1 NIEUWSBRIEF VANUIT TANZANIA (nr.23) (23 maart 2013) Hopelijk kunnen jullie de tijd vinden om er voor te gaan zitten. We proberen het altijd wel beperkt te houden , maar er gebeurt altijd zoveel dat dát bijna niet mogelijk is. Na 9 maanden in Nederland landden we 17 januari weer op Tanzaniaanse bodem. Het was even wennen na de kou en de sneeuw in Nederland, van -10 gr. naar ruim 30 gr. We hebben ook iets langer nodig tegenwoordig om te acclimatiseren dan in het verleden. Maar het weerzien met alle goede vrienden en bekenden in Arusha met daarbij opgeteld de zon en de warmte doen onze oude, koude botten al snel verwarmen. De aankomst in het centrum blijft elke keer heel bijzonder. De kinderen, de zusters en de werkers stonden allemaal bij de poort met bloemetjes in de hand. Vrolijke, blije gezichtjes van de grote kinderen, die ons nog kennen en verlegen gezichtjes van de kleintjes. Dit keer was ook Michael Shirima speciaal eerder naar Leto gegaan om daar samen met de zusters en werkers een welkomstmaaltijd voor ons te bereiden, een enorm geroosterd varken van eigen bodem.
Een gigantisch varken, meer dan 8 uur boven een vuurtje geroosterd, smaakte heerlijk.
We hebben ons weer geïnstalleerd in “ons” huis in het centrum, een fijn huis waar alles aanwezig is wat we nodig hebben. De internet verbinding via een provider en satellietschotel was per januari dit jaar opgezegd, aangezien deze per maand veel te duur is (160 USD). We hebben nu een modem gebruikt die je, net als je telefoon, kunt opladen. Dit was af en toe behelpen voor verwende Nederlanders, vaak geen stroom en vaak ook een uiterst langzame internet verbinding. Maar alles went (hoewel…….) Het grappige is dat het ook wel rustig is om niet continu in verbinding te staan met de grote wereld, althans dat vind ik. Zowel je tempo als ook je bezigheden worden aangepast aan de omstandigheden. Leuk om te merken dat het ons nog lukt. Zo lezen we veel, waarbij onze hoofdlampjes een uitkomst zijn en doen we ’s avonds zelfs samen spelletjes (!) als er weer eens geen elektriciteit is.
2 De “Ngaleku kinderen” Het is altijd een feest om de kinderen weer te zien. Met de groteren die ons nog kennen, heb je een band en de kleintjes leer je snel genoeg kennen. Er zijn nu 34 kinderen in het centrum, 18 jongens en 16 meisjes. Inmiddels zijn er 21 kinderen teruggekeerd naar familie. Het vorige jaar zijn er 10 kinderen opgenomen en dit jaar al weer 2 in deze eerste maanden. Altijd schrijnende verhalen en heel vaak zijn de moeders overleden of geestelijk niet in orde. Een kind zonder moeder wordt hier een weeskind genoemd, hetgeen ook iets zegt over de rol van de vader.
Emanuel, geb.07-11-2012, in CNCC 9-02-2013
Sarah, geb.20-06-2012, in CNCC 19-02-2013
Een belangrijk onderdeel van ons werk is het bezoeken van de “primary schools” waar inmiddels 26 CNCC kinderen nu naar toe gaan. Vijf jongens zitten vlakbij Moshi op school en we willen hen eigenlijk laten verhuizen naar de school in Tarakea (op een half uur rijden van het centrum), waar de 19 andere CNCC kinderen op zitten. Dit proces is in gang gezet en zal worden uitgewerkt door sr. Ritha en Michael. Vier meisjes die in een pleeggezin zitten vallen ook nog onder de financiële verantwoordelijkheid van onze stichting. Ik heb geprobeerd om de kinderen en hun eventuele familieleden zo goed als mogelijk is in kaart te brengen door alle dossiers goed te bestuderen. Soms blijkt dat er slecht gedocumenteerd is en men weinig of niets over een kind heeft opgeschreven. Vooral in de beginperiode is dit het geval geweest. De zuster die veel wist te vertellen over de kinderen en hun eventuele familie is vertrokken en heeft haar kennis in haar hoofd meegenomen. Voor een aanvulling van de gegevens heb ik de hulp ingeroepen van de verantwoordelijke district maatschappelijk werker. Die heeft beloofd aanvullende gegevens te verstrekken, zodat onze dossiers goed kunnen worden ingevuld, hetgeen belangrijk is voor de toekomst en een eventuele terugkeer naar familie van de kinderen. Ik ben benieuwd of hij zijn belofte houdt.
