Eline Timmermans André en Gerdine Kwakernaak Karin van der Padt Erik en Jeannette Heijns Piet Aantjes & Annette van Maanen

Editie 2014

Eline Timmermans André en Gerdine Kwakernaak Karin van der Padt Erik en Jeannette Heijns Piet Aantjes & Annette van Maanen Deze kerstviering wordt je aangeboden door de gezamenlijke kerken van Giessenburg en Giessen-Oudekerk.

© atelier leo lanser

Thema: Dichterbij kon God niet komen

We ontmoeten Eline Timmermans, een leuke, sportieve jonge meid van 19 jaar. Ze volgt de opleiding tot verzorgende IG, voor onder andere ouderenzorg. Haar grote wens is in een ziekenhuis te werken op de spoedeisende hulp. Tijdens een meeloopdag heeft ze daar al wat aan mogen snuffelen. Je zou haar kunnen kennen van de Hervormde Kerk in Giessenburg of Sportvereniging Vridos waar ze gymles geeft aan peuters en kleuters en nu lid is bij het volleybal.

Link naar het blog van Eline: http://reistaiwan2013.waarbenjij.nu

Hoe Giessenburg dichtbij was in Taiwan Bezoek Taiwan Eline is geboren in Taiwan en twee maanden later in Nederland aangekomen. Zij heeft in 2013 van 20 april t/m 9 mei haar geboorteland bezocht, samen met haar ouders, broer en zusje. Het heeft veel indrukken bij haar achtergelaten. De dag voordat ze naar huis zouden vliegen, ontmoette ze haar familie. Via mailcontact met het kindertehuis was afgesproken dat ze haar oma zou ontmoeten en een paar dagen van tevoren hoorde ze dat ook haar biologische moeder bij de ontmoeting wilde zijn. Deze ontmoeting was het hoogtepunt van de reis. Oma en moeder waren erg dankbaar en blij dat Eline zo goed was terechtgekomen. Ze hadden heel bewust gekozen voor dit tehuis, omdat ze wilden dat ze in een Christelijk gezin geplaatst zou worden. En dat terwijl ze zelf Boeddhistisch zijn. Het ging ze dan vooral om de waarden en normen. Eline heeft ze een 2

Chinese Bijbel gegeven en nog wat kleine cadeautjes. Vooraf De wens om naar Taiwan te gaan groeide bij Eline al in de 4e klas van het VMBO, maar wegens examens stelde ze het nog uit. Ze was benieuwd naar het kindertehuis, wilde graag de mensen, het land en de cultuur leren kennen en was erg nieuwsgierig naar hoe het er uit zag. Via het googelen op internet heeft ze wel een voorproefje gekregen, maar echt een goed beeld had ze er nog niet van.

aankondigt… Oh ja, en de night market in Taipei. De gids had gemeld dat ze uit eten gingen. Via een trap naar beneden, kwamen ze aan in de night market. Een drukte van jewelste, een heksenketel. Eline moest ook erg wennen aan al die geurtjes. Het eten met stokjes ging haar niet goed af, alhoewel oefening kunst baart. Want aan het eind van de reis lukte het toch aardig. Als 3e eigenaardigheid noemt ze de versierde karren waarop ze monniken zag zitten die liederen zongen. Waarschijnlijk omdat er iemand was overleden.

Eigenaardigheden Taiwan Eline weet ook een paar eigenaardigheden van het land Taiwan te noemen. Zo klinkt er regelmatig de melodie ‘Für Elise’ door de straten; vervolgens snellen mensen de straat op, het sein om het huisvuil buiten te zetten, want dat is de vuilniswagen die z’n komst

Bezienswaardig Qua natuur is Taiwan erg mooi, vooral het Sun Moon Lake en de Taroko Kloof zijn favoriet bij Eline. Taiwan heeft bijna geen historie. Fort Zeelandia, gebouwd tussen 1624 en 1634, is zo’n beetje het oudste wat er is. (bron: Wikipedia). De foto’s die Eline laat zien,

getuigen van alle bezienswaardigheden. Ze voelde zich tijdens de reis erg op haar gemak en de mensen waren erg vriendelijk. Nederland of Taiwan? We vragen Eline waar ze zich het meeste thuis voelt, in Taiwan of Nederland. Dat is een moeilijke vraag, maar toch denkt ze meer in Nederland. Alhoewel het heel fijn was om in Taiwan niet op te vallen, spraken mensen haar daar in het Chinees aan. Maar het was toch ook weer heerlijk om thuis in Nederland te zijn. Eigenlijk houdt ze niet zo van reizen en van het andere eten. Het liefste eet ze aardappelen, groenten en vlees. Een oerHollandse gewoonte, terwijl de rest van de familie het ook lekker vindt om af en toe rijst te eten. Bijzondere ontmoeting in Taiwan Ray, die later door André en Gerdine

