelt bliimethem bent',zeize. Moorze kon mifnogenniet openell... in het bos. We maakten maffe foto's of filmpjes met de oude videocameravan mijn vader. Het lachen samen met Isabel gaf me veel energie. Toenik Bos zo'n drie ioor kende, gingen Isabelen ik samenmet de auto op vakantie naar Frankrijk. De hele weg zongen we uit volle borst al onze favorietenummers mee, die we op een cd hadden gebrand.We haddeneensupergezellige tijd aan de MiddellandseZee. Bas belde en sms'teme regelmatig. Dat vond ik fijn. Hij miste me blijkbaar heel erg. "Ik hoop dat hij ook zo liefvoor je is als je weer in Nederland bent", zei Isabelbezorgd."Het lijkt wel alsof hij alleenmaar beseftwat je voor hem betekent als je er níet bent, Nienke." Toen ik weer thuis was, gaf Bas mij een brief. Tijdens mijn afwezigheid had hij opeensbeseft wat ik voor hem betekendeen hij had zijn gevoelensvoor mij opgeschreven.De brief eindigdemet de vraag of ik met hem wilde samenwonen. Ik kon het bijna niet geloven, maar ik zei ja want ik wilde het maar al te graag.
Moor loen we eenmool somenwoondenkreegBas al snelminder aandachtvoor mij, eigenlijkprecieszoals Isabel had voorspeld. Nadat hij was afgestudeerd ging hij werken bij een advocatenkantoor, waar hij van 's ochtendsvroeg tot soms zelf diep in de nacht verbleef.Hij was moe, gestresten klaagde over het vele werk. Maar toen ik eenszei dat ik het begreepen dat ik het belachelijk vond hoeveeler van hem werd gevraagd,draaidehij plotselingom als eenblad aan eenboom: "Iemand moet dat werk toch doen,Nienke?Dit hoort er nu eenmaalbij." Zijn carrièrebleekvoor hem veelbelangrijkerdan een sociaallevensamenmet mij.Zijncollega's werden zijn vrienden en ik kon daar geendeel van uitmaken. Ik maakte uit zijn verhalen wel op dat hij een heel goed contact had met een vrouwelijke collega,die er ongeveer net zo lang werkte als hij. Ik vóelde dat zij hem leuk vond. Maar daar mocht ik van hem niets over zeggen.Hij vond dat ik jaloers was en zei dat hij nooit op haar zou vallen.Maar ondertussenplandehij wel samenmet haar skiweekendenmet nog meer collega's en was zíj zijn date op het kantoorgala. En ondertussen voelde ik me constant schuldig dat ik hem niet vertrouwde. En ik voelde me eenzaam,'s avondsat ik vaak alleen omdat Basmoest overwerken. Isabelwasnog altild mijn luisterendoor. "fe cijfert jezelf helemaalweg",zei ze."]e moet voor jezelfkiezen, Nienke,bedenkenwat jíj met je levenwilt." "Maar ik kan me geenleven voorstellen zonder Bas", zei ik met een snik. Ik had me zo aanBasonderworpen dat ik met geen mogelijkheid meer wist wat ik echtwilde. Als klop op de vuurpiil verteldeIsabelme die avond dat ze weg zou gaan."Ik ga voor een half jaar naar Zuid-Amerika, Nien", zei ze vrolijk. "Het is me gelukt om les te mogen gaangevenop een schooltjein Costa Rica.Voor tweemaanden,en daarnazie ik wel wat ik ga doen." Zehad alles al geregeld.Had zelfs al haar inentingen gehaald."Van sommigevoeldeik me ziek, joh", zei ze."Maar ik heb het er allemaalvoor over." Ik zei dat ik blij was voor haar. "Wat geweldig voor je, , ik ben zo benieuwdwat je allemaalgaatbeleven." En dat meendeik ook. Diep in mijn hart wilde ik dat ik ook zo'n avontuur tegemoetdurfde te gaan. Dat ik me zou losrukken uit die ellendigerelatieen dingen zov gaandoen waar ik gelukkig van werd. Maar ik durfde het niet. Als ik eraandacht zagik een gapendeafgrondvoor me. Wie was ik zonderBas?Ik wist het niet meer. En de enige die mij nog positieve energiekon gevenen bij wie ik nog een sprankje van mezelfkon vinden ging ver weg,naar CostaRica...
