Drakensberg Grand Traverse

Drakensberg Grand Traverse

In volmaakte rust van lichaam en geest geniet ik van alle indrukken opgedaan in de Drakensberg. Een prachtig wandelavontuur, wat zich maar beperkt laat delen via foto’s en reisverhalen. Dit reisverslag is vooral bedoeld om jullie enthousiasme op te wekken daar zelf te gaan wandelen en niet uitsluitend ‘passief’ mee te genieten van onze ervaringen. De Drakensberg is het meer dan waard zelf te ontdekken en het wandelavontuur onvergetelijk!

2013

Voorbereidingen Het inpakken van de rugzak zal altijd een uitdaging blijven: we willen zo min mogelijk meenemen, maar er is zoveel dat mee ‘moet’. Elke luxe die we ons permitteren weegt extra. We mikken op 12 kilo aan uitrusting en 7 kilo eten en gas om te koken. Samen met een paar liter water bij elkaar toch een heel gewicht. We willen goed voorbereid zijn op onverwachte situaties en kou en nattigheid. Het weer blijft onvoorspelbaar. Natuurlijk, hoe meer je uitgeeft aan de uitrusting hoe lichter het materiaal wordt. We besluiten een nieuwe tent te kopen om twee kilo te besparen. Het is zo moeilijk om te voorspellen hoeveel eten nodig is en we nemen liever iets teveel mee dan te weinig. In onze zoektocht naar zo licht mogelijk voedsel dat zoveel mogelijk calorieen bevat, blijkt dat het meeste voedsel, ongeacht of het een chocoladereep, mueslireep, gedroogde trekkingsmaaltijd, noten & rozijnen of iets willekeurigs anders is tussen de 450 en 500 kcal te bevatten per 100 gram. Opvallend! Onze gelopen route (de dagen afwisselend in rood en blauw) en hoogtekaart (incl. genoten weer) opgenomen met een Garmin GPS ontvanger. We hebben vooraf de overnachtingen gepland dichtbij toegang tot drinkwater en waar mogelijk een steile of lange klim aan het begin van de ochtend.

Het begin Van noord naar zuid dwars door het natuurgebied de Drakensberg in Zuid-Afrika, 230km, 10 dagen. De tocht (een verkorte versie) staat in de top 10 ‘World’s Best Hikes’ van National Geographic. Volledig zelfvoorzienend, geen support team, massagetafel of zelfs maar een gebaand pad. Een rugzak die lang niet zo licht is als we graag zouden willen. Een tocht vol onzekerheden, waar we elke avond precies zullen eindigen weten we niet. De dagelijkse start en finish ingetekend op zes topografische kaarten zijn slechts bakens die het onderweg zijn markeren. Of we ons boven op het plateau kunnen oriënteren enkel met een kaart en kompas zal moeten blijken. Hoe realistisch de vele hoogtemeters zijn die we dagelijks klimmen en dalen, weten we ook niet. Ondanks een gedegen voorbereiding weten wij zoveel niet. Het niet allemaal weten maakt kwetsbaar, maar ook sterk. Want ook al weten we niet wat er gaat gebeuren, te kiezen om te blijven genieten ook in het af en toe afzien. Wat een avontuur! We weten wel dat de komende dagen stabiel en droog weer is voorspeld. Een mooi begin!