Kwakernaak uit Giessenburg werd geadopteerd was op dat moment nog in Taiwan. Gerdine wist dat Eline ook uit Taiwan kwam en er is maar één Protestantse organisatie. Zo kwamen ze er achter dat Ray uit hetzelfde tehuis kwam. Daarom gaf Gerdine aan Eline het dossiernummer en de Taiwanese naam van Ray mee en vroeg haar om foto’s te maken. In het tehuis was het overweldigend om al die kinderen te zien. Ze had van te voren via de mail al gevraagd of ze Ray mocht zien. Hij lag lekker te slapen. Ze kreeg Ray in haar armen en dat voelde wel raar, dat zij hem eerder vast kon houden dan Gerdine en André zelf. De mensen die in het tehuis werkten vonden het zo leuk en bijzonder dat Ray naar hetzelfde dorp en dezelfde kerk zou gaan als Eline. In het fotoboek wat Eline van haar reis heeft gemaakt, laat ze ons de mooie foto’s zien van de ontmoeting. Bijzonder, hoe ver weg ook weer dichtbij kan zijn.

Tips van Eline voor Ray Eline wil Ray de volgende tips meegeven: “Praat veel over je adoptie met je ouders en geef zelf aan wanneer jij naar Taiwan wil reizen, op jouw moment.” Verder wenst ze hem een heel mooi leven toe bij Gerdine en André. “Enne…. natuurlijk dat hij net zo’n mooie reis zal maken als dat zij heeft gedaan!” Hoe is God dichtbij? Eline weet dat God alles heeft geleid in haar leven, ook de adoptie. Het moment waarop ze God heel dichtbij heeft ervaren, was toen haar Oma (de moeder van haar moeder in Nederland) was overleden. Tijdens de rouwdienst werden er liederen gezongen en een tekst gelezen, die ze in een dienst op een zondag in Giessenburg weer hoorde en zong. Dat ervaart ze als troost, dat God haar iets wil meegeven. 3

Toch een beetje thuis Naast alle verbazing voelde Gerdine zich in Taiwan ook wel op haar gemak, het is immers het land van hun zoon. Als mensen hoorden dat ze kwamen voor een adoptie, behandelden de mensen hen bijna als koning en koningin en vrijwel iedereen reageerde: “Lucky boy” en “Thank God”. Voor de ontmoeting waren André en Gerdine best nerveus. Maar alles verliep heel rustig, prachtig. André: “Hij zat om de hoek van de deur lekker te spelen en we zijn heerlijk met hem gaan kroelen en meespelen voor hij met ons mee ging.”

Dichtbij in DE draagdoek Voorproefje Toen André en Gerdine zich oriënteerden op adoptie uit Taiwan, wisten ze al vrij snel dat Eline ook uit Taiwan kwam. Kort nadat ze te horen hadden gekregen dat ze Ray toegewezen hadden gekregen, hoorden ze dat Eline naar Taiwan zou gaan en zelfs het zelfde tehuis zou bezoeken. Dat vonden ze prachtig en zo had Gerdine aan Eline meteen allerlei info gegeven zoals zijn dossiernummer en zijn Taiwanese naam, zodat ze misschien wel stiekem foto’s kon nemen. Maar toen de

4

situatie bekend werd in Taiwan reageerden alle begeleiders heel verbaasd en mocht ze zelfs openlijk foto’s maken. Die foto’s stuurde ze meteen die avond op. Natuurlijk gaf het bij André en Gerdine een dubbel gevoel, want ze waren heel blij met de foto’s van hun ventje, maar het liefste waren ze daar zelf bij Ray. Echter, het bleek een voorproefje… Achtbaan … want kort daarna, op 10 mei 2013, zelfs nog voordat Eline terug was, kregen ze het

Naast Eline kwam ook Ray Kwakernaak uit Taiwan. Gerdine (30) en André (36) mochten hem ophalen in Taiwan in mei 2013. Je zou Gerdine kunnen kennen van haar winkel in Giessenburg: Kado & Zo. André is actief bij de Oranjevereniging in Giessenburg en samen gaan ze naar de Hervormde kerk in Giessenburg.