Aan het begin van die zomer zou Isabel vertrekken. Ik ging met haar mee toen ze spullen kocht voor haar reis. Het liefst had ik haar toen gesmeekt om niet te gaan.Zij was de enige die mij echt begreep. Met wie kon ik straks nou nog filosoferen en over problemen praten? Met wie kon ik echt lachen? Maar toch deed ik heel enthousiast over haar komende avontuur, ik wilde niet dat ze met een rotgevoelweg zou gaan. De avond voordat ze vertrok, hingen we twee uur aan de telefoon. "|ij verdient een jongen die lief voor je is en dingen met je samen wil doen, Nienke", had ze gezegd toen we het weer over Bashadden. Maar ik kon me niet voorstellen dat ik mijn leven met een andere jongen zou delen. Dat ik me aangetrokken zou kunnen voelen tot iemand anders. Maar dat zei ik niet. Ik was mijn eigen gezeur zat en wilde met haar over leuke dingen praten voordat ze op reis ging.
Diepin miinhortwilde ik ookzo'novonfuur tegemoetgqon en ik dingendoenwoorvon gelukkig werd
Nodot lsobel wos verlrokken voelde ik me ontzettend leeg, maar kort daarna ging ik met Bas op vakantie en daar richtte ik me vol hoop op. Een week voordat we weg zouden gaan, was ik druk bezig met het verzamelen en schoonmakenvan onze kampeerspullen. Ik had een zwaar studiejaar afgeslotenenzag er erg naar uit om samen op pad te gaan.Eindelijktijd samen.Even geen advocatenkantoor dat mijn vriendje voor mij verborgenhield. Maar wat bleek?Bas was Yergeten om vrij te vragen, dus we kónden helemaalniet weg. Toen knapte er iets in me. Ik had het helemaalgehad en wilde weg. In gedachten zag ik Isabel in de ongereptenatuur van Costa Rica. Ikwilde haar bellen,haar om raad vragen.Maar wat viel er nog te vragen?Wat voor raad moest Isabel
mij nog geven die ze mij niet allang gegevenhad?Eindelijk moest ikzélf eensbedenkenwat ikwilde. lk leefde ol een hele liid olleen maar voor Bas,in de hoop dat hij zou veranderenen dat we eindelijk met ons leven konden gaanbeginnen. Maar er was helemaal geen ons. Er was een jongen die achter zijn carrière aangingen er was een meisjedat stilstond. Even dacht ik in paniek als ik het nu uitmaak, bij wie kan ik dan terecht om uit te huilen? Meer dan ooit besefteik op dat moment hoe erg ik leunde op mijn vriendschap met Isabel. Dat was toch niet goed?Zonder Isabelmoest ik toch ook in staat zijn om grote beslissingente nemen? Die avond ging ik naast Bas zitten en vroeg: "Waarom zijn wij eigenlijk nog bij elkaar?" Bas schudde met zijn hoofd, hij wist het eigenlijk ook niet. Hij zat daar maar en deed totaal geen moeite om het laatste stukje dat ons nog samenhieldte redden. "Misschien kunnen we maar beter uit elkaar gaan', flapte ik eruit. Ook al hield ik nog steedsvan hem, ikwilde niet langer het leven leiden dat ik aan het leiden was. "Ia, misschien is dat wel beter", reageerdeBas wat afwezig. Dat was voor mij de druppel. Ik had geen zin meer om in mijn eentjevoor onze relatiete vechten. Nog diezelfde avond vertrok Bas met wat spullen naar het appartement van eenvriend die een tijdje weg was. Het voelde zo onwerkelijk. Radeloos liep ik door ons appartement, dat opeens akelig groot en kil leek. Het enige dat ik op dat moment zeker wist was dat ik niet alleenwilde zijn. Het liefst had ik Isabel gebeld, maar dat kon niet. Totaalin de war belde ik Yvette, een vriendin die ik al een hele tijd niet had gezien.