3 Men is bezig met het aanstellen van een eigen maatschappelijk werker voor het centrum, maar dat is niet gemakkelijk. Weinig goed opgeleide mensen willen hier (ver van de stad) werken voor een laag salaris. Het is ook belangrijk dat het een persoon is die uit deze regio komt. Michael en zijn team zoeken verder, het lijkt mij heel belangrijk voor met name het contact met familieleden van de kinderen. Daar moet je echt achter heen zitten, omdat het veelal niet vanzelfsprekend is. De kinderen zien er goed uit, zijn over het algemeen vrolijk en blij en ze hebben heel veel aan elkaar. Het is roerend om te zien hoe de groteren lief zijn voor de jongeren, ze beschouwen elkaar echt wel als broertjes en zusjes. Op de “primary school” worden ze ook de “Ngaleku children” genoemd.
De 5 Ngaleku jongens die in Mweka, vlakbij Moshi, op de “primary school” zitten, Joseph, John, Karoli, Kenedy en Regan
De Ngaleku kinderen op de “primary school” in Tarakea. Op de voorste rij 6 meisjes, op de achterste rij 13 jongens.
De haren van de kinderen worden, zowel op school als ook in het CNCC, altijd afgeschoren i.v.m. de hygiëne . Dus soms is het moeilijk te zien wie een jongen en wie een meisje is. Hier boven zijn de kinderen in hun vrijetijdskleding te zien. Op school dragen alle kinderen een uniform, zelfs de kinderen die bij ons in het centrum naar de pre-school gaan.
Morning ceremony door een deel van de schoolkinderen van de CNCC school.
4 De zusters Vanaf januari dit jaar is er een verandering ingesteld in de structuur van de organisatie van het centrum. Dit is door Michael Shirima besproken met de moeder Overste van de orde van Ursuline nonnen. Het betekent dat sr. Ritha nu het hoofd is van het centrum en eindverantwoordelijk voor het reilen en zeilen. Voorheen waren er twee zusters die de gezamenlijke leiding hadden, hetgeen niet werkbaar is gebleken. De hele vorige groep zusters is vervangen en in de plaats daarvan zijn er tien “verse” zusters en twee leerling-zusters gekomen . Tot nog toe een grote verbetering. Deze groep is jonger, meer open en meer geneigd tot communiceren met vrijwilligers en bezoekers. Maar het grootste verschil is dat de kinderen zich vrijer kunnen gedragen, vies mogen worden en veel meer zijn gaan praten en spelen. Ze lopen nu lekker rond in het centrum, scharrelen zoals gewone kinderen doen en hebben daardoor ook meer contact met de andere werkers. Eindelijk wordt nu ook de zandbak gebruikt en klimmen de kinderen met veel plezier in alle speeltoestellen. We hopen dat het zo blijft en dat deze groep het volhoudt en ook voor langere tijd mag blijven. Noch Michael noch wij hebben echter invloed op de ondoorgrondelijke beweegredenen van de nonnen. Michael heeft wel regelmatig contact met de moeder Overste die in het midden van het land zetelt
De grote meisjes tijdens het eten.
Sr.Praxeda met de kleine Georgi.
5 In en rond het centrum. Algemeen: Het CNCC opende in 2006 haar poorten voor ontheemde kinderen voor wie bij familie geen plaats is. Aanvankelijk kwamen er veel kinderen van wie de moeder tijdens de bevalling of kort daarna overleed aan AIDS, ook onze eerste kinderen waren daardoor vaak geïnfecteerd met het HIV. Door betere voorlichting, preventie en medicatie is het aantal nieuwe gevallen van AIDS sterk gedaald en daarmee ook het aantal geïnfecteerde kinderen in het CNCC. Het CNCC heeft inmiddels in de omgeving een vaste en sterk geaccepteerde plaats verworven. Het biedt direct en indirect werk aan honderden mensen; er is medische zorg en kleuteronderwijs; water, groenten, melk en vlees worden verkocht. Het aantal winkeltjes, fietsenmakers en “cluba’s” in de buurt groeit gestaag. In de cluba’s wordt bananen bier verkocht, ver boven Heineken de plaatselijke marktleider! Een nieuw dorp in wording! Het onderhoud: Het onderhoud van het CNCC gaat meer tijd en meer geld vragen. Er moet geschilderd worden, kapotte ramen moeten worden vervangen, evenals door termieten aangevreten kozijnen en deur posten. Dit onstuitbaar leger veelvraten is een grote plaag die niet stopt tenzij je speciaal hout gebruikt wat ze niet opvreten. Helaas…er is geen geld voor.. Bij aankomst zagen we dat het dak van de door onze stichting gebouwde Community Hall volkomen versleten was. De dakbedekking van palmbladeren ging het begeven. We hebben die vervangen door lokaal verkrijgbare bananen bladeren, makkelijker te vervangen later en goedkoper.
Onderhoud rollend materieel: Het CNCC beschikt over een tractor (“de vliegende Hollander genoemd”!), een oud busje voor kerkbezoek van de kinderen, een pick-up, een vrachtauto en sinds kort een ambulance. Deze door de Kiwanis geschonken Landcruiser is door Floris de Vos (www.watergoesafrica.nl) hier naartoe
6 gereden en inmiddels omgebouwd tot ambulance voor de regio. Zwangere vrouwen,overledenen, zieken, iedereen die het nodig heeft, kan nu binnen een half uur in het dichtstbijzijnde ziekenhuis zijn. Maar….dan moet de auto wel starten en met twee kompleet versleten accu’s is dat lastig, maar goed…de patiënt kan altijd wel even meeduwen! Inmiddels met nieuwe accu’s loopt alles prima, inclusief sirene en zwaailicht!