Van ver nu dichtbij De eerste periode was natuurlijk wel erg wennen aan elkaar. Vanaf het begin heeft Ray vaak in de draagdoek gezeten. Een coconnetje waarin hij zich kon afsluiten van de vele indrukken. En zo wonderlijk tastbaar dichtbij kon zijn. In Nederland voelde Ray zich ook heel veilig en geborgen in deze draagdoek, hij zit er dan ook nog steeds graag in!

K

L

E

Rust en dankbaarheid Op de terugweg naar Nederland kwam de ontlading van alle indrukken: “Wie zijn wij dat wij dit kindje zomaar mogen meenemen?” Ondanks dat het letterlijk een turbulente terugreis was, mochten ze een rust ervaren, in dankbaarheid. Daarbij voelden ze God dichtbij. Dat hadden ze ook al ervaren in allerlei kleine dingen tijdens het proces, zoals hun trouwtekst uit Psalm 139 die steeds weer terugkwam en die ze mooi verweven vonden in het welkomstgedichtje voor Ray: Al ging ik wonen aan de verste zee Al vloog ik dagen lang met vogels mee U leidt mij, kent mij, houdt mij vast Heer ik ben zo blij dat U op mij past

Voor altijd verbonden Met het kinderhuis in Taiwan blijft er ook in de komende jaren contact. Zo gaan er steeds verhalen terug, zodat ook de biologische moeder van Ray gelegenheid heeft om

U

R

P

L

zijn leven te volgen. Verder blijven André en Gerdine verbonden aan het tehuis; ze ondersteunen het tehuis voor de kinderen die niet geadopteerd kunnen worden, zodat het tehuis ook hen goede zorg kan bieden. En natuurlijk volgen ze het nieuws over Taiwan met buitengewone interesse. Inmiddels hebben André en Gerdine een tweede (lange) procedure gestart. Of Ray dan mee gaat naar Taiwan weten ze nog niet, maar als hij wat groter is, dan willen ze graag met hem teruggaan om zijn geboorteland beter te leren kennen.

TOEN WIJ IN DE KERSTNACHT IN HET VOLLE KERKJE STONDEN EN GEZAMENLIJK KLONK UIT ZOVEEL MONDEN “ERE ZIJ GOD IN DEN HOGE” KREEG IK EVEN NATTE OGEN EN VOELDE ME MET ALLE MENSEN VEEL MEER DAN VERBONDEN

A

A

T

verrassende bericht dat ze hun zoontje Ray mochten ophalen. Gillend van vreugde gingen ze naar huis, kochten snel de laatste spulletjes en gingen volgens plan nog een weekendje samen weg. Zo konden ze zich mooi samen voorbereiden op wat komen zou. Ze stapten namelijk in een achtbaan: binnen vier dagen bezochten ze het land van hun ventje, haalden hem op en kwamen weer terug. Op André en Gerdine kwam het allemaal heel hectisch over, zowel de situatie als het land. Ze kwamen daar terecht in een miljoenenstad. Wat opviel is dat iedereen er met mondkapjes op liep en dat de kinderen tot wel tien-twaalf uur ’s avonds werden meegenomen achterop de scooter. Kinderen worden in Taiwan veelal opgevoed door de grootouders, omdat de ouders veel moeten werken. Ondanks dat het zo hectisch was, hadden ze er niet langer willen blijven om meer van het land te zien. Gerdine: “Ten eerste wil je je kindje zo snel mogelijk in je armen sluiten en als je dan samen bent, wil je zo snel mogelijk naar je eigen huis, om je leven samen op te bouwen.” 5

(Bob van der Sijde:) Tijdens een rondreis door Israël bezochten we een project. We waren bij Aleh, een opvangcentrum voor verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen. Door het zien van die mensen, die blij waren en goed verzorgd werden, werden velen van ons geroerd en ontroerd. Een van onze medereizigers zag ik bij een meisje staan, dat roerloos op bed lag en ogenschijnlijk nergens op reageerde. Onze reizigster boog zich over haar en begon haar aan te raken en daarna te strelen. Je zag aan het meisje dat ze het prettig vond en onze reizigster bracht zoveel liefde en warmte over bij dat meisje, dat het mij ontroerde en ik later dacht: “God kan nooit dichterbij komen dan op het moment dat mensen zoveel liefde en warmte kunnen geven”. Onze reizigster is Karin van der Padt, 49 jaar uit GiessenOudekerk.