lnliem 17
Zij stelde voor om ergens te gaan dansen. Dan zou ik volgenshaar even nergensaan denken. Die nacht ben ik tot zes uur 's ochtendsuitgegaan.Zo rot en leegals ik dacht dat ik me zou voelen, zo hard stondik te swingenen te lachen. Er bleek helemaal geen afgrond ie zljn. Wat had ik al die jaren eigenlijk gedaan met mijn leven?Het leek alsof ik al die tiid had geslapen. Een zwoel, langzaam nummer vulde de discotheeken eenvriend van Yvette vroeg of ik met hem wilde dansen. Even kromp mijn maag ineen. Het was toch helemaal niet leuk om met mij uit te gaan en ik kon toch helemaal niet dansen?Maar voordat ik het wist, sloeghíj zíjn armen om mijn middel. Zijn shirt was nat van het zweet en zijn armen brandden op mijn rug. Een heerlijke aftershave drong in mijn neus en voorzichtig leunde ik met mijn hoofd tegen zijn schouder. Even voelde ik me weer twaalf jaar, alsof eenjongen mij voor het eerstaanraakte. Een oonïol dogen loter sprak ik Isabelop msn. Ze was enorm verbaasdtoen ik haar verteldedat ik het had uitgemaakt met Bas. "Wat goed van je. Ik ben zo blij datje die staphebt durven zetten." Maar ze vond het wel vervelend dat ze er niet voor mij kon zijn. "Maak je geenzorgen",schreefik terug. "Ik ben sinds jaren weer eens tot diep in de nacht uitgeweest en ik heb het super naar mijn zin gehad." Ik schreefhaar ook dat er uit de meest onverwachte hoeken mensennaar me toe kwamen bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Isabelwas daar heel erg blij mee."En ik mis je wel, hoor", schreefze terug.
l8 lnliem
d
*t lk ontdekte dot er noqst lsobelnog veelmeer lievemensen in miinleven ziinbiiwie ikzonodig uiï |
|
.l
KOnnuilen "Ik jou ook! O ja, ik ga trouwens binnenkort met eenvriendin naar salsales",schreef ik daarna enthousiast.Isabelbleek dat ook te doenin Zuid-Amerika."Dan gaan we samennaar een salsafeestalsje terug bent", schreefik en daarna namen we weer afscheid van elkaar. Toen ik ons msn-gespreknog even teruglas voelde ik een prettige spanning in mijn buik. Ik begon weer dingen voor mezelf te doen. En ook al kon ik bijna niet wachten om Isabelweer te zien. ikvond het toch wel leuk om te lezen wat ze allemaal meemaaktein ZuidAmerika. Ik zocht in de weken daarna weer eenscontact met allerlei mensen die ik tijdens mijn relatie met Bas
bijna niet meer had gezienen zo leerdeik ook heelwat nieuwe mensen kennen. Zo ontdekte ik dat er naast Isabel nog veel meer mensen in mijn leven waren bij wie ik zonodig uit mocht huilen. Ik ontdekteook weer hoe leuk uitgaan kan zijn en dat niet alle mensenvervelendworden als ze alcohol drinken. Soms voelde ik me nog wel verdrietig als ik aan Bas dacht. Ik vond het bijvoorbeeld heel moeilijk toen ik mijn spullen uit ons appartementhaalde,want op die plek wilde ik niet blijven wonen. Ik kon gelukkig bij mijn ouders terecht terwijl ik op zoek ging naar een nieuwe woning. Toen ik na een paar weken hoorde dat Baseen relatie had met zijn collegavoelde dat wel even als een klap in mijn gezicht Maar het kwam heel eerlijk gezegd ook niet helemaal als een verrassing.Of ze al eerder iets met elkaar haddenhoef ik niet te weten. Ik heb de dingen die ik belangrijk vind in het leven herontdekt. En samenmet Isabeldeel ik nu een grote passie,salsadansen.Sindsze terug is gekomen,zijn we al naar heelwat feestengeweest. Een oonïol moonden nadat ik het had uitgemaakt met Bas ontmoette ik Jack.Het klikte meteentussen ons en we konden over van allespraten. |ack is superliefvoor me, we kunnen ontzettend met oa elkaar lachenen doen veel leuke dingen samen.Hij o is ook al een paar keren meegegaannaar het huisje o van Isabel,waar ze samenwoontmet haarvriend Tijn. .= fack en Tijn kunnen gelukkig ook goedmet elkaar opo schieten. Ik heb lack deze zomer ook meegenomen naar de o camping waar ik Isabel heb ontmoet. De camping a c was niets veranderd. Het was er nog even rustig en a groen, alsof de tijd had stilgestaan.De oude boerderij, de beek,de geur van de planten,de krekelsen het kab- G belen van de beek. Ik zag weer helemaalvoor me hoe o Isabelen ik daar speelden. Achteraf ben ik blij dat Isabel niet in mijn buurt was ; toen ik het uitmaakte met Bas.Dan had ik zeker een oE o week bij haar zitten praten en uithuilen. Nu moest ik o er met anderenover praten. a En zo kwam ik tot de gezondeontdekking dat er nog veel meer lieve mensenom mij heen zijn en dat ik niet oo alleenmaar afhankelijkben van mijn bestevriendin. Maar dat neemt niet weg dat ik onze vriendschap u ,o voor altild koester.O d
N d
@