Dag 1 – Fearless all the way ‘Fearlessly all the way’ We zijn op weg. Ondanks de spanning over het onbekende dat wij tegemoet gaan, haalt Marco nog snel een uurtje slaap in op de achterbank. Wij rijden langs eenvoudige, maar goed onderhouden wijken, die blijken in verkiezingstijd gebouwd om stemmen te ‘kopen’. Bij de meeste huizen staan de zonnepanelen aan de verkeerde kant op het dak. De zoveelste ‘bevestiging’ van het stereotype Afrika. Precies zoals Lucio van Karma Backpackers ons had geschreven heeft zijn Land Rover ons ‘fearlessly all the way’ naar de Sentinel Car Park gebracht over een slecht begaanbare onverharde weg. Bij een tribesman noteren wij onze gegevens in het Engelstalige mountain rescue register, maar we mogen niet op pad voordat wij onze handtekening hebben gezet in het hokje ‘safe return’. Hij spreekt maar een paar woorden Engels, dus een discussie heeft niet veel zin. Vooraf hebben wij al onze gedetailleerde route gestuurd aan de KZN Wild Life regional manager in Bergville. De gedachten over alles wat mogelijk komen gaat worden in de eerste minuten al snel verdrongen door adembenemende uitzichten. Prachtig! Er staat een koele bries en het zonnetje schijnt. Na een kleine twee uur lopen gaan de laatste meters omhoog via chain ladders en boven op het plateau worden wij enthousiast begroet door lokale schaapsherders. Chain ladders Halverwege zien wij de eerste gezichten nieuwsgierig over de rand gluren naar ons, de toeristen, die naar boven klimmen. Al snel tellen wij vijf, zes herders in traditionele kledij: niet veel meer dan een donker kleed en muts met een stevige (wandel)stok in de hand, die ons vrolijk begroeten en zonder ons te vragen waar wij naartoe willen gaan ons de weg wijzen. Het lijkt ons toch verstandig ook zelf even de kaart te bekijken. Ondertussen een speciale roep, waarschijnlijk om onze komst aan te kondigen. Kaart en kompas Het is een uitdaging om met kaart en kompas onze exacte positie te bepalen. De geleende Garmin van Noëmi doet dat veel sneller. Heel handig! Op dit moment realiseren wij ons nog niet hoe essentieël dit apparaatje zal zijn. We lopen verder en passeren verschillende kuddes en herders. Ons lichaam moet duidelijk nog wennen aan de hoogte en aan de 23kg op de rug. In deze uitgestrektheid van vlakten en glooiingen, oneindige uitzichten langs het plateau over het witte wolkendek lijken wij als mens bijzonder klein en kwetsbaar en ons wandeltempo op dat van een slak. Helaas bevestigt de Garmin ons gevoel: gem. 3km/uur. Ook vanwege de late start vanochtend besluiten we de top van Mont-AuxSources over te slaan. Tugela Falls We staan aan de rand van het plateau. Een machtig geluid van vallend water komt uit de grijze diepte. De Tugela Falls. Hier boven de 3000 meter is het heerlijk zonnig, maar lager hangt een dichte bewolking en komt er een mist omhoog van het vallende water. Er is dus helaas niet veel te zien van de tweede hoogste waterval ter wereld, ruim 900 meter diep valt het water (in vijf etappes). Ons tentje staat vandaag vlakbij een riviertje: een prachtig vlakke en horizontale plek voor een eerste nacht. De temperatuur daalt snel tot rond het vriespunt.

Dag 2 – Langzaam Vandaag een heerlijk uitgebreid ontbijt (met nog een vers stuk fruit) in de warme ochtendzon. Het laagje rijp op de tent verdwijnt snel. Vol frisse moed op weg. We laten ons niet opjagen door ons schema, het is vooral genieten van de omgeving en alles wat wij tegenkomen. Leuk contact met de herders, die vaak hun stok of pijl en boog neerleggen als ze dichtbij zijn, hoewel ze vaak maar enkele woorden Engels spreken. Vol trots als een lokale koning poseren ze voor de foto. Het is al net na half zes als we op de volgende helling een kleine grot zien. Het blijkt Fangs cave te zijn: een kleine en smalle grot. We overnachten hier om tijd te besparen. Marco blijkt zijn eerste blaar te hebben, verder voelen wij ons moe, maar voldaan en sterk. Het wordt donker en als de hoofdlampjes aangaan blijken we gezellige huisdieren te hebben die natuurlijk op ons licht afkomen. Snel de hoofdlampjes uit, we draaien ons om en vallen al snel in een diepe slaap. De volgende ochtend blijkt Marco toch onrustig geslapen te hebben in de grot. Vooraf was het moeilijk inschatten hoeveel voedsel mee te nemen voor tien dagen: ong. 2500kcal/dag; 600-700gr. In de warmte eten wij minder en we besluiten iets weg te geven aan de herders. In maart en april zijn er voldoende stroompjes, dus over het water maken wij ons geen zorgen.