6

Als liefde en warmte bijna het enige is wat je kunt bieden

Bijna het enige wat je kunt bieden Op bezoek bij Karin vertelt zij mij haar verhaal: “Waarom ik naar haar toegelopen ben? Er was een ander meisje, die keek en lachte, en zij kreeg alle aandacht. Het meisje dat ik had zien liggen, kon geen aandacht vragen. Ik wilde haar ook aandacht geven. Ik vroeg aan een medewerker of zij aangeraakt mocht worden. Ik stond over haar heen en begon te neuriën. Ze reageerde er ontspannen op. Oogcontact lukte niet. Dit is bijna het enige wat je kan bieden. Wat aanraking en zacht spreken of neuriën, waardoor ze wat ontspannen worden.

Geen verdienste Dat ik zo dicht bij deze mensen kan komen, is geen verdienste, maar dat zit in mij. Ik wil bij hen ontdekken wat ze prettig vinden. Zij kunnen dat zelf niet uiten. En als ik iemand daarmee kan bereiken, dan doet mij dat goed. Maar zeker de ander vindt dat prettig, want dat merk je. Het trekt mij om hen te verzorgen en contact te maken. Ik kan ze daarbij helpen en soms zelfs zo dat het contact intensiveert.

Voor mij zo gewoon Mijn broer heeft een verstandelijke beperking en is enkele jaren jonger. Ik ben met hem opgegroeid. Dat heeft bij mij ook geholpen om het heel normaal te vinden en er dan ook gewoon mee om te gaan, zonder daar emotioneel onder te worden. Ik heb de opleiding kinder- en jeugdverzorging gedaan en daarna nog diverse beroepsgerichte opleidingen. Ik werk momenteel op de dagopvang in Zwijndrecht. Die kinderen komen van thuis. Wij vangen de kinderen op en geven ze bepaalde therapieën. Ook houden wij een communicatieboekje bij, waarin zowel wij als de ouders bepaalde zaken in kunnen weergeven, zodat we van elkaar weten wat we doen. Gods leiding Dat ik dit werk ben gaan doen, zie ik zeker als Gods leiding. Hij heeft mij de gave gegeven die ik heb om met deze medemensen om te kunnen gaan. Ook de manier waarop ik aan dit soort werk ben gekomen is heel bijzonder: Ik werkte op een peuterspeelzaal. Ik reed op een gegeven moment met de fiets voorbij mijn oude stageplek. Dat was een opvang voor zowel verstandelijk als lichamelijk beperkte kinderen. Dat werk sprak me in mijn stageperiode enorm aan. Ik stond dus voor mijn oude stageplek en ik twijfelde of ik al dan niet naar binnen zou gaan, om te kijken hoe het met hen allen was. Tegelijkertijd bedacht ik: “wie zit er nou op mij te wachten”. Maar dat bleek anders te zijn. Ik besloot toch maar naar binnen te gaan en ik werd hartelijk ontvangen. We dronken gezamenlijk thee. Er bleek daar ook een vacature te zijn en of ik wilde solliciteren. Ik hoefde me geen moment te bedenken. Ik heb gesolliciteerd en kreeg de baan. Het bleek een schot in de roos. Dat was precies wat ik wilde en ik doe dit werk nog steeds. Als dat geen leiding is van God?!”.

MARIA OP EEN EZELTJE EN JOZEF ER NAAST ZO GINGEN ZE SAMEN, ZONDER VEEL HAAST OP WEG NAAR DE STAD, DAT VIEL NIET MEE WANT ONDERWEG VOELDE ZE AL EEN WEE EN WIST, IK LOOP ZEKER OP HET LAATST ZO GINGEN ZE ROND TOT DIEP IN DE NACHT IN EEN STAL WERDEN ZE ONDER GEBRACHT EN TOEN EVEN NA TWEEËN KWAMEN NADRUKKELIJK DE WEEËN EN DAAR WAS DAN JEZUS, TOCH NOG ONVERWACHT