Het kerkbusje loopt op de laatste benen maar wordt door sterkere machten in leven gehouden, de pick-up heeft wel wat problemen opgelopen bij een reddingsactie voor ons en Michael. We waren ‘s avonds waren vastgeraakt in een van de Kilimanjaro stromende modderlawine. We moesten 10 km bergopwaarts in Useri een vrijwilligster uit Australië ophalen (welkom Juliet!) maar helaas , het begon te stortregenen. Onze onvolprezen CNCC chauffeur Juve heeft ons met de pick-up gered maar de pick-up moet naar de garage voor een grondige uitdeuk beurt…Liever dat dan een nachtje in de auto slapen toch! Ook de vrachtwagen heeft behoefte aan wat verbeteringen van het hekwerk, een dekzeil en meer…Kortom, wie voelt zich geroepen hier wat aan mee te helpen?? “De vliegende Hollander” tractor heeft een complete revisie moeten ondergaan. Toen we aankwamen hief de chauffeur een klaagzang aan die alles overtrof! Lekke oliepomp, compressie verlies en zo kan ik even doorgaan. We hebben in Moshi een monteur gevonden, die ter plaatste de tractor gedemonteerd heeft (ik dacht: “ krijgt hij die onderdelen allemaal weer terug?”). Met de bus naar Arusha alwaar nieuwe onderdelen gekocht werden (500 Euro). Met de bus weer naar Leto en 2 dagen later was alles geregeld, rijden en ploegen maar weer! Fantastisch toch? De Buitenprojecten: Hier kunnen we kort over zijn, nog steeds een groot succes. De vorig jaar aangeplante boomgaard gaat vruchten opleveren, vooralsnog alleen papaja’s, later mango’s ,sinaasappels en bananen en beter dan hier smaken ze niet! Water wordt er volop aan de buurtbewoners verkocht, evenals groenten, melk, vlees en eieren! Er zijn nu 65 varkens, de vaderbeer heeft het druk maar zorgt voor heerlijke nakomelingen die gretig aftrek vinden, behalve natuurlijk bij de plaatselijke moslims, een grote minderheid!
7 De stallen zijn nog niet afgebouwd maar het eind is in zicht. Ook hebben we door de uitbreiding meer dierenverzorgers nodig. Het is best moeilijk om goede en betrouwbare mensen te vinden. De kippen leggen o.l.v. sister Ritha als razenden, ongeveer 500 eieren per week die gretig aftrek vinden, 10 eurocent per ei! Uitbreiding is gewenst. Zelfs onze vriendinnen de koeien hebben het erg goed, dankzij beter voer en medisch toezicht! Binnenkort worden er drie kalfjes verwacht en zal de melkproductie oplopen tot 40 liter per dag. Hiervan gaat er dertig liter naar de markt. Zelf startten we een klein kalkoenen projectje met één haan en vijf hennen……tegen en na de kerst zullen we verder zien! Nieuwe projecten in 2013: * Na een inbraak in het office waarbij ruim 600 euro is buitgemaakt willen de sisters honden. En daar hoort ook een hondenhok bij met goed getrainde politiehonden (1900 Euro). * Voor het maken van meel en olie wordt een plan gemaakt en sponsors aangezocht. Van maïs en zonnebloempitten wordt meel gemalen respectievelijk olie geperst. Een huisje + de benodigde machines: kosten 21.000 euro. * Groot onderhoud aan het CNCC en de auto’s , schatting kosten 6000 euro.
Uitzicht vanuit het centrum op de Kilimanjaro.
Tot slot: We gaan met een goed gevoel weer terug naar Nederland. De kinderen worden hier prima opgevangen en ze kunnen onderwijs krijgen. De buitenprojecten beloven veel en zullen kunnen bijdragen om de lopende kosten van het centrum te minimaliseren. De nieuwe groep zusters is de beste die er tot nu toe geweest is en maakt er meer van dan de vorige groep. Nu terug naar eigen (klein)kinderen, vrienden en familie in Nederland.
8 We zullen het CNCC weer missen, de zon, de lach van de mensen en hun humor, de kleuren en geuren, maar er staat in Nederland weer heel veel tegenover! Dank aan een ieder die helpt bij het steunen van het CNCC en het bieden van een toekomst aan “onze” kinderen hier! Onze stichting blijft zich inzetten voor met name de scholing van de kinderen en we blijven jullie hulp daarbij hard nodig hebben. Met warme groeten uit Leto, Rombo district, Kilimanjaro regio, Tanzania Olga en Piet de Haas
De slaapzaal van de kleintjes
Voor meer foto’s, info en bankgegevens zie de website: www.ngalekucentre.com