Hoe zuidelijker we komen hoe vrijpostiger de herders zullen vragen naar voedsel. Vaak kennen ze (of doen ze alsof ze) enkel de woorden: food, chocolate, smoke of cigarettes kennen. Jammer! Later op de 8ste dag worden we verrast door een heel vlot Engels sprekende tribesman. Uit de gesprekken maken wij op dat hij waarschijnlijk drugssmokkelaar is.

Dag 3 – Schaapsherders Vlak voor zonsopgang zijn wij wakker en zien de omgeving prachtig rood kleuren. Snel pakken we de tas in en zijn al vroeg op weg. Het ontbijt wordt onze eerste pauze. Ons doel vanochtend: eten weggeven aan de eerste herder die we tegenkomen, zodat wij minder te sjouwen hebben in een rugzak die bij elke helling steeds zwaarder lijkt te worden. Uitgerekend deze ochtend zien we enkel herders vanuit de verte, die niet in ons geinteresseerd lijken. Tegen het einde van de ochtend zien we in de verte een schaapsherder op een bergkam. Enigszins teleurgesteld zien wij hem aan de andere kant van de kam verdwijnen, om tien minuten later veel dichterbij toch weer te verschijnen. Hij blijkt uitstekend bepaald te hebben hoe ons pad te kruisen met zo min mogelijk inspanning. Een paar dagen later valt ons weer op hoe bedreven zij zijn in het bepalen waar ons te ‘onderscheppen’. Deze herder communiceert vooral via stille momenten en een nieuwsgierige blikken naar ons. Wij besluiten hem ons overbodige voedsel te geven. Het verdwijnt zo snel onder zijn kleed dat we hem moeten vragen het nog even vast te houden voor een foto. Marco blijft foto’s maken van Ferdy en de herder en een paar foto’s van Ferdy en de herder en zelfs in het felle zonlicht blijkt een flits soms onmisbaar. Een paar minuten later komen we twee andere herders tegen, eigenlijk nog kinderen, met een grote groep honden. Zij bedelen bijna om eten en in ruil voor een foto geven wij hen elk een snickers. Vol enthousiasme ‘keuren’ ze de foto via het schermpje. Ze lijken tevreden hoe ze vastgelegd zijn. Facebook vriendjes worden? :) We hebben een prachtig uitzicht over de Mweni Cutback. Mweni betekent ‘Plek van de vingers’ en is een van de ruigste plekken van de Drakensberg. De laatste dagen heeft Marco als verkoeling voor zijn voeten genoten van het frisse en koude water.

Dag 4 - Bewolking Na een paar dagen zon en warmte zijn we blij met meer bewolking. De laatste dagen hebben we de zon vooral op de rug gehad en ondanks de zonnebrandcreme heeft Marco zelfs blaren in zijn nek.