Dichtbij? Kom nou! Ooit waren er profeten. Profeteerden zij over de Messias. Hij zou een zoon van David zijn. Een man die Gods volk zou hoeden. Een vredevorst die gerechtigheid zou brengen. En dan neemt de evangelist Matteüs ons mee naar Jeruzalem, waar de wijzen uit het Oosten de koning der Joden zoeken: ‘Wij hebben zijn ster zien opgaan!’ Vertelt de evangelist Lukas over het kind in de voederbak van de stal te Bethlehem. Spreekt Johannes ons aan op het Woord. Het Woord, dat mens wordt en bij ons woont. De engel heeft al eerder tegen Maria gezegd, dat ze zwanger zal worden en een Zoon zal baren. Een Zoon die ze Jezus moet noemen. Hij zal de Zoon van de Allerhoogste zijn. God zal hem de troon van zijn vader David geven. Kerstmis, God komt heel dichtbij, God wordt mens. In Jezus deelt God het leven. Maar dat niet alleen, want bij het leven hoort de dood. Jezus gaat de dood, de dood aan het kruis niet uit de weg. Als iedereen denkt: “Jezus is gestorven! Dit kan Gods Zoon niet zijn!”, dan wekt God Hem op uit de dood. En toch, het is al zo lang geleden. Kerstfeest vieren is fijn, een paar dagen is het wonder heel dichtbij. Maar daarna … daarna, gaat het leven gewoon weer verder. Maranatha Het gevoel dat Jezus op een afstand van ons is, kom je tegen in de verzuchting “Maranatha!” Maranatha betekent zoveel als ‘Was Jezus maar hier!’ Zo lees je dat woord aan het slot van Paulus’ eerste brief aan de Korintiërs. In Korinte loopt het niet zoals Paulus zou willen, er zijn nogal wat misstanden in de gemeente. En dan verzucht Paulus “Was Jezus maar hier!” Immers, met zijn komst zal alles veranderen, het gedoe voorbij zijn. Maranatha staat voor het verlangen, voor het gebed om de wederkomst: ‘Onze Heer, kom!’ Dat is de letterlijke vertaling. Althans, als je leest: ‘Marana tha’. Lees je: ‘Maran atha’, dan verandert je gebed in een belijdenis: “Onze Heer is gekomen”. Maranatha is een woord op weg naar Kerst: Onze Heer die gekomen is, toen! En: Onze Heer Kom! Verander onze wereld, maak alles nieuw! Verderkijkers De profeten keken verder dan de bestaande situatie. Zij zagen de Messias, zijn komst, zijn gerechtigheid. Zij zagen Gods werkelijkheid. Er gebeurt in onze wereld veel waar je het woord ‘Godgeklaagd’ bij kunt gebruiken: ziekte, ellende en oorlog. Regelmatig wordt

gevraagd: “Als er dan een God is, waarom doet Hij niets?” Volgens de evangelisten heeft Gods Zoon Jezus op aarde geleefd. Heeft Hij laten zien wat God belangrijk vindt. Hij genas zieken. Mensen die buitengesloten waren, haalde Hij weer in de kring. De regels van Gods koninkrijk gaf Hij door als blijde boodschap. Maar… laten wij ons aanspreken door Hem? Willen wij verder kijken dan wat hier en nu belangrijk is? Dichtbij! Kerst gaat voorbij. Na enige tijd begint het gewone leven weer. In dat gewone leven mogen we ervaren dat God bij ons is. Dat God werkelijk bij ons is, dat Jezus leiding aan je leven geeft, kun je beleven, ervaren, door iedere dag een praatje met God te maken, door iedere dag in Jezus’ naam te bidden. In het hart van wat Jezus de mensen leert, staat het gebed. Iedere dag even praten met God en je zult ervaren dat Jezus bij je is, ook waar de dood om zich heen grijpt. Want nogmaals: Onze Heer is gekomen en Hij komt weer om alles nieuw te maken.

COLUMN

Ds. Klaas-Dirks van den Hout 7

‘God is een liefhebbende Vader’ Een Vader van dichtbij

R E B U S 8

We zoeken Erik en Jeannette Heijns op in leefgemeenschap Zilt te Gorinchem. Hallo, vertellen jullie eens wat over jezelf. “Wij zijn Erik en Jeannette Heijns en hebben twee kinderen Maartje (9) en Abel (7). Na ons trouwen zijn we gestart in Zeewolde en hebben daar 16 jaar gewoond. Sinds vorig jaar zomer wonen we in leefgemeenschap Zilt. Na een tip van iemand bezochten we de Rafaël gemeente in Giessenburg en zijn daar lid geworden. Jeannette: de eerste dienst ging het over Mattheus 6 waar Jezus zegt dat we het zout der aarde zijn. Dat klikte precies met waar wij in ons hoofd mee bezig waren. Onze leefgemeenschap heet ook Zilt, zout.” Jullie leven in een leefgemeenschap; wat houdt dat in? “Zilt is een heel groot huis waar een groep

mensen woont die samen een opvangplek willen vormen voor mensen die op adem willen komen. Sinds zomer 2013 zijn we met ons gezin onderdeel van de vaste groep kernbewoners die bestaat uit drie gezinnen en twee singles. Op dit moment bieden we onderdak aan circa 5 gasten. Deze tijdelijke bewoners verblijven voor een bepaalde tijd bij ons en we trekken die periode met elkaar op.” Het thema van de Kerstkrant is ‘dichtbij’. Waar denken jullie aan als je dat hoort? Erik: “Letterlijk komen de buren in een woongemeenschap dichtbij. Je geeft een stukje privacy op, wat je investeert in onderling contact. Maar het is ook jezelf kwetsbaar op durven stellen en open staan voor de ander, waardoor verbinding (niet via Wifi :>) met elkaar ontstaat.” Jeannette: “Je veilig voelen bij elkaar is ook

belangrijk. Hoe dichtbij mag iemand komen? Een aantal jaren geleden had ik zelf een burnout. God was toen heel dichtbij, hoewel ik ook veel vragen had. Het ‘God dichtbij’ kan ook simpelweg een arm om je heen zijn. Ik vind het mooi als er onderling vertrouwen is en verbinding tussen mensen. Met de vrouwen in huis schilderen of bloemschikken we wel eens. Dit schept verbinding en kan soms leiden tot hele mooie gesprekken. Ook geniet ik van samen koken. Gewoon tijd nemen voor elkaar. Dat is in deze tijd niet meer vanzelfsprekend.” Erik: “Ja, in dit huis willen we er voor elkaar zijn. In afhankelijkheid van God mogen we naast elkaar staan en Zijn liefde doorgeven. Of we het merken of niet, God is een God van dichtbij. Zo noemt Hij Zichzelf ook: JAHWEH wat betekent: Ik zal er zijn! Hij is er in moeilijke en mooie momenten!”

9

Voor een bijdrage aan deze Kerst4ing brachten we een bezoek aan twee personen die bij hun dagelijkse werkzaamheden heel dicht bij het wel en wee, in de ruimste zin van het woord, van de bevolking staan. Het zijn Piet Aantjes (51) en zijn vriendin Annette van Maanen (47). De werkgever van Piet is Veiligheidsregio Zuid Holland Zuid en momenteel is hij werkzaam bij het Landelijk Operationeel Coördinatie Centrum (LOCC) in Driebergen. Het ‘brandweerwerk’ is hem met de paplepel ingegoten. Vader Cees was lange tijd lid van de plaatselijke vrijwillige brandweer en zodoende raakte hij al op jonge leeftijd besmet met het virus. Sinds 1 oktober 1987 zit hij in dit vak in verschillende functies. Naast zijn bureauwerk bij het LOCC kan Piet ook worden opgeroepen bij grote branden en ongevallen. Zijn rode brandweerauto in het dorp is onmiskenbaar. De ontreddering kan groot zijn van mensen die door brand of ongevallen worden getroffen en te

maken krijgen met letsel of een rokende puinhoop van hun huis of bedrijf. De emotie en verbijstering zijn zichtbaar. Piet was ook betrokken bij de grote brand bij Shell in Moerdijk in juni van dit jaar. Hij adviseerde over gezondheidsrisico’s in de omgeving waar veel rook, as en dergelijke was neergedaald. Ook was hij betrokken bij de organisatie van het transport van de slachtoffers van de vliegtuigramp MH17 van Eindhoven naar Hilversum en de informatiebijeenkomsten voor de nabestaanden.