Cruesli als ontbijt. Heerlijk! We worden meer bedreven in het lezen van het landschap en het bepalen van onze route en besluiten te vergelijken wat sneller gaat en minder inspanning kost: het volgen van hoogtelijnen of de kortere rechte route die continu daalt en klimt. Ieder loopt een eigen route. Wij hebben allebei het idee dat de eigen route een eeuwigheid duurt, voordat we elkaar bij het pauze punt weer ontmoeten. Het is al halverwege de middag als we besluiten om de laatste paar uurtjes stevig door te lopen om na Cleft Peak te overnachten, volgens de kaart komen we eerder geen water tegen. Na een snelle klim naar wat boven lijkt, blijkt een volgende top ons steeds weer het uitzicht op Cleft Peak te ontnemen. De tijd dringt. We staan op ruim 1,5km van Cleft Peak als blijkt dat we de bocht iets te krap hebben aangesneden en een groot gapend gat ons scheidt van de top waar wij hadden willen staan: hemelsbreed misschien 40 meter, maar een flinke omweg. De volgende keer toch iets meer inzoomen op het kleine schermpje van de Garmin. Het is bijna zes uur als we bijna op Cleft Peak staan. De top ligt net naast de route. Ondanks de haast om af te dalen naar de rivier en bij het laatste daglicht nog een mooi plekje voor de tent te zoeken, willen we deze top niet missen. We rennen omhoog, maken snel een foto en dalen zo snel als mogelijk af het dal in. Marco verbijt de kramp in zijn voet. De zon is al geruime tijd verdwenen en het wordt snel donker. Geen horizontale plek zonder enorme graspollen. Een lange en vermoeiende dag, we kijken uit naar de warme maaltijd. Eenmaal in de slaapzak ligt het toch net wat schuiner dan gedacht en blijkt er een groot gat onder Ferdy’s matje. Bij gebrek aan een geschikte steen vult Marco een vuilniszak met zijn kleren om het gat onder de tent op te vullen, omdat Ferdy zelf onvoldoende kleding heeft om alle gaten te vullen. Een briljant idee!

Dag 5 - Hagel Vanmiddag delen we vrij spontaan een warme maaltijd met herders. Ze kijken hun ogen uit als wij de gedroogde groenten en een mix van lekkers uit een pakje in de pan strooien om te koken. Prachtig om hun onverstaanbare, maar levendige conversatie te horen na het proeven van de eerste hap. Heel beleefd eten ze (toch?) alles op. De ene heeft zijn bordje nog niet neergezet als hij direct naar een klein stroompje water rent om te drinken. De andere lacht hem uit, maar staat even later naast hem ook te drinken. Later begrijpen wij dat ze niet gewend zijn veel zout te gebruiken. Heerlijk om te ontspannen in de schaduw met uitzicht op berghellingen met schapen en herders, de rook van een kampvuurtje kringelt omhoog aan de andere kant van de vallei, zou het leven er zo in de Bijbelse tijd hebben uitgezien? De eerder zo welkome bewolking wordt donker en dreigend. We gaan snel verder. Na een paar dagen in dit landschap verandert de beleving van afstand. Wat eerder ver weg leek, blijkt helemaal niet zo ver. Wat een bijna onmogelijke klim lijkt, blijkt redelijk gemakkelijk te overwinnen. Een gevoel dat overigens op de 9de dag volledig ontbreekt als we elke helling en dal dwars op onze route vinden en het continu stijgen en dalen is in de regen zonder zicht op het einde. Het blijkt geen regen, maar hagel met stenen zo groot als knikkers. Het is onmogelijk om door te lopen, het voelt alsof de hagelstenen op ons afgeschoten worden. De hagelstenen recht op het hoofd zijn zelfs pijnlijk. We schuilen onder een overhangende rots en vragen ons af of het tentje dit overleefd zou hebben. Gelukkig is ons einddoel Didima Cave en ondanks Marco’s eerdere ervaring van het slapen in een grot blijkt de Didima cave heel aantrekkelijk om het nog een keer te proberen. Dit is dan ook een van de meest comfortabele grotten in de Drakensberg om te overnachten: heel ruim, in de ingang liggen stenen opgestapeld en binnenin zijn er verschillende plateau’s om als tafel en kastplanken te gebruiken.

Dag 6 – River crossings Vandaag begint voor Marco met een heerlijk frisse duik. Letterlijk, want het is verrassend diep. Een enorm grote steen vormt een soort natuurlijke dam in het riviertje, de oevers zijn begroeid met lang gras en een andere platte steen steekt schuin uit het water waarop wij heerlijk liggen te zonnen en aan de andere kant klatert het water via losse stenen naar beneden. De vogeltjes geven een uitbundig concert op deze vroege morgen. Wat een leven! We verwonderen ons hoe mooi het is. We voelen ons dankbaar, net alsof we dit als cadeautje hebben gekregen. De rivieren worden steeds breder en het vinden van een geschikte plek om over te steken kost soms best extra tijd. Gelukkig weten we elke keer zonder natte schoenen aan de overkant te komen. Ook al blijkt dat op zich al een heel avontuur. Na de hagel van gisteren wordt het vandaag opnieuw een donkere en koude en natte dag. Ferdy wordt onaangenaam verrast door koude en natte voeten. De goretex schoenen blijken niet meer waterdicht. Vlakbij Leslies Pass zetten we de tent op – vrij hoog. Tijdens het tanden poetsen zien we onweer snel dichterbij komen. De tunneltent schudt en klappert heftig in de wind die over de berg raast. Buiten regent het flink en binnen houden we een half uurtje angstig de tent vast. We zijn stil. Kamperen is prachtig! We hopen en bidden morgen ook nog in deze tent te kunnen slapen . Tijdens een kort droog moment blijken de haringen nog stevig in de grond te staan, toch leggen wij flinke stenen op de haringen. Een onrustige nacht met een harde wind die aan de tent rukt.

Dag 7 – Natte voeten Het duurt vanochtend lang voordat de zon in het dal schijnt om onze spullen te laten drogen. De dag begint mooi en vol energie lopen wij in een rap tempo naar boven. Vlak langs het randje van het plateau klauteren wij naar de volgende top. Het trekt toch alweer dicht en we zien de loodrechte rotswand zowel onder als boven ons in de dichte mist verdwijnen. We klimmen snel en gelukkig breekt het weer open. Ferdy passeert het hoogste punt (Mafadi) in Zuid-Afrika bijna ongemerkt. In de middag blijken wij te klimmen op een plek waar we volgens de kaart parallel aan de hoogtelijnen lopen. We hebben onze eigen berg ontdekt! Helaas, want de kilometers voelen als zo langzaam te gaan. De Garmin toont ons dat het in werkelijkheid best meevalt. Het lukt ons toch om ruim 23km af te leggen. Helaas helpen de plastic zakken in de schoenen van Ferdy allang niet meer en hij is blij de natte sokken uit te kunnen trekken. De huid is helemaal wit en zacht. Het lijkt zelfs dat je het bloed zo door de huid heen kunt drukken. We proberen het toch maar niet. Vandaag zetten we de tent laag in de vallei op vlak voor Bannerman’s met de punt wijzend richting bergtop en dal. Is het geluk? Ook vannacht waait het flink hard. De tent staat mooi in de windrichting en ondanks de storm buiten zitten wij binnen comfortabel aan de warme maaltijd. In de kou vraagt het lichaam meer eten, maar hoe aantrekkelijk ook, van het strikt afgemeten rantsoen en vooral de chocolade voor de volgende dagen blijven we (meestal) af.