DE HERDERS WAREN OP HET VELD DIEP IN HUN JAS VERBORGEN ER STRAALDE PLOTS EEN LICHT ‘T WAS NOG HEEL GEEN MORGEN EEN ENGEL ZEI, GA NAAR DE STAL WAAR JE JEZUS VINDEN ZAL ZE GINGEN HAASTIG HEEN EN LIETEN ALLE SCHAPEN ALLEEN DAAR ZOU DE HEER DAN WEL VOOR ZORGEN

Piet: “Het leed, de ontreddering en onvoorstelbaar verdriet is dan heel dichtbij, je kunt het aanraken, voelen. En toch moeten wij op professionele wijze ons werk doen. Van het bieden van troost is op dat moment geen sprake, die taak ligt op dat moment bij anderen. Wij moeten ons werk doen, vakkundig en zakelijk. Hoe moeilijk dat ook is, je hebt met mensen en ook met kinderen te maken. Dat raakt je diep.” Annette is geriatrieverpleegkundige en casemanager dementie. Twee functies die in elkaars verlengde liggen. Geriatrie is een medische specialisatie die zich richt op de diagnostiek en behandeling van ouderen bij wie vaak meerdere aandoeningen tegelijk aanwezig zijn. Vaak gaat het om een combinatie van lichamelijke, psychische en sociale problemen. Met meerdere zorgdisciplines wordt bij een persoon al dan niet de diagnose dementie vastgesteld. De casemanager dementie begeleidt en ondersteunt de persoon in zijn/haar ziekteproces. Er worden adviezen gegeven vanwege de toenemende zorgbehoefte. Steeds worden de belangen van de cliënt en de mantelzorgers vooropgesteld. Ook Annette heeft dus vaak te maken met mensen van wie hun wereld volledig is ingestort. Annette: “Van de arts vernemen dat je aan dementie lijdt, is vanzelfsprekend afschuwelijk. Ik probeer dan zoveel mogelijk naast de cliënt te staan en troost te bieden. Ook ga ik aan de slag als casemanager dementie. Ik probeer hulp aan de cliënt te geven op alle gebied.

10

‘Je moet dichtbij staan om het vertrouwen van betrokkenen te winnen.’ Denk aan: zinvolle dagbesteding, de cliënt zo lang mogelijk veilig thuis te laten wonen en bemiddelen bij hulp- en zorgverlening. Je moet dichtbij staan om het vertrouwen van de cliënt te winnen. Er kan een moment komen dat je als hulpverlener mede beslist over de vrijheid van de cliënt. Als je het vertrouwen hebt, laat een dementerende je vaak heel dichtbij komen. Dat is een fijne ervaring. Dit mooie, maar soms moeilijke, beroep kost veel kracht. Mijn geloof geeft mij die kracht om troost te geven.” En zo komen zowel Annette als Piet in hun dagelijks leven, ieder tijdens de uitvoering van hun eigen werkzaamheden, geregeld heel dicht bij mensen die een moeilijke periode van hun leven doormaken. Dat gaat ze uiteraard niet in de koude kleren zitten. Soms neem

je het mee naar huis, maar je leert er goed mee om te gaan. Hun rotsvaste geloof speelt daar een belangrijke rol in. Christen zijn, in God geloven geeft steun, dankbaarheid en vertrouwen.

HET KIND KREEG EEN KAARSJE VOOR DE KERST EEN KERSTMAN MET EEN ZAKVOL IN Z’N HANDEN OP KERSTDAG, ‘S AVONDS MOCHT HET BRANDEN IN EEN MUM WAS HET MUTSJE AL VERPEST

Beiden zijn ze ook nog druk in hun eigen kerk. Annette zit onder andere in de organisatie van de welbekende Doelendiensten in Gorinchem en is betrokken bij het jongerenwerk. Piet is diaken in de Gereformeerde kerk van Giessenburg. Een hobby die ze delen is het zingen in het Giessenburgse gospelkoor Reflexxion. Het woord van God zingend verkondigen! Kan het mooier? Tot slot het levensmotto van Annette: ‘Hoe moeilijk het leven ook is, elke dag biedt nieuwe kansen.’ En daar sluiten we ons van harte bij aan.