Dag 8 - Mist Het is koud en nat! Ongemak kan je niet altijd uitstellen: mijn schoenen zijn ’s ochtends nog kletsnat van het natte gras gisteren. Ook niet anders verwacht, want in deze kou droogt het nauwelijks. De Goretex is helaas blijkbaar versleten. We willen toch graag snel op pad, wat heb ik een hekel aan natte schoenen aantrekken. We breken een natte tent op en lopen al snel in een dichte mist. Vandaag wordt het blind vertrouwen op de Garmin met zicht <30m. Er is werkelijk niets te zien, dus kijkt Ferdy vooral naar een oplichtend schermpje dat de weg wijst naar het mooiste uitzichtpunt van de route. Gelukkig houdt Marco goed in de gaten op zijn kompas waar het noorden is, anders was Ferdy zo de diepte in verdwenen. Het regent, blijft regenen en er is een dichte mist. Weinig inspirerend. We zijn vooral stil, nemen weinig pauzes en leggen toch verrassend veel afstand af ondanks het gebrek aan orientatie vanwege de dichte mist. De camera’s zitten droog opgeborgen in de rugzak. Later komen we een paar drugssmokkelaars tegen. De groep wordt steeds groter en we voelen ons niet helemaal op ons gemak en zetten een stevige looppas in, maar ze blijven om ons heen cirkelen. Ze bewegen zich zoveel gemakkelijker en sneller voort door dit terrein dan wij. We hebben hen al beleefd duidelijk gemaakt dat wij hen niets te geven hebben. Er komt nog eentje bij. We zijn verrast doordat hij heel redelijk Engels spreekt en we leren meer begrijpen van hun leefwereld. De Sani Pass kunnen wij morgenochtend redelijk vroeg al bereiken. Hij bedoelt vast met zijn wandeltempo zonder onze zware rugzak, want het zal blijken ons nog een flinke dag te kosten. Nadat Marco hem een Snickers heeft gegeven, maakt ook hij zich weer uit de voeten. Het is alweer de laatste avond voordat we de Sani Pass bereiken. We hebben net de tent dichtgeritst als hondengeblaf snel dichterbij komt en we worden verrast met een avondconcert door twee herders. Ferdy heeft besloten om zijn laatste Twix te bewaren tot Bushman’s Nek. Er is weinig eten over, toch weet Marco altijd iets te vinden om weg te geven.

Dag 9 – Kou, honger en vermoeidheid We zijn net op pad als een schaapsherder de helling afrent naar ons toe en vraagt hoe laat het is. We kijken elkaar verrast aan: welke afspraak komt hij te laat voor? Hij wil heel precies de tijd weten en tovert dan een dameshorloge onder zijn kleed vandaan. Die blijkt inderdaad gelijk te lopen. Hij wijst ons de weg naar de Sani Pass en verzekert ons dat het niet meer ver is. De volgende helling kunnen wij beter in een schuine bocht over de linkerflank beklimmen om via de bovenkant langs de kom uiteindelijk rechts uit te komen. Een advies dat wij dankbaar opvolgen. De route langs de rand van het plateau lijkt een oneindige aaneenschakeling van klimmen en afdalen. We zijn moe, het is nat en koud. We besluiten om Thabana Ntlenyana, de hoogste punt zuidelijk van de Kilimanjaro over te slaan. lak voor de laatste klim worden we vergezeld door twee herders en drie honden. Zij zijn vol energie, bieden ons herhaaldelijk aan onze rugzak naar boven te dragen. Ze doen voor hoe ze naar boven zullen rennen met onze rugzak om vervolgens ons te imiteren: inderdaad, wij sjokken tergend langzaam voort. Het duurt lang voordat zij weer verdwenen zijn. Een stukje chocolade doet daarna wonderen en we hebben ineens uitzicht op de Sani Pass. Na een paar dagen hebben we bij de Sani Pass weer mobiel bereik als we precies op de rand van het plateau staan en de luxe van een warme douche en heerlijke avondmaaltijd met verse groenten zonder die zelf te hebben gedragen. Nu pas voelen we werkelijk hoe fysiek en emotioneel uitgeput we zijn. Nog een dag te gaan!

Dag 10 – Het laatste ‘stukje’ Het laatste ‘stukje’! Het is al bijna vier uur ’s middags als ik in m’n eentje verder loop via de Mashai Pass naar Bushman’s Nek. Ruim 50km binnen 24 uur afleggen om weer op tijd terug te zijn bij de grens. Pittig en niet zonder risico, maar ik heb er zin in!

Om op tijd te zijn zal ik vanavond in het donker doorlopen. Mijn gebed wordt verhoord: het is een heldere en windstille nacht. Ook nieuwe maan en ik moet goed in beweging blijven om mezelf warm te houden. Boven de Mashai Pass besluit ik tegen middernacht een paar uur te slapen. Het is veiliger de steile afdaling te maken bij daglicht. Een hele koude nacht. Het heeft gesneeuwd. Ik heb net de tent ingepakt voordat het begint te regenen. Een dag zonder echte droge momenten. De rots is nat en het is steil. Voorzichtig klauter ik naar beneden toe. Het zijn vooral hoogtemeters, qua afstand leg ik maar heel weinig af. Een stuk lager loopt er een pad en een paar uur later passeer ik een Zuid-Afrikaanse camping. De laatste 15km nog, ik ben er bijna. Het regent weer. De benen willen niet meer zo snel en zijn moe van het continue afdalen. Het pad is vrij onherkenbaar en raak ik zelfs een paar keer kwijt. In gedachten verzonken zet ik de ene voet voor de andere. Opeens klinkt een geluid, niet de typische herdersgroet die we ondertussen kennen. Het blijken baboons te zijn op de verder gelegen helling. Een laatste afdaling en ik ben er. Eindelijk! Moe, maar voldaan strompel ik binnen bij het nabijgelegen resort. Een hartelijk welkom en een enorme verbazing als ik vertel waar ik vandaan kom. Mijn natte en modderige verschijning heeft in deze omgeving ook wel enige uitleg nodig. Zoals afgesproken haalt Lucio ons keurig op. Heerlijk om weer te kunnen ontspannen!

Praktisch Een prachtig duo: Marco Pannenborg and Ferdy Mattern, The Netherlands We komen gezamenlijk snel in een lekker ritme overdag op pad en ‘s nachts in de verrassend ruime tent. Fysieke conditie: voldoende fit, er zijn bijna geen paden en het is een continu klimmen en dalen Mentale conditie: het leven nemen zoals het je tegemoet komt, pijn verbijten, klagen verandert niets, creeert enkel stress Accommodatie We verbleven de dagen voor en achteraf bij Vera Ann en Lucio: Karma Backpackers hostel in Kestell. Een hele leuke plek, goed gelegen voor noordelijk Drakensberg en leuke eigenaren. http://www.karmalodge.co.za/ Vervoer Lucio heeft ons weggebracht en weer opgehaald. Paklijst De uitdaging is zo licht mogelijk op stap, zonder teveel te bezuinigen op warme, wind- en waterdichte kleding. Ons streven was 12kg aan uitrusting, max. 7kg eten en wij droegen 3L water. Lokale Basotho Geen vervelende ervaringen, zoals we in andere reisverslagen hebben gelezen over lastiggevallen worden, stenen gooien of gestolen uitrusting.

Voedsel Strikt rantsoen. We lopen daar natuurlijk niet om aan te komen. We gingen uit van 600 – 700gram/2500-3000kcal per dag. Achteraf bleek dat teveel. Marco kwam bijna 4 kilo lichter aan dan bij vertrek – een mooie bijkomstigheid. Ontbijt: cruesli, warme chocolademelk, chocolade/notenreep Lunch: rozijnen/noten, gedroogd fruit, chocolade/notenreep (we houden beiden niet zo van mueslirepen) Diner: ge(vries)droogde curry/rijst/pasta, warme chocolademelk of cup-a-soup, chocolade/notenreep Het weer Het weer kan razendsnel veranderen, vooral aan het einde van de dag Wind: Het kan koud aanvoelen, vooral op natte dagen en met natte schoenen. Zon: Ondanks de bescherming toch lelijk verbrand in de nek. Temperatuur: De eerste dagen genoten van de warme zon, vervolgens koud en nat in de dichte mist. Wolken: Een aantal dagen zonder zicht gelopen. Alles wit, lastig om te orienteren, onmogelijk zonder GPS ontvanger. De volgende keer anders? Mogelijk lichtere schoenen. Op tijd van start op de eerste dag. :) Nog minder spullen/gewicht meenemen, mogelijk een lichtgewicht 40L rugzak i.p.v. de 65L. Wij hadden gekozen voor een ruime en daarmee iets zwaardere tent. Minder eten mee, duidelijk teveel meegenomen. De flexibiliteit voor een of twee extra dagen in geval van slecht weer. Iets meer tijd nemen/inplannen voor acclimatisatie. Contact Hoor graag reacties, opmerkingen of vragen: [email protected]