EN OOK HET GEZICHTJE PLUS ZIJN BAARD DAT GING WEL MET EEN TRAANTJE GEPAARD OP TWEEDE KERSTDAG WAS IN HET DONKER TOCH WEER EEN LICHTGEFLONKER DAAR GING DE JAS EN OOK Z’N BROEK EN DE ZAK KADOOS WAS OOK AL ZOEK ZO STONDEN DIE MORGEN NA DE KERST OP EEN BORDJE TUSSEN TWEE VAASJES ALLEEN NOG EEN PAAR ZWARTE LAARSJES DAT WAS ALLES WAT ER VAN KERST EN VAN HET KAARSJE NOG REST

11

Overzicht van de samenkomsten in Giessenburg tijdens de feestdagen Zondag 21 december 09.00 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers 09.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. T. Meijer, Werkendam, m.m.v.kinderkoor 09.30 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: Ds. K.D. v.d. Hout 10.00 u, Rafael Gemeenschap: Voorganger: Dhr. A. van Oudheusden 10.45 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers 16.30 u, Gereformeerde Kerk: Kinderkerstfeest 18.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. J. Holtslag, jeugddienst 18.30 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers Woensdag 24 december 21.30 u, Gereformeerde Kerk: Gezamenlijke kerstnachtdienst in de Hervormde Kerk (Kerkweg 1) Voorgangers: Ds. J. Holtslag en Ds. K.D. van den Hout 21.30 u, Giessen-Oudekerk: Kerstnachtdienst, voorganger: Ds. L. Lammers 22.00 u, Rafael Gemeenschap: Kerstnachtdienst, voorganger: Dhr. A. van Oudheusden Donderdag 25 december (Eerste kerstdag) 09.00 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. M. Dubbelman 09.00 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers 09.30 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: Ds. K.D. v.d. Hout 10.00 u, Rafael Gemeenschap: Gezinsdienst, met kerstmusical 10.45 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. M. Dubbelman, m.m.v. Aqua Viva 10.45 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers 18.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. J. Holtslag, kerstfeest zondagschool 18.30 u, Giessen-Oudekerk: Kerstfeest zondagschool Zondag 28 december 09.30 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. C.N. van Dis, Tull en ‘t Waal 09.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. M. Dubbelman 09.30 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: de heer S. Both, Lopik 10.00 u, Rafael Gemeenschap: Voorganger: Dhr. A. van Oudheusden 10.45 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. C.N. van Dis, Tull en ‘t Waal 18.30 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: Ds. A. Aantjes - de Kuiper, Rotterdam 18.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. L. van Wingerden, ‘s Hertogenbosch 18.30 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. J.H. Reijm, Alblasserdam 12

Woensdag 31 december 19.30 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: Ds. K.D. v.d. Hout 19.30 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds. M. Dubbelman 19.00 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers Donderdag 1 januari (Nieuwjaarsdag) 10.00 u, Gereformeerde Kerk: Voorganger: Ds. K.D. v.d. Hout 10.00 u, Giessen-Nieuwkerk: Voorganger: Ds J. Holtslag 10.00 u, Giessen-Oudekerk: Voorganger: Ds. L. Lammers Activiteiten Woensdag 24 december: 19.00 -19.30 uur Mini kerstpraise 4 kids Buiten bij de Hervormde Kerk van Giessenburg bij het vuurtje. Na afloop warme chocolademelk met wat lekkers. (alleen bij heel slecht weer gaat het niet door).

Meer over kerst? www.waaromkerst.nl Reacties kun je kwijt op [email protected] Colofon Kerst4ing wordt aangeboden door: Gereformeerde Kerk Giessenburg Peursumseweg 15 (Maranathakerk) Ds. K.D. van den Hout (654065) www.gerkerk.giessenburg.nl Rafaël Gemeenschap Giessenlanden Breestraat 1 (in de Til) Voorganger: Dhr. A. van Oudheusden (670910) Gemeentekantoor: 0183-629200 www.rafael-giessenlanden.nl Hervormde Gemeente GiessenNieuwkerk & Neder Slingeland Kerkweg 1 Voorgangers: Ds. M. Dubbelman (653310) Ds. J. Holtslag (651361) www.hervormdgiessenburg.nl Hervormde Gemeente Giessen-Oudekerk & Peursum Oudkerkseweg 20 www.hggop.nl Ds. L. Lammers (651645) Kerst4ing is gedrukt door Grafisch Centrum De Hoop te Dordrecht. Redactie: Jan de Hoop, Krijn en Corine van Herwaarden, Petra Meijer, Miranda Schippers en Bob van der Sijde. Fotografie: Siebold Freeke, voorpagina Leo Lanser Limericks/poster/kleurplaat/strip: Wim van Wijngaarden Vormgeving: Atelier Leo Lanser